ΚΑΝΑΜΕ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΙΑ ΑΜΑΡΤΙΑ· ΔΩΣΑΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΑΞΙΑ ΣΤΟΥΣ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ ΜΑΣ, ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΑΠΟΔΕΙΧΘΗΚΑΝ ΠΡΟΔΟΤΕΣ & ΤΩΡΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ

Τὰ λόγια του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, που εἶπε πρίν από 50 χρόνια, στὸν ἱ. ναὸ Αγ. Γεωργίου Ν. Ἡρακλείου Ἀττικῆς στις 17-5-1964, εἶναι ὅσο ποτέ ἐπίκαιρα. Ακούστε το τέλος της ομιλίας απομαγνητοφωνημένο.

ΠΟΥ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΜΑΣ;

ΣΤΟΝ ΟΗΕ; ΣΤΟ ΝΑΤΟ; ΣΕ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥΣ; ΟΧΙ.

ΘΑ ΤΟ ΠΟΥΜΕ ΣΤΟ ΘΕΟ, ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΘΕΟ ΜΑΣ

«…Ὕστερα ἀπὸ τὶς τόσες ὑπηρεσίες και τὴν μεγάλη προσφορά τῆς Ἑλλάδος στην ἀνθρωπότητα, τί περίμενε στὸν κόσμο αὐτὸ; Δὲν περίμενε οὔτε τὰ ρούβλια τους, οὔτε τὰ δολλάριά τους, οὔτε τὰ μάρκα τους. Ἀπὸ τοὺς μεγάλους συμμάχους, ποὺ ἔψελναν (το 1940) τὸν ὕμνο καὶ τὸ ἐγκώμιό της, περίμενε λίγη δικαιοσύνη. Ἅν ὑπῆρχε ἕνα δράμι δικαιοσύνης, θὰ ᾽πρεπε ὅλοι αὐτοὶ ν’ανεβοῦν ἐπάνω στὰ ψηλὰ βουνά, στὸ Τεπελένι καὶ στὴν Τρεμπεσίνα, κ’εκεῖ νὰ προσκυνήσουν· γιατί ἄν δὲν ὑπῆρχε ἐκείνη ἡ ἀντίστασι, δὲν ξέρω πῶςθὰ ἦταν σήμερα ὁ κόσμος. Θὰ ᾽πρεπε νὰ στήσουν ἐκεῖ τὴν ἑλληνικὴ σημαῖα. Θὰ ᾽πρεπε ἀκόμη νὰ ὑψώσουν τὴν γαλανόλευκη καὶ σ᾽ ἐκεῖνο στὸ γαλ;αζιο νησί, ποὺ εἶνε πέρα ως πέρα ἑλληνικό, τὴν Κύπρο, καὶ νὰ ποῦν. Ἑλλάδα, σὲ βραβεύουμε γιὰ τοὺς κόπους καὶ τὶς θυσίες σου. Τίποτε ἀπ᾽ὅλα αὐτά! Μπίζνες, λίρες, πετρέλαια, κάρβουνα, ἐλεεινὰ συμφέροντα, αὐτὰ βασιλεύουν σήμερα στὸν κόσμο.

* * *

Πρέπει ἀδέλφια μου, νὰ ὁμολογήσουμε κάτι. Κάναμε οἱ Ἕλληνες νιὰ ἁμαρτία· δώσαμε μεγάλη ἐμπιστοσύνη καὶ ἀξία στοὺς συμμάχους μας, κι αὐτοὶ ἀποδείχθηκαν προδότες. Ἦταν μεγάλη ἁμαρτία, καὶ τώρα τὴν πληρώνουμε.

Ἀλλ᾽ ἄς μὴ ἀπελπιστοῦμε, παρὰ τὴν ἀδικία που ὑφιστάμεθα. Ἔχουμε βέβαια παράπονο. Εἴμαστε κ’εμεῖς ὅπως οἱ Ἑλληνισταὶ τῆς πρώτης Ἐκκλησίας, ποὺ εἶχαν παράπονο γιατὶ ἀδικοῦνταν· κ᾽ ἐκεῖνοι μὲν πῆγαν στοὺς ἀποστόλους, οἱ ὁποῖοι ρύθμισαν τὸ ζήτημά τους ἀμέσως

καὶ τὸ δίκιο ἐπικράτησε. Διότι ἅμα ὑπάρχη καλὴ διάθεσις, τὰ ζητήματα λύνονται μέσα σὲ μιὰ ὥρα· ἅμα ὅμως δὲν ὑπάρχη, τὰ ζητήματα περιπλέκονται. Αὐτὸ συνέβη κ” ἐδῶ σ” εμᾶς. Τὰ ζητήματά μας τὰ κάνανε κουβάρι, τὰ μπλέξανε καὶ δὲν μπορεῖ νὰ τὰ ξεμπλέξη κανείς.

Τώρα λοιπὸν ἐμεῖς σὲ ποιόν ν’απευθυνθοῦμε, ποῦ νὰ ποῦμε τὸ παράπονό μας; στὰ βουνά, στὰ λαγκάδια, στὰ πελάγει;σὲ ἀνθρώπους, σὲ διεθνεῖς ὀργανισμούς, στοὺς μεγάλους καὶ ἰσχυρούς, στοὺς συμμάχους μας, αὐτοὺς ποὺ μᾶς πρόδωσαν καὶ μᾶς ἐγκατέλειψαν; Αὐτοὶ στὸ βάθος μισοῦν τὴν πατρίδα μας. Ὰν ζῇ ἀκόμα ὁ τόπος αὐτὸς, εἶνε ὄχι γιατί τὸ ἤθελαν αὐτοί· ζῇ γιατὶ τὸ θέλει ὁ Θεός· τὸ θέλει Ἐκεῖνος, γι᾽ αὐτὸ ζοῦμε ἀκόμα· καὶ μὲ τὴ δύναμι Ἐκείνου θὰ ζήση ὁ τόπος αὐτὸς εἰς πεῖσμα μυρίων δαιμόνων.

* * *

Ποῦ νὰ ποῦμε τὸ παράπονό μας; στὸν ΟΗΕ; στὸ ΝΑΤΟ; ὄχι. Θὰ τὸ ποῦμε στὸ Θεό, στὸ μεγάλο Θεό μας. Τὸ δίκιο δὲν θάβεται. Ὅσο κι ἄν τὸ θάψουν, σὲ χίλια, σὲ δοὸ χιλιάδες μέτρα, θὰ βγῇ ἐπάνω. Τὸ δίκιο θὰ νικήση, ἡ ἀλήθεια θὰ νικήσῃ. Τὸ «Χριστὸς ἀνέστη» θ’ακουστῇ πάλι στὰ βουνά, στὰ λαγκάδια καὶ στὰ πελάγη μας· καὶ τότε δόξα τῷ Χριστῷ, δόξα τῷ ἀναστάντι Χριστῷ εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.            

πηγή

Αρμένιοι, Ασσύριοι, Έλληνες, συμπλήρωση καταλόγου σήμερα…

Την προηγούμενη Παρασκευή 24 Απριλίου φέραμε στη μνήμη μας πως ακριβώς 100 χρόνια πριν το τελευταίο στην ιστορία μουσουλμανικό χαλιφάτο, το Οθωμανικό, επιχείρησε εθνοκάθαρση της αυτοκρατορίας του από τις χριστιανικές μειονότητες, τους Αρμένιους, τους Ασσύριους και τους Έλληνες. Τώρα βλέπουμε το νέο χαλιφάτο, το Ισλαμικό Κράτος, να συνεχίζει τη γενοκτονία. Και στις δύο περιπτώσεις οι γενοκτονίες διεπράχθησαν στο όνομα του Ισλάμ.

Του Raymond Ibrahim
ΠΗΓΗ: PJ Media
ΑΠΟΔΟΣΗ: Παντελής Καρύκας

Τον Νοέμβριο του 1914 το οθωμανικό χαλιφάτο εξέδωσε διάταγμα με το οποίο καλούσε κάθε μουσουλμάνο να εκτελέσει το «ιερό του καθήκον» και να σφάξει τους απίστους, τους οποίος προσδιόριζε ως τους χριστιανούς της ΑΝΤΑΝΤ (Βρετανούς, Γάλλους και Ρώσους). Όσοι εκτελούσαν το «ιερό καθήκον» θα ανταμείβονταν στον παράδεισο.

Τα ίδια εδάφια του κορανίου που το ΙΚ και οι άλλες τζιχαντιστικές οργανώσεις αξιοποιούν σήμερα θυμίζουν το παλαιό οθωμανικό διάταγμα. «Σφάξτε τους ειδωλολάτρες όπου και αν τους βρείτε. Ω εσείς οι πιστοί. Μην θεωρήσετε τους Ιουδαίους και τους Χριστιανούς ως φίλους. Είναι μόνο φίλοι μεταξύ τους και όποιος είναι φίλος με αυτούς είναι ένας από αυτούς», αναφέρει το κοράνι. Για πολλούς μουσουλμάνους το εδάφιο αυτό ισχύει κατά γράμμα.

Όπως συμβαίνει και σήμερα, οι μουσουλμάνοι του οθωμανικού χαλιφάτου, αδυνατώντας να νικήσουν τους ισχυρούς «απίστους» Βρετανούς, Γάλλους και Ρώσους, ικανοποίησαν τη δίψα τους για αίμα πάνω στους χριστιανούς τους υπηκόους και δικαιολόγησαν τη γενοκτονία βάσει του κορανίου. Αφού οι Αρμένιοι, οι Ασσύριοι και οι Έλληνες ήταν χριστιανοί ήταν εξ ορισμού φίλοι των χριστιανών εχθρών των Οθωμανών και έπρεπε να εξοντωθούν.

Όπως συμβαίνει και σήμερα, υπό το νέο χαλιφάτο, το οθωμανικό χαλιφάτο σταύρωσε, αποκεφάλισε, βασάνισε, κατακερμάτισε, βίασε, εξανδραπόδισε και σφαγίασε αμέτρητους «απίστους» χριστιανούς. Τα επίσημα στοιχεία μιλούν για 1,5 εκατ. Αρμένιους νεκρούς και εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες και Ασσύριους, που συστηματικά, εξοντώθηκαν.

