Τὸ καναρίνι!…Κυριακή Θ΄ Ματθαίου. (†) ἐπίσκοπος Γεώργιος Παυλίδης Μητροπολίτης Νικαίας

Τὸ καναρίνι!…

«Ὀλιγόπιστε! εἰς τὶ ἐδίστασας;»

Κυριακή Θ΄ Ματθαίου (Ματθ. ιδ΄22-34)

(†) ἐπισκόπου Γεωργίου Παυλίδου Μητροπολίτου Νικαίας

Εἶναι ἀληθινὰ συγκλονιστιὴ καὶ πολὺ διδακτικὴ ἡ σημερινὴ Εὐαγγελικὴ περικοπὴ, ἀγαπητοί.
Μετὰ τὸ θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ τῶν πεντακισχιλίων καὶ τὴν ἀγαλλίασιν ποὺ ἐδοκιμασαν οἱ μαθηταὶ ἀπὸ τὸ ἐκπληκτικὸν γεγονός, ὁ Κύριος ἔδωσε ἐντολὴν νὰ ἐπιβιβασθοῦν εἰς τὸ πλοῖον καὶ νὰ πλεύσουν πρὸς τὴν Καπερανούμ. Ἡ ἐντολὴ ἐξετελέσθη ἀμέσως. Ὅμως ὁ Ἰησοῦς δὲν εἶναι μαζὺ των. Ἀνέβη εἰς τὸ ὄρος μόνος. Ὅλην τὴν νύκτα σχεδὸν ἦτο ἐκεῖ, προσευχόμενος.
Οἱ μαθηταὶ ἐν τῷ μεταξὺ δοκιμάζονται εἰς τὴν θάλασσαν. Κύματα πελώρια ὀρθώνονται καὶ τὸ πλοιάριον κινδυνεύει νὰ καταποντισθῇ. Πλησιάζει νὰ ξημερώσῃ. Αἴφνης ἔντρομοι οἱ μαθηταὶ διακρίνουν μίαν σκιὰν βαδίζουσαν ἐπὶ τῶν κυμάτων. Δὲν ἡμποροῦν ἀκριβῶς νὰ διακρίνουν τί εἶναι. Τὰ μέλη των παραλύουν. Ἡ καρδιὰ των κτυπᾶ δυνατά. «Φάντασμα»!, φωνάζουν τρομαγμένοι. Τὴν ἴδιαν ὅμως στιγμὴν ἀκούεται γλυκειὰ ἡ θεία φωνὴ τοῦ Διδασκάλου· «Μὴ φοβεῖσθε, ἐγὼ εἶμαι· ἔχετε θάρρος». Ἦτο ὁ Ἰησοῦς.
Τότε ὁ Πέτρος, ὁρμητικὸς ὅπως πάντα, ζητεῖ τὴν ἄδειαν νὰ βαδίσῃ καὶ αὐτὸς ἐπὶ τῶν κυμάτων.  Καὶ ὅταν τὴν ἐπῆρε, ἐπήδησεν ἐπάνω εἰς τὰ νερά. Καὶ νὰ, βαδίζει καὶ αὐτός, ὡσὰν νὰ εὑρίσκεται ἐπὶ τῆς ξηρᾶς. Δὲν μένει παρὰ ὁλίγη ἀπόστασις διὰ νὰ φθάση εἰς τὸν Χριστόν.
Αἴφνης λιποψυχεῖ. Ὁ ἄνεμος σηκώνει κύμα ἀπειλιτικά. Ἀρχίζει νὰ βυθίζεται.  Τὸ θάρρος τὸν ἔχει ἐγκαταλείψει. «Κύριε, σῶσον με», φωνάζει μὲ ἀγωνίαν.  Καὶ ὁ Χριστὸς ἁπλώνει τὸ ἅγιο χέρι Του, τὸν πιάνει, τὸν ἀνασύρει ἀπὸ τὰ κύματα καὶ τοῦ λέγει ἐπιτιμητικά. «Ὀλιγόπιστε, εἰς τὶ ἐδίστασας;»
Εἰς τὶ ἐδίστασας;
Νά κάτι, εἰς τὸ ὁποῖον θὰ πρέπει νὰ δώσωμεν μεγαλυτέραν προσοχήν. Ἄς τὸ μελετήσωμεν δι’ αὐτὸ βαθύτερον.

1.Τὰ κύματα.

Ὅταν, ἀγαπητοί, ἐξεκίνησαν οἱ Μαθηταί, ἡ θάλασσα ἦταν ἥσυχη. Λεπτὸ ἀεράκι ἐφούσκωνε τὰ πανιὰ τοῦ πλοιαρίου. Τίποτε δὲν προεμήνυε τὴν θύελλαν…
Αἴφνης ὅμως ἡ σκηνὴ ἀλλάσσει. Τὴν γαλήνην τὴν διαδέχεται ἡ τρικυμία. Σφοδρὸς ἄνεμος σηκώνει τεράστια κύματα, ποὺ κτυποῦν ἀλύπητα τὸ μικρὸ καράβι. «Ἦν γὰρ ἐναντίος ὁ ἄνεμος», σημειώνει ὁ Ἱερὸς Εὐγγελιστὴς.
Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὴν ζωήν. Ἀμέριμνοι καὶ ἡμεῖς πολλάκις ταξιδεύομεν εἰς τὸ πέλαγος τοῦ βίου. Διερχόμεθα τὰ νεανικὰ μας χρόνια ἤρεμα, ἐλπιδοφόρα. Πλάθομεν ὄνειρα.  Καταστρώνομεν σχέδια.  Καὶ αἴφνης ὅλα μεταβάλλονται.  Πεθαίνει ὁ πατέρας καὶ ἡ πεῖνα ἀπειλεῖ τὴν οἰκογένειαν. Ἀρρωσταίνει ἡ μητέρα καὶ ἑρημώνονται τὰ πάντα στὸ σπίτι. Ἀνατρέφει ἡ μητέρα μὲ λαχτάρα τὸ παιδί της, καὶ ὅταν ἔρχετα ἡ ὤρα νὰ χαρῇ κι αὐτή, περιπέτειαι ἀπρόβλεπτοι ἤ τὸ ξαπλώνουν νεκρὸ στὸ φέρετρο ἤ τὸ ρίπτουν ἀνάπηρο στὸ κρεββάτι.
Ἐπιστρέφει τὸ βράδυ ὁ σύζυγος ἀπὸ τὴν ἐργασία, μὲ καρδιὰ γεμάτη πόνο καὶ πικρία.  Καὶ ἀντὶ νὰ εὕρῃ στὸ σπίτι τὴ γαλήνη, συναντᾷ τὴν γκρίνια, τὰς συγκρούσεις.  Καὶ ὁ πόνος του διπλασιάζεται.
Περιμένει ἡ σύζυγος τὸν συντροφό της τὸ μεσημέρι καὶ τὸν βλέπει τὸ μεσονύκτιον νὰ ἔρχεται μὲ μάτια ποὺ πετοῦν φλόγες ἀπὸ τὸ πιοτό, μὲ καρδιὰ ἐπαναστατημένη, διότι ἔχασε στὸ χαρτοπαίγνιο.
Καὶ μαζεύεται σὲ μιὰ γωνιὰ φοβισμέη καὶ δυστυχής.
Ὁ ἕνας, χωρὶς νὰ πταίῃ, δέχεται τὴ μαχαιριὰ τῆς συκοφαντίας, ἡ ὁποία τοῦ κόβει τὸ ψωμὶ τῶν παιδιῶν του.
Ἡ ἄλλη, ἐξ αἰτίας τῆς συκοφαντίας, βλέπει νὰ συντρίβεται ἡ εὐτυχία τῆς οἰκογενείας της. Αὐτὸς δὲν τὴν α αἰτίαν, ἐκείνη διὰ τὸν β΄ λόγον, θρηνοῦν καὶ πονοῦν.
Ναὶ, αὐτὸς εἶναι ὁ βίος…. Κύματα, ποὺ ὑψώνονται καὶ χτυποῦν τὸ καράβι τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου.  Συχνὰ ἀσταμάτητα.  Μὲ ὁρμὴν καὶ μανίαν…..

2. Τὸ λάθος.

Οἱ Μαθηταὶ ἀγωνίζονται. Παλαίουν μὲ τὴν μανίαν τῶν κυμάτων.  Προσπαθοῦν νὰ συγκρατήσουν ὄρθιον τὸ πλοιάριοιν, ποὺ στριφογυρίζει σὰν ἄχυρο.  Τὰ γόνατά των παραλύουν.  Τὰ χέρια τῶν εἶναι πλέον ἀνίκανα νὰ ὁδηγήσουν τὸ καράβι.  Αὐτοὶ, οἱ ψαράδες μὲ τὰ ἡλιοκαμένα σώματα, ποὺ ἀντίκρυσαν τόσες φουρτοῦνες, τώρα ἀπέκαμαν. Ἀφήνουν τὰ κουπιά. Ἔσβησεν ἡ ἐλπίδα των. Ἡ θάλασσα θὰ γίνῃ ὁ ὑγρὸς των τάφος.
Αὐτὸ παθαίνομεν καὶ ἡμεῖς, συνήθως.  Μὲσα στὴ φουρτούνα τῆς ζωῆς, κάτω ἀπὸ τὸ συνεχὲς σφυροκόπημα τῶν ταλαιπωριῶν, ἡ ψυχή μας λυγίζει.  Τὰ χάνομεν.  Λιποψυχοῦμεν.  Ἀποκαρδιωνόμεθα.  Κοιτάζομεν νὰ κρατήσωμεν τὸ καράβι τῆς ζωῆς μας ὄρθιο στὰ κύματα τῶν πόνων, τῶν ἀτυχημάτων, τῶν περιπετειῶν. Ἀλλ’ εἶναι τόσον δύσκολον μόνος του κανεὶς νὰ νικήσῃ!  Συχνὰ ἐγκαταλείπεται ὁ ἀγών.  Καὶ τερματίζεται, ἐνίοτε βιαίως ὁ βίος.  Μὲ μίαν σφαῖραν στὴν καρδιά. Ἤ μὲ ἕνα δηλητήριον….. Ἤ ἄν δὲν γίνῃ αὐτὸ, ἡ ψυχὴ πάντως εἶναι νικημένη καὶ ἀνίσχυρη διὰ τὸν ἀγῶνα.  Τὸ σῶμα τότε ἁπλῶς ζῇ, χωρὶς ἡ καρδιὰ νὰ φλογίζεται ἀπὸ πόθους ὡραίους καὶ εὐγενικὰ ὄνειρα…
Καὶ τοῦτο διότι, στὶς περιπτώσεις αὐτές, ὁ ἄνθρωπος κάνει τὸ λάθος νὰ παλεύῃ  μ ό ν ο ς  τ ο υ!  Χωρὶς τὴν θείαν βοήθειαν.  Χωρὶς τὸν  «ἰσχυρὸν Βραχίονα».  Ὅποιοι λησμονοῦν τὴν κατηγορηματικὴν διαβεβαίωσιν τοῦ Χριστοῦ: «Χωρὶς Ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδἐν» ( Ἰωάν. ιε΄, 5), στὸ τέλος βλέπουν ἐρείπια τὰ πάντα στὴ ζωή τους.  Τὰ πάντα..

3.Ἰησοῦς Χριστός.

