ΝΑΡΚΟΘΕΤΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΜΑΣ ΟΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΣΜΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ

 

ΝΑΡΚΟΘΕΤΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΜΑΣ ΟΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΣΜΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=============

Δύο διαπρεπείς νομικοί ο π. Κ. Μπέης (στην προκειμένη περίπτωση οι συγκρητιστικές και Νεοβαρλααμικές του θέσεις δεν αφορούν το θέμα του άρθρου) και ο Αρεοπαγίτης επί τιμή κ. Ανδρέας Κατράκης, επισημαίνουν κάτι πολύ σημαντικό το οποίο πολλοί - εν σπουδή - σπεύδουν να λησμονήσουν και να απολακτίσουν.

Ο ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΧΑΡΤΗΣ ΔΙΑΣΦΑΛΙΖΕΙ ΤΗ ΣΥΝΑΛΛΗΛΙΑ

_____________

Ο εν ισχύ Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας της Ελλάδος διασφαλίζει το μόνο ορθοδόξως δεκτό σύστημα σχέσεων Πολιτείας και Εκκλησίας. Τη σχέση συναλληλίας.

Σε αυτό ακριβώς συνίσταται το έργο της Εκκλησίας. Να προσλαμβάνει και να μεταμορφώνει όλες τις πτυχές της ζωής του ανθρώπου. Πώς θα ήταν δυνατόν να μην επιδιώκει να κάνει το ίδιο και με την Πολιτεία, αφού οι Ελληνες πολίτες - στη συντριπτική τους πλειοψηφία - είναι όχι μόνον βαφτισμένοι ορθόδοξοι χριστιανοί, αλλά θέλουν εντελώς συνειδητά να έχουν σχέσεις με την Εκκλησία, ασχέτως αν είναι συνειδητοί χριστιανοί ή όχι.

Θέλουν τα παιδιά τους να διδάσκονται θρησκευτικά - και με αυτό εννοούν τη πίστη των πατέρων τους-, θέλουν να παντρεύονται στην Εκκλησία και όχι στη δημαρχείο, θέλουν να θάβει τα προσφιλή τους πρόσωπα ιερέας σε ορθόδοξο κοιμητήριο και όχι να τα αποτεφρώνει σαν σκουπίδια στον κλίβανα.

ΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ

_________

Αν οι άθεοι δυτικοθρεμμένοι “φωταδιστές” διαμφισβητούν ότι αυτή είναι η βούληση του Ελληνικού λαού - στη συντριπτική πλειοψηφία του - δεν έχουν παρά να κάνουν δημοψήφισμα και θα βρεθούν μπροστά σε οδυνηρότατη έκπληξη.

Νομίζω όμως ότι - ασχέτως του τι λέγουν για κατανάλωση - “εξ όνυχος έχουν πικράν πείραν “του λέοντος”.

Αν για το περιττόν - για να ακριβολογούμε το υπερπεριττόν - της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες ξεσηκώθηκε εναντίον των εκκλησιομάχων ολόκληρη η Ελλάδα, φανταστείτε τι έχουν να πάθουν αν αποτολμήσουν δημοψήφισμα που θα σηματοδοτεί τον πλήρη χωρισμό Εκκλησίας και Πολιτείας.

ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΗ Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

______________

Και ενώ κάποιος αντιλαμβάνεται τη στάση των κουλτουριάρηδων και των εκκλησιομάχων ως απότοκο - σε τελευταία ανάλυση - των πεποιθήσεων τους, αδυνατεί εντελώς να κατανοήσει - έστω και κατά διάνοια - τη στάση όσων ανθρώπων της Εκκλησίας υποστηρίζουν μια τόσο εξώφθαλμα αντιχριστιανική στάση.

Πάνω από όλα ακατανόητη δεν είναι τόσον η στάση του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου και της περί αυτόν ολιγομελούς συνωμοτικής ομάδας, που προάγει τα σχέδια των εκκλησιομάχων, αλλά η στάση πνευματικών επισκόπων με αξιόλογη θεολογική παιδεία και αρετή βίου.

Παραθέτουμε στη συνέχεια κείμενα που μας έδωσαν αφορμή για τη σύνταξη του πιο πάνω σχολίου.

*****

ΧΩΡΙΣΜΟΣ ΚΡΑΤΟΥΣ - ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ;

Του Ανδρέα Κατράκη, Αρεοπαγίτη ε.τ.

================

Πληθαίνουν, κατά τα τελευταία χρόνια, οι φωνές για χωρισμό του Κράτους από την Εκκλησία, χωρίς τις περισσότερες φορές να εννοούν την ακριβή σημασία του όρου «χωρισμός». Άλλωστε ανέκαθεν υπήρχε διάσταση αντιλήψεων ως προς την πραγματική έννοιά του.

Βασικό κριτήριο για την ορθή αντιμετώπιση του θέματος, αποτελεί το ιστορικό γεγονός ότι το ελληνικό έθνος κατά την μακρόχρονη μεταχριστιανική ιστορία του, είναι ταυτισμένο με την ορθόδοξη χριστιανική θρησκεία και ότι ο ελληνικός λαός στη μεγάλη πλειοψηφία του, ασπάζεται τις θέσεις της χριστιανικής θρησκείας, βιώνοντάς τις, άλλος σε μικρότερο και άλλος σε μεγαλύτερο βαθμό.

Όταν μιλάμε για χωρισμό Κράτους-Εκκλησίας, είναι σαν να ζητάμε να διχοτομήσουμε ένα και το αυτό σώμα. Έτσι δεν είναι ορθό να λέγεται ότι ο χωρισμός αυτός διαλαμβάνει μόνον, όπως επιδιώκεται να νοηθεί από ορισμένους θιασώτες του, την απαγόρευση της διδασκαλίας του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία, την κατάργηση της προσευχής σε αυτά, την αφαίρεση των εικόνων από τους δημόσιους χώρους, την κατάργηση της ορκωμοσίας των κρατικών λειτουργών κατά την ανάληψη των καθηκόντων τους, τη μη παρουσία των προσώπων αυτών κατά τις επίσημες θρησκευτικές εορτές, την αφαίρεση του σταυρού από τον ιστό της σημαίας, την κατάργηση της μισθοδοσίας των κληρικών από το δημόσιο ταμείο, την κατάργηση του θρησκευτικού γάμου. Διότι τόσον τα σχολεία, όσον και οι άλλοι δημόσιοι χώροι, ανήκουν στο ενιαίο και αδιαίρετο σύνολο του λαού, που συγκροτεί τις έννοιες Κράτους και Εκκλησίας και δεν νοείται οιοσδήποτε χωρισμός της μορφής αυτής, ενώ από την ενιαία εξουσία του ιδίου λαού πηγάζουν και οι λοιπές προαναφερθείσες ρυθμίσεις.

Μέσα από τις ίδιες αντιλήψεις, φθάσαμε και στο σημείο να υποστηρίζεται, από ορισμένα άτομα, ότι η κατάργηση επιβάλλεται γιατί θίγονται και συνειδησιακά ορισμένες μειοψηφίες αλλοδαπών, μεταναστών, οι οποίες δεν ασπάζονται τις αρχές της χριστιανικής θρησκείας, αλλά ακολουθούν τις δοξασίες άλλης θρησκείας. Δηλαδή, μία μικρή μειοψηφία ατόμων, απαιτεί την αυτοκατάργηση των πολιτιστικών θέσεων της πλειοψηφίας, κατά παράβαση της γενικώς ισχύουσας δημοκρατικής αρχής, σύμφωνα με την οποία η πλειοψηφία και όχι η όποια μειοψηφία είναι ο ρυθμιστής των θρησκευτικών, κοινωνικών και πολιτιστικών βιωμάτων, χωρίς φυσικά εξ αυτού του λόγου να θίγονται τα δικαιώματα και της μειοψηφίας, η οποία είναι ελεύθερη να πρεσβεύει και να διαβιώνει τις θρησκευτικές της δοξασίες μη ακολουθώντας την πλειοψηφία.

Πέραν όμως από αυτά, όλους αυτούς τους δεχθήκαμε να διαβιούν στη χώρα μας, εργαζόμενοι, χωρίς να αναλάβουμε και κάποια υποχρέωση ως προς την συμβατότητα των πολιτιστικών τους γνωρισμάτων σε σχέση με τα δικά μας πολιτιστικά βιώματα. Η άσκηση των πολιτιστικών μας γνωρισμάτων με επιφυλακτικότητα, για να μην ενοχλούνται οι μετανάστες, αποτελεί απερισκεψία δική μας και παράλογη απαίτηση και ακόμη αχαριστία εκείνων. Δεν πρέπει να παραγνωρίζεται η δική τους θετική εργασιακή συμβολή στην οικονομική ζωή της χώρας, αυτή όμως δεν μπορεί να ανταλλάσσεται με την όποια υποβάθμιση των πολιστικών μας αξιών.

Ακόμη πρέπει να επισημανθεί ιδιαίτερα, ότι η ορθή θεώρηση του ζητήματος δεν εκφράζεται με τον όρο «χωρισμός Κράτους-Εκκλησίας», αλλά ως «διοικητική σχέση Κράτους-Εκκλησίας στην οργανωτική της μορφή».

Την χρυσή τομή στα θέματα αυτά θέτει ο Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας της Ελλάδος.

ΠΗΓΗ:

Ακτίνες,

-«Μεταμόρφωσις»

*****

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΓΝΩΜΟΔΟΤΗΣΗΣ ΤΟΥ π. Κ. ΜΠΕΗ

======

3.5. Το ισχύον Σύνταγμα:

(α) διατηρεί την ύπαρξη επίσημης Θρησκείας του Κράτους (επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα), και ως τέτοια αναγνωρίζει την θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού (άρθρο 3 § 1),

(β) διατηρεί, ως νομική προσωπικότητα του δημόσιου δικαίου την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας (άρθρο 3 § 1),

(γ) διατηρεί σε ισχύ την παράλληλη παραδοχή (στην § 2) οτι «το εκκλησιαστικό καθεστώς που υπάρχει σε ορισμένες περιοχές του Κράτους δέν αντίκειται στις διατάξεις της προηγουμένης παραγράφου»,

(δ) διατηρεί τον αυτοκέφαλο χαρακτήρα της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδας (άρθρο 3 § 1), αλλά ήδη (για πρώτη φορά απο και με τη συνταγματική αναθεώρηση του 1975) την παράλληλη ισχύ, σε συνταγματικώς κατοχυρωμένο επίπεδο, «των διατάξεων του Πατριαρχικού Τόμου της κθ’ (29) Ιουνίου 1850 και της Συνοδικής Πράξης της 4ης Σεπτεμβρίου 1928», και

(ε) περιορίζει τη συγκρότηση της Ιεράς Συνόδου, ως του διοικητικού οργάνου της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος, μόνο στους εν ενεργεία Αρχιερείς.

ΠΗΓΗ: