ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΙΩΠΗΣΟΥΜΕ, ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΙ ΣΥΝΟΔΙΚΟΙ ΣΥΝΕΔΡΟΙ;

ΕΞ ΑΦΟΡΜΗΣ ΕΝΟΣ ΣΥΝΟΔΙΚΟΥ ΕΓΓΡΑΦΟΥ

ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ!

_________Με πόνο ψυχής χαράσσω σήμερα αυτές τις γραμμές. Καί συγχρόνως με την ιδιότητα του Ιεράρχου της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία κατά το παρελθόν στάθηκε στο πλευρό του βασανισμένου Λαού μας, Μάννα αληθινή, σε καιρούς χαλεπούς! 

________Και σήμερα η φιλτάτη Πατρίδα μας διέρχεται μεγάλη κρίση! Δεν είναι μόνον η οικονομική! Δεν είναι κυρίως η οικονομική κρίση! Διέρχεται κρίση αξιών, θεσμών, ιδανικών!  Με λίγα λόγια η έννοια ΑΝΘΡΩΠΟΣ ευτελίζεται και εξευτελίζεται καθημερινώς! Με το πρόσχημα της νέας εφευρέσεως, που ονομάζεται «ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΡΧΗ» και με διάφορες παραλλαγές  αυτής της ΑΡΧΗΣ, που δημιουργήθηκαν για να μισθοδοτούνται κάποιοι καρεκλοκένταυροι, ο άνθρωπος μετατρέπεται σε αριθμό (λέγε με ΑΦΜ, ΑΜΚΑ, ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ, ΦΟΡΟΚΑΡΤΑ κλπ) καί συνεχώς υποβαθμίζεται! Χάνεται η έννοια του Προσώπου! Μια από αυτές τις Αρχές θα μας απαγορεύσει σε λίγο και την κρούση των κωδώνων  στούς ναούς μας! Επειδή, λέγουν, θέλουν να μειώσουν τους θορύβους!!!!  «Άι, νά χαθήτε παληοτόμαρα» ψιθύρισε κάποιος χριστιανός δίπλα μου προχθές, καθώς εδιάβαζε τη σχετική είδηση στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ. Δεν εγκρίνω την ορολογία, την μεταφέρω όμως επί λέξει για να σας μεταφέρω τήν αγανάκτηση του μέσου πολίτη! Μεταφέρω εδώ την  αγανάκτηση ενός ανώνυμου πολίτη, για να δούν το μέγεθος της κρίσεως οι Συνοδικοί Αρχιερείς και αγαπητοί εν Χριστώ Αδελφοί μου, οι οποίοι με τό υπ' αριθμ. Πρωτ. 3690, Διεκπ. 1684 από 17ης Ιουλίου ε.έ. Συνοδικό έγγραφό τους επιχειρούν να μέ  καταστήσουν αφωνότερο των ιχθύων!
________Δεν βλέπουν άραγε οι Συνοδικοί Σύνεδροι την δυστυχία, που κυριαρχεί ήδη στην Πατρίδα μας; Δεν βλέπουν τους κομισάριους της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, οι οποίοι έχουν ήδη εγκατασταθή στην Αθήνα, για να επιβλέπουν την εφαρμογή είτε του Μνημονίου, είτε του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου.... στήριξης! Μιάς δήθεν   "στήριξης" ή υποστήριξης, αφού με το Μνημόνιο κλπ  χάνεται πια ένα μικρό ή καί μεγάλο μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας, της εδαφικής μας ακεραιότητος, και μέρος του εθνικού μας ορυκτού πλούτου; Δεν άκουσαν τις δηλώσεις του κ.Σόϊμπλε, Υπουργού των Οικονομικών της Γερμανίας, για την απώλεια μέρους της εθνικής μας κυριαρχίας;   Απολαύστε  την:  «....ένα Κράτος-Μέλος  με προβλήματα, που λαμβάνει βοήθεια, χρειάζεται σε αντάλλαγμα να δώσει μέρος της κυριαρχίας του στην Ευρωπαϊκή Ένωση» (βλ. Ελεύθερος Τύπος, 28 Ιουλίου 2011, σελ. 7).   
________Δεν βλέπουν οι Συνοδικοί Ιεράρχες της περιόδου, η οποία τώρα τελειώνει τη θητεία της, δεν βλέπουν, επαναλαμβάνω, τη γενική σαπίλα, που κυριαρχεί σ΄ ολόκληρο το πολιτικό Σύστημα και η οποία έχει διαβρώσει τον κοινωνικό ιστό της Ελλάδος;  «...Οι περισσότεροι των Κυβερνώντων, γράφει ο κ. Βασ. Κόκκινος, συνεχίζουν τις επιλήψιμες παλιτικές προκατόχων τους. Αυξάνουν τις δαπάνες του Κράτους, αντί να τις μειώσουν. Αποκτούν αυθαίρετα. Ονομάζουν στέρνες αποθηκεύσεως ύδατος τις πισίνες των. Διορίζουν ευνοουμένους σε θέσεις με λίαν ευνοϊκούς όρους. Διατηρούν στρατιά Συμβούλων και αργομίσθων. Και δεν παραλείπουν όλες τις άλλες εκφάνσεις της πολιτικής φαυλότητας. Έχουμε φθάσει στο τελευταίο σκαλί της σκάλας του κακού».  (βλ. ΕΣΤΙΑ, 22.07.2011 σελ. 1η). 
________Δεν βλέπουν οι Συνοδικοί Ιεράρχες, ότι η φορολογία έχει βυθίσει στη δυστυχία το μεγαλύτερο μέρος του Λαού μας; Η ανεργία αυξάνεται αλματωδώς. Τα καταστήματα και οι επιχειρήσεις κλίνουν η μία μετά την άλλη. Όσοι όμως χρωστούν στην Εφορεία από 5.000 € και άνω θα φυλακίζωνται! Την ίδια ώρα όμως «παραγράφηκε η δωροδοκία εις βάρος του Τσοχατζόπουλου» (βλ. ΕΣΤΙΑ 29.07.2011 σελ. 3) 
________Δεν βλέπουν οι Συνοδικοί Ιεράρχες ότι η Κυβέρνηση αρνείται να διορίσει Εφημερίους στα χωριά μας και εφαρμόζει την αναλογία 1 πρός 10, που ισχύει για τους υπαλλήλους του Δημοσίου. Με τόν τρόπο αυτό απορρίπτει την ειδική πνευματική ιδιότητα και αποστολή του ιερού εφημεριακού Κλήρου και τον εξισώνει με τον κλητήρα ή τον θυρωρό ενός Υπουργείου, χωρίς να υποτιμώ τα επαγγέλματα αυτά! Ο ιερεύς λοιπόν εξισώνεται με τον νεκροθάπτη, τον υπάλληλο δηλ του κοιμητηρίου! Η Ιερά Σύνοδος αντί να δίνει μάχες για να κρατήσει στο ύψος της αποστολής του τον Έλληνα κληρικό, προσπαθεί να φιμώσει τούς Ιεράρχες! Εγκαταλείπει λοιπόν τόν Έλληνα κληρικό, ο οποίος και κατα τον Νόμο δεν είναι δημόσιος υπάλληλος αλλά  «θρησκευτικός λειτουργός», ήτοι σμιλευτής των ψυχών και υπηρέτης του Θεού, δέχεται αδιαμαρτυρήτως τον υποβιβασμό του, και αγωνίζεται για να κερδίσει 100 ή 200 ή όσες οργανικές θέσεις εφημερίων! Συμπράττει δηλ. χωρίς να το αντιλαμβάνεται στον υποβιβασμό του Έλληνα παπά και συνυπογράφει την άρνηση της Πολιτείας να τον αναγνωρίζει εφ' εξής ως πνευματικό εργάτη της κοινωνίας, ο οποίος εκτελεί μια ειδική πνευματική αποστολή ως φορεύς της θείας Χάριτος, την οποία έλαβε κατά την χειροτονία του! Όλα αυτά βέβαια γίνονται για την εξοικονόμηση χρημάτων εκ μέρους του Κράτους!  Αλλά την ίδια ώρα ο Πρωθυπουργός κ. Γεώργ. Παπανδρέου  ετοιμάζει νέο Γραφείο -βλέπετε τό Μέγαρο Μαξίμου δεν τον χωράει πια- και δαπανά το ποσόν των 1.300.000 € για την διαρρύθμιση και την επίπλωσή του! «Πως είναι δυνατόν ένας Πρωθυπουργός καταχρέου Κράτους, που δέχεται να μειώνονται κάθε μήνα μισθοί και συντάξεις πενίας, να δαπανά 1.300.000 ευρώ για τη μετατροπή του έκτου ορόφου του Υπουργείου Προεδρίας σε Πρωθυπουργικό Γραφείο;»  διερωτάται ο Τύπος (βλ. ΕΣΤΙΑ, 29.07.2011, κύριο άρθρο του κ. Βασ. Κόκκινου).  
________Και καλά όλα αυτά, που αναφέρονται στην οικονομική κρίση. «Παρέδωσαν τα κλειδιά στους εισβολείς» φωνάζει ο Τύπος! «Υποδούλωση ή έξοδος από το ευρώ» γράφει η ΒΡΑΔΥΝΗ (βλ. 28.07.2011 σελ. 1). Καλά λοιπόν όλα αυτά δεν τα βλέπουν ούτε ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Ιερώνυμος, ούτε οι Συνοδικοί Ιεράρχες και γι'αυτό σιωπούν!!!!!! Αλλά την άλλη όψη της ηθικής αποχαλινώσεως δεν την  αντιλαμ-βάνονται; Ο Πρωθυπουργός κ. Γεώργιος Παπανδρέου «...σε μια συζήτηση με νέους, η οποία μεταδόθηκε από το διαδίκτυο την Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010 ακούστηκε να λέγει ότι η Κυβέρνηση έχει ως στόχο της να πάρει πρωτοβουλίες που θα προβάλλουν ως πρότυπο τη συντροφικότητα ζευγαριών του ίδιου φύλου»!!!!!!!!!! Τόση κουφαμάρα λοιπόν έχει πέσει στο Συνοδικό Μέγαρο;
___________Ας ξαναγυρίσουμε λοιπόν στην αιτία του ψυχικού μας πόνου. Οι Συνοδικοί Αρχιερείς και αγαπητοί εν Χριστώ Αδελφοί μου με τό υπ' αριθμ. Πρωτ. 3690, Διεκπ. 1684 από 17ης Ιουλίου ε.έ. Συνοδικό έγγραφό τους, το οποίο μου απέστειλαν ως προσωπική αλληλογραφία, επιχειρούν να μέ καταστήσουν αφωνότερο των ιχθύων! Με επιτιμούν εμμέσως, πλήν σαφώς, γιά την παρρησία μου και για τον αιχμηρό λόγο μου και ζητούν να σιωπήσω! Επιθυμούν να αφήσουμε το χειρισμό των εκκλησιαστικών υποθέσεων στα χέρια τους! Αμ δε! Δεν θα τους κάνω τη χάρη! Το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου είναι θεόσδοτο! Ούτε λοιπόν το διαπραγματεύομαι, ούτε και τους το χαρίζω! Αποτέλεσμα αυτής της αρρενωπής στάσεως είναι η απαντητική ἀναφορά μου, την οποίαν σας παραθέτω στη συνέχεια, αγαπητοί μου φίλοι και επισκέπτες του Μπλόκ.
________Με την ανάρτηση αυτή σταματάμε για λίγο την μάχιμη θητεία μας. Από αύριο πλέον θα κρεμάσουμε για λίγο τό καρυοφύλλι μας και θα πάρουμε το πετραχείλι μας, καθώς μπαίνουμε πιά στον Αύγουστο, τον μήνα της Παναγίας μας με τις Παρακλήσεις και τις άλλες ωραίες ακολουθίες, με τις οποίες υμνούμε την Υπεραγία Θεοτόκο, την Μεσίτρια όλων, την παρηγοριά όλων, την αμάχητη προστασία όλων ημών των αμαρτωλών και τρισαθλίων δούλων του Κυρίου  καί  Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, εις Τον Οποίον  ανήκει η δόξα και η τιμή και η προσκύνηση εις τους αιώνας. Αμήν.
________Καλή αντάμωση τώρα πιά τον Οκτώβριο!
Καλάβρυτα, 31η Ιουλίου 2011
+ Ο Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος,
τάχα τες και Μητροπολίτης!

****************

 ***********

Προς

την Διαρκή  Ιεράν Σύνοδον  της Εκκλησίας της Ελλάδος

Ιω. Γενναδίου, 14

115 21   ΑΘΗΝΑΣ

Μακαριώτατε άγιε Πρόεδρε,

Σεβασμιώτατοι εν Χριστώ Αδελφοί,

                Επιτρέψατέ μοι να απαντήσω με την γλώσσαν της ειλικρινείας εις το περιεχόμενον του υπ’ αριθμ. Πρωτ. 3690, Διεκπ. 1684 από 17ης ληγ. μηνός Συνοδικού εγγράφου, δια του οποίου, εμμέσως πλην σαφώς,

1. μας ανακαλείτε εις την τάξιν, προσκαλούντες ημάς να αποκτήσωμεν «εκκλη-σιαστικόν ήθος», όπως το διεμόρφωσαν οι θεοφόροι Πατέρες μας», (παράγρ. 3 του εγγράφου Σας),
2. μας τονίζετε, ότι «ουδείς δικαιούται να υπερβαίνη την Εκκλησίαν», (ομοίως παράγρ. 3), 
3. μας αρνείσθε το δικαίωμα να έχωμεν γνώμην και να την εκφέρωμεν δημοσίως, καθ’όσον μη έχοντες ωλοκληρωμένην εικόνα των ενεργειών της Ιεράς Συνόδου τελικώς οι κρίσεις «να θίγουν τους Αδελφούς (μας) με άδικους και προσβλητικούς χαρακτηρισμούς» (παράγρα. 1),
4. μας τονίζετε, ότι «καθήκον των Ιεραρχών είναι να διαφυλάττουν την ενότητα του Ιερού Σώματος της Ιεραρχίας», η οποία «τραυματίζεται όταν εκφέρωνται επιπολαίως και αστηρίκτως κρίσεις εναντίον Αδελφών» (παράγρ. 2).

