Πυξίδα

ΠΥΞΙΔΑ

Σ᾿ ἕνα τροπάριο τοῦ Μεγάλου Κανόνα τοῦ ἁγίου Ἀνδρέα Κρήτης ἀναφέρεται (ὠδή δ’, τροπ. 5):

«Ἐντεῦθεν καί κατεκρίθην, ἐντεῦθεν κατεδικάσθην,

ἐγώ ὁ τάλας, ὑπό τῆς οἰκείας συνειδήσεως,

ἧς οὐδέν ἐν κόσμῳ βιαιότερον...». Δηλαδή:

Γι᾿ αὐτό καί κατακρίθηκα, γι᾿ αὐτό καταδικάστηκα,

ὁ ταλαίπωρος ἐγώ, ἀπ᾿ τή συνείδησή μου, ἀπ᾿ τήν ὁποία τίποτε στόν κόσμο δέν ὑπάρχει πιό βασανιστικό...

Μιά ἀπό τίς πιό πολύτιμες ἱκανότητες τοῦ ἀνθρώπου πού εἶναι ἔμφυτη καί παίζει πρωτεύοντα ρόλο στή ζωή του εἶναι ἡ συνείδηση. Ἀποτελεῖ ἀδέκαστο καί ἀδυσώπητο κριτή τῶν πράξεών μας. Τήν οὐσία τῆς ὕπαρξής μας. Εἶναι ὅ,τι ἡ πυξίδα τοῦ πλοίου στό ταξίδι τῆς ζωῆς μας. Γι᾿ αὐτό ὁ ἔλεγχος τῆς συνείδησης εἶναι βασανιστικός.

* * *

Τό θηρίο θά κατασπαράξει, θά χορτάσει καί θά κοιμηθεῖ ἥσυχο. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει μέσα του ψυχή πού τόν ἐλέγχει· καί γι᾿ αὐτό δέν ὑποχωρεῖ τό μαρτύριο τῆς συνειδήσεως.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει: Διαπιστώνω, πώς οἱ πράξεις μου ἀκολουθοῦν ἕναν ἄλλο νόμο ἀντίθετο στό νόμο στόν ὁποῖο μέ ὁδηγεῖ ἡ συνείδησή μου. Εἶναι ὁ νόμος τῆς ἁμαρτίας! Κυριαρχεῖ στήν ὕπαρξή μου, καί μέ κάνει αἰχμάλωτο στίς διάφορες ὀρέξεις μου! Τί δυστυχισμένος πού εἶμαι! Ποιός θά μέ λυτρώσει ἀπό τήν κατάσταση αὐτή, πού ἔχει ὑποταχθεῖ στό θάνατο; (Ρωμ. 7, 23-24)

Ἀπό αὐτό τό δρᾶμα θέλησε ὁ Θεός νά μᾶς λυτρώσει. Γι᾿ αὐτό σαρκώθηκε, σταυρώθηκε καί ἔχυσε τό αἷμα Του. Γιά νά ἐξαλείψει τήν ἁμαρτία τοῦ κόσμου καί νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τήν ἐνοχή. Ἔσχισε τό χρεόγραφο τῶν ἁμαρτιῶν μας ἐπάνω στό Σταυρό καί μᾶς ἔδωσε τή χάρη. Ὁ Χριστός μᾶς ἐξαγόρασε ἀπό τήν κατάρα τοῦ νόμου ἀφοῦ ἔγινε κατάρα γιά χάρη μας (Γαλ. 3,13). Γι᾿ αὐτό ὁ ἀπόστολος Παῦλος στό ἐρώτημα «ποιός μπορεῖ νά μέ λυτρώσει ἀπό τήν κατάσταση αὐτή, πού ἔχει ὑποταχθεῖ στό θάνατο;», ἀπαντᾶ θριαμβευτικά: εὐχαριστῶ τόν Θεό πού τό ἔκανε αὐτό, διά τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Πράγματι, ὁ Χριστός εἶναι ἡ Ζωή, τό Φῶς τοῦ κόσμου, ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ὁδός.

* * *

Τί κρῖμα ἄν δέν διαλέξαμε τόν δρόμο τοῦ Χριστοῦ!

Τό παραπάνω τροπάριο τελειώνει μέ τά λόγια:

Κριτά, λυτρωτά μου καί γνώστα,

λυπήσου με καί γλύτωσέ με

καί σῶσε με τόν δοῦλο σου.

Ἀρχιμ. Ἰωήλ Ν.

-«Λυχνία»Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ. Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 335 Ιούνιος 2011

Σάββας Αλεξάνδρου, Ανθρώπινη ομορφιά και Ορθοδοξία

Ανθρώπινη ομορφιά και Ορθοδοξία

Σάββα Αλεξάνδρου*

Ο Μέγας Αντώνιος, αναλύοντας την έννοια του Θεού, αναφέρει:«Θεός εστίν η μακαρία φύσις, η υπερτελής τελειότης, η υπέρκαλλος και υπεράγαθος ποιητική Αρχή πάντων των όντων». Δηλαδή Θεός είναι η ευτυχισμένη φύση, η υπερτέλεια τελειότητα, η πανέμορφη και καλοσυνάτη δημιουργική αιτία όλων των όντων.
Επομένως ο Θεός προβάλλει στην Πατερική Γραμματεία ως η πηγή της ομορφιάς τόσο της ανθρώπινης όσο και των κτισμάτων ευρύτερα.

Για τους πατέρες της Εκκλησίας υπάρχουν δύο είδη ομορφιάς. Η σωματική και η ψυχική ή νοητική. Η Ορθοδοξία μας καταφάσκει και τις δύο όψεις της. Να τονίσουμε πως αυτή η αντίληψη σχετίζεται με τη θέση της Εκκλησίας περί του διφυούς του ανθρωπίνου προσώπου. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος αναφέρει: «Ο άνθρωπος ζώον εστίν ορατόν τε και αόρατον και αθάνατον». Δηλαδή θνητόν τε ο άνθρωπος είναι κράμα υλικό και πνευματικό. Είναι ύλη διότι έχει σώμα θνητό αλλά είναι και πνεύμα γιατί έχει ψυχή αθάνατη. Έτσι λοιπόν στο μεν σώμα αντιστοιχεί η σωματική ομορφιά και στη ψυχή , η ψυχική ομορφιά».

Μ΄ αυτό το σκεπτικό ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος παρατηρεί: «Πρόσχες μάθωμεν τι εστίν σωματικόν κάλλος και τι εστί νοητόν». Δηλαδή ας μάθομεν τι είναι η σωματική ομορφιά και τι είναι η νοητή ομορφιά. Συνεχίζοντας επισημαίνει :

«΄Εστιν ψυχή , έστιν σώμα, δύο ουσίαι εισίν· έστιν κάλλος σώματος και έστιν κάλλος ψυχής». Δηλαδή υπάρχει η ψυχή υπάρχει και το σώμα. Δυό ουσίες υπάρχουν, υπάρχει η ομορφιά του σώματος και υπάρχει και η ομορφιά της ψυχής. Προχωρώντας δε αναφέρει: «Τι είναι η ομορφιά του σώματος; Φρύδι απλωμένο, όμορφο μάτι γελαστό, μάγουλο κόκκινο, χείλη πορφυρά, λαιμός όρθιος, μαλλιά κυματιστά, δάκτυλα μακριά, σώμα όρθιο».

Είναι χαρακτηριστικό πως για τον άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο η σωματική ομορφιά έχει να κάνει με τη φύση του ανθρώπου και όχι με την προαίρεσή του.

Δηλαδή πιο απλά ο άνθρωπος γεννιέται όμορφος και δεν γίνεται. Λέει επιγραμματικά: «Το κάλλος της όψεως, φύσεως γίνεται και ουκ εκ προαιρέσεως».
Γι’ αυτό το λόγο ο μεγάλος αυτός πατέρας της Εκκλησίας μας αποφαίνεται: « Η άμορφος καν μύρια φιλοκαλίση, εύμορφος γενέσθαι ου δύναται». Δηλαδή η άσχημη γυναίκα κι αν ακόμα καλλωπισθεί άπειρες φορές δεν μπορεί να γίνει όμορφη στο σώμα, αφού τα έργα της φύσης είναι ακίνητα και δεν αλλάζουν.

Αναλύοντας στη συνέχεια την ομορφιά της ψυχής λέει: «Βλέπε εκείνον το κάλλος, μάλλον δε άκουε εκείνον, ου γαρ δύνασαι αυτό ιδείν, αόρατον γαρ εστίν». Δηλαδή βλέπε εκείνη την ομορφιά ή καλύτερα άκουέ την γιατί δεν μπορείς να τη δεις γιατί είναι αόρατη. Ποια είναι η ομορφιά της ψυχής; Απαντά ο ιερός Χρυσόστομος: «Η σωφροσύνη, η επιείκεια, η ελεημοσύνη, η δικαιοσύνη, η συντριβή του νου».

Αξίζει να σημειωθεί πως για την ορθόδοξη σκέψη ακόμα και το σωματικό κάλλος μπορεί να λειτουργήσει αναγωγικά. Δηλαδή μπορεί να υψώσει τον άνθρωπο προς το Θεό. Ο άγος Ιωάννης της Κροστάνδης, ένας μεγάλος Ρώσος άγιος, αναφέρει ενδεικτικά: «Όταν αντικρίσεις μια ωραία κόρη ή ένα πολύ ωραίο νέο, αμέσως να ανυψωθείς προς την αγία ωραιότητα την αιτία κάθε ωραιότητας, το τας, το Θεό. Δόξασε τον που από τον πηλό δημιουργεί τέτοια ομορφιά. Συλλογίσου την ωραιότητα των αγίων, των αγγέλων, της Μητέρας του Θεού που είναι στολισμένοι με τη Θεία Δόξα». Γι΄ αυτό η ανθρώπινη ομορφιά ούτε θεοποιείται ούτε απολυτοποιείται στην Ορθοδοξία.

Για την ορθόδοξη θεολογική σκέψη πολλές φορές η ψυχική ομορφιά μπορεί να υπερκαλύψει τις σωματικές ατέλειες ενός ανθρώπου. Αντίθετα από μόνη της η σωματική ομορφιά, όταν δεν συνοδεύεται και από τη ψυχική ομορφιά, πολλές φορές απωθεί.

