Οἱ οἰκουμενιστικές κακοδοξίες τοῦ Πανιερωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Τελμησσοῦ Ἰώβ ἐμπόδιο γιά τόν εἰλικρινή διάλογο μέ τούς Παπικούς

Ἐν Πειραιεῖ 11-10-2016

 πρωτοπρεσβ. π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος,
  ἐφημ. Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Νέας Καλλιπόλεως

Λίαν προσφάτως πληροφορηθήκαμε τήν τοποθέτηση-ἐπιβολή τοῦ Πανιερωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Τελμησσοῦ κ. Ἰώβ Getcha στήν θέση τοῦ παραιτηθέντος Σεβ. Μητρ. Γέροντος Περγάμου κ. Ἰωάννου Ζηζιούλα, ὡς συμπροέδρου, ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων, τῆς Διεθνοῦς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς Θεολογικοῦ Διαλόγου μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τῆς αἱρέσεως τοῦ Παπισμοῦ ἀπό τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο.

Ὁ κ. Βαρθολομαῖος, λειτουργώντας ὡς Πάπας τῆς Ἀνατολῆς, ἐπέβαλε τόν συγκεκριμένο ἄνθρωπο στήν συγκεκριμένη θέση, καταπατώντας κάθε ἔννοια Συνοδικότητος, ὅπως ἐπίσης καί τόν Κανονισμό τῆς Ἐπιτροπῆς, ὁ ὁποῖος υἱοθετήθηκε τό 1980, σύμφωνα μέ τόν ὁποῖο κάθε πλευρά ἐκλέγει συμπρόεδρο ἀπό τά μέλη της. Ἀπέστειλε ἐκ τῶν προτέρων ἐπιστολές, μέ τίς ὁποῖες ἀνακοίνωσε τόν διορισμό τοῦ Πανιερ. Ἀρχιεπ. Τελμησσοῦ κ. Ἰώβ, μέλος τῆς ἀντιπροσωπείας του Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, σέ ἀντικατάσταση τοῦ Σεβ. Μητρ. Γέροντος Περγάμου κ. Ἰωάννου. Ὅμως, ἡ πρόταση ἐκλογῆς τοῦ Πανιερ. Ἀρχιεπ. Ἰώβ ὡς συμπροέδρου τῆς Ἐπιτροπῆς δέν ἔτυχε τῆς ὑποστηρίξεως τῆς πλειοψηφίας τῶν Ὀρθοδόξων μελῶν της.

Ἡ πιθανή αἰτία ἦταν ἡ ἀμφιλεγόμενη δράση τοῦ Πανιερ. Ἀρχιεπ. Τελμησσοῦ, ὁ ὁποῖος παύθηκε ἀπό τή θέση τοῦ προϊσταμένου τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς τῶν ἐν τῇ Δυτικῇ Εὐρώπῃ Ὀρθοδόξων Παροικιῶν Ρωσικῆς Παραδόσεως, λόγῳ σκληρῆς συγκρούσεως μεταξύ τοῦ ἰδίου καί τῶν κληρικῶν, τοῦ Συμβουλίου Ἀρχιεπισκοπῆς, καθώς καί τοῦ Θεολογικοῦ Ἰνστιτούτου Ἁγίου Σεργίου. Ἐπιπλέον, ὁ Πανιερ. Ἀρχιεπ. κ. Ἰώβ ποτέ δέν ἦταν γνώστης ἐξ ἀρχῆς τῶν προβλημάτων τοῦ διαλόγου Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν. Γι'αὐτό ἡ πλειοψηφία τῶν Ὀρθοδόξων μελῶν τῆς Ἐπιτροπῆς πρότεινε νά ἐκλεγεῖ συμπρόεδρος ὁ Σεβ. Μητρ. Σασίμων κ. Γεννάδιος.

Ὑπέρ τοῦ Πανιερ. Ἀρχιεπ. κ. Ἰώβ μίλησαν μόνο οἱ ἐκπρόσωποι τῶν Ἐκκλησιῶν Ρουμανίας καί Πολωνίας.

Λόγῳ ἀδιεξόδου, ἀποφασίσθηκε νά διακοπεῖ ἡ συνεδρία γιά μία ὥρα, προκειμένου νά ζητηθεῖ ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης νά ἀλλάξει τήν ἀπόφασή του, ἀλλά ὁ τελευταῖος ἐπέμεινε στήν ἀπόφασή του, ἐπικαλούμενος ὅτι ὁ Σεβ. Μητρ. Σασίμων κ. Γεννάδιος δέν εἶναι μέλος της Ἐπιτροπῆς ἀπό τό Πατριαρχεῖο, ἀλλά εἶναι Γραμματέας της, ἐνῶ μέλη τῆς Ἐπιτροπῆς εἶναι ὁ Σεβ. Μητρ. Διοκλείας  κ. Κάλλιστος Γουέαρ καί ὁ Πανιερ. Ἀρχιεπ. Τελμησσοῦ κ. Ἰώβ, ἀπό τούς ὁποίους καί πρέπει νά γίνει ἐπιλογή. Ὁ Σεβ. Μητρ. κ. Κάλλιστος προέβη σέ οἰκειοθελή ἀπόσυρση, ἐπικαλούμενος τήν ἡλικία καί τήν ὑγεία του. Ὁ Πανιερ. Ἀρχιεπ. κ. Ἰώβ ἀνακοίνωσε στά μέλη τῆς Ἐπιτροπῆς τήν συνομιλία του μέ τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη. Ὡς ἀποτέλεσμα, καί μή ἔχοντας ἄλλη ἐπιλογή, τά μέλη τῆς Ἐπιτροπῆς τόν ἐπικύρωσαν ὡς συμπρόεδρο. Ὡστόσο, ὁρισμένοι ἐκ τῶν ὁμιλητῶν τόνισαν ὅτι κατ'αὐτόν τόν τρόπο ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ἐκ τῶν πραγμάτων περιφρόνησε τή βούληση τῶν Ὀρθοδόξων μελῶν τῆς Ἐπιτροπῆς[1].

Ποιός εἶναι, ἀλήθεια, ὁ Πανιερ. Ἀρχιεπ. Τελμησσοῦ κ. Ἰώβ, τόν ὁποῖο τόσο πολύ στηρίζει ὁ  Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος;

Ὁ  Πανιερ. Ἀρχιεπ. Τελμησσοῦ κ. Ἰώβ εἶναι καθηγητής στό Ἰνστιτοῦτο Μεταπτυχιακῶν Σπουδῶν Ὀρθοδόξου Θεολογίας στό Σαμπεζύ τῆς Γενεύης. Ἄφησε τόσο ἀρνητικές ἀναμνήσεις, ἐξαιτίας τῆς συμπεριφορᾶς καί τῶν ἀπολυταρχικῶν του μεθόδων στήν Ἀρχιεπισκοπή Ρωσικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης, ὅπου ἐνθρονίστηκε τό 2013, ὥστε ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης  κ. Βαρθολομαῖος ἀναγκάστηκε ὕστερα ἀπό δύο χρόνια νά τόν μεταθέσει στό λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν» - αἱρέσεων. Μέχρι σήμερα εἶναι ὁ μόνιμος ἀντιπρόσωπος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στό «Π.Σ.Ε.». Ἦρθε σέ σύγκρουση μέ τό Ἰνστιτοῦτο τοῦ Ἁγίου Σεργίου Παρισίων, τό ὁποῖο προσπάθησε νά διαλύσει, ἐνῶ παράλληλα εἶναι ἕνας ἀπό τούς παράγοντες τῆς ἀποστασιοποίησης τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ρωσικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἀπό τό Ρωσικό Πατριαρχεῖο. Διατηρεῖ στενές σχέσεις μέ τήν σημερινή ἐθνικιστική κυβέρνηση τῆς Οὐκρανίας. Ἡ συμπάθεια τοῦ Πανιερ. Ἀρχιεπ. πρός τήν χειραγωγούμενη ἀπό τίς Η.Π.Α. οὐκρανική κυβέρνηση συνδέονται μέ τήν καταγωγή καί τόν τόπο γεννήσεώς του, ἀφοῦ μεγάλωσε στόν Καναδά σέ οὐκρανική οἰκογένεια[2]. Σέ συνέντευξη, πού παραχώρησε στίς 2-8-2016 σέ Οὐκρανικό Πρακτορεῖο Εἰδήσεων, εὑρισκόμενος στό Κιέβο ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου γιά τούς ἑορτασμούς τοῦ βαπτίσματος τῶν Ρώς, ὅπου ἔλαβε μέρος στή λιτανεία τῆς κανονικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας, πού ἔχει Ἀρχιεπίσκοπο τόν Ὀνούφριο, δήλωσε ὅτι «ἡ Κωνσταντινούπολη ἀνέκαθεν πίστευε ὅτι ἡ Οὐκρανία εἶναι κανονικό ἔδαφος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ἔχει δηλώσει ἐπανειλημμένα ὅτι ἡ Κωνσταντινούπολη εἶναι ἡ Μητέρα Ἐκκλησία της Οὐκρανίας. Ὁ ἴδιος ἔχει τονίσει ὅτι εἶναι ὁ πνευματικός πατέρας τῆς Οὐκρανίας. Γι'αὐτό καί παρακολουθεῖ συνεχῶς καί ἀνησυχεῖ γιά τήν κατάσταση τῆς Ὀρθοδόξης Ἐκκλησίας στήν Οὐκρανία»[3]. Οἱ παραπάνω δηλώσεις του δημιούργησαν σάλο καί προκάλεσαν τήν δικαιολογήμενη ἀντίδραση ἀπό πλευρᾶς Πατριαρχείου Μόσχας[4]. Μετά ἀπό δύο μέρες ὁ Πανιερ. Ἀρχιεπ. κ. Ἰώβ ἀνέκρουσε πρύμνα καί διέψευσε τά λεγόμενα, δηλώνοντας σέ συνέντευξή του σέ ἱστολόγιο ὅτι«τό Οἰκουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, παρά τίς φῆμες, δέν πρόκειται νά δημιουργήσει δικαιοδοσία στήν Οὐκρανία. Τό Οἰκουμενικό Πατριαρχείο δέν σχεδιάζει νά δημιουργήσει μιά ἄλλη παράλληλη δικαιοδοσία στήν Οὐκρανία, ἐπειδή μιά τέτοια μή κανονική κατάσταση θά ἐπιδεινώσει τό πρόβλημα. Ὁ κύριος σκοπός τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως εἶναι ἡ ἑνότητα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας στήν Οὐκρανία καί ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος εἶναι ἔτοιμος νά βοηθήσει τή θεραπεία τῆς διαίρεσης τῆς ἐκκλησίας μετά τό πρόσφατο παράδειγμα στή βουλγαρική Ἐκκλησία καί τήν Ἐκκλησία τῆς Τσεχίας καί τῆς Σλοβακίας. Ὁ καθένας, οἱ Οὐκρανοί καί οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί σέ ὅλο τόν κόσμο, ἔχουν κουραστεῖ ἀπό αὐτή τή διαίρεση»[5]. 