Αν και συνήθως μιλούμε για Αρμενική γενοκτονία, συχνά ξεχνάμε πως οι Ασσύριοι και οι Έλληνες υπήρξαν επίσης στόχος της πολιτικής εθνοκάθαρσης του οθωμανικού χαλιφάτου. Το μόνο που διαχώριζε τους Αρμένιους, τους Ασσύριους και τους Έλληνες από τους Τούρκους ήταν η χριστιανική τους πίστη. «Αν η αρμενική γενοκτονία ήταν ένα ζήτημα μεταξύ Αρμενίων και Τούρκων τότε πως δικαιολογείται και η σφαγή των Ασσυρίων;», αναρωτιέται Αρμένιος ιστορικός.

Ο Χένρι Μοργκενθάου, πρέσβης των ΗΠΑ στην Οθωμανική αυτοκρατορία, εκείνη την εποχή και αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων, είχε αναφέρει πως «σε όλη την Ιστορία της ανθρωπότητας δεν έχει υπάρξει ένα επεισόδιο τόσο τρομερό όσο αυτό». Οι Τούρκοι είχαν σχεδιάσει τόσο καλά την σφαγή καθώς είχαν σκοπό την εξαφάνιση της αρμενικής φυλής, έλεγε.

Είχε γράψει τότε ο Μοργκενθάου στο περιοδικό του Ερυθρού Σταυρού : «Πρόκειται για την απίστευτη τρομοκράτηση, τα σκληρότερα βασανιστήρια. Οι γυναίκες οδηγούνται στα χαρέμια, τα αθώα κορίτσια μπαίνουν σε πλειστηριασμό και πωλούνται για 80 σεντς έκαστο (το ΙΚ πωλεί τα κορίτσια προς 43 δολάρια το καθένα). Η δολοφονία εκατοντάδων χιλιάδων και οι εκτοπίσεις, ο εσκεμμένος λιμός στην έρημο εκατοντάδων χιλιάδων άλλων, η καταστροφή εκατοντάδων χωριών και πόλεων. Η εκτέλεση αυτού του διαβολικού σχεδίου εξόντωσης Αρμενίων, Ελλήνων και Ασσυρίων χριστιανών της Τουρκίας θα μείνει ατιμώρητη;».

Σήμερα στη Δύση οι όροι χριστιανός και μουσουλμάνος έχουν αντικατασταθεί με τους όρους Αρμένιος και Τούρκος. Ο πόλεμος είναι επίσης ένας ακόμα παράγοντας που συσκότισε τα γεγονότα. Αποτέλεσε δε, εν μέρει, και δικαιολογία. Ο πόλεμος είναι χάος και καταστροφή. Τι άλλο. Αυτή είναι η θέση των τουρκικών κυβερνήσεων. Ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν που αρνείται πως οι πρόγονοί του διέπραξαν γενοκτονία εις βάρος χριστιανών, συνεχίζει να υποστηρίζει φταίει ο πόλεμος, την ίδια ώρα που κατηγορεί για διάπραξη γενοκτονίας την Κίνα για τον θάνατο λιγότερων από 100 Ουιγούρων.

Ο πόλεμος ήταν και θα είναι η δικαιολογία για την τζιχαντιστική βαρβαρότητα. Ο Τσόρτσιλ χαρακτήρισε την γενοκτονία αυτή ως «κυβερνητικό ολοκαύτωμα» που έδωσε την ευκαιρία στην Τουρκία να εκκαθαρίσει το τουρκικό έδαφος από τους χριστιανούς. «Ο Ταλάτ πασάς, ένας εκ της διοικούσας τριανδρίας της Οθωμανικής αυτοκρατορίας κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, είχε πει πως η Τουρκία αξιοποιεί τον πόλεμο για να εξοντώσει τον εσωτερικό της εχθρό, τους διάφορους χριστιανούς, χωρίς να την απασχολεί το ενδεχόμενο ξένης επέμβασης», έγραφε ο Βρετανός πολιτικός.

Έναν αιώνα αργότερα πόσες χριστιανικές μειονότητες σήμερα δεν εξοντώνονται συστηματικά; Πόσοι χριστιανοί δεν σταυρώνονται, βασανίζονται, βιάζονται, εξανδραποδίζονται, υπό την πρόφαση του πολέμου; Στο Ιράκ, την Συρία, τη Λιβύη, οι χριστιανικές μειονότητες σφαγιάζονται από τους ίδιους τζιχαντιστές που κάποτε ήταν οπαδοί του Σαντάμ Χουσεΐν, ή του Μουαμάρ Καντάφι. Το ΙΚ σκότωσε, πρόσφατα, 30 Αιθίοπες χριστιανούς στη Λιβύη και δύο μήνες νωρίτερα είχε σκοτώσει 21 Αιγύπτιους χριστιανούς.

Τα ίδια συμβαίνουν και στη μουσουλμανική βόρεια Νιγηρία από τη Μπόκο Χαράμ, η οποία έχει ξεκαθαρίσει πως σκοπός της είναι η εκκαθάριση όλων των χριστιανών από τη Νιγηρία.Ακόμα όμως και σε χώρες όπου δεν γίνεται πόλεμος, όπως η Ινδονησία ή το Μαρόκο αλλά και σε άλλες χώρες όπου οι μουσουλμάνοι αποτελούν την πλειοψηφία, οι χριστιανοί, εξοντώνονται. Στην Τουρκία ακόμα και Τούρκοι που ασπάστηκαν τον χριστιανισμό διώκονται και ενίοτε δολοφονούνται, στο όνομα του Ισλάμ.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το θρησκευτικό στοιχείο ήταν ζωτικής σημασίας για τη γενοκτονία των Αρμενίων, των Ελλήνων και των Ασσυρίων. Η σιωπή είναι σύμμαχος αυτών που διαπράττουν γενοκτονίες. Το 1939, τις παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Χίτλερ, σχεδιάζοντας τη γενοκτονία των Εβραίων, είχε πει: «Ποιος άλλωστε, μιλά σήμερα για τη γενοκτονία των Αρμενίων;». Και σήμερα ποιος μιλά για την συνεχιζόμενη γενοκτονία των χριστιανών από τους μουσουλμάνους;

πηγή

Γιατί στίς μυροφόρες τό πρῶτο Χριστός ἀνέστη;

 

«Ὁ δέ λέγει αὐταῖς- Μή ἐκθαμβεῖσθε- Ἰησοῦν ζητεῖτε τόν Ναζαρηνόν τόν ἐσταυρωμένον ἠγέρθη, οὐκ ἐστίν ὧδε...» (Μάρκ. 16, 6)

Ἐξακολουθοῦμε, ἀγαπητοί μου, νά ἑορτάζουμε τό μέγα, τό κοσμοσωτήριο γεγονός τῆς ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Οἱ περισσότεροι ὕμνοι ποῦ ψάλλονται τήν περίοδο αὐτή ὡς θέμα ἔχουν τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἄλλα καί αὐτή ἡ θεία λειτουργία, ποὺ γίνεται τίς Κυριακές αὐτές τοῦ Πεντηκοσταρίου, διαφέρει ἀπό τή θεία λειτουργία τοῦ ὑπολοίπου ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους• διότι ἀμέσως μετά τό «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία...» δέν λέμε ἀμέσως τά εἰρηνικά, δέν λέμε τίς αἰτήσεις «Ἐν εἰρήνῃ τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν...», ἄλλα ὁ ἱερεύς θυμιάζει τήν ἁγία τράπεζα ἀπ' ὅλες τίς πλευρές καθώς καί ὅλο τό ναό καί ψάλλει μαζί μέ τούς ψάλτες κατ' ἐπανάληψιν, δέκα φορές, τό «Χριστός ἀνέστη».

Τό «Χριστός ἀνέστη» ἀκούγεται ὅλες τίς Κυριακές ἀλλὰ καί ὅλες τίς ἡμέρες μέχρι τῆς Ἀναλήψεως. Τό «Χριστός ἀνέστη» εἶναι, ἀδελφοί μου ὁ γλυκύτερος χαιρετισμός, χαιρετισμός ποὺ μεταφέρει ἀπό στόμα σέ στόμα, ἀπό γενεά σέ γενεά τό μέγα μήνυμα, τήν πιό χαρμόσυνη εἴδηση, ὅτι ὁ Κύριος νίκησε τό θάνατο. Χιλιάδες φορές - ἀμέτρητες ἀκούστηκε, καί ἀκούγεται, καί θά ἐξακολούθηση ν' ἀκούγεται τό «Χριστός ἀνέστη». Ἄλλα πότε ἐλέχθη γιά πρώτη φορά; ποιά αὐτιά τό πρωτοάκουσαν; ποιός εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἄκουσε γιά πρώτη φορά τό «Χριστός ἀνέστη»;

Ὅπως τή γέννηση τοῦ Χριστοῦ δέν τήν ἔμαθαν πρῶτοι οἱ μεγάλοι καί ἰσχυροί καί πλούσιοι, ἀλλά οἱ ταπεινοί καί φτωχοί βοσκοί ποὺ ἔβοσκαν τά ποίμνια τους στά βοσκοτόπια τῆς Βηθλεέμ, ἔτσι καί τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, τό γεγονός ὅτι ὁ Ἰησοῦς σύντριψε τίς πύλες τοῦ ἅδου, δέν τό ἄκουσαν πρῶτοι οἱ ἐπιφανεῖς καί ἀξιωματοῦχοι, δέν τό ἄκουσαν οἱ ἰσχυροί ἄνδρες, δέν τό ἄκουσαν οὔτε καί αὐτοί οἱ μαθηταί τοῦ Χριστοῦ• τό μήνυμα τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου τό ἄκουσαν πρῶτες ἀπ' ὅλους οἱ γυναῖκες, οἱ μυροφόρες γυναῖκες• καί πρός τιμήν αὐτῶν τῶν γυναικῶν εἶναι ἀφιερωμένη ἡ σημερινή Κυριακή, τρίτη Κυριακή ἀπό τό Πάσχα.

Ἀλλὰ γιατί τό μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως τό ἄκουσαν πρῶτες ἀπ' ὅλους οἱ μυροφόρες; Γιατί ἡ πρώτη ἐμφάνισης τοῦ ἀναστάντος Κυρίου νά γίνει σ' αὐτές; Μήπως ὁ Χριστός στήν περίπτωση αὐτή ἐνήργησε μεροληπτικῶς;

Μεροληπτικῶς σέ καμία στιγμή τῆς ζωῆς του δέν συμπεριφέρθηκε ὁ Κύριος. Ἦταν δίκαιος• καί συνεπῶς, ἐάν τώρα ὄχι οἱ ἄντρες, ὄχι οἱ ἀπόστολοι, ὄχι ὁ Πέτρος καί ὁ Ἰωάννης, ἀλλά οἱ γυναῖκες ἄκουσαν τό χαρμόσυνο μήνυμα, ὑπάρχει λόγος• λόγος ὄχι κάποιας ἰδιαιτέρας συμπαθείας, ἀλλά λόγος δικαιοσύνης. Ὁ Χριστός ἀγαπᾶ ὅλα τά παιδιά του καί ἀμείβει τό καθένα χωρίς νά μεροληπτεῖ εἰς βάρος ἄλλου. Ἄκουσαν πρῶτες οἱ μυροφόρες γυναῖκες τό «Χριστός ἀνέστη», διότι τούς ἄξιζε πράγματι νά τό ἀκούσουν. καί τούς ἄξιζε, διότι αὐτές ἔδειξαν ἀρετές ποὺ δέν ἔδειξαν οὔτε οἱ μαθηταί τοῦ Κυρίου. Ποιές ἀρετές ἔδειξαν;

Ἀπό τήν πρώτη μέρα ποὺ γνώρισαν τόν Κύριο στή Γαλιλαία, ἔγιναν πιστές μαθήτριές του, τόν ἀκολουθοῦσαν καί δαπανοῦσαν ἀπό τά ὑπάρχοντά τους γιά τή συντήρηση ἐκείνου καθώς καί τοῦ ὁμίλου τῶν μαθητῶν του• «ὅτε ἦν ἐν τῇ Γαλιλαίᾳ ἠκολούθουν αὐτῷ» (Μάρκ. 15,41) καί «διηκόνουν αὐτῷ ἐκ τῶν ὑπαρχόντων αὐταῖς» (Λουκ. 8,3). καί μόνο τότε;

Τήν ὥρα τῆς θυσίας του, ἐνῶ ὅλοι εἶχαν ἐγκαταλείψει τόν Κύριο, ἐνῶ ὁ μέν Ἰούδας τόν πρόδωσε γιά τριάκοντα ἀργύρια, ἐνῶ ὁ Πέτρος τόν ἀρνήθηκε ἐμπρός σέ μία ὑπηρέτρια καί μάλιστα μέ ὅρκο, ἐνῶ οἱ ἄλλοι μαθηταί πλήν τοῦ Ἰωάννου «πάντες ἀφέντες αὐτόν ἔφυγαν» (Ματθ. 26,56), ἐνῶ ὅλοι ὅσους εἶχε εὐεργετήσει καθ' ὅλο τό διάστημα τῆς δημοσίας δράσεώς του πῆγαν καί ἑνώθηκαν μαζί μέ τούς ἐχθρούς καί φώναζαν «Ἆρον ἆρον, σταύρωσον αὐτόν» (Ἰωάν. 19,15), μέσα στή γενική αὐτή ἐγκατάλειψη οἱ μυροφόρες ἔμειναν πιστές καί ἀφοσιωμένες στόν Κύριο. Ἔμειναν κοντά στόν Διδάσκαλο, ζώντας τό δράμα ἀπό ἀπόσταση τόση ὅση τούς ἐπέτρεπαν οἱ συνθῆκες. οὔτε ἕνα λεπτό δέν ἀποχωρίσθηκαν ἀπό αὐτόν. «Ἦσαν δέ ἐκεῖ καί γυναῖκες πολλαί ἀπό μακρόθεν θεωροῦσαι, αἵτινες ἠκολούθησαν τῷ Ἰησοῦ ἀπό τῆς Γαλιλαίας διακονοῦσαι αὐτῷ• ἐν αἷς ἦν Μαρία ἡ Μαγδαληνή, καί Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καί Ἰωσῆ μήτηρ, καί ἡ μήτηρ τῶν υἱῶν Ζεβεδαίου» (Ματθ. 27,55-56) «καί Σαλώμη, αἵ...καί διηκόνουν αὐτῷ, καί ἄλλαι πολλαί αἱ συναναβᾶσαι αὐτῷ εἰς Ἱεροσόλυμα» (Μαρκ. 15,40-41). Βρῆκαν τό ψυχικό σθένος νά μείνουν ἐκεῖ, στό Γολγοθᾶ. Εἶδαν τό φρικτό θέαμα. Ἄκουσαν ὅλους τοὺς λόγους, ποὺ εἶπε ὁ Χριστός ἐπάνω στό σταυρό, ἄκουσαν καί τό «Τετέλεσται» (Ἰωάν. 19,30).

Ἀλλὰ καί μετά τό θάνατό του δέν ἀναχώρησαν. Ἔμειναν θρηνώντας κοντά στό σταυρό. Καί μόλις παρουσιάστηκε ὁ Ἰωσήφ ὁ ἀπό Ἀριμαθαίας καί ὁ Νικόδημος μέ τήν ἄδεια τοῦ ἐνταφιασμοῦ, αὐτές ἔτρεξαν, τούς βοήθησαν, τούς συνόδευσαν στό μνημεῖο, καί δεν ἔφυγαν ἀπό 'κεῖ παρά μόνο ὅταν ὁ ἥλιος τῆς δραματικωτέρας αὐτῆς ἡμέρας ἔριξε πάνω στή γῆ τίς τελευταῖες του ἀκτῖνες.

Τήν ἀγάπη τους ὅμως, τήν ἀνδρεία τους, τή μεγάλη ψυχή τους τήν ἔδειξαν κατ' ἐξοχήν τη νύχτα τῆς Ἀναστάσεως, «τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων» (Λουκ. 24,1). Τότε, ἐνῶ ἤξεραν ὅτι τό μνῆμα εἶναι σφραγισμένο, ὅτι λίθος μεγάλος καί βαρύς φράζει τήν εἴσοδό του, ὅτι ἔνοπλοι Ρωμαῖοι στρατιῶτες φρουροῦν τόν τάφο κ' ἔχουν ἐντολή νά χτυπήσουν καθένα ποὺ θά τολμοῦσε νά πλησίαση ἐκεῖ, ἐν τούτοις οἱ μυροφόρες γυναῖκες «λίαν πρωί» (Μάρκ. 16,2), «ὄρθρου βαθέος» (Λουκ. 24,1), πρίν ἀκόμη ἀνατείλει ὁ ἥλιος, ξεκινοῦν νά ἔρθουν στό μνῆμα φέρνοντας μαζί τους ἀρώματα, τά ὁποῖα εἶχαν ἑτοιμάσει, γιά νά μυρώσουν τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Κανένας φόβος καί καμιά δυσκολία δέν στάθηκαν ἱκανά νά τίς ἐμποδίσουν. Τό μόνο ποὺ τίς ἀπασχολοῦσε ἦταν, πῶς θ' ἀποκυλίσουν τόν τεράστιο καί ἀσήκωτο ἐκεῖνο λίθο ἀπό τό ἄνοιγμα τοῦ μνημείου.

Μία τέτοια ἀγάπη, μία τέτοια ἀφοσίωση, μία τέτοια ἀνδρεία ἦταν δυνατόν νά μή δεῖ, νά μήν ἐκτιμήσει, νά μή βραβεύσει ὁ Κύριος; Ἀμοιβή λοιπόν τῆς ἀγάπης τους ἦταν τό ὅτι πρῶτες αὐτές ἄκουσαν τή μεγάλη εἴδηση, τό ἄγγελμα τῆς Ἀναστάσεως, τό «Χριστός ἀνέστη», ἀπό ἄγγελο Κυρίου. Καί ἐν συνεχείᾳ, ὅτι πρῶτες αὐτές βλέπουν τόν ἀναστάντα Κύριο καί παίρνουν ἐντολή, νά μεταδώσουν τό μήνυμα αὐτό στούς μαθητὰς καί στίς ἄλλες μαθήτριες.

Κ' ἐμεῖς σήμερα, ἀγαπητοί μου, ποὺ ἑορτάζουμε τή μνήμη τῶν ἁγίων μυροφόρων γυναικῶν, ἄντρες καί γυναῖκες ἄς μιμηθοῦμε τῶν μυροφόρων τίς ἀρετές, ἰδίως τήν ἀγάπη ποὺ εἶχαν στόν Κύριο.

Εἶναι ἀλήθεια, ὅτι καί μέχρι σήμερα οἱ γυναῖκες ἀγαποῦν τό Θεό περισσότερο ἀπό τούς ἄντρες. Αὐτές ἐκκλησιάζονται περισσότερο. Αὐτές ἔρχονται στούς ναούς «ὄρθρου βαθέος». Αὐτές μελετοῦν τό Εὐαγγέλιο καί ἄλλα ἐκκλησιαστικά βιβλία. Αὐτές τρέχουν στό κήρυγμα, ὅπου ἀκούγεται λόγος Θεοῦ. Αὐτές εἶναι προθυμότερες στήν ἄσκηση τῆς φιλανθρωπίας καί ἐλεημοσύνης. Αὐτές... Ὦ, πόσα δέν ὀφείλει ἤ Ἐκκλησία στίς γυναῖκες τίς θερμές!

Σήμερα ὅμως, στούς χρόνους αὐτούς τῆς ἀπιστίας καί τῆς διαφθορᾶς, καί οἱ γυναῖκες ἀρχίζουν νά κλονίζονται, νά χάνουν τό ἄρωμα τῆς πίστεως καί τῆς εὐσεβείας. Οἱ πειρασμοί εἶναι μεγάλοι. Τά κακά παραδείγματα, τά θέατρα, οἱ κινηματογράφοι, τά αἰσχρά περιοδικά, ἡ μόδα, ὅλα μαζί σπρώχνουν τή γυναίκα νά λησμονήσει τόν προορισμό της, τήν ἀποστολή της, νά προδώσει τήν πίστη καί τήν ἠθική.

