"ΗΛΙ, ΗΛΙ, ΛΑΜΑ ΣΑΒΑΧΘΑΝΙ"

 << ΗΛΙ, ΗΛΙ, ΛΑΜΑ ΣΑΒΑΧΘΑΝΙ >>

ΑΝΕΒΟΗΣΕ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΕΚΔΗΛΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΠΟΝΟ ΠΟΥ ΕΝΙΩΣΕ ΣΑΝ ΑΝΤΙΤΙΜΟ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ ΤΟΥ...

<< ΘΕΕ ΜΟΥ, ΘΕΕ ΜΟΥ, ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΙΣ >> 

ΦΩΝΑΞΕ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΔΕΙΧΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΔΥΝΑΜΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΗ ΤΟΥ...

Ο ΘΕΟΣ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΕΔΕΙΞΕ ΤΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΤΟΥ...

ΟΙ ΤΑΦΟΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΟΙΞΑΝ, ΕΝΩ ΣΕΙΣΜΟΣ ΜΕΓΑΣ ΚΟΥΝΗΣΕ ΣΥΘΕΜΕΛΑ ΤΗ ΓΗ...

ΟΙ ΑΣΤΡΑΠΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΕΡΑΥΝΟΙ ΦΩΤΙΣΑΝ ΤΟΝ ΑΙΘΕΡΑ ΣΑ ΝΑ ΣΥΜΦΩΝΟΥΣΑΝ ΜΕ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΠΟΥ ΕΔΕΙΞΕ ΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ

ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΠΕΜΒΕΙ...

ΧΩΡΙΣ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΜΕΡΟΛΗΠΤΙΣΕΙ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΤΟΥ ΠΟΥ ΝΤΥΘΗΚΕ ΤΗ ΑΔΥΝΑΜΗ ΣΑΡΚΑ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΓΥΜΝΩΣΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΕΙΛΕΙ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΠΑΤΟΡΙΚΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ...  

ΤΑΡΑΚΟΥΝΗΘΗΚΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ, ΣΚΙΑΣΕ Ο ΣΑΤΑΝΑΣ ...

ΕΝΤΡΟΜΟΣ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕ ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ ΝΑ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙ ΣΤΟΥΣ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΝΑ ΣΤΑΥΡΩΣΟΥΝ ΤΟΝ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟ ...

ΕΝΤΡΟΜΟΣ ΚΑΤΕΦΥΓΕ ΣΤΗ ΛΥΣΗ ΣΤΙΓΜΗΣ, ΣΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΔΗΛΑΔΗ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΕΙΧΕ  ΣΚΟΠΟ ΤΗ ΛΗΣΜΟΝΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ...

ΧΤΥΠΗΣΕ ΚΑΙ ΧΤΥΠΑΕΙ ΔΙΑΡΚΩΣ ΤΑ ΠΡΟΠΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ...

ΜΕ ΜΑΝΙΑ ΦΕΡΕΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ, ΠΟΥ ΤΟΝ ΑΓΑΠΟΥΝ, ΠΟΥ ΤΟΝ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΔΙΑΔΙΔΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΚΙΟΛΑΣ ΑΙΩΝΑ ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΟ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ, ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΠΡΟΣ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΤΟΥ ΚΥΡΟΣ ...

ΣΤΟΝ ΕΙΚΟΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΑΙΩΝΑ ΠΟΥ ΔΙΑΝΥΟΥΜΕ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΡΘΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΡΑΤΑΕΙ ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΔΙΑΙΩΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΣΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΓΕΝΙΕΣ ... 

 Η ΑΠΕΙΛΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΟΜΩΣ ΑΦΟΥ ΟΙ ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΕΣ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ ΔΙΑΔΙΔΟΥΝ ΟΤΙ ΔΙΑΝΥΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΣΧΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΕΚΕΙΝΗ ΠΟΥ ΘΑ ΔΕΧΘΟΥΜΕ ΤΟ ΧΑΡΑΓΜΑ, ΤΑ ΠΡΟΕΟΡΤΙΑ ΔΗΛΑΔΗ
ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ...

ΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΜΑΣ ΔΙΕΜΗΝΥΣΑΝ ΟΤΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΤΟ ΚΑΚΟ ΘΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ, ΤΗ  ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΟΥΤΕ ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ...

ΑΡΑ ΟΙ ΟΠΑΔΟΙ ΤΟΥ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΠΑΛΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΜΟΝΗ ΤΟΥ ΕΡΧΟΜΟΥ ΤΟΥ, ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ ΠΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΚΟΜΑ, ΕΝΩ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΘΑ ΔΟΞΑΖΟΥΝ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΠΡΟΑΙΩΝΙΟ ΕΧΘΡΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ...     

  

ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ  ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΟΠΟΥ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΘΑ ΦΑΝΕΙ ΠΛΕΟΝ ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ ΘΑ ΔΙΚΑΙΩΣΕΙ ΤΙΣ ΕΛΠΙΔΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ
ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ...

ΟΙ ΓΕΡΟΝΤΑΔΕΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΔΗΛΩΝΟΥΝ ΟΤΙ ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑ ΚΤΥΠΗΣΟΥΝ ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ ...

ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑ ΑΠΑΛΛΑΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΑ "ΚΩΘΩΝΙΑ" ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, ΤΟΥΣ ΒΙΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΘΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ,  ΑΛΛΑ ΚΥΡΙΩΣ ΘΑ ΕΠΑΝΕΛΘΕΙ Η "ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ" ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ,  ΤΟ ΗΘΟΣ,  Η ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ, Η ΑΝΘΡΩΠΙΑ ...

ΤΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΜΕΣΟΔΙΑΣΤΗΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΠΟΥ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΕΜΠΟΔΙΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΟΑΣΗ ΤΗΣ "ΛΗΣΜΟΝΙΑΣ" ...
ΙΣΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΦΟΡΟ ΤΙΜΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΠΟΥ ΔΕΙΞΑΜΕ ΩΣ ΕΛΛΗΝΕΣ !!!

+++

πηγή

Κύριε ο Σταυρός Σου έγινε ζυγαριά...πλάστιγγα

Δάσκαλος προσευχῆς ὁ ληστής. Πόσους δέν γλύκανε μέσα στούς αἰῶνες ἡ προσευχή του, πόσο βάλσαμο δέν ἔχυσε σέ πονεμένες καρδιές, πόση παρηγοριά καί εἰρήνη δέν ἔδωσε σέ ψυχές πού περνοῦσαν δύσκολες ὧρες, πόσους δέν μετέφερε ἀπό τό σκοτάδι τῆς ἀπελπισίας στό φῶς τοῦ Χριστοῦ! Τό «μνήσθητί μου, Κύριε!» ἔγινε ἡ ἀγαπημένη προσευχή τῶν χριστιανῶν καί τό ἐπιθανάτιο ἐφόδιο, πού σφραγίζει τήν ἐπίγεια ζωή τους…

 Δύο ληστές – δύο κόσμοι

Οπως μᾶς πληροφοροῦν οἱ εὐαγγελιστές Ματθαῖος καί Μᾶρκος, στήν ἀρχή 

καί οἱ δύο ληστές μαζί μέ τόν ὄχλο καί τούς ἄρχοντες καταφέρονταν

 κατά τοῦ ᾿Ιησοῦ. Βλασφημοῦσαν καί κορόιδευαν, «ὠνείδιζον αὐτὸν» 

(βλ. Μθ 27,44· Μρ 15,32). Οἱ ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ ἐκτόνωναν

 τήν μανία τους στόν ἐσταυρωμένο Κύριο. Οἱ ληστές, ᾿Ιουδαῖοι 

κι αὐτοί, τόν χλεύαζαν γιά νά διασκεδάσουν τόν δικό τους πόνο. 

῎Ισως μάλιστα νά ἤλπιζαν ὅτι συμμεριζόμενοι τήν ἀπρεπῆ 

συμπεριφορά τοῦ ὄχλου θά ἀποσποῦσαν τήν εὔνοιά του.

῏Ηταν μελλοθάνατοι. Καρφωμένοι στόν σταυρό, δέν εἶχαν τήν 

δύναμη νά κουνήσουν οὔτε πόδια οὔτε χέρια. 

