"ΘΑ ΒΑΛΟΥΝ ΔΥΣΒΑΣΤΑΚΤΟΥΣ ΦΟΡΟΥΣ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΟΛΑΒΟΥΝ ..." (ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ)

"ΘΑ 'ΝΑΙ ΟΓΔΟΟΣ ΑΙΩΝΑΣ ΠΟΥ ΘΑ ΣΥΜΒΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ" (ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ)
ΜΕ ΤΟ ΧΑΟΣ ΠΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ Η ΟΧΙ, Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΤΕΚΤΕΝΟΜΕΝΑ, ΜΟΙΑΖΕΙ ΠΙΟ ΑΛΗΘΗΣ !!!
ΝΑ ΜΗ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΙΣ ΠΡΟΟΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΥΠΟΛΟΙΠΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ !!! 

"ΟΙ ΠΡΟΟΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΑΣ ΕΚΣΤΑΣΙΑΖΟΥΝ"

ΕΧΟΥΝ ΠΕΡAΣΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΣΑΣΜΟ ΤΟΥ 8ου ΑΙΩΝΑ ΗΔΗ ΚΑΙ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑ ΑΝΑΜΕΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ...
ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ Η ΠΡΟΣΟΧΗ ΜΑΣ ΕΣΤΙΑΖΕΙ ΣΤΟΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΤΟΜΕΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΤΡΑ, ΕΚΕΙΝΑ ΠΟΥ ΣΧΕΔΙΑΖΟΥΝ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ...

ΤΙΠΟΤΑ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΟΛΑΒΟΥΝ ΝΑΑ ΕΙΣΠΡΑΞΟΥΝ, Η ΜΑΛΛΟΝ ΤΟΝ ΘΥΜΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΘΑ ΛΑΒΟΥΝ ΣΑΝ ΑΝΤΙΤΙΜΟ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ ΠΟΥ
ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ...

Ο ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΘΑ ΜΑΤΑΙΩΣΕΙ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΙΕΘΝΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ ΠΟΥ ΚΑΙΡΟΦΥΛΑΚΤΟΥΝ ΚΑΙ ΑΝΑΜΕΝΟΥΝ ΤΗΝ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΠΤΩΧΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΠΕΡΙΕΛΘΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ Ο ΦΥΣΙΚΟΣ ΤΗΣ ΠΛΟΥΤΟΣ ΕΝΑΝΤΙ ΠΙΝΑΚΙΟΥ ΦΑΚΗΣ ... 

Ο ΧΑΛΑΣΜΟΣ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ ΔΕΝ ΘΑ ΑΦΗΣΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΟΡΘΙΟ ...

ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΙΣΠΡΑΚΤΙΚΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΑΦΟΥ ΘΑ ΔΙΑΛΥΘΟΥΝ ΟΙ ΧΡΗΜΑΤΟΠΟΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ...

ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΜΟΡΦΗΣ ΕΠΕΝΔΥΣΗ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΡΑΦΟΥΝ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΚΕΡΔΟΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΥΝΑΛΛΑΓΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΞΕΡΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ...

"ΘΑ ΒΛΕΠΟΥΝ ΡΥΖΙ ΚΑΙ ΧΡΥΣΟ ΚΑΙ ΘΑ ΤΣΑΚΩΝΟΝΤΑΙ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΤΟ 
ΡΥΖΙ ..." (ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ)

ΕΠΕΝΔΥΣΤΕ ΕΣΕΙΣ ΚΥΡΙΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ ΣΕ ΧΡΥΣΟ, Η ΣΕ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ, Η ΣΕ ΑΣΗΜΙ ΚΑΙ ΑΝΑΖΗΤΗΣΤΕ ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ...

ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΥΝΑΛΛΑΓΕΣ ΚΑΙ ΑΝ ΕΠΙΔΙΩΧΘΕΙ Η ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΠΛΟΥΤΟΠΑΡΑΓΩΓΙΚΩΝ ΠΗΓΩΝ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΑ ΜΕΣΑ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΥΤΟ ...

"ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΤΕ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΑΛΕΤΡΙΟΥ" ΠΡΟΟΡΗΣΕ Η ΑΓΙΑ ΜΑΤΡΩΝΑ ...

Ο ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΘΑ ΕΧΕΙ ΤΕΤΟΙΑ ΕΞΑΠΛΩΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΡΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΕΙΤΕ, ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΤΡΟΠΟΣ ...
Η ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΟΡΘΙΑ, "ΑΝ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΑΠΟ ΚΑΤΩ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΘΕΤΕ" (ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ) ...

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΟΚΛΗΘΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ...
"ΤΟΝ ΧΑΛΑΣΜΟ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΘΑ ΤΟΝ ΦΕΡΕΙ ΕΝΑΣ ΚΑΣΙΔΙΑΡΗΣ"(ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ)
ΤΟΝ ΠΟΥΤΙΝ ΒΕΒΑΙΑ ΣΚΙΑΓΡΑΦΟΥΣΕ Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΘΑΡΑ ΜΑΛΙΣΤΑ, ΑΦΟΥ ΚΑΠΟΙΑ ΣΩΜΑΤΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΕΓΡΑΨΕ ΜΕ ΑΚΡΙΒΕΙΑ (ΚΑΣΙΔΙΑΡΗΣ) ...

ΟΙ ΠΡΟΟΡΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΩΝ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΔΕΝ ΑΦΗΝΟΥΝ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ ΓΙΑ ΑΛΛΟΥ ΕΙΔΟΥΣ
ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ ...
ΟΤΑΝ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΠΡΩΙΝΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΘΑ ΠΕΣΕΙ Η ΠΡΩΤΗ ΔΙΑΤΡΥΤΙΚΗ ΒΟΜΒΑ ΣΕ ΠΥΤΗΝΙΚΗ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΙΡΑΝ, ΟΛΑ ΘΑ ΑΡΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΤΡΕΧΟΥΝ ΜΕ ΙΛΛΙΓΙΩΔΗΣ ΡΥΘΜΟΥΣ ...
ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ ΩΡΩΝ ΘΑ ΕΙΣΕΛΘΕΙ Ο ΡΩΣΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΣΤΗ ΓΕΩΡΓΙΑ ΕΝΩ ΜΕΣΑ ΣΕ ΛΙΓΑ 24ΩΡΑ Η ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΓΕΙΤΟΝΙΚΕΣ ΧΩΡΕΣ ΘΑ ΚΑΤΑΛΗΦΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΡΩΣΟΥΣ ...
ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΘΑ ΕΠΙΤΕΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΡΩΣΟΥΣ ΚΑΙ ΘΑ ΓΕΝΙΚΕΥΤΕΙ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΒΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΕΡΒΟΥΣ ...
ΟΙ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΣ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΑΤΟΠΕΔΙΝΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΑΥΤΟΥΣ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΚΑΘΟΣΟΝ ΚΑΜΜΙΑ ΜΑ ΚΑΜΜΙΑ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΜΠΝΕΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ...

ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΧΑΜΟ ΜΗ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ΟΤΙ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΖΗΤΗΣΕΙ ΦΟΡΟ, Η ΤΗ ΔΟΣΗ ΤΟΥ ΔΑΝΕΙΟΥ, Η ΔΑΝΕΙΚΑ ...

ΞΕΧΑΣΤΕ ΤΟ ΧΡΗΜΑ, ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ, ΤΙΣ ΔΟΣΕΙΣ, ΕΞ ΑΛΛΟΥ Η ΡΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ:

"ΘΑ ΔΩΣΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΔΑΝΕΙΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΠΑΡΟΥΝ ΠΙΣΩ", ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΑΥΤΕΣ ΤΟΥ ΒΑΤΟΠΕΔΙΝΟΥ ΠΟΥ ΜΕΧΡΙ ΣΤΙΓΜΗΣ ΕΠΑΛΗΘΕΥΟΝΤΑΙ, ΜΑΣ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΕ ΠΙΟ ΑΣΦΑΛΗ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΓΓΥΣ ΜΕΛΛΟΝ, ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΗΣ ΤΡΟΙΚΑΣ ...

ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΘΑ ΦΑΝΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΟΥ ΜΕ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ, ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΘΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΓΗ ...

ΔΕΝ ΓΛΥΤΩΝΟΥΝ ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ, ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΚΡΥΦΤΟΥΝ ...

    Η ΣΠΑΘΗ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΘΑ ΠΕΣΕΙ ΣΤΑ
ΚΕΦΑΛΙΑ ΤΟΥΣ ...
Η ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΑΝΑΣΤΗΘΕΙ ΠΡΩΤΗ ΚΑΙ Ο ΠΡΟΦΗΤΕΥΟΜΕΝΟΣ "ΙΩΑΝΝΗΣ" ΘΑ ΕΞΑΠΛΩΣΕΙ ΤΟ "ΔΙΚΑΙΟ" ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ...

