Μητροπολίτης Δρυινουπόλεως ,Πωγωνιανής και Κονίτσης-Εὐκαιρία θερμῶν προσευχῶν, ἡ Γιορτή τῆς Παναγιάς

Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 1ῃ Αὐγούστου 2011 Ἀριθ.  Πρωτ.  60 ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ  149η ΘΕΜΑ: «Διάσωσον ἀπὸ κινδύνων τοὺς δούλους Σου, Θεοτόκε».             Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, -Α-             Ὁ φετεινὸς Δεκαπενταύγουστος βρίσκει ὅλο τὸν κόσμο, ἀλλὰ καὶ τὴν προσφιλῆ μας Πατρίδα, σὲ μιὰ πρωτόγνωρη κρίση. Ἡ κρίση αὐτὴ προέρχεται ἀπὸ φυσικὰ φαινόμενα, ὅπως ὁ καταστροφικὸς σεισμὸς στὴν Νέα Ζηλανδία, μὲ μεγάλες καταστροφὲς καὶ πολλὰ ἀνθρώπινα θύματα, ὅπως, ἐπίσης, ὁ τρομακτικὸς σεισμὸς καὶ τὸ φοβερὸ «τσουνάμι» στὴν Ἰαπωνία, μὲ ἰσοπέδωση πόλεων καὶ χωριῶν καὶ μὲ δεκάδες χιλιάδες νεκρῶν. Τὸ χειρότερο στὴν περίπτωση τῆς Ἰαπωνίας ἦταν ἡ καταστροφὴ τοῦ πυρηνικοῦ ἐργοστασίου στὴν πόλη «Φουκουσίμα», πού, πρὸς στιγμήν, ἀπείλησε ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα μὲ τὴν ραδιενέργεια ποὺ ἐξέπεμπε ὁ ἀντιδραστήρας του. Καὶ λέμε «πρὸς στιγμήν», γιατὶ δὲν γνωρίζουμε ὥς ποῦ μπορεῖ νὰ ξαπλωθῇ ἡ ραδιενέργεια καὶ τὶ ἐπιπτώσεις θὰ ἔχῃ, τυχόν, γιὰ τὴν ὑγεία καὶ τὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. -Β-             Ἀλλά, φέτος, καὶ ὁ περίγυρός μας βρίσκεται σὲ ἀναταραχή. Ἡ Βόρειος Ἀφρική, ἡ Αἴγυπτος καὶ ἡ Μέση Ἀνατολή, περνοῦν μεγάλη δοκιμασία ἀπὸ τὴν ἐξέγερση τῶν πολιτῶν ἐναντίον τῶν ἀνελεύθερων καὶ δικτατορικῶν καθεστώτων. Κι’ ὅπως ὅλοι ἔχουμε παρακολουθήσει καὶ παρακολουθοῦμε, τὰ καθεστῶτα αὐτά, τὰ ὁποῖα ἔχουν παγιώσει τὴν ἐξουσία τους στὰ πολλὰ χρόνια, ποὺ κατέχουν τὴν ἐξουσία, δὲν διστάζουν νὰ ἐξοντώνουν μὲ τὰ φονικά τους μέσα τοὺς ἐξεγερμένους, ἀνεβάζοντας τοὺς νεκροὺς σὲ ἑκατοντάδες. Ὁλόκληρη ἡ γύρω μας περιοχὴ εἶναι, κυριολεκτικά, ἕνα «καζάνι ποὺ βράζει» ἀπὸ τὴν ἀγανάκτηση τῶν καταπιεζομένων λαῶν, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἀλλοπρόσαλλη τακτικὴ τῶν λεγομένων «Μεγάλων» τῆς γῆς. Γιατὶ ὅσο μὲν τὰ ἀντιλαϊκὰ αὐτὰ καθεστῶτα ἐξυπηρετοῦν τὰ ποικίλα συμφέροντα τῶν «Μεγάλων», αὐτοὶ τὰ στηρίζουν καὶ τὰ ἐξοπλίζουν, ἀδιαφορῶντας γιὰ τὶς ἀπάνθρωπες συμπεριφορές τους. Κι’ ἔπειτα τὰ πολεμοῦν γιὰ νὰ ἐγκαθιδρύσουν, δῆθεν, τὴν δημοκρατία. -Γ-             Ἡ Πατρίδα μας, περνάει κι’ αὐτὴ μιὰ οἰκονομικὴ καὶ κοινωνικὴ κρίση, ἡ ὁποία, ὅπως ὅλοι συμφωνοῦν , ἔχει τὴν ἀρχή της στὴν καταπάτηση τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν.  Ἔτσι, εἴδαμε νὰ ξεσηκώνωνται οἱ ἄνθρωποι καὶ νὰ κατασκηνώνουν στὶς πλατεῖες τῶν μεγάλων πόλεων γιὰ νὰ διαδηλώσουν τὴν ἔντονη διαμαρτυρία τους στὴν φορομπηχτικὴ μανία τῆς Πολιτείας. Πέρα, ὅμως, ἀπὸ αὐτὰ ἔχουμε καὶ τὰ ἐθνικά μας θέματα : τὸ Βορειοηπειρωτικό, τὸ Κυπριακό, τὸ Σκοπιανό, τὸ Αἰγαῖο καὶ τὴν Θράκη, ποὺ (τὰ δύο τελευταῖα) βρίσκονται μονίμως στὸ στόχαστρο τῆς ἐξ Ἀνατολῶν γείτονος, γιὰ νὰ παραλείψουμε τὸ σοβαρὸ πρόβλημα τῶν λαθρομεταναστῶν, ποὺ τείνῃ νὰ γίνῃ μεγάλη καὶ ἀθεράπευτη πληγὴ στὴν Ἑλληνικὴ κοινωνία. -Δ-             Ὅλα αὐτὰ δημιουργοῦν θλίψη καὶ ἀπογοήτευση. Ἀλλά, ἀδελφοί μου, ἡ γιορτὴ τῆς Παναγίας μας εἶναι μιὰ μοναδικὴ εὐκαιρία νὰ στείλουμε ἐπείγοντα μηνύματα στὸν Οὐρανὸ μὲ τὶς θερμὲς προσευχές μας στὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Νὰ τῆς λέμε καὶ νὰ τῆς τὸ ἐπαναλαμβάνουμε τὸ ἐλπιδοφόρο αἴτημά μας : «Διάσωσον ἀπὸ κινδύνων τοὺς δούλους Σου, Θεοτόκε». Ἡ ἀκριτικὴ Μητρόπολή μας, γιὰ νὰ βοηθήσῃ, ἀκριβῶς, τοὺς χριστιανούς μας στὸ σπουδαῖο ἔργο τῆς προσευχῆς, ὀργανώνει καὶ φέτος τὴν ἀπὸ ἐτῶν καθιερωμένη Ἀγρυπνία στὴν Ἱερὰ Μονή Μολυβδοσκεπάστου. Ἡ Ἀγρυπνία θὰ ἀρχίσῃ στὶς 9 τὸ βράδυ τῆς παραμονῆς (Κυριακή, 14 Αὐγούστου) καὶ θὰ τελειώση στὶς 5 μὲ 5.30 τὸ πρωΐ, ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, μὲ τὴν ἀρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία. Ἀργότερα, θὰ τελεσθῇ καὶ δευτέρα Θεία Λειτουργία στὸ Μοναστήρι.             Ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ καλοῦνται νὰ συμμετάσχουν στὴν μυσταγωγία τῆς Ἀγρυπνίας. Ἡ Θεοτόκος νὰ σᾶς σκέπῃ ὅλους καὶ νὰ σᾶς εὐλογῇ. Διάπυρος πρὸς Χριστὸν εὐχέτης Ο   ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ + Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης  Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ

Ποιμαντορική Εγκύκλιος για την θεομητορική εορτή της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου

 Ο ΧΑΡΙΤΙ ΘΕΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ

Κ Ο Σ Μ  Α Σ

Πρός  τό  Χριστεπώνυμον  Πλήρωμα

τῆς  καθ’  ἡμᾶς  Ἱερᾶς  Μητροπόλεως

«Μετέστης πρός τήν ζωήν μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς…»

            Μέ ἰδιαίτερη χαρά ἑορτάζουμε σήμερα τήν ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, ἀλλά καί τήν Μετάστασί της «ἀπό γῆς πρός οὐρανόν».

            Δέν ἔχουμε λύπη σήμερα. Ἑορτάζουμε καί ζοῦμε μέ μεγάλη χαρά τήν σημερινή ἑορτή. Πανηγυρίζουμε πνευματικά, τιμοῦμε τήν Παναγία μας.

            Πλησιάζουμε τόν κενό τάφο τῆς Γεθσημανή, ὑμνοῦμε τήν Παναγία μας καί δοξάζουμε τόν Τριαδικό Θεό μας.

            Ὅπως καί γιά κάθε ἄνθρωπο, ἔτσι καί γιά τήν Παναγία μας ἦλθε ἡ ὥρα τοῦ θανάτου. Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἑνῶ εἶχαν διασκορπισθῇ στά πέρατα τῆς γῆς, θαυματουργικά συναθροίσθηκαν στή Γεθσημανή καί ἐκήδευσαν τό πανάχραντο σῶμα τῆς Κυρίας Θεοτόκου.

            «Παράδινες Παναγία μου», λέει ὁ Ἱερός Δαμασκηνός, «τό ἱερό καί ἀμόλυντο σῶμα στόν ἅγιό σου τάφο καί οἱ ἄγγελοι τρέχανε μπροστά, σέ κυκλώσανε, σ’ ἀκολουθοῦσαν. Οἱ Ἀπόστολοι καί ὅλο τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μεγαλόφωνα ψέλνανε θείους ὕμνους καί σκιρτούσανε χορευτικά καθώς τούς κάτεχε τό Ἅγιο Πνεῦμα.

            Ἐσένα, τήν ἀληθινή κιβωτό τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ, σήκωσε στούς ὥμους ἡ σύναξι τῶν Ἀποστόλων. Δέν κατέβηκε ἡ ψυχή σου στόν Ἅδη οὔτε ἡ σάρκα σου ἀντίκρυσε τή φθορά…Δέν ἀπέμεινε ἡ ψυχή σου οὔτε τό ἀνέγγιχτο κι ὁλότελα ἀπείραχτο σῶμα σου στή γῆ, μά μέ τή μετάστασί σου κατοικεῖ στά οὐράνια βασιλικά δώματα, βασίλισσα, Κυρά μας καί Δέσποινα, Μητέρα τοῦ Θεοῦ, ἀληθινή Θεοτόκε».

            Ἀφοῦ οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι κήδευσαν και ἐνταφίασαν τό ἱερό σκήνωμα τῆς Θεοτόκου, μετά ἀπό τρεῖς ἡμέρες δέν βρέθηκε τό πανάγιο σῶμα της στόν τάφο. Δέν ὑπῆρχε στόν τάφο, γιατί μετέστη στόν οὐρανό. Ὑπογραμμίζει καί πάλι ὁ Ἱερός Δαμασκηνός: «Ἄν καί χωρίστηκε σύμφωνα μέ τή φυσική τάξι ἡ πανίερη καί μακαρία ψυχή της ἀπό τό τρισευτυχισμένο καί ἄσπιλο σῶμα της, μόλο πού τό σῶμα παραδόθηκε στόν τάφο, δέν ἔμεινε στό χῶρο τοῦ θανάτου, οὔτε τό ἀφάνισε ἡ φθορά…».

            «Ἴδετε», λέει ὁ πολύς Ἠλίας Μηνιάτης, «τόν τάφο τῆς Γεθσημανῆ. Θέλετέ τον εὕρει κενόν, διότι τάφος δέν δύναται νά χωρίσῃ τήν μητέρα τῆς ζωῆς, τό δοχεῖον τῆς σεσαρκωμένης θεότητος, τοῦ ὁποίου θρόνος ἀντάξιος εἶναι ὁ θρόνος τῆς θείας δόξης».

            Ἡ μετάστασι τῆς Παναγίας μας εἶναι μιά πρώτη Ἀνάστασι, τήν ὁποία ἐνήργησε ὁ Χριστός μας τιμῶντας ἰδιαιτέρως τήν μητέρα Του καί δική μας μεγάλη μητέρα. Εἶναι ὅμως καί μιά διακήρυξι, βεβαίωσι καί ἐγγύησι γιά τό πόσο ὁ Κύριός μας θά τιμήσῃ τό σῶμα τοῦ κάθε πιστοῦ καί συνειδητοῦ χριστιανοῦ μετά τήν κοινή Ἀνάστασι πάντων ἀνθρώπων.    

            Ἡ Ἐκκλησία μας προγεύεται στήν μετάστασι τῆς Παναγίας μας τήν κοινή Ἀνάστασι καί τή δόξα πού θά λάβουν τή Δευτέρα Παρουσία «οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός» χριστιανοί. Καί μέ τή σημερινή μεγάλη ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Παναγίας μας, γνωρίζει, διδάσκει καί ὑπενθυμίζει σέ μᾶς τό πόσο ὁ Θεός μας ἐτίμησε καί τιμᾷ τήν ἀνθρώπινη φύσι, τό πόσο θά τιμήσῃ-ὅπως καί τῆς Παναγίας-καί τό δικό μας σῶμα.

            Τό πανάσπιλο σῶμα τῆς Παναγίας μας μέ θεία ἐνέργεια ἄλλαξε κατάστασι ὑπάρξεως καί πέρασε ἀπό τήν κατάσταση τοῦ θανάτου στήν κατάστασι τῆς ζωῆς. Ἔτσι θά τιμήσῃ ὁ Κύριος καί τό δικό μας σῶμα, ἐφ’ ὅσον βέβαια ἐδῶ στήν πρόσκαιρη αὐτή ζωή, ἀγωνισθοῦμε νά τό διαφυλάξουμε καί νά τό διατηρήσουμε καθαρό ἀπό κάθε ἁμαρτία καί νά τό ἁγιάσουμε. «Τό φθαρτόν τοῦτο (δηλαδή τό σῶμα μας) ἐνδύσασθαι ἀφθαρσίαν καί τό θνητόν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀθανασίαν» (Α΄Κορ. ιε’, 53) γράφει πρός Κορινθίους ὁ Ἀπ. Παῦλος.

            Ἀγαπητοί, σήμερα τή λαμπρή αὐτή ἡμέρα, θαυμάζοντας τή δόξα τῆς Παναγίας μας, τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματός της, ἄς θελήσουμε νά ἀναλογισθοῦμε καί νά συνειδητοποιήσουμε τήν ἱερότητα, τό σκοπό τοῦ σώματος ἀλλά καί τήν εὐθύνη μας. Ὅσο κι ἄν ὁ κόσμος προσφέρει ἀναίδεια, ἀσχημοσύνη καί διαστροφή, ὅσοι βλέπουμε σήμερα τή δόξα τῆς Παναγίας μας, ἄς στολίσουμε τό σῶμα μας μέ τήν αἰδῶ, τήν σωφροσύνη, τή σεμνότητα.

            Ἄς ἀγωνισθοῦμε νά διδαχθῇ, νά ἀγαπηθῇ, νά ἑδραιωθῇ ἡ σεμνότητα στήν κοινωνία μας καί μάλιστα στά παιδιά μας, τά ὁποῖα δυστυχῶς τά ἀποξενώνουμε ἀπό τήν σεμνότητα καί τήν ἐντροπή, τήν μητέρα τῆς ἁγνότητος. Ἄς προσέξουμε τίς θυρίδες τοῦ σώματος, τίς αἰσθήσεις, διά τῶν ὁποίων εἰσέρχεται στό σῶμα καί στόν ἔσω ἄνθρωπο ἡ ζωή ἤ ὁ θάνατος.  

            Ἄς μάθουμε τό σῶμα μας νά ἀσκῆται καί νά ἐξαγνίζεται μέ τήν βοήθεια τοῦ πνευματικοῦ μας, μέ τήν διακριτική ἄσκησι καί τήν ἐγκράτεια, τήν νηστεία, τήν προσευχή ἀλλά καί νά φωτίζεται μέ τήν μελέτη τῶν ἁγίων Γραφῶν. Ἀλλά καί ἡ τακτική Θεία Λατρεία καί ἡ χαριτόβρυτη μυστηριακή ζωή, ἄς χαριτώνουν, ἄς ἑνώνουν τό σῶμα μας μέ τό Χριστό, ἄς τό ἁγιάζουν.

            «Ἀπεκδυσάμενοι τό παλαιόν ἄνθρωπον σύν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ καί ἐνδυσάμενοι τόν νέον τόν ἀνακαινούμενον» (Κολ. γ’, 10),  ἄς ἀπομακρύνουμε τό σῶμα μας ἀπό τήν κατά σάρκα ζωή τοῦ κόσμου καί τή φθορά, γιά νά ζῆ ἁγιοπνευματική ζωή καί ἀξιωθῇ μετά τῆς μονογενοῦς μας ψυχῆς, τῆς οὐρανίου θείας δόξης.

            Ἀγαπητοί, διά πρεσβειῶν τῆς Παναγίας μας, πατρικῶς εὔχομαι νά μᾶς χαρίσῃ ὁ Κύριός μας αὐτή τήν τιμή καί δόξα μαζί μέ τήν Παναγία μας.     

Μέ τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ  ΚΑΙ  ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ  ΚΟΣΜΑΣ

Το σκίρτημα της Ελισάβετ (του Τάκη Παπατσώνη)

Όμοια προς το εύοσμον Μήλον μεταξύ των άλλων δασωδών άγριων ξύλων
η όμοια προς Κρίνον εν τω μέσω Ακανθών, στην φλέγουσα ζέστη του Ιουνίου.
Διάβηκε εχτάσεις ανηφορικές και ανέβη στο Όρος η Παναγία, να ιδεί την Ελισάβετ.
Στην αυγινή δρόσο τη βουνίσια ξανάσαινεν η φύση ανακουφιστικά, εκεί ψη\ά.
Μπροστά στου αγροτικού λευκού σπιτιού την θύρα ήτο απλωμένη τέντα από πανί
και σκιάν έδιδε ευχάριστη στους ενοικούντες άγιους αναχωρητές.
Την ησυχία και την γαλήνη του βουνίσιου βίου ήρθε η ανυπόκριτη να επισκεφθεί Χαρά, κουρασμένη αλαφρά, λαχανιασμένη από την ανηφόρα, η Χαρά του χαμογέλιου.
Δροσερό σαν να κάλυψε κατάλευκο συννεφάκι τα θάμπη και τες φλόγες του ήλιου,
ήτο η στιγμή που ασπάσθηκαν κάτω στην τέντα, τρυφερά, η Μαριάμ την Ελισάβετ!
Ο δε Θεός στο σκιερό σκήνωμα παρθενικής κοιλίας έδιδεν ασπασμό του Βαφτιστή του, κλεισμένου σε παρόμοιο σκήνωμα. γεροντικό. Και οι δυο τους κρύβαν,
ο μεν τη θεία του ουσίαν, ο δε της προφητείας το δώρο, σε νηπιακής μορφής το πέπλον, αγέννητα έμβρυα, ούτε νήπια καν, Παρθένος και Γερόντισσα, ιδού τες, από Θεού Μητέρες.

Τρεις μήνες έμεινεν η Παναγία στη θεϊκή ερημιά, στο αγροτικά σπίτι του Ζαχαρία,
μέσα της κλείνουσα όλο και ταπείνωσην, όλο και αγάπη κι επουράνιο θάμπος,
το Λόγο τον αχώρετο, το Σύμπαν το δημιουργικό, τον Άρχοντα των Αγγέλων.
Και τα βουνίσια δέντρα εσείοντο, στο μάκρος όλου του Καλοκαιριού, σκορπίζοντας δροσιές.
Και τον λαμπρό διαδεχετο Ήλιο το λαμπρότερο νυχτερινό Φεγγάρι μετά των λοιπών Αστέρων.
Και ήτο δοξολογία το παν τριγύρω προς την παντοκράτειρα Ρίζα του βασιλέα Δαυίδ!

Σήμερον είναι απάνω απ’ όλα  η πανηγυρική μνήμη του ύμνου της ταπεινοσύνης,
που δόξασεν η Παναγία τον γιο και Θεό της με το «Μεγαλύνει η ψυχή μου».
Σε ερημικιά βουνοκορφήν όλο φυτεία, μια Εκκλησιδίτσα αν ορθωνόταν,
ήθελα να την κατοικώ μ’ έναν Ιερέα και με τον Κύριο σκέπη και βοηθό μου,
σε διαρκή και αιώνια θύμηση της Παναγίας που ανέβη το Όρος,
παντοτινής μου έκστασης περιλουσμένος ξωτικιά γαλήνη, εντός Ονείρου υμνητικού.

(Τ. Κ. Παπατσώνη, «Εκλογή Α΄», Αθήνα, Ίκαρος, σ. 78-79)

O Κύριος και η Υπεραγία Θεοτόκος. (Ιερομονάχου Ζαχαρία)

Κάθε φορά πού γιορτάζουμε τή μνήμη τῆς Παναγίας μᾶς διακατέχει ἱερή χαρά καί δυναμωμένη ἐλπίδα καί, γεμάτοι ἀπό εὐγνωμοσύνη καί θαυμασμό γιά τή χάρη Της ἀναφωνοῦμε ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μας: «πόθεν μοι τοῦτο;» καί, μιμούμενοι τήν Ἐλισάβετ, εὐλογοῦμε τήν ἁγία Παρθένο, τήν αἰτία τῆς σωτηρίας μας, τή Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Ἐνεργεῖ σέ μᾶς τότε τό μυστήριο τοῦ πνευματικοῦ νόμου πού μᾶς δίδαξε ὁ μέγας Ἀπόστολος: «ἡμεῖς δέ οὐ τό πνεῦμα τοῦ κόσμου ἐλάβομεν, ἀλλά τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ἵνα εἰδῶμεν τά ὑπό τοῦ Θεοῦ χαρισθέντα ἡμῖν» (Α´ Κορ. β´ 12). Στό δέ κέντρο τῆς λογικῆς λατρείας μας, ἀμέσως μετά  τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τόν καθαγιασμό τῶν τιμίων δώρων, κράζομεν εὐχαρίστως: «Ἐξαιρέτως τῆς Παναγίας ἀχράντου, δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας».
Ἄν καί ἡ κάθε ἐπίκλησις τοῦ ὀνόματος τῆς Παναγίας γεννᾶ μέσα μας τέτοια χαρά καί λυτρωτική παράκληση καί ἄν τέτοια ἔμπνευση πίστεως καί ἀγάπης Θεοῦ ἐπισκιάζει τήν Ἐκκλησία ὅταν πανηγυρίζει τή δόξα Της, πῶς νά κατανοήσουμε μιά φαινομενική ἀδιαφορία τοῦ Κυρίου πρός τή Μητέρα Του, ὅταν λέγει: «τί ἐμοί καί σοί, γύναι; οὔπω ἥκει ἡ ὥρα μου» (Ἰωάν. β´ 4), ἤ, «τίς ἐστιν ἡ μήτηρ μου ἤ οἱ ἀδελφοί μου» (Μαρκ. γ´ 33);
Πῶς εἶναι δυνατό νά περιφρονήσει τή Μητέρα Του Ἐκεῖνος πού ἔδωσε τήν ἐντολή: «τίμα τόν πατέρα σου καί τήν μητέρα σου· καί ὁ κακολογῶν πατέρα ἤ μητέρα θανάτῳ τελευτάτω» (Μαρκ. ζ´ 10);
Πῶς εἶναι δυνατό νά παραβεῖ τήν ἴδια τήν ἐντολή Του Ἐκεῖνος πού εἶπε: «ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ παρελεύσονται οἱ δέ λόγοι μου οὐ μή παρέλθωσι» (Λουκ. κα´ 33);
Ἀκόμα καί ὅταν κρεμόταν πάνω στό σταυρό μέσα σέ ἀπερίγραπτη ὀδύνη καί ἀγωνία γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου καί ἡ ζωή Του αἰωρεῖτο μεταξύ τοῦ οὐρανίου θρόνου τοῦ Πατρός Του καί τῶν καταχθονίων, ἡ μέριμνά Του γιά τήν ἁγία Μητέρα Του δέν ἔσβησε, ἀλλά μέ στοργή ἐμπιστεύθηκε τήν προστασία Της στόν ἀγαπημένο μαθητή Του: «ἰδού ἡ μήτηρ σου» (Ἰωάν. ιθ´ 26). Ἑπομένως τό ρῆμα Του ὅτι δέν «ἦλθε καταλῦσαι τόν νόμον ἤ τούς προφήτας… ἀλλά πληρῶσαι» (Ματθ. ε´ 17) μένει ἀληθινό καί ἀπαράβατο.
Γιατί ὅμως οἱ λόγοι «τίς ἐστιν ἡ μήτηρ Μου ἤ οἱ ἀδελφοί Μου»; Γιά τούς κατά τό νόμο μόνο ἀδελφούς Του τό καταλαβαίνουμε. «Οὐδέ γάρ οἱ ἀδελφοί Αὐτοῦ ἐπίστευον εἰς Αὐτόν» (Ἰωάν. ζ´ 5). Ἐκείνη τήν ἐποχή, πρίν τήν Πεντηκοστή, ἀκόμη καί οἱ πρόκριτοι τῶν μαθητῶν δέν γνώριζαν τί νά ζητήσουν (βλ. Ματθ. κ´ 22). Ἀλλά γιά τήν ἀδιαφορία πρός τήν γνήσια Μητέρα Του, ἀπό τήν ὁποία γεννήθηκε ἀληθινά καί μέ θαυμαστό καί ἀνερμήνευτο τρόπο —«τήν γάρ γενεάν Αὐτοῦ τίς διηγήσεται;» (Ἡσ. νγ´ 7-8)— πῶς νά τήν ἐννοήσουμε; Καί ἄν λίγο πρίν ἀνέλθει πάνω στό σταυρό ὁ Κύριος μποροῦσε νά λέγει μέ παρρησία: «ἔρχεται ὁ τοῦ κόσμου ἄρχων, καί ἐν Ἐμοί οὐκ ἔχει οὐδέν» (Ἰωάν. ιδ´ 30), εἶναι φανερό πώς εἶχε ἐκπληρώσει τά πάντα ἀναμάρτητα.
Ποιό μυστήριο ἄραγε κρύβει ἡ φαινομενική ἀντίφαση τῶν λόγων τούτων τοῦ Κυρίου;
Ἄς ἐξετάσουμε προσεκτικά τίς δύο περιπτώσεις πού ἀναφέραμε στήν ἀρχή: «τί ἐμοί καί σοί, γύναι;» καί «τίς ἐστιν ἡ μήτηρ μου ἤ οἱ ἀδελφοί μου;».
Ἐγένετο κάποιος γάμος στήν Κανᾶ τῆς Γαλιλαίας, ὅπου παρευρέθηκαν ἡ ἁγία Παρθένος καί ὁ Κύριος Ἰησοῦς μέ τούς μαθητές Του. Ὅταν τελείωσε τό κρασί, ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου τό ἀνέφερε στόν Υἱόν Της, προτρέποντάς Τον τρόπον τινά νά θαυματουργήσει. Τότε «λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· τί ἐμοί καί σοί, γύναι; οὔπω ἥκει ἡ ὥρα μου». Ἡ ἁγία Παρθένος δέν ἀπελπίζεται, ἀλλά δέχεται ταπεινά τήν ἄρνηση τοῦ Υἱοῦ Της νά ἐκπληρώσει τήν ἐπιθυμία Της καί μέ πίστη συμβουλεύει τούς διακόνους: «ὅ,τι ἄν λέγῃ ὑμῖν, ποιήσατε». Ὁ δέ Κύριος ἐν συνεχείᾳ τελεῖ τό θαῦμα τῆς μεταβολῆς τοῦ ὕδατος σέ οἶνο. Μέ ἄλλα λόγια, ἡ ταπεινή ἀποδοχή τῆς ἀρνήσεως τοῦ Υἱοῦ νά            ἐκπληρώσει                          το
ἀνθρώπινο θέλημα τῆς κατά σάρκα Μητέρας Του ἐπισπεύδει, σάν θυσία εὐάρεστη ἐνώπιόν Του, τόν ἐρχομό τῆς ὥρας κατά τήν ὁποία θά φανερωθεῖ ἡ δόξα Του. Καί τότε ἀκριβῶς «ἐποίησε τήν ἀρχήν τῶν σημείων ὁ Ἰησοῦς ἐν Κανᾷ τῆς Γαλιλαίας καί ἐφανέρωσε τήν δόξαν αὐτοῦ, καί ἐπίστευσαν εἰς αὐτόν οἱ μαθηταί αὐτοῦ» (Ἰωάν. β´ 11).
Στήν δεύτερη περίπτωση βλέπουμε τόν Κύριο Ἰησοῦ νά εἶναι περιστοιχισμένος ἀπό τόν ὄχλο καί νά τούς διδάσκει. Τότε ἦλθαν ἡ Μητέρα Του καί οἱ ἀδελφοί Του νά Τόν πάρουν, φοβούμενοι μήπως Τόν φονεύσουν οἱ ἐχθροί Του. Ὁ Κύριος ὅμως, ὁ Ὁποῖος ἀπό 12 ἐτῶν εἶπε στούς κατά σάρκα γονεῖς Του «οὐκ ἤδειτε ὅτι ἐν τοῖς τοῦ Πατρός μου δεῖ εἶναι με»; (Λουκ. β´ 49) ἀρνεῖται νά ὑπακούσει καί λέγει: «τίς ἐστιν ἡ μήτηρ μου καί τίνες εἰσίν οἱ ἀδελφοί μου; καί ἐκτείνας τήν χεῖρα αὐτοῦ ἐπί τούς μαθητάς αὐτοῦ ἔφη· ἰδού ἡ μήτηρ μου καί οἱ ἀδελφοί μου· ὅστις γάρ ἄν ποιήσῃ τό θέλημα τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς, αὐτός μου ἀδελφός καί ἀδελφή καί μήτηρ ἐστιν» (Ματθ. ιβ´ 48-50).
Ὅπως εἴπαμε πιό πάνω, νά ἀρνεῖται ὁ Χριστός τούς κατά τό νόμο ἀδελφούς Του εἶναι κατανοητό, διότι δέν ἦσαν ἀκόμη ἀδελφοί Του καί κατά τό πνεῦμα. Ἡ Παναγία Μητέρα Του ὅμως, καί πρίν νά ποιήσει τό σημεῖο τῆς Κανᾶ γιά νά φανερώσει τή δόξα Του καί νά πιστεύσουν οἱ μαθητές Του, ὅταν ἦταν ἀκόμη στή φάτνη ὁ Ἰησοῦς καί ἀναγνωρίζετο ἀπό τούς ποιμένες ὡς ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου καί δωδεκαετής κατέπληττε μέ τή θεία σοφία Του τούς διδασκάλους τοῦ Ἰσραήλ, εἶχε τέτοια πίστη στόν Υἱό Της, ὥστε ἡ Γραφή μᾶς λέει: «ἡ μήτηρ αὐτοῦ διετήρει πάντα τά ρήματα ταῦτα ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς» (Λουκ. β´ 19 καί β´ 51). Ἑπομένως οἱ αἰνιγματικοί λόγοι τῆς ἄρνησης ἀποτελοῦν περισσότερο ἔπαινο γιά τήν Παναγία παρά μομφή, ὑπονοώντας ὅτι Αὐτή εἶναι «ἕν Πνεῦμα» (Α´ Κορ. στ´ 17) μέ τόν Υἱό Της.
Γιατί ὅμως ὁ Κύριος, ὁ ἄμωμος τηρητής τῆς σχετικῆς μέ τούς γονεῖς ἐντολῆς ἀρνεῖται;
Πρόκειται, ἀδελφοί, γιά ἕνα μεγάλο πνευματικό νόμο. Τό νόμο τῆς ὑποταγῆς τοῦ ἀνθρωπίνου θελήματος στό θέλημα τοῦ οὐρανίου Πατρός. Λίγο πρίν τήν ἄρνηση στή Μητέρα καί τούς ἀδελφούς Του ὁ Κύριος μέ τή δύναμι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐξέφρασε τούς φοβερούς λόγους: «εἴ τις ἔρχεται πρός με καί οὐ μισεῖ τόν πατέρα ἑαυτοῦ καί τήν μητέρα καί τήν γυναῖκα καί τά τέκνα καί τούς ἀδελφούς καί τάς ἀδελφάς, ἔτι δέ καί τήν ἑαυτοῦ ψυχήν, οὐ δύναταί μου μαθητής εἶναι» (Λουκ. ιδ´ 26). Ἄν ὁ Κύριος ὑπάκουε στήν προτροπή τῶν οἰκείων Του καί ἐγκατέλειπε ἀπό φόβο τό ἔργο τῆς διδαχῆς, ὁ ἐχθρός θά στεροῦσε ἀπ᾿ Αὐτόν τό δικαίωμα νά προφέρει αὐτούς τούς λόγους. Κάνοντας ὅμως «βρῶμα» Του (Ἰωάν. δ´ 34) τό θέλημα καί τό ἔργο τοῦ πέμψαντος Αὐτόν Πατρός, ἀρνήθηκε νά ὑπακούσει στό ἀνθρώπινο θέλημα τῆς Μητέρας καί τῶν ἀδελφῶν, καί ὁ λόγος Του παρέμεινε «ἐν ἐξουσίᾳ καί δυνάμει» (Λουκ. δ´ 32-36) καί ἐνεργεῖ μέχρι συντελείας τοῦ αἰῶνος.
Γιά τήν ἴδια τέλεια παράδοση στό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἡ ἁγία Παρθένος κρίθηκε ἄξια νά γίνει Μητέρα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά σου» (Λουκ. α´ 38). Ὅμως γιά τή δόξα τοῦ Υἱοῦ Της ἐκένωσε πλήρως τό θέλημά Της σέ ὅλη τή διάρκεια τῆς ἐπί γῆς ζωῆς Της. Τό πλήρωμα τῆς κενώσεώς Της προηγήθηκε τῶν «μεγαλείων» τά ὁποῖα «ἐποίησεν αὐτῇ ὁ δυνατός» (πρβλ. Λουκ. α´ 49).
Στήν ἀρχή τῆς δημιουργίας ὁ Κύριος εἶπε «γενηθήτω» καί «τά πάντα ἐγένοντο».
Στήν ἀρχή τῆς ἀναδημιουργίας ἡ ἁγία Παρθένος εἶπε «γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά σου» καί ἀνακαινίσθηκε ἡ κτίση.
Καί «νῦν», ἀδελφοί μου, μέ τήν ἴδια παράδοση στό τέλειο καί ἅγιο θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἄς εἴπωμεν κατά τό ὑπόδειγμα τῆς Μητέρας τοῦ Οὐρανοῦ: «γένοιτο, Κύριε, τό θέλημά σου ἐφ᾿ ἡμᾶς» , ὥστε νά ἀξιωθοῦμε νά γεννηθοῦμε «οὐκ ἐξ αἱμάτων, οὐδέ ἐκ θελήματος σαρκός, οὐδέ ἐκ θελήματος ἀνδρός, ἀλλ᾿ ἐκ Θεοῦ» (Ἰωάν. α´ 13), «ἄνωθεν» (Ἰωάν. γ´ 3) καί νά εἰσέλθουμε στήν οὐράνια βασιλεία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅπου ἡ Παναγία παρίσταται ὡς βασίλισσα ἐκ δεξιῶν (Ψαλμ. μδ´ 10) τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ, διαφυλάττουσα καί σκέπουσα ὅλους ὅσους πιστεύουν καί ἀκολουθοῦν τόν ἠγαπημένον Υἱόν Της. Ἀμήν.

