Ελληνικά και Ορθόδοξα

Κυριακή, Μαΐου 12, 2013

Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της Κυριακής

Ιω. 20,19	Οὔσης οὖν ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων, καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων ὅπου ἦσαν οἱ μαθηταὶ συνηγμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων, ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον, καὶ λέγει αὐτοῖς· εἰρήνη ὑμῖν.
Ιω. 20,19	Κατά την ημέραν εκείνην, την πρώτην της εβδομάδος, ενώ πλέον είχε βραδυάσει και αι θύραι του σπιτιού, όπου ευρίσκοντο συγκεντωμένοι οι μαθηταί, ήσαν κλεισμέναι δια τον φόβον των Ιουδαίων, ήλθεν έξαφνα ο Ιησούς, εστάθη στο μέσον και τους λέγει· “ειρήνη ας είναι εις σας”.

Ιω. 20,20	καὶ τοῦτο εἰπὼν ἔδειξεν αὐτοῖς τὰς χεῖρας καὶ τὴν πλευρὰν αὐτοῦ. ἐχάρησαν οὖν οἱ μαθηταὶ ἰδόντες τὸν Κύριον.
Ιω. 20,20	Και αφού είπε τούτο, έδειξεν εις αυτούς τα χέρια και την πλευράν του, δια να ίδουν τα σημάδια των πληγών και πιστεύσουν ότι αυτός είναι ο διδάσκαλός των. Και τότε οι μαθηταί, όταν είδαν τον Κυριον αναστημένον, εχάρησαν.

Ιω. 20,21	εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς πάλιν· εἰρήνη ὑμῖν. καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς.
Ιω. 20,21	Είπε, λοιπόν, τότε εις αυτούς ο Ιησούς· “ειρήνη εις σας. Οπως έστειλεν εμέ ο Πατήρ, δια να τελειώσω το έργον της σωτηρίας των ανθρώπων, έτσι και εγώ στέλνω σας, να μεταφέρετε στους ανθρώπους την σωτηρίαν”.

Ιω. 20,22	καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς· λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον·
Ιω. 20,22	Και αφού είπε τούτο, εφύσησε εις τα πρόσωπα των την ζωογόνον πνοήν της νέας ζωής και τους είπε· “λάβετε Πνεύμα Αγιον.

Ιω. 20,23	ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται.
Ιω. 20,23	Εις όποιους συγχωρείτε τις αμαρτίες, θα είναι συγχωρημένες και από τον Θεόν. Εις όποιους όμως τις κρατείτε άλυτες και ασυγχώρητες, θα μείνουν αιωνίως ασυγχώρητες”.

Ιω. 20,24	Θωμᾶς δὲ εἷς ἐκ τῶν δώδεκα, ὁ λεγόμενος Δίδυμος, οὐκ ἦν μετ᾿ αὐτῶν ὅτε ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς.
Ιω. 20,24	Ο Θωμάς όμως, ένας από τους δώδεκα, ο οποίος ελέγετο εις την ελληνικήν Διδυμος, δεν ήτο μαζή τους, όταν ήλθε ο Ιησούς.

Ιω. 20,25	ἔλεγον οὖν αὐτῷ οἱ ἄλλοι μαθηταί· ἑωράκαμεν τὸν Κύριον. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· ἐὰν μὴ ἴδω ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὸν δάκτυλόν μου εἰς τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὴν χεῖρά μου εἰς τὴν πλευρὰν αὐτοῦ, οὐ μὴ πιστεύσω.
Ιω. 20,25	Ελεγαν, λοιπόν, εις αυτόν οι άλλοι μαθηταί· “είδαμε τον Κυριον”. Εκείνος όμως τους είπε· “εάν δεν ίδω εις τα χέρια του το σημάδι των καρφιών και δεν βάλω το δάκτυλό μου στο σημάδι των καρφιών, και αν δεν βάλω το χέρι μου εις την πλευράν, που την ετρύπησε η λόγχη, δεν θα πιστεύσω”.

Ιω. 20,26	Καὶ μεθ᾿ ἡμέρας ὀκτὼ πάλιν ἦσαν ἔσω οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ καὶ Θωμᾶς μετ᾿ αὐτῶν. ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον καὶ εἶπεν· εἰρήνη ὑμῖν.
Ιω. 20,26	Και έπειτα από οκτώ ημέρας ήσαν πάλιν οι μαθηταί μέσα στο σπίτι και ο Θωμάς μαζή με αυτούς. Ερχεται, λοιπόν, ο Ιησούς έξαφνα, ενώ οι πόρτες ήσαν κλεισμένες, εστάθηκε στο μέσον και είπε· “ειρήνη υμίν”.

Ιω. 20,27	εἶτα λέγει τῷ Θωμᾷ· φέρε τὸν δάκτυλόν σου ὧδε καὶ ἴδε τὰς χεῖράς μου, καὶ φέρε τὴν χεῖρά σου καὶ βάλε εἰς τὴν πλευράν μου, καὶ μὴ γίνου ἄπιστος, ἀλλὰ πιστός.
Ιω. 20,27	Επειτα λέγει στον Θωμάν· “φέρε το δάκτυλό σου εδώ, ιδέ και με τα μάτια σου τα χέρια μου και φέρε το χέρι σου και βάλε το εις την πλευράν μου, ψηλάφησε και ιδέ τα σημάδια των καρφιών και της λόγχης, και μη γίνεσαι άπιστος, αλλά πιστός”.

Ιω. 20,28	καὶ ἀπεκρίθη Θωμᾶς καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου.
Ιω. 20,28	Απήντησε τότε ο Θωμάς και είπε εις αυτόν· “Πιστεύω, Κυριε, ότι συ είσαι ο Κυριος μου και ο Θεός μου”.

Ιω. 20,29	λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ὅτι ἑώρακάς με, πεπίστευκας· μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες.
Ιω. 20,29	Λεγει εις αυτόν ο Ιησούς· “επίστευσες, διότι με είδες· μακάριοι θα είναι απ' εδώ και πέρα στους αιώνας των αιώνων, εκείνοι οι οποίοι καίτοι δεν με είδαν, επίστευσαν”.

Ιω. 20,30	Πολλὰ μὲν οὖν καὶ ἄλλα σημεῖα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς ἐνώπιον τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, ἃ οὐκ ἔστι γεγραμμένα ἐν τῷ βιβλίῳ τούτῳ·
Ιω. 20,30	Εκτός από το θαύμα αυτό της αναστάσεως και από όσα άλλα θαύματα είχε κάμει προηγουμένως ο Ιησούς, έκαμε και πολλά άλλα, εμπρός στους μαθητάς του, τα οποία απεδείκνυαν την θεότητά του και το έργον του, και τα οποία δεν είναι γραμμένα στο ιερόν τούτο βιβλίον.

Ιω. 20,31	ταῦτα δὲ γέγραπται ἵνα πιστεύσητε ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, καὶ ἵνα πιστεύοντες ζωὴν ἔχητε ἐν τῷ ὀνόματι αὐτοῦ.
Ιω. 20,31	Αυτά δε, που εξιστορήσαμεν, εγράφησαν, δια να πιστεύσετε ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού και ίνα πιστεύοντες αυτόν με φωτισμένην και ενεργόν πίστιν, έχετε, ως παντοτεινόν κτήμα σας, εν τω ονόματι αυτού, την αιωνίαν ζωήν”.

Το Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής

Πραξ. 5,12	Διὰ δὲ τῶν χειρῶν τῶν ἀποστόλων ἐγίνετο σημεῖα καὶ τέρατα ἐν τῷ λαῷ πολλά· καὶ ἦσαν ὁμοθυμαδὸν ἅπαντες ἐν τῇ στοᾷ Σολομῶντος·
Πραξ. 5,12	Με τα χέρια δε των Αποστόλων εγίνοντο πολλά και μεγάλα θαύματα, που επιμαρτυρούσαν την αλήθειαν του κηρύγματός των και επροκαλούσαν κατάπληξιν στον λαόν. Και ήσαν όλοι με μια καρδιά και με μια γνώμη εις την στοάν του Σολομώντος.

Πραξ. 5,13	τῶν δὲ λοιπῶν οὐδεὶς ἐτόλμα κολλᾶσθαι αὐτοῖς, ἀλλ᾿ ἐμεγάλυνεν αὐτοὺς ὁ λαός·
Πραξ. 5,13	Από δε τους άλλους, που είχαν πιστεύσει, κανείς δεν ετολμούσε να τους πλησιάση και να ανακατευθή με θάρρος μαζή των, αλλά ο λαός τους ετιμούσε και τους εδόξαζε.

Πραξ. 5,14	μᾶλλον δὲ προσετίθεντο πιστεύοντες τῷ Κυρίῳ πλήθη ἀνδρῶν τε καὶ γυναικῶν,
Πραξ. 5,14	Οσον δε επερνούσαν αι ημέραι, ολονέν περισσότερα πλήθη ανδρών και γυναικών προσειλκύοντο εις την πίστιν του Κυρίου και επροστίθεντο στον αριθμόν των πιστών.

Πραξ. 5,15	ὥστε κατὰ τὰς πλατείας ἐκφέρειν τοὺς ἀσθενεῖς καὶ τιθέναι ἐπὶ κλινῶν καὶ κραβάττων, ἵνα ἐρχομένου Πέτρου κἂν ἡ σκιὰ ἐπισκιάσῃ τινὶ αὐτῶν.
Πραξ. 5,15	Ο σεβασμός δε και η εκτίμησις του λαού προς αυτούς δια την θείαν δύναμιν, που ενεργούσε δια μέσου αυτών, ήτο τόσος, ώστε έβγαζαν τους ασθενείς εις τας πλατείας και τους έβαζαν οι μεν πλούσιοι επάνω εις κλίνας, οι δε πτωχοί εις απέριττα κρεββάτια, ώστε, όταν θα ήρχετο και θα επερνούσε ο Πετρος, και η σκια του έστω να πέση επάνω εις κανένα από αυτούς, δια να τον θεραπεύση.

Πραξ. 5,16	συνήρχετο δὲ καὶ τὸ πλῆθος τῶν πέριξ πόλεων εἰς Ἱερουσαλὴμ φέροντες ἀσθενεῖς καὶ ὀχλουμένους ὑπὸ πνευμάτων ἀκαθάρτων, οἵτινες ἐθεραπεύοντο ἅπαντες.
Πραξ. 5,16	Αλλά και το πλήθος των γύρω πόλεων εμαζεύοντο εις την Ιερουσαλήμ και έφεραν τους ασθενείς και αυτούς που ηνωχλούντο από πονηρά πνεύματα, οι οποίοι και εθεραπεύοντο όλοι.