Ο Στάρετς Σαμψών Σίβερς, ένας μεγάλος σύγχρονος ομολογητής της Ρωσίας, επισημαίνει:« Δεν υπάρχουν άσχημες κοπέλες. Μια κοπέλα που πραγματικά αγαπά το Θεό φαντάζει όμορφη έστω κι αν ακόμα έχει πρόσωπο αλόγου». Σε ένα ανάλογο ύφος ο πατήρ Γεώργιος Σαβέλσκι, βιογράφος του αγίου Ιωάννου της Κροστάνδης, αναφέρει: «Ο άγιος είχε ένα συνηθισμένο πρόσωπο. Όμως η χάρη του Θεού που κατοικούσε μέσα του τον ομόρφυνε και τον έκανε να φαντάζει σαν επίγειος άγγελος».
*Ο Σάββας Αλεξάνδρου είναι θεολόγος, βοηθός διευθυντής α, συνεργάτης Ιεράς Μητρόπολης Λεμεσού

«Φιλελεύθερος»13/06/2011

Ο Γέροντας Ηρωδίωνας της Καψάλας ο δια Χριστόν σαλός

 

Άρχιμανδρίτης Σεραφείμ Δημόπουλος

Εδώ και πολύ καιρό είχα ακούσει δια τον πατέρα Ήρωδίωνα. Τον θαυματουργό, τον διά Χριστόν σαλό της αγιορείτικης ερήμου της Καψάλας.Από σκόρπιες πηγές περισυνέλεξα ολίγα πτωχά στοιχεία της ζωής του τα όποια προσφέρω εις τους ευσεβείς χριστιανούς διά να γνωρίζουν οτι και εις τους έσχατους αυτούς καιρούς, ο Θεός δεν μας εγκατέλειπε, αλλά μας έδωκεν ισχυρά στηρίγματα εις την γη και διαπύρους πρεσβευτάς εις τους ουρανούς.Γεννήθηκε τo 1904 εις την Ρουμανία εις την επαρχία Ορντάσεστ. Ό πατέρας του, λεγόταν Πέτρος Μαντούφ, η μητέρα του Ελένη, Ήταν πτωχοί αλλά τίμιοι άνθρωποι. Ο Πέτρος δούλευε στα χωράφια, έβοσκε τα λιγοστά του πρόβατα, έτρωγε δηλαδή το ψωμί του εν ίδρώτι του προσώπου του. Ο Θεός του χάρισε ένα γυιό, τόν Ιωάννη. Ηταν ένα αθώο και φιλότιμο παλληκάρι. Ψηλός, γεροδεμένος, με γαλανά φωτεινά μάτια. Βοηθούσε τον πατέρα του στα πρόβατα και καλλιεργούσαν μαζί τα χωράφια. Ο Ιωάννης είχε μια έντονη θρησκευτική φύσι. Ήταν φιλέρημος χαρακτήρας. Του άρεσε να άκούη ιστορίες για μεγάλους ερημίτες, που άσκήτευαν στα σπήλαια και σε μικρές καλύβες που έφτιαχναν από κορμούς δένδρων στα Καρπάθια όρη και η καρδιά του καιγόταν να τους μιμηθή. Του έλεγαν οι γεροντότεροι ότι εις την Ελλάδα υπάρχει ένα όρος, ωσάν ένας νομός εις τον όποιο υπάρχουν μόνο μοναστήρια, σκήτες και φτωχικές καλύβες πού έδω και χίλια χρόνια περίπου ζούν μόνο ασκητάδες. Ο πρώτος ερημίτης του αγίου Όρους, λεγόταν Πέτρος. Ήταν στρατηγός και φίλος του αυτοκράτορα του Βυζαντίου Νικηφόρου Φωκα.Ο ερημίτης Πέτρος ζούσε ασκητικά σε μια σπηλιά και πολύ βασάνιζε το σώμα του. Πολύ τον ταλαιπωρούσαν οι δαίμονες.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ...

Η καρδιά του Ιωάννη σκίρτησε. Άραγε πώς εγώ θα τα καταφέρω να πάω στο Άγιον Όρος; Με τί μέσον; Με τί τρόπο; Δεν θα με αναζητήσουν οι γονείς μου; Δεν θα με εύρουν; Όμως ο Ιωάννης το αποφάσισε. Φεύγει λοιπόν από το σπίτι του, έρχεται στη Μαύρη Θάλασσα, ευρίσκει ένα πλοίο, και με την βοήθεια του Θεού, έρχεται εις το Άγιον Όρος. Όμως θέλει να ιδή, να μελετήση, να κατανόηση την ζωή εδώ. Έτσι γίνεται εργάτης στη Μονή Καρακάλου. Δουλεύει στους λαχανόκηπους, στις εληές. Σε κάθε εργασία. Πάντα πρόθυμος, πάντα γελαστός, πάντα χαρούμενος. Αυτή ή χαρά είναι το χαρακτηριστικό του και τον συνοδεύει σ’ όλη του τη ζωή. Έπειτα αποφασίζει να συναριθμηθή σε μια μοναχική συνοδεία, Πρώτα άσκητεύει στο μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου. Τι τον είλκυσε εδώ; Το αυστηρό τυπικό, οί ζηλωτές άσκητάδες και τα λείψανα των Αγίων. Εδώ σώζεται, πολύτιμος θησαυρός, το δεξιό χέρι του Ιωάννου του Προδρόμου. Το χέρι με το όποιο εβάπτισε τον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Όμως ο Ιωάννης θέλει να γνωρίση καί να ζήση και σε άλλες μοναχικές παλαίστρες. Έτσι αφήνει το αγιασμένο αυτό μοναστήρι, κι έρχεται στο μοναστήρι του Φιλόθεου.
Η Μητέρα του Θεού, του παρουσιάστηκε σ’ ένα όραμα γεμάτο φως και του είπε. Έχε υπομονή στις παγίδες και τα βέλη του εχθρού εκλεκτέ μου. Το όρος αυτό είναι δικό μου. Το έζήτησα από τον Υιό μου, και αυτός μου το έδωσε. Εδώ θα έρχονται να κατοικούν όσοι θέλουν να αφιερωθούν εις τον Θεό. Όσο ζουν θα έχουν την προστασία μου. Θα τους τρέφω και θα τους συντηρώ. Δεν θα τους λείψη τίποτε. Και όταν φύγουν από τον κόσμο αυτό, θα τους δωρήσω την βασιλεία του Θεού. Θα το κάμω γνωστό και ένδοξο σ’ όλον τον κόσμο. Βασιλιάδες και άρχοντες θα έρχονται εδώ να προσκυνούν. Γυναίκα δεν θα πατήση το πόδι της έδώ. Μόνον εγώ θα βασιλεύω, κανένας βασιλιάς ή άρχοντας θα βασίλευσει έδώ.
Εδώ μένει αρκετό καιρό. Γυμνάζεται στους πνευματικούς πολέμους. Δέχεται τα βέλη του εχθρού και απαντάει ωσάν γενναίος στρατιώτης. Η καρδιά του γίνεται ένα πεδίο βολής. Ένα αναπεπταμένο πεδίο μάχης. Από τη μια μεριά οί δαίμονες. Τον πολεμούν με όλη τους την δύναμι, με όλο τους το μίσος. Και από την άλλη ό ηρωικός αγωνιστής. Δεν πολεμάει τον εχθρό με ορατά όπλα. Ο πόλεμος δεν είναι ορατός. Είναι αόρατος. Τον πολεμάει με πνευματικά όπλα. Νηστεία, υπομονή, σιωπή, ταπείνωσι, αγρυπνία, μελέτη του λόγου του Θεού. Αλλά ιδιαίτερα τον πολεμάει με την προσευχή. Διά τον μοναχό ή προσευχή είναι το πρώτο του θέμα. Έάν έπιτύχη είς την προσευχή επέτυχεν είς τους στόχους τους. Έάν από τύχη είς την προσευχή, έχει κάμει μεγάλα ρήγματα ό εχθρός είς το κάστρο της ψυχής του, και πρέπει να βιασθή για να κερδίση το χαμένο έδαφος. Εδώ είς το Άγιον Όρος οι μοναχοί προσεύχονται με μια άπλή προσευχή, πού έγινε αληθινή επιστήμη. Προσεύχονται με την προσευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον ημάς».Ο Μακάριος ο Αιγύπτιος ρώτησε τον άγγελο. «Πώς πρέπει εμείς οι μοναχοί να προσευχώμεθα;». Και ο άγγελος του απάντησε: «Εάν ό μοναχός είναι γραμματοφόρος, να διαβάζη το ψαλτήριον. Εάν είναι αγράμματος, να λέγη την απλή προσευχή, Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον ήμας». Όμως πολλοί γραμματοφόροι προτιμούν να προσεύχωνται με την απλή αυτή προσευχή, παρά με το Ψαλτήριον.
Ο μοναχός όλο τον χρόνο της ζωής του, λέγει αυτή την ευχή. Αυτή η προσευχή ομοιάζει με την ήσυχη απαλή βροχή. Η ήσυχη βροχή ποτίζει σιγά σιγά την γη και η γη καρποφορεί. Η καταρρακτώδης βροχή δεν βοηθάει την γη να καρποφορήση. Παρασύρει το χώμα, την λίπανσι, τους σπόρους.
Άλλο παράδειγμα. Όταν το ζεστό νερό κυκλοφορεί είς τα σώματα του καλοριφέρ πάντοτε, όλο το δωμάτιο θερμαίνεται. Εάν το ζεστό νερό σταματήση να κυκλοφορή είς το καλοριφέρ, όλο το δωμάτιο ψύχεται. Όταν εις την καρδία κυκλοφορεί πάντοτε το γλυκύτατο όνομα του Ιησού Χριστού, η καρδία θερμαίνεται με θεία θέρμη, και διά της καρδίας, κάθε κύτταρο, κάθε μέλος του σώματος θερμαίνεται, εξαγνίζεται από κάθε ρυπαρό λογισμό, από λογισμούς μίσους, μνησικακίας, εκδικήσεως, φθόνου, ζηλοφθονίας, υπερηφάνειας, οιήσεως, αλαζονείας, φιλοδοξίας, φιλοπρωτείας, κοιλιοδουλείας, πολυφαγίας, καλοφαγίας, φιλυπνίας, ραθυμίας, ακηδίας, οκνηρίας, περιέργειας, πολυπραγμοσύνης, θλίψεως, μελαγχολίας, ταραχής, νευρικότητος, ανυπομονησίας και κάθε πάθους μικρού ή μεγάλου. Όμως εσκέφθη ο ασκητής μας ότι εδώ είς το μοναστήρι με τους τόσους θορύβους, δεν μπορεί η ψυχή να καλλιεργήση την καρδιακή προσευχή, διά τούτο δε ανεχώρησε άπό το μοναστήρι και ήλθεν εις την έρημον της Καψάλας, είς την οποία πολλοί μοναχοί και πολλοί Ρουμάνοι ζούσαν ήσυχαστικόν βίον, με απόλυτη σιωπή, απομόνωση, νηστεία, είχον δε και πρόσφορους περιστάσεις διά την νοερά ή καρδιακή προσευχή. Με πολύ προσοχή κατεσκόπευσε τα καλύβια, τις σκήτες, τις μικρές συνοδείες και η ψυχή του αναπαύτηκε σε ένα κελλί πολύ απομονωμένο, του Αγίου Δημητρίου, απέχει σαράντα λεπτά από το δρόμο. Ήταν δε παντελώς έρημο, ακατοίκητο, μισοερειπωμένο. Τα παράθυρα κατεστραμμένα, οι πόρτες επίσης, οι λαμαρίνες επίσης. Όταν φυσούσε άνεμος, σφύριζε μέσα στο κελλί, όταν χιόνιζε, το κελλί ήταν πάντα χιονισμένο μέσα. Ό π. Παΐσιος γνωρίζοντας την κατάσταση του κελλιού του, του έστειλε τρεις υποτακτικούς του, να του τό διορθώσουν.Σαράντα χρόνια μελέτης του Θεού.