Ἱερομόναχος ΖΑΧΑΡΙΑΣ

Ἱερά Μονή Τιμίου Προδρόμου
Ἔσσεξ, Ἀγγλία

ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ, ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ" (7)

γράφει ο πατήρ Γιώργης Δορμπαράκης

 

«Ου σιωπήσω του βοάν τρανώτατα τα μεγαλεία τα σα»

«Η σιωπή είναι η γλώσσα του μέλλοντος αιώνος» λέει κάπου στα Ασκητικά του ο μέγας Ισαάκ ο Σύρος. Η σιωπή πάντοτε επαινέθηκε, και στους αρχαίους χρόνους με το πασίγνωστο «κρείττον το σιγάν του λαλείν», καλύτερη η σιωπή από την ομιλία, και στα πλαίσια του χριστιανισμού, ιδίως από τους ασκητικούς διδασκάλους, ως η αρετή που φανερώνει, όταν δεν είναι βεβαίως καρπός εγωισμού και πείσματος, τη στροφή του ανθρώπου προς τον Θεό, η οποία τον απορροφά τόσο στη θεία αγάπη, που δεν του αφήνει περιθώριο για κενά και ανούσια λόγια. Η αποτίμηση μάλιστα του αγίου Ιωάννη της Κλίμακος περί της σιωπής, ως κρυφής πνευματικής ανάβασης και αφανούς προκοπής, είναι, νομίζουμε, κλασική. Παρ’ όλα αυτά. Υπεράνω της σιωπής βρίσκεται ασφαλώς η αγάπη, η οποία ρυθμίζει τελικώς τον άνθρωπο στο αν θα μιλά ή θα σιωπά, διότι του δίνει τον φωτισμό της διάκρισης. «Μίλα δια τον Θεόν, σιώπα δια τον Θεόν» ακούμε από τους αγίους αββάδες στο Γεροντικό (όσιος Ποιμήν). Και δικαιολογημένα: η αγάπη είναι η βασίλισσα των αρετών, ο σκοπός της ύπαρξής τους, διότι πηγάζει από τον Θεό και φανερώνει τη λυτρωτική παρουσία Του.

Κάτω από την οπτική αυτή κατανοούμε και τον υμνογράφο, ο οποίος ομολογεί στο τροπάριο: «Ου σιωπήσω του βοάν τρανώτατα τα μεγαλεία τα σα». Δεν θα σιωπήσω, προκειμένου να φωνάζω πολύ δυνατά, για να φανερώνω τα δικά Σου μεγαλεία, (Παναγία). Προφανώς είναι τέτοια η αγάπη του προς την Παναγία από τη χάρη Της, την οποία   δέχτηκε κι αυτός και οι άλλοι πιστοί που γνωρίζει, είναι τέτοια τα χαρμόσυνα συναισθήματα που τον έχουν κατακλύσει, από αυτήν την ενέργεια της αγάπης της – προέκταση βεβαίως της αγάπης του Χριστού – ώστε νιώθει ότι δεν μπορεί να τα αποσιωπήσει ή να τα καταπιέσει. Όπως συμβαίνει πάντοτε που, όταν νιώθουμε μία πολύ μεγάλη χαρά από ένα εξαιρετικό γεγονός, θέλουμε να το διαλαλήσουμε και να το μοιραστούμε με άλλους – «μοιρασμένη χαρά, διπλή χαρά» λέει ο λαός μας – έτσι και με τον ποιητή: διαλαλεί τη χαρά του μπροστά στο μέγεθος της χάρης της Παναγίας, μπροστά στην αγάπη της, μπροστά στις ευεργεσίες τις οποίες απηύλασε. Γι’  αυτό «δοξάζει, υμνολογεί και μεγαλύνει» την προς αυτόν και όλο τον κόσμο συμπάθεια της Παναγίας.

Να διαλαλούμε την αγάπη του Θεού, της Παναγίας, των αγίων απέναντί μας. Αλλά κι εδώ θέλει προσοχή και διάκριση. Αυτό το «διαλάλημα» και η κραυγή μας ίσως πρέπει πρωτίστως να είναι έκφραση της αγιασμένης ζωής μας και λιγότερο των λόγων μας. Όταν πράγματι αγαπάμε την Παναγία μας κι έχουμε δεχτεί τις ευεργεσίες της, τούτο φαίνεται από την ίδια την ύπαρξή μας, κατά το «καρδίας ευφραινομένης πρόσωπον θάλλει», γεγονός που σημαίνει ότι και σιωπώντας κραυγάζουμε  και μαρτυρούμε την αγάπη αυτή. Τότε βεβαίως και ο όποιος λόγος μας όχι μόνο παίρνει τη μορφή της δοξολογίας και του ύμνου, αλλά γίνεται και εξαιρετικά πειστικός.

ακολουθείν

Λόγοι και συμβαντα από τη ζωή του μακαριστού Πατριάρχου Σερβίας κ. Πάυλου

Η μοναχικη υπόσχεση της ακτημοσύνης
Τελειώνοντας η σύνεδρίαση της Σερβικής Συνόδου στο Βελιγράδι,ο πατριάρχης Παύλος ξεκίνησε κατά τη συνήθεια του να πάει στον εσπερινό στον Καθεδρικό Ναό.Βγαίνοντας είδε στο πάρκινγκ ένα πλήθος από πολυτελή μαύρα αυτοκίνητα και ρώτησε:
-Σε ποιόν ανήκουν αυτά τα αυτοκίνητα;
-Είναι των επισκόπων που ήρθαν για τη σύνοδο μακαριώτατε,του απάντησε ένας ιερέας που τον συνόδευε.
Ω,ο Θεός να τους φυλάει.Με τι θα κυκλοφορούσαν άραγε εάν δεν είχαν δώσει τη μοναχική υπόσχεση της ακτημοσύνης;

Ο καθένας βλέπει ότι θέλει
Ο διάκονος που συνόδευε τον πατριάρχη στις εξόδους του στο Βελιγράδι διηγείται για το μάθημα που πήρε από αυτόν μια φορά που πήγαιναν στην εκκλησία Μπάνοβο Μπρντο.
-Με τι θα πάμε, με το αυτοκίνητο;ρώτησε ο διάκονος.
-Όχι,με το λεωφορείο!,απάντησε κατηγορηματικά ο Πατριάρχης.
-Μα το λεωφορείο είναι πάντα γεμάτο και η ζέστη είναι αποπνιχτική.Και δεν είναι και κοντά.
-Ετσι θα πάμε του λεει κοφτά ο πατριάρχης.
-Μακαριώτατε,προσπαθούσε να τον πείσει ο διάκονος.,είναι καλοκαίρι ο κοσμος πηγαίνει για μπάνιο στο νησάκι Τσιγκάλια και οι πιο πολλοί είναι ημίγυμνοι,δεν είναι σωστό…
-Πάτερ.του λέει ήσυχα ο πατριάρχης,ο καθένας βλέπει ότι θέλει!

Αύξηση;Για ποιόν λόγο;
Ο πατριάρχης αρνούνταν πολλές φορές να πάρει και το μισθό του και αρκούνταν στη σύνταξη που είχε ως πρώην επίσκοπος Ράσκα και Πρίζρεν.Τα ρούχα του και τα παπουτσια του τα διόρθωνε μόνος…Του έμεναν και χρήματα από τη μικρή του σύνταξη τα οποία έδινε στους φτωχους και σε άλλες αγαθοεργείες.

Διηγούνται κάποιοι ότι όταν οι ιεράρχες ζητησαν το 1962 αυξηση μισθών ο Παύλος-επίσκοπος τότε-είπε έκπληκτος:’’Γιατί να γίνει αύξηση αφου δε μπορουμε να ξοδεψουμε ούτε αυτά που έχουμε;

Πολυτέλεια Οι κάτοικοι του Βελιγραδίου συναντουσαν συχνά τον πατριάρχη Παύλο στο δρόμο,στο τραμ ή στο λεοφωρείοΜια φορά ενώ περπατούσε επί της λεοφώρου Πέτρος ο Α΄κατευθυνόμενος προς το πατριαρχείο σταματησε δίπλα του μια Μερσεντες,τελευταιο μοντέλο.Στο τιμόνι ήταν ο ιερέας μιας πλουσιας βελιγραδινής ενορίας
-Μακαριώτατε, παρακαλώ επιτρεψτε μου να σας πάω όπου επιθυμείτε του λέει περιποιητικά
Ο πατριάρχης μόλις ανέβηκε ρώτησε:
-Πατέρα, ποιανού είναι αυτό το πολυτελές αυτοκίνητο;
-Δικό μου μακαριώτατε!
-Σταματα αμεσως! τον διέταξε ο πατριαρχης
Κατέβηκε έκανε ταπεινά το σημείο του σταυρου,τον ευλογησε και του είπε:
O Θεός να σε προστατεύει!

πηγή : http://proskynitis.blogspot.com

Πρόγραμμα Εορτασμού Ιεράς Μονής Γηροκομητίσσης Πατρών

ΔΙΔΑΧΗ ΠΕΡΙ ΓΑΜΟΥ

Τι είναι τα μυστήρια;

Είναι ιερές πράξεις, με τις οποίες εμποτίζεται κάποιο κομμάτι του υλικού κόσμου με τη θεία Χάρη και χωρίς να χάνει την υλική του σύσταση και υφή ούτε τις ιδιότητες του, καθίσταται αγιαστικό μέσο για τον άνθρωπο, φορεύς των ενεργειών του Αγίου Πνεύματος.

