Εκφράσεις μέσα απο την Αγία Γραφή που χρησιμοιούμε στην καθημερινότητά μας.

Ήγγικεν η ώρα-έφτασε η ώρα να παραδοθεί ο υιός του ανθρώπου...

 ας όψονται (είς ον εξεκέντησαν):προφητεία Ζαχαρίου και Ευαγγέλιο Ιωάννη, όταν μας αδικούν και εμείς δεν τους δίνουμε σημασία, τους χαρίζουμε  

Χαίρετε!- Χαιρετισμός στις Επιστολές του Αποστόλου Παύλου 

Γενηθήτω φως -Γένεσις

(η φωνή αυτού)Φωνή υδάτων πολλών-Η περιγραφή του Ιωάννη του Θεολόγου για τον Χριστό στην Αποκάλυψη

Μνήσθητί μου κύριε εν τη Βασιλεία σου-( απο το ληστή πάνω στο σταυρό)

Βρήκε ο Φίλιππος τον Ναθαναήλ- (όταν κάποιοι ταιριάζουν )

Κρανίου τόπος-( ο Γολγοθάς )

Έρχου και ίδε- ( τον Κύριο, για αυτούς που δεν πιστεύουν)

Άρον άρον-( στα γρήγορα)

Μη μου άπτου-( λόγια του Χριστού μετά την ανάσταση )

Απο τον Άννα στον Καϊάφα- ( όταν δεν βρίσουμε άκρη)

Δευρόν έξω-( απο την ανάσταση του Λαζάρου, όταν ζητουμε κάποιος να φανερωθεί)

Σοι είπας ή σοι λέγεις ( απάντηση του Χριστού τον Πιλάτο )

Όστις θέλει-( απο το Χριστό, χωρίς βία)

Τα τω Καίσαρι τω Καίσαρι και τα Θεώ τω Θεώ-( αποδίδουμε τα πράγματα όπου ανήκουν)

Αγαπάτε αλλήλους-( ο Χριστός στους μαθητές του, το λέμε όταν θέλουμε να ειρησεύσουμε τους άλλους)

Μετά φανών και λάμπάδων- (στην προδοσία του Ιησού, όταν λέμε ότι κάποιος δίνει έμφαση σε κάτι)

Οίνος ευραίνει καρδίαν ανθρώπου-( 103 ψαλμός του Δαβίδ)

Και οι λίθοι κακράξονταί- ( του Ιησού Χριστού, όταν κάτι είναι ολοφάνερο και αμφισβητείται)

Πίσω μου σ’ έχω σατανα-( απο τους πειρασμούς του Ιησού)

(συνέχεια) 

Αγρόν-(απο παραβολη του Ιησού, όταν κάποιος αδιαφορεί)

Φωνή βοώντος εν τη ερήμω-( για τον Ιωάννη τον Πρόδορομο)

Την κεφαλη του επι πίνακι-( την τιμωρία κάποιου)

Μη γνωτω η δεξιά τι ποιεί η αριστερα-( διδασκαλία του Ιησού, κατί που πρέπει να μείνει κρυφό)

Σόδομα και Γόμορα-( πόλεις στην Παλαιά Διαθήκη γνωστές για την ακολασία τους)

Έσπειρε ζιζάνια ή σπέρνει ζιζάνια-( απο παραβολη του Ιησού, όταν κάποιος δαβάλει ή κανει τους άλλους να μαλώσουν)

Ούκ έστι προφήτης εν τη πατρίδα αυτούς-( αμφισβήτηση αυθεντίας)

Μετά βαΐων και κλάδων-( είδοσος στα Ιεοσόλυμα, πανηγυρική υποδοχή)

Ο άσωτος υιός-( παραβολή του Ιησού)

Ιούδα Ισκαριώτη-( ο προδότης)

Το πνεύμα πρόθυμο η δε σάρκα ασθενής-( ο Ιησούς στους μαθητές του το βράδυ πριν τη προδοσία)

Νείπτω τας χείρας μου-( ο Πιλάτος, αποποιείτα της ευθύνης)

Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω-( του Ιησού Χριστού)

Τυφλοί οδηγοί τυφλών-( ο Ιησούς για τους Φαρισαίους)

Ουαί υμίν
Ιδέ ο άνθρωπος-( για τον Ιησού)

Τετέλεσται-(πάνω στο σταυρό)

Για τον φόβο των Ιουδαίων

Ειρήνη ημίν-( ο Ιησούς στους μαθητές του μετά την Ανάστασή του)

Επί των τύπων των ύλων-( την Κυριακή του Θωμά)

Των θυρών κεκλεισμένων

Μακάριοι η μη ιδότες και πιστεύσαντες-( του Ιησού Χριστού)

Άρον το κραβατόν σου- ( του Ιησού στον παράλυτο)

Δέρηξε τα ιμάτιά του

Πρόβατο επι σφαγή

Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω

Ταύτα δε έδει ποιήσαι,κακείνα μη αφιέναι.-( πρέπει να ολοκληρώνουμε σωστα τις υποχρεώσεις )

οι διυλιζοντες τον κώνωπα και καταπινετε την κάμηλον-( όταν εθελοτυφλούμε , υποκρινόμαστε ή φτάνουμε στην υπερβολή )

Μανα εξ ουρανού- Το μάνα που έστελνε ο Θεός στους Ισραηλήτες μετά την έξοδο


Ενώνιος ενωπίω- Όπως μιλούσε ο Μωησής με το Θεό στη Σκηνή του Μαρτυρίου

Και ούτε φωνή, ούτε ακρόαση- Μπροστά στον προφήτη Ηλία οι ιερείς του Βάαλ παρακαλούσαν για ολοκαυτωμα της θυσίας τους.

Σληρόν σοι πρός κέντρα λακτίζειν- Κάνεις κακό στον αυτό σου με το να προσπαθείς να κάνεις κακό στος άλλους, ( κλωτσιές σε μυτερά αντικείμενα). Το είπε ο Ιησούς Χριστός στην παρουσία του σε όραμα στον διώκτη Σαούλ τον μετέπειτα Απόστολο Παύλο.

Στήλη άλατος- Ότι έγινε η γυναίκα του Λωτ όταν γύρισε να κοιτάξει πίσω για να δεί τι έγιναν τα Σόδομα και τα Γόμορα παραβαίνοτας την εντολή του Θεού.

Μνήσθητί μου Κύριε- Ο ληστής στον σταυρό.

Οφθαλμόν αντί οφθαλμού- Παλαιά Διαθήκη, η ισότητα στην απονομή της δικαιοσύνης, η ανταπόδοση στο ίδιο μέτρο.

Μωρές Παρθένες-Απο την παραβολή του Ιησού, για αμελείς-αφελείς ανθρώπους ή υποκριτές.

φύλαξε το ως κόρη οφθαλμού- Απο ψαλμό του Δαβίδ

Δεν θα μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα.-Ο Χριστός όταν προφήτευσε για την Ιερουσαλήμ.

Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης-ο Εκκλησιαστής Π.Διαθήκη.

Προφάσεις εν αμαρτίαις- Ψαλμός του Δαβίδ, έκφραση για αυτούς που προσπαθούν να δικαιολογήσουν κακές πράξεις που πρόκειται να κάνουν.

Άφες αυτοίς, ού γάρ οίδασι τι ποιούσι- Ο Ιησούς Χριστός επάνω στο σταυρό. Το λέμε σε αυτούς που μας έκαναν κακό και τους συγχωρούμε.

Απολωλός πρόβατο- Από την παραβολή του Ιησού Χριστού.

Περίοδος ισχνών αγελάδων - από το όνειρο του φαραώ που του το εξήγησε ο Ιωσήφ

αποδιοπομπαίος τράγος- Στην Π. Διαθήκη ανάμεσα στις πολλους καθαρισμούς και εξιλεώσεις ο ιερέας έβαζε τα χέρια του πάνω σε έναν τράγο και εξομολογούνταν όλες τις αμαρτίες του λαού οι οποίες πήγαιναν και καθονταν στο κεφάλι του τράγου. Στη συνέχεια ο τράγος οδηγούνταν και αφήνονταν σε ένα έρημο τόπο.- Έτσι λεμε στην καθημερινότητα αυτόν που φορτώνεται χωρίς να φταίει τις αμαρτίες των άλλων και διώχνεται για να καθαριστούν οι πολλοί απο αυτές. Συμβολίζει και είναι τύπος μέσα στην Π. Διαθήκη του μυστηρίου της εξομολογήσεως.

Γης Μαδιάμ- απο την Π. Διαθήκη, αναφέρουμε για ένα τόπο που έπαθε μεγάλη καταστροφή

Χους εί και εις χουν απελεύση.ήΓη εί και εις γήν απλελεύση.- Ο Θεός στον Αδάμ μετά την παρακοή.