Μετρημένες οἱ ὧρες τους, ἀνοιχτός ὁ τάφος τους, ἕνα βῆμα 

τούς χώριζε ἀπό τόν θάνατο. Κακοποιοί ἦταν καί φαίνονταν

 ἀποφασισμένοι νά πεθάνουν ὅπως ἔζησαν, ὡς κακοποιοί, ἀφοῦ 

καί αὐτή τήν τελευταία ὥρα τῆς ζωῆς τους πάνω στόν σταυρό 

χλευάζουν τόν Κύριο.Ο ἕνας ἀπό τούς δύο ληστές οὔτε καί τήν 

στιγμή τῆς ἔσχατης ἀδυναμίας του δέν ταπεινώνεται. 

Παραμένει ὥς τό τέλος πωρωμένος καί ἀνάλγητος.

Ο τραγικός θάνατος πού τόν τυλίγει δέν δαμάζει τήν 

σκληρότητά του.Μέσα στούς βασανισμούς καί στό 

ψυχορράγημά του δέν παύει νά ξεστομίζει βλασφημίες

 μέ ἀγριότητα καί ἀναίδεια. Στρέφεται πρός τόν μεσαῖο

 σταυρό καί καταφέρεται ἐναντίον τοῦ πάσχοντος Κυρίου, 

πού σέ τίποτε δέν τόν ἐνόχλησε καί ἀσφαλῶς δέν ἦταν ὑπεύθυνος 

γιά τήν δική του καταδίκη. Μέ χλευασμό καί περιφρόνηση λέγει· 

«εἰ σὺ εἶ ὁ Χριστός, σῶσον σεαυτὸν καὶ ἡμᾶς».

«Εἶσαι ἕνας ψευτομεσσίας.῎Αν ἐσύ ἤσουν ὁ ἀληθινός Χριστός,

 θά μποροῦσες νά σώσεις τόν ἑαυτό σου καί ἐμᾶς»!

Δέν συμβαίνει ὅμως τό ἴδιο μέ τόν ἄλλο ληστή.

Ξαφνικά καί ἀπρόσμενα ἐκεῖνος παρουσιάζει μία 

συμπεριφορά πού καταπλήσσει, μία θαυμαστή 

ἀλλοίωση στίς ἐκδηλώσεις του. ῎

Οχι μόνο παύει νά χλευάζει τόν ᾿Ιησοῦ ἀλλά καί ἀναλαμβάνει 

τήν ὑπεράσπισή του ἔναντι τοῦ ληστῆ πού 

κρέμεται στόν ἄλλο σταυρό. 

῾Η στάση του φανερώνει μιά ἐσωτερική μεταμόρφωση.

῾Ο φόβος τοῦ Θεοῦ ἔχει ἀγγίξει τήν καρδιά του καί ὑπό 

τό κράτος αὐτοῦ τοῦ ἁγίου συναισθήματος ἐπιχειρεῖ 

νά συνετίσει τόν σύντροφό του πού βλασφημεῖ.

Γι᾿ αὐτό τόν ἐπιτιμᾶ.Νά ἦταν, ἄραγε ὁ πρῶτος ληστής 

χειρότερος ἀπό τόν συγκατάδικό του; 

Δέν ἔχουμε δικαίωμα νά ἰσχυρισθοῦμε κάτι τέτοιο. 

Δέν μποροῦμε νά τό ἀποδείξουμε. Οἱ πληροφορίες λένε ὅτι:
  Καί οἱ δύο ἦταν ἀποδεδειγμένα κακοῦργοι. 
  Καί οἱ δύο τιμωρήθηκαν μέ τήν ἴδια καταδίκη. 
  Καί οἱ δύο ἦταν κρεμασμένοι δίπλα στόν σταυρό τοῦ Χριστοῦ. 
  Καί οἱ δύο τόν ἄκουσαν νά εὔχεται γιά τούς σταυρωτές του. 
  Καί οἱ δύο τόν εἶδαν νά ὑποφέρει μέ ὑπομονή.

᾿Αλλά ἐνῶ ὁ ἕνας μετανοεῖ, ὁ ἄλλος γίνεται σκληρότερος. 

῾Ο ἕνας στρέφεται στόν ᾿Ιησοῦ μέ συντριβή καί κατάνυξη 

καί κατακτᾶ τόν παράδεισο, ὁ ἄλλος παραμένει μιαρός καί 

πωρωμένος, πεθαίνει ὅπως εἶχε ζήσει καί κερδίζει τήν κόλαση,

 τήν ὁποία μόνος του διάλεξε.

 Τί βάθος καί τί μυστήριο ἀνεξερεύνητο κρύβει ἡ ἀνθρώπινη

 καρδιά! ᾿Αλλά καί πόσο φοβερή εἶναι ἡ δύναμη τῆς 

ἐλευθερίας, μέ τήν ὁποία μᾶς ἔχει προικίσει ὁ Θεός! 

Μόνος του ὁ καθένας ἐπιλέγει τήν εὐλογία ἤ τήν 

κατάρα τήν αἰώνια σωτηρία ἤ τήν ἀτελείωτη καταδίκη του.
Ο ἐσταυρωμένος Κύριος στέκει σάν μία ζυγαριά, πού 

αὐτόματα δείχνει τό πνευματικό βάρος τοῦ καθενός 

ἀπό τούς δύο ληστές.
Κύριε, ὁ σταυρός σου ἔγινε ζυγαριά, πλάστιγγα.

 Τόν ἕναν ληστή, ἐξαιτίας τοῦ βάρους τῆς βλασφημίας του, 

τόν κατέβασε στόν ἅδη, ἐνῶ τόν ἄλλον, πού μετανόησε, 

τόν ξαλάφρωσε ἀπό τό φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν του, 

τοῦ φανέρωσε τά μυστήρια τῆς θεολογίας σου, 

τοῦ χάρισε τόν παράδεισο.

Αλλά ἡ θέση τοῦ ἐσταυρωμένου ᾿Ιησοῦ ἀνάμεσα στούς δύο 

κακούργους ἀποτελεῖ ἐπίσης, κατά τούς ἁγίους πατέρες, 

εἰκόνα τῆς μελλούσης κρίσεως. ῞Οταν ὅλοι θά σταθοῦμε μπροστά 

στό βῆμα τοῦ μεγάλου Κριτοῦ, ἐκεῖνοι πού μετανόησαν θά πᾶνε

 στά δεξιά, μαζί μέ τόν ληστή πού μετανόησε, ἐνῶ οἱ ἀμετανόητοι 

θά πᾶνε στά ἀριστερά καί θά καταδικασθοῦν.

 ῾Ο ᾿Ιησοῦς σώζει τούς μετανοοῦντες. Οἱ ἀμετανόητοι 

παραμένουν τραγικοί μακριά του. ᾿

Αλλά μόνοι τους ἔχουν ἐπιλέξει αὐτή τήν τραγικότητα.
Τρεῖς σταυροί ὑψώνονται στόν Γολγοθᾶ. Στό κέντρο ὁ σταυρός 

τοῦ ἀναμαρτήτου ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. ῎Εγινε τό κριτήριο γιά τούς 

δύο ληστές, παραμένει καί στούς αἰῶνες κριτήριο γιά 

ὅλη τήν ἀνθρωπότητα. ᾿Αποδεικνύεται, ὅπως τό εἶχε προφητεύσει

 ὁ Συμεών γιά τόν ᾿Ιησοῦ «σημεῖον ἀντιλεγόμενον» 

(Λκ 2,34) ὄχι μόνο γιά τούς ᾿Ισραηλῖτες ἀλλά γιά ὅλα τά ἔθνη. 

᾿Ενώπιον τοῦ Θεοῦ ὅλοι εἴμαστε ἔνοχοι καί κακοποιοί. 

Δέν μᾶς καταδικάζει ὅμως ἡ ἁμαρτία μας, διότι τό αἷμα 

τοῦ Θεανθρώπου, πού χύθηκε πάνω στόν σταυρό ἔχει τήν

 δύναμη νά μᾶς καθαρίσει «ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας» 

(Α´ ᾿Ιω 1,7). Μᾶς καταδικάζει ἡ ἀμετανόητη ἐμμονή μας

 στήν ἁμαρτία, ἡ ἀμετανοησία μας. ῎Ας τό σκεφθοῦμε καλά. 

῾Ο καθένας ἀπό μᾶς θά ἐπιλέξει τήν δική του θέση ἔναντι τοῦ '

᾿Ιησοῦ Χριστοῦ τώρα καί γιά τήν αἰωνιότητα, μέ

 κριτήριο τήν μετάνοια ἤ τήν ἀμετανοησία του.

