Τι λέει η Αγία Γραφή για το Άγιο Πνεύμα και πως μεταδίδεται στους πιστούς;

Για το Άγιο Πνεύμα έχουμε την πρώτη αναφορά στο πρώτο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, στη Γένεση: «Πνεύμα Θεού επεφέρετο επάνω της αβύσσου» (Γεν. 1,2). Το Άγιο Πνεύμα συμμετείχε στη δημιουργία του σύμπαντος. Ο Πατήρ με τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα δημιούργησε τον κόσμο.

Το Άγιο Πνεύμα δρούσε στην Παλαιά Διαθήκη και φώτιζε τους προφήτες (Μαρκ. 12,36, Πραξ. 1,16. 28,25 και Β΄ Πέτρ. 1,21). Γι’ αυτό και στο «Πιστεύω» γράφει «το λαλήσαν διά των προφητών».

Η παρουσία Του γίνεται ιδιαίτερη στην Καινή Διαθήκη.

Ο άγγελος είπε στο Ζαχαρία, τον πατέρα του Προδρόμου, ότι θα γεννήσει υιό, ο οποίος θα χαριτωθεί από την κοιλιά της μητέρας του με το Άγιο Πνεύμα (Λουκά 1,15).

Στον Ευαγγελισμό της Παναγίας ο άγγελος Γαβριήλ της είπε: «Άγιο Πνεύμα θα έλθει σε σένα» (Λουκά 1,35).

Η Ελισάβετ, όταν πήγε η Παναγία να τη δει, γέμισε από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και δοξολόγησε την Παναγία (Λουκά 1,41-42).

Το ίδιο και ο Ζαχαρίας πληρώθηκε με το Άγιο Πνεύμα (Λουκά 1,67).

Και ο Συμεών είχε Άγιο Πνεύμα (Λουκά 2,25).

Ο Πρόδρομος έλεγε ότι ο Μεσσίας θα βαπτίζει με το Άγιο Πνεύμα (Λουκά 3,16 και Ιωάν. 1,33).

Στη Βάπτιση του Χριστού κατέβηκε το Άγιο Πνεύμα πάνω στο Χριστό σαν περιστέρι (Λουκά 3,22). Ο Χριστός γεμάτος από το Άγιο Πνεύμα μετά τη Βάπτιση πήγε στην έρημο (Λουκά 4,1). Ο Χριστός μίλησε για τη βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος (Ματθ. 12,31).

Ο απόστολος Πέτρος ενώπιον του δικαστηρίου των Ιουδαίων φωτίσθηκε από το Άγιο Πνεύμα (Πραξ. 4,8).

Κι ο πρωτομάρτυρας Στέφανος, καθώς μιλούσε στο δικαστήριο ήταν γεμάτος με το Άγιο Πνεύμα (Πραξ. 7,55).

Ο Χριστός, καθώς προετοιμάζει τους μαθητές Του για την έξοδο απ’ τη ζωή αυτή, τους υπόσχεται ότι ο Πατέρας Του θα στείλει άλλον Παράκλητο, το Άγιο Πνεύμα (Ιωάν. 14,16-26). Ο Χριστός, όπως στη δημιουργία φύσησε μέσα στον Αδάμ πνοή ζωής έτσι και μετά την Ανάστασή Του φύσησε στους μαθητές Του και είπε «λάβετε Πνεύμα Άγιο» (Ιωάν. 20,22). Πριν την Ανάληψή Του έδωσε στους μαθητές εντολές με τη συνεργία του Αγίου Πνεύματος (Πράξ. 1,2). Η τελευταία  εντολή του Χριστού προς τους μαθητές Του ήταν να βαπτίζουν τους εισερχομένους στην Εκκλησία «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» (Ματθ. 28,19). Στην Πεντηκοστή γέμισαν οι μαθητές με Άγιο Πνεύμα (Πράξ. 2,4).

Στην Παλαιά Διαθήκη έχουμε τη γη της επαγγελίας, στην Καινή Διαθήκη έχουμε την επαγγελία του Αγίου Πνεύματος (Πράξ. 2,33 και 39).

Η μετάδοση στους νεοφώτιστους του Αγίου Πνεύματος στα πρώτα χρόνια της Εκκλησίας γινόταν με επίθεση των χειρών (Πράξ. 8,17 κ’ 9,17 κ’ 19,6). Αργότερα χρησιμοποιήθηκε το αγιασμένο έλαιο, δηλ. το μύρο.

Το Άγιο Πνεύμα φώτισε τους αποστόλους στην Αποστολική Σύνοδο(Πράξ. 15,28) και σε όλες τις Οικουμενικές Συνόδους τους Πατέρες της Εκκλησίας.

Από το βιβλίο «Νεανικές Αναζητήσεις - Α’ Τόμος: Ζητήματα πίστεως» (σελ.63-64), Αρχ. Μαξίμου Παναγιώτου, Ιερά Μονή Παναγίας Παραμυθίας Ρόδου

'

το είδαμε εδώ

Οι ιστορικές καταβολές τού Filioque (Φιλιόκβε)

Ως γνωστόν, οι δυο πιο καθοριστικοί παράγοντες που έγιναν αιτία να γίνει το σχίσμα στην Εκκλησία και να χωριστεί έτσι σε Ανατολική και Δυτική, υπήρξαν το«παπικό πρωτείο» δηλαδή η αξίωση του Πάπα της Ρώμης να αναγνωρίζεται από όλους, ως ορατή κεφαλή της Εκκλησίας και αντιπρόσωπος του Χριστού επί της Γης και έχων την εξουσία επί των υπολοίπων Εκκλησιών και το «Filioque».

Αλλά τι σημαίνει «Filioque»; Η λέξη αυτή είναι λατινικής προέλευσης και είναι σύνθετη λέξη αποτελούμενη από το Filius = υιός και το que = και, και όλο μαζί σημαίνει «και εκ του υιού». Αφορά την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος. Όμως, ας γίνουμε πιο αναλυτικοί και συνεπώς πιο κατανοητοί.

Στο «Σύμβολο της Πίστεως» γνωστότερο και ως «Πιστεύω», ομολογούμε την πίστη μας «…και εις το Πνεύμα το Άγιον  … το εκ του Πατρός εκπορευόμενον». Δίπλα στη φράση, λοιπόν, που λέει ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα, οι δυτικοί πρόσθεσαν και τη λέξη Filioque, δηλαδή πως το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται όχι μόνο από τον Πατέρα, αλλά και από τον Υιόν. Ας το δούμε, λοιπόν, πως διαμορφώνεται – σύμφωνα με τους Δυτικούς – στο συγκεκριμένο σημείο το «Πιστεύω»: «…και εις το Πνεύμα το Άγιον  … το εκ του Πατρός και εκ του Υιού εκπορευόμενον». 

Αυτό μπορεί να φαίνεται ως λεπτομέρεια χωρίς ουσία, αλλά όμως είναι πολύ σημαντικό, γιατί καταργείται η μοναδικότητα του κάθε προσώπου τής Αγίας Τριάδας. Η Αγία Τριάδα είναι τέλεια κοινωνία τριών Προσώπων (Πατήρ, Υιός, Άγιο Πνεύμα) ισότιμων, το καθένα από τα οποία, είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο έχοντας το καθένα κάποια χαρακτηριστικά αποκλειστικά δικά του. Τέτοιο χαρακτηριστικό του Πατέρα είναι ότι εκπορεύει το Άγιο Πνεύμα. Αν όμως πούμε ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται και από τον Υιό, τότε είναι σαν να ταυτίζουμε τον Πατέρα και τον Υιό. Σε τέτοια περίπτωση αλλοιώνεται το δόγμα τής Αγία Τριάδας αφού καθένα Πρόσωπό της παύει να θεωρείται μοναδικό και ανεπανάληπτο.

Δεν θα επιμείνουμε περισσότερα στα θεολογικά τού Filioque, κάτι που πιθανόν να αποτελέσει μελλοντική εργασία μας, αλλά θα σταθούμε στις ιστορικές καταβολές αυτού και ιδιαίτερα σ’ αυτό που καθίσταται φανερό στον ερευνητή τής περιόδου αυτής, στην προοδευτική αποξένωση των δύο πλευρών με αποτέλεσμα το σχίσμα να επικυρώσει εν χρόνω πλέον και να καταστήσει φανερό την αποξένωση αυτή.   

Την εποχή που ο Απόστολος Παύλος και οι υπόλοιποι Απόστολοι ταξίδευαν για την διάδοση του Χριστιανικού μηνύματος στον κόσμο τής Μεσογείου, κινούνταν μέσα σε μια σφιχτοδεμένη πολιτική και πολιτιστική ενότητα, που δεν ήταν άλλη από την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η Αυτοκρατορία αυτή διέθετε το μεγάλο πλεονέκτημα να «αγκαλιάζει» πολλές διαφορετικές εθνικές ομάδες, παρόλο που οι ομάδες αυτές μιλούσαν διαφορετικές γλώσσες και διαλέκτους. Όμως, όλες αυτές τις κυβερνούσε ο ίδιος Αυτοκράτορας. Υπήρχε επίσης ένας διάσπαρτος Ελληνορωμαϊκός πολιτισμός στον οποίο συμμετείχαν οι μορφωμένοι σ’ όλη την Αυτοκρατορία. Τα ελληνικά και τα λατινικά μιλιούνταν παντού στην Αυτοκρατορία, και δεν ήταν και λίγοι οι οποίοι είχαν την ευχέρεια να μιλούν και τις δύο γλώσσες. Όλα λοιπόν αυτά τα πλεονεκτήματα συνέτειναν και βοήθησαν πολύ στην εξάπλωση τής πρώτης Χριστιανικής Εκκλησίας.