Ἄλλ' ὄχι! Οἱ γυναῖκες, ὅσες τουλάχιστον κατοικοῦν στή γωνία αὐτή τῆς γῆς, ἄς μή παρασύρονται ἀπό τά ἀπατηλά συνθήματα, ἄς μή θαμπώνονται ἀπό φανταχτερές εἰκόνες καί ἄλλα εἴδωλα, ἄς κλείσουν τά αὐτιά στίς εἰσηγήσεις τοῦ ὄφεως. Ἄς μή μιμηθοῦν τήν Εὔα, ποὺ ἄκουσε τή συμβουλή τοῦ ἑωσφόρου καί ἀπολεσθεῖ• ἄς μιμηθοῦν τίς μυροφόρες, τίς ἅγιες ποὺ ἀγάπησαν τόν Κύριον. Νά εἶσθε δέ βέβαιοι, ὅτι τότε θά ἔχουν καί στήν παροῦσα ζωή τήν εὐλογία τοῦ Κυρίου καί θ' ἀξιωθοῦν καί αὐτές ὡς μυροφόρες τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἀμήν.

Η Αγία Νεομάρτυς Αργυρή

Μαρτύρησε στις 30 Απριλίου του 1725

Η Αγία καταγόταν από την Προύσσα, από γονείς θεοσεβείς. Ήταν ωραία στην όψη και είχε φόβο Θεού.

Παντρεύτηκε και όντας νεόνυμφη την αγάπησε με σατανικό έρωτα ένας Τούρκος γείτονάς της. Αυτός αφού μάταια προσπάθησε να την παρασύρει στην κακιά γνώμη του, ψευδομαρτύρησε στον κριτή της Προύσσας ότι η κοπέλα είπε πως θα ασπαστεί τη μουσουλμανική θρησκεία. Ο κριτής αμέσως την έβαλε στη φυλακή.

Ο άντρας της έκανε ενέργειες και επέτυχε να γίνει η δίκη στην Κωνσταντινούπολη, πιστεύοντας ότι εκεί θα κριθεί σωστά. Παρουσιάστηκε όμως στη Κωνσταντινούπολη και ο κατήγορός της και ψευδομαρτύρησε ξανά μπροστά στον κριτή. Η Αγία απολογήθηκε με παρρησία ότι ουδέποτε ξεστόμισε τέτοιο λόγο και ότι είναι Χριστιανή και Χριστιανή θέλει να πεθάνει. Τότε, με προσταγή του κριτή , έδειραν την Αγία και την έκλεισαν στη φυλακή του Χάσκιοϊ.

Δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια την είχαν στη φυλακή και κάθε τόσο την έβγαζαν , την ρωτούσαν και την έκριναν και πάλι μέσα. Αλλά και μέσα στη φυλακή είχε πόλεμο από τις τούρκισσες που ήταν συγκρατούμενές της ,γυναίκες κακές, που τις παρακινούσε ο διάβολος να πειράζουν και να θλίβουν την μάρτυρα.

Εκείνη η μακαρία υπέμενε με μεγάλη γενναιότητα και μάλιστα πρόσθετε ταλαιπωρία στον εαυτό της με νηστεία και κακοπάθεια , καθώς το μαρτύρησαν χριστιανές που ήσαν μαζί στη φυλακή και ύστερα αποφυλακίστηκαν. Ήταν τόση η πνευματική ευφροσύνη που ένιωθε η Αγία , φυλακισμένη για την αγάπη του Χριστού, ώστε όταν της μήνυσε ο ευλαβής Χριστιανός Μανώλης ο Κιουρτζίμπασης ότι μπορεί να την ελευθερώσει , εκείνη δεν δέχτηκε, θεωρώντας τη φυλακή σαν βασιλικό παλάτι .

Έτσι έμεινε εκεί δέσμια για τον Χριστό και εκεί τελείωσε και την ζωή της και παρέδωσε την καθαρή της ψυχή στον Κύριο, κερδίζοντας το αμάραντο στεφάνι του μαρτυρίου.

Οι Χριστιανοί ενταφίασαν το τίμιο λείψανό της στο Χάσκιοϊ και ,μετά από τρεις χρόνους που της έκαναν ανακομιδή, βρέθηκε το άγιο λείψανο να ευωδιάζει άφθορο και ακέραιο. Με πολλή ευλάβεια οι Χριστιανοί το πήραν και το εναπέθεσαν στην εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, με την άδεια του τότε Πατριάρχου Παϊσίου.

Η Εκκλησία εορτάζει την ανακομιδή των ιερών λειψάνων της Αγίας Αργυρής στις 30 Απριλίου

Απόστολος Ιάκωβος, ένας Πρωτομάρτυρας (+ 30 Απριλίου)

Σήμερα η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του αγίου Αποστόλου Ιακώβου, υιού του Ζεβεδαίου και πρεσβύτερου αδελφού του Ευαγγελιστή Ιωάννη.

Ο Απόστολος Ιάκωβος ανήκε στον πιο στενό κύκλο των μαθητών του Ιησού (Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης), εκείνον που επέλεγε να έχει μαζί του ο Κύριος σε ιδιαίτερες περιπτώσεις (Μεταμόρφωση, ανάσταση κόρης Ιαείρου, προσευχή στη Γεθσημανή κ.α.). Συγκαταλέγεται επίσης στους πρώτους μαθητές του Χριστού, καθώς μαζί με τον αδελφό του εγκατέλειψαν τα δίχτυα τους για να γίνουν “αλιείς ανθρώπων”, μόλις άκουσαν το κήρυγμα και την κλήση του Ιησού. Όπως πληροφορούμαστε από τα Ευαγγέλια, ο Ιησούς αποκάλεσε τους γιους του Ζεβεδαίου “Βοανεργές”, δηλαδή “υιούς βροντής”.

Όπως ακούσαμε στο Ευαγγέλιο της Ε΄ Κυριακής των Νηστειών, όταν ο Ιησούς πληροφόρησε τους μαθητές για το Πάθος και τη Βασιλεία Του, οι δύο γιοι Του Ζεβεδαίου (ή, σε μία άλλη ευαγγελική εκδοχή, η μητέρα τους) πλησίασαν το Διδάσκαλο και του ζήτησαν να τους έχει δίπλα Του, όταν έλθει η στιγμή της δόξας Του. Το αίτημα αυτό έδωσε την ευκαιρία στο Χριστό να τους εξηγήσει το σταυρικό χαρακτήρα της κλήσης Του και τη διαφορά της Βασιλείας Του από τις κοσμικές εξουσίες.

Όπως μας πληροφορούν οι Πράξεις των Αποστόλων, ο άγ. Ιάκωβος υπήρξε ένα από τα πρώτα θύματα του μένους των Ιουδαίων κατά των Χριστιανών: κατά το διωγμό του βασιλιά της Παλαιστίνης Ηρώδη Αγρίππα (έτος 42 ή 44 μ.Χ.), ο πρώτος που μαρτύρησε με αποκεφαλισμό ήταν ο Απόστολος Ιάκωβος.

Ἡ προετοιμασία γιὰ τὴν προσευχή Ἅγιος Ἰγνάτιος Brianchaninov

Ἡ προσευχὴ ἔχει μεγάλη σημασία γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ γι’ αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ ὑπάρξει ἡ σωστὴ προετοιμασία πρὶν ἀπὸ αὐτὴν - ὅπως λέει καὶ ἡ Παλαιὰ Διαθήκη: «Προετοιμάσου πρὶν προσευχηθεῖς καὶ μὴν γίνεσαι σὰν ἕνας ποὺ πειράζει τὸν Κύριο».

«Ὅταν θὰ σταθοῦμε μπροστὰ στὸν βασιλέα καὶ Θεό μας γιὰ νὰ συζητήσουμε μαζί Του», λέει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, «ἂς μὴν βιαστοῦμε νὰ τὸ κάνουμε χωρὶς προετοιμασία μήπως καὶ μᾶς δεῖ ἀπὸ μακρυὰ νὰ μὴν ἔχουμε τὰ ὅπλα καὶ τὴν στολὴ ποὺ ἁρμόζουν γιὰ τὴν παρουσίαση ἐνώπιον τοῦ Βασιλέως καὶ διατάξει τοὺς ὑπηρέτες καὶ δούλους Του νὰ μᾶς δέσουν καὶ νὰ μᾶς ἐξορίσουν μακρυὰ ἀπὸ τὸ πρόσωπό Του καὶ τὶς δεήσεις μας νὰ τὶς σχίσουν καὶ νὰ τὶς πετάξουν στὸ πρόσωπό μας».

Ἡ πρώτη προετοιμασία συνίσταται στὸ νὰ ἐκδιωχθεῖ ἡ πικρία καὶ ἡ κατάκριση γιὰ τὸν πλησίον. Αὐτὴ ἡ προετοιμασία διατάσσεται ἀπὸ τὸν Κύριόν μας. «Καὶ ὅταν στήκητε προσευχόμενοι ἀφίετε εἴ τι ἔχετε κατὰ τινὸς ἵνα καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ἀφῇ ὑμῶν τὰ παραπτώματα ὑμῶν. Εἰ δε ὑμεῖς οὐκ ἀφίετε, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν».

Ἡ περαιτέρω προετοιμασία περιλαμβάνει τὴν ἐκδίωξη τῶν βιοτικῶν μεριμνῶν μὲ τὴν δύναμη τῆς πίστης στὸν Θεὸ καὶ μὲ τὴν δύναμη τῆς ὑπακοῆς καὶ τῆς παράδοσης στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἐπίσης μὲ τὴν ἀναγνώριση τῆς προσωπικῆς ἁμαρτωλότητος ποὺ ἔχει σὰν ἐπακόλουθο τὴν συντριβὴ καὶ ταπείνωση τοῦ πνεύματος. «Ἂν ἐπιθυμοῦσες θυσίες θὰ σοῦ τὶς πρόσφερα» λέει ὁ προφήτης Δαυὶδ στὸν Θεὸ ἐκ μέρους ὁποιουδήποτε ποὺ ἔπεσε καὶ παραμένει στὴν πτώση. Ὄχι μόνο μιὰ μερικὴ θυσία τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς ἀλλὰ καὶ πλήρη «...ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσία τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει».