Ως κατ' εξοχήν παράδειγμα αναφέρουμε την Θεία Ευχαριστία, όπου ενακομμάτι απλού άρτου και λίγος οίνος μετατρέπονται σε πραγματικό Σώμα και Αίμα Χριστού χωρίς να χαθούν οι φυσικές ιδιότητες τους. Οι μεταλαμβάνοντες δηλ. βλέπουν ψωμί και κρασί, στην πραγματικότητα όμως είναι η Θεωθείσα Σάρξ του Κυρίου μας. Ανάλογα δε με την πνευματική κατάσταση των κοινωνούντων αυτή γίνεται τροφή ψυχής, φάρμακο αθανασίας, πηγή πνευματικής ζωής, ή πυρ καταναλίσκον. Παρόμοια πράγματα συμβαίνουν με όλα τα μυστήρια.

Τι είναι ειδικότερα ο χριστιανικός γάμος; Απο υλικής, ενστικτώδους δηλ. απόψεως δεν διαφέρει καθόλου απο τον γάμο των αθέων ή των μη χριστιανών. Για όποιους λόγους προσέρχονται στο γάμο όλοι οι άνθρωποι, για τους ίδιους λόγους έρχονται << εις γάμου κοινωνίαν>> και οι Χριστιανοί. ΟΙ λόγοι αυτοί αναφέρονται σε τρείς παρορμήσεις που υπάρχουν στον άνθρωπο: στην απαίτηση ικανοποιήσεως της σαρκός, στην ανάγκη συντροφικότητος και στην επιθυμία αποκτήσεως απογόνων. Έρχεται τώρα η Εκκλησία και ευλογεί με το Μυστήριο του Γάμου την ένωση των τέκνων της. Δεν αλλάζει βέβαια τίποτα απο το φυσικό, ενστικτώδες, παρορμητικό υπόβαθρό του, τον εξαγιάζει όμως.Τον εντάσει δηλ. μέσα στα πλαίσια της εν Χριστώ ζωής των συζήγων, η οποία δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία πορεία προς την σωτηρία και τον αγιασμό.

Φυσικά ένας εξαγιασμένος γάμος πρέπει να έχει ως αποτέλεσμα την καθαρότητα απο κάθε λογισμό, που, παρά την εντολή του Θεού και κατα συνέπεια παρά την φυσική τάξη, μπορεί να παρεισφρήσει στις σχέσεις των συζύγων. Οι σύζυγοι πάντως επ' ουδενί λόγω, ούτε ακόμη εξ' αιτίας του γάμου των, απαλάσσονται απο τον καθήκον της συνεχούς προόδου σε καθαρότητα ψυχής και σώματος και σε αγιασμό. Το οτι μια τέτοια αγωνιζόμενη συζυγία αποτελεί το ιδανικότερο έδαφος για να καλλιεργεί κατα Χριστόν η Εκκλησία τα νέα μέλη της, τα παιδιά, είναι προφανές. Δ.ν παύει όμως κύριος στόχος της Εκκλησίας, που ευλογεί τον γάμο, να είναι ο αγιασμός των συζύγων.

Αλλά ας καθορίσουμε την θέση της Εκκλησίας γενικώς.Πιστεύω να συμφωνούμε στο ότι το τέλειο είναι να γίνουμε Άγιοι όπως ο Θεός. Αυτό δεν είναι σχήμα λόγου. Σημαίνει με απλά και πεντακάθαρα λόγια οτι θα πρέπει όσο το δυνατόν να περιορίσουμε την φροντίδα μας για τα φθαρτά και γήινα πράγματα προκειμένου να αφιερώσουμε περισσότερο την ζωή μας στον Θεό.

Η Εκκλησία μας δέχεται με τις αδυναμίες και τις αμαρτίες μας. Αρκεί να μετανοούμε γι' αυτές και να βιώνουμε την ταπείνωση μπροστά στην μακροθυμία του Θεού.

Ὁ Χριστὸς καὶ τὸ κοινωνικὸ πρόβλημα

Γεώργιος Καψάνης (Καθηγούμενος Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγ. Ὄρους)

Ὅσο καθαρίζεται ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὰ πάθη, τόσο ἀποκτᾶ τὴ δυνατότητα τῆς ἀληθινῆς κοινωνίας μὲ τὸ Θεὸ καὶ τὰ ἄλλα ἀνθρώπινα πρόσωπα.

Ὅσοι βλέπουν τὸν ἄνθρωπο ρομαντικὰ καὶ ἐξωτερικὰ μεταθέτουν τὸ κακὸ ἀπὸ τὰ πρόσωπα στὴν κοινωνία, γι’ αὐτὸ καὶ πρεσβεύουν ὅτι ἡ βελτίωση τῆς κοινωνίας θὰ φέρει καὶ βελτίωση τῶν προσώπων. Ἀλλὰ οἱ Ὀρθόδοξοι χωρὶς νὰ ἀρνούμεθα τὴ σημασία τῆς κοινωνικῆς ἐπιδράσεως στὰ πρόσωπα, δίνουμε τὴν προτεραιότητα στὴ μεταμόρφωση τοῦ προσώπου διὰ τῆς μετανοίας καὶ τῆς Θ. Χάριτος.

Εἶναι μεγάλη πλάνη νὰ θέλουμε νὰ ἀλλάξουμε τὴν κοινωνία χωρὶς νὰ ἀγωνισθοῦμε, νὰ ἀλλάξουμε τὸν ἑαυτό μας. Εἶναι τουλάχιστον ἀφελὲς νὰ πιστεύουμε ὅτι ἡ ἀλλαγὴ μερικῶν κοινωνικῶν θεσμῶν θὰ φέρει καὶ τὴν ἀλλαγὴ τῶν ἀνθρώπων χωρὶς μετάνοια.

Ὁ ἄρρωστος ἄνθρωπος κάνει ἄρρωστες κοινωνίες καὶ οἱ ἄρρωστες κοινωνίες ἀρρωσταίνουν χειρότερα τοὺς ἀνθρώπους. Τὸ νὰ θεραπεύουμε τὶς κοινωνικὲς ἀρρώστιες χωρὶς νὰ θεραπεύσουμε τὴν προσωπικὴ ἀρρώστια, ἀποτελεῖ μετάθεση τοῦ προβλήματος, ἄρνηση τῆς ἀποδοχῆς τῆς προσωπικῆς μας εὐθύνης, ὑπεκφυγὴ ἀπὸ τὴ μετάνοια, κατάφαση στὸν ἐγωισμό μας, ἀπροθυμία νὰ δοῦμε τὸν πραγματικό μας ἑαυτό. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι ὁ Κύριος ἔθεσε τὴν προσωπικὴ μετάνοια σὰν προϋπόθεση γιὰ τὴ συμμετοχὴ στὴ Βασιλεία Του.

Δὲν πρέπει ἐπίσης νὰ παραγνωρίζεται τὸ ἔργο τοῦ διαβόλου στὴ διάλυση τῶν προσώπων καὶ τῶν κοινωνιῶν καὶ στὴν ἐπικράτηση τοῦ κάκου. Ἡ ἀνθρωπιστικὴ ἁπλούστευση τῶν κοινωνικῶν προβλημάτων ἀρνεῖται τὴν ὕπαρξη τοῦ διαβόλου. Ἀντίθετα, στὸ Εὐαγγέλιο καὶ στὴ χριστιανικὴ ἐμπειρία φανερώνεται ἡ ἔκταση τῶν διαβολικῶν ἐνεργειῶν σὲ πρόσωπα καὶ κοινωνικὲς καταστάσεις καὶ ἡ ἀνάγκη ἀγῶνος κατὰ τοῦ διαβόλου, ἀποταγῆς καὶ ἐξορκισμοῦ τῶν πονηρῶν πνευμάτων. Ἔργο τῶν χαρισματούχων ἱερωμένων μοναχῶν καὶ λαϊκῶν εἶναι ἡ διάκριση τῶν πνευμάτων, γιὰ νὰ μὴ πέφτει ὁ Χριστιανὸς στὶς παγίδες ποὺ τοῦ στήνει ὁ πονηρός, ὅταν ἐμφανίζεται μὲ τὸ προσωπεῖο τοῦ καλοῦ.

Τονίσαμε τὴ δύναμη τῶν ἀντιθέτων ἀντιευχαριστιακῶν καὶ ἀντικοινωνικῶν δυνάμεων ὄχι γιὰ νὰ δείξουμε τὴν ἀδυναμία ὑπερνικήσεώς τους, ἀλλὰ τὴν ἀνάγκη νὰ λαμβάνονται ὑπ’ ὄψιν ἀπὸ τὸν ἀγωνιζόμενο Χριστιανό. Ὁ Χριστὸς ἐνίκησε τὶς δυνάμεις αὐτὲς καὶ ὁ Χριστιανὸς μπορεῖ μὲ τὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴ συνεργασία τῆς Θείας Χάριτος νὰ συμμετάσχει στὴ νίκη αὐτὴ τοῦ Χριστοῦ.

* * *

Στὸ σημεῖο αὐτὸ διαφοροποιεῖται ριζικὰ ὁ χριστιανικὸς κοινωνικὸς ἀγώνας ἀπὸ κάθε ἄλλο ἀγώνα. Ἡ κοινωνία ποὺ θέλουν νὰ δημιουργήσουν τὰ οὑμανιστικὰ συστήματα (ἰδεαλιστικὰ καὶ ὑλιστικὰ) εἶναι ἀνθρωποκεντρική. Ἡ κοινωνία τῶν χριστιανῶν εἶναι Θεανθρωποκεντρική. Ἀλλὰ καὶ τὰ μέσα τῶν οὑμανιστῶν εἶναι ἀνθρώπινα. Τῶν χριστιανῶν Θεανθρώπινα. Στὴ βάση δηλαδὴ τοῦ χριστιανικοῦ κοινωνισμοῦ βρίσκεται ἡ ταπείνωση. Ἐνῶ στὴν βάση τοῦ οὑμανιστικοῦ κοινωνισμοῦ ἡ ὑπερηφάνεια, ἡ αὐτάρκεια, τὸ κλείσιμο ἀπὸ τὸ Θεό. Πρόκειται γιὰ τὴν ἐπανάληψη τῆς ἴδιας τῆς ἁμαρτίας τοῦ Ἀδάμ: Ἡ ἐπιδίωξη τῆς θεώσεως χωρὶς τὸ Θεό.

Ἴσως νὰ μὴν εἶναι τυχαῖο ὅτι καὶ τὰ δύο αὐτὰ οὑμανιστικὰ συστήματα μὲ τὶς ἐφαρμογές τους στὴν οἰκονομία (καπιταλισμός, κομμουνισμὸς) γεννήθηκαν στὴν αἱρετικὴ δύση, στὴν ὁποία προηγήθηκε ὁ θρησκευτικὸς ἀνθρωποκεντρισμὸς τοῦ «ἀλάθητου» Πάπα καὶ τοῦ Filioque. Ἂς σκεφθοῦν στὸ θέμα αὐτὸ οἱ Ὀρθόδοξοι ἤ πρώην Ὀρθόδοξοι ποὺ ἀβασάνιστα ἀρνοῦνται τὴν ὀρθόδοξη παράδοσή μας, συνήθως ἀπὸ ἄγνοια, γιὰ νὰ προσκολληθοῦν στὰ δυτικὰ συστήματα.

Ὁ ἀνθρώπινος μόνο χαρακτήρας τοῦ μὴ χριστιανικοῦ κοινωνισμοῦ, τοῦ ἀφαιρεῖ τὴ δυνατότητα νὰ δώσει εἰρήνη στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, γιατί τὸν ἀφήνει ἀσυμφιλίωτο μὲ τὸν Οὐράνιο Πατέρα του, καὶ γι’ αὐτὸ ἀνέστιο. Ἂς θυμηθοῦμε τὸ λόγο τοῦ Ἁγίου Αὐγουστίνου, ποὺ ἐκφράζει ἀνθρωπολογικὴ ἐμπειρία: «Μᾶς ἔπλασες Κύριε γιὰ Σένα καὶ ἡ καρδιὰ μας εἶναι ἀνήσυχη ὡσότου ἀναπαυθεῖ κοντά Σου».

Τὰ ἄθεα κοινωνικὰ συστήματα βοηθοῦν νὰ λύσουμε μερικὰ κοινωνικὰ καὶ οἰκονομικὰ προβλήματα, ἀλλὰ ὄχι νὰ συναντήσουμε ἀληθινὰ καὶ οὐσιαστικὰ τὸ Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο. Δὲν ἀπαντοῦν ἱκανοποιητικὰ στὰ ὑπαρξιακά μας ἐρωτήματα καὶ ἰδίως στὸ κεντρικὸ πρόβλημα τοῦ θανάτου. Ὁ κόσμος τακτοποιεῖται ὡραῖα γιὰ νὰ πεθάνει. Ἂν καὶ τὰ συστήματα αὐτά, καὶ ἰδίως ὁ μαρξισμός, χαρακτηρίζονται ἀπὸ ἕνα ἔντονο ἐγκόσμιο μεσσιανισμό, στὴν πραγματικότητα δὲν «μετάγουν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν», καὶ γι’ αὐτὸ δημιουργοῦν ἀνθρώπους τραγικούς, χωρὶς ἐλπίδα. Ἡ ἔντονη μάλιστα ἀνθρωπιστικὴ ἤ καὶ ἐπιχειρηματικὴ δράση κάποτε εἶναι τὸ ἀποτέλεσμα τῆς προσπάθειας νὰ ξεχάσουμε τὸ βασικό μας πρόβλημα, τὸ πρόβλημα τοῦ θανάτου, καὶ νὰ λυτρωθοῦμε ἀπὸ τὸ ἄγχος, τὸ κενὸ καὶ τὴν πλήξη ποὺ σημαδεύει τὴ ζωὴ τὴ χωρισμένη ἀπὸ τὴν πηγή της, τὸν Τριαδικὸ Θεό.

