Κυριακὴ Θ΄ Ματθαίου

Ματθαίου  ιδ΄ 22 – 34

Ὁ ἀπόστολος Πέτρος, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἐπέδειξε πραγματικὰ μεγάλη τόλμη καὶ θάρρος, ὅταν ζήτησε νὰ περπατήσει πάνω στὴ γεμάτη τρικυμίες καὶ φουρτοῦνα θάλασσα. Μπορεῖ βέβαια ὁ μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ νὰ ἦταν ἐξοικειωμένος μὲ τὸ ὑγρὸ στοιχεῖο λόγω τοῦ ἐπαγγέλματός του, ἀλλὰ πρέπει νὰ εἶχε καὶ πικρὴ ἐμπειρία ἀπὸ τὸ θυμὸ τῆς θάλασσας ὅταν ξεσποῦσαν φουρτοῦνες.

Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ τὸν ἔκανε τώρα νὰ ἀψηφᾶ μὲ τόση περιφρόνηση τὸν φόβο τῶν κυμάτων καὶ τὸν κίνδυνο τοῦ καταποντισμοῦ δὲν ἦταν τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ μεγάλη ἀγάπη πρὸς τὸν Διδάσκαλό του, τὸ Χριστό. Αὐτὸ φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἐξεδήλωσε ἔντονη ἐπιθυμία νὰ σπεύσει νὰ πάει κοντά Του. Ἔστω καὶ ἂν χρειαζόταν νὰ περπατήσει πάνω στὰ κύματα.

Ὡστόσο, ἡ ὀλιγοπιστία ποὺ τὸν κυρίευσε ἐκείνη τὴ στιγμὴ παραλίγο νὰ τοῦ στερήσει τὴ χαρὰ νὰ ξαναβρεθεῖ κοντὰ στὸν Κύριο. Εἶχε ξεκινήσει μὲ μεγάλη πίστη καὶ μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι πέτυχε τὸ ἀνθρωπίνως ἀδύνατον. Ὅμως στὴν κρίσιμη στιγμὴ δὲν ἔμεινε σταθερὸς μέχρι τέλους στὴν πίστη του, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ βρεθεῖ μπροστὰ στὸν κίνδυνο τοῦ καταποντισμοῦ. Καὶ ὅμως, ὁ Πέτρος εἶχε ἔντονη τὴν ἐμπειρία τῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου ποὺ ἀποβαίνει τόσο σωτήρια στὴ ζωή μας.

Ὅταν καὶ ἐμεῖς βρισκόμαστε μπροστὰ στὶς τρικυμίες τῆς ζωῆς, τὶς δυσκολίες καὶ τὶς δοκιμασίες, δὲν εἶναι λίγες οἱ περιπτώσεις ποὺ μᾶς καταλαμβάνει ἡ ὀλιγοπιστία καὶ μᾶς λυγίζει, ὅπως στὸ περιστατικὸ μὲ τὸν Πέτρο. Αὐτὸ δείχνει ὅτι δὲν ἐναποθέτουμε πάντοτε μὲ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη τὸν ἑαυτό μας στὴν ἀγάπη τοῦ Κυρίου, οὔτε καὶ θυμούμαστε ἀδιάλειπτα τὴν παντοδυναμία Του, ἀλλὰ καὶ τὴν πανταχοῦ παρουσία Του.