Πραξ. 5,17	Ἀναστὰς δὲ ὁ ἀρχιερεὺς καὶ πάντες οἱ σὺν αὐτῷ, ἡ οὖσα αἵρεσις τῶν Σαδδουκαίων, ἐπλήσθησαν ζήλου
Πραξ. 5,17	Ο αρχιερεύς όμως και όλοι όσοι ήσαν μαζή με αυτόν, αυτοί που αποτελούσαν την θρησκευτικήν παράταξιν των Σαδδουκαίων, εκυριεύθησαν από φθόνον και κακίαν και εκινήθησαν εναντίον των Αποστόλων.

Πραξ. 5,18	καὶ ἐπέβαλον τὰς χεῖρας αὐτῶν ἐπὶ τοὺς ἀποστόλους, καὶ ἔθεντο αὐτοὺς ἐν τηρήσει δημοσίᾳ.
Πραξ. 5,18	Απλωσαν δε τα χέρια τους στους Αποστόλους, τους επιασαν και τους έβαλαν υπό επιτήρησιν εις την δημοσίαν φυλακήν.

Πραξ. 5,19	ἄγγελος δὲ Κυρίου διὰ τῆς νυκτὸς ἤνοιξε τὰς θύρας τῆς φυλακῆς, ἐξαγαγών τε αὐτοὺς εἶπε·
Πραξ. 5,19	Αγγελος όμως Κυρίου κατά την νύκτα ήνοιξε τας θύρας της φυλακής, τους έβγαλε έξω και τους είπε·

Πραξ. 5,20	πορεύεσθε, καὶ σταθέντες λαλεῖτε ἐν τῷ ἱερῷ τῷ λαῷ πάντα τὰ ῥήματα τῆς ζωῆς ταύτης.
Πραξ. 5,20	“πηγαίνετε, σταθήτε με θάρρος και διδάσκετε εις τας αυλάς του ναού τον λαόν όλα τα λόγια της νέας αυτής ζωής, που σας μετέδωκε ο Ιησούς”.

Αναμετάδοση της Θείας Λειτουργίας μέσω ΕΤ1

Πατήστε εδώ

Για να Παρακολουθήστε Ζωντανά μέσω ΕΤ 1

Την Θεία Λειτουργία

Από τον Ιερό Ναό Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτη

Συναξαριστής της 12ης Μαίου

Ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος ἐπίσκοπος Κύπρου

Μεγάλωσε μέσα σὲ ἕνα φτωχόσπιτο, στὸ χωριὸ Βησαυδούκη (ἢ Βησανδούκ), κοντὰ στὴν Ἐλευθερούπολη τῆς Παλαιστίνης (310 μ.Χ.). Οἱ Ἰουδαῖοι γονεῖς του ἦταν φτωχοὶ γεωργοί. Μετὰ τὸ θάνατο τῶν γονέων του ὁ Ἐπιφάνιος προσελκύεται στὸ χριστιανισμὸ ἀπὸ δυὸ περίφημους γιὰ τὶς γνώσεις καὶ τὸν ἀσκητισμὸ μοναχούς, τὸ Λουκιανὸ καὶ τὸν Ἱλαρίωνα.

Ἔπειτα, πηγαίνει στὴν ἔρημο καὶ ζεῖ κοντὰ στοὺς πνευματικότερους ἀσκητὲς τῆς Παλαιστίνης. Ἐκεῖ καταρτίζεται στὴν ἀρετὴ καὶ ἐμπλουτίζει σὲ μεγάλο βαθμὸ τὸ μυαλό του μὲ θεολογικὲς γνώσεις. Ἡ φήμη τῆς ἀρετῆς του ἀνέδειξε τὸν Ἔπιφανιο ἐπίσκοπο Κωνσταντίας στὴν Κύπρο. Ἀπὸ τότε, ἀγωνίστηκε μὲ θερμότερο ζῆλο γιὰ τὴν ἀνόθευτη καὶ γνήσια διατήρηση τοῦ ὀρθοδόξου δόγματος.

Καταπολέμησε ὅλες τὶς αἱρετικὲς πλάνες τῆς ἐποχῆς του, καὶ ἰδιαίτερα τὶς ἐσφαλμένες δοξασίες τοῦ Ὠριγένη. Συνεχῶς κήρυττε στὸ ποίμνιό του νὰ εἶναι προσεκτικὸ στοὺς ψευδοδιδασκάλους, χρησιμοποιώντας τὸ λόγο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ποὺ λέει: «Ἀγαπητοί, μὴ παντὶ πνεύματι πιστεύετε, ἀλλὰ δοκιμάζετε τὰ πνεύματα εἰ ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστίν, ὅτι πολλοὶ ψευδοπροφῆται ἐξεληλύθασιν εἰς τὸν κόσμον». Ἀγαπητοί, μὴ δίνετε ἐμπιστοσύνη στὸν καθένα ποὺ σᾶς λέει ὅτι ἐμπνέεται ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Ἀλλ᾿ ἐξετάζετε καὶ διακρίνετε τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἐμφανίζονται ἐμπνεόμενοι ἀπὸ τὸ Πνεῦμα, ἂν πράγματι προέρχονται αὐτοὶ ἀπὸ τὸ Θεό. Διότι πολλοὶ ψευδοπροφῆτες βγῆκαν στὸν κόσμο.

Ό Ἐπιφάνιος πέθανε ἐν πλῷ ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη, ποὺ εἶχε πάει γιὰ ἐκκλησιαστικὲς ὑποθέσεις πρὸς τὴν Κωνσταντία, στὶς 12 Μαΐου τοῦ 403, μετὰ ἀπὸ ἀρχιερωσύνη 36 χρόνων, καὶ ἀφοῦ ἄφησε ἀρκετὰ ἀντιαιρετικὰ συγγράμματα.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείας πίστεως, ἔγνως τὴν χάριν, καὶ θεόφθογγον, ἔσχηκας γλῶσσαν, Ἱεράρχα σοφέ Ἐπιφάνιε· ὅθεν δογμάτων ὀρθαῖς ἀναπτύξεσιν, αἱρετικῶν θριαμβεύεις τὴν ἄνοιαν. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τοὺς διττοὺς ὑποφήτας τῆς ἀνάρχου Θεότητος, τῶν θεοτυπώτων δογμάτων, τοὺς πανσόφους ἐκφάντορας, σὺν τῷ Ἐπιφανίῳ τῷ κλεινῷ, ὑμνήσωμεν τὸν θεῖον Γερμανόν· ὡς λαμπροὶ γὰρ τῶν ἀρρήτων μυσταγωγοί, πυρσεύουσι τοὺς κράζοντας· δόξα τῷ στεφανώσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ μεγαλύναντι, δόξα τῷ βεβαιοῦντι δι’ ὑμῶν, πίστιν τὴν Ὀρθόδοξον.

Κοντάκιον
Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Ὡς Ἱεράρχης τοῦ Σωτῆρος ἐνθεώτατος Τῆς ἐν τῇ Κύπρῳ Ἐκκλησίας ποιμὴν ἄριστος Καὶ τοῦ Πνεύματος δοχεῖον λαμπρὸν ἐδείχθης. Ἀλλ’ ὡς ἔχων παρρησίαν πρὸς τὸν Κύριον Καθικέτευε λυτροῦσθαι πάσης θλίψεως Τοὺς βοῶντάς σοι· χαίροις Πάτερ Ἐπιφάνιε.

Ἕτερον Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ἱεραρχῶν τὴν θαυμαστὴν ξυνωρίδα, ἀνευφημήσωμεν πιστοὶ κατὰ χρέος, σὺν Γερμανῷ τὸν θεῖον Ἐπιφάνιον· οὗτοι γὰρ κατέφλεξαν, τῶν ἀθέων τὰς γλώσσας, δόγματα δοφώτατα, διαθέμενοι πᾶσι, τοῖς ὀρθοδόξως μέλπουσιν ἀεί, τῆς εὐσεβείας τὸ μέγα μυστήριον.

Μεγαλυνάριον
Χαίροις Ἐπιφάνιε ἱερέ, Κύπρου ποιμενάρχα, Ἐκκλησίας πάσης φωστήρ· χαίροις Ὀρθοδόξων, δογμάτων μυστογράφε, καὶ τῶν σοὶ ὁμωνύμων, πρέσβυς πρὸς Κύριον.

Ἕτερον Μεγαλυνάριον
Φῶς ὁ Ἐπιφάνιος νοητόν, λάμψας ἐν τοῖς λόγοις, καταυγάζει τοὺς εὐσεβεῖς· γέρας δ’ ἀληθείας, ὁ Γερμανὸς παρέχει, τῇ Ἐκκλησίᾳ πάσῃ· οὓς μεγαλύνομεν.

Ὁ Ἅγιος Γερμανὸς Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως

Γεννήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ 640. Πατέρας του ἦταν ὁ πατρίκιος Ἰουστινιανός, ποὺ τὸν ἀνέθρεψε μὲ μεγάλη εὐσέβεια. Εἴκοσι χρονῶν ἔμεινε ὀρφανὸς ἀπὸ πατέρα, τὸν ὁποῖο σκότωσε ὁ Κωνσταντῖνος ὁ Πωγωνάτος, ἀφοῦ τὸν συμπεριέλαβε μεταξὺ αὐτῶν ποὺ σκότωσαν τὸν πατέρα του. Τὸν Γερμανὸ ἀφοῦ τὸν εὐνούχισε, τὸν κατέταξε στὸν κλῆρο τῆς Ἐκκλησίας.

Αὐτός, φημισμένος γιὰ τὴν ἀρετή, τὴν μόρφωση καὶ τὴν ἁγιότητα τῆς ζωῆς του, ἐκλέχθηκε μητροπολίτης Κυζίκου, στὸ 37ο ἔτος τῆς ἡλικίας του. Ἀργότερα ὅταν χήρεψε ὁ πατριαρχικὸς θρόνος, μὲ τὴν γνώμη τοῦ βασιλιᾶ Ἀναστασίου καὶ τὴν ψῆφο τῆς συγκλήτου, τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ, ἀνέβηκε στὸν οἰκουμενικὸ θρόνο (715). Ἀπὸ τὴν θέση αὐτή, ἀφιέρωσε ὅλες του τὶς πνευματικὲς καὶ ἠθικὲς δυνάμεις, διδάσκοντας καὶ νουθετῶντας μὲ τὰ συνεχῆ κηρύγματά του τὸ λαό.

Κατόπιν, ὅταν ὁ εἰκονομάχος αὐτοκράτορας Λέων ὁ Ἴσαυρος, τοῦ εἶπε νὰ συμμορφωθεῖ μὲ τὰ ἀσεβῆ διατάγματά του, αὐτὸς ὄχι μόνο δὲν ὑπάκουσε, ἀλλὰ παρότρυνε καὶ τὸ λαὸ σὲ ἀντίσταση. Ἀναγκάστηκε ἔτσι νὰ παραιτηθεῖ, ἀφοῦ κατέθεσε τὸ ὠμοφόριό του πάνω στὴν ἁγία Τράπεζα.