Ἄς ἐπανέλθωμεν ὅμως εἰς τὴν Εὐαγγελικὴν ἀφήγησιν.  Τὴν περιπέτειαν τῶν μαθητῶν Του τὴν ἐγνώριζεν ὁ Κύριος, καίτοι ἦτο εἰς τὸ ὄρος προσευχόμενος.  Καὶ ὅταν, κατὰ τὰ ξημερώματα, ἤρχετο πρὸς τὸ πλοῖον, περιπατῶν ἐπὶ τῶν κυμάτων, καὶ οἱ μαθηταῖ ἐφοβήθησαν, διότι τὸν ἐθεώρησαν ὡς φάντασμα, ὁ Χριστὸς ἀπήντησε. «Θαρσεῖτε, ἐγὼ εἰμι· μὴ φοβεῖσθε».  Καὶ ὅταν μετ’ ὀλίγον ὁ Πέτρος ἤρχισε νὰ βυθίζεται καὶ ἐφώναξε ἔντρομος· «Κύριε, σῶσόν με», ὁ Ἰησοῦς τὸν ἔπιασε ἀπὸ τὸ χέρι καὶ τοῦ εἶπε· «Ὀλιγόπιστε, εἰς τὶ ἐδίστασας»;
Ἔχετε, τοὺς λέγει, κοντά σας τὸν Δημιουργόν, τὸν Ἐξουσιαστήν, τὸν Παντοδύναμον Κυρίαρχον.  Μὴ φοβεῖσθε.  Πάρετε θάρρος.  Μὴν εἶσθε ὀλιγόπιστοι.  Μὴν τὰ χάνετε. Ἐμπιστευθῆτε τὴν ζωὴν σας καὶ τὴν σωτηρίαν σας εἰς Ἐμέ. Ἐγὼ θὰ σᾶς δώσω τὴν δύναμιν νὰ περιπατῆτε ἐπάνω εἰς τὰ κύματα τοῦ βίου, χωρὶς νὰ καταποντίζεσθε. Ἐγὼ θὰ σᾶς ὁπλίσω μὲ πνοήν, ὥστε νὰ κατανικήσητε τὶς δυνάμεις τοῦ ἐχθροῦ τῶν ψυχῶν σας, τοῦ διαβόλου, καὶ νὰ ἀναδειχθῆτε «τέκνα φωτὸς καὶ ἀληθείας». «Ἰδοὺ δίδωμι ὑμῖν τὴν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ» (Λουκ. ι΄, 19).
Μὴ εἶσθε, λοιπόν, ὀλιγόπιστοι, διότι τότε οὐδεμία ἄλλη ἀνθρωπίνη δύναμις, οὔτε ἡ ἐπιστήμη καὶ αἱ τέχναι, οὔτε ἡ πρόοδος καὶ ὁ πολιτισμὸς, θὰ σᾶς σώσουν.  Στηριχθῆτε μόνον εἰς τὸ παντοδύναμο χέρι Μου καὶ προχωρεῖτε.
Ὅσοι Τὸν ἐπίστευσαν, ὅσοι ἀληθινὰ ἐστήριξαν τὴν ζωήν των εἰς τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν, αἰῶνας τώρα, εὑρῆκαν τὴν γαλήνην, τὴν εὐτυχίαν καὶ τὴν νίκην. Ὁ οἰκογενειάρχης τὴν ὁμόνοιαν. Ὁ κατατρεγμένος τὴν προστασίαν. Ὁ συκοφαντημένος τὴν δικαίωσιν. Ἡ χήρα, τὴν ὑποστήριξιν.  Τὸ ὀρφανὸ, τὴν κηδεμονίαν. Ὁ ἀσθενής, τὴν καρτερίαν καὶ τὴν ὑπομονήν. Ὁ καθένας, ποὺ εἶχε πόνον, καὶ πληγὴν εἰς τὴν καρδίαν του, τὸ παυσίπονον καὶ τὴν θεραπείαν.
Δι’ ὅλους ὁ Χριστὸς, καθὼς κυλοῦν τὰ χρόνια, ἔγινε καὶ γίνεται προστάτης, ἐνισχυτής, σωτὴρ ψυχῶν καὶ σωμάτων. Ἀόρατος, παραστέκει ὅπως ἡ μητέρα στὸ παιδί της. Ἕτοιμος νὰ σπεύση στὴν πρόσκλησί μας· νὰ ἁπλώσῃ τὸ χέρι Του καὶ νὰ μᾶς πῆ: «Θάρρος.  Μὴ φοβεῖσαι. Εἶμαι μαζύ σου….».
Ναὶ!  Εἶμαι μαζὺ σου!
Τὶ γλυκειά· τὶ παρηγορητικὴ διαβεβαίωση!

Ἀγαπητοί,
Σ’ ἕνα Ἀγγλικὸ σιδηροδρομικὸ σταθμό, πρὸ ὀλίγων ἐτῶν, συνεκρούσθησαν δύο ἁμαξοστοιχίες μὲ ἀναρίθμητα θύματα.
Τὸ γεγονὸς συνεκλόνισε τὴν παγκόσμιο εἰδησεογραφία. Ἀνάμεσα ὅμως στὰ ἀλληλοσφηνωμένα βαγόνια, τὰ συντρίμμια, τὰ πολτοποιημένα κορμιά, τὶς κραυγές, τοὺς θρήνους καὶ τὸν ὀδυρμό, βρέθηκε καὶ ἕνα κλουβί μὲ ἕνα καναρίνι, ποὺ ξένο πρὸς τὸν ἀνθρώπινο θρῆνο, τραγουδοῦσε ἤρεμο καὶ εὐχαριστημένο.
Αὐτὸ συμβαίνει καὶ μὲ τὸν πιστόν. Ἐπάνω ἀπὸ τὰ συντρίμματα, ποὺ ἀφήνουν αἱ θλίψεις, τὰ βάσανα, ὁ θάνατος ἀκόμη, ὁ Χριστιανός, ποὺ αἰσθάνεται στὴν πορεία του τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν δύναμιν τοῦ Χριστοῦ, μένει ἤρεμος καὶ γαλήνιος καὶ τραγουδάει ἁπαλὰ τὸν ὕμνο τῆς ἐλπίδος καὶ τῆς πίστεως εἰς τὸν Σωτῆρα Χριστόν.
Ὅπως ἀκριβῶς στὸ χαλασμὸ τῶν συντριμμάτων τραγουδοῦσεν ἤρεμα ἐκεῖνο τὸ ἀθῶο καναρίνι…

Ἐπισκόπου Γεωργίου Παυλίδου
Μητροπολίτου Νικαίας

Λύχνος τοῖς ποσί μου
Λόγοι εἰς τὰ Εὐαγγέλια τῶν Κυριακῶν

(σελ.91-95)

Ἐκδόσεις Β΄
Ἀποστολική διακονία 
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

Κυριακὴ Θ΄ Ματθαίου

Ματθαίου  ιδ΄ 22 – 34

Ὁ ἀπόστολος Πέτρος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἐπέδειξε πραγματικὰ μεγάλη τόλμη καὶ θάρρος, ὅταν ζήτησε νὰ περπατήσει πάνω στὴ γεμάτη τρικυμίες καὶ φουρτοῦνα θάλασσα. Μπορεῖ βέβαια ὁ μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ νὰ ἦταν ἐξοικειωμένος μὲ τὸ ὑγρὸ στοιχεῖο λόγω τοῦ ἐπαγγέλματός του, ἀλλὰ πρέπει νὰ εἶχε καὶ πικρὴ ἐμπειρία ἀπὸ τὸ θυμὸ τῆς θάλασσας ὅταν ξεσποῦσαν φουρτοῦνες.

Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ τὸν ἔκανε τώρα νὰ ἀψηφᾶ μὲ τόση περιφρόνηση τὸν φόβο τῶν κυμάτων καὶ τὸν κίνδυνο τοῦ καταποντισμοῦ δὲν ἦταν τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ μεγάλη ἀγάπη πρὸς τὸν Διδάσκαλό του, τὸ Χριστό. Αὐτὸ φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἐξεδήλωσε ἔντονη ἐπιθυμία νὰ σπεύσει νὰ πάει κοντά Του. Ἔστω καὶ ἂν χρειαζόταν νὰ περπατήσει πάνω στὰ κύματα.

Ὡστόσο, ἡ ὀλιγοπιστία ποὺ τὸν κυρίευσε ἐκείνη τὴ στιγμὴ παραλίγο νὰ τοῦ στερήσει τὴ χαρὰ νὰ ξαναβρεθεῖ κοντὰ στὸν Κύριο. Εἶχε ξεκινήσει μὲ μεγάλη πίστη καὶ μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι πέτυχε τὸ ἀνθρωπίνως ἀδύνατον. Ὅμως στὴν κρίσιμη στιγμὴ δὲν ἔμεινε σταθερὸς μέχρι τέλους στὴν πίστη του, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ βρεθεῖ μπροστὰ στὸν κίνδυνο τοῦ καταποντισμοῦ. Καὶ ὅμως, ὁ Πέτρος εἶχε ἔντονη τὴν ἐμπειρία τῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου ποὺ ἀποβαίνει τόσο σωτήρια στὴ ζωή μας.

Ὅταν καὶ ἐμεῖς βρισκόμαστε μπροστὰ στὶς τρικυμίες τῆς ζωῆς, τὶς δυσκολίες καὶ τὶς δοκιμασίες, δὲν εἶναι λίγες οἱ περιπτώσεις ποὺ μᾶς καταλαμβάνει ἡ ὀλιγοπιστία καὶ μᾶς λυγίζει, ὅπως στὸ περιστατικὸ μὲ τὸν Πέτρο. Αὐτὸ δείχνει ὅτι δὲν ἐναποθέτουμε πάντοτε μὲ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη τὸν ἑαυτό μας στὴν ἀγάπη τοῦ Κυρίου, οὔτε καὶ θυμούμαστε ἀδιάλειπτα τὴν παντοδυναμία Του, ἀλλὰ καὶ τὴν πανταχοῦ παρουσία Του.

Εἶναι οἱ περιπτώσεις ἐκεῖνες κατὰ τὶς ὁποῖες στηριζόμαστε περισσότερο στὶς δικές μας δυνάμεις ποὺ δὲν εἶναι λίγες οἱ φορὲς ποὺ μᾶς προδίδουν καὶ μᾶς ἐγκαταλείπουν. Στηριζόμαστε ἀκόμα στὴν ἀνθρώπινη λογικὴ ποὺ συχνὰ φαντάζει τόσο ἄλογη μπροστὰ στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία μᾶς καθιστᾶ ἱκανοὺς νὰ ἐπιτυγχάνουμε τὰ πάντα. Ὅταν ὁ Πέτρος ἐμφάνισε συμπτώματα ἐλλείμματος πίστης, τότε ὁ Κύριος τὸν ἀποκάλεσε ὀλιγόπιστο. Εἶναι ἀξιοσημείωτο τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ πρῶτο βῆμα ποὺ ἔκανε νὰ περπατήσει στὰ κύματα, τὸ κατάφερε μὲ τὴν πίστη ποὺ διέθετε. Στὸ δεύτερο ὅμως ποὺ βυθίστηκε στὰ βαθειὰ νερὰ ἀπέτυχε γιατί φοβήθηκε τὸν ἰσχυρὸ ἄνεμο. Ὁ ἄλλοτε τολμηρὸς μαθητὴς δὲν εἶχε σκεφθεῖ σίγουρα ὅτι Ἐκεῖνος ποὺ τὸν ἐνίσχυσε καὶ περπάτησε στὰ κύματα θὰ τὸν ἐνίσχυε γιὰ νὰ ἀντισταθεῖ καὶ στὸν ἰσχυρὸ ἄνεμο.