ΤΕΛΕΙΩΣΕ Η ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΑ ΟΛΑ ΠΛΕΟΝ ΝΑ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΟΥΝ ...
ΟΙ ΤΑΠΕΙΝΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΠΡΟΣΕΥΧΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΩΣΤΕ ΝΑ ΑΝΤΕΞΟΥΜΕ ΣΤΑ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΑ ΔΕΙΝΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΕΙ ΤΑ 99 ΠΡΟΒΑΤΑ ΓΙΑΤΙ ΟΣΟ ΑΝΑΖΗΤΕΙ ΤΟ ΕΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΠΟΛΛΩΝ ΑΠΟ ΤΑ 99 ...
ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΙΕΣΗ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΚΩΝ ΠΙΕΣΕΩΝ (ΜΑΓΙΑ) ΑΓΩΝΙΟΥΝ ΠΟΤΕ ΘΑ ΕΡΘΕΙ Η ΛΥΤΡΩΣΗ ΚΑΙ ΜΗΠΩΣ ΚΛΟΝΙΣΤΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΕΞΑΠΟΛΥΣΕΙ ΤΟ ΔΑΙΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΧΕΣ ...
ΤΟΤΕ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ, ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΟΜΩΣ ΠΡΟΗΓΕΙΤΑΙ Η ΑΝΑΛΑΜΠΗ ΚΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ  ΩΣΤΕ ΝΑ ΑΡΘΕΙ Η ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ !!!


Το είδαμε εδώ

Ο Γέροντας Γρηγόριος, Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Δοχειαρίου, γράφει με λύπη…

Είναι Πέμπτη μετά την εορτή της Πεντηκοστής. Προσκαρτερών το έλεος του Θεού στο κελλίον μου, πληροφηρήθηκα την ανακοίνωση του Ιερού Ναού Αγίας Τριάδος της Μητροπόλεως Καισαριανής. Και λέγω καθ᾽ εαυτόν: «Τόσες θαυματουργές εικόνες υπάρχουν ονομαστές στον χώρο της Εκκλησιάς και μόνον η Γοργοϋπήκοος προσφέρεται στον κόσμο για προσκύνηση; Πόθεν Γοργοϋπήκοος στην Νέα Σιών; Και μάλιστα προερχομένη από τα ψηλά πατριαρχικά δώματα;»

Προ ετών συνάντησα Δοχειαρίτη με το όνομα Ονούφριος, πρώην προσμονάριο της Παναγίας Γοργοϋπηκόου και εκείνο τον καιρό πνευματικό της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων. Και μου εγχείρισε τάμα προσωπικό του για την Παναγία την Γοργοϋπήκοο της Δοχειαρίου. Λόγω του δεσμού του με την Γοργοϋπήκοο, δεν έπρεπε να μου μνημονεύση και την Γοργοϋπήκοο των Ιεροσολύμων;

Ποιά είναι η ιστορία της εικόνας αυτής και ποιά τα θαύματα που διηγούνται; Δεν πρέπει πρώτα να εξιστορήσουμε τα του προσκυνήματος και έπειτα να το παρουσιάσουμε στον κόσμο; Είναι αρκετή η προσωνυμία, για να προσκαλούμε τον κόσμο να πέση και να προσπέση σ᾽ αυτήν την εικόνα;

Θολή η ιστορία αυτή. Μήπως πιάσαμε καλά τον σφυγμό της εποχής μας, ότι οι άνθρωποι ψάχνουν από κάπου να πιαστούνε, και πρέπει να τους το παρουσιάσουμε για άγκυρα ελπίδας; Δυστυχώς, κατά τα τελευταία και δύσκολα χρόνια της απομακρύνσεως των ανθρώπων από τον Θεό, προσπαθεί η Εκκλησία με λείψανα Αγίων και με Εικόνες να τον επαναφέρη στην ισιάδα του δρόμου. Ο τρόπος αυτός επανευαγγελισμού του κόσμου είναι απάτη. Πρέπει να βρη η Εκκλησία άλλους τρόπους να εργαστή στο χωράφι που της εμπιστεύθηκε ο Θεός. Οι μακαριστοί πρόγονοί μου, όσιοι Αμφιλόχιος Μακρής και Φιλόθεος Ζερβάκος, ουδέποτε δέχονταν τον τρόπο αυτόν ευαγγελισμού του κόσμου. Μάλλον οικονομικός τρόπος είναι και όχι πνευματικός. Και κατασκανδαλίζεται ο κόσμος από το πανέρι δίπλα στην Εικόνα και την σύναξη χρημάτων από τον πάμπτωχο ελληνικό λαό.

Διακονώ την Γοργοϋπήκοο τριάντα πέντε χρόνια, όπως παρέλαβα από τους προγόνους μου. Τώρα τι θα πω στον κόσμο και μάλιστα στον σλαβικό κόσμο, ο οποίος λατρεύει πραγματικά αυτό το άγιο εικόνισμα; Πενήντα χρόνια διακονώ την Εκκλησία. Ούτε μεταξωτά φόρεσα ούτε   εκμεταλλευθήκαμε την Χάρη που έδωσε η Παναγία σ᾽ αυτήν την Εικόνα. Έχω το δικαίωμα να κράξω και να φωνάξω: «Αφήστε αυτόν τον τρόπο και βρήτε άλλους τρόπους να στηρίξετε το πλήρωμα, την κληρονομία του Θεού».
Παντού παίζεται η τυφλόμυγα, ωραίο παιδικό παιγνίδι, αλλά όχι και μέσα στην Εκκλησία. Συγχωρέστε με, τον πόνο μου εκφράζω και τον φόβο μου. «Μέγας ευπορισμός η ευσέβεια» κατά τον λόγο του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου.

Ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Δοχειαρίου

Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος

 

πηγή

το είδαμε εδώ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ «Πᾶς οὔν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω καγώ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς»