Ὁ Ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος ἐπαναλαμβάνει τὸ ἀπόφθεγμα ἑνὸς ἄλλου ἁγίου: « Ἐὰν ἕνας δὲν ἀναγνωρίζει τὸν ἑαυτό του ὡς ἁμαρτωλὸ ἡ προσευχή του δὲν εἶναι δεκτὴ στὸν Θεό».

Θὰ πρέπει νὰ στέκεται ἕνας μπροστὰ στὸν ἀόρατο Θεὸ σὰν νὰ Τὸν βλέπει καὶ μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι τὸν βλέπει καὶ τὸν ἀκούει προσεκτικά. Θὰ πρέπει νὰ στέκεται ἕνας μπροστὰ στὸν ἀόρατο Θεό, ἀκριβῶς ὅπως ἕνας ἔνοχος ἐγκληματίας ποὺ εἶναι καταδικασμένος γιὰ ἀναρίθμητα ἐγκλήματα σὲ θάνατο στέκεται μπροστὰ σ’ ἕνα αὐστηρὸ καὶ ἀμερόληπτο δικαστή. Ἀκριβῶς! Στέκεται μπροστὰ στὸν Κυρίαρχο Δεσπότη καὶ Κριτή του, μπροστὰ στὸν Δικαστὴ στὸ βλέμμα τοῦ Ὁποίου καμμιὰ ἀνθρώπινη ψυχὴ δὲν θὰ δικαιωθεῖ• ὁ Ὁποῖος πάντα δικαιώνεται στὶς κρίσεις Του• ὁ Ὁποῖος, δὲν καταδικάζει παρὰ μόνον ὅταν μέσα στὴν ἀνέκφραστη ἀγάπη Του συγχωρεῖ κάποιου τὶς ἁμαρτίες του καὶ δὲν εἰσέρχεται εἰς κρίσιν μετὰ τοῦ δούλου Του.

Νοιώθοντας τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ καὶ αἰσθανόμενος ἀπ’ αὐτὸν τὸν φόβο τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἕνας προσεύχεται θὰ δεῖ -χωρὶς νὰ βλέπει - μὲ μιὰ πνευματικὴ αἴσθηση, Αὐτὸν ποὺ εἶναι ἀόρατος, θὰ ἀντιληφθεῖ ὅτι ἡ προσευχὴ εἶναι τὸ νὰ στέκεται μὲ συναίσθηση ὅτι βρίσκεται μπροστὰ στὴν φοβερὴ κρίση τοῦ Θεοῦ.

Στάσου στὴν προσευχὴ μὲ τὸ κεφάλι σκυφτὸ καὶ τὰ πόδια ἀλύγιστα καὶ ἀκίνητα• βοήθησε τὴν προσευχή σου μὲ συντριβὴ τῆς καρδίας μὲ ἀναστεναγμοὺς ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς καὶ ἄφθονα δάκρυα. Μία εὐλαβικὴ ἐξωτερικὴ στάση στὴν προσευχὴ εἶναι πολὺ βοηθητικὴ γιὰ ὅλους ποὺ παλεύουν στὴν κονίστρα τῆς προσευχῆς, ἰδίως στοὺς ἀρχαρίους στοὺς ὁποίους ἡ διάθεση τῆς ψυχῆς συμμορφώνεται σὲ μεγάλο βαθμὸ μὲ τὴ στάση τοῦ σώματος.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος παραγγέλλει εὐχαριστίες ὅταν προσευχόμαστε: «Τῇ προσευχῇ προσκαρτερεῖτε, γρηγοροῦντες ἐν αὐτῇ ἐν εὐχαριστίᾳ.» Ὁ Ἀπόστολος λέει ἀκόμη ὅτι τὴν εὐχαριστία τὴν προστάζει ὁ ἴδιος ὁ Θεός: «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε• ἐν παντὶ εὐχαριστεῖτε• τοῦτο γὰρ θέλημα Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ εἰς ὑμᾶς».

Ποιὰ εἶναι ἡ σημασία τῆς εὐχαριστίας; Εἶναι ὅτι δίνει εὐχαριστίες στὸν Θεὸ γιὰ τὶς ἄπειρές Του εὐλογίες ποὺ ξεχύνονται σὲ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα καὶ στὸν καθένα. Μὲ μία τέτοια εὐχαριστία ἡ ψυχὴ γεμίζει μὲ μιὰ θαυμάσια εἰρήνη• καὶ γεμίζει μὲ εἰρήνη παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι λύπες τὴν περιζώνουν ἀπ’ ὅλες τὶς πλευρές. Μὲ τὴν εὐχαριστία ὁ ἄνθρωπος ἀποκτᾶ μία ζωντανὴ πίστη ἔτσι ὥστε νὰ ἀπορρίπτει κάθε ἀνησυχία γιὰ τὸν ἑαυτό του, καταπατᾶ τὸν φόβο τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν δαιμόνων καὶ παραδίδεται ὁλοκληρωτικὰ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Μιὰ τέτοια διάθεση τῆς ψυχῆς εἶναι μιὰ θαυμάσια προδιάθεση καὶ προετοιμασία γιὰ προσευχή. Λέγει ὁ Ἀπόστολος: «Ὡς οὖν παρελάβετε τὸν Χριστὸν Ἰησοῦν τὸν Κύριον, ἐν αὐτῷ περιπατεῖτε, ἐρριζωμένοι ἐν αὐτῷ καὶ βεβαιούμενοι ἐν τῇ πίστει καθὼς ἐδιδάχθητε, περισσεύοντες ἐν αὐτῇ ἐν εὐχαριστίᾳ» - δηλαδὴ μέσω τῆς εὐχαριστίας λαμβάνεται μία πληρότης πίστεως. «Χαίρετε ἐν Κυρίω πάντοτε• πάλιν ἐρῶ, χαίρετε... ὁ Κύριος ἐγγύς• μηδὲν μεριμνᾶτε, ἀλλ’ ἐν παντὶ τῆ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει μετὰ εὐχαριστίας τὰ αἰτήματα ὑμῶν γνωριζέσθω πρὸς τὸν Θεόν».

Ἡ σημασία τῆς πνευματικῆς προσπάθειας τῆς εὐχαριστίας ἐξηγεῖται μὲ ἰδιαίτερη πληρότητα ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες Βαρσανούφιο καὶ Ἰωάννη στὸ ἔργο τους «Καθοδήγηση στὴν πνευματικὴ ζωή».

"ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΕΠΙΘΕΣΗ - ΠΡΟΣΕΞΤΕ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ..."

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΥΜΑ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΗΔΗ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΑΠΟΦΕΡΕΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΑ ΘΥΜΑΤΑ (ΨΥΧΕΣ) ...

ΟΙ ΔΥΟ ΠΡΩΤΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ ΔΑΙΜΟΝΩΝ "ΔΙΚΤΥΩΘΗΚΑΝ" ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΑΡΚΕΤΑ ΑΝΟΙΚΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ, ΕΠΗΡΕΑΖΟΝΤΑΣ ΑΜΕΣΑ ΚΑΙ ΣΧΕΔΟΝ ΑΚΟΥΡΑΣΤΑ ΤΟΥΣ ΑΜΕΡΙΜΝΟΥΣ ΚΑΙ ΑΝΥΠΟΨΙΑΣΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ...

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΗ ΠΙΣΤΟΥΣ ΔΕΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΙ ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ...

ΧΩΡΙΣ ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΔΙΕΙΣΔΥΣΑΝ ΣΤΙΣ ΑΔΥΤΕΣ ΓΕΝΕΣΙΟΥΡΓΕΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΕΤΑΛΛΑΞΑΝ, ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΥΠΕΡΒΟΛΗΣ ΣΤΑ ΕΝΣΤΙΚΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ, ΑΝΕΔΕΙΞΑΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΥΠΟΤΑΓΗ, ΥΠΟΒΙΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΚΑΙ ΥΠΟΤΙΜΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ...

ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΞΕΧΩΡΙΖΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΖΩΑ ΓΙΑΤΙ ΕΛΕΓΧΕΙ ΤΑ ΕΝΣΤΙΚΤΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΕΙ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΚΟ ΣΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ ΤΟΥ ... 

Η ΑΛΛΗΛΟΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΚΑΙ Η ΥΠΟΜΟΝΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ, ΔΙΔΑΞΕ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ, ΚΑΝΟΝΑΣ ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΕΞΥΨΩΝΕΙ ΤΟ ΓΑΜΟ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ...

ΑΥΤΟ ΗΡΘΑΝ ΝΑ ΚΤΥΠΗΣΟΥΝ ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΟΥΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΜΕΧΡΙ ΣΤΙΓΜΗΣ ...

ΕΞΑΛΛΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΜΟΝΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΟΠΟΥ ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΚΩΝ ΕΠΙΔΡΑΣΕΩΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΦΑΝΕΡΑ ΚΑΙ ΥΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΤΟΥΣ 

ΥΠΑΙΤΙΟΥΣ ...

ΤΟ ΔΑΙΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΧΕΣ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΗΚΕ ΣΤΙΣ ΔΥΟ ΠΡΩΤΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ ΠΟΥ ΜΕΤΡΟΥΝ ΒΕΒΑΙΑ ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΔΑΙΜΟΝΩΝ ... 

ΕΣΤΑΛΗΣΑΝ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΛΛΕΣ ΔΥΟ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ "ΑΞΙΩΜΑΤΟΥΧΩΝ", ΙΚΑΝΕΣ ΝΑ ΔΙΕΙΣΔΥΟΥΝ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΝΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΟΥΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΣΗΜΕΡΑ ΟΝΟΜΑΖΕΙ ΨΥΧΑΣΘΕΝΕΙΑ ...

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΠΡΟΔΙΔΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΟΝ ΝΟΥΜΕΡΟ ΕΝΑ ΚΙΝΔΥΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ...

ΔΕΝ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΗ ΣΑΡΚΟΛΑΓΝΕΙΑ, ΟΥΤΕ ΜΕΤΑΛΛΑΣΟΥΝ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ...