Προϊόντος όμως του χρόνου και στους αιώνες που ακολούθησαν, η ενότητα αυτή του Μεσογειακού κόσμου σταδιακά εξαφανίστηκε. Πρώτα – πρώτα χάθηκε η πολιτική ενότητα. Γιατί ήδη από τα τέλη του τρίτου αιώνα, η Αυτοκρατορία, ενώ ακόμη θεωρητικά παρέμεινε ενιαία, είχε χωριστεί σε δύο τμήματα, σε ανατολικό και δυτικό, το καθένα με τον δικό του Αυτοκράτορα. Ο Μέγας Κωνσταντίνος επέτεινε αυτή την διαδικασία τής διαίρεσης, ιδρύοντας μια δεύτερη αυτοκρατορική πρωτεύουσα στην Ανατολή, παράλληλα με την Παλαιά Ρώμη στην Ιταλία. Και η διαδικασία αυτή ολοκληρώθηκε, με την εισβολές τών βαρβάρων στις αρχές του πέμπτου αιώνα στο δυτικό τμήμα τής Αυτοκρατορίας και την κατάλυση και λεηλασία της Ρώμης το 455 μ.Χ. από τους Βανδάλους. Εκτός από κάποιο σημαντικό τμήμα (το νότιο) τής Ιταλίας, που παρέμεινε για λίγο περισσότερο χρόνο στην Αυτοκρατορία, το δυτικό τμήμα της κατατεμαχίστηκε μεταξύ τών βαρβάρων αρχηγών.

Παρόλα αυτά οι Βυζαντινοί, που βέβαια θεωρούσαν τον εαυτό τους Ρωμαίους πολίτες, ποτέ δεν ξέχασαν τα Ρωμαϊκά ιδεώδη τής εποχής τού Αυγούστου και συνέχισαν να θεωρούν την Αυτοκρατορία τους – έστω και κατειλημμένη από τους βαρβάρους – θεωρητικά ως οικουμενική και δικιά τους. Ο Ιουστινιανός ήταν ο τελευταίος Αυτοκράτορας, που προσπάθησε σοβαρά με τους πολέμους που έκανε στην Δύση και την Αφρική, να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ θεωρίας και πράξης, αλλά μετά από κάποιες επιτυχίες που είχε και την επανάκτηση κάποιων εδαφών, εγκατέλειψε οριστικά τις κατακτήσεις αυτές στη Δύση. Η πολιτική λοιπόν ενότητα τής ελληνικής Ανατολής και τής λατινικής Δύσης καταστράφηκε παντελώς από τις εισβολές τών βαρβάρων και ποτέ πλέον δεν αποκαταστάθηκε.

Στα τέλη τού έκτου με τον έβδομο αιώνα, Ανατολή και Δύση αποξενώθηκαν ακόμη περισσότερο λόγω της εισβολής των Αβάρων και των Σλάβων στην χερσόνησο της Βαλκανικής. Το Ιλλυρικό, που χρησίμευε σαν γέφυρα μεταξύ Βυζαντίου και λατινικού κόσμου, έγινε μετά από αυτό φραγμός. Η ρήξη αυτή επεκτάθηκε ακόμη περισσότερο με την άνοδο του Ισλάμ, γιατί η Μεσόγειος θάλασσα, που οι Ρωμαίοι την ονόμαζαν “mare nostrum”, «θάλασσα μας», τώρα πέρασε στο μεγαλύτερο μέρος της στον έλεγχο των Αράβων. Βέβαια παρ’ όλες αυτές τις δυσκολίες και τα εμπόδια, οι πολιτιστικές και οικονομικές επαφές μεταξύ ανατολικής και δυτικής Μεσογείου δεν έπαψαν ποτέ τελείως, αλλά δυσκόλεψαν πάρα πολύ.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ένα εκκλησιαστικό γεγονός ήρθε να προστεθεί και να μεγαλώσει ακόμα πιο πολύ την διαίρεση και την αποξένωση μεταξύ Βυζαντίου και Δύσης. Οι Πάπες εξαρχής υποστήριζαν σταθερά τις απόψεις τών Εικονολατρών, και έτσι για πολλές δεκαετίες βρέθηκαν εκτός κοινωνίας και σε καθεστώς εχθρότητας, με τους Εικονομάχους Αυτοκράτορες και Πατριάρχες τής Κωνσταντινούπολης. Αποκομμένος λοιπόν από το Βυζάντιο και έχοντας ανάγκη από βοήθεια για την επιβίωση του, ο Πάπας Στέφανος το 754 στράφηκε βόρεια και επισκέφτηκε τον Φράγκο ηγεμόνα Πιπίνο. Αυτό το γεγονός σημάδεψε το πρώτο βήμα σε μια αλλαγή κατεύθυνσης με αποφασιστική σημασία, τουλάχιστον όσον αφορά στην Παποσύνη. Μέχρι τότε η Ρώμη συνέχιζε εκκλησιαστικά τουλάχιστον να είναι και να θεωρείται τμήμα τού Βυζαντινού κόσμου, αλλά τώρα περνούσε προοδευτικά στην σφαίρα επιρροής των Φράγκων, αν και τα αποτελέσματα αυτού του επαναπροσανατολισμού δεν έγιναν πλήρως ορατά και αντιληπτά πριν από τα μέσα του ενδέκατου αιώνα.

Στην επίσκεψη του Πάπα Στεφάνου στον Πιπίνο έρχεται να προστεθεί μισό αιώνα αργότερα ένα πολύ πιο δραματικό γεγονός. Την ημέρα των Χριστουγέννων του έτους 800 ο Πάπας Λέων Γ΄στέφει τον Κάρολο τον Μέγα (Καρλομάγνο), Βασιλιά τών Φράγκων, Αυτοκράτορα. Ο Καρλομάγνος για να έχει ισχύ η στέψη του αυτή, επιδιώκει και την αναγνώρισή του από τον Βυζαντινό ηγεμόνα, που τότε ήταν μια γυναίκα, η Ειρήνη η Αθηναία, την οποία μάλιστα ζητά και σε γάμο για να ενωθούν τα δύο βασίλεια, αλλά χωρίς επιτυχία. Και αυτό συνέβη επειδή οι Βυζαντινοί, εμμένοντας ακόμη στην αρχή της αυτοκρατορικής ενότητας, θεώρησαν τον Καρλομάγνο ως εισβολέα και την στέψη που διενέργησε ο Πάπας ως μια πράξη σχίσματος μέσα στην Αυτοκρατορία. Έτσι δημιουργείται στη Δύση η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που αντί να φέρει την Ευρώπη πιο κοντά, συμβάλλει στην ακόμα μεγαλύτερη αποξένωση μεταξύ Ανατολής και Δύσης.

Βέβαια η πολιτιστική ενότητα συνεχίστηκε μεταξύ των δύο πλευρών, αλλά ήταν πλέον φανερό πως είχε εξασθενήσει σημαντικά. Στην Ανατολή και τη Δύση, οι άνθρωποι τών γραμμάτων ζούσαν ακόμη μέσα στην κλασική παράδοση που την είχε προσλάβει και την είχε οικειοποιηθεί η Εκκλησία. Με το πέρασμα όμως του χρόνου άρχισαν προοδευτικά να ερμηνεύουν αυτή την παράδοση με αρκετά διαφορετικό τρόπο. Ένα ακόμη μεγάλο ζήτημα που προέκυψε και περιέπλεξε πιο πολύ τα πράγματα ήταν και το πρόβλημα με την γλώσσα, γιατί είχε περάσει ο καιρός που οι μορφωμένοι και των δύο πλευρών ήταν δίγλωσσοι.

Μετά το 450 ήταν πολύ λίγοι στη δυτική Ευρώπη εκείνοι που μπορούσαν να διαβάζουν ελληνικά, και μετά το 600, αν και το Βυζάντιο (λέξη καινοφανής των νεότερων χρόνων) ονομάζονταν ακόμη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ήταν σπάνιο το φαινόμενο κάποιος Βυζαντινός να μιλάει λατινικά, τη γλώσσα τών Ρωμαίων. Λέγεται πως ο μέγας Φώτιος, ο μεγαλύτερος λόγιος τής Κωνσταντινούπολης του ένατου αιώνα, δεν μπορούσε να διαβάσει λατινικά. Και το 864 ένας «Ρωμαίος» Αυτοκράτορας τού Βυζαντίου, ο Μιχαήλ Γ΄, αποκαλούσε τη γλώσσα που έγραψε ο Βιργίλιος «βαρβαρική και Σκυθική γλώσσα».

Συνήθως όταν οι Έλληνες επιθυμούσαν να διαβάσουν λατινικά έργα ή οι Λατίνοι ελληνικά, χρησιμοποιούσαν μεταφράσεις, αν και τις περισσότερες φορές δεν έκαναν ούτε αυτό τον κόπο. Ο Μιχαήλ Ψελλός, ένας διαπρεπής Έλληνας λόγιος του ενδέκατου αιώνα, διέθετε μια τόσο νεφελώδη γνώση για τη Λατινική φιλολογία, ώστε μπέρδευε τον Καίσαρα με τον Κικέρωνα. Η ελληνική Ανατολή και η λατινική Δύση, επειδή δεν εξαρτώντο πλέον από τις ίδιες πηγές ούτε διάβαζαν τα ίδια βιβλία, απομακρύνθηκαν ακόμη πιο πολύ ή μία από την άλλη.