«Πᾶς οὔν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω καγώ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς».
Σέ αὐτό τό «πᾶς ὅστις», ἀγαπητοί χριστιανοί, πού ἀκούσαμε πρίν ἀπό λίγο ἀπό τόν ἴδιο τόν Κύριό μας, ἀνήκουν ὅλοι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας πού σήμερα ἑορτάζουν. Ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ προφῆτες, οἱ ἀπόστολοι, οἱ μάρτυρες, οἱ δίκαιοι, οἱ ὅσιοι, οἱ ὁμολογητές, καί κάθε ἄνθρωπος πού διά μέσου τῶν αἰώνων βίωσαν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ τόν Χριστό. Ὅλοι ἐκεῖνοι πού ἄκουσαν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί τόν τήρησαν στήν ζωή τους. Ὅλοι ἐκεῖνοι πού ἀπέκτησαν πραγματική κοινωνία μαζί Του. Ὅλοι αὐτοί ἑορτάζουν καί ὁμολογοῦν μέ τόν τρόπο πού ἔζησαν τήν κοινωνία καί τήν ταύτισή τους μέ τόν ἠγαπημένο Κύριο.
Οἱ Ἅγιοι εἶναι αὐτοί πού ἔγιναν μάρτυρες τῆς δύναμης τοῦ Ἀναστάντος. Διότι πρίν ἀπό τήν ἔλευση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, σημειώνει ὁ Ἅγιος Ἰουστίνος ὁ Πόποβιτς, στόν ἐπίγειο κόσμο μας ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι γνωρίζαμε μόνο τόν θάνατο καί ὁ θάνατος ἐμᾶς. Κάθε τί τό ἀνθρώπινο ἦταν διαποτισμένο μέ τόν θάνατο, αἰχμαλωτισμένο καί κατανικημένο ἀπό
αὐτόν. Ὁ θάνατος μᾶς ἦταν πλησιέστερος καί ἀπό τόν ἑαυτό μας καί περισσότερο πραγματικός ἀπό ἐμᾶς τούς ἰδίους. Ἀσυγκρίτως δυνατώτερος ἀπό κάθε ἄνθρωπο χωριστά και ἀπό ὅλους τούς ἀνθρώπους μαζί. Ἡ γῆ ἦταν φρικαλέα φυλακή τοῦ θανάτου καί ἐμεῖς ἀνίσχυροι, δέσμιοι καί δοῦλοι του. Μόνο μέ τήν ἔλευση τοῦ θεανθρώπου Χριστοῦ «ἡ ζωή ἐφανερώθη»· ἐφανερώθη «ἡ ζωή ἡ αἰώνιος» στούς ἀπηλπισμένους θνητούς, στούς ἄθλιους δούλους τοῦ θανάτου, ἐμᾶς.
Αὐτό κατάλαβαν οἱ Ἅγιοι. Οἱ ἄνθρωποι δηλαδή μέσα στούς αἰῶνες πού ξύπνησαν ἀπό τήν λήθη καί ἀναζήτησαν τήν ὄντως ζωή, τόν Χριστό.
Ἡ ἀληθινή ζωή πάνω στή γῆ ἀρχίζει ἀκριβῶς ἀπό τήν Ἀνάσταση τοῦ Σωτῆρος, διότι εἶναι ζωή πού δέν τελειώνει μέ τόν θάνατο. Καί μιά τέτοια ζωή ἔγινε δυνατότητα πάνω στή γῆ μόνο μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Ἡ ζωή εἶναι ἀληθινή μόνο ὅταν βρίσκεται «ἐν τῷΘεῷ».
Διότι αὐτή εἶναι ἡ αἰώνια ζωή καί ἑπομένως ἡ ἀθάνατη ζωή. Μόνο μέ τήν πίστη στόν Ἀναστάντα Χριστό ὁ ἄνθρωπος ζεῖ τό πιό ἀποφασιστικό θαῦμα τῆς ὑπάρξεώς του: τήν μετάβαση ἀπό τόν θάνατο στήν ἀθανασία,ἀπό τό πεπερασμένο στήν αἰωνιότητα, ἀπό τόν ἅδη στόν παράδεισο.
Οἱ Ἅγιοι εἶναι οἱ περισσότερο τέλειοι Χριστιανοί διότι ἔχουν ἁγιασθεῖ στόν μέγιστο κατά τό δυνατόν βαθμό μέ τήν ἄσκηση τῆς πίστεως στόν Ἀναστάντα καί αἰωνίως ζῶντα Κύριον Ἰησοῦν. Οἱ Ἅγιοι εἶναι οἱ μοναδικοί καί ὄντως ἀθάνατοι μέσα στό ἀνθρώπινο γένος, διότι μέ ὅλο τό εἶναι τους ζοῦν «ἐν τῷ Ἀναστάντι» καί γιά τόν Ἀναστάντα Χριστό καί κανείς θάνατος δέν ἔχει ἐξουσία πάνω τους.
Ὁ Γέροντας Σωφρόνιος τόνιζε ὅτι ὁ Χριστός καλεῖ τόν ἄνθρωπο μέ τίς ἐντολές τῆς ἀγάπης νά ὑψωθεῖ στό Φῶς τῆς θείας Ἀγάπης τῶν Ὑποστάσεων, Ἀγάπης ἡ ὁποία «δέν εἶναι ἐκ τῆς γῆς, ἀλλά ἐκ τοῦ οὐρανοῦ». Ἡ κλήση αὐτή τοῦ Κυρίου ἀπευθύνεται στήν καρδιά, «τό πνευματικόν κέντρον τοῦ προσώπου», πού κατέχει τήν ἱκανότητα νά προσλάβει τήν αἰωνιότητα καί «νά γνωρίζει τό ἀρχέτυπον αὐτῆς, τόν Ζῶντα Θεόν». Οἱ ἐντολές καί τό κάθε ρῆμα τοῦ Κυρίου φέρουν μέσα τους τό μυστήριο τοῦ σταυροῦ, τήν ἐνέργεια τῆς Ἁγίας Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ἔλθει τό ρῆμα Θεοῦ στόν ἄνθρωπο καί τό ἀποδεχθεῖ, τό μυστήριο αὐτό γίνεται ἐνεργό καί ἡ θεία ἀγάπη ὡς «πῦρ» διαπερνᾶ τήν καρδιά του. Αὐτό
τό «πῦρ» διαπέρασε ἀνά τούς αἰῶνες τήν καρδιά τόσων ἀνθρώπων, καρποφόρησε μέσα τους καί τούς ἀναγέννησε σέ μία νέα διάσταση ζωῆς.
Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὁ ἄνθρωπος δυσκολεύεται νά προσλάβει τήν ζωή τοῦ Θεοῦ. Καί αὐτό διότι ὁ ἀγώνας γιά τήν αὐτοθέωση εἶναι μεγάλος καί ὁ ἄνθρωπος δυσκολεύεται νά ὑπερβεῖ τόν ἑαυτό του. Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος καταφέρει νά μπεῖ στήν προοπτική τῶν εὐαγγελικῶν ἐντολῶν καί νά ἀγαπήσει τίς ἐντολές αὐτές, ἀναγεννᾶται πλήρως. Ἔχει ἄλλα
αἰσθήματα, ἄλλο νοῦ, ἄλλη καρδιά. Ἡ καρδιά του εὑρύνεται ὥστε νά περιπτυχθεῖ «ἐν ἀγάπῃ ἅπασαν τήν κτίσιν». Κατανοεῖ ὅτι σκοπός τοῦ ἐρχομοῦ του στή ζωή αὐτή, ὅπως καί κάθε ψυχῆς, εἶναι ἡ «διαμονή μετά τοῦ Θεοῦ, ἐν Αὐτῷ καί ἐν τῇ αἰωνιότητι Αὐτοῦ».
Ὁ Χριστός καί ὁλόκληρο τό στερέωμα τῶν Ἁγίων πού ἑορτάζει σήμερα, μᾶς καλοῦν σ’ αὐτό τό πανηγύρι τῆς ζωῆς. Δέν εἶναι εὔκολος δρόμος, ἀλλά ἔχει συνοδοιπόρο τόν Χριστό. Δέν εἶναι μακρινό ὄνειρο πού ἀφορᾶ μόνο σέ μερικούς. Ἀλλά πρόκληση καί πρόσκληση σέ μία ζωή πού «οὔκ ἔστι ἐκ τοῦ κόσμου τούτου».
Ἔτσι στούς ἀνθρώπους πού ἐπέλεξαν νά ζήσουν κατ’ αὐτό τόν τρόπο εἶναι φυσική ἡ ὁμολογία πού δίνουν γιά τόν Χριστό, ἀφοῦ μέ τήν ἐλεύθερη ὁλοκληρωτική προσφορά τους στόν Θεό γίνονται δέκτες καί προβολεῖς τῆς θείας λαμπρότητας. Ἔτσι φυσική θά εἶναι καί ἡ ὁμολογία πού θά δώσει ὁ Χριστός γι’ αὐτούς στόν Πατέρα Του.
Οἱ Ἅγιοι ὡς ἥλιοι θά λάμψουν στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν διότι ἑνώθηκαν μέ τό Φῶς τόν Χριστό. Θά ἀκτινοβολήσουν, σημειώνει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, «ὡς θείου φωτός γεννήματα». Καί ὁ Χριστός θά εἶναι Αὐτός πού θά μαρτυρεῖ περί αὐτῶν καί θά γίνονται ἀγαπητοί στόν Πατέρα.
Ἀγαπητοί Χριστιανοί, ἄς ἐμπνευστοῦμε ἀπό τούς βίους τόσων Ἁγίων διότι αὐτοί οἱ βίοι εἶναι ἱερές μαρτυρίες περί τῆς θαυματουργικῆς δυνάμεως τοῦ Σωτῆρος μας.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΘΗΒΩΝ και ΛΕΒΑΔΕΙΑΣ

ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

Διαβάζουμε στην αγία Γραφή ότι ο προφήτης Ηλίας, κάποια στιγμή, νόμισε ότι δεν υπήρχε άλλος άνθρωπος στον κόσμο, εκτός από τον εαυτό του, που να πιστεύει στο Θεό και ν’ αγωνίζεται για το άγιο θέλημά του.Βλέποντας τη γενική κατάπτωση και αποστασία των ανθρώπων του καιρού του απελπίστηκε, απογοητεύτηκε και γεμάτος παράπονο κραύγασε στο Θεό· «Υπολέλειμμαι εγώ μονώτατος» (Γ΄ Βασ. 19,10). Κύριε απέμεινα τελείως μόνος μου· κανένα άλλο δεν βλέπω να πιστεύει στο όνομά σου. Βέβαια ο προφήτης Ηλίας έπεσε έξω στις εκτιμήσεις του. Ο Θεός του απεκάλυψε ότι υπήρχαν 7.000 ακόμη πιστοί, που δεν «έκλιναν γόνυ τω Βάαλ».

    Ανάλογο παράπονο με τον Ηλία θα μπορούσαμε να εκφράσουμε και εμείς οι σύγχρονοι, καταπτοημένοι από την εντυπωσιακή εξάπλωση της αμαρτίας και της προκλητικής καταφρονήσεως του νόμου του Θεού. Αντί όμως ν’ απελπιστούμε, ή και να παρασυρθούμε ακόμη, με τη σκέψη ότι «αφού όλοι έτσι σκέπτονται και ζουν άρα έτσι πρέπει και μεις να σκεπτόμαστε και να ζούμε», θα πρέπει να θυμηθούμε ότι όπως και στην εποχή του Ηλία έτσι και στη δική μας, παρά τη φαινομενική κατάπτωση των ηθών και την απιστία υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, που δεν «έκλιναν γόνυ τω Βάαλ». Υπάρχουν όχι απλώς ευσεβείς, αλλά άγιοι μ’ όλη τη σημασία της λέξεως, οι οποίοι όμως είναι άγνωστοι όπως και στην εποχή του Ηλία. Και αυτοί οι άγνωστοι άγιοι είναι ο λόγος που θεσπίστηκε η εορτή των «Αγίων Πάντων».

    Εάν ανοίξουμε το Πεντηκοστάριον, το βιβλίο δηλαδή της Εκκλησίας μας, που περιέχει τους ύμνους των εορτών από την Κυριακή του Πάσχα μέχρι και την Κυριακή των αγίων Πάντων, θα δούμε στο συναξάρι της ημέρας να γράφονται τα εξής·

    Α΄. Ότι οι πατέρες θέσπισαν την εορτή αυτή μια εβδομάδα μετά την πεντηκοστή, για να φανερωθούν στον κόσμο οι καρποί του Αγίου Πνεύματος. Για να φανερωθούν τα χαρίσματα και η δύναμη που μοίρασε ο Παράκλητος στους πιστούς καθιστώντας τους έτσι αγίους. Έτσι βλέπουμε, ήδη από την ημέρα της πεντηκοστής, οι απόστολοι να μιλούν ξένες γλώσσες. Ο Πέτρος ο οποίος απαρνήθηκε τον Χριστό τρεις φορές, τις δύο μάλιστα μπροστά σε δύο υπηρέτριες της αυλής του αρχιερέως, αμέσως μετά την πεντηκοστή, βγάζει την πρώτη ομιλία του και μιλάει για τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, για την θεότητα του Χριστού, ότι αυτός ήταν ο αναμενόμενος Μεσσίας, και ελέγχει τους Ιουδαίους για το ανοσιούργημα που διέπραξαν. Που βρήκε τη δύναμη ο Πέτρος και το θάρρος; Ήταν δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Το ίδιο και οι πράξεις των μετέπειτα αγίων. Γι’ αυτό αμέσως μετά την πεντηκοστή εορτάζουμε τους Αγίους Πάντας.

    Β΄. Ένας άλλος λόγος που θεσπίστηκε η εορτή αυτή είναι γιατί επιβαλλόταν όλοι οι άγιοι που τιμώνται χωριστά να συναχθούν σε μία κοινή εορτή, για να φανεί μ’ αυτόν τον τρόπο ότι όλοι μαζί αγωνίστηκαν για το ίδιο πρόσωπο, τον Χριστό, σ’ ένα κοινό στάδιο, το στάδιο της χριστιανικής αρετής, και ενός Θεού δούλοι ήσαν κι απ’ αυτόν αξίως έλαβαν τους στεφάνους της νίκης. Έτσι η κοινή αυτή εορτή είναι μια παρόρμηση αλλά και μια ελπίδα ότι όλοι οι πιστοί αν αγωνισθούν όπως αγωνίστηκαν εκείνοι θ’ απολάβουν κι αυτοί τους στεφάνους της εν Χριστώ νίκης και της κατά Θεόν τελειώσεως. Μας λένε οι Πράξεις των Αποστόλων (1,15) ότι οι πρώτοι πιστοί, 120 τον αριθμόν, όλοι έλαβαν το Άγιο Πνεύμα κατά την ημέρα της πεντηκοστής, και όλοι ζήσανε την εμπειρία της θεώσεως. Συνεπώς η αγιότητα δεν είναι μόνο για κάποιους εκλεκτούς αλλά για όλους τους χριστιανούς.

    Γ΄. Και ένας τελευταίος λόγος που προκάλεσε τη σύσταση της συλλογικής αυτής εορτής είναι ο εξής· Υπάρχουν άγιοι που είναι γνωστοί και τιμώνται με πανηγύρεις από την Εκκλησία. Υπάρχουν όμως και άγιοι άγνωστοι και αφανείς. Κάποιους τους γράφει η ιστορία όλοι τους όμως γράψανε την ιστορία της Εκκλησίας. Αυτούς λοιπόν τους αγνώστους αγίους τους γιορτάζει η Εκκλησία μας με τους γνωστούς μαζί. Κάτι ανάλογο κάνει και η πολιτεία με το «Μνημείο του αγνώστου στρατιώτου».

* * *

    Πολύ βασικός και ενθαρρυντικός ο λόγος ο τελευταίος. Μας αποκαλύπτει αυτό που αποκάλυψε στον Ηλία ο Θεός. Ότι πάντα υπάρχουν άγιοι. Όπως σε μέρη έρημα που δεν υπάρχει ίχνος νερού, εάν κάνουμε γεώτρηση βρίσκουμε νερό, έτσι και στην έρημο της κοινωνίας μας, την κατάξερη από τους ανέμους του υλισμού, της αθεΐας και της απιστίας, υπάρχουν φλέβες αγιότητας μόνο που πρέπει να ψάξουμε να τις βρούμε. Και όχι μόνο άγνωστοι άγιοι αλλά και γνωστοί υπάρχουν. Έτσι στον αιώνα που μας πέρασε έχουμε τον άγιο Σάββα της Καλύμνου, τον άγιο Νεκτάριο την Αίγινας, τους αναρίθμητους αγίους της Ρωσίας, που αγίασαν κατά τους χρόνους που επικράτησε ο άθεος Μαρξισμός.

    Ενώ όμως είναι ενθαρρυντικός ο τελευταίος λόγος της συστάσεως της εορτής, είναι συγχρόνως και ελεγκτικός και αφυπνιστικός για μας τους ράθυμους και ακηδείς. Διότι η ύπαρξη γνωστών και αγνώστων αγίων μας ενθαρρύνει μεν αλλά και μας κρίνει και μας καταδικάζει. Αναφέρει ο ευαγγελιστής Ματθαίος την περίπτωση του πλουσίου νεανίσκου, που δεν μπόρεσε ν’ ακολουθήσει τον Χριστό, γιατί είχε κτήματα πολλά. Ερώτησε τότε ο Πέτρος τον Χριστό· «Ιδού ημείς αφήκαμεν πάντα και ηκολουθήσαμέν σοι· τι άρα έσται ημίν; Ο δε Ιησούς είπεν αυτοίς· αμήν λέγω υμίν ότι υμείς οι ακολουθήσαντές μοι εν τη παλιγγενεσία, όταν καθίση ο υιός του ανθρώπου επι θρόνου δόξης αυτού, καθίσεσθε και υμείς επι δώδεκα θρόνους κρίνοντες τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ (Ματθ. 19,28).

    Θα καθίσουν λοιπόν οι άγιοι και θα μας κρίνουν όπως αναφέρεται και στην Αποκάλυψη (20,4). «Και είδον θρόνους, και εκάθησαν επ’ αυτούς, και κρίμα εδόθη αυτοίς». Ποιοι είναι αυτοί στους οποίους αναφέρεται η Αποκάλυψη; Είναι οι άγιοι που μαρτύρησαν για τον Χριστό. Αυτοί που δεν προσκύνησαν τον διάβολο στις ποικίλες μορφές και εμφανίσεις του και δεν έλαβαν το χάραγμα του αντιχρίστου.
Πως θα μας κρίνουν οι άγιοι; Όχι ότι θα εκφέρουν δικαστική απόφαση. Κριτής είναι μόνο ο Χριστός. Θα μας κρίνουν όμως με το παράδειγμά τους και την θυσία τους. Λέγει ο Χριστός στο κατά Ματθαίο ευαγγέλιο (12,40-42) ότι στη Β΄ Παρουσία θα κατακρίνουν τη γενιά του Χριστού -που δεν πίστευσε σ’ αυτόν- οι Νινευίτες, διότι επίστευσαν στο κήρυγμα του προφήτη Ιωνά και μετανόησαν. Θα τους κατακρίνει επίσης η βασίλισσα του Σαββά, διότι ήρθε από τα βάθη της γης για να γνωρίσει τον Σολομώντα, που ήταν απλός άνθρωπος, ενώ αυτοί δεν ενδιαφέρθηκαν να γνωρίσουν τον Θεάνθρωπο Χριστόν.

    Να λοιπόν η ενθάρρυνση αλλά και ο έλεγχος και η κρίση των αγίων.

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ

Κυριακή των Αγίων Πάντων – Το Κήρυγμα του Ευαγγελίου «Ἰδού ἡμεῖς ἀφήκαμεν πάντα καί ἠκολουθήσαμέν σοι»

Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί! Βαθύς ὁ πόθος τῆς Ἐκκλησίας νά τιμήσῃ τά παιδιά της πού φωτισμένα ἀπό τό φῶς τῆς Πεντηκοστῆς, ὁπλισμένα μέ τήν πίστη τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ καί ἐφοδιασμένα μέ τήν Χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἀγωνίσθηκαν, μέχρι τέλους, τόν ἀγῶνα τῆς ἀρετῆς. Ἐκαλλιέργησαν τήν ἁγιότητα, ἐτελείωσαν τήν ζωήντους χριαστιανικά καί ἀπολαμβάνουν τώρα, θριαμβευτές, τήν δόξα τοῦ Οὐρανοῦ. Γνωστοί καί ἄγνωστοι, μικροί καί μεγάλοι, ἐγκόσμιοι καί ἐρημικοί, οἱ ἅγιοι ὑμνολογοῦνται καί δοξάζονται σήμερα ἀπό τήν Ἐκκλησία μέ ἐκδηλώσεις θαυμασμοῦ, ἀγάπης καί εὐγνωμοσύνης γιά τήν μεγάλη των προσφορά στό ἔργον τῆς Ἐκκλησίας. Νά παρουσιάσῃ στά στρατευμένα τέκνα της βατούς τούς δρόμους τῆς πίστεως καί τῆς ἀρετῆς, νά δείξῃ, σάν χειροπιαστή πραγματικότητα, τό ἰδανικό τῆς ἁγιότητος. Νά κινητοποιήσῃ τίς καρδιές μας, νά ἐνισχύσῃ τίς τυχόν προσπάθειές μας γιά μίμηση τοῦ Χριστοῦ, μέ τήν μίμηση τῶν Ἁγίων. Γιατί, ἄς μή ξεχνᾶμε, τό «ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγώ ἅγιός εἰμι». Δέν ἐλέχθη μόνο γιά τούς ἁγίους τοῦ Οὐρανοῦ, ἀλλά εἶναι μιά ἀπαίτηση τοῦ Θεοῦ, πού ἀπευθύνεται στόν κάθε ἄνθρωπο τῆς κάθε ἐποχῆς. Καί σήμερα, ἑπομένως, ὅλοι μας πρέπει νά γίνωμε ἅγιοι, καί σήμερα μέσα ἀπό κάθε γωνιά τῆς γῆς ὁ Θεός πρέπει νά ἔχῃ – καί ἔχει – τούς δικούς του, οἱ ὁποῖοι θά Τόν ὁμολογοῦν μέ ἡρωϊσμό, θά Τόν ἀγαποῦν μέ αὐταπάρνηση καί θά ἀγωνίζωνται, μέ σταθερότητα καί συνέπεια, τόν καλόν ἀγῶνα τῆς ἁγιότητας.

Ὅλοι μας σχεδόν θεωροῦμε ἀπρόσιτο καί ἀπλησίαστο αὐτό τό ἰδανικό τῆς Ἁγιότητας. Ἡ σκέψη αὐτή, σάν ἕνα ναρκωτικό, μᾶς ἐμποδίζει νά δραστηριοποιηθοῦμε καί, σάν «πρόφασις ἐν ἁμαρτίαις» μᾶς ἔχει δεμένους μέ τή ἁμαρτία καί τά πάθη μας καί σάν μιά ἀδικαιολόγητη δικαιολογία μᾶς κρατᾶ μακρυά ἀπό ἐκεῖ πού πρέπει νά φτάσωμε. Γνωρίζομε, φυσικά, πώς ὅλοι πέρασαν μέσα ἀπό δοκιμασίες φρικτές, πώς ὅλοι εἶχαν πειρασμούς μεγάλους καί δυνατούς, μάλιστα ἀρκετοί ἔπεσαν πολύ χαμηλά καί ἔχουν στό παθητικό τους φοβερά ἁμαρτήματα, πού πολλοί ἀπό μᾶς οὔτε τά ἔχομε σκεφθῆ. Καί ὅμως! Δέν θέλομε νά προσέξωμε τό μεγάλο τους ἅλμα, τό ἅλμα εἰς ὕψος, πού ἐπραγματοποίησαν. Δέν θέλομε νά ἐμβαθύνωμε στήν ἀγωνία τῆς καρδιᾶς τους καί στόν ἀγῶνα τους νά νικήσουν τήν ἁμαρτωλή τους φύση πού ἐχάρισε τό προνόμιο σ’ αὐτούς νά ἀπολαμβάνουν τήν δόξα τῆς ἁγιότητας.

Κι ἄν ἀκόμη τά διαβάζωμε αὐτά καί τά θαυμάζωμε δέν τά ζηλεύομε, δέν τά ἀντιγράφομε, δέν τά πειραματιζόμαστε. Τά ἴχνη τῆς πορείας τους, γεμᾶτα ἱδρῶτες καί αἵματα μᾶς ὁδηγοῦν στό δρόμο, πού πρέπει νά βαδίσωμε. Οἱ Ἅγιοι εἶναι ἀπό τή γενιά μας καί μᾶς περιμένουν. Εἶναι οἱ πρόγονοί μας۠ γιατί τό ξεχνᾶμε; Δέν ὑπάρχει, ἀδελφοί μου, θέμα ἐπιλογῆς. Δέν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος. Χωρίς ἁγιασμό τῆς ψυχῆς καί τῆς ζωῆς μας σ’ αὐτόν τόν κόσμο, «οὐδείς ὄψεται τόν Κύριον». Ἀλλ’ ἐάν δέν δοῦμε τόν Κύριο κάποτε, ποιός ὁ σκοπός καί τό κέρδος τῆς ζωῆς μας; «Ἴνα θεωρῶσι τήν δόξαν τήν ἐμήν», ἐπιθυμεῖ καί εὔχεται ὁ Κύριος γιά τούς πιστούς. Ὅμως, μόνον «οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ», οἱ ἅγιοι δηλαδή, μόνον «αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται».

Ἄς ἀγωνισθοῦμε, λοιπόν, ἀδελφοί μου, γιά νά βρεθοῦμε κάποτε μαζί μέ τούς ἁγίους στόν οὐρανό! Γένοιτο!

  Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου.

Κυριακή Α” Ματθαίου των Αγίων Πάντων

Γιορτάζει η αγία μας Εκκλησία και πανηγυρίζει σήμερα τους Άγιους Πάντες, όλους δηλαδή εκείνους τους συνανθρώπους μας που όχι μόνο πίστεψαν στο κήρυγμα του Χριστού, αλλά με τη ζωή τους έκαναν πράξη τις αλήθειες του Ευαγγελίου και με το παράδειγμά τους ενισχύουν και προτρέπουν όλους εμάς να συνεχίσουμε τον καλό αγώνα της πίστεως. Είναι οι αδελφοί μας οι γνωστοί και οι αφανείς, είναι οι προστάτες μας, εκείνοι που πρεσβεύουν στον Κύριο και για τη δική μας σωτηρία και θαυματουργούν όταν τους επικαλούμαστε με πίστη, είναι τα ζωντανά βιβλία της πίστεως, τα παραδείγματά μας και η απόδειξη ότι ο αγώνας μας και εφικτός είναι και δεν είναι άσκοπος αλλά το αντίθετο, σωτήριος και ζωοποιός.

Γι αυτό και σήμερα ακούμε από τον Ευαγγελιστή Ματθαίο να μας μεταφέρει τα λόγια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: “ Κάθε έναν που θα με ομολογήσει ενώπιον των ανθρώπων, θα τον ομολογήσω κι εγώ μπροστά στον Πατέρα μου τον επουράνιο· και όποιον με αρνηθεί ενώπιον των ανθρώπων, θα τον αρνηθώ κι εγώ μπροστά στον Πατέρα μου. Εκείνος που αγαπά μητέρα ή πατέρα περισσότερο από εμένα, δεν μου είναι άξιος· και εκείνος που αγαπά τα παιδιά του περισσότερο από εμένα, δεν μου είναι άξιος. Κι εκείνος που δεν σηκώνει τον σταυρό του και δεν με ακολουθεί, δεν μου είναι άξιος”. Του λέει ο Πέτρος: Κύριε, ορίστε, τα έχουμε εγκαταλείψει όλα για να σε ακολουθήσουμε· τί λοιπόν θα κερδίσουμε; Ο Χριστός υπόσχεται ότι κατά την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας Του οι Απόστολοι θα καθίσουν δίπλα από τον θρόνο Του, και θα κρίνουν τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ, “και ο καθένας που άφησε σπίτια ή αδελφούς ή αδελφές ή μητέρα ή πατέρα ή γυναίκα ή παιδιά ή αγρούς για χάρη του ονόματός μου, θα λάβει εκατό φορές περισσότερα και θα κληρονομήσει την αιώνιο ζωή”.

Η ομολογία της πίστεως αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία για τη ζωή μας. Οι Άγιοι Πάντες το πέτυχαν αυτό, ομολόγησαν δηλαδή την πίστη τους στο Χριστό και Τον έθεσαν πρώτη προτεραιότητα στη ζωή τους, πάνω από κάθε τι ανθρώπινο και γήινο, γι αυτό και δοξάστηκαν από τον Θεό και τιμούνται από εμάς σήμερα. Και όταν μιλάμε για ομολογία πίστεως, έχουμε βέβαια στο νου μας τους άπειρους Μάρτυρες, που θυσίασαν ακόμα και τη ζωή τους προκειμένου να μην αρνηθούν την πίστη τους στον Χριστό. Δεν σκέφτηκαν τίποτα, δεν δείλιασαν μπροστά σε καμία απειλή, δεν κάμφθηκαν από τους πόνους και τα βασανιστήρια, δεν αρνήθηκαν τον Χριστό ακόμα και όταν οι τύραννοι θανάτωναν ενώπιόν τους τα αγαπημένα τους πρόσωπα, γονείς, παιδιά, συζύγους. Για τους Μάρτυρες της πίστεώς μας το μεγαλύτερο αγαθό, το οποίο δεν μπορεί κανείς να μας αφαιρέσει, είναι ο Χριστός, τον οποίο δεν αρνήθηκαν και γι αυτό τα ονόματά τους έχουν μείνει αιώνια γραμμένα στο βιβλίο της ζωής.

Η ομολογία ωστόσο της πίστεως στον Χριστό δεν έχει να κάνει μόνο με το σωματικό μαρτύριο, αλλά με την όλη στάση του ανθρώπου, με τη διαρκή παρουσία του Χριστού στην καρδιά και στη ζωή του. Ομολογία πίστεως έδωσαν οι ασκητές της ερήμου, που θυσίασαν κάθε δικαίωμά τους και κάθε άνεση, ακόμα και την καθημερινή τους τροφή, για την αγάπη του Χριστού. Ομολογία πίστεως έδωσαν και οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, ποιμαίνοντας τον λαό του Θεού με το παράδειγμά τους και με τα συγγράμματά τους, με τα οποία αγωνίστηκαν να μας μορφώσουν εν Χριστώ και να αντικρούσουν τις πλάνες των αιρέσεων. Ομολογία πίστεως έδωσαν και όλοι οι Άγιοι, ακόμα και εκείνοι που παραμένουν άγνωστοι σε εμάς και μόνο ο Θεός γνωρίζει.

Ομολογία του Χριστού καλείται να δώσει ο κάθε πιστός σε κάθε εποχή και σε κάθε περίσταση, σε κάθε πτυχή και δραστηριότητα του καθημερινού του βίου, στην εργασία, στο σπίτι, στις συναναστροφές, στην κοινωνία, στον κάθε μας συνάνθρωπο. Ιδιαίτερα μάλιστα στην εποχή μας, που γίνεται προσπάθεια να περιοριστεί η πίστη στην ιδιωτική ζωή του ανθρώπου, που ο Χριστός και η πίστη μας βάλλεται με νέα μέσα και με πρόσχημα τα ανθρώπινα δήθεν δικαιώματα, ο λόγος του Κυρίου μας θα πρέπει να μας προβληματίσει ακόμα περισσότερο. Και τούτο επειδή, δυστυχώς, πολλές φορές παραθεωρούμε τον Χριστό και θέτουμε άλλες προτεραιότητες στη ζωή μας. Ασχολούμαστε με τα βιοτικά και τα καθημερινά, με την εργασία μας, με την οικογένειά μας, με τα θέλω μας, με το πώς θα γίνουμε αρεστοί και “επιτυχημένοι” στον κοινωνικό μας περίγυρο, και ξεχνάμε τον Χριστό ή δεν μιλάμε και πολύ γι” Αυτόν, μήπως και μας παρεξηγήσουν ή μας περιθωριοποιήσουν. Για να μη βρεθούμε στο περιθώριο της κοινωνίας, διαλέγουμε να θέσουμε τον Χριστό στο περιθώριο της ζωής μας, και να ασχοληθούμε με Αυτόν όταν οι άλλοι δεν θα μας βλέπουν, μυστικά και ιδιωτικά.

Στο σύγχρονο αυτό πειρασμό ας μη λησμονούμε ότι καμία αρετή δεν έχει μεγαλύτερη σημασία, όσο από την δημόσια ομολογία της πίστης μας στον Χριστό, όχι απλά με λόγια, αλλά με τα έργα μας και με τις πράξεις μας. [Διαφορετικά, αν δεν κάνουμε πράξη όσα μας προτρέπει σήμερα ο Χριστός, θα εκπλαγούμε εκείνη την ημέρα, όταν θα φωνάζουμε “Κύριε, άνοιξέ μας” κι εκείνος απαντήσει “Αλήθεια, δεν σας γνωρίζω” (Ματθ. 25, 12).]

ΚΥΡΙΑΚΗ 7 ΙΟΥΝΙΟΥ 2015 – ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ (Ματθ. ι΄ 31-33,37-38, ιθ΄ 27,30) (Εβρ. ια΄ 33-40, ιβ΄1-2) Άρωμα αγιότητας «Οι Άγιοι Πάντες διά πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας

ΚΥΡΙΑΚΗ 7 ΙΟΥΝΙΟΥ 2015 – ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

(Ματθ. ι΄ 31-33,37-38, ιθ΄ 27,30)                        (Εβρ. ια΄ 33-40, ιβ΄1-2)

Άρωμα αγιότητας

«Οι Άγιοι Πάντες διά πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας

Μάρτυρες της αλήθειας και της σωτηρίας που προσφέρει ο Χριστός «έως εσχάτου της γης» έγιναν μετά την Πεντηκοστή οι άγιοι Απόστολοι. Τις διόδους της φωτεινής τους πορείας ακολούθησαν και όλοι οι άγιοι που κοσμούν το στερέωμα της Εκκλησίας και τη λαμπρύνουν με τη μαρτυρία τους. Σήμερα, Κυριακή των Αγίων Πάντων, η Εκκλησία μας τιμά την ιερή μνήμη όλων «των απ’ αιώνος ευαρεστησάντων αγίων». Επειδή υπάρχουν και πρόσωπα που δεν έγιναν γνωστά και δεν συμπεριλήφθηκαν τα ονόματά τους στο αγιολόγιο, με τη σημερινή εορτή των Αγίων Πάντων, όλες οι μορφές που καταξιώθηκαν ν’ αγιάσουν απολαμβάνουν της τιμής που προσφέρει η Εκκλησία.

Εμπειρία μαρτυρίου

Με το μαρτύριο που αποτυπώνεται ως πορεία  θυσιαστικού ήθους και ύφους, ο άγιος εκφράζει μια εμπειρία ζωής. Η θυσία του, μέσα από κόπους, δοκιμασίες, θλίψη και το θάνατο ακόμα, τον καταξιώνει στις ψηλότερες πνευματικές κορυφογραμμές.  Στην προοπτική της παντοδύναμης αγάπης του Θεού “κατηγωνίσθη” τις ισχυρότερες εγκόσμιες εξουσίες. Καμία κοσμική δύναμη δεν μπόρεσε να λυγίσει τις άγιες αυτές μορφές, επειδή η αγάπη τους αγκάλιασε ακόμα και τους διώκτες και τους δημίους που έστηναν κάθε φορά απειλητικά μπροστά τους οι δυνάμεις του κακού. Ο δυναμισμός της μεγάλης πίστης των αγίων, ξεπερνούσε κάθε εμπόδιο και τους έκανε να ορθώνουν το γιγαντιαίο πνευματικό ανάστημα τους μπροστά στα μαρτύρια των διωγμών. Όπως μας βεβαιώνει το αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας, “έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός, έφυγον στόματα μαχαίρας, ενδυναμώθησαν από ασθενείας, εγεννήθησαν ισχυροί εν πολέμω”. Εδώ ο άνθρωπος της πίστεως ενώνεται με το Θεό και ανακαινίζεται εν Χριστώ η ύπαρξή του. Ακόμα και στην Παλαιά Διαθήκη βλέπουμε τη δύναμη της πίστης να μεγαλουργεί. Είναι γνωστή η ιστορία του προφήτη Δανιήλ, που ο βασιλιάς Δαρείος τον έριξε στο λάκκο των λεόντων και διεσώθη με τρόπο θαυμαστό με τη ζωντανή του πίστη. Άλλωστε, ο ίδιος ο Κύριος διαβεβαιώνει ότι «εάν έχητε πίστιν, ως κόκκον σινάπεως, ερείτε τω όρει τούτω, μετάβηθι εντεύθεν εκεί, και μεταβήσεται, και ουδέν αδυνατήσει υμίν”.

Ζωή εν Χριστώ

Το νέφος των αγίων της Εκκλησίας παραπέμπει σε μια μεγάλη αλήθεια, η οποία επιβάλλεται να διαποτίζει και τη δική μας ζωή. Ότι δηλαδή η πίστη δεν συνιστά μια αφηρημένη έννοια, αλλά μια βιωματική πραγματικότητα που εκπηγάζει από την ένωση του ανθρώπου με το Χριστό. Συνήθως από το εκκοσμικευμένο πνεύμα που επικρατεί σήμερα, αποκομίζουμε την εντύπωση ότι πίστη είναι απλώς η παραδοχή μερικών αληθειών ή ένα ιδεολογικό σύστημα το οποίο πρέπει να παραδεχθούμε και ίσως να το κατανοήσουμε διανοητικά. Βέβαια, είναι και αυτά, αλλά η αληθινή πίστη είναι κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο. Υποδηλώνει μια βαθιά υπαρκτική κατάσταση. προσφέρει ένα μοναδικό βίωμα και μια εμπειρία ζωής που υφαίνεται μέσα από τη λειτουργική πράξη της Εκκλησίας, που είναι το ίδιο το Σώμα του Χριστού. Ο απόστολος Παύλος δίνοντας τον ορισμό της πίστεως λέγει: “Έστι δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων”. Τα κύρια γνωρίσματα της πίστεως στον ορισμό αυτό είναι η “υπόστασις” και το “έλεγχος”. Αυτή η υπόσταση και ο έλεγχος, πέρα από κάθε άλλη ερμηνεία, είναι ο Ίδιος ο Χριστός και η ένωση μαζί του. Το χωρίο αυτό κάτω από το πρίσμα της διδασκαλίας των αγίων Πατέρων αποκαλύπτει και προβάλλει την πραγματική σημασία της πίστεως. Ο άγιος Ιγνάτιος λέει ότι “τελεία πίστις εστίν ο Χριστός”. Ο δε άγιος Μάξιμος επιγραμματικά λέει ότι “Χριστόν είναι φαμέν την ενυπόστατον πίστιν”.