 (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ κ. Στεργίου Ν. Σάκκου Ὁ ληστής θεολόγος καί δάσκαλος) 

πηγή/ αντιγραφή

Η μετάνοια τοῦ Πέτρου ἀνοίγει τόν δρόμο σέ ὅλους μας

Τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. ἸγνατίουΜεγάλο μέρος τῆς ἀκολουθίας τῆς Μεγάλης Τετάρτης εἶναι ἀφιερωμένο σέ ἕνα γεγονός ἀπό τά πιό συγκλονιστικά τοῦ Θείου Δράματος, τήν προδοσία 
τοῦ
Διδασκάλου ἀπό ἕνα μαθητή Του. Μέ ἰδιαίτερο ἀποτροπιασμό τό προσεγγίζει ὁ κάθε Χριστιανός, μιά πού ἡ μορφή τοῦ ᾿Ιούδα ἀποτελεῖ τήν πιό ἀπαίσια ἀπό ὅσες ὁδήγησαν στό Σταυρό τόν Σωτήρα. Κανείς δέν θά βρεθεῖ νά τόν δικαιολογήσει στούς αἰῶνες.

Γιά τούς ποιητές ὅμως τῶν ὑπέροχων ὕμνων, ὁ ᾿Ιούδας εἶναι τό πρόσωπο πού τούς ἀπασχολεῖ καί ζητοῦν νά βροῦν ποιό ἦταν ἐκεῖνο πού τόν μετέβαλε ἀπό μαθητή σέ προδότη. ῎Οχι πώς δέν τούς ἀπασχολεῖ τό πρόσωπο καί οἱ πράξεις του.

 Οἱ Πατέρες, καί αὐτῶν τό πνεῦμα καί τίς προθέσεις ἀκολούθησαν οἱ ποιητές τῶν ὕμνων, θέλουν περισσότερο νά σταθοῦν καί νά καταδικάσουν ὄχι τό πρόσωπο, ἀλλά τήν πράξη του, νά καταδικάσουν τήν προδοσία καί ὄχι τόν προδότη, νά στιγματίσουν καί ἐκεῖνον, μά κυρίως τήν κακία του, νά ὁδηγήσουν τούς Χριστιανούς νά τήν μισήσουν. ῾Ο κακός μαθητής ἔχει ἤδη καταδικαστεῖ καί ἀπό τό τέλος τῆς ζωῆς του, μά κυρίως ἀπό τό ὅτι ἔγινε συνώνυμος μέ τήν κακία αὐτή, ἔχει σχεδόν ἀχρηστευθεῖ ἡ λέξη προδότης καί ἀντικατασταθεῖ ἀπό τό “᾿Ιούδας”.

῾Η ἀπάνθρωπη συμπεριφορά ὅμως παραμένει καί συχνά ἕλκει πρός αὐτή πολλούς ἀπό τούς ἀνθρώπους, τούς Χριστιανούς, ὅσο ἀποτροπιασμό καί ἄν δοκιμάζουν αὐτοί ἀπό τό πρόσωπο καί τή διαγωγή τοῦ ἀχάριστου μαθητῆ. Τά Πάθη πού μνημονεύουμε καί συμπορευόμαστε μέ τό ἀθῶο θύμα τῆς ἁμαρτίας τῶν ἀνθρώπων, τό Χριστό, σκοπό ἔχουν ὄχι μόνο νά μᾶς φέρουν κοντά Του, συνοδίτες στό δρόμο πρός τό Γολγοθᾶ καί συμμέτοχους στή χαρά τῆς ᾿Αναστάσεως, ἀλλά καί νά μᾶς διδάξουν. Νά μᾶς ὑπομνήσουν μερικές ἀλήθειες, πού ἡ καθημερινότητα καί οἱ πολλές μέριμνες τῆς ζωῆς κάνουν νά ἔχουν χάσει πολύ ἀπό τήν σημασία τους γιά μᾶς τούς καθημερινούς ἀνθρώπους.

Μία ἀπό αὐτές, ἀπό τίς πιό φοβερές καί ἀπάνθρωπες, εἶναι καί ἡ προδοσία καί τοῦ Θεοῦ καί τῶν συνανθρώπων μας. ᾿Αναρίθμητο εἶναι τό πλῆθος καί ὅσων ὁριστικά ἀπαρνήθηκαν τόν Σωτήρα, μά καθόλου λιγότεροι καί αὐτοί πού μέ τίς πράξεις καί τά λόγια τους δέν δυσκολεύονται νά Τόν προδώσουν καί νά βρεθοῦν μακριά Του.

Καταδικάζουμε τό μαθητή καί τή μικροψυχία του. Δέν δυσκολευόμαστε ὅμως καί νά ἀκολουθήσουμε τά ἴχνη τοῦ προδότη. ᾿Ατόπημα, πού τό διέκρινε νά συμβαίνει στή ζωή καί πολιτεία τῶν πιστῶν Του ὁ ᾿Ιησοῦς, μέ τή γνωστή ὑπόμνηση πώς ὅποιος ντραπεῖ γι’ Αὐτόν καί γιά τή διδασκαλία Του μέσα στήν ἄπιστη καί ἁμαρτωλή γενεά, θά ντραπεῖ γι’ αὐτόν καί ὁ Υἱός τοῦ ᾿Ανθρώπου ὅταν ἔλθει μέ ὅλη τή δόξα Του. Γιατί καί αὐτό εἶναι ἄρνηση, εἶναι προδοσία. Καί μοιάζει, ὅπως ἡ ζωή καί ἡ ῾Ιστορία τό βεβαιώνουν, νά μήν εἶναι τόσο δύσκολο, οὔτε σπάνιο νά φτάσει κανείς ὥς αὐτή τήν ἄρνηση.

Τοῦτο θά ἦταν καταδικαστικό γιά μᾶς τούς ἀνθρώπους, ἄν ἀπό τό πλῆθος τῶν μορφῶν πού παρελαύνουν στή διήγηση τῶν γεγονότων τοῦ Θείου Δράματος, δέν ὑπῆρχε καί αὐτή τοῦ ἐκλεκτοῦ Του μαθητῆ, τοῦ Πέτρου. Τοῦ Πέτρου πού Τόν ἀρνήθηκε, ντράπηκε νά ὁμολογήσει πώς ὑπῆρξε μαθητής Του τήν ὥρα πού ὁ Διδάσκαλος δικαζόταν καί βάδιζε τά πρῶτα βήματα πρός τό Σταυρικό θάνατο. ῞Ομως τήν ἄρνηση, τήν προδοσία, τήν ἐξαγόρασε ἡ εἰλικρινής μετάνοια καί τά πικρά δάκρυα, σέ σημεῖο πού νά τόν ἀναγνωρίσει σάν τήν πέτρα, τό στέρεο καί ἀκλόνητο θεμέλιο, πού πάνω σ’ αὐτό θά οἰκοδομοῦσε ὁ ᾿Αναστημένος Κύριος τήν ᾿Εκκλησία Του.

Κακίζει ἡ ᾿Εκκλησία μας τήν προδοσία, μά δέ σταματᾶ στήν καταδίκη, δέν μένει σ’ αὐτή. Προβάλλει ταυτόχρονα καί τή μετάνοια, πού μεταφράζεται σέ ἐσωτερική ἀναδίπλωση καί σέ θερμά, καυτά ἀπό τήν γνησιότητά τους δάκρυα, πού ὁδηγοῦν στήν αἰώνια ζωή, στήν ἀποκατάσταση ἐκ δεξιῶν τοῦ Σωτῆρος. ῎Αρνηση καί αὐτή τοῦ ᾿Ιούδα μέ τραγική κατάληξη, ἄρνηση καί ἐκείνη τοῦ Πέτρου μέ σωτηρία. Παρήγορη ὑπόμνηση γιά ὅλους μας αὐτό τό ζεῦγος, γιά νά μήν ἀπελπιζόμαστε, κι ἄν οἱ περιστάσεις μᾶς ὁδηγοῦν σέ ἀπαράδεκτη διαγωγή, εὐτυχῶς ὑπάρχει ἡ μετάνοια καί τά θερμά δάκρυα! ῾Η μετάνοια τοῦ Πέτρου ἀνοίγει τό δρόμο σ’ ὅλους μας πρός τή μετάνοια καί τή σωτηρία ἀλλά καί τή χαρά πού χαρίζει ἡ ᾿Ανάσταση!


Από το βιβλίο «Ὁ Χριστός πού σταυρώνουμε» τῶν ἐκδόσεων ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ

πηγή

Γιατί ο Χριστός δεν άλλαξε τον Ιούδα; Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου

«Τότε, αφού πήγε στους αρχιερείς ένας από τους δώδεκα, ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, είπε, τι θέλετε να μου δώσετε για να σας τον παραδώσω;»[...]

Και ακριβώς όταν η πόρνη μετανοούσε, όταν καταφιλούσε τα πόδια του Κυρίου, τότε πρόδινε το Δάσκαλο ο μαθητής. Γι’ αυτό είπε «τότε», για να μην κατηγορήσεις για αδυναμία το Δάσκαλο, όταν βλέπεις τον μαθητή του να τον προδίνει. Γιατί τόσο μεγάλη ήταν η δύναμη του Δασκάλου, ώστε να πείθει να Τον ακολουθούν ακόμη και οι πόρνες.

Θα αναρωτιόταν όμως κανείς, Εκείνος που είχε τη δύναμη να μεταστρέφει τις πόρνες και να τις κάνει να Τον ακολουθούν, δεν κατάφερε να κερδίσει την αγάπη του μαθητή του; Είχε τη δύναμη να κερδίσει το μαθητή, αλλά δεν επιθυμούσε να τον μεταβάλει αναγκαστικά στο καλό, ούτε με τη βία να τον προσελκύσει κοντά Του. 

«Τότε, αφού πήγε». Και το «αφού πήγε» αυτό δεν στερείται κάποιας σημασίας. Γιατί δεν κάλεσαν οι αρχιερείς τον Ιούδα, ούτε αναγκάστηκε, ούτε υποχρεώθηκε, αλλά ο ίδιος μόνος του κι ελεύθερα γέννησε την πονηρή αυτή σκέψη κι έβγαλε αυτή την απόφαση, χωρίς να έχει κανέναν σύμβουλο σ’ αυτό το πονηρό του έργο. «Τότε, αφού πήγε… ένας από τους δώδεκα». Τι σημαίνει το «ένας από τους δώδεκα»; Και αυτός ο λόγος «ένας από τους δώδεκα» δείχνει πως η κατηγορία του Ιούδα είναι πολύ μεγάλη. Γιατί ο Ιησούς είχε και άλλους μαθητές, εβδομήντα συνολικά. Αλλά εκείνοι βρίσκονταν σε δεύτερη θέση και δεν απολάμβαναν τόση τιμή, ούτε είχαν τόση οικειότητα με τον Διδάσκαλο, ούτε γνώριζαν τόσο τα μυστικά Του όσο οι δώδεκα. Αυτοί προπάντων ήταν οι εκλεκτοί, αυτοί αποτελούσαν τον στενό κύκλο του Βασιλιά, αυτοί αποτελούσαν την ομάδα που ήταν κοντά στο Δάσκαλο, και από αυτήν ξεπήδησε ο Ιούδας. Για να μάθεις, λοιπόν, ότι δεν Τον πρόδωσε απλώς κάποιος από τους μαθητές Του, αλλά ένας από τους εκλεκτούς Του, γι’ αυτό αναφέρει ο Ευαγγελιστής το «ένας από τους δώδεκα». Και δε ντρέπεται ο Ματθαίος να το αναφέρει. Αλλά για ποιο λόγο να ντραπεί; Το αναφέρει για να μάθεις πως παντού και πάντα λένε οι Ευαγγελιστές την αλήθεια και δεν αποκρύπτουν τίποτα, ακόμη και αυτά που θεωρούνται αξιοκατάκριτα. Γιατί αυτά που φαίνονται πως είναι αξιοκατάκριτα, αυτά αποδεικνύουν τη φιλανθρωπία του Κυρίου. Ότι δηλαδή προσέφερε τόσα πολλά αγαθά στον προδότη, το ληστή, τον κλέφτη (τον Ιούδα) και συνέχιζε μέχρι την τελευταία στιγμή να τον έχει κοντά Του. Και μάλιστα τον νουθετούσε και τον συμβούλευε και τον φρόντιζε με κάθε τρόπο. Αν εκείνος δεν έδινε σημασία, δεν φταίει ο Κύριος. Και μάρτυρας είναι η πόρνη, και μη πολυπαίρνεις θάρρος προσέχοντας τον Ιούδα. Γιατί και τα δύο αυτά είναι ολέθρια, και το υπέρμετρο θάρρος και η απελπισία (απόγνωση). Γιατί το υπέρμετρο θάρρος κάνει να πέσει κάτω αυτός που στέκεται όρθιος, και η απελπισία εμποδίζει να σηκωθεί αυτός που έχει πέσει. Γι’ αυτό και ο Παύλος συμβούλευε λέγοντας: «Αυτός που νομίζει πως στέκεται, ας προσέχει μην πέσει».

Έχεις τα παραδείγματα και των δύο πως έπεσε δηλαδή ο μαθητής, που νόμιζε πως στεκόταν όρθιος, και πως σηκώθηκε η πόρνη που είχε πέσει. Η σκέψη μας εύκολα παρασύρεται και η θέλησή μας είναι ευμετάβλητη. Γι’ αυτό πρέπει να διαφυλάσσουμε και να οχυρώνουμε τον εαυτό μας από παντού.[...]

«Τι θέλετε να μου δώσετε, κι εγώ θα σας Τον παραδώσω». Πες μου Ιούδα, αυτά σου έμαθε ο Χριστός; Γι’ αυτό το λόγο δεν έλεγε, «μην αποκτήσετε χρυσά νομίσματα, ούτε ασημένια, ούτε χάλκινα που να τα φυλάγετε στις ζώνες σας», θέλοντας να περιορίσει από πιο μπροστά τη φιλαργυρία σου;[...]

«Τι θέλετε να μου δώσετε, κι εγώ θα σας Τον παραδώσω». Πολύ σκληρά είναι τα λόγια αυτά. Πες μου, μπορείς εσύ να παραδώσεις Εκείνον που συγκρατεί τα πάντα, που εξουσιάζει τους δαίμονες, που διατάσσει τη θάλασσα και είναι ο Κύριος όλων όσων υπάρχουν στη φύση; Για να περιορίσει λοιπόν τη παραφροσύνη του και για να δείξει πως αν δεν ήθελε, δεν θα προδιδόταν, άκουσε τι κάνει. Κατά την ώρα ακριβώς της προδοσίας, όταν ήρθαν εναντίον Του κρατώντας ξύλα, λαμπάδες και πυρσούς, τους λέει: «Ποιον ζητάτε;» και δεν γνώριζαν Εκείνον που επρόκειτο να συλλάβουν. Τόσο πολύ έλειπε η δύναμη από τον Ιούδα στο να παραδώσει τον Κύριο, ώστε δεν Τον έβλεπε τη στιγμή που επρόκειτο να Τον παραδώσει, ενώ ήταν παρών, και όλα αυτά τη στιγμή που υπήρχαν τόσες λαμπάδες και τόση φωτοχυσία. Αυτό βέβαια υπαινίχθηκε και ο Ευαγγελιστής λέγοντας ότι είχαν λαμπάδες και πυρσούς και δεν τον έβλεπαν. Και κάθε ημέρα του το υπενθύμιζε και με λόγια και με έργα, ότι δηλαδή δεν θα μπορέσει να Τον προδώσει στα κρυφά. Και μάλιστα δεν του έκανε (ο Κύριος) παρατηρήσεις φανερά μπροστά σε άλλους, για να μην τον κάνει πιο αδιάντροπο, ούτε πάλι αποσιωπούσε τα σφάλματά του, για να μην νομίζει ότι περνούν απαρατήρητα και επιχειρήσει άφοβα την προδοσία, αλλά διαρκώς έλεγε: «Ένας από εσάς θα με παραδώσει», δεν τον φανέρωσε όμως.

Είπε πολλά (ο Κύριος) και για την κόλαση, πολλά και για τη Βασιλεία των ουρανών και απέδειξε τη δύναμη που είχε και για τα δύο, και για να τιμωρεί τους αμαρτωλούς και για να ανταμείβει τους δικαίους. Αλλά εκείνος (ο Ιούδας) όλα αυτά τα περιφρόνησε, ο Θεός όμως δεν τον ανακάλεσε με τη βία από αυτό που αποφάσισε. Επειδή λοιπόν μάς δημιούργησε ελεύθερους να διαλέγουμε τις κακές ή τις ενάρετες πράξεις, επιθυμεί να είμαστε καλοί με τη θέλησή μας. Γι’ αυτό αν εμείς δεν θέλουμε, ούτε μας πιέζει ούτε μας αναγκάζει. Επειδή αυτός που γίνεται με τη βία ενάρετος, δεν είναι δυνατόν να είναι ενάρετος. Αφού λοιπόν κι εκείνος ήταν ελεύθερος να διαλέξει και ήταν σε θέση να μην υποστεί βία για να κλίνει προς τη φιλαργυρία, γι’ αυτό τυφλώθηκε η σκέψη του, πρόδωσε τη σωτηρία του και είπε: «Τι θέλετε να μου δώσετε, κι εγώ θα σας Τον παραδώσω». Επικρίνοντας τη διανοητική του τύφλωση και την αναισθησία, ο Ευαγγελιστής λέει ότι την ώρα που πήγαν να συλλάβουν τον Κύριο, βρισκόταν μαζί τους και ο Ιούδας, εκείνος που είπε «τι θέλετε να μου δώσετε, κι εγώ θα σας Τον παραδώσω». Και όχι μόνο από αυτό είναι δυνατόν να δούμε τη δύναμη του Χριστού, αλλά και απ’ ότι μόλις Εκείνος απλώς μίλησε, απομακρύνθηκαν κι έπεσαν κάτω. Επειδή όμως ούτε μ’ αυτόν τον τρόπο δεν σταμάτησαν το επαίσχυντο έργο τους, παραδίνεται αμέσως σαν να έλεγε: Εγώ έκανα το καθήκον μου, αποκάλυψα τη δύναμή μου και απέδειξα ότι επιχειρείτε πράγματα ακατόρθωτα. Θέλησα να περιορίσω την κακία σας, αλλά επειδή εσείς δεν θελήσατε και επιμένετε στην παραφροσύνη σας, να, σας παραδίνομαι.

Τα ανέφερα όλα αυτά, για να μην κατηγορήσουν μερικοί τον Χριστό, και πουν: γιατί δεν μετέστρεψε τον Ιούδα;

vatopaidi

εγώ από προσκυνητή

πηγή

ΙΗΣΟΥ, ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ;

του Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου 

Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ δεν υπήρξε ένας φιλόσοφος, θρησκευτικός καθοδηγητής, ηθικολόγος ή επαναστάτης. Ήταν και είναι ο ‘Υιός του Θεού’, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος που ενσαρκώθηκε για την ημών σωτηρία, αλλά και ο ‘Υιός του Ανθρώπου’, παλαιοδιαθηκικός όρος που επισημαίνει όχι μόνο το ένδοξο μεγαλείο Του και την ιδιότητα του παγκόσμιου κριτή στα έσχατα, αλλά και την ταπεινωτική του διάσταση, τον πόνο και τη θυσία που έπρεπε να υποστεί, ως Δούλος του Γιαχβέ (Ματθ. 12,18 και Ησαΐας 42 κ.ε.), για την εξιλέωση των αμαρτιών του λαού. 
Είναι ακόμη ο αληθινός Θεός (Ιω. 20,28/ Κολ. 2,9/ Α΄ Ιω. 5,20 κ.α.), που αποφάσισε να γνωρίσει από κοντά τα παιδιά Του, να κατασκηνώσει ανάμεσά μας και μέσα στις καρδιές μας, και να σταυρωθεί και αναστηθεί για τη λύτρωσή μας. Ήρθε να μας φέρει το σώμα Του και το αίμα Του, για να συνδέσει κατά χάριν και πάλι Θεό και άνθρωπο και όχι για να ιδρύσει μια ακόμη θρησκεία. Είναι ο άρτος εξ ουρανού, ο άρτος ο ζων, που αναπαύει τους ταλαιπωρημένους και χαρίζει την πνευματική ζωντάνια και την ελπίδα της αιωνιότητος.

«Ποτέ δεν μίλησε άνθρωπος, όπως αυτός ο άνθρωπος» (Ιω. 7,46), έλεγαν γι’ αυτόν εχθροί και φίλοι Του. Φανέρωσε τον Τριαδικό Θεό, την αγάπη ως μοναδικό τρόπο ζωής και μίλησε για την ισότητα όλων χωρίς καμία διάκριση. Υπήρξε αναμάρτητος, όπως ο ίδιος προκάλεσε τους Ιουδαίους να το πουν: «Ποιος από σας μπορεί να με ελέγξει για αμαρτία;» (Ιω. 8,46), αλλά και όπως γι’ αυτόν προφητεύει ο μεγάλος Ησαΐας: «Αμαρτία δεν έπραξε ποτέ, ούτε βρέθηκε δόλος στο στόμα του» (53,9). Μιλούσε ως «εξουσίαν έχων» και παρέπεμπε με τα λόγια Του στο «Εγώ Ειμί ο ων» του Θεού στην Π.Δ (Εξ. 3,14). Ο Νόμος προς τον Μωυσή, αλλά και κάθε θεϊκή αποκάλυψη και σημείο στην Παλαιά Διαθήκη, ενεργούνταν δια του ασάρκου Λόγου-Υιού του Θεού, ενώ τη Χάρη και την αλήθεια έφερε στον κόσμο ο σαρκωθείς Υιός του Θεού ως Ιησούς Χριστός. Κήρυττε με λόγια απλά και με Παραβολές τη Βασιλεία των Ουρανών, τη μετάνοια, το ότι ο Θεός «εντός ημών εστί» (Λουκ. 17,21) και πως οφείλουμε και πάλι με την προσευχή και την αγάπη να τον συναντήσουμε. Σκοπός του ανθρώπου για τον Ιησού είναι άλλωστε η μεταμόρφωσή του, όπως Εκείνος μεταμορφώθηκε πάνω στο Θαβώρ και έλαμψε με το άκτιστο φως Του μπροστά στα μάτια των μαθητών του, προμηνύοντας την έλευση της πνευματικής Του βασιλείας στις αναγεννημένες καρδιές και την οικειοθελή σταύρωσή Του για να μας δείξει τον δρόμο του αγιασμού και της θεώσεως.

Τα άπειρα θαύματα που πραγματοποίησε ο Ιησούς (Ιω. 21,25), αλλά και όλα όσα μέχρι το τέλος της ιστορίας θα γίνονται απ’ Αυτόν, συνηγορούν για την αποδοχή της θεότητός Του. Έκανε όχι μόνο θεραπείες, αλλά και νεκραναστάσεις, και θαύματα πάνω στη φύση. Ο Αλέξης Καρρέλ αναφέρει τις εντυπώσεις του, αλλά και θεραπείες ανιάτων ασθενών, στα βιβλία του «Η προσευχή» και «Επιστήμη και Θαύμα». Ο Χριστός προείπε όμως και τρία γεγονότα, που επακριβώς έγιναν, ώστε να λάμψει η αλήθεια πως είναι Θεάνθρωπος. Το πρώτο είναι η καταστροφή των Ιεροσολύμων τού 70 μ.Χ. από τους Ρωμαίους (Λουκ. 19,41-44)/ 21,20-24). Το δεύτερο είναι το αδύνατον της καταστροφής της Εκκλησίας (Ματθ. 16,18) και το τρίτο είναι η ένδοξή Του ανάσταση: «Γκρεμίστε, τούς είπε, τον ναό αυτό (εννοούσε το σώμα Του) και σε τρεις ημέρες θα τον ανοικοδομήσω» (Ιω. 2,19).

Μεγάλες αποδείξεις για την ανάσταση του Ιησού είναι: (α) Οι πάμπολλες προφητείες της Π.Δ. που επαληθεύτηκαν στον Χριστό, (β) Οι εμφανίσεις του αναστημένου Χριστού σε πολλούς αποστόλους και μαθητές Του, όπως πιστοποιεί ο άλλοτε εχθρός των χριστιανών Παύλος, (γ) Ο μαρτυρικός θάνατος των αγίων αποστόλων και πολλών μαθητών του Χριστού, ένεκεν του ονόματός Του, αφού κανείς δεν υποφέρει, φυλακίζεται, εξορίζεται και δίνει τη ζωή του για ψεύτικα γεγονότα [Ποτέ δεν υπήρξαν μωροπίστευτοι οι Ιουδαίοι, αλλά ακόμη: ο Ματθαίος ήταν κάποτε πανέξυπνος αρχιτελώνης και ο ευαγγελιστής Λουκάς ήταν επιφανής γιατρός και ιστορικός], (δ) Η μεταστροφή του αποστόλου Παύλου -αφού είδε τον αναστημένο Χριστό- το κήρυγμά του στα έθνη και ο μαρτυρικός του θάνατος, (ε) Οι εμπειρίες οράσεως του ακτίστου φωτός του Χριστού, που είχαν οι άγιοι της Εκκλησίας, διαχρονικά και χωρίς να γνωρίζονται μεταξύ τους, (στ) Τα άφθαρτα λείψανα πολλών αγίων, που ευωδιάζουν και θαυματουργούν, εις ένδειξη της αναστάσεως των σωμάτων κατά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου.

Όταν ο Θωμάς ρώτησε τον Ιησού πώς μπορούμε να γνωρίσουμε το δρόμο για το Θεό, εκείνος απάντησε: «Εγώ είμαι ο δρόμος, η αλήθεια και η ζωή» (Ιω. 14,6). Στον απόστολο Φίλιππο, που Του ζήτησε να τους αποκαλύψει τον Πατέρα Του, τού λέγει: «Τόσο καιρό είμαι μαζί σας, Φίλιππε, και δεν με έχεις γνωρίσει;» (Ιω. 14, 9). Ο δύσπιστος απόστολος Θωμάς, βλέποντάς Τον αναστημένο, ομολογεί: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου». Ο Ιησούς όχι μόνο δεν τον διορθώνει, αλλά του λέει: «Επειδή με είδες με τα μάτια σου Θωμά πίστεψες; Μακάριοι όσοι πιστεύουν χωρίς να με έχουν δει» (Ιω. 20,28-29). Σύμφωνα με τον ευαγγελιστή Ιωάννη, τον Θεολόγο της Πρώτης Εκκλησίας: «Στην αρχή ήταν ο Λόγος και ο Λόγος ήταν Θεός…. Ο Λόγος έγινε άνθρωπος και σκήνωσε ανάμεσά μας, και είδαμε τη δόξα του, δόξα που έχει ο μονογενής Υιός από τον Πατέρα του, πλήρης χάριτος και αληθείας» (Ιω. 1,1-14). Είναι λοιπόν αδιάσπαστα ενωμένος ο Ιησούς με τον υπερτέλειο και άπειρο Θεό, αφού και ο ίδιος διακηρύσσει: «Εγώ και ο Πατέρας μου είμαστε ένα» (Ιωάννη 10,30). Ο απόστολος των εθνών άλλωστε γράφει: «Αν και είχε την Θεότητα εκ φύσεως (εν μορφή Θεού υπάρχων), δεν φοβήθηκε να αφήσει τη δόξα του. Αλλά ταπεινώθηκε (εαυτόν εκένωσε), λαμβάνοντας μορφή ανθρώπου» (Φιλιπ. 2,6-7). Εν κατακλείδι:

Αν ο Χριστός δεν είναι Θεός, πώς εξηγείται το ότι τον ακολούθησαν εκατομμύρια πιστοί, αφού είχε μάλιστα προφητεύσει και ενημερώσει ότι οι ακόλουθοί Του θα υποστούν διώξεις, φυλακίσεις και θάνατο;

Χιλιάδες Εβραίοι πίστεψαν σ’ Αυτόν μέχρι σήμερα. Πώς εξηγείται το γεγονός, αφού απαγορευόταν επί ποινή θανάτου να θεοποιούν ανθρώπους;

Πώς εξηγούνται διαφορετικά οι αλήθειες των Ευαγγελίων (γράφτηκαν από το 60 μ.Χ. και εξής) ότι: (α) Πάνω στο Σταυρό έτρεξε από το σώμα Του αίμα και νερό από την ίδια πληγή και (β) Ότι από την αγωνία, λίγο πριν συλληφθεί, έσταζε το πρόσωπό Του χοντρές σταγόνες ιδρώτα μαζί με αίμα; Τα ανωτέρω πιστοποιούνται ιατρικώς πλέον ότι συμβαίνουν σε ένα νεκρό (στο α) και ότι έχουν παρατηρηθεί να συμβαίνουν (στο β).

Πώς εξηγείται το ότι, τα 24.000 χειρόγραφα που έχουν βρεθεί για τα κείμενα της Καινής Διαθήκης ανά τον κόσμο, λένε τις ίδιες αλήθειες και πως διαφέρουν μόνο σε ορισμένες λεπτομέρειες; Μάλιστα τα Ευαγγέλια σωστά περιγράφουν αυτά που και η αρχαιολογική σκαπάνη πολύ αργότερα επαλήθευσε, όπως ονόματα προσώπων, ονόματα πόλεων, χωριών, πολιτικών, αυτοκρατόρων, συνήθειες της εποχής κ.λπ. Καμία αρνητική κριτική δεν κάνουν ακόμη οι ευαγγελιστές στους διώκτες του Ιησού, δεν μεγαλοποιούν με συναισθηματικές και φανταστικές εικόνες τη δύναμη του Χριστού και το πάθος Του, ενώ δεν διστάζουν να παρουσιάσουν τη δειλία των μαθητών, την ανωριμότητά τους και ότι τον αρνήθηκαν ή τον πρόδωσαν.

Πώς εξηγείται, αν δεν είναι ο ευαγγελικός λόγος εκ Θεού, η πραγματοποίηση των όσων για τον εαυτόν της είπε η Θεοτόκος, ότι δηλαδή θα την τιμούν όλες οι γενιές στα επόμενα χρόνια (Λουκ. 1,48) -ισχύει άλλωστε μέχρι και σήμερα και θα ισχύει για πάντα- δεδομένου ότι τα Ευαγγέλια γράφτηκαν μεταξύ 60-100 μ.Χ.;

Πώς μπορεί να εξηγηθεί άνευ πίστεως χριστιανικής η διαχρονικά πραγματοποιούμενη προφητεία της Καινής Διαθήκης, ότι ο Χριστός θα παραμείνει στην ιστορία «σημείον αντιλεγόμενον» (Λουκ. 2,34), ότι δηλαδή θα αποκτήσει πολλούς φίλους αλλά και πολλούς εχθρούς;

Πώς εξηγούνται τα λόγια του Ιώσηπου, Ιουδαίου ιστορικού των χρόνων αμέσως μετά την σταύρωση του Ιησού, ότι ο Ιησούς έκανε πολλά και μεγάλα θαύματα; «Ην παραδόξων έργων ποιητής», έγραψε στην Ιουδαϊκή Αρχαιολογία του –το συγκεκριμένο σημείο θεωρείται σήμερα αυθεντικό από τους περισσότερους ιστορικούς, ακόμη και μετά την ανακατασκευή της Φλαβιανής αυτής Μαρτυρίας. Μπορούσε να πραγματοποιεί θαύματα ο Χριστός αν δεν ήταν εκ Θεού; [Τα θαύματα του Χριστού πιστοποιούνται και από το εβραϊκό Ταλμούδ]. Και ακόμη: Αν ο Ιησούς ήταν απλά ένας άγιος άνθρωπος και μόνο, και ονόμαζε ψευδώς τον εαυτόν Του Θεό (λ.χ. Μτθ. 16,16-17/ Ιω. 10,30), θα του επιτρεπόταν από το Θεό να θαυματουργεί;

Ποιος γνωρίζει καλύτερα τον πατέρα μιας οικογένειας από τα παιδιά του; Στην προκειμένη περίπτωση, πνευματικά παιδιά του Χριστού ήσαν οι μαθητές Του, που τον έζησαν τρία χρόνια, τον είδαν αφού αναστήθηκε, και ήξεραν ακριβώς ποιος ήταν, τι έπραττε και τι έλεγε.

Η διαπιστωμένη προορατικότητα (από πάρα πολλούς πλέον μάρτυρες) σύγχρονων μακαριστών γεροντάδων (Παϊσίου, Πορφυρίου, Ιακώβου Τσαλίκη κ.α.) δεν αποδεικνύει και την προορατική αγία φύση του Χριστού, αφού λ.χ. είπε κάποτε στον Ναθαναήλ: «Προτού σε φωνάξει ο Φίλιππος σε είδα (πνευματικά) να βρίσκεσαι κάτω από τη συκιά»; (Ιω. 1,49). Και μας ενδιαφέρει και το εξής: Είναι δυνατόν να είχε προορατικό χάρισμα ο Ιησούς, να ισχυρίζεται ότι είναι Θεός [‘αλλά και το Θεό τον ονόμαζε πατέρα του, εξισώνοντας τον εαυτόν του με τον Θεό’, Ιω. 5,18] και να μην είναι; Όχι βέβαια! Διότι τότε δεν θα είχε βέβαια προορατικό χάρισμα!

Για τους χριστιανούς, οι καταγραφείσες αυτές αλήθειες εξηγούνται όχι ορθολογιστικά, αλλά καρδιακά, αβίαστα και εμπειρικά, δια των μυστηρίων, της προσευχής και της άσκησης, σύμφωνα εξάλλου και με τα λόγια του ιδίου του Χριστού: «Μού δόθηκε όλη η εξουσία στον ουρανό και στη γη» (Ματθ. 28,18) και ακόμη: «Όταν θα υψωθώ εγώ από τη γη (όταν σταυρωθώ και κατόπιν αναληφθώ), όλους τους ανθρώπους θα τραβήξω κοντά μου» (Ιω. 12,32).
πηγή

Έφυγε ένας Άγιος για την Ουράνια Ιερουσαλήμ

Έφυγε ο άγιος γέροντας της Δαμάστας. Την ευχή σου παπά Φώτη. Καλό Παράδεισο.

Η κηδεία θα γίνει στην Κερασιά στο κελί του γέροντα. (Άγ.Δημήτριος)

πηγή &πηγή

"Οι λυγμοί της πόρνης και του πατέρα τα δάκρυα"

Του Γιώργου Μάλφα

Το βράδυ της Μ. Τρίτης ως γνωστόν, στους ναούς των Ορθοδόξων όπου γης, ψάλλεται το περίφημο τροπάριο της Κασσιανής. Το απόλυτο αυτό αριστοτέχνημα λόγου και μέλους στο οποίο η χαρισματική βυζαντινή υμνογράφος εξέφρασε με τρόπο ακραία αληθινό και ποιητικά μοναδικό, τον καημό και το πάθος της «αλειψάσης τον Κύριον μύρω πόρνης γυναικός».

Κάθε Μ. Τρίτη βράδυ αναπολώ με συγκίνηση τον παπά πατέρα μου, αυτόν των παιδικών μου χρόνων στο γενέθλιο νησί μας. Σοβαρός και ιεροπρεπής εξέρχονταν του ιερού προκειμένου να πάρει θέση στο δεξιό χορό για να ψάλλει ο ίδιος το «Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή…» περιστοιχιζόμενος από μια ομάδα ζωηρών εφήβων. Καμάρωνα μέσα μου τότε για την πρωτοκαθεδρία του πατέρα και πατώντας στις μύτες των ποδιών μου προσπαθούσα να ανασηκωθώ ώστε να βλέπω κάτι από το μεγάλο ορθάνοιχτο βιβλίο. Θυμάμαι την απόλυτη σιγή που επικρατούσε τότε μονομιάς στην εκκλησία και την αυστηρή  προσήλωση του πατέρα στην απόδοση του ύμνου. Αισθάνομαι ακόμη το βαρύ χέρι του που ακουμπούσε στον ώμο μου. Και στ’ αυτιά μου ηχεί ακόμη το ισοκράτημα της χορωδίας. Εκεί στο αναλόγιο της ενορίας μας, τα πρώτα συλλαβίσματα, «ψαλμωδίες γλυκές με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι» που λέει ο Ελύτης. Παιδικά αλησμόνητα βιώματα…

Μα κάτι ιδιαίτερο, μου προξενούσε ξεχωριστή εντύπωση κάθε Μ. Τρίτη…

«Πόρνη προσήλθέ σοι», «Η πόρνη εν κλαυθμώ ανεβόα», «Το πολυτίμητον μύρον η πόρνη έμιξε μετά δακρύων», «Πόρνη επιγνούσα Θεόν» «Ήπλωσεν η πόρνη τας τρίχας σοι τω Δεσπότη»… Αυτά και άλλα πολλά, διόλου εύηχα, εκστομίζονταν κατ’ εξακολούθησιν μελωδικά στη διάρκεια όλης της βραδιάς. Παρά την αφελή μου τότε άγνοια υποψιαζόμουν πάντως ότι κάτι εξόχως τολμηρό λέγεται με μιαν επιμονή εντελώς ακατανόητη. Η περιέργεια με έτρωγε. Για να ρωτήσω τον πατέρα ζητώντας διευκρινίσεις ούτε λόγος. Κάτι μου έλεγε να μην το αποτολμήσω, να μην τον φέρω σε δύσκολη θέση. Και πάντως η διάχυτη και αόριστη εξήγηση περί «κακών γυναικών» που τυχαία έπιασε τ’ αυτί μου δεν με ικανοποιούσε καθόλου. Ύποπτα πληθωρικός ο λόγος σε μια ακολουθία, για τόσες πολλές και τόσο πολύ «κακές γυναίκες»! Αναζήτησα λοιπόν με τη δέουσα κρυψίνοια  τη σημασία της λέξης «πόρνη» στο παλιό λεξικό της πατρικής βιβλιοθήκης. Η επίμαχη όμως και υπερβολικά κομψευμένη λεξικολογική διατύπωση επέτεινε τη σύγχυση και την απορία μου. Τι σχέση αλήθεια, αναρωτιόμουν, θα μπορούσε να έχει μια  «γυνή εκδιδομένη επί χρήμασι» με το βούρκωμα στα μάτια και τη φωνή του πατέρα, που μας καθήλωνε όλους εκστατικά, μικρούς και μεγάλους, όση ώρα έψελνε το τροπάριο της Κασσιανής;

Κάπου τότε είναι που γεννήθηκε μέσα μου, πρώιμα και μυστικά, ένα δέος απόκρυφο για τις πόρνες. Όλες τις πόρνες. Τις πόρνες γενικώς! Τα χρόνια πέρασαν, η απορία μου λύθηκε και το δέος έγινε συμπάθεια. Τρυφερή και απέραντη συμπάθεια για την κατηγορία αυτή των γυναικών, των τόσο ανυπόληπτων στον θρησκευτικό και κοινωνικό μου περίγυρο.

Φοιτητής μάλιστα στην Αθήνα είχα την ευλογία να «γνωρίσω» πολλές από αυτές! Συνήθιζα  να περπατώ αμέριμνος  αργά τα βράδια στους δρόμους του κέντρου της πρωτεύουσας, δίχως υποψία φόβου και κυρίως ενοχών μη με δει κανένα μάτι. Άλλοτε γιατί έχανα το τελευταίο δρομολόγιο της γραμμής 732 Αθήνα-Άγιος Φανούριος που με πήγαινε στο σπίτι μου, άλλοτε για να αγοράσω φρεσκότατες τις κυριακάτικες εφημερίδες, από το βράδυ του Σαββάτου, στους πάγκους της Ομόνοιας. Κάποιες φορές πάλι απλώς για να … αλλάξω παραστάσεις.

Πλατεία Ομονοίας, Αγ. Κωνσταντίνου, Σωκράτους, πλατεία Βάθη, Λιοσίων, πλατεία Αττικής. Δρόμοι και πλατείες, τόποι απρόσιτοι, σχεδόν απροσπέλαστοι και σιωπηρά απαγορευμένοι τις νυχτερινές ώρες για τη συμβατική κοινωνική ευπρέπεια. Ένα τεράστιος μικρόκοσμος μυστηρίου και μαρτυρίου: λαθραίο  περιθώριο, υγρό καταγώγιο, σκοτεινός υπόκοσμος. Μικρό, περί, κατά, υπό. Μα γιατί τόσες μικρόψυχες  προθέσεις προσχηματικά τοποθετημένες μπροστά σε τόσο άθλιες διαθέσεις; Πόσες απαιτούνται επιτέλους, για να  περιχαρακώσουν τα σώματα και τις ψυχές τόσων ανθρώπων; Πόρνες, αλκοολικοί, τραβεστί, εξαρτημένοι, άστεγοι, σαλοί και τρελαμένοι. Υπολογίστε, σας παρακαλώ, ανάμεσα σ’ αυτούς και κάμποσους αγίους! Τι νομίζατε! «Ου δε επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις» δεν λέει στη Γραφή; Πνευματικός νόμος! Πάει και τελείωσε. Ας σκούζουν οι ηθικιστές κάθε κοπής. Κάτι παραπάνω ήξερε ο Άγιος της Πολυκλινικής στην Ομόνοια, ο γέροντας Πορφύριος, που δεν απέφευγε τις κακοτοπιές και άγιαζε τα «κακά» κορίτσια την παραμονή των Φώτων μέσα στα ίδια τους τα σπίτια!

Αυτά τα κορίτσια του δρόμου, της φθηνής επιτήδευσης και των περίτεχνων ακκισμών, με το τσιγάρο στο χέρι, που καθώς περνούσες δίπλα τους, εκλιπαρούσαν προκλητικά την παρέα σου, πουλώντας σε ευτελιστική τιμή την τιμή και το μεγαλείο του προσώπου τους. Ανακαλούσα αίφνης τότε το τροπάριο της Κασσιανής με τον τρόπο του πατέρα και η συμπάθειά μου γι’ αυτές μεγάλωνε, αύξανε μέσα μου! Δεν έβλεπα τότε την ασχήμια του ρημαγμένου τους κορμιού, δεν διέκρινα πια πάνω τους τα στίγματα του πάθους, της ταλαιπωρίας, της αγοραίας εκμετάλλευσης. Δεν ήταν οίκτος, δεν ήταν από λύπηση, ήταν κάτι άλλο. Δεν ξέρω. Γι αυτό και θύμωνα πολύ μέσα μου κάθε φορά που περίεργοι περαστικοί, μέσα από την ασφάλεια του αυτοκινήτου τους, ασχημονούσαν με χυδαίες εκφράσεις και προσβλητικές χειρονομίες σε τούτα τα πλάσματα. Κάνε μας επίδειξη ανδρισμού τώρα κύριε κρετίνε!

Τούτες τις εικόνες και τις αναμνήσεις ανασύρω έκτοτε κάθε χρόνο το βράδυ της Μ. Τρίτης. Και κάποιος καλός φίλος, ο οποίος δηλώνει αγνωστικιστής (και τι μ’ αυτό, εγώ τολμώ να δηλώνω χριστιανός!) μου εκμυστηρεύτηκε πρόσφατα το εκπληκτικό, ότι εκκλησιάζεται παραδόξως μια φορά το χρόνο. Όχι τα Χριστούγεννα, ούτε και το Πάσχα. Τη Μ. Τρίτη το βράδυ μου είπε, ανελλιπώς!

Κάπως έτσι κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η Μ. Τρίτη, αν όχι ολόκληρο το Μεγαλοβδόμαδο, ανήκει δικαιωματικά στις Πόρνες! «Ότι οι τελώναι και αι πόρναι προάγουσιν υμάς εις την βασιλείαν του Θεού». Στις πόρνες που ξέρουν να αγαπούν προκαλώντας με τις τρελές τους ακρότητες. Να κατασπαταλούν απερίσκεπτα μύρο πολύτιμο στα πόδια του Μανικού Εραστή τους, του Χριστού. Απόλυτη προτεραιότητα. Να τους αφήσουμε χώρο στους ναούς αυτές τις μέρες. Να σεβαστούμε το δικό τους σφοδρό παραλήρημα, το δικό τους παροξυσμό μετάνοιας. Να ψάλλουν οι ίδιες με λαχτάρα τα τροπάρια που γράφτηκαν γι’ αυτές. Άξιον εστί!  Κι ας σταματήσουν επιτέλους τα κηρύγματα αυτή την Εβδομάδα, μήπως και ξεθάψουμε κάποτε τα διαμάντια των ύμνων που καταπλάκωσαν τόνοι φλύαρου και επιπόλαιου ηθικισμού μας.

Κι αν συμβεί και αναγνωρίσουμε κάποια από αυτές, τις όμορφες από την πολλή τους ταπείνωση γυναίκες, καλό να μεριάσουμε διακριτικά, να τους δώσουμε τη θέση μας και να χαμηλώσουμε εμείς το δικό μας βλέμμα. Είπαμε, ολάκερα δική τους η Εβδομάδα των Παθών, δική τους κι η Ανάσταση!

Υστερόγραφο: Στον πατέρα, με…μεγάλη όντως καθυστέρηση. Δεν μου εξήγησες ποτέ γιατί βούρκωνες κάθε Μ. Τρίτη. Δεν πειράζει, το κατάλαβα μόνος μου. Δεν με βομβάρδισες ποτέ με συμβουλές αποφυγής «κακόφημων» τόπων και αποστροφής «ανήθικων» ανθρώπων. Θα το δοκιμάσω στα εγγόνια σου. Μου αποκάλυψες όμως τον τρόπο να σέβομαι το ήθος των τροπαρίων και των ανθρώπων το ήθος. Ευγνώμων!

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ – Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ π.ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ ΜΟΥΡΤΖΑΝΟΣ

Η Μεγάλη Τετάρτη είναι για την Εκκλησία αφορμή να θυμηθούμε την αμαρτωλή γυναίκα, η οποία αλείφει τα πόδια του Χριστού με μύρο και δάκρυα, τα σκουπίζει με τα μαλλιά της και λαμβάνει από το Θεό την συγχώρεση για τις αμαρτίες της. Στον Όρθρο της ημέρας ψάλουμε το τροπάριο της Κασσιανής, μεγάλης υμνογράφου του 9ου αιώνα μ. Χ., το οποίο αναφέρεται στην “εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσαν γυνήν”, αλλά και μια σειρά άλλων ποιητικότατων ύμνων που μαρτυρούν το γεγονός της αγάπης προς τον Χριστό, η οποία ελευθερώνει γνήσια τον άνθρωπο.

Σ’ ένα από τα τροπάρια των Αποστίχων του Όρθρου διαβάζουμε μία φράση που πολλά έχει να πει: “Η απεγνωσμένη δια τον βίον και επεγνωσμένη δια τον τρόπον το μύρο βαστάζουσα προσήλθε σοι”. Ο βίος είναι αμαρτωλός. Ερωτοτροπούμε και βιώνουμε την αμαρτία σε κάθε στιγμή της ζωής μας, είτε πράττοντας το θέλημά μας και στηριζόμενοι στον εγωισμό μας είτε παραδίδοντας τον εαυτό μας στις αμαρτίες και τις ηδονές είτε απορρίπτοντας την παρουσία του Χριστού από τη ζωή μας. Κι όχι μόνο αυτό. Τις περισσότερες φορές δεν συνειδητοποιούμε το πόσο μας αγαπά ο Χριστός, με αποτέλεσμα να περιφρονούμε την παρουσία Του ολοκληρωτικά, να αρνούμαστε καν να ακούσουμε το μήνυμά Του.

Η αμαρτωλή γυναίκα ήταν απεγνωσμένη, δηλαδή απελπισμένη για τη ζωή της. Όμως ήταν επεγνωσμένη για τον τρόπο, ήξερε πλέον καλά ποιος είναι ο δρόμος για τη σωτηρία. Η αγάπη προς τον Ιησού της έδειχνε την πορεία της αληθινής ελευθερίας. Γιατί η αγάπη μας κάνει ταπεινούς. Η αγάπη μας κάνει να κατανοούμε πως χρειάζεται η λύπη για ό,τι μας χωρίζει από τον Χριστό και η μετάνοια που μας ξαναφέρνει κοντά Του. Η αγάπη μας βοηθά να δούμε ότι δεν μπορούμε να είμαστε αυτάρκεις, αλλά ότι χρειαζόμαστε τον Χριστό. Η αγάπη είναι αυτή που μας κάνει να τολμούμε. Να συγχωρούμε για να συγχωρεθούμε. Να πηγάζει το δάκρυ της ευαισθησίας από την καρδιά μας για όλους, αλλά και για τον εαυτό μας. Να προσπίπτουμε στα πόδια του Λυτρωτή, αναζητώντας μια καινούρια αρχή.

Η εποχή μας έχει ως σημείο αναφοράς την εξουσία και τη δύναμη. Αυτός που αγαπά δεν σημαίνει και πολλά πράγματα. Ακόμα και η αγάπη εγκλωβίζεται στη λογική της αυτάρκειας και της απόλαυσης και γίνεται εγωισμός για δύο ή για πολλούς. Η Εκκλησία μας προτείνει την αγάπη που ελευθερώνει. Την αγάπη του Σταυρού και της Ανάστασης, γιατί ο Χριστός είναι η Αγάπη. Αλλά και όσοι Τον ακολούθησαν, με την αμαρτωλή γυναίκα στο επίκεντρο της ημέρας αυτής, την αγάπη βίωσαν και γεύτηκαν τη χαρά της αληθινής ελευθερίας.

Δεν απελευθερώνουν τον άνθρωπο οι γνώσεις, οι ηδονές, η δύναμη της τεχνολογίας, του χρήματος, η θαλπωρή του σώματος. Ούτε αποτελούν η φιλανθρωπία και η κοινωνική αλληλεγγύη λυτρωτικές δυνάμεις. Συμβάλλουν, αλλά δεν αντιμετωπίζουν αυτή την βαθύτατη υπαρξιακή ανάγκη του καθενός. Μονάχα η γνήσια κοινωνία με τον Χριστό οδηγεί στην επίγνωση του τρόπου της ελευθερίας. Αρκεί ένα δάκρυ, η σιωπή της μετάνοιας, η συγγνώμη, η προσφορά. Και τελικά, η δική Του παρουσία στη ζωή μας…

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός