Διάλογος ἀνάμεσα σέ ἕναν γέροντα καί ἕναν ἄθεο

Ἀπό τήν ζωή καί τήν διδασκαλία τοῦ π. Ἐπιφανίου



          Ἕνα πρωινὸ συζητᾶ ὁ Γέροντας μὲ δυό-τρεῖς ἐπισκέπτες στὸ σπίτι του. Ὁ ἕνας εἶναι ἰδεολόγος κομμουνιστής. Σὲ μία στιγμὴ ἔρχεται κάποιος ἀπ’ ἔξω καὶ τοὺς πληροφορεῖ ὅτι ἡ Ἀθήνα ἔχει γεμίσει ἀπὸ φωτογραφίες τοῦ Μάο Τσὲ Τοὺγκ μὲ τὴν ἐπιγραφή: «Δόξα στὸν μεγάλο Μάο». Ἦταν ἡ ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία εἶχε πεθάνει ὁ Κινέζος δικτάτορας.

Γέροντας: Ἔτσι εἶναι, παιδάκι μου. Δὲν ὑπάρχουν ἄθεοι. Εἰδωλολάτρες ὑπάρχουν, οἱ ὁποῖοι βγάζουν τὸν Χριστὸ ἀπὸ τὸν θρόνό Του καὶ στὴ θέσι Του τοποθετοῦν τὰ εἴδωλά τους. Ἐμεῖς λέμε: «Δόξα τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι». Αὐτοὶ λένε: «Δόξα στὸν μεγάλο Μάο». Διαλέγεις καὶ παίρνεις.


Κομμουνιστής: Καὶ σεῖς, παππούλη, τὸ παίρνετε τὸ ναρκωτικό σας. Μόνο ποὺ ἐσεῖς τὸ λέτε Χριστό, ὁ ἄλλος τὸ λέει Ἀλλάχ, ὁ τρίτος Βούδδα κ.ο.κ.


-      Ὁ Χριστός, παιδί μου, δὲν εἶναι ναρκωτικό. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Δημιουργός του σύμπαντος κόσμου. Αὐτὸς ποὺ μὲ σοφία κυβερνᾶ τὰ πάντα: ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν ἀπέραντων γαλαξιῶν μέχρι τὰ ἀπειροελάχιστα σωματίδια τοῦ μικροκόσμου. Αὐτὸς ποὺ δίνει ζωὴ σὲ ὅλους μας. Αὐτὸς ποὺ σ’ ἔφερε στὸν κόσμο καὶ σοῦ ‘χει δώσει τόση ἐλευθερία, ὥστε νὰ μπορῆς νὰ Τὸν ἀμφισβητῆς, ἀλλὰ καὶ νὰ Τὸν ἀρνῆσαι ἀκόμη.
 

-      Παππούλη, δικαίωμά σας εἶναι νὰ τὰ πιστεύετε ὅλα αὐτά. Αὐτὸ ὅμως δὲν σημαίνει ὅτι εἶναι καὶ ἀληθινά. Ἀποδείξεις ἔχετε;

-      Ἐσὺ ὅλα αὐτὰ τὰ θεωρεῖς παραμύθια, ἔτσι δὲν εἶναι;


-      Βεβαίως.


-      Ἀποδείξεις ἔχεις; Μπορεῖς νὰ μοῦ ἀποδείξεις ὅτι ὅσα πιστεύω ἐγὼ εἶναι ψεύτικα;


-      ...


-      Δὲν ἀπαντᾶς, διότι καὶ σὺ δὲν ἔχεις ἀποδείξεις. Ἄρα καὶ σὺ πιστεύεις ὅτι εἶναι παραμύθια. Κι ἐγὼ μὲν ὁμιλῶ περὶ πίστεως, ὅταν ἀναφέρωμαι στὸν Θεό. Ἐσὺ ὅμως, ἐνῶ ἀπορρίπτεις τὴ δική μου πίστι, στὴν οὐσία πιστεύεις στὴν ἀπιστία σου, ἀφοῦ δὲν μπορεῖς νὰ τὴν τεκμηριώσης μὲ ἀποδείξεις. Πρέπει ὅμως νὰ σοῦ πῶ ὅτι ἡ πίστι ἡ δική μου δὲν εἶναι ξεκάρφωτη. Ὑπάρχουν κάποια ὑπερφυσικὰ γεγονότα, πάνω στὰ ὁποῖα θεμελιώνεται.


-      Μία στιγμή! Μιά καὶ μιλᾶτε γιὰ πίστι, τί θὰ πῆτε στοὺς Μωαμεθανοὺς π.χ. ἤ στοὺς Βουδδιστές; Διότι κι ἐκεῖνοι ὁμιλοῦν περὶ πίστεως. Κι ἐκεῖνοι διδάσκουν ὑψηλὲς ἠθικὲς διδασκαλίες. Γιατί ἡ δική σας πίστι εἶναι καλύτερη ἀπὸ ἐκείνων;


-      Μ’ αὐτὴ τὴν ἐρώτησί σου τίθεται τὸ κριτήριο τῆς ἀληθείας. Διότι βεβαίως ἡ ἀλήθεια εἶναι μία καὶ μόνη. Δὲν ὑπάρχουν πολλὲς ἀλήθειες. Ποιὸς ὅμως κατέχει τὴν ἀλήθεια; Ἰδοὺ τὸ μεγάλο ἐρώτημα. Ἔτσι, δὲν πρόκειται γιὰ καλύτερη ἤ χειρότερη πίστι! Πρόκειται γιὰ τὴ μόνη ἀληθινὴ πίστι!
      Δέχομαι ὅτι ἠθικὲς διδασκαλίες ἔχουν καὶ τὰ ἄλλα πιστεύω. Βεβαίως οἱ ἠθικὲς διδασκαλίες τοῦ Χριστιανισμοῦ ὑπερέχουν ἀσυγκρίτως. Ἐμεῖς ὅμως δὲν πιστεύουμε στὸν Χριστὸ γιὰ τὶς ἠθικὲς Του διδασκαλίες. Οὔτε γιὰ τὸ «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους», οὔτε γιὰ τὰ κηρύγματά Του περὶ εἰρήνης καὶ δικαιοσύνης, ἐλευθερίας καὶ ἰσότητος. Ἐμεῖς πιστεύουμε στὸν Χριστό, διότι ἡ ἐπὶ γῆς παρουσία Τοῦ συνοδεύθηκε ἀπὸ ὑπερφυσικὰ γεγονότα, πράγμα τὸ ὁποῖο σημαίνει ὅτι εἶναι Θεός.


-      Κοιτάξτε. Κι ἐγὼ παραδέχομαι ὅτι ὁ Χριστὸς ἦταν σπουδαῖος φιλόσοφος καὶ μεγάλος ἐπαναστάτης, ἀλλὰ μὴν τὸν κάνουμε καὶ Θεὸ τώρα...


-      Ἄχ, παιδί μου! Ὅλοι οἱ μεγάλοι ἄπιστοί τῆς ἱστορίας ἐκεῖ σκάλωσαν. Τὸ ψαροκόκκαλο ποὺ τοὺς κάθησε στὸ λαιμὸ καὶ δὲν μποροῦσαν νὰ τὸ καταπιοῦν, αὐτὸ ἀκριβῶς ἦταν. Τὸ ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι καὶ Θεός.

         Πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἦσαν διατεθειμένοι νὰ ποῦν στὸν Κύριο: Μὴ λὲς ὅτι εἶσαι Θεὸς ἐνανθρωπήσας. Πὲς ὅτι εἶσαι ἁπλὸς ἄνθρωπος καὶ μεῖς εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ σὲ θεοποιήσουμε. Γιατί θέλεις νὰ εἶσαι Θεὸς ἐνανθρωπήσας καὶ ὄχι ἄνθρωπος ἀποθεωθείς; Ἐμεῖς δεχόμαστε νὰ σὲ ἀποθεώσουμε, νὰ σὲ ἀνακηρύξουμε τὸν μέγιστο τῶν ἀνθρώπων , τὸν ἁγιώτατο, τὸν ἠθικώτατο, τὸν εὐγενέστατο, τὸν ἀνυπέρβλητο, τὸν μοναδικό, τὸν ἀνεπανάληπτο. Δὲν σοῦ ἀρκοῦν ὅλα αὐτά;

        Ὁ κορυφαῖος τοῦ χοροῦ τῶν ἀρνητῶν, ὁ Ἐρνέστος Ρενᾶν, βροντοφωνεῖ περὶ τοῦ Χριστοῦ: «Γιὰ δεκάδες χιλιάδες χρόνια ὁ κόσμος θὰ ἀνυψώνεται διὰ σοῦ», εἶσαι «ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος τῆς ἀνθρωπότητος ὥστε τὸ νὰ ἀποσπάση κάποιος τὸ ὄνομά σου ἀπὸ τὸν κόσμο τοῦτο θὰ ἦταν ἴσο μὲ τὸν ἐκ θεμελίων κλονισμό του», «οἱ αἰῶνες θὰ διακηρύσσουν ὅτι μεταξὺ τῶν υἱῶν τῶν ἀνθρώπων δὲν γεννήθηκε κανένας ὑπέρτερός σου». Ἐδῶ ὅμως σταματοῦν, καὶ αὐτὸς καὶ οἱ ὅμοιοί του. Ἡ ἑπόμενη φράσι τους; «Θεὸς ὅμως δὲν εἶσαι!»
Καὶ δὲν ἀντιλαμβάνονται οἱ ταλαίπωροι ὅτι ὅλα αὐτὰ συνιστοῦν γιὰ τὴν ψυχὴ τους μία ἀνέκφραστη τραγωδία! Τὸ δίλημμα ἀναπόφευκτα εἶναι ἀμείλικτο: Ἤ εἶναι Θεὸς ἐνανθρωπήσας ὁ Χριστός, ὁπότε πράγματι, καὶ μόνον τότε, ἀποτελεῖ τὴν ἠθικωτέρα, τὴν ἁγιωτέρα καὶ τὴν εὐγενεστέρα μορφὴ τῆς ἀνθρωπότητος. Ἤ δὲν εἶναι Θεὸς ἐνανθρωπήσας, ὅποτε ὅμως δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι τίποτε ἀπ’ ὅλα αὐτά. Ἀντιθέτως. Ἄν ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι Θεός, τότε πρόκειται γιὰ τὴν ἀπαισιοτέρα, τὴ φρικτοτέρα καὶ τὴν ἀπεχθεστέρα ὕπαρξι τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας.


-      Τί εἴπατε;


-      Αὐτὸ ποὺ ἄκουσες! Βαρὺς ὁ λόγος, ἀπολύτως ὅμως ἀληθής. Καὶ ἰδοὺ γιατί: Τί εἶπαν γιὰ τὸν ἑαυτό τους, ἤ ποιὰ ἰδέα εἶχαν γιὰ τὸν ἑαυτὸ τους ὅλοι οἱ πράγματι μεγάλοι ἄνδρες τῆς ἀνθρωπότητος;

        Ὁ «ἀνδρῶν ἁπάντων σοφώτατος» Σωκράτης διεκήρυσσε τό: «Ἐν οἶδᾳ ὅτι οὐδὲν οἶδα».
Ὅλοι οἱ σπουδαῖοι ἄνδρες τῆς Παλαιᾶς καὶ τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἀπὸ τὸν Ἀβραὰμ καὶ τὸν Μωϋσῆ μέχρι τὸν Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο καὶ τὸν Παῦλο, αὐτοχαρακτηρίζονται «γῆ καὶ σποδὸς (=στάχτη)», «ταλαίπωροι», «ἐκτρώματα» κ.τ.τ.

        Ἡ συμπεριφορά, ἀντιθέτως, τοῦ Ἰησοῦ εἶναι παραδόξως διαφορετική! Καὶ λέω παραδόξως διαφορετική, διότι τὸ φυσικὸ καὶ τὸ λογικὸ θὰ ἦταν νὰ εἶναι παρόμοια ἡ συμπεριφορά Του. Αὐτὸς μάλιστα, ὡς ἀνώτερος καὶ ὑπέρτερος ἀπὸ ὅλους τούς ἄλλους, θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχη ἀκόμα κατώτερη καὶ ταπεινότερη ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτὸ Του. Ἠθικῶς τελειότερος ἀπὸ κάθε ἄλλον ἔπρεπε νὰ ὑπερακοντίζη σὲ αὐτομεμψία καὶ ταπεινὸ φρόνημα ὅλους τούς παραπάνω καὶ ὁποιονδήποτε ἄλλον, ἀπὸ τὴν δημιουργία τοῦ κόσμου μέχρι τὴ συντέλεια τῶν αἰώνων.

         Συμβαίνει ὅμως τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο!
Πρῶτα – πρῶτα διακηρύσσει ὅτι εἶναι ἀναμάρτητος: «Τὶς ἐξ ὑμῶν ἐλέγχει με περὶ ἁμαρτίας;» (Ἰωάν. η 46). «Ἔρχεται ὁ τοῦ κόσμου τούτου ἄρχων, καὶ ἐν ἐμοὶ οὐκ ἔχει οὐδέν» (Ἰωάν. ιδ΄ 30).

         Ἐκφράζει ἐπίσης πολὺ ὑψηλὲς ἰδέες περὶ Ἑαυτοῦ: «Ἐγὼ εἰμὶ τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ἰωάν. η΄ 12). «Ἐγὼ εἰμὶ ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή» (Ἰωάν. ιδ΄ 6).

         Ἐκτὸς ὅμως αὐτῶν, προβάλλει καὶ ἀξιώσεις ἀπολύτου ἀφιερώσεως στὸ Πρόσωπό Του. Εἰσχωρεῖ ἀκόμη καὶ στὶς ἱερώτερες σχέσεις τῶν ἀνθρώπων καὶ λέει: «Ὁ φιλῶν πατέρα ἤ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστί μου ἄξιος. Καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἤ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστί μου ἄξιος» (Μάτθ. ι΄ 37). «Ἦλθον διχᾶσαι ἄνθρωπον κατὰ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ καὶ θυγατέρα κατὰ τῆς μητρὸς αὐτῆς καὶ νύμφην κατὰ τῆς πενθερᾶς αὐτῆς» (Μάτθ. ι΄ 35). Ἀπαιτεῖ ἀκόμη καὶ μαρτυρικὴ ζωὴ καὶ θάνατο ἀπὸ τοὺς μαθητές Του: «Παραδώσουσιν ὑμᾶς εἰς συνέδρια καὶ ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν μαστιγώσουσιν ὑμᾶς. Καὶ ἐπὶ ἡγεμόνας δὲ καὶ βασιλεῖς ἀχθήσεσθε ἕνεκεν ἐμοῦ... Παραδώσει δὲ ἀδελφὸς ἀδελφὸν εἰς θάνατον καὶ πατὴρ τέκνον, καὶ ἐπαναστήσονται τέκνα ἐπὶ γονεῖς καὶ θανατώσουσιν αὐτούς. Καὶ ἔσεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων διὰ τὸ ὄνομά μου. Ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος οὗτος σωθήσεται... Μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων τὸ σῶμα... Ὅστις ἂν ἀρνήσηται με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτὸν κάγώ... Ὁ ἀπολέσας τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ εὐρήσει αὐτήν» (Μάτθ. ι΄ 17 κ.ἔ.).