Ἀποσύρθηκε σ᾿ ἕνα πατρικό του κτῆμα, τὰ Πλατάνια, καὶ μετὰ ἀπὸ σύντομη ἀῤῥώστια, πέθανε σὲ ἡλικία 100 ἐτῶν στὶς 12 Μαΐου τὸ 740.Ἡ ταφή του ἔγινε στὴ Μονὴ τῆς Χώρας.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Σοφίας τοῖς δόγμασιν, ἐκπαιδευθεὶς εὐκλεῶς, φωστὴρ ἐχρημάτισας, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, ἐν λόγοις καὶ πράξεσι· σύμμορφος γὰρ ὑπάρχων, τῆς εἰκόνος τοῦ Λόγου, λύεις Εἰκονομάχων, τὴν ἀντίθεον πλάνην· διό σε Ἱεράρχα Γερμανέ, Χριστὸς ἐδόξασε

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τοὺς διττοὺς ὑποφήτας τῆς ἀνάρχου Θεότητος, τῶν θεοτυπώτων δογμάτων, τοὺς πανσόφους ἐκφάντορας, σὺν τῷ Ἐπιφανίῳ τῷ κλεινῷ, ὑμνήσωμεν τὸν θεῖον Γερμανόν· ὡς λαμπροὶ γὰρ τῶν ἀρρήτων μυσταγωγοί, πυρσεύουσι τοὺς κράζοντας· δόξα τῷ στεφανώσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ μεγαλύναντι, δόξα τῷ βεβαιοῦντι δι’ ὑμῶν, πίστιν τὴν Ὀρθόδοξον.

Κοντάκιον
Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Οἰκονόμος ἄριστος, τῶν δωρεῶν τοῦ Σωτῆρος, ὡς εἰκὼν θεόγραφος, τῶν ἀρετῶν πέλων Πάτερ, ἔλαμψας, ἐν Ἱεράρχαις ἀμέμπτῳ βίῳ· ἔδειξας, τὴν τῶν Εἰκόνων τιμὴν προσφόρως· διὰ τοῦτό σοι βοῶμεν· χαίροις τρισμάκαρ, Γερμανὲ ἔνδοξε.

Ἕτερον Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ἱεραρχῶν τὴν θαυμαστὴν ξυνωρίδα, ἀνευφημήσωμεν πιστοὶ κατὰ χρέος, σὺν Γερμανῷ τὸν θεῖον Ἐπιφάνιον· οὗτοι γὰρ κατέφλεξαν, τῶν ἀθέων τὰς γλώσσας, δόγματα δοφώτατα, διαθέμενοι πᾶσι, τοῖς ὀρθοδόξως μέλπουσιν ἀεί, τῆς εὐσεβείας τὸ μέγα μυστήριον.

Μεγαλυνάριον
Χαίροις ὁ τῆς χάριτος ὑπουργός, καὶ τῆς Ἐκκλησίας, νυμφόστολος θεοειδής· χαίροις ὁ τρανώσας, τὴν τῶν Εἰκόνων δόξαν, ἐν Πνεύματι ἁγίῳ, Γερμανὲ ἔνδοξε.

Ἕτερον Μεγαλυνάριον.
Φῶς ὁ Ἐπιφάνιος νοητόν, λάμψας ἐν τοῖς λόγοις, καταυγάζει τοὺς εὐσεβεῖς· γέρας δ’ ἀληθείας, ὁ Γερμανὸς παρέχει, τῇ Ἐκκλησίᾳ πάσῃ· οὓς μεγαλύνομεν.

Ὁ Ἅγιος Φίλιππος ὁ Ἀργύριος

Ἄγνωστος στοὺς Συναξαριστὲς καὶ τὰ Μηναῖα.

Ἡ μνήμη του ἀναφέρεται στὸν Σιναϊτικὸ Κώδικα 647, μαζὶ μὲ τὸν Ἔπιφανιο Κύπρου καὶ Γερμανὸ Ἀρχιεπίσκοπο (βλ. Τιμοθέου Θέμελη, Ἀρχιεπισκόπου Ἰορδανοῦ,

Τὰ Μηναῖα ἀπὸ τοῦ 11ου μέχρι 13ου αἰῶνα, Ἀλεξάνδρεια 1931, σελ. 33).

Ἐπίσης καὶ στὸν Κώδικα Δ. α. IX Κρυπτοφέρης ὅπου καὶ ἡ Ἀκολουθία του.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Βλάχος

Γεννήθηκε στὴ Βλαχία καὶ καταγόταν ἀπὸ ἐπιφανὲς γένος. Ἐπὶ Σουλτάνου Μεχμὲτ καὶ σὲ ἡλικία 15 ἐτῶν, τὸν νεομάρτυρα αὐτὸν ἅρπαξαν οἱ Τάταροι, ποὺ εἶχαν εἰσβάλει στὴ Βλαχία γιὰ νὰ καταπνίξουν τὴν ἐπανάσταση τοῦ ἄρχοντα Μίχνα Βοεβόνδα Τζιβᾶν μπέη.

Ἕνας ἀπὸ τοὺς στρατιῶτες, εἶδε τὴν ὀμορφιὰ τοῦ νέου αὐτοῦ καὶ τὸν ἔδεσε σ᾿ ἕνα δένδρο γιὰ νὰ τὸν βιάσει. Ὁ Ἰωάννης ὅμως, βρῆκε τὴν εὐκαιρία, σκότωσε τὸν στρατιώτη αὐτὸ καὶ ἀπέφυγε τὸν βιασμό. Συνελήφθη ὅμως ἀπὸ ἄλλους Τούρκους καὶ παραδόθηκε στὴ σύζυγο τοῦ στρατιώτη ποὺ σκότωσε, στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἡ γυναῖκα αὐτὴ ὁδήγησε τὸν Ἰωάννη στὸν βεζίρη, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ τὸν ἀνέκρινε τὸν παρέδωσε στὴ γυναῖκα αὐτή, γιὰ νὰ τὸν μεταχειρισθεῖ ὅπως ἤθελε. Ἐπειδὴ ὅμως αὐτὴ δὲν μπόρεσε μὲ κολακεῖες νὰ τὸν διαφθείρει καὶ νὰ τὸν ἐξισλαμίσει, τὸν παρέδωσε στὸν ἔπαρχο.

Μετὰ ἀπὸ σκληρὰ βασανιστήρια, στὰ ὅποια ἦταν παροῦσα καὶ ἡ ἀκόλαστη αὐτὴ γυναῖκα, ποὺ προέτρεπε συνεχῶς τὸν μάρτυρα νὰ ὑποκύψει στὶς ἐπιθυμίες της, ὁ Ἅγιος αὐτὸς ἀποδείχτηκε ἀληθινὸ διαμάντι στὴν πίστη καὶ στὴν εὐσέβεια, δέχτηκε τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου, ἀφοῦ τὸν θανάτωσαν μὲ ἀπαγχονισμὸ στὶς 12 Μαΐου 1662 στὸ Παρμὰκ Καπὶ τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Μαρτύριο τοῦ Ἁγίου συνέγραψε ὁ Ἰωάννης Καρυοφύλλης.

Ὁ Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Θεοφόρος ποὺ ἀσκήτευσε στὰ Κύθηρα

Ἔζησε στὰ χρόνια του βασιλιᾶ Ῥωμανοῦ καὶ πατρίδα του ἦταν ἡ Κορώνη τῆς Πελοποννήσου. Ἡ μητέρα του προηγούμενα ἦταν στεῖρα καὶ ὅταν ὁ Θεὸς τῆς χάρισε παιδὶ τὸ ὀνόμασε Θεόδωρο.

Ὁ Θεόδωρος λοιπὸν διδάχτηκε τὰ ἱερὰ γράμματα καὶ παραδόθηκε ἀπὸ τοὺς γονεῖς του στὸν τότε ἐπίσκοπο Κορώνης, ὁ ὁποῖος τὸν ἔκανε ἀναγνώστη. Ὅταν πέθαναν οἱ γονεῖς του, ὁ Θεόδωρος μπῆκε ὑπὸ τὴν προστασία ἑνὸς ἱερέα τοῦ Ναυπλίου, ποὺ ἦταν φίλος τῶν γονέων τοῦ Ἁγίου. Ὅταν ἔφτασε σὲ κατάλληλη ἡλικία, παντρεύτηκε καὶ ἀπόκτησε δυὸ παιδιά.

Ὁ ἐπίσκοπος Ἄργους, βλέποντας τὶς ἀρετές του, τὸν χειροτόνησε Διάκονο. Ἀργότερα ὁ Θεόδωρος πῆγε στὴ Ῥώμη καὶ προσκύνησε τοὺς τόπους τῶν Μαρτύρων. Κατόπιν ἐπέστρεψε στὴ Μονεμβασία, ὅπου παρέμεινε γιὰ ἀρκετὸ χρονικὸ διάστημα.

Ἔπειτα, παρὰ τὶς παρακλήσεις τῆς οἰκογένειάς του νὰ μείνει κοντά της, ὁ Θεόδωρος, ποθῶντας τὰ ἀνώτερα πνευματικὰ ἀγαθά, ἦλθε στὰ Κύθηρα. Ἐκεῖ ἀφοῦ ἔζησε ζωὴ πολὺ ἀσκητικὴ καὶ ἔφτασε σὲ μεγάλα ὕψη ἀρετῆς, ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Μετὰ τὸν θάνατό του, ἔκανε καὶ ἀρκετὰ θαύματα.

(Στοὺς Συναξαριστὲς ὁ Ἅγιος αὐτὸς δὲν ἀναφέρεται, τὰ βιογραφικά του στοιχεῖα μαθαίνουμε ἀπὸ τὴν Ἀκολουθία του, ποὺ ἐκδόθηκε τὸ 1747 στὴ Βενετία, τὸ 1841 στὴ Σμύρνη καὶ τὸ 1899 καὶ 1961 στὴν Ἀθήνα).

Ὁ Ἅγιος Εὐθύμιος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων

Ἄγνωστος στοὺς Συναξαριστὲς καὶ τὰ Μηναῖα. Ἡ μνήμη του ἀναφέρεται στὸ Ἵεροσολυμιτικὸ Κανονάριο δυὸ φορὲς (12 Μαΐου καὶ 7 Νοεμβρίου).

Ὁ Ὅσιος Θεοφάνης ἐπίσκοπος Κύπρου

Ὁ Ὅσιος Νικήτας ὁ Σιναΐτης

Εὕρεσις Ἱερῶν Λειψάνων (1961) τῆς Ἁγίας Παρθενομάρτυρος Εἰρήνης ἐν Καρυαῖς Λέσβου

Ὁ Ὅσιος Διονύσιος τοῦ Ραντονέζ

Ὁ Ὅσιος Διονύσιος τοῦ Ραντονέζ, κατὰ κόσμον Δαβὶδ Ζομπνινόβσκι, γεννήθηκε περὶ τὸ 1570 στὴν πόλη Ρζέβ. Ὑπῆρξε μοναχὸς καὶ μετὰ ἡγούμενος τοῦ μοναστηριοῦ Οὐσπένσκι στὴ Στάριτσα. Τὴ λεγόμενη Σκοτεινὴ περίοδο ἦταν ὁ πιὸ πιστὸς βοηθὸς τοῦ Ἐπισκόπου Ἐρμογένους, Πατριάρχου Μόσχας. Ἀπὸ τὸ 1610 ὁ Ὅσιος Διονύσιος γίνεται Ἀρχιμανδρίτης τῆς Τρόιτσε – Σεργιέβσκαγια Λαύρας. Μὲ τὴν φροντίδα του ἱδρύθηκαν στὸ μοναστήρι νοσοκομεῖα γιὰ ἀρρώστους, τραυματισμένους καὶ ἄστεγους τοῦ πολέμου μετὰ ἀπὸ τὴν εἰσβολὴ τοῦ Πωλονο – Λιθουανικοῦ στρατοῦ. Σὲ περίοδο πείνας, κατόπιν ἐπιμονῆς του, ἡ ἀδελφότητα τῆς Λαύρας τρεφόταν μὲ ψωμὶ ἀπὸ βρώμη καὶ νερό, γιὰ νὰ διαθέσει τὸ ψωμὶ ἀπὸ σιτάρι καὶ σίκαλη στοὺς ἀρρώστους. Τὸ 1611 – 1612 μαζὶ μὲ τὸν μοναχὸ τῆς Τρόιτσε – Σεργιέβσκαγια Λαύρας, τὸν Ἀβραὰμ Πολίτσιν († τὸ 1625), ἔγραφε ἐπιστολὲς μὲ ἔκκληση νὰ ἀποσταλοῦν στρατιῶτες καὶ χρήματα γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Μόσχας ἀπὸ τοὺς Πολωνούς. Ἔγραψε ἐπίσης καὶ στὸν πρίγκιπα Δημήτριο Ποζάρσκι καὶ στοὺς στρατιῶτες του νὰ ἐπιταχύνουν τὴν ἐκστρατεία τους στὴ Μόσχα.

Οἱ συνεχεῖς προσευχές του καὶ τὰ καθημερινὰ πνευματικά του κατορθώματα, τοῦ πρόσφεραν, ἐπίσης, τὸ χάρισμα τῆς θαυματουργίας. Ξεχωριστὸ γεγονὸς ἀποτελεῖ ἡ συμμετοχή του στὴ διόρθωση τῶν θεολογικῶν βιβλίων. Ἀπὸ τὸ 1616 ὁ Ὅσιος Διονύσιος ἡγεῖται τῆς ἐργασίας διορθώσεως τῆς Σύνοψης τῶν ἱερῶν Μυστηρίων, ἡ ὁποία βασιζόταν στὴ σύγκριση τῶν ἀρχαίων Σλαβικῶν καὶ διαφόρων Ἑλληνικῶν ἐκδόσεων. Κατὰ τὴν διάρκεια αὐτῆς τῆς λειτουργικῆς ἐργασίας οἱ διορθωτὲς βρῆκαν πολλὲς καὶ σημαντικὲς διαφορὲς καὶ σὲ ἄλλα βιβλία, τὰ ὁποῖα ἐκδόθηκαν τὴν περίοδο ἀπὸ τὸ 1612 ἕως τὸ 1619. Ὃμως οἱ ἄνθρωποι, ποὺ εὐθύνονται γιὰ τὰ λάθη αὐτά, στὴ Σύνοδο τοῦ 1618, κατηγόρησαν τὸν Ὅσιο Διονύσιο γιὰ αἵρεση. Ἀπὸ τὸν Ὅσιο Διονύσιο ἀφαιρέθηκαν τὰ ἱερουργικά του δικαιώματα. Τὸν ἀπέκοψαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸν ἔκλεισαν στὴ μονὴ Νοβοσπάσκιϊ, ὅπου ὑπέφερε ἀπὸ ἀσιτία. Οἱ ἐπεμβάσεις τοῦ Πατριάρχου τῶν Ἱεροσολύμων Θεοφάνους Δ’ (1608 – 1644) καὶ τοῦ Πατριάρχου Φιλαρέτου (1619 – 1633), ποὺ ἐπέστρεψε ἀπὸ τὴν Πολωνικὴ αἰχμαλωσία, διέκοψαν τὴν φυλάκισή του καὶ ἀθωώθηκε.
Ὁ Ὅσιος Διονύσιος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ 1633 καὶ ἐνταφιάσθηκε στὴν Τρόϊιτσε – Σεργιέβσκαγια Λαύρα.

Οἱ Ἅγιοι Χιλιάδες Μάρτυρες εἰς Μπούτοβο τῆς Ρωσίας

Τὸ Μπούτοβο, περιοχὴ ποὺ βρίσκεται κοντὰ στὴ Μόσχα, ἔγινε κατὰ τὴν περίοδο τῆς Ὀκτωβριανῆς ἐπαναστάσεως (1917) τόπος μαζικῶν ἐκτελέσεων Ἀρχιερέων, Κληρικῶν καὶ πιστῶν τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ποὺ μαρτύρησαν κατὰ τὰ ἔτη τοῦ διωγμοῦ στὴν Ρωσία. Μεταξὺ τῶν Ἁγίων Μαρτύρων ποὺ μαρτύρησαν στὸ Μπούκοβο καὶ ἀνέρχονται σὲ χιλιάδες, ἦταν καὶ δέκα Ἕλληνες Μάρτυρες.

Ὅσιος Ἀντώνιος τοῦ Ραντονὲζ

Ὁ Ὅσιος Ἀντώνιος τοῦ Ραντονέζ, κατὰ κόσμον Ἀνδρέας Μεντβέντεφ, γεννήθηκε στὶς 6 Ὀκτωβρίου 1792 μ.Χ. στὴν πόλη Λύσκοβο τῆς ἐπαρχίας Νόβγκοροντ καὶ ἡ οἰκογένειά του ἦταν στὴν ὑπηρεσία τοῦ Γεωργιανοῦ πρίγκιπα Γεωργίου. Γεμάτος ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὸν μοναχικὸ βίο ὁ Ἅγιος εἰσῆλθε τὸ 1818 μ.Χ. στὴ μονὴ Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου τοῦ Σάρωφ καὶ τὸ 1822 μ.Χ. στὴ μονὴ Βυσοκογκόρσκιυ τοῦ Ἀρζαμᾶς, ὅπου χειροτονήθηκε πρεσβύτερος. Τὸ 1831 μ.Χ. καλεῖται ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Μόσχας Φιλάρετο στὴ Λαύρα τοῦ Ἁγίου Σεργίου, στὴν ὁποία διακρίθηκε γιὰ τὴν ἁγιότητα τοῦ βίου του καὶ τὶς ἀρετές του.

Ὁ Ὅσιος Ἀντώνιος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ 1877 μ.Χ.. Ἡ κανονικὴ πράξη τῆς ἁγιοποιήσεώς του ἔγινε ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Μόσχας Ἀλέξιο τὸ 1997 μ.Χ.

Ὁ Ὅσιος Νεκτάριος τῆς Ὄπτινα

Ὁ Ὅσιος Νεκτάριος τῆς Ὄπτινα, κατὰ κόσμον Νικόλαος Τύχωνωφ, γεννήθηκε τὸ 1853 στὴν πόλη Γιελὲτς τῆς ἐπαρχίας Ὀριόλ, ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ φιλόθεους, τὸν Βασίλειο καὶ τὴν Ἑλένη. Ὅταν ὁ Νικόλαος ἦταν ἑπτὰ ἐτῶν, ἔχασε τὸν πατέρα του. Λίγο πρὶν τὸ θάνατό του, εὐλόγησε τὸν υἱό του μὲ τὴν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Νικολάου ἀναθέτοντας τὸ παιδί του στὴν κηδεμονία τοῦ μεγάλου αὐτοῦ Ἁγίου. Ὁ μελλοντικὸς Στάρετς δὲν ἀποχωρίσθηκε τὴν εἰκόνα αὐτὴ σὲ ὁλόκληρη τὴν ζωή του. Ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Νικόλαο ἡ μητέρα του εἶχε καὶ ἄλλα μικρότερα τέκνα, τὰ ὁποῖα πέθαναν πρόωρα ἀπὸ πεῖνα καὶ ἀσθένειες.

Ὁ μικρὸς Νικόλαος εἶχε θερμὴ καρδιακὴ σχέση μὲ τὴν μητέρα του. Οἱ προσευχές της καὶ ἡ αὐστηρὴ ἀνατροφή, ποὺ τοῦ ἔδωσε, τὸν προστάτευαν ἀπὸ πειρασμοὺς καὶ συμφορές. Σιγὰ – σιγὰ μεγάλωνε καὶ ἔγινε πρᾶος, ἥσυχος καὶ εὐλαβής, ἔξυπνος καὶ φιλομαθής. Λόγω τῆς μεγάλης φτώχειας τῆς οἰκογένειάς του ἀναγκάσθηκε νὰ φοιτήσει ὄχι στὸ δημόσιο σχολεῖο, ἀλλὰ στὸ ἐνοριακὸ σχολεῖο τοῦ χωριοῦ του, ὅπου φοιτοῦσαν οἱ ἄποροι. Ἐκεῖ λοιπὸν ἔμαθε νὰ διαβάζει, νὰ γράφει, νὰ μετράει καὶ νὰ μελετᾶ τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ.

Ὅταν ἔγινε ἕνδεκα ἐτῶν, ἐργάσθηκε στὸ κατάστημα τοῦ πλούσιου ἐμπόρου Χάμωφ. Λίγο ἀργότερα, ἐνῷ ὁ Νικόλαος ἦταν ἀκόμη πολὺ νέος, ἡ μητέρα του πέθανε καὶ ἔτσι ἔμεινε πιὰ παντελῶς ὀρφανός. Ἔζησε γιὰ ἐννέα χρόνια στὸ σπίτι τοῦ ἐμπόρου. Στὶς ἐλεύθερες ὧρες του μελετοῦσε πνευματικὰ βιβλία καὶ πήγαινε στὴν ἐκκλησία. Τὸν διέκρινε ἡ πραότητα, ἡ μετριοφροσύνη καὶ ἡ καθαρότητα τῆς καρδιᾶς.

Ἐκεῖνο τὸν καιρὸ ζοῦσε στὴν Γιελὲτς μία σχεδὸν ἑκατοντάχρονη μοναχή, ἡ μάτιουσκα Θεοδώρα, πνευματικὴ θυγατέρα τοῦ Ὁσίου Τύχωνος τοῦ Ζαντὸνκ († 13 Αὐγούστου). Οἱ κάτοικοι τῆς Γιελὲτς εἶχαν τὴν εὐλαβὴ συνήθεια νὰ τὴν συμβουλεύονται σὲ ὅλες τὶς σημαντικὲς ἀποφάσεις τους. Ὁ ἐργοδότης, λοιπόν, τοῦ Νικολάου, ποὺ πληροφορήθηκε ὅτι τοῦ ἑτοίμαζαν ἕνα προξενιό, τὸν ἔστειλε σὲ αὐτὴν νὰ πάρει εὐλογία γιὰ τὸ γάμο. Ἡ γερόντισσα τοῦ εἶπε: «Παιδί μου, πήγαινε στὴν Ὄπτινα στὸν Στάρετς Ἱλαρίωνα καὶ αὐτὸς θὰ σοῦ πεῖ τί θὰ κάνεις». Ἔτσι ὁ Νικόλαος πῆρε τὸ δρόμο γιὰ τὴν Ὄπτινα, ποὺ βρισκόταν σχετικὰ κοντὰ στὴ γενέτειρά του καὶ ἦταν τότε ἤδη ξακουστὴ σὲ ὅλη τὴ Ρωσία.

Ὁ Στάρετς Ἱλαρίων τοῦ συνέστησε νὰ ἐπισκεφθεῖ τὸν Στάρετς Ἀμβρόσιο. Ὁ Γέροντας τὸν δέχθηκε καὶ μίλησε μαζί του γιὰ δύο ὧρες. Μετὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴ συνομιλία ἡ ζωὴ τοῦ Νικολάου ἄλλαξε ξαφνικά. Κατ’ οἰκονομίαν Θεοῦ ἀνακάλυψε τὴν πραγματική του κλίση.

Ὁ Νικόλαος ἐκτελοῦσε κάθε διακόνημα μὲ πολλὴ ὑπακοή, ταπείνωση καὶ ζῆλο. Ὅταν ἀργότερα ὁ Στάρετς, ἐπαναλάμβανε τὸ ἀποστολικὸ παράγγελμα: «Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε. Αὐτοὶ γὰρ ἀγρυπνοῦσιν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες. Ἳνα μετὰ χαρᾶς τοῦτο ποιῶσι καὶ μὴ στενάζοντες. Ἀλυσιτελὲς γὰρ ὑμῖν τοῦτο. (Νὰ πειθαρχεῖτε καὶ νὰ ὑπακούετε στοὺς ἡγουμένους σας. Γιατί αὐτοὶ ἀγρυπνοῦν χάριν τῶν ψυχῶν σας, ἐπειδὴ θὰ ἀποδώσουν λόγο στὸν Θεὸ γιὰ σᾶς. Ὥστε αὐτὸ νὰ τὸ κάνουν μὲ χαρὰ καὶ ὄχι ἀναστενάζοντας. Διότι αὐτὸ θὰ εἶναι ἐπιζήμιο γιὰ σᾶς)».

Στὶς 3 Ἀπριλίου 1876 ἐκάρη ρασοφόρος μοναχός. Μετὰ ἕνδεκα χρόνια, στὶς 14 Μαρτίου 1887, Δ’ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν, ἐκάρη μικρόσχημος καὶ ἔλαβε τὸ ὄνομα Νεκτάριος, πρὸς τιμὴν τοῦ Ὁσίου Νεκταρίου τῆς Λαύρας τοῦ Κιέβου († 29 Νοεμβρίου).

Ἡ εἴσοδός του στὸ ἀγγελικὸ τάγμα τῶν μοναχῶν τοῦ ἔφερε μεγάλη χαρά. Σὲ προχωρημένη ἡλικία θυμόταν: «Ἐπὶ ἕνα ὁλόκληρο χρόνο ἔνοιωθα σὰ νὰ εἶχα φτερὰ στοὺς ὤμους μου».

Ὅσο περισσότερο ἀνέβαινε τὴν πνευματικὴ κλίμακα, τόσο κατώτερο ἀπὸ ταπεινοφροσύνη θεωροῦσε τὸν ἑαυτό του, τόσο περισσότερο αἰσθανόταν τὴν ἀναξιότητά του.

Οἱ Γέροντες, ποὺ ἔβλεπαν τὴν πνευματικὴ προκοπή του, ἀποφάσισαν τὴν χειροτονία του σὲ διάκονο, ποὺ ἔγινε στὶς 19 Ἰανουαρίου 1894 ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο Ἀνατόλιο καὶ εἰς πρεσβύτερον στὶς 21 Ὀκτωβρίου 1898 ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο τῆς Καλούγκα Μακάριο.

Ὁ Ὅσιος Νεκτάριος δίδασκε στὰ πνευματικά του παιδιὰ τὴν ταπείνωση καὶ τὴν ὑπομονή, περισσότερο ἀπὸ ὅλες τὶς ἀρετές. Γιὰ τὴν κάθαρση τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου δίδασκε πῶς ἐπιτυγχάνεται μὲ τὴν προσευχή, ὅταν ἱκετεύεις τὸν Θεὸ λέγοντας «Πατέρα μου καὶ Κύριε τῆς ψυχῆς μου, ἐλέησόν με», ὁ Θεὸς καθαρίζει τὴν ψυχή σου ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὴν κάνει νύμφη Κυρίου καὶ ἀδελφὴ τοῦ Λόγου. Πράγματι ὁ Ὅσιος δίδασκε σὲ ὅλους τὴν προσευχὴ καὶ ἰδιαίτερα τὴν εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ. Μάλιστα, ὅταν πλησίαζε ἡ σοβιετικὴ λαίλαπα, τόνιζε στὰ πνευματικά του παιδιά: «σὲ αὐτὲς τὶς ἔσχατες ἡμέρες εἶναι καιρὸς γιὰ προσευχή. Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἐργασίας σας νὰ λέτε συνεχῶς τὴν εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ. Στὴν ἀρχὴ μὲ τὰ χείλη, μετὰ μὲ τὸ νοῦ καὶ ὕστερα θὰ εἰσχωρήσει μέσα στὴν καρδιά σας».

Ἐπὶ ἀρκετὰ χρόνια, μετὰ τὴν ἐπικράτηση τῆς Ὀκτωβριανῆς ἐπαναστάσεως, ἡ Ὄπτινα ὑπέμεινε μὲ γενναιότητα ὅλες τὶς δοκιμασίες, ἀλλὰ οἱ μέρες τῆς ἁγίας μονῆς ἦταν πιὰ μετρημένες. Τὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων τοῦ 1923 ἡ Ὄπτινα ἔκλεισε ὁριστικά. Ὁ Ὅσιος Νεκτάριος σνελήφθη καὶ φυλακίσθηκε στὸ ἀρτοποιεῖο τῆς μονῆς, ποὺ εἶχε μετατραπεῖ σὲ φυλακή. Λίγες ἡμέρες μετὰ ὁδηγήθηκε στὴν φυλακὴ τοῦ Κοζὲλκ καὶ καταδικάσθηκε χωρὶς δίκη σὲ θάνατο διὰ τουφεκισμοῦ. Μετὰ ἀπὸ διαμαρτυρίες ὁ Ὅσιος ἀπελευθερώθηκε στὶς 17 Ἀπριλίου καὶ ἔζησε ὡς ἐξόριστος σὲ ἀγρόκτημα τοῦ Πλόχινο. Ἀργότερα, μὲ διαταγὴ τῶν ἀρχῶν τοῦ καθεστῶτος, ἐξορίζεται πιὸ μακριά, στὸ χωριὸ Χόλμισι τῆς ἐπαρχίας Μπριάνκ. Ἐκεῖ δεχόταν τοὺς ἐπισκέπτες καὶ πλῆθος ἐπιστολῶν ἀπὸ ἁπλοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ μεγάλους ἱεράρχες. Ὁ Ἅγιος Πατριάρχης Τύχων τὸν συμβουλευόταν διὰ μέσου ἔμπιστων ἀνθρώπων. Ὁ Ἅγιος Θεὸς εἶχε δωρίσει στὸν Ὅσιο τὸ διορατικὸ χάρισμα. Ἔτσι ὅλοι τὸν ἐμπιστεύονταν καὶ ἔκαναν ὑπακοὴ στὸν λόγο του.

Ὁ Ὅσιος Νεκτάριος κοιμήθηκε, μετὰ ἀπὸ ἀσθένεια, τὸ 1928. Ἡ εἴδηση τῆς κοιμήσεώς του διαδόθηκε ἀστραπιαία. Χιλιάδες πιστοὶ ἄρχισαν νὰ συρρέουν συνεχῶς ἀπὸ διάφορες πόλεις στὸ Χόλμισι.
Τὸ 1935, κλέφτες ἔσκαψαν τὸν τάφο τοῦ Ὁσίου ψάχνοντας γιὰ πολύτιμα ἀντικείμενα. Ἔβγαλαν ἔξω ἀπὸ τὸν τάφο τὸ φέρετρο, ἔσπασαν τὸ κάλυμμα καὶ ἀφοῦ ἔψαξαν καὶ δὲν βρῆκαν τίποτε, παράτησαν τὸ ἀνοιχτὸ φέρετρο μαζὶ μὲ τὸ λείψανο τοῦ Ὁσίου στηριγμένο σὲ ἕνα δένδρο. Μία ὁμάδα ἀπὸ ἐργάτες, ποὺ δούλευαν δίπλα στὰ ἀγροκτήματα, ἔτρεξαν στὸ κοιμητήριο καὶ εἶδαν ἔκπληκτοι πὼς ὁ Ὅσιος ἦταν ἐκεῖ ἄφθαρτος, ἑπτὰ ὁλόκληρα χρόνια μετὰ τὴν κοίμηση καὶ τὴν ταφή του. Τὸ δέρμα του εἶχε τὸ χρῶμα τοῦ κεριοῦ καὶ τὰ χέρια του ἦταν εὐλύγιστα καὶ μαλακά. Μία γυναῖκα ἔφερε λευκὸ μεταξωτὸ ὕφασμα καὶ κάλυψε τὸ πρόσωπό του. Ἔπειτα ἔκλεισαν τὸ φέρετρο καὶ ἐνταφίασαν τὸν Ὅσιο ψάλλοντας Τρισάγιο. Στὶς 16 Ἰουλίου 1989 πραγματοποιήθηκε ἡ ἀνακομιδὴ τοῦ τιμίου λειψάνου τοῦ Ὁσίου καὶ ἡ ἐπιστροφή του στὴν Ὄπτινα.

Οἱ Ἅγιοι 30.000 Μάρτυρες ἐκ Γεωργίας

Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ Νεομάρτυρες ἤσαν Γεωργιανοὶ ἱερεῖς, 300 στρατιῶτες, μοναχοὶ καὶ λαϊκοί, οἱ ὁποῖοι ἀποκεφαλίσθηκαν ἀπὸ τοὺς Τούρκους στὶς ἀρχὲς τοῦ 17ου αἰῶνος μ.Χ. στὴν περιοχὴ Ντουντικβάτι (=ἀποκεφαλισμός) καὶ Παπάτι (=λόφος τῶν ἱερέων). Σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση μαρτύρησαν συνολικὰ γιὰ τὴν πίστη τους στὸν Χριστὸ 30.000 Λάζοι.

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΤΕ ΜΟΝΟ...

ΜΗΝ ΚΑΝΕΤΕ LIKE... ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΤΕ ΜΟΝΟ...

Ο πολιτισμός μας... Η ντροπή μας....
Μην κλείσεις τα μάτια,δες την εικόνα...
Συμβαίνει τώρα...
Έτσι χτίζεται το κεφάλαιο,αυτός είναι ο κόσμος μας...
Αυτά συμβαίνουν στη Συρία...
Αυτά είναι τα αποτελέσματα των βομβαρδισμών,οι λεγόμενες "παράπλευρες απώλειες"... Θέλημα θεού? Ποιου θεού?
Έργο ανθρώπων EINAI! Έγκλημα για το οποίο η πολιτισμένη Δύση τι κάνει;
"Photo via Abo Sandy Assaf"

DO NOT LIKE ... SHARE ONLY ...
Our culture ... Shame us ....
Do not close your eyes, look at the picture ...
Happening Now ...
So built capital, this is our world ...
These occur in Syria ...
These are the results of the bombing, the so-called "collateral damage" ... God's will; Whose god;
Work people! Crime for which the civilized West, what does?
"Photo via Abo Sandy Assaf"

(Προσωπικα "χαιρομαι" που εκανα τοσες χιλιαδες ανθρωπους εστω με αυτον τον τροπο να ανησυχησουν/αναρωτηθούν/σκεφτουν αυτες τις αθωες ψυχες που είναι απλά θυματα ενος πολεμου και της Νεας Ταξης Πραγματων.Προτιμω να εκμεταλλεύομαι το Facebook και να ανεβαζω τετοια θεματα στο Profile μου παρα να ασχολουμαι με κωλους και βυζια.Σε αυτές τις χώρες μικρά παιδάκια παλευουν για την χωρα τους κ εσυ Ελληνάρα που σου εκλεψαν την ελευθερια σου (και τον παιδιών σου) πινεις φραπε στην παραλια με 7euro.
Η φωτογραφια θα διαγραφτει συντομα για λογους που καταλαβαινεται νομιζω,αυτο για 5-6 ατομα που εκαναν αναφορα,αυτο που ηθελα το πετυχα,ολα αυτα που δεν σας λενε τα ΜΜΕ τα ειδατε σε μια φωτογραφια.)

πηγή

«Όπως και να το κάνουμε, το φως του κόσμου είναι η ΕΛΛΑΔΑ!» [βίντεο / 6 μέρη]

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ Ι.Μ. ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ

ΜΕ ΛΕΥΚΟΡΩΣΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΕΣ

ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΛΟΓΙΑ!

ΜΕΡΟΣ 1ο

ΜΕΡΟΣ 2ο

ΜΕΡΟΣ 3ο

ΜΕΡΟΣ 4ο

ΜΕΡΟΣ 5ο

ΜΕΡΟΣ 6ο

πηγή

Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι παράδεισος

ΛΟΓΟΙ ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ
ΑΓΙΟΣ ΙΣΑΑΚ Ο ΣΥΡΟΣ

Ο Θεός και οι άγγελοι αυτού
εν ανάγκαις χαίρουσιν,
ο δε διάβολος και οι εργάται αυτού εν αναπαύσει

Η αγάπη είναι καρπός προσευχής.

1. Η αγάπη είναι καρπός της προσευχής. Η αγάπη αρχίζει από

τη θέα της (κατά την προσευχή) και οδηγεί το νου αχόρταγα στον

πόθο της, όταν ο άνθρωπος κάνει υπομονή στην προσευχή χωρίς

αμέλεια «ακηδία» οπότε μόνο προσεύχεται μέσα σε σιωπηλά

ενθυμήματα της διάνοιας με θεϊκή πύρωση και θέρμη.
2. Η αγάπη του Θεού έρχεται μέσα μας από τη συνομιλία μαζί του.

Η αγάπη του Θεού είναι παράδεισος.

1. Παράδεισος είναι ή αγάπη του Θεού. Μέσα σ' αυτήν υπάρχει ή τρυφή

όλων των μακαρισμών. Σ' αυτόν τον παράδεισο ό μακάριος

Παύλος τράφηκε με υπερφυσική τροφή. Και αφού γεύθηκε εκεί το ξύλο της ζωής,

έκραξε λέγοντας: «αυτά πού μάτι δεν τα είδε, ούτε αυτί τα άκουσε,

κι ούτε πού τα 'βαλε ό λογισμός του ανθρώπου, όσα ετοίμασε ό Θεός

για κείνους πού τον αγαπούν» (1 Κορ. 2, 9). Από αυτό το ξύλο της ζωής

εμποδίστηκε ό Αδάμ με τη συμβουλή του διαβόλου.

Το ξύλο της ζωής είναι ή αγάπη του Θεού, από την οποία εξέπεσε ό Αδάμ

και δεν μπόρεσε πια να χαρεί, παρά δούλευε και έχυνε τον ίδρωτα του στη

γη των αγκαθιών. Όσοι στερήθηκαν την αγάπη του Θεού, δηλ. τον παράδεισο,

τρώνε με την εργασία τους, μέσα στ' αγκάθια, το ψωμί του ίδρωτα

και αν ακόμη βαδίζουν στον ίσιο δρόμο των αρετών.

Είναι το ψωμί πού επέτρεψε ό Θεός στον πρωτόπλαστο να φάει μετά την

έκπτωση του. Μέχρι να βρούμε λοιπόν την αγάπη, ή εργασία μας είναι

στη γη των αγκαθιών και μέσα σ' αυτά σπέρνουμε και θερίζουμε, κι ας

είναι ό σπόρος μας σπόρος δικαιοσύνης. Συνέχεια, λοιπόν, μας κεντάνε

τα αγκάθια και, όσο και να δικαιωθούμε, ζούμε μέσα σ' αυτά με τον

ίδρωτα του προσώπου μας.
Όταν όμως μέσα στον έμπονο και δίκαιο αγώνα μας, βρούμε την αγάπη

του Θεού, τρεφόμαστε με ουράνιο άρτο και δυναμώνουμε, χωρίς να

εργαζόμαστε με αγωνία και χωρίς να κουραζόμαστε, όπως οι χωρίς

αγάπη άνθρωποι. Ό ουράνιος άρτος είναι ό Χριστός, πού ήρθε κάτω

σε μας από τον ουρανό και δίνει στον κόσμο την αιώνια ζωή.

Και αύτη ή ζωή είναι ή τροφή των αγγέλων.
Όποιος βρήκε την αγάπη, κάθε μέρα και ώρα τρώγει το Χριστό κι από

αυτό γίνεται αθάνατος (Ίω. 6, 5 8) . Διότι «ό τρώγων -λέει- από

τον άρτο πού εγώ θα του δώσω, ποτέ ("εις τον αιώνα") δε θα πεθάνει».

Μακάριος λοιπόν είναι εκείνος πού τρώγει από τον άρτο της αγάπης,

πού είναι ό Ιησούς. Ότι, βέβαια, αυτός πού τρώγει από την αγάπη,

τρώγει το Χριστό, το Θεό των πάντων, το μαρτυρεί ό απόστολος

Ιωάννης, όταν λέει ότι «Ό Θεός είναι αγάπη» (1 Ίω. 4, 8 ).

Λοιπόν οποίος ζει στην αγάπη, λαμβάνει από το Θεό ως

καρπό τη ζωή και σ' αυτό τον κόσμο οσφραίνεται από τώρα

εκείνο τον αέρα της ανάστασης, στον όποιο εντρυφούν

οι κοιμηθέντες δίκαιοι.
Συνεχίζεται...
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.

ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΣΑΑΚ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΥΨΕΛΗΣ.

πηγή

Οἱ Σιωνιστὲς ἐργάζονται, ἐμεῖς τί κάνουμε;

Τοῦ Δρ. Κωνσταντίνου Βαρδάκα

ΠΑΠΑ-ΦΩΤΗΣ Ο ΛΑΥΡΕΩΤΗΣ: τὸ ἀηδόνι τῆς Μυτιλήνης πού ξετρελάθηκε ἀπὸ τὴν Χαρὰ τῆς ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

"Εὐλογεῖτε Γέροντα": αὐτὴ τὴν φράση μου ἔλεγε κάθε φορᾶ πού τὸν συναντοῦσα ἐπὶ 20 καὶ συναπτοὺς χρόνους γνωριμίας. Τότε ἀναρωτιόμουν γιατί τὸ ἔλεγε κάτ' ἐπανάληψη καὶ πεισματικά, σήμερα τὸ βιώνουμε ὅλοι μας! Ὅταν ἔλεγε αὐτὴ τὴν φράση τὸ πρόσωπο του μόρφωνε συσπάσεις ὀργῆς , πονοῦσε πάρα πολλὰ χρόνια γιὰ τὰ δόλια σχέδια πού ἐξύφαιναν ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῆς Πατρίδας μας. Στὰ γαλάζια μάτια του ἔβλεπες ΧΡΙΣΤΟ καὶ ΕΛΛΑΔΑ. Μετὰ τὴν συζήτηση πάντα, μὰ πάντα μὲ ἀποχαιρετοῦσε μὲ τὸ ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ γιὰ τὴν πατρίδα καὶ καλὴ ἀντάμωση στὴν ἐπουράνια Πατρίδα μας.