Δράξασθε παιδείας -Ψαλμός

έναντι πινακίου φακής- Παλαια Διαθήκη. Ο Ησαύ αντάλλαξε τα πρωτοπόκια του(τα κληρονομικά δικαιώματα) με τον Ιακώβ για ένα ευτελές πιάτο φακή. 
πηγή

Η γλώσσα του Ευαγγελίου και της εκκλησιαστικής υμνογραφίας

Το καλύτερο και γνησιότερο δείγμα της Ελληνικής των χρόνων της Κοινής είναι η γλώσσα του Ευαγγελίου. Είναι η Ελληνική όπως εξελίχθηκε στον προφορικό λόγο ως συνέχεια της Αττικής διαλέκτου που επικράτησε στην Κοινή. Είναι το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα της πρώτης πραγματικά Κοινής ελληνικής γλώσσας, αυτής που προέκυψε από την επικράτηση της Αττικής με βαθμιαία υποχώρηση των λοιπών διαλέκτων. Αυτής της κοινής προφορικής γλώσσας εξέλιξη υπήρξε η απλή προφορική γλώσσα, ή δημοτική, που διαρκώς μεταβαλλόμενη χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα.

Ο Μανόλης Τριανταφυλλίδης έχει χαρακτηρίσει τη δημοτική του Ευαγγελίου, την προφορική κοινή γλώσσα των χρόνων του Χριστού, ως τον «πρώτο δημοτικισμό». Και θα άξιζε να αναλογισθούμε πόσο πιο ομαλή θα ήταν η μετέπειτα διαμόρφωση της Ελληνικής, αν είχε επικρατήσει αυτή η δημοτική του Ευαγγελίου και στον γραπτό λόγο. Ωστόσο, από τον 1ον αιώνα π,Χ. είχε κάνει την εμφάνισή του ο αττικισμός, η γλωσσική μίμηση της Ελληνικής της κλασικής περιόδου, που σιγά-σιγά επικράτησε ως η κυρία μορφή της γραπτής Ελληνικής και -για πολλούς λογίους- και της προφορικής έκφρασης. Το ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας υιοθέτησαν την αττικιστική γλώσσα αντί της γλώσσας του Ευαγγελίου ήταν μία καθοριστική αιτία για να εγκαταλειφθεί στον γραπτό λόγο η Κοινή του Ευαγγελίου. Έτσι χάθηκε μία καλή ευκαιρία να αποκτήσουν οι Έλληνες ενιαία μορφή γλώσσας, γραπτή και προφορική, ήδη από τα χρόνια του Χριστού.

Ωστόσο, η γλώσσα του Ευαγγελίου ως γλώσσα αναφοράς της χριστιανικής θρησκείας, που επηρέασε τη χριστιανική γλωσσική παράδοση σε όλες τις μορφές και σε όλη της την έκταση (στην πατερική θεολογία, στη Θεία Λειτουργία, στην υμνογραφία, στην αγιογραφία, στην απέραντη χριστιανική θεολογία, στο κήρυγμα, στην κατήχηση κ.λπ.), άσκησε μεγάλη επίδραση στην ελληνική γλώσσα, ομιλούμενη και γραπτή, σε όλα τα στάδια της εξέλιξής της. Η απλή καθημερινή γλώσσα είναι γνωστό ότι διασώζει πλήθος λέξεων και εκφράσεων που προέρχονται, άμεσα ή έμμεσα, από τη γλώσσα του Ευαγγελίου.

Αληθινή ποίηση γραμμένη σε απλούστερη λόγια γλώσσα, η εκκλησιαστική υμνογραφία υπηρετεί την επικοινωνία με τον Θεό, συγκινεί και συναρπάζει. Μολονότι θα περίμενε κανείς πως μία ποίηση γραμμένη στη λόγια γλωσσική παράδοση (ενίοτε και με αρχαϊστικά στοιχεία) θα άφηνε αδιάφορους τους πιστούς, εν τούτοις συμβαίνει το αντίθετο. Οι ύμνοι της Εκκλησίας ψάλλονται με κατάνυξη από το εκκλησιαζόμενο πλήρωμα της Εκκλησίας, ασχέτως μορφώσεως, ηλικίας, τόπου και χρόνου.

Είναι μία διαχρονική ελληνική ποίηση που συγκινεί, γιατί είναι γραμμένη σε λόγια αλλά απλούστερα Ελληνικά, που πλησιάζουν τη γλώσσα του Ευαγγελίου και κυρίως γιατί έχει όλα τα χαρακτηριστικά τής ποίησης: ρυθμό, μεταφορά, εικόνα, διάλογο, αξιοποίηση όλων των μερών του λόγου, ιδίως δε στοιχείων όπωςτο επίθετο, το επίρρημα, η μετοχή. Τα τροπάρια της Μεγάλης Εβδομάδος ή και της Θείας Λειτουργίας, αφ’ ενός μεν, υπηρετούν λειτουργικούς-λατρευτικούς σκοπούς, αφ’ ετέρου δε, αποτελούν «τραγούδια», τρόπους ποιητικής και μελωδικής συνάμα έκφρασης και συμμετοχής των πιστών στα εκκλησιαστικά δρώμενα.

Ο υμνογράφος της Εκκλησίας έχει διττό στόχο: να υπηρετήσει τα εκκλησιαστικά δρώμενα και συγχρόνως να λειτουργήσει ως κοινή έκφραση του λαού, ως γλωσσική και βιωματική μαζί συμμετοχή των πιστών στα δρώμενα. Ο υμνογράφος πρέπει να συγκινήσει ως ποιητής, αλλά και να αποτελέσει τη φωνή των πιστών που πρέπει να εκφράζονται μέσα από τη δική του ποίηση, από τα δικά του λόγια, με τη δική του φωνή.

Στα τροπάρια που περιγράφουν και σχολιάζουν με λόγο και με μέλος το Θείο Δράμα, ο πιστός συμμετέχει βιωματικά άλλοτε στο μοιρολόι της μάννας-Παναγίας για τον άδικα Εσταυρωμένο της γιό, άλλοτε στα γεμάτα πικρία λόγια του Χριστού για τη συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντι του, άλλοτε στην αγανάκτηση του υμνογράφου για την αχαριστία του κόσμου, άλλοτε στη μεγαλοσύνη και την έμπρακτη αγάπη του Ιησού για τους διώκτες του και σε ποικίλα άλλα συναισθήματα που γεννώνται από την ποίηση του υμνογράφου. Γενικότερα, συγκινείται και συμμετέχει έντονα και βιωματικά ο αποδέκτης αυτής της ποίησης, ο πιστός, όπως συμβαίνει με κάθε μορφή μεγάλης ποίησης. Εδώ είναι που η υμνογραφία υπερβαίνει τον απλό τελετουργικό της χαρακτήρα, υπερβαίνει τη λειτουργική τεχνική, για να περάσει στον χώρο της τέχνης, της τέχνης του λόγου, στην τέχνη της ποίησης.

πηγή: Γεωργίου Μπαμπινιώτη, Καθηγ. Παν/μίου Αθηνών, «Διαλογισμοί για τη γλώσσα και τη γλώσσα μας», σ. 152-156, εκδ. Καστανιώτη

 http://www.pemptousia.gr/

Εορτή του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου

Εορτάζει στις 3 Οκτωβρίου εκάστου έτους.
Ο Άγιος Διονύσιος καταγόταν από την πόλη των Αθηνών. Έζησε και μαρτύρησε τα χρόνια που αυτοκράτορας ήταν ο Δομετιανός. Διακρίθηκε για τη φιλοσοφική του κατάρτιση κα τη βαθιά του καλλιέργεια.



Αρχικά ήταν ειδωλολάτρης και μέλος της Βουλής του Αρείου Πάγου. Το κήρυγμα όμως του Αποστόλου Παύλου άγγιξε την παιδευμένη και ευαίσθητη ψυχή του και βαπτίσθηκε. Αργότερα διαδέχθηκε στον επισκοπικό θρόνο των Αθηνών τον ευσεβή Ιερόθεο. 

Επιβραβεύθηκε από το θεό για τη χριστιανική του δράση με το χάρισμα να επιτελεί Θαύματα.
Περιόδευσε σε πολλά μέρη της Δύσης, όπου κήρυξε τον ευαγγελικό λόγο και ερμήνευσε τις ιερές γραφές. Όταν έφθασε στο Παρίσι συνελήφθη και αργότερα αποκεφαλίσθηκε. Μαζί του μαρτύρησαν και δύο μαθητές του, ο Ρουστικός και ο Ελευθέριος. Ο ηγεμόνας της περιοχής έδωσε εντολή να μη θάψει κανείς τα άγια λείψανα των μαρτύρων, όμως κάποιοι χριστιανοί τα φύλαξαν και όταν δεν υπήρχε πλέον φόβος τα ενταφίασαν με τιμές.