Το γεγονός πως η πολιτιστική αναγέννηση τής Αυλής τού Καρλομάγνου σημαδεύτηκε εξ’ αρχής από μια ισχυρή ανθελληνική προκατάληψη, αν και αρνητικό, παραμένει σημαντικό. Στην Ευρώπη του τέταρτου αιώνα υπήρχε ένας ενιαίος Χριστιανικός πολιτισμός, στην Ευρώπη του δέκατου τρίτου αιώνα υπήρχαν δύο. Ακριβώς στην περίοδο τής βασιλείας τού Καρλομάγνου έγινε ίσως για πρώτη φορά ευδιάκριτο το σχίσμα των δύο πολιτισμών. Οι Βυζαντινοί από την πλευρά τους έμειναν κλεισμένοι στον δικό τους ιδεολογικό κόσμο και δεν έκαναν σχεδόν κανένα βήμα για να συναντήσουν τη Δύση στα μισά τού δρόμου. Επίσης τον ένατο αιώνα και στους μετέπειτα, δεν μπόρεσαν να πάρουν όσο άξιζε σοβαρά τη δυτική παιδεία. Χαρακτήριζαν τους Φράγκους ως βάρβαρους και τίποτε παραπάνω.

Δεν ήταν λοιπόν δυνατόν να μην επηρεάσουν τη ζωή τής Εκκλησίας αυτοί οι πολιτικοί και πολιτιστικοί παράγοντες και να μην καταστήσουν ακόμη πιο αβέβαιη τη θρησκευτική ενότητα. Η πολιτιστική και πολιτική αποξένωση μπορεί εύκολα να οδηγήσει σε εκκλησιαστικές έριδες, όπως δείχνει η περίπτωση τού Καρλομάγνου. Γιατί όταν η Ειρήνη η Αθηναία (Βυζαντινή αυτοκράτειρα) αρνήθηκε να τον αναγνωρίσει στη σφαίρα τής πολιτικής, τότε αυτός έσπευσε να εκδικηθεί με την κατηγορία τής αίρεσης κατά της Βυζαντινής Εκκλησίας. Συγκεκριμένα κατήγγειλε τους Έλληνες για μη χρήση τού Filioque στο σύμβολο της Πίστεως και δεν δέχτηκε τις αποφάσεις τής Έβδομης Οικουμενικής Συνόδου, για την αποκατάσταση των εικόνων. Είναι αλήθεια όμως, πως ο Καρλομάγνος πληροφορήθηκε τις αποφάσεις αυτές μέσα από μια λανθασμένη μετάφραση που παραμόρφωνε σοβαρά το αληθινό τους νόημα. Αλλά σε κάθε περίπτωση φαίνεται πως οι απόψεις του ήταν ημι – εικονομαχικές. Με την στάση του αυτή ο Καρλομάγνος, έβαζε τις βάσεις για να σχισθεί ο «άρραφος χιτώνας του Χριστού» (Εκκλησία), γεγονός που επιτελέστηκε δυόμισι αιώνες μετά (1054), με το σχίσμα Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας.              

     

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Κάλλιστος Ware, «Η Ορθόδοξη Εκκλησία»

Σχολικό Εγχειρίδιο Θρησκευτικών «Εκκλησία, η νέα κοινωνία σε πορεία» Γ΄γυμνασίου, 1999
το είδαμε εδώ

Πάλι Δάκρυσε η εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στην Ρόδο

Πλήθος κόσμου σπεύδει στο ιερό Ναό  του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στη Ρόδο για να δει από κοντά την εικόνα του, που σύμφωνα με μαρτυρίες πιστών δάκρυσε.

Όταν άνοιξε η εκκλησία στις 8:00 το πρωί διαπιστώθηκε ότι στην κεντρική εικόνα και από το μάτι του Αρχαγγέλου Μιχαήλ κυλούσε ένα δάκρυ που έφθανε μέχρι τη μέση της μεγάλης εικόνας.

 

Σύμφωνα με τη Ροδιακή, ο αρχιμανδρίτης Νεκτάριος Πόκκιας βρέθηκε την εκκλησία για να δει από κοντά το θαύμα που του περιέγραψαν και έμεινε και ο ίδιος εκστασιασμένος.

 

Το γεγονός διαδόθηκε άμεσα σε ολόκληρη την πόλη κι έτσι δεν είναι λίγοι εκείνοι που επισκέπτονται το ναΰδριο για να δουν την εικόνα, να προσκυνήσουν και να προσευχηθούν. μπροστά της.

 

 

Πηγή: Ροδιακή 

Δείτε φωτογραφίες στο gallery του Newsbomb

το είδαμε : εδώ

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὡς διαρκής Πεντηκοστή Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

Ποιὸς εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός; Ποιὸς εἶναι σὲ Αὐτὸν ὁ Θεὸς καὶ ποιὸς ὁ ἄνθρωπος; Πῶς γνωρίζεται ὁ Θεὸς στὸν Θεάνθρωπο καὶ πῶς ὁ ἄνθρωπος; Τί ἐδώρησε σέ μᾶς τοὺς ἀνθρώπους ὁ Θεὸς ἐν τῷ Θεανθρώπῳ; Ὅλα αὐτὰ τὰ φανερώνει σέ μᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τὸ «Πνεῦμα τῆς ἀληθείας». Μᾶς ἀποκαλύπτει δηλαδὴ ὅλη τὴν ἀλήθεια γιὰ Αὐτόν, γιὰ τὸν Θεὸ ἐν Αὐτῷ καὶ γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ γιὰ τὸ τί χάρισε σ’ ἐμᾶς μ’ ὅλα αὐτά. Αὐτὸ ἐπίσης ἀπείρως ξεπερνᾷ κάθε τί ποὺ οἱ ἀνθρώπινοι ὀφθαλμοὶ εἶδαν καὶ τοῖς ὠσίν αὐτῶν ἠκούσθη καὶ ἡ καρδία αὐτῶν κάποτε αἰσθάνθηκε.


 Μὲ τὴν ἔνσαρκη ζωή του στὴ γῆ ὁ Θεάνθρωπος ἐγκαθίδρυσε τὸ Θεανθρώπινό του Σῶμα, τὴν Ἐκκλησία, καὶ μὲ αὐτὴν προετοιμάζει τὸν γήινο κόσμο γιὰ τὴν ἔλευση καὶ τὴ ζωὴ καὶ τὴ δραστηριότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ψυχῆς Αὐτοῦ τοῦ Σώματος.


 Τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κατῆλθε ἐξ οὐρανοῦ στὸ Θεανθρώπινο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ γιὰ πάντα παρέμεινε σὲ Αὐτὸ σὰν Πᾶν-Ζωοποιὸς ψυχὴ Αὐτοῦ. Αὐτὸ τὸ ὁρατὸ θεανθρώπινο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας συγκροτοῦν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι μὲ τὴν πίστη των στὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστὸ ὡς Σωτῆρα τοῦ κόσμου καὶ ὡς τέλειου Θεοῦ καὶ ὡς τέλειου ἀνθρώπου. Καὶ ἡ κάθοδος καὶ ἡ σύνολη δρατηριότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὸ Θεανθρώπινο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ἔρχεται ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπο καὶ ἐξαιτίας τοῦ Θεανθρώπου.


 Κάθε τί στὴν Θεανθρώπινη Οἰκονομία τῆς σωτηρίας προῆλθε ἀπὸ τὸ Θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τέλος, ἀκόμη ὅλα συνοψίζονται καὶ ὑπάρχουν στὴν κατηγορία τῆς θεανθρωπότητας ἀκόμη καὶ ἡ δραστηριότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Κάθε ἐνεργητικότητα Αὐτοῦ στὸν κόσμο εἶναι ἀχώριστη ἀπὸ τὸ θεανθρώπινο ἀνδραγάθημα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου. Ἡ Πεντηκοστὴ μὲ ὅλες τὶς αἰώνιες δωρεὲς τῆς Τριαδικῆς Θεότητος καὶ Αὐτοῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος προσδιόριζε τὴν Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων δηλαδὴ τῆς Ἁγίας Ἀποστολικῆς πίστης, τῆς Ἁγίας Ἀποστολικῆς παράδοσης, τῆς Ἁγίας Ἀποστολικῆς ἱεραρχίας, ἀκόμη καὶ κάθε τί Ἀποστολικοῦ ποὺ εἶναι θεανθρώπινο.


 Ἡ Ἁγία πνευματικὴ ἡμέρα ἡ ὁποία ἄρχισε μὲ τὴν Ἁγία Πεντηκοστὴ ἀδιάκοπα συνεχίζεται στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μὲ ἀνείπωτη πληρότητα ὅλων τῶν θεϊκῶν δωρεῶν καὶ ζωοποιῶν δυνάμεων. Κάθε τί στὴν Ἐκκλησία ὑπάρχει ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι καὶ ἀπὸ αὐτὸ τὸ πολὺ μικρὸ καὶ ἀπὸ αὐτὸ τὸ ὑπερμέγεθες. Ὅταν ὁ ἱερεύς θυμιάζοντας στὴν Ἐκκλησία παρακαλεῖ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ νὰ καταπέμψει τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀλλὰ καὶ ὅταν τὸ ἀνέκφραστο θαῦμα τοῦ Θεοῦ ἡ Ἁγία Πεντηκοστὴ πρὶν ἀπὸ τὴν χειροτονία τοῦ ἐπισκόπου ἐπαναλαμβάνεται καὶ δίδει ὅλο τὸ πλήρωμα τῆς χάριτος καὶ μὲ αὐτὸ πασιφανῶς μαρτυρεῖ ὅτι ὅλη ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας συγκροτεῖται ἐν τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι.


 Δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι μὲ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο στὴν Ἐκκλησία καὶ ἡ Ἐκκλησία εἶναι μὲ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Ὁ Κύριος εἶναι ἡ κεφαλὴ καὶ τὸ σῶμα της καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον εἶναι ἡ ψυχὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἤδη τῆς θεανθρώπινης οἰκονομίας τῆς σωτηρίας τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο συνδέθηκε μὲ τὸ θεμέλιο τῆς Ἐκκλησίας δηλαδὴ μὲ τὸ θεμέλιο τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ « τοῦ Λόγου κτίσας τὴν σάρκωσιν».


 Στὴν πραγματικότητα κάθε ἅγιο μυστήριο καὶ ὅλες οἱ θεῖες ἀρετὲς εἶναι μία Ἁγιοπνευματικότης. Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο διὰ μέσου αὐτῶν ἔρχεται σὲ ἐμᾶς καὶ ἐντὸς ἡμῶν. Αὐτὸ κατέρχεται οὐσιωδῶς ποὺ σημαίνει ἀληθινὰ καὶ οὐσιαστικὰ μὲ ὅλες τὶς θεϊκές του σημαντικὲς ἐνέργειες. Αὐτὸ – ὁ πλοῦτος τῆς θεότητος. Αὐτὸ – τὸ πλήρωμα τῆς χάριτος. Αὐτὸ – ἡ χάρις καὶ ἡ ζωὴ κάθε ὑπάρξεως. Εἶναι αἰώνιο καὶ Διαθηκικὸ Εὐαγγέλιο. Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κατοικεῖ σέ μᾶς καὶ ἐμεῖς σ’ Αὐτόν. Αὐτὸ καὶ μόνο μαρτυρεῖ τὴν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σέ μᾶς. Ἐμεῖς μὲ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο ζοῦμε ἐν Χριστῷ καὶ Αὐτὸς σέ μᾶς. Μάλιστα αὐτὸ τὸ γνωρίζουμε « ἐκ τοῦ Πνεύματος οὗ ἡμῖν ἔδωκεν»( Α΄ Ἰω.3,24).


 Μὲ μία λέξη ὅλη ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας σὲ ὅλες τὶς δικὲς τις ἀναρίθμητες θεανθρώπινες πραγματικότητες ὁδηγεῖται καὶ χειραγωγεῖται ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο τὸ ὁποῖο πάντοτε εἶναι τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ (Γαλ.4,6). Γι’ αὐτὸ ἔχει γραφτεῖ στὸ Ἅγιο Εὐαγγέλιο «εἰ δὲ τὶς Πνεῦμα Χριστοῦ οὐκ ἔχει, οὗτος οὐκ ἔστιν Αὐτοῦ» (Ρωμ. 8,9).


Ὁ χερουβικὰ μυηθείς στὸ θεανθρώπινο μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας σὰν τὸ πιὸ ἀγαπητὸ πᾶν-μυστήριο τοῦ Θεοῦ ὁ Μέγας Βασίλειος διακηρύσσει τὸ παναληθὲς καὶ χαρμόσυνο μήνυμα «Τὸ πνεῦμα τὸ Ἅγιο ἀρχιτεκτονεῖ Ἐκκλησία Θεοῦ».

Το είδαμε εδώ

Η Σύνοδος των Οικουμενιστών έληξε, πριν να αρχίσει. Νίκη των Ορθοδόξων.

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης
Ὁμότιμος Καθηγητὴς Α.Π.Θ.

Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΕΛΗΞΕ, ΠΡΙΝ ΝΑ ΑΡΧΙΣΕΙ.
Νίκη τῶν Ὀρθοδόξων

Δόξα τῷ Θεῷ. Ζῇ Κύριος ὁ Θεός. Μεθ᾽ ἡμῶν ὁ Θεός, γνῶτε ἔθνη καὶ ἡττᾶσθε. Οὐκ ἀρνησόμεθά σε φίλη Ὀρθοδοξία. Τῶν Ἀποστόλων τὸ κήρυγμα καὶ τῶν Πατέρων τὰ δόγματα τῇ Ἐκκλησίᾳ μίαν τὴν πίστιν ἐκράτυνεν.

Αὐθόρμητα ἀναβλύζουν μέσα ἀπὸ τὶς καρδιὲς τῶν ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξων οἱ βιβλικὲς αὐτές, πατερικὲς καὶ λειτουργικὲς δοξολογικὲς ἐκφράσεις, γιατὶ οἱ ἐπὶ ἕνα αἰώνα τώρα προσπάθειες νὰ ἁλωθεῖ ἐκ τῶν ἔσω ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ παλαιὲς καὶ νέες αἱρέσεις, ἰδιαίτερα ἀπὸ τὸν νέο Γνωστικισμὸ καὶ Συγκρητισμὸ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀπέτυχαν.

Ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης, ποὺ ἐπρόκειτο ἐντὸς τῶν προσεχῶν ἡμερῶν νὰ νομιμοποιήσει τὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ νὰ ἀναγνωρίσει ὡς ἐκκλησίες τὶς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ, διελύθη εἰς τὰ ἐξ ὧν συνετέθη. Ἡ βλασφημία κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ συνετελεῖτο μὲ τὴν σύγκληση τῆς κακῆς αὐτῆς συναγωγῆς τὴν ἡμέρα τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς, ἐστράφη ἐναντίον τῶν ὀργανωτῶν της. Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐνήργησε καὶ ἔπνευσε ἐνωρίτερα. Ἐφώτισε τοὺς ἱεράρχες τῶν Ἐκκλησιῶν Βουλγαρίας, Γεωργίας, Σερβίας, Ἀντιοχείας καί, τελευταῖα καὶ ἀποφασιστικά, τῆς Μεγάλης Ρωσίας, ὥστε νὰ μὴ συμμετάσχουν στὴν περίεργη αὐτὴ καὶ ἄγνωστη στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία σύναξη ἐπιλεγμένων οἰκουμενιστῶν ἀντιπροσώπων μὲ προειλημμένες ἀποφάσεις καὶ προκατασκευασμένα σὲ ἐπιτροπὲς «ἡμετέρων» ἀντορθόδοξα κείμενα. Ἐφώτισε πολλοὺς ἀρχιερεῖς τῶν ἄλλων τοπικῶν ἐκκλησιῶν νὰ πράξουν ἐξ ἀρχῆς ὅ,τι ἔπραξε στὸ τέλος ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, νὰ ἀρνηθοῦν νὰ μετάσχουν καὶ νὰ ὑπογράψουν κείμενα, χωρὶς νὰ ἔχουν τὴν δυνατότητα νὰ ὁμιλήσουν καὶ νὰ ψηφίσουν, ἀναγκασμένοι νὰ νομιμοποιήσουν μία συνοδικὴ διαδικασία πολὺ χειρότερη καὶ τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας, νὰ δεχθοῦν τὴν πρωτάκουστη προσβολὴ τῆς ἰσότητος τῶν ἐπισκόπων, μὲ τὸ νὰ μὴ συγκαλοῦνται ὅλοι οἱ συνεπίσκοποί τους νὰ συζητήσουν, νὰ συναποφασίσουν, νὰ συμψηφίσουν.

Ἐφώτισε καὶ τὴν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὴν τελευταία της συνέλευση νὰ προτείνει, σχεδὸν ὁμόφωνα, διορθώσεις καὶ βελτιώσεις ποὺ συμφωνοῦν μὲ ὅσα οἱ ἀναφερθεῖσες τοπικὲς ἐκκλησίες προβάλλουν ὡς λόγους τῆς μὴ συμμετοχῆς τους σὲ ὀργανωτικὰ καὶ θεολογικὰ ζητήματα. Θὰ ἦταν καλύτερο βέβαια νὰ μὴ μετάσχει καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἐξ ἀρχῆς, ὥστε νὰ ἀποδυναμώσει καὶ τὸ προβαλλόμενο ἀνόητο ἐπιχείρημα περὶ δῆθεν ἐθνοφυλετικῶν κινήτρων, ποὺ ἐνεργοῦν στὶς ἐκκλησίες ποὺ δὲν συμμετέχουν. Οἱ οὐσιαστικὲς ἀλλαγὲς ποὺ προτείνει ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ οἱ δικαιοδοσιακὲς εἰσπηδήσεις ποὺ ἐπιδιώκει νὰ ἀποτρέψει μὲ τὶς προτάσεις της ὀφείλονται σὲ ἐθνοφυλετικὰ κριτήρια; Ὑπάρχει κίνδυνος ὁρατὸς καὶ δικαιολογημένος τὰ ἐθνοφυλετικὰ κριτήρια νὰ ἀποδοθοῦν σὲ ὅσους ἐπιμένουν νὰ στηρίζουν τὸν ὁμόφυλο, ὁμαίμονα καὶ ὁμόγλωσσο πατριάρχη, στὴν ἀποδεδειγμένα οἰκουμενιστική, ἀντορθόδοξη καὶ ἀντιπατερικὴ πορεία τῆς Συνόδου. Θὰ βρεθεῖ σὲ πολὺ δύσκολη θέση ὁ ἀρχιεπίσκοπος κ. Ἱερώνυμος, ὅταν θὰ διαπιστώσει ὅτι οἱ ἀνατρεπτικὲς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ προτάσεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος θὰ ἀπορριφθοῦν, διότι ἡ ὑποστήριξη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι ὁ λόγος ποὺ ἐπιβάλλει στοὺς οἰκουμενιστὰς νὰ συγκαλέσουν ὁπωσδήποτε, ἔστω καὶ κολοβή καὶ κουτσουρεμένη, τὴν Σύνοδο. Ἂν ἡ ἀπουσία τόσων ἐκκλησιῶν δὲν πείθει τοὺς ὀργανωτὰς νὰ ἀναβάλουν τὴν σύνοδο καὶ νὰ συζητήσουν γιὰ τὴν ἐπίτευξη ὁμοφωνίας, θὰ δεχθοῦν τὶς προτάσεις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ μάλιστα στὸ θέμα τῆς αὐτονόμησης τῶν λεγομένων «Νέων Χωρῶν», ποὺ ἔχει καταντήσει αἰτία πολέμου μεταξὺ Φαναρίου καὶ Ἀθήνας; Φοβούμαστε καὶ ἀνησυχοῦμε ὅτι, ἐπειδὴ πολλοὶ προκαθήμενοι ἔχουν καταντήσει πάπες, ὅπως εὔστοχα ἐγράφη ἀπὸ λογιώτατο καὶ εὐσεβέστατο συμπρεσβύτερο, καὶ συχνά δὲν λειτουργοῦν συνοδικά, θὰ ἀγνοηθοῦν οἱ δεσμευτικὲς ἀποφάσεις τῆς Ἱεραρχίας, καὶ ἡ μία καὶ μοναδικὴ ψῆφος τοῦ ἀρχιεπισκόπου κ. Ἱερωνύμου θὰ ἐνισχύσει τὸν Οἰκουμενισμὸ τῶν συνοδικῶν κειμένων καὶ τὸν ἐθνοφυλετισμὸ τῶν ἑλληνοφώνων ἐκκλησιῶν. Ἀνησυχοῦμε καὶ προσευχόμαστε νὰ ἀποτραπεῖ αὐτὴ ἡ ἐξέλιξη.

Ἐφώτισε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ τοὺς Ἁγιορεῖτες, πρῶτα τοὺς κελλιῶτες καὶ λίγο καθυστερημένα τὴν Ἱερὰ Κοινότητα, νὰ ἐκφράσουν τὴν ἀντίθεσή τους, ὄχι ἐθνοφυλετικά, ἀλλὰ θεολογικὰ γιὰ τὸ περιεχόμενο τῶν συνοδικῶν κειμένων. Ἐφώτισε, τέλος, πολλοὺς ἀπὸ τὰ λοιπὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἀποτελοῦν ἕνα εὐρύτερο, συνοδικὸ σῶμα, συγκροτοῦν καὶ ἐκφράζουν τὴν συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἐπισκόπους, πρεσβυτέρους, διακόνους, μοναχούς, λαϊκούς, σὲ ἡμερίδες, στὸ διαδίκτυο, στὸν ἔντυπο τύπο, μὲ συγκέντρωση χιλιάδων ὑπογραφῶν καὶ σύνταξη πλήθους κειμένων νὰ ἐκφράσουν τὴν ἀνησυχία τους γιὰ τὶς θεολογικὲς ἐκτροπὲς καὶ καινοτομίες τῶν συνοδικῶν κειμένων.

Παράλληλα καὶ ὑπεράνω τῆς προετοιμασίας τῆς συνόδου τῆς Κρήτης λειτουργοῦσε καὶ λειτουργεῖ μία ὄντως εὐρεῖα Μεγάλη καὶ Ἁγία Σύνοδος τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, τῇ ἐπιστασίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸ Ὁποῖον «ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας» καὶ ὄχι κολοβὲς καὶ ἐλλιπεῖς συνόδους. Εἶναι βέβαιο, ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἀπουσιάζει ἐκεῖ ὅπου ὑποστηρίζονται οἱ αἱρέσεις καὶ οἱ πλάνες· οἱ Μονοφυσίτες Ἀντιχαλκηδόνιοι, οἱ Παπικοὶ καὶ οἱ Προτεστάντες, κατὰ σταθερὴ καὶ ὁμόφωνη γνώμη τῶν Ἁγίων Πατέρων, εἶναι αἱρετικοί, δὲν εἶναι ἐκκλησίες, καὶ ἂς προσπαθοῦν μὲ σοφιστεῖες καὶ παρερμηνεῖες νεωτερίζοντες καὶ «Καιρο»σκοποῦντες «ἐπίσκοποι» καὶ «καθηγηταί», ἔχοντες πολλοὶ ἐξ αὐτῶν πορισμὸν τὴν δυσσέβειαν, νὰ διαστρέψουν τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ παρασύρουν τοὺς ἀσταθεῖς καὶ ἀμφιβάλλοντες.

Τολμοῦν οἱ δυστυχεῖς καὶ ἀξιολύπητοι, νὰ ἐπικαλοῦνται ἀκόμη καὶ τὸν Ἅγιο Μᾶρκο τὸν Εὐγενικό, ὡς φιλοπαπικό, αὐτὸν ποὺ ἀπεκλήθη «ἀντίπαπας» καὶ «παπομάστιξ». Θὰ τρέχουν νὰ κρυφθοῦν γιὰ νὰ ἀποφύγουν τὰ τραύματα, ἂν παρουσιάσουμε ἐδῶ ὅσα λέγει ὁ ῞Αγιος Μᾶρκος γιὰ τοὺς Λατίνους, ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς λατινόφρονες. Κουρασθήκαμε ἐπὶ δύο δεκαετίες σχεδὸν τώρα νὰ παρουσιάζουμε ὅσα Πατέρες, Σύνοδοι καὶ Ἅγιοι λέγουν γιὰ τοὺς Παπικοὺς καὶ τοὺς Προτεστάντες ὡς αἱρετικούς. Γιὰ νὰ μὴ μακρύνουμε τὸ κείμενο μὲ πάμπολλες μαρτυρίες παραθέτουμε ἐλάχιστες μόνον, γιὰ νὰ αἰσχυνθοῦν καὶ ἐντραποῦν οἱ ἀντιπατερικοὶ συνοδικοὶ καὶ οἱ συνοδοιποροῦντες λαϊκοὶ σύμβουλοι, ἰδιαίτερα ὅσοι ἐτόλμησαν αὐτὲς τὶς ἡμέρες, ἀποκαλύπτοντας τὶς προθέσεις καὶ τὴν πίστη τῶν «συνοδικῶν» τῆς Κρήτης, νὰ ἰσχυρισθοῦν ὅτι ὁ Παπισμὸς εἶναι ἐκκλησία, ὅπως ἔπραξαν οἱ τὰ πρῶτα φέροντες καὶ ἄγοντες τὰ τῆς συνόδου μητροπολίτες Γαλλίας Ἐμμανουὴλ καὶ Μεσσηνίας Χρυσόστομος. Ὁ Μ. Φώτιος ἀναφερόμενος μόνον στὴν παπικὴ αἵρεση τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος «καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ» (Filioque) γράφει: «Τὶς οὐ κλείσει τὰ ὦτα πρὸς τὴν ὑπερβολὴν τῆς βλασφημίας ταύτης; Αὕτη κατὰ τῶν Εὐαγγελίων ἵσταται, πρὸς τὰς ἁγίας παρατάσσεται Συνόδους· τοὺς μακαρίους καὶ ἁγίους παραγράφεται Πατέρας, τὸν Μέγαν Ἀθανάσιον, τὸν ἐν θεολογίᾳ περιβόητον Γρηγόριον, τὴν βασίλειον τῆς Ἐκκλησίας στολήν, τὸν Μέγαν Βασίλειον, τὸ χρυσοῦν τῆς οἰκουμένης στόμα, τὸ τῆς σοφίας πέλαγος, τὸν ὡς ἀληθῶς Χρυσόστομον. Καὶ τὶ λέγω τὸν δεῖνα ἢ τὸν δεῖνα; Κατὰ πάντων ὁμοῦ τῶν ἁγίων προφητῶν, ἀποστόλων, ἱεραρχῶν, μαρτύρων, καὶ αὐτῶν τῶν δεσποτικῶν φωνῶν ἡ βλάσφημος αὕτη καὶ θεομάχος φωνὴ ἐξοπλίζεται»1. Ὁ ὅσιος Μελέτιος Γαλησιώτης ὁ Ὁμολογητής (13ος αἰώνας) σὲ ποίημά του μὲ τίτλο «Ὅτι αἱρετικοὶ εἰσιν οἱ Ἰταλοὶ καὶ οἱ συγκοινωνοῦντες αὐτοῖς ἀπόλλυνται» γράφει:

Μέγιστα γὰρ ἐσφάλησαν καὶ πάμπολλα Λατῖνοι
πᾶς τῶν Πατέρων ὁ χορὸς αὐτοὺς καταδικάζει,
αἱρετικοῖς συντάττεται καὶ σύμπας ὁ Λατίνοις
συγκοινωνῶν μεμέρισται Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων2.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς στὴν ἀρχὴ τοῦ «Πρώτου Ἀποδεικτικοῦ Λόγου περὶ τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» γράφει ὅτι «ὁ δεινὸς καὶ ἀρχέκακος ὄφις», δηλαδὴ ὁ Διάβολος, ποὺ ἐγέννησε τοὺς Ἀρείους, Ἀπολιναρίους, Εὐνομίους καὶ Μακεδονίους, αὐτὸς παρέσυρε καὶ τοὺς «αὐτῷ πειθηνίους Λατίνους» στὴν αἵρεση τοῦ Filioque, τὴν ὁποία ἂν δὲν ἀποκηρύξουν δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ τοὺς δεχθοῦμε σὲ κοινωνία· «οὐδέποτ᾽ ἂν ὑμᾶς, κοινωνοὺς δεξαίμεθα, μέχρις ἂν καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ τὸ Πνεῦμα λέγητε»3. Ὁ Ἅγιος Συμεὼν Θεσσαλονίκης ὁ Μυσταγωγός (1416/17-1429), λέγει ὅτι τὸν ἑκάστοτε πάπα «οὐ μόνον οὐ κοινωνικὸν ἔχομεν, ἀλλὰ καὶ αἱρετικὸν ἀποκαλοῦμεν»4 καὶ ὅτι δὲν ὑπάρχει στὸν Παπισμὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὅλα ἐκεῖ εἶναι ἀχαρίτωτα: «Βλασφημοῦσιν ἄρα οἱ καινοτόμοι καὶ πόρρω τοῦ Πνεύματός εἰσι, βλασφημοῦντες κατὰ τοῦ Πνεύματος, καὶ οὐκ ἐν αὐτοῖς ὅλως τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον· διὸ καὶ τὰ αὐτῶν ἀχαρίτωτα, ὡς τὴν χάριν τοῦ Πνεύματος ἀθετούντων καὶ ὑποβιβαζόντων αὐτό...διὸ καὶ τὸ Πνεῦμα οὐκ ἐν αὐτοῖς τὸ Ἅγιον, καὶ οὐδὲν πνευματικὸν ἐν αὐτοῖς καὶ καινὰ πάντα καὶ ἐξηλλαγμένα τὰ ἐν αὐτοῖς καὶ παρὰ τὴν θείαν παράδοσιν»5.

Ἂς προσθέσουμε τέλος καὶ μία ἀληθινὴ πανορθόδοξη συνοδικὴ ἀπόφαση, τῶν μέσων τοῦ 19ου αἰῶνος, πρὶν νὰ κυριαρχήσει ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ καταλάβει τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ δι᾽ αὐτῆς πολλὲς ἄλλες τοπικὲς ἐκκλησίες. Σὲ ἀπάντησή τους οἱ πατριάρχες τῆς Ἀνατολῆς πρὸς τὸν πάπα Πῖον Θ´ (1848) ὁ ὁποῖος τοὺς καλοῦσε νὰ ἑνωθοῦν ἀναγνωρίζοντας τὸ πρωτεῖο του, τοῦ γράφουν ὅτι ἀνάμεσα στὶς αἱρέσεις τὶς παλαιὲς κυριαρχοῦσε ὁ Ἀρειανισμός, τώρα κυριαρχεῖ ὁ Παπισμός, ὁ ὁποῖος, μολονότι φαίνεται ἀκμαῖος καὶ ἰσχυρός, ὅπως ἦταν καὶ ἐκεῖνος, θὰ καταβληθεῖ καὶ αὐτὸς καὶ θὰ ἀποδυναμωθεῖ: «Τούτων τῶν πλατυνθεισῶν, κρίμασιν οἷς οἶδεν Κύριος, ἐπὶ μέγα μέρος τῆς οἰκουμένης αἱρέσεων, ἦν ποτὲ ὁ Ἀρειανισμός, ἔστι δὲ τὴν σήμερον καὶ ὁ Παπισμός· ἀλλὰ καὶ οὗτος (ὥσπερ κακεῖνος ὁ ἤδη παντάπασιν ἐκλελοιπώς), καίτοι ἀκμαῖος τὸ γε νῦν, οὐκ ἰσχύσει εἰς τέλος, ἀλλὰ διελεύσεται καὶ καταβληθήσεται, καὶ ἡ οὐράνιος μεγάλη φωνὴ ἠχήσει “ΚΑΤΕΒΛΗΘΗ”»6.

Πρέπει νὰ ἐξαφανισθοῦν καὶ νὰ κρυφθοῦν, ἂν τοὺς ἀπέμεινε λίγη ἐντροπή, ὅσοι τὶς πατερικὲς αὐτὲς θέσεις ὀνομάζουν «συντηρητισμό» καί «ζηλωτισμό». Βλασφημοῦν καὶ ὑβρίζουν τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, γίνονται δεκανίκια τοῦ καταρρέοντος Παπισμοῦ καὶ τοῦ ἐξ αὐτοῦ προελθόντος Προτεσταντισμοῦ μὲ τὸ νὰ τοὺς θεωροῦν ὡς «ἐκκλησίες» καὶ νὰ ὑποστηρίζουν μέσα στὰ συνοδικὰ κείμενα τοὺς ἀποτυχημένους θεολογικοὺς διαλόγους, τὰ ἐπαίσχυντα κείμενα τοῦ Balamand, τοῦ Porto Alegre, τοῦ Pusan, καὶ νὰ ἐπιμένουν στὴν συμμετοχή μας στὸ λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν», ὅπου υἱοθετήθηκαν φοβερὲς δογματικὲς καὶ ἠθικὲς ἐκτροπὲς καὶ παρεκκλίσεις, μέχρι τοῦ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων καὶ τῆς ἀποδοχῆς ὡμολογημένων Σοδομιτῶν στὶς τάξεις τῶν κληρικῶν. Αὐτὰ εἶναι ὄντως «πρόοδος», ἀλλὰ πρὸς τὸ κακὸ καὶ πρὸς τὴν κόλαση.

Ἐμεῖς ἐκφράζουμε τὴν χαρὰ καὶ τὴν ἀγαλλίασή μας, διότι μᾶς ἀξιώνει ὁ Θεὸς νὰ ἀκολουθοῦμε τοὺς θεοφώτιστους καὶ πνευματοφόρους Ἁγίους Πατέρες, οἱ ὁποῖοι καθοδήγησαν πολλὲς τοπικὲς ἐκκλησίες καὶ πολλοὺς ἐπισκόπους νὰ μὴ συμμετάσχουν στὴν ἀχαρίτωτη σύνοδο τῆς Κρήτης, ποὺ ἔχασε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, γιατὶ κοινωνεῖ μὲ τοὺς αἱρετικούς. Ἐφέτος γιορτάσαμε ἐνωρίτερα τὴν ἐπιδημία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος• πανηγυρικὰ καὶ ἐπίσημα θὰ τὴν ἑορτάσουμε τὴν ἐρχομένη Κυριακὴ τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς. Μποροῦμε, μεταβάλλοντας καὶ προσαρμόζοντας τὸ δοξαστικὸ τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς προηγουμένης Κυριακῆς, νὰ ψάλλουμε: «Τῶν Ἁγίων Πατέρων ὁ χορὸς ἐκ τῶν τῆς οἰκουμένης περάτων μὴ συνδραμών, τῆς αἱρέσεως τῶν Οἰκουμενιστῶν διέλυσε τὴν συμπαιγνίαν».

______________________

1 Μ. ΦΩΤΙΟΥ, Πρὸς τοὺς τῆς Ἀνατολῆς ἀρχιερατικοὺς θρόνους 16, εἰς ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΑΡΜΙΡΗ, Τὰ Δογματικὰ καὶ Συμβολικὰ Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τόμος Α´, σελ. 324._

2 ΜΕΛΕΤΙΟΥ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ, Λόγος Γ´, Κατ᾽ Ἰταλῶν, εἰς V. LAURENT καὶ L. DARRUZÉS, Dossier Grec de l' union de Lyon (1273-1277), Paris 1976, σελ. 554 καὶ 558.

3 Ἁγίου ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ, Συγγράμματα, τόμ. Α´, Θεσσαλονίκη 1951, ἐπιμελείᾳ Π. ΧΡΗΣΤΟΥ, σελ. 23-24.

4 Διάλογος 23, PG 155, 120-122.

5 Ἐπιστολὴ περὶ τῶν Μακαρισμῶν 5, εἰς D. BALFOUR, Συμεὼν ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης (1416/17-1429), Ἔργα Θεολογικά, Ἀνάλεκτα Βλατάδων 34, Θεσσαλονίκη 1982, σελ. 226.

6 ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΑΡΜΙΡΗ, Τὰ Δογματικὰ καὶ Συμβολικὰ Μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τόμ. Β´, Graz-Austria 19682, σελ.986. Τὴν συνοδικὴ ἐπιστολὴ ὑπογράφουν οἱ πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Ἄνθιμος, Ἀλεξανδρείας Ἱερόθεος, Ἀντιοχείας Μεθόδιος, Ἱεροσολύμων Κύριλλος καὶ πολλοὶ συνοδικοὶ ἀρχιερεῖς.

ΠΗΓΗ

Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Η ΣΥΝΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ

ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Γράφει: Αρχιμ. Παῒσιος Παπαδόπουλος

Συγκαλείται σε λίγες μέρες η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος στο Κολυμβάρι Χανίων της Κρήτης.

