Αγία μάρτυς Ία

γία μάρτυς Ία (Μνήμη 4 Αυγούστου & 11 Σεπτεμβρίου)

1.  Κατά το πεντηκοστό τρίτο έτος της βασιλείας του[1], ο βασιλιάς των Περσών Σαβώριος ανέβηκε στα κάστρα και τα σύνορα των Ρωμαίων κάνοντας εκστρατεία με το στρατό του. Έφτασε δε και σ’ ένα κάστρο που λεγόταν Βιζαϊδέον[2], και κατόρθωσε να το κυριεύσει και να γίνει κάτοχός του και να καταστρέψει τα τείχη του. Όχι δε μόνον αυτό, αλλά θανάτωσε εκεί με τα ξίφη και πλήθος Ρωμαίων και συνέλαβε περίπου πενήντα χιλιάδες[3] άνδρες και γυναίκες, μαζί με τον επίσκοπο Ηλιόδωρο και τους γηραλέους πρεσβυτέρους Δόσσα και Μαρεάβη[4] και άλλους πρεσβυτέρους και διακόνους, άνδρες αγιότατους, όπως επίσης και ομάδα αγίων μοναχών και παρθένων μοναζουσών, τους οποίους πήρε όλους αιχμαλώτους.

Καθώς τους οδηγούσαν στη χώρα των Ουζαϊνών[5], έφτασαν σε σταθμό που λεγόταν Βισακέρ. Εκεί ο αγιότατος επίσκοπος Ηλιόδωρος αρρώστησε, κι επειδή έμελλε να πεθάνει, χειροτόνησε επίσκοπο στη θέση του τον θεοσεβή πρεσβύτερο Δόσσα. Επίσης και το θυσιαστήριο[6] που είχε πάρει όταν έφευγε στην αιχμαλωσία, το παρέδωσε στον οσιότατο Δόσσα για να λειτουργεί σ’ αυτό οσίως και δικαίως και αμέμπτως ενώπιον του Κυρίου. Και ο θεοφιλέστατος Ηλιόδωρος ανεπαύθη εν Κυρίω.

2. Το Ιερό λείψανό του κηδεύτηκε εκεί από τους Χριστιανούς με πολλή τιμή και δόξα. Καθώς λοιπόν προχωρούσαν στο δρόμο, φεύγοντας από τα μέρη εκείνα, συναθροίστηκαν σε κάποιο μέρος κι έψαλλαν και υμνούσαν δοξολογώντας τον άγιο Θεό, και καθημερινά εκτελούσαν αυτή τη λατρευτική διακονία. Οι μάγοι όμως πλημμύρισαν από θυμό επειδή αυτοί έψαλλαν και λάτρευαν τον Χριστό τον Θεό μας, οι καρδιές και οι ψυχές τους ταράχθηκαν φοβερά και άρχισαν να κακολογούν και να συκοφαντούν τους Χριστιανούς που λάτρευαν τον Θεό στον αρχιμάγο Αδελφέρ, ο οποίος και πρωτύτερα είχε γίνει αίτιος αιματοχυσιών πολλών Χριστιανών και αθλοφόρων Μαρτύρων του αγίου Θεού που μαρτύρησαν στην Ανατολή.

Και ο Αδελφέρ, οπλισμένος με τα όπλα του διαβόλου, παρουσιάστηκε στο βασιλιά και του είπε: «Αγαθέ βασιλιά, υπάρχει κάποιος στους αιχμαλώτους, αρχηγός των Χριστιανών, που λέγεται Δόσσας· αυτός προσελκύει πολλά πλήθη από τους αιχμαλώτους, άνδρες και γυναίκες, ομόπιστους και ομόφρονες μ’ αυτόν, και λοιδορούν την εξουσία σου και βδελύσσονται τη βασιλεία σου· αυτό το διαπράττουν καθημερινά. Τους παρήγγειλα να μη κάνουν έτσι, αλλά δεν παύουν μάλιστα περισσότερο ατιμάζουν τη βασιλική σου μεγαλειότητα και βλασφημούν όχι λίγο τους θεούς των Περσών». Όταν άκουσε αυτά ο βασιλιάς, διέταξε να αποκόψουν την κεφαλή του μακαρίου επισκόπου Δόσσα.