            Καὶ τώρα σὲ ρωτῶ: Τόλμησε ποτὲ κανεὶς νὰ διεκδικήση ὑπὲρ αὐτοῦ τὴν ἀγάπη τῶν ἀνθρώπων πάνω κι ἀπ’ τὴν ἴδια τους τὴ ζωή; Τόλμησε ποτὲ κανεὶς νὰ διακηρύξη τὴν ἀπόλυτη ἀναμαρτησία του; Τόλμησε ποτὲ κανεὶς νὰ ἐκστομίση τό: «Ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἀλήθεια»; (Ἰωάν. ιδ΄ 6). Κανεὶς καὶ πουθενά! Μόνο ἕνας Θεὸς θὰ μποροῦσε νὰ τὰ κάνη αὐτά. Φαντάζεσαι τὸν δικό σας τὸν Μὰρξ νὰ ‘λέγε κάτι τέτοια; Θὰ τὸν περνοῦσαν γιὰ τρελλὸ καὶ δὲν θὰ βρισκόταν κανεὶς νὰ τὸν ἀκολουθήση.

         Γιὰ σκέψου, τώρα, πόσα ἑκατομμύρια ἄνθρωποι θυσίασαν τὰ πάντα γιὰ χάρι τοῦ Χριστοῦ, ἀκόμα καὶ αὐτὴ τὴ ζωή τους, πιστεύοντας στὴν περὶ ἑαυτοῦ ἀλήθεια τῶν λόγων Του! Ἐὰν οἱ περὶ ἑαυτοῦ διακηρύξεις του ἦσαν ψευδεῖς, ὁ Ἰησοῦς θὰ ἦταν ἡ ἀπαισιοτέρα μορφὴ τῆς ἱστορίας ὁδηγώντας τόσους πολλοὺς σὲ τόσο βαρειὰ θυσία. Ποιὸς ἄνθρωπος, ὅσο μεγάλος, ὅσο σπουδαῖος, ὅσο σοφὸς κι ἂν εἶναι, θὰ ἄξιζε αὐτὴ τὴ μεγάλη προσφορὰ καὶ θυσία; Ποιός; Κανένας! Μόνο ἐὰν ἦταν Θεός!
        
            Μ’ ἄλλα λόγια: Ὅποιος ἄνθρωπος ἀπαιτοῦσε αὐτὴ τὴ θυσία ἀπὸ τοὺς ὀπαδούς του, θὰ ἦταν ἡ ἀπαισιοτέρα μορφὴ τῆς ἱστορίας. Ὁ Χριστὸς ὅμως καὶ τὴν ἀπαίτησε καὶ τὴν πέτυχε. Παρὰ ταῦτα ἀπὸ τοὺς ἀρνητὲς τῆς θεότητός Του ἀναγορεύθηκε ἡ εὐγενεστέρα καὶ ἁγιωτέρα μορφὴ τῆς ἱστορίας. Ὁπότε: Ἤ παραλογίζονται οἱ ἀρνητὲς ὀνομάζοντας ἁγιώτερο τὸν ἀπαισιώτερο, ἤ, γιὰ νὰ μὴν ὑπάρχη παραλογισμός, ἀλλὰ νὰ ἔχη λογικὴ ἡ συνύπαρξι ἀπαιτήσεων τοῦ Χριστοῦ καὶ ἁγιότητός Του, θὰ πρέπει ἀναγκαστικὰ νὰ δεχθοῦν ὅτι ὁ Χριστὸς ἐξακολουθεῖ νὰ παραμένη ἡ εὐγενεστέρα καὶ ἁγιωτέρα μορφὴ τῆς ἀνθρωπότητος μόνο ὅμως ὑπὸ τὴν προϋπόθεσι ὅτι εἶναι καὶ Θεός! Ἀλλοιῶς εἶναι, ὅπως εἴπαμε, ὄχι ἡ ἁγιωτέρα, ἀλλὰ ἡ φρικτοτέρα μορφὴ τῆς ἱστορίας, ὡς αἰτία τῆς μεγαλυτέρας θυσίας τῶν αἰώνων, ἐν ὀνόματι ἑνὸς ψεύδους! Ἔτσι ἡ θεότητα τοῦ Χριστοῦ ἀποδεικνύεται μὲ βάσι αὐτοὺς τοὺς ἴδιους τούς περὶ αὐτοῦ χαρακτηρισμοὺς τῶν ἀρνητῶν Του!...


-     Ὅσα εἴπατε εἶναι πράγματι ἐντυπωσιακά, δὲν ἀποτελοῦν ὅμως παρὰ συλλογισμούς. Ἱστορικὰ στοιχεῖα, πού νὰ θεμελιώνουν τὴν Θεότητά του, ἔχετε;


-      Σοὺ εἶπα καὶ προηγουμένως ὅτι τὰ πειστήρια τῆς Θεότητός Του εἶναι τὰ ὑπερφυσικὰ γεγονότα ποὺ συνέβησαν ὅσο καιρὸ ἦταν ἐδῶ στὴ γῆ. Ὁ Χριστὸς δὲν ἀρκέσθηκε μόνο νὰ διακηρύσση τὶς παραπάνω ἀλήθειες, ἀλλὰ ἐπικύρωνε τοὺς λόγους Του καὶ μὲ πλῆθος θαυμάτων. Ἔκανε τυφλοὺς νὰ βλέπουν, παράλυτους νὰ περπατοῦν, ἔθρεψε μὲ δυὸ ψάρια καὶ πέντε ψωμιὰ πέντε χιλιάδες ἄνδρες καὶ πολλαπλάσιες γυναῖκες καὶ παιδιά, διέτασσε τὰ στοιχεῖα τῆς φύσεως καὶ αὐτὰ ὑπάκουαν, ἀνέστησε νεκροὺς μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ τὸν Λάζαρο τέσσερεις μέρες μετὰ τὸν θάνατό του. Μεγαλύτερο ὅμως ἀπὸ ὅλα τὰ θαύματα εἶναι ἡ Ἀνάστασί Του.

         Ὅλο τὸ οἰκοδόμημα τοῦ Χριστιανισμοῦ στηρίζεται στὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως. Αὐτὸ δὲν τὸ λέω ἐγώ. Τὸ λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Εἰ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, ματαία ἡ πίστις ἡμῶν» (Α΄ Κόρ. ιε΄ 17). Ἂν ὁ Χριστὸς δὲν ἀνέστη, τότε ὅλα καταρρέουν. Ὁ Χριστὸς ὅμως ἀνέστη, πράγμα τὸ ὁποῖο σημαίνει ὅτι εἶναι Κύριος τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου, ἄρα Θεός.


-      Ἐσεῖς τὰ εἴδατε ὅλα αὐτά; Πῶς τὰ πιστεύετε;


-      Ὄχι, ἐγὼ δὲν τὰ εἶδα. Τὰ εἶδαν ὅμως ἄλλοι, οἱ Ἀπόστολοι. Αὐτοὶ στὴ συνέχεια τὰ γνωστοποίησαν καὶ μάλιστα προσυπέγραψαν τὴ μαρτυρία τους μὲ τὸ αἷμα τους. Κι ὅπως ὅλοι δέχονται, ἡ μαρτυρία τῆς ζωῆς εἶναι ἡ ὑψίστη μαρτυρία.

Φέρε μου καὶ σὺ κάποιον νὰ μοῦ πῆ πὼς ὁ Μὰρξ ἀπέθανε καὶ ἀνέστη καὶ νὰ θυσιάση τὴ ζωή του γιὰ τὴν μαρτυρία αὐτὴ κι ἐγὼ θὰ τὸν πιστεύσω ὡς τίμιος ἄνθρωπος.


-      Νὰ σᾶς πῶ. Χιλιάδες κομμουνιστὲς βασανίσθηκαν καὶ πέθαναν γιὰ τὴν ἰδεολογία τους. Γιατί δὲν ἀσπάζεσθε καὶ τὸν κομμουνισμό;


-      Τὸ εἶπες καὶ μόνος σου. Οἱ κομμουνιστὲς πέθαναν γιὰ τὴν ἰδεολογία τους. Δὲν πέθαναν γιὰ γεγονότα. Σὲ μία ἰδεολογία ὅμως εἶναι πολὺ εὔκολο νὰ ὑπεισέλθη πλάνη. Ἐπειδὴ δὲ εἶναι ἴδιον τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς νὰ θυσιάζεται γιὰ κάτι στὸ ὁποῖο πιστεύει, ἐξηγεῖται γιατί πολλοὶ κομμουνιστὲς πέθαναν γιὰ τὴν ἰδεολογία τους. Αὐτὸ ὅμως δὲν μᾶς ὑποχρεώνει νὰ τὴν δεχθοῦμε καὶ ὡς σωστή.

         Εἶναι ἄλλο πράγμα νὰ πεθαίνης γιὰ ἰδέες κι ἄλλο γιὰ γεγονότα. Οἱ Ἀπόστολοι ὅμως δὲν πέθαναν γιὰ ἰδέες. Οὔτε γιὰ τὸ «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» οὔτε γιὰ τὶς ἄλλες ἠθικὲς διδασκαλίες τοῦ Χριστιανισμοῦ. Οἱ Ἀπόστολοι πέθαναν μαρτυροῦντες ὑπερφυσικὰ γεγονότα. Κι ὅταν λέμε γεγονός, ἐννοοῦμε ὅ,τι ὑποπίπτει στὶς αἰσθήσεις μας καὶ γίνεται ἀντιληπτὸ ἀπὸ αὐτές. Οἱ Ἀπόστολοι ἐμαρτύρησαν «δι’ ὅ ἀκηκόασι, ὅ ἑωράκασι τοῖς ὀφθαλμοὶς αὐτῶν, ὅ ἐθεάσαντο καὶ αἱ χεῖρες αὐτῶν ἐψηλάφησαν» (Α΄ Ἰωάν. α΄ 1).

         Μὲ βάσι ἕναν πολὺ ὡραῖο συλλογισμὸ τοῦ Πασκὰλ λέμε ὅτι μὲ τοὺς Ἀποστόλους συνέβη ἕνα ἀπὸ τὰ τρία: Ἤ ἀπατήθηκαν ἤ μᾶς ἐξαπάτησαν ἤ μᾶς εἶπαν τὴν ἀλήθεια.

         Ἂς πάρουμε τὴν πρώτη ἐκδοχή. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀπατήθηκαν οἱ Ἀπόστολοι, διότι ὅσα ἀναφέρουν δὲν τὰ ἔμαθαν ἀπὸ ἄλλους. Αὐτοὶ οἱ ἴδιοι ἦσαν αὐτόπτες καὶ αὐτήκοοι μάρτυρες ὅλων αὐτῶν. Ἐξ ἄλλου δὲν ἦσαν καθόλου φαντασιόπληκτοι οὔτε εἶχαν καμμιὰ ψυχολογικὴ προδιάθεσι γιὰ τὴν ἀποδοχὴ τοῦ γεγονότος τῆς Ἀναστάσεως. Ἀντιθέτως ἦσαν τρομερὰ δύσπιστοι. Τὰ Εὐαγγέλια εἶναι πλήρως ἀποκαλυπτικὰ αὐτῶν τῶν ψυχικῶν τους διαθέσεων: δυσπιστοῦσαν στὶς διαβεβαιώσεις ὅτι κάποιοι Τὸν εἶχαν δεῖ ἀναστάντα.

         Καὶ κάτι ἄλλο. Τί ἦσαν οἱ Ἀπόστολοι πρὶν τοὺς καλέσει ὁ Χριστός; Μήπως ἦσαν φιλόδοξοι πολιτικοὶ ἤ ὁραματιστὲς φιλοσοφικῶν καὶ κοινωνικῶν συστημάτων, ποὺ περίμεναν νὰ κατακτήσουν τὴν ἀνθρωπότητα καὶ νὰ ἱκανοποιήσουν ἔτσι τὶς φαντασιώσεις τους; Κάθε ἄλλο. Ἀγράμματοι ψαράδες ἦσαν. Καὶ τὸ μόνο ποὺ τοὺς ἐνδιέφερε ἦταν νὰ πιάσουν κανένα ψάρι νὰ θρέψουν τὶς οἰκογένειές τους. Γι’ αὐτὸ καὶ μετὰ τὴ Σταύρωσι τοῦ Κυρίου, παρὰ τὰ ὅσα εἶχαν ἀκούσει καὶ δεῖ, ἐπέστρεψαν στὰ πλοιάρια καὶ στὰ δίχτυά τους. Δὲν ὑπῆρχε δηλ. σ’ αὐτούς, ὅπως ἀναφέραμε, οὔτε ἴχνος προδιαθέσεως γιὰ ὅσα ἐπρόκειτο νὰ ἐπακολουθήσουν. Καὶ μόνο μετὰ τὴν Πεντηκοστή, «ὅτε ἔλαβον δύναμιν ἐξ ὕψους», ἔγιναν οἱ διδάσκαλοι τῆς οἰκουμένης.

         Ἡ δεύτερη ἐκδοχή: Μήπως μᾶς ἐξαπάτησαν; Μήπως μᾶς εἶπαν ψέματα; Ἀλλὰ γιατί νὰ μᾶς ἐξαπατήσουν; Τί θὰ κέρδιζαν μὲ τὰ ψέματα; Μήπως χρήματα, μήπως ἀξιώματα, μήπως δόξα; Γιὰ νὰ πῆ κάποιος ἕνα ψέμα, περιμένει κάποιο ὄφελος. Οἱ Ἀπόστολοι ὅμως, κηρύσσοντες Χριστὸν καὶ Τοῦτον ἐσταυρωμένον καὶ Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν, τὰ μόνα τὰ ὁποῖα ἐξασφάλισαν ἦσαν: ταλαιπωρίες, κόποι, μαστιγώσεις, λιθοβολισμοί, ναυάγια, πείνα, δίψα, γυμνότητα, κίνδυνοι ἀπὸ ληστές, ραβδισμοί, φυλακίσεις καὶ τέλος ὁ θάνατος. Καὶ ὅλα αὐτὰ γιὰ ἕνα ψέμα; Εἶναι ἐντελῶς ἀνόητο καὶ νὰ τὸ σκεφθῆ κάποιος.

         Συνεπῶς οὔτε ἐξαπατήθηκαν οὔτε μᾶς ἐξαπάτησαν οἱ Ἀπόστολοι. Μένει ἑπομένως ἡ Τρίτη ἐκδοχή. Ὅτι μᾶς εἶπαν τὴν ἀλήθεια.

        Θὰ πρέπει μάλιστα νὰ σοῦ τονίσω καὶ τὸ ἑξῆς: Οἱ Εὐαγγελιστὲς εἶναι οἱ μόνοι οἱ ὁποῖοι ἔγραψαν πραγματικὴ ἱστορία. Διηγοῦνται τὰ γεγονότα καὶ μόνον αὐτά. Δὲν προβαίνουν σὲ καμμία προσωπικὴ κρίσι. Κανένα δὲν ἐπαινοῦν, κανένα δὲν κατακρίνουν. Δὲν κάνουν καμμία προσπάθεια νὰ διογκώσουν κάποιο γεγονὸς ἤ νὰ ἐξαφανίσουν ἤ νὰ ὑποτιμήσουν κάποιο ἄλλο. Ἀφήνουν τὰ γεγονότα νὰ μιλοῦν μόνα τους.


-      Ἀποκλείεται νὰ ἔγινε στὴν περίπτωσι τοῦ Χριστοῦ νεκροφάνεια; Τὶς προάλλες ἔγραψαν οἱ ἐφημερίδες γιὰ κάποιον Ἰνδό, τὸν ὁποῖο ἔθαψαν καὶ μετὰ ἀπὸ τρεῖς μέρες τὸν ξέθαψαν καὶ ἦταν ζωντανός.


-      Ἄχ, παιδάκι μου. Θὰ θυμηθῶ καὶ πάλι τὸ λόγο τοῦ ἱεροῦ Αὐγουστίνου: «Ἄπιστοι, δὲν εἶσθε δύσπιστοι. Εἶσθε οἱ πλέον εὔπιστοι. Δέχεσθε τὰ πιὸ ἀπίθανα, τὰ πιὸ παράλογα, τὰ πιὸ ἀντιφατικά, γιὰ νὰ ἀρνηθῆτε τὸ θαῦμα!».
Ὄχι, παιδί μου. Δὲν ἔχουμε νεκροφάνεια στὸν Χριστό. Πρῶτα – πρῶτα ἔχουμε τὴν μαρτυρία τοῦ Ρωμαίου κεντυρίωνος, ὁ ὁποῖος βεβαίωσε τὸν Πιλάτο ὅτι ὁ θάνατος εἶχε ἐπέλθει.

        Ἔπειτα τὸ Εὐαγγέλιό μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ὁ Κύριος κατὰ τὴν ἴδια τὴν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεώς Του συμπορεύθηκε συζητώντας μὲ δυὸ μαθητὲς Του πρὸς Ἐμμαούς, ποὺ ἀπεῖχε πάνω ἀπὸ δέκα χιλιόμετρα ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα.

         Φαντάζεσαι κάποιον νὰ ἔχη ὑποστῆ ὅσα ὑπέστη ὁ Χριστὸς καὶ τρεῖς μέρες μετὰ τὸ «θάνατό» του νὰ τοῦ συνέβαινε νεκροφάνεια; Ἂν μὴ τί ἄλλο θὰ ‘πρεπε γιὰ σαράντα μέρες νὰ τὸν ποτίζουν κοτόζουμο γιὰ νὰ μπορῆ νὰ ἀνοίγη τὰ μάτια του, κι ὄχι νὰ περπατᾶ καὶ νὰ συζητᾶ σὰν νὰ μὴ συνέβη τίποτα.

         Ὅσο γιὰ τὸν Ἰνδό, φέρε τον ἐδῶ νὰ τὸν μαστιγώσουμε μὲ φραγγέλιο – καὶ ξέρεις τί ἐστὶ φραγγέλιο; Μαστίγιο στὰ ἄκρα τοῦ ὁποίου πρόσθεταν σφαιρίδια μολύβδου ἤ σπασμένα κόκκαλα ἤ μυτερὰ καρφιὰ -, φέρε τον, λοιπόν, νὰ τὸν φραγγελώσουμε, νὰ τοῦ φορέσουμε ἀκάνθινο στεφάνι, νὰ τὸν σταυρώσουμε, νὰ τοῦ δώσουμε χολὴ καὶ ξύδι, νὰ τὸν λογχίσουμε, νὰ τὸν βάλουμε στὸν τάφο, κι ἂν ἀναστηθῆ, τότε τὰ λέμε.


-      Παρὰ ταῦτα ὅλες οἱ μαρτυρίες, τὶς ὁποῖες ἐπικαλεσθήκατε, προέρχονται ἀπὸ Μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ. Ὑπάρχει κάποια μαρτυρία περὶ αὐτοῦ, πού νὰ μὴν προέρχεται ἀπὸ τὸν κύκλο τῶν Μαθητῶν του; Ὑπάρχουν δηλ. ἱστορικοί, πού νὰ πιστοποιοῦν τὴν Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ; Ἂν ναί, τότε θὰ πιστέψω κι ἐγώ.


-      Ταλαίπωρο παιδί! Δὲν ξέρεις τί ζητᾶς! Ἂν ὑπῆρχαν τέτοιοι ἱστορικοὶ ποὺ νὰ εἶχαν δεῖ τὸν Χριστὸ ἀναστημένο, τότε ἀναγκαστικὰ θὰ πίστευαν στὴν Ἀνάστασί Του καὶ θὰ τὴν ἀνέφεραν πλέον ὡς πιστοί, ὁπότε καὶ πάλι θὰ ἀρνιόσουν τὴ μαρτυρία τους, ὅπως ἀκριβῶς ἀπορρίπτεις τὴ μαρτυρία τοῦ Πέτρου, τοῦ Ἰωάννου κ.λ.π. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ βεβαιώνη κάποιος τὴν Ἀνάστασι καὶ ταυτόχρονα νὰ μὴ γίνεται Χριστιανός; Μᾶς ζητᾶς «πέρδικα ψητὴ σὲ κέρινο σουβλὶ καὶ νὰ λαλῆ»! Αἵ, δὲν γίνεται!

         Σοὺ θυμίζω πάντως, ἐφ’ ὅσον ζητᾶς ἱστορικούς, αὐτὸ τὸ ὁποῖο σοῦ ἀνέφερα καὶ προηγουμένως: ὅτι δηλ. οἱ μόνοι πραγματικοὶ ἱστορικοὶ εἶναι οἱ Ἀπόστολοι.

         Παρ’ ὅλα αὐτὰ ὅμως ἔχουμε καὶ μαρτυρία τέτοια ὅπως τὴν θέλεις: ἀπὸ κάποιον δηλ. πού δὲν ἀνῆκε στὸν κύκλο τῶν Μαθητῶν Του. Τοῦ Παύλου. Ὁ Παῦλος ὄχι μόνο δὲν ἦταν Μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ ἐδίωκε μετὰ μανίας τὴν Ἐκκλησία Του.


-      Γι’ αὐτὸν ὅμως λένε ὅτι ἔπαθε ἡλίασι καὶ ἐξ αἰτίας της εἶχε παραίσθησι.


-      Βρὲ παιδάκι μου, ἂν εἶχε παραίσθησι ὁ Παῦλος, αὐτὸ ποὺ θὰ ἀνεδύετο θὰ ἦταν τὸ ὑποσυνείδητό του. Καὶ στὸ ὑποσυνείδητο τοῦ Παύλου θέσι ὑψηλὴ κατεῖχαν οἱ Πατριάρχες καὶ οἱ Προφῆτες. Τὸν Ἀβραὰμ καὶ τὸν Ἰακὼβ καὶ τὸν Μωυσῆ ἔπρεπε νὰ δῆ κι ὄχι τὸν Ἰησοῦ, τὸν ὁποῖο θεωροῦσε λαοπλάνο καὶ ἀπατεώνα!

         Φαντάζεσαι καμμιὰ πιστὴ γριούλα στὸ ὄνειρό της ἤ στὸ παραλήρημά της νὰ βλέπη τὸν Βούδδα ἤ τὸν Δία; Τὸν Ἄι Νικόλα θὰ δῆ καὶ τὴν Ἁγία Βαρβάρα. Διότι αὐτοὺς πιστεύει.

         Καὶ κάτι ἀκόμη. Στὸν Παῦλο, ὅπως σημειώνει ὁ Παπίνι, ὑπάρχουν καὶ τὰ ἑξῆς θαυμαστά: Πρῶτον, τὸ αἰφνίδιο τῆς μεταστροφῆς. Κατ’ εὐθείαν ἀπὸ τὴν ἀπιστία στὴν πίστι. Δὲν μεσολάβησε προπαρασκευαστικὸ στάδιο. Δεύτερον, τὸ ἰσχυρόν τῆς πίστεως. Χωρὶς ταλαντεύσεις καὶ ἀμφιβολίες. Καὶ τρίτον, πίστι διὰ βίου. Πιστεύεις ὅτι αὐτὰ μπορεῖ νὰ λάβουν χώρα μετὰ ἀπὸ μία ἡλίασι; Δὲν ἐξηγοῦνται αὐτὰ μὲ τέτοιους τρόπους. Ἂν μπορῆς, ἐξήγησέ τα. Ἂν δὲν μπορῆς, παραδέξου τὸ θαῦμα. Καὶ πρέπει νὰ ξέρης ὅτι ὁ Παῦλος μὲ τὰ δεδομένα τῆς ἐποχῆς του ἦταν ἄνδρας ἐξόχως πεπαιδευμένος. Δὲν ἦταν κανένα ἀνθρωπάκι νὰ μὴν ξέρη τί τοῦ γίνεται.

         Θὰ προσθέσω ὅμως καὶ κάτι ἐπὶ πλέον. Ἐμεῖς, παιδί μου, ζοῦμε σήμερα σὲ ἐξαιρετικὴ ἐποχή. Ζοῦμε τὸ θαῦμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
        Ὅταν ὁ Χριστὸς εἶπε γιὰ τὴν Ἐκκλησία Του ὅτι «καὶ πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. ιστ΄ 18), οἱ ὁπαδοὶ Του ἀριθμοῦσαν μόνο μερικὲς δεκάδες πρόσωπα. Ἔκτοτε πέρασαν δυὸ χιλιάδες περίπου χρόνια. Διαλύθηκαν αὐτοκρατορίες, ξεχάσθηκαν φιλοσοφικὰ συστήματα, κατέρρευσαν κοσμοθεωρίες, ἡ Ἐκκλησία ὅμως τοῦ Χριστοῦ παραμένει ἀκλόνητη παρὰ τοὺς συνεχεῖς καὶ φοβεροὺς διωγμοὺς ἐναντίον της. Αὐτὸ δὲν εἶναι ἕνα θαῦμα;

         Καὶ κάτι τελευταῖο. Στὸ κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιο ἀναφέρεται πώς, ὅταν ἡ Παναγία μετὰ τὸν Εὐαγγελισμὸ ἐπισκέφθηκε τὴν Ἐλισάβετ, τὴ μητέρα τοῦ Προδρόμου, ἐκείνη τὴν ἐμακάρισε μὲ τὰ λόγια: «Εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξί». Καὶ ἡ Παναγία ἀπάντησε ὡς ἑξῆς: «Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον.. Ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσι με πᾶσαι αἱ γενεαί» (α΄ 48).

          Τί ἦταν τότε ἡ Παναγία; Μία ἄσημη κόρη τῆς Ναζαρὲτ ἦταν. Ποιὸς τὴν ἤξερε; Παρὰ ταῦτα ἀπὸ τότε ξεχάσθηκαν αὐτοκράτειρες, ἔσβησαν λαμπρὰ ὀνόματα γυναικῶν, λησμονήθηκαν σύζυγοι καὶ μητέρες στρατηλατῶν. Ποιὸς ξέρει ἤ ποιὸς θυμᾶται τὴ μητέρα τοῦ Μεγ. Ναπολέοντος ἤ τὴ μητέρα τοῦ Μεγ. Ἀλεξάνδρου; Σχεδὸν κανείς. Ὅμως ἑκατομμύρια χείλη σ’ ὅλα τὰ μήκη καὶ τὰ πλάτη τῆς γῆς καὶ σ’ ὅλους τούς αἰῶνες ὑμνοῦν τὴν ταπεινὴ κόρη τῆς Ναζαρέτ, «τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβεὶμ καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ». Ζοῦμε ἤ δὲν ζοῦμε ἐμεῖς σήμερα, οἱ ἄνθρωποι τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα, τὴν ἐπαλήθευσι τοῦ προφητικοῦ αὐτοῦ λόγου τῆς Παναγίας;

         Τὰ ἴδια ἀκριβῶς συμβαίνουν ὅσον ἀφορᾶ καὶ σὲ μία «δευτερεύουσα» προφητεία τοῦ Χριστοῦ: Ὅταν στὴν οἰκία τοῦ Σίμωνος τοῦ λεπροῦ μία γυναίκα περιέχυσε στὸ κεφάλι Του τὸ πολύτιμο μύρο, εἶπε ὁ Κύριος: «Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅπου ἐὰν κηρυχθῆ τὸ εὐαγγέλιον τοῦτο ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ, λαληθήσεται καὶ ὅ ἐποίησεν αὕτη εἰς μνημόσυνον αὐτῆς» (Ματθ. κς΄ 13). Πόσος ἦταν ὁ κύκλος τῶν ὀπαδῶν Του τότε, γιὰ νὰ πῆ κανεὶς ὅτι αὐτοὶ θὰ ἔκαναν τὰ ἀδύνατα δυνατὰ ὥστε νὰ ἐκπληρωθῆ ἡ προφητεία αὐτὴ τοῦ Διδασκάλου τους; Καὶ μάλιστα μία τέτοια προφητεία, ἡ ὁποία μὲ τὰ κριτήρια τοῦ κόσμου δὲν ἔχει καὶ καμμιὰ σημασία γιὰ τοὺς πολλούς;

          Εἶναι ἤ δὲν εἶναι θαύματα αὐτά; Ἂν μπορῆς, ἐξήγησέ τα. Ἂν δὲν μπορῆς ὅμως, παραδέξου τα ὡς τέτοια.


-      Ὁμολογῶ ὅτι τὰ ἐπιχειρήματά σας εἶναι ἰσχυρά. Ἔχω ὅμως νὰ σᾶς ρωτήσω κάτι ἀκόμη: Δὲν νομίζετε ὅτι ὁ Χριστὸς ἄφησε τὸ ἔργο του ἡμιτελές; Ἐκτὸς κι ἄν μᾶς ἐγκατέλειψε. Δὲν μπορῶ νὰ φαντασθῶ ἕναν Θεὸ νὰ παραμένη ἀδιάφορος στὸ δράμα τοῦ ἀνθρώπου. Ἐμεῖς νὰ βολοδέρνουμε ἐδῶ κι ἐκεῖνος ἀπὸ ψηλὰ νὰ στέκεται ἀπαθής.


-      Ὄχι, παιδί μου. Δὲν ἔχεις δίκιο. Ὁ Χριστὸς δὲν ἄφησε τὸ ἔργο Του ἡμιτελές. Ἀντιθέτως εἶναι ἡ μοναδικὴ περίπτωσι ἀνθρώπου στὴν ἱστορία, ὁ ὁποῖος εἶχε τὴ βεβαιότητα ὅτι ὁλοκλήρωσε τὴν ἀποστολή Του καὶ δὲν εἶχε τίποτα ἄλλο νὰ κάνη καὶ νὰ πῆ.

        Ἀκόμη κι ὁ μέγιστος τῶν σοφῶν, ὁ Σωκράτης, ὁ ὁποῖος μία ὁλόκληρη ζωὴ μιλοῦσε καὶ δίδασκε, στὸ τέλος συνέθεσε καὶ μία περίτεχνη ἀπολογία καί, ἂν ζοῦσε, θὰ εἶχε κι ἄλλα νὰ πῆ.

        Μόνο ὁ Χριστὸς σὲ τρία χρόνια δίδαξε ὅ,τι εἶχε νὰ διδάξη, ἔπραξε ὅ,τι ἤθελε νὰ πράξη καὶ εἶπε τὸ «τετέλεσται». Δεῖγμα κι αὐτὸ τῆς θεϊκῆς Του τελειότητος καὶ αὐθεντίας.

        Ὅσο γιὰ τὴν ἐγκατάλειψι, τὴν ὁποία ἀνέφερες, σὲ καταλαβαίνω. Χωρὶς Χριστὸ ὁ κόσμος εἶναι θέατρο τοῦ παραλόγου. Χωρὶς Χριστὸ δὲν μπορεῖς νὰ ἐξηγήσης τίποτε. Γιατί οἱ θλίψεις, γιατί οἱ ἀδικίες, γιατί οἱ ἀποτυχίες, γιατί οἱ ἀσθένειες, γιατί, γιατί, γιατί; Χιλιάδες πελώρια «γιατί».
         Κατάλαβε τό! Δὲν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ προσεγγίση μὲ τὴν πεπερασμένη λογικὴ του τὰ «γιατί» αὐτά. Μόνο μὲ τὸν Χριστὸ ἐξηγοῦνται ὅλα: Μᾶς προετοιμάζουν γιὰ τὴν αἰωνιότητα. Ἴσως ἐκεῖ μᾶς ἀξιώση ὁ Κύριος νὰ πάρουμε ἀπάντησι σὲ μερικὰ ἀπὸ τὰ «γιατί» αὐτά.

         Ἀξίζει τὸν κόπο νὰ σοῦ διαβάσω ἕνα ὡραῖο ποίημα ἀπὸ τὴ συλλογὴ τοῦ Κωνσταντίνου Καλλινίκου «Δάφναι καὶ Μυρσίναι» μὲ τὸν τίτλο «Ἐρωτηματικά».
Εἶπα στὸν γέροντα ἀσκητὴ τὸν ἐβδομηκοντάρη,
πού κυματοῦσε ἡ κόμη του σὰν πασχαλιᾶς κλωνάρι:
Πές μου, πατέρα μου, γιατί σὲ τούτη ‘δῶ τὴ σφαῖρα
ἀχώριστα περιπατοῦν ἡ νύχτα καὶ ἡ μέρα;
Γιατί, σὰν νὰ ‘σαν δίδυμα, φυτρώνουμε ἀντάμα
τ’ ἀγκάθι καὶ τὸ λούλουδο, τὸ γέλιο καὶ τὸ κλάμα;
Γιατί στὴν πιὸ ἑλκυστική τοῦ δάσους πρασινάδα
σκορπιοὶ φωλιάζουν κι ὄχεντρες καὶ κρύα φαρμακάδα;
Γιατί, προτοῦ τὸ τρυφερὸ μπουμπούκι ξεπροβάλει
καὶ ξεδιπλώσει μπρὸς στὸ φῶς τ’ ἀμύριστά του κάλλη,
μαῦρο σκουλήκι ἔρχεται, μιά μαχαιριὰ τοῦ δίνει
κι ἕνα κουρέλι ἄψυχο στὴν κούνια του τ’ ἀφήνει;
Γιατί ἀλέτρι καὶ σπορὰ καὶ δουλευτάδες θέλει
τὸ στάχυ, ὥσπου νὰ γενῆ ψωμάκι καὶ καρβέλι
καὶ κάθε τί ὠφέλιμο κι εὐγενικὸ καὶ θεῖο
πληρώνεται μὲ δάκρυα καὶ αἵματα στὸ βίο,
ἐνῶ ὁ παρασιτισμὸς αὐτόματα θεριεύει
κι ἡ προστυχιὰ ὅλη τή γῆ νὰ καταπιῆ γυρεύει;
Τέλος, γιατί εἰς τοῦ παντὸς τὴν τόση ἁρμονία
νὰ χώνεται ἡ σύγχυσι κι ἡ ἀκαταστασία;
Ἀπήντησε ὁ ἀσκητὴς μὲ τὴ βαρειὰ φωνή του
πρὸς οὐρανοὺς ὑψώνοντας τὸ χέρι τὸ δεξί του:
Ὀπίσω ἀπὸ τὰ χρυσὰ ἐκεῖ ἐπάνω νέφη
κεντᾶ ὁ Μεγαλόχαρος ἀτίμητο γκεργκέφι (=κέντημα).
Κι ἐφόσον εἰς τὰ χαμηλὰ ἐμεῖς περιπατοῦμεν
τὴν ὄψι τὴν ξανάστροφη, παιδί μου, θεωροῦμε.
Καὶ εἶναι ἄρα φυσικὸ λάθη ὁ νοῦς νὰ βλέπη
ἐκεῖ ποὺ νὰ εὐχαριστῆ καὶ νὰ δοξάζη πρέπει.
Πρέπει σὰν Χριστιανὸς νὰ ἔλθη ἡ ἡμέρα
πού ἡ ψυχή σου φτερωτὴ θὰ σχίση τὸν αἰθέρα
καὶ τοῦ Θεοῦ τὸ κέντημα ἀπ’ τὴν καλὴ κοιτάξης
καὶ τότε... ὅλα σύστημα θὰ σοῦ φανοῦν καὶ τάξις!

         Ὁ Χριστός, παιδί μου, δὲν μᾶς ἐγκατέλειψε ποτέ. Παραμένει κοντά μας, βοηθὸς καὶ συμπαραστάτης, μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων. Αὐτὸ ὅμως θὰ τὸ καταλάβης, μόνο ἂν γίνης συνειδητὸ μέλος τῆς Ἐκκλησίας Του καὶ συνδεθῆς μὲ τὰ Μυστήριά της.
πηγή

ΓΙ’ ΑΥΤΟ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΕΙΝΑΙ ΜOΝΑΔΙΚΗ! ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΑΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ!!!

Η ελληνική γλώσσα δεν είναι τυχαία… Χτίστηκε πάνω στα μαθηματικά, και αυτό που ελάχιστοι ακόμα ξέρουν είναι ότι κάθε λέξη στην ελληνική έχει μαθηματικό υπόβαθρο….

Τα γράμματα στην Ελληνική γλώσσα δεν είναι στείρα σύμβολα. Όρθια, ανάποδα με ειδικό τονισμό, αποτελούσαν το σύνολο των 1620 συμβόλων που χρησιμοποιούνταν στην Αρμονία (Μουσική στα νεοΕλληνικά). Η πιο σημαντική τους ιδιότητα είναι ότι το κάθε γράμμα έχει μια αριθμητική τιμή/αξία, κάθε γράμμα είναι ένας αριθμός, οπότε κατ επέκταση και κάθε λέξη είναι ένας αριθμός.
Μια τεράστια γνώση κλειδωμένη-κωδικοποιημένη μέσα λέξεις λόγω της μαθηματικών τιμών που έχουν. Ένας από τους Πρωτοπόρους επί του θέματος ήταν ο μέγιστος Πυθαγόρας. Οι αριθμοί, τα σχήματα, η αρμονία και τα άστρα έχουν κάτι κοινό, έτσι αντίστοιχα τα μαθηματικά (αριθμοί) η γεωμετρία (σχήματα) η αρμονία(μουσική) και η αστρο-νομία (αστήρ=α-χωρίς- στήριγμα + φυσικοί νόμοιπου τα διέπουν) ήταν αδελφές επιστήμες κατά τον Πυθαγόρα, που με την συγκεκριμένη σειρά που αναφέραμε ήταν η σκάλα για την εξέλιξη (=εκ -του- έλικος, DNA) του νου-ψυχής προς τον Δημιουργό. Έναν Δημιουργό που δημιούργησε βάσει αυτών των τεσσάρων επιστημών. 27 σύμβολα-αριθμοί με αριθμητική αξία συνθέτουν το Ελληνικό Αλφάβητο, 3 ομάδες από 9 σύμβολα-αριθμούς η κάθε ομάδα, με άθροισμα κάθε ομάδας 45, 450, 4.500.
ΑΛΦΑ = 1+30+500+1= 532 =>5+3+2= 10 => 1+0= 1
ΕΝ = 5+50 = 55 => 5+5 = 10 => 1+0= 1
ΟΜΙΚΡΟΝ = 70+40+10+20+100+70+50= 360, όσες και οι μοίρες του κύκλου

Για να είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε τα νοήματα των εννοιών των λέξεων της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσης πρέπει πρωτίστως να γνωρίζουμε κάποια πράγματα για την ίδια την Ελληνική γλώσσα.
Η αρχαία ελληνική γλώσσα είναι η μοναδική η οποία δεν είναι βασισμένη στο ότι κάποιοι απλά καθίσαν και συμφώνησαν να ονομάζουν ένα αντικείμενο «χ» ή «ψ» όπως όλες οι υπόλοιπες στείρες γλώσσες του κόσμου. Η Ελληνική γλώσσα είναι ένα μαθηματικό αριστούργημα το οποίο θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε.
Η αρχή των πάντων είναι το ίδιο το Ελληνικό Αλφάβητο (το οποίο φυσικά δεν το πήραμε από κάποιον άλλον όπως θα δούμε παρακάτω διότι εκ των πραγμάτων δεν γίνεται). Τα γράμματα του Ελληνικού αλφαβήτου στο σύνολο τους ήταν 33 όσοι και οι σπόνδυλοι, οι 5 τελευταίοι σπόνδυλοι (που παίζουν τον ρόλο της κεραίας) έχουν άμεση σχέση με τον εγκέφαλο και αντιστοιχούν στα 5 τελευταία άρρητα γράμματα τα οποία γνώριζαν μόνο οι ιερείς* ένα από αυτά ήταν η Σώστικα (ή Γαμμάδιον) η οποία στα λατινικά έγινε swstika και οι Ναζί το έκλεψαν και την ονομάσανε Σβάστικα. Το σύμβολο αυτό είναι του ζωογόνου Ηλίου (Απόλλωνα), οι Ναζί το αντέστρεψαν για να συμβολίσουν το αντίθετο του ζωογόνου Ήλιου, δηλαδή του σκοτεινού θανάτου.
Υπήρχαν ακόμα κάποια γράμματα τα οποία στην πάροδο του χρόνου καταργήθηκαν όπως το Δίγαμμα (F), Κόππα (Q), Στίγμα (S’), Σαμπί (ϡ)
Ο Πυθαγόρας μας ενημερώνει για τα 3 επίπεδα της Ελληνικής γλώσσας τα οποία είναι τα εξής:
1. ομιλών
2. Σημαίνον (α. σήμα, β. σημαινόμενο)
3. Κρύπτον (α. διαστήματα β. κραδασμός γ. λεξάριθμος δ. τονάριθμος)
-Το πρώτο είναι η ομιλία
-Το δεύτερο είναι η σχέση του σήματος με το σημαινόμενο που θα αναλύσουμε παρακάτω
-Το τρίτο είναι το διάστημα (απόσταση & χρόνος), ο κραδασμός (που αφυπνίζει τον εγκέφαλο μέσω ιδιοσυχνοτήτων από τους δημιουργηθέντες παλμούς – Παλλάδα Αθηνά) ο λεξάριθμος (σχέση γραμμάτων και λέξεων με αριθμούς) και ο τονάριθμος (σχέση γραμμάτων και λέξεων με μουσικούς τόνους)
Το κάθε γράμμα αντιστοιχούσε σε έναν αριθμό, αλλά και σε έναν μουσικό τόνο άρα γράμμα=αριθμός=τόνος (μουσικός), πράγμα που φανερώνει ότι στη γλώσσα μας πίσω από τα γράμματα-λέξεις υπάρχουν αριθμοί (λεξάριθμοι) και μουσικοί φθόγγοι (τονάριθμοι).
Οι 4 αδελφές επιστήμες κατά τον Πυθαγόρα ήταν:
1. Αριθμοί (μαθηματικά)
2. Σχήματα (Γεωμετρία)
3. Μουσική (Αρμονία)
4. Αστρονομία
Οι επιστήμες αυτές είναι αλληλένδετες και βρίσκονται η μια μέσα στην άλλην όπως οι Ρωσικές μπαμπούσκες. Συνδυάστε τώρα το αλφάβητο που εσωκλείει αριθμούς και μουσικούς τόνους με τις 4 αυτές επιστήμες.

1.Αστρονομία= αστηρ + νόμος, α-στηρ = αυτό που δεν στηρίζεται, άρα αστρονομία= οι συμπαντικοί νόμοι που διέπουν αυτό που δεν στηρίζεται κάπου, οι οποίοι έχουν να κάνουν με την μουσική (αρμονία), σχήματα (γεωμετρία) αριθμούς (μαθηματικά) και όλα αυτά με τον Αιθέρα ο οποίος περιβάλει τις ουράνιες σφαίρες.

2.Ο Πυθαγόρας άκουγε την αρμονία (μουσική) των ουρανίων Σφαιρών άρα μιλάμε μια γλώσσα η οποία έχει να κάνει με την ροή του σύμπαντος.
Η Ελληνική γλώσσα είναι η μοναδική η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για Η/Υ λόγω της μαθηματικότητας και μουσικότητας όχι μόνο του Αλφαβήτου-λέξεων, αλλά και των μαθηματικών εννοιών που γεννώνται π.χ. η λέξη ΘΕΣΙΣ γίνεται: συνΘεσις, επίΘεσις, κατάΘεσις, υπόΘεσις, εκΘεσις, πρόσΘεσις, πρόΘεσις, ανάΘεσις, διάΘεσις, αντίΘεσις κτλ κτλ αν τώρα αυτές τις λέξεις τις μεταφράσουμε στα Αγγλικά είναι εντελώς άσχετες μεταξύ τους.

Το ότι δεν γίνεται το Αλφάβητο να είναι αντιγραμμένο από κάπου αλλού φαίνεται από το ότι εν έτη 2300 π.Χ. (με μελέτες της Τζιροπούλου και άλλων και όχι το 800 π.Χ.) ο Όμηρος ήδη έχει στην διάθεση του 6.500.000 πρωτογενής λέξεις (πρώτο πρόσωπο ενεστώτα & ενικού αριθμού) τις οποίες αν τις πολλαπλασιάσουμε Χ72 που είναι οι κλήσεις, θα βγάλουμε ένα τεράστιο αριθμό ο οποίος δεν είναι ο τελικός, διότι μην ξεχνάμε ότι η Ελληνική γλώσσα δεν είναι στείρα, ΓΕΝΝΑ.
ΑΝ συγκρίνουμε τώρα π.χ. την Αγγλική γλώσσα που έχει 80.000 λέξεις εκ των οποίων το 80% είναι Ελληνικές όπως μας ενημερώνει το Πανεπιστήμιο της Ουαλίας, και μετρήσουμε ότι αυτή η στείρα γλώσσα εξελίσσεται 1000 χρόνια, μπορούμε αβίαστα να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι ο Όμηρος παραλαμβάνει μια γλώσσα η οποία έχει βάθος στον χρόνο 100.000 π.Χ? 500.000 π.Χ.? ποιος ξέρει…

Όμως η απόλυτη απόδειξη είναι η ίδια η μαθηματικότητα της, η οποία δεν υπάρχει σε καμία άλλη γλώσσα του πλανήτη. Μην ξεχνάμε ακόμα το ότι ο Δημιουργός χρησιμοποιεί μαθηματικά για την δημιουργία, άρα η γλώσσα μας έχει αναγκαστικά σχέση με την πηγή (root-0/1).