ΕΝΕΡΓΟΥΝ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΝΟΥ ΚΑΙ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΟΥΝ ΤΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΡΡΥΘΜΙΑ, ΤΟΝ ΝΟΗΤΙΚΟ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟ, ΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΑΣΤΑΘΕΙΑ, ΠΡΟΚΑΛΩΝΤΑΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΛΟΓΙΣΜΟΥΣ ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑΣ, ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ, ΤΡΟΜΟΥ ΚΑΙ ΣΥΓΧΥΣΗΣ ...

ΟΙ ΔΙΑΤΑΓΕΣ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΟΥΝ ΤΙΣ ΑΣΧΗΜΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕΓΕΝΘΥΝΟΥΝ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ...

ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗ ΛΥΣΗ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΧΡΙΣΤΟΣ, ΓΙ ΑΥΤΟ ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ ΤΟΥΣ ΤΙΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΥΝ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ...
ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΤΟΝ ΠΕΙΣΟΥΝ ΟΤΙ ΟΥΤΕ Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ, ΟΥΤΕ Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟΝ ΣΩΖΟΥΝ ...
ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΝ ΑΝΑΣΤΟΛΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΧΩΜΑΤΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΦΑΝΟΥΝ ΠΕΡΙΤΤΕΣ ΟΙ ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΑΧΡΗΣΤΗ Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ...
Ο ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ ΠΡΟΟΡΗΣΕ ΟΤΙ ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΘΑ ΥΠΟΣΤΟΥΝ ΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ...
ΜΑΛΙΣΤΑ ΠΕΡΙΕΓΡΑΨΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΔΙΟ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΟΥ, ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΤΟΝΙΣΕ ΘΑ ΕΠΙΤΙΘΕΝΤΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ, ΔΙΑΡΚΩΣ ΚΑΙ ΑΟΡΑΤΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΔΕΧΕΤΑΙ ΚΑΤΑ ΡΙΠΑΣ ΤΙΣ ΔΑΙΜΟΝΙΚΕΣ ΒΟΛΕΣ ...
ΑΥΤΕΣ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΔΙΑΡΚΟΥΝ 1 Η 5 ΛΕΠΤΑ, ΟΣΟ ΔΗΛΑΔΗ ΔΙΑΡΚΟΥΣΕ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΩΝ ΛΙΟΝΤΑΡΙΩΝ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥΣ,
Η Ο ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥΣ ...
ΕΠΙΔΡΟΥΝ ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ, ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ Η ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΔΕΙΞΕΙ ΣΑΝ ΤΟΥΣ ΜΕΓΙΣΤΟΥΣ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ...
ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΡΙΖΟΥΝ ΟΙ ΑΣΚΗΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥΣ, ΟΜΟΛΟΓΟΥΝ ΠΡΟΟΡΑΤΙΚΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ...
Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΑΥΤΗ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ...
ΑΝΑΜΕΝΕΤΑΙ Η ΤΡΙΤΗ ΕΠΙΘΕΣΗ Η ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΔΥΟ ΠΡΩΤΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΚΑΤΑ ΤΙΣ ΥΣΤΑΤΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ, ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ...
ΕΠΕΙΔΗ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΧΕΤΙΚΟΣ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΟΥ ΑΔΥΝΑΤΗ, Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΕΙΔΟΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΝ ΑΚΡΙΒΗ ΧΡΟΝΟ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ...
     ΝΑ ΜΗΝ ΑΞΙΩΣΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΝΑ ΖΕΙ ΕΚΕΙΝΕΣ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ...
ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΡΟΟΡΑΤΙΚΟΙ ΠΕΡΙΕΓΡΑΨΑΝ ΣΑΝ ΤΟΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΕΦΙΑΛΤΗ ...
ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΚΤΥΠΑΕΙ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΝΟΥ ΚΑΙ ΣΤΗ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ...
ΕΠΕΙΔΗ ΟΜΩΣ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΚΑΚΟ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΣΤΡΩΣΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΟΝΟ ΜΕΧΡΙ ΕΚΕΙ, ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΗ ΤΟ ΑΠΟΤΡΕΨΕΙ ...
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΤΟΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ...
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ ΣΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΑ ΔΑΙΜΟΝΙΑ ...
ΚΑΘΕ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΕΝΑ ΟΠΛΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΑΚΟ ...
ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΣΑΣ ΠΟΥ ΘΑ ΒΙΩΣΟΥΝ ΔΕΙΓΜΑΤΑ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ, ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΤΕ ΤΑ ...
ΕΜΦΥΣΕΙΣΤΕ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟΥΣ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΝ ΩΣΤΕ Η ΘΕΙΚΗ ΠΝΟΗ ΤΟΥ ΝΑ ΓΕΜΙΣΕΙ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ ...
ΠΡΟΣΕΞΤΕ: "Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ" !!!

πηγη

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ, ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

«Ο άγιος Ιάκωβος ήταν υιός του Ζεβεδαίου και αδελφός του Ιωάννου του Θεολόγου. Μετά από την κλήση του Ανδρέου και του Πέτρου, προσκλήθηκε από τον ίδιο τον Σωτήρα μαζί με τον αδελφό του να μαθητεύσουν σ᾽ Εκείνον.  Αυτοί αμέσως και τον πατέρα και το πλοίο, και μ᾽ έναν λόγο τα πάντα άφησαν και ακολούθησαν τον Κύριο. Και τόσο πολύ αγάπησε αυτούς ο Κύριος, ώστε στον μεν ένα να χαρίσει την ανάκληση πάνω στο στήθος Του (την ώρα του Μυστικού Δείπνου), στον δε άλλον να πιει το ποτήριο που ο Ίδιος ήπιε. Ο άγιοι Ιάκωβος και Ιωάννης επέδειξαν τέτοιον ζήλο υπέρ του Χριστού, ώστε να θελήσουν να κατεβάσουν φωτιά από τον Ουρανό και να καταστρέψουν τους απίστους. Κι ίσως και θα το έκαναν, αν δεν τους εμπόδιζε η αγαθότητα Εκείνου. Γι᾽ αυτό λοιπόν ο Κύριος έπαιρνε αυτούς και τον Κορυφαίο Πέτρο πάντοτε στις προσευχές Του και στις άλλες οικονομίες Του, μυσταγωγώντας τους στα υψηλότερα και μυστικότερα από τα δόγματα. Αυτόν τον μακάριο Ιάκωβο, μετά από το Πάθος και την Ανάληψη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, επειδή δεν άντεχε ο Ηρώδης να μιλάει με θάρρος και να εξαγγέλλει το σωτήριο κήρυγμα, τον συνέλαβε και τον φόνευσε με μαχαίρι, δεύτερον αυτόν μετά τον Στέφανο τον μάρτυρα, στέλνοντάς τον έτσι στον Δεσπότη Χριστό».

Υψηλοτάτη η ποίηση του μεγάλου υμνογράφου της Εκκλησίας μας αγίου Θεοφάνους για τον ῾άρχοντα όλης της γης᾽, όπως τον χαρακτηρίζει, άγιο Ιάκωβο, τον πρόκριτο μεταξύ των αποστόλων μαζί με τον αδελφό του Ιωάννη τον Θεολόγο και τον άγιο Πέτρο, ανεψιό μάλιστα του Κυρίου μας Ιησού, ως υιό της Σαλώμης, κόρης του Ιωσήφ του μνήστορος της Υπεραγίου Θεοτόκου. Και τον χαρακτηρίζει άρχοντα,  και διότι υπήρξε μαθητής του Κυρίου, αλλά και για τον θερμότατο ζήλο του υπέρ Αυτού, τόσο που πρώτος αυτός από τους δώδεκα έδωσε τη ζωή του για Εκείνον. ῾Καταστάθηκες, ένδοξε, άρχοντας τώρα σε όλη τη γη, όπως γράφτηκε για σένα, γιατί έγινες μαθητής Αυτού που δημιούργησε τα πάντα. Και λόγω του θερμότατου ζήλου σου υπέμεινες τον φόνο με μαχαίρι από ανόμους, πάνσοφε, φεύγοντας από τη ζωή αυτή πρώτος εσύ από τη σεπτή ομήγυρη των δώδεκα συμμαθητών σου, μακάριε᾽ (῾Άρχων κατεστάθης, ένδοξε, νυν επί πάσαν την γην, περί σου ώσπερ γέγραπται, μαθητής γενόμενος του τα πάντα ποιήσαντος· και διά ζήλον σου τον θερμότατον, υπό ανόμων μαχαίρα, πάνσοφε, φόνον υπέμεινας, της σεπτής των δώδεκα συμμαθητών, μάκαρ, ομηγύρεως προαναιρούμενος᾽) (στιχηρό εσπερινού και ωδή η´).

Ο άγιος Θεοφάνης εμμένει με τους ύμνους του στον θερμό πόθο του αγίου Ιακώβου για τον Κύριο: ῾Ω, τι θερμός είναι ο πόθος σου προς τον Δεσπότη Χριστό!᾽ (῾Ω του θερμού πόθου σου προς τον Δεσπότην Χριστόν!᾽) (ωδή δ´). Πόθος τέτοιος μάλιστα που έβαινε διαρκώς και αυξανόμενος: ῾Προσλάμβανες ατελείωτο πόθο πάνω στον πόθο, γι᾽αυτό και απέκτησες την έσχατη μακαριότητα των επιθυμητών πραγμάτων, την ίδια την αρχή της αγαθότητας, τον Θεό᾽(῾τω πόθω πόθον ακατάσχετον προσειληφώς, την των ορεκτών της αγαθαρχίας εσχάτην μακαριότητα κατέλαβες᾽) (ωδή δ´). Γεγονός που σημαίνει: αν δεν ανταποκριθεί με αγάπη ο άνθρωπος στην αγάπη του Δημιουργού - ῾ημείς αγαπώμεν ότι Αυτός πρώτον ηγάπησεν ημάς᾽ - δύσκολα, αν όχι καθόλου δεν  μπορεί να προχωρήσει σε ζωντανή σχέση μαζί Του· και: όσο ανοίγεται κανείς με αγάπη στον Κύριο, τόσο και νιώθει την αγάπη του αυτή να φουντώνει.  ῾Πρόσφερες ολόκληρο τον εαυτό σου στην κλήση του Δεσπότη, θεοδίδακτε μύστη, γι᾽αυτό και έφτασες εμφανώς προς την υψηλότατη και θεία πράγματι κορυφή των αρετών᾽(῾Όλον σαυτόν νεύμασιν εμπαρεχόμενος του Δεσπότου, μύστα θεοδίδακτε, των αρετών ήρθης εμφανώς προς υψηλοτάτην και θείαν όντως ακρώρειαν᾽) (ωδή δ´).