Αγαπητοί αδελφοί, μπορεί σήμερα ως μέλη της Εκκλησίας να λεγόμαστε πιστοί, αλλά πολλοί από μας όχι μόνο δεν έχουμε κοινωνία με το Χριστό, αλλά ούτε καν γνωρίζουμε τις αλήθειες που μας αποκάλυψε. Αγνοούμε βασικές διδασκαλίες της Εκκλησίας, τελούμε υπό άγνοια και ταυτόχρονα αδυνατούμε να συναισθανθούμε την αδυναμία μας αυτή. Δεν διαθέτουμε τον απαιτούμενο ζήλο για να ζήσουμε την αλήθεια που μας σώζει. Οι άγιοι είχαν αυτή την πίστη και γι’ αυτό διέθεταν πολλές εσωτερικές δυνάμεις, έκαναν αρκετά θαύματα, ανεδείχθησαν “ισχυροί εν πολέμω”, “επέτυχον επαγγελιών”. Ας τους παρακαλούμε λοιπόν, να πρεσβεύουν για μάς για ν’ αποκτήσουμε αυτή τη ζωντανή πίστη που θα είναι ισχυρό στήριγμα του δικού μας πνευματικού αγώνα. Θα μας καταστήσει τότε ικανούς ν’ ατενίζουμε τους ορίζοντες της αγιότητας στη ζωή μας.  

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος.

Η στάση απέναντι στους καρκινοπαθείς: λάθη και ενθαρρύνσεις

Ερχόμεθα τώρα στο θέμα μας το πικρό και δύσκολο. Ένας καρκινοπαθής σήμερα δυστυχώς από πολλούς θεωρείται όπως κάποτε ένας λεπρός. Δεν είναι φυσιολογική η ματιά μας απέναντι του. Έχει ένα πολύ λαθεμένο στοιχείο οίκτου, που ο ασθενής εύκολα το αντιλαμβάνεται, για να μην πώ ότι έχει και μία κρυφή οίηση περί της ασφαλούς ιδικής μας υγείας, της ανωτερότητάς μας, της ισχύος και του κύρους μας, που είναι άγνωστο αν το έχουμε και, αν το έχουμε, μέχρι πότε θα το έχουμε. Ένας καρκινοπαθής συχνά έχει σοβαρές ψυχολογικές επιπλοκές, που επηρεάζουν ασφαλώς και την πορεία της σωματικής του ασθένειας, ιδιαίτερα στο τελικό στάδιο και στην ιδέα της αντιμετωπίσεως του θανάτου. Σχεδόν όλοι όσοι πληροφορούνται ότι πάσχουν από καρκίνο, κατά τις στατιστικές ειδικών[4], αντιδρούν με ανησυχία και φόβο.

Kind nurse laughing with elderly patient in wheelchair.

Όταν η νόσος χρονίζει, αναπτύσσονται σε ορισμένους αμυντικοί μηχανισμοί και οι ασθενείς κατά κάποιο τρόπο προσαρμόζονται στη νέα κατάσταση. Είναι όμως συχνό το φαινόμενο παρουσίας σοβαρών ψυχικών διαταραχών, που οδηγούν σε κατάθλιψη, άγχος, ενοχές, αϋπνίες, φοβίες, φαντασίες και ορισμένες φορές σε αμνησία, παράνοια, επίκληση του θανάτου. Στις δύσκολες αυτές καταστάσεις του τελικού σταδίου μπορεί ακόμη να έχουμε εχθρικότητα προς το περιβάλλον, μελαγχολία, καχυποψία, απομόνωση και τάσεις αυτοκτονίας. Είναι, νομίζουμε, μεγάλο το λάθος και για τον ασθενή και για τον ιατρό η λέξη καρκίνος να ταυτίζεται πάντα με τον θάνατο. Καλούνται όλοι να επανεξετάσουν και να επανατοποθετήσουν τη στάση τους ανταποκρινόμενοι στις βαθύτατες πνευματικές, ακόμη και συναισθηματικές ανάγκες των ασθενών. Μήν εξαντλούμε το ενδιαφέρον μας μόνο στην καλύτερη δοσολογία φαρμάκων. Αξίζει να συνεργασθούμε με τον ψυχίατρο, τον ψυχολόγο, τον κοινωνικό λειτουργό, τον καλό νοσοκόμο, τον υπομονετικό συγγενή, τον πνευματικό ιερέα, κυρίως τον ίδιο τον ασθενή. Η κατανόηση του περιβάλλοντος και η καλή συνδρομή τον ανακουφίζει αρκετά στην αντιμετώπιση του πόνου και στην άρση του σταυρού, του φόβου του θανάτου.

Το πέπλο του θανάτου απλώνεται παντού. Θάνατος φυσικός και αφύσικος πλημμυρίζει τις καθημερινές ειδήσεις· από πολέμους, τροχαία δυστυχήματα, μόλυνση του περιβάλλοντος, βιασμούς, ληστείες, εγκλήματα, επιδημίες και ανίατες ασθένειες. Η κάθε ημέρα μας πλησιάζει στον θάνατο. Είναι το μόνο σίγουρο, που όμως δεν το σκεφτόμαστε όσο πρέπει και όπως πρέπει. Όλοι φωνάζουμε: Μή μιλάτε για θάνατο! Ο σύγχρονος άνθρωπος, από τον φόβο του μην πεθάνει, πεθαίνει πριν πεθάνει. Ομολογώ πως μόνο μία θερμή πίστη μπορεί να μετριάσει αυτόν τον φοβερό φόβο του θανάτου, που μαστίζει τον άνθρωπο. Ο σωματικός θάνατος συντελείται με την αναχώρηση της ψυχής από το σώμα. Αν αυτού του βιαίου θανάτου προηγηθεί ο πνευματικός θάνατος, διά της καταφάσεως της αμαρτίας, τότε και ο σωματικός θάνατος γίνεται τραγικότερος, αδιέξοδος καί ανέλπιδος.

Αν ο άνθρωπος δεν πιστεύει στη μεταθανάτια ζωή, είναι δύσκολο να τον παρηγορήσεις. Μια ζωή ασυναίσθητη, αναξιοπρεπής και ασυνείδητη επιδεινώνει τον φόβο του θανάτου. Για τον μοναχό η μνήμη του θανάτου είναι ψυχωφελής. Κάθε πρωί ξυπνά σαν να είναι η πρώτη ημέρα της ζωής του και κάθε βράδυ πλαγιάζει σαν να είναι το τελευταίο της ζωής του. Έτσι, δεν κουράζεται από τη στέρεα επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα και δεν ζεί με συνεχή όνειρα και βαρειά προγράμματα ως επιγείως αθάνατος. Στο Άγιον Όρος λέγουν αν δεν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις, εννοώντας τη νέκρωση των παθών προ του τάφου. «Ο Χριστός πέθανε πραγματικά, αλλά πέθανε για να συναντήσει τον άνθρωπο εκεί που βρίσκεται, μέσα στη φθορά και το θάνατο, μέσα στην οδύνη και την απογοήτευση, μέσα στο ανόητο και το παράλογο, και να τον αναστήσει»[5]. Με τον θάνατό του νίκησε τον θάνατο· «θανάτω θάνατον πατήσας και τοίς εν τοίς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».

[Συνεχίζεται]

4. Βακαλίκου Ι., «Ασθενείς τελικού σταδίου», Πρακτικά 6ου Πανελληνίου Συνεδρίου ’Ογκολογίας, Θεσσαλονίκη 1991, σσ. 55- 58.
5. Κουνάβη Π. Γ., Ο Πόνος, Αθήνα 1994, σ. 128.
6. πηγή

Οἱ ἐντολές τῆς Καινῆς Διαθήκης

Νά ἀγαπᾶς τόν Κύριο μέ ὅλη σου τήν ψυχή, μέ ὅλη σου τήν καρδιά, μέ ὅλη σου τή διάνοια καί μέ ὅλη σου τή δύναμη.
(Μᾶρκος Κεφ.ιβ' Παρ.30)

Νά ἀγαπᾶς τόν πλησίον σου (Ματθαῖος ιθ' 19)

Νά εἶσαι ταπεινός (Ματθαῖος ε' 3)
Νά εἶσαι εἰρηνικός καί πρᾶος (Ματθαῖος ε' 5)

Νά διψᾶς γιά δικαιοσύνη (Ματθαῖος ε' 5)
Νά εἶσαι ἐλεήμων (Ματθαῖος ε' 7)
Νά μή φονεύεις (Ματθαῖος ε' 21)
Νά μήν ὀργίζεσαι (Ματθαῖος ε' 22)
Νά μήν ὑβρίζεις τόν πλησίον (Ματθαῖος ε' 22)
Νά μή μοιχεύεις (Ματθαῖος ε' 27)
Νά μήν ἐπιθυμεῖς τή γυναίκα τοῦ πλησίον (Ματθαῖος ε' 28)
Νά μή ἀντιδικεῖς (Ματθαῖος ε' 39)
Νά ἀγαπᾶς τόν ἐχθρό σου (Ματθαῖος ε' 44)
Νά συγχωρεῖς τά ἁμαρτήματα τῶν ἄλλων (Ματθαῖος στ' 14)
Νά μή θησαυρίζεις (Ματθαῖος στ' 19)
Νά μήν κατακρίνεις τόν πλησίον (Ματθαῖος) 

Νά κάνεις στούς ἄλλους αὐτό ἀκριβῶς πού θέλεις νά κάνουν καί οἱ ἄλλοι σέ σένα (Ματθαῖος ζ' 12)
Νά θυσιάζεις τή ζωή σου γιά τόν Κύριο (Ματθαῖος ι' 39)

Νά μή βλασφημεῖς τό Ἅγιο Πνεῦμα (Ματθαῖος ιβ' 31)

Νά τιμᾶς τόν πατέρα σου καί τή μητέρα σου (Ματθαῖος ιε' 4)

Νά μήν πορνεύεις (Ματθαῖος ιε' 19)

Νά μήν ψευδομαρτυρεῖς (Ματθαῖος ιε' 19) 

Νά μήν κλέβεις (Ματθαῖος ιε' 19)

Νά μή χωρίζεις τή γυναίκα σου (παρά μόνο ἕνεκα μοιχείας). (Ματθαῖος ιθ' 9)

Νά μετανοεῖς γιά τά ἁμαρτήματά σου (Ματθαῖος κα' 31)

Νά μή στερεῖς τόν πλησίον σου ἀπ' ὅ,τι τοῦ ἀνήκει(Μᾶρκος ι' 19)
Νά μήν εἶσαι πλεονέκτης (Α' Πρός Ρωμαίους α' 29)
Νά μή φθονεῖς (Α' Πρός Ρωμαίους α' 29)
Νά μή φιλονικεῖς (Α' Πρός Ρωμαίους α' 29)
Νά μή μνησικακεῖς (Α' Πρός Ρωμαίους α' 31)
Νά μή συκοφαντεῖς (Α' Πρός Ρωμαίους γ' 8)
Νά μήν ὑπερηφανεύεσαι (Α' Πρός Ρωμαίους ιβ' 16)
Νά ἔχεις ὑπομονή (Α' Πρός Ρωμαίους ιβ' 12)
Νά εἶσαι φιλόξενος (Α' Πρός Ρωμαίους ιβ' 13)
Νά μήν ἐκτοξεύεις κατάρες (Α' Πρός Ρωμαίους ιβ' 14)
Νά ἀποφεύγεις τά ἁμαρτωλά φαγοπότια καί τή μέθη (Α' Πρός Ρωμαίους ιγ' 13)
Νά μή συμπεριφέρεσαι ὡς θηλυπρεπής ἤ ἀρσενοκοίτης
(Α' Πρός Κορινθίους στ' 9)
Νά ἀγαπᾶς τήν ἀλήθεια (Α' Πρός Κορινθίους ιγ' 6)
Νά εἶσαι μεγαλόψυχος καί ἀνεκτικός (Α' Πρός Κορινθίους ιγ' 4)
Νά ὑπομένεις τά ἐλαττώματα τῶν ἄλλων (Α' Πρός Κορινθίους ιγ' 7) 
πηγή

ΑΡΧΙΜ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ! Συγκινητικές στιγμές από τον Βίο του Ιησού

ΑΡΧΙΜ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗ

ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ!

Συγκινητικές στιγμές από τον Βίο του Ιησού

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΘΑΒΩΡ 2015

1. Γιατί γεννήθηκε Ιουδαίος;

Τότε η Παλαιστίνη (σημερινό Ισραήλ) ήταν υπό Ρωμαϊκή κατοχή. Είχε περίπου 1.500.000 κατοίκους. Αποτελείτο από τέσσερις επαρχίες: Ιουδαία, Σαμάρεια, Γαλιλαία, Περαία (Υπεριορδανία). Πρωτεύουσα της Περαίας ήταν η Καισάρεια, της Σαμάρειας η Συχάρ, της Ιουδαίας η Ιερουσαλήμ και της Γαλιλαίας η Καπερναούμ. Η κάθε μία από αυτές τις επαρχίες είχε και τον δικό της κυβερνήτη που λεγόταν «τετράρχης» (Λκ. 3:1) (από το ¼ της χώρας). Κυβερνήτης της Ιουδαίας στα χρόνια του Χριστού ήταν ο Πιλάτος (αριθμούσε τότε περί τους 300.000 κατοίκους).

Και αυτό το έθνος (την Παλαιστίνη) διάλεξε ο Θεός για να γίνει άνθρωπος, και να εργασθεί για τη σωτηρία μας. Και το ερώτημα: Γιατί να μην επιλέξει λ.χ. την Αίγυπτο ή την Κίνα που τότε φημίζονταν για τον πολιτισμό τους; Τι το ιδιαίτερο είχε η Παλαιστίνη; Περιληπτικά:

Ο Αδάμ ζώντας στον Παράδεισο είχε γνώση  του αληθινού Θεού, γιατί αυτός ήταν ο δημιουργός του (Γεν. 2:7). Αμάρτησε όμως, και εκδιώχθηκε από τον Παράδεισο (Γεν. 3:23). Τη γνώση του αληθινού Θεού την μετέδωσε στα παιδιά του, εκείνα στα παιδιά τους, κ.ο.κ. Έτσι, έφθασε μέχρι τον Αβραάμ (Γεν. 12: 1-4) που κατοικούσε στη Χαράν της Μεσοποταμίας (Πραξ. 7:2).

Δεν κράτησαν όμως όλοι οι απόγονοι του Αδάμ αυτή την πίστη στον έναν Θεό, γι’ αυτό κι είχαμε την εμφάνιση της ειδωλολατρίας. Έτσι, ο Αβραάμ ζούσε ανάμεσα σε ειδωλολάτρες και μάλιστα φανατικούς. Γι’ αυτόν τον λόγο, ο Θεός τον εγκατέστησε στην Χαναάν (Γεν. 12:6-7), σημερινό Ισραήλ (Πράξ. 7:4). Στη νέα του πατρίδα απέκτησε τον Ισαάκ (Γεν. 37:1. Πράξ. 7:8). Ο Ιωσήφ, ο γιός του Ιακώβ έγινε αντιβασιλιάς της Αιγύπτου (Γεν. 41:46). Κάλεσε στην Αίγυπτο τον πατέρα του, τα αδέρφια του και όλους τους συγγενείς του (Γεν. 47:11).

Ζώντας όλοι αυτοί στην Αίγυπτο διατήρησαν την πίστη τους στον αληθινό Θεό. Έμειναν εκεί κάπου 400 χρόνια (Πράξ. 7:6) και αυξήθηκαν σε χιλιάδες (Έξοδ. 1:7). Όμως, καταπιέζονταν από τους ειδωλολάτρες. «Εγώ είμαι ο Θεός του πατέρα σου Αβραάμ, ο Θεός του Ισαάκ, και ο Θεός του Ιακώβ», είμαι ο Θεός στον Μωυσή, όταν τον κάλεσε για να οδηγήσει τους απογόνους του Αβραάμ στην πρώτη τους πατρίδα, στην Χαναάν (Έξοδ. 3:6) (σημερινό Ισραήλ), για να λατρεύουν ελεύθερα τον αληθινό Θεό (Πράξ. 7:7).

Ήταν λοιπόν τότε οι μόνοι στον κόσμο που λάτρευαν τον αληθινό Θεό! Η πρωτεύουσά τους (Ιερουσαλήμ) είχε τον έναν και μοναδικό Ναό σε ολόκληρο τον κόσμο, όπου λατρευόταν ο αληθινός Θεός (για να το χωνέψουν καλά ότι ένας ήταν ο αληθινός Θεός). Εδώ κατέφθαναν χιλιάδες προσκυνητές από το εσωτερικό και το εξωτερικό· από Μεσοποταμία, Μ. Ασία, Αίγυπτο, Κρήτη, κλπ. (Πράξ. 2:9-10) για να γιορτάσουν τις εορτές τους. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, ο Υιός του Θεού επέλεξε αυτό τον τόπο (Παλαιστίνη), για να έρθει και να εργασθεί για τη σωτηρία μας. «Είχε έλθει στον δικό Του τόπο», σημειώνει ο ευαγγελιστής Ιωάννης (Ιω, 1:11).

Και μία «λεπτομέρεια»: Επειδή στην Ιερουσαλήμ είχαν την έδρα τους οι αρχιερείς, οι Φαρισαίοι κι οι γραμματείς, ο Ιησούς για να έχει την «ησυχία» Του, «εγκαταστάθη στην Καπερναούμ» (Μτ. 4:12). Σαν Ιουδαίος «υπήκοος» ανέβαινε στα Ιεροσόλυμα για τις γιορτές, Σκηνοπηγία, Πάσχα, Πεντηκοστή, κ.λ.π. Κατά την παραμονή Του στα Ιεροσόλυμα «σύχναζε» στον μεγαλοπρεπή και μοναδικό Ναό των Ιουδαίων. «Άρπαζε» την ευκαιρία και κήρυττε (στον Ναό0 στους χιλιάδες προσκυνητές. Μετά γύριζε στην Καπερναούμ.

το είδαμε εδώ