Πριν όμως από το «Κρύπτον» υπάρχει το «Σημαίνον», δηλαδή η σύνδεση των λέξεων με τις έννοιες αυτών. Είπανε νωρίτερα ότι οι ξένες διάλεκτοι ορίστηκαν κατόπιν συμφωνίας, δηλαδή κάποιοι συμφώνησαν ότι το τάδε αντικείμενο θα το ονομάσουν «Χ», κάτι που κάνει τις γλώσσες στείρες, άρα δεν μπορούν να γεννήσουν νέες λέξεις, άρα δεν υπάρχει μαθηματικότητα, άρα δεν δύναται να περιγράψουν νέες έννοιες που υπάρχουν στην φύση, με αποτέλεσμα ο εγκέφαλος εφόσον δεν μπορεί να περιγράψει μέσω των νέων λέξεων καινούριες έννοιες μένει στο σκοτάδι, έτσι οι νευρώνες του εγκεφάλου δεν γεννούν νέους εν αντιθέσει με όσους χρησιμοποιούν την Ελληνική. Πως θα μπορούσε π.χ. ο Άγγλος ή ο Γάλλος ή ο Χ, Υ με μια λέξη που έχει 10 έννοιες να περιγράψει με ακρίβεια άρα και σαφήνεια μια βαθύτερη έννοια; πόσο μάλλον τις πολλαπλές πλευρές αυτής; δεν μπορεί, να λοιπόν το γιατί όλα ξεκίνησαν εδώ. Το Σημαίνον λοιπόν είναι η σύνδεση του σήματος με το σημαινόμενο, δηλαδή η ίδια η λέξη είναι δημιουργημένη με τέτοιο τρόπο που περιγράφει την έννοια που εσωκλείνει μέσα της.

Παράδειγμα: Η ονοματοδοσία της λέξης ΚΑΡΥΟΝ (Καρύδι) προέρχεται από μια παρατήρηση της φύσης (όπως όλες οι λέξεις), δηλαδή όταν δυο κερασφόρα ζώα (Κριοί, τράγοι κτλ) τρα.κάρ.ουν με τα κέρ.ατα τους ακούγεται το «κρακ» ή «καρ», ο ήχος αυτός έδωσε το όνομα «κέρας» (κέρατο) το κέρας έδωσε το όνομα κράτα ή κάρα (κεφάλι) και το υποκοριστικό αυτού το Κάρυον (μικρό κεφάλι). το Κάρυον (καρύδι) μοιάζει καταπληκτικά με το ανθρώπινο κεφάλι και το εσωτερικό του με εγκέφαλο.

Το Υ είναι η ρίζα του ρήματος ΥΩ (βρέχω) όπου υπάρχει το Υ υπάρχει κοιλότητα (ή κυρτότητα) δηλαδή θηλυκώνει κάτι, η βροχή (υγρό στοιχείο) μπαίνει (θηλυκώνεται) μέσα στην γη.

Το μουσικό – αριθμητικό αλφάβητο δημιουργεί μουσικο – μαθηματικές λέξεις οι οποίες περιγράφουν αντίστοιχες έννοιες, οι οποίες προέρχονται από την παρατήρηση της φύσεως δηλαδή της Δημιουργίας άρα κατ επέκταση του ίδιου του Δημιουργού, αλλά η ερώτηση είναι πόσες χιλιετίες μπορεί να χρειάστηκαν για να δημιουργηθεί αυτό το τέλειο μαθηματικό σύμπλεγμα που τα γράμματα είναι αριθμοί και συνάμα μουσικοί τόνοι και οι λέξεις δηλαδή το σύνολο των αριθμών και των μουσικών τόνων κρύβουν μέσα τους εκτός από σύνθετες μουσικές αρμονίες, έννοιες οι οποίες δεν είναι καθόλου τυχαίες αλλά κατόπιν εκτενέστατης παρατηρήσεως της φύσης;

Ευλόγως λοιπόν ο Αντισθένης μας υπενθυμίζει «Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις»

πηγή

Χρήστος Σαλταούρας, «μὴ ἑτεροδιδασκαλεῖν»- Σχόλια για την εν Κρήτη Σύνοδο

«μὴ ἑτεροδιδασκαλεῖν»

Χρήστος Σαλταούρας

Σχόλια στην απόφαση της λεγομένης «Αγίας και Μεγάλης Συνόδου  της Ορθοδόξου Εκκλησίας» σχετικά με «τις σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τον λοιπό Χριστιανικό Κόσμο».

Η Σύνοδος του Κολυμπαρίου της Κρήτης αποφάσισε ότι : «Η Ορθόδοξος Εκκλησία αποδέχεται την ιστορικήν ονομασίαν άλλων ετεροδόξων Χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών».

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος δήλωσε : «Μέ τήν τροπολογίαν αὐτήν πετυχαίνουμε μία συνοδική ἀπόφαση πού γιά πρώτη φορά στήν ἱστορία περιορίζει τό ἱστορικό πλαίσιο τῶν σχέσεων πρός τούς ἑτεροδόξους ὄχι στήν ὕπαρξη, ἀλλά ΜΟΝΟ στήν ἱστορική ὀνομασία αὐτῶν ὡς ἑτεροδόξων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν ἤ Ὁμολογιῶν. Οἱ ἐκκλησιολογικές συνέπειες τῆς ἀλλαγῆς αὐτῆς εἶναι αὐτονόητες. Όχι μόνο δέν ἐπηρεάζουν ἀρνητικῶς μέ ὁποιοδήποτε τρόπο τή μακραίωνη ὀρθόδοξη παράδοση, ἀλλ’ ἀντιθέτως προστατεύεται μέ πολύ σαφή τρόπο ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία».

Στα παραπάνω εκτεθέντα έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής :

Οι Οικουμενιστές εν τη πανουργία αυτών εφαρμόζουν την μέθοδο του σαλαμιού όσον αφορά την προώθηση της αιρετικής ατζέντας τους. Προσπαθούν με λογοπαίγνια να συμβιβάσουν την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία με την βαθμιαία, προσεκτικά σχεδιασμένη αποδοχή της αιρετικής Εκκλησιολογίας του Οκουμενισμού.Οι οπαδοί του θρησκευτικού συγκρητισμού «Φέτα- φέτα» , βήμα – βήμα, προσπαθούν να ετοιμάσουν το έδαφος για την μελλοντική επικράτιση των κακοδόξων φρονημάτων που τους διέπουν. Για την ώρα τους αρκεί η Συνοδική αποδοχή των διαφόρων «ιστορικών ονομασιών» των Αιρέσεων ! Μελλοντικώς η αποδοχή της «ιστορικής ονομασίας» θα μεταβληθεί ευκόλως όπως πιστεύουν σε αποδοχή «Εκκλησιαστικότητος» ! Δεν βιάζονται οι Οικουμενιστές…..ο Διδάσκαλός τους ο Διάβολος τους έχει μάθει να περιμένουν και να δρούν μεθοδικά ! Οι αποτυχίες παλαιοτέρων ψευδοενώσεων (πχ : Λυώνος, Φλωρεντίας)τους έχουν πείσει να εφαρμόσουν περισσότερο ύπουλη και υποκριτική δράση.

Από τις αποφάσεις της Συνόδου της Κρήτης προκύπτουν ορισμένα ερωτήματα στα οποία πρέπει να απαντήσουν οι Επίσκοποι και τα οποία ερωτήματα πρέπει να προβληματίσουν τον Πιστό Λαό:

1) ΠΟΙΑ είναι αυτή η αδήριτη ανάγκη που οδήγησε τους Επισκόπους στο να αποδεχθούν τις ψευδείς ιστορικές ονομασίες των αιρέσεων ; Γιατί δηλαδή για παράδειγμα πρέπει να ονομάζουμε τον Παπισμό «Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία» ; Μήπως είναι η ίδια αιρετική νοοτροπία που ονομάζει τους ΑΝΤΙΧΑΛΚΗΔΟΝΙΟΥΣ με τον παραπλανητικό όρο ΠΡΟΧΑΛΚΗΔΟΝΙΟΙ ;

 2) Αν υπάρχουν μόνο πολλές ιστορικές ονομασίες «ετεροδόξων Εκκλησιών» και όχι πολλές ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ. Αν δηλαδή σύμφωνα με την Ορθόδοξη αυτοσυνειδησία , μόνο η Ορθοδοξία είναι αληθινά Εκκλησία- η μόνη Εκκλησία του Χριστού, τότε ΓΙΑΤΙ η Σύνοδος δεν ονόμασε τον εαυτό της ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ;

3)ΓΙΑΤΙ δεν αναφέρθηκε στις προηγούμενες Συνόδους και μάλιστα στις Η και Θ Οικουμενικές;

4) ΓΙΑΤΙ οι Οικουμενιστές πιστεύουν ότι χωρίς τον Παπισμό δεν γίνεται Οικουμενική Σύνοδος αν η ονομασία «Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία» είναι μόνο ιστορικά και όχι Εκκλησιολογικά αποδεκτός ;

5) ΓΙΑΤΙ η Εκκλησία του Χριστού έκανε Οικουμενικές Συνόδους χωρίς τους ΑΝΤΙΧΑΛΚΗΔΟΝΙΟΥΣ και δεν μπορεί να κάνει χωρίς τον ΠΑΠΙΣΜΟ ;

6) Εφόσον υπάρχουν Οικουμενικές Σύνοδοι στις οποίες δεν συμμετείχαν ούτε αποδέχονται οι Αντιχαλκηδόνιοι γιατί αυτοί οι αιρετικοί θεωρούνται ως «Προ-Χαλκηδόνιες Χριστιανικές Εκκλησίες»  ;;;

7) Αφού ο Παπισμός και ο Προτεσταντισμός ιστορικώς και όχι Εκκλησιολογικώς ονομάζονται «Χριστανικές Εκκλησίες και Ομολογίες» προς τι οι ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ και οι μερικές ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ μετά των ψευδοκληρικών αυτών των αιρέσεων ; Εδώ φαίνεται η δαιμονική υποκρισία των Οικουμενιστών….Από την μία Συνοδικώς αναγνωρίζουν μόνο μία Εκκλησία (την Ορθόδοξη)… και από την άλλη συμπροσεύχονται ή και συλλειτουργούν μερικώς ως Κληρικοί με τα Κληρικών (!) με ψευδοιερείς και ψευδοποιμένες  ομάδων  στις οποίες αναγνωρίζουν μόνο Ιστορική ονομασία «Χριστιανική» και όχι Εκκλησιολογική !!!Αντιφάσκουν τα λόγια και οι πράξεις των πλανημένων Οικουμενιστών ! Διότι δεν μπορείς να αναγνωρίζεις μόνο ιστορική «χριστιανική ονομασία» σε μία αίρεση και κατόπιν να επικοινωνείς συμπροσευχόμενος Κληρικός προς δήθεν «Κληρικό»….αυτό δεν λέγεται ιστορική αποδοχή αλλά λαθεμένη- αιρετική Εκκλησιολογική αποδοχή !

ΥΠΑΡΧΕΙ «ΕΤΕΡΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ» ;

Ετερόδοξος ονομάζεται αυτός που έχει ΕΤΕΡΑ ΔΟΞΑ = άλλη πίστη.Οι Χριστιανοί έχουν μία πίστη όχι πολλές !

«εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα» Εφεσίους 4:5.

«Καθὼς παρεκάλεσά σε προσμεῖναι ἐν ᾿Εφέσῳ, πορευόμενος εἰς Μακεδονίαν,ἵνα παραγγείλῃς τισὶ μὴ ἑτεροδιδασκαλεῖν» Α Τιμόθεον 1:3.

« Ταῦτα δίδασκε καὶ παρακάλει. εἴ τις ἑτεροδιδασκαλεῖ καὶ μὴ προσέρχεταιὑγιαίνουσι λόγοις τοῖς τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ καὶ τῇ κατ' εὐσέβειανδιδασκαλίᾳ, τετύφωται, μηδὲν ἐπιστάμενος» Α Τιμόθεον 6: 3-4.

« Λοιπόν, ἀδελφοί, χαίρετε, καταρτίζεσθε, παρακαλεῖσθε, τὸ αὐτὸ φρονεῖτε,εἰρηνεύετε, καὶ ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης καὶ εἰρήνης ἔσται μεθ᾿ ὑμῶν» Β Κορινθίους13: 11.

Οι Χριστιανοί έχουν Μία Πίστη , Φρονούν το ΑΥΤΌ= το ίδιο, και δεν ΕΤΕΡΟΔΟΞΟΥΝ !

ΣΑΛΤΑΟΥΡΑΣ  ΧΡΗΣΤΟΣ

ΠΗΓΗ

Ειδωλολατρικές επιδράσεις στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας

Ακούστε το επόμενο κείμενο, όπως αυτό «δημοσιεύθηκε» σε 2 τεύχη (136-ο, Ιουλίου – Αυγούστου και 137-ο Σεπτεμβρίου – Οκτωβρίου του 2012), του ηχητικού περιοδικού μας, Ορθόδοξη Πορεία.

Ειδωλολατρικές επιδράσεις στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας.
Μέρος Α.mp3 
Μέρός Β.mp3

Είναι αλήθεια ότι η Εκκλησία δέχτηκε ειδωλολατρικές συνήθειες και εορτές στο τυπικό της; ρωτούν πολλοί. Λένε, για παράδειγμα, ότι το έθιμο της μνημόνευσης των κεκοιμημένων κατά το Ψυχοσάββατο που προηγείται της Πεντηκοστής, καθώς και η γονυκλισία τη μέρα αυτή είναι κατάλοιπα ειδωλολατρικά, όπως οι τριήμερες ειδωλολατρικές νεκρικές εορτές των λεγομένων Λεμουρίων. Δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι πολλές παραδόσεις των ειδωλολατρών παρέμειναν και ενσωματώθηκαν στην αληθινή λατρεία των Χριστιανών. Θα πρέπει όμως εξαρχής να τονιστεί ότι αυτό έγινε μόνο όταν προσέδωσε η Εκκλησία διαφορετικό, αληθινό νόημα και περιεχόμενο στη διεφθαρμένη ειδωλική λατρεία. Κράτησε τον τύπο, το εξωτερικό μέρος με το οποίο ήταν εξοικειωμένοι οι ειδωλολάτρες πριν γνωρίσουν τον αληθινό Θεό και απορρίψουν τη λατρεία των ειδώλων. Η Εκκλησία έκανε αυτή τη συγκατάβαση αναγνωρίζοντας τη δυσκολία που είχαν αυτοί να αποχωριστούν προηγούμενες μακροχρόνιες συνήθειες.
Έτσι έχουμε τα κάλαντα, με διαφορετικό σήμερα περιεχόμενο .
Ή τα ρύζια που συνηθίζεται να ρίχνουν στην ακολουθία του γάμου .
Ή την τιμή των νεκρών. Οι ειδωλολάτρες τιμούσαν τους νεκρούς τους και έκαναν γεύματα την 3η, 9η και 30η μέρα καθώς και κάθε χρόνο στην επέτειο. Οι χριστιανοί αντίστοιχα τελούσαν μνημόσυνα την 3η, 9η και 40η μέρα από τον θάνατο του νεκρού και την επέτειο του θανάτου του στη συμπλήρωση ενός χρόνου γιατί θεωρούσαν την ημέρα αυτή ως γενέθλιο για τη νέα ζωή .
Άλλοτε οι συνήθειες των ειδωλολατρών δεν έβλαπταν το ορθό φρόνημα της Εκκλησίας και διατηρήθηκαν, έχοντας δευτερεύον ή συμβολικό νόημα. Όπως λ.χ. το λούσιμο του νεκρού, ή το ντύσιμό του με καθαρά ρούχα αντί των συνηθισμένων καθημερινών που φορούσε ο κεκοιμημένος.
Ακόμη και η ‘μακαρία’, το γεύμα που προσφέρεται από τους συγγενείς για την ψυχή του κεκοιμημένου έχει παλαιές ρίζες. Συναντάται στον Όμηρο αλλά και στους Ρωμαίους, τους Βαβυλωνίους και άλλους λαούς που συνέτρωγαν κοντά στους τάφους πιστεύοντας πως και ο νεκρός συμμετέχει στην ευωχία. Οι δε Αιγύπτιοι αλλά και άλλοι λαοί όπως οι Ιάπωνες, άφηναν τροφές στους τάφους «με την ιδέαν ότι θα έλθει η ψυχή, έστω και υπό την μορφήν κόρακος, δια να τας φάγη». Κάτι που και σήμερα γίνεται από ορισμένους χριστιανούς χωρίς απαραίτητα παρόμοια ερμηνευτική.
Συχνά θάβονταν μαζί με το νεκρό και αντικείμενα που σχετίζονταν με τη ζωή του. Αλλά και στους χριστιανούς παρέμεινε η συνήθεια. Ο αγ. Αμβρόσιος αναφέρει ότι στον τάφο του αγ. μάρτυρα Αγρικόλα που μαρτύρησε το 303 βρέθηκαν τα καρφιά του μαρτυρίου του. Ο αγ. Χρυσόστομος λέει ότι ο αγ. Βαβύλας που μαρτύρησε το 250 τάφηκε μαζί με τις αλυσίδες του. Μ’ αυτό τον τρόπο έδειχναν ότι οι χριστιανοί, παρατηρεί ο άγιος, ότι «αυτά που θεωρούνταν επονείδιστα, αυτά ήταν σεβαστά και λαμπρά όταν γινόταν για τον Χριστό».
Βέβαια, ο ίδιος άγιος θα επικρίνει την αρχαία τάση που μιμούνταν οι χριστιανοί της εποχής του, να συνθάπτουν με το νεκρό πολύτιμα αντικείμενα και κοσμήματα, που γίνονταν αιτία τυμβωρυχίας που …ξεγύμνωνε τελικά τον «επιμελώς ταφέντα» νεκρό. Πόσος πλούτος καταχωνιαζόταν με το σώμα του αποθανόντος φαίνεται και από τον τάφο της αυτοκράτειρας Μαρίας συζύγου του Ονωρίου, στον οποίο βρέθηκαν πολύτιμα φορέματα και κοσμήματα αξίας 36 λίτρων καθαρού χρυσού.
Άλλο παράδειγμα είναι η προσευχή προς ανατολάς. Ο Κλήμης Αλεξανδρείας αναφέρει ότι «τα αρχαία ιερά έβλεπαν στη δύση, ώστε όσοι στέκονταν απέναντι στα αγάλματα να διδάσκονται να στρέφονται προς την ανατολή».
Ακόμη και στην Παλαιά Διαθήκη, όπου ο λαός ήταν επιρρεπής στην προσκύνηση χρυσών αγαλμάτων, είχε δοθεί εντολή από τον Θεό τα χερουβείμ της Κιβωτού να έχουν πρόσωπα …μόσχου! Οι Ισραηλίτες από τον καιρό που ήταν σκλάβοι στον Φαραώ είχαν επηρεασθεί από την ειδωλολατρική πρακτική των Αιγυπτίων που προσκυνούσαν τον μόσχο και η συνήθεια αυτή δεν ήταν δυνατό να ξεριζωθεί δια μιας, χωρίς κάποιο μεταβατικό στάδιο. Ο λαός αυτός που δεν είχε την υπομονή να περιμένει τον Μωυσή να κατέβει από το όρος και έβρισκε ευκαιρία κάθε τόσο να στήνει χρυσά μοσχάρια, γιατί ήθελε χειροπιαστή λατρεία, δεν ήταν δυνατό να κάνει αίφνης στροφή 180ο. Μάθαιναν λοιπόν από τα Χερουβείμ, ότι αν ο μόσχος προσκυνάει την Κιβωτό, κακώς οι Αιγύπτιοι προσκυνούν τον μόσχο σαν θεό.
Μία και η αυτή συνήθεια, σε ειδωλολάτρες και χριστιανούς. Με διαμετρικά αντίθετο ωστόσο αποτέλεσμα.
Ακόμη είχαν κυρίαρχες από το πρόσφατο παγανιστικό παρελθόν τους δοξασίες διάφορες για τον Άδη, σαν μια τεράστια σκοτεινή φυλακή κρυμμένη κάτω στα τρίσβαθα της γης ή κάποιες υπόγειες σκοτεινές σήραγγες, σκοτεινούς και ταρταρώδεις χώρους στους οποίους για να φτάσει κανείς έπρεπε να περάσει μεγάλους ποταμούς. Για να περάσουν οι ψυχές των νεκρών όφειλαν να προσφύγουν στις υπηρεσίες του Χάροντα και να πληρώσουν σ’ αυτόν κόμιστρα για να τους βγάλει απέναντι με τη βάρκα του. Άλλες παρεμφερείς αντιλήψεις προϋπέθεταν ένα θεό τιμωρό, ή έναν διάλογο της ψυχής με τα εναέρια τελώνια, ή τις αντιμισθίες και τιμωρίες που μια θεότητα γεμάτη φθόνο και εκδικητικότητα επιβάλλει στο ανθρώπινο γένος. Ο Άδης, που ήταν θεός της μυθολογίας, είχε βοηθούς δικαστές για τις ψυχές των νεκρών. Οι αποφάσεις του δικαστηρίου ήταν τελεσίδικες. Οι μεν εκλεκτοί οδηγούνταν στα Ηλύσια πεδία ενώ οι κακοί στον Τάρταρο.
Η Εκκλησία με ήπιους τρόπους ζητά να μας αποσπάσει από παλαιά έθη και να μας οδηγήσει σταδιακά στο φως της αληθινής και εν πνεύματι λατρείας και στο αληθινό φρόνημα που μόνο αυτό σώζει.
Ο ίδιος ο Χριστός μας δέχθηκε συγκαταβατικά όρους των ειδωλολατρών. Το ίδιο το ευαγγέλιο μιλάει για τον «σεληνιαζόμενο» που θεραπεύτηκε. Υπήρχε «πλανεμένη αντίληψη» στους ανθρώπους, λέει ο άγιος Χρυσόστομος, ότι οι φάσεις της σελήνης κάνουν δαιμονισμένους τους ανθρώπους, ενώ «ο ίδιος ο δαίμων διέπραττε αυτή την κακουργία για να διαστρέψει το δημιούργημα» του Θεού. Καθώς εξηγεί ο Μ. Φώτιος, ο ευαγγελιστής χρησιμοποιεί «γνώριμες και συνηθισμένες στο πλήθος λέξεις» και τον «συνήθη στο πλήθος τρόπο», ώστε αυτοί που «λάτρευαν τον ήλιο και τη σελήνη», βλέποντας τα θαύματα του Κυρίου να απαλλαγούν «από την αρχαία ασεβή πλάνη τους».
Κάτι αντίστοιχο συνέβαινε και με τις εικόνες. Λέει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός στον γ΄ λόγο του περί των αγίων Εικόνων ότι και οι ειδωλολάτρες χρησιμοποιούν εικόνες. Με διαφορετικό όμως τρόπο: τις θεοποιούν. «Δεν πρέπει λοιπόν, εξαιτίας της καταχρήσεως των εθνικών, να καταργήσουμε και τη δική μας προσκύνηση που γίνεται με ευσέβεια».
Προσθέτει στη συνέχεια και ένα άλλο ενδιαφέρον σημείο ο άγιος: «Εξορκίζουν οι μάγοι και οι γόητες, λέει, εξορκίζει και η Εκκλησία τους κατηχουμένους, αλλ’ εκείνοι βέβαια επικαλούμενοι δαίμονες, ενώ η Εκκλησία το Θεό εναντίον των δαιμόνων. Οι ειδωλολάτρες αφιερώνουν τις εικόνες στους δαίμονες και τις αποκαλούν θεούς, ενώ εμείς τις αφιερώνουμε στον αληθινό Θεό, που σαρκώθηκε, και στους δούλους και φίλους του Θεού, τους αγίους, που απομακρύνουν τα στίφη των δαιμόνων».
Ένα σύγχρονο παράδειγμα είναι επίσης η ανάρτηση μαντηλιών (τζάτζαλα) από τα δένδρα. Άνθρωποι που ζητούν θεραπεία από κάποια ασθένεια αναρτούν κουρέλια, μαντήλια ή κλωστές στα κλαδιά δέντρων και θάμνων (συχνά δένοντας κόμπο), κοντά σε νερά, σε αγιάσματα και ιαματικές πηγές. Τα τμήματα αυτών των υφασμάτων είχαν αγγίξει προηγουμένως στο σώμα του ασθενούς και πίστευαν ότι προσδένοντάς τα στο δέντρο θα απαλλάσσονταν με αυτό τον τρόπο από την ασθένεια. Άλλοτε γίνεται είτε για κάποιο τάμα ή για να αποκτήσουν παιδιά οι στείρες γυναίκες. Κάθε άλλο παρά μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό. Συναντάται και σε πολλές δυτικές χώρες (Σκωτία, Ουαλία, Ιρλανδία, Γαλλία, Βέλγιο) στη Γεωργία, την Αρμενία καθώς και σε όλες τις βαλκανικές χώρες, αλλά και το Θιβέτ («προς τιμήν των θεοτήτων των βουνών και των υδάτων» ), την Ινδία, τα Ιμαλάϊα, την Ιαπωνία. Επίσης τα τζάτζαλα συνηθίζονται και σε ισλαμικές χώρες όπως το Ιράκ και το Αβγανιστάν, η Τυνησία και το Μαρόκο στη Β. Αφρική. Ακόμα και στην Μέκκα, υπάρχει ένα δέντρο στο οποίο κρεμούν ρούχα ή και όπλα. Στο Μουσείο της Λιέγης, Βέλγιο (Musee de la vie Wallone) εκτίθεται ένα ολόκληρο, τεράστιο δέντρο με «κρεμασμένα ράκη υφασμάτων, κουρέλια και υπολείμματα ρούχων», ακόμα και ρούχα ολόκληρα. Υπήρχε παλιά δοξασία ότι στις ιερές αυτές τοποθεσίες κατοικούσε η θεότητα των αγρών και των δασών η οποία προστάτευε από αρρώστιες ή κεραυνούς. Τα ράκη αυτά «πρέπει να μένουν άθικτα επάνω στα δέντρα, γιατί είναι ποτισμένα με την ασθένεια, η οποία μπορεί να μεταβιβαστεί στον απρόσεκτο ή περίεργο επισκέπτη». Το δέντρο επίσης δεν έπρεπε να πειραχτεί, ούτε να ανέβει άνθρωπος ή να κοιμηθεί στη σκιά του ή να γευτεί τον καρπό του, εκτός από τον άρρωστο που δοκίμαζε τον καρπό για να ιαθεί. Στη Λέσβο υπάρχουν δυο ναοί –με τα αντίστοιχα δέντρα- με την ονομασία «Άγιος Θεράπων Τζατζαλιάρης» και «Αϊ Γιάννης ο Τζατζαλιάρης».
Στον Βίο του αγίου Αρσενίου του Καππαδόκη αναφέρεται ότι στα Φάρασα ήταν ένα δένδρο το οποίο «περισσότερο από φύλλα, είχε κλωστές και κουρελάκια δεμένα στα κλωνάρια του από τους πονεμένους ανθρώπους. Όταν δηλαδή αρρώσταιναν οι άνθρωποι που έμενα εκεί στα κτήματα, επειδή δεν ήταν εύκολο να πάνε στον Χατζεφέντη [τον άγιο Αρσένιο], στα Φάρασα, γιατί ήταν ιδιόκτητο και το κλείδωναν για να μην το βεβηλώσουν οι Τούρκοι, πήγαιναν και προσεύχονταν έξω από το Εκκλησάκι του Αρχαγγέλου Μιχαήλ∙ έκοβαν μία κλωστή από το ρούχο που ακουμπούσε στο πονεμένο μέρος του σώματος ή ένα κουρελάκι, και το έδεναν στο δένδρο και έλεγαν ‘Άγιε, πάρε μου τον πόνο, εσύ είσαι Άγιος και μπορείς’. Και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ αμέσως θεράπευε τους πονεμένους πιστούς». Κάποτε ένας άθεος νέος είχε έρθει στα Φάρασα και κορόιδευε τους Φαρασιώτες ως καθυστερημένους. Μια μέρα βάλθηκε να κόψει το δέντρο ενώ οι άλλοι τον εμπόδιζαν. Ο άγιος όταν το έμαθε «πολύ λυπήθηκε για το κακό που έκανε στις ψυχές των πιστών» και τον έδιωξε από το χωριό.
Στην αρχαία ειδωλολατρική Ελλάδα επίσης, «συνηθιζόταν το ίδιο ακριβώς έθιμο της αναρτήσεως υφασμάτων και ρακών από τα ενδύματα ασθενών επάνω σε ξόανα ή ιερά αγάλματα, όπως και σήμερα συμβαίνει σε εικόνες ή προσκυνητάρια το ίδιο έθιμο».
Κάποτε το παραπάνω έθιμο συνδυάζεται με το ‘τρυποπέρασμα’ (ο ασθενής περνάει από το στένωμα ενός βράχου, ενός διάτρητου λίθου, το άνοιγμα μιας σπηλιάς ή μιας κουφάλας δέντρου ή τις θυρίδες ναών με σκοπό να απαλλαγεί από την αρρώστια) μια συνήθεια παγκόσμια και πανάρχαια. Στη Νάξο περνούσαν τα καχεκτικά παιδιά τους για να παχύνουν. Η συνήθεια αυτή δε συναντάται μόνο «σε βράχους ή πέρασμα ανάμεσα σε κίονες, αλλά ακόμα και πέρασμα από θωράκιο εικονοστασίου, όπως στην περίπτωση της Αγίας Ζώνης στο Σιδηρόκαστρο, δηλαδή μέσα στην εκκλησία και μάλιστα μετά την ανάγνωση ειδικής ευχής από τον ιερέα. Η Εκκλησία παρατηρούμε ότι ανέχεται την πανάρχαιη αυτή συνήθεια και κατά κάποιο τρόπο τη συντηρεί». Πρόκειται για «μαγικά υπολείμματα» τα οποία συχνά επιβιώνουν από την «αμάθεια μερικών κληρικών» αλλά και το «παραδοσιακό φρόνημα του ελληνικού λαού» και βέβαια λόγω των αναγκών θεραπείας ιδιαίτερα «ασθενικών παιδιών, για την υγεία των οποίων τα πάντα κάνει η κάθε οικογένεια».