Γι’ αὐτὸ καὶ τὰ συστήματα αὐτά, παρὰ τὶς καλὲς καὶ ἁγνὲς προθέσεις πολλῶν εὐγενῶν ἀνθρώπων ποὺ ἀγωνίζονται καὶ θυσιάζονται γιὰ τὰ ἰδεώδη τους, στὸ βάθος εἶναι κατὰ τοῦ ἀνθρώπου. Ἐν ὀνόματι μιᾶς καλύτερης καὶ δικαιότερης κοινωνίας ἐμποδίζουν τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν πλήρη θεανθρωπινη κοινωνία, ποὺ μόνη τελικὰ ἀναπαύει καὶ ὁλοκληρώνει τὴ φύση του, τὸν ἐγκλωβίζουν στὶς περιορισμένες διαστάσεις ἑνὸς κλειστοῦ μηχανοκρατουμένου ἀπρόσωπου ὑλιστικοῦ σύμπαντος, τοῦ στεροῦν τὴ θέα τοῦ Οὐρανοῦ. Τί νόημα μπορεῖ ἀλήθεια νὰ ἔχει ἡ ζωή μας, ἂν εἴμαστε ἐξελιγμένα ζῶα καὶ ὄχι εἰκόνες τοῦ Θεοῦ; Ἂν εἴμαστε καταδικασμένοι μελλοθάνατοι, χωρὶς δυνατότητα μεθέξεως στὴν αἰώνια ζωὴ τοῦ Θεοῦ;

πηγή Αγία Ζώνη

Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

(Από βιβλίο για παιδιά· “ΒΟΣΚΕ ΤΑ ΑΡΝΙΑ ΜΟΥ”)

Τo Μαργαριταρι

Ἀγαπητά μου παιδιά,

ΘΑ ἔχετε ἀκούσει ὅτι ὑπάρχουν κάτι πολύτιμα πετράδια ἀστραφτερά, ποὺ ἀξίζουν ἑκατομμύρια δραχμές. Πολύτιμα πετράδια εἶναι τὰ διαμάντια, εἶναι τὰ μαργαριτάρια. Ἔχουν καὶ αὐτὰ τὴν ἱστορία τους. Ἐὰν ρωτούσαμε ἕνα διαμάντι πῶς ἔγινε καὶ αὐτὸ μποροῦσε νὰ μᾶς ἀπαντήση, θὰ μᾶς ἔλεγε τὴν ἱστορία του. Θὰ μᾶς ἔλεγε˙

Ἐγὼ κάποτε ἤμουνα ἕνα κάρβουνο κλεισμένο βαθειὰ μέσα στὴ γῆ. Ἐκεῖ ἔμενα χιλιάδες χρόνια. Κάποτε, χωρὶς νὰ ξέρω νὰ σᾶς πῶ πῶς ἐγινε, μέσα μου κάτι ἄλλαξε. Ἐκεῖ ποὺ ἤμουν κάρβουνο, ἐγινα διαμάντι. Τὸ πῶς, σᾶς εἶπα, μὴ μὲ ρωτάτε. Αὐτὸ εἶναι μυστήριο, ἔνα ἀπὸ τὰ πολλὰ μυστήρια ποὺ κρύβει ὁ φυσικὸς κόσμος. Τὰ ξέρει μόνο Ἐκεῖνος ποὺ δημιούργησε τὸ σύμπαν. Ἀπὸ ʼκεῖ μέσα ποὺ ἤμουνα ἦρθαν καὶ μʼ ἔβγαλαν οἱ ἄνθρωποι, γιατὶ λένε πὼς ἔχω μεγάλη ἀξία. Μὲ παίρνουν. Μὲ πηγαίνουν στὰ ἐργοστάσια. Μὲ πλένουν. Μὲ καθαρίζουν. Μὲ κατεργάζονται, ὅπως λένε. Καὶ ὕστερα ἀπὸ τὴν κατεργασία βγαίνω ἕνα διαμάντι, ποὺ οἱ ἔμποροι μὲ πουλοῦν ἀκριβὰ καὶ μόνο πλούσιοι καὶ βασιλιᾶδες μποροῦν νὰ μὲ ἀγοράσουν. Δὲν θὰ μὲ βρῆς στὶς καλύβες καὶ στὰ σπίτια τῶν φτωχῶν. Κατοικῶ στὰ μέγαρα καὶ τὰ παλάτια. Ἀλλὰ ἀλλοίμονο! Ὅπως ἤμουν κάποτε κλεισμένο μέσα στὴν γῆ, ὅταν ἤμουν κάρβουνο, ἔτσι καὶ τώρα εἶμαι κλεισμένο σὲ θησαυροφυλάκια, καὶ μὲ φυλᾶνε φύλακες, γιατὶ ὑπάρχει φόβος νὰ μὲ κλέψουν. Εἶμαι, βλέπετε, τὸ διαμάντι καὶ ἡ ἀξία μου εἶναι μεγάλη. Ἄν θελήσω τώρα νὰ σᾶς πῶ σὲ πόσα χέρια ἔπεσα, πόσα στέμματα βασιλιάδων καὶ σπαθιὰ στρατηγῶν ἔχω στολίσει, καὶ πόσοι φόνοι καὶ ἐγκλήματα ἔχουν γίνει ἐξ αἰτίας μου, ἡ ἱστορία μου θὰ εἶναι πολύ μεγάλη…

Ἀλλὰ δὲν εἶναι τὸ διαμάντι τὸ μόνο πολύτιμο πετράδι. Κοντὰ στὸ διαμάντι πολύτιμο πετράδι εἶνε καὶ τὸ μαργαριτάρι. Ἔχει κι αὐτὸ τὴν ἱστορία του, ποὺ καμμιὰ ἄλλη φορά, ἀγαπητά μου παιδιά, θὰ τὸ παρακαλέσουμε νὰ μὰς τὴν πῆ. Εἶνε μιᾶ ἱστορία πολύ περίεργη. Τὸ μαργαριτάρι δὲν βγαίνει ἀπὸ τὰ σπλάχνα τῆς γῆς ἀλλʼ ἀπὸ τὰ σπλάχνα ἑνὸς θαλλασσινοῦ ὀργανισμοὺ ποὺ λέγεται κοχύλι καὶ ζῆ σὲ μακρινὲς θάλασσες.

* * *

Ἀλλὰ σήμερα ποὺ μὲ ἀκοῦτε νὰ μιλῶ γιὰ διαμάντια καὶ μαργαριτάρια, ἴσως παραξενευθῆτε καὶ μοῦ πῆτε˙

̶ Γιατί μᾶς μιλᾶς γιʼ αὐτὰ τὰ πολύτιμα πετράδια; Ἐμεῖς εἴμαστε ὅλα φτωχὰ παιδιά. Καὶ να θέλαμε ἀκόμα νʼ ἀγοράσουμε τέτοια πολύτιμα πετράδια, δὲν μποροῦμε…

Τὸ ξέρω, παιδιά μου. Ἀλλὰ ὑπάρχει λόγος σοβαρὸς ποὺ σᾶς μιλάω γιὰ διαμάντια καὶ μαργαριτάρια. Σᾶς μιλάω μὲ μιὰ γλῶσσα, μὲ τὴν ὁποία μιλάει ἠ ἁγία Γραφή. Λέγεται γλῶσσα ἀ λ λ η γ ο ρ ι κ ή. Καὶ ἀλληγορικὴ γλῶσσα εἶναι κάτω ἀπὸ τὰ συνηθισμένα πράγματα ποὺ βλέπουμε ἐμεῖς νὰ ἐννοοῦμε κάτι ἄλλα πράγματα.

Ποιό, λοιπόν, εἶναι τὸ μαργαριτάρι; Ἐλᾶτε, παιδιά μου, νὰ σᾶς τὸ δείξω.

* * *

Ὅλοι ξέρετε, ὅτι στὸ ἱερὸ βῆμα κάθε ναοῦ ὑπάρχει μία τράπεζα. Ἡ τράπεζα αὐτὴ ὀνομάζεται ἁ γ ί α   τ ρ ά π ε ζ α. Καὶ τὴν ὀνομάζουμε ἔτσι, γιὰ νὰ τὴν ξεχωρίσουμε ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα τραπέζια τῶν σπιτιῶν μας, ὅπου τρῶμε καὶ πίνουμε κάθε μέρα. Φαγητὰ ὑλικά καὶ ἐπίγεια ἔχει τὸ τραπέζι τοῦ σπιτιοῦ μας, ἀλλὰ φαγητὸ οὐράνιο καὶ ἄφθαρτο ἔχει ἡ ἀγία τράπεζα. Καὶ ὅποιος φάη αὐτὸ τὸ φαγητό, αὐτὸς θὰ ζήση αἰώνια.

Ἐπάνω στὴν ἀγία τράπεζα ὁ ἱερεὺς ποὺ λειτουργεῖ βάζει ἄρτο (=ψωμί), ἕνα τεμάχιο (=κομμάτι) ἄρτου, ποὺ εἶναι παρμένο ἀπὸ ἕνα ἄρτο ποὺ ὀνομάζεται προσφορά. Ἄρτο βάζει σὲ ἕνα χρυσὸ ἤ ἀσημένιο σκεῦος ποὺ ἔχει ἀριστερά του καὶ λέγεται ἅγιο δισκάριο. Καὶ οἶνο (=κρασί) βάζει σὲ ἕνα ἐπίσης χρυσὸ ἤ ἀσημένιο ἱερὸ σκεῦος ποὺ ἔχει στὰ δεξιά του καὶ λέγεται ἅγιο δισκοπότηρο. Αὐτὰ τὰ εἴδη δὲν διαφέρουν ἀπὸ τὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασὶ ποὺ τρῶμε καὶ πίνουμε. Δὲν διαφέρουν ὥς τὴ στιγμή, ποὺ ὁ ἱερεὺς σκυμμένος μὲ φόβο θὰ ζητήση ἀπὸ τὸ Θεό, νὰ γίνη τὸ θαῦμα˙ ὁ ἄρτος, δηλαδή, νὰ γίνη σῶμα Χριστοῦ καὸ ὁ οἶνος αἷμα Χριστοῦ. Ὅταν ὁ ἱερεῦς κάνη τὴν ἐπίκλησι αὐτή, τότε γίνεται τὸ θαῦμα. Ὀ ἄρτος σῶμα Χριστοῦ, καὶ ὁ οἶνος αἷμα Χριστοῦ.

Μή, παιδί μου, μὴ ρωτήσης τὸ πῶς. Γιατὶ εἶνε μυστήριο. Εἶναι, δηλαδή, ἕνα πρᾶγμα ποὺ συμβαίνει, ἀλλὰ δὲν μπορεῖ ὁ ἀνθρώπινος νοῦς νὰ τὸ καταλάβη. Τὶ εἴδαμε στὴν ἱστορία τοῦ διαμαντιοῦ; Ὅτι τὸ κάρβουνο ἔγινε διαμάντι. Ἔ λοιπόν, ὁ Θεός, ποὺ κάνει τὸ κάρβουνο διαμάντι καὶ βγάζει μέσʼ ἀπʼ τὸ κοχύλι τὸ μαργαριτάρι, ὁ Θεός εἶναι ἐκεῖνος ποὺ κάνει καὶ τὴ θαυμαστὴ αὐτὴ μεταβολὴ στ[ον ἄρτο καὶ στὸν οἶνο τῆς ἀγίας τραπέζης. Καὶ σʼ αὐτὴ τὴν ἀγία τράπεζα μᾶς καλεῖ ἡ γλυκειὰ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ, ποὺ κάθε φορὰ ποὺ τελεῖται θεία λειτουργεία ἐπαναλαμβάνεται ἀπὸ τὰ χείλη τοῦ ἱερέως˙ «Λάβετε, φάγετε, τοῦτό μού ἐστι τὸ σῶμα, τὸ ὑπὲρ ὐμῶν κλώμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν» καὶ «Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες, τοῦτό ἐστι τὸ αἷμα μου, τὸ τῆς καινῆς διαθήκης, τὸ ὑπὲρ ὑμῶν καὶ πολλῶν ἐκχυνόμενων εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν». Ἐλᾶτε, λέει, χριστιανοί μου, ἐλᾶτε νὰ κοινωνήσετε. Κοινωνώντας παίρνετε μέσα σας τὸ Χριστό. Μέσα στὶς φλέβες σας θὰ κυλήση τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ χύθηκε πάνω στὸ σταυρὸ γιὰ τὶς ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου.

Νά λοιπὸν τὸ μαργαριτάρι. Τὸ μαργαριτάρι εἶναι ἡ Θεία Κοινωνία. Κάθε ψίχουλο ἀπὸ τὸν ἁγιασμένο ἄρτο καὶ κάθε σταγόνα ἀπὸ τὸν ἁγιασμένο οἶνο περιέχουν μιὰ ἀνεκτίμητη ἀξία. Ὅσο ἀξίζει ἕνα ψίχουλο καὶ μιὰ σταγόνα τῆς Θείας Κοινωνίας, δὲν ἀξίζουν ὅλα τὰ διαμάντια καὶ τὰ μαργαριτάρια τοῦ κόσμου. Γιʼ αὐτὸ στὴ γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν λέμε «πρόσεχε τοὺς μαργαρίτας», σημαίνει πρόσεχε τὴ Θεία Κοινωνία, πρόσεχε μὴν πέση τίποτε ὅταν κοινωνεῖς.

Στὰ παλιὰ τὰ χρόνια, ποὺ ὑπῆρχε εὐσέβεια, ὄταν τὰ παιδιὰ πήγαιναν στὴν ἐκκλησία καὶ κοινωνοῦσαν τὰ ἄχραντα μυστήρια, κάθε μητέρα ἔλεγε˙ Πῆρες, παιδί μου τὸ μαργαριτάρι, πῆρες τὸ Χριστό˙ φύλαξέ το μέσα στὴν καρδιά σου…

* * *

Τώρα ποὺ πλησιάζει ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα, συνήθεια εἶνε, ὅλα τὰ παιδιὰ νὰ πηγαίνουν στὴν ἐκκλησία τὴ Μεγάλη Πέμπτη ἤ τὸ Μέγα Σάββατο καὶ νὰ κοινωνοῦν τὰ ἄχραντα μυστήρια. Κʼ ἐσεῖς μαζὶ μὲ τʼ ἄλλα παιδιὰ θὰ πᾶτε νὰ κοινωνήσετε. Ἀλλὰ πρέπει νὰ προσέξετε. Γιατὶ πολλὰ παιδιὰ δὲν κοινωνοῦν ὅπως θέλει ὁ Θεός. Σπρώχνονται, φωνάζουν, κάνουν διάφορες ἀταξίες μέσα στὸ ναό, καὶ ὅταν βγαίνουν ἐξω δὲν σκέπτονται τὶ κοινώνησαν. Μὰ ἐσεῖς προσέξτε. Πρὶν κοινωνήσετε, νὰ πάτε νὰ ἐξομολογηθῆτε τὰ ἀμαρτήματά σας στὸν πνευματικὸ πατέρα. Νὰ προετοιμασθῆτε. Νὰ διαβάσετε ἀπὸ τὴν ἱερὰ Σύνοψι τὴν ἀκολουθία τῆς Θείας Μεταλήψεως (ὑπάρχει καὶ βιβλιαράκι ποὺ περιέχη τὴν ἀκολουθία τῆς Θείας Μεταλήψεως). Νὰ ζητήσετε κατόπιν συγγνώμη ἀπὸ τοὺς γονεῖς, τοὺς δασκάλους, τʼ ἀδέλφια καὶ τοὺς συμμαθητὰς ποὺ ἔχετε λυπήσει, κʼ ἔτσι, μὲ μιὰ καρδιὰ καθαρὴ ἀπὸ μίσος καὶ κακία, μὲ μιὰ καρδιὰ γεμάτη ἀπὸ πίστι στὸ Θεὸ καὶ ἀγάπη στὸ Θεὸ καὶ στὸν πλησίον, νὰ πάτε στὴν ἐκκλησία. Νὰ σταθῆτε ἐκεῖ μὲ πολλή εὐλάβεια. Καὶ ὅταν σᾶς προσκαλέση ὁ ἱερεὺς νὰ προσέλθετε νὰ κοινωνήσετε, νὰ μὴ σπρώξετε γιὰ νὰ κοινωνήσετε ἀπὸ τοὺς πρώτους. Ἀλλά, παιδί μου, ἀφοῦ κοινωνήσουν ὅλα τὰ παιδιά, προσπάθησε νὰ κοινωνήσης ἀπὸ τοὺς τελευταίους. Κοινωνώντας ἔτσι, θὰ πάρης τὸ πολύτιμο μαργαριτάρι, τὸ δὲ πολύτιμο μαργαριτάρι εἶναι ὁ Χριστός.

Σʼ ὅλους τοὺς μαθητὰς καὶ τὶς μαθήτριες τῶν κατηχητικῶν σχολείων εὔχομαι, τώρα τὶς ἄγιες ἡμέρες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος νὰ προσέλθουν καὶ νὰ κοινωνήσουν τὰ ἄχραντα μυστήρια. Ἀλλʼ ὅχι μόνο τὴ Μ. Ἑβδομάδα καὶ τὸ Πάσχα. Εὔχομαι τακτικὰ νὰ κοινωνοῦν. Νὰ παρακινήσουν δὲ καὶ τοὺς γονεῖς τους, νὰ κοινωνήσουν κι αὐτοί ὅπως πρέπει. Τότε ὁ Χριστὸς θὰ εἶνε στὸ σπίτι καὶ θὰ γιορτάσουν τὸ Πάσχα μὲ ἀνείπωτη χαρὰ καὶ ἀγαλλίασι.

Μὲ πατρικὴ ἀγάπη

Ὁ πνευματικός σας πατέρας

ΤΟ ΙΕΡΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ

Η ένωση δύο ανθρώπων με την ευλογία του θεού σε Ορθόδοξο Ναό και η εν Χριστώ κοινωνία δύο ανθρώπων αποκαλείται Γάμος. Είναι μια κοινή απόφαση ζωής, μια ένωση με κέντρο και στήριγμα το Χριστό και την Αγία Του εκκλησία. Ο άνδρας πρέπει να αγαπάει την γυναίκα του, όπως ο Χριστός αγάπησε την Εκκλησία Του, δηλαδή όπως αγάπησε τον πεσμένο στην αμαρτία άνθρωπο και <<ενηθρώπησεν, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν>>, κατά τον Μέγα Αθανάσιο.

Ο Γάμος σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε περνάει κρίση, που ερμηνεύεται από πολλούς ως σημείο των καιρών. Όμως η βαθειά ουσία της κρίσης έγκειται στο γεγονός οτι ο εγωισμός των ανθρώπων δεν δίδει τόπο στην ταπείνωση και την ανοχή του ενός προς τον άλλο. Ο Γάμος δεν είναι εύκολη υπόθεση. Δεν είναι απόφαση μιας στιγμής, αλλά απόφαση ζωής. Και επειδή δεν μπορεί να εννοηθεί επιπόλαιη απόφαση ή προχειρότητα, είναι ανάγκη να λαμβάνεται με προσευχή, με σοφία και σύνεση.

Πολλοί ξεκινούν τη ζωή τους με το μυστήριο του Γάμου χωρίς να έχουν ενωθεί ψυχικά, ενώ αντίθετα έχουν παραγνωριστεί σωματικά. Η σάρκα δεν συμβαδίζει με το πνεύμα. Και είναι άλλο η ώρα της σάρκας που διαρκεί λίγο χρόνο και άλλο η συμβίωση που διαρκεί το υπόλοιπο και ασφαλώς μεγαλύτερο μέρος της ζωής. Ο Γάμος δόθηκε στον άνθρωπο για την σωτηρία του και όχι για τον κολασμό του.

Κάποιος άγιος Γέροντας συμβούλευε ένα μελλοντικό ζευγάρι, απευθυνόμενος πρώτα στον νέο είπε : Τη γυναίκα σου πρέπει να την σέβεσαι, όπως σέβεσαι κάποια αγία που βρίσκεται Αγιογραφημένη στην εικόνα. Και στη γυναίκα είπε : Και συ, παιδί μου, όταν βλέπεις τον άνδρα σου να τον τιμάς, όπως προσκυνάς την εικόνα κάποιου αγίου. Με αυτό καταλαβαίνουμε οτι πρωταρχικό στοιχείο στο Γάμο είναι ο σεβασμός, η εκτίμηση και η εν Χριστώ αγάπη του ενός προς τον άλλο.

Απαραίτητο είναι να υπάρχει στον Γάμο πνευματικός πατέρας. Συνήθως οι νέοι φροντίζουν όλες τις λεπτομέρειες του επικείμενου γάμου τους, εκτός απο το θέμα της σωτηρίας τους, που είναι το απαραίτητο θεμέλιο για τη στερέωση του σπιτικού τους. Απαραίτητη λοιπόν η ανεύρεση Πνευματικού, του οποίου η παρουσία στο Γάμο αποβαίνει σωστική. Σώζει εκείνος ο πνευματικός που αγρυπνεί και δεν αφήνει να μαζεύονται σύννεφα στο Γάμο.

Αποτέλεσμα της αγάπης στο Γάμο είναι η τεκνογονία. Τα ζευγάρια που αφήνουν το θέμα αυτό στο Θεό απολαμβάνουν τη χαρά της τεκνοποιΐας.Ο Γάμος με την ευλογία της Εκκλησίας είναι ο μόνος που αναγνωρίζει ο Θεός. Εκείνοι που τελούν πολιτικό Γάμο διαγράφονται μόνοι τους απο τη ζωή της Εκκλησίας. Και φυσικά δεν μπορούν να συμμετέχουν στα Μυστήρια της. Ο Γάμος θεωρείται επιτυχημένος όταν στο τέλος της ζωής του ζευγαριού, ο βίος και των δύο είναι ανεπίληπτος και χριστιανικός. Ο στίχος << Κύριε, ο Θεός ημών, δόξη και τιμή στεφάνωσον αυτούς>> της ακολουθίας του Γάμου, που συνιστά πεποίθηση της Εκκλησίας μας ότι οι δύο νέοι που προσέρχονται στο Μυστήριο αξίζουν τα στεφάνια εξαιτίας του αγώνα της αγνότητος πριν τον Γάμο, πρέπει να επαναλαμβάνεται και στο τέλος, στον απολογισμό της έγγαμης ζωής.

πηγή : Περιοδικό Ιεράς Μητροπόλεως Νικαίας .

           Άρθρο π. Θεμιστοκλή Χριστοδούλου.

Σαράντος Καργάκος, Ἡ κατάρα τοῦ Πατροκοσμᾶ

πηγή: Εστία , 24/06/2011

Ἡ κατάρα τοῦ Πατροκοσμᾶ

Γράφει ο Σαράντος Ι. Καργάκος

Κατά τήν τελευταία ἐπίσκεψή μου στήν Πρέβεζα, εἶχα τήν εὐκαιρία νά συναντηθῶ μέ ἕναν παλαιό γνώριμο πολύ στοχαστικό. Εἴπαμε πολλά καί γιά τά παλιά καί γιά τά τωρινά. Ὁ συνομιλητής μου δέν εἶχε κανένα δισταγμό νά μέ προειδοποιήσει ὅτι ἐπίκειται καταστροφή σάν αὐτή πού ἔχει μείνει γνωστή στήν ἱστορία μέ τήν ὀνομασία «Χαλασμός τῆς Πρέβεζας».

Πρόκειται γιά ἕνα γεγονός πού συνέβη τό 1798. Τήν πόλη τότε κατεῖχαν οἱ Γάλλοι τοῦ Βοναπάρτη. Στό χῶρο τῆς ἀρχαίας Νικοπόλεως (6 χλμ. ἔξω ἀπό τήν Πρέβεζα) εἶχαν φτιάξει ὀχυρώματα. Ὁ Ἀλῆς τούς ἐπιτέθηκε μέ χιλιάδες Ἀλβανούς...Στό πλευρό του εἶχε καί Ἕλληνες ὁπλαρχηγούς. Ἡ ἄμυνα τῆς Νικοπόλεως ἔσπασε καί ὁ Γάλλος στρατηγός Ντέ λά Σαλσέτ γιά νά σώσει τούς ἐπιζήσαντες στρατιῶτες του καί τήν πόλη ἀπό τόν ἀφανισμό, παραδόθηκε κατόπιν συμφωνίας στόν Ἀλῆ. Ἀλλ᾽ ὁ δόλιος Τεπελενλῆς διέταξε τόν σφαγιασμό τῶν τραυματισμένων στρατιωτῶν, ἔβαλε τά κεφάλια τους σέ σακκιά καί ὑποχρέωσε τούς λοιπούς Γάλλους καί τόν Ντέ λά Σαλσέτ μαζί νά τά μεταφέρουν στήν πλάτη ὥς τήν Κωνσταντινούπολη.

Έπί δύο ἡμέρες ἡ πόλη λεηλατήθηκε. Ἔντρομοι οἱ Πρεβεζάνοι μέ κάθε πλωτό μέσο, ἀκόμη καί κολυμπώντας, ἔφθασαν στό ἀπέναντι Ἄκτιο. Ὁ Ἀλῆς γιά νά τούς ἐξοντώσει ἔστειλε τόν Δεσπότη Ἄρτας Ἰγνάτιο νά τούς καλέσει πίσω, ὑποσχόμενος ἀσφάλεια μέ ὅρκο. Ἔβαλε μάλιστα τό χέρι του πάνω στό Κοράνι. Ἀλλ᾽ ὁ Ἀλῆς ἦταν «μπεκτασής» καί λίγη σημασία ἔδινε στούς θρησκευτικούς ὅρκους. Ὁ Ἰγνάτιος πῆγε στήν ἀπέναντι ἀκτή κι ἔπεισε τούς Πρεβεζάνους νά ἐπιστρέψουν στήν πόλη τους. Μπῆκαν στά πλεούμενα τοῦ Ἀλῆ, ἀλλά αὐτά μέ μυστική διαταγή ἔπλευσαν πρός τή Σαλαώρα, ὅπου τούς περίμενε ἀλβανικός στρατός. Ὁ δήμιος ἄρχισε τόν ἀποκεφαλισμό τῶν ἀρχηγῶν ὅλων τῶν πρεβεζάνικων οἰκογενειῶν. Ἀπό τήν κούραση πέθανε κι αὐτός!

«Κι ὅλα αὐτά εἶναι τό τίμημα τῆς ἁμαρτίας», μοῦ εἶπε ὁ παλαιός γνώριμος στοχαστικά. «Προδώσαμε τόν Πατροκοσμᾶ». Ὑπάρχει κάτι θλιβερό καί στήν περίπτωση αὐτή. Περί τά μέσα τοῦ 18ου αἰ. τό Πατριαρχεῖο, βλέποντας πώς ὁ Χριστιανισμός ὑποχωρεῖ σέ διάφορες περιοχές τῆς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας, ἔστειλε σ᾽ αὐτές δυναμικούς ἱεροκήρυκες, τούς λεγόμενους «ἑξαρίθμους» γιά νά στερεώσουν τή χριστιανική πίστη. Ἕνας ἀπό αὐτούς, ὁ Ναούμ στάλθηκε στή Σερβία, ὅπου καί μαρτύρησε. Ἕνας ἄλλος, ὁ Δανιήλ, δίδαξε στήν Ἑρζεγοβίνη, ἐνῶ ὁ μοναχός Κοσμᾶς στάλθηκε στήν κυρίως Ἑλλάδα. Οἱ Βενετοί τόν ἔδιωξαν ἀπό τή Λευκάδα καί ὁ Κοσμᾶς τότε, περί τό 1745-1750, ἔφθασε στήν Πρέβεζα πού ἦταν κι αὐτή βενετική κτίση.

Ἄρχισε κι ἐδώ τό ἐμπνευστικό καί ἐμπρηστικό του κήρυγμα. Καταφύγιο καί διδακτήριο εἶχε τήν οἰκία τοῦ εὔπορου ἀλλά εὔφορου σέ πατριωτισμό Χρήστου Μαμμάτη, τόν ὁποῖο εἶχε μυήσει στά σχέδιά του. Ἡ οἰκία Μαμμάτη βρισκόταν στήν πλατεία τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου. Σέ αὐτή, ὡς ἀκροατές, συνέρρεαν καί κάποιοι πληροφοριοδότες τῶν Βενετῶν. Κι αὐτοί μετέφεραν στίς βενετικές ἀρχές τά ὅσα ἐρεθιστικά ἔλεγε γιά τό «μελλούμενο» ὁ «Πατροκοσμᾶς», ὅπως τόν ἔλεγε ὁ λαός.

Ὁ Βενετός «πρεβεδοῦρος» (= προβλεπτής) διέταξε τόν Κοσμᾶ νά ἀπέλθει παρευθύς. Ὁ Κοσμᾶς ἐγκατέλειψε τήν Πρέβεζα ἀκολουθούμενος ἀπό πλήθη κόσμου. Στά ἐρείπια τῆς ἀρχαίας Νικοπόλεως ἔκανε τό τελευταῖο του κήρυγμα. Κατά τήν παράδοση, πού διατηρεῖται ἔντονα στήν ψυχή τοῦ λαοῦ, ὁ Κοσμᾶς ἔβγαλε τά σανδάλιά του, τά τίναξε καί καταράστηκε τούς προδότες. Διότι αὐτοί παντοῦ καί πάντα φέρνουν τή συμφορά. Μέχρι σήμερα λέγεται ἡ φράση: «Ἡ κατάρα τοῦ Πατροκοσμᾶ». Οἱ εὐλαβεῖς Πρεβεζάνοι, ὅσους γνώρισα παλιά, εἶχαν τόσο σέβας πρός τόν Πατροκοσμᾶ, πού ἔλεγαν: «Ἔτσι τό εἶπε ὁ Πατροκοσμᾶς».

Ἀπό χείλη γερόντων εἶχα πληροφορηθεῖ ὅτι στή διάρκεια τῆς παραμονῆς του στήν Πρέβεζα, οἱ γυναῖκες τοῦ ἔδιναν ροῦχα δικά τους, νά τά φορέσει κι ἔτσι τά ροῦχα νά ἁγιάσουν. Ἕνας τέτοιος ἁγιασμένος χιτώνας φυλασσόταν (δέν ξέρω ἄν διατηρεῖται ἀκόμη) στό ναό τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου. Στίς 25 Αὐγούστου ὅπου ἡ ἐκκλησία μας τιμᾶ τή μνήμη τοῦ Πατροκοσμᾶ, ὁ χιτώνας ἐξετίθετο σέ προσκύνηση.

Ὁ συνομιλητής μου, ἀναφερόμενος σέ ὅλα αὐτά, μοῦ εἶπε ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἔκαναν παλιά κι αὐτοί λάθη πολλά. Ἤξεραν ὅμως νά μετανοοῦν καί ὅπου χρειαζόταν νά ὁμονοοῦν. Ἐμεῖς κατά τά τελευταῖα χρόνια ἁμαρτήσαμε βαριά εἰς βάρος τῆς χώρας μας, εἰς βάρος τῆς γλώσσας, εἰς βάρος τῆς θρησκείας μας. Εἴμαστε ὅμως ἀμετανόητοι καί γι᾽ αὐτό ἀκατανόητοι. Ὡς Δαμόκλειος σπάθη κρέμεται πάνω ἀπό τήν κεφαλή μας ἡ κατάρα τοῦ Πατροκοσμᾶ. Προδώσαμε τόν ἑαυτό μας• προδώσαμε ὅσια καί ἱερά.

Προσωπικά δέν συμμερίζομαι αὐτήν τήν ἀπαισιοδοξία. Πάντα, ἀπό τήν ἀρχαία ἐποχή, τό φυτό τῆς προδοσίας εἶχε πλούσια καρποφορία. Ἀλλά πάντα τήν Ἑλλάδα ἔσωζαν κάποιοι ἱππότες τῆς αὐταπαρνήσεως. Μέ τή δική τους θυσία ἔσβηναν τό ἄγος τῆς προδοσίας. Ἔτσι θά γίνει καί τώρα.

Ο Γέροντας Πορφύριος μάς έλεγε…

Οι προσευχές μας δεν εισακούονται διότι δεν είμαστε άξιοι. Πρέπει να γίνεις άξιος, για να προσευχηθείς. Όταν τακτοποιήσεις όλες τις εκκρεμότητες και ετοιμασθείς, τότε πάεις και προσφέρεις το δώρο σου.

Άξιοι γίνονται όσοι επιθυμούν και λαχταρούν να γίνουν του Χριστού, όσοι δίνονται στο θέλημα του Θεού. Να μην έχεις κανένα θέλημα, αυτό έχει μεγάλη αξία, είναι το παν. Ο σκλάβος δεν έχει θέλημα. Το να μην έχομε κανένα θέλημα μπορεί να γίνει μ’ έναν τρόπο απαλό· με την αγάπη στον Χριστό και την τήρηση των εντολών Του.
Μόνον ο Χριστός μπορεί να μας βγάλει απ’ τον κλοιό της ερημιάς. Προσευχή και μετάνοια και ελεημοσύνη. Δώστε έστω κι ένα ποτήρι νερό, αν δεν έχετε χρήματα. Και να ξέρετε ότι όσο αγιάζεσθε, τόσο εισακούονται οι προσευχές σας.
Να μην εκβιάζομε με τις προσευχές μας τον Θεό. Να μη ζητάμε απ’ τον Θεό να μας απαλλάξει από κάτι, ασθένεια κ.λπ. ή να μας λύσει τα προβλήματά μας, αλλά να ζητάμε δύναμη και ενίσχυση από Εκείνον, για να τα υπομένομε. Όπως Εκείνος κρούει με ευγένεια την πόρτα της...
... ψυχής μας, έτσι κι εμείς να ζητάμε ευγενικά αυτό που επιθυμούμε κι αν ο Κύριος δεν απαντάει, να σταματάμε να το ζητάμε. Όταν ο Θεός δεν μας δίδει κάτι που επίμονα ζητάμε, έχει το λόγο Του. Έχει κι ο Θεός τα «μυστικά» Του. Εφόσον πιστεύομε στην αγαθή Του πρόνοια, εφόσον πιστεύομε ότι Εκείνος γνωρίζει τα πάντα απ’ τη ζωή μας κι ότι πάντα θέλει το αγαθόν, γιατί να μη δείχνομε εμπιστοσύνη; Να προσευχόμαστε απλά και απαλά, χωρίς πάθος και εκβιασμό. Ξέρομε ότι παρελθόν, παρόν και μέλλον, όλα είναι γνωστά, γυμνά και τετραχηλισμένα ενώπιον του Θεού. … Εμείς να μην επιμένομε· η προσπάθεια κάνει κακό αντί για καλό. Μην κυνηγάμε ν’ αποκτήσομε αυτό που θέλομε, αλλά να τ’ αφήνομε στο θέλημα του Θεού. Γιατί όσο το κυνηγάμε τόσο αυτό απομακρύνεται.
Άρα, λοιπόν υπομονή και πίστη και γαλήνη. Κι αν το ξεχάσομε εμείς ο Κύριος ποτέ δεν ξεχνάει κι αν είναι για το καλό μας, θα μας δώσει αυτό που πρέπει κι όταν πρέπει.
Εύκολα ευκολότατα ο Χριστός μπορεί να μας δώσει ό,τι επιθυμούμε. Και κοιτάξτε το μυστικό. Το μυστικό είναι να μην το έχετε στο νου σας καθόλου να ζητήσετε το συγκεκριμένο πράγμα. Το μυστικό είναι να ζητάτε την ένωσή σας με τον Χριστό ανιδιοτελώς, χωρίς να λέτε, «δώσ’ μου τούτο, εκείνο …». Είναι αρκετό να λέμε, «Κύριε Ιησού ελέησόν με». Δεν χρειάζεται ο Θεός ενημέρωση για τις διάφορες ανάγκες μας. Εκείνος τα γνωρίζει όλα ασυγκρίτως καλύτερα από μας και μας παρέχει την αγάπη Του. Το θέμα είναι ν’ ανταποκριθούμε σ’ αυτή την αγάπη με την προσευχή και την τήρηση των εντολών Του. Να ζητάμε να γίνει το θέλημα του Θεού· αυτό είναι το πιο συμφέρον το πιο ασφαλές για μας και για όσους προσευχόμαστε.
Ο Χριστός θα μας τα δώσει όλα πλούσια. Όταν υπάρχει έστω και λίγος εγωισμός δεν γίνεται τίποτα.
Όταν έχομε με τον Χριστό σχέση απολύτου εμπιστοσύνης, είμαστε ευτυχισμένοι, έχομε χαρά. Έχομε τη χαρά του Παραδείσου. Αυτό είναι το μυστικό. … «ότι ευρίσκεται τοις μη πειράζουσιν Αυτόν, εμφανίζεται δε τοις μη απιστούσιν Αυτώ».
Έτσι ν’ αγωνίζεσθε στην πνευματική ζωή, απλά, απαλά, χωρίς βία. Το απλό και απαλό είναι ένας αγιότατος τρόπος της πνευματικής ζωής, αλλά δεν είναι δυνατό να το μάθεις έτσι απ’ έξω. Πρέπει μυστικά να μπει μέσα σου, ώστε η ψυχή σου να ενστερνίζεται τον τρόπο αυτόν με την χάρι του Θεού. … Όταν το θέλεις όταν εκβιάζεις το θείον δεν έρχεται. Θα έλθει «εν ημέρα ή ου προσδοκάς και εν ώρα ή ου γινώσκεις». Εδώ υπάρχει το μυστήριο· δεν μπορώ να σας το εξηγήσω.
Όταν χάνετε τη θεία χάρι να μην κάνετε τίποτα. Να συνεχίζετε τη ζωή σας και τον αγώνα σας απλά, απαλά, ώσπου χωρίς αγωνία να έλθει πάλι η αγάπη και ο έρωτας και η λαχτάρα στον Χριστό. Και τότε όλα πάνε καλά. Και τότε η χάρις σας γεμίζει και χαιρόσαστε.
Ένα μυστικό είναι η ακολουθίες. Να επιδίδεσθε σε αυτές και η χάρις του Θεού μυστικά θα έλθει. Να προσεύχεσθε στον Θεό με ανοικτά τα χέρια. Αυτό είναι το μυστικό των αγίων.
Μόλις άνοιγαν τα χέρια τους, τους επεσκέπτετο η θεία χάρις. Οι Πατέρες της Εκκλησίας χρησιμοποιούν ως πιο αποτελεσματική τη μονολόγιστη ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με». Το κλειδί για την πνευματική ζωή είναι η ευχή. Την ευχή δεν μπορεί κανείς να τη διδάξει, ούτε τα βιβλία, ούτε ο γέροντας, ούτε κανείς. Ο μόνος διδάσκαλος είναι η θεία χάρις. Αν σας πω ότι το μέλι είναι γλυκό είναι ρευστό είναι έτσι κι έτσι, δεν θα καταλάβετε, αν δεν το γευθείτε. Το ίδιο και στην προσευχή, αν σας πω, «είναι έτσι, νιώθεις έτσι» κ.λπ. δεν θα καταλάβετε, ούτε θα προευχηθείτε, «ει μη εν Αγίω Πνεύματι».
Μόνο το Πνεύμα το Άγιον μόνο η χάρις του Θεού μπορεί να εμπνεύσει την ευχή.
Μόλις ακούσετε προσβλητικό λόγο, λυπάσθε και μόλις σας πουν καλό λόγο, χαίρεσθε και λάμπετε; Μ’ αυτό δείχνετε ότι δεν είστε έτοιμοι, δεν έχετε τις προϋποθέσεις. Για να έλθει η θεία χάρις, πρέπει ν’ αποκτήσετε τις προϋποθέσεις, την αγάπη και την ταπείνωση, διαφορετικά δημιουργείται αντίδραση. Για να μπείτε σ’ αυτή τη «φόρμα», θα ξεκινήσετε απ’ την υπακοή. Πρέπει πρώτα να δοθείτε στην υπακοή, για να έλθει η ταπείνωση. Βλέποντας την ταπείνωση, ο Κύριος στέλνει τη θεία χάρι κι έπειτα έρχεται μόνη, αβίαστα η προσευχή. Αν δεν κάνετε υπακοή και δεν έχετε ταπείνωση, η ευχή δεν έρχεται και υπάρχει φόβος πλάνης.
Να ετοιμάζεσθε σιγά σιγά απαλά απαλά και να κάνετε την ευχή μέσα στο νου. Ό,τι είναι στο νου, είναι και στην καρδιά.

vatopaidi.wordpress.com

ΤΡΑΓΙΚΗ ΚΑΙ ΕΠΙΠΟΝΗ ΚΡΙΣΗ

Η ΤΡΑΓΙΚΗ ΚΑΙ ΕΠΙΠΟΝΗ ΚΡΙΣΗ

Μοναχός Ἀλέξιος Καρακαλληνός

   Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, θά ἤθελα νά πῶ μερικά λόγια στὴν ἀγάπη σας γιά τήν τραγική καί ἐπίπονη κρίση ἐξαιτίας τῆς  ὁποίας σήμερα πάσχει ἡ Ἑλλάδα καί κάθε Ἔλληνας ξεχωριστά. Καί ἐγώ, ἂν καί γεννημένος στὴν Ἁμερική, ἀγαπῶ καί πονάω παρά πολύ τήν Ἑλλάδα μας τήν ὁποία ἐπέλεξα ἀπό ὅλες τις ἄλλες χώρες τῆς γῆς γιά ένα πολύ σημαντικό λόγο, τὸν ὁποίο μερικοί προκλητικά περιφρονοῦν καὶ αὐτός εἶναι ὁ θεϊκός πλούτος της, εἶναι ἡ ἴδια ἡ Ὀρθοδοξία. Ὅπως ξέρουμε ὅλοι, οἱ οἰκονομικές λύσεις εἶναι ἀνύπαρκτες καὶ μὴ ἀποδοτικές, ἄσχετα μὲ τὶς λύσεις ποὺ δίδει ἡ Εὐρώπη σήμερα ἤ ποὺ θὰ μᾶς προτείνει τοῦ χρόνου. Ὅμως, καί τό τονίζω αὐτό, ὑπάρχουν πνευματικές λύσεις πού ἄνωθεν ἔχουν φοβερή δύναμη καὶ μποροῦν πολύ εὔκολα νὰ μετατρέψουν τὴν πιὸ ἀπελπιστική κατάσταση σέ ἕνα μέλλον γεμάτο μέ ελπίδα, αἰσιοδοξία καί χάρη Θεοῦ, ἀλλά χρειάζονται ταπείνωση, αὐτογνωσία καί ἔπειτα μετάνοια γιά νά γίνει αὐτό τό πανέμορφο ὄραμα πραγματικότητα.
      Καταρχήν, χρειαζόμαστε τὴν ταπείνωση καί τὴν αὐτογνωσία. Αυτές οἱ ἀρετές μᾶς ἐπιτρέπουν νὰ ἐμβαθύνουμε καὶ νὰ ἀντιληφθοῦμε καλύτερα τὴν δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε μέσω τοῦ ενός και μοναδικοῦ προσώπου στὸ ὁποίο μποροῦμε νά ἀσκήσουμε μία θετική ἐπιδραση. Αὐτό τό πρόσωπο εἶναι ὁ εαὐτός μας. Ἡ κρίση ἔχει βαθύτερες αἰτίες πέρα ἀπό τό τί ἔκαναν οἱ ἐκλεγμένοι ἀπό τό λαό πολιτικοί μας. Ἡ αἰτία εἶναι μία γιά τήν κοινωνία καί τὸ κάθε ἄτομο ξεχωριστά: ἡ ἀποστασία ἀπό τήν Ὀρθοδοξία, ἡ ἀποστασία ἀπὸ τὶς ἀρετές τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ἡ ἄπλιστη προσήλωση στὰ ὑλικά ἀγαθά.


      Στὴν Παλαιά Διαθήκη, διαβάζουμε γιά τους Νινευίτες τὸ εξής: ὁ Θεός εἴπε στόν προφήτη Ιωνά, «κήρυξον ἐν αὐτῇ ὅτι ἀνέβη ἡ κραυγὴ τῆς κακίας αὐτῆς πρός με.» Δηλαδή, ἡ ἀσέβειά τους ἀνέβηκε ἑνώπιον τοῦ Θεοῦ. Αὐτό πού πρέπει νά παρατηρήσουμε εἶναι ὅτι ἡ Νινευή ἦταν εἰδολωλατρική πόλη, δέν εἴχε μία ἔνδοξη ἱστορία μυριάδων ἁγίων, δέν εἴχε μία θεϊκή μαρτυρία μυριάδων θαυμάτων καί μία μοναδική παρουσία τῆς σώζουσας ἀληθείας, ὅπως ἔχει ἡ Ἑλλάδα, ποὺ ἤταν κάποτε «γένος ἐκλεκτόν, βασίλειον ἱεράτευμα, ἔθνος ἅγιον».
      Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ κραυγή τῆς κακίας μας καί τῆς ἀσέβειάς μας ἔχει ἀνεβεῖ στὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ καί ὅσο σκληρές καί δύσκολες μᾶς φαίνονται, που ὄντως εἶναι, οἱ σημερινές συνθήκες ποὺ ὅλοι βιώνουμε, δὲ συγκρίνονται μὲ τὴν ἀποστασία μας. Καί αὐτό ἰσχύει γι᾽ ὅλους. Γι᾽ αὐτούς πού εἶναι ἔξω ἀπό τῆν ἐκκλησία καί γι᾽ αὐτούς πού νομίζουν ὅτι εἶναι μέσα. Χρειάζεται ἡ μετάνοια τῶν Νινευιτῶν, ἄν θέλουμε νά δοῦμε τό χέρι τοῦ Θεοῦ νά ἀπομακρύνει τά δεινά ποὺ μᾶς ἀπειλοῦν. Ὑπάρχουν ἀτελείωτα θέματα ποὺ μπορῶ νά ἀναφέρω. Καί ἐννοῶ ὅτι ἔχουμε πολλές ἁμαρτίες ποὺ μπορεῖ νὰ μὴ τίς θεωρούμε καν ἁμαρτίες, ἀλλά ἀπαιτοῦν μετάνοια, ἐξομολόγηση καί μία ἐπιστροφή στὴν ἀντίστοιχη ἀρετή. Σήμερα, θά ξεκινήσω μὲ τό θέμα τῆς ἀποδοχῆς τῆς εὐθύνης μας γιά τά δικά μας ἀμαρτήματα καί γιά τά ἀμαρτήματα τῶν ἄλλων. Εἴμαστε ἕνα καί ὁ καθένας, ἀνεξαρτήτως ἀπό ὅ,τι ἔχει κάνει εἶναι ὁ ἀδελφός μας.
      Σχετικά μέ τήν κρίση, ἀκούω ξανά καί ξανά, «τά φάγανε τά λεφτά» χωρίς τήν παραμικρή αἴσθηση ὅτι αὐτός ὁ τρόπος σκέψεως μόνο ἐπιδεινώνει τήν κατάσταση καί μᾶς ἐπιβαρύνει. Ἀντικειμενικά, βέβαια, πολλοί πολιτικοί γέμισαν τίς τσέπες τους μέ χρήματα πού ἦταν προορισμένα γιά ἔργα καί ἀνάπτυξη. Από τήν ἄλλη πλευρά ὅμως, ἀκούμε τήν πληροφορία ὅτι δεκαέξι χιλιάδες ἄνθρωποι ἔπαιρναν σύνταξη γιά ἀνθρώπους πού ἔχουν κοιμηθεῖ, καί καταλήγουμε στό συμπέρασμα ὅτι δέν εἶναι μόνο οἱ πολιτικοί πού σπαταλήσανε τὸ δημόσιο ταμείο. Ὑπάρχει μία τάση μέ ἐπιδημιακές διαστάστεις νὰ κλέψουμε ἀπό τό δημόσιο, νὰ ἀποφύγουμε τους φόρους καὶ νά μήν εἴμαστε νομοταγείς. Ἀναφέρομαι σέ αὐτά τά οὐσιαστικά πολιτικά θέματα, διότι τό πολιτικό πρόβλημα εἶναι καί πνευματικό καί ἡ πνευματική ἀσθένεια ἔχει πολιτικές ἐπιπτώσεις. Περιφρονοῦμε τὴν προτροπή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου πού μᾶς προτρέπει νά ἀγωνιζόμαστε νομίμως σὲ κάθε τομέα. Λέμε δέν πειράζει γιά τό ἕνα, δέν πειράζει γιά τό ἄλλο. Καί ἂν εἴμαστε ὅντως καθαροί καί αθώοι ἑνώπιον τῶν συνανθρώπων μας και τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι κάτι πού δέν μπορῶ νά πῶ οὔτε για τον εαυτό μου, πάλι πολλές φορές δέν παίρνουμε τήν ἡθικά σωστή θέση, ὅταν ὑπάρχει προσωπικό συμφέρον γιά μας καί τούς φίλους μας. Καί αὐτή ἡ κατάσταση ἐπεκτείνεται καὶ στήν Ἐκκλησία μὲ τὸ ἀπρεπές ντύσιμο τό καλοκαίρι, μέ τήν περιφρόνηση τῆς νηστείας καί μέ τόσα ἄλλα θέματα.
      Ὁ Χριστός μᾶς διδάσκει «ὁ ἀναμάρτητος ὑμῶν πρῶτος τον λίθον βαλέτω». Ποῦ σημαίνει ὅτι δέν μᾶς συμφέρει νά κατηγορήσουμε κανένα γιά τήν κατάσταση ἐκτός ἀπό τόν ἑαυτό μας. Οφείλουμε να ὁμολογήσουμε καί να ἐξομολογηθοῦμε τό δικό μας φταίξιμο, τά δικά μας σφάλματα. Τό μόνο εὔκολο εἶναι νά ποῦμε ὅτι φταίνε οἱ ἄλλοι. Χρειάζεται σθένος καί λεβεντιά νά πεῖ κανείς, φταίω ἐγώ για νὰ ἐπέλθει ἡ παρηγορία τοῦ Θεοῦ στίς ψυχές μας, ὡς δρόσος Αέρμων καί ἔτσι αἰσθανόμαστε πιό ταπεινοί, ἔχουμε πιό πολλή ἀγάπη καί ἱδού τό θαύμα γίνεται μέσα στις ψυχές μας, ἀποκτοῦμε ἐλπίδα γιά μία θεάρεστη αλλαγή προσωπικά καί ὡς ἔθνος. Ἂν δέ μάθουμε νά ρίχνουμε πρωτίστως τήν εὐθύνη καί τό φταίξιμο στόν ἑαυτό μας, στά δικά μας ἁμαρτήματα, δέ θά ἀποκτήσουμε ποτέ μετάνοια καί πάνω ἀπ᾽ ὅλα τήν ἀγάπη γιά ὅλους, συμπεριλαμβανομένους καί τούς ἐχθρούς καί αὐτούς ποὺ κατασπαταλήσανε ἀσιλόγιστα τὸν δημόσιο πλούτο. Ἂς ἔχουμε, ἀδελφοί, τό ἤμαρτον στά χείλη μας. Ἄς ψάξουμε στούς εαυτούς μας γιά τήν πηγή τῶν κακῶν. Ἂς προσεγγίσουμε ὅσο μποροῦμε τήν μετάνοια τῶν Νινευιτῶν, διότι αὐτοί πίστεψαν στό Θεό, κήρυξαν νηστείαν καὶ ἐνεδύσαντο σάκκους ἀπὸ τούς μεγάλους, τά μικρά παιδιά, ἀκόμη καί τά ἴδια τα ζώα δέν πότιζαν για νά ἔχουν ὅλοι συμμετοχή στήν μετάνοια. Καί ποιό ἦταν τό ἀποτέλεσμα τῆς μετανοίας; «Καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὰ ἔργα αὐτῶν ὅτι ἀπέστρεψαν ἀπὸ τῶν ὁδῶν αὐτῶν τῶν πονηρῶν καὶ μετενόησεν ὁ Θεὸς ἐπὶ τῇ κακίᾳ ᾗ ἐλάλησεν τοῦ ποιῆσαι αὐτοῖς καὶ οὐκ ἐποίησεν.» Δηλαδή, εἴδε ὁ Θεός τά ἔργα τους, ὅτι ἐπέστρεψαν ἀπό την οδό της πονηρίας· και μετεμελήθη ο Θεός περί τοῦ κακοῦ, το οποίον εἴπε να κάνη σ᾽ αυτούς· και δεν τό έκανε. Ἡ μοναδική μας ελπίδα εἶναι ἡ ἐπιστροφή μας στό Θεό μέ τά ἔργα τῆς μετανοίας καί τῆς ἀρετῆς. Ἃς ἀρχίσει ὁ καθένας από αυτή τη στιγμή να ἐντοπίζει τίς ἀδυναμίες του, τις ἁμαρτίες του, καὶ νὰ ασχολείται περισσότερο με την πνευματική του προκοπή και καλλιέργεια, ώστε να υπάρξει ελπίδα για μία ἀξιοζήλευτη κοινωνία κοντά στό Θεό.  
Αμήν. 

Ενωμένη Ρωμιοσύνη

Λίγοι λόγοι απο το Γεροντικο,ετσι για πνευματική καληνύχτα!

Παραίνεση των αγίων πατέρων για προκοπή στην τελειότητα

 Ρώτησε κάποιος τον αββά Αντώνιο:

";Τι αν φυλάξω, θα είμαι αρεστός στον Θεό;";

Και απάντησε ο Γέροντας:

";Τήρησε αυτά που θα σου παραγγείλω:

v Όπου κι αν πάς, τον Θεό να΄ χεις μπρος στα μάτια σου πάντοτε.

v Ό,τι κι αν κάνεις, να στηρίζεται στη μαρτυρία των θείων Γραφών.

v Και σ΄ όποιον τόπο κι αν κατοικείς, μη μετακινείσαι εύκολα από κει.

Αυτές τις τρεις παραγγελίες κράτησέ τες και σώζεσαι";.

 Ο αββάς Βενιαμίν πεθαίνοντας είπε στα πνευματικά του παιδιά:

";Κάντε αυτά που θα σας πω και θα μπορέσετε να σωθείτε:

Να είστε πάντοτε χαρούμενοι, να προσεύχεστε αδιάκοπα και να

ευχαριστείτε τον Θεό για το κάθε τι";.

Είπε ο αββάς Γρηγόριος ο Θεολόγος:

";Ο Θεός από κάθε άνθρωπο που είναι βαφτισμένος αυτά τα τρία ζητάει:

Από την ψυχή ορθή πίστη, από τη γλώσσα την αλήθεια και από το σώμα τη

σωφροσύνη";.

Ο μακάριος Επιφάνιος έλεγε:

";Είναι απαραίτητο να αποκτούν, όσοι μπορούν, τα χριστιανικά βιβλία.

Και μόνο που τα βλέπουμε τα βιβλία, μας κάνουν πιο διστακτικούς προς

την αμαρτία, αλλά και μας παρακινούν να ανοίγουμε τα μάτια όλο και

περισσότερο προς το θέλημα του Θεού";.

Είπε πάλι:

";Μεγάλη ασφάλεια για την αποφυγή της αμαρτίας είναι η ανάγνωση της

αγίας Γραφής";.

Είπε επίσης:

";Η άγνοια της αγίας Γραφής είναι μεγάλος γκρεμός και βαθύ χάσμα";.

Είπε ακόμη:

";Το να αγνοούν οι άνθρωποι εντελώς τους θείους νόμους είναι μεγάλη

προδοσία της σωτηρίας";.

Είπε ο ίδιος πάλι:

";Ο Θεός στους αμαρτωλούς χαρίζει και το κεφάλαιο, όταν μετανοούν, όπως

στην πόρνη και τον τελώνη, ενώ από τους δικαίους ζητάει και τόκους. Και

αυτό είναι ακριβώς εκείνο που έλεγε ο Κύριος στους Αποστόλους:

Εάν η ευσέβειά σας δεν ξεπεράσει την ευσέβεια των Γραμματέων και των

Φαρισαίων, δεν θα μπείτε στη Βασιλεία των Ουρανών";.

Είπε ο αββάς Ευπρέπιος:

";Εφόσον παραδέχεσαι ότι ο Θεός είναι αξιόπιστος και δυνατός, πίστευέ Τον

και θα μετέχεις στις ευλογίες Του.

Αν όμως το παίρνεις αψήφιστα το πράγμα, σημαίνει ότι δεν πιστεύεις";.

Και πρόσθεσε:

";Όλοι πιστεύουμε ότι είναι δυνατός ο Θεός, επίσης πιστεύουμε ότι τα

πάντα μπορεί να κάνει, αλλά είναι ανάγκη να έχεις πίστη μέσα σου και για

τις προσωπικές σου υποθέσεις, ότι δηλαδή και σε σένα θα κάνει θαυμαστά

σημεία";.

Ένας αδελφός ρώτησε τον ίδιο Γέροντα:

";Πώς έρχεται στην ψυχή ο φόβος του Θεού;";

Και ο Γέροντας είπε:

";Εάν ο άνθρωπος έχει την ταπείνωση και την ακτημοσύνη, έρχεται μέσα

του ο φόβος του Θεού";.

Στις αρχές της μοναχικής του ζωής ο ίδιος ο αββάς Ευπρέπιος επισκέφθηκε

κάποιον Γέροντα και του είπε:

";Αββά, πες μου κάποιον λόγο, πώς θα μπορέσω να σωθώ;";

Κι εκείνος του είπε:

";Εάν θέλεις να σωθείς, όπου κι αν πάς, μη βιαστείς να πάρεις τον λόγο,

πριν σε ρωτήσει κάποιος";.

Αυτός ένιωσε συντριβή για τον λόγο που του είπε και έβαλε μετάνοια

λέγοντας:

";Αλήθεια, πολλά βιβλία διάβασα και τέτοια ωφέλεια ποτέ δε γνώρισα";. Κι

έφυγε πολύ ωφελημένος.

Είπε η αμμάς Ευγενία: ";Μας συμφέρει σαν ζητιάνοι να ζούμε, αρκεί μόνο να

είμαστε μαζί με τον Ιησού.

Γιατί όποιος είναι μαζί με τον Ιησού, είναι πλούσιος κι αν ακόμη υλικά είναι

φτωχός.

Αυτός ο οποίος προτιμά τα γήινα από τα πνευματικά, θα χάσει και τα δύο,

ενώ εκείνος που επιθυμεί τα ουράνια, θα βρει οπωσδήποτε και επίγεια

αγαθά";.

Είπε ο αββάς Ησαϊας ο ιερέας:

";Κάποιος από τους Πατέρες έλεγε πως ο άνθρωπος οφείλει, πάνω απ΄ όλα,

να αποκτήσει πίστη στον Θεό και ν΄ αναζητεί συνεχώς και με πόθο τον

Θεό. Να επιδιώκει επίσης την κακοπάθεια, την ταπεινοφροσύνη, την

αγνότητα, τη φιλανθρωπία και την αγάπη σ΄ όλους. Την υποταγή και την

πραότητα, τη μακροθυμία και την υπομονή, την επιθυμία για τον Θεό, και

να παρακαλεί συνεχώς τον Θεό με πόνο καρδιάς και αληθινή αγάπη για να

μην κοιτάξει ποτέ προς τα πίσω, αλλά να έχει στραμμένη την προσοχή του

σ΄ αυτά που ακολουθούν. Να μην έχει πεποίθηση στα καλά του έργα,

δηλαδή στη διακονία του, και να ζητάει από τον Θεό αδιάκοπα τη βοήθεια

για ό,τι φέρνει η κάθε μέρα";.

Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Ησαϊα για τη φράση της προσευχής που

υπάρχει στο Ευαγγέλιο:

";Τί σημαίνει το: Αγιασθήτω το όνομά σου;";

Και εκείνος αποκρίθηκε:

";Αυτό αφορά τους τελείους. Είναι αδύνατο να αγιασθεί το όνομα του Θεού

από εμάς, εφόσον μας εξουσιάζουν τα πάθη";.

Είπε ο μακάριος Ιωάννης ο Χρυσόστομος:

";Όταν κάθεσαι να διαβάσεις λόγο Θεού, να επικαλείσαι στην αρχή τον Θεό

ν΄ ανοίξει τα μάτια της ψυχής σου, ώστε να μην περιοριστείς στο να

διαβάζεις μόνο αυτά που γράφτηκαν αλλά και να τα εκτελείς, και έτσι να

μη γίνει καταδίκη μας η μελέτη του βίου και των λόγων των αγίων";.

Ανηφορίζοντας από τη Γεθσημανή στο όρος των Ελαιών, συναντά κανείς το

μοναστήρι του αββά Αβραμίου.

Σ΄ αυτό το μοναστήρι ηγούμενος ήταν ο αββάς Ιωάννης ο Κυζικηνός. Τον

ρωτήσαμε λοιπόν κάποια μέρα:

";Αββά, πώς μπορεί να αποκτήσει κανείς αρετή;";

Και μας απάντησε ο Γέροντας:

";Αν θέλει κανείς ν΄ αποκτήσει μια αρετή, δεν μπορεί να την κάνει κτήμα

του, αν δεν μισήσει την κακία που είναι ο αντίποδάς της