ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Ή ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΟΥ κ.ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ;

ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

Ή ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΟΥ κ.ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ;

Σχόλιο με αφορμή την προσεχή συνάντηση του Πάπα Φραγκίσκου του Α΄ και του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου του Α΄ στα Ιεροσόλυμα.

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου

Πρ. Ιερού Ναού Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς

Εν Πειραιεί τη 21η Μαΐου 2014

 Συμπληρώνονται φέτος 50 χρόνια από την συνάντηση στα Ιεροσόλυμα (1964-2014) του πρώην Οικουμενικού Πατριάρχου κυρού Αθηναγόρου με τον τότε Πάπα Παύλο τον Στ΄. Ήταν μια συνάντηση, η οποία σηματοδότησε μια καινούργια πορεία στις σχέσεις μεταξύ Βατικανού και Φαναρίου.

Η συνάντηση αυτή θεωρήθηκε από πολλούς αρχιερείς, κληρικούς και θεολόγους ως ιστορικός σταθμός, διότι αποτέλεσε την αφετηρία των  μετέπειτα ραγδαίων και ριζικών εξελίξεων στις διαχριστιανικές σχέσεις της Ορθοδοξίας με τον Παπισμό. Εις ανάμνησιν δε αυτού του γεγονότος, όπως είναι γνωστό, διοργάνωσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο από κοινού με το Βατικανό νέα συνάντηση, (24-26 Μαΐου), στον ίδιο τόπο, τα Ιεροσόλυμα, του νύν Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου και του Πάπα Φραγκίσκου του Α΄. Με την συνάντησή τους αυτή, η οποία θα προβληθεί βεβαίως διεθνώς και θα τύχει ευρείας δημοσιότητος από την εκκλησιαστική και πολιτική επικαιρότητα, οι δύο εκκλησιαστικοί ηγέτες δεν στοχεύουν απλώς να τιμήσουν τους προκατόχους των, αλλά προφανώς να διαδηλώσουν επί πλέον και την  σταθερή και αταλάντευτη πρόθεσή τους να βαδίσουν πάνω στα χνάρια τους και να συνεχίσουν με πιστότητα και συνέπεια την οικουμενιστική γραμμή που εκείνοι εχάραξαν. Και τις οίδε, (μόνον ο Θεός γνωρίζει), αν οι δύο αυτοί  ηγέτες στο προσεχές μέλλον προχωρήσουν σε ακόμη τολμηρότερα βήματα, στην…αγιοκατάταξή των!

  Δεν έχουμε την πρόθεση με τον σύντομο αυτό σχολιασμό μας να ασχοληθούμε με τον εκλιπλόντα Πάπα Παύλο τον ΣΤ΄, διότι όπως λέγει και μέγας Παύλος «τι γαρ μοι και τους έξω κρίνειν;» (Α΄Κορ.5,12). Ποιά αρμοδιότητα έχουμε να κρίνουμε τους «έξω» της Εκκλησίας; Καμία. Αφού όπως λέγει παρά κάτω«τους δε έξω ο Θεός κρίνει» (Α΄Κορ.5,13). Τους εκτός της Εκκλησίας, τους κατακεκριμένους ως αιρετικούς, τους έχει κρίνει ήδη ο Θεός. Με τον «έσω» όμως της Εκκλησίας κυρό Αθηναγόρα και μη εισέτι κατακριθέντα επισήμως και συνοδικώς για τις αντορθόδοξες θέσεις και διακηρύξεις του και για την οικουμενιστική γραμμή και πορεία, (μια πορεία ξένη προς την Ορθόδοξη Παράδοση και τους αγίους Πατέρες μας), την οποίαν ακολούθησε, έχουμε χρέος να ασχοληθούμε. Και τούτο διότι ο θησαυρός της πίστεως είναι κοινό κτήμα όλων, κλήρου και λαού. Και όλοι μας έχουμε χρέος να τον διαφυλάξουμε ως κόρην οφθαλμού, ακέραιον και απαραχάρακτον από κάθε νοθεία και αίρεση.

 Έχουν διατυπωθεί πολλά εγκωμιαστικά σχόλια σχετικά με τον πρώην Πατριάρχη από διάφορα πρόσωπα, κυρίως προερχόμενα από τον χώρο του Οικουμενισμού. Τούτο οφείλεται στο γεγονός ότι ο εκδημήσας Πατριάρχης υπήρξε κατά κοινή ομολογία ως το πρόσωπο εκείνο, που κατ’ εξοχήν προώθησε την φοβερή αυτή αίρεση μέσα στα σπλάγχνα της Ορθοδοξίας. Ιδιαιτέρως προβλήθηκε από τους υμνητές του η υπ’ αυτού προβολή της Ορθοδοξίας και του Οικουμενικού Πατριαρχείου σε παγκόσμια κλίμακα, οι διπλωματικές του ικανότητες, η παγκόσμια πολιτική και κοινωνική του καταξίωση, η διεθνής ακτινοβολία και αναγνώρισή του και άλλα παρόμοια. Ήδη αμέσως μετά την κοίμησή του το επίσημο δελτίο της Εκκλησίας της Ελλάδος «Εκκλησία» έγραφε: «Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας, θα γραφή εις τας δέλτους της ιστορίας ως Μέγας…».[1] Ο τότε Πάπας Παύλος ο ΣΤ΄, επιστήθιος και αγαπητός φίλος του κοιμηθέντος Πατριάρχου, εχαρακτήρισε αυτόν ως «μέγαν άνδρα  μιάς εκκλησίας σεβασμίας, αλλ’ όχι ακόμη τελείως ηνωμένης μετά της Καθολικής Εκκλησίας ημών…».[2] Το παραλήρημα του λιβανωτού των εγκωμίων έφθασε στο αποκορύφωμά του, όταν κάποιοι οικουμενιστικοί κύκλοι της εποχής εκείνης επεχείρησαν, να συντάξουν προσευχή προς αυτόν, η οποία κατέληγε ως εξής: «Μη κατολιγωρήσης ημών, αλλ’ επίβλεψον λαμπρώ και ιλέω όμματι, ως εν ζωή ών έπραττες, και κράτυνον το της Ορθοδοξίας ποίμνιον, χειραγωγών αυτό προς το καλόν της αγίας του Χριστού Εκκλησίας, υποδεικνύων αυτώ την ευθείαν οδόν, την φέρουσαν απλανώς προς τον Θεόν…».[3]

  Ήταν όμως πράγματι μέγας; Εάν κανείς αξιολογήσει το πρόσωπό του με κοσμικά κριτήρια, δηλαδή την διεθνή του ακτινοβολία και αναγνώριση, την κοινωνική και πολιτική του καταξίωση, την διπλωματική του ευστροφία, την πρόσδοση κύρους και προβολής στο Φανάρι και άλλα ανάλογα, τότε μπορεί να τον χαρακτηρίσει κανείς ως μέγα. Αν όμως αξιολογηθή με πνευματικά κριτήρια, δηλαδή με γνώμονα την Ορθόδοξη πίστη και Παράδοση, την Αγία Γραφή, το ιερό Πηδάλιο και τους Αγίους Πατέρες, τότε όχι μόνον μέγας δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, αλλ’ ως μία αξιοθρήνητη προσωπικότητα, ως τον πρωτοπόρο στον ολισθηρό κατήφορο του Οικουμενισμού, ως το πρόσωπο εκείνο που κατ’ εξοχήν προώθησε την φοβερή αυτή αίρεση, πράγμα το οποίο ισοδυναμεί με προδοσία της πίστεως. Την δε Πατριαρχείαν του ως κατ’ εξοχήν καταστρεπτική. Τον χαρακτηρισμό «μέγας» έδωσε η Εκκλησία στους αγίους και θεοφόρους Πατέρες, όχι απλώς μόνον διότι ανέβηκαν την κλίμακα των αρετών και έφθασαν στην θέωση, αλλά και διότι έκαμαν μεγάλους αγώνες και υπέφεραν πολλές θλίψεις για να καταπολεμήσουν τις αιρέσεις και να παραδώσουν τον θησαυρό της πίστεως ανόθευτο και απαραχάρακτο σε όλες τις επερχόμενες γενεές. Επομένως  είναι μεγάλο εκκλησιολογικό λάθος, να σπεύδουμε με πολλή προχειρότητα και επιπολαιότητα να αποδώσουμε έναν τέτοιο χαρακτηρισμό, τον οποίον μόνον η Εκκλησία μπορεί να αποδώσει αλάνθαστα, βασιζομένη στην άνωθεν μαρτυρία του αγίου Πνεύματος, στην μαρτυρία δηλαδή που δίδει ο ίδιος ο Θεός για το πρόσωπο αυτό, με θαύματα, που ενεργεί διά μέσου αυτού, είτε εν ζωή είτε μετά θάνατον (διά του αγίου λειψάνου του).

 Η χριστιανική ενότης.

Κατά κόρον επίσης προβλήθηκε από τους υμνητές του ο διακαής πόθος του και η επιθυμία του για την  προώθηση της παγχριστιανικής ενότητος. Πράγματι ο κ. Αθηναγόρας από της ημέρας της αναδείξεώς του στον Πατριαρχικό θρόνο μέχρι της κοιμήσεώς του θα έχει πλέον το βλέμμα της ψυχής του διαρκώς εστραμμένο προς την Δύση, η δε τραγωδία της διασπάσεως της Χριστιανοσύνης θα αποτελέση το κέντρο του ενδιαφέροντος του, την συνισταμένη όλων των ενεργειών του, την κατευθυντήρια γραμμή της εκκλησιαστικής του πολιτικής, σε συνδυασμό πάντοτε βέβαια με την πρόσδοση κύρους και διεθνούς ακτινοβολίας στον θεσμό του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Μέσα στα πλαίσια αυτής της εκκλησιαστικής του πολιτικής εντάσσονται η μέριμνά του για την σύγκληση Πανορθοδόξων Διασκέψεων, οι συντονισμένες ενέργειές του για την άρση των αναθεμάτων, η καλλιέργεια σχέσεων αγάπης και φιλίας με το Βατικανό, η επιδίωξή του να συναντηθεί με τον Πάπα Παύλο τον ΣΤ΄ στα Ιεροσόλυμα και να έχει τις πρώτες μυστικές επαφές μαζί του και η καθιέρωση του λεγομένου «Διαλόγου της Αγάπης». 

 Ωστόσο την χριστιανική ενότητα την κατανοούσε και την οραματιζόταν ο κοιμηθείς Πατριάρχης με ένα τελείως διαφορετικό τρόπο, σε σχέση με τον τρόπο που την κατανοούσε ανέκαθεν η Εκκλησία, με ένα τρόπο δηλαδή τελείως ξένο προς την διαχρονική παράδοση της Εκκλησίας. Στη διαχρονική συνείδηση της Εκκλησίας, ενότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας με τους αιρετικούς δεν είναι δυνατόν να υπάρξη, παρά μόνον με την  μετάνοια και την επάνοδο των αιρετικών στην αλήθεια της Ορθοδοξίας, στην πίστη και στα δόγματα της Εκκλησίας. Επομένως και στην προκειμένη περίπτωση των αιρέσεων του Παπισμού και του Προτεσταντισμού δεν είναι δυνατόν να δεχθεί η Εκκλησία άλλη μορφή ενότητος. Η προσπάθεια του εκλιπόντος πατριάρχου ήταν να επιτύχει μια ενότητα συγκρητιστικού τύπου, μια ενότητα παρά τις υπάρχουσες δογματικές διαφορές με τους παπικούς και τους προτεστάντες, χωρίς δηλαδή αυτοί να έχουν αποβάλει τις πεπλανημένες αιρετικές διδασκαλίες τους, μιά ενότητα που θα μπορούσε να επιτευχθεί με αμοιβαίες υποχωρήσεις και συμβιβασμούς. Σε θέματα όμως πίστεως δεν χωράει καμία συγκατάβασις και οικονομία. Την αλήθεια αυτή επιβεβαιώνουν οι μεγάλοι αγώνες των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας κατά των αιρέσεων, η συγκρότησις υπ’ αυτών Οικουμενικών Συνόδων κ.λ.π. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει σε κάποια ομιλία του σχετικά με το θέμα αυτό   «Ει που την ευσέβειαν παραβλαπτομένην ίδοις, μη προτίμα την ομόνοιαν της αληθείας, αλλ’ ίστασο γενναίως έως θανάτου…την αλήθειαν μηδαμού προδιδούς».[4]

 Άρσις των αναθεμάτων.