Ας έρθουμε στην αστρολογία. Οι Μάγοι οδηγήθηκαν στο μυστήριο της θείας Οικονομίας με ένα άστρο. Ρωτάει για λογαριασμό μας ο άγιος Χρυσόστομος προσφέροντας συγχρόνως και την απάντηση:
«Γιατί προσείλκυσε [ο Θεός τους Μάγους] με θέαμα αυτού του είδους; Αλλά πώς έπρεπε; Να τους στείλει προφήτες; Ήταν μάγοι και δεν παραδέχονταν τους προφήτες. Να τους μιλήσει από τον ουρανό; Δεν θα έδιναν σημασία. Να αποστείλει άγγελο; Και αυτόν θα τον περιφρονούσαν. Γι’ αυτό δεν χρησιμοποίησε ο Θεός τίποτε από αυτά και με πολλή συγκατάβαση τους προσκάλεσε με μέσο, με το οποίο είχαν εξοικείωση, και τους έδειξε ένα μεγάλο και εντελώς διαφορετικό αστέρι, για να τους προξενήσει μεγάλη εντύπωση και με το μέγεθός του και με το κάλλος του και με τον τρόπο της κινήσεώς του. Αυτά μιμήθηκε και ο Παύλος και μίλησε προς τους Έλληνες από ένα βωμό και άντλησε επιχειρήματα από ποιητές. Επειδή δηλαδή κάθε άνθρωπος αγαπά εκείνα, με τα οποία έχει εξοικειωθεί, τα χρησιμοποιούν, και ο Θεός και οι άνθρωποι που απέστειλε, προς σωτηρίαν της οικουμένης».
Είναι ενδιαφέροντα και αυτά που λέει στη συνέχεια ο Χρυσορρήμων, επεκτείνοντας το παράδειγμα:
«Μη νομίσεις λοιπόν ότι θα έκρινε ταπεινωτικό να καλέσει [τους μάγους] με αστέρι. Διότι τότε θίγεις όλους τους Ιουδαϊκούς θεσμούς, τις θυσίες, τους καθαρμούς, την πρωτομηνιά, την κιβωτό, ακόμη και τον ναό τον ίδιο. Διότι αυτά έχουν την αρχή τους στην ειδωλολατρική θρησκεία. Ο Θεός όμως, για να σώσει τους παραπλανημένους, δέχθηκε να χρησιμοποιηθούν σαν θεραπευτικά μέσα, αφού τα μετέβαλε λίγο, εκείνα με τα οποία λάτρευαν τα είδωλα οι ειδωλολάτρες, για να τους απομακρύνει σταδιακά από τις συνήθειές τους και να τους οδηγήσει στην υψηλή πίστη. Αυτό λοιπόν έκανε και στην περίπτωση των μάγων. Συγκατέβη να τους καλέσει με τη θέα ενός άστρου, για να τους οδηγήσει κατόπιν υψηλότερα. Και αφού τους κατεύθυνε και τους οδήγησε και τους έφερε μπροστά στη φάτνη, δεν συνεννοείται πλέον μαζί τους μέσω του άστρου, αλλά με άγγελο, και έτσι βελτιώθηκαν σιγά σιγά».
Καθώς εύστοχα το διατυπώνει κάποιος σύγχρονός μας:
«Οι ομοιότητες με τα αρχαία προχριστιανικά έθιμα είναι τέτοιες, που δεν μπορεί κανείς εύκολα να αρνηθεί τη στενή σχέση που υπάρχει ανάμεσα σ’ αυτά και στις σημερινές εκδηλώσεις προς τιμήν των νεκρών, που γίνονται κατά το τριήμερο των εορτών της Πεντηκοστής. Και δεν είναι μόνο τα λαϊκά αυτά έθιμα. Το Ψυχοσάββατο της Πεντηκοστής είναι εντεταγμένο στο εορτολόγιό μας ως ημέρα κοινών δεήσεων υπέρ των κεκοιμημένων. Αλλά και η ίδια η ακολουθία της Γονυκλισίας κατά τον εσπερινό της Πεντηκοστής δεν είναι αμέτοχη από νεκρώσιμο χαρακτήρα… Είναι γνωστό, πως και οι αρχαίοι γονάτιζαν για να τιμήσουν τους νεκρούς και για να προσευχηθούν γι’ αυτούς στις χθόνιες θεότητες.
»Ο Χριστιανισμός κατά τη διάδοσή του εφάρμοσε μία πολύ σοφή τακτική. Αντικαθιστούσε ιουδαϊκές ή ειδωλολατρικές εορτές με χριστιανικές, δίνοντας σ’ αυτές νέο νόημα. Έτσι εκτός από το Πάσχα και την Πεντηκοστή των Εβραίων, που τις εκχριστιάνισε, αντικατέστησε και τις εορτές των γενεθλίων του ανικήτου ηλίου με τις εορτές της Γεννήσεως και της Επιφανείας του Ηλίου της Δικαιοσύνης, του Χριστού. Το θέμα της σχέσεως των Λεμουρίων με το τριήμερο της Πεντηκοστής, με το οποίο χρονικά περίπου συμπίπτει, δεν έχει μελετηθεί. Αλλά και αν ακόμα διαπιστωθεί κάποια σχέση, αυτό δεν θα είναι στοιχείο κατηγορίας για τη χριστιανική λατρεία. Κατά τις παραδοσιακές ημέρες λατρείας των νεκρών οι χριστιανοί μπορούσαν άριστα να προσεύχονται υπέρ των κεκοιμημένων πιστών, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υιοθέτησαν ειδωλολατρικές συνήθειες και μόλυναν έτσι την καθαρή τους λατρεία. Αρκεί να διαβάσει κανείς τη θαυμάσια ακολουθία του Ψυχοσαββάτου και τις αριστουργηματικές και θεολογικότατες νεκρώσιμες ευχές της γονυκλισίας της Πεντηκοστής, για να αισθανθεί την άβυσσο που χωρίζει τη λογική λατρεία των χριστιανών από την εθνική λατρεία των νεκρών.
»Όσο για τα διάφορα λαϊκά νεκρικά έθιμα, που συνεχίζουν εν πολλοίς αρχαία προχριστιανικά, και πάλι αυτά έμειναν στο περιθώριο της χριστιανικής λατρείας χωρίς να θίξουν τον πνευματικό της χαρακτήρα. Οι άνθρωποι σ’ όλο τον κόσμο και όποια θρησκεία κι αν έχουν, εκφράζουν με παρόμοιους τρόπους τη λατρεία τους προς το Θεό και την τιμή τους στους νεκρούς. Εκείνο που έχει σημασία είναι το νόημα, που δίνει η κάθε μια θρησκεία σ’ όλους αυτούς τους τύπους και στον τρόπο με τον οποίο ερμηνεύει την πανανθρώπινη αυτή γλώσσα των συμβόλων».
Κι άλλος ένας σύγχρονος, ο καθηγητής Κ. Καλοκύρης, διευκρινίζει καταθέτοντας περισσότερα παραδείγματα:
«…Με αυτές τις αφομοιώσεις που είναι εντελώς εξωτερικές και δεν βλάπτουν την ουσίαν και το εντελώς Νέο του δόγματος, τα πλήθη που εκχριστιανίζονταν, τόσο των εβραίων όσον και των ειδωλολατρών, διευκολύνονταν στην αποδοχή της νέας τους θρησκείας. Κι αυτό, γιατί έβλεπαν ομοιότητες με τις παλαιές πίστεις τους και ικανοποιούνταν με τις σχετικές επεξηγήσεις που τους έδιδε η Εκκλησία, διαφωτίζοντάς τους δηλαδή, στο νέο περιεχόμενο που έπαιρναν… Για να διευκολύνει δηλαδή η Εκκλησία την υιοθέτηση της διδασκαλίας της δεν έκοψε ‘με το μαχαίρι’ (κατά το λεγόμενο) ό, τι συνέδεε τις φυλές αυτές με το παρελθόν αλλά, γνωρίζοντας κάλλιστα τη δύναμη της από αιώνων συνηθείας, προχώρησε προοδευτικώς, ήτοι επέτρεψε την διατήρηση εθίμων τους και λατρευτικών εκδηλώσεών τους (φυσικά εκείνων που δεν είχαν τη δύναμη να αλλοιώσουν τον χαρακτήρα της) δίνοντας σε αυτά το δικό της νόημα. Έτσι, ωριμάζοντας αυτές οι φυλές μέσα στο εύκαρπο χριστιανικό κλίμα, καταλάβαιναν, σιγά –σιγά τη διαφορά των δύο κόσμων. Ότι από το σκότος ήλθαν στο φως. Ας θυμηθούμε τα τραγούδια, τους χορούς, τις δοξασίες, τις δεισιδαιμονίες κ.λπ. πρωτογόνων, λεγομένων, φυλών, – πράγματα που μετέτρεψε η Εκκλησία σε ιερούς χορούς, σε τριαδικούς ύμνους, σε έλλογη ερμηνεία των φυσικών φαινομένων, σε αφοσίωση στο Θεό ως αγαθό πατέρα… Τέλος την λατρεία των πνευμάτων (προγόνων, της φύσεως κ.τ.τ.) που η Εκκλησία αντικατέστησε με την λατρεία του Αγίου Πνεύματος, της τιμής των αγίων, και όσα παρόμοια.
»Μην εκπλήσσονται λοιπόν μερικοί όταν ακούουν ότι πρόδρομες μορφές, (στοιχεία, κ.λπ.) π.χ. του Επιταφίου και της περιφοράς του, βεβαιώνονται, όπως είπαμε, στις εορτές των Παναθηναίων, του Αδώνιδος, κ.ά… Επίσης οι νυχτερινές ‘εγκατακοιμήσεις’ στα τελεστήρια αρχαίων ναών (π.χ. του Ασκληπιού) έγιναν τύπος των σχετικών παννυχίδων και διανυκτερεύσεων πολλών χριστιανών σε Εκκλησίες, κατά την παραμονή ιδιαίτερης εορτής, -και τόσα άλλα σχετικά».
Κλείνοντας την απάντησή μας θα πρέπει να επισημάνουμε και το εξής. Η οικονομία έχει όρους που τη διέπουν. Όταν δεν συντρέχουν απαραίτητοι λόγοι τότε η πράξη επανέρχεται στον κανονικό της ρου. Οι αλλότριες συνήθειες τότε δεν έχουν λόγο υπάρξεως και αποκόπτονται σύρριζα.
Η διαδεδομένη συνήθεια λ.χ. να πηδούν πάνω από φωτιές έχει απαγορευτεί.
«Προστάζουμε να καταργηθούν από τώρα και στο εξής οι φωτιές που ανάβονται από κάποιους μπροστά από τα εργαστήριά τους ή τα σπίτια τους την πρώτη μέρα κάθε μήνα, τις οποίες κάποιοι επιχειρούν και να πηδούν, σύμφωνα με κάποια παλιά συνήθεια. Όποιος λοιπόν κάνει κάτι τέτοιο, αν είναι κληρικός, να καθαιρείται, κι αν είναι λαϊκός, να αφορίζεται».
Οι μητέρες παλαιά βάζανε με το δάχτυλο ακαθαρσία στο μέτωπο των παιδιών «για να διώχνει το κακό μάτι». Η αντίδραση του αγ. Χρυσοστόμου είναι χαρακτηριστική: «Δεν ντρέπεσθε, πείτε μου, δεν θα καταλάβετε ποτέ τις παγίδες τις διαβολικές;… Άξια για γέλια είναι αυτά και κωμωδία σατανική, όχι μόνο ξευτελιστική αλλά και που οδηγεί στην γέεννα αυτούς που εξαπατά… Το να διατηρεί κανείς αυτή τη ντροπή, αυτό είναι άξιο πολλών θρήνων».
Ο Μ. Βασίλειος αναφέρεται στα πανηγύρια και το εμπόριο έξω από τους ναούς, πράγμα που γινόταν κατά μίμηση ειδωλολατρικών εορτών. Αντί να προσεύχονται, λέει, να προσκυνούν και να κλαίνε ζητώντας το έλεος του Θεού για τις αμαρτίες τους και να τον ευχαριστούν για τις ευεργεσίες του μεταβάλλουν τον ιερό τόπο σε αγορά και κοινό εμπορικό σταθμό. Αλλ’ εμείς, προσθέτει ο άγιος, «δεν πρέπει να ακολουθούμε τις διεφθαρμένες προλήψεις των πολλών, και να επικυρώνουμε με τη συμμετοχή μας αυτά τα άτοπα».
Μιλώντας γενικότερα για τις προσληφθείσες αλλότριες συνήθειες ο ίδιος άγιος συνιστά να τις «ξεμάθουμε».
Στην κάτω Ιταλία, ο άγιος Λουκάς ο Σικελιώτης έγραφε στη Διαθήκη του: «σαράντα πέντε χρόνια έχω αποκάμει και ο λαιμός μου βράχνιασε, για να βγάλω από τη μέση τις συνήθειες των ειδωλολατρών και των αγαρηνών».
Ο άγιος Χρυσόστομος, πιο οξύς και πιο απαιτητικός στην εκρίζωση παλαιών συνηθειών, μιλάει εφ’ όλης της ύλης:
«Ξέρω ότι φαίνομαι βαρύς σε μερικούς και φορτικός, όταν σας τα λέω αυτά θέλοντας να κόψω τις παλαιές συνήθειες. Αλλά δεν με νοιάζει γι’ αυτό! Δεν ζητώ να γίνω αρεστός, αλλά την ωφέλειά σας θέλω… Μη μου λέτε, έτσι μάθαμε. Όταν πρόκειται για παράβαση, άφησε στην άκρη τη συνήθεια. Κι αν μεν είναι κακό αυτό που γίνεται, και παλαιά συνήθεια να είναι, κατάργησέ την∙ αν όμως δεν είναι κακό, και συνήθεια να μην είναι, φέρτην και εφάρμοσέ την».
Η Εκκλησία δια των ιερών Κανόνων της έχει απαγορέψει στους χριστιανούς να καταφεύγουν σε μάντεις και αστρολόγους, σ’ αυτούς που λένε την τύχη και την μοίρα και άλλες «φλυαρίες που παραπλανούν» και είναι έργα του Διαβόλου. Ομοίως και τους βοσκούς που βάζουν κάποιο «κοκκαλάκι εις τα ποδάρια των προβάτων, ή τράγων, δια να αυξάνουν, και να πληθύνη το ποίμνιόν τους». Είναι αναρίθμητες οι δεισιδαιμονίες και οι προλήψεις που κατείχαν τους αρχαίους, πολλά από τα οποία κληρονομήθηκαν και συνεχίζονταν να γίνονται πιστευτά μετά τη μεταστροφή των ειδωλολατρών στον αληθινό Θεό. Έτσι χειρομαντείες, νεκρομαντείες, όνειρα, το πέταγμα ενός πουλιού, το φτάρνισμα, το κακό συναπάντημα, κ.ο.κ. ήταν για τους αρχαίους τρόποι με τους οποίους πίστευαν ότι μιλούσε στον άνθρωπο ο θεός.
Η Εκκλησία δια των αγίων της συνιστά ωστόσο να αποφεύγεται η προσκόλληση σε παγανιστικές πρακτικές ακόμα και αν αυτές εμφανίζονται με χριστιανικό ένδυμα και, όπως αναφέρεται στο Πηδάλιο, «ανακατώνουν, μαζί με τις επικλήσεις των δαιμόνων, και Ψαλμούς του Δαβίδ, τα ονόματα των Αγίων, και αυτής της κυρίας Θεοτόκου, για τους οποίους λέει ο θείος Χρυσόστομος, ότι κι αν επονομάζουν το όνομα της αγίας Τριάδος, ή το όνομα των Αγίων, ή κάνουν το σημείο του Σταυρού, πρέπει οι Χριστιανοί να τους αποφεύγουν και να τους αποστρέφονται. Κι αλλού, στους Ανδριάντας, λέει∙ ‘Δεν ντρέπεσαι, Χριστιανέ, να φέρνεις στο σπίτι σου γριές μεθυσμένες και έξω από τα λογικά τους, αλλά λες ότι οι γριές αυτές άλλο δεν λένε παρά το όνομα του Θεού; Μα ακριβώς γι’ αυτό πρέπει να τις αποστρέφεσαι, γιατί ενώ είναι χριστιανές οι γριές αυτές, κακομεταχειρίζονται το όνομα του Χριστού, και πράττουν τα έργα των Ελλήνων∙ διότι και οι δαίμονες έλεγαν μεν το όνομα του Χριστού, αλλά δεν έπαυαν να είναι δαίμονες, κακοί∙ γι’ αυτό και ο Χριστός τους έκλεισε το στόμα και τους έδιωξε’».

