Ἡ θεολογία τῶν διηγήσεων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης περί τοῦ Προφήτου Ἠλία

Kατά πρῶτον εὐχαριστῶ τόν Ποιμενάρχην τῆς ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, τόν Παναγιώτατον Μητροπολίτην Κύριον Κύριον Ἄνθιμον, διότι μοῦ παρέσχε τήν ἄδεια νά ἔλθω στήν Ἱερά Του Μητρόπολη, διά νά μετάσχω στό θεολογικό αὐτό Συνέδριο, τό ἀφιερωμένο στήν μεγάλη προσωπικότητα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης τόν προφήτη Ἠλία· ἔπειτα δέ εὐχαριστῶ καί τήν ἐπιτροπή τοῦ Συνεδρίου, διότι προσεκάλεσε καί τήν ταπεινότητά μου διά νά ὁμιλήσει εἰς αὐτό.

Πρόλογος

Ἐπειδή ὁ χρόνος τῆς ὁμιλίας εἶναι σύντομος, εἰσέρχομαι κατ᾽ εὐθεῖαν εἰς τό θέμα, στήν παρουσίαση τῆς μεγάλης μορφῆς τοῦ προφήτου Ἠλία ἀπό τίς σχετικές διηγήσεις τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης τίς ἀφιερωμένες σ᾽ αὐτόν. Εἶναι ἀνάγκη ὅμως, ἔστω καί μέ γοργότητα, νά πῶ μερικά προλογικά διαζωγραφίζοντας πρῶτα τό χρονολογικό πλαίσιο στό ὁποῖο ἐμφανίστηκε καί ἔδρασε ὁ προφήτης.

Ἄς ἀρχίσω τό θέμα ἀπό τήν ἀρχή μέ σύντομο λόγο: Ὅταν οἱ Ἰσραηλῖτες, ἐρχόμενοι ἀπό τήν ἔρημο, εἰσέβαλαν στήν γῆ Χαναάν, βρῆκαν σ᾽ αὐτήν ἀνώτερο μέν πολιτισμό, πού δέν ἐγνώριζαν, ἀλλά μαζί μέ τόν πολιτισμό γνώρισαν καί τήν θρησκεία τῶν Χαναναίων, ἡ ὁποία ἦταν πολυθεϊστική καί ὀργιαστική. Καί ὅπως οἱ Ἰσραηλῖτες μέ τήν ἀνάμειξή τους μέ τούς Χαναναίους ἔλαβαν τά ἀγαθά τοῦ πολιτισμοῦ τους, ἔτσι ἔλαβαν κατ᾽ ἀρχάς μέν τόν τρόπο λατρείας τῶν Χαναναίων, ἔπειτα δέ προχώρησαν ἀκόμη περισσότερο καί ἀνέμειξαν καί αὐτήν τήν λατρεία τοῦ Θεοῦ τους Γιαχβέ μέ τήν λατρεία τοῦ Βάαλ καί τῶν ἄλλων χαναανιτικῶν θεοτήτων.

Ἔτσι λοιπόν δημιουργήθηκε στόν λαό τοῦ Ἰσραήλ ἕνας τύπος λατρείας τοῦ Γιαχβέ μέ χαναανιτικά στοιχεῖα, τά ὁποῖα καί συνεχῶς ἐπληθύνοντο. Δημιουργήθηκε δηλαδή σ᾽ αὐτόν μιά θρησκεία ἐντελῶς ξένη ἀπό τήν καθαρή μωσαϊκή θρησκεία, πού εἶχε λάβει ὁ Μωυσῆς στό Σινᾶ καί ἔδωσε στόν λαό. Ἄς ὀνομάσουμε αὐτόν τόν τύπο τῆς θρησκείας «λαϊκή θρησκεία».

Ἐξ αἰτίας αὐτῆς τῆς πτώσης τῆς θρησκείας δημιουργήθηκε ζωηρή ἀντίδραση ἀπό τούς κύκλους τῶν προφητῶν, τήν ἐμφάνιση τῶν ὁποίων – κατά παρέκβαση λέγω –πρέπει νά τήν ἀποδώσουμε πολύ ἀρχαιότερον τῆς ἐποχῆς τοῦ Σαμουήλ.

Ὡς ἀντίδραση κατά τοῦ κακοῦ τῆς πτώσεως τῆς μωσαϊκῆς θρησκείας πρέπει νά χαρακτηρίσουμε καί τήν ἐνέργεια τοῦ Σαμουήλ γιά τήν ἀνάδειξη βασιλέως στό Ἰσραήλ, γιατί μέ τήν πράξη του αὐτή ὁ Σαμουήλ ἤθελε νά συσπειρώσει τόν λαό ὡς ἔθνος μέ ἰδικό του ἄρχοντα καί ἀσφαλῶς μέ ἰδική του θρησκεία, τήν θρησκεία τοῦ Γιαχβέ, ὥστε νά διαχωρίζεται ἀπό τά γείτονα εἰδωλολατρικά ἔθνη. Οἱ βασιλεῖς τοῦ Ἰσραήλ, παρά τήν καλή τους στήν ἀρχή πρόθεση νά κρατήσουν στήν χώρα καθαρή τήν θρησκεία τοῦ Γιαχβέ, ὅμως εἶδαν ἀπό τά πράγματα ὅτι δέν μποροῦν νά ἀντισταθοῦν στό ἰσχυρό ρεῦμα τοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος εἶχε κλίνει ἐντελῶς πρός τήν χαναανιτική θρησκεία.

Γι᾽ αὐτό καί δημιούργησαν ἕναν ἄλλο τύπο θρησκείας, τόν ὁποῖο καί ἐκπροσωποῦσαν, τήν λεγομένη «θρησκεία τῶν ἐπισήμων». Ὁ τύπος αὐτός ἦταν κάτι τό μέσον μεταξύ τῆς μωσαϊκῆς καί τῆς λαϊκῆς θρησκείας, μέ ἀπόκλιση πρός τήν μωσαϊκή θρησκεία.

Ἀλλά ὅσο παρήρχοντο τά ἔτη οἱ βασιλεῖς τοῦ Ἰσραήλ, ὅπως καί τοῦ Ἰούδα, ἔκλιναν ὁριστικῶς πρός τήν «λαϊκή θρησκεία», ἡ ὁποία καί αὐτή συνεχῶς ἐκχαναανίζετο.

Ἐν τῷ μεταξύ δυνατοί ἦσαν καί οἱ ἀγῶνες τῶν προφητῶν γιά νά ἐπαναφέρουν στόν λαό τήν καθαρή θρησκεία τοῦ Γιαχβέ. Καί στούς ἀγῶνες τους αὐτούς οἱ διάφοροι κύκλοι τῶν προφητῶν δέν ἐδίσταζαν νά ἀναμειχθοῦν καί σέ κινήματα γιά τήν ἐκδίωξη ἀπό τόν θρόνο ἀσεβῶν βασιλέων καί τήν ἀναβίβαση στόν θρόνο ἄλλων, οἱ ὁποῖοι ἐφαίνοντο ὅτι ἦταν ὀπαδοί τῆς καθαρᾶς μωσαϊκῆς θρησκείας.

Ὁ προφήτης Ἠλίας γενικῶς

Τόν 9ο αἰώνα, κατά τά ἔτη 875-854 π.Χ., στό βόρειο Ἰσραηλιτικό κράτος ἔχουμε βασιλέα τόν Ἀχαάβ, ὁ ὁποῖος στήν θρησκευτική του πολιτική ταυτίστηκε μέ τήν λαϊκή χαναανιτική θρησκεία. Στά χρόνια μάλιστα τοῦ βασιλέως αὐτοῦ ἡ λαϊκή θρησκεία ἐκχαναανίστηκε ἀκόμη περισσότερο καί τό ρεῦμα τοῦ συγκρητισμοῦ ἔγινε ἀκόμη ἰσχυρότερο, γιατί ὁ βασιλεύς Ἀχαάβ γιά πολιτικούς σκοπούς νυμφεύθηκε τήν θυγατέρα τοῦ βασιλέως τῶν Φοινίκων Ἐθβάαλ, τήν Ἰεζάβελ, καί χάριν αὐτῆς ἵδρυσε στήν πρωτεύουσα Σαμάρεια ναό τοῦ Βάαλ τῆς Τύρου, μεγάλων διαστάσεων ναό (Δ´ Βασ. 10,19 ἑξ.) μέ τό ἀναγκαῖο βέβαια θυσιαστήριο σ᾽ αὐτόν (Γ´ Βασ. 16,32).

Ἡ ἐπίσημη θρησκεία τοῦ ἔθνους, πού πρῶτα ἔκλινε πρός τήν μωσαϊκή, τώρα ἔλαβε πιά καθαρά τόν τύπο τῆς λαϊκῆς θρησκείας καί ἐνίσχυε μάλιστα αὐτήν.

Σ᾽ αὐτήν τήν φοβερή ἀπό θρησκευτική ἄποψη ἐποχή τῆς μεγάλης ἀποστασίας τοῦ Ἰσραήλ ἀπό τόν Θεό παρουσιάζεται μία μεγάλη θρησκευτική προσωπικότητα, ὁ προφήτης Ἠλίας, καταγόμενος ἀπό τήν Θεσβών τῆς Γιλεάδ, χώρα πέραν τοῦ Ἰορδάνου.

Ὁ προφήτης αὐτός ἀνέλαβε σκληρό καί ἐπίμονο ἀγώνα γιά νά διαχωρίσει τόν Γιαχβέ ἀπό τόν μή ὑπάρχοντα Βάαλ καί νά ἀπαλλάξει τόν Ἰσραήλ ἀπό τόν φοβερό τότε συγκρητισμό.

Τήν λατρεία τοῦ Γιαχβέ καί τοῦ Βάαλ συγχρόνως ὁ Ἠλίας ἐθεώρει ὡς ἀκατανόητη. Τήν ψυχή του κατέκαιε ὁ ζῆλος του γιά τόν Γιαχβέ, ζοῦσε δέ καί ἀσκητική ζωή, γι᾽ αὐτό καί φοροῦσε σάκκο καί ζώνη δερματίνη περί τήν ὀσφύν του καί ἔτρεφε μακρά κόμη (Δ´ Βασ. 1,8).

Ἡ πύρινη μορφή του διατηρήθηκε στήν ἰσραηλιτική παράδοση. Ἔτσι στόν προφήτη Μαλαχία (4,4) διαβάζουμε γιά τήν ἔλευση τοῦ προφήτου αὐτοῦ πρίν ἀπό τήν μεγάλη ἡμέρα τῆς ἐπιφανείας τοῦ Κυρίου καί τήν παράδοση μάλιστα αὐτήν τήν βρίσκουμε καί στήν Καινή Διαθήκη (Ματθ. 11,14. 17,10. Λουκ. 1,17. Ἰωάν. 1,21.25). Κατά δέ τήν σκηνή τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ μαζί μέ τόν Μωυσέα ἐμφανίζεται καί ὁ προφήτης Ἠλίας (Ματθ. 17,3).

Οἱ διηγήσεις περί τοῦ προφήτου Ἠλία

Γιά τόν προφήτη Ἠλία ἔχουμε πέντε αὐτοτελεῖς διηγήσεις. Τό ὕφος τῶν διηγήσεων αὐτῶν μαρτυρεῖ καθαρά ὅτι προέρχονται ἀπό τόν λαό, ὅτι εἶναι λαϊκές στοματικές παραδόσεις. Στήν Παλαιά Διαθήκη καί μάλιστα στό βιβλίο τῆς Γενέσεως ἀπαντοῦν πολλές λαϊκές διηγήσεις.

Φέρουν δέ οἱ διηγήσεις αὐτές αὐτά τά τρία χαρακτηριστικά: Εἶναι ἁπλές, διπλές καί αὐτοτελεῖς. Εἶναι ἁπλές καί διπλές, γιατί προέρχονται ἀπό τόν λαό, ὁ ὁποῖος μέ ἁπλότητα ἐκφράζει ἕνα συμβάν καί μάλιστα τό ποικίλλει, γι᾽ αὐτό καί εἶναι διπλές, ἀκόμη δέ καί τριπλές, οἱ διηγήσεις αὐτές.

Καί εἶναι καί αὐτοτελεῖς οἱ προφορικές βιβλικές διηγήσεις, γιατί εἶναι ἀπαρτισμένες μέ πρόλογο καί κατακλεῖδα καί, ἄν τίς ἀποκόψουμε ἀπό τό ὅλο τμῆμα τῆς Βίβλου, ὅπου εὑρίσκονται, συνδέεται ἡ πρίν ἀπό αὐτές καί μετά ἀπό αὐτές βιβλική περικοπή.

Οἱ διηγήσεις μας λοιπόν γιά τόν προφήτη Ἠλία εἶναι στοματικές παραδόσεις, ἀναφερόμενες σέ διάφορα περιστατικά τῆς ζωῆς του καί αὐτό ἑρμηνεύεται ἀπό τό ὅτι ὁ λαός δέν ἔχει τήν δύναμη νά συγκρατήσει τήν διδασκαλία ἑνός προφήτου, ἀλλά συγκρατεῖ περισσότερο συμβάντα τῆς ζωῆς του καί θαύματά του. Θά παραθέσω μέ πολλή συντομία τίς πέντε διηγήσεις τίς ἀναφερόμενες στόν προφήτη μας, σχολιάζοντας αὐτές ὅπου εἶναι δυνατόν.

Ἡ πρώτη διήγηση περί τοῦ προφήτου Ἠλία

Κατά τήν πρώτη διήγηση (Γ´ Βασ. κεφ. 17-18) ὁ Ἠλίας παρουσιάζεται στόν βασιλέα Ἀχαάβ καί τοῦ προαναγγέλλει μεγάλη ἀνομβρία, ὡς τιμωρία γιά τήν ἀποστασία ἀπό τόν Θεό. Ἡ ἀνομβρία αὐτή εἶναι ἱστορικό γεγονός καί μαρτυρεῖται καί ἀπό τόν Μένανδρο (βλ. Ἰωσ., Ἀρχ. 8,324).