 Μετά την συνάντηση των δύο εκκλησιαστικών ηγετών στα Ιεροσόλυμα, που αποτέλεσε μια πρώτη προσέγγιση μεταξύ Ορθοδοξίας και Παπισμού, δημιουργήθηκαν οι κατάλληλες προϋποθέσεις για να επακολουθήσει το δεύτερο μεγάλο βήμα προσεγγίσεως, δηλαδή η λεγόμενη άρση των αναθεμάτων, που πραγματοποιήθηκε τον Δεκέμβριο του 1965. Όπως είναι γνωστό από του σχίσματος του 1054 και εντεύθεν έπαυσε να υπάρχει πλέον εκκλησιαστική κοινωνία μεταξύ του Παπισμού και της Ορθοδόξου Εκκλησίας λόγω των ποικίλων αιρετικών διδασκαλιών, που εν τω μεταξύ ανεπτύχθησαν μέσα στους κόλπους του Παπισμού. Αυτή η διακοπή της εκκλησιαστικής κοινωνίας επισφραγίσθηκε με τα «αναθέματα», τα οποία επεβλήθηκαν εκατέρωθεν από την Ρώμη και το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ο παπικὸς απεσταλμένος Καρδινάλιος Ουμβέρτος, στις 16 Ιουλίου του 1054, αναθεμάτισε με έγγραφο αναθεματισμό, τον οποίο άφησε πάνω στην αγία τράπεζα του Ιερού Ναού της αγίας Σοφίας κατά την διάρκεια εσπερινής ακολουθίας, τον τότε Οικουμενικό Πατριάρχη Μιχαὴλ τον Κηρουλάριο και όλους όσους  δεν αποδέχονταν το Filioque και τις άλλες παπικές καινοτομίες. Στη συνέχεια ο Οικουμενικός Πατριάρχης Μιχαὴλ συγκάλεσε  στην Κωνσταντινούπολη στις 24 Ιουλίου του 1054 ενδημούσα Σύνοδο και υπέβαλε σε «ανάθεμα» το έγγραφο, τους συντάκτες του, αυτούς που το επέδωσαν και όσους συνήργησαν σ’ αυτό. Στη συνοδική απόφαση αναιρούντο επί τη βάσει της Ιεράς Παραδόσεως οι κατά της Ορθοδόξου Εκκλησίας διατυπωθείσες κατηγορίες, ιδίως αυτές που αφορούσαν την αιρετική διδασκαλία του Filioque, ενώ παράλληλα διεγράφη το όνομα του Πάπα από τα δίπτυχα του Οικουμενικού θρόνου. Οι συνοδικές αποφάσεις κοινοποιήθηκαν με συνοδικές επιστολές στα άλλα Πατριαρχεία της Ανατολής. 

 Επομένως οι εκατέρωθεν αναθεματισμοὶ του 1054δενπροήλθαναπόπροσωπικούς ανταγωνισμούς, αλλ᾿ απότηνσύγκρουσητης Ορθοδόξουπίστεως προς τις αιρετικές διδασκαλίες του Παπισμού. Δεν ευσταθεί λοιπόν το επίσημο ανακοινωθὲν του Οικουμενικου Πατριαρχείου, κατὰ το οποίο «τα αναθέματα εκατέρωθεν περιωρίσθησαν εις τα πρωταγωνιστήσαντα πρόσωπα καιδεν ανεφέροντο εις τας δύο Εκκλησίας Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως, αι οποίαι και μετὰ ταύταδενδιέκοψαντηνεκκλησιαστικὴνκοινωνίαν,ουδὲ υπήρξαντα γεγονόταταύτα η οριστικὴ επισφράγισιςτου μεταξὺ Ανατολήςκαι ΔύσεωςΣχίσματος». Επί πλέον η πράξις αυτή του Οικουμενικού Πατριαρχείου είναι αντικανονική και παράνομη, διότι επεχειρίθη χωρίς να προηγηθεί Πανορθόδοξη Σύνοδος, η οποία είναι και η μόνη αρμοδία, για να αποφασίσει ένα τέτοιο μεγάλο εκκλησιαστικό γεγονός. Επίσης απὸ Ορθοδόξου θεολογικής πλευράς, είναι αδύνατο να εννοήσωμε άρση του κατὰ της Ρώμης «αναθέματος» χωρίς την ταυτόχρονο άρση όλων των αιρετικών διδασκαλιών του Παπισμού.

 Όπως ήταν επόμενο η αντικανονική αυτή ενέργεια του Οικουμενικού Θρόνου προκάλεσε θύελλα διαμαρτυριών από τον τότε αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρυσόστομο Β΄ και την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία σε δήλωσή της «με πολλήν δυσμένειαν επληροφορήθη την πρωτοβουλίαν του Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρα. Ουδείς έχει το δικαίωμα να προβαίνη εις παρομοίας πράξεις. Το δικαίωμα έχει μόνον ολόκληρος η Ορθοδοξία».[5] Σε άλλη δήλωσή του, που έχει καταχωρηθή στα «Πεπραγμένα» του (τομ. Β΄, Αθήναι 1967, σελ. 197), αναφερόμενος στον κ. Αθηναγόρα λέγει: «Ο Αθηναγόρας  Α΄ ουδέν πρεσβεύει, εις ουδέν πιστεύει, ει μη μόνον εαυτώ δουλεύει και την απαθανάτισιν του ονόματός του επιδιώκει, έστω κατά Ηρόστρατον, διά της καταστροφής της Εκκλησίας»[6]. Καθολική σχεδόν υπήρξε επίσης η αποδοκιμασία των αγιορειτών Πατέρων απέναντι στον εκδημήσαντα Πατριάρχη. Μετά την δημιουργία υπ’ αυτού διπλωματικών σχέσεων με το Βατικανό και ιδίως μετά την άρση των αναθεμάτων, σάλος μέγας δημιουργήθηκε μέσα στο Άγιον Όρος. Όλοι σχεδόν οι αγιορείτες μοναχοί, τόσο από τις Ιερές Μονές, όσο και από τις Σκήτες και τα Κελιά, εξέφρασαν την πικρία, την λύπη και την απογοήτευσή τους, όταν πληροφορήθηκαν τις παρά πάνω ενέργειές του. Ορισμένες μάλιστα εκ των Ιερών Μονών, οκτώ τον αριθμόν, όχι απλώς αποδοκίμασαν τον κ. Αθηναγόρα, αλλά απεφάσισαν να διακόψουν την μνημόνευση του ονόματός του, η οποία συνεχίστηκε και επί Πατριαρχείας του διαδόχου του κ. Δημητρίου, κατά την τριετία από το 1970 έως το 1973. Μία από αυτές τις Μονές,η Ιερά Μονή Καρακάλλου, σε επιστολή της προς την Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους έγραφε σχετικά με το θέμα αυτό μεταξύ άλλων τα εξής: «Επιθυμούμεν να επαναλάβωμεν την εν πεποιθήσει και αμετάθετον απόφασιν ημών περί συνεχίσεως της διακοπής του πατριαρχικού μνημοσύνου εις ένδειξιν διαμαρτυρίας, εφ’ όσον ο νέος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Δημήτριος ο Α΄ θα συνεχίση την τηρουμένην υπό της Ιεράς Συνόδου γραμμήν, την οποίαν είχε χαράξει ο Αθηναγόρας…Θα πειθώμεθα εις τον νέον Πατριάρχην, όταν διαπιστώσωμεν, ότι ούτος θα αναθεωρήσει τας αιρετικάς ομολογίας του προκατόχου του και δεν θα συνεχίση την φιλοπαπικήν γραμμήν».[7] Ας σημειωθεί επίσης ότι μεταξύ αυτών που διέκοψαν το μνημόσυνο του Πατριάρχου ήταν και ο Γέροντας Παΐσιος.

 «Διάλογος της Αγάπης».

Το επόμενο μεγάλο βήμα προσεγγίσεως μεταξύ Ορθοδοξίας και Παπισμού πρέπει να θεωρηθεί η καθιέρωση του λεγομένου«Διαλόγου της Αγάπης», του οποίου ο μεγαλύτερος προπαγανδιστής και ένθερμος θιασώτης υπήρξε ο εκδημήσας Πατριάρχης. Πρόκειται για μιά μακρά περίοδο από το 1965 έως το 1980, εγκαρδίων σχέσεων φιλίας και αγάπης μεταξύ Βατικανού και Φαναρίου, που θεωρήθηκε σαν ένα απαραίτητο προκαταρκτικό στάδιο πρίν από τον επακολουθήσαντα Θεολογικό διάλογο μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών, ο οποίος αποσκοπούσε στην κατάλληλη ψυχολογική προετοιμασία εκατέρωθεν. Μέσα στα πλαίσια  της προετοιμασίας αυτής καθιερώνονται οι αμοιβαίες επισκέψεις εκπροσώπων του Πάπα και του Πατριάρχου στο Φανάρι και στη Ρώμη αντίστοιχα, η υιοθέτηση του όρου «αδελφές Εκκλησίες» προτού ακόμη αρθούν οι δογματικές διαφορές, οι ανταλλαγές δώρων, οι φιλοφρονήσεις, οι εναγκαλισμοί, οι κοινές δηλώσεις, οι συμπροσευχές και οι επιστροφές αγίων  λειψάνων από τους παπικούς προς τους Ορθοδόξους. Μέσα στην ατμόσφαιρα των καλών σχέσεων κατά κόρον προβλήθηκε η αγάπη με πλήρη ή μερική παραθεώρηση της αλήθειας. Πρώτη φορά στην εποχή εκείνη ακούστηκαν από κορυφαίους εκπροσώπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας οι λόγοι: «η θεολογία διαιρεί ενώ η αγάπη ενώνει», ή ότι «τα δόγματα πρέπει να τεθούν στο θησαυροφυλάκιο της Εκκλησίας». Τα αίτια του σχίσματος αποδόθηκαν σε πολιτικούς λόγους και σε έλλειψη αγάπης. Σύμφωνα με δήλωση του Πατριάρχη Αθηναγόρα: «Μέχρι το 1054 είχαμε πολλές διαφορές…αλλά ηγαπώμεθα. Και όταν αγαπώνται οι άνθρωποι, διαφοραί δεν υπάρχουν. Αλλά το 1054, που επαύσαμεν να αγαπώμεθα, ήλθαν όλες οι διαφορές».[8] Η αγάπη προς τους αιρετικούς ανάγεται σε πανδόγμα, σε νέα κυρίαρχη θεολογική αντίληψη, ενώ καταβάλλεται προσπάθεια  με δηλώσεις και διακηρύξεις των εκκλησιαστικών μας ηγετών να αμβλυνθούν, ακόμη και να εκμηδενιστούν οι δογματικές μας διαφορές προς τους Παπικούς, οι  οποίες αποδίδονται σε προκαταλήψεις και κατάλοιπα του παρελθόντος, που έχουν τώρα πλέον ξεπεραστεί και εκλείψει. Η Ορθόδοξη Θεολογία και οι Ιεροί Κανόνες της Εκκλησίας παύουν να αποτελούν κριτήριο λόγων και πράξεων και παραχωρούν τη θέση τους  στη διπλωματία και την πολιτική. Όσοι δεν ακολουθούν αυτή τη γραμμή θεωρούνται ακραίοι, φανατικοί, φονταμενταλιστές και παραμερίζονται στο περιθώριο της εκκλησιαστικής ζωής.

