17 Μαρτίου 1821: Οι Μανιάτες υψώνουν τη σημαία της Επανάστασης στην Αρεόπολη

Επαναστατικός αναβρασμός επικρατούσε στη Μάνη τον Μάρτιο του 1821. 

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης βρισκόταν στην Καρδαμύλη και οι Φιλικοί 

είχαν κάμψει τις αντιρρήσεις του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη για το

 άκαιρο του ξεσηκωμού.

Από τις 17 Μαρτίου, όμως, οι πρόκριτοι της Μάνης, υπό την αρχηγία του

 Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, είχαν ήδη υψώσει τη σημαία της επανάστασης 

στην Τσίμοβα, σημερινή Αρεόπολη της Λακωνίας.

Φωτογραφία: Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης

Ο παπάς του χωριού όρκισε και ευλόγησε τα όπλα των καπεταναίων 

και των παλικαριών τους στην Εκκλησία των Ταξιαρχών. 

Οι ατίθασοι Μανιάτες ξεκίνησαν την Επανάσταση, οκτώ μέρες πριν

 από τη συμβατική της έναρξη της.

Η πορεία προς την Καλαμάτα και η πολιορκία των Καλαβρύτων.

Αμέσως μετά, ο Κυριακούλης Μαυρομιχάλης και ο Γιατράκος ξεκινούν

 για τον Μιστρά και τη Μονεμβασιά, ενώ ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης

 και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης με 2.000 άνδρες για την Καλαμάτα. 

Εν τω μεταξύ, στο άλλο άκρο της Πελοποννήσου σημειώνεται η πρώτη ε

παναστατική ενέργεια του Αγώνα, με την πολιορκία των Καλαβρύτων

 (21 Μαρτίου), την οποία υπερασπίζεται για λογαριασμό των Οθωμανών 

ένας άλλος Αρναούτογλου, ο Ιμπραήμ.Μετά την αποτυχημένη έναρξη των

 επαναστατικών επιχειρήσεων στις παραδουνάβιες περιοχές της Μολδοβλαχίας

 τον Φλεβάρη του 1821, αποφασίστηκε η έναρξη των επιχειρήσεων στην 

Μάνη που είχε οριστεί βασικό ορμητήριο του αγώνα.

Το ετοιμοπόλεμο και εμπειροπόλεμο των κατοίκων της καθώς και η απουσία

 Οθωμανών στην περιοχή την καθιστούσαν ιδανική για μαζικό κίνημα, 

όπως και έγινε στις 17 Μαρτίου 1821 στην Αρεόπολη με επικεφαλή τον Πέτρο Μαυρομιχάλη. Η φιλικοί τον είχαν ορίσει Αρχιστράτηγο για δύο λόγους.

Στην αρχή του αγώνα ήταν ο σημαντικότερος πρόκριτος διότι είχε χρήμα 

αλλά και πλήθος ενόπλων. Ο άλλος λόγος ήταν να καμφθούν οι όποιοι 

δισταγμοί του.

Φωτογραφία: Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

ο Γενναίος(Ιωάννης) Κολοκοτρώνης, γιος του Θεόδωρου, γράφει:

«Αναπτυσσομένης της ιδέας περί της Επαναστάσεως, ο σπινθήρ της

 Ελευθερίας ήναπτε τον ενθουσιασμό των Ελλήνων, οίτινες διενοούντο

 περί της ενάρξεως του πολέμου. Όθεν την 17ην Μαρτίου οι πρόκριτοι 

της Μάνης συνεννοήθησαν να λάβωσι τα όπλα κατά των Τούρκων.»

Ο ιστορικός της επανάστασης Σπυρίδων Τρικούπης ο οποίος μίλησε

 με τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, τον Λόντο, τον Ζαΐμη και άλλους

 προκρίτους της Αχαΐας γράφει για την έναρξη της επανάστασης

«Ψευδής είναι η εν Ελλάδι επικρατούσα ιδέα ότι εν Μονή της Αγίας

 Λαύρας ανυψώθη κατά πρώτων η σημαία της Ελληνικής Επαναστάσεως.

 Την ιδέα ταύτην εξέφρασα και εγώ εν τω επικήδειώ μου λόγω εις Ανδρέα

 Ζαΐμη πριν εξακριβώσω την αλήθεια»

Όπως γίνεται αντιληπτό ακόμα και ο ιστορικός της εποχής 

Σπυρίδων Τρικούπης δυσκολεύτηκε να εντοπίσει την πραγματική

 ημερομηνία και τοποθεσία όπου έλαβε χώρα η έναρξη της Εθνεγερσίας.

 Τα μαζικά κινήματα στην Πελοπόννησο, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα

 εξέγερσης και φυσικά οι πολιτικοί τοπικισμοί οδήγησαν σε λαθεμένα συμπεράσματα.

Αξίζει να σημειώθεί ότι η πρώτη επίσημη ελληνική ιστορία που διδάχτηκε

 στα σχολεία δεν την έγραψαν Έλληνες ιστορικοί ή πρωταγωνιστές των

 γεγονότων της εποχής αλλά ξένοι συγγραφείς (φιλέλληνες) όπως Πούκεβιλ. 

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα καταγραφή πλήθος ανακριβειών και πολιτικών 

αναγωγών μακριά από τις ισχύουσα ιστορική πραγματικότητα.

Η Προκήρυξη της «Μεσσηνιακής Γερουσίας το κείμενο της Προκήρυξης,

 το πρωτότυπο της οποίας σώζεται στα αρχεία του Foreign Office (

βρετανικού Υπουργείου Εξωτερικών), είναι το εξής:

Προειδοποίησις εις τας Ευρωπαϊκάς Αυλάς, εκ μέρους του φιλογενούς

 αρχιστρατήγου των Σπαρτιατικών στρατευμάτων Πέτρου Μαυρομιχάλη και της Μεσσηνιακής Συγκλήτου.

Ο ανυπόφορος ζυγός της Οθωμανικής τυραννίας εις το διάστημα ενός και 

επέκεινα αιώνος, κατήντησεν εις μίαν ακμήν, ώστε να μην μείνη άλλο εις

 τους δυστυχείς Πελοποννησίους Γραικούς, ει μη μόνον πνοή και αυτή δια

 να ωθή κυρίως τους εγκαρδίους των αναστεναγμούς.

Εις τοιαύτην όντες κατάστασιν στερημένοι από όλα τα δίκαιά μας, με μίαν γνώμην ομοφώνως απεφασίσαμεν να λάβωμεν τα άρματα, και να ορμήσωμεν κατά των τυράννων. Πάσα προς αλλήλους μας φατρία και διχόνοια, ως καρποί της τυραννίας απερρίφθησαν εις τον βυθόν της λήθης, και άπαντες πνέομεν πνοήν ελευθερίας.

Αι χείρες ημών αι δεδεμέναι μέχρι του νυν από τας σιδηράς αλύσσους της

 βαρβαρικής τυραννίας, ελύθησαν ήδη, και υψώθηκαν μεγαλοψύχως και

 έλαβον τα όπλα προς μηδενισμόν της βδελυράς τυραννίας.

Οι πόδες ημών οι περιπατούντες εν νυκτί και ημέρα εις τας εναγκαρεύσεις τας ασπλάγχνους τρέχουν εις απόκτησιν των δικαιωμάτων μας. 

Η κεφαλή μας η κλίνουσα τον αυχένα υπό τον ζυγόν τον απετίναξε

 και άλλο δεν φρονεί, ει μη την Ελευθερίαν.

Η γλώσσα μας η αδυνατούσα εις το να προφέρη λόγον, εκτός των ανωφελών παρακλήσεων, προς εξιλέωσιν των βαρβάρων τυράννων, τώρα 

μεγαλοφώνως φωνάζει και κάμνει να αντηχή ο αήρ το γλυκύτατον όνομα 

της Ελευθερίας.

Εν ενί λόγω απεφασίσαμεν, ή να ελευθερωθώμεν, ή να αποθάνωμεν.

 Τούτου ένεκεν προσκαλούμεν επιπόνως την συνδρομήν και βοήθειαν

 όλων των εξευγενισμένων Ευρωπαίων γενών, ώστε να δυνηθώμεν 

να φθάσωμεν ταχύτερον εις τον Ιερόν και δίκαιον σκοπόν μας και

 να λάβωμεν τα δίκαιά μας.

Να αναστήσωμεν το τεταλαιπωρημένον Ελληνικόν γένος μας. Δικαίω

 τω λόγω η μήτηρ μας Ελλάς, εκ της οποίας και υμείς εφωτίσθητε, 

απαιτεί ως εν τάχει την φιλάνθρωπον συνδρομήν σας, και ευέλπιδες, 

ότι θέλει αξιωθώμεν, και ημείς θέλομεν σας ομολογή άκραν υποχρέωσιν, 

και εν καιρώ θέλομεν δείξη πραγματικώς την υπέρ της συνδρομής σας 

ευγνωμοσύνην μας.

1821 Μαρτίου 23 εν Καλαμάτα. Εκ του Σπαρτιατικού Στρατοπέδου

Πέτρος Μαυρομιχάλης, αρχιστράτηγος του Σπαρτιατικού και Μεσσηνιακού 

στρατού.

Φωτογραφία: Ο όρκος που έδωσαν οι Μανιάτες

Ο όρκος των Μανιατών πριν την έναρξη της Επανάστασης

«Ορκίζομαι,
εις το όνομα του Παντοδύναμού μας Θεού,
εις το όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού
και της Αγίας Τριάδος,
να χύσω και την υστέραν ρανίδα του αίματός μου,
υπέρ πίστεως και Πατρίδος.

Ορκίζομαι,
να μη βλέψω εις τα όπισθεν
εάν δεν αποδιώξω τον εχθρόν της Πατρίδος
και της Θρησκείας μου.

Ορκίζομαι,
«Ταν ή επί Τας» και «Νίκη ή Θάνατος»
υπέρ Πίστεως και Πατρίδος.

Πληροφορίες/Πηγές:

sansimera.gr, mani.org.gr,

Κολοκοτρώνης Θ. Ιωάννης, Ελληνικά υπομνήματα …, Αθήνα, 

1856, σ. 8. Αναφέρεται στο Δασκαλάκης Απόστολος, 1975, σ. 10.

Ο Κολοκοτρώνης. Απομνημονεύματα του Κολοκοτρώνη …, 

Αθήνα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1901, σελ. 50.

Ὁ Ὅσιος Ἀλέξιος ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ

 

Γεννήθηκε στὴ Ῥώμη, στὰ χρόνια του Ἀρκαδίου καὶ Ὀνωρίου, γιῶν τοῦ Μ. Θεοδοσίου (378-395). Ὁ πατέρας του ὀνομαζόταν Εὐφημιανὸς καὶ ἡ μητέρα του Ἀγλαΐα. Ἦταν εὐσεβέστατοι χριστιανοὶ καὶ εἶχαν μεγάλη περιουσία, ποὺ διέθεταν στὰ ὀρφανὰ καὶ στοὺς φτωχοὺς μὲ μεγάλη προθυμία καὶ γενναιοδωρία. Τὴν ἴδια ἀκριβῶς ἀνατροφὴ ἔδωσαν καὶ στὸ γιό τους Ἀλέξιο. Μὲ τὸ δικό του χέρι μοίραζαν τὰ περισσότερα ἐλέη τους.

Ὅταν ἔφτασε σὲ κατάλληλη ἡλικία ὁ Ἀλέξιος, θέλησαν νὰ τὸν νυμφεύσουν, πρᾶγμα ποὺ ὁ ἴδιος δὲν ἐπιθυμοῦσε. Ἀλλὰ στὴν ἐπιμονὴ τῶν γονέων του, ὁ Ἀλέξιος νυμφεύθηκε μία γυναῖκα ποὺ κι αὐτὴ ἤθελε νὰ μείνει ἄγαμη. Ὁπότε συμφώνησαν νὰ διατηρήσουν καὶ οἱ δυὸ τὴν παρθενία τους. Αὐτό, ὅμως, τὸ κατάλαβαν οἱ γονεῖς τοῦ Ἀλεξίου καὶ γι᾿ αὐτὸ ἀναγκάζεται νὰ φύγει σὲ μακρινὸ μέρος, στὴν Ἔδεσσα τῆς Συρίας. Ἐκεῖ ἐπιδόθηκε στὴ μελέτη τοῦ θείου λόγου καὶ στὶς ἀσκήσεις, ἀλλὰ καὶ στὴ βοήθεια καὶ φροντίδα τῶν φτωχῶν.

Μετὰ 17 χρόνια, ἐπέστρεψε στὴν πατρίδα του καὶ βρῆκε στὴ ζωὴ τοὺς γονεῖς του καὶ τὴν σύζυγό του. Αὐτοὶ ὅμως δὲν τὸν ἀναγνώρισαν. Ἔμεινε κοντά τους, συνεχίζοντας καὶ καλλιεργώντας τὸ θεάρεστο ἔργο του. Ὅταν πέθανε, ἀποκάλυψε ποιὸς ἦταν. Αὐτὸ στὴν ἀρχὴ λύπησε τοὺς δικούς του, ἀλλὰ ἔπειτα χάρηκαν, διότι ὁ Ἀλέξιος μέχρι τέλους ἦταν «ἄρτιος τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος», δηλαδή, τέλειος ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ἐκ ῥίζης ἐβλάστησας, περιφανοῦς καί κλεινῆς, ἐκ πόλεως ἤνθησας, βασιλικῆς καί λαμπρᾶς, Ἀλέξιε πάνσοφε· πάντων δ᾽ ὑπερφρονήσας, ὡς φθαρτῶν καί ῥεόντων, ἔσπευσας συναφθῆναι, τῷ Χριστῷ καί Δεσπότῃ. Αὐτόν οὖν ἐκδυσώπει ἀεί, ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Κοντάκιον 
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἀλεξίου σήμερον τοῦ πανολβίου, ἑορτήν τήν πάνσεπτον, ἐπιτελοῦντες εὐσεβῶς, αὐτόν ὑμνήσωμεν λέγοντες· χαίροις Ὁσίων τερπνόν ἐγκαλλώπισμα.

Ὁ Οἶκος 
Τὶς τὰς σεπτάς σου ἀρετὰς ἀξίως εὐφημήσει, καὶ ἱκανῶς ὑμνήσει, Ἀλέξιε θεόφρον, τὴν σωφροσύνην, τὴν ὑπομονήν, τὴν πραότητα, τὴν ἐγκράτειαν, τὸν ἀκατάπαυστον ὕμνον, τὴν ἄκραν σκληραγωγίαν, καὶ ἄμετρον ταπείνωσιν, δι' ὧν Ἀγγέλοις ἐφάμιλλος γενόμενος. Πρεσβεύεις ἀεὶ ὑπὲρ τοῦ κόσμου παντός· διὸ ἀκούεις Ὅσιε, νῦν παρὰ πάντων Πιστῶν. Χαίροις Ὁσίων τερπνὸν ἐγκαλλώπισμα.

Κάθισμα 
Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.
Τοὺς ἱδρῶτας καὶ πόνους τους σοὺς Σοφέ, νοερῶς θεωροῦντες πάντες πιστοί, πάσης κατανύξεως τὰς ψυχὰς ἐμπιπλάμεθα, καὶ πρὸς θείους ὕμνους καὶ δόξαν καὶ αἴνεσιν, τοῦ Δεσπότου τῶν ὅλων, παμμάκαρ Ἀλέξιε, πόθῳ ἐγκαρδίῳ, ἑαυτοὺς συγκινοῦμεν, ᾠδαῖς σε γεραίροντες, καὶ πιστῶς ἐκβοῶντές σοι, ὡς Κυρίου θεράποντι· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Μεγαλυνάριον 
Κλῆσιν τὴν οὐράνιον ἐσχηκώς, μόνος ἐν Ἁγίοις, Θεοῦ ἄνθρωπος θαυμαστός, Ἀλέξιε σὺ ὤφθης, τῷ ἰσαγγέλῳ βίῳ· διὸ τῆς τῶν Ἀγγέλων, χαρᾶς ἠξίωσαι.

Ὁ Ἅγιος Patrick (Ἰρλανδός)

 

Ὁ Ἅγιος Patrick (Πατρίκιος) γεννήθηκε στὴν πόλη Γκλέβουμ τῆς Σκωτίας, κοντὰ στὴν ἐκβολὴ τῶν ποταμῶν Σέβερν καὶ Ἄβον περὶ τὸ 380 μ.Χ. Καταγόταν ἀπὸ βρεττανορωμαϊκὴ οἰκογένεια. Ὁ πατέρας τοῦ ἦταν διάκονος καὶ δεκουρίονας καὶ ὀνομαζόταν Καλφουρίνος καὶ ὁ παπποὺς τοῦ ἱερέας καὶ ὀνομαζόταν Πότιτος. Τὸ ὄνομα τῆς μητέρας τοῦ ἦταν Κονκέσσα. Σὲ ἡλικία 16 ἐτῶν συνελήφθη αἰχμάλωτος καὶ μεταφέρθηκε στὴν Ἰρλανδία, ὅπου καὶ παρέμεινε ἔξι χρόνια. Οἱ ὧρες τῆς μοναξιᾶς, ὅταν ὡς σκλάβος ἔβοσκε τὸ κοπάδι του, περνοῦσαν μὲ προσευχὴ στὸν Θεό, τὸν Ὁποῖο μέσα στὴν δοκιμασία τοῦ ὁ Ἅγιος εἶχε ἀνακαλύψει. Ὁ ἴσιος ὁ Κύριος θὰ μιλήσει στὸν Ἅγιο, ἐνῶ αὐτὸς κοιμόταν καὶ θὰ τοῦ πεῖ νὰ γυρίσει στὴν πατρίδα μὲ ἕνα πλοῖο ποὺ ἦταν ἕτοιμο γι' αὐτόν. Αὐτὴ ἡ πρώτη φορὰ ποὺ τοῦ μίλησε ὁ Κύριος, δὲν θὰ εἶναι καὶ ἡ τελευταία. Θὰ ἀκολουθήσει μία σειρὰ ἀπὸ καθοριστικὲς ἐμφανίσεις τοῦ Κυρίου στὴν ζωή του. Οἱ ἐμφανίσεις αὐτὲς καθὼς καὶ οἱ προτροπὲς τοῦ Κυρίου εἶναι ἕνα στοιχεῖο ποὺ τονίζεται ἰδιαίτερα στὰ γραπτά του Ἁγίου.

Ὁ Ἅγιος, τὸ 402 μ.Χ., ἀπέδρασε ἀπὸ ἐκεῖ, ὅπως τοῦ προεῖπε ὁ Θεός, ἀλλὰ ἡ τρικυμία ὁδήγησε τὸ πλοῖο στὶς βορειοδυτικὲς ἀκτὲς τῆς Γαλατίας, στὴν Ἀρμορική. Τὸ πλοῖο ἔφθασε στὴν Γαλατία, ἀλλὰ ἐκεῖ τὸ πλήρωμά του δὲν στάθηκε δυνατὸ νὰ βρεῖ τροφή. Τότε ὁ καπετάνιος παρακάλεσε τὸν Ἅγιο νὰ προσευχηθεῖ στὸν Θεό, γιὰ νὰ τοὺς βοηθήσει. Ὁ Ἅγιος τους μίλησε γιὰ τὴν παντοδυναμία καὶ τὴν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ, καλώντας τους νὰ μεταστραφοῦν στὸν Κύριο καὶ νὰ μετανοήσουν καὶ τοὺς διαβεβαίωσε ὅτι τὴν ἴδια κιόλας ἡμέρα θὰ βροῦν τροφή. Πράγματι, ἔτσι κι ἔγινε. Ἡ περιπλάνηση τοῦ Ἁγίου συνεχίζεται στὰ νησιὰ τοῦ Τυρρηνικοῦ πελάγους. Τελικὰ ἐπέστρεψε στὴ Βρετανία, ἀλλὰ ἕνα ὅραμα ποὺ εἶδε τὸν κάλεσε νὰ γυρίσει καὶ πάλι στὴν Ἰρλανδία, γιὰ νὰ βοηθήσει τοὺς Χριστιανούς. Ἀμέσως μετὰ μετέβη στὴν Γαλλία, στὴν πόλη τῆς Ὠξέρρης, ὅπου παρέμεινε ἐπὶ πολλὰ ἔτη προετοιμαζόμενος γιὰ τὴν ἱεροσύνη. Λέγεται ὅτι γνώρισε τὸν Ἅγιο Μαρτίνο καὶ τὸν Ἅγιο Γερμανό, ὁ ὁποῖος τὸν ἀπέστειλε στὴν Ἰρλανδία τὸ 432 μ.Χ. ὡς Ἐπίσκοπο.

Τὸ κήρυγμά του ἐκεῖ, εἶχε μεγάλη ἀπήχηση στὸν λαό. Βάπτισε χιλιάδες πιστῶν, χειροτόνησε πολλοὺς ἱερεῖς, ἀνήγειρε ναοὺς καὶ ἐπισκοπῆ. Ἐνθάρρυνε τὸ μοναχισμό, ὁ ὁποῖος μέχρι τότε εἶχε κέλτικο χαρακτήρα. Κατὰ τὴν διάρκεια τῶν ἱεραποστολικῶν περιοδειῶν του, ὁ Ἅγιος συνήθιζε νὰ μὴν ταξιδεύει ἀπὸ τὸ βράδυ τοῦ Σαββάτου ἕως τὸ πρωὶ τῆς Δευτέρας. Προετοιμαζόταν γιὰ τὴν Θεία Λειτουργία τῆς Κυριακῆς καὶ ἀφιέρωνε τὸ χρόνο αὐτὸ στὸν Κύριο.

Ὁ λαὸς τῆς Ἰρλανδίας τὸν ἀγάπησε πολὺ καὶ ἑορτάζει τὴν μνήμη του μὲ λαμπρότητα. Ὁ Ἅγιος Πατρίκιος κοιμήθηκε ὁσίως μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 461 μ.Χ., στὸ Σάουτ τῆς Οὐαλίας.

Λεπτομέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τῆς Ὀρθοδοξίας, μπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, ἐπισκοποῦ Τελμησσοῦ, Ἀθῆναι 1985, καθὼς ἐπίσης καὶ στὸ βιβλίο «Ἡ ἐν Ὀρθοδοξίᾳ Ἡνωμένη Εὐρώπη», τοῦ Γ.Ε. Πιπεράκη, Ἐκδ. «Ἑπτάλοφος», Ἀθῆναι 1997.

Κοντάκιον 
Ήχος πλ. δ'. Τη Υπερμάχω.
Της Ιρλανδίας τον φωστήρα τον υπέρλαμπρον και των αποστόλων μιμητήν και ισοστάσιον συνελθόντες ανυμνήσωμεν χαρμοσύνως· παρρησίαν γαρ ευράμενος προς Κύριον ικετεύει λυτρωθήναι πάσης θλίψεως τους κραυγάζοντας· Χαίροις, Πάτερ Πατρίκιε.

Ὁ Οἶκος 
Άπασαν Ιρλανδίαν τω φώτι της Τριάδος κατηύγασας, σοφέ Ιεράρχα· όθεν σου την μνήμην την σεπτήν κατά χρέος χαίρουσα τελεί σήμερον τους πόνους σου γεραίρουσα και ποθώ μελωδούσα ταύτα·
Χαίρε, ο γόνος της Βρεττανίας· χαίρε η δόξα της Ιρλανδίας.
Χαίρε, Ορθοδόξων δογμάτων διδάσκαλε· χαίρε, Πελαγίου της πλάνης αντίπαλε.
Χαίρε, θείον εγκαλλώπισμα των σεπτών Ιεραρχών· χαίρε, τύπος και παράδειγμα διδασκάλων ευκλεών.
Χαίρε, ότι εκτήσω Αποστόλων τον ζήλον· χαίρε, ότι καθείλες των δρυΐδων τον λήρον.
Χαίρε, πολλούς της πλάνης ρυσάμενος· χαίρε, εχθρού το κράτος τρεψάμενος.
Χαίρε, πιστών προς Χριστόν μεσιτεία· χαίρε, ψυχών ασθενών θεραπεία.
Χαίρε, Πάτερ Πατρίκιε.

Ὁμιλία εἰς τὴν Δ΄ Κυριακὴ τῶν νηστειῶν

Κυριακή τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος!

Γιατί ἡ Ἐκκλησία τοποθετεῖ αὐτόν τόν Ἅγιο στό μέσον τῆς νηστείας, ὡσάν τήν πιό ἅγια εἰκόνα, ὥστε νά ἀτενίζουν ὅλοι σέ Αὐτόν;

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος. Ποιός εἶναι αὐτός; Εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού ἐβίωσε καί ἔγραψε τήν Κλίμακα τοῦ Παραδείσου, πού ἐβίωσε τήν ἀνάβασι τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν κόλασι μέχρι τόν Οὐρανό, μέχρι τόν Παράδεισο. Αὐτός ἐβίωσε τήν κλίμακα ἀπό τήν γῆ μέχρι τόν Οὐρανό, τήν κλίμακα πού ἐκτείνεται ἀπό τόν πυθμένα τῆς κολάσεως τοῦ ἀνθρώπου μέχρι τήν κορυφή τοῦ παραδείσου. Ἐβίωσε καί ἔγραψε. Ἄνθρωπος πολύ μορφωμένος, πολύ σπουδαγμένος. Ἄνθρωπος πού ὡδήγησε τήν ψυχή του εἰς τάς ὁδούς τοῦ Χριστοῦ, πού τήν ὡδήγησε ὁλόκληρη ἀπό τήν κόλασι στόν παράδεισο, ἀπό τόν διάβολο στόν Θεό, ἀπό τήν ἁμαρτία στήν ἀναμαρτησία, καί πού θεόσοφα μᾶς περιέγραψε ὅλη αὐτή τήν πορεία, τί δηλαδή βιώνει ὁ ἄνθρωπος πολεμώντας μέ τόν κάθε διάβολο πού βρίσκεται πίσω ἀπό τήν ἁμαρτία.

Μέ τήν ἁμαρτία μᾶς πολεμάει ὁ διάβολος, καί μένα καί σένα, ἀδελφέ μου καί ἀδελφή μου. Σέ πολεμάει μέ κάθε ἁμαρτία. Μήν ἀπατᾶσαι, μή νομίζῃς πώς κάποια μικρή καί ἀσθενής δύναμις σοῦ ἐπιτίθεται. Ὄχι! Αὐτός σοῦ ἐπιτίθεται! Ἀκόμη κι’ ἄν εἶναι ἕνας ρυπαρός λογισμός, μόνο λογισμός, γνώριζε ὅτι αὐτός ὁρμᾶ κατεπάνω σου. Λογισμός ὑπερηφανείας, κακῆς ἐπιθυμίας, φιλαργυρίας,... ἕνα ἀναρίθμητο πλῆθος λογισμῶν ἔρχεται κατεπάνω σου ἀπό ὅλες τίς πλευρές. Καί σύ, τί εἶσαι ἐσύ;

Ὤ, Κλίμακα τοῦ Παραδείσου! Πῶς, πάτερ Ἰωάννη, μπόρεσες νά στήσῃς αὐτή τήν κλίμακα τοῦ Παραδείσου ἀνάμεσα στήν γῆ καί στόν Οὐρανό; Δέν τήν ἔσχισαν οἱ δαίμονες, δέν τήν ἔκοψαν, δέν τήν ἔσπασαν; Ὄχι!... Ἡ νηστεία του ἦταν μιά φλόγα, μιά φωτιά, μιά πυρκαϊά. Ποιός διάβολος θά τήν ἄντεχε; Ὅλοι ἔφυγαν πανικοβλημένοι, ὅλοι οἱ δαίμονες ἔφυγαν κινηγημένοι ἀπό τήν ἔνδοξη καί θεία του προσευχή, ὅλοι οἱ δαίμονες ἔφυγαν τρομοκρατημένοι ἀπό τήν νηστεία του, ὅλοι οἱ δαίμονες ἐξαφανίσθηκαν ἀπό τήν πύρινη, τήν φλογερή, προσευχή του.

Ἡ Κλίμακα τοῦ Παραδείσου!

Τί εἶναι αὐτή; Εἶναι οἱ ἅγιες ἀρετές, οἱ ἅγιες εὐαγγελικές ἀρετές: ἡ ταπείνωσις, ἡ πίστις, ἡ νηστεία, ἡ πραότης, ἡ ὑπομονή, ἡ ἀγαθότης, ἡ καλωσύνη, ἡ εὐσπλαχνία, ἡ φιλαλήθεια, ἡ ἀγάπη στόν Χριστό, ἡ ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ, τά παθήματα χάριν τοῦ Χριστοῦ. Αὐτές καί ἄλλες πολλές ἅγιες καινοδιαθηκικές ἀρετές. Κάθε ἐντολή τοῦ Χριστοῦ, ἀδελφοί μου· αὐτό εἶναι ἀρετή. Τήν τηρεῖς; Τήν ἐφαρμόζεις; Π.χ. τήν ἐντολή του περί νηστείας τήν τηρεῖς, τήν ἐφαρμόζεις; Ἡ νηστεία εἶναι ἁγία ἀρετή, εἶναι σκαλοπάτι τῆς κλίμακος ἀπό τήν γῆ στόν Οὐρανό. Ἡ νηστεία, ἡ εὐλογημένη νηστεία, ὅπως καί ὅλη ἡ κλίμακα ἀπό τήν γῆ στόν Οὐρανό.

Κάθε ἀρετή εἶναι ἕνας μικρός παράδεισος. Κάθε ἀρετή τρέφει τήν ψυχή σου, τήν κάνει μακαρία, κατεβάζει στήν ψυχή σου θεία, οὐράνια ἀνάπαυσι. Κάθε ἀρετή εἶναι ἕνα χρυσό καί διαμαντένιο σκαλοπάτι στήν κλίμακα τῆς σωτηρίας σου, στήν κλίμακα πού ἑνώνει τήν γῆ μέ τόν Οὐρανό, πού ἐκτείνεται ἀπό τήν δική σου κόλασι μέχρι τόν δικό σου παράδεισο. Γι’ αὐτό καμμία ἀπό αὐτές δέν εἶναι ποτέ μόνη της. Ἡ πίστις στόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό δέν εἶναι ποτέ μόνη της. Ἐκδηλώνεται μέ τήν προσευχή, μέ τήν νηστεία, μέ τήν ἐλεημοσύνη, μέ τήν ταπείνωσι, μέ τά παθήματα χάριν τοῦ πλησίον. Ὅχι μόνο ἐκδηλώνεται ἀλλά καί ζῆ κάθε ἀρετή, ἐπειδή ὑπάρχει ἡ ἄλλη ἀρετή. Ἡ πίστις ζῆ μέ τήν προσευχή, ἡ προσευχή ζῆ μέ τήν νηστεία, ἡ νηστεία τρέφεται μέ τήν προσευχή, ἡ νηστεία τρέφεται μέ τήν ἀγάπη, ἡ ἀγάπη τρέφεται μέ τήν εὐσπλαχνία. Ἔτσι κάθε ἀρετή ζῆ διά τῆς ἄλλης. Καί ὅταν μία ἀρετή κατοικήσῃ στήν ψυχή σου, ὅλες οἱ ἄλλες θά ἀκολουθήσουν, ὅλες σιγά-σιγά ἀπό αὐτήν θά προέλθουν καί θά ἀναπτυχθοῦν δι’ αὐτῆς καί μαζί μέ αὐτήν.

Ναί, ἡ κλίμακα τοῦ Παραδείσου ἐξαρτᾶται ἀπό σένα. Πές ὅτι νηστεύω μέ φόβο Θεοῦ, μέ εὐλάβεια, μέ πένθος, μέ δάκρυα. Μετά ὅμως τά παρατάω. Νά, ἄρχισα νά κτίζω τήν κλίμακα καί ἐγώ ὁ ἴδιος τήν γκρέμισα, τήν ἔσπασα. Ἐσύ πάλι, ἐσύ, νηστεύεις συχνά, ἐγκρατεύεσαι ἀπό κάθε σωματική τροφή. Ἀλλά νά, τόν καιρό τῆς νηστείας ἀφήνεις νά κατοικήσῃ στήν ψυχή σου ἡ ἁμαρτία, νά σπείρωνται στήν ψυχή σου διάφοροι ἀκάθαρτοι λογισμοί, ἐπιθυμίες. Σέ σένα ἀνήκει νά τούς διώχνῃς ἀμέσως μακρυά σου μέ τήν προσευχή, τό πένθος, τήν ἀνάγνωσι ἤ μέ ὁποιαδήποτε ἄλλη ἄσκησι. Ἀλλά, ἄν ἐσύ, ἐνῶ νηστεύῃς σωματικῶς, τρέφῃς τήν ψυχή σου μέ κάποια ἁμαρτία ἤ μέ κάποιο κρυφό πάθος, νά! ἐσύ, ἐνῶ ἀρχίζῃς νά χτίζῃς ἕνα-ἕνα τά σκαλοπάτια τῆς νηστείας ἀπό τήν γῆ πρός τόν Οὐρανό, ἐσύ ὁ ἴδιος πάλι τά γκρεμίζεις, τά καταστρέφεις.

Ἡ νηστεία ἀπαιτεῖ εὐσπλαχνία, ταπείνωσι, πραότητα. Ὅλα αὐτά πᾶνε μαζί. Εἶναι σάν ἕνα συνεργεῖο οἰκοδόμων, τῶν ὁποίων ἀρχηγός εἶναι ἡ προσευχή. Αὐτή εἶναι ὁ ἀρχιμάστορας, ὁ ἀρχιτέκτονας, ὁ ἀρχιμηχανικός τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς, τῶν πνευματικῶν μας ἐφέσεων, τῆς κλίμακος πού θά στήσουμε μεταξύ γῆς καί Οὐρανοῦ. Ἡ προσευχή κατέχει τήν πρώτη θέσι. Ὅταν ἡ προσευχή ἐγκατασταθῇ στήν καρδιά σου καί αὐτή φλέγεται ἀπό ἀδιάλειπτη δίψα γιά τόν Κύριο, ὅταν Αὐτόν συνέχεια βλέπει, Αὐτόν συνέχεια αἰσθάνεται, τότε μέ τήν προσευχή εἰσάγεις στήν ψυχή σου ὅλες τίς ἄλλες ἀρετές. Τότε ὁ μηχανικός (ἡ προσευχή) ἔχει ἄριστους τεχνίτες, κτίζει γρήγορα-γρήγορα θαυμάσιες κλίμακες ἀπό τήν γῆ μέχρι τόν Οὐρανό, τίς κλίμακες τῶν σταδιακῶν σου ἀναβάσεων πρός τόν Θεό, πρός τήν τελειότητά Του. Ὅταν ἔχῃς δύναμι, δυνατή προσευχή, τότε καμμία νηστεία δέν θά σοῦ εἶναι δύσκολη, τότε καμμία ἀγάπη δέν θά σοῦ εἶναι ἀδύνατη. Ἁγία εὐαγγελική ἀγάπη!

Ἡ προσευχή ἁγιάζει τά πάντα μέσα σου, τήν κάθε ἄσκησί σου, τόν κάθε λογισμό σου, τήν κάθε αἴσθησί σου, τήν κάθε διάθεσί σου. Προσευχή! Δύναμις θεϊκή, τήν ὁποία μᾶς ἔδωσε ὁ Κύριος γιά νά ἁγιάζουμε ὁ,τιδήποτε ἐναγές μέσα μας, στήν ψυχή μας. Ἡ προσευχή σέ ἑνώνει μέ τόν Πανεύσπλαχνο Κύριο, καί Αὐτός ἐκχέει μέσα στήν καρδιά σου τήν συμπάθεια γιά κάθε ἄνθρωπο, γιά τόν ἁμαρτωλό, γιά τόν ἀδελφό πού εἶναι ἀδύναμος ὅπως καί σύ, πού πέφτει ὅπως καί σύ, ἀλλά καί πού μπορεῖ νά σηκωθῇ ὅπως καί σύ· πού τοῦ χρειάζεται ὅμως ἡ δική σου βοήθεια, ἡ ἀδελφική σου βοήθεια, ἡ προσευχητική σου βοήθεια, ἡ ἐκκλησιαστική σου βοήθεια. Τότε, ὅταν δώσῃς βοήθεια, χωρίς ἀμφιβολία θά κτίσῃς τήν δική σου κλίμακα, τήν κλίμακα πού ὁδηγεῖ ἀπό τήν κόλασί σου στόν παράδεισό σου· τότε, μέ βεβαιότητα στήν καρδιά θά ἀνεβαίνῃς ἀπό σκαλοπάτι σέ σκαλοπάτι, ἀπό ἀρετή σέ ἀρετή, καί θά φθάσῃς ἔτσι στήν κορυφή τῆς κλίμακος, στόν Οὐρανό, θά ἀποβιβασθῇς στόν Οὐρανό, θά ἀποβιβασθῇς στόν οὐράνιο Παράδεισο.

Ὅλα τά ἔχουμε, καί σύ καί ἐγώ: ἐννέα Μακαρισμοί, ἐννέα ἅγιες εὐαγγελικές ἀρετές. Αὐτό εἶναι τό εὐαγγέλιο τῆς νηστείας, τό εὐαγγέλιο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος. Ἀρετές, ἀδελφοί, μεγάλες ἀρετές. Τίς δύσκολες ἀσκήσεις τῆς νηστείας, τῆς προσευχῆς, τῆς ταπεινώσεως, ὁ Κύριος τίς παρουσίασε ὡς Μακαρισμούς. Μακάριοι οἱ πτωχοί τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν (Ματθ. ε΄ 3)...

Ἡ ταπείνωσις! Αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τῆς πίστεώς μας, αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τῆς ἀρετῆς μας, αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τῆς ἀναβάσεώς μας πρός τόν Οὐρανό, αὐτή εἶναι τό θεμέλιο τῆς κλίμακός μας. Κύριε, ἐγώ εἶμαι ἕνα τίποτα, Ἐσύ εἶσαι τό πᾶν! Ἐγώ τίποτα, Ἐσύ τό πᾶν! Ὁ νοῦς μου εἶναι τίποτα μπροστά στόν δικό Σου Νοῦ, τό πνεῦμα μου εἶναι τίποτα μπροστά στό Πνεῦμα Σου, ἡ καρδιά μου, ἡ γνῶσις μου... ὤ! τίποτα, τίποτα, μπροστά στήν γνῶσι Σου Κύριε! Ἐγώ, ἐγώ, μηδέν, μηδέν... καί πίσω ἀπό αὐτό ἀναρίθμητα ἄλλα μηδενικά. Αὐτό εἶμαι ἐγώ μπροστά Σου, Κύριε. Ἡ ταπείνωσις! Αὐτή εἶναι ἡ πρώτη ἁγία ἀρετή, ἡ πρώτη χριστιανική ἀρετή. Ὅλα ἀρχίζουν ἀπό αὐτήν...

Ἀλλά οἱ Χριστιανοί αὐτοῦ τοῦ κόσμου, πού οἰκοδομοῦμε τήν κλίμακα τῆς σωτηρίας μας, πάντοτε κινδυνεύουμε ἀπό τίς ἀκάθαρτες δυνάμεις. Ποιές εἶναι αὐτές; Οἱ ἁμαρτίες, οἱ ἁμαρτίες μας, τά πάθη μας. Καί πίσω ἀπό αὐτές ὁ διάβολος, ... Ὅπως οἱ ἅγιες ἀρετές οἰκοδομοῦν τήν οὐράνια κλίμακα μεταξύ Οὐρανοῦ καί γῆς, ἔτσι καί οἱ ἁμαρτίες μας φτιάχνουν μία σκάλα γιά τήν κόλασι. Κάθε ἁμαρτία. Ἄν ὑπάρχουν ἁμαρτίες στήν ψυχή σου, πρόσεχε! Ἄν κρατᾶς μῖσος στήν ψυχή σου μιά, δυό, τρεῖς, πενήντα μέρες, πρόσεξε νά δῇς σέ τί κόλασι ἔχει μεταβληθῆ ἡ ψυχή σου. Τό ἴδιο κι ἄν κρατᾶς θυμό, φιλαργυρία, αἰσχρή ἐπιθυμία... Καί σύ, τί κάνεις; Πραγματικά, μόνος σου φτιάχνεις μιά σκάλα γιά τήν κόλασι.

Ἀλλά ὁ Ἀγαθός Κύριος μᾶς δίνει θαυμαστό παράδειγμα. Νά, στό μέσον τῆς νηστείας, προβάλλει τόν μεγαλώνυμο, τόν θαυμάσιο, τόν ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος. Ὅλος λάμπει ἀπό τίς ἅγιες εὐαγγελικές ἀρετές. Τόν βλέπουμε πῶς ἀνεβαίνει γρήγορα καί σοφά τήν κλίμακα τοῦ Παραδείσου, τήν ὁποία ἔστησε ἀνάμεσα στήν γῆ καί στόν Οὐρανό. Ὡς διδάσκαλος, ὡς ἅγιος ὁδηγός, μᾶς δίνει τήν Κλίμακά του σέ μᾶς τούς Χριστιανούς ὡς πρότυπο γιά νά ἀνεβοῦμε ἀπό τήν κόλασι στόν Παράδεισο, ἀπό τόν διάβολο στόν Θεό, ἀπό τήν γῆ στόν Οὐρανό...

Εὔχομαι ὁ ἐλεήμων καί μέγας ἅγιος πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης τῆς Κλίμακος... νά μᾶς χειραγωγῇ στούς ἀγῶνες μας ἐναντίον ὅλων τῶν ἁμαρτιῶν μας μέ στόχο τίς ἅγιες ἀρετές· νά οἰκοδομήσουμε καί ἐμεῖς μέ τήν βοήθειά του τήν δική μας κλίμακα καί ἀκολουθώντας τον νά φθάσωμε στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, στόν Παράδεισο, ὅπου ὑπάρχουν ὅλες οἱ οὐράνιες ἀναπαύσεις, ὅλες οἱ αἰώνιες χαρές, ὅπου μαζί του ἐκεῖ θά δοξάζουμε τόν Βασιλέα ὅλων ἐκείνων τῶν ἀγαθῶν, τόν Αἰώνιο Βασιλέα τῆς Οὐρανίου Βασιλείας, τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ᾯ ἡ δόξα καί ἡ τιμή νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Προφητείες Αγίων και Γερόντων: Θα πραγματοποιηθούν επί των ημερών μας;

 

Προφητείες Αγίων και Γερόντων: Θα πραγματοποιηθούν επί των ημερών μας;

Άγιος Παΐσιος: «Όταν ακούσουμε ότι η Ελλάδα πήρε τον πρέσβη της από την Τουρκία και οι Τούρκοι κάναν το ίδιο, τότε όσοι από εμάς τους λίγους που πιστεύουμε, πρέπει να πάμε κατευθείαν σπίτια μας να ανάψουμε το καντήλι και λέγοντας από μέσα μας στην εικόνα της Παναγιάς με τον Χριστό: «Ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου, Σώτερ σώσον ημάς».

Άγιος Παΐσιος: «Τα πουλιά θα μην τα λογαριάζετε αλλά άμα δείτε τα ψάρια να έρχονται κοντά, έρχεται το ποθούμενο».
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: «Όταν το καλοκαίρι η Χατιτζέ θα ανοίγει φύλο για μπακλαβά, μια γριά ετοιμοθάνατη θα σηκωθεί από το νεκροκρέβατο για να φτιάξει κόλλυβα».
Πατέρας Τσίγκος: «Τα Δύο Νησιά και το Τρίτο το Πέρα θα τα μακελέψουν οι Τούρκοι για μια εποχή».
Πατέρας Τσίγκος: «Η γριά θα λαχταρά το ’40».
Πατέρας Γεννάδιος: «Θα χτυπήσουν μέχρι και τον Άγιο Νικόλα οι Σαρακηνοί επειδή είναι Άγιος». [Σαρακηνούς εννοεί τους Τούρκους]
Κων/νος Παλαιολόγος: «Ο Ισμαήλ θα δει ξανθό αγόρι με σταυρό και το αγόρι θα τον σκοτώσει».
Άγιος Ανδρέας: «Αυτοί που ήρθαν από τον βορά θα τεμαχίζουνε ακόμα και τα πτώματα τους».
Πατέρας Τσίγκος: «Οι Γάλλοι θα θυμώσουν με τους Γερμανούς και θα θέλουν να κάνουν αυτοί το κουμάντο και έτσι θα αποφασίσουν να στείλουνε καράβια στην Ελλάδα μαζί με τους Ρώσους».
Άγιος Παΐσιος: «Όσοι Τούρκοι μείνουν ή θα γίνουνε αναγκαστικά χριστιανοί ή θα πάνε στην Κόκκινη Μηλιά και την Έρημο».
Άγιος Παΐσιος: «Οι χριστιανοί θα περπατάνε εφτά ώρες για να βρούνε άνθρωπο να μάθουν τα νέα».
π. Ιωσήφ Βατοπαιδινός: «Την Τουρκία θα την διαλύσει ο Θεός επειδή ήταν πονηρός λαός».
Πατέρας Σίμωνας: «Ο Θεός έφερε τους Τούρκους εδώ να μας δοκιμάσει. Αφού μας δοκιμάσει άλλη μια φορά θα τους εξοντώσει για να φανούν οι Χριστιανοί».
Άγιος Μεθόδιος: «Τους Οβραίους θα τους κυνηγήσουν ακόμα και οι Γερμανοί».
Άγιος Παΐσιος: «Οι Κούρδοι και οι Αρμένιοι θα σφάζουνε Τούρκους και οι Τούρκοι θα θυμούνται αυτά που κάνανε στους Έλληνες και θα καταριούνται».
Άγιος Μεθόδιος: «Θα σπείρουμε τα λάχανα και όταν τα βράσουμε θα ‘χουν φύγει οι ξανθοί αδερφοί». [τα λάχανα θέλουν πέντε μήνες για να γίνουν, οπότε οι Ρώσοι θα έχουνε την Πόλη για περίπου μισό χρόνο]
Πατέρας Λεόντιος: «Όσες χώρες δεν έχουν τον Χριστό θα πάθουνε μεγάλο κακό».
Πατέρας Τσίγκος: «Δύο και κάτι δισεκατομμύρια άνθρωποι θα πεθάνουν».
π. Ιωσήφ Βατοπαιδινός: «Εξακόσια εκατομμύρια θα πεθάνουν μόνο στην Πόλη».
Άγιος Παΐσιος: «Επειδή οι Εβραίοι κακολογούσαν το όνομα του Χριστού, ο Θεός θα στείλει τους Ρώσους να τους δώσουν ένα μάθημα. Εκεί η Σιών θα καταλάβει τα σφάλματα που έκανε τόσους αιώνες».
Πατέρας Ηλίας: «Τα αραβικά θα γίνουν ρωσικά, μέχρι και ο Τίγρης με τον Ευφράτη».
Άγιος Παΐσιος: «Η Νεκρά Θάλασσα θα γίνει θάλασσα των νεκρών. Ο τάφος των Εβραίων».
π. Ιωσήφ Βατοπαιδινός: «Μόλις δούνε οι Αμερικάνοι ότι πάμε να ενωθούμε με τους Ρώσους και τους Σέρβους θα προσπαθήσουν να αποτρέψουν την ένωση των ορθόδοξων κρατών. Τότε θα μπει το ΝΑΤΟ στον πόλεμο».
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: «Την Πόλη θα την πάρουμε μόνο όταν κατέβει οριστικά το χιλιάρμενο».
Πατέρας Τσίγκος: «Επειδή θα έχει καταστραφεί το οδικό δίκτυο οι ξένοι [ΝΑΤΟ] θα χρησιμοποιήσουν την Εγνατία Οδό. Από όπου θα περνάνε θα βιάζουν μέχρι και τα τρίχρονα και θα δέρνουν ακόμη κι όποιον τους δίνει νερό».
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: «Καλό είναι τα γυναικόπαιδα να πάρουν τα βουνά».
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: «Όταν σας ρωτούν πού ‘ν’ η Πόλη, να κάμετε πως δεν ξέρετε διότι θα σας κάμουν φριχτά πράματα».
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: «Τόσο αίμα στην Πόλη, που τα κατσίκια θα κολυμπάνε».
Πατέρας Τσίγκος: «Το αίμα στην Πόλη θα φτάνει μέχρι τον αστράγαλο που στο σκοτάδι θα νομίσουν ότι έσπασε κάποιο φράγμα».
Αγιάννης Χοζεβίτης: «Θα γεννηθεί ξανά η Βυζαντινή Αυτοκρατορία».
Πατέρας Αρσένιος: «Στην Εφτάλοφο εφτά κράτη θα μαζευτούν. Από τα εφτά τα έξι θα χάσουν. Ένας θα ‘ναι ο νικητής: οι Ρώσοι».
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: «Στα μισά της διαδρομής θα έρθει το χαμπέρι ότι οι Ρώσοι πήρανε την Πόλη».
Πατέρας Χατζής: «Θα δούμε στην τηλεόραση ότι οι Ρώσοι μας παραχωρούν την διοίκηση της Πόλης».
Άγιος Παΐσιος: «Θα επιστρέψει ο Βασιλιάς για να διοικήσει την Πόλη».
Πατέρας Ηλίας: «Ο λαός θα εκλέξει βασιλιά με έξι δάχτυλα στο ένα χέρι».
Άγιος Παΐσιος: «Θα φοβηθούν όλοι οι άπιστοι και θα γίνουν όλοι τους Χριστιανοί».
Γιαγιά Βάνγκα: «Όλα θα λιώσουν σαν πάγος εκτός από την δόξα του Βλαδίμηρου»…

Ἡ γλώσσα τῆς Ἐκκλησίας

 

Ἡ ἁγία μας ἐκκλησία ἀπὸ τὴν ἵδρυσή της εἶναι ἡ μάννα, ποὺ ταΐζει τὰ τέκνα της οὐράνια τροφή, γιὰ νὰ γίνουν ὅμοια μὲ τὸν Πατέρα τους. Ἡ τροφὴ αὐτὴ εἶναι τὸ ἴδιο τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἡ δύναμη τῶν θαυμάτων, εἶναι ἀκόμα τὸ παράδειγμα τῶν μαρτύρων.

Πέρα, ὅμως, ἀπ’ αὐτὰ ἤ μᾶλλον στὴν πράξη πρὶν ἀπ’ αὐτὰ εἶναι ὁ λόγος. Ὁ λόγος κατηχεῖ, διδάσκει ἀλλὰ καὶ τελετουργεῖ τὴ Θεία Λειτουργία καὶ ὅλα τὰ μυστήρια.

Ἡ Πεντηκοστή, ἡ γενέθλιος ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας μας, ἄρχισε μὲ πολυγλωσσία. Ἀπὸ αὐτὸ καὶ μόνο ἐλέγχεται ἡ θεωρία περὶ ἱερῶν γλωσσῶν, ὅτι τάχα τὰ Ἑβραϊκά, τὰ Ἑλληνικὰ καὶ τὰ Λατινικὰ εἶναι ἱερὲς γλῶσσες καὶ σ’ αὐτὲς πρέπει νὰ λειτουργεῖται ἡ χριστιανικὴ διδασκαλία καὶ λατρεία. Ἡ ἰδέα περὶ ἱερῶν γλωσσῶν ἔχει τὶς ρίζές της στὴν εἰδωλολατρεία, ποὺ ἀναζητᾶ μὲ μαγικὴ ψυχολογία τὸ ἀγαθὸ μέσα στὴ φύση τῶν πραγμάτων. Ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας ἀναζητᾶ τὸ ἀγαθὸ στὴν Τριαδικὴ Θεότητα καὶ τὸ δέχεται ὡς πνοὴ χάριτος, ποὺ διαπνέει ὅλη τὴ κτίση χωρὶς διάκριση, γιατί κατὰ τὸν ψαλμωδὸ "τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς", τὰ "σύμπαντα δοῦλα Σά".

Γι’ αὐτό, οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, Ἑβραῖοι αὐτοί, ἔγραψαν τὰ Εὐαγγέλια στὴν Ἑλληνικὴ καὶ τὶς ἐπιστολές, γιατί αὐτὸ ἐξυπηρετοῦσε τὴν διάδοση τοῦ κηρύγματος. Ὅταν, ὅμως, τὸ κήρυγμα ἔφτασε σὲ περιοχὲς ποὺ ὁμιλοῦνταν ἄλλη γλώσσα, ἡ Ἐκκλησία ὄχι μόνο τὴ χρησιμοποίησε ἀλλὰ καὶ τὴν ἀνέδειξε σὲ γραπτὴ γλώσσα, ὅπως ἔγινε μὲ τὰ Σλαβονικά.

Πάντως, ἡ γλώσσα τοῦ κηρύγματος στὸ χῶρο τῆς Μεσογείου ἦταν μία ἁπλούστερη γλώσσα, ἡ Ἑλληνιστική. Ἡ γλώσσα τῆς λατρείας, ὅμως, ὅπως διαμορφώθηκε μὲ τὸν καιρό, εἶναι γλώσσα λογοτεχνική, ὁπωσδήποτε ὑψηλοτέρου ἐπιπέδου καὶ μπορεῖ νὰ μᾶς προβληματίσει, γιατί μέσα στοὺς αἰῶνες ποὺ πέρασαν δὲν ἀκούστηκε νὰ ἔχουν οἱ χριστιανοὶ πρόβλημα γλώσσας μέσα στὴν Ἐκκλησία, καὶ μάλιστα, ὅταν ἡ πλειοψηφία τοῦ λαοῦ ἦταν ἀναλφάβητοι καὶ γεωργοὶ ἢ βοσκοί. Ἂν μπορέσομε νὰ ἀπαντήσομε σ’ αὐτὸ τὸ ἐρώτημα, θὰ μπορέσομε νὰ ἐξηγήσομε καὶ γιατί στὶς μέρες μας ἔχομε ἢ ἔστω προβάλλομε πρόβλημα κατανόησης τῆς ἐκκλησιαστικῆς γλώσσας.

Μία διαπίστωση ἀποκαλυπτικὴ εἶναι ὅτι οἱ χριστιανοί, ποὺ τακτικὰ ἐκκλησιάζονται, δὲν προβάλλουν θέμα γλώσσας, μολονότι ἔχουν ἄγνοια πολλῶν ὅρων. Φαίνεται πὼς αὐτὰ ποὺ κατανοοῦν εἶναι ἀρκετὰ καὶ τὰ ἀγνοούμενα ἢ εἶναι λίγα ἢ λόγῳ κάποιας ὀκνηρίας τοῦ πνεύματος δὲν τὰ ἀναζητοῦν. Καὶ ἡ ἐκκλησιαστικὴ τάξη φαίνεται νὰ ἀναγνωρίζει αὐτὴ τὴν ὀλιγάρκεια στὴν κατανόηση τῶν κειμένων καὶ γι’ αὐτὸ ἀπευθύνεται σὲ διάφορα ἐπίπεδα γλωσσικῆς ἱκανότητας μὲ ἄλλα κείμενα γιὰ τὸ κάθε ἐπίπεδο. Μὲ τὴ γλώσσα τῆς Λειτουργίας τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου ἀπευθύνεται σὲ ὅλους, μὲ τὶς Καταβασίες, ὅμως, στοχεύει σὲ χριστιανοὺς κάποιας γλωσσικῆς παιδείας, χωρὶς νὰ ἀγνοεῖ βέβαια τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ οἱ ἄλλοι θὰ συλλαμβάνουν γενικότερα καὶ κάπως πιὸ ἀόριστα. Τέλος, μὲ τοὺς ἰαμβικοὺς κανόνες, ποὺ παρεμβάλλει στοὺς πεζοὺς κανόνες Χριστουγέννων, Θεοφανείων καὶ Ἁγίου Πνεύματος, ἀσφαλῶς ἀπευθύνεται σὲ πολὺ ὑψηλότερα ἐπίπεδα γλωσσικῆς κατάρτισης. Ὅλα, ὅμως, ντυμένα μὲ τὴν εὐλαβῆ ἐκκλησιαστικὴ μουσικὴ δίνουν ἕνα χρῶμα ἑορταστικό, ποὺ ἐξυπηρετεῖ τὴ λατρεία.

Οἱ χριστιανοί, καθὼς ἐζοῦσαν σὲ μία συχνὴ καὶ πυκνὴ ἐπαφὴ μὲ τὴ λατρεία καὶ μὲ τὴν εὐλάβεια ζωηρή, ἀναπαύονταν καὶ μὲ τὴν ἀνεπαρκῆ κατανόηση, ὅπως ὅταν μπαίνει ὁ πιστὸς σ’ ἕνα ἱστορημένο ναὸ καὶ ἀρκεῖται στὴν παρατήρηση λίγων εἰκόνων, ἂν καὶ τὸν περιβάλλουν πολὺ περισσότερες.

Εἶναι, πάντως, ἀποδεδειγμένο ὅτι πάντοτε ἡ λατρεία ἐκφράζονταν μὲ γλώσσα τοῦ παρελθόντος, ὄχι μόνο ἡ χριστιανικὴ λατρεία ἀλλὰ καὶ ἡ εἰδωλολατρική. Μέχρι τοὺς πρώτους αἰῶνες μετὰ Χριστὸν οἱ εἰδωλολάτρες ἐλάτρευαν τοὺς θεούς τους μὲ τοὺς Ὀρφικοὺς καὶ Ὁμηρικοὺς Ὕμνους σὲ γλώσσα καθαρὰ Ὁμηρική, τουλάχιστον χιλίων χρόνων. Εἶναι, δηλαδή, ψυχολογικὴ ἀνάγκη νὰ ξεφύγει ὁ πιστὸς στὴ λατρεία ἀπὸ τὴν καθημερινότητα τοῦ ρεαλισμοῦ καὶ νὰ ἀναζητᾶ μία γλώσσα, ποὺ οἱ ὅροι της δὲν θυμίζουν τὰ φευγαλέα καθημερινὰ γεγονότα καὶ αἰσθήματα. Γὶ αὐτό, παρὰ τὶς ἀπόψεις περὶ ἁπλουστεύσεως τῆς λειτουργικῆς γλώσσας, νομίζω ὅτι ἤ λίγο ἢ καθόλου δὲν θὰ ἁπλουστευθεῖ, γιατί θὰ ἀντιδράσει τὸ κοινὸ αἴσθημα.

Μποροῦμε, ὅμως, καὶ πρέπει νομίζω νὰ ἀνεβάσομε τὴν ἱκανότητα τῶν πιστῶν νὰ καταλαβαίνουν τὴν λειτουργικὴ γλώσσα. Ἔχομε τὴν εὐλογία νὰ μιλοῦμε μία γλώσσα, ποὺ εἶναι πολὺ κοντὰ στὴν ἀρχαία Ἑλληνική. Οἱ πιστοὶ χρειάζονται μία ἐνθάρρυνση, γιὰ νὰ ξεπεράσουν τὰ λίγα καὶ μικρὰ ἐμπόδια στὴν κατανόηση. Κι αὐτὸ χρειάζεται μία ζωηρότερη διάθεση τῶν πιστῶν καὶ μία βοήθεια ἀπὸ τὴ μεριὰ τῆς κατήχησης.

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΕΙΚΟΝΙΖΟΜΕΝΑ ΣΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΕΡΟΝΤΑΚΙΑ ΜΕ ΤΟ ΜΟΥΣΙ;

Ποια είναι τα εικονιζόμενα στη φωτογραφία γεροντάκια με το μούσι;

Τουρίστες; Πολιτικοί; Λαικοί;

Όχι ακριβώς!

Ο εξ δεξιών είναι ο Σεβ. Βελγίου Αθηναγόρας που φίλησε το χέρι του Πάπα και ο εξ ευωνύμων ο πολύς Παγκοσμιοσυμβουλίτης Μέγας Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου π. Γεώργιος Τσέτσης.!!!

Όταν πριν λίγο καιρό είδα τα ίδια χάλια στη Γενεύη ανέφερα ότι η εκκοσμίκευση έχει εισχωρήσει στα interna sacra της ψυχής των Φαναριωτών.

Και ο π. Γεώργιος; 

Εξανέστη και διαμαρτυρήθηκε έντονα.

Όταν σας ρωτούμε γιατί δεν φοράτε ράσα στην Τουρκία, π. Γεώργιε, μας απαντάτε ότι υπάρχει απαγόρευση από το Σύνταγμα της Τουρκίας.

Όταν σας ρωτήσαμε για ποιο λόγο δεν φοράτε ράσα στη Γενεύη μας απαντήσατε ότι υπάρχει αρχαία νομοθεσία στην πόλη που απαγορεύει τη ρασοφορία.

Τώρα που βρίσκεστε στις Βρυξέλλες, Άγιε Μεγάλε Πρωτοπρεσβύτερε του Οικουμενικού Θρόνου, γιατί δεν φοράτε ράσα;

Υμέτερον το συμπέρασμα, π. Γεώργιε, επειδή το δικό μας το βγάλαμε από καιρό. 

Δυστυχώς!

Η εκκοσμίκευση, οι νεωτερισμοί και ο Οικουμενισμός είναι το τρίπτυχο της πυξίδας της πορείας του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

πηγή

Μητροπολίτης Σιατίστης Παύλος προς αναρχικούς: Είστε μαύρη νύχτα, τάγματα εφόδου όπως η Χρυσή Αυγή

Μια διάπυρη ανοικτή επιστολή προς τους αναρχικούς που ανέλαβαν την ευθύνη για τα γκαζάκια στην Ιερά Μητρόπολη Νεαπόλεως απάντησε ο Μητροπολίτης Σιατίστης Παύλος.

«Δέν εἶναι ἀναρχικοί, ἀλλά κακοποιοί καί τό δηλώνουν τά ἔργα τους» γράφει μεταξύ άλλων ο Μητροπολίτης.

Απαντώντας επίσης στην αιτιολογία που προέβαλαν για το χτύπημα ως ένδειξη αντίστασης στη «φασιστική στάση της Εκκλησίας» και στη «συμπάθεια που έχει σε φασιστικά μορφώματα, όπως η Χρυσή Αυγή» ο Σιατίστης Παύλος σχολιάζει:

«Ἀπό πότε οἱ φασίστες μιλᾶνε γιά φασισμό; Εἶχα ὀνομάσει κάποτε τήν Χρυσή Αὐγή, ΜΑΥΡΗ ΝΥΚΤΑ. Σᾶς λέω λοιπόν ξεκάθαρα ὅτι εἶστε μιά ἄλλη ΜΑΥΡΗ ΝΥΚΤΑ πανομοιότυπη μέ τήν πρώτη. Μέσα στό σκοτάδι τῆς νύκτας κινεῖσθε καί οἱ δυό σας. Τάγματα ἐφόδου ἡ Χρυσή Αὐγή, τάγματα ἐφόδου καί ἐσεῖς καί ἕνα τέτοιο τάγμα ἔκανε τήν καταστροφή» τονίζει.

Δείτε το κείμενο του Μητροπολίτη Σιατίστης όπως το δημοσίευσε η romfea.gr:

«Μέ έκπληξη διαπίστωσα την καταστροφή πού δημιουργήθηκε στό κτίριο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Νεαπόλεως καί Σταυρουπόλεως ἀπό κάποιους πού ἔβαλαν γκαζάκια καί προκάλεσαν ἔκρηξη καλυπτόμενοι ἀπό τό σκοτάδι τῆς νύκτας.

Διάβασα ἐπίσης ὅτι κάποιοι ἀνέλαβαν τήν εὐθύνη καί ἔβαλαν τήν ὑπογραφή τους στήν ἀνακοίνωση τους μέ τήν ἔνδειξη «ἀναρχικοί/ές» καί μέ τήν δικαιολογία ὅτι «εἶναι μιά πράξη ἀντίστασης στήν φασιστική στάση πού δείχνει ἡ Ἐκκλησία καί συμπάθεια πού ἔχει σέ φασιστικά μορφώματα ὅπως ἡ Χρυσή Αὐγή κλπ».

Τί νά σχολιάσεις; Τήν πράξη ἤ τήν δικαιολογία; Ἡ μία χειρότερη ἀπό τήν ἄλλη καί μάλιστα ἄν ἐξειδικεύσουμε τά πράγματα.

Τό κτίριο τό ὁποῖο οἱ ἀναρχικοί, καί γιά τήν ἀκρίβεια κακοποιοί, ἐπεχείρησαν νά καταστρέψουν στεγάζει τήν καρδιά μιᾶς πηγῆς ἀγάπης πού ἐκτοξεύεται πρός κάθε κατεύθυνση.

Ἡ συγκεκριμένη Μητρόπολη δημιουργήθηκε στίς πτωχές συνοικίες τῆς Δυτικῆς Θεσσαλονίκης, ἕνα χῶρο ξεχασμένο ἀπό τήν ὑπόλοιπη πόλη καί συμπορεύτηκε μέ τήν φτώχεια καί τίς δοκιμασίες αὐτοῦ τοῦ λαοῦ.

Ὁ πρῶτος Ἐπίσκοπός της, ὁ Μακαριστός Διονύσιος καί ὁ σημερινός διάδοχος του, ὁ Μητροπολίτης Βαρνάβας, ἦταν καί εἶναι πηγές ἀστείρευτης ἀγάπης καί προσφορᾶς γι’αὐτό τό λαό.

Ἀγάπησαν καί ἀγαπήθηκαν ἀπό τό λαό καί συμπορεύθηκαν. Ἕνα πλῆθος Ἐκκλησιῶν δημιουργήθηκαν πού καί σήμερα προσφέρουν διακονία ἀγάπης σέ αὐτό τό λαό.

Αὐτός ὁ λαός εἶναι πού ἀνήγειρε αὐτούς τούς ναούς μέ τίς οἰκονομίες του.

Καθημερινά ἄπειρες μερίδες φαγητοῦ ἑτοιμάζονται καί προσφέρονται ἀπό ἀνθρώπους τοῦ λαοῦ πού καθημερινά καί ἀνιδιοτελῶς ἐργάζονται γιά τήν ἀνακούφιση τῶν ἀδελφῶν τους.

Αὐτή τήν ἑστία ἀγάπης βρῆκαν νά κτυπήσουν; Ναί! Πρῶτον γιατί δέν εἶναι ἀναρχικοί, ἀλλά κακοποιοί καί τό δηλώνουν τά ἔργα τους καί δεύτερον γιατί εἶναι ἀνίκανοι νά ἀγαπήσουν οἱ ἴδιοι καί μισοῦν αὐτούς πού ἀγαποῦν.

Ἄν εἶχαν ἀγάπη θά ἦταν πρό πολλοῦ στρατευμένοι καί οἱ ἴδιοι σέ αὐτό τό ἔργο τῆς ἀγάπης, θά τό στήριζαν, θά ἦταν πρόθυμοι νά μαγειρεύουν τίς χιλιάδες μερίδες φαγητοῦ ἡμερησίως καί θά ἔνιωθαν ἀνακούφιση καί χαρά γιά τήν προσφορά τους.

Ἀλλά αὐτοί εἶναι ἐχθροί τοῦ λαοῦ, μισοῦν τόν λαό, δέν ἐνδιαφέρονται γι’αὐτόν. Κρύβονται γιατί ἴσως εἶναι κάποια καλοβολεμένα ἀνθρωπάκια πού δέν ἔχουν ὄρεξη γιά δημιουργία, ἀλλά γιά καταστροφή.

Νά σταθῶ λίγο καί στήν δικαιολογία. Ἔγινε λέει ἡ ἐμπρηστική ἐπίθεση σέ ἔνδειξη ἀντίστασης στήν φασιστική στάση πού δείχνει ἡ Ἐκκλησία καί συμπάθεια πού ἔχει σέ φασιστικά μορφώματα ὅπως ἡ Χρυσή Αὐγή.

Τό δικό μου σχόλιο: Ἀπό πότε οἱ φασίστες μιλᾶνε γιά φασισμό; Εἶχα ὀνομάσει κάποτε τήν Χρυσή Αὐγή, ΜΑΥΡΗ ΝΥΚΤΑ. Σᾶς λέω λοιπόν ξεκάθαρα ὅτι εἶστε μιά ἄλλη ΜΑΥΡΗ ΝΥΚΤΑ πανομοιότυπη μέ τήν πρώτη.

Μέσα στό σκοτάδι τῆς νύκτας κινεῖσθε καί οἱ δυό σας. Τάγματα ἐφόδου ἡ Χρυσή Αὐγή, τάγματα ἐφόδου καί ἐσεῖς καί ἕνα τέτοιο τάγμα ἔκανε τήν καταστροφή.

Ἕνα ὄμορφο κτίριο, τό λευκό τῆς ἀγάπης, τό μαυρίσατε γιατί μέσα στό μαῦρο καί στό σκοτάδι κινεῖσθε, σκοτάδι ὑπάρχει στήν ψυχή σας, εἶστε ἐκφραστές τοῦ μηδέν καί τοῦ τίποτα πού μόνη σας ἱκανότητα εἶναι νά καταστρέφετε καί ἡ μόνιμη ἀνικανότητα σας νά δημιουργεῖτε καί νά ἀγαπᾶτε.

Δυστυχισμένοι καί θλιβεροί ἄνθρωποι ἀξιολύπητοι, ἀλλά ὄχι ἀξιομίσητοι. Ἁπλά ταλαίπωροι. Δυστυχεῖς, βουλιαγμένοι μέσα στό κενό σας, ἀπό τό ὁποῖο βγαίνετε γιά νά διασκεδάσετε τήν ἀνία σας καί νά πιστέψετε ὅτι ὑπάρχετε.

Δέν σᾶς φοβᾶμαι, ὄχι γιατί δέν εἶστε ἱκανοί νά κάνετε καί σέ ἐμένα κακό, ἀλλά γιατί μόνο τό κακό μπορεῖτε νά κάνετε.

Ἄν μοῦ κάνετε τό ἴδιο κακό, ἐγώ θά ἀφήσω τό κτίριο μαῦρο μέ μιά ταμπέλα: «Αὐτό τό ἔκαναν οἱ κακοποιοἰ πού παριστάνουν τούς ἀναρχικούς. Αὐτό τό ἔκαναν οἱ δειλοί πού παριστάνουν τούς ἥρωες».

Καί ἐάν μέ σκοτώσετε, γιατί καί γι’αὐτό εἶσθε ἱκανοί, θά εἶμαι ἐλεύθερος γιατί σέ πεῖσμα σας θά ζήσω!

Εἶπα «παριστάνετε τούς ἀναρχικούς» γιατί δέν εἶστε ἱκανοί νά εἶστε ἀναρχικοί. Ἀναρχικοί εἶναι μόνον οἱ Ἅγιοι. «Δικαίῳ νόμος οὐ κεῖται».

Γιά τόν δίκαιο δέν ὑπάρχει νόμος. Ὁ δίκαιος ὑπερβαίνει τό νόμο καί δέν σκοντάφτει ἐπάνω του. Εἶσθε ἀνίκανοι νά εἶσθε ἀναρχικοί.

Οἱ Ἅγιοι κινήθηκαν στό φῶς καί ὄχι στό σκοτάδι, αὐτό φῶς πού φώτιζε τήν ψυχή τους, ἐνῶ στή δική σας φωλιάζει τό σκοτάδι. Τοῦτες τίς ἡμέρες ἔχουμε στήν πόλη μας τό Ἅγιο Λουκᾶ τόν ἰατρό.

Ἕνα μεγάλο ἐπιστήμονα, πρωτοπόρο στήν ἐποχή του, ἄνθρωπο πού ἀγάπησε τό λαό.

Αὐτόν τόν ἄνθρωπο ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς ἐκείνης πού ζοῦσαν στό ἴδιο σκοτάδι μέ σᾶς, τόν πολέμησαν, τόν προπηλάκησαν, τόν βασάνισαν, τόν ἔριξαν στά κάτεργα, τόν ἔστειλαν στή Σιβηρία, ἀλλά στό τέλος τόν ἀναγνώρισαν. Τό φῶς εἶναι πάντα πιό δυνατό ἀπό τό σκοτάδι.

Κάποτε κάποιοι σάν καί ἐσᾶς πού παρίσταναν τούς ἀναρχικούς, ἀποφάσισαν καί ἔγιναν ἀληθινά ἀναρχικοί καί στρατεύτηκαν στήν διακονία τῆς ἀγάπης καί τῆς ἀληθινῆς συμπόρευσης μέ τό λαό. Ἄς κλείσω μέ τήν ἐλπίδα νά γίνει αὐτό καί μέ σᾶς»

Τούτη τη σκοτεινή ώρα, να συνταχθούμε στο πλευρό του-Του το χρωστάμε...

Γράφει ο Ανδρέας Μ. Καραγιάννης-

Τις τελευταίες εβδομάδες έχει κλιμακωθεί η ένταση μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, ιδιαίτερα μετά την απαγωγή των στρατιωτικών στον Έβρο. 

Η κατάσταση αντί να εξομαλύνεται δείχνει να χειροτερεύει επικίνδυνα.

Προ ολίγων ωρών, ο πρόεδρος της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν, προέβη σε μια απίστευτη επίθεση εναντίον του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλου, απειλώντας ευθέως πλέον την Ελλάδα με πόλεμο. Είναι πασιφανές ότι σε αυτό το κλίμα μειώνονται κατά πολύ οι πιθανότητες της γρήγορης επιστροφής των ελλήνων στρατιωτικών.

Δεν είναι όμως μονάχα τα δύο αυτά άξια παλικάρια σε δύσκολη θέση. Σε δύσκολη θέση είναι και ο Οικουμενικός Πατριάρχης.

Όχι μόνο αυτή τη χρονική περίοδο.

 Αλλά μόνιμα. 

Η πίεση που ασκείται σε αυτόν τον άνθρωπο, όσο και να μην το αντιλαμβάνονται πολλοί, είναι τρομακτική.

Όσο και να κατηγορούμε το ελληνικό πολιτικό σύστημα κτλ, το καθεστώς στην Τουρκία είναι τρομακτικό. Είναι τρομακτικό διότι εκεί είναι πραγματική δικτατορία.

Όσοι έχουν επισκεφθεί το Φανάρι, τη Χάλκη, τις κοιτίδες της Ελληνικής Ομογένειας και έχουν μιλήσει με απλούς ανθρώπους, με κληρικούς, θα έχουν διαπιστώσει πως όλα εκεί κρέμονται από μια κλωστή. Τα ΄΄γυμνάσια΄΄ των Τούρκων στην Ελληνική ομογένεια είναι καθημερινά, βάρβαρα.

Στην Τουρκία δεν υφίσταται διεθνές δίκαιο, ανεξάρτητη δικαιοσύνη, ανθρώπινα δικαιώματα.

Συχνά ακούω Ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος, ιερείς και τον απλό κόσμο να λέει: ΄΄ Ο Βαρθολομαίος είναι Οικουμενιστής, είναι φίλος των Τούρκων, ακόλουθος του Ερντογάν, δεν αγαπάει την Ελλάδα κτλ΄΄.

Τί θα κάνατε στη θέση του Σεβασμιώτατοι Ποιμενάρχες, Σεβαστοί Πατέρες και αγαπητοί αναγνώστες;

Τι θα κάνατε όταν ήσασταν ένα μικρό κτίριο, γεμάτο αγάπη, γεμάτο Φως και προσφορά για την Ορθοδοξία, σε μια περιοχή, σε μια πόλη με φανατικούς ισλαμιστές μουσουλμάνους, που ακόμα και στην Πόλη εκφράζουν ακραία την Πίστη τους, που δεν υπάρχει δικαιοσύνη, που μπορεί οποιαδήποτε ακραία ομάδα, οποιαδήποτε στιγμή να επιτεθεί στο Πατριαρχείο, το οποίο ζήτημα αν έχει έναν-δύο φρουρούς, οι οποίοι και αυτοί έχουν οικογένειες και παιδιά.

Τι θα γίνει σε περίπτωση σύρραξης ή θερμού επεισοδίου το έχετε σκεφθεί; Οι Ιεράρχες της Ελλάδος θα βρίσκονται στην πατρίδα τους, στο σπίτι τους, στην ασφάλεια του Κράτους τους, ενώ Αυτός θα βρίσκεται εκεί. Μόνος του, σε μια Κωνσταντινούπολη που δεν θυμίζει σε τίποτα αυτό που έχουμε στο μυαλό μας όσοι την αγαπάμε και τη νοσταλγούμε.

Μιλάμε όλοι για τον Οικουμενισμό, τον διαθρησκειακό διάλογο και κατηγορούμε και λέμε ντροπή και τα συναφή.

Πόσο ελεύθερα πιστεύετε ότι είναι τα χέρια ενός Πατριάρχη στην Τουρκία του Ερντογάν; Θεωρείτε ειλικρινά ότι δεν παρεμβαίνει η κεντρική διοίκηση στον τρόπο που θα λειτουργεί το Φανάρι, σε τι δηλώσεις θα προβαίνει;

Έχετε ιδέα πόσο ενοχλεί τους φανατικούς ισλαμιστές Τούρκους (ο αριθμός των οποίων μεγαλώνει ραγδαία) η παρουσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου;

Γνωρίζετε ότι έχουμε στην κατοχή μας ρεπορτάζ και φωτογραφίες για τον τρόπο που φέρονται οι Τούρκοι στους Ιερείς εκεί που η δημοσίευση θα προκαλούσε πανδαιμόνιο, και δεν το βγάζουμε διότι ξέρουμε τί θα σημάνει γι αυτούς τους ανθρώπους κάτι τέτοιο.

Όταν πρωτοσυνάντησα  τον Παναγιώτατο, και βρέθηκα στο Φανάρι, είδα έναν άνθρωπο απλό, έναν άνθρωπο που μιλούσε σε όλο τον κόσμο, που ρωτούσε με πραγματικό ενδιαφέρον για τον κάθε έναν ανεξαρτήτως πόσο σημαντικός ή ασήμαντος ήταν ο συνομιλητής του.

Αυτός ο άνθρωπος δεν κάνει διακρίσεις. Δεν συναναστρέφεται επιχειρηματικά τζάκια, δεν αφήνει να γίνονται μηχανορραφίες και δολοπλοκίες μέσα στο Πατριαρχείο. Είναι πιο ταπεινός, και το λέω μετά λόγου γνώσεως, από τους περισσότερους από τους Ιεράρχες που έχω γνωρίσει.

Βολεύει κάποιους να του επιτίθενται. Διότι δεν απαντάει.

Μιλά μόνο για ειρήνη. Αυτή είναι η μοναδική του αλλά ΤΕΡΑΣΤΙΑ συμβολή στο σήμερα από το πόστο, το περιορισμένο πόστο στο οποίο είναι. Μέσω του διαθρησκειακού διαλόγου, που όλοι τον κατηγορούμε, αυτό προσπαθεί να επιτύχει την Ειρήνη.

Το υπέρτατο αγαθό, το μόνο που κανείς Ερντογάν δεν μπορεί να του στερήσει, το να μάχεται για την ειρήνη και να πονά σιωπηλά για τον Ελληνισμό.

 πηγή