Σέ συνέντευξη, πού παραχώρησε στό Ἀθηναϊκό Πρακτορεῖο Εἰδήσεων στίς 7-6-2016, ἐρωτώμενος ἄν θά μπορούσαμε νά θεωρήσουμε τίς αἱρετικές κοινότητες ὡς Ἐκκλησίες, ἀπάντησε : «Ἔχοντας κατά νοῦν ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ὀντολογικά Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, τό ἔγγραφο μέ τίτλο «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τόν λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», ἀναγνωρίζει τήν ὕπαρξη ἄλλων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν, πού δέν εἶναι σέ κοινωνία μαζί της, καί τονίζει τήν ἀναγκαιότητα τῆς συμμετοχῆς σέ ἕνα θεολογικό διάλογο μαζί τους, προκειμένου νά ἀποκατασταθεῖ ἡ ἑνότητα. Ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Ἰωακείμ Γ' ἔθεσε ἤδη ἀπό τό 1902 τό ζήτημα τῶν οἰκουμενικῶν σχέσεων καί τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου μέ μή Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Σέ αὐτή τήν ἐγκύκλιο, οἱ Ρωμαιοκαθολικοί καί οἱ Προτεστάντες ἀντιμετωπίζονται ὡς Ἐκκλησίες. Μάλιστα, ἡ κανονιστική παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας παραδέχεται περιπτώσεις, ὅπου ἀναγνωρίζει ὅτι τά μυστήρια θά μποροῦσαν νά γιορτάζονται ἔξω ἀπό τά αὐστηρά κανονιστικά της ὅρια»[6].

Ὁ Πανιερ. Ἀρχιεπ. Τελμησσοῦ κ. Ἰώβ ἦταν ἐκπρόσωπος Τύπου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στήν λεγομένη «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο» τῆς Κρήτης (16/23-6-2016). Πρόκειται γιά ἕναν ἐκ τῶν πλέον ἀρνητικῶν πρωταγωνιστῶν τῆς «Συνόδου», τόν Ἱεράρχη, πού προκάλεσε πολλαπλές ἀντιδράσεις καί δυσμενέστατα σχόλια, τόσο μέ τίς ἀνακρίβειες γιά τά τέσσερα ἀπόντα Πατριαρχεῖα (Ἀντιοχείας, Βουλγαρίας, Γεωργίας καί Γεωργίας) ὅσο καί τήν ἀντιπαράθεση μέ Ρῶσο δημοσιογράφο[7].

Στίς 28/29-6-2016 ὁ Πανιερ. Ἀρχιεπ. Τελμησσοῦ κ. Ἰώβ μετεῖχε ὡς μέλος τῆς ἀντιπροσωπείας, πού ἔστειλε τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, γιά νά παραστεῖ στήν «θρονική» ἑορτή τοῦ Βατικανοῦ στή Ρώμη, ὅπου συναντήθηκε μέ τόν αἱρεσιάρχη Πάπα Φραγκῖσκο καί παρέστη στούς ἑορτασμούς συμπροσευχόμενος ἀντικανονικῶς[8].

Στίς 7/10-9-2016 ὁ Πανιερ. Ἀρχιεπ. Τελμησσοῦ κ. Ἰώβ ἔλαβε μέρος στό 24^ο Συνέδριο «Ὀρθόδοξης Πνευματικότητος» στό οἰκουμενιστικό, μεικτό μοναστήρι τοῦ Bose τῆς Ἰταλίας μέ θέμα : «Μαρτύριο καί Κοινωνία», ὅπου ἀνέπτυξε τό θέμα : «Ἡ μαρτυρία καί ἡ διακονία κοινωνίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου», ἀναφερόμενος στήν πορεία πρός τήν λεγομένη «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο» τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀπό τίς ἀρχές τοῦ 20^οῦ αἰώνα ὡς τήν πραγματοποίησή της τόν περασμένο Ἰούνιο στήν Κρήτη, καί στήν καθοριστική συμβολή τοῦ πρωτεύθυνου Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου γιά τήν προετοιμασία καί τήν διεξαγωγή της[9]. Ἐκεῖ ἔκανε λόγο γιά «οἰκουμενισμό τῆς μετανοίας», γιά «οἰκουμενισμό τοῦ αἵματος», ἀναγνώρισε τούς αἱρετικούς Παπικούς ὡς Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία καί τούς αἱρετικούς Μονοφυσίτες ὡς Ἀνατολικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ἀνέφερε ὅτι «οἱ μάρτυρες μᾶς ἑνώνουν μέ τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί ὡς ἐκ τούτου θά μποροῦσε νά εἶναι οἱ σπόροι τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητας», ἐξέφρασε ὅτι ὑπάρχει ἡ ἰδέα τῆς δημιουργίας ἑνός κοινοῦ μαρτυρολογίου, τόνισε ὅτι «ἡ μνήμη τῶν χριστιανῶν μαρτύρων θά μποροῦσε νά εἶναι πράγματι ἕνα βῆμα παραπέρα πρός τήν χριστιανική ἑνότητα» καί ὅτι «ὁ στόχος τοῦ μαρτυρίου εἶναι ἡ κοινωνία. Ἡ Κοινωνία εἶναι αὐτή, πού διακρίνει τό μαρτύριο ἀπό τήν σφαγή». Τέλος, ἀπευθυνόμενος πρός τούς ἀδελφούς καί άδελφές τοῦ μοναστηριοῦ τοῦ Bose, τούς εὐχαρίστησε καί τούς ἐπήνεσε, διότι «ἀποτελοῦν ἔκφραση ἑνός «οἰκουμενισμοῦ τῆς φιλοξενίας καί τῆς ἀδελφοσύνης», καθιστώντας δυνατή γιά τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς ἀπό διάφορες τοπικές Ἐκκλησίες τή συνάντηση μεταξύ τους, καθώς καί μέ τά «χωρισμένα ἀδέρφια» τους τῶν Δυτικῶν Ἐκκλησιῶν καί Ὁμολογιῶν»[10].

Ἀπό τίς 16 ἕως τίς 22-9-2016 ὁ Πανιερ. Ἀρχιεπ. Τελμησσοῦ κ. Ἰώβ προήδρευσε ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων γιά πρώτη φορά στίς ἐργασίες τῆς 14^ης Ὁλομέλειας τῆς Διεθνοῦς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου μεταξύ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί Παπισμοῦ στό Κιέτι τῆς Ἰταλίας, ἡ ὁποία συνῆλθε, γιά νά ἐξετάσει σχέδιο ἐγγράφου μέ τίτλο«Πρός μιά κοινή κατανόηση τῆς Συνοδικότητας καί τοῦ Πρωτείου στήν ὑπηρεσία γιά τήν Ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας».

Στό σημεῖο αὐτό πρέπει νά ὑπογραμμισθεῖ ὅτι τό Πατριαρχεῖο Βουλγαρίας δέν ἀπέστειλε ἀντιπροσωπεία στόν Διάλογο[11], ἐνῶ ἡ ἀντιπροσωπεία τοῦ Πατριαρχείου Γεωργίας προέβη σέ δήλωση, μέ τήν ὁποία ἐξέφρασε τή διαφωνία της μέ ἐπιμέρους παραγράφους τοῦ τελικοῦ ἐπισήμου κειμένου τοῦ Διαλόγου, ἡ ὁποία καταγράφτηκε σέ ὑποσημείωση στό τελικό κείμενο[12]. Αὐτό σημαίνει ὅτι οἱ ἀποφάσεις τοῦ Διαλόγου στό Κιέτι δέν ἔχουν πανορθόδοξη ἀποδοχή καί ἰσχύ.

Κατά τή διάρκεια τῶν ἐργασιῶν τῆς Ἐπιτροπῆς ὁ Πναιερ. Ἀρχιεπ. Τελμησσοῦ κ. Ἰώβ ὑποστήριξε τήν παπική θεωρία περί δύο πνευμόνων καί δήλωσε ὅτι «Ὀρθόδοξοι καί Ρωμαιοκαθολικοί εἴμαστε οἱ δύο πνεύμονες τῆς Μίας Ἐκκλησίας»[13].

Τήν Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου, στό Ναό τοῦ Manoppello, τελέστηκε διορθόδοξη Θεία Λειτουργία, προεξάρχοντος τοῦ Πανιερ. Ἀρχιεπ. Τελμησσοῦ κ. Ἰώβ, στήν ὁποία, κατά παράβασιν τῶν Ἱερῶν Κανόνων, πού ἀπαγορεύουν τίς συμπροσευχές μέ αἱρετικούς, παρέστησαν συμπροσευχόμενοι οἱ Ὀρθόδοξοι καί Παπικοί κληρικοί καί καθηγητές, πού συμμετεῖχαν στόν Διάλογο. Τήν προηγούμενη μέρα παρέστησαν συμπροσευχόμενοι οἱ Ὀρθόδοξοι στήν «Θεία Λειτουργία» τῶν Παπικῶν.

Στήν ὁμιλία του, κατά τήν διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας, ἀποκάλεσε τόσο τούς Ὀρθοδόξους ὅσο καί τούς Παπικούς κληρικούς ὡς Σεβασμιωτάτους καί Σεβαστούς Πατέρες καί τούς Ὀρθοδόξους καί Παπικούς λαϊκούς ὡς ἀγαπητούς ἐν Χριστῶ ἀδελφούς καί ἀδελφές, ἀναγνώρισε τούς αἱρετικούς Παπικούς ὡς Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία καί ἀπεκάλεσε τόν τοπικό Καρδινάλιο Bruno Forte ὡς Σεβασμιώτατο Ἀρχιεπίσκοπο.