Κατά την άποψη του Μιχαήλ Ι. Γαλανού «εἰς τὰ συναξάρια ὅμως, καὶ εἰς τὸ Μηναῖον αὐτὸ ἐν τῷ ἑορτολογίῳ τῆς τρίτης Ὀκτωβρίου, τελεῖται ἀνατροπὴ τῆς ἱστορικῆς... ἀληθείας» (Γαλανού Ι. Μιχαήλ, Οι βίοι των Αγίων, μην Οκτώβριος, Αθήναι 1951, σελ. 22). Σύμφωνα με τον παραπάνω συγγραφέα, η άποψη, κατά την οποία ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης μαρτύρησε στο Παρίσι, είναι εσφαλμένη.

Ο Άγιος Διονύσιος υπήρξε συγγραφέας πλήθους θεολογικών συγγραμμάτων, από τα όποια παραθέτουμε σε μετάφραση ορισμένα λόγια του, σχετικά με την Αγιότητα, τη Βασιλεία και την Κυριότητα του Θεού: «Αγιότητα, λοιπόν, είναι κατά τη γνώμη μας η καθαρότητα η ασημάδευτη από οποιοδήποτε μίασμα, η πλήρης και ολότελα άσπιλη. Βασιλεία είναι η τακτοποίηση κάθε ορίου, κάθε τάξης, κανονισμού, κατάστασης . Κυριότητα δεν είναι μόνο η υπεροχή πάνω στους χειρότερους, άλλο και η συνολική των καλών και αγαθών και πλήρης ολοκτησία, καθώς και η αληθινή και αμετάβλητη βεβαιότητα.

Γι΄ αυτό και η κυριότητα ετυμολογείται από το "κύρος" και το "κύριο" και το "κυρίευαν". Θεότητα είναι η πρόνοια που θεάται τα πάντα και με τέλεια αγαθότητα "περιθέει" (περιέχει) και συνέχει τα πάντα, τα γεμίζει με τον εαυτό της και υπερέχει από όλα όσα απολαμβάνουν τα δώρα της πρόνοιας της» (Διονυσίου Αρεοπαγίτου, «Περί Θείων Ονομάτων». Εκδόσεις Π. Πουρναρό).

Περισσότερες και πιο συγκεκριμένες ιστορικές πληροφορίες για τη ζωή του Αγίου Διονυσίου δεν έχουμε πλην αυτών των λίγων που προαναφέραμε. Τα υπόλοιπα που αναφέρουν ορισμένοι Συναξαριστές ανήκουν στα πλαίσια της παραδόσεως και μόνο.

Ύστερα από την με αριθμ. 22/30 Σεπτεμβρίου 1999 μ.Χ. εγκύκλιο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, η μνήμη του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου συμπεριελήφθηκε να τιμάται επιπρόσθετα και στις 12 Οκτωβρίου όπου και ορίσθηκε να τιμάται η Σύναξη των εν Αθήναις Αγίων.

Ιερά Λείψανα:
Μέρη της Κάρας του Αγίου βρίσκονται στις Μονές Δοχειαρίου και Σίμωνος Πέτρας Αγίου Όρους.

Δέρμα και δύο τμήματα του Αγίου βρίσκονται στη Μονή Διονυσίου Αγίου Όρους.

Άκρο μικρού δακτύλου με σάρκα του Αγίου βρίσκεται στη Μονή Παντοκράτορος Αγίου Όρους.

Αποτμήματα του Αγίου βρίσκονται στις Μονές Γρηγορίου Αγίου Όρους, Οσίου Διονυσίου Λιτοχώρου Πιερίας, Νταού Πεντέλης καί Βουλκάνου Μεσσηνίας.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’.
Χρηστότητα εκδιδαχθείς, και νήφων εν πάσιν, αγαθήν συνείδησιν ιεροπρεπώς ενδυσάμενος, ήντλησας εκ του Σκεύους της εκλογής τα απόρρητα, και την πίστιν τηρήσας, τον ίσον δρόμον τετέλεκας, Ιερομάρτυς Διονύσιε. Πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

ΕΝΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΓΙΟΣ ΕΙΧΕ ΠΡΟΕΙΠΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ....

ΒΙΝΤΕΟ

Το βίντεο που ακολουθεί περιέχει προφητείες του Αγίου Ιωάννου του Χοζεβίτου, του σύγχρονου αγίου Ρουμάνου ασκητού σχετικά με τον 3ο Παγκόσμιο πόλεμο. 

Μιλάει για την Κων/πολη που θα δωθεί στους Ελληνες και την αναλαμπή της ορθοδοξίας με έναν Βασιλέα εκλεκτό από τον Θεό.


Ο Αγιος Ι.Χοζεβίτης 1913-1960, ήταν Ρουμάνος Ησυχαστής στην κοιλάδα του Ιορδάνου.

Γεννήθηκε το 1913 στο νομό Βοτοσανίου της Ρουμανίας. Από μικρός έμεινε ορφανός. Στα 20 του χρόνια, το 1933 μπήκε ως δόκιμος στη μονή Νεαμτς όπου έμεινε τρία χρόνια.
Στις 8 Απριλίου 1936 έγινε η μοναχική κούρα και από Ηλιάς ονομάστηκε Ιωάννης.

Το φθινόπωρο του 1936 επισκέφτηκε τους Αγ. Τόπους και αφού προσκύνησε τον Πανάγιο Τάφο εισήλθε στην αδελφότητα του Αγ. Σάββα όπου ασκήτεψε δέκα χρόνια και απέκτησε το χάρισμα των δακρύων και της αδιάλειπτης προσευχής.


Mετά τη μοναχική κουρά του Αγίου.ο Άγ.Ιωάννης είναι το 8


Το 1947 χειροτονήθηκε διάκονος και Ιερέας και έγινε ηγούμενος της Ρουμανικής Σκήτης του Αγ. Ιωάννη του Προδρόμου στον Ιορδάνη. Μετά από πέντε χρόνια σκληρής άσκησης αναχώρησε μαζί με τον υποτακτικό του Ιωαννίκιο στο σπήλαιο της Αγ. Άννης στη Χοζέβα, κοντά στη μονή του Αγ. Γεωργίου του Χοζεβίτου. Εκεί ασκήτεψε επτά χρόνια και παρέδωσε το πνεύμα του στο Θεό στις 5 Αυγούστου 1960.

Μετά από 20 χρόνια, ανοίγοντας τον τάφο του, βρέθηκαν άφθαρτα και ακέραια τα λείψανα του μαζί με τα ρούχα του αναδίδοντας μια εξαίσια ευωδία. Τα λείψανά του μεταφέρθηκαν στη μονή του Αγ. Γεωργίου του Χοζεβίτου, στο παρεκκλήσι του Αγ. Στεφάνου όπου βρίσκονται μέχρι σήμερα. 

ΘΑΥΜΑΤΑ ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΧΟΖΕΒΙΤΟΥ

1) Το 1980 ένας έλληνας αρχιμανδρίτης από την Αμερική ο οποίος είχε ασκητέψει με τον Αγ. Ιωάννη στα νιάτα του και δεν ήξερε ότι είχε πεθάνει, είδε τον Άγιο στον ύπνο του, λέγοντάς του: «Αν θέλεις να με δεις, έλα στο σπήλαιο της Αγ. Άννης στην κοιλάδα του Ιορδάνη»! Μετά από ένα μήνα πήγε στην Μονή του Αγ. Γεωργίου του Χολεβίτου. Με την επιμονή του αρχιμανδρίτου, ο ηγούμενος τελικά δέχτηκε ν΄ ανοίξει τον τάφο του Αγίου κι έτσι βρέθηκαν τα λείψανα του άφθαρτα.

2) Ένας ιερέας ο οποίος βοήθησε στην ανακομιδή των λειψάνων του Αγίου Ιωάννου από το σπήλαιο στο μοναστήρι, διηγούταν πως κάποιος που πήρε τρεις τρίχες από τον Άγιο, τον είδε στο όνειρό του και τον διέταξε να τις επιστρέψει. Μάλλον αυτό το πρόσωπο ήταν ο ίδιος ο Ιερέας που διηγήθηκε την ιστορία. 

3) Το 1986 μία γυναίκα από την Κρήτη έστειλε στον ηγούμενο της μονής ένα χρυσό κουταλάκι ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για ένα θαύμα του Αγ. Ιωάννου. Αυτή η γυναίκα ήταν άρρωστη δε μπορούσε να κουνηθεί και να μιλήσει και όλοι περίμεναν να πεθάνει. Τότε εμφανίστηκε ο Αγ. Ιωάννης ντυμένος με άμφια και κρατώντας το Αγ. Ποτήριο στο χέρι λέγοντας της: «Εγώ είμαι ο Αγ. Ιωάννης ο Χοζεβίτης». Έπειτα ακούμπησε τη λαβίδα στη γλώσσα της και εξαφανίστηκε. Από εκείνη τη στιγμή η γυναίκα έγινε καλά. 


ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ

πηγή

Η όνος του Βαλαάμ

Αριθμοί 22ο

20 καὶ ἦλθεν ὁ Θεὸς πρὸς Βαλαὰμ νυκτὸς καὶ εἶπεν αὐτῷ· εἰ καλέσαι σε πάρεισιν οἱ ἄνθρωποι οὗτοι, ἀναστὰς ἀκολούθησον αὐτοῖς· ἀλλὰ τὸ ρῆμα, ὃ ἐὰν λαλήσω πρὸς σε, τοῦτο ποιήσεις. 21 καὶ ἀναστὰς Βαλαὰμ τὸ πρωΐ ἐπέσαξε τὴν ὄνον αὐτοῦ καὶ ἐπορεύθη μετὰ τῶν ἀρχόντων Μωάβ. 22 καὶ ὠργίσθη θυμῷ ὁ Θεός, ὅτι ἐπορεύθη αὐτός, καὶ ἀνέστη ὁ ἄγγελος τοῦ Θεοῦ διαβαλεῖν αὐτόν, καὶ αὐτὸς ἐπιβεβήκει ἐπὶ τῆς ὄνου αὐτοῦ, καὶ δύο παῖδες αὐτοῦ μετ’ αὐτοῦ. 23 καὶ ἰδοῦσα ἡ ὄνος τὸν ἄγγελον τοῦ Θεοῦ ἀνθεστηκότα ἐν τῇ ὁδῷ καὶ τὴν ρομφαίαν ἐσπασμένην ἐν τῇ χειρὶ αὐτοῦ, καὶ ἐξέκλινεν ἡ ὄνος ἐκ τῆς ὁδοῦ καὶ ἐπορεύετο εἰς τὸ πεδίον· καὶ ἐπάταξε τὴν ὄνον ἐν τῇ ράβδῳ αὐτοῦ τοῦ εὐθῦναι αὐτὴν ἐν τῇ ὁδῷ. 24 καὶ ἔστη ὁ ἄγγελος τοῦ Θεοῦ ἐν ταῖς αὔλαξι τῶν ἀμπέλων, φραγμὸς ἐντεῦθεν καὶ φραγμὸς ἐντεῦθεν· 25 καὶ ἰδοῦσα ἡ ὄνος τὸν ἄγγελον τοῦ Θεοῦ προσέθλιψεν ἑαυτὴν πρὸς τὸν τοῖχον καὶ ἀπέθλιψε τὸν πόδα Βαλαὰμ πρὸς τὸν τοῖχον· καὶ προσέθετο ἔτι μαστίξαι αὐτήν. 26 καὶ προσέθετο ὁ ἄγγελος τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπελθὼν ὑπέστη ἐν τόπῳ στενῷ, εἰς ὃν οὐκ ἦν ἐκκλῖναι δεξιὰν ἢ ἀριστεράν. 27 καὶ ἰδοῦσα ἡ ὄνος τὸν ἄγγελον τοῦ Θεοῦ συνεκάθισεν ὑποκάτω Βαλαάμ· καὶ ἐθυμώθη Βαλαὰμ καὶ ἔτυπτε τὴν ὄνον τῇ ράβδῳ. 28 καὶ ἤνοιξεν ὁ Θεὸς τὸ στόμα τῆς ὄνου, καὶ λέγει τῷ Βαλαάμ· τί ἐποίησά σοι ὅτι πέπαικάς με τρίτον τοῦτο; 29 καὶ εἶπε Βαλαὰμ τῇ ὄνῳ· ὅτι ἐμπέπαιχάς μοι· καὶ εἰ εἶχον μάχαιραν ἐν τῇ χειρί, ἤδη ἂν ἐξεκέντησά σε. 30 καὶ λέγει ἡ ὄνος τῷ Βαλαάμ· οὐκ ἐγὼ ἡ ὄνος σου, ἐφ’ ἧς ἐπέβαινες ἀπὸ νεότητός σου ἕως τῆς σήμερον ἡμέρας; μὴ ὑπεροράσει ὑπεριδοῦσα ἐποίησά σοι οὕτως; ὁ δὲ εἶπεν· οὐχί. 31 ἀπεκάλυψε δὲ ὁ Θεὸς τοὺς ὀφθαλμοὺς Βαλαάμ, καὶ ὁρᾷ τὸν ἄγγελον Κυρίου ἀνθεστηκότα ἐν τῇ ὁδῷ καὶ τὴν μάχαιραν ἐσπασμένην ἐν τῇ χειρὶ αὐτοῦ καὶ κύψας προσεκύνησε τῷ προσώπῳ αὐτοῦ. 32 καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ ἄγγελος τοῦ Θεοῦ· διατί ἐπάταξας τὴν ὄνον σου τοῦτο τρίτον; καὶ ἰδοὺ ἐγὼ ἐξῆλθον εἰς διαβολήν σου, ὅτι οὐκ ἀστεία ἡ ὁδός σου ἐναντίον μου, 33 καὶ ἰδοῦσά με ἡ ὄνος ἐξέκλινεν ἀπ’ ἐμοῦ τρίτον τοῦτο· καὶ εἰ μὴ ἐξέκλινεν, νῦν οὖν σὲ μὲν ἀπέκτεινα, ἐκείνην δ’ ἂν περιεποιησάμην. 34 καὶ εἶπε Βαλαὰμ τῷ ἀγγέλῳ Κυρίου· ἡμάρτηκα, οὐ γὰρ ἠπιστάμην ὅτι σύ μοι ἀνθέστηκας ἐν τῇ ὁδῷ εἰς συνάντησιν· καὶ νῦν εἰ μή σοι ἀρκέσει, ἀποστραφήσομαι. 35 καὶ εἶπεν ὁ ἄγγελος τοῦ Θεοῦ πρὸς Βαλαάμ· συμπορεύθητι μετὰ τῶν ἀνθρώπων· πλὴν τὸ ρῆμα, ὃ ἐὰν εἴπω πρὸς σε, τοῦτο φυλάξῃ λαλῆσαι. καὶ ἐπορεύθη Βαλαὰμ μετὰ τῶν ἀρχόντων Βαλάκ.

Απόδοση

Και ήρθε ο Θεός στον Βαλαάμ  τη νυχτα και του είπε: Αν σε καλέσουν οι άνθρωποι αυτοί, σήκω και ακολούθησέ τους. Και ότι θα σου πούνε κάνετο. Και σηκώθηκε το πρωί ο Βαλαάμ και ετοίμασε το γαϊδουράκι του και ταξίδεψε με τους άρχοντες της Μωάβ. Και θύμωσε ο Θεός ότι πήγε μαζί τους, και πήγε να τον βρει άγγελος του θεού, ενώ αυτός ήταν πάνω στο γαϊδουράκι μαζί δύο βοηθούς. Και βλέποντας το γαϊδουράκι τον άγγελο του Θεού να κλείνει το δρόμο και να κρατά σπαθί στα χέρια του βγήκε απο το δρόμο και πήγαινε προς τα χωράφια. Και χτύπησε το γαϊδουράκι με το ραβδί του για να μπει πάλι στο δρόμο. Και στάθηκε ο άγγελος του Θεού στα αυλάκια των αμπελιών, και υπήρχε φράχτης από τη μία και από την άλλη πλευρά. Και βλέποντας το ζώο τον άγγελο πέρασε ξυστά από τον φράχτη και σύνθλιψε το πόδι του Βαλαάμ στον τοίχο.Και αυτός το χτύπησε περισσότερο. Και επέμενε ο άγγελος του Θεού και πήγε και στάθηκε σε ένα μέρος στενό, όπου δεν υπήρχε πέρασμα αριστερά και δεξιά. Και βλέποντας το γαϊδουράκι τον άγγελο του Θεού γονάτισε κάτω από τον Βαλαάμ. Και θύμωσε ο Βαλαάμ και το χτύπησε ξανά με τη ράβδο. Και άνοιξε ο Θεός το στόμα του γαϊδουριού και λέει στον Βαλαάμ. Τι σου έκανα και με χτυπάς και τρίτη φορά; και είπε ο Βαλαάμ. Γιατί με κορόϊδεψες. και αν είχα μαχαίρι στο χέρι θα σε χτυπούσα. Και λέγει η όνος. Δεν είμαι εγώ η όνος , που με έχεις από τα νιάτα σου μέχρι σήμερα; σου ξανάκανα τέτοιο πράγμα; Και είπε, όχι. Και αποκάλυψε ο Θεός τα μάτια του Βαλαάμ και βλέπει τον άγγελο του Κυρίου να στέκεται στον δρόμο και να έχει το σπαθί στα χέρια και έπεσε και τον προσκύνησε. και του είπε ο άγγελος του Θεού. γιατί χτύπησες το ζώο σου τρείς φορές; και να εγώ ήρθα για να σου αλλάξω τον δρόμο , ότι πήρες άλλο δρόμο, και βλέποντάς με το ζώο έφυγε από μένα τρεις φορές. και αν δεν άλλαζε δρόμο, εσένα θα σε σκότωνα ενώ εκείνη θα την περιποιόμουν. Και είπε ο Βαλαάμ, έκανα λάθος , δεν ήξερα ότι εσύ έκλεινες το δρόμο, και τώρα αν σου αρέσει γυρίζω πίσω. και είπε ο άγγελος , πήγαινε μαζί με τους ανθρώπους. αλλά αυτό που θα σου πω αυτό μόνο θα τους πεις. Και πήγε με τους άρχοντες της Βαλάκ.
Πηγή