 Μακαριώτατε άγιε Πρόεδρε,
Σεβασμιώτατοι εν Χριστώ Αδελφοί,

1.      Επιτρέψατέ  μοι να εκφράσω την πλήρη αγανάκτησιν, η οποία διακατέχει την ψυχήν μου δια το μη παραδεκτόν περιεχόμενον του μνημονευθέντος εγγράφου Σας, το οποίον διέρρευσε εις τον Τύπον και τα ηλεκτρονικά μέσα ενημερώσεως, έτι δε και εις τον τοπικόν μας Τύπον (βλ. ΤΑ ΝΕΑ της Αιγιαλείας της 29ης.06.2011)! Απαντώ ολίγα μόλις λεπτά της ώρας μετά το βραδυνόν δελτίον ειδήσεων της τηλεοράσεως σήμερα 29ην Ιουνίου ε.ε., κατά την οποίαν η Μήτηρ Εκκλησία άγει την ιεράν μνήμην των αγίων Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου! Αρχικώς είχον αποφασίσει να μη δώσω συνέχειαν εις το Υμέτερον έγγραφον. Έπειτα όμως από τα σημερινά συγκλονιστικά γεγονότα, τα οποία έλαβον χώραν εντός και εκτός της Βουλής των Ελλήνων, κατόπιν δε και της ερμηνείας, ήτις εδόθη υπό των Μέσων Ενημερώσεως ( βλ. τον τίτλον  της τοπικής εφημερίδος «να σωπάσει» ζητά από τον Μητροπολίτη Αμβρόσιο η Ιερά Συν-οδος) εθεώρησα χρέος μου έναντι τόσον της εκκλησιαστικής, όσον και της εθνικής μας ιστορίας  να απαντήσω ευθαρσώς εις το περιεχόμενόν του. Δεν γράφω,  δια να Σας πείσω! Σας απευθύνω την παρούσαν μόνον και μόνον δια να υπερασπισθώ το δικαίωμα της ελευθέρας εκφράσεως της γνώμης μου. Σημειώσατε, παρακαλώ, ότι δεν συντάσσω την παρούσαν εξ όνόματος των εν Χριστώ Αδελφών μας Αρχιερέων. Έκαστος τούτων, εάν το κρίνη αναγκαίον, ας υπερασπισθή την επισκοπικήν του αξιοπρέπειαν. Σας απαντώ, λοιπόν, με την γλώσσαν των Προφητών, και όχι με την γλώσσαν της κοσμικής αβροφροσύνης η μιας κάποιας τυπικής ευγενείας. Ζητώ εκ προοιμίου την επιείκειάν Σας δια το ύφος της παρούσης αναφοράς μου. Μάχομαι τις ιδέες και όχι τα πρόσωπα, επιθυμώ δε να καταγραφή η αντίδρασίς μου δια την ιστορίαν. Ιδού λοιπόν η προσωπική μου θέσις και απάντησις εις το Υμέτερον Συνοδικόν έγγραφον:

2.      Θα ανέμενον να με συγχαρήτε, ίσως δε και να με ευχαριστήσετε, δια το γεγονός, ότι δια των κατά καιρούς και μέχρι σήμερον τοποθετήσεών μου αναπληρώνω εν τινι βαθμώ την σχεδόν παντελή απουσίαν της Διοικούσης Εκκλησίας από τα σήμερον δρώμενα, δια των οποίων η Ελλάδα μας, μετά το περίφημον «Μνημόνιον» και το «Επικαιροποιημένον Μνημόνιον»    περι-ήλθεν ήδη εις κατάστασιν ξενικής κατοχής, ο δε Ελληνικός Λαός κατεδικάσθη πλέον εις εσχάτην ένδειαν! Ημερησία εφημερίς των Αθηνών μόλις προ ημερών έγραφε εις την πρώτην σελίδα της τα εξής τραγικά: «Σσσς.... Η Ιεραρχία κοιμάται και ονειρεύεται» ( Ελ. Ώρα, 20.06.2011).

3.      Δεν δέχομαι τις παρατηρήσεις Σας δια πλείστους όσους λόγους και δια τον εξής πρόσθετον: Εις την αρχιερωσύνην είμαι αρχαιότερος όλων Υμών. Δικαιούμαι όθεν τον εκ μέρους Υμών σεβασμόν του προσώπου μου! Με την χάριν του Κυρίου μας συμπληρώνω ήδη τριάκοντα και πέντε έτη (35) εις την αρχιερωσύνην! Δια της ταπεινής μου διακονίας δεν εζημίωσα την Μητέρα Εκκλησίαν! Αντιθέτως, ηνάλωσα εμαυτόν δια την εύκλειαν και την κατά Θεόν προκοπήν του πληρώματος της λαχούσης  μοι Επαρχίας. Οπωσ-δήποτε «άνδρες αδελφοί, έγώ πάση συνειδήσει αγαθή πεπολίτευμαι τω Θεώ άχρι ταύτης της ημέρας» (Πραξ. 23,1).  Δεν Σας επιτρέπω, λοιπόν, να με ταπεινώνετε, ούτε  και να με ευτελίζετε δια της διαρροής του Υμετέρου εγγράφου προς τα ΜΜΕ! Αντιθέτως, επαναλαμβάνω, δικαιούμαι να απο-λαμβάνω του σεβασμού Σας ως Ιεράρχης αρχαιότερος Υμών. Τούτο επιβάλλει το εκκλησιαστικόν ήθος. Εάν παρ’ ελπίδα επικαλεσθήτε το ισότιμον των Ιεραρχών, κατά το “primus inter pares», (δεκτόν κατά βάσιν τούτο και από της πλευράς μου), τότε ας λάβωμεν υπ’όψιν ότι ο ορθόδοξος Αρχιερεύς λογοδοτεί μόνον εις τον Χριστόν και εις την συνείδησίν του! Ώστε λοιπόν δεν αποδέχομαι να με ανακαλείτε εις την τάξιν. Δύνασθε όμως να απαγγείλετε κατηγορίαν κατ’εμού και να με δικάσετε! Παρακαλώ, λοιπόν, τολμήσατε. «Γέγονα άφρων, καυχώμενος! Υμείς με ηναγκάσα-τε!», ίνα κατά τον Απόστολον  Παύλον είπω (Β Κορ, 12, 11). 

Προς ενίσχυσιν των ανωτέρω θέσεών μου, επιτρέψατέ μοι να παραπέμψω την αγάπην Σας εις το σημερινόν αποστολικόν ανάγνωσμα ( Β Κορ. 11,21-12,9), όπου ο Μέγας Απόστολος Παύλος διηγείται τα παθήματά του δια το Ευαγγέλιον. Εάν εφήρμοζε την τακτικήν της σιωπής και των ηπίων τόνων, Μακαριώτατε και Σεβασμιώτατοι άγιοι Σύνεδροι, δεν θα είχε την δυνατότητα να απαριθμή τοιαύτα και τοσαύτα παλαίσματα και παθήματα! Υμείς, Μακαριώτατε και άγιοι Συνοδικοί,  δια της εφαρμοζομένης τακτικής της σιωπής και των ηπίων τόνων εν πολλοίς έχετε αδικήσει την Εκκλησίαν! Ας διερωτηθώμεν με ειλικρίνειαν: Μήπως έχομεν προδώσει την αποστολήν μας! Μήπως έχομεν απεμπολήσει τα καλώς νοούμενα συμφέροντα της Εκκλησίας; Μήπως έχομεν εγκαταλείψει εις την τύχην του τον πιστόν Λαόν! Ο Μακαριώτατος, αν και με συντριπτικόν κάταγμα στο πόδι Του, παρέστη μεν και ηυλόγησε γάμον, δια της προκλητικής πολυτελείας του οποίου ετρώθη το φιλότιμον του πονεμένου Λαού μας εν καιρώ μεγίστης οικονομικής κρίσεως, αλλά δεν ευηρεστήθη να δώση σημεία της παρουσίας του, έστω και δι’ αντιπροσώπου Του,  στις  μυριάδες των «Αγανακτισμένων Πολιτών», οίτινες συρρέουν εις την πλ. Συντάγματος της Πρωτευούσης δια να διατρανώσουν την αγανάκτησίν των δια τα σήμερον δρώμενα εις την Πατρίδα μας . Η Ελλάδα, λοιπόν, καταστρέφεται! Ο Λαός μας στενάζει! Η Εκκλησία τελεί εν διωγμώ! Το Ευαγγέλιον καταφρονείται και Υμείς λάμπετε δια της απουσίας Σας! Εάν συνέρχεσθε και προβληματίζεσθε εν κρυπτώ, εαν συμμετέχετε σε Επιτροπές, εάν διαβουλεύεσθε μετά των Φορέων της Κρατικής Εξουσίας, τούτο δεν μας ικανοποιεί!  Η μετριοπαθής συμπεριφορά Σας εξυπηρετεί τα σχέδια της Κυβερνήσεως μόνον. Προς τα έξω, φευ, δεν ακούεται ούτε ο παρηγορητικός, αλλ οὔτε και ο ελεγκτικός-προφητικός  λόγος της Εκκλησίας. Ουδέ άπαξ ηκούσθη το «ουκ έξεστί σοι έχειν....» του Τιμίου Προδρόμου προς τον Ηρώδην! (Ματθ. 14,4)

Ιδού ένα παράδειγμα: προ ολίγων μόλις ημερών εις Αθήνας και υπό την αιγίδα του Δημάρχου Αθηναίων κ. Καμίνη  (ο οποίος μάλιστα -κατά την ομολογίαν Σας, Μακαριωτατε-, Σας σέβεται (!!!) πολύ) διωργανώθησαν μεγαλοπρεπείς εκδηλώσεις των Ομοφυλοφίλων! Οι συμμετέχοντες έσπευ-σαν στην Ελλάδα μας από διαφόρους  Χώρας του κόσμου! Στόχος των εκδηλώσεων ήτο η νομιμοποίησις της σοδομικής συμπεριφοράς  και η προβολή της ομοφυλοφιλίας! Η Ιερά Σύνοδος και εις την περίπτωσιν ταύτην έλαμψεν δια της εκκωφαντικής ....σιωπής της! Μακάρι η τακτική Σας να οδηγήση εις την τελικήν νίκην, παρά το γεγονός, ότι οσάκις επιτυγχάνωμεν τα αυτονόητα, τότε αυτό δεν λέγεται «νίκη»! 

Δια των ανωτέρω δεν Σας αδικώ! Το εγγύς μέλλον θα αποδείξη  το δίκαιον των ισχυρισμών μου! Αναλίσκεσθε εις επιφανειακάς τινάς ενεργείας, εις ανωδύνους εξαγγελίας προγραμμάτων, εις λαμπροφόρους εορτάς και πανηγύρεις και ....εφησυχάζετε! Και όχι μόνον αυτό, αλλά και θέλετε να επιβάλετε φίμωτρον εις τινας εκ των αδελφών Σας Αρχιερέων, ώστε να μη διαταράσσεται  η .....ησυχία Σας! Λησμονείτε όμως ότι «ο λόγος του Θεού ου δέδεται» ( Β Τιμ, 2,9).

           Συνελόντι ειπείν Σας προκαλώ: εις την προσωπικήν μου ιστοσελίδα (blog: mkka.blogspot.com) σήμερον γράφω τα εξής:

ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ ΜΑΣ!

___________Η Χώρα οδηγείται σε κατάρρευση! Μπορεί αυτό να γίνει αύριο η και μεθαύριο. Ένα όμως είναι το βέβαιο, ότι μια καινούργια εποχή εγκαινιάζεται. Θα είναι μια εποχή απαραμύθητης φτώχειας και ατέλειωτης πείνας και δυστυχίας! Μια εποχή καταρρακώσεως του μεσαίου Έλληνα! Η χώρα μας τελεί πλέον υπό κατοχήν! Η ελευθερία μας χάθηκε χωρίς μάχες, χωρίς όπλα και χωρίς αίμα! Με μια διαφορά: το αίμα του μεσαίου Έλληνα θα χύνεται τώρα πια σταγόνα-σταγόνα καθημερινώς! Οι νεκροί από την οικονομική αφαίμαξη η αιμορραγία θα πέφτουν μέσα στους δρόμους, όπως κατά την περίοδο της Γερμανικής Κατοχής. Τότε, το 1940, άνθρωποι πάσης ηλικίας έτσι ξαφνικά έπεφταν νεκροί καταμεσής στους δρόμους της Αθήνας, νεκροί από την ασιτία! Τότε, το 1940, τους περιμάζευαν τα κάρα του Δήμου. Εμείς, οι της Εκκλησίας υπηρέτες του Θεού και των ανθρώπων, θα πράξουμε και πάλι το καθήκον μας. Θα σταθούμε δίπλα σας! Αλλά τώρα πια μας έχουν περιορίσει τις δυνατότητές μας.

 Επαναλαμβάνω· Σας προκαλώ, άγιοι Αδελφοί, είτε να προσυπογράψετε τα ανωτέρω, είτε να με διαψεύσετε, είτε απλώς να με διορθώσετε. Οπωσδήποτε όμως δεν ήμπορείτε να με φιμώσετε! Έκαστος εξ ημών γράφει την ιστορίαν του.  

1. Έπειτα από τας ανωτέρω, γενικού χαρακτήρος, παρατηρήσεις μου, επιτρέψατέ μοι τώρα να αναφερθώ εις τα σημεία του Υμετέρου εγγράφου, ως ταύτα έχω ήδη επισημάνει.
   1. Μας ανακαλείτε εις την τάξιν, προσκαλούντες ημάς να αποκτήσωμεν «εκκλησιαστικόν ήθος», όπως το διεμόρφωσαν οι θεοφόροι Πατέρες μας», (παράγρ. 3 του εγγράφου Σας).
   2. Παρακαλώ να μου αναφέρετε συγκεκριμένα περιστατικά, από τα οποία καταδεικνύεται, ότι η ελαχιστότης μου παραβιάζει το «εκκλησιαστικόν ήθος». Δεν δύναμαι να βαστάσω την βαρυτάτην αυτήν κατηγορίαν.

Ως προς το εκκλησιαστικόν ήθος, Σας παραπέμπω εις μίαν φωτεινήν εκκλησιαστικήν μορφήν των χρόνων της νεωτέρας Ελλάδος, τον αείμνηστον Μητροπολίτην  Αθηνών  Νεόφυτον Μεταξάν (1833-1861), ο οποίος διετέλεσε και πρώτος Μητροπολίτης Αθηνών και Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου. Ιδού τι περί αυτού ελέχθη κατά την εκφώνησιν του επικηδείου λόγου: «...ο ένδοξος ούτος Ιεράρχης άμα και στρατάρχης, τα όπλα συν τω σταυρώ αναλαβών, εποδηγέτει τον λαόν.....προς δόξαν της ....πίστεως και της πατρίδος, πανταχού προπορευόμενος, προτρέπων, ενισχύων.....» (Αρχιμ. Δανιήλ Πετρούλιας, Ιεροκήρυξ Αθηνών, βλ. Πρόγραμμα Εκδη-λώσεων της Ιεράς Μητροπόλεως Φθιώτιδος-Αταλάντη 2011).

2. Έπειτα από τα ανωτέρω ερωτώ: μήπως Υμείς, Μακαριώτατε και άγιοι Συνοδικοί Σύνεδροι της 154ης Συνοδικής Περιόδου, με την εφαρμο-ζομένην τακτικήν της σιωπής και των ηπίων τόνων, συντελείτε εις την παραχάραξιν και την αλλοίωσιν του πατροπαραδότου εκκλησιαστικού ήθους; Ο Μακαριώτατος Αρχεπίσκοπός μας κ.κ. Ιερώνυμος π.χ. έχει καταγγελθή δημοσίως, ότι ευρίσκεται εις μυστικήν τινα σχέσιν η και συμφωνίαν με τον Πρωθυπουργόν κ. Γεώργιον Παπανδρέου και Αρχηγόν του ΠΑΣΟΚ, ότι θα χρησιμεύση ως γέφυρα του ΠΑΣΟΚ ......κλπ. Λέγεται, ότι δια τον λόγον αυτόν δεν αντιδρά εις όσα καταστρεπτικά δια την Εκκλησίαν απεργάζεται η παρούσα Κυβέρνησις! Αποστρέφω μετά βδελυγμίας το πρόσωπόν μου από την βαρυτάτην ταύτην κατηγορίαν, την καταγράφω όμως δια την ιστορίαν! Το μέλλον θα φανερώση την αλήθειαν. Παρά ταύτα επισημειώ και υπογραμμίζω τον δημοσίως εκφρασθέντα ενθουσιασμόν του Προκαθημένου δια την πραγματοποίησιν της πρώτης Συνεδρίας της Ειδικής Μικτής Επιτροπής: «Θα ήθελα να πω σε όλους εκείνους, που με καταδικαζουν για αφωνία και ότι είμαι άφωνος, πως το γεγονός  της συνεδρίας της Μικτής Επιτροπής  διαλόγου  της Εκκλησίας  με το Κράτος  είναι  η μεγαλύτερη  βροντή στα χρονικά της Εκκλησίας....» (βλ. Romfea.gr της 19.06.2011). Ο αρχιεπισκοπικός αυτός ενθουσιασμός  δεν συνάδει προς την πραγματικότητα! Ουδείς, βέβαια, ήκουσεν η ησθάνθη την «βροντήν», περί της οποίας καυχάται ο Μακαριώτατος! Μήπως άραγε, όταν καυχώμεθα δια τα ασήμαντα, εμμέσως πλην σαφώς, προσπαθώμεν να καθησυχάσωμεν την ελέγχουσαν συνείδησίν μας, επειδή «αφήκαμε τα βαρύτερα του νόμου» (Ματθ. 23,23) ανυπεράσπιστα; Η μήπως επιχειρούμεν να ρίψωμεν «στάκτη στα μάτια» του κόσμου;      

Μας τονίζετε, ότι «ουδείς δικαιούται να υπερβαίνη την Εκκλησίαν», (ομοίως παράγρ. 3).

Ώστε ταυτίζετε τον εαυτόν Σας με την Εκκλησίαν! Σεις είσθε «η Εκκλησία»! Αγνοείτε, λοιπόν, ότι η Διαρκής Ιερά Σύνοδος ενεργεί κατ’ εντολήν της σεπτής Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, μάλιστα δε και λογοδοτεί ενώπιον  Αυτής; Ο ισχυρισμός Σας ούτος εκκλησιολογικώς τυγχάνει απαράδεκτος! Η ΔΙΣ προσωποποιεί την Διοίκησιν της Εκκλησίας, αλλά δεν είναι «η Εκκλησία»! Όλοι μαζί όμως, κληρικοί και λαϊκοί, συγκρο-τούμεν την Εκκλησίαν!

3. Θα εδεχόμην να μας τονίσετε την ανάγκην μιας εσωτερικής επικοινωνίας ημών των Ιεραρχών με την Ιεράν Σύνοδον προ πάσης δηλώσεώς μας, ώστε να μη εμφανίζωνται προς τα έξω διαφοροποιήσεις γνωμών! Θα εδεχόμην επίσης να μας τονίσετε την ανάγκην  της εκ μέρους μας μιας περισσοτέρας προσοχής προς ενδυνάμωσιν του κύρους της Ιεράς Συνόδου εις τους χαλεπούς καιρούς της σήμερον! Αλλά κατ’ ουδένα τρόπον δύναμαι να αποδεχθώ την διατύπωσιν: «ουδείς δικαιούται να υπερβαίνη την Εκκλη-σίαν», όταν δια του όρου Εκκλησία νοείται η Διαρκής Ιερά Σύνοδος!  

Μας αρνείσθε το δικαίωμα να έχωμεν γνώμην και να την εκφέρωμεν δημοσίως, καθ’όσον μη έχοντες ωλοκληρωμένην εικόνα των ενεργειών της Ιεράς Συνόδου, τελικώς οι κρίσεις «θίγουν τους Αδελφούς (μας) με άδικους και προσβλητικούς χαρακτηρισμούς» (παράγρα. 1),

4. Εάν το Υμέτερον έγγραφον είχε την μορφήν Εγκυκλίου, ίσως δεν θα αντέδρων. Επειδή όμως το έγγραφον τούτο απευθύνεται ονομαστικώς εις την ελαχιστότητά μου, θεωρώ ύβριν την πρότασιν ταύτην, διο και την απορρίπτω  μετά βδελυγμίας. Παρακαλώ να μου αναφέρετε συγκεκριμένα περιστατικά και αποσπάσματα των κατά καιρούς προφορικών η γραπτών δηλώσεών μου, δια των οποίων «αδίκων και προσβλητικών χαρακτηρι-σμων» έθιξα προσωπικώς Υμάς τους Συνοδικούς και εν Χριστώ Αδελφούς μου. Έχω δικαίωμα να κρίνω  τας πράξεις η και παραλείψεις Υμών, αλλ’ ουχί και να προσβάλω Υμάς. Ιδού λοιπόν αναμένω τις αποδείξεις.
   1. Μας τονίζετε, ότι «καθήκον των Ιεραρχών είναι να διαφυλάττουν την ενότητα του Ιερού Σώματος της Ιεραρχίας», η οποία «τραυματίζεται όταν εκφέρωνται επιπολαίως και αστηρίκτως κρίσεις εναντίον Αδελφών» (παράγρ. 2).
   2. Κατ’αρχήν συμφωνώ με την ανωτέρω άποψιν σύμφωνον άλλωστε και με την δεοντολογίαν. Αλλ’ η ενότης δεν διασφαλίζεται με την φίμωσιν των Ιεραρχών!

Παρακαλώ, Αδελφοί μου, συνέλθετε! Αφήσατε την διγλωσσίαν και μη προσπαθείτε να προστατεύσετε μονομερώς  τους εαυτούς Σας! Ενθυμηθήτε την τακτικήν Σας, όταν υβριζόμην εγώ υπό του Αρχιεπισκόπου μας ενώπιόν Σας. Όταν δηλ. ο Μακαριώτατος Αρχεπίσκοπος  κ. Ιερώνυμος,  ενώπιον της προλαβούσης Συνελεύσεως της Ιεραρχίας με προσέβαλεν βαναύσως, ισχυρισθείς ότι δεν Τον σέβομαι και ότι ο Δήμαρχος Αθηναίων κ. Καμίνης Τον σέβεται πολύ περισσότερον εμού, διατί δεν διηγέρθη  τότε η συνείδησίς Σας; 

Απαραβίαστος αρχή της εκκλησιαστικής συμπεριφοράς και της προφητικής παραδόσεως είναι ότι «τα δημοσίως πραττόμενα, δημοσίως και ελέγχονται»! Τίποτε περισσότερον δεν πράττω εις την ζωήν μου. Το δικαίωμα να κρίνω, δεν Σας το χαρίζω! Καθώς επίσης και το ιδικόν Σας δικαίωμα να με κρίνετε, δεν το αμφισβητώ. Τελεία και παύλα.

Εθεώρησα χρέος μου να εκθέσω  ενώπιόν Σας την -κατά την ημετέραν ταπεινήν  γνώμην- αυστηράν κριτικήν μου επί του περιεχομένου του επιμάχου εγγράφου Σας και -δια πρώτην φοράν εις την επισκοπικήν μου διακονίαν- εχρησιμοποίησα την απερίτμητον γλώσσαν της αληθείας, χωρίς τα ψιμύθια μιας ευγενούς διατυπωσεως, κυριαρχούμενος από την καθ’ Υμών αγανάκτησιν, διότι ενώ θα έδει να υπερασπίζεσθε τα δίκαια του Ευαγγελίου και της Εκκλησίας «στεντορεία τη φωνή» δια παντός μέσου και τρόπου, επιχειρείτε να φιμώσετε η και να εκφοβίσετε δύο τρεις εξ ημών Ιεράρχες Αδελφούς Σας, οι οποίοι έχομεν το θάρρος να λέγωμεν δημοσίως «τα σύκα, σύκα και την σκάφην, σκάφην», προκινδυνεύοντες!  Έρρωσθε, το λοιπόν, και υγιαίνετε!

Επί δε τούτοις διατελώ

Ελάχιστος εν Χριστώ Αδελφός

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ: Μεταφέρω εδώ ωρισμένα αποσπάσματα από το Δελτίον Τύπου της Ιεράς Μητροπόλεως Φθιώτιδος, της 7ης Ιουνίου 2011, περί του Μητροπολίτου Αθηνών Νεοφύτου, αποκαλυπτικά ως προς τον χαρακτήρα και την ποιότητα του γνησίου εκκλησιαστικού φρονήματος.

«Μία μεγάλη εκκλησιαστική και εθνική προσωπικότητα, η οποία διέλαμψε στην πιο κρίσιμη περίοδο του Ελληνικού Έθνους, υπήρξε ο επί 30 χρόνια Επίσκοπος της Αταλάντης Νεόφυτος, μετέπειτα Μητροπολίτης Αθηνών και Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου. ...... Με την έκρηξη της επαναστάσεως στην Πελοπόννησο, πρώτη από την Στερεά Ελλάδα, με την προτροπή του Νεοφύτου, εξεγέρθηκε η Αταλάντη κατά των Τούρκων. Περιζωσμένος την σπάθη ηγείτο των πολεμιστών της επαρχίας του, τους οποίους ενεθάρρυνε στον ιερό αγώνα. Τον Μάρτιο του 1821 στον Όσιο Λουκά Βοιωτίας, μαζί με τον Σαλώνων Ησαΐα ευλόγησε και αγίασε τα παλληκάρια του Αθανασίου Διάκου. Και αργότερα όταν έμαθε, ότι ο Αθανάσιος Διάκος κυκλώθηκε στην Αλαμάνα από πολυαρίθμους βαρβάρους, έσπευσε, αν και ήταν ασθενής, με όσους άθροισε από την Λοκρίδα, για να σώσει τον γενναίο ήρωα. Δυστυχώς όμως δεν κατώρθωσε να φθάσει πριν την καταστροφή. Αμέσως μετά, μετέβη στην Πελοπόννησο, για να μεριμνήσει για την σύσταση Κυβερνήσεως. Τον Νοέμβριο του 1821 στην Άμφισσα συνεκάλεσε συνέλευση των κατοίκων του ανατολικού τμήματος της Στερεάς και στην Θεία Λειτουργία εξεφώνησε περίφημο λόγο, με τον οποίο απεδείκνυε την ιερότητα της επαναστάσεως κατά του τυράννου. Διετέλεσε πρόεδρος του Αρείου Πάγου και υπέστη πολλές περιπέτειες και καταδρομές. Όταν πληροφορήθηκε για την άφιξη του Υψηλάντου πήγε, δια να τον χαιρετήσει και ζητήσει στρατεύματα και πολεμικά εφόδια για την απελευθέρωση της Βοιωτίας. Μέχρι τέλους του αγώνος εργάσθηκε αόκνως ενισχύοντας και προστατεύοντας τους αγωνιστές και προσφέροντας τα πάντα για την ανόρθωση και πρόοδο της πατρίδος.....Ο Νεόφυτος υπήρξε μεγάλη Εκκλησιαστική και Εθνική προσωπικότητα. Είχε μόρφωση εκκλησιαστική, βίο ενάρετο, πολυσήμαντη ποιμαντορία, σπάνια οξύνοια, αγάπη για την πατρίδα, πάθος για την ελευθερία. Ήταν εκείνος που ζώσθηκε πετραχήλι και καριοφύλι για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία.Υπήρξε ένας από τους πιο μεγάλους αγωνιστές Ιεράρχες που ετίμησαν την Εκκλησία και την Ελλάδα και δικαίως κατατάσσεται στην πρώτη τάξη των αγωνιστών του 1821.........».

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΙΣ:

 Σεβ. Μητροπολίτας της Εκκλησίας της Ελλάδος

Εις τας έδρας των, δια του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.

Συνημμένα: Οι τίτλοι της πρώτης σελίδος των Αθηναϊκών Εφημερίδων της 30ης Ιουνίου ε.ε., ήτοι μετά τα τραγικά γεγονότα της 29ης /06 εις την πλατ. Συντάγματος

Παρακλητικοί Κανόνες-Ευχαριστήριοι Ύμνοι στη Θεοτόκο. (Αρχιμ. Δανιήλ Αεράκη)

 

Λέγεται Παρακλητικός Κανόνας η ακολουθία που ψάλλουμε κάθε βραδύ του Δεκαπενταύγουστου (άλλοτε τον Μεγάλο κι άλλοτε τον Μικρό). Είναι όμως και Ευχαριστήριος Κανόνας. Σ’ ένα από τα τροπάρια ψάλλουμε: «Απολαύοντες, Πάναγνε, των σων δωρημάτων, ευχαριστήριον αναμέλπομεν εφύμνιον, οι γινώσκοντές οε Θεομήτορα».
Τρεις ενέργειές μας αποτελούν τις καλύτερες ευχαριστίες μας προς την Παναγία. Η πρώτη: Η ορθή πίστη για την Παναγία. Πώς την γνωρίζουμε την Παναγία; Οι απαντήσεις στο ερώτημα αυτό είναι διαφορετικές. Άλλος την γνωρίζει ως Παρθένο Αγνή. Άλλος ως την καθαρότερη γυναίκα του κόσμου. Άλλος ως Αειπάρθενο. Άλλος ως Μητέρα στοργική. Άλλος ως Μεσίτρια. Άλλος ως Βασίλισσα των ουρανών. Άλλος ως Κεχαριτωμένη.
Όλα αυτά οπωσδήποτε είναι σωστά και αποτελούν αληθινά εγκώμια προς την Παναγία. Αλλ’ υπεράνω όλων αυτών των χαρακτηρισμών και επιθέτων υπάρχει μία άλλη ονομασία της Παναγίας. Είναι Θεομήτωρ, Θεοτόκος. Αν δεχόμαστε όλα τα ωραία επίθετα, με τα όποια οι πιστοί στολίζουν τη μορφή της Παναγίας, αλλά δεν την αναγνωρίζουμε ως Θεοτόκο, τότε δεν εκφράζουμε όλη την αλήθεια. Ή μάλλον δεν διατυπώνουμε τη σπουδαιότερη αλήθεια και άρα δεν είμαστε Ορθόδοξοι.
Η Παναγία είναι κατ’ εξοχήν Θεοτόκος. Για να φανερωθεί η λέξη αυτή οι άγιοι Πατέρες έδωσαν σκληρές μάχες. Υπήρχαν αιρετικοί, όπως ο Νεστόριος, πού δέχονταν να ονομάζουν την Παναγία «Χ ρ ι σ τ ο τ ό κ ο», αλλά με κανένα λόγο δεν δέχονταν να την αποκαλούν «Θεοτόκο». Ισχυρίζονταν, ότι η Παρθένος Μαρία γέννησε «ψιλόν τινα άνθρωπον», τον Χριστόν Ιησού, που ύστερα ενώθηκε με τη Θεότητα και έγινε ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός. Όχι -θεολόγησαν και βροντοφώνησαν οι Πατέρες της Εκκλησίας-, η Παναγία είναι Θεοτόκος. Από τη στιγμή του Ευαγγελισμού συνέλαβε Υιό, που ήταν ο σαρκωμένος Θεός.
Την αλήθεια αυτή συνοψίζει ο μεγάλος δογματικός της Εκκλησίας μας, ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, λέγοντας: «Θεοτόκον κυρίως και αληθώς την Αγίαν Παρθένον κηρύττομεν».(Ε.Π.Ε. 1,323).

Ακηλίδωτο κάτοπτρο
Η Παναγία αξιώθηκε να φιλοξενήσει τον Θεό σαρκούμενο. Έγινε θρόνος της Θεότητος. Πώς;
Θα έχετε ακούσει, ότι υπάρχουν κάτι καθρέπτες, που λέγονται «κοίλα κάτοπτρα». Είναι μεγάλοι συγκεντρωτικοί φακοί, που συγκεντρώνουν τις ακτίνες του ήλιου. Αν πλησιάσεις λαμπάδα ή ξύλο, αμέσως αρπάζει φωτιά. Έτσι πυροδοτείται και η λεγόμενη «Ολυμπιακή φλόγα». Το κάτοπτρο μεταδίδει φωτιά, διότι έχει συγκεντρώσει πάνω του τις θερμαντικές ακτίνες του ήλιου. Μεταδίδει φωτιά, αλλά το ίδιο δεν καίγεται.
Κάτι παρόμοιο μπορούμε να πούμε, ότι συνέβηκε στην περίπτωση της Παναγίας, αλλά σε απείρως μεγαλύτερες διαστάσεις. Η Παναγία είναι το ακηλίδωτο κάτοπτρο, που πάνω της συγκεντρώθηκαν οι αχτίνες του ηλίου της θεότητας. Φιλοξένησε μέσα της τη φωτιά της θεότητας, τον σαρκωμένο Υιό και Λόγο του Θεού και Θεό αληθινό. Δέχθηκε το πυρ της Θεότητας, χωρίς η ίδια να καεί, όπως δεν κάηκε η φλεγόμενη βάτος που είδε ο Μωυσής. Μεταδίδει φωτιά, αλλ’ η ίδια παραμένει άθικτη.
Την αγνή και παρθενική της ύπαρξη διάλεξε ο Βασιλέας του ουρανού, ως πρώτο επίγειο κατοικητήριο. Κι ήταν το καθαρότερο. Και δεν ξανάγινε καθαρότερο οικητήριο του Θεού. Την αγάπησε ο Θεός και την επιθύμησε. Όπως ο νυμφίος επιθυμεί το κάλλος της νύμφης, κατά το Ψαλμικό: «Άκουσον, θύγατερ, και ίδε και κλίνον το ους σου και επιλάθου του λαού σου και του οίκου του πατρός άου· και επιθυμήσει ο βασιλεύς του κάλλους σου, ότι αυτός έστι Κύριος σου» (Ψαλμ. 44,11-12).
Πώς έγινε η Παναγία Θεοτόκος; Πώς μέσα της χώρεσε το Θεό; Το ερώτημα αυτό διατυπώνει και ο υμνογράφος των Χριστουγέννων: «Ο Αχώρητος παντί πώς εχωρήθη εν γαστρί;».
Αλλ’ από τη στιγμή, που ό Θεός γίνεται άνθρωπος, συστέλλεται και διαστέλλεται, ανάλογα με το χώρο που φιλοξενείται. Ο Αχώρητος Θεός χωράει μέσα στη γαστέρα της Παρθένου. Ο Αχώρητος Θεός συστέλλεται και χωράει μέσα στο άγιο Ποτήριο. Ο Αχώρητος Θεός συστέλλεται και χωράει μέσα στην ύπαρξη του πιστού, που με πίστη και ευλάβεια κοινωνεί των Αχράντων Μυστηρίων.
Γνωρίζουμε λοιπόν και αναγνωρίζουμε την Παναγία ως Θεοτόκο; Είμαστε Ορθόδοξοι. Δυστυχώς και σ’ αυτό  το θέμα υπάρχουν άνθρωποι των δύο άκρων. Υπάρχουν εκείνοι, που γνωρίζουν τη Μητέρα, αλλά δεν γνωρίζουν τον Υιό. Υπάρχουν και άλλοι, που γνωρίζουν τον Υιό και δεν γνωρίζουν τη Μητέρα.
Στους πρώτους ανήκουν ορισμένοι λεγόμενοι ορθόδοξοι χριστιανοί, που μιλάνε συνεχώς και αποκλειστικά για την Παναγία. Δεν κάνουν λόγο για τον Ιησού Χριστό. Διαβάζουν π.χ. καθημερινά την Παράκληση της Παναγίας· δεν μελετούν όμως καθημερινά την Αγία Γραφή, το Ευαγγέλιο του Υιού, την Καινή Διαθήκη. Τιμούν την Παναγία υπερβολικά – δεν τιμούν ανάλογα τον Θεάνθρωπο Κύριο. Προσεύχονται συνεχώς στην Παναγία· δεν προσεύχονται στον Κύριο μας Ιησού Χριστό. Μπορεί να θεωρούν μεγαλύτερη χάρη να προσκυνήσουν μια θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, παρά να κοινωνήσουν σωστά προετοιμασμένοι το Σώμα και το
Αίμα του Χριστού. Πρόκειται για μια τάση υπερυψώσεως της Παναγίας, πράγμα που δεν θέλει ούτε η ίδια η Παναγία. Η Παναγία είναι υπερυψωμένη μόνο όταν είναι δίπλα στον Υιό της και Θεό της. Η Παναγία είναι ο πρώτος άνθρωπος κοντά στον Θεάνθρωπο Λυτρωτή. Η υπερύψωση όμως που της γίνεται από νοσηρούς ανθρώπους, οδηγεί σε θεοποίησή της, σε Μαριολατρεία.
Οι άλλοι είναι οι αιρετικοί, Προτεστάντες και Χιλιαστές, που μιλάνε γλυκύτατα για τον Ιησού Χριστό, αλλά περιφρονούν τελείως την Αειπάρθενο Θεοτόκο. Αναφέρουν μόνο για κάποια Μαρία, σαν να πρόκειται για καμιά Μαρία της γειτονιάς τους!
Όσοι πιστεύουν ορθόδοξα στον Υιό του Θεού, που έγινε και Υιός του ανθρώπου, αυτοί πιστεύουν και τιμούν ορθόδοξα και τη Μητέρα του σαρκωθέντος Υιού και Λόγου του Θεού.

Το μεγάλο της δώρημα
Η δεύτερη ευχαριστία μας στην Παναγία είναι για το μεγάλο δώρημά της στον κόσμο, που υπονοείται στον ύμνο: «Απολαύοντες, Πάναγνε, των σων δωρημάτων…».
Πολλά τα δωρήματα της Παναγίας. Ένα όμως το πρώτο και μοναδικό σε αξία και μεγαλείο δώρημά της. Ο αδελφόθεος Ιάκωβος λέγει: «Πάσα δόσις αγαθή και πάν δώρημα τέλειον άνωθεν εστί καταβαίνον από του πατρός των φώτων…» (Ιακ. 1,17). Το μεγάλο δώρημα είναι «καταβαίνον», κατέβηκε από τον ουρανό, σταλμένο από το Θεό Πατέρα. Είναι η ύψιστη προσφορά του Θεού στον άνθρωπο. Είναι ο ίδιος η προσφορά αυτή. Ο Θεός αυτοπροσφέρεται.
Όταν σε επίσημη δεξίωση πρόκειται να σερβίρουν το ωραιότερο γλύκισμα, χρησιμοποιούν τον ακριβότερο και πολυτιμότερο δίσκο, ασημένιο ή χρυσαφένιο. Θαμπώνεσαι από τη λάμψη του απαστράπτοντα δίσκου. Και ο Θεός, όταν ευδόκησε να προσφέρει στους ανθρώπους τον σαρκωμένο Υιό του, που είναι το γλυκύτερο δώρο του κόσμου, χρησιμοποίησε τον ολόχρυσο και απαστράπτοντα δίσκο, που λέγεται Παρθένος Μαρία. Η  ατίμητη αγάπη του Θεού σερβίρεται στους ανθρώπους με το δίσκο της Παναγίας Θεοτόκου.
Η μεγάλη λοιπόν δωρεά, που προσφέρθηκε διά μέσου της Παναγίας, είναι η σάρκωση του Θεού. Έγινε ο Θεός άνθρωπος για μας. Την απολαμβάνουμε τη δωρεά αυτή;
Έχουμε κατανοήσει την αξία της δωρεάς του Χριστού; Έχουμε πιστέψει στη λύτρωση του Χριστού; Εάν ναι, θα ευχαριστούμε και την Παναγία, διότι είναι «η αιωνίαν τεκούσα λύτρωσιν».
Και τότε θα προσφέρουμε στην Παναγία και την τρίτη ευχαριστία. Είναι ο ευχαριστήριος ύμνος. «Ευχαριοτήριον αναμέλπομεν εφύμνιον οι γινώσκοντές σε Θεομήτορα».
Δυστυχώς πολλοί λεγόμενοι χριστιανοί, αντί ν’ αναπέμπουν ευχαριστήριο ύμνο στη Θεοτόκο, εκσφενδονίζουν μύδρους και εκτοξεύουν βέλη εναντίον της. Είναι οι φρικτές βλασφημίες για την πάναγνη Κόρη της Ναζαρέτ.
Εάν τιμούμε και αγαπάμε την Παναγία, τότε, όπως με το στόμα την υμνούμε, έτσι με το στόμα και να την ομολογούμε. Να διαμαρτυρόμαστε για τις βλασφημίες που ακούγονται. Όπως με τα χέρια μας ανάβουμε λαμπάδες στη Χάρη της, έτσι με τα χέρια μας να σφραγίζουμε τα στόματα των βλάσφημων, που βρίζουν τη Θεοτόκο όσο δεν βρίζουν τις πιό διεφθαρμένες γυναίκες του υπόκοσμου!

* * *

 Τριπλή η ευχαριστία μας στη Παναγία. Να την πιστεύουμε ως Θεοτόκο, να τη δοξολογούμε γιατί έγινε η γέφυρα «δι’ ης κατέβη ο Θεός», και ν’ αγωνισθούμε να εξαλειφθεί η βλασφημία της.
Η Παντάνασσα και Σκέπη του κόσμου ας προστατεύει όλους τους χριστιανούς.

(Αρχιμ. Δανιήλ Γ. Αεράκη, «Κλίματα της Αμπέλου»

Με το βλέμμα στραμμένο στην Παναγία μας

Με το βλέμμα στραμμένο στην Παναγία μας

    Στην τελική ευθεία για τον Δεκαπενταύγουστο , η Ελλάδα  ολόκληρη προετοιμάζεται για την μεγάλη γιορτή του καλοκαιριού . Σχεδόν σε κάθε τόπο θα τιμηθεί η Παναγία η μάνα του κάθε Ορθόδοξου χριστιανού.

ΠΗΓΗ ο καλός ποιμήν

Δεκαπενταύγουστος της Παναγιάς και της πίστης….

Από τη Σοφία Καρυπίδου

Ο Αύγουστος για τον Ελληνισμό, είναι ο μήνας της Παναγίας, καθώς θυμάται και τιμά την Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου. Η γιορτή της Παναγίας, θεωρείται από τις κορυφαίες της Χριστιανοσύνης, ενώ η προετοιμασία των πιστών, που αρχίζει από την 1η Αυγούστου με τη νηστεία, διαρκεί 15 ολόκληρες ημέρες, μέχρι τον ευλογημένο Δεκαπενταύγουστο. Σε ολόκληρη την Ελλάδα όπως και στις χώρες της διασποράς, όπου διαμένουν οι απόδημοι Έλληνες, τιμάται με τον δυνατόν καλύτερο η μνήμη της Θεομήτορος και η μετάστασή της από την γη στον ουρανό. «Κάλεσε στο σπίτι της συγγενείς και γείτονες, τους ανακοίνωσε το επίκεντρο μεγάλο ταξίδι «σαρώνει την οικίαν, ετοιμάζει την κλίνη και πάντα τα προς ταφήν επιτήδεια».