 Ωστόσο η αληθινή εν Χριστώ αγάπη ποτέ δεν χωρίζεται από την αλήθεια, ούτε είναι δυνατόν ποτέ να στραφεί εναντίον της.Όταν ο διάλογος της αγάπης δεν συνυπάρχει με τον διάλογο της αλήθειας, είναι επικίνδυνη παγίδα, που οδηγεί σε συγκρητιστική αδιαφορία και απομακρύνει από τη σωτηρία. Δεν υπάρχει χειρότερο κακό από την στέρηση της σωτηρίας και μόνο ως έργο αγάπης δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Εάν, όπως ισχυρίζεται ο κ. Αθηναγόρας, οι δογματικές διαφορές οφείλονται σε έλλειψη αγάπης, τότε έπεσαν έξω και πλανήθηκαν οι άγιοι Πατέρες, όπως ο Μέγας Φώτιος, άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς κ.α., που επεσήμαναν τις πλάνες του Παπισμού, διότι αγωνίστηκαν για ανύπαρκτες διαφορές. Έπεσε έξω ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, όταν μετά τη Σύνοδο Φεράρας–Φλωρεντίας εδήλωσε ότι «ημείς δι’ ουδέν άλλο απεσχίσθημεν των Λατίνων αλλ’ ή, ότι εισίν ου μόνον σχισματικοί αλλά και αιρετικοί. Δι’ ό  ουδέ πρέπει όλως ενωθήναι αυτοίς».[9] Και όχι μόνον έπεσαν έξω οι άγιοι Πατέρες, αλλά και εστερούντο αγάπης, ως ακραίοι και φανατικοί. Είναι φανερό, ότι οι παρά πάνω λόγοι του Πατριάρχου δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική και φανερώνουν άγνοια, ή διαστρέβλωση της ιστορίας.

 Μαρτυρίες αγιασμένων και καταξιωμένων ανδρών της Ορθοδόξου Εκκλησίας περί του κοιμηθέντος Πατριάρχου.

 Ο εσχάτως ανακηρυχθείς ως άγιος από την Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία, άγιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς σε υπόμνημά του προς την Ιερά Σύνοδο της Σερβικής Εκκλησίας αναφέρει τα εξής συγκλονιστικά και συγχρόνως αποκαλυπτικά σχετικά με τον κ. Αθηναγόρα: «Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως; Αυτός με την νεοπαπιστικήν συμπεριφοράν του εις τους λόγους και εις τας πράξεις σκανδαλίζει επί μίαν ήδη δεκαετίαν τας Ορθοδόξους συνειδήσεις, αρνούμενος την μοναδικήν και πανσωστικήν Αλήθειαν της Ορθοδόξου Εκκλησίας και πίστεως, αναγνωρίζων τας Ρωμαϊκάς και άλλας αιρέσεις ως ισοτίμους με την αλήθειαν, αναγνωρίζων τον Ρωμαίον Άκρον Ποντίφηκα με όλην την δαιμονικήν αντιεκκλησιαστικήν υπερηφάνειάν του. Και προετοιμάζει με αυτοκτονική ταχύτητα και επιπολαιότητα, κατά το παράδειγμα του Βατικανού, αυτήν την ιδικήν του λεγομένην ‘Μεγάλην Πανορθόδοξον Σύνοδον’ όχι όμως με το βασικόν ευαγγελικόν και αγιοπαραδοσιακόν θέμα της σωτηρίας του ανθρώπου και του κόσμου, αλλά με καθαρώς σχολαστικο-προτεσταντικήν θεματολογίαν. Την προετοιμάζει μάλιστα εις τον πύργον της Βαβέλ του συγχρόνου αναρχικού και μηδενιστικού κόσμου  άνευ της συμμετοχής των πραγματικών Ορθοδόξων ομολογητών, φορέων της Ορθοδόξου πίστεως, Θεολογίας, Παραδόσεως και Εκκλησιαστικότητος. Τον τελευταίον καιρόν  αυτός έχει γίνει πηγή αναρχισμού και μηδενισμού εις τον Ορθόδοξον κόσμον. Οι Αγιορείται δικαίως τον ονομάζουν αιρετικόν και αποστάτην εις τας επιστολάς των, τας απευθυνομένας προς αυτόν ανοικτώς διά του τύπου…».[10]

 Επίσης ο μεγάλος χαρισματούχος Γέροντας Παΐσιος, του οποίου η αγιότης μαρτυρείται από όλους πανορθοδόξως, σύγχρονος του κοιμηθέντος Πατριάρχου, παρακολουθούσε με πολύ πόνο τα επικίνδυνα οικουμενιστικά ανοίγματά του, την ακατάσχετη κοσμικού τύπου αγαπολογία του, ιδίως δε την παράτολμη και παράνομη από νομοκανονικής απόψεως ενέργειά του να επιχειρήση μονομερώς και χωρίς την σύμφωνη γνώμη των άλλων Πατριαρχείων και Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, άρση των αναθεμάτων, πράγμα που προκάλεσε μεγάλο σάλο και σκάνδαλο μέσα στην Εκκλησία. Σκέφθηκε λοιπόν να στείλει μιά επιστολή στις 23 Ιανουαρίου 1969, στον π. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο, ιδρυτή της Π.Ο.Ε. και της μαχητικής εφημερίδος «Ορθόδοξος Τύπος», που αφορούσε τον κ. Αθηναγόρα. Σ’ αυτή μεταξύ άλλων γράφει τα εξής: «…Φαντάζομαι ότι θα με καταλάβουν όλοι, ότι τα γραφόμενά μου δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένας βαθύς μου πόνος διά την γραμμήν και κοσμικήν αγάπην δυστυχώς του πατέρα μας κ. Αθηναγόρα. Όπως φαίνεται αγάπησε μίαν άλλην γυναίκα μοντέρνα, που λέγεται Παπική Εκκλησία, διότι η Ορθόδοξος μητέρα μας δεν του κάμνει καμίαν εντύπωση, επειδή είναι πολύ σεμνή…Το αποτέλεσμα ήταν, να αναπαύση μεν όλα τα κοσμικά παιδιά, που αγαπούν τον κόσμο, να κατασκανδαλίση όμως όλους εμάς, τα πιστά τέκνα της Ορθοδοξίας, μικρά και μεγάλα, που έχουν φόβο Θεού». [11]

 Κατά παρόμοιο τρόπο αποδοκιμάζεται ο πρώην Πατριάρχης και από μιά άλλη μεγάλη εκκλησιαστική φυσιογνωμία των ημερών εκείνων, από τον αρχ. π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο. Σε επιστολή του προς αυτόν γράφει μεταξύ άλλων τα εξής: «Παναγιώτατε: Προυχωρήσατε ήδη πολύ. Οι πόδες Υμών ψαύουσι πλέον τα ρείθρα του Ρουβίκωνος. Η υπομονή χιλιάδων ευσεβών ψυχών, Κληρικών καί λαϊκών, συνεχώς εξαντλείται. Διά την αγάπην του Κυρίου, οπισθοχωρήσατε! Μη θέλετε να δημιουργήσητε εν τη Εκκλησία σχίσματα και διαιρέσεις. Πειράσθε να ενώσητε τα διεστώτα και το μόνον όπερ θα κατορθώσητε, θα είναι να διασπάσητε τα ηνωμένα και να δημιουργήσητε ρήγματα εις εδάφη έως σήμερον στερεά και συμπαγή. Σύνετε καί συνέλθετε!...».[12]

 Κακόδοξες και βλάσφημες δηλώσεις του.

Θα κλείσουμε τον μικρό αυτό σχολιασμό μας με ορισμένες ακόμη κακόδοξες και βλάσφημες δηλώσεις του, τις οποίες διετύπωσε δημοσίως σε λόγους, ομιλίες, ή συνεντεύξεις  του κατά την διάρκεια της Πατριαρχείας του: «Απατώμεθα και αμαρτάνωμεν (έλεγε), εάν νομίζομεν, ότι η Ορθόδοξος πίστις κατήλθεν εξ’ ουρανού και ότι τα άλλα δόγματα είναι ανάξια. Τριακόσια εκατομμύρια ανθρώπων εξέλεξαν τον Μουσουλμανισμόν διά να φθάσουν εις τον Θεόν των και άλλαι εκατοντάδες εκατομμυρίων είναι Διαμαρτυρόμενοι, Καθολικοί, Βουδισταί. Σκοπός κάθε θρησκείας είναι να βελτιώσει τον άνθρωπον».[13] «Εις την κίνησιν προς την ένωσιν, δεν πρόκειται η μία Εκκλησία να βαδίσει προς την άλλην, αλλ’ όλαι ομού να επανιδρύσωμεν την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν, και Αποστολικήν Εκκλησίαν, εν συνυπάρξει εις την Ανατολήν και την Δύσιν, όπως εζώμεν μέχρι του 1054, παρά και τας τότε υφισταμένας θεολογικάς διαφοράς».[14] «Ο αιών του δόγματος παρήλθε».[15] «Καλούμεθα ν’ απαλλαγώμεν του πλέγματος της πολεμικής και της αντιρρήσεως εν τη Θεολογία και να εφοδιάσωμεν αυτήν διά του πνεύματος της ζητήσεως και της διατυπώσεως της αληθείας εν τη αγάπη και τη υπομονή. Ο Χριστιανισμός έχει ανάγκη σήμερον μιάς Θεολογίας της καταλλαγής».[16] 

 Τα παρά πάνω ελάχιστα στοιχεία, τα οποία παραθέσαμε είναι ικανά, πιστεύουμε, να μας δώσουν μια εικόνα περί του ποιός ήταν ο κ. Αθηναγόρας, τον οποίον θα σπεύσουν να εγκωμιάσουν και να εξυψώσουν μέχρι τρίτου ουρανού εντός των προσεχών ημερών οι ομόφρονές του οικουμενιστές. Στο δε ερώτημα που θέσαμε ως τίτλο του άρθρου μας, καλούμεθα όλοι μας (ο κλήρος και ο πιστός λαός του Θεού) να απαντήσωμε. Είμαστε αποφασισμένοι να βαδίσουμε στα χνάρια των αγίων Πατέρων μας, ή στα χνάρια του κ. Αθηναγόρα; Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του. 

[1] Περιοδ. «Εκκλησία», 15 Αυγούστου 1972, σελ. 451.

[2] Περιοδ. «Επίσκεψις», 12 Ιουλίου 1975, σελ. 3.

[3] Περιοδ. «Εκκλησία», 15 Αυγούστου 1972, σελ.408-409.

[4] PG. 60, 611

[5] Αρχ. Ιωάσαφ Μακρή, Ιεράς Μονής Μεγάλου Μετεώρου, Ιστορική αναδρομή της προσεγγίσεως Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών κατά τον 20 ο αιώνα, εν: «Εν Συνειδήσει», Οικουμενισμός Ιστορική και κριτική προσέγγιση, Εκδ. Ιεράς Μονής Μεγ. Μετεώρου, Ιούνιος 2009, σελ. 55. Βλ. και δήλωση του αρχ. Αθηνών Χρυσοστόμου στον «Ορθόδοξο Τύπο», Νοέμβριος 1965.

[6] Αρχ. Μάρκου Μανώλη, Αιρετικός ο Αθηναγόρας, Εφ. «Ορθόδοξος Τύπος», 30 Μαρτίου 2012, σελ. 1,7. Βλ. και άρθρο της εφ. «Εκκλησιαστικός αγών», αδελφότητος «Ο Σταυρός», Μάϊος 1970, φ. 48, σελ. 3,4, με τίτλο «Ομιλεί ο Αθηναγόρας. Αι κατά καιρούς δηλώσεις. Τα μηνύματα και αι ενέργειαι αυτού»

[7] Ευθυμίου Τρικαμηνά, Η διαχρονική συμφωνία των Αγίων Πατέρων για το υποχρεωτικό του του 15ου Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου περί διακοπής μνημονεύσεως Επισκόπου κηρύσσοντος επ’ Εκκλησίας αίρεσιν,  Εκδ. Degiorgio, Τρίκαλα 2012, σελ. 263.

[8] Πρωτ. Γεωρ. Μεταλληνού, Ομότιμου Καθ. Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών, Οι διάλογοι χωρίς προσωπείο,Διαδικτυακός τόπος Ορθόδοξος Λόγος, www.orthodox.net.gr, σελ. 2-3.

[9] Mansi 31A, 885DE. Bλ. και «Πρακτικά της αγίας και Οικουμενικής εν Φλωρεντία Συνόδου», εκδ. Gill, Pontificum Institutum Orientalium, Studiorum, Roma 1953, Vol. V, fasc. II, σελ. 400 (25-53).

  Μ. Εφέσου, Επιστολή τοις απανταχού της γης(…) Χριστιανοίς, CFDS, Ser. A΄, Τομ.Χ, fasc II, σελ.144(29-33).

[10] Οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς, «Περί την μελετωμένην ‘ΜεγάληνΣύνοδον’ της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Υπόμνημα προς την Σύνοδον της Ιεραρχίας της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας», Αθήναι 1977, σελ. 14-17.

[11] Απόσπασμα επιστολής, που στάλθηκε στις 23 Ιανουαρίου 1969 στον αρχ. π. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο και δημοσιεύθηκε στον «Ορθόδοξο Τύπο».

[12] Αρχ. Επιφανίου Θεοδωροπούλου, Άρθρα-Μελέται, Επιστολαί, τ. Α΄, Αθήναι 1981, σσ. 152-153.

[13] Βλ. «Ορθόδοξος Τύπος», φ. 94, Δεκέμβριος 1968.

[14] Εκ του μηνύματός του επί της εορτή των Χριστουγέννων του 1967, ίδ. «Από την πορείαν της αγάπης», σελ. 87.

[15] Βλ. εφ. «Ακρόπολις», 29 Ιουνίου 1963.

[16] Εξ’ ομιλίας του εις την Θεολογική Σχολήν Βελιγραδίου την 12η  Ιουλίου 1967, Βλ. «Έθνος», 13 Οκτωβρίου 1967.

Πηγή

Μέρες πολιτικῆς ἅλωσης… Μέρες ἀλλοτρίωσης… Μέρες Ὀργῆς…

Γράφει ὁ Δρ. Κωνσταντῖνος Βαρδάκας

Κάνει ἡ ἱστορία κύκλους; Καὶ κάνει καὶ διδάσκει καὶ νουθετεῖ αὐτοὺς ποὺ καλοπροαίρετα ξεδιψοῦν ἀπὸ τὰ νάματά της. Ἡ σημειολογία τῶν παραμονῶν τῆς ἅλωσης τῆς ΠΟΛΗΣ  δείχνει νὰ ἀναβιώνει στὸ σημερινὸ  πολιτικὸ-κοινωνικὸ ὑπόστρωμά μας , μὲ ἀποτέλεσμα τὸ παρακάτω παρατιθέμενο κείμενο ποὺ γράφηκε λίγο πρὶν τὸ 1431 νὰ μοιάζει προφητικὸ στὴν εὐρεία διάσταση τοῦ ὄρου.

Σχετικὰ μὲ τὶς συμφορὲς ποὺ ἔπεσαν πάνω μας καὶ ποιὸς εἶναι ὁ σκοπός τους:

Οἱ δυστυχίες ποὺ βρῆκαν τὸ γένος μας, ὅπως βλέπομε, εἶναι ἐν συντομία οἱ ἑξῆς. Οἱ καιροὶ εἶναι ἀπὸ κάθε ἐποχὴ οἱ πιὸ δύσκολοι. Πονηρὲς οἱ ἡμέρες, τὸ τέλος τοῦ χρόνου, τὰ γηρατειὰ τοῦ κόσμου, τὸ ξεψύχισμα τοῦ σύμπαντος. Ἡ ζωὴ μας αὐτὴ εἶναι σύντομη, λανθασμένη καὶ γεμάτη ἀπὸ πικρίες, καὶ τὰ κακὰ ἐκτενέστερα ἀπὸ τὶς θάλασσες. Καὶ νά, οἱ γείτονές μας εἶναι ἐχθροί, ὅσοι δείχνουν φίλοι εἶναι ἄπιστοι, οἱ συγκάτοικοι μας κλέφτες, οἱ υἱοὶ μας ἀνυπάκουοι καὶ οἱ ἁπλοὶ συγγενεῖς χωρὶς στοργή. 

Αὐτοὶ ποὺ καραδοκοῦν νὰ ἐπωφεληθοῦν ἀπὸ τὶς δυσκολίες μας εἶναι πολλοί, μὰ περισσότεροι αὐτοὶ ποὺ μᾶς ἐπιβουλεύονται. Αὐτοὶ ποὺ μᾶς διώκουν καὶ μᾶς πληγώνουν εἶναι πολλοὶ καὶ ἀπὸ πολλὰ μέρη. Κανεὶς καὶ ἀπὸ πουθενά, τολμῶ νὰ πῶ, δὲν ὑπάρχει ποὺ νὰ μᾶς συνοδεύσει στὴ φυγὴ καὶ νὰ....

συμπονέσει μαζί μας. Διασκορπισθήκαμε χωρισμένοι σὲ ὅλες τὶς βασιλεῖες τῆς γῆς. Μᾶς ἐξουσιάζουν καὶ δὲν ἐξουσιάζομε.  Τὴ χώρα μας ξένοι τὴν κατατρώγουν, καὶ δὲν ὑπάρχει κανεὶς νὰ μᾶς βοηθήσει.  Οἱ νέες καὶ οἱ νέοι τοῦ γένους μας δόθηκαν σὲ ἄλλα ἔθνη.  Ὅλη τὴν ἡμέρα τὰ μάτια μας αὐτὰ βλέπουν καὶ τὸ δικό μας χέρι δὲν μπορεῖ νὰ βοηθήσει.  Σὲ μᾶς ἔμεινε μόνο καρδιὰ θλιμμένη, μάτια ποὺ σβήνουν καὶ ψυχὴ ποὺ λιώνει, προβλήματα πάνω στὰ προβλήματα, φροντίδες πάνω στὶς φροντίδες, καὶ αἵματα πάνω στὰ αἵματα παντοῦ.  Χάθηκε ὁ εὐλαβὴς πάνω στὴ γῆ, λείπει ὁ στοχαστής, δὲν βρίσκεται ὁ φρόνιμος. 

Στὰ παλαιὰ παρουσιαζόταν ὁ σοφός, τώρα δὲν ὑπάρχει αὐτὸς ποὺ θὰ κατανοήσει, αὐτὸς ποὺ θὰ διορθώσει, αὐτὸς ποὺ θὰ μᾶς φέρει πίσω. 

Ἡ πληγὴ εἶναι ὁλόσωμη, ἡ ἀρρώστια γενικευμένη, φοβερό το τραῦμα, ἡ συμφορὰ ἀπαρηγόρητη καὶ μεγαλύτερη ἀπὸ κάθε παρακλητικὸ λόγο. Καταφρονήθηκαν τὰ ἐκκλησιαστικὰ πράγματα, σάπισαν τὰ κρατικά, ἀνακατεύονται τὰ μακρινά, συγχέονται τὰ κοντινά.  Τὰ πάνω γίνονται κάτω καὶ τὰ κάτω πάνω.  Οἱ Χριστιανοὶ διώκονται, οἱ ἀσεβεῖς εὐνοοῦνται. Ἀπὸ ἐδῶ μᾶς καταδιώκουν οἱ Ἀγαρηνοί, ἀπὸ ἐκεῖ μας λεηλατοῦν οἱ Σκύθες, ἀπὸ τὰ δυτικὰ οἱ Ἰσμαηλίτες θερίζουν τοὺς καρπούς μας, καὶ ἀπὸ τὰ ἀνατολικὰ οἱ Πέρσες μᾶς ἐκριζώνουν.  Ξεφεύγομε ἀπὸ τὸ δράκοντα καὶ συναντοῦμε τὸ βασιλίσκο, διαφεύγομε ἀπὸ τὸ λιοντάρι καὶ πέφτομε πάνω στὴν ἀρκούδα.  Ὅποιος γλυτώνει ἀπὸ τὸ θάνατο, ὁδηγεῖται στὴ δουλεία, καὶ ὅποιος ἀπαλλαγῆ ἀπὸ τὴ δουλεία παραδίδεται στὴ σφαγή.

 Ὅπου καὶ ὅποτε γίνονται ναυμαχίες στὴ θάλασσα ἢ μάχες στὴ στεριά, λεηλασίες ἢ μετοικεσίες, πάντως ἀκούεται ὅτι ἕνα μέρος ἀπὸ ἐμᾶς χάνεται.  Ὅ,τι συγκεντρώθηκε σὲ οἰκίες, τὸ σκορπίζει ὁ φθόνος, καὶ ὅ,τι διατίθεται γιὰ νὰ βγάλει κέρδος, τὸ ἁρπάζει ὁ ληστής.  Ὅ,τι μπόρεσε νὰ περάσει ἀπὸ τὸν κλοιὸ τῆς πολιορκίας βούλιαξε στὴ θάλασσα. Καὶ ὅ,τι γλῦτωσε ἀπὸ τὸ βυθὸ ἔπεσε στὰ χέρια ληστῶν. Ἐπὶ πλέον ἐπάγωσαν τὰ καλὰ καὶ ἐφύτρωσαν τὰ λυπηρά, παρῆλθαν τὰ δικά μας καὶ ἦλθαν τὰ ἀλλότρια. 

Φαγωθήκαμε, χαθήκαμε, διαφωνήσαμε καὶ ὡς τραυματίες πιὰ καὶ παράφρονες γίναμε ἐκτὸς ἑαυτῶν.  Ἐπιταχύνεται διαρκῶς ἡ πορεία τῶν πραγμάτων μας ὅλο καὶ πρὸς τὸ χειρότερο. Ἀπὸ τὰ μέχρι χθὲς καὶ πρόσφατα ἄριστα ἔθη καὶ γνωρίσματά μας, σήμερα οὔτε ἴχνος δὲν ἀναγνωρίζεται. Καὶ τὰ μέχρι πέρυσι καλύτερα ἀπὸ τὰ ἤθη, φέτος δὲν τὰ διακρίνομε πουθενά.  Μὲ αὐτὸ καὶ μὲ ἐκεῖνο τόσο ἄλλαξαν αὐτά, ποὺ δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ τὰ περιγράψει. 