Ἄν καί οἱ αἱρετικοί ἀποτελοῦν Ἐκκλησία, τότε, ποιά τέλος πάντων εἶναι ἡ «ΜΙΑ, Ἁγία καί Καθολική Ἐκκλησία», τήν Ὁποία ὁμολογοῦμε στό «Πιστεύω» μας; (Μητροπολίτου Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμία)

IEΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ

ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ-ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΣ

Δημητσάνα - Μεγαλόπολη, Κυριακή 2 Ὀκτωβρίου 2016

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ ΤΟΥ

Ἀγαπητοί μου χριστιανοί τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως,

1. Eὔχομαι νά εἶστε καλά καί νά ζῆτε εὐτυχισμένα. Εὔχομαι ἡ Παναγία Δέσποινα νά Σᾶς σκεπάζει καί νά φυλάγει τήν οἰκογένειά Σας ἀπό κάθε κακό. Νά εἶστε Παναγιοσκέπαστοι, καλοί μου!

Ὡς Ἀρχιερεύς τοῦ τόπου αὐτοῦ, ὑπεύθυνος γιά τήν πνευματική Σας προκοπή, ἐπιθυμῶ νά θερμανθεῖ ἡ καλή Σας καρδιά μέ τήν ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γιατί, σάν νά μοῦ φαίνεται, ὅτι μᾶς καταπλάκωσαν τά διάφορα προβλήματα, οἰκονομικά καί ἄλλα, ἀπορροφηθήκαμε ἀπό αὐτά καί ξεχάσαμε ὅτι πρῶτο ἀπ᾽ ὅλα εἶναι τό νά ἀγαπᾶμε τόν Θεό καί νά ζοῦμε κατά τόν ἅγιο Νόμο Του.

2. Γι᾽ αὐτό Σᾶς παρακαλῶ καί Σᾶς θερμοπαρακαλῶ, ἀδέλφια μου, νά κάνουμε ὅλοι μας στροφή καί νά ἐπιστρέψουμε ὁλόκαρδα στόν Χριστό μας καί στήν ὀρθόδοξη πίστη μας. Στήν προσευχή μας νά λέμε: «Χριστέ μου, κάνε με νά Σ᾽ ἀγαπῶ πάνω ἀπ᾽ ὅλα! Παναγία μου, στερέωσέ μου τήν πίστη μου καί τήν ἀγάπη μου σέ Σένα»!

Στά σπίτια σας, χριστιανοί μου, νά ἔχετε τό ἅγιο Εὐαγγέλιο καί νά διαβάζετε ἀπ᾽ αὐτό λίγο κάθε μέρα. Τί χριστιανοί εἴμαστε, ἄν δέν ἔχουμε διαβάσει, ἔστω καί μιά φορά, τό Εὐαγγέλιο; – Τίς Κυριακές καί τίς μεγάλες ἑορτές νά ἐκκλησιάζεστε μέ ὅλη Σας τήν οἰκογένεια. Ὅταν ξυπνᾶτε τό πρωί, πέστε τό «Πάτερ ἡμῶν...» καί παρακαλέστε τόν Χριστό νά πάει καλά ἡ καινούργια ἡμέρα. Καί προτοῦ νά πλαγιάσετε τό βράδυ κάνετε πάλι τήν προσευχή Σας καί εὐχαριστῆστε τόν Χριστό γιά τήν ἡμέρα πού πέρασε. Τίς Τετάρτες καί τίς Παρασκευές νά τίς νηστεύετε, ὅπως ἔτσι τό θέσπισαν οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Τό καντήλι καί τό λιβάνι νά μήν ἀπουσιάζει ἀπό τά σπίτια σας, γιατί αὐτά εἶναι δείγματα μιᾶς γνήσιας ὀρθόδοξης πνευματικότητας. Καί νά προσπαθεῖτε νά τά ἔχετε καλά μέ ὅλους καί νά μήν κάνετε σέ κανένα κακό, οὔτε νά κατηγορεῖτε κανένα. Γιατί ὅλοι εἴμαστε ἔνοχοι ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ μας. Ἔτσι νά ζῆτε, ἀδέλφια μου, καί θά δεῖτε ὅτι θά ἔλθει ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ στίς οἰκογένειές Σας καί στήν πατρίδα μας, πού μᾶς τήν βούλιαξαν οἱ ἄρχοντές μας. Οἱ ἄρχοντές μας αὐτοί, πού λένε ἀδιάντροπα ὅτι δέν πιστεύουν στόν Θεό καί μερικοί μάλιστα ἀπ᾽ αὐτούς θεσπίζουν καί ἐνάντια πρός τόν Νόμο τοῦ Θεοῦ. Τά εἶπαν καί ἄλλοι αὐτά, ἀλλά ἔγιναν στάχτη καί σκορποχώρι!...

3. Καί κάτι ἄλλο, χριστιανοί μου: Εἶστε Ὀρθόδοξοι χριστιανοί, βαπτισμένοι στήν ἅγια Κολυμβήθρα ἀπό ὀρθόδοξο παπᾶ. Κρατῆστε, λοιπόν, στερεά τήν Ὀρθόδοξη πίστη, ὅπως μᾶς τήν παρέδωσαν οἱ ἅγιοι Πατέρες μας. Ὅπως τήν ἔζησαν οἱ εὐλογημένοι παπποῦδες καί γιαγιάδες μας ἐδῶ στήν Ἐπαρχία μας. Γιατί ὑπάρχει ἕνα ὕπουλο σατανικό κίνημα, πού θέλει νά ἀναμείξει τήν ὀρθή πίστη μας μέ ἄλλα ψεύτικα «πιστεύω» καί νά μᾶς τήν παραλλάξει καί νά μᾶς τήν ψευτίσει. «Οἰκουμενισμός» λέγεται τό κίνημα αὐτό, πού δέν εἶναι ἁπλᾶ μία αἵρεση, ἀλλά ἀγκαλιάζει ὅλες τίς αἱρέσεις. Εἶναι «παναίρεση». Καί τόν Οἰκουμενισμό τόν ὑποκινεῖ καί τόν ὑποστηρίζει ὁ Πάπας. Τό μεγάλο ὅμως κακό, ἀδελφοί μου, εἶναι τό ὅτι ὑπάρχουν καί δικοί μας καί μάλιστα ἐπίσημοι ρασοφόροι, ὑψηλά ἱστάμενοι, πού ἀγκαλιάζουν τόν Πάπα καί τόν ἀποκαλοῦν «ἀδελφό» μέ ἐκκλησιολογική ἔννοια. Ἀκόμη, τώρα τελευταῖα, καί ἡ Σύνοδος τοῦ Κολυμβαρίου τῆς Κρήτης τούς παπικούς καί ἄλλους αἱρετικούς τούς ὀνόμασε ἐπίσημα «Ἐκκλησίες», ἀντίθετα αὐτό πρός ὅ,τι εἶπε ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἑλλαδικῆς μας Ἐκκλησίας στήν τελευταία της Σύνοδο. Ἀλλά, ἀπορῶ καί λέγω: Ἄν καί οἱ αἱρετικοί ἀποτελοῦν Ἐκκλησία, τότε, ποιά τέλος πάντων εἶναι ἡ «ΜΙΑ, Ἁγία καί Καθολική Ἐκκλησία», τήν Ὁποία ὁμολογοῦμε στό «Πιστεύω» μας; Προσωπικά ὡς Ἐπίσκοπος, γι᾽ αὐτό τό σοβαρό καί γιά ἄλλα ἀκόμη σοβαρά παράτυπα, τά ὁποῖα ἐπεσήμαναν σοφοί θεολόγοι καί κανονολόγοι, κληρικοί καί λαϊκοί, εἶμαι καί ἐγώ ἀρνητικός στήν κρίση μου πρός τήν Σύνοδο αὐτή. Γιατί οἱ αἱρετικοί δέν μπορεῖ νά ἀποτελοῦν οὔτε καί νά ὀνομαστοῦν Ἐκκλησία. Εἶναι ἐντελῶς ἀθεολόγητοι ὅποιοι τό λέγουν αὐτό.

Ἀλλά δέν μᾶς ἐνδιαφέρει τί λένε καί τί κάνουν οἱ ἄλλοι, ὁποιοιδήποτε καί ἄν εἶναι αὐτοί, πού λένε τέτοια ἀθεολόγητα καί ἀντορθόδοξα πράγματα. Ἐμεῖς πάντως, ὡς τοπική Ἐκκλησία Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως, καί οἱ δυό ἐπαρχίες μας, Ἐπίσκοπος, Κλῆρος καί Λαός τοῦ Θεοῦ, δηλώνουμε ἐπίσημα ὅτι καταδικάζουμε τόν Οἰκουμενισμό ὡς παναίρεση. Τόν δέ Πάπα δέν τόν λέμε «ἀδελφό» οὔτε τούς Παπικούς «Ἐκκλησία» (μέ τήν μυστηριακή ἔννοια τῆς λέξης), ἀλλά τούς καλοῦμε «αἱρετικούς». Ἀκόμη περισσότερο «ἀναθεματίζουμε» τόν παπισμό, γιατί ἐμεῖς ἐδῶ στήν Γορτυνία καί τήν Μεγαλόπολη εἴμαστε παιδιά καί ἐγγόνια τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, πού ἔλεγε στούς χριστιανούς: «Τόν Πάπα νά καταρᾶστε, αὐτός θά εἶναι ἡ αἰτία»!

Εὔχομαι, χριστιανοί μου, νά εἶστε «στόν κόρφο τῆς Παναγιᾶς», ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός. Ἐπιθυμῶ πολύ νά μέ ἐνοχλεῖτε γιά θέματα σχετικά μέ τήν πνευματική Σας πρόοδο καί προκοπή καί ἰδιαίτερα νά μέ ζητᾶτε γιά ἐξομολόγηση. Γιατί ἡ ἐξομολόγηση, κατά πρῶτο λόγο, εἶναι τοῦ Ἐπισκόπου ἔργο. Ἐπιθυμῶ νά καθαρεύει ἡ ψυχή Σας, γιά νά δεῖτε τόν Θεό, γιατί ὁ Χριστός μας εἶπε: «Οἱ καθαροί στήν καρδιά θά δοῦνε τόν Θεό»(Ματθ. 5,8). Τό ἴδιο εὐχηθεῖτε καί ἐσεῖς γιά μένα. Εἴθε νά συναντηθοῦμε ὅλοι στόν γλυκό Παράδεισο, στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ΑΜΗΝ.

Μέ πολλές εὐχές,

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

πηγή:  εδώ
το είδαμε εδώ

ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΛΟΥΚΑ «Όπως θέλετε να σας συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, έτσι ακριβώς να συμπεριφέρεσθε κι εσείς σ’ αυτούς»

Ο Κύριος στο όρος της Γαλιλαίας, αγαπητοί μου φίλοι, παραδίδει στους μαθητές Του τον τέλειο νόμο της Καινής Διαθήκης με την «επί του όρους ομιλία» του. Και συγκεφαλαιώνει μέσα σε λίγες λέξεις το πνεύμα του νέου νόμου λέγοντας: «Όπως θέλετε να σας συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, έτσι ακριβώς να συμπεριφέρεσθε κι εσείς σ’ αυτούς» (ΛΟΥΚΑ 6, 31). Και εξηγεί την τόσο περιεκτική αυτή εντολή Του. «Γιατί αν αγαπάτε αυτούς που σας αγαπούν, ποια εύνοια περιμένετε από τον Θεό; Αφού και οι αμαρτωλοί αγαπούν αυτούς που τους αγαπούν. Κι αν κάνετε καλό σ’ αυτούς που σας κάνουν καλό, ποια εύνοια περιμένετε από τον Θεό; Και οι αμαρτωλοί το ίδιο κάνουν. Αν δανείζετε σ’ όσους ελπίζετε να σας τα επιστρέψουν, ποια εύνοια περιμένετε από τον Θεό; Και οι αμαρτωλοί δανείζουν στους ομοίους τους για να τα πάρουν πίσω. Αντίθετα, εσείς να αγαπάτε τους εχθρούς σας, να κάνετε το καλό και να δανείζετε, χωρίς να περιμένετε να πάρετε πίσω τίποτα» (ΛΟΥΚΑ 6, 32-35).

Στο τμήμα αυτό της «επί του όρους ομιλίας» Του ο Κύριος κάνει μία σύγκριση ανάμεσα στην ψεύτικη αγάπη του κόσμου και στην πραγματική αγάπη που πρέπει να έχουν οι μαθητές Του. Και ο Χριστός ζητά από τους μαθητές Του και από τους Χριστιανούς όλων των εποχών την ανιδιοτελή αγάπη, και όχι την ψεύτικη αγάπη που αποσκοπεί στο συμφέρον και μόνο, η οποία βέβαια δεν έχει καμία απολύτως αξία. Γιατί ποια αξία έχει να κάνουμε το καλό επειδή περιμένουμε ανταπόδοση; Η αγάπη αξίζει μόνο όταν την κάνουμε για τον Θεό, χωρίς να υπολογίζουμε ποιος είναι ο αποδέκτης της αγάπης μας. Η αγάπη που ζητά ο Χριστός πρέπει να αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους, ακόμη και τους άδικους, τους δύστροπους, τους εχθρούς. Βέβαια αυτό είναι πολύ δύσκολο. Γιατί ως θεωρία ακούγεται εύκολη, αλλά ως πράξη είναι πολύ δύσκολη. Πώς να αγαπήσουμε αυτούς που μας αδικούν, μας βρίζουν και μας πολεμούν;

Όμως αυτό είναι το μέτρο της αληθινής αγάπης, το μέτρο της τελειότητας. Σε αυτήν την υψηλή κορυφή της αγιότητας μας καλεί ο Κύριος. Σε αυτό το πνευματικό Έβερεστ μας καλεί ο Κύριος. Και δεν είναι αυτό ακατόρθωτο, ούτε εξωπραγματικό. Τέτοια αγάπη έδειξαν Άγιοι της Εκκλησίας μας. Η αγάπη τους αυτή ήταν που εντυπωσίασε τον κόσμο και τον άλλαξε. Τέτοια αγάπη μας έδειξε ο Κύριος, ο Οποίος σταυρώθηκε για εμάς που ήμασταν αποστάτες και εχθροί Του. Τέτοια αγάπη έδειξε ο Κύριος, ο Οποίος από τον σταυρό Του συγχώρησε τους σταυρωτές Του. Βέβαια η αγάπη προς τους εχθρούς δεν είναι ανθρώπινο κατόρθωμα. Είναι δώρο Θεού και μόνο με τη δική Του Χάρη αποκτάται. Είναι μία κατάσταση υπερκόσμια, αγία, ανώτερη και αληθινή. Αν θέλουμε λοιπόν κι εμείς να αποκτήσουμε αγάπη, θα πρέπει να το κάνουμε θέμα στην προσευχή μας και παράλληλα να αγωνιζόμαστε για την απόκτηση αυτής της αρετής. 

Αν τελικά αποκτήσουμε τέτοια αγάπη, θα είναι μεγάλη η αμοιβή μας από τον Θεό. Θα γίνουμε στην Βασιλεία των Ουρανών παιδιά του υψίστου Θεού, με τον Οποίο θα μοιάζουμε πνευματικά. Διότι κι Αυτός είναι ευεργετικός στους ανθρώπους, οι οποίοι είναι πονηροί και δείχνουν αχαριστία στις τόσες ευεργεσίες Του. Να γίνουμε λοιπόν σπλαχνικοί προς τους συνανθρώπους μας και συμπονετικοί στις δυστυχίες τους και στις ανάγκες τους, όπως και ο ουράνιος Πατέρας μας είναι εύσπλαχνος και ελεήμων προς όλους μας. Στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα ο Κύριος μας λέει ποια είναι η αμοιβή και η δωρεά αυτών που θα δείχνουν μια τέτοια αγάπη και ευσπλαχνία προς όλους τους συνανθρώπους τους. Όποιος μπορεί να αγαπά ακόμη και τους εχθρούς του και μάλιστα να τους ευεργετεί, θα φθάσει στο σημείο να γίνει κατά χάριν θεός, παιδί του υψίστου Θεού.

Όπως πολύ ωραία παρατηρεί ο καθηγητής Χρήστος Γιανναράς: «η αγάπη δεν είναι ούτε συναισθηματισμός, ούτε μόνο καλές προθέσεις, αλλά το μέγιστο άθλημα της αυθυπέρβασης-δηλαδή της αγιότητας, που λέει η Εκκλησία» (Αλφαβητάρι της πίστης, σελίδα 10). Και ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας Φιοντόρ Ντοστογιέβσκι πηγαίνει ακόμη πιο πέρα, στους Αδελφούς Καραμάζοφ, λέγοντας: «Αγαπάτε κάθε πλάσμα του Θεού…και όλα τα πλάσματα μαζί και κάθε ψίχουλο. Αγαπάτε τα ζώα, αγαπάτε τα φυτά, αγαπάτε κάθε κτίσμα. Αν αγαπάς κάθε πλάσμα, θα καταλάβεις το μυστήριο του Θεού μέσα στα πλάσματα. Και αν το καταλάβεις μια φορά, κατόπιν χωρίς κόπο θα αρχίσεις να καταλαβαίνεις όλο και περισσότερο καθημερινά» (Οδός Θεογνωσίας, Αρχιμανδρίτου Ιουστίνου Πόποβιτς, σελίδα 259). Η αρετή της αγάπης είναι πολύ σημαντική και πρέπει οπωσδήποτε να αγωνισθούμε για την απόκτησή της.

Αγαπητοί μου φίλοι, αν αποκτήσουμε την αγάπη, θα αποκτήσουμε τα θεϊκά χαρακτηριστική. Και εξηγούν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, πως καμία άλλη αρετή δεν μας κάνει τόσο όμοιους με τον Θεό όσο η αγάπη και η συμπάθεια προς τους εχθρούς μας, προς τους πονηρούς και αχάριστους ανθρώπους. Αυτή η αγάπη μας προσδίδει τα χαρακτηριστικά του Θεού. Μας κάνει κατά χάριν θεούς. Μπορούμε να το κατανοήσουμε αυτό; Θα γίνουμε κάποια ημέρα όμοιοι με τον Θεό. Βέβαια όμοιοι στην ουσία του Θεού δεν μπορούμε να γίνουμε. Θα γίνουμε όμως όμοιοι κατά χάριν στα θεϊκά Του ιδιώματα. Θα μας πλουτίσει ο Θεός με τα δικά Του χαρακτηριστικά. Τι μεγαλύτερο μπορούμε να ποθήσουμε άραγε; Τι αγιότερο, τι υψηλότερο; Ας μάθουμε λοιπόν να αγαπάμε, και η αγάπη αυτή θα μας αγιάσει, θα μας σώσει και θα μας δοξάσει. Τελειώνουμε με τα λόγια του Κυρίου: «Αύτη εστίν η εντολή η εμή, ίνα αγαπάτε αλλήλους καθώς ηγάπησα υμάς» (ΙΩΑΝ. 15, 12).

Με αγάπη Χριστού,

π. Βασίλειος.

Θεία Μετάληψη: Τί είναι και γιατί μεταλαβαίνουμε;

Η θεία Μετάληψη ή θεία Κοινωνία (=ενότητα) ή θεία Ευχαριστία είναι το κέντρο της Εκκλησίας. Χωρίς αυτήν δεν υπάρχει χριστιανισμός. Η επίγεια Εκκλησία είναι οι χριστιανοί ενωμένοι γύρω από το κοινό Ποτήρι της θείας Μετάληψης.

Η θεία Μετάληψη είναι το «φάρμακο της αθανασίας και αντίδοτο κατά του θανάτου», όπως το ονομάζει ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος γύρω στο 110 μ.Χ., που η Εκκλησία εξαρχής θεωρεί ότι είναι το ίδιο το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, στο οποίο έχει μεταβληθεί μυστηριωδώς το ψωμί και το κρασί.

Βλέποντας παραμορφωμένα την εκκλησιαστική ζωή, αντιμετωπίζουμε τη θεία Μετάληψη ως ένα προσωπικό μας γεγονός («πάω να μεταλάβω», χωρίς να νιώθω δεσμό με τους άλλους που μεταλαβαίνουν συγχρόνως) και μάλιστα ως εξαίρεση στην καθημερινότητά μας, ενώ, στην πραγματικότητα, σε κάθε λειτουργία θα έπρεπε να μεταλαβαίνουμε όλοι όσοι είμαστε στο ναό, εκτός φυσικά αν ο πνευματικός μας μάς έχει ζητήσει να απέχουμε για κάποιο συγκεκριμένο λόγο.

Αυτό θα σήμαινε ότι κάθε μέρα θα προσέχουμε να μην αμαρτάνουμε, όχι όμως κι ότι θα νηστεύουμε κάθε μέρα. Αν κοινωνούσαμε ταχτικά, θα αρκούσε να νηστεύουμε όταν είναι μέρες νηστείας, δηλαδή τις σαρακοστές, τις Τετάρτες και τις Παρασκευές (με εξαιρέσεις) και τις άλλες νηστίσιμες εορτές, όπως η ημέρα του Τιμίου Σταυρού, 14 Σεπτεμβρίου, ή η επέτειος της αποτομής της κεφαλής του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, 29 Αυγούστου.

Η θεία λειτουργία γίνεται αποκλειστικά και μόνο για να κοινωνήσουν οι παρευρισκόμενοι και λειτουργία ονομάζεται μόνο εκείνη η εκκλησιαστική τελετή, στην οποία τελείται η θεία Μετάληψη. Δεν είναι λειτουργία ο εσπερινός, ο γάμος, η βάφτιση, η κηδεία, το ευχέλαιο, οι Χαιρετισμοί κ.τ.λ. Όλα αυτά λέγονται «ακολουθίες». Λειτουργία λέγεται μία ακολουθία, αυτή που γίνεται κάθε Κυριακή και γιορτή και περιλαμβάνει τη θεία Μετάληψη. Υπάρχει και η θεία λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων, που γίνεται τις καθημερινές της μεγάλης Σαρακοστής (πριν το Πάσχα), με θεία Μετάληψη που έχει καθαγιαστεί την προηγούμενη Κυριακή.

Αυτό που τρώμε, όταν μεταλαβαίνουμε, είναι το αληθινό Σώμα και το αληθινό Αίμα του Χριστού, και όχι απλό ψωμί και κρασί που μόνο «συμβολίζουν» το Σώμα και το Αίμα Του. Ο Ίδιος το λέει στο κατά Ιωάννην ευαγγέλιο, 6, 48-59: «Εγώ είμαι ο άρτος της ζωής… Ο άρτος που θα δώσω εγώ είναι η σάρκα μου, την οποία θα δώσω υπέρ της ζωής του κόσμου. Αλήθεια σας λέω, αν δε φάτε τη σάρκα και δεν πιείτε το αίμα του Υιού του ανθρώπου, δεν έχετε ζωή μέσα σας. Όποιος τρώει τη σάρκα μου και πίνει το αίμα μου έχει ζωή αιώνια και εγώ θα τον αναστήσω την έσχατη ημέρα. Γιατί η σάρκα μου είναι στ’ αλήθεια τροφή και το αίμα μου στ’ αλήθεια ποτό. Όποιος τρώει τη σάρκα μου και πίνει το αίμα μου μένει μέσα μου κι εγώ μέσα του…».

Φυσικά ο Ίδιος ο Ιησούς παρέδωσε τη θεία Μετάληψη στους ανθρώπους κατά το μυστικό δείπνο (που λέγεται «μυστικός», επειδή περιελάμβανε το «μυστήριο» της θείας Μετάληψης κι όχι επειδή… ήταν κρυμμένοι), όπως φαίνεται στα Ματθ. 26, 26-29, Μάρκ. 14, 22-24, Λουκ. 22, 17-20, και Α΄ προς Κορινθίους 11, 23-30.

Στους πρώτους χριστιανούς, η θεία Μετάληψη λεγόταν «κλάσις του άρτου» (κόψιμο του ψωμιού) και γινόταν τουλάχιστον κάθε Κυριακή, δηλαδή τη «Μία των σαββάτων», ημέρα της ανάστασης του Χριστού (βλ. Πράξεις των αποστόλων, 20, 7).

Γιατί όμως μεταλαβαίνουμε; Πώς η θεία Μετάληψη μας βοηθάει να πλησιάσουμε το Θεό; Ας προσπαθήσουμε να ανιχνεύσουμε την απάντηση.

Ο άνθρωπος ενώνεται περισσότερο μ’ αυτό που τρώει παρά με οτιδήποτε άλλο. Τρώγοντας λοιπόν το Σώμα και πίνοντας το Αίμα του Χριστού, ενώνεται με Αυτόν. Γίνεται έτσι «μικρός Χριστός». Δε γίνεται βέβαια άγιος αυτόματα και μαγικά. Όμως η ένωση αυτή με το Θεό (δηλαδή με το Χριστό) ενισχύει τον άνθρωπο, για να μπορεί να αντέξει το μεγάλο μαρτύριο της αγάπης. Χωρίς τη θεία Μετάληψη, Κύριε, δε μπορώ να εκπληρώσω την εντολή Σου «αγαπάτε αλλήλους» και μάλιστα «αγαπάτε τους εχθρούς σας» (Λουκ. 6, 27-36). Συνήθως λέμε: «Τους εχθρούς μου θέλω να τους μισώ. Άλλωστε, αν αγαπώ χωρίς όρια, οι περισσότεροι θα με εκμεταλλευτούν, θα με προδώσουν, θα με συντρίψουν! Και, γεμάτος πόνο, ή θα εξοντωθώ ή θα βάλω φρένο στην αγάπη μου και θα πάψω να προσπαθώ να τηρώ την εντολή Σου. Θ’ αγαπώ μόνο αυτούς που μ’ αγαπούν και τους άλλους απλά θα τους «συμπαθώ» μέσα σε περιορισμένα όρια».

Έχω όμως το Σώμα και το Αίμα Σου, που με θωρακίζει και με κάνει ν’ αντέχω και να συνεχίζω μαζί Σου. Αν θέλω. Αν είμαι πωρωμένος και δε θέλω ν’ αγαπήσω, και κάθε μέρα να μεταλαβαίνω, θα είμαι (μη γένοιτο) μακριά Σου…

Αν και οι προεκτάσεις της θείας Μετάληψης είναι πάρα πολλές, ας αναφέρουμε μερικές όσο το δυνατόν απλούστερα.

Καθώς ο άνθρωπος μεταλαβαίνει, συμβαίνει μια πολλαπλή ένωσή του με όλο το υπόλοιπο σύμπαν. Στη θεία Μετάληψη θεωρούμε ότι συνοψίζεται και μεταμορφώνεται όλη η κτίση. Αποτελεί σύνοψη, πρώτον, ολόκληρου του υλικού κόσμου, που εκπροσωπείται μέσω των δύο βασικών τροφών –που εκφράζουν τη σχέση αυτού του κόσμου με τον άνθρωπο, γιατί μια καθοριστική έκφανση αυτής της σχέσης είναι η τροφή, όπως αναφέρει και ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν (ο άνθρωπος ζει επειδή τρώει, δηλαδή βάζει μέσα του τον κόσμο και ενώνεται μ’ αυτόν). Δεύτερον, αποτελεί σύνοψη όλης της ανθρωπότητας, με την υπερφυσική παρουσία του Χριστού, που δεν είναι απλώς άνθρωπος, αλλά νέος Αδάμ γι’ αυτό στο πρόσωπό Του περιλαμβάνονται δυνάμει όλοι οι άνθρωποι, από την αρχή μέχρι το τέλος της ιστορίας. Τρίτον, όλης της Θεότητας, γιατί ο Χριστός, ως Θεός, είναι πάντα ενωμένος με τα άλλα δύο Πρόσωπα της Αγίας Τριάδας. Τέταρτον, της σταύρωσης και της ανάστασης του Χριστού, γιατί το Σώμα Του κόπηκε και το Αίμα Του χύθηκε, καταργώντας τις θυσίες των παλιών θρησκειών και εγκαινιάζοντας το μόνο αληθινό τρόπο λατρείας, τη μόνη θυσία: την αυτοθυσία.

Έτσι, θεωρούμε ότι ο χριστιανός που μεταλαβαίνει επιτελεί την ύψιστη ένωση με όλη την ανθρωπότητα, με όλη τη δημιουργία και με το Θεό, αλλά και συμμετέχει με μυστικό τρόπο στη σταύρωση και την ανάσταση του Χριστού. Και φυσικά ενώνεται ιδιαίτερα με εκείνους που κοινωνούν την ίδια μέρα, γιατί όλοι κοινωνούμε από το «κοινό Ποτήριο».

Υπόψιν ότι, κατά την αγία προσκομιδή (στην πρόθεση), την ουσιαστική έναρξη της θείας λειτουργίας, ο ιερέας βγάζει από το πρόσφορο μερίδες για το Χριστό (τον «Αμνό» = αρνάκι), την Παναγία, τους αγγέλους, τους αγίους και κάθε ζωντανό και νεκρό, τα ονόματα των οποίων του έχουμε δώσει (σε χαρτάκια) να μνημονεύσει. Όλα αυτά τοποθετούνται σ’ ένα μικρό δίσκο (το «δισκάριο») και στη συνέχεια μπαίνουν στο άγιο Ποτήριο και γίνονται η θεία Μετάληψη. Όταν λοιπόν έρθει η ώρα να μεταλάβεις, μέσα στο Ποτήρι –το κοινό Ποτήρι, το Ποτήρι της αγάπης που μας ενώνει– βρίσκεται σε μικρογραφία όλο το σύμπαν.

Ας σημειώσουμε τέλος ότι το πρόσφορο, το ψωμί της θείας Μετάληψης, είναι ένα, γιατί συμβολίζει την ενότητά μας, και στρογγυλό, γιατί συμβολίζει τον κόσμο. Όσο απομένει και δε γίνεται Σώμα Χριστού, καθώς και τα επιπλέον πρόσφορα, κόβεται και μοιράζεται σ’ εκείνους που δεν κοινωνούν «αντί Δώρου». Είναι το «αντίδωρο». Βέβαια εμείς παίρνουμε αντίδωρο ακόμη κι όταν κοινωνούμε, όμως ο αρχικός προορισμός του αντίδωρου ήταν για εκείνους που δεν κοινωνούσαν.

Του Θεολόγου Θ.Ι.Ρηγινιώτη, Νοέμβριος 2012, Φως Ιλαρόν φ.2

Πηγή: Ορθόδοξες Απαντήσεις

πηγή

Η ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ ΣΤΑ ΑΦΘΟΡΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ, ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, αναφερόμενος στο Λείψανο του Αγίου Σπυρίδωνα, αλλά και στα Λείψανα του Αγίου Γερασίμου και του Αγίου Διονυσίου, ανέφερε τα εξής : «Ο Θεός οικονόμησε να μείνει άφθαρτο το Λείψανο (εννοεί το Λείψανο του Αγίου Σπυρίδωνα), για να βοηθιούνται οι άνθρωποι. Και βλέπετε πως τα έχει οικονομίσει ο Θεός! Επειδή η Κέρκυρα, η Κεφαλονιά, η Ζάκυνθος είναι κοντά στην Ιταλία και εύκολα οι άνθρωποι θα μπορούσαν να παρασυρθούν από τον Καθολικισμό, έβαλε φράγμα εκεί πέρα τον Άγιο Σπυρίδωνα, τον Άγιο Γεράσιμο και τον Άγιο Διονύσιο» (Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Στ΄ Περί προσευχής – Έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου ‘’Ευαγγελιστής Ιωάννης Θεολόγος’’).

Τέτοια εξήγηση έδωσε ο Άγιος Παΐσιος για τα τρία άφθορα Άγια Λείψανα των νήσων του Ιουνίου Πελάγους, του Αγίου Σπυρίδωνα, του Αγίου Γερασίμου και του Αγίου Διονυσίου. Καμιά αναφορά σε ‘’άλλο πνεύμονα’’, αλλά στον κίνδυνο από τον Παπισμό.

Ο ρηματικός προσδιορισμός ‘’να παρασυρθούν’’ που έδωσε ο Άγιος Παΐσιος, τον κίνδυνο από τον Παπισμό, αλλά και το μέγεθος του ολισθήματος καταδεικνύει. Επίσης ο τονισμός της διαφύλαξης του Ορθόδοξου λαού των Ιονίων νήσων με την αναφορά «έβαλε φράγμα εκεί πέρα τον Άγιο Σπυρίδωνα, τον Άγιο Γεράσιμο και τον Άγιο Διονύσιο», θέτει φραγμό και στον συρφετό των φληναφημάτων της μη εν αληθεία αγάπης.

Θα κατανοήσουμε καλύτερα τα λόγια τούτα του Αγίου Παϊσίου, αν θυμηθούμε το θαύμα του Αγίου Σπυρίδωνα που έγινε στις 11 Νοεμβρίου 1716, όταν ο τότε διοικητής του Ενετικού στόλου και της Κέρκυρας Ανδρέας Πιζάνης, θέλησε να κτίσει Αλτάριον των Παπικών στον Ναό του Αγίου Σπυρίδωνα στην Κέρκυρα, και ο Άγιος Σπυρίδωνας θαυματουργικά δεν το επέτρεψε. Το θαύμα τούτο μας διέσωσε ο Άγιος Αθανάσιος ο Πάριος (1721-1813),στο βιβλίο του ‘’Ουρανού κρίσις’’.

Δεν προβληματίζει η ερμηνεία τούτη του Αγίου Παϊσίου, για τα τρία άφθορα Άγια Λείψανα των νήσων του Ιουνίου Πελάγους, του Αγίου Σπυρίδωνα, του Αγίου Γερασίμου του Αγίου Διονυσίου; 

Αποτελεί ακρότητα ή ερμηνευτική ακρίβεια;

Όσοι ολισθαίνουν στον διαχριστιανικό συγκρητιστικό οικουμενισμό, προτιμούν τη σιωπή όταν προτάσσονται παρόμοιες αναφορές στον Άγιο Παΐσιο, μια σιωπή που αλλοτρόπως ερμηνεύει το πείσμα τους να αγνοούν τον μεγάλο αυτόν Άγιο των ημερών μας για τέτοια θέματα.

πηγή