3. Μετά την άθληση του μακαρίου επισκόπου Δόσσα, κατηγορήθηκε η δούλη του Θεού Ία, αιχμάλωτη και αυτή, ότι έχει πολύ ζήλο για την πίστη του Σωτήρα μας Χριστού. Πράγματι, ήταν εξασκημένη με ακρίβεια στις άγιες Γραφές για τον πόθο που είχε στον Δεσπότη Χριστό· φλογιζόμενη δε από την αγάπη του Χριστού εναντιωνόταν σε κάθε αντίπαλο και εχθρό του χριστιανικού λαού, αντιπαραθέτοντας και διδάσκοντας το λόγο του Χριστού και σπέρνοντας στην ακοή τους τη διδασκαλία του Θεού. Πολλούς λοιπόν από την πλάνη της ειδωλολατρίας τους έστρεφε προς τον Χριστιανισμό. Εκείνο δε τον καιρό εγκαταστάθηκε στη χώρα των Ουζαϊνών και οδηγούσε πολλούς στον Χριστό. Η Αγία αυτή πλησίαζε συνεχώς τις γυναίκες με αγάπη και τις δίδασκε το λόγο του Θεού και τις νουθετούσε και τις ενίσχυε με λόγια από τις άγιες Γραφές. Οι γυναίκες, βλέποντας την πραότητα της αγίας Ίας και ακούγοντας τα χαριτωμένα της λόγια, τη δέχονταν με ευχαρίστηση και ανέφεραν γι’ αυτή στους άνδρες τους, διηγούμενες τις διδαχές και τους λόγους της Αγίας.

4. Όταν τις άκουσαν οι άνδρες τους, οργίστηκαν πολύ, και λέγοντας ο ένας στον άλλο τα λόγια που είπε η άγια Ία στις γυναίκες τους, πρόσθεταν ότι «Αυτή η γυναίκα με τα μάγια της αποστρέφει και αποξενώνει από εμάς τις γυναίκες μας». Με μία γνώμη λοιπόν όλοι, παρουσιάστηκαν στο βασιλιά και είπαν: «Αγαθέ βασιλιά μας, να ζεις στους αίώνες. Ανάμεσα στους αιχμαλώτους, η εξουσία σου έφερε και μία γυναίκα από το γένος των Ρωμαίων, η οποία κάνει μαγείες σ’ αυτή τη χώρα που ανήκει στη βασιλεία σου, και απομακρύνει πολλές ψυχές από την προσκύνηση των θεών διότι ατιμάζει τους θεούς μας και καταφρονεί όλους τους νόμους σας».

Όταν άκουσε αυτά ο βασιλιάς, οργίστηκε πολύ και με πολύ θυμό διέταξε να έρθουν δύο αρχιμάγοι, που ο ένας ονομαζόταν Αδερσαβώρ και ο άλλος Αδελφέρ, και τους είπε: «Εκείνη την οποία καταγγέλλουν, αν μεν προσκυνεί τους θεούς και τιμά τον ήλιο και τη φωτιά και το νερό και την εξουσία μου, και αν δεν πράττει πιά τη μαγεία που διδάσκει, ας κατοικήσει στη χώρα αυτή και ας έχει τιμή από εμάς· αν όμως δεν προσκυνεί τους θεούς και τη φωτιά και το νερό όπως διατάζουν οι θεοί μας και οι νόμοι μας, να της επιβάλετε κάθε είδους τιμωρία».

5.   Μόλις έλαβαν αυτή τη διαταγή, βγήκαν και πρόσταξαν να συλληφθεί η αγία δούλη του Θεού. Όταν την έφεραν, τη δέχθηκαν με κραυγές και θόρυβο και της είπαν: «Χριστιανή είσαι;». Η Αγία αποκρίθηκε: «Χριστιανή είμαι». Και οι παράνομοι της είπαν: «Πρέπει να θανατωθείς, διότι είπες πως είσαι Χριστιανή». Η δε αγία Ία φώναξε με ιερό ζήλο και είπε: «Χριστιανή είμαι και τον ένα ζώντα Θεό υπηρετώ που δημιούργησε κάθε ύλη, από τον οποίο κατασκευάστηκαν και αυτοί που τους λέγετε θεούς σας, ο ήλιος δηλαδή και η σελήνη, η φωτιά και το νερό· όλα είναι έργα των χειρών Του».