Καὶ ὅσο μποροῦμε νὰ συμπεράνουμε ἀπὸ τὰ πράγματα περπατᾶμε σὲ ἀγκάθια, στεκόμαστε πάνω σε γκρεμό, βαδίζομε ἀνάμεσά σε φίδια, πορευόμαστε μέσα ἀπὸ παγίδες καὶ περπατᾶμε πάνω σε ἐπάλξεις πόλεων. 

Κάθε ὥρα πόλεμοι, σφαγές, πεῖνες, πνιγμοί, ἀβάσταχτες στενοχώριες. Μυριάδες ἀπὸ γύρω μας οἱ ἀπώλειες, καὶ ἀπὸ παντοῦ φθάνει ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ.  Καὶ ἐμεῖς σὰν νὰ μὴ γίνεται κάτι καινούργιο, παραμένομε ἄπονοι καὶ σκληροί.  Ἀλήθεια ποιὸς σοφὸς θὰ μποροῦσε νὰ διεκτραγωδήσει τὰ δικά μας, ὅπως πρέπει, ἀφοῦ ξεπέρασαν κάθε θρῆνο, καὶ εἶναι πέρα ἀπὸ κάθε κλάμα; Αὐτὰ λοιπὸν καὶ τὰ παρόμοιά τους, συμβαίνουν σὲ μᾶς, ἕνεκα τῶν σχηματισμῶν τῶν ἀστερισμῶν, θὰ μᾶς πῆ ὁ ἀστρολόγος.  Ὁ φυσικὸς θὰ πῆ ὅτι τὰ ὑπομένομε αὐτά, ὡς φυσικὴ ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων, ἐξ αἰτίας τῆς θέσεως μας ἀνάμεσα στοὺς Ἄραβες καὶ τοὺς Σαρακηνούς, τοὺς Ἰσμαηλίτες καὶ τοὺς Σκύθες. 

Ὁ ἄθεος θὰ ὑποστηρίξει, ὅτι ὅλα ἀπὸ μόνα τους τυχαία συμβαίνουν «χύδην καὶ φύρδην». Ὁ εἰδωλολάτρης θὰ ὑποστηρίξει ὅτι ὀφείλονται ὅλα στὴν τύχη καὶ στὸ γραμμένο.  Καὶ ἀκόμα ὁ Ἀγαρηνὸς θὰ πῆ ὅτι αἰτία τούτων εἶναι ὅτι δὲν ἀποδεχθήκαμε τὸν Μωάμεθ*,  ἐνῶ ὁ Ἑβραῖος, ἐπειδὴ πιστεύσαμε στὸ Χριστό.

Καὶ ὁ καθένας ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ἐπειδὴ δὲν ὑποκύψαμε στὴν αἵρεσή του.  Καὶ ὁ ὄχλος τῶν Ἰταλῶν θὰ ὑποστηρίξει ὅτι μᾶς συμβαίνουν αὐτά, ἐπειδὴ δὲν ὑποταχθήκαμε στὸν πάπα. 

Ἐγὼ ὅλους αὐτοὺς τοὺς ἀπορρίπτω, καὶ εἶμαι ἀπόλυτα πεπεισμένος καὶ τὸ ὁμολογῶ εὐθέως, ὅτι δὲν θὰ τὰ παθαίναμε αὐτά, ἐὰν εἴμασθαν δυσσεβεῖς καὶ τελείως ἀπομακρυσμένοι ἀπὸ τὸ Θεό.  Ἐπειδὴ ὅμως εἴμαστε τὸ εὐσεβέστατο γένος ἀπὸ ὅλους τους ἀνθρώπους, στραμμένο κατ’ ἐξοχὴν στὸ Θεό, καὶ θέλομε βέβαια καὶ ἐνδιαφερόμαστε νὰ σωθοῦμε, καὶ αὐτὸ εἶναι γιὰ μᾶς ἡ ὕπαρξη καὶ ἡ ζωή μας, καὶ ὁ λόγος ποὺ ἤλθαμε σ' αὐτὴ τὴ ζωή. Θέλομε ὅμως αὐτὸ νὰ γίνει  μὲ καλοπέραση, μὲ πλοῦτο καὶ πρόσκαιρη δόξα;

Γι' αὐτὸ ὁ Κύριος ποὺ μὲ κάθε τρόπο προετοιμάζει τὴ σωτηρία μας, μᾶς παρέδωσε νὰ ντροπιασθοῦμε σὲ ὅλα τα ἔθνη,  καὶ τὴν πρόσκαιρη αὐτὴ ζωή μας, τὴ ρευστὴ καὶ περαστική, τὴν περιέβαλε μὲ μύρια κακά, μήπως καὶ ἔτσι, ἀκόμα καὶ παρὰ τὴ θέλησή μας, ὁδηγηθοῦμε τελικὰ ἀπὸ αὐτὸν στὴ σωτηρία μὲ κατάλληλο τρόπο. 

(Τὰ πνευματικὰ αἴτια τῆς ἅλωσης τῆς Πόλης. ΙΩΣΗΦ ΒΡΥΕΝΝΙΟΥ  http://www.impantokratoros.gr/ Κεφάλαια ἑπτάκις ἑπτά, κέφ. ΜΣΤ', ἐν Μοναχοῦ Ἰωσὴφ Βρυεννίου, Τὰ Παραλειπόμενα, ἔκδ. Βασιλείου Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη 1991, σέλ. 126-129 Ἐκδόσεις "Ὀρθόδοξος Κυψέλη")

Ποιὸς ἦταν ὁ Ἰωσὴφ Βρυέννιος ὁ συγγραφέας αὐτοῦ τοῦ κειμένου; Ὁ Ἰωσὴφ Βρυέννιος ἦταν λόγιος μοναχός τοῦ 15ου αἰώνα. Μόνασε στὴν Μονὴ Στουδίου. Ὑπῆρξε διδάσκαλος τῆς ἐκκλησίας. Διέπρεψε στὸν βίο καὶ στὸν λόγο του. Ἔγραψε πολλὰ σημαντικὰ συγγράμματα καὶ ἀγωνίστηκε γιὰ τὴν ὀρθοδοξία. Πέθανε μεταξύ τοῦ ἔτους 1431 καὶ 1438. Διετέλεσε διδάσκαλος τοῦ ἐν ἁγίοις μεγάλου πατρὸς ἠμῶν Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, στὶς ἀρχὲς τοῦ 15ου αἱ.  (π. Νικόλαος Ἰωαννίδης, Ἰωσὴφ Βρυέννιος - Βίος, ἔργα, διδασκαλία, 1985).

Τελικὰ αὐτὸς ὁ ἐκκλησιαστικὸς ἄνδρας δίχως νὰ τὸ καταλάβει ἔγγραφε γιὰ τὶς ἡμέρες ποὺ διέρχεται τὸ Ἔθνος του ἐν ἔτει 2014. Μέρες πολιτικῆς ἅλωσης καὶ ἀδιεξόδων, μέρες πονηρές, μέρες ἀδικίας καὶ ὀργῆς  καὶ γιὰ νὰ μᾶς  στηρίξει μᾶς λέει …

«Ὁ ἀσεβὴς ( ἅρπαγας-ἄδικος) φυλάσσεται διὰ νὰ τιμωρηθεῖ κατὰ τὴν ὠρισμένην φοβερὰν ἡμέραν» (Παροιμ. 16,9)

 Καὶ ἐὰν κάποιος ἀπορεῖ καὶ ἀγανακτεῖ λέγοντας, πῶς δὲν τὰ παθαίνουν αὐτὰ καὶ .. ¨οι ἀδιάφοροι μὲ τὰ κοινὰ-ἀμετανόητοι¨..ποῦ ἁμαρτάνουν, ἃς καταλάβει τὸ ἑξῆς: «Ὁ θάνατός τους δὲν εἶναι βασανιστικὸς οὔτε διαρκοῦν οἱ δοκιμασίες τους, δὲν κοπιάζουν ὅπως οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, λοιπὸν δὲν θὰ μαστιγωθοῦν μὲ τοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ μὲ τοὺς δαίμονες» (Ψάλμ. 72, 4-5). 

ΥΓ. "Εὐχαριστοῦμε" τὸν κ. Ἔρτνογαν ποὺ μὲ τὶς βέβηλες προθέσεις του μᾶς κάνει νὰ ἀνασύρουμε ἀπὸ τὴν ἱστορία ἀληθινὰ λόγια καὶ πράξεις μεγάλων ἀνδρῶν. Ἐπίσης τὸν "εὐχαριστοῦμε" γιατί ἀπὸ τὸ κακὸ ποὺ πάει νὰ μᾶς κάνει θὰ βγεῖ μεγάλο καλό… καὶ οὐσιαστικὰ θὰ γίνει δίχως νὰ τὸ καταλάβει ὁ καταλύτης γιὰ τὴν ὁμοψυχία τοῦ ΕΛΛΗΝΑ.

Καὶ ὁ νοῶν νοείτω…
πηγή

Ενα δάκρυ για την αγαπημένη μας Πόλη.

1453..... Η άλωση της Κωνσταντινούπολης. Έπειτα από πολιορκία ενός χρόνου από τους Οθωμανούς Τούρκους, "Η Πόλις  εάλω".

Πηγή

ΤΟ «ΦΑΝΑΡΙ» ΣΥΝΥΠΟΓΡΑΦΕΙ ΠΑΠΙΚΟ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ !

         Νομίζουμε ακόμα οι δυστυχείς ότι υπάρχει Οικουμενικό ορθόδοξο Πατριαρχείο!  Στην πραγματικότητα το «Φανάρι» συνυπογράφει ένα κείμενο, την «Κοινή Δήλωση του Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου και του Οικουμενικού Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου», βγαλμένο κατευθείαν απ’ την κοσμικο-πολιτική διπλωματία τού Βατικανού.  Αρκεί κανείς να προσέξη την ‘απίστευτην’ ομοιότητα, μέχρι ‘κεραίας’, ανάμεσα στο κείμενο του καθολικού ιερέα Ignace de la Potterie «Η αλήθεια στον άγιο Ιωάννη» και στο μέρος τού βιβλίου του που επιγράφεται ως «Συμπέρασμα: “η πάσα αλήθεια”», και το οποίο αναρτήθηκε απ’ τον Αμέθυστο την Τρίτη 27 Μαΐου, και στην παράγραφο 4 της εν λόγω κοινής δήλωσης. 

Αντιγράφουμε για του λόγου το αληθές. -  Γράφει ο καθολικός ιερέας:  «Ποια είναι λοιπόν αυτή η “πάσα αλήθεια” στην οποία μάς οδηγεί το Πνεύμα; Οι πολλαπλές αναφορές στο πρόσωπο του Χριστού σ’ αυτά τα χωρία (16, 13 – 14 – 15) αποδεικνύουν ότι δεν μπορεί παρά να είναι η αλήθεια του Ιησού. Αυτή η αλήθεια όμως δεν είναι απλώς ένα θείο μήνυμα που μεταφέρει ο Ιησούς και προς το οποίο παραμένει ο ίδιος ξένος  (( ! )) : αυτή η αλήθεια “ανήκει σ’ αυτόν”….  Είναι η αποστολή τής αποκάλυψης και ολόκληρο το μήνυμά του· είναι το έργο του της σωτηρίας που οδεύει προς την κορύφωση όταν έλθη η Ώρα· είναι τέλος ο ίδιος ο Ιησούς μέσα στο μυστήριο των σχέσεών του προς τον Πατέρα, ο Ιησούς ως Υιός τού Θεού. Όλα αυτά που η πίστη μάς μαθαίνει για τον Ιησού· όλα αυτά – που αποκαλύπτονται και εσωτερικεύονται μέσω τού Πνεύματος – αποτελούν την «πάσαν αλήθεια”  …….