Οι γυναίκες καθώς άκουσαν για την αναχώρηση από την παρούσα ζωή της Θεομήτορος, «μετ’ οιμωγής ωλοφύροντο». Η Παναγία τις διαβεβαίωσε πως δεν θα παύσει να φροντίζει για όλον τον κόσμο και μετά την μετάσταση. Θα γίνει η μεσίτρια στον Υιό της για τη σωτηρία του κόσμου. Υπόσχεση που τηρεί μέχρι σήμερα. Και θα τηρεί ως τη συντέλεια του κόσμου. Εμείς οι Έλληνες και ως έθνος έχουμε πολλές φορές βεβαιωθεί για την τήρηση της μεγάλης αυτής υπόσχεσης. Η Παναγία είναι η Μάνα η δική μας και του έθνους μας.

Ο Αύγουστος είναι όπως είπαμε ο μήνας της Παναγίας, της Μάνας που αγκαλιάζει όλο τον κόσμο. Και μεσιτεύει στον υιό της για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Έτσι, περισσότερο από κάθε άλλο ιερό πρόσωπο, ο λαός μας τιμά και σέβεται την Παναγία, την οποία επικαλείται σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής του. Εκκλησίες της βρίσκονται πολυάριθμες σε ολόκληρο τον ελληνικό χώρο, ιδιαίτερα το νησιωτικό, ορισμένες δε, όπου υπάρχουν θαυματουργικές εικόνες της, αποτελούν πανελλήνια θρησκευτικά προσκυνήματα, όπως η Παναγία της Τήνου.

Η ομορφιά της Παναγίας

Είναι συγκλονιστική η “Κοίμηση της Θεοτόκου”, στη βυζαντινή αγιογραφία, όπου φαίνεται να κοιμάται η Παναγία με τη γαλήνη απλωμένη στη μορφή της σε απόλυτη εναρμόνιση με την ψυχική της ομορφιά. Μια ομορφιά που διακρίνει κατεξοχήν την Παναγία με την “ωραιότητα της παρθενίας” της και το “υπέρλαμπρον το της αγνείας” της. Αυτή η ομορφιά που θα γίνει ακόμα πιο αισθητή τη βραδιά του Δεκαπενταύγουστου, κατά τη μεγάλη γιορτή της “Πλατυτέρας των Ουρανών” που θα λάμψει αυτή τη νύχτα στον ουρανό, σκορπίζοντας το γαλάζιό της φως παντού πάνω στη γη.

Παναγία – Προσωνυμία της Θεοτόκου Μαρίας, από τον 3ο αιώνα ως την αγιότατη από όλους τους αγίους. Στον ελληνικό λαό η επωνυμία Παναγία έχει καθιερωθεί ως η συνηθέστερη επίκληση της Θεοτόκου, η οποία συνδυάζεται πολλές φορές και με άλλες προσωνυμίες προς την Κεχαριτωμένη Βασίλισσα του Κόσμου.

Οι επωνυμίες προς τη Θεοτόκο προέρχονται από διάφορες αιτίες:
α) Από τον εικονογραφικό τύπο παραστάσεως της Παναγίας: Βρεφοκρατούσα, Γλυκοφιλούσα, Γαλατούσα, Μεγαλομάτα, Θρηνούσα κ.α.
β) από ιδιότητες της Παναγίας: Ελεούσα, Κυρία, Μεγαλόχαρη, Σωτήρα, Βοήθεια, Οδηγήτρια, Φανερωμένη κ.α.
γ) από την παλαιότητα της εικόνας της: Μαυριώτισσα, Μαχαιρωμένη, Γερόντισσα κ.α.
δ) από τον τρόπο εύρεσης της εικόνας της ή από θαύμα της: Θεοσκέπαστη, Σπηλαιώτισσα, Τρυπητή, Πλατανιώτισσα, Πορταϊτισσα, Μυρτιδιώτισσα, Φιδού κ.α.
ε) από τον τόπο προέλευσης της εικόνας της:
Σουμελά, Αθηνιώτισσα, Πολίτισσα, Χρυσοκαστριώτισσα κ.α.
στ) από ιδιάζοντα χαρίσματά της: Αμπελακιώτισσα, Δαμάσια, Παλατιανή, Ολυμπιώτισσα, Υψηλή κ.α.
ζ) από τον κτήτορα του ναού της: Λυκοδήμου, Καλιγού, Περλιγού, Στεφάνα κ.α.
η) από το χρόνο του εορτασμού της ή από την εποχή των αγροτικών εργασιών με τις οποίες συμπίπτει η εορτή της: Φλεβαριανή, Μεσπορίτισσα, Πολυσπορίτισσα, Ακαθή (εκ του Ακάθιστου Ύμνου) κ.α.

Πηγή: εδώ

αντιγραφή απο ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ

Εύρεση λειψάνου Οσίας Σοφίας του Σούζνταλ(1 Αυγούστου)

 Η εύρεση των λειψάνων της Οσίας Σοφίας του Σουζνταλ έλαβε μέρος το 1995.

Η Οσία Σοφία -κατά κόσμον Σολομωνή-ήταν πριγκίπισσα και κόρη του ευγενούς Γιούρι Σαμπούρωβ.
Το 1505 παντρεύτηκε τον διαδόχο του θ΄ρονου,μεγάλο πρίγκηπα Βασίλειο τον ΙΙΙ.Παρά την φυσική ομορφιά της και τις αρετές της,ο γάμος τους δεν ήταν ευτυχισμένος επειδή η Σοφία δεν μπορούσε να κάνει παιδιά.Ο πρίγκηπας τρομοκρατημένος από τη σκέψη ότι θα κληρονομήσουν τον θρόνο οι διάδοχοι του αδελφού του, παντρεύτηκε την Έλενα Γκλίνσκι,ενώ στις 25 Νοεμβρίου 1525 διέταξε την Σολομωνή να γίνει μοναχή.
Έτσι η Σολομωνή υποχρεώθηκε να γίνει μοναχή στην Μονή τoυ Γενεθλίου της Θεοτόκου στη Μόσχα,ενώ αργότερα την έστειλαν στην Μονή της Αγίας Σκέπης στο Σουζνταλ.Εδώ με ασκητικούς αγώνες κατάφερε να νικήσει τα πάθη και να αφιερώσει νου και καρδιά στον Θεό.
Ο πρίγκηπας Κουρμπσκι ονόμασε την μοναχή Σοφία ''μάρτυρα''.Σε μια παλιά σημείωση από τους Βίους Αγίων η Οσία Σοφία ονομάζετε ως «Αγία Πριγκίπισσα Σοφία η Θαυματουργή,η οποία έζησε στην Μονή της Αγίας Σκέπης».

Τον καιρό του πρίγκηπα Θεοδώρου τιμώνταν ως αγία.Η τσαρίνα Ειρήνη είχε στείλει ''στην πριγκίπισσα Σολομωνή,νυν Σοφία,ένα υφαντό από βελούδο,το οποίο αναπαριστούσε τον Σωτήρα Χριστό μαζί με αγίους.
Ο πατριάρχης Ιωσήφ είχε ζητήσει από τον επίσκοπο Σουζντάλ Σεραπίωνα να τελέσει τρισάγιο στον τάφο της οσίας μοναχής Σοφίας.
Η Οσία Σοφία εκοιμήθη το 1542.Στον τάφο της τελούνταν κατά καιρούς πολλά θαύματα.
Η μνήμη της τιμάται στις 16 Δεκεμβρίου.Το λέιψανό της βρίσκεται στην Ι.Μονή του Γενεθλίου της Θεοτόκου στη Μόσχα
πηγές ΕΔΩ και ΕΔΩ/μετάφραση proskynitis.blogspot

Καλή νηστεία καλό μήνα!!

Νηστεύουμε για τον Χριστό. Κάνουμε υπακοή στην Εκκλησία Του. Νηστεύουμε χωρίς να απολογούμαστε. Δεν το κάνουμε για να χάσουμε κιλά, δεν το κάνουμε για το "καλό της υγείας μας", αλλά για το καλό της ψυχής μας. Νηστεύουμε γιατί το πρότυπο μας είναι ο Χριστός και οι Άγιοι μας. Υπήρξε Άγιος που δεν νήστεψε; Υπήρξε κάποιος που δεν ωφελήθηκε με τη νηστεία;
Η νηστεία δεν είναι μόνο αποχή από την τροφή. Είναι αποχή από τα πάθη και τις αδυναμίες μας.
Νηστεία είναι ένας συνδυασμός τροφής-ελεημοσύνης-προσευχής. Ο Μέγας Βασίλειος αναφέρει ότι εκείνο που του γέμιζε την καρδιά ήταν όταν παράλληλα με την νηστεία του έκανε ελεημοσύνες για να γλυκάνει τον πόνο των δυστυχισμένων υπάρξεων της επαρχίας του. Για σκεφτείτε πόσο όμορφη εικόνα... Να ένα ωραίο παράδειγμα: Είναι μέρα νηστείας και πεινάς. Πόσο κάνει ένα σουβλάκι; 2ευρώ; Μην το φας και δώσε τα 2ευρώ στον πρώτο που σου ζητάει, στον πρώτο δυστυχισμένο, που θα δεις μπροστά σου. Χαμογέλασε του και πες του ένα καλό λόγο. Βάλτον στην προσευχή σου: "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον ημάς και τον κόσμο σου".
Κάντο με την καρδιά σου και δες τα αποτελέσματα...

Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος, Μας τέλειωσε και ο Χάρι Πότερ...

Μας τέλειωσε και ο Χάρι Πότερ...

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Εχουμε όλοι οι Έλληνες τα βάσανα μας, έχουμε τα συνεχή ψέμματα και την ανικανότητα πολιτικών μας, έχουμε το μιθριδατισμό πνευματικών ταγών μας, έχουμε τη μοιρολατρική αντιμετώπιση από τους πολλούς της βύθισης μας σε κατάσταση μετοίκων ενός προτεκτοράτου, έχουμε και το τέλειωμα του Χάρι Πότερ. Και τώρα τί θα γίνουν οι «φαν» του χωρίς τις περιπέτειες του; Πώς θα ζήσουν χωρίς «βαρβάρους» ; Πώς θα ζήσουν; Ήταν κι αυτός μια κάποια λύση, μια κάποια εκτόνωση... Όπως είναι γνωστό οι περιπέτειες του Χάρι Πότερ, έντυπες και κινηματογραφικές, έλαβαν τέλος. Τώρα μπαίνουν στη βάσανο της διάρκειας. Σ’ αυτήν θα κριθεί αν ήταν ή όχι μια πολύ εντυπωσιακή φούσκα, που, με το σβύσιμο των φώτων της επικαιρότητας, σύντομα θα λησμονηθεί. Πάντως με το πρόσφατο τέλος της μυθιστορίας του οι περισσότεροι που ασχολήθηκαν μαζί της έμειναν στους αριθμούς, που, αν είναι αληθινοί, είναι εντυπωσιακοί:

450 εκατομμύρια αντιτύπων των περιπετειών του Χάρι Πότερ έχουν πωληθεί σε 205 χώρες, μεταξύ των οποίων 800.000 στην Ελλάδα. Επίσης στην κινηματογραφική τους απόδοση, χωρίς την τελευταία του ταινία, έχουν εισπραχθεί 6,3 δισεκατομμύρια δολάρια και στην Ελλάδα, έως τώρα, έχουν κοπεί 3.280.000 εισιτήρια. Η Βρετανή συγγραφέας τους Τζ.Κ.Ρόουλινγκ υπολογίζεται ότι από τα δικαιώματα δημιούργησε μια περιουσία, που ξεπερνά το ένα δισεκατομμύριο δολάρια.

Πέραν όμως αυτών των πολύ εντυπωσιακών αριθμών, λίγοι σε όλο τον κόσμο, ασχολήθηκαν με το φαινόμενο της εμπορικής επιτυχίας των περιπετειών του Χάρι Πότερ αλλά και το αν και πόσο,-θετικά ή αρνητικά-επηρέασε τις συνειδήσεις των ανήλικων ή ενήλικων αναγνωστών ή/και θεατών τους. Οι περισσότεροι από τους κριτικούς της κινηματογραφικής απόδοσης του έργου της κας Ρόουλινγκ συμφωνούν ότι η εμπορική επιτυχία του οφείλεται στο ότι είχε μια γρήγορη και ενδιαφέρουσα πλοκή, πως με τα πολλά, πλούσια και εντυπωσιακά εφέ του πρόσφερε έντονη και γρήγορη εναλλαγή συναισθημάτων και στο ότι είχε ένα παιδί πρωταγωνιστή, που το έργο το παρακολουθεί να μεγαλώνει, να συγκρούεται και τελικά να θριαμβεύει σε μια πολύ σκληρή και συγκρουσιακή κοινωνία, γεμάτη από μάγισσες, μάγους και αποκρυφισμό.

Σε όλο το έργο η «μαύρη» και η «λευκή» μαγεία που κυριαρχούν δεν αφήνουν περιθώρια στους φιλελεύθερους ανθρώπους να το αποδεχθούν στην ουσία του. Η μαγεία και ο αποκρυφισμός γενικά είναι η αρχή ενός λαβυρίνθου, που αν μπει κανείς μέσα είναι άγνωστο πού θα καταλήξει ηθικά, κοινωνικά, πνευματικά, ακόμη και οικονομικά. Πολλοί πάντως στις ΗΠΑ υποστηρίζουν ότι οι περιπέτειες του Χάρι Πότερ δεν αποτυπώθηκαν στους αναγνώστες και στους θεατές ως προβολή του αποκρυφισμού, αλλά ως μια σύγχρονη απόδοση της μάχης και της τελικής επικράτησης του καλού έναντι του κακού. Άλλοι όμως στην ίδια χώρα διαφωνούν με την άποψη αυτή και υποστηρίζουν ότι ουδείς μπορεί να γνωρίζει την επίδραση που θα έχουν μελλοντικά οι εντυπωσιακές αποκρυφιστικές σκηνές στις ψυχές όσων διάβασαν ή είδαν τον Χάρι Πότερ, ιδιαίτερα των νέων.

Ο όποιος προβληματισμός για το έργο της κας Ρόουλινγκ προεκτείνεται στο πώς η κάθε κοινωνία μπορεί να προστατευθεί από αρνητικές επιρροές, που μπορεί να της προκαλέσουν τραγωδίες, όπως η πρόσφατη της Νορβηγίας. Ειδικότερα για τον Χάρι Πότερ χρειαζόταν η σαφής και εμπεριστατωμένη άποψη των πνευματικών και κοινωνικών φορέων, προς ενημέρωση της κοινής γνώμης. Όσον αφορά στους πνευματικούς ηγέτες οι περισσότεροι το έκριναν επιφανειακά και απέφυγαν να μπουν στην ουσία του. Η Εκκλησία της Ελλάδος το είδε από αδιάφορα έως χλιαρά. Στην ιστοσελίδα της και στη Βιβλιοθήκη της Συνοδικής Επιτροπής επί των Αιρέσεων υπάρχει για τον Χάρι Πότερ ένα άρθρο του γραμματέως της, π. Κυριακού Τσουρού και τίποτε άλλο. Μπορεί να επικράτησε η αντίληψη να μην του γίνει «αρνητική διαφήμιση» με την κριτική της, κάτι που πάντως δεν στέκει, γιατί ο Χάρι Πότερ δεν ήθελε διαφήμιση, -την παραείχε- και εκείνο που χρειαζόταν ήταν η Εκκλησία να εκφράσει την υπεύθυνη γνώμη της. Το 2009 υπήρξε μια ανοικτή επιστολή της Πανελλήνιας Ένωσης Γονέων προς τα παιδιά (Σημ. Άρχιζε με το «Αγαπημένο μου παιδί»...) που σχολίασε αρνητικά τον Χάρι Πότερ. Είμαι βέβαιος ότι κανένα παιδί δεν διάβασε αυτή την επιστολή, -ακόμη και ως τιμωρία-, και οι γονείς που την διάβασαν ήσαν εκ των προτέρων πεπεισμένοι περί της ορθότητας των γραφομένων, αλλά δεν πήραν κανένα ουσιαστικό στοιχείο που να τους βοηθήσει να πείσουν τα παιδιά τους να δουν κριτικά τον Χάρι Πότερ. Υπήρξαν και μεμονωμένες αντιδράσεις από Χριστιανικές Ορθόδοξες κινήσεις, που έμεναν στο να καταγγείλουν τις περιπέτειες του Χάρι Πότερ, ως ένα από τα εργαλεία της Νέας Εποχής.

Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ακολούθησε την τακτική να «αγκαλιάσει» τον Χάρι Πότερ και να αξιοποιήσει υπέρ της την επιτυχία του. Ο Ρόκο Μπουτιλιόνε* σε άρθρο που έγραψε στις 14 Ιουλίου 2011 στην ιταλική εφημερίδα «Avvenire», που χρηματοδοτείται και είναι όργανο των Ρωμαιοκαθολικών Επισκόπων της Ιταλίας, σημειώνει πως το έργο της κας Ρόουλινγκ, στο βάθος του, είναι χριστιανικό! Και εξηγεί: α) Ο Χάρι Πότερ προστατεύεται από τη μαγεία των θανάσιμων αντιπάλων του χάρη στην αγάπη των γονέων του, που θυσίασαν τη ζωή τους γι’ αυτόν. Και ο Χάρι επίσης είναι έτοιμος να θυσιάσει τη ζωή του χάρη του καλού και των φίλων του. β) Μέσα από το έργο περνάει το μήνυμα πως φυσική ζωή σημαίνει οικογένεια και πως δώρο ζωής για κάθε παιδί είναι ο πατέρας και η μητέρα του. γ) Στο έργο τονίζεται ότι σεξουαλική ζωή δεν μπορεί να νοηθεί παρά μόνο μεταξύ ανδρός και γυναικός και ο σκοπός της είναι η οικογένεια και η τεκνοποιία. Και δ) Όλο το έργο διατρέχεται από την ιδέα πως στην εποχή μας έχει παραβιασθεί η φυσική τάξη των πραγμάτων και χρειάζεται να δοθεί μάχη για να αποκατασταθεί. Ο κ. Μπουτιλιόνε υποστηρίζει ότι η κα Ρόουλινγκ είναι Χριστιανή και ως μεγαλωμένη στην Αγγλία εκφράζει με μοντέρνο τρόπο τους παγανιστικούς θρύλους των βορείων λαών, που είναι γεμάτοι από μάγια και αποκρυφισμό. Μια σχετική άποψη στην Αμερική είναι πως ο Χάρι Πότερ δεν περνά μηνύματα της Νέας Εποχής, γιατί η ιδεολογία αυτής στοχεύει να ανατρέψει τις ισχύουσες φυσικές αρχές και να προωθήσει τις παρα φύση διαστροφές, ψυχικές και σωματικές. Στην ουσία δηλαδή οι νεοεποχίτες επιδιώκουν να καταστρέψουν τον άνθρωπο ως οντότητα και ως ελεύθερη προσωπικότητα και να τον μετατρέψουν σε μια έμβια μηχανή. Από την άλλη πλευρά υποστηρίζεται πως ο αποκρυφισμός, που υπάρχει στις περιπέτειες του Χάρι Πότερ, μπορεί να οδηγήσει σε νεοεποχίτικες αντιλήψεις και εν πάση περιπτώσει τα καλά που μπορεί να υπάρχουν στο έργο εξουδετερώνονται από τον πάταγο του εντυπωσιασμού.

Μια άλλη ένσταση, που έχει γραφεί με αφορμή τα αρνητικά σχόλια στο έργο της κας Ρόουλινγκ, είναι πως δεν έχει γίνει καμία παρόμοια αρνητική κριτική στον Σαίξπηρ λ.χ., που έγραψε τον Μάκβεθ και άλλα έργα με έντονα τα στοιχεία της μαγείας, ούτε στα παραμύθια εκείνα, ακόμη και τα πιο δημοφιλή των αδελφών Γκριμ, με τα οποία εξακολουθούν να μεγαλώνουν τα παιδιά και τα οποία περιέχουν κακές μάγισσες, δολοπλόκες μητριές, δολοφονίες, βασανιστήρια, βία. Επίσης ένσταση υπάρχει και στο ότι κανείς δεν έχει μιλήσει για τον Λιούις Κάρολ που έγραψε το πασίγνωστο και ηθοπλαστικό έργο «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» και είχε σοβαρό ενδιαφέρον για τη Θεοσοφία, ούτε για τον Σουίφτ, συγγραφέα του κλασσικού έργου – μαστιγώματος της κοινωνικής υποκρισίας της εποχής του «Τα ταξίδια του Γκάλιβερ», ο οποίος παρά το ότι ήταν κληρικός – διάκονος της Αγγλικανικής Εκκλησίας-, δεν έκρυβε τις αγνωστικιστικές παρορμήσεις του... Η σχετική άποψη παιδαγωγών και κοινωνιολόγων είναι πως από το μύθο των μεγάλων λογοτεχνών ή μουσουργών, όπως ο Βάγκνερ, αξιολογείται κυρίως η λογοτεχνική αξία του κειμένου / λιμπρέτου και μένει η ικανοποίηση από την κάθαρση.

Συμπερασματικά κατά την άποψη μας οι περιπέτειες του Χάρι Πότερ:

<!--[if !supportLists]-->1. Δεν είναι έργο χριστιανικό, ούτε νεοεποχίτικο. Είναι ένα έργο εμπορικό, απόλυτα πετυχημένο. Και μπρος στην εμπορική επιτυχία δεν υπήρξαν κοινωνικές ή πνευματικές ευαισθησίες.

<!--[if !supportLists]-->2. Οι γονείς καλόν είναι να είναι έτοιμοι να αντιδράσουν με έξυπνο και πειστικό τρόπο σε κάθε τυχόν αρνητική επιρροή που έχουν δεχθεί τα παιδιά τους. Χωρίς απαγορεύσεις αλλά με ενίσχυση της κριτικής αντίληψης των παιδιών τους.

<!--[if !supportLists]-->3. Τα όσα καλά υπάρχουν στο έργο πνίγονται από το έντονο αποκρυφιστικό φτιασίδωμα του. Και

<!--[if !supportLists]-->4. Πέρα από τις εντυπωσιακές σκηνές και την ενδιαφέρουσα πλοκή του δεν προσφέρει τίποτε καινούργιο και θετικό στην παγκόσμια λογοτεχνία, ούτε καν στον κινηματογράφο. Είναι ενδεικτικό πως δεν πέτυχε να πάρει ούτε ένα βραβείο Όσκαρ.-

*Ο Χάρι Μπουτιλιόνε είναι καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Πάπας Πίος Ε’ και μέλος της Ποντιφικής Ακαδημίας Κοινωνικών Επιστημών. Έγινε γνωστός από το ότι όταν επελέγη Επίτροπος της ΕΕ το ισχυρότατο λόμπι των ομοφυλοφίλων στις Βρυξέλες πέτυχε να χάσει τη θέση του, γιατί είχε εκφράσει την άποψη ότι συζυγία και γάμος δεν μπορεί να νοηθεί παρά μόνο μεταξύ ανδρός και γυναικός.

Γεώργιος Κούβελας, " Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας στα 1821 ".

Ομιλία του δικηγόρου κ. Γεωργίου Κούβελα στην Ορθόδοξη Χριστιανική Αδελφότητα " ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ " ,με θέμα " Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας στα 1821 ".Παρουσιάζει ο καθ. Α.Π.Θ. ,κ.Στέργιος Σάκκος,Εικονοληψία Παναγιώτης Περπερίδης, Μονταζ-Επεξεργασία εικόνας Γιώργος Αγγελούδης(xpermedia)

Πώς υπέμεναν οι Μάρτυρες τα βασανιστήρια και πώς αντιμετώπιζαν το θάνατο

Η ανθρώπινη λογική αδυνατεί να αποδεχθεί γεγονότα, που έρχονται σε αντίθεση με τον ορθό λόγο. Έτσι είναι φυσικό, ο σημερινός άνθρωπος, που επιδιώκει την άνεση και τον εύκολο τρόπο ζωής και αποφέυγει τον κόπο, τον πόνο και τη θυσία, να δυσκολεύεται να πιστέψει όλα αυτά τα μαρτύρια, που είδαμε ότι αντιμετώπιζαν οι άγιοι της Εκκλησίας μας.

Και προβάλλουν δύο βασικα ερωτήματα:

1. Οι απλοί εκείνοι άνθρωποι σαν τον Κόνωνα τον κηπουρό, πού εύρισκαν τις σοφές απαντήσεις, που απήυθυναν στους δικαστές του;
2. Πώς μπορούσαν να αντέξουν οι άνθρωποι εκείνοι τα φρικτά βασανιστήρια  και μάλιστα με τόση ειρήνη ψυχής, ακόμα και με  χαρά, τα οποία εμείς και μόνον όταν τα διαβάζουμε υποφέρουμε;

Την απάντηση στο πρώτο ερώτημα τη βρίσκουμε στα λόγια του Κυρίου μας: «Όταν σας σύρουν στα δικαστήρια, μην αγωνιάτε για το τί θα πείτε ή πώς θα το πείτε. Ο Θεός θα σας φωτίσει εκείνη την ώρα τί να πείτε, γιατί δεν θα είστε σείς που θα μιλάτε, αλλά το Άγιο Πνεύμα που θα μιλάει από μέσα σας» (Ματθ. 10,19). Αυτό συνέβαινε και με τους ολιγογράμματους αλλά φωτισμένους από το Άγιο Πνεύμα Αποστόλους και όλους τους Ομολογητές και Μάρτυρες της πίστεως, όταν τους καλούσαν σε απολογία στα δικαστήρια.

Στο δέυτερο ερώτημα ο πλέον κατάλληλος να μας απαντήσει είναι ο ιστορικός Ευσέβιος[1], ο οποίος έζησε κατά την περίοδο των τελευταίων 48 χρόνων των διωγμών και περιέγραψε ως αυτόπτης μάρτυρας τα μαρτύρια των χριστιανών και πώς τα αντιμετώπιζαν οι Μάρτυρες.

Ανθρωπίνως είναι αδύνατον να εξηγηθεί, πώς ευρισκαν τη δύναμη αθώα πρόσωπα, άνθρωποι ακόμα και ασθενικοί ή υπερήλικες ή νεαρά παιδιά όχι μόνον να αντέχουν τα βασανιστήρια αλλά και να αντιμετωπίζουν τον θάνατο με τον τρόπο με τον οποίον τον αντιμετώπιζαν. Το φαινόμενο παραμένει «υπεράνω πάσης εξηγήσεως»[2]. Μόνον με τη δύναμη της πίστεως μπορεί να εξηγηθεί.

Οι Μάρτυρες μπροστά στους βασανιστές τους συμπεριφέρονται με τόση ψυχραιμία και ηρεμία, ώστε να σχηματίζει κανείς την εντύπωση ότι δεν γνωρίζουν πως αυτοί είναι οι μέλλοντες να υποστούν το μαρτύριο.

Όταν ρίχνονται στο αμφιθέατρο, για να κατασπαραχθούν από τα πεινασμένα άγρια θηρία, προχωρούν προς αυτά με προθυμία. Και όταν εκείνα αδρανούν οι Μάρτυρες τα ερεθίζουν να αρχίσουν το έργο τους. Μπροστά στη φωτιά δεν περιμένουν οι Μάρτυρες να τους ρίξουν οι δήμιοι, αλλά οι ίδιοι, με γαλήνιο πρόσωπο, προχωρούν προς τις αναμμένες φλόγες.

Επίσης καταπληκτική είναι η απάθεια με την οποία αντιμετώπιζαν τα θανατικά όργανα και η ψυχραιμία με την οποία δέχονταν τα μαρτύρια, όχι μόνον χωρίς βογγητά και κραυγές  πόνου, αλλά με ευχαριστίες και δοξολογίες στον Θεό. Το πρόσωπό τους έλαμπε από αγαλλίαση, σαν να μην ήταν αυτοί βασανιζόμενοι Μάρτυρες, αλλά νικηφόροι αθλητές, που έχαιραν για τη νίκη τους, «σκιρτώντες και υπεραγαλλόμενοι».[3]

Ποια άλλη δύναμη, εκτός από την πανίσχυρη δύναμη της πίστεως, ήταν δυνατόν να καταστήσει τους μάρτυρες ικανούς, να υφίστανται με τέτοιον τρόπο τα βασανιστήρια; Φαίνονταν ότι κατά τις σκληρές εκείνες ώρες των βασάνων τους δεν αισθάνονταν καν αίσθημα πόνου.[4] Έδιναν την εντύπωση ότι είχαν αποδημήσει από το σώμα και ότι πλέον ήσαν άγγελοι.[5] Πράγματι, όσα υπέφερε το σώμα των Μαρτύρων ΄σαν ξένα γι’ αυτούς, διότι η ψυχή τους βρισκόταν πλέον στον ουρανό.[6]

Βεβαίως οι Μάρτυρες προτού υποβληθούν στα βασανιστήρια γνώριζαν καλά ότι χρειάζονταν θάρρος και μεγάλη αντοχή, για να υπομείνουν όσα θα συνέβαιναν. Άλλωστε είναι ιδεί τα βασανιστήρια άλλων χριστιανών.[7] Από τους πνευματικούς τους πατέρες και διδασκάλους είχαν ακούσει ότι μπροστά στα φοβερά βασανιστήρια υπήρχε ο κίνδυνος να αισθανθούν, προς στιγμήν, λιποψυχία αλλά να μην δειλιάσουν. Για να ενισχύσει η Εκκλησία αποτελεσματικά τους Μάρτυρες στους σκληρούς αγώνες τους, προσπαθούσε με κάθε τρόπο και μέσα στα δεσμωτήρια να μεταφέρει τα άια και ζωοποιά Μυστήρια και να τους κοινωνεί με το Άγιο Σώμα και Αίμα του Κυρίου «εις πίστην ακαταίσχυντον», «εις αγιασμόν και ρώμην, εις εφόδιον ζωής αιωνίου και αρραβώνα της μελλούσης ζωής και σωτηρίας».[8] Είναι συγκινητική η προσπάθεια του νεαρού Ταρσίζου (+257) [9] να μεταφέρει τη θεία Ευχαριστία στους φυλακισμένους ετοιμοθάνατους Μάρτυρες. Βαδίζοντας προς τη φυλακή λιθοβολήθηκε από τους ειδωλολάτρες και προστέθηκε στη χορεία των Μαρτύρων. Τη λαχτάρα που είχαν οι Μάρτυρες να μεταλάβουν τα άχραντα Μυστήρια φανερώνει και η πράξη τους ιερέα της Εκκλησίας της Αντιοχείας Λουκιανού.[10] Επειδή ήταν αδύνατο ο Επίσκοπος να βρεί τρόπο να κοινωνήσει στη φυλακή, ο έγκλειστος επίσης ιερέας Λουκιανός τέλεσε το Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, χρησιμοποιώντας το στήθος του ώς Αγία Τράπεζα. έτσι μπόρεσαν να κοινωνήσουν όλοι οι φυλακισμένοι, οι οποίοι στη συνέχεια έλαβαν τα στεφάνια του Μαρτυρίου.

Με το ακαταμάχητο εφόδιο των Αχράντων Μυστηρίων οι Μάρτυρες αναδεικνύονταν νικητές. Ο Αγωνοθέτης Κύριος, που έφεραν μέσα τους, τους παρείχε πολλά δείγματα της αγάπης Του. Τους ενίσχυε με ουράνια φωνή. Με Αγγέλους Του θεράπευε τα τραύματά τους. Έσβηνε τη φωτιά στην οποία τους είχαν ρίξει. Και με ποικίλους άλλους τρόπους τους βεβαίωνε ότι είναι κοντά τους.

Σε πολλές περιπτώσεις ο Κύριος ενίσχυε τους Μάρτυρες, με όράματα, όπως τον Πρωτομάρτυρα Στέφανον.[11] Αυτά τα θεία οράματα αποτελούσαν τον αντικατοπτρισμόν του Αγίου Πνεύματος, την ζώσαν μετά του Θεού επικοινωνία, την οποίαν αισθάνονταν τόσο βεβαία, ώστε να δίνει σ’ αυτούς τη θαυμαστή εκείνη σταθερότητα και τη δύναμη να αντιμετωπίζουν θαρραλέα και τις σατανικές ακόμη εφευρέσεις των διωκτών τους.[12]

Οι άγιοι Μάρτυρες,[13] γνώριζαν ότι χωρίς τη δύναμη του Θεού δεν θα μπορούσαν τίποτε να επιτύχουν. Γι’ αυτό δεν έπαυαν, μαζί με τις ευχαριστίες τους, να ζητούν και τη βοήθεια του Κυρίου στον τραχύ αγώνα τους, ώστε να μείνουν πιστοί μέχρι θανάτου και να αξιωθούν της ουρανίου βασιλείας Του. Κατά την ώρα αυτή δεν προσεύχονταν με αγωνία, αλλά με αισιοδοξία και χαρά. Ήταν βέβαιοι για την τελική νίκη της αληθινής πίστεως. Και αυτή η προσευχή τους ήταν συνεχής και αδιάλειπτη, μέχρι τη στιγμή που παρέδιδαν το πνεύμα τους στα χέρια του Κυρίου, όπως και ο Άγιος Πρωτομάρτυς Στέφανος, του οποίου τα τελευταία λόγια ήταν «Κύριε Ιησού, δέξαι το πνεύμα μου».[14]

Κάτι ακόμα (που διαφοροποιεί τους Μάρτυρες της πίστεως από τους οπαδούς οποιασδήποτε ιδεολογίας, που θυσιάστηκαν για τις ιδέες τους) που συγκλόνιζε τους διώκτες των χριστιανών ήταν οι προσευχές τους γι’ αυτούς, να τους συγχωρήσει ο Θεός για τα εγκλήματά τους.[15] Ακολουθούσαν και στο σημείο αυτό τον Πρωτομάρτυρα Στέφανον, που πρόλαβε ενώ τον λιθοβολούσαν, να ολοκληρώσει την προσευχή του κράζοντας με φωνή μεγάλη: «Κύριε μη στήσης αυτοίς την αμαρτία ταύτην, και τόυτο ειπών εκοιμήθη».[16]

Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα και πολλοί από τους ειδωλολάτρες, που παρακολουθούσαν σε δημόσιους χώρους τα μαρτύρια των χριστιανών, αλλά ακόμη και οι δήμιοι να αναφωνούν: «Μέγας ο Θεός των χριστιανών». Πίστευαν στον Χριστό και ζητουσαν να κατηχηθούν και βαπτισθούν. Υπήρχαν και κάποιοι εκείνη την ώρα που ομολογούσαν την πίστη τους στον Χριστό, ως τον μόνον αληθινόν Θεόν, συλλαμβάνονταν και συνόδευαν στο μαρτύριο τους άλλους. Έτσι λάβαιναν το Άγιο Βάπτισμα του αίματος, το οποίο η Εκκλησία αναγνώριζε όπως και το κανονικό, στο Βαπτιστήριο και μάλιστα του προσέδιδε ακόμη μεγαλύτερη αξία.

Κατόπιν αυτών η Εκκλησία, αντί να σμιρύνεται με τη θανάτωση εκατομμυρίων μελών της, παρουσίαζε καταπληκτική εξάπλωση σε όλες τις χώρες του γνωστού τότε κόσμου. Άνθρωποι κάθε κοινωνικής τάξης, ακόμα και από τα περιβάλλοντα των ρωμαίων αυτοκρατόρων, γίνονταν χριστιανοί.

Έτσι, οι όποιοι καλόπιστοι σημερινοί «λογικοι» προβληματισμοί για το μεγαλειώδες «περικείμενον ημίν νέφος Μαρτύρων»[17] της Εκκλησίας μάς, καταλήγουν σίγουρα στη νικητήρια διαπίστωση: «Τίς Θεός μέγας ώς ο Θεός ημών!».

1. Ο Ευσέβιος γεννήθηκε το 265 δτην Καισάρεια της Παλαιστίνης και απέθανε το 339 ή 340. Κατά τον μεγάλο διωγμό, που άρχισε επι Διοκλητιανού και συνεχίσθηκε μέχρι το 311, περιέγραψε άγριες σκηνές μαρτυρίου, όχι μόνον στην Παλαιστίνη, αλλά και στη Φοινίκη και την Αίγυπτο, Την 15 Νοεμβρίου 307 φυλακίστηκε με άλλους χριστινούς στην Καισάρεια. Διασώθηκε από τον διωγμό και το 313 χειροτονήθηκε Επίσκοπος Καισάρειας. Έγραψε την πρώτη συστηματική Εκκλησιαστική Ιστορία σε 10 βιβλία από της εποχής του Ιησού Χριστού μέχρι τον θάνατο του Μαξιμίνου (313). Μεταξύ των πολλών άλλων έργων του συγκαταλέγονται ακόμη και τα βιβλία του: «Αρχαίων Μαρτύρων Συναγωγή» (Πράξεις Μαρτύρων προ του διοκλητιανείου διωγμού) και «Περί των εν Παλαιστίνη μαρτυρησάντων», το οποίο γράφτηκε το 313. (Θ.Η.Ε. Τομ. 5ος σελ. 1081).

2. Ευσεβ. Ιστ. V 1, 16.

3. Ευσεβ. Ιστ. Ευσεβ. Μάρτ. Παλ. VΙ 26. Σημ. Οι πλείστες παραπομπές στα έργα του Ευσεβίου προέρχονται από εξαίρετη επιστημονική εργασία του τ. Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρού Ιερώνυμου (Α΄) Κοτσώνη, «Το ενθουσιαστικόν στοιχείον εις την Εκκλησίαν των Μαρτύρων», από την οποία αντλήσαμε πολύτιμα στοιχεία για τη σύνταξη αυτού του κεφαλαίου.

4. Ευσεβ. Ιστ. V, 1, 55 «Μηδέ αίσθησιν έτι των συμβαινόντων έχουσα δια την ελπίδα και εποχήν των πεπιστευμένων και ομιλίαν προς τον Χριστόν».

5. Ευσεβ. Παλ. Μαερτ. ΧΙ, 12 «Άσαρκος δ’ ώσπερ και ασώματος ουδ’ επαϊεν δοκών αλγηδόνων»

.6. Ευσεβ. Εκκλ. Ιστ. V, 1

7. Οπ. ανωτ. V!!!, 8-10

8. Ευχαί Θ. Μεταλήψεως

9. Θ.Η.Ε. Τομ. 11ος σελ. 687

10. Συναξάριον του Αγ. Ιερομάρτυρος Λουκιανού Πρεσβυτέρου της εν Αντιοχεία Εκκλησίας, 15ης Οκτωβρίου.

11. «Ατενίσας εις τον ουρανόν (ο Στέφανος) είδε δόξαν Θεού, και Ιησούν εστώτα εκ δεξιών του Θεού, και είπεν, ιδού, θεωρώ τους ουρανούς ανεωγμένους και τον Υιόν του ανθρώπου εκ δεξιών εστώτα του Θεού». (Πραξ. ξ΄ 55-56).

12. Ιερων. Αρχ. σελ. 56-57

13. Οπ. αν. σελ. 5514. Πραξ. 7, 59

15. Ευσεβ. ΙΣτ. V, 2. Οι μάρτυρες «κατηγόρουν ουδενός, έλυον με άπαντας, εδέσμευον δι’ ουδένα και υπέρ των τα δεινά διατιθέντων ηύχοντο καθάπερ Στέφανος ο τέλειος μάρτυς».

16. Πραξ. 7, 60.

17. Εβρ. 12, 1.

ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΣΩΤΗΡΙΟΥ ΤΡΑΜΠΑ – ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΙΣΙΔΙΑΣ ΑΘΛΗΤΕΣ ΣΤΕΦΑΝΗΦΟΡΟΙ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΣ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ» σελ. 187-184.

Το καθήκον μας απέναντι στην ιστορία

Είναι καθήκον κάθε σωστού ανθρώπου να παίρνει θέση απέναντι στην ιστορία και μάλιστα σε περιόδους εκτάκτων αναγκών και τραγικών καταστάσεων, όπως εξελίσσεται και η σημερινή.

* Του Αρχιμ. Τιμόθεου Κ. Κιλίφη

Αλλά, για να την πάρει αυτή τη θέση, είναι αυτονόητο ότι πρέπει να γνωρίζει την ιστορία, να την έχει μελετήσει ενδελεχώς.

Και αν αυτό πρέπει να ισχύει για κάθε σωστό πολίτη, πολύ περισσότερο ισχύει για τους ηγέτες του λαού. Εν προκειμένω, θα έπρεπε αυτοί που μας κυβερνούν, να εγνώριζαν ουσιαστικά την ιστορία της χώρας μας.

Δυστυχώς όμως, η όλη ζωή και στάση τους αποδεικνύουν το αντίθετο, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, που όμως δεν αναιρούν, αλλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Οι ηγέτες μας λοιπόν, σήμερα, παρασάγκας απέχουν από την ουσία της Ελληνικής Ιστορίας. Υπογραμμίζω τη λέξη ουσία, γιατί η παπαγαλιστί γνώση της ιστορίας δεν ωφελεί σε τίποτε. Αντιστρόφως, βλάπτει σε πολλά. Μόνον η ενδελεχής εμβάθυνση σ’ αυτήν φέρει αγαθά και ευτυχία, όπως μας λέει και ο Ευριπίδης: «όλβιος έσχεν της ιστορίας μάθησης».  Και ο Πολύβιος μας υπογραμμίζει, ότι «η ωφέλεια της μελέτης της ιστορίας συνίσταται στην ανακάλυψη των αιτιών που προσδιορίζουν τα γεγονότα και τον ειρμό τους». Ο δε φιλέλληνας Σατωμπριάν διακηρύσσει, ότι: «η Αρχαία Ελληνική Ιστορία είναι ένα ποίημα».  Αλλά και ο Λαμαρτίνος τονίζει, ότι «η ιστορία διδάσκει τα πάντα, ακόμα και το μέλλον». Και είναι γεγονός, ότι η μελέτη της ιστορίας αποτελεί για κάθε νέα γενεά την σταθερότερη πυξίδα και τον φωτεινότερο προβολέα για το σωστό δρόμο της προς το μέλλον!

Εάν όντως, λοιπόν, εγνώριζαν τα βάθη της ιστορίας μας οι κυβερνώντες, δεν θα διέπρατταν τόσα λάθη και εγκλήματα κατά συρροήν.

Αντίθετα, θα ενεπνέοντο από τα ένδοξα, θετικά γεγονότα, τα οποία θα ώφειλαν να μιμούνται και να αποφεύγουν επιμελώς τα καταστροφικά. Π.χ. διχόνοιες, αδικίες, αντινομίες, διαφθορά και τόσα άλλα φαύλα, που οδηγούν τον τόπο σε συμφορά.

Ανάγκη, λοιπόν, κατεπείγουσα άμεσης αλλαγής πολιτικών ηγετών, οι οποίοι θα κατέχουν στην ουσία της την ιστορία της Ελλάδας και τον τρόπο εξαγωγής της και από τη σημερινή τραγωδία της.

Μόνον έτσι θα αποδείξουμε, τόσον οι ηγέτες μας, όσο και εμείς που τους εκλέγουμε, ότι κατέχουμε υπεύθυνη και σωστική θέση έναντι της ιστορίας μας και όχι τραγελαφική και καταστροφική.

Προς τη θετική και σωστική κατεύθυνση προσπαθώ να τείνουν πάντοτε –κατά συνείδησιν– και οι δικές μου διαμαρτυρίες, με το γραπτό ή προφορικό μου λόγο, επιτελώντας έτσι το καθήκον μου ως ενεργός και υπεύθυνος πολίτης της χώρας μου!

Διάλογος αρχιερέως και κληρικού, Θ., Κατά των Μονοθελητών – Οσίου πατρός ημών Συμεών Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης.

Ορθόδοξη Πορεία

Διάλογος αρχιερέως και κληρικού, Θ., Κατά των Μονοθελητών – Οσίου πατρός ημών Συμεών Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης.

Κατά του δυσσεβούς Ευτυχίου και Διοσκούρου, και των αφρόνων Αρμενίων και Ιακωβιτών και των Ακεφάλων. Έτι δε κατά Σεργίου και Πύρρου και Ονωρίου και των λοιπών Μονοθελητών.
Αρχιερεύς: Ευτυχής τις, πρεσβύτερος την τάξιν, μάλλον δε δυστυχής και υιός της απωλείας εις το γήρας του, και πολλοί άλλοι ομού με αυτόν. Διόσκουρός τις όστις κατεμόλυνε τον θρόνον της Αλεξανδρείας, και άλλοι πολλοί συν αυτώ, οι οποίοι μετέδωκαν την δυσσέβειάν των εις τους Αρμενίους και Ιακωβίτας και εις τους λεγόμενους ύστερον Μονοθελητάς. Όλοι αυτοί, εναντιούμενοι τρόπον τινά εις τον Νεστόριον, άλλοι μεν μίαν φύσιν επί Χριστού, άλλοι δε εν θέλημα και μίαν ενέργειαν ανοήτως εδογμάτισαν. Έξαρχοι δε των Μονοθελητών εχρημάτισαν ο Πύρρος και Ονώριος και Μακάριος και Ζωόρας, και με αυτούς άλλοι πολλοί, νομίζοντες ότι κηρύττουσι με τούτο τον σαρκωθέντα λόγον αδιαίρετον, και δεν ήξευραν οι άθλιοι ότι ανατρέπουσι και αναιρούσι το μυστήριον της σωτηρίας μας, και συγχέουσι τας φύσεις, μάλλον δε αθετούσι την οικονομίαν του λόγου. Εάν είναι μία φύσις, ο λόγος ο σαρκωθείς, κατά την άφρονα δόξαν των, έπεται ότι ή εις θεότητα μετεβλήθη η ανθρωπότης, το οποίον είναι δυσσεβές, και αδύνατον να γένη άκτιστον το κτίσμα. Ή η θεότης μετεβλήθη εις ανθρωπότητα, το οποίον και αυτό είναι άθεον και ασύμφωνον. Επειδή η φύσις του Θεού, και ηνωμένη με την ανθρωπότητα, πάλιν μένει αναλλοίωτος, και μήτε κιρνάται μήτε σύγχυσιν υπομένει.
Οι δογματίζοντες λοιπόν μίαν φύσιν και εν θέλημα, δεν περιπίπτουσιν εις μικράν δυσσέβειαν, καθώς τινές άφρονες νομίζουσιν, αλλά εις την εσχάτην και άκραν και εις το πλήρωμα πάσης βλασφημίας. Διότι ή δεν εσαρκώθη ο λόγος, κατά την δόξαν των, αλλά και μόνον κατά φαντασίαν εφάνη, καθώς τινές εβλασφήμησαν, και επομένως μήτε εγεννήθη εκ Παρθένου μήτε εβαπτίσθη μήτε συνανεστράφη με τους ανθρώπους μήτε έπαθε δι’ ημάς μήτε ανέστη μήτε η σωτηρία μας ετελέσθη. Και εις μάτην τα Ευαγγέλια, εις μάτην όλον της σωτηρίας το κήρυγμα. Ή, εάν εσαρκώθη, το οποίον είναι αληθέστατον, ο σαρκωθείς αυτός ήτο ο Θεός. Επειδή ο λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν, και αληθώς ενηνθρώπισε. Και εις μίαν υπόστασιν είναι διφυής Χριστός, διότι έμεινεν εκείνο το οποίον ήτο. Επειδή ήτο λόγος, και λόγος πάλιν ενανθρωπήσας διέμεινε, και προσέλαβεν εκείνο το οποίον δεν ήτο. Διότι έγινε σαρξ και αδιαίρετος έμεινεν, ων είς εκ δύο φύσεων. Διότι και εις την υπόστασίν του ο λόγος προσέλαβε την φύσιν μας τελείαν. Επειδή και αληθώς, ως είπομεν, ενηνθρώπησεν. Εάν λοιπόν αληθώς ενηνθρώπησε, πώς είναι εις αυτόν μία φύσις, και τι είναι αυτή, ανθρώπινος ή θεία; Και ει μεν είναι ανθρωπίνη, πώς ημπορεί να δοξάζη γέννησιν εκ Παρθένου όστις λέγει μίαν φύσιν; Ή πώς βάπτισμα ή πώς αφήν χειρών; Πώς οδοιπορίαν Χριστού; Πώς ημπορεί να δοξάζη ότι επείνασεν, ότι εδίψασεν, ότι εκοπίασε και έφαγε και έπιε, και εκρύφθη, και ύπνωσεν; Ή πώς ότι εδεσμεύθη και εσταυρώθη και απέθανε και ετάφη και ανέστη; Ποία τάχα των φύσεων έπαθε και ανέστη; Ποία εφανερώθη μετά την ανάστασιν; Πού οι τύποι των ήλων; Πού η πληγή της λόγχης; Πώς ανέβη εις τους ουρανούς; Πώς πάλιν θέλει έλθη; Διότι αυτά είναι όλα του σώματος ιδιώματα.
Και εάν εφόρεσε σώμα, και τα υπέμεινεν αυτά εν τω σώματι, αληθώς λοιπόν εκ δύο φύσεων είναι, και Θεός και άνθρωπος ο αυτός, και έχει διπλάς και των δύο φύσεων τας ενεργείας και τα θελήματα. Δεν τα έχει όμως εναντιούμενα μεταξύ των αλλά συμφωνότατα. Επειδή υποτάσσεται το ανθρώπινον εις το θείον, και είναι όλον θείον, ως ηνωμένον τω Θεώ. Ει δε και είναι μία φύσις και αυτή θεία, κατά τους βλασφήμους, λοιπόν ακολουθεί να είναι όλα του Ευαγγελίου ψευδή. Και διατί λοιπόν εκτελούν τα μυστήρια, και τι είναι το ιερουργούμενον σώμα και αίμα του Χριστού; Διατί προσκυνείται ο τάφος; Πώς ήλθε τάχα; Πώς θέλει έλθει πάλιν;
Βλέπεις πόσην ατοπίαν έχει αυτή η δόξα, και ότι τα τοιαύτα δόγματα είναι μία ανατροπή και αναίρεσις του μυστηρίου της ευσεβείας; Λοιπόν πρέπει να αποφεύγωμεν εκείνους όσοι νοούσι τα τοιαύτα άφρονα δόγματα, διότι είναι αποβεβλημένοι από τον Θεόν. Έγινε δε σαρξ ο λόγος δι’ ημάς, οι οποίοι εκτίσθημεν λογικοί παρά του λόγου και εξεπέσαμεν παρά λόγον, δια να μας επιστρέψη πάλιν ο λόγος προς τον Θεόν, και παραπεσόντας και συντριβέντας να μας αναπλάση και να μας χαρίση πάλιν το πρώτο κάλλος.
Τέλειος λοιπόν Θεός είναι ο λόγος αιωνίως εκ του Θεού του Πατρός, ως φως εκ φωτός, και απαύγασμα, και κατά την θεότητα αναλλοίωτος. «Εγώ ειμί και ουκ ηλλοίωμαι», λέγει δια του Προφήτου Μαλαχίου. Έγινε δε ύστερον σαρξ, και ων εν μορφή Θεού, και ισόθεος, και τούτο έχων όχι καθ’ αρπαγήν, ως λέγει και ο Παύλος: «Εγένετο εν ομοιώματι ανθρώπων, και μορφήν δούλου ανέλαβε». Και ων Θεός αληθώς ως λόγος του Θεού, εφάνη και άνθρωπος αληθώς «επί της γης, και τοις ανθρώποις συνανεστράφη». Ο αυτός λοιπόν και Θεός είναι αληθινός, ως Υιός του Θεού μονογενής, και ζώσα Σοφία, και άνθρωπος αληθώς εν ταυτώ εκ της αειπαρθένου σεσαρκωμένος. Και ο αυτός είναι είς και διπλούς, και τέλειος κατά τα δύο ο αυτός. Επειδή ο αυτός τέλειος λόγος του ζώντος Θεού ανέλαβεν εις τον εαυτόν του εκ παρθένου την ανθρωπίνην φύσιν, όχι κεχωρισμένος ων από την θεότητα, αλλά αυτός εις την ανθρωπίνην φύσιν γινόμενος αρχή και υπόστασις. Δια τούτο πρόσλημμα αυτή η ανθρωπίνη φύσις ονομάζεται, επειδή αυτός την προσέλαβε και την ήνωσεν εις τον εαυτόν του απορρήτως και υπέρ λόγον. Και προσλαμβάνων αυτήν, δεν μετέλαβεν αυτός κανέν πάθος της ανθρωπότητος, αλλά μάλιστα μετέδωκεν εις αυτήν από τας εντελείας της θεότητος, το δε ανθρώπινον αυτού δεν μετέδωκε τίποτε εις την θεότητα του λόγου, αλλά ελάμβανε και ανυψούτο μεν η ανθρωπίνη φύσις από τον Σωτήρα μας, όστις την προσέλαβε, δεν εταπείνωσε δε τον λαβόντα, μολονότι και το να σαρκωθή ταπείνωσις λέγεται, αλλά πάλιν και δόξα αυτό, και βασιλεία Θεού, και ευπρέπεια ονομάζεται. «Ο Κύριος εβασίλευσεν, ευπρέπειαν ενεδύσατο».
Δια τούτο, είς μεν είναι ο Χριστός, καθότι είς είναι κατά την υπόστασιν, καθώς και ο Παύλος λέγει: «Είς Κύριος Ιησούς Χριστός». Δύο δε είναι αι φύσεις, επειδή ο λόγος σαρξ εγένετο και η ζωή εφανερώθη εν σαρκί, και «εκ του Θεού εστί πας ο ομολογών Κύριον Ιησούν Χριστόν εν σαρκί εληλυθότα», ως ο ηγαπημένος λέγει.
Και επειδή «τα παιδία κεκοινώνηκε σαρκός και αίματος, και αυτός παραπλησίως μετέσχε των αυτών, ίνα δια του θανάτου». Και βλέπε τους λόγους του θειοτάτου Παύλου, οι οποίοι ανατρέπουν πάσαν αίρεσιν. Λέγει «κεκοινώνηκε σαρκός και αίματος, προς ανατροπήν των Φαντασιαστών και του Νεστορίου, οι οποίοι αθετούσι την σάρκωσιν του λόγου, και προς αναίρεσιν των Μονοφυσιτών και Μονοθελητών. Επειδή πώς μετέσχε παραπλησίως των αυτών τοις παιδίοις, ως λέγει ο Παύλος, αν ίσως είναι μία φύσις και έν θέλημα; Πώς δε επιλαμβάνεται σπέρματος Αβραάμ, αν είναι μία φύσις;
Καταισχύνει δε και τον Απολινάριον ο Απόστολος λέγων: «ίνα δια του θανάτου καταργήση τον το κράτος έχοντα του θανάτου». Εάν δεν είχεν ψυχήν λογικήν και ανθρωπίνην, πώς απέθνησκε τη σαρκί και ανέστη δια του θανάτου, και έσωζε το γένος μας; Λόγος λοιπόν του Θεού και σαρξ ο αυτός είναι, είς εκ δύο φύσεων Κύριος Ιησούς Χριστός, και εις εν δυσί τοις θελήμασι. Μη έχων εναντιούμενα αλλήλοις τα θελήματα, ως είπομεν, αλλά έχων εν εαυτώ το φυσικόν και το ιδίωμα εκάστης αυτού φύσεως. Επειδή τελεία είναι εις αυτόν η διττή φύσις και δεν ηλλοιώθη παντάπασιν. Υποτάσσεται εις το θείον το ανθρώπινον θέλημα, ως μαρτυρεί τούτο η δι’ αυτού του Σωτήρος προς τον Πατέρα του φωνή: «Πάτερ, ει δυνατόν εστί, παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο», λέγων περί του θανάτου της σαρκός, δια το ανθρώπινον. Επειδή μας διδάσκει να ευχώμεθα και ημείς δια το ασθενές της φύσεώς μας, δια να μη εισέλθωμεν εις πειρασμόν, «πλην μη το θέλημά μου (δηλαδή το ανθρώπινον), αλλά το σον γενέσθω», ήγουν το θείον, το οποίον εν είναι του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Βλέπεις ότι δεν είναι εναντίον το ανθρώπινον θέλημα εις το θείον, αλλά υπήκοον. Επειδή και έν είναι, ως είπομεν, το θέλημα του λόγου, και του Πατρός και του Πνεύματος, και μία η δύναμις, η θέλησις, η βουλή και η ενέργεια εις τα τρία πρόσωπα. Άλλο δε είναι το θέλημα το φυσικόν της σαρκός, δι’ ου ήθελε και να τρώγη και να πίνη, και εφοβείτο τον θάνατον και προσηύχετο δι’ αυτό λέγων, αν είναι δυνατόν να παρέλθει το ποτήριον τούτο του θανάτου. Το οποίον όμως θέλημα πάλιν το υπέτασσεν εις τον Πατέρα προσευχόμενος: «πλην, μη το θέλημά μου, αλλά το σον γενέσθω». Το θεϊκόν δηλονότι, και όχι εκείνο το της σαρκός. Δυσσεβείς λοιπόν και αναιρέται είναι της οικονομίας του Θεού λόγου και όσοι μίαν φύσιν, μίαν ενέργειαν και έν θέλημα δογματίζουσι.
Συμεών Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, Τα Άπαντα.
Εκδόσεις Βασ. Ρηγοπούλου, Καρόλου Ντηλ 4, Θεσσαλονίκη.
Θεσσαλονίκη 2001, ακριβής ανατύπωσις εκ της εν έτει 1882 γενομένης τετάρτης εκδόσεως.
***
Επιμέλεια κειμένου, Δημήτρης Δημουλάς