Γι᾽αυτό και ο άγιος υμνογράφος θεωρεί ότι η κλήση του αγίου Ιακώβου να γίνει απόστολος του Κυρίου ξεκίνησε στην πραγματικότητα πολύ πριν από την εξωτερική κλήση του. Ο Θεός δηλαδή ως προγνώστης, βλέποντας εκ των προτέρων την ευγένεια της ψυχής του, αλλά και τη δύναμη και την παλληκαριά της διάνοιάς του τον κάλεσε ως διακεκριμένο απόστολό Του να κηρύσσει στα έθνη Εκείνον. ῾Νενοηκώς σου την ψυχής ευγένειαν σε ο προγνώστης Θεός, και το στερρόν, μύστα, και ακαταμάχητον της διανοίας, ένδοξε, τοις αυτού υπηρέταις προκεκριμένως ενέταξεν, έθνεσιν αυτόν καταγγέλλοντα᾽ (ωδή α´). Και: ῾Φάνηκες, Ιάκωβε, άξιος πρόσληψης από τον Κύριο και μύστης της οικονομίας Του, ακόμη και πριν από την κλήση σου, γιατί είδε σε σένα την ιλαρότητα της αγνής ψυχής σου᾽ (῾Ακηλιδώτου σου ψυχής το ιλαρόν τω Δεσπότη οραθέν και προ της κλήσεως, μάκαρ, αξιόληπτος αυτώ εφάνης, ω Ιάκωβε, και της οικονομίας μύστης της τούτου γεγένησαι᾽(ωδή γ´). Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι χαρακτηρίζει ο Θεοφάνης ῾τη γέννηση του Ιακώβου ιερή και φωτοφόρα, που έλαμψε ακόμη περισσότερο λόγω της συγγενείας που είχε με τον ίδιο τον Κύριο᾽(῾Ιερωμένος σου, σοφέ, ο τόκος και φωτοφόρος, του Θεού τη συγγενεία παμμάκαρ φαιδρυνόμενος τρανώς᾽) (ωδή γ´).

Το θάμβος που νιώθει ο άγιος Θεοφάνης μπροστά στην τεράστια και λαμπερή προσωπικότητα του αγίου Ιακώβου - αποτέλεσμα όχι μόνο της κλήσεώς του από τον Κύριο και της αγιασμένης βιοτής του, αλλά και από τη φλόγα του Παρακλήτου Πνεύματος που έλαβε την ημέρα της Πεντηκοστής: ῾Η βίαιη ουράνια πνοή του Παρακλήτου σε έκανε σαν φωτιά και σε ανέδειξε σοφό κήρυκα, να εξαγγέλλεις τα μεγαλεία του σαρκωθέντος Λόγου, του οποίου και έγινες αυτόπτης᾽(῾Η εκ του ύψους σε πνοή βιαία του Παρακλήτου εκπυρώσασα, σοφόν θεηγόρον ρητορεύοντα σαφώς τα μεγαλεία δείκνυσι του σαρκωθέντος Λόγου, ου και αυτόπτης γεγένησαι᾽) (ωδή γ´) – τον κάνει σε ένα τροπάριό του να φτάσει σε επίπεδα υπερβολής, καθώς αποπειράται να δικαιολογήσει με καλό λογισμό το πρωτείο που ζήτησε αυτός με τον αδελφό του και τη μητέρα τους από τον Κύριο. Θυμόμαστε όλοι ότι η μητέρα τους και οι ίδιοι ζήτησαν από τον Χριστό, λίγο πριν από τα πάθη Του, παρεξηγώντας προφανώς την πνευματική βασιλεία του Κυρίου και εκλαμβάνοντάς την γήινα,  να σταθούν δίπλα Του πρωτόθρονοι. Και ο Κύριος απήντησε ότι ναι μεν ῾δεν ξέρουν τι ζητούν᾽, αλλά ῾το ποιος θα σταθεί πρώτος δίπλα Του είναι κάτι που δεν το δίνει ο Ίδιος, αλλά ο Πατέρας Του, ανάλογα με την αγάπη που τρέφει ο άνθρωπος προς Εκείνον μέχρι σημείου θυσίας᾽. Ο υμνογράφος μας λοιπόν ερμηνεύει ως εξής το αίτημά του: ῾Ανέβηκες στα φτερά της μεγαλύτερης αρετής με την αγάπη, και πόθησες, ένδοξε, να έχεις τα πρωτεία των πρώτων θρόνων του Δεσπότη. Όχι γιατί αγαπούσες τη μάταιη δόξα, αλλά για να βλέπεις με άμεσο τρόπο Αυτόν που αγάπησες᾽ (῾Επιβάς ακροτάτης αρετής πτερούμενος δι᾽αγαπήσεως, των εγκρίτων θρόνων του Δεσπότου επόθησας, ένδοξε, τα πρωτεία φέρειν, ουχ ως ερών δόξης ματαίως, αλλά βλέπειν αμέσως ον έστερξας᾽) (ωδή ε´). Καταλαβαίνει όμως ο άγιος Θεοφάνης την υπερβολή, γι᾽αυτό και στην επόμενη ωδή ῾διορθώνει᾽: ῾Ζήτησες από τον Χριστό, σαν να είναι γήινος Βασιλιάς, να σου δώσει την επίγεια δόξα, και πέτυχες, μακάριε Ιάκωβε, τη βασιλεία όχι την κάτω και φθαρτή, αλλά την αθάνατη, που την έλαβες όμως με την άθλησή σου᾽ (῾Δόξαν την επί γης εκζητήσας τω Χριστώ παρασχείν σοι, ως Βασιλεί γηίνω, βασιλείας επέτυχες, ου της κάτω και φθαρτής, μάκαρ Ιάκωβε, αλλ᾽ αφθάρτου, ην δι᾽αθλήσεως απέλαβες᾽) (ωδή ς´).

Μπροστά λοιπόν στον μαθητή του Κυρίου, μπροστά στον πρώτο που έδωσε από τους δώδεκα τη ζωή του για Εκείνον, μπροστά στη φλογισμένη από αγάπη Χριστού καρδιά του αποστόλου και τον ζήλο του που τον έκανε να είναι ῾ένας νέος Ηλίας᾽(ωδή ε´), ῾όλη η Εκκλησία στήνει χορό, γιατί γιορ

τάζει την παναγία μνήμη του, κατά την οποία  τον δοξολογούμε᾽ (῾άπασα η Εκκλησία χορεύει, εορτάζουσα την παναγία σου μνήμην, εν η ευφημούμεν σε᾽)(῾κάθισμα όρθρου).

π.Γεώργιος Δορμπαράκης

Γιατί με χτυπάει ο Θεός ?

Γνωρίζουμε ότι η υπομονή είναι πολύτιμη αρετή, που μας καθιστά αρεστούς στον Θεό. Αλλά η άσκηση της υπομονής δεν είναι καθόλου εύκολο κατόρθωμα. Θέλει βέβαια επιστράτευση ψυχικών δυνάμεων. Θέλει οπωσδήποτε θερμή και πολλή προσευχή για να έλθει η χάρις του Θεού και να δυναμώσει την ψυχή. Αλλά θέλει και σκέψεις πνευματικές, για να παρηγορείται και να ενισχύεται η ψυχή.

Ένα γεγονός θα σου διηγηθώ -αδελφέ- που συνέβη κάποτε και έχει γραφεί και δίδει την ευκαιρία πολλών σκέψεων για να απαντηθεί το ερώτημα, γιατί ο Θεός επιτρέπει τους πόνους στη ζωή μας;

 

Κάποτε, ενώ ήταν χειμώνας και νύχτα, ναυάγησε ένα μικρό αλιευτικό πλοιάριο στις ακτές του Καναδά. Ο πλοίαρχος και ο γιος του, μοναδικοί επιβάτες του μικρού αλιευτικού, βγήκαν στην ακτή κολυμπώντας, με βρεγμένα ρούχα και σε άσχημη κατάσταση. Γλύτωσαν από τον κίνδυνο του πνιγμού. Τώρα όμως θα πέθαιναν από το κρύο και τα βρεγμένα ρούχα. Ενώ ο πατέρας βρισκόταν σε απόγνωση, είδε στο βάθος του δάσους που εκτεινόταν μπροστά τους, ένα αμυδρό φως. Ήταν η μοναδική ελπίδα.

Το μέρος ήταν έρημο και άγνωστο. Πουθενά δεν φαινόταν κάποια κατοικία. Πατέρας και γιος άρχισαν λοιπόν να βαδίζουν προς το αμυδρό φως που έβλεπαν στο δάσος τρέμοντας -βέβαια- από το κρύο, καθώς ήταν μούσκεμα. Εάν έφθαναν εγκαίρως στο φως και έβρισκαν κάποια περιποίηση, θα γλύτωναν τον βέβαιο θάνατο.

Εκεί όμως που βάδιζαν, ο γιος άρχισε να μουδιάζει, γατί τα βρεγμένα ρούχα και το πολύ κρύο τον πάγωναν. Το βάδισμά του έγινε πολύ δύσκολο και διέτρεχε τον κίνδυνο να μουδιάσουν τα πόδια του περισσότερο και να μην μπορούν να βαδίσουν καθόλου. Ο πατέρας κοίταζε να ενισχύσει το παιδί του και να το ενθαρρύνει, ώστε να συνεχίσει να περπατά. Μα δυστυχώς το μούδιασμα των ποδιών αυξανόταν και η δυσκολία του βαδίσματος γινόταν δυσχερέστερη.

Τότε ο πατέρας σοφίστηκε το εξής τέχνασμα: απέσπασε ένα κλαδί από ένα δένδρο που βρέθηκε δίπλα τουΩκαι με το κλαδί αυτό άρχισε να χτυπά τα πόδια του παιδιού, το οποίο δεν μπορούσε πια σχεδόν καθόλου να βαδίσει. Ο γιος διαμαρτυρήθηκε στην αρχή γιατί τον χτυπούσε ο πατέρας. Και ο πατέρας, με πονεμένη αλλά στοργική φωνή, του απάντησε:

- Παιδί μου, πρέπει να βαδίσεις! Νίκησε το μούδιασμα των ποδιών σου και προχώρα!

- Πατέρα, δεν μπορώ! Φώναξε το παιδί. Τα πόδια μου μουδιάζουν όλο και περισσότερο!

Τότε ο πατέρας έσφιξε την καρδιά του και άρχισε να χτυπά στα πόδια το παιδί του πολύ δυνατότερα. Τα πόδια του παιδιού μάτωσαν, αλλά εξαναγκάστηκε να βάλει τα δυνατά του και να συνεχίσει το περπάτημα. Τελικά, κουτσαίνοντας και με μόχθο, έφθασε μαζί με τον πατέρα του στο σπιτάκι στο οποίο έβλεπαν το φως.

Ήταν ματωμένα τα πόδια του και πληγιασμένα από το ράβδισμα με την κλάρα, που είχε αποσπάσει ο πατέρας από το δέντρο.

Το παιδί βρισκόταν σε άθλια κατάσταση, αλλά ήδη είχαν φθάσει στο σπίτι. Εκεί απόλαυσαν αμέσως τη στοργή και την περιποίηση. Και έτσι σώθηκαν, πατέρας και γιος, από τον βέβαιο θάνατο.

Τι έκανε ο πατέρας; Θλιβερό καθήκον! Εξαναγκάστηκε να χτυπά το παιδί του στα πόδια δυνατά για να το αναγκάσει να φτάσουν στο σπίτι της σωτηρίας. Πικρό το μέσο, αλλά σωτήριο για τη ζωή τους.

Αυτό γίνεται πολλές φορές στη ζωή. Ο Θεός Πατέρας που μας αγαπά, θέλει οπωσδήποτε τη σωτηρία μας. Κάποτε εμείς οι άνθρωποι αμελούμε και κωφεύουμε στη φωνή Του. Και τότε ο Θεός Πατέρας από στοργή επιτρέπει κάποιο μαστίγωμά μας, για να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο ψυχικής αμέλειας και να αφυπνιστούμε πνευματικά. Επιτρέπει ο Θεός θλίψεις και δοκιμασίες για πνευματική μας ωφέλεια. «Ον γαρ αγαπά Κύριος παιδεύει, μαστιγοί δε πάντα υιόν ον παραδέχεται» ( Παροιμ. γ΄,12 ). Πικρό το ποτήριο του πόνου, αλλά σωτήριο.

Αδελφέ μου, τίποτε δεν γίνεται τυχαία. Το ότι ο Θεός επέτρεψε αυτή τη δοκιμασία την οποία περνάς, σημαίνει ότι έχει το σοφό σχέδιό Του. Είναι για το καλό σου. Δέξου τη θλίψη σαν επίσκεψη Θεού. Υποτάξου στο θέλημα του Θεού. Παρακάλεσε μεν τον Θεό να σε βγάλει από τη δοκιμασία και να σου πάρει τον πόνο. Και παρακάλεσε και πάλιν και πολλάκις, με επιμονή και πίστη, να σου αφαιρέσει ο Θεός την δοκιμασία. Αλλά, αν η αγαθότης Του δεν σου αφαιρεί τη θλίψη, δείξε υπομονή και υποταγή. Ειπέ μεσ' στην καρδιά σου: « Κύριε, γεννηθήτω το θέλημά Σου. Όχι όπως θέλω  εγώ, αλλά όπως θέλεις Εσύ». Ειπέ μαζί με τον Κεμπήσιο Θωμά: «Κύριε, αν θες να είμαι στο φως, έσο ευλογημένος. Εάν θες να μην είμαι στο φως, πάλιν έσο ευλογημένος. Εάν θες να έχω χαρά, έσο ευλογημένος. Εάν θες να έχω θλίψη και δοκιμασία, πάλιν έσο ευλογημένος». Η υπομονή σου -αδελφέ μου- και η υποταγή σου στον Θεό ανεβαίνουν ως θυμίαμα ενώπιον του θρόνου της θείας χάριτος.

Είναι άπειρα τα παραδείγματα ανθρώπων που σώθηκαν από βέβαιη ψυχική καταστροφή με το ξύπνημα το πνευματικό, που τους έφερε μια δοκιμασία στη ζωή.Άκουσα με τα αυτιά μου κάποιους να  λέγουν: "Έχασα την υγεία μου, αλλά βρήκα την υγεία της ψυχής μου. Και είμαι ευτυχής" ή "Γνώρισα τον Θεό μέσα από τη θλίψη και τη δοκιμασία. Ήμουν βουτηγμένος στην αμαρτία και ο Θεός επέτρεψε να χάσω το εμπόριό μου και να βυθιστώ στην φτώχεια. Μα άνοιξαν τα μάτια μου στο φως της πίστεως! Και ζω τώρα πολύ φτωχότερα, αλλά πολύ περισσότερο ευτυχισμένος".

Επίσης, είδα πολλές φορές στη ζωή μου πονεμένους και πενθούντας για τον θάνατο προσφιλών τους προσώπων ανθρώπους, οι οποίοι ζούσαν ως τότε τελείως ξένοι προς την Εκκλησία, μετά όμως από το φρικτό φαρμάκι του πόνου, τους είδα να αλλάζουν τρόπο ζωής, να αφυπνίζονται πνευματικά, να ενδιαφέρονται για τη μετά θάνατον ζωή, που ως τότε δεν τους είχε απασχολήσει, να βρίσκουν την παρηγοριά τους στην Εκκλησία και να σώζονται πνευματικά.

Το σχέδιο του Θεού στη ζωή μας -αδελφέ μου- είναι σοφό και στοργικό.  Να τα δεχόμαστε όλα από το χέρι του Θεού με υποταγή, ταπείνωση και πιστότητα στην αγάπη Του. Υπάρχουν στιγμές που είναι συμφέρον για εμάς κάποιος πόνος ή κάποια δοκιμασία. Εμείς είμαστε πολλές φορές κοντόφθαλμοι. Ο Θεός βλέπει πολύ μακρύτερα από εμάς.

Έχω δει πλειστάκις και στην προσωπική μου ζωή, κάτω από μια δοκιμασία να κρύβεται μεγάλη ψυχική ωφέλεια. Έχω δει το  χέρι του Θεού πολλές φορές στη ζωή μου -αδελφέ- άλλοτε να με θωπεύει και άλλοτε να με χαστουκίζει. Όμως πάντοτε είδα ότι το χέρι ήταν στοργικό και αποβλέπει στη δική μου σωτηρία.-

http://platyteraouranwn.pblogs.gr/2015/04/giati-me-htypaei-o-theos.html

Από το βιβλίο : «Για σένα που πονάς»

Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς

Καλλινίκου Καρούσου

Εκδόσεις Χρυσοπηγή

Αθήναι 2011

το είδαμε εδώ

«ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΠΤΩΧΟΙ ΤΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΟΤΙ ΑΥΤΩΝ ΕΣΤΙΝ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ» (Ματθ. ε´, 3)

«ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΠΤΩΧΟΙ ΤΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΟΤΙ ΑΥΤΩΝ ΕΣΤΙΝ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ» (Ματθ. ε´, 3)

Ο κάθε Μακαρισμός του Χριστού έχει και τα ιδιαίτερα θεολογικά του χαρακτηριστικά. Ο πρώτος όμως εκ των Μακαρισμών έχει κάτι που δεν έχουν οι άλλοι. Ότι δηλαδή, ενώ στους άλλους όλα τα ρήματα ευρίσκονται στον μέλλοντα χρόνο, στον πρώτο μακαρισμό, τό ρήμα ευρίσκεται στον ενεστώτα. Αυτό γίνεται, διότι, όπως σημειώνουν και οι ερμηνευτές, η Βασιλεία στήν οποία θα εισέλθουν οι "πτωχοί τω πνεύματι", ηφίσταται ήδη γι᾽ αυτούς.

Αλλά περί ποίων πτωχών γίνεται εδώ λόγος από τόν Υιόν και Λόγον του Θεού; Γι᾽ αυτούς που δεν διαθέτουν χρήματα; Όχι φυσικά. Δεν περιλαμβάνεται ο κάθε πτωχός στά λόγια που ο Χριστός εκφράζει στον πρώτο από τους Μακαρισμούς. Εδώ αναφέρεται στο ταπεινό φρόνημα που χρειάζεται να έχει ο πιστός άνθρωπος στην ψυχή του. "Πνεύμα γαρ ενταύθα, την ψυχήν και προαίρεσιν είρηκε", ερμηνεύει ο Ιερός Χρυσόστομος.

Ο ''πτωχός τω πνεύματι'' είναι εκείνος που αισθάνεται τις μεγάλες πνευματικές ανάγκες τις οποίες έχει και με ταπεινό βεβαίως φρόνημα ζητά από τον Θεό να τον ευλογήσει σε αυτή την ζωή και να του εκπληρώσει τα προς σωτηρίαν αιτήματα. Άλλωστε και στους Ψαλμούς οι όροι "πτωχός" και "πιστός-ευσεβής" ταυτίζονται.

Οι πτωχοί-ταπεινοί άνθρωποι αισθάνονται, εκτός των άλλων, και την καταφρόνηση εκ μέρους του κόσμου, ἀλλά και την δική τους ανθρώπινη αδυναμία, με αποτέλεσμα συνεχώς να ζητούν από τον ίδιο τον Θεό την εξ ύψους βοήθεια.

Αυτούς λοιπόν τους πνευματικά πτωχούς, που αναγνωρίζουν την πνευματική τους φτώχεια και τίς πνευματικές ανάγκες τους, ελεεί ο Χριστός. Σ᾽ αυτούς ήλθε για να κηρύξει την Βασιλεία Του, όπως αναφέρει και ο Προφήτης Ησαΐας στην αρχή του ξα´ Κεφαλαίου του Βιβλίου του και όπως ο ίδιος ο Κύριος ερμήνευσε εντός της Συναγωγής.

Επομένως, μακάριοι και πανευτυχείς είναι όσοι αισθάνονται τις πνευματικές τους ανάγκες και την απόλυτη εξάρτησή τους από τον Θεό, διότι δική τους είναι η Βασιλεία των Ουρανών.