Μέ τήν ἔναρξη τοῦ λιμοῦ ὁ προφήτης, κατά διαταγή τοῦ Θεοῦ, πηγαίνει νά κρυφτεῖ στόν χείμαρρο Κερείθ, ἀνατολικά τοῦ Ἰορδάνου, ὅπου τόν διατρέφει ἕνας κόρακας. Ἀλλά θά ρωτήσουμε μαζί μέ τόν Χρυσόστομο: Πῶς καταδέχεται ὁ προφήτης τοῦ Θεοῦ νά τρέφεται ἀπό ἀκάθαρτο ζῶο; Διότι ὁ κόρακας κατά τόν νόμο τοῦ Μωυσέως εἶναι ἀκάθαρτος (Λευιτ. 11,16).

Καί ἄρα ὁ τρεφόμενος ἀπό ἀκάθαρτο γίνεται καί αὐτός ἀκάθαρτος. Ἐδῶ φαίνεται καθαρά ὅτι ὁ νόμος δέν εἶναι ἀλήθεια, ἀλλά σκιά. Φαίνεται ὅτι ὁ νόμος ἀνατρέπει τόν νόμο. Καί ὅπως λέγει χαριτωμένα ὁ Χρυσόστομος «οὔτε τό στάσιμον οὔτε τό ὄρθιον εἶχε»!

Γιατί; «Οὐ γάρ ἦν ἀλήθεια, ἀλλά σκιά». Ὁ προφήτης Ἠλίας ἔτρωγε τήν τροφή τοῦ κόρακος «οὐδέν ἀκάθαρτον τῶν ὑπό Κυρίου κτισθέντων νομίζων» (MPG 50,730)! Tό ὅτι δέ ὁ Ἠλίας ἔφυγε ἀπό τό κέντρο τοῦ Ἰσραήλ γιά νά κρυβεῖ στόν χείμαρρο Κερείθ, αὐτό μαρτυρεῖ διένεξη καί καταδίωξη τοῦ βασιλέως Ἀχαάβ ἤ τῆς βασιλίσσης Ἰεζάβελ κατά τοῦ προφήτου.

Τά ὕδατα τοῦ χειμάρρου στέρεψαν καί ὁ Ἠλίας, πάλι κατά διαταγή τοῦ Θεοῦ, πορεύεται στήν πόλη Σαρεπτά, στόν νότο τῆς Σιδῶνος, ὅπου τόν φιλοξενεῖ μία χήρα γυναίκα στόν οἶκο της, ὅπου πολλαπλασιάζει τό ἀλεύρι καί τό ἔλαιον καί ἀνασταίνει τόν θανόντα υἱό της.

Ἀλλά τί θέλει ὁ προφήτης ἐκεῖ στήν Σιδώνα, τόσο μακρυά ἀπό τό Ἰσραήλ; Νομίζω ὅτι ἐδῶ πρέπει νά δοῦμε τήν πίστη τῶν προφητῶν στήν παγκοσμιότητα τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἰσραήλ καί στά χρόνια γιά τά ὁποῖα ὁμιλοῦμε, ἀλλά περισσότερο στά μετέπειτα χρόνια, ἔκλεινε τόν Θεό σέ στενά καί περιορισμένα ὅρια, τῆς Παλαιστίνης μόνον τά ὅρια, γιατί ἐθεώρει τόν Γιαχβέ ὡς τοῦ Ἰσραήλ μόνον Θεό.

Ἀλλά βλέπουμε ἤδη ἐπί προφήτου Ἠλία ἀγώνα τῶν προφητῶν νά παρουσιάσουν τόν Θεό ὡς παγκόσμιο, γιατί ἤθελαν νά διασώσουν τήν ἔννοια τῆς παγκοσμιότητας τοῦ Θεοῦ.

Γιατί εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ ἔννοια τῆς παγκοσμιότητας τοῦ Θεοῦ ἔσωσε τήν Ἰσραηλιτική θρησκεία, ἐπειδή ἡ πίστη ὅτι ὁ Θεός εἶναι Θεός τοῦ Ἰσραήλ μόνον, ἐσήμαινε ὅτι τοῦ Ἰσραήλ καταστρεφομένου, ἐχάνετο καί ἡ ἔννοια τοῦ Γιαχβέ.

Μέ τό κήρυγμα ὅμως τῶν προφητῶν περί παγκοσμιότητας τοῦ Θεοῦ, καταστρεφομένου τοῦ Ἰσραήλ, δέν ἐσήμαινε αὐτό ὅτι συγκαταστρέφεται καί ὁ Γιαχβέ, γιατί ὁ Γιαχβέ εἶναι Θεός παγ- κόσμιος. Ἡ ἔννοια τῆς παγκοσμιότητος τοῦ Θεοῦ ἀναφαίνεται ζωηρά καί ὡραῖα στό βιβλίο τοῦ προφήτου Ἰωνᾶ. Ὡς πορεία λοιπόν πρός τά ἔθνη πρέπει νά δοῦμε τόν ἐρχομό τοῦ Ἠλία στά Σαρεπτά τῆς Σιδωνίας, γιά νά γευθεῖ ἐκεῖ μακρυά τόν παγκόσμιο Θεό του, διότι, ὅπως δέχεται καί ὁ Χρυσόστομος, παγκόσμιος ἦταν ὁ λιμός, γι᾽ αὐτό καί τόν ὀνομάζει «οἰκουμενικόν ναυάγιον» (MPG 50,729).

Κατά τό τρίτο ἔτος τοῦ λιμοῦ ὁ προφήτης διατάσσεται ἀπό τόν Θεό νά παρουσιαστεῖ στόν βασιλέα Ἀχαάβ. Ἡ συνάντηση τῶν δύο ἀνδρῶν ὑπῆρξε ὁρμητική καί ἀπό τίς δύο πλευρές. Ταραγμένος ὁ βασιλεύς γιά τόν συμβάντα λιμό καί θεωρῶν ὑπαίτιον αὐτοῦ τόν Ἠλία, τοῦ εἶπε, ὅταν τόν εἶδε ἐνώπιόν του: «Καταστροφέα τοῦ Ἰσραήλ»!

Ἀλλά ὁ προφήτης Ἠλίας, πιστεύων τόν βασιλέα ὡς ὑπεύθυνον γιά τόν συμβάντα λιμό καί ἀνταποδίδων τά ἴσα, τόν ἀπεκάλεσε «διαφθορέα τοῦ Ἰσραήλ»! Τό ζήτημα πού ἀπασχολεῖ εἶναι τό ποιός εἶναι ὁ Θεός, ὁ Γιαχβέ ἤ ὁ Βάαλ; Γι᾽ αὐτό καί ὁ προφήτης Ἠλίας προτείνει τό ζήτημα αὐτό νά λυθεῖ διά θαύματος ἐπί τῆς κορυφῆς τοῦ ὄρους Καρμήλου.

Ἐγείρονται ἐκεῖ δύο θυσιαστήρια, τοῦ Βάαλ καί τοῦ Γιαχβέ. Σέ ὅποιο θυσιαστήριο πέσει φωτιά ἀπό τόν οὐρανό καί καταφάγει τά ἐπάνω αὐτῶν θύματα, ἐκείνου ὁ Θεός εἶναι ἀληθινός. Προσεύχονται οἱ ἱερεῖς τοῦ Βάαλ ἀπό τό πρωί μέχρι τό ἀπόγευμα, ἐπικαλοῦνται τό ὄνομά του, φωνάζουν, κάνουν ἐντομές στό σῶμα τους, γιά νά λυπηθεῖ ὁ Βάαλ τό χυνόμενο αἷμα τους, ἀλλά εἰς μάτην.

Δέν πίπτει πῦρ ἐξ οὐρανοῦ, διότι δέν ὑπῆρχε Βάαλ!… Τώρα θά πάρει τόν λόγο ὁ Ἠλίας, ἀλλά πρῶτα θά χύσει πολύ νερό στήν βάση τοῦ θυσιαστηρίου, γιά νά μή νομίσουν, ὅπως ἑρμηνεύει ὁ Χρυσόστομος (MPG 50,733), ὅτι εἶχε φωτιά ὁ προφήτης κάτω ἀπό τό θυσιαστήριο, ὅπως ἔκαναν οἱ εἰδωλολάτρες, καί ἀνεπήδησε λοιπόν φυσική φλόγα ἀπό ἐκεῖ.

Προσευχήθηκε ἔπειτα ὁ προφήτης Ἠλίας καί τότε κατέπεσε πῦρ ἐξ οὐρανοῦ στό θυσιαστήριο πού ἔστησε αὐτός, ὁ δέ λαός μέ ἐνθουσιασμό ἐφώναξε: «Ὁ Γιαχβέ εἶναι ὁ Θεός»! Καί στόν ἐνθουσιασμό του ὁ Ἠλίας συνέλαβε τούς ἱερεῖς καί τούς προφῆτες τοῦ Βάαλ καί τούς ἐφόνευσε παρά τόν χείμαρρο Κισών. Τό θαῦμα αὐτό τοῦ προφήτου στό Κάρμηλο ὄρος χρησιμοποιήθηκε ἀπό τούς λειτουργιολόγους ὅτι προτυπώνει τό ἱερό Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος. Μέ τό θαῦμα αὐτό ὁ προφήτης Ἠλίας ἔβαλε φωτιά στό νερό! Καί κατά τό ἱερό Βάπτισμα ὁ ἱερεύς δέεται μέ εἰδικές εὐχές νά στείλει ὁ Κύριος ἐξ οὐρανοῦ τό Ἅγιό Του Πνεῦμα στό ὕδωρ τῆς κολυμβήθρας καί νά δώσει σ᾽ αὐτό τήν ἀναγεννητική Χάρη. Τό Ἅγιο Πνεῦμα ὅμως ἦλθε ὡς πῦρ ἐξ οὐρανοῦ.

Ἔτσι τό θαῦμα τοῦ προφήτου Ἠλία στό Κάρμηλο ὄρος θεωρεῖται ὡς προτύπωση τοῦ Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος. Ἀπό τήν ὅλη πρώτη διήγηση ἀναδεικνύεται ἡ ἰσχυρή θρησκευτική προσωπικότητα τοῦ προφήτου Ἠλία. Παρουσιάζεται ἰσχυρός πρός τόν βασιλέα, τόν ὁποῖο ἄνευ φόβου καταγγέλλει ὡς «διαφθορέα τοῦ Ἰσραήλ», ὡς αἴτιον ἀποστασίας τοῦ λαοῦ ἀπό τόν Θεό.
Ὁμοίως ὁ προφήτης παρουσιάζεται ὁπλισμένος μέ ὑπερφυσική δύναμη καί φέρνει μέ τήν\προσευχή του πῦρ ἐξ οὐρανοῦ στή γῆ. Παρουσιάζεται ὡς μεγάλος θαυματουργός, γιατί πολλαπλασιάζει τό λάδι καί τό ἀλεύρι τῆς χήρας καί ἀνασταίνει τό νεκρό παιδί της. Τί ἔγινε μετά τήν αἱματηρή σκηνή τοῦ Καρμήλου δέν γνωρίζουμε γιατί ἡ διήγηση σταματᾶ ἀπότομα. Ἀπό τήν δευτέρα ὅμως διήγηση περί τοῦ προφήτου μας μποροῦμε νά συμπληρώσουμε τό κενό.

Ἡ δευτέρα διήγηση περί τοῦ προφήτου Ἠλία

Ἡ δευτέρα διήγηση, ἡ ὁποία εὑρίσκεται εἰς Γ´ Βασ. κεφ. 18-19, παρουσιάζει τόν προφήτη μας νά πορεύεται, μακράν ἀπό τό βασίλειο τοῦ Ἰσραήλ, πρός τήν νοτιωτέρα πόλη τῆς Παλαιστίνη Βεερσεβά, ἐνῶ ὁ ἴδιος εἶναι κατάκοπος καί συντετριμμένος ψυχικά.

Ὁ πόνος του εἶναι ὅτι στό Ἰσραήλ κυριαρχεῖ ὁ Βάαλ, ὅτι τά ἱερά τοῦ Γιαχβέ εἶναι ἐρειπωμένα καί ὅτι οἱ προφῆτες Του καταδιώκονται. Κατάκοπος ἀπό τήν ὁδοιπορία καί ψυχικά ἐξαντλημένος ξαπλώνει κάτω ἀπό τήν σκιά ἑνός θάμνου.

Ἐκεῖ ἐξαπλωμένος λέγει τόν πόνο του στόν Θεό: «Ἀρκετά, Θεέ, πάρε τήν ψυχή μου, γιατί δέν εἶμαι ἰσχυρότερος τῶν Πατέρων μου» (Γ´ Βασ. 19,4). Ἕνας ἄγγελος τοῦ Κυρίου τόν ἐγείρει καί τόν διατάσσει νά φάγει καί νά πιεῖ, γιατί ἡ ὁδός του εἶναι ἀκόμη μακρά.

Ἀπό τήν τροφή ἐκείνη ἐνισχύεται ὁ προφήτης καί πορεύεται μόνος του διά τῆς ἐρήμου πρός τό Χωρήβ, τό ὄρος ἐκεῖνο μέ τό ὁποῖο συνεδέοντο οἱ ἀρχαῖες μωσαϊκές παραδόσεις καί στό ὁποῖο εἶχε ἀποκαλυφθεῖ τότε ὁ Γιαχβέ.

Ἡ πορεία πρός τό Χωρήβ εἶναι πορεία ἀπελπισμένου ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ζητεῖ, σάν ἄλλος Μωυσῆς, νά συναντήσει τόν Γιαχβέ, γιά νά τοῦ πεῖ τόν πόνο του, γιά νά λάβει ἐνίσχυση καί παρηγορία. Φθάνοντας λοιπόν στό ὄρος Χωρήβ ὁ Μωυσῆς εἰσέρχεται σέ ἕνα σπήλαιο καί ἀναμένει τήν ἐμφάνιση τοῦ Θεοῦ.

Ἐκσπᾶ μία τρομερή θύελλα, ἀλλά ὁ προφήτης πληροφορεῖται ὅτι «δέν εἶναι στήν θύελλα ὁ Θεός». Ἀκολουθεῖ ἕνας τρομερός σεισμός, ἀλλά καί πάλι ὁ προφήτης πληροφορεῖται ὅτι «δέν εἶναι στόν σεισμό ὁ Θεός». Πῦρ ἔπειτα παρουσιάζεται γιά νά ἀκούσει ὁ προφήτης μας πάλι τό ἴδιο, ὅτι «δέν εἶναι στό πῦρ ὁ Θεός».

Τέλος, μία ἐλαφρά αὔρα ἔπνευσε στό Χωρήβ καί πληροφορεῖται ὁ προφήτης τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ στήν αὔρα. Ὅταν τό ἄκουσε αὐτό ὁ προφήτης Ἠλίας, ἐκάλυψε τό πρόσωπό του καί στήν ἐρώτηση τοῦ Θεοῦ «τί ζητεῖς ἐδῶ Ἠλία;», ὁ προφήτης ἔσπευσε νά χύσει ὅλο τόν πόνο τῆς καρδιᾶς του καί εἶπε στόν Θεό: «Καίομαι, Γιαχβέ, Θεέ Σαβαώθ, ἀπό τόν ζῆλο σου, διότι οἱ Ἰσραηλῖτες Σέ ἐγκατέλειψαν, τά θυσιαστήριά σου τά συνέτριψαν καί φόνευσαν τούς προφῆτες σου μέ τό ξίφος· ἐγώ δέ μόνος παρέμεινα καί αὐτοί ζητοῦν τήν ψυχή μου» (Γ´ Βασ. 19,14).

Ὁ Θεός, ἀπαντώντας στόν πόνο τοῦ προφήτου, ἐπαγγέλλεται νά τιμωρήσει τούς ἐχθρούς του. Ἡ τιμωρία αὐτή τῶν ἐχθρῶν ἔγινε ἔξωθεν, γιατί ἐκ τῶν ἔσω, ἐκ τοῦ ἰδίου δηλαδή τοῦ Ἰσραήλ, δέν ἦταν δυνατόν νά γίνει, ἀφοῦ, ὅπως τό εἶπε ὁ προφήτης στήν προσευχή του, ὁ λαός εἶχε ἀποστατήσει. Ὁ Θεός διατάσσει τόν προφήτη Ἠλία νά πορευθεῖ καί νά χρίσει τόν Ἀζαήλ ὡς βασιλέα τῶν Ἀραμαίων, τόν Ἰού ὡς βασιλέα τοῦ Ἰσραήλ καί τόν Ἐλισσαῖο ὡς προφήτη.

Ἔτσι τελειώνει ἡ ὅλη διήγηση. Ὁ Ἀζαήλ ἐπέρχεται νικηφόρος κατά τοῦ Ἰσραήλ (Δ´ Βασ. 10,32) καί ὁ Ἰού, μέ τήν ὑποκίνηση καί σύμπραξη τοῦ προφήτου Ἐλισσαίου, ἐπαναστατεῖ κατά τοῦ βασιλέως τοῦ Ἰσραήλ Ἰωράμ, τοῦ ἐγγόνου τοῦ Ἀχαάβ, τόν φονεύει καί ἐξολοθρεύει ὁλόκληρο τόν οἶκο τοῦ Ἀχαάβ καί ἔτσι ἐκπληρώνεται ἡ ἐπαγγελία τοῦ Θεοῦ πού ἔδωσε στόν προφήτη Ἠλία.

Ἡ διήγηση εἶναι πολύ διδακτική καί μάλιστα διδάσκει εἰδικά κατά πρῶτον τόν προφήτη Ἠλία: Ἡ ἐμφάνιση τοῦ Θεοῦ ὄχι στήν θύελλα, οὔτε στόν σεισμό, καί οὔτε στήν φωτιά, ἀλλά στήν ἐλαφρά καί γλυκειά αὔρα, θέλει πιθανῶς νά διδάξει τόν Ἠλία νά εἶναι ἠπιώτερος στόν ἀγώνα του, γιατί ἡ θρησκεία δέν ἐπιβάλλεται μέ σκληρά μέσα, ἀλλά μέ ἤπια μέσα.

Ἀλλά τό μεγάλο πρόβλημα ἀπό τήν διήγησή μας εἶναι τό πῶς, ἐνῶ ἡ πρώτη διήγηση παρουσιάζει τόν προφήτη Ἠλία ὡς θριαμβευτή διά τοῦ θαύματος στό Κάρμηλο ὄρος καί τόν λαό ὡς ἀνακηρύξαντα τήν πίστη του στόν Γιαχβέ, πῶς τώρα στήν δευτέρα διήγηση βλέπουμε τόν προφήτη μας συντετριμμένο ψυχικά καί παραπονούμενο στόν Γιαχβέ ὅτι τά θυσιαστήριά του εἶναι ἐρειπωμένα καί ὅτι οἱ προφήτες του κατεσφάγησαν καί αὐτός ὁ ἴδιος κινδυνεύει;

Ἐδῶ, γιά νά δέσουμε τήν δεύτερη διήγηση μέ τήν πρώτη, πρέπει νά ὑποθέσουμε ὅτι στήν βιαία πράξη τοῦ προφήτου Ἠλία, τῆς σφαγῆς τῶν ἱερέων τοῦ Βάαλ, ἡ Ἰεζάβελ ἀπάντησε καί αὐτή μέ βιαία πολεμική ἐναντίον τοῦ Ἠλία καί ἐναντίον ὅλων τῶν προφητῶν τοῦ Γιαχβέ.

Ἀλλά, καί ἡ πρώτη διήγηση, ἡ ὁποία παρουσιάζει τόν Ἠλία θριαμβευτή, δέν παρουσιάζει τήν νίκη του γενική, οὔτε τήν παρουσιάζει ὡς νίκη διαρκείας, ἀλλά ὅτι μέρος μόνο τοῦ λαοῦ, μετά ἀπό τά δεινά τοῦ λιμοῦ, πίστεψε στό κήρυγμα τοῦ Ἠλία καί στόν ἐνθουσιασμό του ἐθανάτωσε μαζί μέ τόν Ἠλία τούς ἱερεῖς τοῦ Βάαλ.

Αὐτό, ὅπως ἦταν φυσικό, ἐξώργισε τήν ἀντίθετη μερίδα καί ἀνταπέδωσε τά ἴσα πρός τούς προφῆτες τοῦ Γιαχβέ. Ἔτσι λοιπόν παρουσιάζεται ὁ προφήτης Ἠλίας συντετριμμένος ψυχικά καί κατάκοπος, ὅπως μᾶς τόν παρουσιάζει ἡ δευτέρα διήγηση.

Ἡ τρίτη διήγηση περί τοῦ προφήτου Ἠλία

Μεταξύ τῶν γεγονότων πού διαλαμβάνουν οἱ δύο παραπάνω μεγάλες διηγήσεις (Γ´ Βασ. κεφ. 17-19), πρέπει νά τοποθετήσουμε τήν ἱστορία περί τοῦ θανάτου τοῦ Ναβουθαί (Γ´ Βασ. κεφ. 20), τόν ὁποῖον ἐφόνευσε ὁ Ἀχαάβ, παρακινηθείς ἀπό τήν σύζυγό του Ἰεζάβελ, γιά νά κληρονομήσει τόν ἀγρό του. Τό ἔγκλημα αὐτό τοῦ βασιλέως καί τῆς Ἰεζάβελ δέν ἦταν δυνατόν νά παραμείνει ἀπαρατήρητο ἀπό τόν Ἠλία, στήν ψυχή τοῦ ὁποίου ζεῖ ἡ καθαρά μωσαϊκή θρησκεία, κατά τήν ὁποία ὁ Θεός παριστάνεται ὡς τό ἀπόλυτο ἠθικό Ὄν.

Γι᾽ αὐτό καί ὁ προφήτης μας ἐλέγχει μέ πολλή παρρησία τόν βασιλέα, τόν ὁποῖο ἀποκαλεῖ καθαρά δολοφόνο καί τοῦ προφητεύει τήν τιμωρία: «Στόν τόπο ὅπου τά σκυλιά ἔγλειψαν τό αἷμα τοῦ Ναβουθαί, ἐκεῖ τά σκυλιά θά γλείψουν καί τό δικό σου αἷμα» (Γ´ Βασ. 20,19). Καί γιά τήν Ἰεζάβελ ὁμοίως λέγει: «Τά σκυλιά θά καταφάγουν τήν Ἰεζάβελ στήν πεδιάδα Γισραέλ» (Γ´ Βασ. 20,23), προφητεία ἡ ὁποία πλήρως ἐκπληρώθηκε ἀργότερα (Γ´ Βασ. 22,1 ἑξ. Δ´ Βασ. 9,30 ἑξ.).

Ἀλλά, γιά τήν βαθυτέρα ἑρμηνεία καί θεολογία τοῦ ἐπεισοδίου, τήν ὁποία παρατρέχουμε ἐδῶ, λόγω στενότητος χρόνου, παραπέμπουμε στήν ἰσχυρή μελέτη τοῦ παλαιοδιαθηκολόγου καθηγητοῦ κ. Μιλτιάδου Κωνσταντίνου στό ὡραῖο του θεολογικό βιβλίο «Ρῆμα Κυρίου κραταιόν», σελ. 224-238. Πάντως τήν ἱστορία τοῦ Ναβουθαί δέν πρέπει νά θέσουμε ἐντελῶς στήν ἀρχή τῆς δράσεως τοῦ Ἠλία, διότι στήν διήγηση αὐτή διαγράφεται ἤδη ἡ ἐχθρότης μεταξύ τοῦ βασιλέως καί αὐτοῦ (Γ´ Βασ. 20,20). Ἄλλες διηγήσεις περί τοῦ Ἠλία ἐπί τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἀχαάβ δέν ἔχουμε.

Ἡ τετάρτη καί ἡ πέμπτη διήγηση περί τοῦ προφήτου Ἠλία

Ἐπί τοῦ διαδόχου τοῦ Ἀχαάβ βασιλέως Ὀχοζίου (854-853 π.Χ.) συναντοῦμε τόν προφήτη ἔξω ἀπό τήν Σαμάρεια νά προλέγει στούς ἀπεσταλμένους τοῦ βασιλέως τόν θάνατό του (Δ´ Βασ. 1,2-17), διότι στήν ἀσθένειά του δέν κατέφυγε στόν Γιαχβέ, ἀλλά στόν Βάαλ.

Ἡ τελευταία διήγηση περί τοῦ προφήτου Ἠλία, ἡ πέμπτη (Δ´ Βασ. 2,1-12), περιέχει τήν γνωστή ἀνάληψή του στόν οὐρανούς ἐπί πυρίνου ἅρματος. Δέν γνωρίζουμε πότε ἔγινε αὐτή. Πρέπει ὅμως νά τήν τοποθετήσουμε πρίν ἀπό τό 842 π.Χ., γιατί στήν ἐπανάσταση τοῦ Γεχού κατά τοῦ Ἰωράμ, ἡ ὁποία ἔγινε τό ἔτος αὐτό, δέν ἀναφέρεται ὁ Ἠλίας, ἀλλά ὁ Ἐλισσαῖος.

Σπουδαία καί τολμηρή ἑρμηνεία τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου περί τοῦ προφήτου Ἠλία*

Ὑπάρχει μία σπουδαία ὅσο καί τολμηρή ὁμιλία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου περί τοῦ προφήτου Ἠλία. Τήν παραθέτω συντόμως.

Κατά τήν ὁμιλία αὐτή ὁ Θεός προσπάθησε πολύ νά κάνει τόν ζηλωτή προφήτη του ἐπιεικῆ καί φιλάνθρωπο, χωρίς ὅμως… νά τό πετύχει. Ἡ ὁμιλία παρουσιάζει τόν Ἠλία νά ἀπορεῖ γιά τήν ἀγάπη καί τήν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ στούς ἀποστάτες Ἰσραηλῖτες, γιατί ἔβλεπε ὅτι μέ αὐτήν δέν ἐπέρχεται ἡ διόρθωσή τους.

Πίστευε δέ ὅτι ἡ διόρθωση αὐτή τοῦ λαοῦ θά ἔλθει μέ μία τιμωρία, αὐστηρή τιμωρία ἐναντίον του. Γι᾽ αὐτό – ὅπως τό παρουσιάζει ἡ ὁμιλία τοῦ ἱεροῦ Πατρός – τόλμησε νά παρουσιαστεῖ στόν Θεό καί νά τόν «δέσει» μέ ὅρκο νά δώσει τιμωρία στούς Ἰσραηλῖτες, ὅπως τήν σκεπτόταν αὐτός, καί νά μή λύσει τήν τιμωρία αὐτή, ἄν δέν τό πεῖ ὁ ἴδιος!…

«Εἰ μή διά στόματός μου», εἶπε! Ὁ προφήτης Ἠλίας ζήτησε ἀπό τόν Θεό νά δώσει ἀνομβρία στήν γῆ γιά τρία ἔτη καί ἕξι μῆνες. Ἡ ὁμιλία παρουσιάζει τόν Θεό νά «συνέχεται», νά συμπιέζεται· ἀπό τήν μιά μεριά ἤθελε νά ἀκούσει τόν ζηλωτή του προφήτη Ἠλία, ἀλλά καί ἀπό τήν ἄλλη μεριά εὐσπλαγχνιζόταν τόν λαό γιά τό κακό τῆς ἀνομβρίας καί τῆς πείνας, πού θά τοῦ συνέβαινε.

Γι᾽ αὐτό καί κάνει μέν τό θέλημα τοῦ Ἠλία, ἀλλά καί τόν βοηθεῖ νά γίνει φιλάνθρωπος, ὥστε σύντομα αὐτός νά τόν παρακαλέσει γιά τήν λύση τῆς τιμωρίας. Πρῶτα-πρῶτα ὁ Θεός «συγκολάζει τῷ λαῷ τόν προφήτην»!

Ἀφοῦ ὁ Ἠλίας ζήτησε ἀνομβρία γιά τόν λαό, θά ὑπαχθεῖ καί ὁ ἴδιος στήν τιμωρία αὐτή!… Φροντίζει ὅμως ἰδιαίτερα ὁ Θεός γιά τόν προφήτη του, γι᾽ αὐτό καί τόν τρέφει μυστικά καί θαυμαστά. Καί λέγομε «θαυμαστά», γιατί τόν τρέφει μέ ἕναν κόρακα, πού τοῦ πήγαινε κρέας.
Ὁ κόρακας ὅμως, σχολιάζει ὁ Χρυσόστομος, εἶναι ζῶο «μισότεκνον», γιατί δέν ἀγαπᾶ τά νεογνά του, ἀφοῦ δέν τά τρέφει.

Γι᾽ αὐτό καί ὁ ψαλμωδός Δαυΐδ παριστάνει τά μικρά τῶν κοράκων νά ἐπικαλοῦνται τόν Θεό γιά τροφή, ἀφοῦ ὁ πατέρας τους δέν τούς τήν δίνει: «Τοῖς νεοσσοῖς τῶν κοράκων τοῖς ἐπικαλουμένοις αὐτόν (τόν Θεόν)» (Ψαλμ. 146,9).

Ὅπως ὁ κόρακας εἶναι μισότεκνος, ἔτσι καί ὁ Ἠλίας ἦταν μισότεκνος πρός τούς Ἰουδαίους ἕνεκα τῆς ἀποστασίας τους.

Ἀλλά νά τώρα πού ὁ κόρακας μεταβάλλεται καί γίνεται φιλάνθρωπος καί πηγαίνει τροφή στόν Ἠλία. Αὐτό ἦταν τό μυστικό μάθημα, πού ἤθελε ὁ Θεός νά δώσει στόν προφήτη του: Νά γίνει μεσίτης γιά τούς Ἰουδαίους, ὅπως ὁ κόρακας μετέβαλε τήν φύση του καί γίνεται μεσίτης τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ πρός αὐτόν (τόν Ἠλία) καί τοῦ πηγαίνει τροφή στόν καιρό τῆς πείνας.
Ὁ προφήτης Ἠλίας ὅμως δέν διδάχθηκε ἀπό τό μάθημα αὐτό ἤ μᾶλλον δέν θά τό ἐνόησε καί καθόλου, γι᾽ αὐτό καί ὁ Θεός τοῦ ἀφαιρεῖ τώρα τήν διατροφή του ἀπό τόν κόρακα, ὥστε νά πιεστεῖ ἀπό τήν πείνα καί νά πρεσβεύσει στόν Θεό νά λυθεῖ ἡ τιμωρία.

Ἀλλά ὁ Ἠλίας ἦταν τόσο πολύ χολωμένος γιά τήν ἀποστασία τοῦ Ἰσραήλ ἀπό τόν Θεό, ὥστε, ὄχι! Δέν ἤθελε νά παρακαλέσει γι᾽ αὐτούς πού ζοῦσαν ἀκόμη στήν ἀποστασία τους. Ἀφοῦ, λοιπόν, ὁ προφήτης Ἠλίας δέν διδάχθηκε ἀπό τό μάθημα τοῦ κόρακα, ἔφερε ὁ Θεός ἔτσι τά πράγματα νά διδαχθεῖ ἀπό μιά εἰδωλολάτρισσα χήρα γυναίκα.

Ἀκοῦστε: Ἡ πείνα ἔθλιβε τόν Ἠλία καί ὁ Θεός τοῦ εἶπε: «Φύγε ἀπ᾽ ἐδῶ καί πήγαινε ἔξω ἀπό τό Ἰσραήλ, στά Σαρεφθά τῆς Σιδωνίας καί ἐκεῖ θά πῶ σέ μιά χήρα ἐθνική γυναίκα νά σέ διαθρέψει». Ἀπαγορευόταν τότε ἡ ἐπικοινωνία τῶν Ἰουδαίων μέ τούς Ἐθνικούς καί γι᾽ αὐτό ὁ Θεός, ἑρμηνεύει ὁ Χρυσόστομος, εἶπε στόν Ἠλία νά πάει σέ ἐθνική γυναίκα νά τόν διαθρέψει, ὥστε νά σιχαθεῖ τήν τροφή ἀπό εἰδωλολάτρισσα καί νά μεσιτεύσει στόν Θεό νά στείλει βροχή καί νά πάψει ἡ τιμωρία τῆς πείνας. Οὔτε ὅμως καί ἀπό αὐτό ὁ Ἠλίας κάμφθηκε σέ φιλανθρωπία ὑπέρ τοῦ Ἰσραήλ, ἀλλά πῆγε μακρυά στά Σαρεφθά τῆς Σιδωνίας γιά νά τραφεῖ ἐκεῖ.

Ὁ Θεός ὅμως ἔκανε ἐκεῖ τήν χήρα γυναίκα νά τοῦ μιλήσει σκληρά, ἐνῶ μάλιστα αὐτός βρισκόταν σέ μεγάλη πείνα· καί αὐτό τό ἔκανε γιά νά πονέσει καί νά γίνει φιλάνθρωπος. Στόν πεινασμένο, λοιπόν, προφήτη ἡ χήρα ἐθνική γυναίκα τοῦ εἶπε: «Δέν ἔχω καθόλου ψωμί παρά μόνο μιά χούφτα ἀλεύρι στό πιθάρι καί λίγο λάδι στό δοχεῖο.

Θά τά ἑτοιμάσω γιά μένα καί γιά τά παιδιά μου, θά τά φᾶμε καί μετά θά πεθάνουμε» (Γ´ Βασ. 17,22). Αὐτά τά λόγια τῆς χήρας γυναίκας πρέπει νά πόνεσαν τόν Ἠλία. «Αὐτή ἡ γυναίκα – θά σκέφθηκε – ὑποφέρει περισσότερο ἀπό μένα, γιατί ἐγώ ὑποφέρω μόνος, ἐνῶ αὐτή ὑποφέρει καί μέ τά παιδιά της. Ἄς μή γίνω λοιπόν πρόξενος θανάτου στήν χήρα γυναίκα πού μέ δέχθηκε σπίτι της».

Ὅπως φαίνεται, τώρα γιά πρώτη φορά ὁ Ἠλίας ὁμιλεῖ φιλάνθρωπα. Ὅπως λέγει ὁ Χρυσόστομος «χαυνοῦται πρός τήν φωνήν (τῆς χήρας), ἄρχεται λοιπόν φιλανθρωπίας ἐν ἑαυτῷ περιφέρειν μελέτην». Τώρα ὁ Ἠλίας εὐλογεῖ τήν τροφή τῆς γυναίκας νά μή λείψει ἀπό τό σπίτι της καί τώρα γιά πρώτη φορά μιλάει γιά λύση τῆς τιμωρίας καί ὅτι ὁ Θεός θά στείλει βροχή στήν γῆ.

Εἶπε, λοιπόν, στήν ἀπελπισμένη χήρα γυναίκα: «Τό πιθάρι μέ τό ἀλεύρι δέν θ᾽ ἀδειάσει καί τό λάδι στό δοχεῖο δέν θά λιγοστέψει, μέχρι τήν ἡμέρα πού ὁ Κύριος θά στείλει βροχή στήν γῆ» (Γ´ Βασ. 17,14).

Ἄς παρατηρήσουμε ὅμως μαζί μέ τόν Χρυσόστομο, ὅτι ἀκοῦμε μέν τόν προφήτη Ἠλία νά λέει στήν χήρα ὅτι θά ἔρθει κάποτε βροχή στή γῆ, δέν τόν ἀκοῦμε ὅμως νά προσεύχεται γι᾽ αὐτό, ὥστε νά σταματήσει γρήγορα ἡ ἀνομβρία.

Γι᾽ αὐτό ὁ Θεός βοηθεῖ τόν προφήτη του νά προοδεύσει στήν φιλανθρωπία, πού τώρα ἄρχισε νά τοῦ ἐμφανίζεται, καί κάνει νά πεθάνει τό παιδί τῆς χήρας! Αὐτό πόνεσε πολύ τήν χήρα, ἡ ὁποία καί πα- ραπονέθηκε στόν προφήτη.

Ὁ Ἠλίας τῆς ἔδωσε τήν εὐλογία στό σπίτι της νά μή λείψει ἡ τροφή ἀπ᾽ αὐτό, ἀλλά γιά τήν χήρα –ὅπως τήν παρουσιάζει νά λέει ὁ Χρυσόστομος – θά ἦταν καλύτερα νά πέθαινε μέ τό παιδί της ἀπό τήν πείνα, ὅπως τό εἶπε ἀπό τήν ἀρχή στόν προφήτη, παρά νά ζεῖ τώρα αὐτή καί νά βλέπει νεκρό τό παιδί της.

Καί ὁ προφήτης τοῦ Θεοῦ ὄχι ἁπλῶς λυπόταν, ἀλλά καί ντρεπόταν γιά τό θέαμα, ὅπως τό ὑποθέτει ὁ Χρυσόστομος. Θά σκεπτόταν: «Προτοῦ νά ἔρθω καί νά φιλοξενηθῶ ἀπό τήν γυναίκα, αὐτή ἦταν εὔτεκνος. Τώρα μέ τήν φιλοξενία μου τῆς πέθανε τό ἀγαπητό της παιδί καί αὐτή ὀδύρεται. Αὐτόν τόν μισθό ἔδωσα στήν γυναίκα γιά τήν καλή της φιλοξενία;»

Σκεπτόμενος, λοιπόν, τό συμβάν καί ντρεπόμενος γι᾽ αὐτό ἄρχισε νά ἐννοεῖ ὅτι τό συμβάν δέν εἶναι φυσικό, ἀλλά προέρχεται ἀπό τόν Θεό καί ὅτι κάτι θέλει νά τοῦ πεῖ ὁ Θεός μέ αὐτό.
Ἀλλά κατάλαβε ὁ Ἠλίας τήν τέχνη καί τόν σκοπό τοῦ Θεοῦ: Ἤθελε νά τόν κάνει σπλαγχνικό πρός τόν Ἰσραήλ. Ἄς μεταφράσω τήν σχετική περικοπή ἀπό τήν ὁμιλία τοῦ Χρυσοστόμου. Ὁ ἱερός πατήρ παριστάνει τόν Ἠλία νά λέγει: «Δέν εἶναι τό συμβάν φυσικός θάνατος· εἶναι, Θεέ, ἀπό τήν δική σου τέχνη καί κατ᾽ ἀνάγκην μέ κάνεις φιλάνθρωπο.

Ὥστε, ὅταν σοῦ πῶ, “Ἐλέησε Κύριε τό νεκρό παιδί τῆς χήρας”, θά μοῦ πεῖς καί σύ – “Ἐλέησε τό παιδί μου τόν Ἰσραήλ”. Μέ ὠθεῖς γιά φιλανθρωπία, Θεέ. Καταλαβαίνω τά τεχνάσματά σου Κύριε, γιατί ὅταν θά σοῦ πῶ ἐγώ, “Σῶσε τόπαιδί τῆς χήρας τό νεκρό”, θά μοῦ πεῖς: “Οἰκτείρησε καί σύ τόν Ἰσραήλ τόν νεκρό ἀπό τήν πείνα.

Μοῦ ζητᾶς χάρη, ἀλλά κάνε καί σύ χάρη. Λύσε τήν ἀπόφαση τοῦ λιμοῦ καί λύνω καί ἐγώ τόν θάνατο τοῦ υἱοῦ τῆς χήρας”».  Τότε, λοιπόν, ὅταν εἶδε ὁ Θεός ὅτι ὁ Ἠλίας ἔγινε φιλανθρωπότερος, τότε τόν στέλνει στόν Ἀχαάβ νά τοῦ ἀναγγείλει ὅτι θά λυθεῖ ἡ τιμωρία: «Πορεύθητι – τοῦ εἶπε – καί ὄφθητι τῷ Ἀχαάβ καί δώσω ὑετόν ἐπί πρόσωπον τῆς γῆς» (Γ´ Βασ. 18,1).

Ἄς παρατηρήσουμε ὅμως ὅτι ὁ Θεός ἔδωσε στόν προφήτη νά πεῖ αὐτά τά λόγια φιλανθρωπίας γιά τήν λύση τοῦ λιμοῦ, ὅταν καί ὁ ἴδιος ὁ προφήτης ἔγινε φιλανθρωπότερος. Καί ἄς παρατηρήσουμε ἀκόμη ὅτι δέν ἔλυσε ὁ Θεός μόνος του τόν λιμό χωρίς πρῶτα νά τό ἀναγγείλει ὁ προφήτης του, ὁ ὁποῖος καί προανήγγειλε τήν ἔναρξη τοῦ λιμοῦ.

Τρέχει, λοιπόν, τώρα ὁ προφήτης Ἠλίας σέ ὅλη τήν χώρα καί κηρύττει τήν λύση τῆς τιμωρίας, ὅτι θά ἔρθει βροχή στήν γῆ. Ἀλλά ἐκεῖ πού πήγαινε νά κηρύξει αὐτό τό χαρμόσυνο μήνυμα, ἔβλεπε πάλι ἀσέβειες καί παραβάσεις τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ καί σκεπτόταν νέα τιμωρία κατά τοῦ λαοῦ. «Πάλιν τήν αὐτῶν ἀσέβειαν θεασάμενος, ἐμελέτα τινά τιμωρίαν κατ᾽ αὐτῶν ἀπόφασιν λυπηράν». Βλέποντας, λοιπόν ὁ Θεός τόν Ἠλία, λέει ὁ Χρυσόστομος, ὅτι δέν εἶναι συμπαθητικός στά ἁμαρτήματα τῶν ἀνθρώπων, τόν χωρίζει ἀπ᾽ αὐτούς, δέν τόν ἀφήνει νά κατοικήσει μαζί τους!