Μεταξύ ἄλλων εἶπε : «Προσκυνώντας αὐτό τό ἱερό λείψανο τοῦ Πάθους καί τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ, πού ἑνώνει Ἀνατολή καί Δύση, τήν Ἱερουσαλήμ καί τό Manopello, καλούμαστε νά Τόν δεχθοῦμε στήν Εὐχαριστία. Ὡστόσο, ἡ θλιβερή κατάσταση, στήν ὁποία βρισκόμαστε ἐμεῖς, οἱ διηρημένοι Χριστιανοί, πού δέν μποροῦμε νά μοιραστοῦμε τό Κοινό Ποτήριο, ὅπως συμβαίνει σήμερα σ' αὐτή τή Θεία Λειτουργία, εἶναι ἕνα σκάνδαλο καί μιά πληγή στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, πού πρέπει νά θεραπευθεῖ.

 Ἕνα πολύ σημαντικό γεγονός στήν προοπτική αὐτή ἦταν ἡ ἄρση τῶν ἀναθεμάτων τοῦ 1054 μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Ρώμης καί τῆς Κωνσταντινούπολης στή λήξη τῆς Β΄ Βατικάνειας Συνόδου στίς 7 Δεκεμβρίου 1965. Ἀπό τότε, οἱ Ἐκκλησίες μας βρίσκονται τώρα στήν κατάσταση, πού  ἦταν πρίν ἀπό τήν ἐπιβολή τῶν ἀναθεμάτων, ἡ ὁποία εἶναι μιά κατάσταση ρήξης τῆς κοινωνίας (ἀκοινωνησία), λόγῳ τῶν ἱστορικῶν γεγονότων καί τῶν θεολογικῶν διαφορῶν. Αὐτή ἡ κατάσταση ρήξης τῆς κοινωνίας πρέπει νά ἐπιλυθεῖ, μέσῳ τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου, πού οἱ Ἐκκλησίες μας ἔχουν ἀρχίσει ἀπό τό 1980, ὁ ὁποῖος ἔχει ἀκριβῶς ὡς στόχο τήν ἀποκατάσταση τῆς πλήρους κοινωνίας μεταξύ ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν μας, μέσα ἀπό τήν ἐπίλυση τῶν θεολογικῶν διαφωνιῶν.

 Ὅπως ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ἔχει δηλώσει τόν περασμένο Ἰούνιο, «Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἀδιαλείπτως προσευχομένη «ὑπέρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως», ἐκαλλιέργει πάντοτε διάλογον μετά τῶν ἐξ αὐτῆς διεστώτων, (...) ἐπρωτοστάτησε μάλιστα εἰς τήν σύγχρονον ἀναζήτησιν ὁδῶν καί τρόπων τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος τῶν εἰς Χριστόν πιστευόντων, (...) Οἱ σύγχρονοι διμερεῖς θεολογικοί διάλογοι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὡς καί ἡ συμμετοχή αὐτῆς εἰς τήν Οἰκουμενικήν Κίνησιν ἐρείδονται ἐπί τῆς συνειδήσεως ταύτης τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ οἰκουμενικοῦ αὐτῆς πνεύματος ἐπί τῷ τέλει τῆς ἀναζητήσεως, βάσει τῆς ἀληθείας τῆς πίστεως καί τῆς παραδόσεως τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας τῶν ἑπτά Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τῆς ἑνότητος ὅλων τῶν Χριστιανῶν (Σχέσεις, 4-5). Αὐτός εἶναι ὁ λόγος, πού ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος ἔχει ἐπίσης ὑπογραμμίσει ὅτι «ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία θεωρεῖ καταδικαστέαν πᾶσαν διάσπασιν τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, ὑπό ἀτόμων ἤ ὁμάδων, ἐπί προφάσει τηρήσεως ἤ δῆθεν προασπίσεως τῆς γνησίας Ὀρθοδοξίας» (ὅ.π., 22).

Σεβασμιώτατοι, Ἐξοχώτατοι, Σεβαστοί Πατέρες, Ἀγαπητοί ἀδελφοί καί ἀδελφές ἐν Χριστῷ,

Εἶναι σέ αὐτό τό πνεῦμα, πού ἐμεῖς, τά μέλη Ὀρθόδοξοι τῆς Διεθνοῦς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου μεταξύ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἔχουμε ἔρθει μαζί μέ τούς Ρωμαιοκαθολικούς μας ἀδελφούς καί ἀδελφές στό Κιέτι, καί τώρα ἐργαζόμαστε ἀπό κοινοῦ πρός μιά κοινή κατανόηση τῆς συνοδικότητας καί τοῦ πρωτείου, ἕνα ἀπό τά πιό εὐαίσθητα ζητήματα στή σχέση μεταξύ δύο ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν μας»[14].

Στό ἐπίσημο κοινό ἀνακοινωθέν τῆς Διεθνοῦς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς γράφεται ὅτι «οἱ δύο συμπρόεδροι ὑπογράμμισαν τή θέληση νά συνεχίσουν τό ταξίδι πρός τήν ἑνότητα τῶν Ἐκκλησιῶν, προκειμένου νά ἐνισχυθεῖ ἡ χριστιανική μαρτυρία στόν κόσμο καί νά φέρει τό μήνυμα τῆς θεραπείας τοῦ Εὐαγγελίου στήν πονεμένη ἀνθρωπότητα»… «Ἡ Ἐπιτροπή συνεδρίασε σέ ὁλομέλεια, γιά νά ἐξετάσει τό κείμενο τοῦ Ἀμμᾶν γιά τήν ἄσκηση τῆς συνοδικότητας καί τῆς ὑπεροχῆς στήν πρώτη χιλιετία, ἡ ὁποία εἶχε ἀναθεωρηθεῖ ἀπό τήν Ἐπιτροπή Σύνταξης τόν Ἰούνιο τοῦ 2015, καί ἀναθεωρήθηκε περαιτέρω ἀπό τή Μικτή Συντονιστική Ἐπιτροπή τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2015. Μιά πρώτη ἀνάγνωση τοῦ κειμένου ἔφερε πολλές προτεινόμενες τροποποιήσεις καί ἀναθεωρήσεις, οἱ ὁποῖες στή συνέχεια ἐπεξεργάστηκαν ἀπό μιά συντακτική ἐπιτροπή, ἀπαρτιζόμενη ἀπό τρία Ὀρθόδοξα καί τρία Καθολικά μέλη. Αὐτό τό ἀναθεωρημένο κείμενο ὑποβλήθηκε στή συνέχεια στήν ὁλομέλεια, ἡ ὁποία τό συζήτησε λεπτομερῶς καί κατέληξε σέ συμφωνία σχετικά μέ τό ἔγγραφο, πού ὀνομάζεται «Συνοδικότητα καί Πρωτεῖο στήν Πρώτη Χιλιετία. Γιά μιά κοινή ἀντίληψη στήν Ὑπηρεσία γιά τήν Ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας»… «Ἡ συζήτηση ἐπικεντρώθηκε στή σημασία καί τό ἀλληλένδετο τῆς συνοδικότητας καί τοῦ πρωτείου στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας κατά τήν πρώτη χιλιετία στίς ποικίλες καί μεταβαλλόμενες καταστάσεις σέ Ἀνατολή καί Δύση. Ἄν καί ἀναγνωρίζει τήν ποικιλομορφία, πού ὑπάρχει στήν ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Ἐπιτροπή ἀναγνώρισε τή συνέχεια τῶν θεολογικῶν, κανονικῶν καί λειτουργικῶν ἀρχῶν, οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦσαν τόν δεσμό τῆς κοινωνίας μεταξύ Ἀνατολῆς καί Δύσης. Αὐτή ἡ κοινή ἀντίληψη εἶναι τό σημεῖο ἀναφορᾶς καί μιά ἰσχυρή πηγή ἔμπνευσης γιά τούς Καθολικούς καί Ὀρθοδόξους, δεδομένου ὅτι ἐπιδιώκουν τήν ἀποκατάσταση τῆς πλήρους κοινωνίας σήμερα. Σέ αὐτή τή βάση, καί οἱ δύο πρέπει νά ἐξετάσουν πώς ἡ συνοδικότητα, τό πρωτεῖο καί ἡ ἀλληλοσυσχέτιση μεταξύ τους μπορεῖ νά κατανοηθεῖ καί νά ἀσκηθεῖ σήμερα καί στό μέλλον»… «Τό μαρτύριο καί ἡ ἀπαγωγή πολλῶν ἀνθρώπων, μεταξύ τῶν ὁποίων ὁ Μητροπολίτης Χαλεπίου Παῦλος, μέλος αὐτῆς τῆς Ἐπιτροπῆς, καί τοῦ Μητροπολίτη Χαλεπίου Yohanna Ibrahim, ἔγινε βαθειά αἰσθητή ὡς μιά μαρτυρία γιά τή βαθιά ἑνότητα ὅλων τῶν χριστιανῶν καί ὡς ἕνα κίνητρο, γιά νά ἐργαστοῦμε ἀκόμη περισσότερο γιά τήν πρόοδο στήν πορεία πρός τήν πλήρη κοινωνία μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν»…  «Τά μέλη τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς πιστεύουν ὅτι τό ἔργο τους θά συμβάλει στήν ἐπίσπευση τῆς ἡμέρας, ὅταν θά ἐκπληρωθεῖ ἡ προσευχή τοῦ Ἰησοῦ στό Μυστικό Δεῖπνο «ἵνα πάντες ἕν ὦσιν». Ζητοῦν ἀπό ὅλους τούς πιστούς νά προσευχηθοῦν γι' αὐτόν τόν σκοπό»[15].

Μετά τά ἀνωτέρω ἀποκαλυπτικά ἀποροῦμε πῶς μπορεῖ ὁ σύγχρονος Διάλογος μέ τούς Παπικούς νά εἶναι εἰλικρινής καί ἀληθής καί νά ἔχει θετικά καί καρποφόρα ἀποτελέσματα γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὅταν ὁ πρόεδρος ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων διακατέχεται ἀπό τήν ὡς ἄνω καταγραφεῖσα προβληματική συμπεριφορά, ἀναξιοπιστία καί οἰκουμενιστική κακοδοξία; Μήπως ὄντως ὁ Διάλογος γίνεται γιά τόν διάλογο καί ἀποβαίνει ἀλυσιτελής, συνεχιζομένου τοῦ Βατερλώ καί τοῦ ναυαγίου του, παρά τίς δηλώσεις περί αὐτοῦ ἀπό τήν λεγομένη «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο» τῆς Κρήτης[16];

---

[1] 17-9-2016 Ἔνταση στήν ἐκλογή συμπροέδρου τῆς 14^ης συνεδρίας Ἐπιτροπῆς Ὀρθοδόξων – Ρ/Καθολικῶν, http://www.romfea.gr/epikairotita-xronika/10470-entasi-stin-eklogi-sumproedrou-tis-14is-sunedrias-epitropis-orthodojon-rkatholikon

[2] 27-6-2016 Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Τελμησσοῦ δέ μπορεῖ νά μᾶς κάνει μαθήματα Δημοκρατίας, http://www.vimaorthodoxias.gr/oikpa/item/84216-o-αρχιεπίσκοπος-τελμησσού-δε-μπορεί-να-μας-κάνει-μαθήματα-δημοκρατίας)

[3] 2-8-2016 "Ρουκέτα" κατά τῆς ἑνότητος ἀπό τόν Τελμησσοῦ Ἰώβ : ''Ἡ Οὐκρανία εἶναι κανονικό έδαφος τῆς Κωνταντινούπολης'', http://www.romfea.gr/diafora/9657-telmissou-iob-i-oukrania-einai-kanoniko-edafos-tis-kontantinoupolis

[4] 4-8-2016 Πατρ. Μόσχας : Δημοσιογραφική φαντασία τά περί δηλώσεων Ἀρχ. Τελμησσοῦ πώς ἡ Οὐκρανία ἀνήκει στό Φανάρι, http://www.vimaorthodoxias.gr/rosiki/item/86129-patr-mosxas-dimosiografiki-fantasia-ta-peri-diloseon-arx-telmissou-pos-i-oukrania-anikei-sto-fanari

[5] 4-8-2016 Tό Φανάρι διαψεύδει τά περί δικαιοδοσίας στήν Ουκρανία, http://www.vimaorthodoxias.gr/oikpa/item/86240-to-fanari-diapseidei-ta-peri-dikaiodosias-stin-oukrania

[6] 7-6-2016 «Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ ἐκδήλωση τῆς ἑνότητας ἐν Χριστῷ»,http://www.amen.gr/article/telmissou-iov-i-ekklisia-einai-i-ekdilosi-tis-enotitas-en-xristo, http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=arthro&id=512648&catID=3

[7] 1-7-2016 Καί μή χειρότερα! Ὁ Τελμησσοῦ Ἰώβ ὡς ἀντι-Περγάμου στήν ἐπιτροπή διαλόγου μέ τούς Ρ/Καθολικούς, http://www.vimaorthodoxias.gr/all/item/84493

[8] 29-6-2016 Ἀντιπροσωπεία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στήν θρονική γιορτή τῆς Ρώμης (ΒΙΝΤΕΟ), http://fanarion.blogspot.gr/2016/06/blog-post_509.html

[9] 7-9-2016 Ὁ  Ἀρχιεπίσκοπος Τελμησσοῦ Ἰώβ στό συνέδριο τοῦ Bose γιά τήν μαρτυρία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, http://fanarion.blogspot.gr/2016/09/bose_7.html

[10] 16-9-2016 Ὁ  Ἀρχιεπίσκοπος Τελμησσοῦ Ἰώβ γιά τό συνέδριο ὀρθόδοξης πνευματικότητος  στό Bose / Τά συμπεράσματα τοῦ συνεδρίου, http://fanarion.blogspot.gr/2016/09/bose_16.html

[11] 17-9-2016 Ἄρχισαν οἱ ἐργασίες στό Chieti τῆς 14^ης Ὀλομέλειας τῆς Διεθνοῦς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς Θεολογικοῦ Διαλόγου μεταξύ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί Παπικῶν, http://aktines.blogspot.gr/2016/09/chieti-14-xiv.html

[12] 22-9-2016 Ὀλοκληρώθηκαν οἱ ἐργασίες τῆς 14^ης συνεδρίας τῆς Ἐπιτροπῆς Ὀρθοδόξων – Ρ/Καθολικῶν, http://www.romfea.gr/patriarxeia-ts/patriarxeio-mosxas/10475-oloklirothikan-oi-ergasies-tis-14is-sunedrias-epitropis-orthodojon-rkatholikon

[13] 17-9-2016 Ἡ παπική θεωρία τῶν "δύο πνευμόνων" ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Τελμησσοῦ Ἰώβ, http://aktines.blogspot.gr/2016/09/blog-post_651.html

[14] 21-9-2016 Ἡ Διορθόδοξη Λειτουργία κατά τήν διεξαγωγή τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου στην Ἰταλία (ΦΩΤΟ), http://fanarion.blogspot.gr/2016/09/chieti_21.html

[15] 23-9-2016 Τό ἐπίσημο ἀνακοινωθέν γιά τό Διάλογο Ὀρθοδόξων καί Ρωμαιοκαθολικῶν, http://www.amen.gr/article/to-episimo-anakoinothen-gia-to-dialogo-orthodokson-kai-romaiokatholikon,http://fanarion.blogspot.gr/2016/09/ciheti.html,https://www.scribd.com/document/325028055/Final-Communique-Joint-International-Commission-21-09-2014#download&from_embed

[16] Σχ. βλ. §§ 5 ἕως 15 τοῦ κειμένου «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τόν λοιπόν Χριστιανικόν κόσμον», https://www.holycouncil.org/-/rest-of-christian-world?inheritRedirect=true&redirect=%2F&_101_INSTANCE_VA0WE2pZ4Y0I_languageId=el_GR
πηγή /αντιγραφή

Ποια είναι τα Λειτουργικά Σκεύη;

Για την τέλεση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας και των άλλων Μυστηρίων ή Ιεροπραξιών απαιτείται ή χρήση διαφόρων σκευών, αποκλειστικά για το σκοπό αυτό. Αυτά είναι:

α. Το Άγιο Ποτήριο

Ποτήρι χρυσό ή αργυρό με υψηλή βάση, στο όποιο ρίχνεται ο οίνος και το ύδωρ την ώρα πού τελείται ή Άγία Προσκομιδή. Στη Θεία Λειτουργία άγιαζόμενα μετατρέπονται σε Αίμα Χρίστου. Μέσα στο Άγιο Ποτήριο τίθεται και το Σώμα του Χρίστου, μετά τον καθαγιασμό απ’ οπού μεταλαμβάνουν οι πιστοί.

Εικονίζει το Ποτήριο εκείνο στο όποιο ο Κύριος Ιερούργησε και παράδωσε στους Αποστόλους το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας (Λουκ. κβ’, 20).

β. Ό Δίσκος ή το Άγιο Δισκάριο

Μικρός, αβαθής, στρογγυλός δίσκος, χρυσός ή αργυρός, στον όποιο τοποθετείται, την ώρα πού τελείται ή Προσκομιδή, ο Αμνός και αγιάζεται στον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων. Ομοίως πάνω σ’ αυτόν τοποθετούνται οι μερίδες της Παναγίας, των Αγίων (των εννέα Ταγμάτων), των ζώντων και τεθνεώτων.

Συμβολίζει τη φάτνη της Βηθλεέμ, τη νεκρική κλίνη και τη γη.

γ. Ή Λαβίδα

Ό αρχαίος τρόπος μεταλήψεως των πιστών ήταν αυτός πού τηρείται σήμερα από τους Λειτουργούς πρώτα το Σώμα του Χρίστου από το Δίσκο και μετά το Αίμα από το Ποτήριο. Ή λέξη λαβίδα δήλωνε τότε μεταφορικά τη «λαβίδα» των ιερατικών δακτύλων και χεριών, με τα όποια το Άγιο Σώμα εισαγόταν στα στόματα των πιστών.

Το κοχλιάριο (κουταλάκι) χρησιμοποιήθηκε αργότερα τοπικά και γενικεύθηκε το 10ο αιώνα, αλλάζοντας τον τρόπο Μεταλήψεως. Ή ονομασία όμως της λαβίδας έμεινε στο κουταλάκι.

Συμβολίζει τη λαβίδα των Σεραφείμ πού είδε στο δράμα του ο Ησαΐας.

δ. Ό Αστερίσκος

Σταυροειδές έλασμα το όποιο συγκρατεί το κάλυμμα πάνω από το Δισκάριο, όταν ο Λειτουργός μετά το πέρας της Ακολουθίας της Αγίας Προσκομιδής «καλύπτει» τα προετοιμασθέντα Δώρα.

Συμβολίζει το στερέωμα του ουρανού και τον αστέρα των Μάγων.

ε. Τα Καλύμματα

Δύο ισομεγέθη καλύμματα σε σχήμα σταυρού με τα όποια καλύπτονται ο Δίσκος και το Ποτήριο κατά την Άγία Προσκομιδή.

Συμβολίζουν τα σπάργανα του Θείου Βρέφους, όταν το Δισκάριο εικονίζει τη Φάτνη και τα νεκρικά όθόνια του Χρίστου, όταν το Δισκάριο γίνεται νεκρική κλίνη.

στ. Ό Αήρ

Κάλυμμα ορθογώνιο μεγαλύτερο από τα προηγούμενα, με το όποιο καλύπτονται τα Τίμια Δώρα στην Ιερά Πρόθεση και αργότερα, μετά την απόθεση τους, στην Άγία Τράπεζα. Αυτό το κάλυμμα στην μεγάλη Είσοδο ο Ιερέας ή ο Διάκονος, όταν υπάρχει, το φέρει στην πλάτη του.

Συμβολίζει ο,τι και τα καλύμματα.

ζ. Ή Λόγχη

Μαχαίρι σε σχήμα λόγχης. Μ’ αυτό κόπτεται ο άρτος και εξάγεται ο Αμνός και οι μερίδες στην Προσκομιδή.

Συμβολίζει τη λόγχη του στρατιώτη με την οποία έλόγχισε την πλευρά του Χρίστου επάνω στο Σταυρό.

η. Το Ζέον

Μικρό δοχείο πού χρησιμοποιείται για τη μεταφορά θερμού (ζέοντος) ύδατος και έκχυση του μέσα στο Άγιο Ποτήριο πριν από τη Θεία Κοινωνία. Με αυτό τον τρόπο εξαίρεται ή ζέση του Αγίου Πνεύματος και παρακινούμαστε με τέτοια θερμότητα πίστεως να προσερχόμαστε στη Θεία Μετάληψη.

Συμβολίζει το ζεστό αίμα πού έρρευσε από την πλευρά του Χρίστου μετά τη λόγχευσή Του.

θ. Ή Μούσα

Είναι σπόγγος «πεπλατυσμένος» χρησιμοποιείται στη συστολή, δηλ. στην άπόμαξη (καθάρισμα) του Δίσκου και του Αντιμηνσίου. Φυλάσσεται μέσα στο Αντιμήνσιο.

ι. Ό Σπόγγος

Σφαιρικό σφουγγάρι πού τοποθετείται μέσα στο Άγιο Ποτήριο 2* – για να απορροφά την υγρασία του – μετά την κατάλυση από τον Ιερέα των υπολειμμάτων της Θείας Κοινωνίας μετά τη Μετάληψη των πιστών.

Συμβολίζει το σπόγγο με τον όποιο στο Γολγοθά έπότισαν τον Κύριο οξος.

ία. Τα Μάκτρα

Κόκκινα μανδήλια πού χρησιμοποιούνται στη Θεία Μετάληψη Κλήρου και Λάου. Μ’ αυτά σπογγίζουμε το στόμα μας. Όταν τα κρατάμε σωστά (με τα δύο χέρια μας, κάτω από το πηγούνι μας), προφυλάσσουν την τυχόν πτώση Μαργαριτών στο δάπεδο από απροσεξία ή από στιγμιαία αδεξιότητα.

ιβ. Ό Κωδωνίσκος

Μικρό καμπανάκι το όποιο κτυπά ο Ιερέας κάποια στιγμή του Όρθρου κατά τη διάρκεια της Προσκομιδής, σαν συνθηματικό ενάρξεως, ώστε, ο μεν Λαός να μνημονεύει νοερά τα ονόματα των ζώντων και κεκοιμημένων του, ο δε Λειτουργός να εξάγει μερίδες στο Άγιο Δισκάριο για όλους αυτούς πού «κατά διάνοιαν» έχει.

ιγ. Το Αρτοφόριο

Είναι ένα κατάλληλο ειδικό μεταλλικό συνήθως κουτί πού χρησιμοποιείται για τη φύλαξη της Θείας Κοινωνίας. Περιέχει Άγιο Άρτο εμβαπτισμένο στο τίμιο Αίμα του Κυρίου (δηλ. το Σώμα και το Αίμα Του).

Εξάγεται τη Μεγάλη Πέμπτη και αποξηραίνεται για να διατηρείται. Κατά τη χρήση υγραίνεται για να μαλακώσει με κοινό οίνο. Χρησιμοποιείται σε έκτακτες ανάγκες, εκτός Θείας Λειτουργίας, κατά τη διάρκεια του έτους και κοινωνούν οι Ιερείς τους ασθενείς και άτομα πού δεν μπορούν να μεταβούν στο Ναό.

Αρτοφόριο λέγεται και το πρόσθετο κυτίο στο όποιο διαφυλάσσεται ο Αμνός του Κυρίου, (το Σώμα και το Αίμα Του), από την Κυριακή μέχρι την ημέρα πού θα χρησιμοποιηθεί στην προηγιασμένη Θεία Λειτουργία.

ιδ. Ό Τίμιος Σταυρός

Ανάλογα με τη λειτουργική του χρήση έχουμε:

(1) Το Σταυρό των λιτανειών,

(2) Το Σταυρό του αγιασμού,

(3) Το Σταυρό ευλογίας της Αγίας Τραπέζης,

(4) Τον «Εσταυρωμένο» του Ιερού, πού εξάγεται τη Μεγάλη Πέμπτη για προσκύνηση στο μέσον του Ναού.

ιέ. Ό Επιτάφιος

Είναι κατάλληλο ύφασμα με κεντημένο ή ζωγραφισμένο τον Χριστό νεκρό, όπως ήταν μετά την αποκαθήλωση. Αργότερα στον Επιτάφιο προστέθηκαν, γύρω από τον Χριστό ή Παναγία, ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος, ο Ιωάννης, Μυροφόρες και Άγγελοι, σε «επιτάφιο θρήνο».

Αυτό τον Επιτάφιο προσκυνούμε και περιφέρουμε τη Μεγ. Παρασκευή στρωμένο πάνω σ’ ένα διασκευασμένο τραπέζιο το λεγόμενο Κουβούκλιο, πού συμβολίζει το λίθο, πάνω στον όποιο το Σώμα του Χρίστου δέχτηκε τις μεταθανάτιες περιποιήσεις.

ιστ. Τα Θυμιατήρια

Είναι κινητά πύραυνα, (κατάλληλα μεταλλικά σκεύη), πού δέχονται τα κάρβουνα και το θυμίαμα, με τα όποια θυμιώνται ή Άγία Τράπεζα, οι Άγιες εικόνες και ο Λαός, όπως και όταν το Τυπικό καθορίζει στις διάφορες Ακολου­θίες. Εξαρτώνται από αλυσίδες με ή χωρίς κωδωνίσκους και ή βάση τους είναι με ή χωρίς κάλυμμα.

Στις Ακολουθίες των Μεγάλων Ωρών και σε ορισμένες άλλες περιπτώσεις χρησιμοποιούνται απλούστερα Θυμιατήρια χειρός, τα «κατζία» σαν ένα είδος κυμβάλου πού συνοδεύει την ψαλμωδία (ιδίως μετά από ανάλογη εκπαίδευση).

Με το θυμίαμα πού προσφέρουμε την ώρα της προσευχής υποβοηθείται ή ανάταση της ψυχής προς τα υψηλά «άνω σχώμεν τάς καρδίας». Όπως το θυμίαμα θερμαινόμε­νο στον άνθρακα ανέρχεται προς τα άνω εύωδιάζοντας το περιβάλλον, έτσι και ή ψυχή του πιστού με θερμή πίστη πρέπει να πτερουγίζει προς τα άνω μυροβλύζουσα, άπαγγιστρωμένη από τις υλικές μέριμνες.

Ή βάση του θυμιατηρίου υποδεικνύει την ανθρωπότητα του Χρίστου, ή φωτιά τη θεότητα Του και ο ευώδης καπνός μας «πληροφορεί» την προπορευόμενη εύωδία του Αγίου Πνεύματος.

ιζ. Τα Έξαπτέρυγα

Είναι μεταλλικοί δίσκοι με ανάγλυφες, άμφιπρόσωπες παραστάσεις εξαπτέρυγων Σεραφείμ, τοποθετημένοι σε κοντάρι. Χρησιμοποιούνται στη μικρή και μεγάλη Είσοδο και στις λιτανείες. Σήμερα εξυπηρετούν διακοσμητικό και συμβολικό σκοπό. Παλαιότερα κατασκευάζονταν από υμένες ή πτερά ζώων και τα χρησιμοποιούσαν οι Διάκονοι σαν ριπίδια (βεντάλιες) για να εκδιώκουν τα έντομα κυρίως πά­νω από το Άγιο Ποτήριο. Σήμερα ή κίνηση αυτή συμβολικά γίνεται με τον Αέρα διπλωμένο, όταν ο Λειτουργός εκφωνεί: «Στώμεν καλώς…».

ιη. Τα Λάβαρα

Είναι είδος ιερών σημαιών με άμφιπρόσωπες παραστάσεις Αγίων, κεντητές ή ζωγραφιστές, πού χρησιμοποιούνται στις λιτανείες.

ιθ. Τα κηροπήγια

Είναι μεταλλικές βάσεις για στήριξη λαμπάδων πού α­νάβονται για φωτισμό ή για ένδειξη ευλάβειας δύο συνήθως στην Άγία Τράπεζα και μία στην Προσκομιδή. Συνθετότερα κηροπήγια είναι και αυτά στα όποια οι πιστοί ανάβουν τα κεριά τους στα προσκυνητάρια.

κ. Τα Σήμαντρα και οι Κώδωνες

Είναι οι καμπάνες με τις όποιες καλούνται οι πιστοί στους Ί. Ναούς με ανάλογη σήμανση για Θ. Λειτουργία, για λιτανεία, για εκφορά νεκρών κ.λπ.

Στίς Ιερές Μονές υπάρχουν και σήμαντρα, κόπανοι και «τάλαντα», με τα όποια οι Μοναχοί, ανάλογα με το τυπικό κάθε Μονής, ειδοποιούνται λεπτομερώς για την προετοιμασία ή την πρόοδο των Ακολουθιών.

πηγή

Περισσότερο όμοιοι με τον Ιούδα είναι οι Οικουμενιστές!

Μικρό απόσπασμα από «Το Ευαγγέλιο του Ιωάννου» τόμος Γ΄. Νικολάου Σωτηρόπουλου, για αυτούς που μοιάζουν περισσότερο με τον 

Ιούδα 

Στίχοι 11-12: 11 καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἐν τῷ κόσμῳ, καὶ αὐτοὶ ἐν τῷ κόσμῳ εἰσί, καὶ ἐγὼ πρὸς σὲ ἔρχομαι. Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου οὓς δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς. 12 ὅτε ἤμην μετ’ αὐτῶν ἐν τῷ κόσμῳ, ἐγὼ ἐτήρουν αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου οὓς δέδωκάς μοι ἐφύλαξα, καὶ οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν ἀπώλετο εἰ μὴ ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ἵνα ἡ γραφὴ πληρωθῇ.

Μεταφράζουμε: «Και δεν είμαι πλέον στον κόσμο, ενώ αυτοί είνε στον κόσμο, εγώ δε έρχομαι σ’ εσένα. Πάτερ δυνατέ, φύλαξέ τους με τη δύναμί σου, την οποίαν έδωσες σ’ εμένα, για να είνε ένα, όπως εμείς. Όταν ήμουν μαζί τους στον κόσμο, εγώ τους φύλασσα με τη δύναμί σου. Όσους μου έδωσες φύλαξα, και κανείς απ’ αυτούς δεν απωλέσθηκε, παρά ο άνθρωπος της απωλείας, και έτσι εκπληρώθηκε η Γραφή».

   Με τον Ιούδα ομοιάζουν οι φιλάργυροι. Αλλά περισσότερο με τον Ιούδα ομοιάζουν οι προδότες της Πίστεως του Χριστού, οι Οικουμενισταί. Και δεν είναι υπερβολή να ειπούμε, ότι οι Οικουμενισταί, ισοπεδωταί όλων των δογμάτων και όλων των Θρησκειών, συμπορευόμενοι με τους Νεοεποχίτες, είναι και αυτοί «υιοί της απωλείας», και δουλεύουν για τον ερχόμενο Αντίχριστο, τον κατ’ εξοχήν «υιόν της απωλείας» (Β΄ Θεσ. β΄ 3). Ο δε Αντίχριστος είναι ο τέταρτος σταθμός της πτώσεως του ανθρώπου.

Πηγή:εδώ

το είδαμε εδώ

Την 11ην του μηνός Οκτωβρίου, Ἅγιος Φίλιππος ὁ Ἀπόστολος

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Καισάρεια τῆς Παλαιστίνης καὶ ἦταν διάκονος μεταξὺ τῶν ἑπτὰ διακόνων τῆς πρώτης Ἐκκλησίας στὴν Ἱερουσαλὴμ (Πράξ. στ’).

Ἐπίσης, ἦταν ἔγγαμος καὶ εἶχε τέσσερις θυγατέρες, προικισμένες μὲ προφητικὸ χάρισμα. (Πράξ. κα’ 8 – 9). 
Ὁ Φίλιππος, ὅμως, δὲν στάθηκε μόνο στὴν Ἱερουσαλήμ. Πῆγε στὴ Σαμάρεια καὶ κήρυξε τὸ Εὐαγγέλιο, σὰν γνήσιος καὶ αὐτὸς «Ἀπόστολος Ἰησοῦ Χριστοῦ κατὰ πίστιν ἐκλεκτῶν θεοῦ καὶ ἐπὶ γνῶσιν ἀληθείας τῆς κατ’ εὐσέβειαν». Δηλαδὴ Ἀπόστολος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ διδάξει μεταξὺ ἐκείνων ποὺ ἐξέλεξε ὁ Θεός, τὴν πίστη καὶ τὴν ἐπίγνωση τῆς ἀλήθειας, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν εὐσέβεια.

Ἐκεῖ στὴν Σαμάρεια, διὰ τοῦ κηρύγματός του βάπτισε χριστιανὸ τὸν Σίμωνα τὸν μάγο. Ἔπειτα, ὁ Φίλιππος συνάντησε στὸ δρόμο του τὸν Εὐνοῦχο τῆς βασίλισσας Κανδάκης, καὶ ἀφοῦ τὸν κατήχησε, βάπτισε καὶ αὐτὸν Χριστιανό. Κατόπιν, πῆγε στὶς Τράλλεις τῆς Μ. Ἀσίας, ὅπου μὲ τὴ διδασκαλία του ἔπεισε ὅλους σχεδὸν τοὺς κατοίκους τῆς πόλης νὰ πιστέψουν στὸν Χριστό.
Ὁ Φίλιππος στὴν πόλη αὐτή, ἀφοῦ ἔκτισε καὶ χριστιανικὸ ναό, παρέδωσε στὸν Θεὸ τὴν ψυχή του.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείας χάριτος, πλήρης ὑπάρχων, διηκόνησας, τῇ Ἐκκλησίᾳ, ὡς Διάκονος τοῦ Λόγου Ἀπόστολε· θεοσημείαις δὲ θείαις χρησάμενος, τῆς Σαμαρείας τὰ πλήθη κατηύγασας. Μάκαρ Φίλιππε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Φωτισθεὶς ἐν Πνεύματι τῷ Παναγίῳ, τὰ τῆς γῆς πληρώματα, ταῖς σαῖς φωτίζεις διδαχαῖς, καὶ τῶν θαυμάτων λαμπρότησι, ἱερομύστα Ἀπόστολε Φίλιππε.

Μεγαλυνάριον.
Πίστεως τὸ πλήρωμα γεωργῶν, ἐξ αὐτοῦ παρέχεις, τῷ πληρώματι τῶν πιστῶν, ὡς ἐκλελεγμένος, διακονεῖν ἁγίοις· ἐξ οὗ ἡμῖν μετάδος, Φίλιππε ἔνδοξε.

Τρεῖς δεῖχτες

Ὁ Θεός εἶναι ὁ Ἕνας πού ἀγαπᾶμε, ὁ προσωπικός μας φίλος. Δέν χρειάζεται ν' ἀποδείξουμε τήν ὕπαρξη ἑνός προσωπικοῦ φίλου. Ὁ Θεός, λέει ὁ Olivier Clement, «δέν εἶναι ἐξωτερική μαρτυρία, ἀλλά τό μυστικό κάλεσμα μέσα μας». Ἄν πιστεύουμε στό Θεό, εἶναι γιατί τόν γνωρίζουμε ἄμεσα ἀπό τή δική μας ἐμπειρία καί ὄχι ἀπό λογικές ἀποδείξεις. Παρ' ὄλ' αὐτά, εἶναι ἀνάγκη νά γίνει ἐδῶ μία διάκριση ἀνάμεσα στήν «ἐμπειρία» καί στίς «ἐμπειρίες». Ἄμεση ἐμπειρία μπορεῖ νά ὑπάρξει χωρίς νά συνοδεύεται ἀναγκαστικά ἀπό ἰδιαίτερες ἐμπειρίες. Ὑπάρχουν πράγματι πολλοί πού ἔφτασαν νά πιστέψουν στό Θεό ἀπό κάποια φωνή ἤ ἀπό κάποιο ὅραμα, σάν κι αὐτό πού δέχθηκε ὁ Ἀπ. Παῦλος στό δρόμο γιά τή Δαμασκό (Πράξ. 9, 1-9). Ὑπάρχουν ὅμως πολλοί ἄλλοι πού ποτέ δέν ἔχουν περάσει ἀπό ἰδιαίτερες ἐμπειρίες αὐτοῦ τοῦ τύπου ἀλλά μποροῦν νά βεβαιώσουν ὅτι, σ' ὅλη τή διάρκεια τῆς ζωῆς τους καί στό σύνολό της, αἰσθάνονται μία ὁλοκληρωτική ἐμπειρία τοῦ ζωντανοῦ Θεοῦ, μία πεποίθηση πού ὑφίσταται σ' ἕνα ἐπίπεδο πιό στέρεο ἀπ' ὅλες τίς ἀμφιβολίες τους. Ἀκόμη κι ἄν δέν μποροῦν νά δώσουν μαρτυρία γιά μίαν ὁρισμένη θέση ἤ στιγμή, ὅπως μπόρεσε ὁ ἅγ. Αὐγουστῖνος, ὁ Pascal ἤ ὁ Wesley, μποροῦν νά ἰσχυριστοῦν μ' ἐμπιστοσύνη: Ξέρω τό Θεό προσωπικά.

Τέτοια ἑπομένως, εἶναι ἡ βασική «μαρτυρία» γιά τήν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ: μία πρόσκληση γιά ἄμεση ἐμπειρία (ἀλλά ὄχι ἀναγκαστικά γιά ἐμπειρίες). Ὅμως, ἐνῶ δέν μποροῦν νά ὑπάρξουν λογικές ἀποδείξεις γιά τή θεία πραγματικότητα, ὑπάρχουν ὁρισμένοι «δεῖχτες». Στόν κόσμο γύρω μας ὅπως ἐπίσης μέσα μας, ὑπάρχουν γεγονότα, πού ζητοῦν μίαν ἑρμηνεία, ἀλλά πού μένουν ἀνερμήνευτα, ἄν δέν ἀφεθοῦμε στήν πίστη σ' ἕνα προσωπικό Θεό. Τρεῖς τέτοιοι δεῖχτες πρέπει ν' ἀναφερθοῦν ἰδιαίτερα.
 

*
 

Πρῶτος, εἶναι ὁ κόσμος γύρω μας. Τί βλέπουμε; Πολλή ἀκαταστασία καί φανερή φθορά, πολύ τραγική ἀπελπισία καί φαινομενικά ἄχρηστο πόνο. Αὐτό εἶναι ὅλο; Βέβαια ὄχι. Ἄν ὑπάρχει ἕνα «πρόβλημα κακοῦ», ὑπάρχει ἐπίσης κι ἕνα «πρόβλημα καλοῦ». Ὁπουδήποτε κοιτάξουμε, δέν βλέπουμε μόνο σύγχυση ἀλλά καί ὀμορφιά. Στή χιονονιφάδα, στό φύλλο ἤ στό ἔντομο, ἀνακαλύπτουμε σχέδια δομημένα μέ μίαν εὐαισθησία καί ἰσορροπία πού τίποτε φτιαγμένο ἀπ' τήν ἀνθρώπινη ἐπιδεξιότητα δέν μπορεῖ νά τό φτάσει. Δέν πρόκειται νά ἑρμηνέψουμε συναισθηματικά αὐτά τά πράγματα ἀλλά δέν μποροῦμε νά τ' ἀγνοήσουμε. Πῶς καί γιατί ἐμφανίστηκαν αὐτά τά σχέδια; Ἄν πάρω ἕνα πακέτο μέ κάρτες μόλις φερμένες ἀπό τό ἐργοστάσιο, μέ τίς τέσσερις ἄκρες τακτικά τοποθετημένες σέ σειρά κι ἀρχίσω νά τό ἀνακατεύω, τότε ὅσο ἀνακατεύονται τόσο τό ἀρχικό σχέδιο θά ἐξαφανίζεται καί θ' ἀντικαθίσταται ἀπό μίαν ἀνόητη ἀντιπαράθεση. Ἀλλά στήν περίπτωση τοῦ σύμπαντος ἔχει συμβεῖ τό ἀντίθετο. Μεσ' ἀπό ἕνα χάος ἀρχικό ἔχουν ξεπηδήσει σχέδια μέ πολυμορφία καί νόημα πού ὁλοέν' αὐξάνουν, κι ἀνάμεσα σέ ὅλ' αὐτά τά σχέδια τό πιό πολύμορφο καί τό πιό σημαντικό εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος. Γιατί θάπρεπε ἡ διαδικασία ποὺ συμβαίνει στό πακέτο μέ τίς κάρτες ν' ἀντιστραφεῖ ἀκριβῶς στό ἐπίπεδο τοῦ σύμπαντος; Τί ἤ ποιός εἶναι ὑπεύθυνος γι' αὐτή τήν κοσμική τάξη καί τό σχέδιο; Τέτοια ἐρωτήματα δέν εἶναι παράλογα. Εἶναι ἡ ἴδια ἡ λογική πού μέ σπρώχνει νά ψάξω γιά μίαν ἑρμηνεία ὁπουδήποτε διακρίνω τάξη καί νόημα.

«Τό Καλαμπόκι ἦταν Ἀνατολή καί Ἀθάνατο Σιτάρι πού ποτέ δέν θάπρεπε νά θεριστεῖ, μήτε ποτέ εἶχε σπαρθεῖ. Νόμιζα πώς ἦταν ἐκεῖ αἰώνια. Ἡ Σκόνη καί οἱ Πέτρες τοῦ Δρόμου ἦταν πολύτιμα σάν Χρυσάφι... Τά Πράσινα Δένδρα, ὅταν τά πρωτοεῖδα μέσα ἀπό μία Πύλη μέ γήτεψαν καί μέ μάγεψαν• ἡ Γλύκα τους καί ἡ ἀλλόκοτη Ὀμορφιά τους ἔκαναν τήν καρδιά μου νά πηδήξει, καί σχεδόν τρελός ἀπό Ἔκσταση πού ὑπῆρχαν τέτοια περίεργα καί θαυμάσια Πράγματα...» Ἡ ἀντίληψη τῆς παιδικῆς ἡλικίας τοῦ Thomas Traherne γιά τήν ὀμορφιά τοῦ κόσμου μπορεῖ νά παραλληλιστεῖ μέ πολυάριθμα κείμενα ἀπό Ὀρθόδοξες πηγές. Ἐδῶ π.χ. εἶναι τά λόγια του Πρίγκηπα Vladimir Monomakh τοῦ Κιέβου:

Κοίταξε τόν οὐρανό, τόν ἥλιο καί τή σελήνη καί τ' ἀστέρια, τό σκοτάδι καί τό φῶς, καί τή γῆ πού εἶναι ἁπλωμένη πάνω στά νερά, πῶς εἶναι ρυθμισμένα, Κύριε, ἀπό τήν πρόνοιά σου!

Κοίταξε τά διάφορα ζῶα καί τά πουλιά καί τά ψάρια πῶς στολίζονται μέ τή στοργική σου φροντίδα, Κύριε! Καί γι' αὐτό τό θαῦμα, ἐπίσης ἀποροῦμε: πῶς ἔχεις δημιουργήσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τή σκόνη καί πόσο διαφέρουν στήν ἐμφάνιση τ' ἀνθρώπινα πρόσωπα: ἀκόμη κι ἄν μπορούσαμε νά συγκεντρώσουμε ὅλους τους ἀνθρώπους ἀπ' ὅλο τόν κόσμο, δέν θά ὑπῆρχε οὔτε ἕνας μέ τήν ἴδια ἐμφάνιση ἀλλά ὁ καθένας, μέ τή σοφία τοῦ Θεοῦ, ἔχει τή δική του ἐμφάνιση. Ἄς θαυμάσουμε ἀκόμη πῶς τά πουλιά τ' οὐρανοῦ φεύγουν ἀπ' τόν παράδεισό τους: δέ μένουν σέ μία χώρα ἀλλά φεύγουν δυνατά καί ἀδύνατα μαζί, πρός ὅλες τίς χῶρες στήν προσταγή τοῦ Θεοῦ, σ' ὅλα τά δάση καί τούς ἀγρούς.
 

*
 

Αὐτή ἡ παρουσία τοῦ νοήματος μέσα στόν κόσμο μαζί μέ τή σύγχυση, τῆς συνοχῆς καί τῆς ὀμορφιᾶς μαζί μέ τήν ἀσημαντότητα μᾶς δίνει ἕνα πρῶτο «δείχτη» πρός τό Θεό. Βρίσκουμε ἕνα δεύτερο «δείχτη» μέσα μας. Γιατί, περ' ἀπ' τήν ἐπιθυμία μου γιά εὐχαρίστηση καί τήν ἀπαρέσκειά μου γιά τόν πόνο, νά ἔχω μέσα μου ἕνα αἴσθημα καθήκοντος καί ἠθικῆς ὑποχρέωσης, μίαν αἴσθηση τοῦ σωστοῦ καί τοῦ λάθους, μία συνείδηση; Καί αὐτή ἡ συνείδηση δέν μοῦ λέει ἁπλῶς νά ὑπακούω σέ κανόνες πού μέ δίδαξαν ἄλλοι• εἶναι προσωπική. Γιατί, ἐπί πλέον, ἔτσι καθώς εἶμαι τοποθετημένος μέσα στό χρόνο καί στό χῶρο, βρίσκω μέσα μου αὐτό ποῦ ὁ Νικόλαος Καβάσιλας ὀνομάζει «ἀπέραντη δίψα» ἤ δίψα γιά ὅ,τι εἶναι αἰώνιο; Ποιός εἶμαι; Τί εἶμαι;

Ἡ ἀπάντηση σ' αὐτές τίς ἐρωτήσεις κάθε ἄλλο παρά φανερή εἶναι. Τά ὅρια τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἐξαιρετικά πλατιά• ὁ καθένας ἀπό μᾶς ξέρει πολύ λίγα γιά τόν ἀληθινό καί βαθύ ἑαυτό του. Μέ τίς ἐξωτερικές κι ἐσωτερικές ἀντιληπτικές μας ἱκανότητες, μέ τή μνήμη μας καί μέ τή δύναμη τοῦ ἀσυνειδήτου, ἐκτεινόμαστε πάνω ἀπ' τό διάστημα, ἁπλωνόμαστε πρός τά πίσω καί πρός τά ἐμπρός μέσα στό χρόνο, καί φτάνουμε περ' ἀπ' τό χῶρο καί τό χρόνο μεσ' τήν αἰωνιότητα. «Μέσα στήν καρδιά εἶναι ἀπύθμενα βάθη», βεβαιώνουν οἱ Ὁμιλίες τοῦ ἁγ. Μακαρίου. «Δέν εἶναι παρά ἕνα μικρό σκεῦος: κι ὅμως ὑπάρχουν ἐκεῖ δράκοι καί λιοντάρια καί δηλητηριώδη πλάσματα καί ὅλοι οἱ θησαυροί τῆς κακίας: ἄγρια, ἀπότομα μονοπάτια ὑπάρχουν ἐκεῖ καί ἀνοιχτά χάσματα. Ἐκεῖ ἐπίσης ὑπάρχει ὁ Θεός, ὑπάρχουν οἱ ἄγγελοι, ὑπάρχει ζωή καί Βασιλεία, ὑπάρχει φῶς καί οἱ Ἀπόστολοι, οἱ οὐράνιες πολιτεῖες καί οἱ θησαυροί τῆς χάριτος: τά πάντα ὑπάρχουν ἐκεῖ»

Μ' αὐτό τόν τρόπο ἔχουμε ὁ καθένας μέσα στή δική μας καρδιά, ἕνα δεύτερο «δείχτη» Τί σημαίνει ἡ συνείδησή μου; Ποιά εἶναι ἡ ἑρμηνεία γιά τήν αἴσθηση τοῦ ἀπείρου ποὺ ἔχω; Μέσα μου ὑπάρχει κάτι πού, συνέχεια, μέ κάνει νά κοιτάζω περ' ἀπ' τόν ἑαυτό μου. Μέσα μου φέρνω μία πηγή θαύματος, μία πηγή γιά μία συνεχῆ αὐτοϋπέρβαση.
 

*
 

Ἕνα τρίτος «δείχτης» πρέπει νά βρεθεῖ στίς σχέσεις μου μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους.

Γιά τόν καθένα ἀπό μᾶς -ἴσως μία ἤ δύο φορές μόνο σ' ὅλη τήν πορεία τῆς ζωῆς μας- ἔχουν ὑπάρξει ξαφνικές ἀποκαλυπτικές στιγμές, ὅπου μᾶς φανερώθηκε ἡ πιό βαθειά ὕπαρξη καί ἡ ἀλήθεια ἑνός ἄλλου, καί ἀποκτήσαμε ἐμπειρία τῆς ἐσωτερικῆς του ζωῆς σάν νά ἦταν δική μας. Καί αὐτή ἡ συνάντηση μέ τήν ἀληθινή προσωπικότητα ἑνός ἄλλου εἶναι, γι' ἄλλη μία φορά, μία ἐπαφή μέ τό ὑπερβατικό καί τό ἄχρονο, μέ κάτι πιό δυνατό ἀπ' τό θάνατο. Τό νά ποῦμε στόν ἄλλο, μ' ὅλη μας τήν καρδιά, «Σ' ἀγαπῶ», εἶναι σάν νά λέμε, «Δέν θά πεθάνεις ποτέ». Σέ τέτοιες στιγμές προσωπικῆς μετοχῆς ξέρουμε, ὄχι ἀπό ἐπιχειρήματα ἀλλ' ἀπό ἄμεση βεβαιότητα, ὅτι ὑπάρχει ζωή περ' ἀπ' τό θάνατο. Γι' αὐτό στίς σχέσεις μας μέ ἄλλους, καθώς καί στήν ἐμπειρία μας μέ τούς ἑαυτούς μας, ἔχουμε στιγμές ὑπερβατικότητας πού μαρτυροῦν ὅτι κάτι βρίσκεται πιό πέρα. Πῶς θά μπορέσουμε νά εἴμαστε πιστοί σ' αὐτές τίς στιγμές καί νά τίς νοιώθουμε;

Αὐτοί οἱ τρεῖς «δεῖχτες» - στόν κόσμο γύρω μας, στόν κόσμο μέσα μας, καί στίς διαπροσωπικές μας σχέσεις- μποροῦν νά βοηθήσουν ὅλοι μαζί, σάν ἕνας τρόπος προσέγγισης, φέρνοντάς μας στό κατώφλι τῆς πίστης στό Θεό. Κανείς ἀπ' αὐτούς τούς «δεῖχτες» δέν ἀποτελεῖ μία λογική ἀπόδειξη. Ἀλλά ποιά εἶναι ἡ ἄλλη ἐκλογή; Μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι ἡ φανερή τάξη στό σύμπαν εἶναι ἁπλή σύμπτωση, ὅτι ἡ συνείδηση εἶναι μόνο τό ἀποτέλεσμα τοῦ κοινωνικοῦ ἐθισμοῦ, καί ὅτι, ὅταν ἡ ζωή σ' αὐτό τόν πλανήτη τελικά ἐκλείψει, ὅλ' αὐτά πού τό ἀνθρώπινο γένος ἔχει ζήσει ὡς ἐμπειρίες καί ὅλες οἱ δυνατότητές μας θά εἶναι σάν νά μήν εἶχαν ὑπάρξει ποτέ; Μία τέτοια ἀπάντηση μοῦ φαίνεται ὄχι μόνο καθόλου ἱκανοποιητική καί ἀπάνθρωπη, ἀλλά καί τρομερά παράλογη.

Εἶναι βασικό στοιχεῖο στό χαρακτήρα μου σάν ἀνθρώπου νά ψάχνω παντοῦ γιά σημαντικές ἑρμηνεῖες. Τό κάνω αὐτό καί μέ τά μικρότερα πράγματα στή ζωή μου: δέν θά τό κάνω μέ τά μεγαλύτερα; Ἡ πίστη στό Θεό μέ βοηθάει νά καταλάβω γιατί ὁ κόσμος θάπρεπε νἄναι ὅπως εἶναι, ὄχι μόνο μέ τήν ὀμορφιά του ἀλλά καί μέ τήν ἀσχήμια του• γιατί θάπρεπε νἄμαι ὅπως εἶμαι, ὄχι μόνο μέ τήν εὐγένειά μου ἀλλά καί μέ τήν εὐτέλειά μου καί γιατί θάπρεπε ν' ἀγαπῶ τούς ἄλλους, βεβαιώνοντας τήν αἰώνιαν ἀξία τους. Δίχως τήν πίστη στό Θεό δέν μπορῶ νά δῶ ἄλλη ἑρμηνεία γιά ὅλ' αὐτά. Ἡ πίστη στό Θεό μέ κάνει ἱκανό ν' ἀντιλαμβάνομαι τά πράγματα, νά τά βλέπω σάν ἕνα σύνολο ἁρμονικό, μ' ἕνα τρόπο πού τίποτε ἄλλο δέν μπορεῖ νά μοῦ τό δώσει. Ἡ πίστη μέ κάνει ἱκανό νά κάνω ἀπό τά πολλά τό ἕνα.
πηγή

ΤΑ ΠΡΟΦΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΣΟΦΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ. ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΟΝΥΣΙΟ ΜΑΚΡΗ

χούντα και δεσποτοκρατία

Συνήθως στην περιρρέουσα κοινωνική αντίληψη η Εκκλησία ταυτίζεται με την αντίχριστη δεσποτοκρατία. Η οποία έχει τόση σχέση με την Εκκλησία όση και ο δικτάτορας Παπαδόπουλος είχε με τη δημοκρατία. Έστω κι αν  αυτοχρίστηκε και αυτοτιτλοφορήθηκε «πρόεδρος της δημοκρατίας».

Και για να το καταλάβουμε αυτό δεν χρειάζεται να πάμε πολύ μακριά. Αρκεί να προστρέξουμε στη σημασία των λέξεων εκκλησία και δεσποτοκρατία. Εκκλησία σημαίνει δημοκρατία, που στην πραγματικότητα είναι η ιδανική μορφή δημοκρατίας. Με την έννοια ότι συμμετέχουν σ’ αυτήν, όχι μόνο οι δεσποτάδες και γενικότερα ο κλήρος, αλλά, χωρίς εξαιρέσεις, όλο το χριστεπώνυμο πλήρωμα. Και η συμμετοχή αυτή είναι ουσιαστική. Που σημαίνει ότι ο λαός έχει το πρωταρχικό δικαίωμα του εκλέγειν σε όλα τα επίπεδα της εκκλησιαστικής ιεραρχίας. Στην εκλογή, δηλαδή, των επιτρόπων και ιερέων των ενοριών, αρχιερέων και ασφαλώς του αρχιεπισκόπου. Όπως συνέβαινε στους πρώτους αιώνες της Εκκλησίας. Οπότε και εκλέγονταν, κατά κανόνα, οι άριστοι. Σαν τον Βασίλειο, το Γρηγόριο, το Χρυσόστομο, τον Αυγουστίνο, τον Αμβρόσιο και τόσους άλλους.

Και σε διαμετρική αντίθεση με ο, τι συμβαίνει στις μέρες μας, οπότε, μέσα απ’ τα δεσποτικά, αλλά και τα πολιτικά, ντόπια αλλά και διεθνή μαγειρεία,σερβίρονται, ερήμην του λαού, συχνά οι άχρηστοι και όχι σπάνια οι εξαιρετικά επιζήμιοι. Για να μεταλλαχθούν κατ’ αυτόν τον τρόπο οι επίσκοποι σε δεσποτάδες. Πραγματικότητα και προσφώνηση την οποία αποδέχονται οι δεσποτάδες με ιδιαίτερα προκλητικό ναρκισσισμό. Παρότι η οποιαδήποτε έννοια και πραγματικότητα δεσποτισμού βρίσκεται σε διαμετρική αντίθεση με το ήθος και το πνεύμα του Ευαγγελίου (Μάρκου: 10: 32-45, κλπ). Όπου ο Χριστός, καταδικάζει κατηγορηματικά κάθε είδος, όχι μόνο τυραννίας, αλλά και απλής εξουσίας. Επισημαίνοντας στους μαθητές του ότι σε διαμετρική αντίθεση προς τους κοσμικούς άρχοντες, που καταπιέζουν, αυτοί πρέπει να υπηρετούν το λαό. Και ότι η υπεροχή του καθενός έναντι των άλλων δεν έγκειται  στα πλούτη, τις πολυτέλειες και τα μεγαλεία αλλά στο βαθμό της προσφοράς έναντι των συνανθρώπων τους. Δεδομένου ότι και ο ίδιος δεν ήρθε, για να εξουσιάσει, αλλά, για να υπηρετήσει το λαό και να θυσιαστεί για χάρη του.

Αλλά πώς απ’ το υπέροχο αυτό ιδανικό, που ο Χριστός έθεσε, προέκυψε η ολέθρια για την Εκκλησία μετάλλαξή της σε δεσποτοκρατία; Προφανώς κατ’ απομίμηση προς την κοσμική εξουσία, η οποία στα χρόνια του Βυζαντίου, ως αυτοκρατορική, ήταν δεσποτική αυταρχικήκαι αυθαίρετη. Και είναι ασφαλώς γεγονός ότι η κοσμική εξουσία και η νομοθεσία του Βυζαντίου εξανθρωπίστηκαν σε μεγάλο βαθμό υπό την επίδραση της ευαγγελικής διδασκαλίας. Αλλά από το άλλο μέρος είναι γεγονός πως η κοσμική εξουσία επηρέασε αρνητικά το διοικητικό σύστημα της Εκκλησίας. Αφού από διακονικό, που ήταν στους πρώτους αιώνες, μεταλλάχτηκε στη συνέχεια σε εξουσιαστικό και δεσποτικό. Για να επιδεινωθεί η κατάσταση αυτή στα χρόνια της τουρκοκρατίας. Οπότε τη θέση του αυτοκράτορα για τους υπόδουλους την πήρε ο Πατριάρχης, ο οποίος ιδιοποιήθηκε ακόμη και το αυτοκρατορικό στέμμα (μίτρα) και κατ’ απομίμηση, το ιδιοποιήθηκαν βαθμηδόν και όλοι οι αρχιερείς.

Πραγματικότητα, η οποία σήμερα, είναι τελείως απαράδεκτη, όχι μόνο, επειδή τα περισσότερα κοσμικά καθεστώτα έχουν, κατά τεκμήριο, δημοκρατικά πολιτεύματα, αλλά κυρίως και προπάντων γιατί βρίσκεται σε αντίθεση με το Ευαγγέλιο. Έτσι ώστε ο ασύδοτος τρόπος, με τον οποίο συνήθως πολιτεύονται  οι δεσποτάδες να μη θυμίζει, σε καμιά περίπτωση  το ιδανικό του  Χριστού αλλά τον «υπεράνθρωπο» του Νίτσε. Αφού το καθεστώς της δεσποτοκρατίας τους περιποιεί το δικαίωμα  να είναι«νομοθέτες του εαυτού τους και εκτελεστές του νόμου τους».Οπότε αυτό, που παίζει πρωταρχικό ρόλο στην περίπτωση αυτή δεν είναι η αξία ή απαξία των υφισταμένων του δεσπότη, αλλά η ικανότητα ή ανικανότητα στο να τον κολακεύουν. Με αποτέλεσμα να ξεφυτρώνει γύρω του εσμός αυλοκολάκων, οι οποίοι ανελίσσονται, στο βαθμό, που γλείφουν τους δεσποτάδες και καρφώνουν τους συναδέλφους τους.

Συνεπώς αυτοί που αναφέρονται στη σχέση της Εκκλησίας με τη Χούντα κάνουν μεγάλο λάθος. Γιατί Εκκλησία δεν χαρακτηρίζεται από το βίο και την πολιτεία του ενός ή του άλλου δεσπότη, αλλά απ’ το υπόδειγμα του Χριστού και των Αποστόλων και διαχρονικά από το βίο και την πολιτεία των αγίων. Σχέση αλληλεγγύης με τη Χούντα υπήρξε μόνο εκ μέρους  της δεσποτοκρατίας. Κατά το «όμοιος ομοίω» των αρχαίων ή κατά το «βρήκε ο γύφτος τη γενιά του» των νεοελλήνων. Η οποία σχέση αποκάλυψε και τα αβυσσαλέα μίση, που τους χώριζαν. Και το πόσο αδίστακτοι και ανελέητοι και εκδικητικοί είναι αποδεικνύεται από το όργιο του πρωτοφανούς  αλληλοσπαραγμού μεταξύ τους . Γεγονός που υπογραμμίζει το μεγάλο κίνδυνο, που διατρέχει ο οποιοσδήποτε υφιστάμενός τους, αν  περιπέσει στη δυσμένειά τη δική τους ή των αυλοκολάκων τους. Αφού ποτέ  και πουθενά δεν πρόκειται να βρει το δίκιο του, έστω κι αν η ζωή του είναι κρυστάλλινη. Δεδομένου ότι, παρόλα τα μίση, που μπορεί να χωρίζουν τους δεσποτάδες, εντούτοις διαπνέονται από πνεύμα συντεχνίας. Με αποτέλεσμα να αλληλοκαλύπτονται και αλληλοϋποστηρίζονται, πέρα από κάθε λογική και συνείδηση.

Θα περίμενε κανείς πως η, λεγόμενη, Μεγάλη Σύνοδος, που έγινε τον Ιούνιο στην Κρήτη, θα προσπαθούσε να θεραπεύσει πρωταρχικά την πυορροούσα αυτή πληγής της Εκκλησίας. Αλλά αυτό εκ των πραγμάτων ήταν αδύνατο. Αφού ο σκοπός της Συνόδου αυτής ήταν ακριβώς αντίθετος: Μέσα, δηλαδή, απ’ την ενίσχυση των διεκκλησιαστικών και διαθρησκειακών σχέσεων να στηρίξει το καθεστώς του παγκόσμιου δεσποτισμού. Της διαβόητης, δηλαδή, παγκοσμιοποίησης, της οποίας η δεσποτοκρατία είναι ακριβή και πολύτιμη θεραπαινίδα…

πηγή