Πόσο διδακτικὴ ἀλήθεια εἶναι ἡ διήγηση τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς ποὺ τόσο ὄμορφα ξετυλίγεται μπροστὰ μας σήμερα. Μήπως καὶ ἐμεῖς πολλὲς φορὲς δὲν ξεκινᾶμε μὲ πολὺ μεγάλη λαχτάρα γιὰ νὰ βρεθοῦμε κοντὰ στὴν ἀγάπη τοῦ Κυρίου καὶ νὰ αἰσθανόμαστε ἔτσι ἀσφάλεια; Ξεκινᾶμε μὲ μεγάλο πόθο ἀλλὰ καὶ μὲ ἐνθουσιασμὸ, γιὰ νὰ βρεθοῦμε κοντὰ σὲ Αὐτὸν ποὺ εἶναι ἡ Ζωή, τὸ Φῶς, ἡ μεγάλη μας Ἐλπίδα. Μένουμε ὅμως μέχρι τέλους σταθεροὶ στὴν πίστη;

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, μπορεῖ οἱ φουρτοῦνες καὶ οἱ τρικυμὲς τῆς ζωῆς νὰ ὑψώνονται ἀπειλητικὰ καὶ οἱ δοκιμασίες νὰ ἐμφανίζονται σὲ κάθε μας βῆμα. Θὰ πρέπει ὅμως νὰ γνωρίζουμε ὅτι στὸ τιμόνι τοῦ καραβιοῦ τῆς ψυχῆς μας στέκει πάντοτε ὁ Χριστός, ὁ μόνιμος καὶ ἀσφαλὴς ὁδηγός. Καὶ εἶναι ἕτοιμος νὰ ἁπλώσει τὸ προστατευτικὸ καὶ πανίσχυρο χέρι Του γιὰ νὰ μᾶς στηρίζει στὶς περιπτώσεις ποὺ αἰσθανόμαστε ὅτι βυθιζόμαστε. Γιατί λοιπὸν νὰ κλονιζόμαστε καὶ νὰ δειλιοῦμε ὅταν εἴμαστε βέβαιοι ὅτι κοντὰ μας ἔχουμε πάντοτε τὸν Παντοδύναμο Κύριο; Εἶναι δυνατὸν νὰ μᾶς ἐγκαταλείψει ἀβοήθητους σ’ ἕνα τόσο ὡραῖο ἀγῶνα στὸν ὁποῖο ὁ ἴδιος μᾶς κατευθύνει καὶ μᾶς καθοδηγεῖ; Ἡ ἰσχυρὴ διαβεβαιώσή Του “οὐ μή σέ ἀνῶ˙ οὐδ’ οὐ μή σέ ἐγκαταλείπω” ἀποτελεῖ τὸν δείκτη ἐκεῖνο ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς παρακινεῖ σὲ μία πορεία ποὺ κατευθύνεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ ἐξασφαλίζει τὴ σωτηρία μας ἀπὸ τοὺς ὁποιουσδήποτε κινδύνους καὶ τὶς παγίδες τῆς ζωῆς. Ἀμήν.

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ Ὁ νοῦς χωρὶς τὴ νήψη βλέπει φαντάσματα

Οἱ μαθητὲς τοῦ Κυρίου, ὅπως ἔδειξαν σὲ κάποιες περιπτώσεις κατὰ τὴ διάρκεια τῆς τρίχρονης σχέσεώς τους μαζί του, δὲν διέθεταν πάντοτε τὴν ἀναγκαία νήψη, προκειμένου νὰ ἀντιληφθοῦν κάποια σημαντικὰ γεγονότα ἢ νὰ κατανοήσουν ὀρθῶς κάποιους λόγους του ἢ ἐνέργειές του! Αὐτὸ συνέβη καὶ ὅταν τὸν εἶδαν κάποτε νὰ περιπατεῖ στὴν φουρτουνιασμένη θάλασσα. 

Μετὰ τὸ θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν ἄρτων, ὁ Κύριος ἀνάγκασε, εὐθὺς ἀμέσως, τοὺς μαθητές του νὰ ἀνεβοῦν στὸ πλοῖο, γιὰ νὰ πᾶνε στὸ ἀπέναντι μέρος τῆς λίμνης τῆς Τιβεριάδος, νὰ τὸν περιμένουν ἐκεῖ, μέχρις ὅτου ἀπολύσει τὰ πλήθη τοῦ λαοῦ νὰ ἐπιστρέψουν στὰ σπίτια τους. Ἐκεῖνος ὅμως, ἀφοῦ ἔφυγαν οἱ πολλοὶ αὐτοὶ ἄνθρωποι, ἀνέβηκε στὸ ὄρος γιὰ νὰ προσευχηθεῖ.

Ἀλλά, ὅταν πλέον εἶχε ἀρχίσει νὰ νυκτώνει, τὸ πλοῖο μὲ τοὺς μαθητὲς βρέθηκε ξαφνικὰ στὸ μέσον τῆς θαλάσσης, βασανιζόμενον ὑπὸ τῶν κυμάτων, λόγω τοῦ σφοδροῦ θαλάσσιου ἀνέμου. Ἐπειδὴ δὲ ὁ Κύριος εἶδε τὴν ταλαιπωρία αὐτὴ τῶν μαθητῶν του, πλησίασε κατὰ τὰ χαράματα, πρὶν ἀκόμα τὸ φῶς τῆς ἡμέρας φωτίσει τὰ πάντα, περιπατῶν ἐπὶ τῆς θαλάσσης.

Ποιὰ ἦταν ἡ πρώτη ἀντίδραση τῶν μαθητῶν σ' αὐτὴ τὴν παρουσία τοῦ Κυρίου τους στὴν καρδιὰ τῆς θαλασσοταραχῆς ποὺ τοὺς ταλαιπωροῦσε; Ἐχάρησαν καὶ ἠρέμησαν; Ὄχι βέβαια! Ἀντίθετα, ἐπειδὴ δὲν μποροῦσαν ποτὲ νὰ φαντασθοῦν ὅτι ὁ Κύριός τους, ἀκόμη καὶ χωρὶς θαλάσσιο μέσον, θὰ μποροῦσε νὰ σπεύσει στὴν βοήθειά τους, μέσα μάλιστα σὲ μιὰ ἀσταμάτητη θαλασσοταραχή, ἰδόντες αὐτὸν ἐπὶ τὴν θάλασσαν περιπατοῦντα ἐταράχθησαν, λέγοντες - μεταξύ τους - ὅτι φάντασμά ἐστι, καὶ ἀπὸ τοῦ φόβου ἔκραξαν! 

Δὲν φαντάζονταν ὅτι μποροῦσε νὰ εἶναι ὁ Κύριος ἐκείνη ἡ μισοσκότεινη ἀνθρώπινη φιγούρα ποὺ εἶδαν κάποια στιγμὴ μέσα στὰ ἄγρια κύματα. Ἔτσι, μὲ θολωμένο τὸ νοῦ ἀπὸ τὴν ταραχή, ἐνόμισαν ὅτι ἔβλεπαν φάντασμα καὶ ἀπὸ τοῦ φόβου ἔκραξαν! 

Τί ἔκραξαν ἄραγε; ποιὸ ἦταν τὸ αἴτημα τῆς κραυγῆς τους; Τὸ εὐαγγελικὸ κείμενο δὲν ἀφήνει περιθώρια ἐντοπισμοῦ κάποιου αἰτήματος. Πιθανῶς ἡ κραυγή τους νὰ εἶχε τὸ νόημα μιᾶς ἐκρήξεως ἀπελπισίας θανάτου. Μιᾶς ὁριστικῆς, τελεσίδικης ἀπελπισίας. Χαθήκαμε. 


Ὁ Κύριος, λοιπόν, ἐφάνηκε στοὺς μαθητές του ὡς φάντασμα. Ὁ νοῦς τῶν μαθητῶν δὲν βρισκόταν, ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ, ΣΕ ΝΗΨΗ. Ἦταν ἑπομένως τυφλός. Μόνο ὁ νηπτικός, ὁ νήφων νοῦς μπορεῖ νὰ ἰδεῖ τὸν Κύριον σ' ὁποιαδήποτε κατάσταση. Ἀλλὰ δὲν ἦταν ἡ μοναδικὴ αὐτὴ περίπτωση ποὺ ὁ νοῦς τῶν μαθητῶν ἦταν σκοτισμένος καὶ δὲν ἀνεγνώρισε τὸν Διδάσκαλο. 

Ἀργότερα, ἀμέσως μετὰ τὴν ἀνάστασή του, ὅταν ξαφνικά, ἐνῶ τὸν θεωροῦσαν νεκρό, θὰ ἐμφανισθεῖ ἐνώπιόν τους, καὶ τότε θὰ τὸν ἐκλάβουν, θὰ τὸν θεωρήσουν ὡς πνεῦμα, ὡς φάντασμα· «πτοηθέντες δὲ καὶ ἔμφοβοι γενόμενοι ἐδόκουν πνεῦμα θεωρεῖν! Καὶ εἶπεν αὐτοῖς· τί τεταραγμένοι ἐστέ, καὶ διατὶ διαλογισμοὶ ἀναβαίνουσιν ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν»; (Λουκ. 24, 37-38). 

Καὶ στὴν πρώτη περίπτωση τοῦ πλοίου καὶ στὴν δεύτερη αὐτὴ περίπτωση, οἱ μαθητές, ἰδόντες τὸν Κύριον, ἐταράχθησαν (Ματθ. 14,26). 

Ἡ ἀπουσία τῆς νήψεως προσφέρει χῶρο στὴν ταραχή, ἡ ὁποία προκαλεῖ ποικίλους διαλογισμούς! Ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν εἶναι νηφάλιος, δὲν φιλοξενεῖ στὸ νοῦ καὶ στὸ πνεῦμα του τὴν ἀρετὴ τῆς νήψεως, εἶναι ἀποδιοργανωμένος ψυχικῶς καὶ πνευματικῶς. Βρίσκεται σὲ σύγχυση καὶ θαλασσοδέρνεται, ἀπὸ τὴν ταραχή, ἡ ὁποία μὲ τὴν παρουσία της ἀποκαλύπτει τὸ ξεσήκωμα ψυχικῶν κινήσεων καὶ διαλογισμῶν, οἱ ὁποῖοι θολώνουν τὸν ὀφθαλμὸ τοῦ νοῦ καὶ συσκοτίζουν τὸν φακὸ τῆς νήψεως. 

Ἡ τελευταία διαπίστωση δείχνει ὅτι ἡ ἀπουσία τῆς νήψεως τελικὰ συσκοτίζει καὶ διαταράσσει τὴν ἀξιολογικὴ λειτουργία τῆς συνειδήσεως τοῦ ἀνθρώπου ποὺ θέλει νὰ εἶναι κοντὰ στὸν Ἰησοῦ! Ἀνάλογα δηλαδὴ μὲ τὴν ψυχικὴ κατάσταση τοῦ «μαθητοῦ» τοῦ Ἰησοῦ, ἡ εἰκόνα τοῦ προσώπου του φωτοσκιάζεται ἢ συσκοτίζεται καὶ τότε ὁ προβληματισμένος συνειδητὸς πιστὸς βλέπει τὸ Χριστὸ ὡς φάντασμα ἢ πνεῦμα, ἁπλῶς σὰν ἕνα ἐνδιαφέροντα συνοδοιπόρο τῆς ζωῆς. Ὅπως στὴν περίπτωση τῶν δύο μαθητῶν, οἱ ὁποῖοι, ἀμέσως μὲ τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ὁδοιποροῦν μαζὶ του πρὸς Ἐμμαοὺς καὶ δὲν τὸν ἀναγνωρίζουν! Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ «καρδία» αὐτῶν ἦτο καιομένη κατὰ τὴν συνοδοιπορία αὐτή, ὁ νοῦς τους δὲν διέθετε τὴν νήψη, ἡ ὁποία θὰ ἔριχνε φῶς στὸ πρόσωπο τοῦ ἄγνωστου συνοδοιπόρου! 

Ναί! Ἡ ἀπουσία τῆς νήψεως σοῦ στερεῖ τὴν θέα τοῦ πραγματικοῦ προσώπου τοῦ Ἰησοῦ! 

Κυριακή Θ΄ Ματθαίου (ο περίπατος του Κυρίου πάνω στα νερά της λίμνης).

Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, αποτελεί συνέχεια εκείνου που ακούσαμε την περασμένη Κυριακή, με το οποίο ο ευαγγελιστής Ματθαίος μας είχε εξιστορήσει το θαύμα της διατροφής των πεντακισχιλίων. Σήμερα ακούσαμε για τον περίπατο του Κυρίου πάνω στα νερά της λίμνης. Αλλ’  ας δούμε τα συμβάντα λεπτομερέστερα και με τη σειρά τους.

Ο Κύριος στη Γαλιλαία πολλαπλασίασε θαυματουργικά, με τη θεϊκή του δύναμη, τους πέντε άρτους και τα δύο ψάρια. Έφαγαν και με αυτά χόρτασαν όλοι οι παρευρισκόμενοι που θα πρέπει να ήταν πάνω από 10.000. Ο κόσμος καθώς είδε το πραγματικά καταπληκτικό αυτό θαύμα θέλησε να ανακηρύξει τον Χριστό βασιλέα επίγειο, πράγμα που δεν είχε καμμιά σχέση με τον πραγματικό χαρακτήρα της παρουσίας και του έργου του. Γι’ αυτό υποχρέωσε τους μαθητές του να μπουν στο πλοίο και να πάνε να τον περιμένουν στην απέναντι ακτή, αυτός δε διέλυσε τα πλήθη. Κατόπιν ανέβηκε μόνος στο κοντινό βουνό για να προσευχηθεί.

Ο Κύριος μας όχι μόνο στην περίπτωση αυτή αλλά και σε πολλές άλλες, ιδίως σε κρίσιμες και σημαντικές ώρες της επίγειας ζωής του κατέφευγε στην προσευχή. Και το παράδειγμά του, μπορεί και πρέπει ο καθένας μας να μιμηθεί. Πρέπει να είμαστε, και αν δεν είμαστε να γίνουμε, άνθρωποι προσευχής.

Γι’ αυτό η Εκκλησία μας έχει την δημόσια λατρεία με τις πάμπολλες ακολουθίες της. Γι’ αυτό υπάρχουν τα ποικίλα προσευχητάρια για τις κατ’ ιδίαν προσευχές, το πρωί, το βράδυ, πριν και μετά το φαγητό και σε πολλές άλλες περιστάσεις, γι’ αυτό υπάρχει στην ορθόδοξη παράδοσή μας η «ευχή», το « Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με». Χρειάζεται δε να τονιστεί, ότι η προσευχή δεν θα πρέπει να είναι μια ευκαιριακή εκδήλωση της θρησκεύουσας ψυχής, κάτι δηλαδή που θα γίνεται μόνο σε κάποιες τακτές ώρες ή όταν το καλούν κάποιες ιδιαίτερες περιστάσεις. Η προσευχή ως κοινωνία με τον Θεό πρέπει να είναι συνεχής. Δεν είναι καθόλου σχήμα υπερβολής το «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε» (να προσεύχεσε χωρίς διακοπή) του απ. Παύλου ή το «μνημονευτέον θεοῦ μᾶλλον ἢ ἀναπνευ­στέον» (αναγκαιότερη η μνήμη του Θεού από την αναπνοή) του αγ. Γρηγορίου Θεολόγου· για τον απλό λόγο ότι η διακοπή της προσευχής, η απομάκρυνση του νου από τον Θεό, την πηγή της ζωής είναι απομάκρυνση από τη ζωή, πορεία προς τον πνευματικό θάνατο.

Εύλογα όμως θα ρωτήσει κάποιος· είναι δυνατόν συνέχεια να απασχολώ το νου μου με την προσευχή; Ή μπορώ να προσεύχομαι και ταυτοχρόνως να ασχολούμαι με τα συχνά δύσκολα προβλήματα της καθημερινής ζωής;

Ναι. Ανθρωπίνως αυτό είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο. Είναι όμως δυνατόν, όταν με τις κατάλληλες προϋποθέσεις έλθει το άγιο Πνεύμα και προσεύχεται αυτό αδιαλείπτως στην καρδιά μας. Η προσευχή αυτή επειδή ακριβώς την κάνει μέσα μας το άγιο Πνεύμα, ούτε εμποδίζει ούτε εμποδίζεται από οποιαδήποτε άλλη απασχόληση, ούτε και από τον ύπνο. Όμως το θέμα χρειάζεται περεταίρω ανάλυση η οποία ξεφεύγει από τα στενά όρια του σημερινού μας κηρύγματος. Ίσως την επιχειρήσομε σε κάποια άλλη ευκαιρία. Τώρα την αντιπαρερχόμαστε για να προχωρήσομε στην ευαγγελική διήγηση.

 Βράδιασε και καθόλη τη νύκτα, το πλοίο με τους μαθητές, στη μέση της λίμνης, υπό την επίδραση αντίθετου ανέμου, «ἦν βασανιζόμενον ὑπό τῶν κυμμάτων». Ο Χριστός τους πλησιάζει περπατώντας πάνω στα νερά. Οι μαθητές νομίζουν ότι είναι φάντασμα, τρομάζουν και βάζουν τις φωνές. Ο Κύριος τους καθησυχάζει· έχετε θάρρος, εγώ είμαι, μη φοβάστε. Και ο Πέτρος· Κύριε, αν είσαι εσύ, δώσε μου εντολή να έλθω κοντά σου περπατώντας πάνω στα νερά. Και πράγματι αυτός με το «έλα» του Χριστού αρχίζει να περπατά στην επιφάνεια της λίμνης. Καθώς όμως βλέπει δυνατό τον άνεμο φοβάται, και καθώς φοβάται αρχίζει να βυθίζεται και τότε φωνάζει· Κύριε σώσε με. Ο Χριστός τον πιάνει, τον γλυτώνει και του λέγει· ολιγόπιστε γιατί δίστασες; Γιατί σ’ έπιασε η αμφιβολία;

Ο Πέτρος λοιπόν ενόσω προσέχει στον Χριστό, βασίζεται, εμπιστεύεται σ’ αυτόν είναι ανοικτός και δεκτικός στη δύναμη, στη χάρη του Χριστού. Και αυτή η θεϊκή δύναμη τον κρατά και δεν βυθίζεται. Όταν όμως με την αμφιβολία απομακρύνεται από το Χριστό, όταν στρέφει την προσοχή και την ελπίδα του σε κάτι άλλο και βασικά στη δική του αδυναμία, τότε εγκαταλείποντας τη χάρη δικαίως εγκαταλείπεται από αυτή και έτσι βουλιάζει.

Και εμείς που διαπλέουμε το πέλαγος της παρούσας ζωής και μάλιστα στη δύσκολη συγκυρία, ενόσω με την ζωντανή πίστη και παρά τις οποιεσδήποτε δυσκολίες διατηρούμε την κοινωνία μας με τον Χριστό δεν έχομε τίποτε να φοβηθούμε. Το άγχος θα είναι ξένο για μας. Είμαστε δικοί του, μέλη του σώματός του, είναι δυνατόν να μας αφήσει να χαθούμε; Αδύνατον.

Όχι ότι όλα θα είναι ρόδινα. Προβλήματα θα υπάρχουν. Αν όμως τα βλέπομε με την πίστη, δηλ. ότι ο Θεός και αυτά τα γνωρίζει και αυτά τα επιτρέπει για το καλό μας και έτσι τα σηκώνουμε με υπομονή και ευχαριστία, τότε τα μεταβάλουμε σε ευλογίες. Αυτά που άλλους τους απομακρύνουν από το Θεό, εμάς θα μας ενώνουν περισσότερο με το Χριστό. Έτσι η πίστη θα γίνει γνώση βέβαιη και εκ πείρας πλέον θα ομολογούμε για το Χριστό, όπως οι μαθητές του στο πλοιάριο, «ἀληθῶς Θεοῦ Υἱός εἶ». Αμήν.

Ἅγιοι τῆς Κεφαλονιάς

Περιγραφή της εικόνας

Κάθε πρώτη Κυριακή του Αυγούστου η Τοπική Εκκλησία της Κεφαλληνίας τιμά με κοινό εορτασμό το σύνολο των Αγίων, τους οποίους ο «χριστώνυμος λαός της αγιοτόκου και αγιοβαδίστου νήσου Κεφαλληνίας» αναγνωρίζει διαχρονικά σε δύσκολες στιγμές ως ευεργέτες και μεσίτες του στον Θρόνο της Χάριτος.

Η ιερά εικόνα, με την επωνυμία «Σύναξη πάντων των εφόρων και προστατών Αγίων της νήσου Κεφαλληνίας», έργο των μοναζουσών της Ι. Μ. Παναχράντου Μεγάρων, (του παλαιού ημερολογίου), βρίσκεται σε ειδικό θρόνο στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Ευαγγελιστρίας-Αναλήψεως του Αργοστολίου από τις 29-6-2014.

Πρόκειται για μία πρωτότυπη αγιογραφική σύνθεση και ταυτόχρονα για ένα εξαιρετικό εικαστικό έργο. Χωρίς να διαφοροποιείται από τους κανόνες της ορθόδοξης αγιογραφίας, αποτυπώνει τις μορφές των Αγίων μας με ζωντανά χρώματα και γλυκείες όψεις. Τις συνδυάζει ακόμη με την αποτύπωση προσκυνηματικών τόπων και ιστορικών στιγμών της τοπικής αγιολογίας και της εκκλησιαστικής ιστορίας του νησιού μας. Το στιλβωτό χρυσό φόντο αισθητοποιεί την υπερουράνια λαμπρότητα, της οποίας μέτοχοι είναι οι Άγιοί μας.

Περιγράφοντας την εικόνα αυτή επιχειρούμε να προσεγγίσουμε συνοπτικά τις αγιασμένες μορφές που θα τιμώνται στο εξής από κοινού:

Στο κέντρο της εικόνας δεσπόζει η παράσταση της Παναγίας ένθρονης. Είναι χαρακτηριστικό της εικόνας ότι ο θρόνος της Θεομήτορος εδράζεται πάνω στην κεφαλονίτικη γη. Ως Βασίλισσα ουρανού και γης η Θεοτόκος, κάθεται σε υψηλό θρόνο και κρατάει στα γόνατά Της, ως Θεομάνα, τον Ποιητή του κόσμου. Τον Κύριο και την Παναγία Μητέρα Του πλαισιώνουν δεξιά και αριστερά οι εν Κεφαλληνία διαλάμψαντες και τιμώμενοι Άγιοι.

Λίγο πιο κάτω, μπροστά από τη Θεοτόκο, στέκεται όρθιος ο πολιούχος, προστάτης και φύλακας της νήσου Κεφαλληνίας, ο Άγιος Γεράσιμος, ο Νέος Ασκητής (16 Αυγούστου και 20 Οκτωβρίου). Στο δεξί Του χέρι κρατά την Κεφαλονιά, την οποία προσφέρει ικετευτικά στη Θεοτόκο και τον Υιό Της και στο αριστερό Του χέρι κρατά ειλητάριο που γράφει: «Ὦ μήτερ τοῦ Κυρίου, σκέπασον καί διαφύλαξον τήν Νῆσον ταύτην», παρακαλώντας την Παναγία να προστατεύει τη νήσο που Του εμπιστεύθηκε.