Είναι πλέον κοινή διαπίστωση, για όσους παρακολουθούν την επικαιρότητα διαθέτοντας πνευματικό αισθητήριο, ότι στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης υπάρχει μια στρατηγική άλωσης της εθνικής ιδιοπροσωπίας των λαών, για να διαμορφωθεί προγραμματισμένα και ολοκληρωτικά μια πλανητική συνείδηση για όλη την ανθρωπότητα. Τούτο, διότι το να κρατά κάθε λαός την πνευματική και την πολιτισμική του κληρονομιά είναι σοβαρό εμπόδιο στην «Νέα Τάξη Πραγμάτων», προκειμένου να επιτευχθεί. Συνεπώς, αποβαίνει στόχος της «Νέας Εποχής» να πέσουν τα κάστρα που διαφυλάσσουν την πολιτισμική ταυτότητα των εθνών. 

Με αυτή την θεώρηση και συνάμα με την επίγνωση της αποικιοκρατικής νοοτροπίας και σκοπιμότητας των μεγάλων δυνάμεων, που κατευθύνονται, βέβαια, από τον διεθνή Σιωνισμό εξηγούνται πολλά από τα γεγονότα που συμβαίνουν στις ημέρες μας στο πολιτικό, οικονομικό και θρησκευτικό πεδίο, καθώς και σε επίπεδο κρατών. Σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να δούμε και κάποια εκκλησιαστικά δρώμενα. Για να έχουμε πάντως μια πλήρη ενημέρωση για την  εν λόγω Σύνοδο χρειάζεται, όχι βέβαια σε ένα αλλά σε μια σειρά από άρθρα, να εκθέσουμε τα παρακάτω:

·           Γιατί μας ενδιαφέρει ως Έλληνες και Ορθοδόξους αυτή η Σύνοδος;

·           Τι γνωρίζουμε και τι δεν γνωρίζουμε γι’ αυτή την Σύνοδο;

·           Από πότε προετοιμάζεται αυτή η Σύνοδος;

·           Υπάρχουν οι προϋποθέσεις που απαιτούνται για να συγκληθεί σύνοδος;

·           Γιατί γίνεται αυτή η σύνοδος;

·           Ποιοι θα συμμετέχουν σε αυτή την Σύνοδο;

·           Γιατί δεν συμμετέχουν τελικά όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες;

·           Ποια τα προς συζήτηση θέματα;

·           Γιατί άλλαξαν τα θέματα που όρισαν στο παρελθόν οι προσυνοδικές διασκέψεις;

·           Θα ψηφίσουν όλοι όσοι θα παρίστανται στην Σύνοδο;

·           Γιατί δεν θα ψηφίσουν όλοι;

·            Γιατί αναγγέλλεται ότι οι αποφάσεις θα είναι δεσμευτικές ενώ δεν συμμετέχουν όλα τα      πατριαρχεία;

·           Τι συνέπειες θα έχει αυτή η Σύνοδος;

        Α. Γιατί μας ενδιαφέρει ως Έλληνες και Ορθοδόξους αυτή η Σύνοδος;

Πιστεύω πως θα συμφωνείτε με αυτό που εύστοχα διατύπωσε ο Γάλλος λόγιος Ζακ Λακαριέρ: «για τον Έλληνα η Ορθοδοξία είναι το σπίτι του». Δεν είναι αυτό η Ελληνορθόδοξη ιδιοπροσωπία μας, η πίστις και ο πολιτισμός μας, το πολυτίμητο «τζιβαϊρικό» κατά τον Στρατηγό Μακρυγιάννη; Και η Ιωάννα Τσάτσου γράφει: «Πλανάται πολύ μακράν της πραγματικότητας -της ιστορικής και της σύγχρονης- όποιος υπόπτως πιστεύει και ευμεθόδως διαδίδει άλλα. Ορθοδοξία και Ελληνισμός είναι ΕΝΑ! Κάποτε ήταν δύο πράγματα ταυτόσημα και αναπόσπαστα. Καθώς όμως συμπορεύτηκαν ανά τους αιώνες, ζυμώθηκαν με αίμα μαρτυρικό. Και έγιναν ένα, Ορθοδοξία και Ελληνισμός. Γι’ αυτό ας μη βλέπουμε την Ελληνορθοδοξία σαν δύο διαφορετικά πράγματα, σαν δύο ξεχωριστές έννοιες. Ή αν θέλουμε να τα δούμε έτσι, έστω, Ορθοδοξία και Ελληνισμός είναι η καρδιά και ο εγκέφαλος μέσα στο ίδιο σώμα. Χωρίς το ένα από τα δύο θα κοπεί το νήμα της ζωής, δηλαδή, της ίδιας της θρησκευτικής και της εθνικής μας ύπαρξης». Αφού, λοιπόν, αυτή είναι η ιδιοπροσωπία μας, όποιος χτυπά την Ελλάδα δεν χτυπά συνάμα και την Ορθοδοξία της; Και το αντίστροφο, όποιος χτυπά την Ορθοδοξία μας  χτυπά και την Ελλάδα.Τι θέλω να καταστήσω σαφές που εν πολλοίς δεν συνειδητοποιούμε:  Αυτό που τελευταία βλέπουμε στην Ελλάδα να γίνεται σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο εξ απόψεως κρίσεως, πραγματοποιείται και σε θρησκευτικό, πιο σωστά σε πνευματικό επίπεδο και, για να γίνω πιο σαφής, σε εκκλησιαστικό επίπεδο.

Οι ξένες δυνάμεις, μη έχοντας ιδιαίτερο πνευματικό πολιτισμό, έχοντας όμως οικονομική ευρωστία, «προσφέρουν» χρήμα με ανταλλάγματα για να μας εξαγοράσουν  προκειμένου να απεμπολήσουμε την Ιερά μας Παρακαταθήκη, τον Ελληνορθόδοξο πολιτισμό μας. Είναι στρατηγική αυτό, σχέδιο. Μετέρχονται κάθε μέσο αρκεί να πετύχουν τον σκοπό τους. Πληροφορούμαστε ότι χρηματοδοτείται η Σύνοδος στην Κρήτη και μάλιστα με μεγάλα ποσά. Αυτομάτως ενθυμούμε τα αργύρια που πήρε ο Ιούδας για να προδώσει τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό. Ενθυμούμε από την ελληνική ιστορία ότι σε πολλές περιπτώσεις γινόταν τέτοιες προτάσεις – προκλήσεις στους Έλληνες. Όταν οι Αθηναίοι γύρισαν στην κατεστραμμένη πόλη τους που την έκαψαν οι Πέρσες (μετά την μάχη της Σαλαμίνος), ο Μαρδόνιος τους είχε προτείνει να καταθέσουν τα όπλα κι εκείνος σ’ αντάλλαγμα να τους ξαναχτίσει τα σπίτια και να τους δώσει άφθονα χρήματα, ώστε να γίνουν κύριοι της Ελλάδος όλης. Βλέπετε η ιστορία επαναλαμβάνεται. Από την μια λοιπόν αυτό. Από την άλλη μαθαίνουμε ότι στην πατριαρχική αντιπροσωπία θα συμμετέχουν δύο γυναίκες εκ των οποίων η μία είναι σύμβουλος στο Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας των ΗΠΑ έχει συνεργασθεί με την Αμυντική Υπηρεσία Πληροφοριών (DIA) την Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (CIA) και όχι μόνο. Αναρωτιόμαστε γιατί το βαθύ κράτος της Αμερικής ενδιαφέρεται τόσο πολύ για την Ορθοδοξία μας; Μήπως τελικά πίσω από όλη αυτή την προσπάθεια βρίσκεται ο διεθνής Σιωνισμός που κινεί τα νήματα διότι κατά τα άλλα η Σύνοδος θα είναι περιχαρακωμένη μη τυχόν πάει και κανένας «ζηλωτής» μοναχός και διαμαρτυρηθεί. Γυναίκες όμως σε Οικουμενική Σύνοδο και μάλιστα σύμβουλοι μυστικών υπηρεσιών κάτι τρέχει! Αυτό που εμβάζει επιπλέον ψήλους στα αυτιά μας είναι η εμμονή να γίνει η Σύνοδος ενώ δεν θα συμμετέχουν όλα τα πατριαρχεία. Τι είδους Αγία και Μεγάλη θα είναι όταν δεν υπάρχει απαρτία;  Μαθαίνουμε όμως και κάτι ακόμη ότι ενώ είναι Πανορθόδοξη Σύνοδος θα παραβρεθούν και εκπρόσωποι άλλων ομολογιών παπικοί κλπ. Οι οποίοι μάλιστα θα προσευχηθούν για να επιτύχει η Σύνοδος. Εδώ τα πράγματα βγάζουν μάτι! Πως θα γίνει προσευχή απόντων των ορθοδόξων; Διότι διαφορετικά  θα θεωρηθεί συμπροσευχή που δεν επιτρέπουν οι ιεροί κανόνες. Συνειδητοποιούμε τι παίζεται! Δεν θα επεκταθώ σε αυτή την συνάφεια στην παράξενη εσπευσμένη κίνηση να γίνει,  ντε και καλά, οπωσδήποτε Σύνοδος. Δεν θα εκθέσω εδώ τι έγινε στις προσυνοδικές διασκέψεις και άλλαζαν την θεματολογία της Συνόδου. Δεν θα εξηγήσω γιατί ο πρωτεργάτης αυτής της προσπάθειας για Οικουμενική υπήρξε ο Μελέτιος Μεταξάκης που δημιούργησε το σχίσμα μεταξύ παλαιού και νέου Ημερολογίου. Θα πω μονάχα ότι η συνέχεια θα δείξει. Το λυπηρό πάντως είναι ότι δεν υπάρχει ευρεία και σε βάθος ενημέρωση και δεν είναι εύκολο να σας ενημερώσουμε με ένα φυλλάδιο. και βέβαια δεν είναι εύκολο ούτε να σας  συναντούμε ούτε και συνέχεια να τυπώνουμε φυλλάδια διότι ότι κάνουμε γίνεται εξ ιδίας πρωτοβουλίας με προσωπικό κόπο και προσωπικό κόστος. Θα χρειαστεί να συσπειρωθούμε και να αναζητήσουμε την ενημέρωση, διότι απ’ ότι φαίνεται ξεκινά ο αγώνας.