Από το περιοδικό ΚΙΒΩΤΟΣ, τεύχος 25, καλοκαίρι 2011, σελίδες 13 -20.

το είδαμε εδώ

«Ονομασία» και «ύπαρξη». Από την Σύνοδον της Κρήτης εις την φλεγόμενην βάτον του Όρους Χωρήβ.

«Ονομασία» και «ύπαρξη». Από την Σύνοδον της Κρήτης εις την φλεγόμενην βάτον του Όρους Χωρήβ.

του Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου

Κατά τη διαδικασία της τελικής διαμόρφωσης του κειμένου "Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον" και μετά από πολύωρες διαπραγματεύσεις και αντεγκλήσεις η Εκκλησία της Ελλάδος με ανακοίνωσή της ενημέρωνε ότι επιτεύχθηκε ομοφωνία των μελών της Συνόδου της Κρήτης με την αποδοχή της φράσης «Η Ορθόδοξος Εκκλησία αποδέχεται την ιστορικήν ονομασίαν άλλων ετεροδόξων Χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών».

Η φράση αυτή αντικατέστησε την αρχική που έλεγε ότι «Η Ορθόδοξος Εκκλησία αναγνωρίζει την ιστορικήν ύπαρξιν άλλων Χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών». Τόσο μάλιστα επιτυχή έκρινε την τροποποίηση αυτή ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος ώστε δήλωσε πως «Μέ τήν τροπολογίαν αὐτήν πετυχαίνουμε μία συνοδική ἀπόφαση πού γιά πρώτη φορά στήν ἱστορία περιορίζει τό ἱστορικό πλαίσιο τῶν σχέσεων πρός τούς ἑτεροδόξους ὄχι στήν ὕπαρξη, ἀλλά ΜΟΝΟ στήν ἱστορική ὀνομασία αὐτῶν ὡς ἑτεροδόξων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν ἤ Ὁμολογιῶν».

Πόσο κοντά όμως ή πόσο μακριά βρίσκεται η "ονομασία" από την "ύπαρξη"; Ας ακολουθήσουμε τον θεόπτη Μωυσή στο όρος Χωρήβ.

Ο Μωυσής ενώπιον της φλεγόμενης βάτου και καθώς ο Θεός του αναθέτει το έργο της εξόδου του λαού από την Αίγυπτο ρωτά τον Θεό: "ἰδοὺ ἐγὼ ἐξελεύσομαι πρὸς τοὺς υἱοὺς ᾿Ισραήλ, καὶ ἐρῶ πρὸς αὐτούς· ὁ Θεὸς τῶν πατέρων ἡμῶν ἀπέσταλκέ με πρὸς ὑμᾶς. ἐρωτήσουσί με· τί ὄνομα αὐτῷ; τί ἐρῶ πρὸς αὐτούς;" (Εξ.3, 13). Η απάντηση του Θεού στο Μωυσή είναι γνωστή: "καὶ εἶπεν ὁ Θεὸς πρὸς Μωυσῆν λέγων· ἐγώ εἰμι ὁ ὤν"(Εξ. 3,14). Η ερώτηση του Μωυσή αφορούσε στο όνομα του Θεού. Η απάντηση του Θεού παρουσίαζε σε εκείνον και στο λαό την ίδια την ύπαρξη του Θεού.

Ονοματίζουμε κάτι που έχει ύπαρξη. Ο τρόπος που αποκαλούμε κάποιον είναι δηλωτικός της ίδιας του της ύπαρξης. Δεν μπορούμε να πούμε "εκκλησία" τον Παπισμό, ακόμη κι αν ιστορικά χρησιμοποιήθηκε σε δεδομένες στιγμές ο όρος αυτός, γιατί οι Παπικοί σήμερα επιζητούν εκκλησιαστική αναγνώριση από τους Ορθοδόξους στα πλαίσια της σχεδιαζόμενης οικουμενιστικής ενότητας. Η Σύνοδος της Κρήτης έπρεπε ξεκάθαρα να απορρίψει από τούδε και στο εξής τη χρήση του όρου "εκκλησία" όταν γίνεται λόγος για τους ετεροδόξους, να επαναλάβει τις αιρετικές κακοδοξίες που απέκοψαν Παπικούς και Προτεστάντες από την Μία Ορθόδοξη Εκκλησία και να απευθύνει προς αυτούς κάλεσμα μετανοίας και επιστροφής στην Αγία Εκκλησία. Η τελική διατύπωση του κειμένου δεν προστατεύει την ορθόδοξη εκκλησιολογία. Άλλωστε αυτή δεν έχει ανάγκη προστασίας! Έχει διατρανωθεί από τους αγίους Πατέρες και τις Οικουμενικές Συνόδους της Εκκλησίας. Το ορθόδοξο πλήρωμα έχει ανάγκη προστασίας από λεκτικούς ακροβατισμούς που μεθοδικά κατασκευάζονται για την εξυπηρέτηση των οικουμενιστικών οραματισμών δήθεν ενότητας όλων των χριστιανών, Ορθοδόξων και αιρετικών.

Ορθόδοξος Τύπος, 8/7/2016

πηγή

«Όταν έλθει καύμα…»('Ιερεμ. ιζ' 8)

«Όταν έλθη καύμα…»('Ιερεμ. ιζ' 8)

   Ή θερμοκρασία ανεβαίνει. Ζέστη. Ζέστη πού ώρα με την ώρα γίνεται πιο αισθητή. Ό αέρας ακίνητος. Μια δυσφορία πιέζει το στήθος. Έρχεται ό καύσωνας, ανυπόφορος και απειλητικός.    Το «καύμα» φθάνει. Τα δένδρα τρέμουν. Σαν να αισθάνονται ότι ό καύσωνας θα τα συντρίψει, θα τα ξεράνει, θα τα κάψει μέσα στην πύρινη αγκάλη του.Φοβούνται τα δέντρα.

Όχι όμως όλα. ' Υπάρχουν κι εκείνα πού δεν φοβούνται:«ού φοβηθήσονται, όταν έλθη καύμα» ('Ιερεμ. ιζ' 8). Δεν θα τρομάξουν στην επίθεση του καύσωνα. Όσο κι αν είναι σφοδρός, όσο κι άν στο πέρασμά του ξεραίνει τα πάντα, ορισμένα δέντρα δεν τον υπολογίζουν. Μπορούν να διατηρούνται ολόδροσα. Μέσα στην αποπνικτική ζέστη απλώνουν το φρέσκο φύλλωμά τους και είναι φορτωμένα καρπό. Δεν φοβούνται το καύμα. Ή εξήγηση είναι απλή. Δίπλα τους περνάει το ποτάμι. Οι ρίζες τους βυθίζονται στα βάθη της γης τα πάντοτε υγρά. «Ξύλων εύθηνούν παρ ’ύδατα και επί ικμάδα βαλεί ρίζαν αυτού και ού φοβηθήσεται, όταν έλθη καύμα» (' Ιερεμ.ιζ' 8).

Ή ζωή μας δεν είναι μια συνεχής άνοιξη. Το ξέρεις πολύ καλά. Ή εποχή πού όλα είναι πράσινα και δροσερά και όλα ανθισμένα και γελαστά δεν κρατάει πολύ. Ό ευχάριστος καιρός με τον φρέσκο ευωδιαστό αέρα και το νοτισμένο χώμα περνάει γρήγορα. Έρχεται το καλοκαίρι. Και μαζί του έρχεται και ή ζέστη. Και πολύ συχνά ή ζέστη μεταβάλλεται σε καύσωνα. Γίνεται καύμα πού κατακαίει στη φλογισμένη επαφή του τα πάντα.

  Στη ζωή του κάθε ανθρώπου θα υπάρξει οπωσδήποτε αυτή ή επίσκεψη τού καύσωνα. Θα νιώσει μια καυτή ατμόσφαιρα να τυλίγει την ψυχή του, να της αφαιρεί κάθε δροσιά και δύναμη.

Θα έλθει το καύμα πού λέγεται θάνατος άγαπημένου προσώπου.Θα έλθει το καύμα πού λέγεται απώλεια μιας θέσης, ανέχεια και στέρηση.Θα φθάσει ό καύσωνας πού ονομάζεται άρρώ- στια. Αρρώστια μακρά, βαριά, δαπανηρή, ανίατη.Θα φυσήξει ίσως ό λίβας του κακού και της αμαρτίας μέσα στο σπίτι. Και τότε από το στήθος του πατέρα ή της μάνας θα βγει ό στεναγμός της οδύνης: Μπήκε φωτιά στην οικογένεια μας. Καιγόμαστε. Πάμε να σκάσουμε.

  Θα έλθει κάποτε το καύμα στη ζωή του κάθε ανθρώπου. Τότε ή αγωνία θα πλακώσει την ψυχή.

Ό φόβος θα θρονιαστεί στην καρδιά και μαζί του ό πόνος. Τα μάτια θα γεμίσουν σκιές και ή όψη θα μαραθεί. Ό άνθρωπος θα μοιάζει με δέντρο πού το χτύπησε και το ξέρανε ό καύσωνας. Θα τρέμει, θα πνίγεται, θα άναζητάει λίγη δροσιά, μια κάποια ανακούφιση. Θα ζητάει γαλήνη, ασφάλεια...

  Δεν θα είναι όμως μόνο έτσι. Θα υπάρξουν πολλοί πού θα αντιμετωπίσουν διαφορετικά τον ερχομό του καύματος. Θα τον αντιμετωπίσουν με ηρεμία και θάρρος. Χωρίς φόβο. Χωρίς τρομοκρατημένο βλέμμα. Θα ακούσουν το βήμα του θανάτου πού πλησιάζει, θα ακούσουν το χτύπημα της αρρώστιας στην πόρτα του σπιτιού τους, θα οσφρανθούν την οικονομική καταστροφή, πού έρχεται. Και όμως δεν θα φοβηθούν. Γιατί θα είναι οι ευλογημένοι άνθρωποι, όπως τούς ονομάζει ό προφήτης Ιερεμίας. «Ευλογημένος ό άνθρωπος, ός πέποιθεν έπί τώ Κυρίω και έσται Κύριος έλπίς αυτού και έσται ώς ξύλον εύθυνούν παρ ’ ύδατα και έπί ικμάδα βαλεί ρίζαν αύτού και ού φοβηθήσεται, όταν έλθει καύμα» (' Ιερεμ. ιζ' 7-8). Ευλογημένος είναι ό άνθρωπος πού έχει στηρίξει την πεποίθησή του στον Θεό και ό Κύριος είναι ή ελπίδα του. Θα είναι για πάντα πολύκαρπο και εύσκιόφυλλο δέντρο και ποτέ δεν θα φοβηθεί τον καύσωνα.

Είναι μεγάλη ευλογία να έχει ό άνθρωπος βαθιές ρίζες. Να είναι ριζωμένος στον Θεό. Να στηρίζεται γεμάτος εμπιστοσύνη σ ’ Αυτόν. Ή ύπαρξή του να φυτρώνει δίπλα στον μεγάλο ποταμό τού λόγου τού Θεού και να ζωογονείται από την πεποίθησή του στον Κύριο. Τότε δεν θα έχει να φοβηθεί τον καύσωνα. Σαν το δέντρο, πού οι ρίζες του βυθίζονται στα βάθη της Γής είναι πάντοτε υγρά, έτσι κι αυτός θα δέχεται ήρεμα και θαρραλέα τον απειλητικό καύσωνα. «Ού φοβηθήσεται, όταν έλθει καύμα». Από όπου κι άν έλθει, οσοδήποτε σφοδρό κι άν είναι, όσο κι άν διαρκεί.

  Μέσα στην ανυπόφορη ζέστη, πού θα βασανίζει την ψυχή του, ό πιστός στον Θεό άνθρωπος θα νιώθει τη δροσιά και την αναψυχή πού χαρίζει ό Κύριος. Θα τη νιώθει βαθιά και γεμάτος ευγνωμοσύνη θα προσεύχεται:

Κύριε, ας είσαι ευλογημένος, γιατί είσαι ό μεγάλος ποταμός πού με ζωογονεί μέσα στον καύσωνα της ζωής.

Κύριε, ας είσαι δοξασμένος, γιατί μάς κάνεις το ασύγκριτο δώρο να μάς αξιώνεις να ριζώσουμε σε Σένα. Όσο μεγάλη κι άν είναι ή ξηρασία, δεν φοβόμαστε. Ή δροσιά Σου δεν θα μάς λείψει ποτέ...

Κύριε, ας είσαι ευλογημένος!

Θερμά Σε ικετεύω, κάνε με σαν το δέντρο το φυτευμένο στα άφθονα τρεχούμενα νερά πού θα φερνή πλούσιους και ώριμους καρπούς στον κατάλληλο καιρό και τα καταπράσινα φύλλα του θα διατηρούνται για πάντα. (Ψαλμός α' 3).

 "ΖΩΗ" Ιούνιος 2012

πηγή

ΠΡΟΣΟΧΗ εμφανίστηκε νέα σελίδα στο FACEBOOK: το «ελληνικό γιατροσόφι»! Αυτή, πουλάει τη θαυματουργή δροσόπετρα του αϊ Γιάννη!

ΔΙΑΒΑΖΩ:
Ελληνικό Γιατροσόφι
Ερωτήσεις και απαντήσεις περί υγείας και ιατρικών θεμάτων. Ευχούλες, προσευχούλες, καντηλάκια. 

5 Ιουλίου στις 12:53 μ.μ. 
Για όσους υποφέρουν από τη ζέστη. Ένα θα σας πω. Σώθηκα. Στον Άη Γιάννη το Δροσιστή στα μαρτυρικά Σύβοτα μοιράζουν με ένα 20αρικάκι, θαυματουργές πέτρες που τις βάζεις στο εικονοστάσι του σπιτιού και δροσίζουν το σπίτι από γωνία σε γωνία.
Οι μοναχές μου είπαν ότι κρατάει τη θερμοκρασία στους 24 βαθμούς σταθερά, την ηλικία δηλαδή που πέθανε ο Άγιος!!!!!
ΠΡΟΣΟΧΗ!!!!! Για να λειτουργήσει όμως πρέπει να έχει προηγηθεί νηστεία τουλάχιστον 30 ημερών.
Υ.Γ. Εδώ βλέπετε τον θαυματουργό βράχο από τον οποίο σπάνε τις δροσόπετρες».
Οι μοναχές μου είπαν ότι κρατάει τη θερμοκρασία στους 24 βαθμούς σταθερά, την ηλικία δηλαδή που πέθανε ο Άγιος!!!!! 

ΠΗΓΗ

Άραγε  η Εκκλησία  το εγκρίνει?

Ο επιχώριος Μητροπολίτης το αποδέχεται?

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΗΝ  ΑΝΑΡΤΗΣΗ  ΠΡΟΕΡΧΕΤAI ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ   ΣΤΟ FACEBOOK.

Ο ΝΑΟΣ ΠΟΥ ΕΙΚΟΝΙΖΕΤΑΙ ΕΙΝΑΙ Ο Ι.Ν.  Αγίου Ιωάννου στον Ασκό  Θεσσαλονίκης. ΚΑΙ ΟΧΙ Ο ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΟΣ ΝΑΟΣ ΣΤΑ ΣΥΒΟΤΑ  ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑΣ.