«Ονομασία» και «ύπαρξη». Από την Σύνοδον της Κρήτης εις την φλεγόμενην βάτον του Όρους Χωρήβ.

«Ονομασία» και «ύπαρξη». Από την Σύνοδον της Κρήτης εις την φλεγόμενην βάτον του Όρους Χωρήβ.

του Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου

Κατά τη διαδικασία της τελικής διαμόρφωσης του κειμένου "Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον" και μετά από πολύωρες διαπραγματεύσεις και αντεγκλήσεις η Εκκλησία της Ελλάδος με ανακοίνωσή της ενημέρωνε ότι επιτεύχθηκε ομοφωνία των μελών της Συνόδου της Κρήτης με την αποδοχή της φράσης «Η Ορθόδοξος Εκκλησία αποδέχεται την ιστορικήν ονομασίαν άλλων ετεροδόξων Χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών».

Η φράση αυτή αντικατέστησε την αρχική που έλεγε ότι «Η Ορθόδοξος Εκκλησία αναγνωρίζει την ιστορικήν ύπαρξιν άλλων Χριστιανικών Εκκλησιών και Ομολογιών». Τόσο μάλιστα επιτυχή έκρινε την τροποποίηση αυτή ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος ώστε δήλωσε πως «Μέ τήν τροπολογίαν αὐτήν πετυχαίνουμε μία συνοδική ἀπόφαση πού γιά πρώτη φορά στήν ἱστορία περιορίζει τό ἱστορικό πλαίσιο τῶν σχέσεων πρός τούς ἑτεροδόξους ὄχι στήν ὕπαρξη, ἀλλά ΜΟΝΟ στήν ἱστορική ὀνομασία αὐτῶν ὡς ἑτεροδόξων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν ἤ Ὁμολογιῶν».

Πόσο κοντά όμως ή πόσο μακριά βρίσκεται η "ονομασία" από την "ύπαρξη"; Ας ακολουθήσουμε τον θεόπτη Μωυσή στο όρος Χωρήβ.

Ο Μωυσής ενώπιον της φλεγόμενης βάτου και καθώς ο Θεός του αναθέτει το έργο της εξόδου του λαού από την Αίγυπτο ρωτά τον Θεό: "ἰδοὺ ἐγὼ ἐξελεύσομαι πρὸς τοὺς υἱοὺς ᾿Ισραήλ, καὶ ἐρῶ πρὸς αὐτούς· ὁ Θεὸς τῶν πατέρων ἡμῶν ἀπέσταλκέ με πρὸς ὑμᾶς. ἐρωτήσουσί με· τί ὄνομα αὐτῷ; τί ἐρῶ πρὸς αὐτούς;" (Εξ.3, 13). Η απάντηση του Θεού στο Μωυσή είναι γνωστή: "καὶ εἶπεν ὁ Θεὸς πρὸς Μωυσῆν λέγων· ἐγώ εἰμι ὁ ὤν"(Εξ. 3,14). Η ερώτηση του Μωυσή αφορούσε στο όνομα του Θεού. Η απάντηση του Θεού παρουσίαζε σε εκείνον και στο λαό την ίδια την ύπαρξη του Θεού.

Ονοματίζουμε κάτι που έχει ύπαρξη. Ο τρόπος που αποκαλούμε κάποιον είναι δηλωτικός της ίδιας του της ύπαρξης. Δεν μπορούμε να πούμε "εκκλησία" τον Παπισμό, ακόμη κι αν ιστορικά χρησιμοποιήθηκε σε δεδομένες στιγμές ο όρος αυτός, γιατί οι Παπικοί σήμερα επιζητούν εκκλησιαστική αναγνώριση από τους Ορθοδόξους στα πλαίσια της σχεδιαζόμενης οικουμενιστικής ενότητας. Η Σύνοδος της Κρήτης έπρεπε ξεκάθαρα να απορρίψει από τούδε και στο εξής τη χρήση του όρου "εκκλησία" όταν γίνεται λόγος για τους ετεροδόξους, να επαναλάβει τις αιρετικές κακοδοξίες που απέκοψαν Παπικούς και Προτεστάντες από την Μία Ορθόδοξη Εκκλησία και να απευθύνει προς αυτούς κάλεσμα μετανοίας και επιστροφής στην Αγία Εκκλησία. Η τελική διατύπωση του κειμένου δεν προστατεύει την ορθόδοξη εκκλησιολογία. Άλλωστε αυτή δεν έχει ανάγκη προστασίας! Έχει διατρανωθεί από τους αγίους Πατέρες και τις Οικουμενικές Συνόδους της Εκκλησίας. Το ορθόδοξο πλήρωμα έχει ανάγκη προστασίας από λεκτικούς ακροβατισμούς που μεθοδικά κατασκευάζονται για την εξυπηρέτηση των οικουμενιστικών οραματισμών δήθεν ενότητας όλων των χριστιανών, Ορθοδόξων και αιρετικών.

Ορθόδοξος Τύπος, 8/7/2016

πηγή

Ιωάννης Τάτσης, Διάλογος διά τα Θρησκευτικά με δεδομένας αντιθέσεις

Διάλογος διά τα Θρησκευτικά με δεδομένας αντιθέσεις 

του Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου

Ειδική Επιτροπή συνέστησε το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ) του Υπουργείου Παιδείας για την διεξαγωγή διαλόγου με την Εκκλησία για το μάθημα των Θρησκευτικών. Η Επιτροπή συνεστήθη χωρίς τη συμμετοχή μελών της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων. Τα μέλη της Επιτροπής του ΙΕΠ συντάσσονται με τη θέση του κ. Σταύρου Γιαγκάζογλου, Σύμβουλου του Υπουργείου Παιδείας και Προϊσταμένου του Γραφείου Α΄ του ΙΕΠ, που συνοψίζεται

στην απαίτηση άμεσης και γενικευμένης εφαρμογής στα ελληνικά σχολεία των νέων Προγραμμάτων Σπουδών για τα Θρησκευτικά Δημοτικού, Γυμνασίου και Λυκείου.

Για τη διεξαγωγή του σχετικού διαλόγου με το Υπουργείο Παιδείας η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος συγκρότησε επίσης Επιτροπή αποτελούμενη από τρεις Μητροπολίτες και τέσσερις καθηγητές, μεταξύ των οποίων και ο Πρόεδρος της ΠΕΘ. Η άποψη της Επιτροπής αυτής συνοψίζεται στην διαμορφωθείσα πρόταση, μετά από εισήγηση του Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ιεροθέου και αποδοχή από την Ιεραρχία, ότι το μάθημα των Θρησκευτικών θα πρέπει να έχει ως βάση το ισχύον μέχρι σήμερα αναλυτικό πρόγραμμα, στο οποίο είναι δυνατόν να γίνουν βελτιώσεις και μικρές προσθήκες θρησκειολογικών στοιχείων σε χωριστές διδακτικές ενότητες.

Οι δηλώσεις που έχουν γίνει εκατέρωθεν μέσω συνεντεύξεων αλλά και οι επίσημα διατυπωμένες θέσεις δείχνουν πως υπάρχει θεμελιώδης διαφωνία μεταξύ των δύο Επιτροπών ως προς το περιεχόμενο του μαθήματος των Θρησκευτικών και τον προσανατολισμό που πρέπει να έχει. Η διαφωνία οδηγεί στο πρακτικό ερώτημα εάν τελικά θα υπάρξει γενίκευση της εφαρμογής των νέων Προγραμμάτων Σπουδών ή συνέχιση της διδασκαλίας του μαθήματος με βάση το αναλυτικό πρόγραμμα και τα σχολικά εγχειρίδια που υπάρχουν σήμερα.

Η πλευρά του ΙΕΠ επιμένει στην ανάγκη εφαρμογής των νέων Προγραμμάτων Σπουδών επιστρατεύοντας μάλιστα επιχειρήματα που πλέον θεωρούνται ξεπερασμένα. Έτσι για παράδειγμα, γίνεται λόγος για «εύκολες» απαλλαγές από το μάθημα που θα λήξουν μόνο αν εισαχθούν στα ελληνικά σχολεία τα νέα Προγράμματα. Ως γνωστόν μετά τις τελεσίδικες αποφάσεις των δικαστηρίων οι απαλλαγές από το μάθημα των Θρησκευτικών δεν είναι καθόλου «εύκολες» και αφορούν μόνον αλλόθρησκους και ετερόδοξους μαθητές, πολλοί μάλιστα από τους οποίους δεν κάνουν χρήση του δικαιώματος αυτού αλλά επιλέγουν να παρακολουθούν το μάθημα όπως διδάσκεται με το ισχύον αναλυτικό πρόγραμμα.

Στις δηλώσεις του τόσο εντός της Βουλής όσο και στα ΜΜΕ ο Υπουργός Παιδείας κ. Νίκος Φίλης μοιάζει να έχει πειστεί ότι είναι αναγκαία η εφαρμογή στην πράξη των νέων Προγραμμάτων Σπουδών. Γνωρίζει βέβαια ότι αν επιχειρήσει μονομερώς την  αλλαγή αυτή, ερχόμενος σε αντίθεση με τη Διοικούσα Εκκλησία και την συντριπτική πλειονότητα των Θεολόγων που εκπροσωπεί η ΠΕΘ, θα οδηγηθεί στις γνωστές συνέπειες. Μεγάλο πολιτικό κόστος και απόρριψη στην πράξη του όλου σχεδίου από τους μάχιμους θεολόγους της τάξης που θα αρνηθούν να εφαρμόσουν προειλημμένες αποφάσεις.

Από την πλευρά της Εκκλησίας τα πράγματα, μετά από πολύ αγώνα και επιμονή κυρίως της ΠΕΘ και μερικών αγωνιστών Ιεραρχών, έχουν γίνει πλέον ξεκάθαρα. Η Εκκλησία συνοδικώς, σε επίπεδο Ιεραρχίας, αποφάσισε να στηρίξει τον ορθόδοξο χριστιανικό χαρακτήρα του μαθήματος απορρίπτοντας τα νέα Προγράμματα Σπουδών και θέτοντας στο περιθώριο τις λίγες φωνές επισκόπων που επιχείρησαν το προηγούμενο διάστημα να σύρουν την Σύνοδο σε μία θετική στάση απέναντι σε αυτά. Η παρέμβαση του Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ιεροθέου στη Σύνοδο τόσο σε επίπεδο Διαρκούς Συνόδου όσο και στην Ιεραρχία υπήρξε καταλυτική.

Για τη συνέχεια του διαλόγου τα πρόσωπα των τριών Ιεραρχών που επελέγησαν για την Επιτροπή διαλόγου διασφαλίζουν ότι δεν θα υπάρξει υποχώρηση μπροστά στις αξιώσεις του ΙΕΠ και του Υπουργείου Παιδείας. Ο ένας εκ των τριών αυτών Ιεραρχών, ο Μητροπολίτης Φιλίππων Προκόπιος είχε ήδη από το Νοέμβριο του 2012  εκφράσει ενώπιον της Συνόδου την έντονη ανησυχία του για τα νέα Προγράμματα Σπουδών, με εμπεριστατωμένη εισήγηση, ζητώντας από τότε τη σύγκληση της Ιεραρχίας για το θέμα.

Ζητούμενο πλέον είναι η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας να τηρήσει τη διαβεβαίωση που έχει δώσει δημόσια ότι δεν θα επιχειρήσει καμία αλλαγή στα Θρησκευτικά χωρίς διάλογο αλλά και να τηρήσει τους βασικούς κανόνες ενός επίσημου διαλόγου που δεν θα αναλωθεί σε μία - δύο συναντήσεις για απλή ανταλλαγή απόψεων. Δηλώσεις στελεχών του Υπουργείου Παιδείας που αναφέρουν ότι επίκειται ριζική αλλαγή του περιεχομένου του μαθήματος των Θρησκευτικών  δεν βοηθούν προς την κατεύθυνση ειλικρινούς διαλόγου αφού προκαταλαμβάνουν το αποτέλεσμα του μετατρέποντας τον σε προσχηματικό.

Και κάτι τελευταίο. Κύριος εκφραστής της θέσης ότι πρέπει να υπάρξει εφαρμογή των νέων Προγραμμάτων Σπουδών είναι, όπως προαναφέρθηκε, ο κ. Σταύρος Γιαγκάζογλου. Υπενθυμίζουμε λοιπόν το εύλογο ερώτημα του Μητροπολίτου Φιλίππων Προκοπίου στη εισήγησή του προς τη ΔΙΣ το Νοέμβριο του 2012 σχετικά με τους ισχυρισμούς του προαναφερθέντος Συμβούλου για τον πολυθρησκευτικό χαρακτήρα της χώρας μας: «Τώρα ἀνακάλυψεν την πολυπολιτισμικότητα καί τόν πολυθρησκειακόν χαρακτῆρα τῆς Χώρας μας ὁ ἐπί σειράν ἐτῶν Σύμβουλος τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου; Καί θά ἦσαν ἀνεκτά ὅσαἀπό τήν ἐλευθέραν θρησκευτικήν συνείδησιν ὑπαγορεύονται, ἀλλά πῶς συμβιβάζονται μέ τήν διευθυντικήν θέσιν του εἰς τήν «Θεολογίαν», τήν ἐπίσημονἔκδοσιν τῆς τριμηνιαίας ἐπιστημονικῆς ἐκδόσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος;Ἀσύμβατοι προσωπικαί ἀπόψεις πρός τήν ἀνατεθεῖσαν διακονίαν, τήν ὁποίαν σπουδαῖαι ἀκαδημαϊκαί προσωπικότητες ὑπηρέτησαν καί ἐκλέισαν». Προφανώς κάποια στιγμή η Ιεραρχία θα πρέπει να εξετάσει και το ζήτημα της διεύθυνσης του επίσημου επιστημονικού της περιοδικού.

Ορθόδοξος Τύπος, 18/03/2016

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

ΣΧΟΛΙΟ:  Μπορούμε στ' αλήθεια σήμερα νά γιορτάσουμε τόν θρίαμβο τής Ορθοδοξίας; Τήν αναστήλωση τών εικόνων;  Δέν μπορούμε νά δούμε ότι σήμερα τήν αναστήλωση τών εικόνων τήν έχει αναλάβει τό Χόλλυγουντ; Καί ότι η εκκλησία διά χειρός Ζηζιούλα έχει αναλάβει τήν αναστήλωση τών αγαλμάτων; Τί είναι ο επίσκοπος ο οποίος απλώς παρίσταται στήν Θ. Ευχαριστία αγιάζοντάς την; Ο κλήρος πού τόν ακολουθεί δέν αναπαριστά τά ομιλούντα αγάλματα τής αρχαίας Φαραωνικής Θρησκείας; Καί οι θεολόγοι πού υποβάλλουν τά ερωτήματά τους χωρίς νά εξάγουν τά συμπεράσματά τους τί είναι, τί αναπαριστάνουν; Δέν έχουν αναστηλώσει τήν αρχαία Σφίγγα  η οποία σκότωνε μέ τό ερώτημά της τό οποίο δέν έπρεπε νά απαντηθεί διότι θά ήταν ύβρις καί ιεροσυλία η απάντησή του; Γιατί οι σημερινοί θεολόγοι δέν βγάζουν τά συμπεράσματά τους από τά ερωτήματα πού θέτουν στήν σημερινή Ιεραρχία; Τόσο δύσκολο είναι νά κατανοήσουμε ότι τό άλυτο πρόβλημα τής σημερινής μας εποχής είναι η έλλειψη συμπερασμάτων; Οχι απαντήσεων αλλά συμπερασμάτων; Οχι κρίσεων καί κατακρίσεων αλλά συμπερασμάτων; Οτι μόνον τό συμπέρασμα συμβαδίζει μέ τήν ζωή καί τήν αλήθεια; Οτι οδηγεί στήν πράξη καί στήν μεταστροφή; Τόσο δύσκολο είναι νά κατανοήσουμε ότι οι σημερινές καί οι αυριανές ποιμαντικές τής νίκης τής Ορθοδοξίας  επαναλαμβάνουν τό νενικήκαμεν τού Φιδιππίδη ο οποίος αμέσως μετά πέθανε;

Αμέθυστος

Ερωτήματα για την προετοιμασία της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδοξίας

του Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου

Συνεδρίασε στη Γενεύη από 15 έως 21 Φεβρουαρίου η Ειδική Επιτροπή Αντιπροσώπων των Ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών που προετοιμάζει τα κείμενα που θα κατατεθούν στην Προσυνοδική Πανορθόδοξο Διάσκεψη που θα προηγηθεί της σύγκλησης της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδοξίας. Σύμφωνα με την απόφαση που έλαβε το Μάρτιο του 2014 η Σύναξη των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών μέχρι το φετινό Πάσχα θα πρέπει να έχει ολοκληρωθεί το έργο της Ειδικής Επιτροπής  ώστε στα μέσα του τρέχοντος έτους 2015 να συνέλθει η Προσυνοδική Πανορθόδοξος Διάσκεψη.

Η Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδοξίας σχεδιάζεται να συνέλθει την Πεντηκοστή του 2016 στην Κωνσταντινούπολη.

Η Ειδική Επιτροπή που επεξεργάζεται τα κείμενα πρόκειται να συνέλθει σύντομα εκ νέου για να εξετάσει τα εξής θέματα της Ημερήσιας Διάταξης της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου: «Το ζήτημα του Κοινού Ημερολογίου», «Κωλύματα γάμου» και «Η σπουδαιότης της νηστείας και η τήρησις αυτής σήμερον».

Ατυχώς το περιεχόμενο των κειμένων που επεξεργάζονται οι επιτροπές αυτές δεν είναι ευρέως γνωστό μολονότι υπάρχουν πληροφορίες που συνηγορούν στο ότι σχεδιάζεται μία αναθεώρηση επί το επιεικέστερον προβλέψεων των Ιερών Κανόνων και των αγίων Πατέρων για τη νηστεία, πτυχές της πνευματικής ζωής και κυρίως τις σχέσεις των Ορθοδόξων με τους ετεροδόξους. Οι εργαζόμενοι στις επιτροπές αυτές εκπρόσωποι των Ορθοδόξων Εκκλησιών, επίσκοποι οι περισσότεροι, έχουν επιλεγεί από τις Εκκλησίες τους με κύριο κριτήριο τις πανεπιστημιακές τους περγαμηνές ή την εμπειρία τους σε συνάξεις διορθόδοξες και διαχριστιανικές. Το έλλειμμα ενημέρωσης του συνόλου των μελών των Συνόδων των Εκκλησιών, πολύ δε περισσότερο ενός ευρύτερου κύκλου κληρικών και θεολόγων, γύρω από τα ετοιμαζόμενα κείμενα, είναι δυνατόν να δημιουργήσει εκ των υστέρων ισχυρές αμφισβητήσεις των αποφάσεων που θα ληφθούν στη Μεγάλη Σύνοδο. Δεν θα πρέπει να διαφεύγει από κανέναν ότι η εκπροσώπηση όλων των Ορθοδόξων Εκκλησιών σε μία Σύνοδο –εάν καταστεί και αυτή τελικά δυνατή, με δεδομένες τις εντάσεις μεταξύ κάποιων Εκκλησιών λόγω άλλων ζητημάτων- ή η ομοφωνία στη λήψη κάποιων αποφάσεων δεν καθιστούν αλάθητες τις αποφάσεις αυτής της Συνόδου, πολύ δε περισσότερο εάν αυτές κινούνται σε κατεύθυνση αντίθετη από εκείνη προηγουμένων Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων, των οποίων η εγκυρότητα έχει διαχρονικά γίνει αποδεκτή από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Κάθε προσπάθεια «μετα-πατερικής» ή «μετα-κανονικής» αναθεώρησης της εκκλησιαστικής μας παραδόσεως, ακόμη κι αν φέρει τις υπογραφές απάντων των αντιπροσώπων των Ορθοδόξων Εκκλησιών δεν καθίσταται αυτομάτως εφαρμόσιμη στην πράξη. Προσπάθεια δε «επιβολής» της στο εκκλησιαστικό πλήρωμα μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνες αποσχιστικές κινήσεις και ρήγματα στο πλοίο της Εκκλησίας.

Όσοι προετοιμάζουν πυρετωδώς τη Μεγάλη Σύνοδο σπεύδουν να χαρακτηρίσουν κάθε κριτική για το προπαρασκευαστικό τους έργο ως κακόβουλη, ακραία ή και ζηλωτική. Δεν αντιλαμβάνονται όμως ότι η καχυποψία μας για το τι ετοιμάζεται αυξάνει λόγω της μυστικότητας με την οποία γίνεται η όλη προετοιμασία. Εάν η Μεγάλη Σύνοδος είναι τόσο σημαντικό γεγονός όσο θέλουν να μας το παρουσιάσουν οι Φαναριώτες τότε οφείλουν να παρέχουν σε όλο το εκκλησιαστικό πλήρωμα σαφή ενημέρωση για το περιεχόμενο και τις κατευθύνσεις προς τις οποίες κινούνται στα θέματα για τα οποία θα ληφθούν αποφάσεις στη Σύνοδο αυτή. Σε διαφορετική περίπτωση γεννάται εύλογη ανησυχία με γνωστές άλλωστε τις θεολογικές τοποθετήσεις επί σημαντικών ζητημάτων της Εκκλησίας μας κάποιων εκ των συμμετεχόντων στις προπαρασκευαστικές της Συνόδου επιτροπές. 

Ορθόδοξος Τύπος, 27/2/2015

το είδαμε  εδώ

«Ἁγία καὶ Μεγάλη» μόνο μία Σύνοδος σύμφωνη μὲ τοὺς Ἁγίους Πατέρες

τοῦ Ἰωάννη Τάτση, Θεολόγου

Στὴ Σύναξη τῶν Προκαθημένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ποὺ συνῆλθε στὸ Φανάρι καὶ ὁλοκληρώθηκε τὴν Κυριακή της Ὀρθοδοξίας ἀποφασίστηκε ἡ λεγόμενη «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν» νὰ συγκληθεῖ στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ 2016. Ἀσχέτως τοῦ ἐὰν μέχρι τότε θὰ προκύψουν ἐμπόδια ποὺ θὰ ὁδηγήσουν σὲ ἀναβολὴ τῆς σύγκλησης, εἶναι σαφὲς ὅτι τὸ Φανάρι ἐπιδιώκει μὲ κάθε τρόπο ἡ Σύνοδος αὐτὴ νὰ συγκληθεῖ ἄμεσα καὶ σίγουρα ἐπὶ ἡμερῶν Πατριάρχου Βαρθολομαίου.

Εἶναι μάλιστα ἐμφανὴς ἡ προσπάθεια νὰ δοθεῖ στὴ Σύνοδο αὐτὴ πολὺ μεγάλη βαρύτητα καὶ ἱστορικὴ σημασία μολονότι ἔχει πλέον ἐγκαταλειφθεῖ ὁ ἀρχικός της χαρακτηρισμὸς ὡς Ὀγδόης Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Γιὰ τὴ σύγκληση τῆς Συνόδου αὐτῆς ὑπάρχουν πολλὰ ἐρωτήματα ὅπως γιατί δὲν γνωστοποιοῦνται στὸν εὐρύτερο θεολογικὸ καὶ ἐκκλησιαστικὸ κόσμο τὰ θέματα ποὺ πρόκειται νὰ συζητηθοῦν καὶ ἡ μέχρι σήμερα προετοιμασία τους. Οἱ Ἱεράρχες τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν θὰ ἀποφασίσουν δηλαδὴ γιὰ....

τὸν πιστὸ κλῆρο καὶ λαὸ χωρὶς αὐτόν;

Μεῖζον θέμα εἶναι τὸ ποιοὶ Ἱεράρχες θὰ συμμετέχουν στὴν λήψη τῶν ἀποφάσεων αὐτῆς τῆς «Μεγάλης Συνόδου». Οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι δὲν συγκλήθηκαν οὔτε ὡς «Οἰκουμενικὲς» οὔτε ὡς «Μεγάλες» ἀλλὰ ἀναγνωρίστηκαν ἐκ τῶν ὑστέρων ὡς «Οἰκουμενικὲς» λόγω τῆς ἐγκυρότητας τῶν ἀποφάσεών τους. Οἱ ἅγιοι Πατέρες ποὺ συμμετεῖχαν σὲ αὐτὲς ἦταν πραγματικὰ θεοφόροι, σκεύη ἐκλογῆς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ γιὰ τοῦτο ἔλαβαν ἀποφάσεις ἁγιοπνευματικές. Ὁποιαδήποτε σύγκριση τῶν μεγάλων Πατέρων ποὺ συμμετεῖχαν στὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους μὲ κάποιους ἀπὸ τοὺς Ἱεράρχες ποὺ ἐκπροσωποῦν σήμερα τὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίας στὶς συνάξεις Προκαθημένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν δημιουργεῖ εὔλογη ἀνησυχία στοὺς παρακολουθοῦντες μὲ ἀγωνία τὶς ἐξελίξεις. Ἱεράρχες ποὺ διακρίνονται γιὰ τὴν πιστότητά τους στὴν ἁγιοπατερικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ γιὰ τοὺς ἀντιοικουμενιστικοὺς τους ἀγῶνες ἀποκλείονται μεθοδικὰ ἀπὸ τέτοιες πανορθόδοξες συναντήσεις γιὰ νὰ μὴν προκαλέσουν τριγμοὺς στὰ φαναριώτικα –καὶ ὄχι μόνο- σχέδια προώθησης τοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ μιᾶς ἐκκοσμικευμένης «ὀρθοδοξίας».

Τὸ κύρος τῆς λεγόμενης «Μεγάλης καὶ Ἁγίας Συνόδου τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν» ὅποτε καὶ ἐὰν συγκληθεῖ, δὲν θὰ κριθεῖ οὔτε ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν Ἱεραρχῶν ποὺ θὰ συμμετέχουν σὲ αὐτὴν οὔτε ἀπὸ τὴν πλειονότητα τῶν ψήφων μὲ τὶς ὁποῖες θὰ ληφθοῦν οἱ σχετικὲς ἀποφάσεις. Τὸ κύρος της θὰ κριθεῖ ἀπὸ τὴ συμφωνία τῶν ἀποφάσεών της μὲ τὴν παραδοθεῖσα ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες Πίστη τῆς Ἐκκλησίας μας. «Μεταπατερικὲς» ἀναθεωρήσεις τῆς Πίστης, τῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ τῆς πνευματικῆς ζωῆς δὲν μποροῦν νὰ γίνουν ἀποδεκτὲς ἀκόμη κι ἂν κάποιοι ἐπιχειρήσουν νὰ τὶς περιβάλλουν μὲ τὸ «κύρος» μιᾶς «Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου».

Ὀρθόδοξος Τύπος, 28/3/2014

πηγή

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΣΚΗΣΙΣ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑ του Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου

                               ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΣΚΗΣΙΣ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑ 
                                           Tου Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου.



Όσοι με τη χάρη του Θεού αξιωθήκαμε να ζούμε και να κινούμαστε εντός της Εκκλησίας ακολουθούμε κάποιες φορές λανθασμένη πορεία στα ζητήματα της καθημερινής πνευματικής ζωής. 

Και τούτο είναι πολύ επικίνδυνο, καθότι μια πορεία διαφορετική από αυτήν που βάδισαν οι άγιοι Πατέρες μας δεν οδηγεί με ασφάλεια στη Βασιλεία του Θεού, είναι δε πολύ πιθανό να μας στερήσει την αιώνια ζωή.

Η Ορθοδοξία υπήρξε και είναι πάντοτε ασκητική.

Η καλοπέραση, η εύκολη άνευ κόπων και θλίψεων ζωή δεν είναι η οδός των Πατέρων μας. Η εργασία της αδιάλειπτης προσευχής, η νηστεία, η μετάνοια, η ενδυνάμωση του αγωνιστικού φρονήματος μέσω της ανάγνωσης των Γραφών και των Πατέρων είναι ουσιώδη στοιχεία της πνευματικής ζωής. 

Στις μέρες μας κάποιοι προσπαθούν να ανακαλύψουν μία πλατεία οδό για την είσοδο στη Βασιλεία του Θεού.

 Η νηστεία είναι, σύμφωνα με μερικούς «προοδευτικούς» πνευματικούς, για τους μοναχούς και τους ηλικιωμένους. Δεν είναι απαραίτητη πριν τη Θεία Κοινωνία, στην οποία προτρέπουν τα πνευματικά τους τέκνα να μετέχουν συχνότατα άνευ νηστείας. Η επιμονή και υπομονή στην προσευχή, η νοερά εργασία φαίνονται αγωνίσματα ακατόρθωτα.

 Έμεινε το κομποσχοίνι περασμένο στο χέρι σαν κόσμημα αλλά οι κόμποι του αποσυνδέθηκαν από την εργασία της ευχής.

 Μερικοί σύγχρονοι θεολόγοι ανακάλυψαν την «ευχαριστιακή εκκλησιολογία» και υποβάθμισαν την ασκητική διάσταση της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Όλα αρχίζουν και τελειώνουν, όπως διδάσκουν, εντός της Θείας Ευχαριστίας, στην οποία μετέχουμε όλοι με κάθε ευκολία άνευ νηστείας, εξομολογήσεως και πνευματικής προετοιμασίας. Τα ασκητικά γυμνάσματα των Πατέρων τίθενται σε δεύτερη μοίρα μαζί με τις «ακραίες» απόψεις τους για τις σχέσεις με τους αιρετικούς.


Η εκκοσμίκευση του βίου μας ενσωματώνεται στη σύγχρονη «θεολογία» που γίνεται «συναφειακή» και με ευκολία επιχειρεί υπερβάσεις των ιερών Κανόνων και των διδαχών των αγίων Πατέρων.

Η «μεταπατερική θεολογία» παρέχει πλέον ευκολότερη πρόσβαση στον Παράδεισο, που δεν περνάει από την οδό της ασκήσεως, τους κόπους και τους ιδρώτες, τα δάκρυα και τους στεναγμούς, τις μετάνοιες και τις ολονύκτιες στάσεις, την προσευχή, την αυτομεμψία και τη μετάνοια. 

Και ενώ εγκαταλείψαμε εν πολλοίς τον ασκητικό δρόμο των αγίων Πατέρων, ισχυριζόμαστε έπειτα ότι μπορούμε και εμείς σήμερα να παράγουμε νέα θεολογία, διότι το Άγιο Πνεύμα δεν παύει ποτέ να φωτίζει και να ενεργεί εντός της Εκκλησίας. Πράγματι. Μόνο που ο φωτισμός αυτός δεν δίδεται στους καθισμένους στα γραφεία καθηγητές και διανοούμενους ούτε στους κληρικούς και επισκόπους που νομίζουν ότι μόνη η κατάληψη μιας θέσης στην εκκλησιαστική διοίκηση τους μετέτρεψε ξαφνικά σε φορείς του θείου φωτισμού.

  Ο φωτισμός του Αγίου Πνεύματος χαρίζεται μετά την κάθαρση στους ασκητές της Ορθοδοξίας που αγωνίζονται εντός και εκτός του κόσμου. Απόδειξη της ενεργούς δράσης του Αγίου Πνεύματος δεν είναι η παραγωγή θεολογίζοντος φιλοσοφικού θεωρητικού λόγου, που πολλές φορές αποτολμά την αμφισβήτηση της πατερικής πείρας αλλά τα συγγράμματα και οι διδαχές των ασκητών όπως αυτά του Γέροντος Παϊσίου, του Γέροντος Πορφυρίου ή του Ιωσήφ του Ησυχαστού.

Τη γνησιότητα της θεολογίας τους βεβαιώνει η πλήρης συμφωνία τους με τους προ αυτών αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Όσοι λοιπόν ποθούμε να αποκτήσουμε την πείρα αυτών των αληθινών θεολόγων οφείλουμε να αναλάβουμε αγώνα πνευματικό όμοιο με εκείνους και με υπομονή να διαπεράσουμε από τα πυρά των πειρασμών που και εκείνοι διήλθαν. 

πηγή

ΕΠΙΒΟΛΗ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΣ: Απειλεί ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος όσους πολεμούν την παναίρεση του Οικουμενισμού

Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου - H Επιστολή του Πατριάρχη Βαρθολομαίου προς τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο με την οποία ζητείται η λήψη μέτρων κατά όσων κληρικών και πιστών αντιδρούν σε όσα γίνονται στο πλαίσιο της λεγόμενης οικουμενικής κίνησης είναι έγγραφο που φανερώνει πολλά από όσα βασανίζουν το λογισμό των οικουμενιστών. Οι υγιείς αντιδράσεις κατά της παναίρεσης του Οικουμενισμού, των συμπροσευχών και της «μεταπατερικής θεολογίας» ενοχλούν το Φανάρι και τούτο γιατί δεν μπορεί να επιτευχθεί, όσο γρήγορα εκείνοι υπολόγιζαν, η πολυπόθητη ενότητα των Χριστιανών όλου του κόσμου, για την οποία εργάζονται πυρετωδώς μέσω των διαλόγων και της λεγόμενης οικουμενικής κίνησης και η οποία ενότητα είναι, σύμφωνα με την οικουμενιστική ερμηνευτική, επιταγή του Κυρίου.

Έτσι τη μία τους φταίει η «Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού», την άλλη η δήθεν αμφισβήτηση του Οικουμενικού Θρόνου, την επομένη τα «αναθέματα» του Μητροπολίτου Πειραιώς και κάποτε ακόμη και τα συνέδρια καταδίκης της μεταπατερικής αίρεσης.
Όσοι μετέχουν σε όλα τα παραπάνω ή συμφωνούν με αυτά πρέπει να τύχουν τιμωρίας. Αυτή μάλιστα τη φορά ζητείται συνοδική καταδίκη των αντιοικουμενιστών με συγκεκριμένες αποφάσεις.
Οι Οικουμενιστές ευχαρίστως διαλέγονται με κάθε αιρετικό παπικό, προτεστάντη ή ακόμη και ισλαμιστή, βουδιστή σεβόμενοι την «ετερότητα» αλλά αδυνατούν να διαλεχθούν με κληρικούς και πιστούς της Ορθόδοξης Εκκλησίας που ανησυχούν για όσα αντικανονικά και αντιπατερικά λαμβάνουν χώρα τα τελευταία χρόνια.
Αίρουν με περισσή ευκολία τα αναθέματα που επέβαλαν οι άγιοι Πατέρες στον αιρετικό Πάπα αλλά είναι έτοιμοι να επιβάλλουν αφορισμούς και καθαιρέσεις σε όσους αμφισβητούν τον δικό τους οικουμενιστικό βηματισμό, κάποιες δε φορές τιμωρούν χωρίς πραγματικό λόγο πιστούς που ανάλωσαν τη ζωή τους στην Εκκλησία.
Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος παρουσιάζει στην Επιστολή του τους αντιοικουμενιστές ως κινούμενους εναντίον αποφάσεων πανορθοδόξων Συνόδων περί των διαλόγων και της οικουμενικής κίνησης. Προσπαθεί έτσι να επιβάλλει στον ορθόδοξο κόσμο το αλάθητο των πανορθοδόξων Συνόδων ή το αδιαμφισβήτητο του Οικουμενικού Θρόνου.
Εκτός του ότι αποφεύγει να απαντήσει στα περί συμπροσευχών και των υποχωρήσεων σε μείζονα θεολογικά ζητήματα, κατά την διεξαγωγή των διαλόγων με τους ετεροδόξους, είναι φανερό ότι προσπαθεί να αποτρέψει ενδεχόμενη αλλαγή στάσης της Εκκλησίας της Ελλάδος και αποχώρησή της από το «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών» και τον διάλογο με τους Παπικούς που γίνεται άνευ των προϋποθέσεων που απαιτούνται.
Προβάλλει έτσι τις αποφάσεις των πανορθοδόξων Συνόδων ως οριστικές και αμετάκλητες ενώ στην πραγματικότητα οι αποφάσεις αυτές ελήφθησαν υπό άλλες συνθήκες και στο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από τότε μέχρι σήμερα υπήρξαν διαφοροποιήσεις προς το χείρον στη στάση τόσο των παπικών και των προτεσταντών όσο και των ανά τον κόσμο οικουμενιστών.
Μπορεί αλήθεια σήμερα η Ορθόδοξη Εκκλησία να μετέχει σε Συμβούλια «εκκλησιών» ή να διαλέγεται με τους Παπικούς επί υψηλού επιπέδου, τη στιγμή που ο κόσμος όλος οδύρεται και δικαιολογημένα διαμαρτύρεται για τα σκάνδαλα παιδεραστίας που βαρύνουν παπικούς καρδινάλιους ή την ομοφυλοφιλική «ιεροσύνη» των Προτεσταντών; Είναι αποδεκτές από την Ορθόδοξη Εκκλησία οι συνεχείς συμπροσευχές ορθοδόξων κληρικών με παπικούς, προτεστάντες και κάποιες φορές με αλλόθρησκους σε όλο τον κόσμο;
Η ευκαιρία που δίνεται στους Ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος μετά την επιστολή του Πατριάρχη είναι μοναδική. Αντί άλλης απάντησης, ήρθε η ώρα της αποχώρησης της Εκκλησίας της Ελλάδος από το «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών» και τον διεξαγόμενο με τους αμετανόητους Παπικούς προσχηματικό διάλογο αλλά και της ταυτόχρονης συνοδικής καταδίκης της παναίρεσης του Οικουμενισμού που τρώει τα σωθικά της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Ο σεβασμός όλων προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο θα συνεχίσει να υπάρχει μόνο εφόσον εκείνο παραμένει πιστό στην παράδοση των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας.
Οι «θρόνων διάδοχοι» μπορούν να διασφαλίζουν την ενότητα της Εκκλησίας μόνο εάν παραμένουν και «τρόπων μέτοχοι» των αγίων Πατέρων.
Η κεφαλή της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός μας βεβαίωσε ότι «πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. 16,18) δηλ. της Εκκλησίας και για τούτο είναι δυσερμήνευτη η εξαιρετική ανησυχία κάποιων για την εσωτερική ενότητα της Εκκλησίας. Εκτός κι αν πιστεύουν ότι η ενότητα στην Εκκλησία διασφαλίζεται με την ηθελημένη ή επιβαλλόμενη υπακοή σε πρόσωπα και όχι με την προσήλωση στην αποστολική και πατερική πίστη στον Τριαδικό Θεό.
 

 πηγή

Ἐπικίνδυνος ἀπομάκρυνσις ἀπὸ τὴν ὁδὸν τῶν ἁγίων Πατέρων

Τοῦ κ. Ἰωάννου Τάτση, Θεολόγου

ΠΟΡΕΙΑ ἐπικίνδυνη καὶ καταστροφικὴ διαγράφεται τὰ τελευταῖα χρόνια σὲ πολλοὺς τομεῖς τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀφήσαμε τὴν πεῖρα τῶν ἁγίων πατεράδων μας καὶ πορευόμαστε σὲ ἀτραποὺς σκοτεινές.

Ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κατατρώει τὰ σπλάχνα τῆς Ἐκκλησίας μας. Οἱ αἱρέσεις δὲν καταδικάζονται συνοδικῶς καὶ ὅσοι μὲ πόθο καὶ ἀγάπη κοσμικὴ προσεγγίζουν τοὺς αἱρετικοὺς καὶ γίνονται ἕνα μὲ αὐτούς, αὐτοπροσδιορίζονται ὡς ἀληθινοὶ χριστιανοί. Κατηγοροῦν μάλιστα ὅσους τοὺς ἀντιστρατεύονται ὡς φανατικοὺς καὶ ἀκραίους. Τὴν ἀντιαιρετικὴ δράση καὶ διδασκαλία τῶν Πατέρων ἀντικατέστησε ἡ ἀγαπολογία καὶ οἱ ἀτέρμονες διάλογοι, τὰ συνέδρια μετὰ πλουσίων γευμάτων, οἱ φιλοφρονήσεις καὶ οἱ συμπροσευχὲς μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἡ διαχριστιανικὴ καὶ διαθρησκειακὴ προσέγγιση καὶ κατανόηση.

Οἱ Σύνοδοι τῶν Ἐκκλησιῶν δὲν ἀσχολοῦνται μὲ τὰ τῆς πίστεως οὔτε καταδικάζουν αἱρέσεις. Οἱ σφεντόνες τοῦ πνεύματος ἔμειναν πλέον χωρὶς λάστιχα καὶ αὐτοί, ποὺ εἶχαν χρέος νὰ διαφυλάσσουν τὸ ποίμνιο ἔπιασαν φιλίες μὲ τοὺς βαρεῖς λύκους. Οἱ νέοι πέφτουν στὰ δίχτυα παραθρησκευτικῶν ὀργανώσεων καὶ σεκτῶν, χάνουν τὴν σωματικὴ καὶ πνευματική τους ὑγεία καὶ δὲν βρίσκουν τὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας. Περιπλανῶνται στὰ ὄρη τῆς ἁμαρτίας, τῆς ἄγνοιας, τῆς κοσμικῆς ἐπιφανειακῆς ζωῆς καὶ....

 δὲν βρίσκεται ὁ ποιμένας, ποὺ θὰ τοὺς ἀναζητήσει.

 Οἱ Μητροπόλεις ἱδρύουν Μὴ Κυβερνητικὲς Ὀργανώσεις καὶ ἀσκοῦν φιλανθρωπία μὲ τὶς ἐπιδοτήσεις καὶ ἐπιχορηγήσεις τοῦ Κράτους. Οἱ ποιμένες συναντῶνται εὐκαίρως ἀκαίρως καὶ συζητοῦν γιὰ τὸ νέο Μητροπολιτικὸ μέγαρο, τὸ νέο αὐτοκίνητο ἢ τὸ καινούργιο κινητὸ τηλέφωνο εὐφραινόμενοι ἀπὸ τὴν ἑορταστικὴ τράπεζα τοῦ ἀδελφοῦ Συνεπισκόπου. Γιὰ τὸ ποίμνιο λόγος οὐδείς. Τὰ τῆς πίστεως ἐγκαταλελειμμένα εἰς χεῖρας τοῦ Πατριάρχου, ὁ ὁποῖος στέφεται μὲ λόγους ἐγκωμίων, ὅταν ἐπισκεφθεῖ τὴν Μητρόπολή μας.

 Ἡ πεῖρα τῶν Πατέρων περνάει ἀπὸ τὸ κόσκινο τῆς δικῆς μας ἐκκοσμικευμένης ζωῆς, τῆς χαλαρῆς πνευματικῆς μας κατάστασης καὶ ὡς γνήσιοι μεταπατερικοὶ θεολόγοι μεγάλου βεληνεκοῦς ἀνερυθρίαστα ἀμφισβητοῦμε τοὺς ἁγίους, τοὺς «καταγγέλλουμε» γιὰ ἀντιδυτικισμό, ἀντιφεμινισμό, ὑπερβολὲς καὶ σκληρότητα ἀπέναντι στοὺς ἀδελφούς μας αἱρετικούς. Δὲν τοὺς ἔχουμε πιὰ ἀνάγκη. Τοὺς ξεπεράσαμε. Εἴμαστε πολὺ πιὸ μπροστὰ ἀπὸ αὐτούς. Ἐμεῖς ζοῦμε τὸ παρόν. Ἂν κά- ποια ἀπὸ αὐτά, ποὺ εἶπαν, ἔχουν συνάφεια μὲ τὸ δικό μας κόσμο, ἂς τὰ δεχτοῦμε. Ἂν ὅμως «δὲν μᾶς κάνουν», τί μᾶς ἐμποδίζει νὰ τὰ ξεπεράσουμε καὶ νὰ τὰ ἀρνηθοῦμε;

 «Ἀλλάζουμε τὰ φῶτα» στὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, γιὰ νὰ ξεφύγουν οἱ νέοι μας ἀπὸ τὸν κατηχητισμό. Ὡς πότε θὰ ἔχουμε κλειστὰ τὰ μυαλὰ τῶν παιδιῶν, ὅπως τόσα χρόνια ἔκαναν ἐκεῖνα τὰ παρωχημένα πλέον κατηχητικά; Ἦρθε ὁ καιρὸς νὰ ἀνοιχτοῦμε στὸν ἄλλον, τὸν ξένο, τὸν ἀλλόθρησκο, τὸν ἑτερόδοξο καὶ νὰ τοῦ ποῦμε ὅτι εἶναι ἀδελφός. Τί κι ἄν πιστεύει σὲ ἄλλο θεό; Ὅλες οἱ θρησκεῖες, ὅλοι οἱ θεοὶ εἶναι σεβαστοί! Ἂς σωπάσουν πλέον οἱ ἀντιπαπικοὶ Πατέρες. Ἂς μὴ ἀκουστεῖ ξανὰ ἡ φωνὴ τοῦ πατρο-Κοσμᾶ ἡ ἐλέγχουσα τὸν Πάπα.

 Ἂς τεθοῦν στὸ περιθώριο οἱ διδασκαλίες τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καὶ οἱ ἀγῶνες τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ. Τώρα οἰκοδομεῖται ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη! Ἡ ἀγάπη μεταξὺ ὅλων τῶν ἀνθρώπων τῆς γῆς ἀνεξαρτήτως θρησκείας καὶ πίστης! Ἂς μὴ μᾶς χωρίσει πλέον κα- μιὰ διχαστικὴ πατερικὴ φωνὴ καὶ οἱ Σύνοδοι ἂς τεθοῦν στὴν ὑπηρεσία τῆς καταλλαγῆς. Τὰ ἐμπόδια ὅλα ἂς ἀρθοῦν ἀπὸ τὴ μέση. Οἱ Κανόνες τῶν Συνόδων ἂς ἀναθεωρηθοῦν. Οἱ Πατέρες μὲ νέο πνεῦμα καὶ πνοὴ ἂς ἀναγνωστοῦν καὶ μεταπατερικὰ ἂς κριθοῦν. Οἱ ἀντιδρῶντες ἂς καθαιρεθοῦν ἢ μὲ κάθε τρόπο στὸ περιθώριο ἂς τεθοῦν. Εἶναι θεμιτὲς οἱ ἀπειλές, ἂν πρέπει κάποιοι ἐνοχλητικοὶ νὰ πάψουν νὰ μιλοῦν. Ἂν δὲν μποροῦν ἀκόμη τὸ ρυθμὸ τῆς σύγχρονης ζωῆς νὰ ἀντιληφθοῦν, ἂν κολλημένοι στὴν παράδοση παραμένουν, τοὺς πρέπει ἡ ἀπομόνωση καὶ ἡ ἀπόρριψη.

 Κι ὅμως ὑπάρχουν κάποιοι, ποὺ σὲ ὅλα τοῦτα ἀντιδροῦν. Καλόγεροι ποὺ πῆραν τὰ βουνὰ καὶ νυχθημερὸν τὸ κομποσχοίνι τους τραβοῦν μὲ πόνο γιὰ τοὺς ἄλλους. Ἐπίσκοποι μακριὰ ἀπὸ τὰ κέντρα ἀποφάσεων, πρεσβύτεροι καὶ μοναχοὶ καὶ κάποιοι ἀκόμη λαϊκοὶ μὲ θάρρος, χωρὶς φόβο μπροστὰ στὶς ἀπειλές, ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσι κατὰ τὸ δυνατόν, ἀντιστέκονται μὲ κάθε τρόπο. Γράφουν, μιλοῦν, ἀφυπνίζουν τὸν λαό, τὴν πατερικὴ πεῖρα μεταδίδουν, τὶς ἐπισκοπικὲς ἐκτροπὲς στηλιτεύουν, τὴν κοσμικότητα ἀποδοκιμάζουν. Μπαίνουν στὰ σπίτια τῶν πονεμένων, τῶν ἀσθενῶν, μπαίνουν στὶς φυλακὲς καὶ τὰ νοσοκομεῖα, μιλοῦν μὲ ἀγάπη στοὺς μαθητὲς στὰ σχολεῖα, προσεύχονται, ἀγωνίζονται, ἀγρυπνοῦν καὶ ἀγωνιοῦν. Δίνουν ἀπὸ τὰ δικά τους, μεταδίδουν τὴν πεῖρα τῶν Ἁγίων, βαπτίζουν ὀρθοδόξους τοὺς αἱρετικούς, καλοῦν στὴ σωτηρία τοὺς πλανηθέντες. Οἱ «προοδευτικοὶ» τοὺς λένε ἀκραίους, παραδοσιόπληκτους, φανατικούς, θρησκοφασίστες, ἰδιόρρυθμους, ἀνυπάκουους στὴν ἐκκλησιαστική τους ἀρχή, ἀλλὰ ἐκεῖνοι θαρρετὰ γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ συνεχίζουν.

 Τὸ πλοῖο κλυδωνίζεται. Κάποιοι ρέγχουν ξαπλωμένοι στὸ ἀμπάρι του, κάνοντας πὼς δὲν καταλαβαίνουν τὴν τρικυμία. Θὰ πρέπει νὰ πεταχτοῦν στὴν τρικυμισμένη θάλασσα. Τότε τὸ πλοῖο θὰ πορευτεῖ γαλήνια. Καὶ ἐκεῖνοι ἴσως μάθουν νὰ μὴ νοιάζονται πλέον γιὰ τὴν ξεραμένη κολοκύνθη τῆς ματαιοδοξίας τους, ἀλλὰ γιὰ τὸν πεινῶντα γιὰ νινευϊτικὴ μετάνοια καὶ σωτηρία λαό.

Ορθόδοξος Τύπος, 21/6/2013

πηγή

ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΑΤΣΗΣ - ΗΔΗ ΒΑΠΤΕΤΑΙ ΚΑΛΑΜΟΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ ΔΙΑ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

ΗΔΗ ΒΑΠΤΕΤΑΙ ΚΑΛΑΜΟΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ ΔΙΑ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ 

Ιωάννης Τάτσης

ΔΥΣΟΙΩΝΟ παρουσιάζεται τὸ μέλλον τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν. Πληροφορίες, ποὺ διαρρέονται ἀπὸ διάφορες πηγὲς κάνουν λόγο γιὰ γενικευμένη ἐφαρμογὴ σὲ ὅλα τὰ σχολεῖα τῆς Χώρας ἀπὸ τὸν ἐρχόμενο Σεπτέμβριο τοῦ νέου Προγράμματος Σπουδῶν, ποὺ ἐφαρμόστηκε δύο χρόνια πιλοτικὰ καὶ ξεσήκωσε θύελλα ἀντιδράσεων στοὺς θεολογικοὺς καὶ ἐκκλησιαστικοὺς κύκλους λόγῳ τῆς μετάλλαξης τοῦ χαρακτήρα καὶ τοῦ περιεχομένου τοῦ μαθήματος, ποὺ γίνεται μέσα ἀπὸ αὐτό. 

Ἑτοιμάζεται μάλιστα νέα ἀναμορφωμένη ἔκδοση τοῦ Προγράμματος Σπουδῶν, ποὺ ὑπο- τίθεται πὼς βασίζεται στὶς παρατηρήσεις, ποὺ ἔγιναν κατὰ τὴν πιλο- τική του ἐφαρμογή. Μόνο ποὺ καὶ ἡ ἀναθεωρημένη ἔκδοση θὰ φέ- ρει τὴν ὑπογραφὴ τῶν ἴδιων «ἐμπειρογνωμόνων», ποὺ συνέταξαν καὶ τὴν ἀρχικὴ ἐκδοχὴ τοῦ Προγράμματος Σπουδῶν. Οἱ «ἐμπειρογνώ- μονες» ἀφήνουν μάλιστα ἀνοιχτὸ τὸ ἐνδεχόμενο παραγωγῆς νέων διδακτικῶν βιβλίων παρὰ τὴν ἀρχική τους ἄποψη ὅτι ἡ διδασκαλία βάσει τοῦ νέου Προγράμματος Σπουδῶν θὰ γίνεται χωρὶς διδακτικὰ ἐγχειρίδια. 

Ἐν τῷ μεταξὺ στὸν προγραμματισμὸ γιὰ τὸ «νέο ΕΣΠΑ» (2014-2020) στὴν ἐκπαίδευση ἔχει ἐνταχθεῖ, μεταξὺ ἄλλων ἔργων, καὶ ἡ γενικευμένη ἐφαρμογὴ τῶν νέων Προγραμμάτων Σπουδῶν Πρωτοβάθμιας καὶ Δευτεροβάθμιας Ἐκπαίδευσης. Ἐξάλλου οἱ «ἐμπειρογνώμονες» θεολόγοι, ποὺ ἐκπόνησαν τὸ νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν δὲν χάνουν εὐκαιρία νὰ ἀξιοποιοῦν τὶς δύο θε- τικὲς γιὰ τὸ Πρόγραμμά τους εἰσηγήσεις τῶν Μητροπολιτῶν Ἀλεξ/πόλεως καὶ Μεσσηνίας στὴν Ἱεραρχία ἑρμηνεύοντας περίπου ὡς θετικὴ τὴ στάση ὅλων τῶν Ἱεραρχῶν, παρὰ τὶς δυναμικὲς ἀντι- δράσεις ἀρκετῶν ἀπὸ αὐτούς, τὶς ὁποῖες ἠθελημένα παραβλέπουν.

Δυστυχῶς μὲ καίρια εὐθύνη τοῦ «πρώτου», τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου, ἡ Ἱεραρχία σύρθηκε σὲ μία διαρκῆ ἀναβλητικότητα, δὲν ἔλαβε σαφῆ ἀρνητικὴ στάση ἀπέναντι στὸ Πρόγραμμα καὶ παρεῖχε ἔτσι τὴν κατάλληλη κάλυψη στὸ ἔργο τῶν «ἐμπειρογνωμόνων».

Διαβεβαιώσεις τῆς πολιτικῆς ἡγεσίας τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας ὅτι θὰ διαφυλαχθεῖ ὁ χριστιανικὸς χαρακτήρας τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν εἶναι μόνο ὑποσχέσεις, ἁπλῶς γιὰ νὰ καθησυχάζουν ὅσοι δικαιολογημένα ἀντιδροῦν στὸ νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν. Ἀνθρωπίνως οἱ ἐξελίξεις γύρω ἀπὸ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν εἶναι ἀποκαρδιωτικές. Ὁ ὀρθόδοξος χαρακτήρας του θὰ ἀποτελεῖ παρελθὸν ἀπὸ τὸ Σεπτέμβριο, ἐὰν τελικὰ ἐφαρμοστεῖ συνολικὰ τὸ νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν. 

Οἱ σύγχρονοι Γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ἀλλὰ καὶ οἱ Ἀρχιερεῖς καὶ τὸ συνέδριον συμβούλιον λαβόντες ἀπο- φάσισαν τὴν καταδίκη τοῦ κατηχητικοῦ ὀρθόδοξου μαθήματος ὡς δύσχρηστου γιὰ τὴ σύγχρονη παιδεία. Ἤδη βάπτεται κάλαμος τῆς ἀποφάσεως ἀπὸ τὸν Ὑπουργὸ Παιδείας γιὰ τὴν πλήρη μετάλλαξή του. Καὶ ὅλα θὰ λάβουν τέλος τὴν κατάλληλη στιγμή, ἄτερ ὄχλου, χωρὶς τὴν παρουσία τοῦ λαοῦ, πιθανότατα ἐντὸς τοῦ θέρους. 
ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ 17-5-2013

πηγή

Ὀλέθρια φτώχεια. Ἰωάννου Τάτση

Ὀλέθρια φτώχεια

πηγή

Ἡ οἰκονομική κρίση ποὺ πλήττει τὴν Ἑλλάδα ἀλλὰ μὲ ἐντονότερο τρόπο τὶς τελευταῖες μέρες καὶ τὴν Κύπρο βρίσκεται στὸ ἐπίκεντρο ὄχι μόνο τοῦ δημοσιογραφικοῦ καὶ πολιτικοῦ ἐνδιαφέροντος, ἀλλὰ καὶ στὶς συζητήσεις μεταξὺ τῶν πιστῶν.
Κάποιοι κληρικοὶ μάλιστα πρόσθεσαν στὶς ἀκολουθίες αἰτήσεις ὑπὲρ τῶν Κυπρίων ἀδελφῶν καὶ ἄλλοι μεσολάβησαν στὴ Ρωσία, γιὰ νὰ δοθεῖ ἀπὸ ἐκεῖ ἡ λύση στὸ πρόβλημα τῆς Κύπρου. Τὸ ἐνδεχόμενο μίας πτώχευσης τῆς Ἑλλάδας ἢ τῆς Κύπρου φοβίζει κάποιους κληρικοὺς καὶ πιστούς.
Ἡ τόση ἀγωνία ὅμως γιὰ τὶς ἐξελίξεις μᾶλλον ἀποκαλύπτει τὸ κρυπτόμενο ἐντὸς μας πάθος τῆς φιλοχρηματίας, τῆς φιλαυτίας καὶ τῆς καλοπέρασης, ἀλλὰ καὶ τὴν ἔλλειψη ἀσκητικοῦ φρονήματος. Ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος ὅμως σὲ μία ἀπὸ τὶς πνευματικές του ὁμιλίες καλεῖ ὅσους δὲν ἔχουν γευθεῖ ἀκόμη τὴ ζωὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νὰ κλαύσουν, νὰ λυπηθοῦν καὶ νὰ ἀποκτήσουν ἔμπονη ἀδιάλειπτη προσευχὴ πρὸς τὸν Χριστὸ, διότι βρίσκονται στὴ «δεινὴ πενία τῆς ἁμαρτίας».
Ὅποιος συνειδητοποιήσει ὅτι βρίσκεται σὲ αὐτὴ τὴν ὀλέ- θρια πνευματικὴ φτώχεια μέσῳ συνεχοῦς προσευχῆς θὰ δεχθεῖ τὸν ἐπουράνιο πλοῦτο, ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ὑποσχέθηκε μιλώντας γιὰ τὸν ἄδικο κριτὴ καὶ τὴν χήρα, τῆς ὁποίας ἡ ἐπιμονὴ ὁδήγησε στὴν ἔκβαση τοῦ αἰτήματος.
Ὀλέθρια φτώχεια δὲν εἶναι ἡ ἀπώλεια τῶν ἐπιγείων θησαυρῶν καὶ ἀργυρίων, ἀλλὰ ἡ ἐκκοσμικευμένη καθημερινότητά μας καὶ ἡ ἀναισθησία, μὲ τὴν ὁποία στεκόμαστε ἀπέναντι στὴν πνευματική μας πενία. Ἡ διάσωσή μας, ἡ σωτηρία μας θὰ ἔρθει μόνο μὲ τὴν ἀδιάλειπτη δέηση πρὸς τὸν δωρεοδότη Χριστό.

Ὑποσημειώσεις: 1. Ὁσίου Μακαρίου τοῦ Αἰγυπτίου, Ὁμιλία Α΄, σειρὰ «Φιλοκαλία», ΕΠΕ, τόμ. 7, σελ. 36. 2. Λουκ. 18,7 κ. ἑ

Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1970, 5 Απριλίου 2013

Ιωάννης Τάτσης, Πνευματική άσκηση και Θεολογία

πηγή

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΣΚΗΣΙΣ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

του Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου

Όσοι με τη χάρη του Θεού αξιωθήκαμε να ζούμε και να κινούμαστε εντός της Εκκλησίας ακολουθούμε κάποιες φορές λανθασμένη πορεία στα ζητήματα της καθημερινής πνευματικής ζωής. Και τούτο είναι πολύ επικίνδυνο, καθότι μια πορεία διαφορετική από αυτήν που βάδισαν οι άγιοι Πατέρες μας δεν οδηγεί με ασφάλεια στη Βασιλεία του Θεού, είναι δε πολύ πιθανό να μας στερήσει την αιώνια ζωή.

Η Ορθοδοξία υπήρξε και είναι πάντοτε ασκητική. Η καλοπέραση, η εύκολη άνευ κόπων και θλίψεων ζωή δεν είναι η οδός των Πατέρων μας. Η εργασία της αδιάλειπτης προσευχής, η νηστεία, η μετάνοια, η ενδυνάμωση του αγωνιστικού φρονήματος μέσω της ανάγνωσης των Γραφών και των Πατέρων είναι ουσιώδη στοιχεία της πνευματικής ζωής.

Στις μέρες μας κάποιοι προσπαθούν να ανακαλύψουν μία πλατεία οδό για την είσοδο στη Βασιλεία του Θεού. Η νηστεία είναι, σύμφωνα με μερικούς «προοδευτικούς» πνευματικούς, για τους μοναχούς και τους ηλικιωμένους. Δεν είναι απαραίτητη πριν τη Θεία Κοινωνία, στην οποία προτρέπουν τα πνευματικά τους τέκνα να μετέχουν συχνότατα άνευ νηστείας. Η επιμονή και υπομονή στην προσευχή, η νοερά εργασία φαίνονται αγωνίσματα ακατόρθωτα. Έμεινε το κομποσχοίνι περασμένο στο χέρι σαν κόσμημα αλλά οι κόμποι του αποσυνδέθηκαν από την εργασία της ευχής. Μερικοί σύγχρονοι θεολόγοι ανακάλυψαν την «ευχαριστιακή εκκλησιολογία» και υποβάθμισαν την ασκητική διάσταση της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Όλα αρχίζουν και τελειώνουν, όπως διδάσκουν, εντός της Θείας Ευχαριστίας, στην οποία μετέχουμε όλοι με κάθε ευκολία άνευ νηστείας, εξομολογήσεως και πνευματικής προετοιμασίας. Τα ασκητικά γυμνάσματα των Πατέρων τίθενται σε δεύτερη μοίρα μαζί με τις «ακραίες» απόψεις τους για τις σχέσεις με τους αιρετικούς.

Η εκκοσμίκευση του βίου μας ενσωματώνεται στη σύγχρονη «θεολογία» που γίνεται «συναφειακή» και με ευκολία επιχειρεί υπερβάσεις των ιερών Κανόνων και των διδαχών των αγίων Πατέρων. Η «μεταπατερική θεολογία» παρέχει πλέον ευκολότερη πρόσβαση στον Παράδεισο, που δεν περνάει από την οδό της ασκήσεως, τους κόπους και τους ιδρώτες, τα δάκρυα και τους στεναγμούς, τις μετάνοιες και τις ολονύκτιες στάσεις, την προσευχή, την αυτομεμψία και τη μετάνοια.

Και ενώ εγκαταλείψαμε εν πολλοίς τον ασκητικό δρόμο των αγίων Πατέρων, ισχυριζόμαστε έπειτα ότι μπορούμε και εμείς σήμερα να παράγουμε νέα θεολογία, διότι το Άγιο Πνεύμα δεν παύει ποτέ να φωτίζει και να ενεργεί εντός της Εκκλησίας. Πράγματι. Μόνο που ο φωτισμός αυτός δεν δίδεται στους καθισμένους στα γραφεία καθηγητές και διανοούμενους ούτε στους κληρικούς και επισκόπους που νομίζουν ότι μόνη η κατάληψη μιας θέσης στην εκκλησιαστική διοίκηση τους μετέτρεψε ξαφνικά σε φορείς του θείου φωτισμού. Ο φωτισμός του Αγίου Πνεύματος χαρίζεται μετά την κάθαρση στους ασκητές της Ορθοδοξίας που αγωνίζονται εντός και εκτός του κόσμου. Απόδειξη της ενεργούς δράσης του Αγίου Πνεύματος δεν είναι η παραγωγή θεολογίζοντος φιλοσοφικού θεωρητικού λόγου, που πολλές φορές αποτολμά την αμφισβήτηση της πατερικής πείρας αλλά τα συγγράμματα και οι διδαχές των ασκητών όπως αυτά του Γέροντος Παϊσίου, του Γέροντος Πορφυρίου ή του Ιωσήφ του Ησυχαστού. Τη γνησιότητα της θεολογίας τους βεβαιώνει η πλήρης συμφωνία τους με τους προ αυτών αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Όσοι λοιπόν ποθούμε να αποκτήσουμε την πείρα αυτών των αληθινών θεολόγων οφείλουμε να αναλάβουμε αγώνα πνευματικό όμοιο με εκείνους και με υπομονή να διαπεράσουμε από τα πυρά των πειρασμών που και εκείνοι διήλθαν.

Ορθόδοξος Τύπος, 9/11/2012

πηγή

Ιωάννης Τάτσης, Οικουμενιστής ποιμήν

πηγή

Οικουμενιστής ποιμήν

του Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου

Στο ιστολόγιο «Ακτίνες» δημοσιεύτηκε φωτογραφία του Μητροπολίτη Γερμανίας Αυγουστίνου χριόμενου από έναν παπικό καρδινάλιο με «αγιασμό» κατά την ημέρα του Οικουμενισμού την οποία συνεόρτασαν χριστιανοί κάθε απόχρωσης στη Γερμανία. Μέχρι στιγμής το Οικουμενικό Πατριαρχείο τηρεί σιγή ιχθύος επί του θέματος, όπως και για πλείστες όσες άλλες οικουμενιστικές δράσεις και συμπροσευχές που τελούνται με τη συμμετοχή ορθοδόξων επισκόπων και κληρικών των τοπικών Εκκλησιών των χωρών της Ευρώπης..

Η ελπίδα μεταστροφής στην Ορθοδοξία και επιστροφής στην αληθινή πίστη και Εκκλησία των πεπλανημένων προβάτων του καθολικισμού και του προτεσταντισμού της Ευρώπης έχει χαθεί με την οικουμενιστική συμπεριφορά πολλών ορθοδόξων ποιμένων που θα έπρεπε να φροντίζουν τόσο για τη διαφύλαξη του ορθόδοξου ποιμνίου από τους βαρείς λύκους του κακόδοξου παπισμού και προτεσταντισμού όσο και για την είσοδο στην Ορθοδοξία των καταταλαιπωρημένων ετεροδόξων χριστιανών που βιώνουν καθημερινά τις συνέπειες της αποστασίας από την Αλήθεια των πνευματικών ηγετών τους.

Οι Οικουμενιστές όμως δεν νοιάζονται για την σωτηρία και την αιώνια ζωή ούτε των δικών τους πιστών ούτε των ετεροδόξων. Οι οραματισμοί τους ξεκινούν και τελειώνουν στην παρούσα ζωή. Κινούνται με ένα περίεργο «εκκλησιαστικό» διπλωματικό τρόπο, στοχεύουν σε ανθρώπινες συμμαχίες, εργάζονται για την ικανοποίηση της ανθρώπινης καταξίωσης και αναγνώρισης τους, χαίρουν με ανθρώπινες τιμές και βραβεύσεις, απολαμβάνουν συμπόσια και συνέδρια, διαλέγονται μεταξύ τους και με τους ετερόδοξους χωρίς πυξίδα, στόχους και προϋποθέσεις, ζούνε κοσμικά και αυτοπροβάλλονται ως άξιοι διάδοχοι των υψηλών θρόνων και θέσεων που κατέχουν. Φαίνεται πως έχουν οριστικά λησμονήσει το φτυάρι του νεκροθάφτη που αργά ή γρήγορα θα ακουστεί για όλους μας και τότε θα πρέπει να λογοδοτήσουμε ενώπιον του δικαιοκρίτου Χριστού.

Και μετά ταύτα οι Οικουμενιστές υψώνουν φωνή για να ελέγξουν τον «ζηλωτισμό» όσων τους αμφισβητούν. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης ζητεί την τιμωρία όσων ελέγχουν την οικουμενιστική του δράση, τη στιγμή που οι δικοί του επίσκοποι στην Ευρώπη έχουν παραβιάσει όλα τα όρια που έθεσαν οι άγιοι Πατέρες. Εάν κατά τον λόγο του Κυρίου « ὁ μισθωτὸς καὶ οὐκ ὢν ποιμήν, οὗ οὐκ εἰσὶ τὰ πρόβατα ἴδια, θεωρεῖ τὸν λύκον ἐρχόμενον καὶ ἀφίησι τὰ πρόβατα καὶ φεύγει· καὶ ὁ λύκος ἁρπάζει αὐτὰ καὶ σκορπίζει τὰ πρόβατα» τι αλήθεια είναι οι Οικουμενιστές που παραδίδουν εαυτούς και τα πρόβατα στα χέρια των Παπικών και των Προτεσταντών; Μέσα στην πλήρη οικουμενιστική σύγχυση ποιος είναι τελικά ο ποιμήν ο καλός, ποιος είναι ο μισθωτός, ποιος είναι ο λύκος και κυρίως τι θα απογίνουν τα πρόβατα;

Ιωάννης Τάτσης, Βαπτισμένοι αλλά αλειτούργητοι

πηγή

ΒΑΠΤΙΣΜΕΝΟΙ ΑΛΛΑ ΑΛΕΙΤΟΥΡΓΗΤΟΙ

του Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου

Η πλήρης εκκοσμίκευση της ζωής της μεγάλης πλειονότητας των Ελλήνων οδηγεί τα τελευταία χρόνια σε τραγικές για το πνευματικό μας μέλλον συνέπειες. Η Ελλάδα γέμισε χριστιανούς βαπτισμένους, που έχουν χρόνια αλειτούργητοι και ακοινώνητοι. Η σχέση των περισσοτέρων με την ενοριακή ζωή εξαντλείται στη βάπτιση των τέκνων και τον αποχαιρετισμό όσων φτάνουν στο τέλος της επίγειας ζωής τους με την ακολουθία της κηδείας...

Όσοι επιλέγουν μάλιστα τον πολιτικό αντί του θρησκευτικού γάμου, εκτός από αλειτούργητοι, ζούνε για πολλά χρόνια, κάποιες φορές και για όλη τους τη ζωή, και αστεφάνωτοι.

Το πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο όσο κανείς πηγαίνει προς τις μικρότερες ηλικίες. Η «ζώσα Εκκλησία» των ενοριών γηράσκει καθώς η πλειοψηφία των εκκλησιαζομένων έχει αρκετές δεκαετίες ζωής στην πλάτη της. Πολλοί από τους μαθητές των σχολείων δεν εκκλησιάζονται παρά ελάχιστες φορές το χρόνο, στις μεγάλες γιορτές, και αρκετοί που βρίσκονται στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου έχουν να κοινωνήσουν από τότε που ήταν μαθητές του Δημοτικού σχολείου. Η γενιά των ανηλίκων της εποχής μας είναι στο ζήτημα της λατρευτικής ζωής «τυφλή», αφού οι γονείς των παιδιών αυτών απέχουν σχεδόν ολοκληρωτικά από τη ζωή της ενορίας.

Οι ευθύνες για το κατάντημά μας ανήκουν σε πολλούς και είναι βαριές. Δεν θα αναφερθώ στην ποιμαντική αδιαφορία πολλών επισκόπων και κληρικών. Θα επικεντρωθώ στην βαρύτατη ευθύνη ημών των Θεολόγων που διδάσκουμε στα ελληνικά σχολεία. Έχουμε ένα τεράστιο προνόμιο που το αφήνουμε ανεκμετάλλευτο. Από τα χέρια μας περνούν όλα τα νέα παιδιά της πατρίδας μας. Διψούν για την αλήθεια που δεν τη βρίσκουν στις οικογένειες τους ή στη γειτονιά τους. Κι εμείς αντί να τους δώσουμε το ύδωρ της Ζωής, αντί με τρόπους έξυπνους να τα μυήσουμε στη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας μας, κάνουμε το παν για να μετατρέψουμε την ώρα των Θρησκευτικών σε μάθημα ξερής γνώσης ή, ακόμη χειρότερα, σε μάθημα θρησκειολογικής σύγχυσης του νου των μαθητών.

Ο Θεολόγος που έχει στοιχειώδη συνείδηση της αποστολής του δεν αδιαφορεί για την πνευματική πρόοδο των μαθητών του. Δεν περιορίζει τους ορίζοντές του στην παροχή γνώσεων αλλά αντιθέτως αναζητά με διάκριση τρόπους εγκεντρισμού των μαθητών του στην ενοριακή λατρευτική ζωή. Αν οι μαθητές του αποκτήσουν μόνο διανοητικές γνώσεις για τον Χριστό ή θρησκειολογική ενημέρωση για τον Μωάμεθ και τον Βούδα, αλλά μείνουν μακριά από το Ποτήριο της Ζωής, έχει αποτύχει στην αποστολή του. Τέτοιες αποτυχίες είναι δυστυχώς καθημερινές για τους θεολόγους των σχολείων. Τουλάχιστον ας μην εγκαταλείπουμε την προσπάθεια κι ας μην θριαμβολογούμε κι από πάνω γιατί με τις ενέργειές μας καταφέραμε να προσαρμόσουμε το θρησκευτικό μάθημα στις απαιτήσεις της σύγχρονης εκκοσμικευμένης κοινωνίας. Μήπως λησμονούμε τον λόγο του Κυρίου «εἰ ἐκ τοῦ κόσμου ἦτε, ὁ κόσμος ἂν τὸ ἴδιον ἐφίλει· ὅτι δὲ ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ ἐστέ, ἀλλ’ ἐγὼ ἐξελεξάμην ὑμᾶς ἐκ τοῦ κόσμου, διὰ τοῦτο μισεῖ ὑμᾶς ὁ κόσμος»(Ιω. 15,19);

Εκκοσμικευμένη παιδεία, θρησκευτικό μάθημα που προσαρμόζεται στις απαιτήσεις της κοσμικής κοινωνίας, θεολόγοι και δάσκαλοι που δεν μυρίζουν λιβάνι είναι αδύνατον να μορφώσουν, να διαπλάσουν την προσωπικότητα της νέας γενιάς. Αλλά και όσοι αποφασίσουν να κινηθούν κόντρα στο ρεύμα παραμένοντας πιστοί στην οδό των αγίων Πατέρων και Διδασκάλων, ό,τι κι αν κάνουν, θα πρέπει πάντα να έχουν κατά νουν το λόγο του ψαλμωδού: «Εάν μη Κύριος οικοδομήση οίκον, εις μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες» (Ψαλμ. ΡΚΣΤ΄,1).

πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 4/5/2012

Πατερική ή πατρομάχος η «μεταπατερική θεολογία»;

πηγή

Πατερική ή πατρομάχος η «μεταπατερική θεολογία»;

Του Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου

Η ημερίδα που διοργάνωσε στα μέσα Φεβρουαρίου η Μητρόπολη Πειραιώς με θέμα «Πατερική θεολογία και μεταπατερική αίρεση» αποκάλυψε σε όλο του το μέγεθος τον αιρετικό χαρακτήρα της λεγόμενης «μεταπατερικής θεολογίας». Σε μια προσπάθεια να αποδείξουν υπερβολικά και λανθασμένα τα συμπεράσματα της ημερίδας αυτής, τις επόμενες ημέρες ο Μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος και ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος προέβησαν σε δύο πραγματικά πρωτότυπες ερμηνείες της «μεταπατερικής θεολογίας»...

Ο Μητροπολίτης Δημητριάδος στην εγκύκλιό του για την Κυριακή της Ορθοδοξίας τόνισε σχετικά: «Δεν υπάρχει μεταπατερικότητα ξεκομμένη από τη διαχρονική διδασκαλία των Αγίων Πατέρων, ξεκομμένη από την αιώνια Αλήθεια της Ορθοδοξίας. Αυτό, που κάποτε καλούμε «μεταπατερική», δεν είναι «αντιπατερική» θεολογία, αλλά θεολογία «μετά», δηλ. μ α ζ ί με τους Αγίους Πατέρες».

Μια τέτοια ερμηνεία σύνθετης ελληνικής λέξης προφανώς κινείται έξω από τα όρια των κανόνων της ελληνικής γλώσσας και είναι τουλάχιστον ατυχής.

Λίγες μέρες αργότερα ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος μιλώντας στη Σχολή Ευελπίδων είπε: «Η εποχή μας έχει βγάλει κι αυτή Πατέρες. Η νεοπατερική, την είπανε μεταπατερική, δεν είναι άλλη θεολογία, είναι χρονικό πράγμα. Όπως θα λέγαμε η σύγχρονη θεολογία, οι σύγχρονοι θεολόγοι».

Απλοϊκός τρόπος για να δικαιολογηθούν μεγάλα θεολογικά ολισθήματα. Ποιοι είναι άραγε «οι σύγχρονοι θεολόγοι» στους οποίους αναφέρεται ο Αρχιεπίσκοπος; Οι θεολογούντες διανοητές της «Ακαδημίας» του Βόλου ή μήπως οι σύγχρονοι άγιοι όπως ο Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς και οι άγιοι Γέροντες Παΐσιος, Πορφύριος κ.α.;

Σε κάθε περίπτωση, το πρόβλημα δεν βρίσκεται στις λέξεις αλλά στο περιεχόμενο που αυτές έχουν ή στους λόγους για τους οποίους εισάγεται η χρήση τους. Για να ανεύρουμε το πραγματικό περιεχόμενο της «μεταπατερικής θεολογίας» της «Ακαδημίας» του Βόλου αρκεί να θυμηθούμε όσα υποστήριζε ο Διευθυντής της «Ακαδημίας» Παντελής Καλαϊτζίδης:«H «επιστροφή στους Πατέρες» … είχε όμως και ορισμένες αρνητικές συνέπειες όπως…την έξαρση του αντιθετικού άξονα Ανατολή-Δύση και την καλλιέργεια αντιδυτικού, αντιοικουμενικού πνεύματος». Αποφαινόταν μάλιστα ότι «Οι παραπάνω διαπιστώσεις καθιστούν επείγον το αίτημα της νέας σάρκωσης του λόγου και της συναφειακής ανάγνωσης των Πατέρων, θέτοντας ταυτόχρονα το ερώτημα της δυνατότητας ύπαρξης μιας μετα-πατερικής ορθόδοξης θεολογίας» που θα προχωρήσει στην ανάλυση θεμάτων όπως «Επανεξέταση του ζεύγους καθολικότητα-αίρεση, εν σχέσει προς τα ζεύγη ετερότητα-αίρεση, διαφορά-ενότητα. Ανοχή και καταδίωξη των «αιρετικών» στα πατερικά κείμενα και στη σημερινή πολιτισμική συνθήκη» αλλά και την, κατά Π. Καλαϊτζίδη «ατελή ανθρωπολογία των Πατέρων: προβληματικές ανθρωπολογικές απόψεις της πατερικής θεολογίας π. χ. για την γυναίκα (το κατ' εικόνα Θεού αποδίδεται σε αυτήν μόνο δια μέσου του άνδρα)… διάχυτος αντιφεμινισμός της Εκκλησίας και της πατερικής θεολογίας, νέες ανθρωπολογικές προκλήσεις της βιοηθικής και βιοτεχνολογίας, κλπ». Κατέληγε δε ότι«Τα παραπάνω θέτουν επιτακτικά το αίτημα μιας σύγχρονης ορθόδοξης μετα-πατερικής θεολογίας, και επανερμηνείας της πιστότητας στην πατερική παράδοση, καθώς στον ερμηνευτικό ορίζοντα της παρούσας εισήγησης, το «επόμενοι τοις αγίοις Πατράσιν» δεν σημαίνει απλώς την συνέχιση, την επικαιροποίηση ή και την επανερμηνεία της παράδοσης αυτής, αλλά -κατά το προηγούμενο της πρωτοχριστιανικής και της πατερικής υπέρβασης- και την υπέρβασή της όπου και όταν χρειάζεται».

Αυτά και άλλα παρόμοια υποστήριζε ο Παντελής Καλαϊτζίδης το 2010 στο συνέδριο εκείνο για την «μεταπατερική θεολογία». Τα επαναλάβαμε γιατί κάποιοι προσπαθούν να αμνηστεύσουν την «μεταπατερική θεολογία» και τους εισηγητές της και να εμφανίσουν τα πάντα ως αποτέλεσμα παρανοήσεων. Η «μεταπατερική θεολογία» του Βόλου όμως δεν είναι άλλο τι παρά προσπάθεια υπέρβασης των αγίων Πατέρων και αμφισβήτησης όσων διδασκαλιών τους δεν «βοηθούν» τα σχέδια της οικουμενιστικής ψευτοενότητας.

Λόγω των χαρακτηριστικών της η «μεταπατερική θεολογία» είναι πράγματι πατρομάχος, αντιπατερική και για τούτο δεν μπορεί να της αποδίδεται το όνομα της θεολογίας αλλά της αίρεσης. Στο εξής όσοι θέλουν να είναι «επόμενοι τοις αγίοις πατράσιν» ας κάνουν χρήση του δόκιμου όρου πατερική θεολογία. Η μεταπατερικότητα συνδέεται άρρηκτα με τον οικουμενισμό και αποτελούν μαζί σύμπλεγμα αιρέσεως και κακοδοξίας.

Ιωάννης Τάτσης, Απειλεί ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος όσους πολεμούν την παναίρεση του Οικουμενισμού

πηγή

Απειλεί ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος όσους πολεμούν την παναίρεση του Οικουμενισμού

του Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου

H Επιστολή του Πατριάρχη Βαρθολομαίου προς τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο με την οποία ζητείται η λήψη μέτρων κατά όσων κληρικών και πιστών αντιδρούν σε όσα γίνονται στο πλαίσιο της λεγόμενης οικουμενικής κίνησης είναι έγγραφο που φανερώνει πολλά από όσα βασανίζουν το λογισμό των οικουμενιστών. Οι υγιείς αντιδράσεις κατά της παναίρεσης του Οικουμενισμού, των συμπροσευχών και της «μεταπατερικής θεολογίας» ενοχλούν το Φανάρι και τούτο γιατί δεν μπορεί να επιτευχθεί, όσο γρήγορα εκείνοι υπολόγιζαν, η πολυπόθητη ενότητα των Χριστιανών όλου του κόσμου, για την οποία εργάζονται πυρετωδώς μέσω των διαλόγων και της λεγόμενης οικουμενικής κίνησης και η οποία ενότητα είναι, σύμφωνα με την οικουμενιστική ερμηνευτική, επιταγή του Κυρίου...

Έτσι τη μία τους φταίει η «Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού», την άλλη η δήθεν αμφισβήτηση του Οικουμενικού Θρόνου, την επομένη τα «αναθέματα» του Μητροπολίτου Πειραιώς και κάποτε ακόμη και τα συνέδρια καταδίκης της μεταπατερικής αίρεσης. Όσοι μετέχουν σε όλα τα παραπάνω ή συμφωνούν με αυτά πρέπει να τύχουν τιμωρίας. Αυτή μάλιστα τη φορά ζητείται συνοδική καταδίκη των αντιοικουμενιστών με συγκεκριμένες αποφάσεις.

Οι Οικουμενιστές ευχαρίστως διαλέγονται με κάθε αιρετικό παπικό, προτεστάντη ή ακόμη και ισλαμιστή, βουδιστή σεβόμενοι την «ετερότητα» αλλά αδυνατούν να διαλεχθούν με κληρικούς και πιστούς της Ορθόδοξης Εκκλησίας που ανησυχούν για όσα αντικανονικά και αντιπατερικά λαμβάνουν χώρα τα τελευταία χρόνια. Αίρουν με περισσή ευκολία τα αναθέματα που επέβαλαν οι άγιοι Πατέρες στον αιρετικό Πάπα αλλά είναι έτοιμοι να επιβάλλουν αφορισμούς και καθαιρέσεις σε όσους αμφισβητούν τον δικό τους οικουμενιστικό βηματισμό, κάποιες δε φορές τιμωρούν χωρίς πραγματικό λόγο πιστούς που ανάλωσαν τη ζωή τους στην Εκκλησία.

Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος παρουσιάζει στην Επιστολή του τους αντιοικουμενιστές ως κινούμενους εναντίον αποφάσεων πανορθοδόξων Συνόδων περί των διαλόγων και της οικουμενικής κίνησης. Προσπαθεί έτσι να επιβάλλει στον ορθόδοξο κόσμο το αλάθητο των πανορθοδόξων Συνόδων ή το αδιαμφισβήτητο του Οικουμενικού Θρόνου. Εκτός του ότι αποφεύγει να απαντήσει στα περί συμπροσευχών και των υποχωρήσεων σε μείζονα θεολογικά ζητήματα, κατά την διεξαγωγή των διαλόγων με τους ετεροδόξους, είναι φανερό ότι προσπαθεί να αποτρέψει ενδεχόμενη αλλαγή στάσης της Εκκλησίας της Ελλάδος και αποχώρησή της από το «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών» και τον διάλογο με τους Παπικούς που γίνεται άνευ των προϋποθέσεων που απαιτούνται. Προβάλλει έτσι τις αποφάσεις των πανορθοδόξων Συνόδων ως οριστικές και αμετάκλητες ενώ στην πραγματικότητα οι αποφάσεις αυτές ελήφθησαν υπό άλλες συνθήκες και στο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από τότε μέχρι σήμερα υπήρξαν διαφοροποιήσεις προς το χείρον στη στάση τόσο των παπικών και των προτεσταντών όσο και των ανά τον κόσμο οικουμενιστών. Μπορεί αλήθεια σήμερα η Ορθόδοξη Εκκλησία να μετέχει σε Συμβούλια «εκκλησιών» ή να διαλέγεται με τους Παπικούς επί υψηλού επιπέδου, τη στιγμή που ο κόσμος όλος οδύρεται και δικαιολογημένα διαμαρτύρεται για τα σκάνδαλα παιδεραστίας που βαρύνουν παπικούς καρδινάλιους ή την ομοφυλοφιλική «ιεροσύνη» των Προτεσταντών; Είναι αποδεκτές από την Ορθόδοξη Εκκλησία οι συνεχείς συμπροσευχές ορθοδόξων κληρικών με παπικούς, προτεστάντες και κάποιες φορές με αλλόθρησκους σε όλο τον κόσμο;

Η ευκαιρία που δίνεται στους Ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος μετά την επιστολή του Πατριάρχη είναι μοναδική. Αντί άλλης απάντησης, ήρθε η ώρα της αποχώρησης της Εκκλησίας της Ελλάδος από το «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών» και τον διεξαγόμενο με τους αμετανόητους Παπικούς προσχηματικό διάλογο αλλά και της ταυτόχρονης συνοδικής καταδίκης της παναίρεσης του Οικουμενισμού που τρώει τα σωθικά της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Ο σεβασμός όλων προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο θα συνεχίσει να υπάρχει μόνο εφόσον εκείνο παραμένει πιστό στην παράδοση των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας. Οι «θρόνων διάδοχοι» μπορούν να διασφαλίζουν την ενότητα της Εκκλησίας μόνο εάν παραμένουν και «τρόπων μέτοχοι» των αγίων Πατέρων. Η κεφαλή της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός μας βεβαίωσε ότι «πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. 16,18) δηλ. της Εκκλησίας και για τούτο είναι δυσερμήνευτη η εξαιρετική ανησυχία κάποιων για την εσωτερική ενότητα της Εκκλησίας. Εκτός κι αν πιστεύουν ότι η ενότητα στην Εκκλησία διασφαλίζεται με την ηθελημένη ή επιβαλλόμενη υπακοή σε πρόσωπα και όχι με την προσήλωση στην αποστολική και πατερική πίστη στον Τριαδικό Θεό.