Το είδαμε εδώ

Και η επίσημη δι-αίρεση πλησιάζει απειλητικά! Η ουσιαστική δι-αίρεση έχει προηγηθεί, ως η πεμπτουσία της αιρέσεως.

Αυτοί το γινάτι τους, αλλά κίνδυνος μέγας παραμονεύει 

-Τι θα γίνει με τις αποφάσεις της Συνόδου;

Του Μάνου Χατζηγιάννη

Εντάξει φτάνει πια...Έπαιξε ο καθένας το παιχνίδι του, αλλά τώρα ας ασχοληθούμε λίγο με τα πιο σπουδαία...

Να τελειώνουμε με τις απουσίες και τις αφίξεις και τον επισκοποκεντρισμό των κεφαλών της Ορθοδοξίας γιατί μια εκκρεμότητα μπορεί να τινάξει τα πάντα στον αέρα.
Τι σημαίνουν οι αποφάσεις της Συνόδου της Κρήτης για την Ορθοδοξία εν συνόλω; Δεσμεύονται από τις αποφάσεις και οι απόντες;
Ο σύμβουλος του Οικουμενικού Πατριάρχου Αρχιδιακόνος Ιωάννης Χρυσαυγης (ο τραγικός αυτός τύπος!) δήλωσε πως οι αποφάσεις θα δεσμεύουν και όσους δεν συμμετάσχουν. 
Ο Μητροπολίτης Κιέβου και πάσης Ουκρανίας το αντίθετο! δες εδω Φανάρι εναντίον Μόσχας και γύρω γύρω οι δορυφόροι...

Και η διαίρεση πλησιάζει απειλητικά.

Αν δεν το έχουν αντιληφθεί όσοι ελαφρά τη καρδία παίζουν στα ζάρια τις τύχες της Ορθοδοξίας ελλοχεύει σοβαρότατος κίνδυνος για δυσάρεστες περιπέτειες στην Ορθοδοξία από το γινάτι και τις πρωτοκαθεδρίες του ενός και του άλλου.
Ο Οικ. Πατριάρχης για να κερδίσει την παρτίδα, θα βγάλει άσσο από το φαρδομάνικό του την απόφαση της Σύναξης των Προκαθημενων του Σαμπεζύ τον περασμένο Ιανουάριο που έχει και τις υπογραφές των απόντων πλην της Αντιόχειας.
Στις αποφάσεις αυτές ανήκει και ο κανονισμός της Συνόδου.Και ο κανονισμός στο Άρθρο 13 με θέμα “Αποδοχή και υπογραφή των κειμένων” αναφέρει:
     “Τα ομοφώνως αποδεκτά γενόμενα κείμενα επί των θεμάτων της ημερησίας διατάξεως της Συνόδου εκδίδονται εις τας
τέσσαρας επισήμους γλώσσας και έχουν το αυτό κύρος:
1. μονογραφούνται υπό πάντων των Προκαθημένων των αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών εις πάσας τας σελίδας αυτών και εις πάσας τας επισήμους γλώσσας της Συνόδου, υπογράφονται δε εν τέλει υπό του Προέδρου και πάντων των μελών της Συνόδου.
2. αι υπογραφείσαι συνοδικαί αποφάσεις, ως και το Μήνυμα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, αποστέλλονται διά Πατριαρχικών Γραμμάτων του Οικουμενικού Πατριαρχείου εις τους Προκαθημένους των αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών, οίτινες και κοινοποιούν αυτά εις τας Εκκλησίας αυτών αντιστοίχως, έχουν δε πανορθόδοξον κύρος.”

    Θα απαιτήσει δηλαδή την αποδοχή των αποφάσεων και από τις απούσες Εκκλησίες! Άλλωστε ο λόγος του σκλήρυνε σε λίγες ώρες. Ενώ άμα τη αφίξει του στην Κρήτη είπε πως "η απόφαση κάποιων να μην έρθουν, θα τους βαραίνει" και ευχήθηκε να αλλάξουν την απόφασή τους, μετά από λίγες ώρες χρησιμοποιήσε πιο επιθετικούς χαρακτηρισμούς:

«Φαίνεται ότι κάποιοι θεωρούν τους εαυτούς τουςυπερορθόδοξους και τους λοιπούς υποορθόδοξους.Στην Ορθοδοξία δεν υπάρχουν τέτοιου είδους διαχωρισμοί. Καλούμε λοιπόν άπαντας, εν πνεύματι ενότητος και αγάπης, να πορευτούμε προς την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο» είπε.

Η Σύνοδος έχει ξεκινήσει με τους χειρότερους οιωνούς.
   Και μια σταγόνα ιστορία που μπορεί να μοιάζει με το σήμερα μπορεί και όχι εσείς θα κρίνετε...
Σύνοδος ήταν και εκείνη που καθαίρεσε τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο από τον πατριαρχικό θρόνο. 
Μια Σύνοδος-παρωδία στην οποία παραβρέθηκαν μόλις 36 επίσκοποι, ενώ οι υπόλοιποι 40 αρνήθηκαν να μετάσχουν σε αυτή.
πηγή 
Το είδαμε  εδώ

ΚΑΛΗ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ Πετάξετε από πάνω σας την ψευτιά.

Τι μεγαλομανία σ᾿ έχει πιάσει, αδελφέ μου, και δεν βρίσκεις ησυχία και χτίζεις πατώματα απάνω στα πατώματα, κι έχεις δυο τρία αυτοκίνητα και κότερα και κάθε λογής μάταια πράγματα!
Γύρισε και κοίταξε και τον αδελφό σου, να δροσισθεί η ψυχή σου με την ευλογημένη καλοσύνη, που την ξεράνανε τα τσιμέντα, οι ψεύτικες κουβέντες, οι συμφεροντολογικές παρέες, οι συνοφρυωμένες αξιοπρέπειες.

Αν δεν μπορείς να κάνεις θυσίες, τουλάχιστον να σιχαθείς την αδικία. Μην αδικείς. Η αδικία είναι σιχαμερή στρίγγλα, χωρίστρα των ανθρώπων, ανθρωποκτονία σαν τον πατέρα τον σατανά.
Τι θα δίνανε πολλοί απ᾿ αυτούς, που κερδίσανε τον κόσμο και χάσανε την ψυχή τους, για να νοιώσουνε ό,τι νοιώθουνε οι άλλοι που δεν χάσανε την ψυχή τους! Αν τύχει να ξεκόψει κανένας τέτοιος από ψεύτικη παρέα του και βρεθεί στη συντροφιά των απλών, των αχάλαστων, νοιώθει πως ζει αληθινά και σαν απογευθεί τα αγνά αισθήματα ύστερα από τη ψευτιά, καταλαβαίνει τέτοια χαρά, που κάνει σαν τον άνθρωπο που ξαναγεννήθηκε, σαν τυφλός που είδε το φως του. Κάτι τέτοιοι δεν ξεκολλάνε πιά οι κακόμοιροι από τη συντροφιά των απλών, των γκαρδιακών ανθρώπων. Αλλά για να ξεμακρύνει από τα ψεύτικα πρέπει νάχει λίγη ψυχή. Αλλιώς δεν μπορεί να ζήσει χωρίς ψευτιά. Ο άμμος της Σαχάρας, όση βροχή κι αν πέσει απάνω του, δεν φυτρώνει τίποτα.
Αν πεις πάλι σε έναν από τους άλλους, τους φτωχούς, να περάσει μισή ώρα με την παρέα των κοσμικών, καλύτερα έχει να το βάλεις στο μπουντρούμι, παρά να βλέπει και ν᾿ ακούγει εκείνα τα ψεύτικα κομπλιμέντα, τις ανάλατες συζητήσεις, τα κρύα χωρατά. Στη συναναστροφή που κάνουνε αυτοί οι ψευτισμένοι, θαρρείς πως τους χωρίζει ένας τοίχος τον έναν από τον άλλον. Ενώ οι άλλοι, που ζούνε μακριά από τον κόσμο, νοιώθουνε πως οι καρδιές τους γίνονται ένα, πως ακουμπά ο ένας απάνω στον άλλον και ξεκουράζεται. Αγαπά και αγαπιέται, χαίρεται και δίνει χαρά. Από πάνω από τη συντροφιά των σαρκικών ανθρώπων στέκεται ο διάβολος και τους κάνει να μιλάνε ολοένα για λεφτά και για τα όμοια, για να μη γροικήσουνε ούτε το φαγί που τρώνε. Από πάνω από τη συντροφιά των ταπεινών στέκεται ο Θεός, κι᾿ όλα είναι ευλογημένα.
Πετάξετε από πάνω σας την ψευτιά. Ανοίξετε τα πανιά, να τα φουσκώσει ο καθαρός αγέρας του πελάγου. Να δροσισθεί η ψυχή σας, να νοιώσετε πως ζητά αληθινά κι᾿ όχι ψεύτικα.

(Φώτης Κόντογλου.)
Πηγή