Σάν νά τοῦ λέει, ὅπως τό φαντάζεται ὁ Χρυσόστομος: «Ἐγώ, ὦ Ἠλία, γνωρίζω τόν ζῆλο σου καί ἀναγνωρίζω τήν πολιτεία σου. Ὅμως, εὐσπλαγχνίζομαι τούς ἁμαρτωλούς ὅταν τιμωροῦνται πολύ. Ἀλλά ἐσύ ἐκδικεῖσαι πολύ τήν ἀσέβεια, οἱ ἄνθρωποι ὅμως συνεχῶς ἁμαρτάνουν. Σᾶς χωρίζω ἀπό τό νά συγκατοικεῖτε. Ἐσύ, ἀφοῦ δέν μπορεῖς νά ὑπομένεις τούς ἁμαρτωλούς, πήγαινε μέχρι τόν οὐρανό. Στήν γῆ θά κατέβω Ἐγώ. Ἄν ἐσύ, Ἠλία, μείνεις γιά πολύ στήν γῆ θά χαθεῖ τό ἀνθρώπινο γένος, γιατί συνεχῶς θά τούς τιμωρεῖς. Τί θά γίνει, λοιπόν; Πήγαινε, Ἠλία, μέχρι στόν οὐρανό. Δέν μπορεῖ ἡ φωτιά νά εἶναι μαζί μέ τά καλάμια! Σοῦ δίνω τήν χαρά νά συγκατοικεῖς μέ ἀναμάρτητους· μεῖνε μαζί μέ τούς χορούς τῶν ἀγγέλων. Πήγαινε, λοιπόν, πρός τόν οὐρανό. Μέ τούς ἁμαρτωλούς θά κατοικήσω ἐγώ. Ἐγώ, πού θέλω νά φέρω στόν ὦμο μου τό πλανεμένο πρόβατο. Ἐγώ πού θά πῶ σέ ὅλους τούς ἁμαρτωλούς: “Ἐλᾶτε σέ μένα ὅλοι οἱ βεβαρυμένοι”· δέν θά σᾶς κολάσω, ἀλλά “θά σᾶς ἀναπαύσω”».

Tά ἴδια περίπου γιά τόν προφήτη Ἠλία λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος καί σέ μία του ἄλλη ὁμιλία ἀφιερωμένη σ᾽ αὐτόν (MPG 50,725-736). Λέγει δηλαδή ὅτι ὁ Θεός εἶναι φιλάνθρωπος καί ὄχι ἀπάνθρωπος καί ἤθελε ἔτσι νά κάνει καί τόν προφήτη του Ἠλία. Γι᾽ αὐτό ὁ Θεός, λέγει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος, ἔδωσε τό «δεσμεῖν» καί «λύειν» στόν ἄνθρωπο ἱερέα καί ὄχι σέ ἄγγελο, διότι ὁ ἱερεύς, σάν ἄνθρωπος μέ σάρκα, θά κατανοεῖ τόν πειρασμό καί τό ἁμάρτημα τοῦ ἐξομολογουμένου πιστοῦ, ἐνῶ ὁ ἄγγελος θά τοῦ ἀπέκοπτε τήν κεφαλήν! «Εἰ γάρ ἦν ἄγγελος ἱερεύς καί ἔλαβε τινά πορνεύσαντα, εὐθύς ἀνῄρει αὐτόν, αὐτός τῷ πάθει τοῦτο οὐ συμπεπλεγμένος. Διά τοῦτο, εἰ ἔλαβε ἄγγελος τήν ἐξουσίαν τοῦ ἱερατεύειν, οὐκ ἐδίδασκεν, ἀλλ᾽ εὐθέως ἀνῄρει διά τό ἐκεῖνον μή εἶναι τοιοῦτον, εἰς ὀργήν αὐτόν ἔφερε κατά τοῦ τοιούτου. Ἀλλά διά τοῦτο ἄνθρωπος ἐπιστεύθη, εἰδώς τά πλημμελήματα ἑαυτοῦ καί ἐκ πείρας ἔχων, ἵνα συγγινώσκῃ τοῖς ἁμαρτάνουσι, καί μή κινῆται διά τῆς ὀργῆς καί μή κενῶται διά τῆς ὀργῆς ἡ Ἐκκλησία» (MPG 50,728)!

Καί γι᾽ αὐτό μάλιστα, λέγει ὁ Χρυσόστομος, ὁ Χριστός ἐπέτρεψε ὁ Πέτρος, στόν ὁποῖο ἔδωσε τό «δεσμεῖν» καί «λύειν», νά ἁμαρτήσει μέ τήν ἄρνησή του, φοβηθείς μία ὑπηρέτρια, γιά νά εἶναι ὁ ἴδιος ἐπιεικής στούς χριστιανούς.

Καί γι᾽ αὐτό ἀκριβῶς, συνεχίζει λέγοντας ὁ ἅγιος Χρυσόστομος, ἐπέτρεψε ὁ Θεός καί ὁ Ἠλίας, πρίν ἀπό τόν Πέτρο, νά πέσει στό ἴδιο ἁμάρτημα μέ αὐτόν, στό ἁμάρτημα τῆς δειλίας σέ μία γυναίκα, γιά νά γίνει καί φιλάνθρωπος ὁ ζηλωτής προφήτης του.

Πραγματικά, ὁ Ἠλίας ἐφοβήθη τήν Ἰεζάβελ καί γι᾽ αὐτό ἔφυγε πολύ μακράν τοῦ Ἰσραήλ, στά Σαρεφθά τῆς Σιδωνίας. Καί λέγει ὡραῖα ὁ Χρυσόστομος: «Αἱ δύο ἀκροπόλεις (Ἠλίας καί Πέτρος) ὑπό γυναικός ἠλέγχθησαν· Πέτρος κόρην ἐφοβήθη καί Ἠλίας τήν Ἰεζάβελ· τοῖς αὐτοῖς περιέπεσον ἁμαρτήμασι…

Νῦν δέ ἐδείχθη Ἠλίας καί αὐτός ἁμαρτίᾳ ὑπεπτωκώς, τοῦ Θεοῦ συγχωρήσαντος καί ἐπινοοῦντος, ἵνα ἐξ ὧν αὐτός φιλανθρωπίας ἔτυχε, καί αὐτός ᾖ πρός τούς ἄλλους μή ἀπάνθρωπος» (MPG 50,734)!

Συγγνώμη διά τήν ἀργοπορία μου καί Σᾶς εὐχαριστῶ π

Να και το καλό του πραξικοπήματος: ανέδειξε την ..."αναγκαιότητα" της Πανθρησκείας για την καταστολή των πραξικοπημάτων!

ΤΟΥΡΚΙΑ-ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ:ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ

Ο Βαρθολομαίος και οι θρησκευτικοί ηγέτες της Τουρκίας καταδικάζουν το πραξικόπημα

Την κοινή δήλωση υπογράφουν ο πρόεδρος της Διεύθυνσης Θρησκευμάτων της Τουρκίας,ο Ελληνορθόδοξος Πατριάρχης και ο Αρχιραββίνος της Τουρκίας
Την απόπειρα πραξικοπήματος που πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Παρασκευής στηνΤουρκία καταδίκασαν με κοινή τους δήλωση οι ηγέτες των θρησκευτικών κοινοτήτων της γειτονικής μας χώρας.
Η δήλωση από τους εκπροσώπους των εβραϊκών, χριστιανικών και μουσουλμανικών κοινοτήτων σημειώνει μεταξύ άλλων ότι «εκφράζουν την μεγάλη θλίψη για τις τρομοκρατικές επιθέσεις που διαταράσσουν την ειρήνη του μεγάλου έθνους μας και του κόσμου».
Στους υπογράφοντες περιλαμβάνονται ο πρόεδρος της Διεύθυνσης Θρησκευμάτων της Τουρκίας, ο Ελληνορθόδοξος Πατριάρχης Βαρθολομαίος και ο Αρχιραββίνος της Τουρκίας.

Πηγή

το είδαμε εδώ

Ο προφήτης Ηλίας

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, μιλώντας γενικά για τους προφήτες, όπως και τους Πατέρες της εκκλησίας επισημαίνει: «ο Θεός τους Προφήτας και τους Πατέρας εις ποδηγίαν ημών ανήγειρεν και σημεία και τέρατα έδειξεν ημίν δι’ αυτών, όπως αν ορθώς αναγάγη ημάς προς την πίστιν».

Οι Προφήτες όπως και οι Πατέρες της εκκλησίας είναι ουσιαστικά το δώρο του Θεού προς τους ανθρώπους, διότι αυτοί μας οδηγούν προς την αληθινή πίστη και επιπρόσθετα μέσα από τα θαύματα που ενεργούν, πιστοποιούν εμπειρικά την παρουσία του Θεού ανάμεσά μας.

Ένα τέτοιο δώρο Θεού προς τους ανθρώπους υπήρξε και ο προφήτης Ηλίας ο Θεσβίτης που λεγόταν έτσι, γιατί καταγόταν από την πόλη Θεσβί της περιοχής Γαδαάδ και ανήκε στη φυλή Νεφθαλίμ. Ζει επί εποχής του βασιλέα Αχαάβ και της βασίλισσας Ιεζάβελ. Η Ιεζάβελ γυναίκα ειδωλολάτρισσα συνάμα όμως και δυναμική, αυτή ουσιαστικά διοικεί τον Ισραηλιτικό λαό εν ονόματι του αδύναμου από άποψη χαρακτήρα συζύγου της. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να επιβληθεί η ειδωλολατρία σε όλο το βασίλειο του Ισραήλ. Αναφέρεται χαρακτηριστικά στο Γ΄ βιβλίο Βασιλειών: «και εποίησεν Αχαάβ άλσος και προσέθηκε Αχαάβ του ποιήσαι παροργίσματα του παροργήσαι Κύριον τον Θεό του Ισραήλ και την ψυχή αυτού εξολοθρευθήναι. Εκακοποίησεν υπέρ πάντας τους Βασιλείς Ισραήλ τοις γινομένοις έμπροσθεν αυτού». Επιβάλλεται λοιπόν η λατρεία στον ψευτοθεό Βάαλ, ενώ συνάμα ο Αχαάβ κατασκευάζει άγαλμα της ψευτοθεάς Αστάρτης σε ιερό ειδωλολατρικό δάσος. Επικρατεί παντού ανηθικότητα και έκπτωση ηθών. Θα έλεγε κανείς πως στην προκειμένη περίπτωση ισχύει η θέση του αγίου Συμεών του νέου Θεολόγου που λέει χαρακτηριστικά: «εις τοσαύτην άγνοια Θεού και των θείων αυτού εντολών κατηνέχθησαν οι άνθρωποι, ώστε την τιμήν, ην ώφειλον απονείμαι Θεώ απένειμον τη ορωμένη κτίσει και θεοποιήσαντες τα αισχρά πάθη ταύτα και προσεκύνησαν». Πλήρες λοιπόν πνευματικό σκοτάδι.

Σε αυτή την κατάσταση εμφανίζεται ο προφήτης Ηλίας, ο οποίος εμφορούμενος από θείο ζήλο διατάσσει ώστε να επέλθει πλήρης ανομβρία, που είχε σαν αποτέλεσμα να ενσκήψει λιμός σε όλη τη χώρα. Αναφέρεται χαρακτηριστικά: «ζη Κύριος ο Θεός των Δυνάμεων, ο Θεός του Ισραήλ, ω παρέστην ενώπιον αυτού, ει έσται τα έτη ταύτα δρόσος και υετός, ότι ει μη διά στόματος λόγου μου».

Φοβερό πράγμα όχι μόνο διατάσσει ώστε να μην πέσει σταγόνα βροχής, αλλά δηλώνει πως μόνο με δική του προσταγή θα βρέξει. Στην προκειμένη περίπτωση ο προφήτης Ηλίας μας δίνει τη διάσταση της οντολογικής και όχι απλά της ηθικής διάστασης του αγίου. Ο Άγιος είναι θέσει και ενεργεία Θεός. Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο και κατά τη θεολογία του αγίου Μαξίμου του Ομολογητή: «όσα ο Θεός, ούτως και ο κατά χάριν τεθεωμένος δίχα της κατ’ ουσίαν ταυτότητος».

Ακριβώς μέσα από αυτό το πρίσμα και από αυτή τη διάσταση ενεργεί ο προφήτης Ηλίας, για να συνετίσει τους ανθρώπους της εποχής του, που δυστυχώς στη συντριπτική πλειοψηφία τους παρασύρθηκαν στην ειδωλολατρία και την ανηθικότητα. Λέει χαρακτηριστικά γι’ αυτό ο ιερός Χρυσόστομος: «εγένετο τοίνυν λιμός χαλεπός και λιμών απάντων πικρότατος και τούτον ήγαγεν ο Μέγας Ηλίας καθάπερ τινά φοβερόν οικέτην καλέσας, ώστε τους συνδούλους τον Δεσπότην υβρίζοντες σωφρονήσαι».

Ο ιερός Χρυσόστομος τονίζει επίσης πως στον όλο βίο του προφήτη Ηλία είναι εμφανής η θεία πρόνοια. Στην αρχή διατρέφεται από κοράκια και ύστερα από μία χήρα γυναίκα στα Σαρεπτά της Σιδώνος. Με αυτόν τον τρόπο λέει ο ιερός Πατήρ, δείχνει ο Θεός την αγάπη του προς το πρόσωπο του Προφήτη. Πρώτα τον υπηρετεί η άλογος φύση και ύστερα η έλλογος φύση. Λέει και πάλιν «διά τούτο αυτόν πρόταιρον διά των κοράκων έθρεψε μονουνοχί προς αυτόν λέγων. Ει την άλογον φύσιν ξενοδοχήσαι σε παρασκεύασα, πολλώ μάλλον η λογική πεισθήσεται τούτο». Εξάλλου η παρουσία του στα Σαρεπτά της Σιδώνος κατά τον ιερό Χρυσόστομο προεικόνιζε την τιμή που θα ελάμβανε ο Χριστός από τους εθνικούς και την απόρριψή του από τους Ιουδαίους. Λέει χαρακτηριστικά: «όταν ουν ίδης τον Χριστόν απελαυνόμενον μεν παρ’ αυτών, υποδεχόμενον δε παρά των εθνών, άνωθεν τους τύπους καταμαθών μη θαυμάσης επί της του πράγματος αληθείας». Στα Σαρεπτά λοιπόν της Σιδώνος διατρέφει θαυματουργικά μία χήρα γυναίκα με τα ορφανά της, ανιστά μάλιστα εκ νεκρών και ένα παιδί της που πέθανε. Τέλος όταν με θαυματουργικό τρόπο ζητά να ανάψει τα ξύλα της θυσίας προς τιμή του αληθινού Θεού εκφράζει τη θλιβερή διαπίστωση: «εγώ υπολέλειμμαι προφήτης του Κυρίου μονότατος». Μόνος σε αντίθεση με τους τετρακόσιους πενήντα προφήτες του Βάαλ και τους τετρακόσιους προφήτες της Αστάρτης και όμως τελικά θριαμβεύει επί του κακού και διά του θαύματος διαλαλεί την παρουσία του αληθινού Θεού.

Θαυμαστό υπήρξε και το τέλος της επίγειας ζωής του. Ως γνωστό ο Προφήτης Ηλίας δεν απέθανε, αλλά αναλήφθηκε στους ουρανούς. Συγκλονιστική είναι η αφήγηση της ανάληψής του, όπως αυτή περιγράφεται στο Δ’ βιβλίο των Βασιλειών: «και εγένετο αυτών πορευομένων επορεύοντο και ελάλουν· και ιδού άρμα πυρός και ίπποι πυρός και διέστειλαν ανά μέσον αμφοτέρων και ανελήφθη Ηλιού εν συσσεισμώ ως εις τον ουρανόν».

Κατά τους Πατέρες της εκκλησίας ο προφήτης Ηλίας είναι τύπος Χριστού. Προφήτης και κριτής ο Ηλίας; Το ίδιο και ο Χριστός. Τον θάνατο ενίκησε ο Χριστός;  Αναλήφθηκε ο Ηλίας. Εις τα έθνη στάληκε ο Χριστός, σαράντα μέρες ενήστευσε; Το ίδιο και ο προφήτης Ηλίας.

Επιπρόσθετα κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά υπήρξε πρότυπο νίψης και άσκησης. Σε ένα λόγο του «περί νηστείας» θα πει: «Ηλίας προκαθαρθείς τη νηστεία θεόπτης εγένετο». Τέλος ο ίδιος αυτός πατέρας της εκκλησίας μας, σε ένα λόγο του στην «Μεταμόρφωση του Σωτήρα» αναφέρει ότι: «Μωυσής και Ηλίας εμφαίνονται τω Κυρίω οι πάντων των ανθρώπων ασκήσαντες την νηστείαν και την προσευχήν δυκνείντες ούτω το συνοδόν και φιλάλληλον τούτων».

Για όλους τους πιο πάνω λόγους η εκκλησία τιμώντας τη μνήμη του ψάλλει: « ο ένσαρκος άγγελος, των προφητών η κρηπίς, ο δεύτερος πρόδρομος της παρουσίας Χριστού, Ηλίας ο ένδοξος, άνωθεν καταπέμψας Ελισσαίω την χάριν, νόσους αποδιώκει και λεπρούς καθαρίζει˙ διό και τοις τιμώσιν αυτόν βρύει ιάματα».

Πηγή: Διμηνιαία έκδοσις Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού,  Παράκληση, έτος 13^ο, τεύχος 73^ο, Ιούλιος – Αύγουστος 2013, σελ. 7-8.

Τι γράφει η Αποκάλυψη για τον προφήτη Ηλία

Πολλοί αγνοούν ότι ο προφήτης Ηλίας δεν πέθανε, αλλά ανελήφθη, προς τον ουρανό και, σύμφωνα με προφητεία και μάλιστα με λεγόμενα του ιδίου του Χριστού αλλά και των Πατέρων, θα έλθει «και αποκαταστήσει πάντα»

Διαβάστε τί γράφεται στην Αποκάλυψη, στο βιβλίο της Αποκαλύψεως στο 11ο κεφάλαιο, πάνω σ’ εκείνο το θέμα του ε­λέγχου του Αντιχρίστου υπό του Προφήτου Ηλία, και τί θα γίνει παρακάτω, «και δώσω, λέει ο Θεός, τοις δυσί μάρτυσί μου, και προφητεύσουσιν ημέρας χιλίας διακοσίας εξήκοντα… ούτοι έχουσιν εξουσίαν τον ουρανόν κλείσαι, ίνα μη υετός βρέχη τας ημέρας της προφητείας αυτών. και… το θηρίον το αναβαίνον εκ της αβύσσου… αποκτενεί αυτούς.»18 Παραλείπονται μερικοί στίχοι, για λόγους συντομίας. Και θα δώσω στους δυο μάρτυρές μου, λέει ο Χριστός, και θα προφητεύσουν. Λέγονται μάρτυρες, γιατί θα δώσουνε μία μαρτυρία. λέγονται ακόμη και προφήτες, γιατί θα προφητεύσουν.

Πόσο θα προφητεύσουν; Χίλιες διακόσιες εξήντα ημέρες, ίσον τριάμισι χρόνια. Πόσες μέρες είχε κρατήσει την ανομβρία τότε ο Προφήτης; Τριάμισι χρόνια. Το ίδιο φαινόμενο, από το ίδιο πρόσωπο!

Διαβάστε πώς το λέει η Καινή Διαθήκη αυτό. «Αυτοί θα έχουν εξουσία να κλείσουν τον ουρανό, για να μην πέσει βροχή κατά τις ημέρες της προφητείας τους.»! Το κήρυγμα της μετανοίας λοιπόν θα διαρκέσει τριάμισι χρόνια, όσο και η περίοδος της ανομβρίας.

Αλλά τότε, λέει, το Θηρίον που θα ανεβεί από την άβυσσο, ο Αντίχριστος, μη ανεχόμενος την παρουσία και τον έλεγχο των δύο Προφητών, θα τους φονεύσει και θα αφήσει τα σώματά τους άταφα στην πλατεία της Ιερουσαλήμ.1

Ερμηνεύει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός και λέει: «Αποσταλήσεται Ενώχ και Ηλίας ο Θεσβίτης … και υπ’ αυτού αναιρεθήσονται.»20.

Γι’ αυτούς τους δύο Προφήτες μας λέει το βιβλίο της Αποκαλύψεως ότι θα τους δει όλος ο κόσμος, αφού θα ‘χουν φονευθεί στην πλατεία της Ιερουσαλήμ. Βέβαια αυτό δείχνει ότι εκεί θα κυβερνήσει ο Αντίχριστος, τον οποίο θα ελέγξουν, αλλά και θα καταδείξουν οι δύο Προφήτες ότι αυτός τελικά είναι ο Αντίχριστος. Θα τους φονεύσει όμως, λέει, και τότε θα δουν τον φόνο τους «γλώσσες, φυλές, έθνη, λαοί». Είναι μια συνηθισμένη φράση που χρησιμοποιείται στην Αποκάλυψη από τον ευαγγελιστή Ιωάννη, αλλά χρησιμοποιείται και από τον προφήτη Δανιήλ.

Πώς θα δουν αυτές οι «γλώσσες, φυλές, έθνη, λαοί» την αναίρεση, τον θάνατο των δύο Προφητών; Ασφαλώς με την τηλεόραση!

Μπορούσαν ποτέ να φανταστούν οι παλιότεροι ότι θα ερχόταν η τηλεόραση;… Θα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι όλοι οι λαοί θα μπορούσαν έτσι να βλέπουν;… Κι όμως σήμερα είναι δυνατόν.

Η Ορθοδοξία ως απάντηση στην ασυδοσία

Η Ορθοδοξία, με ποιόν είναι ;;;
Όθων Ιακωβίδης (17/VII/2016)

Η Ορθόδοξη Εκκλησία, εκ των πραγμάτων, καθίσταται το προπύργιο που πρέπει να ορθωθεί για να αποκρούσει την επέλαση της “Αυτοκρατορίας του Σκότους” που επιτίθεται ύπουλα και μανιασμένα, τόσο σ’ αυτήν, όσο και στην κοινωνία ολόκληρη.

Δεν μπορεί η Ορθοδοξία να συνεχίσει να κάνει πως δεν βλέπει, δεν ακούει και πως δεν καταλαβαίνει.
Εκτός κι αν έχει αποφασίσει να συνθηκολογήσει μ’ αυτόν τον εχθρό της και τώρα ήρθε η ώρα να αποκαλυφθεί η τραγική αυτή πραγματικότητα !!!…

Στην επέλαση της “Νέας Θρησκείας” (του Χρήματος, ως “ενσάρκωση” των αξιών του στυγνού Υλισμού) εναντίον των θεμελιωδών πνευματικών αξιών των παλιών θρησκειών, ποια είναι η θέση της Ορθοδοξίας;

Και, μη μου πείτε πως δεν είναι, πλέον, “φώς-φανάρι” πως οι “Νόμοι του Χρήματος” που επιβάλλει η αόρατη και πανταχού παρούσα “Αυτοκρατορία του Χρήματος”, έχουν ήδη δημιουργήσει και επιβάλλει στην πανανθρώπινη κοινωνία τη Νέα Θρησκεία, με την τριαδική υπόστασή της: “ΧΡΗΜΑ, ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΑΙ ΑΓΟΡΕΣ” κατ’ απόλυτη αντιστάθμιση του “ΠΑΤΉΡ, ΥΙΌΣ ΚΑΙ ΆΓΙΟ ΠΝΕΎΜΑ”.
Είναι, πλέον, “φώς-φανάρι” πως το γκρίζο πέπλο της υποταγής στους Νόμους του Χρήματος, που η δια-τραπεζική και δια-χρηματηστηριακή δικτύωση της Οικονομικής Παγκοσμιοποίησης απλώνει σ’ όλη την Οικουμένη, δεν είναι τίποτε άλλο από το δίχτυ στο οποίο παγιδεύει, σαν μικρά και μεγαλύτερα ψάρια και ψαράκια, τα εκατομμύρια νοικοκυριά που ζουν στον πλανήτη.
Αυτή καθοδηγεί και υπαγορεύει τις πράξεις, όχι μόνο των ανθρώπων, αλλά και των κυβερνήσεων τους!!….

Με μία συνεχή, συνεπή, επιστημονικά στημένη και εντονώτατη προπαγάνδα που ασκεί παγκοσμίως, εδώ και τρείς-τέσσερις γενιές, τόσο στο Οικονομικο/Πολιτικό πεδίο (με την επιβολή της ομογενοποίησης της συμπεριφοράς των ανθρώπινων κοινωνιών) όσο και (κυρίως) στο Πολιτιστικό πεδίο (μέσα από τη Μουσική, το Σινεμά, τη Λογοτεχνία, την κουλτούρα ένδυσης και διατροφής, κλπ) η “Νέα Θρησκεία” έχει ήδη αλώσει το μεγαλύτερο μέρος της σκέψης και συμπεριφοράς των κατοικούντων στη “Δύση” ανθρώπων.
Οι πιστοί της (που βαπτίζονται από τη νηπιακή ηλικία στη Νέα Θρησκεία χωρίς να ερωτηθούν) από το πρωί ως το βράδυ προσηλυτίζονται στην παναγία Κατανάλωση, παρακολουθώντας ευλαβικά τα Ευαγγέλια της (που είναι η διαφήμιση υπαρκτών και, κυρίως, ανύπαρκτων αναγκών) και μετουσιώνουν σε πράξη τα κηρύγματά της με την επιφοίτηση δανεικών!!!
Το όραμα της ευτυχίας στην τρέχουσα ζωή τους, ανανεώνεται με την οργιώδη Κατανάλωση που, ως νέα “Θεία κοινωνία”, τους θεραπεύει από
πάσα νόσο και πάσα μαλακία.

Αυτή είναι Θρησκεία !! Χειροπιαστά πράγματα !! Όχι μετά τον θάνατο… Εδώ και τώρα μπορείς να ευφρανθείς τα ερμαφρόδιτα (ώστε να καλύπτουν όλα τα γούστα) ουρί του Παραδείσου, με τα πιλάφια τα γαρνιρισμένα με ότι το παραδείσιο (χωρίς να είναι ανάγκη να είσαι Μουσουλμάνος) και με ότι άλλο τραβά και μπορεί να διανοηθεί η όρεξη του σαρκίου σου, μουστερή μου…..
Αρκεί να είσαι πιστός στη Νέα Θρησκεία!!!
ΧΡΗΜΑ: Αυτός είναι “ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών” θεός, που έχει πιστούς που τον προσκυνούν, όχι μόνο τις Κυριακές (οι Χριστιανοί), τις Παρασκευές (οι Μουσουλμάνοι) και τα Σάββατα (οι Εβραίοι) αλλά κάθε μέρα, κάθε ώρα και λεπτό !!!
Οι ναοί (Τράπεζες) της “Νέας Θρησκείας” σφύζουν από πιστούς που παρακαλούν γονατιστοί για την επιφοίτηση της Θείας Χάριτος που επέρχεται ως δανειοδότηση, ενώ στις Μητροπόλεις της “Νέας Θρησκείας” (τα Χρηματιστήρια) προσεύχονται και ομολογούν, οι Ομολογιούχοι, για τή Θεία Χάρη για να προστατεύσει την πορεία των Ομολόγων και των μετοχών τους…..
Και, βέβαια, δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως, μέχρι πρό τινος, το Χρήμα δεν ήταν ποτέ Ο Θεός, γιατί υπήρχαν κι άλλα κέντρα αξιών και νοήματος, και άλλοι «θεοί».
Η διαμόρφωση της αξίας τού χρήματος γινόταν μέσα σε πλήθος άλλων αξιών, που περιόριζαν την εμβέλεια της εξουσίας του.
Όμως στις μέρες μας, το Χρήμα γίνεται όλο και πιο πολύ σαν τον Γιαχβέ (Ιεχωβά) της Παλαιάς Διαθήκης, δηλαδή όχι απλώς μια ανώτερη θεότητα που ανταγωνίζεται τις άλλες, αλλά η Ανώτατη Θεότητα, ο μοναδικός αληθινός Θεός, του οποίου το βασίλειο πρέπει τώρα να γίνει καθολικά αποδεκτό και ο οποίος δεν αφήνει περιθώριο για αντιπάλους.

Η σύγχρονη διανόηση ήδη αποδίδει στην “Αγορά” (το “Άγιο Πνεύμα” της Νέας Θρησκείας) μια συνολική σοφία που στο παρελθόν είχαν μόνο οι θεοί.

Η Αγορά, μας διδάσκουν, είναι ο παντογνώστης και πανδαμάτωρ μηχανισμός, ικανός να καθορίζει ποιες είναι οι ανθρώπινες ανάγκες, πόσο πρέπει να κοστίζει ο καφές και οι μπανάνες, το κεφάλαιο, πόσο πρέπει να πληρώνονται οι κομμώτριες, οι ταξιτζήδες και οι μαέστροι ή οι λογιστές και σε τι τιμή πρέπει να πωλούνται τα τρακτέρ, τα σώβρακα, οι εκτρώσεις και οι κηδείες.

Αλλά πώς ξέρουμε το θέλημα της Αγοράς;

Υπάρχει ο ιεροφάντης των μυστηρίων της πρόβλεψης, η σύγχρονη Πυθία που εκδίδει ηλεκτρονικούς χρησμούς. Η Wall Street με τον Dow Jones.

Πράττοντας ενάντια στις προειδοποιήσεις τους, κινδυνεύεις με αφορισμό που σημαίνει απώλεια Χρήματος, δηλαδή χαράς και ζωής !!!….

Το Άγιο Πνεύμα της Νέας Θρησκείας (με τη βοήθεια του Διαδικτύου) γνωρίζει ήδη τα βαθύτερα μυστικά και τις σκοτεινότερες επιθυμίες της καρδιάς μας, καθώς μέσα στο διαδίκτυο ανοίγουν όλες οι καρδιές, γίνονται γνωστές όλες οι επιθυμίες και δεν μένει κανένα μυστικό, κρυφό.

Προφανώς η Αγορά θέλει αυτήν την παντογνωσία διότι, εξετάζοντας τους ενδότερους φόβους μας και επιθυμίες μας και διανέμοντας, κατόπιν αυτού, συνολικές λύσεις, μπορεί να επεκτείνει την εμβέλειά της.

Το να αμφισβητείς την παντογνωσία της Αγοράς ισοδυναμεί με το να αμφισβητείς την ανεξιχνίαστη σοφία της Θεϊκής Πρόνοιας.

Και ενώ αυτά συμβαίνουν στους τόπους λατρείας της “Νέας Θρησκείας”, οι φύλακες των “παλαιών” Θρησκειών τί κάνουν ;;;;

Και, ας αφήσουμε τις άλλες. Η Ορθοδοξία, τί κάνει απέναντι στον μεγάλο αυτό εχθρό του Πνεύματος, άρα και δικό της εχθρό, που εκμηδενίζει κάθε πνευματική αξία, απαξιώνοντας την με την παντοδυναμία του δικού της θεού, του Χρήματος ;;;
Ακούγεται και γράφεται ότι το Βατικανό είναι ο κύριος Τραπεζίτης της Ερωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Αν είναι έτσι (και γιατί να μην είναι, όταν εμφανώς το Βατικανό έχει Τραπεζικές, εφοπλιστικές, κατασκευαστικές, κ.α επιχειρήσεις;) η Ορθοδοξία (με δύο χιλάδες χρόνια αποχή από άμεση εμπλοκή σε κερδοσκοπικές επιχειρήσεις) θα συμπράξει μαζί του (και θα γίνει κι αυτή μέλος της “Αυτοκρατορίας του Χρήματος”, ) κατά την επιχειρούμενη “ένωση των εκκλησιών” που βλέπουμε να εξελίσσεται;;
Και, μήπως (γιατί όχι;) αυτή η “ένωση των εκκλησιών”, προωθείται και καθοδηγείται από το Αρχιερατείο της “Νέας Θρησκείας”, ώστε να απορροφήσει όλες τις παλιές ;;
Και, γιατί να μη συμβαίνει αυτό, αν σκεφθούμε πως η Ορθόδοξη Εκκλησία (και όχι μόνο) ως φορέας πνευματικών Αξιών, με τεράστια οργάνωση και με άμεσο επηρεασμό των πιστών της, είναι ίσως ο πιο επικίνδυνος (για τα σχέδια της Νέας Θρησκείας) παράγων αντίστασης για την ανατροπή τους ;;;
Γιατί, λοιπόν, να μην έχει σχεδιαστεί και στοχευθεί η αδρανοποίηση, αν όχι η πλήρης αλλοτρίωση και υποταγή της;;;

Αναρωτιέται κανείς αν η πραγματική σύγκρουση μεταξύ των θρησκειών (ή ακόμα και των πολιτισμών) περνά απαρατήρητη.
Για όλες τις θρησκείες του κόσμου, όσο κι αν αυτές διαφέρουν μεταξύ τους, η θρησκεία της Αγοράς έχει αναδειχθεί ο πιο αξιόλογος αντίπαλος, κυρίως γιατί σπανίως αναγνωρίζεται ως θρησκεία.

Η ύπουλη αυτή επέλαση της Νέας Θρησκείας, που οδηγεί τον άνθρωπο να χάσει κάθε πνευματική υπόσταση και κάθε πνευματική Αξία, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΚΟΠΕΙ !!
Όχι για ιδεολογικούς, θεολογικούς και δογματικούς λόγους. Ο λόγος είναι απλός: Δεν πρέπει, ΠΟΤΕ, να αλλοτριωθεί η πνευματική υπόσταση του Ανθρώπου, διότι αυτή είναι η πηγή της πραγματικής ικανοποίησης και ευχαρίστησης που τον οδηγεί στην ολοκλήρωση της φύσης του και στη διαρκή προσπάθειά του να γίνει καλύτερος, δηλαδή να πλησιάσει περισσότερο στην τελειότητα τού δημιουργού του.
Όταν αυτό το στοιχείο εκλείψει από την ύφανση της κοινωνίας, αφήνοντας μόνο τη λειτουργία ικανοποίησης των ζωωδών ενστίκτων, τότε αυτή θα υφάνει το σάβανο του νεκροζώντανου Ανθρώπου που θα εκτελεί άκριτα, σαν άβουλο ρομπότ, τις εντολές τής ελίτ των ελάχιστων εξουσιαστών.

Οι διαφορές μεταξύ των παραδοσιακών θρησκειών, γίνονται ασήμαντες, σε σύγκριση με τις θεμελιώδεις διαφορές που έχουν όλες με τη θρησκεία της Αγοράς.
Δεν ξέρουμε τί σκέφτονται και πως θα αντιμετωπίσουν την επέλαση της Νέας Θρησκείας, οι άλλες Εκκλησίες.
Θα οδηγήσει αυτό σε μια νέα τζιχάντ ή μια σταυροφορία; Αμφίβολο. Φαίνεται απίθανο οι παραδοσιακές θρησκείες να ανέβουν στο ύψος των περιστάσεων και να προκαλέσουν τα δόγματα της νέας αντίληψης.
Οι περισσότερες, δείχνουν ευχαριστημένες με το να γίνουν οι ακόλουθοί της ή με το να απορροφηθούν στο πάνθεον της.

Όπως και οι προηγούμενες θρησκείες, η Νέα θρησκεία έχει ευφυείς τρόπους να ενσωματώνει τις προϋπάρχουσες
Όμως, η Ορθοδοξία, έχει τη δική της ιστορία και τη δική της ιδιοσυστασία.
Άντεξε, ήδη, σε μία προγενέστερη επίθεση του Υλισμού, που της έγινε από το Κομμουνιστικό καθεστώς, μετά το 1917. Και μετά 80 περίπου χρόνια απαγόρευσής της στα εδάφη του, αναβίωσε δυνατότερη.

Τώρα, η επίθεση γίνεται από την αντίθετη κατεύθυνση (από τη μεριά της “Φιλελεύθερης Οικονομίας”) και η διαφορά που έχει με την προηγούμενη επίθεση, είναι ότι η τωρινή είναι πολύ χειρότερη, διότι είναι εξαιρετικά ύπουλη, καθώς δεν δηλώνει καμία εχθρότητα ή έστω αντίθεση, με την ύπαρξη τής (οποιασδήποτε) Εκκλησίας !!
Η αντιπαλότητά της βρίσκεται κρυμμένη στα θεμελιώδη συστατικά της και εκδηλώνεται κάτω από την ορατή επιφάνεια των πραγμάτων, που κρύβει αυτά τα συστατικά.

Η αόρατη και πανταχού παρούσα “Αυτοκρατορία του Χρήματος”, ενώ συμπεριφέρεται σαν Θρησκεία (όπως προκύπτει από τα προηγούμενα) εμφανίζεται σαν ένα Οικονομικό δόγμα που ασκεί μία (απολύτως νόμιμη) Οικονομική δραστηριότητα.

Με άλλα λόγια, επιχειρεί επί χρόνια, στηριγμένη σε μία τεράστια εξαπάτηση που είναι τόσο τεράστια, ώστε δεν γίνεται πιστευτό πως είναι απάτη !!!
Η φριχτή αυτή Αλήθεια, πρέπει να αποκαλυφθεί.
Η Ορθοδοξία έχει τη δύναμη να αποκαλύψει την τεράστια αυτή εξαπάτηση.
Ίσως είναι και η μοναδική οργανωμένη και συγκροτημένη σε σώμα οντότητα, που έχει αυτή τη δύναμη.
Και, μάλιστα, έχει την υποχρέωση να το κάνει καθώς κινδυνεύει η ίδια η ύπαρξή της…
Με άλλα λόγια, δεν μπορεί να μείνει αμέτοχη στην ύπουλη και βάρβαρη επίθεση που δέχεται το Σώμα της, το ποίμνιό της, καθώς “ο σιωπών δοκεί συναινείν”…

Προ ημερών τελείωσε στα Χανιά της Κρήτης, η 8η Οικουμενική Σύνοδος των Ορθοδόξων Εκκλησιών, χίλια διακόσια είκοσι εννιά (1229) χρόνια μετά την 7η Οικουμενική Σύνοδο !!
Με μεγάλη ευχαρίστηση, διαβάζοντας μία-μία τις 12 Αποφάσεις τής ιστορικής αυτής Συνόδου, αντιγράφω την υπ’ αρ. (9):
9) Ἀπέναντι στήν ἰσοπεδωτική καί ἀπρόσωπη ὁμογενοποίηση, ἡ ὁποία προωθεῖται μέ ποικίλους τρόπους, ἡ Ὀρθοδοξία διακηρύττει τόν σεβασμό στήν ἰδιοπροσωπία ἀνθρώπων καί λαῶν.

Ἀντιτίθεται στήν αὐτονόμηση τῆς οἰκονομίας ἀπό τίς βασικές ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου καί στήν μετατροπή της σέ αὐτοσκοπό.

Ἡ πρόοδος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους δέν συνδέεται μόνο μέ τήν ἀνάπτυξη τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου ἤ μέ τήν πρόοδο τῆς οἰκονομίας εἰς βάρος τῶν πνευματικῶν ἀξιῶν.

Μέσα σ’ αυτές τις γραμμές, βρίσκονται συμπυκνωμένα αυτά που προαναφέρθηκαν και εδώ, στο σημείωμα αυτό.

Περιμένει, λοιπόν, η κοινωνία, να δεί και να ακούσει τη μεγάλη αντίσταση της Εκκλησίας εναντίον της άλωσης της που, ταυτόχρονα, είναι και άλωση της αξιοπρέπειας κάθε νοικοκυριού και κάθε πιστού της που, τα τελευταία 5-6 χρόνια, εδώ στην Ελλάδα, υφίσταται την ανηλεή επίθεση της “Αυτοκρατορίας του Σκότους”.

Η αντίσταση της Ορθοδοξίας σ’ αυτή τη σκοτεινή Αυτοκρατορία, πρέπει να εκδηλωθεί μέσα από ένα στιβαρό και εκτεταμένο στον χώρο και στον χρόνο πρόγραμμα ενημέρωσης της κοινωνίας με σκληρά κείμενα της Ιεράς Συνόδου, με πύρινες ομιλίες των ιερωμένων της από τους άμβωνες των απανταχού ναών, από τα Χριστιανικά έντυπα, από τις εφημερίδες και τις τηλεοράσεις, από κάθε μέσον που μπορεί να διαθέσει η παντοδύναμη οργάνωση της Ορθοδοξίας.

Και μην προσπαθήσει η Εκκλησία να κρυφτεί πίσω από το (σωστό και σεβαστό) “Η Ἐκκλησία δέν ἀναμειγνύεται στήν πολιτική”, καθώς η πολιτική δεν ασκείται μόνο με ενέργειες. Ασκείται και με αδράνεια.
Η ουδέτερη στάση μεταξύ ενός πάνοπλου επιτιθέμενου και ενός άοπλου στόχου, δεν είναι θέση ουδετερότητας. Είναι ξεκάθαρη θέση υποστήριξης του επιτιθέμενου.

Η άμυνα εναντίον της μεγαλύτερης απειλής εναντίον της, δεν είναι πολιτική. Είναι αυτονόητη υποχρέωσή της στην αιωνόβια ιστορία της και στο μέλλον της.

Οι στιγμές, είναι μεγάλως ιστορικές. Και καταγράφονται…. και ο κάθε κατεργάρης θα πάει στον ιστορικό πάγκο του, όταν καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός από τον καλπασμό των ιπποτών της αποκαλύψεως, που ακούγεται όλο και πιο κοντά…..
Ένας νέος “Μεσαίωνας” έρχεται καλπάζοντας που, αν δεν τον εμποδίσουμε, θα αποδειχθεί τρισχειρότερος στη βαρβαρότητά του, από τον γνωστό μας.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία, εκ των πραγμάτων, καθίσταται το προπύργιο που πρέπει να ορθωθεί για να αποκρούσει την επέλαση της “Αυτοκρατορίας του Σκότους” που τής επιτίθεται ύπουλα και μανιασμένα.

Δεν μπορεί η Ορθοδοξία να συνεχίσει να κάνει πως δεν βλέπει, δεν ακούει και πως δεν καταλαβαίνει.
Εκτός κι αν έχει αποφασίσει να συνθηκολογήσει μ’ αυτό τον εχθρό της και τώρα ήρθε η ώρα να αποκαλυφθεί η τραγική αυτή πραγματικότητα !!!…

Σημείωμα: Σημεία του κειμένου αυτού, έχουν παρθεί από το κείμενο “H αγορά ως θεός” των Afterwords (πηγή)

το είδαμε εδώ

Τὸ φῶς τῆς ἐντολῆς

Κουτσίδης Νίκων (Ἀρχιμανδρίτης)

Μιά διάσημη Γαλλίδα ἠθοποιός, ἡ Φανή Ἀρντάν, σέ πρόσφατη συνέντευξή της σέ ἑλληνική ἐφημερίδα (ΒΗΜΑ), εἶπε καί τά ἐξῆς:

«Ἡ ἐπιτυχία εἶναι κάτι, πού σχεδόν δέν τό καταλαβαίνεις. Ἐνῶ στήν ἀποτυχία μπορεῖς νά δώσεις μιά ἐξήγηση λογική. Ἐπειδή ἡ ἀποτυχία σέ ξαναφέρνει ἀντιμέτωπο μέ τόν ἑαυτό σου. Ἐγώ, γενικῶς, δέν τά μπορῶ τά κομπλιμέντα. Τό κομπλιμέντο εἶναι σάν τό ἄρωμα. Τό βάζεις, μυρίζει γιά λίγο, σέ εὐχαριστεῖ· καί μετά τό συνηθίζεις καί δέν σοῦ μυρίζει πιά καθόλου· τό μυρίζουν μόνο οἱ ἄλλοι ἕως ὅτου ἐξατμιστεῖ, ὁπότε δέν τό μυρίζει πιά κανένας. Μιά προσβολή ὅμως ἤ μιά βρισιά, ὅσο ἄδικη καί νά εἶναι, εἶναι σάν ἕνα φῶς πού μᾶς δείχνει στό σκοτάδι, τί θά ἔπρεπε νά εἴμαστε, ἤ τί θά ἔπρεπε νά εἴχαμε κάνει. Ἄρα βοηθάει περισσότερο. Εἶναι παράξενο. Κάπου εἶχα διαβάσει, ὅτι μιά διάσημη τραγουδίστρια δέν κρατοῦσε παρά μόνο τά γράμματα πού περιεῖχαν ὑβριστικά ἤ προσβλητικά σχόλια γιά ἐκείνη. Καί καταλαβαίνω, γιατί τό ἔκανε. Ἐπειδή ἤθελε νά εἶναι συνεχῶς σέ ἐγρήγορση».

Ἀκόμα βαθύτερα καί καλύτερα εἶχαν καταλάβει τά παραπάνω σπουδαῖα διδάγματα, ἀπό τήν πείρα τῆς ζωῆς τους, οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας:

«Κάποτε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Κολοβός καθόταν ἔξω ἀπό μιά ἐκκλησία. Καί τόν περικύκλωσαν οἱ ἀδελφοί καί τόν ἐρωτοῦσαν γιά τούς λογισμούς τους. Βλέποντάς τον κάποιος τόν ἐφθόνησε καί τοῦ εἶπε: Τό κανάτι σου Ἰωάννη εἶναι γεμᾶτο δηλητήριο(!). Τοῦ λέγει ὁ ἀββᾶς Ἰωάννης: Ἔτσι εἶναι, καλά τό λές· καί αὐτό τό εἶπες βλέποντας μόνο τά ἔξω· τί θά ἔλεγες ἄν ἔβλεπες καί τά μέσα τῆς ψυχῆς μου;» (Τό Γεροντικόν, η΄, ἔκδ. ΑΣΤΕΡΟΣ, σελ. 45).

Πῶς ὁ ἅγιος Ἰωάννης ἔφθασε σέ τόση ταπείνωση ὥστε νά ὠφελεῖται (καί νά ὠφελεῖ ἄλλους!) ἀκόμη καί ἀπό τήν κακή, φθονερή συμπεριφορά; Πολύ ἁπλά, ἐφαρμόζοντας τήν ἐντολή τοῦ Χριστοῦ:

-Ἐγώ σᾶς λέγω: Νά ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς σας! Νά λέτε καλά λόγια γιά ἐκείνους πού σᾶς κακολογοῦν. Νά εὐεργετεῖτε ἐκείνους πού σᾶς μισοῦν. Καί νά προσεύχεσθε γιά ἐκείνους πού σᾶς ζημιώνουν καί σᾶς κατατρέχουν. Ἔτσι θά γίνετε υἱοί τοῦ ἐπουρανίου Πατέρα σας (Ματθ. 5,44).

Ἡ μαρτυρία μιᾶς ἠθοποιοῦ, ἔχει ἰδιαίτερη ἀξία γιά μᾶς. Γιατί, πολλές φορές λέμε: βαρειές οἱ ἐντολές τοῦ Χριστοῦ. Καί ὅταν ἀκοῦμε πνευματικά κατορθώματα σάν τοῦ ἁγίου Ἰωάννου λέμε: Δέν εἴμαστε καί ἅγιοι ἀσκητές! Νά, λοιπόν, πού μιά κοσμική γυναίκα ὁμολογεῖ -χωρίς νά ἐπικαλεῖται τό εὐαγγέλιο- ὅτι οἱ ἐντολές τοῦ Χριστοῦ πού τίς ἐφάρμοσαν στήν ἐντέλεια οἱ ἅγιοι, εἶναι «Φῶς πού μᾶς δείχνει στό σκοτάδι τί θά ἔπρεπε νά εἴμαστε ἤ τί θά ἔπρεπε νά κάνουμε».

Ἀξίζει, χίλιες φορές, ἀκολουθώντας τά βήματα τῶν ἁγίων, νά ἀγωνισθοῦμε γιά νά φθάσουμε -κατά τό δυνατόν- στήν δική τους πνευματική ἀνάπαυση καί ἀναψυχή.

το είδαμε εδώ

Μια στυγερή δολοφονία...

.

Τα ξημερώματα της 17ης Ιουλίου 1918,
 στις 2:30 π.μ. μια οικογένεια
δολοφονείται στο Αικατερίνεμπουργκ της Ρωσίας.
 Είναι η Τσαρική οικογένεια των Ρωμανώφ,
ο Νικόλαος, η Αλεξάνδρα και τα παιδιά τους,
Όλγα, Τατιάνα, Αναστασία, Μαρία και ο μικρός
 διάδοχος Αλέξιος....
Η φωτογραφία αυτή, είναι η τελευταία τους,
εκείνη την νύχτα, όταν τους κατέβασαν στο
 υπόγειο του σπιτιού που τους είχαν περιορίσει!
 Τα μάτια των παιδιών είναι απορημένα, γιατί δεν καταλαβαίνουν ,
 τουλάχιστον τα μικρότερα τι τους περιμένει...

Αφού πρώτα τους φωτογράφισαν, αμέσως μετά τους εκτέλεσαν εν ψυχρώ...
 Όλα είχαν τελειώσει μέσα σε λίγα λεπτά.
 Μέσα σε λίμνες αίματος, κείτονταν τα αιμόφυρτα σώματα
της Τσαρικής Οικογενείας. Κάποια εκ των παιδιών ξεψυχούσαν
αλλά ζούσαν. Οι δολοφονικές σφαίρες, είχαν εξωστρακιστεί μιας και
οι κόρες των Ρωμανώφ, είχαν ραμμένα επάνω στα ρούχα τους
κάποια κοσμήματα με αποτέλεσμα οι σφαίρες να μην επιφέρουν τον
 ακαριαίο θάνατο... Οι δολοφόνοι τους, στάθηκαν επάνω από
 τα αιμόφυρτα κορμιά χαρίζοντας τους την λύτρωση από το μαρτύριο τους,
λογχίζοντας με ξιφολόγχες  το σώμα καθενός χωριστά. 

Αμέσως, φρόντισαν να καθαρίσουν το δωμάτιο και να το φωτογραφίσουν
ξανά, αυτήν την φορά με τις σφαίρες να έχουν ανοίξει ρωγμές στους τοίχους.
Πήραν τα πτώματα και άνοιξαν έναν μεγάλο λάκκο και αφού πρώτα τα
έκαψαν με οξύ στην συνέχεια τα έθαψαν.
 Μέσα σε λίγα λεπτά, είχε συντελεστεί ένα έγκλημα που σηματοδότησε
 την άνοδο των μπολσεβίκων στην εξουσία και ταυτόχρονα την
 κατάρρευση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας με τον θάνατο των
τελευταίων των Ρομανώφ. Το μίσος των επαναστατών, δεν οδήγησε στον
θάνατο μόνο τον Τσάρο, αλλά και τα παιδιά του, μεταξύ των οποίων
και τα δύο ανήλικα...

Το 2007 ανακαλύφθηκαν τα οστά της Αυτοκρατορικής οικογενείας,
τα οποία και θάφτηκαν με τιμές. Λίγα χρόνια πριν, η Ρωσική Εκκλησία,
 είχε προβεί στην αγιοκατάταξη της Αυτοκρατορικής οικογενείας.
 Σήμερα, ο τόπος του μαρτυρίου τους, έχει αναδειχθεί σε πανρωσικό
 προσκύνημα από ανθρώπους κάθε ηλικίας που ευλαβικά αποτίουν
 φόρο τιμής και σεβασμού, στο σημείο όπου πραγματοποιήθηκε
 ένα έγκλημα που απετέλεσε την αρχή μιας μακροχρόνιας
 αθεϊστικής λαίλαπας, αιματηρών διωγμών και εκτελέσεων εις βάρος
των θρησκευομένων πιστών και της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
                                                                                                                                      π. Θωμάς Ανδρέου 

Ἡ Ἁγία Μαρίνα ἡ Μεγαλομάρτυς

Γεννήθηκε στὴν Ἀντιόχεια τῆς Πισιδίας, στὰ χρόνια του αὐτοκράτορα Κλαυδίου τοῦ Β’, τὸ 270 μ.Χ. Λίγες μέρες μετὰ τὴ γέννησή της, ἡ μητέρα της πέθανε, καὶ ὁ πατέρας της Αἰδέσιος, ποὺ ἦταν Ἱερέας τῶν εἰδώλων, τὴν ἀνέθεσε σὲ μία χριστιανὴ γυναίκα, ἀπὸ τὴν ὁποία ἡ Μαρίνα διδάχθηκε τὸν Χριστό. Ὅταν ἔγινε 15 χρονῶν, ἀποκαλύπτει στὸν πατέρα της ὅτι εἶναι χριστιανή. Ἔκπληκτος αὐτὸς ἀπ’ αὐτὸ ποὺ ἄκουσε, μὲ μίσος τὴν διέγραψε ἀπὸ παιδί του. Τὸ γεγονὸς αὐτό, μαθεύτηκε ἀμέσως καὶ ἔτσι ὁ ἡγεμόνας τῆς περιοχῆς διέταξε νὰ τὴν συλλάβουν καὶ νὰ τὴν φέρουν ἐνώπιόν του. Ἀμέσως θαμπώθηκε ἀπὸ τὴν ὀμορφιά της. Τὴν ρώτησε ποὶα εἶναι καὶ ποὶα εἶναι ἡ πίστη της καὶ αὐτὴ τοῦ ἀπάντησε ὅτι ὀνομάζεται Μαρίνα καὶ εἶναι χριστιανὴ καὶ ὅτι εἶναι γέννημα θρέμμα τῆς Πισιδίας. Τότε ὁ ἡγεμόνας προσπάθησε νὰ τὴν πείσει νὰ ἀρνηθεῖ τὴν πίστη της. Ἡ Ἁγία ὅμως δὲν δέχτηκε. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ ὁ τύραννος πρόσταξε καὶ τὴν ὑπέβαλαν σὲ βασανιστήρια φρικτὰ καὶ ἀφοῦ τὶς κατέσκισαν τὶς σάρκες, τὴν ἔριξαν στὴν φυλακή. Μέσα στὴν φυλακὴ μάλιστα συνέβη τὸ ἑξῆς: ὁ διάβολος μεταμορφωμένος σὲ ἄγριο δράκοντα, προσπάθησε νὰ κάνει τὴν Ἁγία νὰ φοβηθεῖ. Αὐτὴ ὅμως προσευχήθηκε στὸν Θεὸ καὶ ἀμέσως ὁ δράκοντας ἄλλαξε μορφὴ καὶ ἔγινε ἕνας μαῦρος σκύλος καὶ τότε ἡ Ἁγία ἅρπαξε ἕνα σφυρὶ καὶ χτυπώντας τον στὸ κεφάλι καὶ τὴν ράχη τὸν ταπείνωσε. Στὴ συνέχεια ὁ ἡγεμόνας διέταξε καὶ τὴν ἔφεραν πάλι μπροστά του. Παρὰ τὶς πιέσεις του, ἡ ἁγία παρέμεινε ἀκλόνητη. Ἔτσι ὑποβλήθηκε σὲ νέα βασανιστήρια μέχρι ποὺ ἀποκεφαλίστηκε λαμβάνοντας τὸν στέφανο τοῦ μαρτυρίου. Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον. Μνηστευθεῖσα τῷ Λόγῳ Μαρίνα ἔνδοξε, τῶν ἐπιγείων τὴν σχέσιν πᾶσαν κατέλιπες, καὶ ἐνήθλησας λαμπρῶς ὡς καλλιπάρθενος· τὸν γὰρ ἀόρατον ἐχθρόν, κατεπάτησας στερρῶς, ὀφθέντα σοι Ἀθληφόρε. Καὶ νῦν πηγάζεις τῷ κόσμῳ, τῶν ἰαμάτων τὰ χαρίσματα. Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον. Παρθενίας κάλλεσι, πεποικιλμένη παρθένε, ἀκηράτοις στέμμασιν, ἐστεφανώθης Μαρίνα· αἵμασι, τοῦ μαρτυρίου δὲ φοινιχθεῖσα, θαύμασι, κατελαμπρύνθης τῶν ἰαμάτων, καὶ τῆς νίκης τὰ βραβεῖα, ἐδέξω Μάρτυς, χειρὶ τοῦ Κτίστου σου. Μεγαλυνάριον Τὴν λαμπάδα πάντες τὴν φαεινήν, καὶ τῆς παρθενίας, τὸν ἀσύληπτον θησαυρόν, τὴν νύμφην Κυρίου, καὶ ἄσπιλον ἀμνάδα, Μαρίναν τὴν ἁγίαν, ὕμνοις τιμήσωμεν.