5-3-1988, συγκράτησα αὐτὴ τὴν ἡμερομηνία γιατί ἦταν ἡ πρώτη φορὰ πού βρέθηκα στὴν Μυτιλήνη γιὰ νὰ προσκυνήσω τοὺς Νεοφανεῖς Ἁγίους της , τὸν ΑΓΙΟ ΡΑΦΑΗΛ, τὸν ΔΙΑΚΟΝΟ ΝΙΚΟΛΑΟ καὶ τὴν ΠΑΡΘΕΝΟΜΑΡΤΥΡΑ ΕΙΡΗΝΗ. Τὸν πρῶτο ἄνθρωπο ποῦ συνάντησα μόλις βγῆκα ἀπὸ τὸ πλοῖο τῆς γραμμῆς, ἐκεῖ κοντὰ στὴν καταπακτὴ , ἦταν ἕνας ρακένδυτος λευίτης μὲ γυμνὰ πόδια ποῦ ἔσερνε ἕνα καροτσάκι μὲ παλιοσίδερα καὶ πέτρες.

Μὰ καλὰ τί ἔπαθε αὐτὸς ἀναρωτήθηκα , τρελάθηκε; Τὴν ἀπορία μου τὴν ἔλυσε ὁ ταξιτζής: "Εἶναι ὁ παπὰ-Φώτης ἀπὸ τὰ Πάμφυλα καὶ ὅλη μέρα γυρίζει μαζεύοντας ἀπὸ ἐδῶ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ὑλικὰ καὶ μὲ αὐτὰ μόνος του κτίζει Ἐκκλησία".

Πέρασε λίγος καιρὸς καὶ σὲ ἑπόμενο ταξίδι μου στὴν Μυτιλήνη ἔψαξα νὰ τὸν βρῶ. Τὸν βρῆκα μέσα στὸν ἐλαιώνα τῶν Παμφύλων, ἦταν μεσοκαλόκαιρο καὶ ὁ Γέροντας ἀναπαυόταν στὴν ψηφιδωτὴ ἀπὸ μαρμαράκια ἁπλωταριὰ πού εἶχε κτίσει μὲ τὰ χεράκια του ἔμπροσθέν του Ἱεροῦ ναΐσκου τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ τοῦ Νεομάρτυρα τοῦ ἐκ Παμφύλων πού....

εἶχε τὸν κατασκευαστικὸ ρυθμὸ τῶν Ναῶν τοῦ Μυστρά.

"Εὐλογεῖτε Γέροντα, τὴν εὐχὴ σας" τοῦ φώναξα ἔξω ἀπὸ τὸν βοτσαλωτὸ περιτείχισμα πού περιέβαλε τὰ κτίσματα.

Δὲν μοῦ μίλησε, ἐπέμενα καὶ τότε μὲ κοιτάξε αὐστηρὰ καὶ μοῦ λέει: "ἐγὼ δὲν ἔχω εὐλογία καὶ εὐχὴ" καὶ συνεχίζει "οἱ σιωνιστὲς ἐργάζονται παλληκάρι μου , ἐμεῖς τί κάνουμε; Τώρα τὸ ρίξαμε στὸ ραχάτι σὲ λίγο νὰ δεῖς τί θὰ γίνει".

- Ἀμὰν πέσαμε σὲ σαλεμένο, μονολόγησα. Ἔκανα νὰ φύγω.

-Ἔλα μέσα νὰ ξεκουρασθεῖς, μου εἶπε.

Ἀπὸ τότε αὐτὴ ἡ κατὰ ΧΡΙΣΤΟ σαλότητα ὅσες φορὲς καὶ κατὰ ΘΕΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ τὸν συνάντησα καὶ σὲ ὅποιο μέρος τὸν συνάντησα πάντα μὲ ἀνάπαυε καὶ γιόμιζα μὲ τὴν ἄλλη Χαρὰ φυσικὰ ὄχι αὐτὴ τοῦ κόσμου. Σὲ αὐτὲς τὶς ἀπρόσμενες συναντήσεις πολλὲς φορές μου ἐκμυστηρεύθηκε γεγονότα τῶν βιωματικῶν διαδρομῶν του ποῦ λόγω χώρου ἐπιλεκτικὰ ἀναφέρω.

"Ὁ Γέροντάς μου ὀνόματι Παυλίδης ἦταν γιατρὸς , σπουδαγμένος στὸ Παρίσι καὶ στὴν Κωνσταντινούπολη, μόναζε στὴν Μεγίστη Λαύρα τοῦ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ. Κάποια μέρα μὲ φώναξε καὶ μοῦ ζήτησε νὰ τὸν βοηθήσω νὰ σχίσει τὰ πτυχία του, λέγοντάς μου ότι αὐτὰ δὲν ἀξίζουν τίποτα μπροστὰ στὸ ΠΤΥΧΙΟ πού δίνει Ο ΘΕΟΣ...

-Γέροντα αὐτὴ τὴν ἐποχὴ (ἦταν μέσα δεκαετίας τοῦ 90) βγαίνουν βιβλία γιὰ τὸν Γέροντα Παίσιο, τί γνώμη ἔχετε;

-Αὐτὸς παιδί μου, εἶναι τὸ διαμάντι τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸν γνώρισα καλὰ γιατί μαζὶ βοηθούσαμε τὸν Παπὰ Τύχωνα. Ἐμεῖς εἴχαμε τὴν τύχη νὰ γνωρίσουμε μεγάλους Γεροντάδες καὶ μαζεύαμε τὸ πνευματικὸ μέλι τοὺς ἁπλόχερα. Ἔτσι γνώρισα καὶ τὸν Γέροντα ΑΓΙΟ ΣΙΛΟΥΑΝΟ καὶ μὲ ἐπίασε τότε μία ὄρεξη μέσα ἀπὸ τὶς Ἁγιορείτικες Βιβλιοθῆκες καὶ τὰ συναξάρια τοῦ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ νὰ συγκεντρώσω ὅλους τους γνωστοὺς μέχρι ἐκεῖνα τὰ χρόνια ΑΓΙΟΥΣ τῆς Νήσου Λέσβου καὶ βρῆκα πολλοὺς Ἁγίους καὶ Νεομάρτυρες τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας. Ὅταν ἐπέστρεψα στὴν Μυτιλήνη παρήγγειλα τὴν πρώτη Εἰκόνα τους καὶ τὴν Ἀσματικὴ Ἀκολουθία τους ἀπὸ τὸ Ἅγιο Ὅρος.

Ἐπειδὴ καταγινόμουν μὲ τοὺς τοπικοὺς Ἁγίους , τὴν ἐποχὴ πού ἐργαζόμουν στὴν Ἱερὰ Μητρόπολη μὲ φώναξε ὁ Μακαριστὸς Ἰάκωβος ὁ ἐκ Σιατίστης καὶ μὲ ρώτησε τί γνώμη ἔχω γιὰ τὶς Θαυμαστὲς Ἐμφανίσεις τῶν Νεοφανῶν ΑΓΙΩΝ στὸν λόφο τῶν Καρυῶν τῆς Θερμῆς (ἦταν τὸ 1959-60) , προσπαθώντας νὰ λύσει τὶς ἀπορίες του: πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἐμφανίζονται οἱ Ἅγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος καὶ Εἰρήνη ὁλοζώντανα σὲ ἁπλοικοὺς ἀνθρώπους; Εἶπα στὸν Σεβασμιότατο νὰ μὴν ἀμφιβάλλει καθόλου γιατί καὶ ἐγὼ μικρὸ προσφυγόπουλο ἀπὸ τὰ Βουρλὰ τῆς Μ. Ἀσίας, ὅταν ἔβοσκα πρόβατα στὸν Ἔνηπτο λόφο τῶν Καρυῶν ἀξιώθηκα νὰ τοὺς δῶ πολλὲς φορὲς μέσα σὲ ΦΩΣ ὁλοζώντανα δίχως νὰ γνωρίζω τότε τὰ ὀνόματά τους . Αὐτοὶ οἱ Ἅγιοι παιδί μου οἱ Νεοφανεῖς εἶναι πολὺ μεγάλοι ΑΓΙΟΙ καὶ κοσμοῦν τὸ στερέωμα τῆς Θριαμβεύουσας Ἐκκλησίας. Αὐτὸ τὸ νησὶ ἔχει μεγάλες Εὐλογίες ἀπὸ τὴν ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ γιατί κράτησε Εἰκονόφιλη στάση στοὺς εἰκονομαχικοὺς χρόνους. Ἀπὸ σεβασμὸ στὴν ΜΗΤΕΡΑ τοῦ ΚΥΡΙΟΥ μᾶς στὴν ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣΣΟΥ παρήγγειλα πρὶν πολλοὺς χρόνους στὸν Γέροντα Γεράσιμο τὸν Μικραγιαννίτη τὸν Παρακλητικὸ Κανόνα τῆς Ἐφέστιας Εἰκόνας ΤΗΣ.

Μοῦ τὰ ἔλεγε αὐτὰ καὶ ἀπέναντί μου ἔβλεπα ἕναν ρακένδυτο Ἀρχιμανδρίτη, πολλὲς φορὲς ἀνυπόδητο ὅπως τὸν συναντοῦσα μέσα στὶς ἀστικὲς συγκοινωνίες τῶν Ἀθηνῶν ὅταν κατέβαινε ἀπὸ τὴν Λέσβο γιὰ νὰ πάει νὰ λειτουργήσει σὲ φυλακὲς καὶ νοσοκομεῖα.

Διέδραμε μὲ ἕνα τρίχινο ταγάρι ὅλη τὴν Ἑλλάδα ὅπου ὑπῆρχε ἀναγκεμένος λαμβάνοντας ἄνωθεν πληροφορία. Ὁ ἴδιος μου εἶπε...

"Την δεκαετία τῆς πτώχειας τοῦ 40 μὲ βαρὺ χειμωνιὰ ἔπρεπε νύκτα νὰ πάω ἀπὸ ἕνα χωρίο σὲ ἄλλο διασχίζοντας τὶς παγωμένες πεδιάδες τοῦ Κιλκὶς, οἱ χωριανοί μου ἔδωσαν ἕνα φακὸ γιὰ τὸν δρόμο, ἀλλὰ στὰ μέσα τοῦ δρόμου μὲ περικύκλωσε ἕνα κοπάδι λύκων, τρόμαξα καὶ ἄρχισα νὰ λέω τοὺς ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ, τότε εἶδα κάτι πρωτόγνωρο οἱ λύκοι ἐρχόταν ἕνας-ἕνας καὶ ἀκουμποῦσαν μὲ τὶς τρίχες τοὺς τὸ ράσο μου καὶ μὲ ξεπερνοῦσαν βαδίζοντας πιὸ μπροστὰ ἀπὸ μένα. Αὐτὸ γινόταν ὅσο ἔλεγα τοὺς ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ. Τώρα πού πλάκωσαν βαρεῖς λύκοι στὴν πατρίδα μας τὸ ἴδιο νὰ κάνετε καὶ ἐσεῖς!"

Ὁ Παπὰ Φώτης ἦταν πολὺ καλὸς γνώστης τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας καὶ μάλιστα τῆς Ἐκκλησιαστικῆς, ὅμως ἡ ἀγάπη του γιὰ τοὺς Δογματικοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἦταν μοναδική, σὲ σημεῖο μάλιστα πάνω σὲ ἀποκόμματα χαρτονένια πού τὰ ἔβρισκε ἀπὸ ἐδῶ καὶ ἐκεῖ νὰ γράφει σὲ αὐτὰ τοὺς Λόγους τῶν Θεοφόρων Πατέρων καὶ νὰ τὰ μοιράζει στὸν κόσμο ἀντὶ εὐλογίας. Πάντα μέσα στὸ ταγάρι τοῦ εἶχε ἕνα μικρὸ ψαλιδάκι μὲ τὸ ὁποῖο ἀποσποῦσε ἀπὸ ἀποκόμματα ἐφημερίδων καὶ περιοδικῶν Εἰκόνες Ἁγίων γιατί θεωροῦσε μεγάλη ἀσέβεια νὰ ρίχνονται στὰ σκουπίδια.

Στὶς δογματικὲς ἐκτροπὲς ἦταν λάβρος κατὰ πάντων καὶ δὲν ἔκανε ἐκπτώσεις. Προγνώριζε τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα στὴν Ἑλλάδα καὶ τί "εὐλογίες" ἔφερνε αὐτὴ ἡ ἐπίσκεψη στὴν πατρίδα μας.

Στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 90 τὸν ρώτησα "Παπὰ Φώτη τί θὰ γίνει μὲ τοὺς Τούρκους ἀπέναντι;"

-Τώρα θὰ κάνουμε τὸν ψόφιο κοριό! Λίγη ὑπομονὴ καὶ θὰ γίνει τὸ ΑΓΙΟ ΘΕΛΗΜΑ τοῦ ΘΕΟΥ σὲ αὐτοὺς καὶ σὲ ἐμᾶς. Ὅμως νὰ ξέρεις κάτι τὴν Μ. Ἀσία τὴν χάσαμε τὸ 20 γιατί ὁ Ἑλληνικὸς Στρατὸς ἔβριζε τὰ ΘΕΙΑ καὶ οἱ ἀνώτεροι ἀξιωματικοί του κατέλυαν στὰ χαμαιτυπεῖα τῆς ἐποχῆς πού φρόντισαν οἱ Κεμαλιστὲς νὰ ἔχουν κατασκόπους!

Ἰανουάριος τοῦ 2003, σὲ οἰκία πνευματικῶν ἀδελφῶν χαρίζω στὸ Παπὰ Φώτη ἕνα δῶρο-κλειστὸ δέμα καὶ αὐτὸς σὰν ἀντίδωρό μου χαρίζει ἕνα χαρτόνι πάνω στὸ ὁποῖο μὲ βυζαντινὴ γραφὴ καὶ ἐκκλησιαστικὲς μικρογραφίες ἔχει γράψει τὸ κατὰ ΙΩΑΝΝΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ πού διαβάζεται στὴν ΑΝΑΣΤΑΣΗ.

-Παπὰ Φώτη, ἄνοιξε γρήγορα τὸ δέμα πού σου ἔδωσα.

Ὁ παπὰ Φώτης ἔκανε ὑπακοὴ ἄνοιξε τὸ δέμα καὶ ἀσπάσθηκε τὴν εἰκόνα τῆς ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ πού τοῦ εἶχα χαρίσει.

Νοέμβριο τοῦ 2009. Τὸν συναντῶ γιὰ τελευταία φορὰ στὸ φιλόξενο σπίτι ποῦ τὸν γηροκομοῦσε μὲ ἀγάπη στὴν Ἀθήνα. Ὁ Γέροντας εἶχε τὸ βλέμμα τοῦ προσηλωμένο ἀλλοῦ . Αὐτὴ τὴν φορὰ δὲν μὲ ὑποδέχθηκε μὲ τὴν γνωστὴ φράση τοῦ "οἱ σιωνιστὲς ἐργάζονται, ἐμεῖς τί κάνουμε;" Ἀπόλυτη σιωπὴ σὲ ὅλες τὶς ἐρωτήσεις μου ποῦ μὲ ἀγωνία τοῦ ἐξέθετα καθότι ἡ πατρίδα μας ἕνα μήνα πρὶν ἄρχισε νὰ μπαίνει στὸ καμίνι τῶν δοκιμασιῶν της. Μόνο τραγουδοῦσε μὲ τὴν γλυκεία φωνὴ τοὺ "τὰ ροῦχα τὰ μελιτζανιά". Τότε μου εἶπαν ὅτι ὅταν εἶναι στενοχωρημένος τραγουδᾶ αὐτὸ τὸ τραγούδι! Ποῦ νὰ σκεφτῶ τότε ὅτι κάποιοι ἤδη φόρεσαν στὴν πατρίδα μᾶς μὼβ σάβανο...

Σὲ λίγο ὁ Γέροντας ἀνασηκώθηκε ἀπὸ τὸ κρεβάτι καὶ ἔδειξε ἀπέναντί του μία πανέμορφη Εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας, χαμογέλασε γλυκύτατα καὶ εἶπε ΩΡΑΙΟ, ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ, ΑΥΤΟ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ!!!

5-3-2010 ἔμαθα τὴν Κοίμηση τοῦ ΠΑΠΑ ΦΩΤΗ .

Σὰν νὰ μοῦ φάνηκε νὰ τὸν εἶδα νὰ σέρνει τὸ καροτσάκι του, ὅπως τὴν πρώτη φορὰ ποῦ τὸν ἀντίκρισα μὲ τὴν μόνη διαφορά, τώρα ἀστραποβολοῦσε καὶ μέσα στὸ καροτσάκι του δὲν εἶχε ἄχρηστα μπάζα ἀλλὰ προσευχὲς καὶ ἱκεσίες γιὰ νὰ τὶς ἐναποθέσει στὸν Θρόνο τοῦ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ νὰ σώσει τὴν ΠΙΣΤΗ καὶ τὴν ΠΑΤΡΙΔΑ, αὐτὰ τὰ δύο γιὰ τὰ ὁποία νοιαζόταν σὲ ὅλη τὴν ἐπίγεια βιωτή του καὶ πολεμοῦσε γιὰ αὐτὰ μὲ τὴν κατὰ ΧΡΙΣΤΟ ΑΓΙΑ ΣΑΛΟΤΗΤΑ του . ΑΣ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΤΟΥ.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ.

πηγή

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΘΩΜΑ

Γιορτάζουμε σήμερα 12 Μαΐου, ημέρα μνήμης του Αγίου και Αποστόλου Θωμά.

Ο Απόστολος Θωμάς απουσίαζε όταν ο Χριστός, μετά την Ανάστασή Του, επισκέφθηκε τους Μαθητές Του στο υπερώον όπου ήταν συνηγμένοι. Όταν πληροφορήθηκε τα σχετικά με την επίσκεψη του Χριστού, ζήτησε να Τον δη και να ψηλαφίση τις πληγές του Σταυρού στα χέρια και την πλευρά Του.

Ο Χριστός όταν επισκέφθηκε και πάλι τους Μαθητές Του μετά από οκτώ ημέρες, κάλεσε τον Απόστολο Θωμά να ψηλαφήση τα σημάδια των πληγών στο Σώμα Του. Τότε ο Απόστολος Θωμάς Τον ανεγνώρισε και Τον ομολόγησε Κύριο και Θεό του.

Τον ανεγνώρισε από τις πληγές του Σταυρού, οι οποίες αποτελούν σημάδι της αγάπης Του, αλλά και της δυνάμεώς Του. Την ομολογία του Θωμά οι άγιοι Πατέρες την ονομάζουν σωτήριο. Και πραγματικά οδηγεί στην σωτηρία όλους εκείνους που την απευθύνουν στον Χριστό εκζητώντας ταπεινά το έλεός Του.

Το γεγονός ότι ο Απόστολος Θωμάς αρχικά απουσίαζε κατά την εμφάνιση του Χριστού στους Μαθητές Του,φαίνεται ότι ήταν οικονομία Θεού, για να γίνη πιστευτό το θαύμα της Αναστάσεως και να διαλυθή κάθε είδους αμφιβολία.

Ο Απόστολος Θωμάς, μετά την Πεντηκοστή, κήρυξε το Ευαγγέλιο στους Πάρθους, τους Πέρσες, τους Μήδους και τους Ινδούς και είχε μαρτυρικό τέλος.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ήχος βαρύς
Εσφραγισμένου του μνήματος η ζωή εκ τάφου ανέτειλας Χριστέ ο Θεός, και των θυρών κεκλεισμένων, τοις Μαθηταίς επέστης η πάντων ανάστασις, πνεύμα ευθές δι' αυτών εγκαινίζων ημίν, κατά το μέγα σου έλεος.

\

Με πληρ. από τον Ορθόδοξο Συναξαριστή

ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΕΡΩΝ ΗΜΩΝ, ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΙ ΓΕΡΜΑΝΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

Μνήμη τῶν ἐν Ἁγίοις Πατέρων ἡμῶν,
Ἐπιφανίου Ἐπισκόπου Κύπρου,
καὶ Γερμανοῦ, Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως.

Τῇ ΙΒ' τοῦ αὐτοῦ μηνός,
Μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Ἐπιφανίου,
Ἐπισκόπου Κωνσταντίας τῆς Κύπρου.

Φανεὶς Ἐπιφάνιος ἐν Κύπρῳ μέγας,
Κλέος παρ᾽ αὐτῇ καὶ θανὼν ἔχει μέγα.
Τῇ δυσκαιδεκάτῃ Ἐπιφάνιον μόρος εἷλε.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ,
Μνήμη
τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Γερμανοῦ,
Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως.

Χαίρων ἀφεὶς γῆν Γερμανὸς καὶ γῆς θρόνον,
Γῆς Δημιουργοῦ τὸν θρόνον χαίρει βλέπων.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις,
πρεσβείαις,
ὁ Θεός,
ἐλέησον ἡμᾶς.
Ἀμήν.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΣΧΑ ΗΤΟΙ Η ΨΗΛΑΦΗΣΙΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΘΩΜΑ

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ,

Κυριακῇ δευτέρᾳ ἀπὸ τοῦ Πάσχα,

τὰ ἐγκαίνια ἑορτάζομεν τῆς Χριστοῦ Ἀναστάσεως,

καὶ τὴν τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Θωμᾶ ψηλάφησιν.

Εἰ νηδύος κλείς, ἢ τάφου μὴ κωλύει,
Σὴν Σῶτερ ὁρμὴν κλεὶς θυρῶν πῶς κωλύσει;

Ταῖς τοῦ σοῦ Ἀποστόλου Θωμᾶ πρεσβείαις,

Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν,

ἐλέησον ἡμᾶς.

Ἀμήν.