Εἶναι οἱ περιπτώσεις ἐκεῖνες κατὰ τὶς ὁποῖες στηριζόμαστε περισσότερο στὶς δικές μας δυνάμεις ποὺ δὲν εἶναι λίγες οἱ φορὲς ποὺ μᾶς προδίδουν καὶ μᾶς ἐγκαταλείπουν. Στηριζόμαστε ἀκόμα στὴν ἀνθρώπινη λογικὴ ποὺ συχνὰ φαντάζει τόσο ἄλογη μπροστὰ στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία μᾶς καθιστᾶ ἱκανοὺς νὰ ἐπιτυγχάνουμε τὰ πάντα. Ὅταν ὁ Πέτρος ἐμφάνισε συμπτώματα ἐλλείμματος πίστης, τότε ὁ Κύριος τὸν ἀποκάλεσε ὀλιγόπιστο. Εἶναι ἀξιοσημείωτο τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ πρῶτο βῆμα ποὺ ἔκανε νὰ περπατήσει στὰ κύματα, τὸ κατάφερε μὲ τὴν πίστη ποὺ διέθετε. Στὸ δεύτερο ὅμως ποὺ βυθίστηκε στὰ βαθειὰ νερὰ ἀπέτυχε γιατί φοβήθηκε τὸν ἰσχυρὸ ἄνεμο. Ὁ ἄλλοτε τολμηρὸς μαθητὴς δὲν εἶχε σκεφθεῖ σίγουρα ὅτι Ἐκεῖνος ποὺ τὸν ἐνίσχυσε καὶ περπάτησε στὰ κύματα θὰ τὸν ἐνίσχυε γιὰ νὰ ἀντισταθεῖ καὶ στὸν ἰσχυρὸ ἄνεμο.

Πόσο διδακτικὴ ἀλήθεια εἶναι ἡ διήγηση τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς ποὺ τόσο ὄμορφα ξετυλίγεται μπροστὰ μας σήμερα. Μήπως καὶ ἐμεῖς πολλὲς φορὲς δὲν ξεκινᾶμε μὲ πολὺ μεγάλη λαχτάρα γιὰ νὰ βρεθοῦμε κοντὰ στὴν ἀγάπη τοῦ Κυρίου καὶ νὰ αἰσθανόμαστε ἔτσι ἀσφάλεια; Ξεκινᾶμε μὲ μεγάλο πόθο ἀλλὰ καὶ μὲ ἐνθουσιασμὸ, γιὰ νὰ βρεθοῦμε κοντὰ σὲ Αὐτὸν ποὺ εἶναι ἡ Ζωή, τὸ Φῶς, ἡ μεγάλη μας Ἐλπίδα. Μένουμε ὅμως μέχρι τέλους σταθεροὶ στὴν πίστη;

Ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, μπορεῖ οἱ φουρτοῦνες καὶ οἱ τρικυμὲς τῆς ζωῆς νὰ ὑψώνονται ἀπειλητικὰ καὶ οἱ δοκιμασίες νὰ ἐμφανίζονται σὲ κάθε μας βῆμα. Θὰ πρέπει ὅμως νὰ γνωρίζουμε ὅτι στὸ τιμόνι τοῦ καραβιοῦ τῆς ψυχῆς μας στέκει πάντοτε ὁ Χριστός, ὁ μόνιμος καὶ ἀσφαλὴς ὁδηγός. Καὶ εἶναι ἕτοιμος νὰ ἁπλώσει τὸ προστατευτικὸ καὶ πανίσχυρο χέρι Του γιὰ νὰ μᾶς στηρίζει στὶς περιπτώσεις ποὺ αἰσθανόμαστε ὅτι βυθιζόμαστε. Γιατί λοιπὸν νὰ κλονιζόμαστε καὶ νὰ δειλιοῦμε ὅταν εἴμαστε βέβαιοι ὅτι κοντὰ μας ἔχουμε πάντοτε τὸν Παντοδύναμο Κύριο; Εἶναι δυνατὸν νὰ μᾶς ἐγκαταλείψει ἀβοήθητους σ’ ἕνα τόσο ὡραῖο ἀγῶνα στὸν ὁποῖο ὁ ἴδιος μᾶς κατευθύνει καὶ μᾶς καθοδηγεῖ; Ἡ ἰσχυρὴ διαβεβαιώσή Του “οὐ μή σέ ἀνῶ˙ οὐδ’ οὐ μή σέ ἐγκαταλείπω” ἀποτελεῖ τὸν δείκτη ἐκεῖνο ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς παρακινεῖ σὲ μία πορεία ποὺ κατευθύνεται ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ ἐξασφαλίζει τὴ σωτηρία μας ἀπὸ τοὺς ὁποιουσδήποτε κινδύνους καὶ τὶς παγίδες τῆς ζωῆς. Ἀμήν.