Εκεί έζησε σαράντα ολόκληρα χρόνια. Μόνος. Μονώτατος. Έρημος. Απλησίαστος ερημίτης. Δεν περιποιόταν καθόλου τον εαυτό του. Ποτέ του δεν πλύθηκε, Ποτέ του δεν φρόντισε να εύρη ένα καλό ρούχο. Δεν έπαιρνε καμιά μέριμνα διά τροφή. Πατέρες από τα γειτονικά κελλιά, Έλληνες και Ρουμάνοι, του άφηναν ευλογίες, και με αυτές συνετηρείτο.

Σαράντα χρόνια καρδιακής προσευχής.Σαράντα χρόνια πάλευε με τα στοιχεία της φύσεως και με τους δαίμονας.Από έγκλειστος και ήσυχαστής έγινεν κατά Θεόν σαλός. Κατά Θεόν τρελλός. Παλαβός, θεοπάλαβος. Έλεγε του κόσμου τις τρέλλες, ασυναρτησίες, έκαμε τρελλές χειρονομίες. Δεν ήταν ευγενής. Στους περίεργους πολύ απότομος. Όταν τους έδιωχνε και δεν φεύγανε,τους περιποιόταν με βρισίδι.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, κατάλαβαν τί θησαυρός ήταν. Τί θησαυρό έκρυβε. Τί διορατικά και προφητικά χαρίσματα έκρυβε και πολλοί τον έπεσκέπτοντο και αυτός έκαμε συγκατάβασι και τους δεχόταν.

Αναφέρει ένας. Αγοράσαμε μακαρόνια, μπισκότα, αχλάδια, ροδάκινα, ντομάτες και πήγαμε να τον δούμε.Μας δέχτηκε. «Ω, ευχαριστώ καλοί πατέρες. Ευχαριστώ πολύ». Του δώσαμε τα δώρα μας. Κόβει τα μπισκότα μικρά μικρά κομματάκια καί τα πετάει εις τον αέρα. «Να φάνε τα πουλάκια». Έπειτα, κομματιάζει τα μακαρόνια και τα πετάει σ’ όλες τις κατευθύνσεις.Έπειτα, παίρνει τα αχλάδια, τα ροδάκινα, τις ντομάτες και τις πετούσε στους τοίχους του κελλιού του. «Τα χρειαστήκαμε», έλεγαν.

Μέσα, δε το κελλί του, μή χειρότερα. Στους τοίχους χυμένοι καφέδες, πορτοκαλάδες. Στο δάπεδο σε ύφος τριάντα εκατοστών, πεταμένα κουτιά κονσέρβας όλων των ειδών, φυάλες από πορτοκαλάδες, πόματα, και σκουπίδια πολλών ειδών.Και οι σύντροφοι του να ζουν ειρηνικά και να κυκλοφορούν ελεύθερα, άφοβα. Σαύρες, σαμιαμίθια, κατσαρίδες, μύγες, ποντίκια. Όλων των ειδών και όλων των μεγεθών.

Και ο καλός μας Ηρωδίων να κινήται και να ζη μ’αυτά ο μονασμένος και συμφιλιωμένος.

Είχε το διορατικό χάρισμα. «Εσύ, είσαι από την Κέρκυρα», λέγει σε έναν.

«Εσύ να πας στη Συκιά», λέγει σε άλλον. Σε ποια συκιά, διερωτώταν. Συκιά λέγανε το χωριό του.

Σαν τον Αδάμ, προτού αμαρτήσει είχε εξουσία είς τα στοιχεία της φύσεως, τα διέτασε και αυτά πειθαρχούσαν. Τον επεσκέφθη κάποτε ένας ευσεβής και συνομίλησαν πολύ ώρα στο κελλί. Όταν τελείωσε η συζήτηση και βγήκαν έξω, να τον κατευοδώση, τον βλέπει μελαγχολικό. Αιτία, ο συννεφιασμένος ουρανός. Το παρατηρεί αυτό ο πατέρας μας και του λέγει. «Σε βλέπω μελαγχολικό. Θέλεις να σκορπίσω τα σύννεφα;». Υψώνει τα μάτια του εις τους ουρανούς και δίδει διαταγή εις τα σύννεφα: «σκορπισθείτε». Τα σύννεφα σκορπίσθηκαν και φάνηκε ζεστός ό ήλιος. Ρωτάει πάλι. «Θέλεις να πω στη γη να φυτρώσουν λουλούδια;». «Όχι, όχι», λέγει τρομοκρατημένος.

Ένα απόγευμα, είχε βγει στον υποτυπώδη του κήπο δια να φύτευση κουκιά. Όμως ψιλόβρεχε. Υψώνει τα βλέμματα εις τον ουρανό και λέγει: «Σταμάτα». Και η βροχή σταμάτησε. Όταν φύτεψε τα κουκιά, υψώνει τα μάτια εις τον ουρανό και λέγε: «Τώρα βρέξε». Και άρχισε να βρέχη.

Δεν τον είδαν ποτέ να μεταλάβη. Το συμβαίνει;

Ή άγγελος εξ ουρανού τού μετέδιδε την αγία κοινωνία, όπως συνέβαινε εις τους ερημίτες που κατοικούσαν εις τα βάθη της Αιγυπτιακής ερήμου, ή είχε δεχθεί την θεία Χάρι τόσο έντονα ώστε να μην έχη ανάγκη από την Χάρι που παρέχουν τα Μυστήρια.

Εις την σωματική διάπλασι ήταν εύσωμος, ευθυτενής, με ολίγα γένεια, τήδε κακείσε φυτρωμένα.

Είχε απαλά, φυσιολογικά και συμπαθητικά χαρακτηριστικά. Πάντοτε χαμογελαστός. Οι οφθαλμοί του ήσαν γαλανοί, μεγάλοι, λαμπεροί. Ολόκληρος έλαμπε. Πολλές φορές το πρόσωπο του φωτιζόταν από το θειο φως, και τότε δεν μπορούσες να τον ιδής κατά πρόσωπον.

Όταν παραγέρασε, τον πήρε ο πατήρ Μελέτιος, Ρουμανός κατά την φυλή, τον γηροκόμησε. Όταν δε εκοιμήθηκε ενΚυρίω την 12η Δεκεμβρίου 1990 τον έθαψε.

Ο πατήρ Μελέτιος τον έκαμε μεγαλόσχημο και του έδωκε το όνομα Ηρωδίων.

Ο άγιος Ηρωδίων, ήταν μαθητής του Παύλου. Πιστός μαθητής. Εχειροτονήθη πρεσβύτερος και επίσκοπος και διορίσθη επίσκοπος Νέων Πατρών. Ήταν ζηλωτής, δια τούτο και οι ειδωλολάτρες με τους Ιουδαίους αφού τον κατατυράνησαν, του απέκοψαν την κεφαλή.

Η ανακομιδή του λειψάνου του γέροντα Ηρωδίωνα έγινε επτά χρόνια αργότερα, η δε αγία του κάρα φυλάσσεται εις το κελλίον του πατρός Μελετίου.

Ο πατήρ Μελέτιος είναι σήμερον υπερογδοηκοντούτης, μιμητής του γέροντα Ηρωδίονα. Μιμείται και την σαλότητά του.

Ο Θεός δια πρεσβειών του Οσίου πατρός ημών Ηρωδίωνος, είθε να ελεήση και την αμαρτωλή μας ψυχή και να μας αξιώση της επουρανίου του βασιλείας και των επουρανίων του αγαθών. ΑΜΗΝ.

Ένα νέο στοιχείο από τη ζωή του.

Τον επεσκέφθη ένας θεοσεβής και του έδωσε δύο εικονίδια. «Πάρτα για τα παιδιά σου». «Μα δεν έχω δύο παιδιά, ένα έχω», «Πάρτα, πάρτα»…. Μετά ένα έτος, απέκτησε και δεύτερο παιδί

vatopaidi.wordpress.com

Γιατί έχει ο σατανάς τόση δύναμη να πολεμά τον άνθρωπο - Γέροντας Κλεόπας Ηλιέ

Γέροντας Κλεόπας Ηλιέ

Γιατί έχει ο σατανάς τόση δύναμη να πολεμά τον άνθρωπο και γιατί παραχωρεί ο Θεός να πειράζεται και να εξαπατάται από την αμαρτία το πλάσμα Του;

— Ο σατανάς δεν έχει την δύναμη και την άδεια να κυριεύη, να ξεγελά ή να εξαναγκάζη την θέλησι του άνθρωπου για την αμαρτία. Αυτός μόνο τον πειράζει με κάθε είδους τεχνάσματα, φαντασίες, εν­θυμήσεις, με τις αισθήσεις, με τις φυσικές αδυναμίες, με την ηδονή του κόσμου, με τους λογισμούς κ.λ.π. Ο σατανάς ουδέποτε φανε­ρώνει στον άνθρωπο το πρόσωπό του, δεν αποκαλύπτεται κατευ­θείαν σαν εχθρός στον άνθρωπο.