Στα αριστερά του προσκυνητή και δεξιά της Παναγίας, στην πρώτη σειρά, φαίνεται να απονέμει σέβη και να ικετεύει ο φωτιστής του νησιού μας και ολόκληρου σχεδόν του πρώην «εθνικού» κόσμου, ο Απόστολος Παύλος(29 Ιουνίου), ο οποίος κρατά ειλητάριο που γράφει: «καί διασωθέντες τότε ἐπέγνωσαν ὅτι Μελίτη ἡ νῆσος καλεῖται», πιστοποιώντας ότι η Μελίτη των Πράξεων, στην οποία ναυάγησε, πηγαίνοντας στη Ρώμη για να δικαστεί, είναι η Κεφαλονιά. Συμπαραστάτες στη δέηση αυτή έχει τον Άγιο Άνθιμο Κουρούκλη τον νέο ασκητή, (4 Σεπτεμβρίου) τον τυφλό ιεραπόστολο του Αιγαίου, τον εκ Ληξουρίου ορμώμενο, ο οποίος στο αριστερό χέρι Του μαζί με το μπαστούνι του κρατά ειλητάριο που γράφει: «ἄγρυπνον ὄμμα οἶδα τόν νοῦν ἁγνίζειν, θραύειν πήρωσιν, φάσματα φυγαδεύειν»· τον Άγιο Παναγή Μπασιά (7 Ιουνίου) τον ταπεινό «άγαμον ιερέα εν Ληξουρίω», τον θεόσοφο διδάσκαλο που διέλαμψε με το φως της διορατικής Του χάριτος· τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό (24 Αυγούστου), τον νέο Ιερομάρτυρα και Ισαπόστολο, ο οποίος πέρασε το 1777 από την ενετοκρατούμενη Κεφαλονιά, λίγο πριν από το μαρτυρικό του τέλος και δίδαξε σε πολλά μέρη της νήσου· τον Άγιο Δονάτο Επίσκοπο Ευροίας (30 Απριλίου), του οποίου το σκήνωμα, όταν οι Σταυροφόροι τον 12^ο αιώνα το μετέφεραν στη Βενετία, διήλθε από το νησί και παρέμεινε για αρκετούς μήνες στον Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Κάστρο· τον Άγιο Χαράλαμπο (10 Φεβρουαρίου), ο οποίος θαυματουργικά απάλλαξε την πόλη του Ληξουρίου από πανώλη το 1762 και από σιτοδεία το 1811 και είναι ο πολιούχος της πόλης.

Στην απέναντι πλευρά οριζοντίως, δεξιά του προσκυνητή, παρακαλούν όρθιοι τον Χριστό και την Παναγία ο Απόστολος Ανδρέας (30 Νοεμβρίου), του οποίου το δεξιό πέλμα ως ανεκτίμητος  πνευματικός θησαυρός φυλάσσεται στην Ι.  Μονή Του στη Μηλαπιδιά. Το έτος 1639 η διασωθείσα από ναυάγιο Ελληνορουμανίδα πριγκίπισσα Ρωζάνη, θυγατέρα του πρωτοσπαθάριου της Μολδοβλαχίας Ζώτου Τσιγαρά και εγγονή του ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας Πέτρου Βοεβόδα, μόνασε στη γυναικεία αυτή Μονή (μετονομασθείσα σε Ρωμύλα Μοναχή) και αφιέρωσε το ιερό αυτό λείψανο, το οποίο φέρει εμφανή τα σημάδια από τη μαρτυρική σταύρωση. Οι Άγιοι Φανέντες, οι ομολογητές Άγιοι Γρηγόριος, Θεόδωρος και Λέων (Κυριακή των Αγίων Πάντων και Κυριακή των Μυροφόρων), οι οποίοι τον 4^ο αιώνα κατέφυγαν, ασκήτευσαν, εκοιμήθησαν και φανερώθηκαν θαυματουργικά στη Σάμη (ή Σάμο όπως είναι γνωστή η περιοχή). Προς τιμήν τους ανεγέρθηκε Μονή μετά τη θαυματουργική ανεύρεση των ιερών τους λειψάνων. Στο αριστερό Του χέρι ο ομολογητής Άγιος Θεόδωρος κρατά ειλητάριο που γράφει: «διήλθομεν διά πυρός καί ὕδατος καί ἐξήγαγες ἡμᾶς εἴς ἀναψυχήν». Τέλος ο Άγιος Μακάριος ο Νοταράς Αρχιεπίσκοπος Κορίνθου (17 Απριλίου), ο οποίος το 1771 επισκέφθηκε την Κεφαλληνία για να προσκυνήσει το ιερό λείψανο του συγγενούς Του, Αγίου Γερασίμου. Μαρτυρείται δε από την προφορική παράδοση της Μονής των Ομαλών ότι ο Άγιος Μακάριος ζήτησε να μείνει μόνος και μετά τη δύση του ηλίου στον Ναό, όπου φυλασσόταν το άφθαρτο σκήνωμα του Αγίου Γερασίμου. Αφού γονάτισε μπροστά στη λάρνακα, η λάρνακα άνοιξε και σηκώθηκε από μέσα ο Άγιος Γεράσιμος. Κατόπιν οι δύο Άγιοι εναγκαλίσθηκαν και αφού συνομίλησαν, ο «εν σώματι άφθορος και εν πνεύματι ζωντανός» Άγιος Γεράσιμος μπήκε και πάλι μέσα στη λάρνακα.

Στη βάση της εικόνας, με νατουραλιστικό σχεδόν τρόπο και με τη χρήση φωτογραφιών –προτύπων, αποτυπώθηκε το περίγραμμα της Κεφαλληνίας με την Ι. Μονή του Αγίου Γερασίμου και το χαρακτηριστικό ρυθμού μπαρόκ ενετικό καμπαναριό.

Επίσης, στη θάλασσα που απλώνεται στο κατώτερο μέρος της εικόνας, η αγιογράφος μοναχή απεικόνισε με τον χρωστήρα της το πλοίο, στο οποίο επέβαινε ο Απόστολος Παύλος, που  ναυάγησε στην Κεφαλονιά, τη «Μελίτη των Πράξεων».

Στο κάτω μέρος της εικόνας πάνω στην κορνίζα, έχει αναγραφεί το εξής επίγραμμα :  «Σπυρίδωνι, τῶν Κεφαλλήνων Ἱεράρχῃ σεπτῷ, τριακονταετέσι λάμποντι αὐγαῖς Θεοφιλοῦς Ποιμαντορίας, πάντων Κεφαλλήνων Ἁγίων ὑπερκαλλῆ τήνδ’ Εἰκόνα δωρούμεθ’ εὐσεβάστως, τόν βίον εὐχόμενοι μακρόν, ὁρατῶν τε καί ἀοράτων ἀπείραστον κακῶν. 2014.».

Τέλος υπεράνω όλων μέσα από μία υπερκόσμια νεφέλη ξεπροβάλλει ο Κύριος της Δόξης, εκατέρωθεν δε Αυτού δύο Άγγελοι, οι οποίοι φέρουν στις αγκάλες τους 12 στεφάνους για τους Αγίους της Κεφαλληνίας.

Συμπερασματικά διαπιστώνει κανείς από την αναλυτική περιγραφή της εικόνας ότι η Κεφαλληνία κοσμείται από πλειάδα Αγίων, τους οποίους πολλοί, ακόμη και ντόπιοι, αγνοούν, αφού είναι ανά τον κόσμο ξακουστή διότι φιλοξενεί το άφθαρτο σκήνωμα του προστάτη και πολιούχου της, Αγίου Γερασίμου του Νοταρά.

Είναι κατανοητό, λοιπόν, ότι επειδή εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τα εκατομμύρια ονόματα όλων όσοι αγίασαν αφανώς και αθορύβως, οι εικόνες αποτελούν υπενθύμιση και οδοδείκτη στον καθημερινό αγώνα και την πορεία του πιστού προς τον Θεό. Γι’ αυτό ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης επισημαίνει τη σημασία της εικόνας για την πνευματική καλλιέργεια των πιστών : «οἶδε γὰρ καὶ γραφὴ σιωπῶσα ἐν τοίχῳ λαλεῖν καὶ τὰ μέγιστα ὠφελεῖν». Μας υπενθυμίζει τις αλήθειες της πίστεώς μας και μας παρακινεί σε πνευματική ανάταση. Ο ρόλος της εικόνας για τον Ορθόδοξο είναι ρόλος αναγωγικός, δηλαδή αποτελεί μέσο διδαχής και πνευματικής ανάτασης, και καθοδηγεί την ψυχή και τον νου των πιστών προς τη θεωρία των θείων μυστηρίων. Αποτελεί επίσης αναπόσπαστο μέρος της Λατρείας, τόσο σε συμβολικό όσο και σε ουσιαστικό επίπεδο, όπως το βιώνουμε στη μακραίωνη παράδοση της Εκκλησίας.

Σύναξη πάντων τῶν ἐφόρων καί προστατῶν Ἁγίων τῆς νήσου Κεφαλληνίας

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος πλ. α΄ Τόν συνάναρχον Λόγον

Κεφαλλήνων προστάτας ἀνευφημήσωμεν,

Παῦλον, Ἀνδρέαν, Δονᾶτον

καί Παναγῆν τόν ἁπλοῦν,

Χαραλάμπην θεῖον, Ἄνθιμον, Μακάριον

σύν Γερασίμῳ τῷ σεπτῷ

καί Κοσμᾷ τῷ Αἰτωλῷ

τριάδα σεμνῶν Φανέντων,

ἱλεουμένους Κυρίῳ

ὑπέρ ἡμῶν τῶν εὐφημούντων αὐτούς.

Κοντάκιον

Ἦχος πλ. δ΄. Τῇ Ὑπερμάχῳ

Κεφαλληνίας τούς ἑτοίμους ἀντιλήπτορας,

Ἁγίων τάξεις θεοφόρων εὐφημήσωμεν

προστατῶν τε καί φυλάκων τῆς νήσου ταύτης,

Ἀποστόλους, Ἱεράρχας, Ἱερομάρτυρας

καὶ Ὁσίων ἀσκητῶν σεπτὴν ὁμήγυριν,

πόθῳ κράζοντες· Χαίροις, Σύλλογε ἔνθεε.

Μεγαλυνάριον

Ἦχος πλ. δ΄

Χαίροιτε, φωστῆρες θεολαμπεῖς

πάντων τῶν Ἁγίων,

τῶν ἐφόρων καὶ προστατῶν

τῆς Κεφαλληνίας,

τόν Κύριον τῆς δόξης

ὑπὲρ ἡμῶν ἀπαύστως

καθικετεύοντες.

Oι λαθρομετανάστες του… Δεσπότη

Γιάννης Τζούμας

Δεν άκουσα την από άμβωνος ομιλία του Μητροπολίτη Χίου κ. Μάρκου, όπου φέρεται ότι αποκάλεσε τους μετανάστες – πρόσφυγες λαθρομετανάστες και δεν την άκουσα γιατί δεν συνέπεσε να την εκφωνήσει Μεγάλη Παρασκευή, όπου εκκλησιάζομαι ανελλιπώς, αλλά… εκτός Ιερού Ναού.

Με δεδομένο λοιπόν αυτό, ευκαιρία είναι να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα. Είτε κάποιος είναι άνθρωπος του Εκκλησίας, είτε πιστεύει με το δικό του τρόπο, είτε δεν πιστεύει πουθενά, θα είναι θεόστραβος να μην βλέπει ότι η Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία είναι η συγκολλητική ουσία του Εθνους.

Επίσης θα είναι εκτός πραγματικότητος αν δεν βλέπει ότι αν έχει έναν… Φτωχούλι ο Θεός στη γή αυτός είναι ο Μητροπολίτης Χίου, ο οποίος αν μη τι άλλο ας του επιτρέπουμε να μιλάει και ως φιλόλογος και ως άνθρωπος σπάνιας μόρφωσης σωστά την ελληνική.

Αλήθεια που είναι το κακό στη λέξη λαθρομετανάστης; Ναι κύριοι όσοι εισέρχονται άνευ αδείας σε μια χώρα είναι λαθρομετανάστες. Η χώρα τώρα αυτή τηρώντας την εθνική και Διεθνή νομοθεσία οφείλει το συντομότερο να ξεκαθαρίσει ποιοί είναι πρόσφυγες και να τους παράσχει άσυλο και όχι να τους πετάει στη Σούδα και ποιοι ήρθαν για εργασία, να δεί αν τους χρειάζεται και όσους δεν χρειάζεται να απελάσει.

Κοιτάξτε για να μιλάμε ξεκάθαρα, άλλο η Ελληνική γλώσσα και άλλο η γλώσσα των…πολιτικών. Αλήθεια τι θα πεί παράτυποι μετανάστες; Οι λαθρέμποροι τι είναι παράτυποι έμποροι; Οι λαθρεπιβάτες τι είναι αλληλέγγυοι επιβάτες;

Πάμε όμως στην ουσία και αυτή είναι αν ο Μητροπολίτης Χίου και ο κάθε Μητροπολίτης δικαιούται δια να ομιλεί για να θυμηθούμε τον μακαρίτη τον Κουτσόγιωργα.

Αλήθεια, πότε θα σταματήσουμε την υποκρισία; Όταν δικαιούται να μιλάει ελεύθερα ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας, γιατί δεν δικαιούται ο Μητροπολίτης; Οταν ο καθένας μπορεί να βγάλει τα σώψυχα του στο Facebook, γιατί δεν μπορεί να εκφράσει την γνώμη του ένας θρησκευτικός ηγέτης;

Μα γιατί κάνει πολιτική. Άλλη υποκρισία. Όλα είναι πολιτική.

Αλήθεια όμως, όταν ο Χίου Μάρκος κατακεραύνωνε από άμβωνος την κατάργηση του ΝΑΤ, δεν είδα κανέναν να διαμαρτυρηθεί. Όταν πέρναγε τους πολιτικούς γενεές δεκατέσσερις για την αύξηση του ΦΠΑστα νησιά μας, δεν απάντησα καμιά διαμαρτυρία. Όταν κατέβαινε στην παρέλαση και παράταγε τους επισήμους, για να χωθεί μέσα στους διαμαρτυρόμενους απόμαχους της θάλασσας, μόνο μπράβο εισέπρατε. Ολα αυτά δεν ήταν πολιτικές κινήσεις και πράξεις;

Και μετά γιατί θα εγκαλεστεί ο Μητροπολίτης για τους λαθρομετανάστες. Γιατί όταν ακόμα δεν υπήρχε πρόβλημα δημιουργούσε την Υματιοθήκη; Γιατί όταν η Πολιτεία κοιμόνταν έφερνε εδώ την «Αποστολή» άνοιγε τα κελιά των εκκλησιών, μοίραζε ρούχα και συσσίτιο; Ποιός κύριοι τάισε εδώ χιλιάδες κόσμο, πριν εμφανιστούν οι επαγγελματίες… αλληλέγγυοι;

Βεβαίως ο ρόλος του Θρησκευτικού ηγέτη είναι να ενώνει και να μην διχάζει, όμως θεωρούμε ότι το κριτήριο αυτό δεν το έχει ο Αγιος Χίου; Υπάρχουν φορές που δεν συμφωνώ κι’ εγώ μαζί του, του έχω πεί και κατ’ ιδίαν και δημοσίως ότι οι μισοί που τρώνε από τα συσσίτια της Μητροπόλεως τον… δουλεύουν, αλλά σέβομαι από την μια την Θεολογική λογική του «εγώ δεν είμαι Εφορία, ούτε στα στομάχια των ανθρώπων, εγώ όποιος λέει πεινώ του προσφέρω» από την άλλη δε, ακούω την γνώμη του με προβληματισμό ακόμα κι΄αν διαφωνώ.

Όχι όμως ωρέ αδέλφια να φτάσουμε και στο σημείο να του λέμε ότι δεν θα έχει δημόσιο λόγο εκεί που δεν συμφωνούμε.

Υ.Γ Δεν τα έγραψα αυτά γιατί μου το ζήτησε κανείς, ούτε ο Χίου Μάρκος χρειάζεται συνήγορο, γιατί δεν είναι και κατηγορούμενος, ούτε ποτέ μου έγραψα ως συνήγορος κανενός.
Εγραψα γιατί δεν θέλω να δικαιωθεί ο συγχωρεμένος ο Μαθιούδης, που έλεγε για έναν παλιό προύχοντα, που έλεγε για τους Χιώτες. «Εσάς και τον Χριστό να κατεβάσουν και να σας βάλουν Μητροπολίτη από τον γάδαρο θα τον κατεβάσετε».
πηγή  . αντιγραφή

Ψευδεπίγραφοι «Γέροντες»

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση
ΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ, ποὺ ἐφημερεύουν στὶς μεγάλες πόλεις πρέπει νὰ εἶναι ἰδιαίτερα προσεκτικοί, γιατὶ καλοῦνται νὰ ἀντιμετωπίσουν πολλοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἔχουν διάφορα προβλήματα καὶ νὰ ἐπουλώσουν πληγὲς σώματος καὶ ψυχῆς. Ἰδιαίτερα οἱ νεαροὶ ἄγαμοι κληρικοί, οἱ ὁποῖοι ἀνυπομονοῦν νὰ ἐπιβληθοῦν στὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ ὡς ἐνάρετοι καὶ θεοφώτιστοι γέροντες. Ἡ ἀπειρία τους, τὸ κοσμικὸ φρόνημα, ἡ ἔπαρση καὶ ἡ “μοναχική” τους ἰδιότητα τοὺς ὁδηγοῦν σὲ ἐσφαλμένες ἐπιλογὲς καὶ ἀδιάκριτες ἀποφάσεις.....
Τὸ γεγονὸς δὲ ὅτι εἶναι καὶ προϊστάμενοι τῶν ναῶν ἐπιδεινώνει τὴν κατάστασή τους καὶ τοὺς καθιστᾶ πνευματικὰ ἐπικίνδυνους στὸ ποίμνιό τους καὶ κυρίως στοὺς νέους, ποὺ ἀνυποψίαστοι τοὺς πλησιάζουν.
Εἶναι πολλὰ τὰ προβλήματα, ποὺ δημιουργοῦνται καὶ ὄχι σπάνια καταλήγουν καὶ σὲ σκάνδαλα. Καὶ δὲν ἀναφέρομαι μόνο σὲ ἠθικῆς φύσεως σκάνδαλα. Πρέπει νὰ γίνει ἀπὸ ὅλους δεκτὸ ὅτι μόνο μὲ ταπεινοὺς καὶ ἀθόρυβους κληρικοὺς ἀναπτύσσεται τὸ ποιμαντικὸ ἔργο τῆς Ἐκκησίας. Οἱ φιλόδοξοι κληρικοὶ δὲν προσφέρουν τίποτα τὸ οὐσιαστικό. Ζημιὰ κάνουν. Οὔτε τὰ περιποιημένα ράσα, οὔτε τὰ ἐπανωκαλύμμαυχα, οὔτε τὰ πολυτελῆ ἄμφια, οὔτε οἱ χρυσοὶ Σταυροὶ καὶ τὰ θορυβώδη κηρύγματα μποροῦν νὰ καλύψουν τὴν πνευματικὴ πτωχεία τους. Γρήγορα ἀποκαλύπτεται, μὲ ἄμεσο θλιβερὸ ἐπακόλουθο τὴν ἀπογοήτευση τῶν ἀνθρώπων.
Οἱ ἄπειροι αὐτοὶ κληρικοὶ δὲν μποροῦν νὰ ὑποφέρουν τὴ μοναξιά. Θέλουν πάντα κοντά τους ἀνθρώπους νὰ τοὺς ὑπηρετοῦν. Οὔτε τὰ ἄμφιά τους δὲν μεταφέρουν μόνοι τους. Κάποιο πνευματικοπαίδι πρέπει νὰ κρατάει τὸ βαλιτσάκι, κάποιο ἄλλο τὸ ἱεραποστολικὸ ὑλικό, κάποιο ἄλλο τὴν ὀμπρέλα ἢ τὸ διπλωμένο ράσο τους. Εἶναι οἱ Ἀρχιμανδρίτες μὲ τὰ ἄβουλα πνευματικοπαίδια τους. Καὶ ποῦ νά ᾽ξεραν οἱ ἐν Χριστῷ ἀδελφοὶ ὅτι κάποιοι ἄλλοι κληρικοί, μὲ δεκάδες χρόνια στὴν ἱερωσύνη, δὲν ἔχουν οὔτε καὶ θέλουν ὑπηρέτες. Τὰ κάνουν ὅλα μόνοι τους. Στὸν Ἱερὸ Ναό τους δὲν ἔχουν νεωκόρο καὶ βοηθούς. Σὲ μερικὲς περιπτώσεις δὲν ἔχουν οὔτε ψάλτες. Καὶ παρόλες τὶς δυσκολίες αὐτές, λειτουργοῦν καὶ κηρύττουν, χωρὶς νὰ ἐπιβαρύνουν κανέναν.
Ἕνας ἁγιορείτης μοναχός, ἀναφερόμενος στὴν ἐπίμονη ἀναζήτηση τοῦ πιστοῦ λαοῦ νὰ συναντήσει ἐνάρετους γέροντες καὶ να τοὺς ἐμπιστευθεῖ τὰ προβλήματά του, τονίζει ὅτι δημιουργεῖται συχνὰ ἕνα σοβαρὸ καὶ δυσεπίλυτο πρόβλημα. Γράφει: «Κάποιοι ἀνώριμοι, φιλόδοξοι, ἄπειροι, ἄγευστοι τελείως βασικῶν πνευματικῶν καταστάσεων κληρικοὶ ἐμφανίζονται ὡς γέροντες, ἱκανοποιώντας ἔτσι ἐπιθυμίες, πάθη καὶ φαντασίες. Τὸ φαινόμενο εἶναι ἀξιοπρόσεκτο καὶ ἀξιοδάκρυτο. Νέοι, ποὺ δὲν ἔκαναν ποτὲ ὑπακοή, νὰ ζητοῦν ἀπόλυτη ὑπακοὴ ἀπὸ τὰ πνευματοπαίδια τους. Οἱ ἴδιοι νὰ ζοῦν μία ρηχὴ πνευματικὴ ζωὴ καὶ νὰ ἐπιβάλουν κανόνες ἀδύνατους γι᾽ ἀρχάριους. Νὰ εἶναι ὑπεράγαν αὐστηροὶ στοὺς ἄλλους καὶ ἰδιαίτερα ἐπιεικεῖς στοὺς ἑαυτούς τους. Νὰ θέλουν νὰ κάνουν τὶς ἐνορίες μοναστήρια καὶ νὰ ὑποχρεώνουν τοὺς ἀκολούθους τους σ᾽ ἕνα βαρὺ τυπικό, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ θαυμάζονται ὡς παραδοσιακοὶ καὶ αὐστηροί. Νὰ δημιουργοῦν φανατικούς, δεσμευμένους, ἀνελεύθερους ὀπαδούς. Νὰ ταλαιπωροῦν τελικὰ ψυχὲς καὶ νὰ τὶς καθυστεροῦν ἀπὸ τὴν πραγματικὴ πνευματική τους ἀνάβαση, καθυστερώντας στὴν ἐνασχόληση περιττῶν καὶ κουραστικῶν λεπτομερειῶν. (Μοναχοῦ Μωυσέως Ἁγιορείτου, Χριστὸς χριστιανοὺς χαρὰ χαρίζει, Ἐκδόσεις ΤΗΝΟΣ 2008, σελ. 42).
Εἶναι καιρὸς νὰ περιοριστεῖ αὐτὸ τὸ φαινόμενο καὶ οἱ κληρικοὶ νὰ γίνουν στοργικοὶ πατέρες καὶ ὄχι ἀθεόφοβοι δυνάστες.

πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 12/3/2010

Ὁ ἠθικός νόμος, ὁ μόνος ἀήττητος σύμμαχος

 Γράφει ὁ ἀρχιμ. Ἀρσένιος Κωτσόπουλος,

Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Προφήτη Ἠλἰα Παγκρατίου

 Ὅταν ἄνοιξε ὁ οὐρανός

ΜΕΡΟΣ Α’

Ὅταν πίσω ἀπό ὅλα τά πρόσωπα καί τά πράγματα δέν βλέπεις τόν Θεό, γίνονται ὅλα εἴδωλα, θεοποιοῦνται, λατρεύονται, προσκολλᾶσαι μανιακά σέ αὐτά καί στό τέλος σέ πληγώνουν, σέ παγώνουν, σέ πλακώνουν. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει σχετικά: «πᾶν ὅ,τι ἐάν ποιῆτε, ἐκ ψυχῆς ἐργάζεσθε, ὡς τῷ Κυρίῳ καί οὐκ ἀνθρώποις» (Κολ. γ΄ 23). Ὁ Θεός δέν λυπᾶται νά γκρεμίσει τά εἴδωλα, ὅσο μεγάλα κι ἄν εἶναι, ὅσο ἱερά –πού ὅμως ἀποϊεροποιοῦνται ἀπό τήν κακή χρήση τους. Ὅπως τότε, πού ἰσοπέδωσε τό ναό τοῦ Σολωμόντα, ὁ ὁποῖος εἶχε καταστεῖ «οἶκος ἐμπορίου καί σπήλαιο ληστῶν». Ἱεροί χῶροι ἀποπνέουν ἁγιότητα καί ὅταν τή χάσουν καί ἀλλοιωθοῦν ὑπόκεινται στούς «νόμους» τῆς φθορᾶς. Ὅμως ἡ ἁγιότητα εἶναι ἄφθαρτη, ἁγιοπνευματική κατάσταση, νικᾶ τό χρόνο, καί ἔτσι βλέπουμε ἁγιασμένα μοναστήρια, ταπεινές ἀσκητικές σπηλιές, ὅπου χαριτώθηκαν μέσα σέ αὐτά μοναχοί ἐξαϋλωμένοι, νά ξεπερνοῦν τή φθορά τοῦ χρόνου, ὅπως ἐκεῖνο τό ταπεινό ἐκκλησάκι, ἡ Ἁγία Θεοδώρα Βάστας, στήν Ἀρκαδία τῆς Πελοποννήσου, τό ὁποῖο στέκει γιά αἰῶνες ἀναλλοίωτο, ἐνῶ στή μικρή σκεπή του ὀρθώνονται ἀγέρωχα δεκαεπτά θεόρατα δέντρα. Θαῦμα ἀληθινό τῆς δημιουργίας. «Ὅπου γάρ βούλεται Θεός, νικᾶται φύσεως τάξις», καί ὄντως, γιά νά θυμίζει τό ἅγιο μαρτύριο τῆς ἁγίας.

Ἀντίθετα, μεγάλα παλάτια καί ἀνάκτορα βασιλέων ἀνά τόν κόσμο καί πολύ μεγάλων πολιτισμῶν σωριάστηκαν καί χάθηκαν. Ἔτσι ἡ Ἁγία Σοφίασκανδαλωδῶς μένει γιά νά κηρύττει, μέσα ἀπό τά πανέμορφα ψηφιδωτά της, Χριστό καί Ὀρθοδοξία στήν καρδιά τῆς Κωνσταντινούπολης, ἐνῶ τά αὐτοκρατορικά της ἀνάκτορα καί ὁ ἱππόδρομος χάθηκαν ὁλικά. Καί στή Ρώμη τό Κολοσσαῖο, ποτισμένο ἀπό τά αἵματα τῶν ἁγίων καί ἡρώων τῆς πίστεως, στέκει νά μαρτυρεῖ ἁγιότητα, ἐνῶ οἱ ρωμαϊκές αὐλές καί τά χλιδάτα σαλόνια τῶν παρανοϊκῶν αὐτοκρατόρων, κεῖνται χαμένα κάτω ἀπό τό χῶμα, ἀνύπαρκτα πλέον μετά ἀπό τόσους αἰῶνες.

Ὁ ἠθικός νόμος πού ἁγιάζει τόν ἄνθρωπο. Ὁ νόμος τῆς ἀγάπης. Ὁ μόνος ἀήττητος σύμμαχος. Αὐτός πού δίνει ζωή σέ ὅλη τή δημιουργία, πού ὀμορφαίνει τίς σχέσεις, πού γράφει φωτεινή ἱστορία, πού γεννᾶ ἥρωες καί ἁγίους, πού ὑποτάσσει ὅλο τό σύμπαν στούς ἐραστές αὐτοῦ.

Ἦταν Δευτέρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὅταν πῆγα νά λειτουργήσω σέ μονή τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἤμουν πολύ στενοχωρημένος καί ἐν ἀγωνία ἐπερχόμενων θλιβερῶν γεγονότων, λόγω ὑπερβαλλούσης καλοσύνης –κατά ἄλλους, μπουνταλοσύνης– καθώς ἔβαζα τό κεφάλι μου στόν ντορβά γιά νά προστατέψω κάποιον πού πιστεύω πώς ἀδικεῖται οἰκονομικά. Ἔτσι θά ἔπρεπε μετά ἀπό δύο ἡμέρες νά ἐμφανιστῶ ἐνώπιον τοῦ ἀνακριτῆ γιά θέματα μισθοδοτικά, σέ ἵδρυμα πού εἶμαι νόμιμος ἐκπρόσωπος. Μέ τό πέρας ὅμως τῆς Θείας Λειτουργίας μέ περίμενε μιά εὐχάριστη ἔκπληξη. Τήν εἰκόνα στή λιτανεία τήν κρατοῦσε ὁ γνωστός μου ἀπό παλιά εἰσαγγελέας, ἄνθρωπος μέ φόβο Θεοῦ καί ἀσυμβίβαστος μέ τό ἄδικο.

Ἀφοῦ ἔγιναν ὅλα μέ τή δέουσα τάξη, στό τέλος μιλήσαμε περί ἠθικοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ. Μοῦ ἐξομολογήθηκε: «Πάτερ μου, χρόνια βασανίζομαι μέ ἕνα δυσεπίλυτο θέμα: Ποῦ τελειώνει ἡ δικαιοσύνη καί πού ἀρχίζει ἡ ἠθική. Δυσδιάκριτα αὐτά τά δύο στή ζωή μας». Τότε θυμήθηκα τά τοῦ ἁγίου Βελιμίροβιτς λεχθέντα περί τῆς τελειότητας τοῦ ἠθικοῦ νόμου τῆς ἀγάπης. Εἴπαμε ἀρκετά, ἀλλά ἡ ἁπλότης μέ παραδείγματα καθαρίζει περισσότερο τά θέματα: «Νά», τοῦ εἶπα, «ἡ δικαιοσύνη τῶν δικαστηρίων πάει μέ τήν ἀνθρώπινη δικαιοσύνη καί ὄχι μέ τόν ἠθικό νόμο τῆς ἀγάπης, πού εἶναι ἀνώτερη κατάσταση. Ἄν, λόγου χάριν, ἔχεις ἑπτά σπίτια στό ὑποθηκοφυλάκιο, ὁ νόμος σοῦ δίνει δικαιώματα νά κάνεις ὅ,τι θέλεις. Νά τά σπαταλήσεις, νά τά παίξεις στά χαρτιά, νά τά δώσεις στούς κολλητούς σου, νά τά ἀχρηστέψεις. Καί εἶσαι καθ’ ὅλα νόμιμος καί εὐυπόληπτος πολίτης. Ἡ ἠθική τῆς ἀγάπης ὅμως λέγει ἄλλα πράγματα, πού δέν ταιριάζουν καί δέν προσαρμόζονται στή δικαιοσύνη αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Κρατᾶς, γιά παράδειγμα, ἕνα σπίτι, ἄν εἶσαι μόνος σου, καί τά ἕξι τά δίνεις, ἀντίστοιχα, σέ πολύτεκνες οἰκογένειες. Τότε ζεῖς πάνω ἀπό ὅλα τά στενόχωρα, τά συμβατικά, στήν ἐλευθερία τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος διά τοῦ Λόγου τοῦ Ὑιοῦ Του, εἶπε τό περίφημο “ὁ ἔχων δύο χιτῶνας μεταδότω τῷ μὴ ἔχοντι”» (Λουκ. γ΄ 11).

Αὐτά εἴπαμε ἐν συντομία μέ τόν ἐξαίρετο λειτουργό τῆς Δικαιοσύνης καί ἀνανεώσαμε τό ραντεβού μας μετά ἀπό τρεῖς ἡμέρες προκειμένου νά μιλήσουμε γιά τίς φλέγουσες ὑποθέσεις τοῦ ἱδρύματος στήν Ἄνω Γλυφάδα. Καθώς πήγαινα νά τόν συναντήσω, βρισκόμουν στό μετρό, καί ὅπως συνηθίζω, γιά νά μήν ἀργοσχολῶ, ἄνοιξα τό βιβλίο τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς ὅπου ἑρμηνεύει τά εὐαγγέλια τῶν Κυριακῶν. Η ἀνάγνωσή του μέ ἀφόπλισε. Ἦταν ἡ ἀπάντηση στό πρωταρχικό ἐρώτημα τοῦ ἀγαπητοῦ εἰσαγγελέα:

«Ἡ εὐσπλαχνία εἶναι ἀνώτερη ἀπό τή συμπόνια πού οἱ ἰνδουιστές θεωροῦν ὡς τή μεγαλύτερη ἀρετή. Ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά νιώσει συμπόνια γιά ἕναν ἐπαίτη, ἀλλά καί νά τόν προσπεράσει. Ὁ φιλάνθρωπος ὅμως θά νιώσει συμπάθεια γιά τόν ἐπαίτη καί θά τόν βοηθήσει. Τό νά δείξεις φιλανθρωπία στόν ἐπαίτη δέν εἶναι οὔτε τό πιό δύσκολο οὔτε τό ἀνώτερο πράγμα στό νόμο τοῦ Χριστοῦ. Μεγάλο πράγμα εἶναι νά δείξεις ἀγάπη στούς ἐχθρούς σου. Ἡ ἐλεημοσύνη εἶναι ἀνώτερη ἀπό τή συγχώρεση τῶν προσβολῶν. Ἡ συγχώρεση τῶν προσβολῶν εἶναι τό πρῶτο μισό τοῦ δρόμου πρός τόν Θεό. Ἡ τέλεση ἔργων ἀγάπης εἶναι τό δεύτερο μισό.

»Εἶναι ἀπαραίτητο νά ποῦμε πώς ἡ ἀγάπη εἶναι ἀνώτερη ἀπό τήν κοσμική δικαιοσύνη; Ἄν δέν ὑπῆρχε ἀγάπη, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θά ἦταν θύματα τῆς κοσμικῆς νομικῆς δικαιοσύνης. Χωρίς ἀγάπη ὁ νόμος δέν μπορεῖ νά περιφρουρήσει αὐτό πού ἤδη ὑπάρχει. Ἡ ἀγάπη ὅμως δημιουργεῖ καινούρια καί μεγάλα ἔργα στόν κόσμο. Γι’ αὐτό καί εἶναι καλύτερο στούς ἀνθρώπους ν’ ἀσκοῦνται ἀπό τήν παιδική τους ἡλικία στή γνώση τῆς γλυκύτητας πού προσφέρει ἡ ἀγάπη κι ἡ φιλανθρωπία, παρά νά μάθουν τή σκληρότητα τοῦ νόμου. Τό νόμο τόν μαθαίνει κανείς ὁποτεδήποτε. Ὅταν ὅμως ἡ καρδιά σκληρυνθεῖ, εἶναι δύσκολο νά ξαναγυρίσει καί νά γίνει σπλαχνική. Ὅταν οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἐλεήμονες, δέν θ’ ἁμαρτήσουν ἐνάντια στό νόμο. Ὅταν ὅμως τηροῦν τό νόμο ἀλλά τούς λείπει ἡ φιλανθρωπία, διακινδυνεύουν νά χάσουν τό στεφάνι τῆς δόξας πού ὑποσχέθηκε ὁ Κύριος στούς φιλάνθρωπους».[1]

Ὁ ἠθικός νόμος τῆς ἀγάπης. Ὁ μόνος ἀήττητος προστάτης μας. Γιά αἰῶνες ὅλοι οἱ λαοί τῆς γῆς ὑποκλίνονταν ἐνώπιόν του. Καί ὅσοι τόν παρέβαιναν ἐξαφανίζονταν, ὅπως τά Σόδομα καί τά Γόμορα, ἡ Βαβυλώνα, ἡ Πομπηία, ἡ πανίσχυρη Ρώμη τῆς ἀρχαιότητας, ὁ παλαιός Ἰσραήλ,σκορπισμένος στά ἔθνη γιά 1.000 χρόνια περίπου, ἡ Τύρος, ἡ Σιδών, ὁ μεγάλος αἰγυπτιακός πολιτισμός τῶν Φαραώ, πού λάτρευε τίς Σφίγγες. Ὅλες οἱ μεγάλες καταστροφές τῆς ἀνθρωπότητας ἐξηγοῦνται μέ παραβίαση ἠθικῶν νόμων καί ὄχι φυσικῶν, πού κατά τόν ἅγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς δέν ὑπάρχουν. Ὅπως τότε πού σταύρωσαν τόν Δίκαιο οἱ παράνομοι Ἑβραῖοι, καί ὁ ἥλιος σκοτίσθηκε καί μέγας σεισμός τάραξε τά Ἱεροσόλυμα, καί τό καταπέτασμα τοῦ ναοῦ σχίστηκε καί οἱ νεκροί ἐξῆλθαν τῶν μνημείων. Καί αὐτό γιατί, ἐνῶ ὁ ἠθικός νόμος ὅταν ἀθετεῖται τιμωρεῖ τούς παραβάτες του, ὁ φυσικός νόμος, ἄς ποῦμε τῆς βαρύτητας, ὑπερβαίνεται χωρίς καμιά συνέπεια. Ὅπως ὅταν ἕνας ἅγιος ξεπερνώντας τον μεταφέρεται μέ τό σῶμα του σέ ἄλλον τόπο ἤ τήν ὥρα τῆς Θείας Λειτουργίας στέκει πάνω ἀπό τό ἔδαφος. Ἔτσι ὁ προφήτης Ἀββακούμβρέθηκε ἀπό τήν Ἰουδαία, θαυμαστῶ τῶ τρόπω, στή Βαβυλώνα, πάνω ἀπό τό λάκκο τῶν λεόντων, ὅπου εἶχαν ρίξει τόν προφήτη Δανιήλ, ὅταν ἄγγελος Κυρίου τόν ἅρπαξε ἀπό τά μαλλιά καί τόν μετέφερε γιά νά τοῦ πάει φαγητό. Καί ὁ ἀπόστολος Φίλιππος πού ἡρπάγη ἐν σώματι ἀπ’ τά Ἱεροσόλυμα στό δρόμο πρός τήν Αἰθιοπία γιά νά συναντήσει τόν εὐνοῦχο τῆς Κανδάκης, τῆς βασίλισσας τῶν Αἰθιόπων, ὥστε νά τόν βαπτίσει καί νά καταστεῖ ἔτσι ὁ πρῶτος χριστιανός Αἰθίοπας (βλ. Πράξ. η΄ 26-40). Ἀλλά καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ρῶσος, ὁ ὁποῖος μετέφερε μέ τήν προσευχή του ἕνα πιάτο ζεστό πιλάφι, ἀπό τήν Καπποδοκία στή Μέκκα, γιά τόν κύριό του. Κι αὐτές εἶναι κάποιες ἀπό τίς ἐλάχιστες θεοσημεῖες στό πλῆθος τῶν «ὑπερφυσικῶν» ἐμπειριῶν τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ὅμως τούς τελευταίους δύο αἰῶνες τό κακό παράγινε. Ὁ ἠθικός νόμος πετάχτηκε στά σκουπίδια καί αὐτονομήθηκε ὁ φυσικός «νόμος», ὁ ὁποῖος ἀπόκτησε αὐτοτέλεια, λές καί εἶναι αὐθύπαρκτος. Ἔτσι ἀγνοήθηκε ἡ μεγαλύτερη ἀλήθεια ὅλων τῶν ἐποχῶν, πώς στόν παντοδύναμο ἠθικό νόμο τῆς ἀγάπης ὑποτάσσεται καί ὑποκλίνεται ἀκόμη καί αὐτός ὁ ὑποτιθέμενος φυσικός «νόμος», δηλαδή ὅλο τό σύμπαν. Καί αὐτό εἶχε τραγικές συνέπειες γιά τήν ἰσορροπία ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας, καθώς ἡ μετακύληση τοῦ νόμου ἀπό τό πεδίο τό ἠθικό στό πεδίο τό φυσικό ἔφτιαξε ἀνθρώπους τίγρεις, πού πλέον σκοτώνουν ἀδίστακτα γιά δέκα ἤ εἴκοσι εὐρώ καί δολοφονοῦν ἀσύστολα ἔμβρυες ψυχές. Νά πιό ἁπλά οἱ ἁπτές συνέπειες: Οἱ λευκές φυλές, πού ἔκαμαν τούς δύο τελευταίους ἀιῶνες τό μεγαλύτερο ξεπούλημα τοῦ Θεοῦ πού ἔχει συμβεῖ ποτέ στήν ἱστορία ὅλων τῶν λαῶν τῆς γῆς, λησμόνησαν τό παγκόσμιο χάδι τῆς ἀγάπης, γέννησαν τήν ἀθεΐα καί αὐτή τά δύο νόθα, τούς δύο παγκόσμιους πολέμους. Ὁ Κύριος σαφέστατα μέσα στό Εὐαγγέλιό Του συνδέει ἀπόλυτα τήν παραβίαση τοῦ ἠθικοῦ νόμου μέ τήν ταραχή στή φυσική καί οἰκολογική ἰσορροπία. Λέει προφητικά: «Ἐγερθήσεται γάρ ἔθνος ἐπί ἔθνος, καί βασιλεία ἐπί βασιλείαν· καί ἔσονται λιμοί καί λοιμοί καί σεισμοί κατά τόπους [...] καί διά τό πληθυνθῆναι τήν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν» (Ματθ. κδ΄ 7, 12). Νά λοιπόν πού τό πάγωμα τῆς ἀγάπης, ἡ ἐγκατάλειψη δηλαδή τοῦ ἠθικοῦ νόμου, δέν προξενεῖ μόνο πολέμους μεταξύ ἐθνῶν ἀλλά καί σεισμούς καί λοιμούς, δηλαδή ταραχή στό γήινο στερέωμα, ἀντίδραση τῆς φύσης σέ αὐτούς πού ἀντέδρασαν στήν Ἀγάπη, πού δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεό.

(συνεχίζεται)

ΠΗΓΗ ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΤΕΥΧ. ΙΟΥΛΙΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2016

---

[1] Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Κυριακοδρόμιο Β΄, μτφρ.-ἐπιμ. Πέτρος Μπότσης, Ἀθήνα 2013, σελ. 183-184.

Συντάκτης: Αρχιμ. Αρσένιος Κωτσόπουλος
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΙΟΥΛΙΟΣ-ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2016

ΛΥΣΣΑΣΜΕΝΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΟΥ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ, ΑΠΟ ΨΥΧΕΣ ΠΟΥ ΚΑΤ ΟΝΟΜΑ ΕΙΝΑΙ «ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ»

 

Ακατανόητη, μα την αλήθεια, είναι η επιθετικότητα ιστολογίου«τάχατες ποιητικού» άρα ευαίσθητου και σεμνού , εναντίον  του π. Αναστάσιου Γκοτσόπουλου.

Απαράδεκτη η προσπάθεια του ιστολογίου να εκβιάσει τον παραδοσιακό Μητροπολίτη Πατρών Χρυσόστομο και να τον εξαναγκάσει να κινηθεί εναντίον του εγκρατούς περί την θεολογία παραδοσιακού κληρικού π. Αναστάσιου Γκοτσόπουλου.

Ούτε υπό θεσμική ιδιότητα κινούνται, ούτε και χωρίς την άδεια των επισκόπων τους λειτουργούν οι πατέρες του αντιοικουμενιστικού αγώνα. Ως ορθόδοξοι χριστιανοί, κατά τη φωνή της συνείδησής τους, καταθέτουν -ως έχουν χρέος- την ομολογία τους. Το ίδιο κάνουν αρχιερείς της Εκκλησίας της Ελλάδος και άλλων ορθοδόξων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών. Μήπως κι αυτοί χρειάζονται την άδεια των Οικουμενιστών για να εκφράζουν την ορθόδοξη πίστη τους;

Οι κραυγές μίσους που εκπορεύονται από τα χείλη και την πέννα των οικουμενιστών εναντίον των πατερων  του αντιοικουμενιστικού αγώνα δείχνουν δύο πράγματα. Αφενός μεν την αδυναμία τους να απαντήσουν τα πλήρως κατοχυρωμένα τους θεολογικά επιχειρήματα και αφετέρου την εμπάθεια που έχουν εναντίον τους.

Ιδιαίτερα το μένος τους εναντίον του π. Αναστάσιου Γκοτσόπουλου είναι ανεξήγητο. Με πλήρη σεβασμό προς την παράδοση και την κανονική τάξη της Εκκλησίας ο π. Αναστάσιος καταθέτει λίαν εμπεριστατωμένες θεολογικές αναλύσεις τις οποίες οι οικουμενιστές δεν τολμούν καν να αναιρέσουν. Γι’ αυτό προσπαθούν με δημοσιεύματα μίσους και κακεντρέχειας να εξοντώσουν τον παραδοσιακό κληρικό.

Αλίμονον αν τώρα, μετά τη Σύνοδο της Κρήτης, οι παραδοσιακοί πιστοί (κληρικοί, μοναχοί και λαικοί) δεν κατέθεταν την εν Χριστώ μαρτυρία τους.

Μάταια φυσικά προσπαθούν οι οικουμενιστές να εξοντώσουν με ποταπές μεθόδους τους πατέρες  του αντιοικουμενιστικού αγώνα επειδή οι προσωπικές επιθέσεις και το υβριστικό ύφος δεν πείθουν κανένα απροκατάληπτο άνθρωπο.

“αιδώς Αργείοι”

πηγή

ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

το είδαμε εδώ