«… Αυτός ο νόμος τής ανάπτυξης, αυτή η ζωή τής Εκκλησίας καθ’ οδόν προς τα έσχατα και την πληρότητα της αλήθειας, περιγράφεται με εξαιρετικόν τρόπο στη 2^η Σύνοδο του Βατικανού,σε μια θαυμαστή δήλωση, εμπνευσμένη απ’ τον άγιο Ιωάννη: “Η Εκκλησία… τείνει, συντελουμένων τών αιώνων, προς την πληρότητα της θείας αλήθειας, εφ’ όσον ανακεφαλαιώνει στον εαυτό της τον λόγο του Θεού”».

Ας ξαναδιαβάσουμε τώρα με προσοχή την 4^ην παράγραφο της «Κοινής δήλωσης…»:  «… Ταύτα ουδόλως αποτελούν απλήν θεωρητικήν άσκησιν, αλλ’ άσκησιν εν τή αληθεία και τή αγάπη, η οποία απαιτεί διαρκώς βαθυτέραν γνώσιν τών παραδόσεων ενός εκάστου, δια να κατανοήσωμεν αυτάς και να μάθωμεν εξ αυτών. Ούτω βεβαιούμεν δια μίαν εισέτι φοράν ότι ο θεολογικός διάλογος δεν επιζητεί έναν ελάχιστον κοινόν παρονομαστήν, επί τού οποίου να επιτευχθή συμβιβασμός, αλλά πρόκειται μάλλον περί τής εμβαθύνσεως εις την κατανόησιν συνόλου τής αληθείας, την οποίαν ο Χριστός παρέδωκεν εις την Εκκλησίαν Του, μιάς αληθείας, την οποίαν ουδέποτε παύομεν να κατανοώμεν καλλίτερον καθώς ακολουθούμεν τας οδηγίας τού Αγίου Πνεύματος. Ούτω, βεβαιούμεν από κοινού ότι η πιστότης μας εις τον Κύριον απαιτεί αδελφικήν συνάντησιν και αληθή διάλογον. Μία τοιαύτη αναζήτησις δεν μας απομακρύνει από την αλήθειαν· μάλλον, δια της ανταλλαγής τών δωρεών, δια της καθοδηγήσεως του Αγίου Πνεύματος, θα μας οδηγήση εις πάσαν την αλήθειαν (πρβλ. Ιω. 16, 13» !!

               Ναι, ναι! Ποιος μπορεί να αμφιβάλη για το από πού προέρχεται αυτό το «κοινό» κείμενο;  Δεν υπάρχει πια ορθόδοξο «Φανάρι», αδελφοί, απλώς δέχτηκαν να είναι πρωτοδεύτεροι σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο, όπου ‘πρώτος’ θα είναι ο Πάπας. Η ‘προδοσία’ τους είναι απόλυτη. – Εμείς θα τη δεχτούμε;

                 Υ.Γ. :  Κοιτάξτε τη φωτογραφία – αφίσσα  τού ‘εναγκαλισμού’:  ο Φραγκίσκος κάνει το δικό του παιχνίδι, και ο Βαρθολομαίος δέχεται σαν «κοτούλα» τον… επιβήτορά του. Αυτή είναι ίσως και η μοίρα όσων διαλέγουν τον Κοσμοκράτωρα, φορώντας μάλιστα ‘ορθόδοξο’ ράσο!

Αμέθυστος

Δυό Άγιοι Γέροντες μιλούν για την κατάθλιψη…

                                      

Δυο γέροντες της εποχής μας οι οποίοι πάντα συμφωνούσαν στα προβλήματα που μαστίζουν την εποχή μας. Και ο καθένας με τον δικό του τρόπο έδινε τις συμβουλές του…

Έλεγε ο Γέροντας Παϊσιος:
Ο εγωισμός οδηγεί στην λύπη· σ’ εκείνη την λύπη πού δεν είναι κατά Θεόν.
Η κατά Θεόν λύπη οδηγεί στη μετάνοια. Η μη κατά Θεόν λύπη οδηγεί στην απελπισία.

«Ο εγωισμός φέρνει πάντα λύπη και άγχος», Ο πονηρός «θέλει να μας βλέπει λυπημένους και να χαίρεται…το ταγκαλάκι δεν θέλει κανένας να χαίρεται».

Ο εγωισμός ανοίγει την πόρτα στο ταγκαλάκι για να μας εππηρεάσει ρίχνοντάς μας στην Κατάθλιψη και τα διάφορα λεγόμενα «ψυχολογικά προβλήματα».

Έλεγε και ο Γέροντας Πορφύριος:
«Κύριον αίτιον εις την κατάθλιψη και σε όλα αυτά πού τα λένε πειρασμικά, σατανικά, όπως είναι η νωθρότης, η ακηδία, η τεμπελιά, πού μαζί μ’αυτά είναι τόσα άλλα ψυχολογικά, δηλαδή πειρασμικά πράγματα, είναι ότι έχεις μεγάλον εγωισμό μέσα σου».

Κάνει εντύπωση πού ο γέροντας όλα τα ανωτέρω «ψυχολογικά» τα αποκαλεί πειρασμικά, δηλ. δαιμονικά, δηλ. δαιμονικές ενέργειες, δαιμονικές επήρειες.

Ο εγωισμός-υπερηφάνεια πού είναι και η νόσος του διαβόλου είναι η βάση, η αιτία της εισβολής και της δράσης του πονηρού στον άνθρωπο.

Ο διάβολος μπαίνοντας στην ψυχή την γεμίζει με λύπη.

πηγή

Ὅταν συγχωρεῖς, ἄφησε ὅλη τήν ὀργή, ἐξαφάνισε τήν πληγή!

Ὅταν συγχωρεῖς, ἄφησε ὅλη τήν ὀργή, ἐξαφάνισε τήν πληγή!

( Ἅγιος  Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος )

«Ὅταν συγχωρεῖς,

 κερδίζεις περισσότερα ἀπό ἐκεῖνα πού δίδεις»,

λέει χαρακτηριστικά ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Μιλάει ἁπλά, ἐποικοδομητικά, θέλοντας νά μᾶς παιδαγωγήσει σέ μία ἐποχή πού τό "ὀφθαλμόν ἀντί ὀφθαλμοῦ" μοιάζει να ἰσχύει περισσότερο παρά ποτέ. Ἄς παρακολουθήσουμε ὅσα ἐκεῖνος διδάσκει. Μοιάζουν γνωστά κι ἁπλά. Παραμένουν ὅμως στή πράξη δύσκολα καί μακρινά... 

Θέλεις να μάθεις τή σημασία τῆς ἀρετῆς; Τά ἑξῆς παραγγέλλει ὁ Θεός στούς ἀνθρώπους: «Κανείς ἀπό σᾶς ἄς μή διατηρεῖ στήν καρδιά του κακία γιά τόν ἀδελφό του» καί «κανείς ἄς μή συλλογίζεται τήν κακίαν τοῦ ἄλλου». Βλέπεις; Δέν λέει μόνο, συγχώρεσε τό κακό τοῦ ἄλλου, ἀλλά μήν το ἔχεις οὔτε στή σκέψη σου, μή τό συλλογίζεσαι, ἄφησε ὅλη τήν ὀργή, ἐξαφάνισε τήν πληγή. Νομίζεις, βεβαίως, ὅτι μέ τήν ἐκδικητικότητα τιμωρεῖς ἐκεῖνον πού σέ  ἔβλαψε. Γιατί ἐσύ ὁ ἴδιος σάν ἄλλο δήμιο ἐγκατέστησες μέσα σου τό θυμό καί καταξεσκίζεις τά ἴδια σου τά σπλάχνα.

 

Ἔχεις ἀδικηθεῖ πολύ καί στερήθηκες πολλά ἐξαιτίας κάποιου, κακολογήθηκες καί ζημιώθηκες σέ πολλά σοβαρά θέματά σου καί γι’ αὐτό θέλεις νά δεῖς νά τιμωρεῖται ὁ ἀδελφός σου; Καί ἐδῶ πάλι σου εἶναι χρήσιμο νά τόν συγχωρήσεις.  

Γιατί, ἐάν θελήσεις, ἐσύ ὁ ἴδιος νά ἐκδικηθεῖς καί νά ἐπιτεθεῖς ἐναντίον του, εἴτε μέ τά λόγια σου, εἴτε μέ κάποια ἐνέργειά σου, ἤ μέ τήν κατάρα σου, ὁ Θεός ὄχι μόνο δέν θά ἐπέμβει κατ' αὐτοῦ -ἐφόσον ἐσύ ἀνέλαβες τήν τιμωρία του- ἀλλά ἐπιπλέον θά σέ τιμωρήσει ὡς θεομάχο. 

Ἄφησε τα πράγματα στό Θεό. Αύτός θά τά τακτοποιήσει πολύ καλύτερα ἀπ’ ὅ,τι ἐσύ θέλεις. Σέ σένα ἔδωσε μόνο τήν ἐντολή νά προσεύχεσαι γιά τόν ἄνθρωπο πού σέ λύπησε..

 

ΚΑΙ ΑΦΕΣ ΗΜΙΝ ΤΑ ΟΦΕΙΛΗΜΑΤΑ ΗΜΩΝ

ΩΣ ΚΑΙ ΗΜΕΙΣ ΑΦΙΕΜΕΝ ΤΟΙΣ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙΣ ΗΜΩΝ!

πηγή  το είδαμε εδώ

Τό νεοεποχίτικο σήμα τού "Ποταμού"

Η μεγάλη εκκαθάριση έρχεται σύντομα. 
Ετοιμάζεται η έναρξη τού νέου κόσμου τους καί πώς θά είναι αυτός. 

Τό ποταμάκι τού Σταύρακα είναι ένα νεοεποχίτικο κόμμα πού δυστυχώς θέλουν νά μάς επιβάλλουν μέ έναν σατανικό τρόπο καί όποιος έχει πάρει τό μήνυμα άς αντιδράσει . 

Περιμένετε μεγάλες πολιτικές εξελίξεις . 





Διαλεγμένα , όχι τυχαία , τά σύμβολα στό σήμα τού κόμματος τού Σταύρου Θεοδωράκη-βλέπε Σημίτης- αποκαλύπτουν όχι μόνο τόν ρόλο του αλλά και από ποιούς καί ποιούς εξυπηρετεί .

Τί βλέπουμε λοιπόν;
Πρώτα τό Φίδι πού ετοιμάζεται νά δαγκώσει τήν ουρά του .

Δεύτερον τό σύμβολο τού 
Υδροχόοου - τά κύματα- πού εκφράζει τήν Νέα Εποχή.





Πολύ έντεχνα καί διακριτικά σχεδιασμένο τό φιδάκι, θά τό δείτε νά εμφανίζεται κατά αυτόν τόν τρόπο σέ πολλά άλλα νεοεποχίτικα σήματα ή λογότυπα . Είναι ο "Ουροβόρος Όφις" πού άν καί πολλοί θέλουν νά τό συνδέσουν μέ τήν αρχαία Ελλάδα , ξέρουμε πώς αποτελεί ένα σύμβολο πού χρησιμοποιεί η Νέα Τάξη τής παγκοσμιοποίησης γιά τήν ολοκλήρωση τών σχεδίων τους. 

Συνδέστε τόν όφη τού παραδείσου , τόν όφη πού ύψωσε ο Μωυσής σάν σημείο τού θεού τών εβραίων καί τόν όφη τού οποίου ο Χριστός θά πατήσει τήν κεφαλί του καί θά συντρίψει τόν Σατανά


Τά σχέδια τών νεοεποχιτών λοιπόν είναι η νέα τάξη πού θέλουν νά φέρουν πάνω στόν πλανήτη καί πού μέ τό σύμβολο αυτό εννοούν πώς ολα θά κλείσουν τόν κύκλο τους καί ένας νέος κόσμος θά ανατείλει στόν οποίο δέν χωράει τίποτα απ

ό τόν παλιό πού ετοιμάζουν νά καταστρέψουν . Έναν νέο κόσμο πού χωράει μόνο τόν "νέο άνθρωπο" , τόν υπεράνθρωπο τού Νίτσε , ώς μιά νέα φυλή ανθρώπου χωρίς συναίσθημα , ένα υπερλογικό όν "εξέλιξης" τής "πλανητικής αλυσίδος " όπως ευαγγελίζονται οί μασωνικές στοές . 

Σέ αυτόν τόν νέο κόσμο δέν χωράς εσύ ανθρωπάκο. 
Ούτε ο Θεός σου χωράει μέσα σέ αυτόν. 

Γιαυτό άν θέλεις νά είσαι μέσα σέ αυτό τό νέο πού φέρνει η νέα τάξη , θά πρέπει νά απαρνηθείς κάθε τί πού σέ δένει μέ τήν πίστη σου, τήν πατρίδα σου καί τήν οικογένειά σου. Θά πρέπει νά προσκυνήσεις τίς ιδέες τού παγκόσμιου φασισμού , τον ηγέτη πού σού ετοιμάζουν , νά γίνεις ένας διεθνιστής . 

Άν δέν μπορείς μόνος σου , θά φροντίσει τό σύστημα νά σέ βοηθήσει νά αλλάξεις. 

Μέ τά μεταλλαγμένα, μέ τούς αεροψεκασμούς, μέ τούς υπόηχους , αλλά πάνω από όλα μέ τήν μαζοποίησή σου στά μεγάλα αστικά κέντρα πού σέ συγκεντρώνουν γιά νά σέ ελέγχουν. Βέβαια θά πρέπει νά σού πώ καί τήν αλήθεια. 

Μήν πιστεύεις πώς φροντίζουν γιά εσένα καί τά παιδιά σου νά σέ έχουν οπωσδήποτε στόν νέο κόσμο τους. Όχι. Έχει νά φάει πολλούς τό μαύρο σκοτάδι .

Η μεγάλη εκκαθάριση έρχεται σύντομα. Περιμένετε σέ λίγες μέρες νά σάς περιγράψω πότε περίπου ετοιμάζεται η έναρξη τού νέου κόσμου τους καί πώς θά είναι αυτός. 






ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΥΔΡΟΧΟΟΥ
 
Τό σύμβολο πού τόσο καθαρά έχει βάλει τό 'Ποτάμι" , δηλαδή οι δύο κυματιστές γραμμές ανάμεσα στό κεφάλι τού όφη καί τήν ουρά του είναι ηλιου φαεινότερο πώς μάς δείχνει τό τέλος εποχής
καί η αρχή μιάς νέας πού θά συμβεί μέ τόν ερχομό τού Υδροχόου. 

Τού ανθρώπου τής τεχνολογίας. Προσέχτε τό μυστικιστικό συμβολισμό τού ζωοδίου δίπλα. 

Η νεκροκεφαλή πίσω από τόν υδροχόο δείχνει πώς ο παλιός κόσμος θά πεθάνει καί μαζί του θά πεθάνει εκτός από τίς ιδέες του καί πολύς κόσμος.

Γιά νά μήν μακρυγορώ τό ποταμάκι τού Σταύρακα είναι ένα νεοεποχίτικο κόμμα πού δυστυχώς θέλουν νά μάς επιβάλλουν μέ έναν σατανικό τρόπο καί όποιος έχει πάρει τό μήνυμα άς αντιδράσει . 

Περιμένετε μεγάλες πολιτικές εξελίξεις . 



Πηγή  το είδαμε εδώ

Περί της εσώτερης ειρήνης και χαράς

              

«Πρέπει να μάθετε ν’ αγαπάτε τα μικρά πράγματα.

Να προσπαθείτε πάντοτε να είστε λιτοί και απέριττοι σε όλα.

Όταν η ψυχή είναι ώριμη, ο Θεός θα της δώσει ειρήνη.

Ο Κύριος προσβλέπει σε μας και ευαρεστείται όταν λαχταρούμε την ειρήνη Του.

Μέχρι να έρθει η ώρα που η ψυχή θα είναι αρκούντως ώριμη ώστε να δεχτεί τον Κύριο.

Εκείνος μόνο σε ορισμένες περιπτώσεις θα της επιτρέπει να δει και να νοιώσει την πανταχού παρουσία Του και το πλήρωμά Του σε κάθε τι.

Αυτές είναι στιγμές απερίγραπτης χαράς.

Αλλά κατόπιν ο Κύριος αποκρύπτεται από μας και πάλι, προκειμένου να Τον ποθήσουμε και να Τον αναζητήσουμε με όλη μας την καρδιά».

Διδαχές Γέροντος Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα

πηγή

Μάθε να περιμένεις (η αρετή της υπομονής)

Πρέπει να μάθεις να κάνεις υπομονή. Όχι απλώς να λες τη λέξη αυτή στους άλλους, «κάνε υπομονή», ούτε μόνο να τη διαβάζεις σε βιβλία κι ομιλίες, αλλά να ‘ναι κυρίως το προσωπικό σου βίωμα, το χαρακτηριστικό σου. Αξίζει για μερικά πράγματα να περιμένεις. Είναι ανάγκη να περιμένεις. Εργάζεται ο Θεός. Μόνο που έχει τους δικούς του ρυθμούς .Ο Θεός εργάζεται πολύ υπομονετικά. Κι η φύση το ίδιο κάνει. Ένα λουλουδάκι θ’ ανθίσει όταν έρθει η ώρα του. Δες ακόμα την αλλαγή των εποχών.

Παρατήρησε επίσης πώς μεγαλώνει το σώμα μας. Όλα αυτά αλλάζουν, αλλά σε πολύ διαφορετικούς ρυθμούς απ’ αυτούς που μας έχει συνηθίσει η τρελή κοινωνία μας. Αυτό το τρέξιμο, αυτός ο πανικός η ταραχή που μας κάνει όλους τόσο πολύ βιαστικούς, αφήνουν τον Θεό αμέτοχο. Ο Θεός δεν μπαίνει σ’ αυτούς τους τρελούς ρυθμούς μας. Κινείται στους ρυθμούς της δικής του αγάπης και της δικής του υπομονής. Ο Κύριος δεν έχει άγχος, ο Κύριος κινείται ήρεμα.

Μάθε το κι εσύ. Όλα να γίνονται ήρεμα. Ηρέμησε και μάθε να περιμένεις και να μη βιάζεσαι. Μάθε στη ζωή σου, να μη θες να μπαίνει ο Θεός στο δικό σου άγχος άλλωστε να αγχώνεις ακόμα και το Θεό, αλλά προσπάθησε εσύ να μπαίνεις στο κλίμα του Θεού. Στο κλίμα ακριβώς αυτής της υπομονής, της απαντοχής, της ηρεμίας, ώστε να μοιάζεις εσύ στο Θεό κι όχι αυτός σε σένα. Η προσευχή θα σου χαρίσει αυτό το δώρο. Δεν είναι εύκολο να το νιώσεις. Αν θες, κάνε προσευχή να το καταλάβω κι εγώ αυτό και να το ζήσω. Δεν μπαίνει ο Θεός στον τρελό ρυθμό μας. Κι ευτυχώς. Διότι αυτό που ζούμε εμείς είναι κάτι σπασμωδικό κι αρρωστημένο. Πώς αλλιώς να ονομάσεις αυτό το τρεχαλητό που μας πιάνει. Ο Κύριος όμως έχει το δικό του ρυθμό.

Δεν είναι σαν κι εμάς. Εργάζεται, αλλά όχι όπως θέλουμε εμείς. Εμείς θέλουμε εδώ και τώρα. Κι ο Θεός μας λέει , «Γιατί δεν κοιτάτε να διδαχτείτε απ’ τον εαυτό σας; Γιατί δεν κοιτάτε την κατασκευή σας, τη φύση σας, ώστε να κατανοήσετε πώς σας έχω πλάσει; Δεν καταλαβαίνετε ότι σας έχω δώσει αφορμές να θυμάστε την υπομονή; Πότε έμεινες έγκυος; Πριν μήνες. Και πότε θα γεννήσεις το παιδάκι σου; Μετά από εννέα μήνες. Γιατί; Εφόσον το παιδί σου αυτό υπάρχει μέσα από την ίδια στιγμή της σύλληψης, γιατί δεν γεννιέται την άλλη μέρα; Δε θα μπορούσα Εγώ, ο Θεός να κάνω το παιδί να γεννιέται την άλλη μέρα; Ναι, αλλά σε διδάσκω και μ’ αυτόν τον τρόπο, εσένα που θα γίνεις μάνα, να περιμένεις. Και εσένα που θα γίνεις πατέρας, επίσης. Να περιμένεις κι εσύ». Μαθαίνεις την υπομονή…

Από το βιβλίο : «Αγάπη για πάντα – Αθέατα Περάσματα 2»
π. Ανδρέας Κονάνος

Η ζωή της γερόντισσας Γαβριηλίας Παπαγιάννη

  Η Γερόντισσα Γαβριηλία Παπαγιάννη, γεννήθηκε στις 2/15 Οκτωβρίου του 1897 (ημέρα εορτασμού των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης) στην Κωνσταντινούπολη. Ο πατέρας της ήταν εύπορος ξυλέμπορος κι έζησε σε ένα περιβάλλον με πολλές ανέσεις στην Πόλη, στο Φανάρι.
Ήταν ένα χαριτωμένο κοριτσάκι, γεμάτο αγάπη για όλον τον κόσμο.

Τις ημέρες που το αρχοντικό των Παπαγιάννη «δεχόταν» η χαρά της μικρής Αυρηλίας (το όνομά της πριν δεχτεί την μοναχική κουρά) έτρεχε αμέσως για ν’ ανοίξει και να υποδεχθεί εκείνη τους επισκέπτες.

Ήταν το τέταρτο και το τελευταίο παιδί της οικογενείας. Από τα αδέλφια της η μεγάλη, η Βασιλική ήταν εκείνη που της πρωτομίλησε για τον Θεό. Μαζί με τα παραμύθια που της διάβαζε, της έλεγε ιστορίες από το Ευαγγέλιο και την Παλαιά Διαθήκη. Μια μέρα λοιπόν, της είπε ότι ο Θεός είναι «πανταχού Παρών» κι ότι κι αν κάνουμε Εκείνος το βλέπει… Τότε η μικρή Αυρηλία που ήταν 4-5 χρονών τα έχασε και με τρομαγμένη φωνή ρώτησε: « Κι αν πάω και κλειστώ μέσα σ’ εκείνο το ντουλάπι, θα με βρει»; «Ναι» της λέει. «καλά, κι αν γίνω μικρή-μικρή και μπω σ’αυτό το σπιρτόκουτο κι εκεί θα με βλέπει»; «Κι εκεί». Τότε κατάλαβε ότι η ζωή είναι σοβαρή υπόθεση κι ότι δεν μπορούμε να κάνουμε συνέχεια πράγματα του κεφαλιού μας κι αταξίες, μα πρέπει να είμαστε καλά παιδιά γιατί μας βλέπει «Εκείνος που-είναι παντού»! Ξέσπασε τότε σε κλάματα και χώθηκε στην αγκαλιά της αδελφής της. «Δηλαδή , πάει χάθηκα»!!!
Τα χρόνια περνούσαν και η μικρή Αυρηλία αγαπούσε όλον τον κόσμο κι όλος ο κόσμος την αγαπούσε! Μετά το γυμνάσιο, έφρυγε για να συνεχίσει τις Σπουδές της στην Ελβετία στην Σχολή Γεωπονικής του Estavayer-Le-Lacε ιδιαίτερα τα φυτά και κυριολεκτικά μέχρι το τέλος της ζωής της «μιλούσε» μαζί τους και λες κι έβλεπες κάθε φορά την ανταπόκριση τους.

Το 1923 βρίσκεται οικογενειακώς στην Θεσσαλονίκη. Εκεί μπαίνει στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, ως Ακροάτρια στην Φιλοσοφική Σχολή. Μετά το τέλος των σπουδών τις φθάνει στην Αθήνα και η πρώτη της φροντίδα ήταν να πιάσει κάποια δουλειά. Έπιασε λοιπόν δουλειά σε μια ψυχιατρική κλινική όπου παρέμεινε έναν μόνον χρόνο. Έπειτα ακολούθησε η Αγγλία, μόνη με μοναδική περιουσία μια χάρτινη Λίρα Αγγλίας… Η εν Χριστώ περιπέτεια της μόλις άρχιζε… Εκεί βρήκε διάφορες εργασίες ενώ παράλληλα βοηθούσε πλήθος απόρων και ανέργους, επίσης φρόντιζε δωρεάν πολλούς φτωχούς. Κι έρχεται το 1954 , η χρονιά σταθμός στην πνευματική της ζωή. Ήταν 24 Μαρτίου την ημέρα που έφυγε για την άλλη ζωή η μητέρα της. Για κείνη, μόλις άρχιζε η Μεγάλη περιπέτεια της Πίστης στον Χριστό.
Από κει και πέρα ξεκίνησε η μεγάλη ιεραποστολή της στις πέντε ηπείρους της υφηλίου. Το 1954 πήγε στην Ινδία όπου και παρέμεινε 5 χρόνια. Ήταν μεγάλος σταθμός στην ζωή της και η ίδια αγαπούσε ιδιαίτερα την Ινδία. Εκεί βοηθούσε ακατάπαυστα πλήθος λεπρών και αρρώστων και τους έδειχνε απεριόριστη αγάπη! Όλοι την αγαπούσαν και την φώναζαν αδελφή Λίλα. Στο καθημερινό της κουραστικό πρόγραμμα ήταν απαραίτητη η δίωρη ανάγνωση της Αγίας Γραφής και πολλές ώρες προσευχής. Είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό και γι’ αυτό ποτέ δεν κρατούσε χρήματα πάνω της. Όλα της τα έδινε εκείνος, έλεγε, εκείνη το μόνο που έκανε ήταν να αφεθεί στα χέρια Του. Αεροπορικά εισιτήρια, τροφή, κατάλυμα και ότι άλλο της χρειαζόταν της το έδινε ο Θεός. Βοηθούσε πλήθος ανθρώπων ενώ ήταν η αιτία πολλοί άνθρωποι να βαφτιστούν Ορθόδοξοι. Ποτέ δεν μιλούσε σε άλλους για τον Χριστό αν δεν της το ζητούσαν οι ίδιοι. Έκανε σημαντικές γνωριμίες (Μητέρα Τερέζα, Sivananda, Baba Amte).
Την καλούσαν σε διάφορες χώρες για να μιλήσει για τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό και πραγματικά άφηνε τα πλήθη άλαλα. Μετά την Ινδία βρέθηκε στα Ιμαλάια για έναν χρόνο με λιτή τροφή, μόνη μόνω τω Θεώ, σε ώρες ατελείωτης προσευχής. Η ίδια έλεγε αργότερα ότι εκείνο τον χρόνο έζησε τον ησυχαστικό μοναχισμό χωρίς καν να το γνωρίζει!

Πίστευε πλέον ότι έκανε το θέλημα του Θεού όταν ξαφνικά της ήρθε το μήνυμα από τους αγγέλους όπως η ίδια έλεγε, «τώρα είσαι σε θέση να πας για Μοναχή». Τότε κατάλαβε ότι ο μοναχισμός είναι ένας ιδιαίτερος και ανώτερος τρόπος ζωής. Η ίδια άφησε το θέμα ανοιχτό και πίστευε ότι ο Θεός για άλλη μια φορά θα την οδηγούσε. Συναντήθηκε λοιπόν με έναν κύριο ο οποίος της ζήτησε να την συνοδεύσει στην Βηθανία σ’ ένα μοναστήρι. Τα ναύλα για άλλη μια φορά βρέθηκαν με θαυματουργικό τρόπο κι έτσι πήγε στην Βηθανία, σε ηλικία 62 ετών(!)όπου ξεχώρισε για την αγάπη και την υπομονή της. Κι εκεί που νόμιζε ότι αυτή θα ήταν πλέον η ζωή της άρχισε πάλι τα ταξίδια για να βοηθήσει, να μιλήσει για τον Χριστό και να αγαπηθεί από όλον τον κόσμο. Ακολουθεί η Αθήνα όπου έκανε εγχείρηση για να θεραπευτεί από την 100% τύφλωση του αριστερού ματιού της. Όταν έγινε η εγχείρηση «εγένετο φως». Παρέμεινε στην Αθήνα στην Ιερά Μονή Ευαγγελίστριας, την Νέα Ιερουσαλήμ όπως η ίδια έλεγε. Μέσα από το μοναστήρι αλληλογραφούσε και βοηθούσε πολλούς ανθρώπους. Ακολουθεί η Αφρική, η Αθήνα, όπου έμεινε στο σπίτι των αγγέλων όπως το αποκαλούσαν τα πνευματικά της παιδιά, όπου κάθε μέρα δεχόταν πονεμένους ανθρώπους και τους βοηθούσε, η Αίγινα και η Λέρος, όπου και εκοιμήθη σε ηλικία 95 ετών, στις 28 Μαρτίου του 1992 ανασηκώνοντας τα χέρια της στον ουρανό… Εκείνη την στιγμή τα πνευματικά της παιδιά άκουσαν καθαρότατα μια νεανική φωνή να τραγουδά μια μελωδία άγνωστη, χαρμόσυνη, Αγγελική… Αυτό κράτησε μόλις λίγα δευτερόλεπτα και μετά μια σιωπή πλημμύρισε το κελί της…
Όλες οι καμπάνες της Λέρου χτυπούσαν πένθιμα και στην κηδεία της παρευρέθη πολύς λαός. Εψάλλη η Εξόδιος Ακολουθία για Μεγαλόσχημο Μοναχή και την ώρα που την συνοδεύσανε Μοναχές στον τάφο ο Δεσπότης θέλησε να δει για τελευταία φορά το πρόσωπο της. Κανείς δεν ανέπνεε. Όσοι το είδανε, κάνανε τον Σταυρό τους και λένε ότι δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν το πρόσωπο του ανθρώπου που είδανε…

Η Γερόντισσα Γαβριηλία ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος με απεριόριστη αγάπη προς τον πλησίον. Αξιώθηκε επίσης και της απόκτησης του διορατικού χαρίσματος. Έλεγε ότι κάποτε οι άγγελοι της είπαν ότι αυτό που μετράει πιο πολύ είναι το ποσόν και το ποιόν της αγάπης που δίνεις στους άλλους χωρίς διακρίσεις! Όλοι την ρωτούσαν πως ήταν δυνατόν να αγαπάει τόσο πολύ ακόμα και τους αγνώστους και πως ήταν δυνατόν να κάνει υπακοή σε όλον τον κόσμο και να ταξιδεύει συνεχώς για να βοηθήσει έστω και έναν μόνο άνθρωπο. Δίκαια λοιπόν η ζωή της χαρακτηρίζεται ως η ασκητική της αγάπης! Κάποτε την είχε χαρακτηρίσει ένας ξένος ιεραπόστολος «κακή χριστιανή», γιατί σε αντίθεση με τους άλλους ιεραπόστολους στην Ινδία, άλλων θρησκειών που γνωρίζανε πολλές ντόπιες διαλέκτους εκείνη δεν ήξερε καμία και μιλούσε μόνο Αγγλικά και αυτή του απάντησε ότι ξέρει πέντε γλώσσες: Η πρώτη είναι το χαμόγελο, η δεύτερη τα δάκρυα, η τρίτη είναι το άγγιγμα, η τέταρτη είναι η προσευχή και η πέμπτη είναι η αγάπη. Μ’ αυτές τις πέντε γλώσσες γύριζε όλον τον κόσμο. Τότε ο ιεραπόστολος της ζήτησε να ξαναπεί αυτές τις «πέντε γλώσσες» για να της γράψει…
πηγή  το είδαμε εδώ

Τέσσερις θρύλοι για την Αλωση της Κωνσταντινούπολης

Τέσσερις θρύλοι υπάρχουν για την Αλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς Τούρκους στις 29 Μαϊου 1453, με πρώτο και καλύτερο αυτόν για τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά.

1. Ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ

Οταν μπήκαν οι Τούρκοι στην Πόλη, άγγελος Κυρίου άρπαξε το βασιλιά και τον πήγε σε μια σπηλιά βαθιά στη γη κάτω, κοντά στη Χρυσόπορτα. Εκεί μένει μαρμαρωμένος ο βασιλιάς και καρτερεί να κατεβεί ο άγγελος στη σπηλιά, να τον ξεμαρμαρώσει. Και θα σηκωθεί πάλι ο βασιλιάς και θα μπει στην Πόλη και θα διώξει τους Τούρκους ως την Κόκκινη Μηλιά.

2. Ο ΠΑΠΑΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ

Την ώρα που μπήκαν οι Τούρκοι στην Αγια-Σοφιά δεν είχε τελειώσει ακόμα η λειτουργία. Ο παπάς που έκανε τη λειτουργία πήρε αμέσως το Αγιο Δισκοπότηρο, ανέβηκε στα κατηχούμενα, εμπήκε σε μια θύρα και η θύρα έκλεισε αμέσως. Είναι θέλημα Θεού ν΄ ανοίξει μόνη της η θύρα, όταν έλθει η ώρα, και θα βγει από κει ο παπάς, να τελειώσει τη λειτουργία στην Αγια-Σοφιά, όταν θα πάρουμε πίσω την Πόλη.

3. Η ΑΓΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ

Την μέρα που πάρθηκε η Πόλη, έβαλαν σ΄ ένα καράβι την Αγια Τράπεζα της Αγια-Σοφιάς, να την πάει στην Φραγκιά, για να μην πέσει στα χέρια των Τούρκων.Εκεί όμως στη θάλασσα του Μαρμαρά άνοιξε το καράβι και η Άγια Τράπεζα εβούλιαξε στον πάτο. Στο μέρος εκείνο η θάλασσα είναι λάδι, όση θαλασσοταραχή και κύματα κι αν είναι γύρω. Και το γνωρίζουν το μέρος αυτό από τη γαλήνη, που είναι πάντα εκεί, και από την ευωδία που βγαίνει. Πολλοί μάλιστα αξιώθηκαν να την ιδούν στα βάθη της θάλασσας.

4. ΤΑ ΨΑΡΙΑ ΤΟΥ ΜΠΑΛΟΥΚΛΗ

Την ημέρα που έπεσε η Πόλη ένας γέροντας τηγάνιζε ψάρια, και όταν του είπαν «Εάλω η Πόλις», είπε πως για να πιστέψει πως έπεσε η Πόλη, έπρεπε να βγουν τα ψάρια από το τηγάνι. Και Ω! του θαύματος, έτσι έγινε. Πότε άραγε θα ολοκληρωθεί το τηγάνισμα των ψαριών που είναι τηγανισμένα μόνο από την μία τους πλευρά;

Πηγή