   Αλλά τον πολεμά κρυφά ή φανερά ή με τους κακούς ανθρώπους, χρησιμοποιώντας κάθε είδους τεχνά­σματα πονηρά, ώστε να μην αποκαλυφθή ο ίδιος, διότι ο σκοπός του είναι η πτώσις μας στην αμαρτία και η απώλειά μας. Αυτός ονο­μάζεται πειρασμός και πατήρ του ψεύδους διότι με τους πειρασμούς και τις ψεύτικες παγίδες του θέλει να μας οδηγήση στην αμαρτία. Ο σατανάς ακόμη εκβιάζει την θέλησί μας, υποδαυλίζει τα πάθη και τις σαρκικές ορέξεις της ψυχής και του σώματος, δημιουργεί αφορμές για την εκτέλεσι αμαρτιών, μας στριφογυρίζει πάντοτε τον νου στις πτώσεις μας, αλλά δεν έχει την θέλησι και άδεια από τον Θεό να μας πιέση για την διάπραξι της αμαρτίας, διότι τότε δεν θα είχαμε καμμιά ένοχη, ούτε τιμωρία και κανείς δεν θα λυτρωνόταν από τις παγίδες του.

   Όμως, εάν ο άνθρωπος εξασθενή κατά την θέ­λησί του και την προσευχή, εάν γλυκαίνεται από τα δελεάσματα του διαβόλου και συγκατατίθεται στην αμαρτία, τότε δεν είναι γι' αυτό ένοχος ο διάβολος, αλλά ο άνθρωπος. Γι' αυτό του δόθηκε φύλαξ άγγελος για να τον βοηθή, να του χαρίζη την Χάρι του Αγίου Πνεύ­ματος, να τον ενισχύη, να τον οδηγή στην εκκλησία, στην εξομολόγησι, δηλαδή στην κάθαρσι των αμαρτιών του και ο Πνευματικός να τον συμβουλεύη και να τον συγχωρή. Γι' αυτό του υπόσχεται και μισθό, εάν νικήση, ή τιμωρία, εάν νικηθή. Ο Θεός επιτρέπει στον διάβολο να πειράζη τον άνθρωπο, για να τον κάνη δυνατώτερο στην πίστι και ο άνθρωπος να έχη όλη την φροντίδα της σωτηρίας του μόνο στον Θεό, και όχι στις δυνάμεις του. Επίσης ο πιστός άνθρω­πος, όταν αγωνίζεται περισσότερο, θα έχη περισσότερο μισθό από τον Θεό. Ο Θεός αφήνει τον σατανά να πειράζη τον άνθρωπο αλλά δεν επιτρέπει στον διάβολο να τον πειράξη παραπάνω από τις δυνά­μεις του (Α' Κορ. 10,13). Μόνο ο υπερήφανος και άπιστος αφήνεται από τον Θεό να πειράζεται από τον διάβολο μέχρις ότου ταπεινωθή και ζητήση την βοήθεια του Θεού και των λειτουργών Του. Στον άνθρωπο όμως του προσφέρεται η δύναμις να νικήση και απομακρύνη τον διάβολο (Εφ. 6,11 Πέτρου 5,9).
   

Ποια είναι τα σπουδαιότερα όπλα με τα οποία νικούμε τους πειρασμούς του διαβόλου;

— Δύο είναι τα μεγαλύτερα όπλα με τα οποία νικούμε όλες τις διαβολικές παγίδες. Πρώτα είναι η αγία προσευχή και μετά η ταπείνωσις. Προσευχόμεθα πάντοτε στον Ουράνιο Πατέρα μας, λέγον­τας:-«Και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού» (Ματθ. 6,13). Δηλαδή ζητάμε από τον Θεό να μη επιτρέψη να πειρασθούμε υπεράνω των δυνάμεών μας και να μας λύ­τρωση απ' όλες τις παγίδες του πονηρού. Οπότε λοιπόν, σε κάθε πειρασμική περίστασι πρέπει να προσευχώμεθα με επιμονή, με δά­κρυα, με νηστεία και με συντετριμμένη καρδιά. Οι Πατέρες μάς συ­νιστούν να λέγωμεν πάντοτε την ευχή του Ιησού, ιδιαίτερα σε καιρό του πειρασμού, διότι το όνομα του Κυρίου βγαίνει σαν ένα σπαθί από την καρδιά μας και φονεύει τους νοητούς εχθρούς.

   Το δεύτερο όπλο κατά των διαβολικών επιθέσεων είναι η ταπείνωσις. Άκουσε τι λέγει ο Δαβίδ: «Εταπεινώθην και έσωσέ με ο Κύ­ριος» (Ψαλμ. 114,6). Όταν είμεθα περικυκλωμένοι από πάθη και πειρασμούς να ταπεινούμεθα από τα βάθη της καρδίας μας, δηλα­δή, να θεωρούμε τους εαυτούς μας τους πιο αμαρτωλούς, λέγοντας ότι για τις αμαρτίες μας και την υπερηφάνειά μας πειραζώμεθα και τότε θα φύγη ο διάβολος από κοντά μας, διότι το ισχυρότερο πυρ, που κατακαίει τον διάβολο είναι η ταπείνωσις, η προσευχή, τα δά­κρυα και η νηστεία. Άλλα όπλα σε περίοδο πειρασμών είναι: Η καρτερική στους πειρασμούς υπομονή, η συχνή εξομολόγησις των λογισμών, η ανάγνωσις των ιερών βιβλίων, η αποφυγή αφορμών για αμαρτίες, η Θεία Κοινωνία, η σιωπή, η αποδέσμευσις από τα εγκό­σμια έργα και άλλα.

Ιερομονάχου Κλεόπα Ηλιέ
«Πνευματικοί Λόγοι»
Εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη»
Θεσσαλονίκη 1992

Ο μητροπολίτης Αμβρόσιος μιλά για τους μητροπολίτες Ζακύνθου Χρυσόστομο και Βρεσθένης Θεόκλητο

Με τρόπο ειλικρινή αλλά μαχητικό ο μητροπολίτης Καλαβρύτων κ. Αμβρόσιος στο προσωπικό του ιστολόγιο, απαντώντας σε επικριτή του, αναφέρεται στις σχέσεις του με τον μητροπολίτη Ζακύνθου κ. Χρυσόστομο και τον μητροπολίτη Βρεσθένης κ. Θεόκλητο (φωτο), για τον οποίο αναφέρει μεταξύ άλλων:! Είναι ικανός και νεώτατος! Δεν ημπορεί και δεν πρέπει να παραμένη εις το περιθώριον της εκκλησιαστικής ζωής και μάλιστα εις περίοδον μεγάλης κρίσεως, όπως η παρούσα, όπου και η φιλτάτη ημών Πατρίς και η Μητέρα Εκκλησία διέρχονται περίοδον μεγάλης δοκιμασίας. Σήμερον υπάρχει ανάγκη γενικής επιστρατεύσεως!
Συγκεκριμένα ο κ .Αμβρόσιος αναφέρει μεταξύ άλλων:
α) Με τον Σεβ. Ζακύνθου κ. Χρυσόστομονείχομεν διαφορές επί θεμάτων εκκλησιαστικής φύσεως, ενίοτε δε και αναιτίως εισέπραττον την αντίθεσίν του προς τον μακαριστόν Αρχιεπίσκοπον Χριστόδουλον. Ήλθεν λοιπόν η ώρα να δώσωμεν αμοιβαίας εξηγήσεις, να ζητήσωμεν αμοιβαίως συγγνώμην, να συγχωρήσωμεν ο εις τον έτερον και να ανταλλάξωμεν ασπασμόν αγάπης, εφαρμόζοντες το «αγαπήσωμεν αλλήλους, ίνα εν ομονοία ομολογήσωμεν»....
β) Τα αυτά θα είχον να σημειώσω και δια την περίπτωσιν του Σεβ. Μητροπολίτου Βρεσθένης κ. Θεοκλήτου. Είναι ο Ιεράρχης, ο οποίος, εκουσίως ενεργών, εγένετο ολοκαύτωμα, προκειμέ-νου να περισώση τον θρόνον του ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος κατά την τραγικήν εκείνην περίοδον, ήτις απεκλήθη «εκκλησιαστικόν τσουνάμι»! Ήτο η εποχή, ότε η συκοφαντία, οι ψίθυροι και η κακοήθεια κατά του ιερού Κλήρου ευρίσκοντο εις το απώγειόν των! Ο μακαριστός Χριστόδουλος δεν ηδυνήθη να συγκρατήση εαυτόν! Παρασυρόμενος, και ίνα αρέση εις τα ΜΜΕ, δεν προέβη εις αντίκρουσιν των εν πολλοίς ανυποστάτων καταγγελιών, αλλ άφῆκε την Εκκλησίαν ανυπεράσπιστον! Θύμα των ψιθύρων τότε υπήρξε και ο Σεβ. Μητροπολίτης Καρδίτσης κ. Θεόκλητος!

Ας γνωρίζει λοιπόν ο κ. Σημάτης, ότι ο Σεβ. κ. Θεόκλητος, παρά τό γεγονός ότι οι κατηγορίες εναντίον του «δι’ ανάρμοστον συμπεριφοράν» προήρχοντο από ανώτατον Κληρικόν, διατελούντα υπό το επιτίμιον της ακοινωνησίας (και συνεπώς «ένοχος ένοχον ου ποιεί), προέβαλε προς την Διαρκή Ιεράν Σύνοδον την απαίτησιν, όπως τηρηθή η κανονική διαδικασία διεξαγωγής ανακρίσεων! Τας ανακρίσεις ανέλαβεν ο Σεβ. Μητροπολίτης Ξάνθης κ. Παντελεήμων. Της κατηγορίας λοιπόν μηδαμώς αποδειχθείσης, δι ἀποφάσεως της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, ο φάκελλος ἐτέθη εἰς το Αρχείον. Ούτω πως ο υπό το κράτος της εντάσεως των ημερών εκείνων παραιτηθείς Μητροπολίτης κ. Θεόκλητος απεδόθη λευκός εις την Εκκλησίαν! Ας το είπωμεν δια μίαν εισέτι φοράν: παραιτούμενος ο Σεβ. κ. Θεόκλητος, διέσωσε τον κλονιζόμενον αρχιεπισκοπικόν Θρόνον και έδωσε τέλος εις την κατά της Εκκλησίας μετωπικήν επίθεσιν των Μ.Μ.Ε. Και ταύτα μεν όσον αφορά την κατηγορίαν-συκοφαντίαν «δι’ ανάρμοστον συμπεριφοράν».

Ως προς το έτερον ζήτημα, της αναμείξεως δηλ. του Σεβ. κ. Θεοκλήτου εις το επικληθέν «παραδικαστικόν κύκλωμα», ουδεμίαν ούτος είχεν ανάμειξιν, απόδειξις δε τούτου είναι ότι ουδέποτε ουδεμία κατ’ αυτού εκινήθη ανακριτική η και προανακριτική διαδικασία υπό της ελληνικής Δικαιοσύνης, ουδεμία εισαγγελική κατ’αυτού παραγγελία απηγγέλθη, ουδέποτε και υφ’ ουδεμιάς δικαστικής Αρχής ηνωχλήθη! Παρά ταύτα τα ΜΜΕ διέδιδον την χαλκευθείσαν «κατηγορίαν», ήτις όμως ως απεδείχθη ήτο μία κατάπτυστη συκοφαντία!
Κατά την περίοδον εκείνην θύμα της εντόνου φημολογίας και της γενομένης παραπληροφορήσεως υπήρξα και εγώ, ο υποσημειούμενος! Το «σφάλλειν ανθρώπινον»! Με την συμπεριφοράν μου σήμερα διαγράφεται αυτομάτως πάσα αντίθετος ενέργεια του χθες εκ μέρους μου.
Έχω δηλώσει επανειλημμένως, ότι δεν μάχομαι και δεν αντιμάχομαι «πεσμένα καλάμια»! Εις την προκειμένην περίπτωσιν έλαχεν ο κλήρος εις εμέ να πράξω κάτι περισσότερον: δηλ. να προστατεύσω έναν αδικηθέντα εν Χριστώ Αδελφόν μου, τον οποίον και εγώ αθελήτως είχον αδικήσει κατά την περίοδον της δοκιμασίας του. «Meaculpa»!
Ας έλθωμεν τώρα εις την τρέχουσαν επικαιρότητα. Ο Σεβ. Μητροπολίτης κ. Θεόκλητος ολίγον προ του Πάσχα με ηρώτησεν ευγενικώς, εάν θα ηδύνατο να έλθη κοντά μας, («κάπου εις τα Καλάβρυτα» όπως είπεν επί λέξει), «δια να εορτάση την Μεγάλην Εβδομάδα και το Πάσχα». Χωρίς δευτέραν σκέψιν απήντησα αμέσως καταφατικώς! Όταν τελικώς ήλθεν εις το Αίγιον άνοιξα την αγκάλην μου και τον εδέχθην με περίσσειαν αγάπης. Είναι ευπρόσδεκτος και ομοτράπεζος! Τον τιμώ υπερβαλλόντως! Είναι ικανός και νεώτατος! Δεν ημπορεί και δεν πρέπει να παραμένη εις το περιθώριον της εκκλησιαστικής ζωής και μάλιστα εις περίοδον μεγάλης κρίσεως, όπως η παρούσα, όπου και η φιλτάτη ημών Πατρίς και η Μητέρα Εκκλησία διέρχονται περίοδον μεγάλης δοκιμασίας. Σήμερον υπάρχει ανάγκη γενικής επιστρατεύσεως! «Πας ο δυνάμενος φέρειν όπλα, επιστρατεύεται»! Άνοιξα λοιπόν την αγκάλην μου και με περίσσειαν αγάπης εδέχθην τον Σεβ. κ. Θεόκλητον. Αυτό ήτο το καθήκον μου!
Εκείνος ησθάνθη μεγάλην ανακούφισιν και χαράν! Τα τείχη έπεσαν! Οι καρδιές άνοιξαν! Το χθες υπερεκεράσθη, παρήλθεν! Η αγάπη ενίκησεν! Ο Χριστός μεγαλύνεται! Τόσον οι Κληρικοί μας όσον και οι πιστοί της Μητροπόλεώς μας εδέχθησαν τον Σεβασμιώτατον με σεβασμόν και αγάπην! Τον υποδέχονται και του αποδίδουν περισσήν τιμήν! Αυτή είναι η καθαρή αλήθεια, είτε αρέσει είτε όχι εις τον κ Σημάτην. «Τον ερχόμενον προς με, ου μη εκβάλω έξω»! (Ιωάνν, κεφ. 6 στ. 37) Απ’ εδώ και εμπρός το τι θα πράξω δια τον Σεβ. Μητροπολίτην Βρεσθένης κ. Θεόκλητον δεν θα το συζητήσω με τον «αποτειχισθέντα» κ. Σημάτην! Ας προσέξη περισσότερον τα της ψυχής του. Ούτε συνδιοικητής εις τα της Μητροπόλεως είναι, ούτε κριτής του Επισκόπου του. Τελικά «η κρίσις ανέλεος τω μη ποιήσαντι έλεος• κατακαυχάται έλεος κρίσεως» (Ιακ. κεφ. 2 στ. 13).

Φθιώτιδος Νικόλαος "Πρέπει και εμείς να αλλάξουμε, να γίνουμε πιο πατερικοί"

πηγη  Romfea.gr

 

Ζήτημα για ανανέωση του πολιτικού συστήματος, θέτει με δηλώσεις του ο Σεβ. Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Νικόλαος, το οποίο όπως χαρακτηριστικά αναφέρει «θα οδηγήσει την χώρα μπροστά».

"Είναι αλήθεια ότι η κοινωνία μας γνωρίζει ανατροπές και καταιγιστικές αλλαγές. Απαιτεί να υπάρχει πολιτικό σύστημα ανανεωμένο για να μπορεί να οδηγήσει τη χώρα μπροστά", ανέφερε μεταξύ άλλων ο Μητροπολίτης Φθιώτιδος.
Επίσης, υπογράμμισε: "Θα έλεγα δε ότι η απαίτηση του λαού προς τους πολιτικούς αφορά και τους Εκκλησιαστικούς ηγέτες."
"Ως ποιμενάρχης, κάνοντας την αυτοκριτική μου, βλέπω ότι χρειάζεται και εμείς να αλλάξουμε, δηλαδή να γίνουμε πιο πατερικοί, πιο απλοί και πιο γνήσιοι", πρόσθεσε χαρακτηριστικά.
Ο Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Νικόλαος, μιλώντας για το κίνημα των «Αγανακτισμένων Πολιτών» το χαρακτήρισε: "Φωτιά που άναψε και κανείς δεν ξέρει που θα πάει, που θα επεκταθεί και ποιον θα καταστρέψει".

Αν η Τουρκία καταλάβει στρατιωτικά το Καστελλόριζο…

Τα πολλά και ποικίλα δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών που αφορούν στην εκταμίευση ή μη της δόσεως του μνημονιακού δανείου του τρέχοντος μηνός έχουν αποσπάσει την προσοχή της Ελληνικής Γνώμης από τα μεγάλα εθνικά θέματα και τις σχετικές εξελίξεις. Το πλέον πρόσφατο γεγονός που συναρτάται με αυτά είναι η προφανής αδυναμία της Ελληνικής κυβέρνησης να ανακηρύξει την ΑΟΖ της Χώρας μας, φοβούμενη – προφανώς – την Τουρκική αντίδραση και την Συμμαχική …δυσφορία, σε ό,τι κυρίως αφορά το τμήμα της ΑΟΖ περί το Καστελλόριζο και τις παρακείμενες νησίδες Ρώ και Στρογγύλης.


Η απροθυμία, η αμέλεια, οι φόβοι και οι δισταγμοί της Ελλάδος να ασκήσει νόμιμο και μη αμφισβητούμενο δικαίωμά της, μπορεί να έχουν πολύ αρνητικές επιπτώσεις, ιδιαίτερα στην αποδυνάμωση αυτού, εφ΄όσον τούτο δεν ασκείται εντός ευλόγου χρονικού διαστήματος!
Σε κάθε όμως περίπτωση , όλοι όσοι δεν μετέχουμε στους άχρηστους και οπισθόβουλους διαλόγους περί της αναγκαιότητος των συμβιβασμών με την γείτονα Τουρκία, είμαστε υποχρεωμένοι να εξετάσουμε και να θέσουμε προ των ευθυνών της την Ελληνική κυβέρνηση , αν αυτή δεν λάβει αμέσως όλα τα αναγκαία στρατιωτικά μέτρα γιά να αποτρέψει την αιφνιδιαστική κατάληψη του Καστελλορίζου και των εξαρτημένων νησίδων Ρώ και Στρογγύλης από τουρκικές αεροναυτικές δυνάμεις !
Το εγχείρημα δεν παρουσιάζει δυσκολίες από στρατιωτική άποψη . Η επιχείρηση είναι ευχερής , λόγω της εγγύτητος των τριών ελληνικών νήσων από τις τουρκικές ακτές και της διαπιστωμένης αδυναμίας της Ελλάδας να διαθέτει μόνιμα στην περιοχή ισχυρές δυνάμεις πεζοναυτών και ναυτικών μέσων (φρεγατών , υποβρυχίων και πυραυλακάτων) ώστε να αποτραπεί μία τέτοια ενέργεια από την πλευρά της Τουρκίας εν τη γενέσει της.
Όσους αυταπατώνται να νομίζουν ότι τελείωσαν οι πόλεμοι, παραπέμπουμε στην Λιβύη και στο Αφγανιστάν. Σε όσους πλανώνται να πιστεύουν ότι θα παρέμβει το ΝΑΤΟ ή η Ευρωπαϊκή Ένωση γιά να σταματήσει μία νέα τουρκική εισβολή, θυμίζουμε την Τουρκική αποβατική ενέργεια κατά της Κύπρου (1974) και την Κρίση στα Ίμια (1996).
Το διακύβευμα αυτής της Επιχείρησης είναι πολύ μεγάλο .
Οι πειρασμοί είναι ακόμη μεγαλύτεροι. Η επέκταση της τουρκικής ΑΟΖ στην πετρελαιοφόρο Θάλασσα της Μεσογείου είναι πολλαπλώς υπέρτερης σημασίας και αξίας τόσον από τους πειρασμούς όσον και από το διακύβευμα !
Μιχάλης Σ. Βάρδας

Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος εκφράζει τον προβληματισμό του για την κατάσταση στην Ελλάδα

Στο πλευρό των Αγανακτισμένων πολιτών, που συγκεντρώνονται στις πλατείες όλης της χώρας, τάσσεται με μήνυμα του και ο τέως Βασιλιάς της Ελλάδα, Κωνσταντίνος, αλλά και για πρώτη φορά εκφράζει τον προβληματισμό του για την εξέλιξη της κατάστασης στην Ελλάδα.. «Η μετάβαση από την υπομονή στην αγανάκτηση και δη στην έκταση που εκδηλώνεται, είναι μεγάλο βήμα» αναφέρει ο Κωνσταντίνος, ο οποίος τονίζει ότι οι ειρηνικές συγκεντρώσεις που γίνονται σήμερα σε πολλά σημεία της χώρας «είναι, δίχως αμφισβήτηση, δείγμα καθαρής Δημοκρατίας, δείγμα ευθύνης, πολιτισμού και συμμετοχής στα κοινά».  Ιδού ολόκληρη η δήλωση του τέως Βασιλιά >  


«Λαμβάνω πολλά μηνύματα με το αίτημα να τοποθετηθώ σχετικά με τις πρωτοφανείς για τα ελληνικά δεδομένα, συγκεντρώσεις των ‘Αγανακτισμένων’. Έχω παλαιότερα υποστηρίξει την ανάγκη να εκφράζει η 'σιωπηρή πλειοψηφία' του Λαού την θέση της στα πολύ σημαντικά γεγονότα, στις μεγάλες, δύσκολες στιγμές της χώρας.
Να δίνει το δικό της στίγμα στην πολιτική ηγεσία, η οποία θα πρέπει έγκαιρα να αφουγκράζεται και να ανταποκρίνεται προτού φτάσει ο Λαός στην Αγανάκτηση.
Είναι γνωστό ότι ο κόσμος είχε αρχικά αποδεχθεί την κρισιμότητα της κατάστασης και την ανάγκη να συμβάλλει στην προσπάθεια αντιμετώπισης της δύσκολης οικονομικής προσαρμογής. Η μετάβαση από την υπομονή στην αγανάκτηση και δη στην έκταση που εκδηλώνεται, είναι μεγάλο βήμα.
Οι ειρηνικές συγκεντρώσεις που γίνονται σήμερα σε πολλά σημεία της χώρας είναι, δίχως αμφισβήτηση, δείγμα καθαρής Δημοκρατίας, δείγμα ευθύνης, πολιτισμού και συμμετοχής στα κοινά.
Δεν μπορεί όμως κάποιος να μην αναρωτηθεί 'ποιο θα είναι, ποιό πρέπει να είναι το επόμενο βήμα’; Τα πλήθη δεν θα μείνουν στις πλατείες για πάντα. Θα πάψουν άραγε να είναι αγανακτισμένοι όταν επιστρέψουν στα σπίτια τους; Όσοι από την 'σιωπηρή πλειοψηφία' δεν συμμετέχουν σε αυτές τις συγκεντρώσεις, δεν είναι και οι ίδιοι αγανακτισμένοι; Οι εκδηλώσεις κάποια στιγμή θα τελειώσουν. Το μήνυμά τους όμως δεν θα ξεχαστεί γιατί και η σιωπή τους ακόμα, θα είναι ηχηρή.
Η ευχή που θα ήθελα να μεταφέρω είναι να παραμείνει η συλλογική αυτή έκφραση αγανάκτησης αγνή, όπως ξεκίνησε. Αυτόβουλη, χωρίς ίχνος δημαγωγίας, δίχως κομματική ομπρέλα, και πάνω από όλα, ειρηνική".

Αντισυνταγματικό το μεσοπρόθεσμο;

Η συνταγματική προσφυγή κατά του Μεσοπρόθεσμου δεν θα πρέπει να αποκλείεται. Νομικοί κύκλοι το χαρακτηρίζουν ως μόρφωμα πρωτόγνωρο για τα κοινοβουλευτικά χρονικά της χώρας. Αυτό που επιχειρείται με το Μεσοπρόθεσμο, λένε είναι έξω από κάθε γνωστή κοινοβουλευτική διαδικασία, κάτι που θα ήταν δυνατόν να δικαιολογήσει ακόμα και μια συνταγματική προσφυγή εναντίον του. Τα μειονεκτήματα του Μεσοπρόθεσμου τα επισήμανε την Πέμπτη ο Πρ. Παυλόπουλος στον Real fm, ο οποίος το χαρακτήρισε «υπόδειγμα παραβίασης του Συντάγματος και του Κανονισμού της Βουλής».

Κατά τον κ. Παυλόπουλο είναι αδιανόητο να ζητείται από τη Βουλή των Ελλήνων να «εγκρίνει» πίνακες προβλέψεων, δηλαδή ένα οικονομικής εξέλιξης, δίχως κανένα, φυσικά, εχέγγυο πραγματοποίησής τους. Με απλές λέξεις βρισκόμαστε μπροστά στο φαινόμενο ψήφισης σχεδίου νόμου δίχως την παραμικρή κανονιστική ρύθμιση.
Ο κ. Παυλόπουλος πρόσθεσε ότι δεν είναι νοητό να θεωρηθεί ότι πρόκειται να εφαρμοστούν στην περίπτωση του μεσοπρόθεσμου οι περί ψήφισης του Προϋπολογισμού διατάξεις του άρθρου 79 του Συντάγματος: «κατά τη ρητή διατύπωση του Συντάγματος οι διατάξεις αυτές είναι απολύτως ειδικές, αφορούν αποκλειστικώς και μόνο τον Προϋπολογισμό και δεν εφαρμόζονται σε οποιαδήποτε άλλη νομοθετική διαδικασία». Νομικοί κύκλοι θεωρούν μάλιστα ότι το μεσοπρόθεσμο συνιστά μια ακόμα μεγαλύτερη νομική και κοινοβουλευτική ακροβασία από το μνημόνιο.
Είναι μάλλον απίθανο η ΝΔ η οποία υφίσταται τέτοια πίεση από τις Βρυξέλλες να συναινέσει στο μεσοπρόθεσμο, να στραφεί συνταγματικά εναντίον του και να προκαλέσει έτσι ακόμα περισσότερο τους δανειστές. Τα άλλα κόμματα της βουλής όμως δεν έχουν τέτοιους περιορισμούς, ούτε βεβαίως τα φυσικά πρόσωπα.

ΔΥΟ ΕΥΓΛΩΤΤΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Η ΠΡΩΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ -ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΙΕΣΤΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΔΕΚΑΧΡΟΝΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΣΥΡΟΥ - ΟΠΟΥ ΔΩΔΕΚΑΔΑ "ΧΡΥΣΟΣΤΟΛΙΣΤΩΝ ΜΗΔΩΝ" ΔΕΝ "ΕΣΤΟΡΡΕΣΑΝ ΔΥΝΑΜΙΝ", ΑΛΛΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ ΑΠΕΧΘΕΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ!

ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΤΗ ΣΕΜΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ.

ΟΙ ΕΞΙ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝΤΕΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΜΕ ΕΠΑΝΩΚΑΛΥΜΑΥΧΟ ΜΟΝΟΝ!

Η ΠΡΩΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ ΤΗΣ.

Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΑΤΑΝΥΣΣΕΙ ΜΕ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑΚΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟ ΗΘΟΣ ΤΗΣ!

ΤΙ ΩΡΑΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΝ ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΕΞΕΠΕΜΠΕ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ!

ΝΑΡΚΟΘΕΤΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΜΑΣ ΟΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΣΜΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ

 

ΝΑΡΚΟΘΕΤΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΜΑΣ ΟΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΣΜΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=============

Δύο διαπρεπείς νομικοί ο π. Κ. Μπέης (στην προκειμένη περίπτωση οι συγκρητιστικές και Νεοβαρλααμικές του θέσεις δεν αφορούν το θέμα του άρθρου) και ο Αρεοπαγίτης επί τιμή κ. Ανδρέας Κατράκης, επισημαίνουν κάτι πολύ σημαντικό το οποίο πολλοί - εν σπουδή - σπεύδουν να λησμονήσουν και να απολακτίσουν.

Ο ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΣΦΑΛΙΖΕΙ ΤΗ ΣΥΝΑΛΛΗΛΙΑ

_____________

Ο εν ισχύ Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας της Ελλάδος διασφαλίζει το μόνο ορθοδόξως δεκτό σύστημα σχέσεων Πολιτείας και Εκκλησίας. Τη σχέση συναλληλίας.

Σε αυτό ακριβώς συνίσταται το έργο της Εκκλησίας. Να προσλαμβάνει και να μεταμορφώνει όλες τις πτυχές της ζωής του ανθρώπου. Πώς θα ήταν δυνατόν να μην επιδιώκει να κάνει το ίδιο και με την Πολιτεία, αφού οι Ελληνες πολίτες - στη συντριπτική τους πλειοψηφία - είναι όχι μόνον βαφτισμένοι ορθόδοξοι χριστιανοί, αλλά θέλουν εντελώς συνειδητά να έχουν σχέσεις με την Εκκλησία, ασχέτως αν είναι συνειδητοί χριστιανοί ή όχι.

Θέλουν τα παιδιά τους να διδάσκονται θρησκευτικά - και με αυτό εννοούν τη πίστη των πατέρων τους-, θέλουν να παντρεύονται στην Εκκλησία και όχι στη δημαρχείο, θέλουν να θάβει τα προσφιλή τους πρόσωπα ιερέας σε ορθόδοξο κοιμητήριο και όχι να τα αποτεφρώνει σαν σκουπίδια στον κλίβανα.

ΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ

_________

Αν οι άθεοι δυτικοθρεμμένοι “φωταδιστές” διαμφισβητούν ότι αυτή είναι η βούληση του Ελληνικού λαού - στη συντριπτική πλειοψηφία του - δεν έχουν παρά να κάνουν δημοψήφισμα και θα βρεθούν μπροστά σε οδυνηρότατη έκπληξη.

Νομίζω όμως ότι - ασχέτως του τι λέγουν για κατανάλωση - “εξ όνυχος έχουν πικράν πείραν “του λέοντος”.

Αν για το περιττόν - για να ακριβολογούμε το υπερπεριττόν - της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες ξεσηκώθηκε εναντίον των εκκλησιομάχων ολόκληρη η Ελλάδα, φανταστείτε τι έχουν να πάθουν αν αποτολμήσουν δημοψήφισμα που θα σηματοδοτεί τον πλήρη χωρισμό Εκκλησίας και Πολιτείας.

ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΗ Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

______________

Και ενώ κάποιος αντιλαμβάνεται τη στάση των κουλτουριάρηδων και των εκκλησιομάχων ως απότοκο - σε τελευταία ανάλυση - των πεποιθήσεων τους, αδυνατεί εντελώς να κατανοήσει - έστω και κατά διάνοια - τη στάση όσων ανθρώπων της Εκκλησίας υποστηρίζουν μια τόσο εξώφθαλμα αντιχριστιανική στάση.

Πάνω από όλα ακατανόητη δεν είναι τόσον η στάση του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου και της περί αυτόν ολιγομελούς συνωμοτικής ομάδας, που προάγει τα σχέδια των εκκλησιομάχων, αλλά η στάση πνευματικών επισκόπων με αξιόλογη θεολογική παιδεία και αρετή βίου.

Παραθέτουμε στη συνέχεια κείμενα που μας έδωσαν αφορμή για τη σύνταξη του πιο πάνω σχολίου.

*****

ΧΩΡΙΣΜΟΣ ΚΡΑΤΟΥΣ - ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ;

Του Ανδρέα Κατράκη, Αρεοπαγίτη ε.τ.

================

Πληθαίνουν, κατά τα τελευταία χρόνια, οι φωνές για χωρισμό του Κράτους από την Εκκλησία, χωρίς τις περισσότερες φορές να εννοούν την ακριβή σημασία του όρου «χωρισμός». Άλλωστε ανέκαθεν υπήρχε διάσταση αντιλήψεων ως προς την πραγματική έννοιά του.

Βασικό κριτήριο για την ορθή αντιμετώπιση του θέματος, αποτελεί το ιστορικό γεγονός ότι το ελληνικό έθνος κατά την μακρόχρονη μεταχριστιανική ιστορία του, είναι ταυτισμένο με την ορθόδοξη χριστιανική θρησκεία και ότι ο ελληνικός λαός στη μεγάλη πλειοψηφία του, ασπάζεται τις θέσεις της χριστιανικής θρησκείας, βιώνοντάς τις, άλλος σε μικρότερο και άλλος σε μεγαλύτερο βαθμό.

Όταν μιλάμε για χωρισμό Κράτους-Εκκλησίας, είναι σαν να ζητάμε να διχοτομήσουμε ένα και το αυτό σώμα. Έτσι δεν είναι ορθό να λέγεται ότι ο χωρισμός αυτός διαλαμβάνει μόνον, όπως επιδιώκεται να νοηθεί από ορισμένους θιασώτες του, την απαγόρευση της διδασκαλίας του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία, την κατάργηση της προσευχής σε αυτά, την αφαίρεση των εικόνων από τους δημόσιους χώρους, την κατάργηση της ορκωμοσίας των κρατικών λειτουργών κατά την ανάληψη των καθηκόντων τους, τη μη παρουσία των προσώπων αυτών κατά τις επίσημες θρησκευτικές εορτές, την αφαίρεση του σταυρού από τον ιστό της σημαίας, την κατάργηση της μισθοδοσίας των κληρικών από το δημόσιο ταμείο, την κατάργηση του θρησκευτικού γάμου. Διότι τόσον τα σχολεία, όσον και οι άλλοι δημόσιοι χώροι, ανήκουν στο ενιαίο και αδιαίρετο σύνολο του λαού, που συγκροτεί τις έννοιες Κράτους και Εκκλησίας και δεν νοείται οιοσδήποτε χωρισμός της μορφής αυτής, ενώ από την ενιαία εξουσία του ιδίου λαού πηγάζουν και οι λοιπές προαναφερθείσες ρυθμίσεις.

Μέσα από τις ίδιες αντιλήψεις, φθάσαμε και στο σημείο να υποστηρίζεται, από ορισμένα άτομα, ότι η κατάργηση επιβάλλεται γιατί θίγονται και συνειδησιακά ορισμένες μειοψηφίες αλλοδαπών, μεταναστών, οι οποίες δεν ασπάζονται τις αρχές της χριστιανικής θρησκείας, αλλά ακολουθούν τις δοξασίες άλλης θρησκείας. Δηλαδή, μία μικρή μειοψηφία ατόμων, απαιτεί την αυτοκατάργηση των πολιτιστικών θέσεων της πλειοψηφίας, κατά παράβαση της γενικώς ισχύουσας δημοκρατικής αρχής, σύμφωνα με την οποία η πλειοψηφία και όχι η όποια μειοψηφία είναι ο ρυθμιστής των θρησκευτικών, κοινωνικών και πολιτιστικών βιωμάτων, χωρίς φυσικά εξ αυτού του λόγου να θίγονται τα δικαιώματα και της μειοψηφίας, η οποία είναι ελεύθερη να πρεσβεύει και να διαβιώνει τις θρησκευτικές της δοξασίες μη ακολουθώντας την πλειοψηφία.

Πέραν όμως από αυτά, όλους αυτούς τους δεχθήκαμε να διαβιούν στη χώρα μας, εργαζόμενοι, χωρίς να αναλάβουμε και κάποια υποχρέωση ως προς την συμβατότητα των πολιτιστικών τους γνωρισμάτων σε σχέση με τα δικά μας πολιτιστικά βιώματα. Η άσκηση των πολιτιστικών μας γνωρισμάτων με επιφυλακτικότητα, για να μην ενοχλούνται οι μετανάστες, αποτελεί απερισκεψία δική μας και παράλογη απαίτηση και ακόμη αχαριστία εκείνων. Δεν πρέπει να παραγνωρίζεται η δική τους θετική εργασιακή συμβολή στην οικονομική ζωή της χώρας, αυτή όμως δεν μπορεί να ανταλλάσσεται με την όποια υποβάθμιση των πολιστικών μας αξιών.

Ακόμη πρέπει να επισημανθεί ιδιαίτερα, ότι η ορθή θεώρηση του ζητήματος δεν εκφράζεται με τον όρο «χωρισμός Κράτους-Εκκλησίας», αλλά ως «διοικητική σχέση Κράτους-Εκκλησίας στην οργανωτική της μορφή».

Την χρυσή τομή στα θέματα αυτά θέτει ο Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας της Ελλάδος.

ΠΗΓΗ:

Ακτίνες,

-«Μεταμόρφωσις»

*****

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΓΝΩΜΟΔΟΤΗΣΗΣ ΤΟΥ π. Κ. ΜΠΕΗ

======

3.5. Το ισχύον Σύνταγμα:

(α) διατηρεί την ύπαρξη επίσημης Θρησκείας του Κράτους (επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα), και ως τέτοια αναγνωρίζει την θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού (άρθρο 3 § 1),

(β) διατηρεί, ως νομική προσωπικότητα του δημόσιου δικαίου την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας (άρθρο 3 § 1),

(γ) διατηρεί σε ισχύ την παράλληλη παραδοχή (στην § 2) οτι «το εκκλησιαστικό καθεστώς που υπάρχει σε ορισμένες περιοχές του Κράτους δέν αντίκειται στις διατάξεις της προηγουμένης παραγράφου»,

(δ) διατηρεί τον αυτοκέφαλο χαρακτήρα της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδας (άρθρο 3 § 1), αλλά ήδη (για πρώτη φορά απο και με τη συνταγματική αναθεώρηση του 1975) την παράλληλη ισχύ, σε συνταγματικώς κατοχυρωμένο επίπεδο, «των διατάξεων του Πατριαρχικού Τόμου της κθ’ (29) Ιουνίου 1850 και της Συνοδικής Πράξης της 4ης Σεπτεμβρίου 1928», και

(ε) περιορίζει τη συγκρότηση της Ιεράς Συνόδου, ως του διοικητικού οργάνου της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος, μόνο στους εν ενεργεία Αρχιερείς.

ΠΗΓΗ:

Η ΠΑΡΑΔΟΥΛΕΥΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΑΛΙΑ ΚΑΙ Η ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ

Η ΠΑΡΑΔΟΥΛΕΥΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΑΛΙΑ ΚΑΙ Η ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ

============

Πριν από πολλά χρόνια μια νεαρή Ουαλή ήλθε στο Λονδίνο για να εργασθεί ως οικιακή βοηθός σε μια οικία ευγενών. Κάθε Κυριακή ταξίδευε αρκετά χιλιόμετρα για να πάει σε άλλο σημείο της πόλης όπου βρισκόταν η Ουαλική εκκλησία. Οι ευγενείς που την είχαν στη δούλεψή τους ήταν πολύ καλοί μαζί της. Βλέποντας ότι ταλαιπωρούνταν κάθε Κυριακή, που ήταν και η ημέρα της ανάπαυσής της, της πρότειναν να πηγαίνει μαζί τους στην τοπική τους ενορία. Η νεαρή όμως αρνήθηκε ευγενικά, λέγοντας πως προτιμούσε να κάνει το μεγάλο ταξίδι, γιατί επιθυμούσε να εκκλησιάζεται και να συμμετέχει στη λατρεία που τελούνταν στη γλώσσα που γνώριζε και αγαπούσε. Ο οικοδεσπότης χαμογέλασε και πολύ ευγενικά της ανέφερε πως ο Ιησούς δεν ήταν Ουαλός. Η νεαρή κοπέλα του απάντησε ταπεινά και χαμηλόφωνα, λέγοντας: «Το γνωρίζω αυτό, κύριε, αλλά εμένα μου μιλάει στα Ουαλικά»!

Η "ΓΛΩΣΣΑ" ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

Η «ΓΛΩΣΣΑ» ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

Του π. Αθανασίου Στ. Λαγούρου

=======

. Πεντηκοστὴ σήμερα. Καὶ διαπερνώντας πρωτόγνωρες διακεκαυμένες ζῶνες (ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ κρίση μέχρι τὰ ἐκκλησιαστικὰ μεταφραστικὰ πειράματα) θυμόμαστε τὴν πύρινη γλῶσσα τῆς Πεντηκοστῆς ὡς τὴν συμβολικὴ μορφὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μὲ τὴν ὁποία ἐξαγγέλλονται τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ (Πράξ. β´ 11).

. Γιὰ τὴν σημασία καὶ τὸ περιεχόμενο τῆς «γλώσσης» ἑρμηνευτικὸ κλειδὶ παρέχει ἡ μετοχὴ «διαμεριζόμεναι». Στὸ Κοντάκιον τῆς σημερινῆς Ἑορτῆς ξεκινᾶμε ψάλλοντας: «ὅτε καταβὰς τὰς γλῶσσας συνέχεε, διεμέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος…». Ἐδῶ ἐπαναλαμβάνουμε ποιητικῶς τὸ «διεμέριζεν ὁ Ὕψιστος ἔθνη» τοῦ Δευτερονομίου (λβ´ 8). Καὶ μὲ τὴν ἀναφορὰ αὐτὴ ἀνατρέχουμε στὴν Βαβέλ, τὸν ἀντίποδα τῆς Πεντηκοστῆς. Καὶ στὰ δύο γεγονότα κομβικὸ στοιχεῖο ἀποτελεῖ ἡ γλῶσσα. Ἂν τότε στὴν Βαβὲλ ὁ Θεὸς διεμέριζε τὰ ἔθνη μὲ τὴν σύγχυση καὶ διαίρεση τῶν γλωσσῶν, τώρα, στὴν Ἱερουσαλὴμ τῆς Πεντηκοστῆς, ἡ πύρινη γλῶσσα τοῦ Πνεύματος διανεμομένη ἐφ᾽ ἔνα ἕκαστον καλεῖ «εἰς ἑνότητα» καὶ ΣΥΜΦΩΝΙΑ (συνέχεια τοῦ Κοντακίου).

. Στὴν Γένεση μαθαίνουμε (ια´ 11) πὼς σ᾽ ὅλη τὴν γῆ μιλιόταν μία γλῶσσα, μία «φωνή», παντοῦ «χεῖλος ἕν». Ἡ ἀνθρώπινη ἀλαζονεία ὅμως μὲ τὴν οἰκοδόμηση τοῦ πύργου τῆς Βαβέλ ἐπιφέρει τὴν σύγχυση. «Δεῦτε καὶ καταβάντες συγχέωμεν αὐτῶν ἐκεῖ τὴν γλῶσσαν, ἵνα μὴ ἀκούσωσιν ἕκαστος τὴν φωνὴν τοῦ πλησίον. καὶ διέσπειρεν αὐτοὺς Κύριος…» (Γεν. ια´ 7-8). Ἡ ἀνθρώπινη ὑπεροψία καὶ αὐτοπεποίθηση προξενεῖ τὴν σύγχυση καὶ διαίρεση τῶν γλωσσῶν καὶ τὴν διασπορὰ τῶν ἐθνῶν.

. Ἡ Βαβὲλ δὲν εἶναι μιὰ ἁπλῆ «γλωσσολογικὴ» ἱστορία ἀλλὰ κυρίως μιὰ εἰκόνα τοῦ δράματος τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, καθὼς ἡ ἐν γένει σύγχυση ἀναφέρεται στὴν κατάλυση τῆς κοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό. Στὴν Βαβὲλ διαδραματίζεται τελικῶς τὸ μυστήριο τῆς ἁμαρτίας. Ἀπέναντί της ὅμως ὀρθώνεται ἡ Ἱερουσαλήμ, ἡ πόλη τοῦ Θεοῦ, ὅπου κατὰ τὴν Πεντηκοστὴ ὑπερνικᾶται ἡ διαίρεση καὶ ἐγκαινιάζεται ἡ ἐσχατολογικὴ ἑνότητα ἐν Πνεύματι. Ἡ «φωνὴ» (Πράξ. β´ 6) ποὺ ἀκούστηκε στὸ ὑπερῷο τῆς Ἱερουσαλήμ (Πράξ. α´ 13) τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς εἶναι σημεῖο ἐσχατολογικῆς κρίσεως (Ἰωήλ, δ´ 16). Μάλιστα δὲ κατὰ τὸν προφ. Ἠσαΐα ὁ λαὸς τῶν ἐσχάτων θὰ ὁμιλεῖ μιὰ κοινὴ γλῶσσα καὶ ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ θὰ ἀναγγελθεῖ μὲ μία φωνή. (Ἠσ. ξϛ´ 18).

. Στὴν ἐξιστόρηση τοῦ θεοφανικοῦ ἐκείνου γεγονότος τῆς Πεντηκοστῆς, ὑπογραμμίζεται ἀπὸ τὸν συγγραφέα, Εὐαγγελιστὴ Λουκᾶ, πὼς «ἤκουον εἷς ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ λαλούντων αὐτῶν». Mιὰ ὄχι ἐπιφανειακὴ ἀνάγνωση καθιστᾶ σαφὲς πὼς ἐπρόκειτο γιὰ θαῦμα ΑΚΟΗΣ τῶν ΑΚΡΟΑΤΩΝ καὶ ὄχι γιὰ θαῦμα ὁμιλίας. Mία φωνὴ ἀκουγόταν, ἀλλὰ ἔφθανε μὲ θαυμαστὴ ἐπενέργεια τοῦ Πνεύματος ὡς οἰκεία γλῶσσα στὰ αὐτιὰ ἀνθρώπων διαφόρων ἐθνικῶν προελεύσεων(Πράξ. β´ 8). Ἂς σημειωθεῖ δὲ πὼς λίγο μετά, ὁ ἀπ. Πέτρος θὰ ἀπευθυνθεῖ στὸ συγκεντρωμένο πλῆθος μιλώντας ἀραμαϊκά, κι ὅμως ὅλοι θὰ ΚΑΤΑΝΟΗΣΟΥΝ τὴν ὁμιλία του. Τοὺς μιλάει τὸ Πνεῦμα.

. Μετὰ τὰ ἀνωτέρω ἐκτεθέντα ἴσως νὰ ἄξιζε, ἐν εἴδει συμπεράσματος, νὰ ἐπαναληφθεῖ τὸ ὑπ᾽ ἀριθμ 14 ἐρώτημα τοῦ βιβλίου: «Ναὶ ἢ ὄχι στὴν μετάφραση τῆς λειτουργικῆς γλώσσης» (ἐκδ. «ΤΗΝΟΣ», Ἀθῆναι 2010):

. «Ἄραγε δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἐκληφθεῖ ἡ παραδεδομένη λειτουργικὴ γλῶσσα ὡς ἕνα αἰσθητὸ στοιχεῖο ἄρσεως καὶ “ἀποκαταστάσεως”, ὡς “φάρμακο ἀναιρετικό” τρόπον τινά, τῆς γλωσσικῆς διαιρέσεως στὴν Βαβέλ; Ἡ διαίρεση καὶ σύγχυση τῶν γλωσσῶν δὲν εἶναι ἐπαινετὴ καὶ ζηλευτὴ κατάσταση, ἀντιθέτως μᾶς μαθαίνει πὼς τὶς γλῶσσες δὲν τὶς ἔκτισε ὁ Θεὸς καὶ μᾶς θυμίζει τὴν φθορὰ ποὺ ὑπέστη τὸ ἀνθρώπινο γένος ἀπὸ τὴν ἀπομάκρυνση καὶ τὴν ἀπώθηση τῆς Xάριτος τοῦ Θεοῦ. Mιὰ γλῶσσα, ἡ βιβλική-ἐκκλησιαστικὴ ἑλληνική καὶ ὑπερεθνική-οἰκουμενική, μήπως θὰ μποροῦσε νὰ μᾶς ὑπενθυμίζει αὐτὴ τὴν διάσταση τῆς “γλωσσικῆς ἑνότητος καὶ συνεννοήσεως”;

. Ἡ βιβλικὴ ἐξιστόρηση τῆς συγχύσεως τῶν γλωσσῶν στὴν Βαβὲλ ἔχει μιὰ θεολογία, ποὺ ὑποχρεώνει σὲ ἀνυπόκριτη ἀποδοχὴ τῶν συνεπειῶν της. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία ἐξ ἀρχῆς ἀνενδοιάστως κήρυξε σὲ ὅλες τὶς γλῶσσες τὸ Eὐαγγέλιο (τὸ ὁποῖο ὅμως κατὰ τὴν προτίμηση καὶ εὐδοκία τοῦ Θεοῦ ἐγράφη καὶ παρεδόθη στὴν Ἐκκλησία στὰ ἑλληνικά) καὶ μετέφρασε τὸ κήρυγμα, τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ ἐν συνεχείᾳ τὴν Λατρεία. Ἀλλὰ δὲν γινόταν ἀλλιῶς. Ὁ παντοδύναμος καὶ τὰ πάντα οἰκονομῶν πρὸς τὸ συμφέρον τῆς σωτηρίας μας Θεὸς ἀναπληρώνει μὲ τὴν Xάρη Tου ὅ,τι καὶ ἂν λείπει στοὺς ἀλλογλώσσους ὀρθοδόξους. Στὴν ἑλληνόφωνη περίπτωση ὅμως φαίνεται πὼς ὑπάρχουν δύο λεπτὲς διαφορές. Πρώτη: ἡ Nέα Ἑλληνικὴ δὲν εἶναι ΑΛΛH γλῶσσα ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστική-λειτουργική. Kαὶ αὐτὸ τὸ βεβαιώνουν καὶ οἱ γλωσσολόγοι. Kαὶ δεύτερη: αὐτὴ ἡ γλῶσσα ἐπελέγη ἀπὸ τὸν Θεό, δοκιμάστηκε καὶ δουλεύτηκε καὶ ἁγιάστηκε στὴν μακραίωνα χρήση της, ὥστε οἱ ἑλληνόφωνοι νὰ εἴμαστε, ὑπὸ μίαν ἔννοια, χρεωμένοι ἔναντι τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος τὴν “ἐσφράγισε” καὶ τὴν “ἐτελείωσε”.

. Πῶς λοιπὸν μπορεῖ νὰ εὐσταθήσει ὁ ἰσχυρισμὸς ὅτι εἶναι ἀπολύτως ἴδιοι οἱ ὅροι καὶ τὰ δεδομένα τῆς μεταφράσεως στὶς ἄλλες γλῶσσες καὶ τῆς “μεταφράσεως” στὴν Nέα Ἑλληνική;»

. Μήπως μιά μετάφραση τῆς λειτουργικῆς γλώσσης γιὰ μόνιμη λειτουργικὴ χρήση (καὶ ἀντικατάσταση τῆς παραδεδομένης) φανερώνοντας μιὰ κάποια σύγχυσή μας θὰ μᾶς βυθίσει πάλι, τοὺς ἑλληνοφώνους τῆς Καινῆς Διαθήκης, στὸ δράμα τῆς Βαβέλ;

Ἡ λογικὴ τῆς «μεταφράσεως» τῶν λειτουργικῶν κειμένων

καλύτερα θὰ ἦταν νὰ λάβει ἐντίμως τὸν κόπο νὰ κατανοήσει τί ἐννοεῖ ἡ λογικὴ τῆς διατηρήσεως τῆς ὡς ἔχει λειτουργικῆς γλώσσης καὶ ἐν συνεχείᾳ νὰ τὴν στολίζει ὡς «ἐπιπόλαια καὶ ἄθλια».

Ἀλλιῶς τὸ μόνο ποὺ ἐπιτυγχάνει εἶναι ἡ «μέθεξη» στὴν ἀνοησία ἀντὶ γιὰ τὴν πολυπόθητη «κατανόηση»!

Ο Μυστηριώδης Τρίτος