6.   Διέταξαν τότε να γδύσουν την αμνάδα του Χριστού, κι έβαλαν σχοινιά στα χέρια και τα πόδια της και πέντε άνδρες πολύ δυνατοί τραβούσαν κάθε μέλος της, ενώ άλλοι άνδρες νέοι με σαρακηνικά μαστίγια χτυπούσαν και καταπλήγωναν το σώμα της. Η δε άγια Ία έψαλλε ωδή στον Κύριό της και υψώνοντας στον ουρανό τα μάτια Τον επεκαλείτο με παρρησία λέγοντας: «Κύριε ‘Ιησού Χριστέ, Υιέ του αληθινού Θεού, ενδυνάμωσε τη δούλη Σου σε τούτο τον αγώνα στον οποίο τώρα εισήλθα, και λύτρωσέ με από τους λύκους που με κατασπαράζουν».

7. Όταν χτυπήθηκε τόσο, ώστε να μη μπορεί να μιλήσει, διέταξαν να τη ρίξουν στη φυλακή. Και μετά από δύο μήνες διέταξαν και οδηγήθηκε μπροστά τους η άγια “Ια, και της είπαν: «Τι είχες στο νου σου τόσο καιρό στη φυλακή; Μήπως νουθέτησες τον εαυτό σου να θυσιάσεις στους θεούς και να σέβεσαι το βασιλιά και τη φωτιά και τον ήλιο, για να κατοικήσεις στη χώρα αυτή και να λάβεις από μας δωρεές και μεγάλα χαρίσματα, ώστε να τιμηθείς σύμφωνα με την απόφαση του βασιλιά των βασιλέων, η παραμένεις Χριστιανή;». Τότε η πιστότατη και αγία αποκρίθηκε και είπε: «Εγώ είχα το νου μου στο να αγωνιστώ με δύναμη στη χάρη στην οποία με κάλεσε ο Θεός και να μην ανταλλάξω τον Θεό μου τον αληθινό με τους νομιζόμενους θεούς· δεν προσκυνώ τα μάταια που σεις σέβεσθε». Μετά την ερώτησαν: «Ακόμη παραμένεις στο φρόνημα των Χριστιανών;». Αυτή αποκρίθηκε και τους είπε: «Χριστιανή είμαι και θεό αληθινό σέβομαι και προσκυνώ».

8. Όταν άκουσαν αυτά οι αρχιμάγοι, με οργή και πολύ θυμό διέταξαν να φέρουν από τον κήπο σαράντα γερά κλαδιά ροδιάς ακαθάριστα· και την τάνυσαν δώδεκα άνδρες και τη χτυπούσαν σκληρά μπροστά και πίσω. Και από το σώμα της έρρεε το αίμα στη γη, όπως και οι σάρκες της, μέχρις ότου γέμισαν αίματα αυτοί που την κρατούσαν. Βλέποντας ότι είναι όλη αρματωμένη και ότι οι σάρκες της κατέπεσαν, διέταξαν να την πάρουν σαν £να πτώμα και να τη ρίξουν στη φυλακή. Μετά έξι μήνες οι αρχιμάγοι διέταξαν να φέρουν σ’ αυτούς

Είπαν οι αρχιμάγοι: «Είναι αληθινά λοιπόν όσα ακούστηκαν για σένα, ότι διδάσκεις στη χώρα αυτή εναντίον του βασιλιά των βασιλέων;». Η Αγία αποκρίθηκε: «Αν κάτι ειπώθηκε για μένα υπέρ του Χριστού, αληθινό είναι· εγώ ασφαλώς κηρύττω τον ένα και μοναδικό Θεό στους ανθρώπους, για να μετανοήσουν και να επιστρέψουν προς Αυτόν από τα πονηρά έργα τους, καθώς διδάσκουν οι άγιες Γραφές μας». Όταν οι αρχιμάγοι άκουσαν αυτά, θύμωσαν όχι λίγο και διέταξαν τους υπηρέτες κι έφεραν μεγάλα καλάμια, που τα έσχισαν, και τα έμπηξαν σ’ όλο το σώμα της Αγίας και την έσφιξαν με λεπτά σχοινιά, μέχρις ότου οι αρθρώσεις και τα μέλη της έκαναν κρότο. Διέταξαν έπειτα να τραβήξουν ένα-ένα τα καλάμια από το σώμα της.

10. Έτσι οι σάρκες και το αίμα της έρρεαν κάτω στη γη, μέχρι που φάνηκαν τα κόκκαλα και τα εντόσθιά της. Μετά δέκα ημέρες διέταξαν να τανύσουν την Αγία και με χάλκινες βέργες κατατσάκισαν τα κόκκαλά της. Κι εκείνη την ώρα κείτονταν στο έδαφος σαν νεκρή μπροστά τους· διέταξαν τότε να φέρουν πιεστήριο (πρέσσα) και να τη βάλουν σ* αυτό, και γύρω της άνδρες έσφιγγαν για πολύ, μέχρις ότου τα μέλη της αποκόπηκαν από το σώμα κι έπεσαν κάτω.

11. Βλέποντας ότι ήταν πια άλαλη και τα μέλη της διαλύθηκαν κι έπεσαν, διέταξαν να αποκοπεί με ξίφος η κεφαλή της. Πρόσταξαν δε στους φύλακες να φρουρήσουν το λείψανο της για να μη την ενταφιάσει κανείς, μέχρις ότου τα όρνεα κατέβουν και φάγουν το σώμα της, επειδή οι Πέρσες δεν είχαν τη συνήθεια να θάβουν τους νεκρούς, για να μη μολύνεται, λέει, η γη. Μερικοί όμως Χριστιανοί έδωσαν κρυφά χρήματα κι εξαγόρασαν από τους φύλακες το λείψανο της αγίας Ίας και το κήδεψαν με τιμή, όπως έπρεπε[7]. Μαρτύρησε δε η αγία Ία στην επαρχία των Ουζαϊνών της Περσίας, στις 5 Αυγούστου[8], ενώ βασίλευε στους Πέρσες ο Σαβώριος, και σ’ εμάς βασίλευε ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, στον οποίο ανήκει η δόξα και το κράτος στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

Σημειώσεις:

1.      Το 362.

2.     Πιο ορθά «Βηθζαβδαί». Ο Σωζόμενος το αποδίδει «Ζαβδαίον χωρίον». Ήταν οχυρό στα σύνορα Περσών-Ρωμαίων. Ο Σαβώριος προσπάθησε να το κυριεύσει μαζί με τη Νίσιβη διότι του άνοιγαν τις πύλες της Μεσοποταμίας και της Αρμενίας αντίστοιχα. Το κατόρθωσε το 360. Η απαγωγή του πληθυσμού έγινε μετά δύο χρόνια.

3.     Σύμφωνα με το συριακό κείμενο, αλλά και το ελληνικό Μηναίο, οι αιχμάλωτοι ήταν εννιά χιλιάδες.

4.     Η μνήμη τους εορτάζεται 9 Απριλίου.

5.     Χώρα των Ουζαϊνών–Βεθουζά.

6.     Προφανώς φορητό, ίσως αντιμήνσιο.

7.     Το λείψανο της αγίας Ίας μετά το διωγμό μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, σε ναό που κτίστηκε προς τιμήν της έξω από τη Χρυσή Πύλη. Ο ναός αυτός ανακαινίστηκε αργότερα από τον Ιουστινιανό (Προκόπιος, Περί κτισμάτων I, 9). Το IB’ αιώνα καταστράφηκε κατά την άλωση της Πόλης από τους Λατίνους, οπότε το λείψανο μεταφέρθηκε στη Μονή των Μαγγάνων. Σε χειρόγραφο του ΙΔ’ αιώνα σώζεται εγκώμιο της Αγίας, γραμμένο επί της βασιλείας Ανδρονίκου (1282-1328). Ο συγγραφέας του Μακάριος, Ιερομόναχος της Μονής των Μαγγάνων, μαρτυρεί ότι το λείψανο, μετά από δέκα σχεδόν αιώνες, παρέμενε άφθορο, όπως το είχε δει πολλές φορές ο ίδιος (Patrologia Orientalis 2, 1905, σελ. 462-473).

8.    Η μνήμη της εορτάζεται 4 Αυγούστου και επαναλαμβάνεται 11 Σεπτεμβρίου. Μάλλον εννοεί ομάδα τοπικών Αγίων και όχι τους γνωστούς Μάρτυρες της Σεβάστειας, προγενέστερους κατά μισό αιώνα (9 Μαρτίου 320).

Πηγή: Μέθη Χριστού, Μάρτυρες στην Περσία του Σαβωρίου (Πρωτότυπο κείμενο – Μετάφραση), Μετάφραση Δημήτριος Χρισταφακόπουλος, Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», § Μαρτύριο της αγίας μάρτυρος Ίας, Έκδοσις Ά, Θεσσαλονίκη 1989. 

τρικυμισμένες ψυχές

Ο Χριστός, όπως γνωρίζουμε, εκτός απ’ τις τρικυμισμένες απ’ τους ανέμους θάλασσες θεράπευε και τις τρικυμισμένες απ’ τους δαίμονες ψυχές.
Σε μια τέτοια θεραπεία, τη θεραπεία του σεληνιαζόμενου νέου, αναφέρεται και η ευαγγελική περικοπή της 10ης Κυριακής Ματθαίου. Η ηλεκτρονική της διεύθυνση είναι:

Ευχαριστώ για την ακρόαση
παπα-Ηλίας

Ο ΞΕΝΟΣ ΠΟΥ ΔΕΧΟΜΑΙ, Ο ΞΕΝΟΣ ΠΟΥ ΓΙΝΟΜΑΙ

«Με τρομάζει η ομορφιά σου. Σε πεινάω. Σε διψάω. 

Σου δέομαι: Κρύψου, γίνε αόρατη για όλους, ορατή μόνο σ’ εμένα». 

(Γιάννης Ρίτσος, «Σάρκινος Λόγος») 

Αν η άσαρκη πραγματικότητα που αναλώνεται στα μετόχια της άρνησης της επέκτασης του εαυτού στον άλλον, κατάφερνε να εισχωρήσει στην αχώρητη αγάπη του Σαρκωμένου Λόγου, τότε κάθε ένας που είναι ξένος, διαφορετικός, αυτός ο άλλος της κοινωνικής πραγματικότητας, θα γινόταν ο ξένος μου. 

Είναι γεγονός πως η άσαρκη παρουσία του Τριαδικού Θεού και η αχώρητη ύπαρξη Του στη ζωή της ιστορίας, στη ζωή της ανθρωπότητας, απομάκρυνε τον άνθρωπο από τον Ίδιο και παρουσίαζε στο θολό τοπίο της ανθρώπινης ζωής, έναν Θεό της ομίχλης θα λέγαμε. Έναν Θεό που παρά τη διαβεβαίωση του ότι υπάρχει, δεν εμφανίζεται μα περισσότερο με τραγικό πολλές φορές τρόπο, ξεγελά τον άνθρωπο με την ανύπαρκτη «ειρήνη» και «ευδοκία». Η φανέρωση δεν προϋποθέτει κατ’ ανάγκη τη θέληση του άλλου ως απαραίτητη έκφραση, έκφραση πόθου, ελπίδας. Δεν αναγκάζει, μα ούτε εκβιάζει. Αντίθετα κινείται πέρα από τη λογική αναγκαιότητα και την ασυνείδητη κορύφωση της φανέρωσης. 

Έτσι λοιπόν ο Τριαδικός Θεός ως άσαρκος και αχώρητος, καταλήγει να κινείται προς τον άνθρωπο. Κι αυτό είναι που διαφέρει την ορθοδοξία της ανατολής από τις θρησκείες του Freud, Frazer και των άλλων. Αυτό το γεγονός της φανέρωσης αποκαλύπτει σε όλο του το μεγαλείο την Αποκάλυψη ως εμπειρική μετοχή κι όχι ως εννοιοκρατική αντίληψη. Η συνειδητοποίηση και η ελάχιστη αντίληψη αυτού του κενωτικού γεγονότος, φανερώνεται στους λόγους του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου που με εξαίσιο τρόπο γράφει πως «ο άσαρκος σαρκούται, ο ων γίνεται, ο αόρατος οράται, ο αναφής ψηλαφήται, ο άχρονος άρχεται». Η άθλια φύση του ανθρώπου που αμαύρωσε την κατάσταση της κατ’ εικόνα υπάρξεως του και σύνδεσης με τον Θεό, αξιώνεται. Και αξιώνεται «ίν’ εγώ πλουτίσω την αυτού Θεότητα», «καθώς ο πλουτίζων πτωχεύει, πτωχεύει γαρ την εμήν σάρκαν», κατά τον ίδιο ιερό Πατέρα. 

Είναι άπειρη η βίωση δύο συναισθημάτων χρήσιμων για την πορεία του λόγου. Η συνειδητοποίηση και η συγκίνηση.Από τη μία η συνειδητοποίηση αυτού του χωρίς προηγούμενο κατά τα ανθρώπινα «αδειάσματος» της «φύσεως» του Θεού και από την άλλη η συγκίνηση για την επαναφορά στην αρχική ομορφιά της δόξης. Κι εδώ να σημειωθεί πως ο Τριαδικός Θεός δεν ήταν εξαναγκασμένος, ούτε υποχρεωμένος να κινηθεί προς τον άνθρωπο από αγάπη. Όμως η φιλανθρωπία Του, ανέτρεψε ακόμη και την πιο αισιόδοξη ελπίδα. Ο Θεός βγαίνει από τη βεβαιότητα της υπάρξεως Του και ξενοδοχεί μία φύση που η σύνολη αντίληψη έθετε ως κάτι το αμαρτωλό και ανίερο. Βγαίνει από τον εαυτό του, παραμένοντας ταυτόχρονα ο εαυτός του. Και όπως σημειώνει ο ακαδημαϊκός Χ. Σταμούλης «έγινε ο ίδιος ξένος και αλήτης, έτσι ώστε δια της ‘’συμπαθείας’’ και της οικειότητας να φανερώσει το μυστήριο της αγάπης που φτάνει μέχρι το Σταυρό». 

Και η κένωση αυτή, αυτό το «γέμισμα» του Θεού που έγινε άδειασμα και το άδειασμα του ανθρώπου που έγινε γέμισμα, έγινε από έρωτα. Ένας έρωτας που φτάνει πράγματι μέχρι το Σταυρό, αφού «ο εμός έρως εσταύρωται» κατά τον Διονύσιο Αρεοπαγίτη. Για να δεχτείς τον άλλον που διαφέρει από εσένα, τον άλλον που σε χωρίζουν πολλά, τον άλλον που φοβάσαι και δεν θες ή διστάζεις να συναντήσεις, να δεχτείς, να αγαπήσεις και να ερωτευτείς, με έρωτα θα τον συναντήσεις. Και δεν είναι εύκολο να σαρκώσεις κάθε τι διαφορετικό στην αγάπη, καθώς ο εαυτός συνήθισε να αρκείται στην ησυχία και στην ασφάλεια που του προσδίδει η ζωή της αυτοεξορίας. Πώς λοιπόν να κοινωνήσει ο άνθρωπο με τον Θεό; Πώς να κοινωνήσει με τον συνάνθρωπο; Αν θέλουμε να κατανοήσουμε το μέγεθος της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο, που εντούτοις δεν μετριέται, αξίζει να ρίξουμε μία ματιά στους υπέροχους και «ανατρεπτικούς» λόγους του Ιωάννη Χρυσοστόμου, που γράφει τα εξής: «Πόρνη επιθυμούσε ο Θεός; Ναι πόρνη. Εννοώ τη δική μας φύση… κι αυτός ο τόσο μέγας και τρανός επιθύμησε πόρνη… Για να γίνει ο νυμφίος της. Τι κάνει; Δεν της στέλνει κάποιον από τους δούλους Του… αλλά καταφθάνει αυτός ο Ίδιος ερωτευμένος. Επιθύμησε πόρνη. Και τι κάνει; Επειδή δεν μπορούσε να ανέβει εκείνη στα ψηλά, κατέβηκε στα χαμηλά…. Για να μάθεις τον έρωτα του Νυμφίου».

Ηρακλής Φίλιος

Είναι αλήθεια πως στη σύγχρονη ζωή η τραγικότητα ως βασίλισσα κυριαρχεί στις εκφάνσεις της, την πολιορκεί, την μπερδεύει, την σφίγγει και την θανατώνει. Κανείς δεν δέχεται τον ξένο και κανείς δεν γίνεται ξένος. Σε πείσμα αυτής της πνευματικής αφαίμαξης και συρρίκνωσης της αγάπης, το τροπάριο του Μ. Σαββάτου πραγματοποιεί μία υπέρβαση. Δεν προσφέρει στον ξένο, αλλά προσφέρεται στον ξένο. Το «δος τω ξένω» μεταποιείται οντολογικά και υπάρχει ως ύπαρξη στο ξένο του άλλου, καθώς ψάλλουμε «δος μοι τούτον τον ξένον». Η δεκτικότητα του Θεού να «ντυθεί» όλον τον άνθρωπο «δίχα αμαρτίας» δείχνει την αγάπη του Θεού για την ανθρώπινη φύση που εξέπεσε, για τον άνθρωπο του πόνου και της δυστυχίας, καθώς και την τιμή κι ευλογία προς το φθαρτό. Και καλείται το υπούργημα αυτό να το συντελέσει μία άνθρωπος, η Θεοτόκος στην οποία δεν έχει τόση σημασία το γεγονός της παρθενίας της, αλλά εκείνο της θεομητρότητας της, κάτι που συντρίβει τη φύση του ευσεβισμού που προήλθε από το ζήτημα της καθαρότητας που υπερασπίστηκε ο Νεστόριος. 

Η Θεοτόκος λοιπόν ως «ξένη» δέχεται στη μήτρα της τον αχώρητο και γίνεται η ίδια η χώρα του αχωρήτου. Και γίνεται «ξένη» για την αγάπη Του.Και είναι άφραστη η σημασία αυτού του μυστηρίου καθώς συντελείτε από την Θεοτόκου «δι’ ης Τριάς αγιάζεται» όπως αναφέρει με «σκανδαλισμό» ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρεύς στους Χαιρετισμούς. Προσέξτε τι λέει ο άγιος Κύριλλος με τον οποίο δεν μπορεί κάποιος που αγαπά τη σοφία της θεολογίας να μην είναι ερωτευμένος: «δι’ ης Τριάς αγιάζεται», δηλαδή η Θεοτόκος αγιάζει την Αγία Τριάδα. 

Μία άνθρωπος λοιπόν, μία ξένη προς τη φύση του Τριαδικού Θεού, να εγκολπώνει στη μήτρα της τον Θεό. Να δέχεται ο Θεός τη φύση της και να δέχεται η Θεοτόκος στη μήτρα της τον αχώρητο. Να χωράει μέσα της, στο σώμα της εκείνον που δεν χωράει και δεν οράται. Σχετικοί αυτής της ευλογίας της ανθρώπινης φύσης και των μελών του σώματος, είναι οι λόγοι του Συμεών Νέου Θεολόγου που σημειώνει: «Όλος Θεός γαρ, ος συνενούται μεθ’ ημών, ω φρικτού μυστηρίου!... Ουκ αισχύνη συ περί των ασχημόνων, μάλλον δε εις ασχήμονα μέλη Χριστού κατάγειν; Εγώ δε πάλιν λέγω σοι∙ βλέπε Χριστόν εν μήτρα, και τα εν μήτρα νόησον και μήτραν υπεκδύντα, και πόθεν εξερχόμενος ο Θεός μου διήλθε!». 

Ο Θεός αξιώνει την ανθρώπινη αμαρτωλή φύση που έχασε προσωρινά την ομορφιά της και την αναφορά της στο αρχέτυπο, σαρκούμενος ο Ίδιος την ολότητα της εκτός από την αμαρτία. Δέχεται τον άλλον, ξενοδοχεί κάτι ξένο προς την δική του φύση. Το ανακαινίζει και το αγιάζει. Ευλογεί το ανθρώπινο σώμα και κάθε μέλος του. Εισέρχεται σε κάτι που είναι ξένο προς Εκείνον. Δέχεται το ξένο. Γίνεται ο Ίδιος ξένος. Αφήνει αυτή την υπαρξιακή βεβαιότητα και τριαδολογικά μεταποιεί την κοινωνική συνοχή. Ακόμη και η αμαρτία του ανθρώπου δεν στάθηκε εμπόδιο στο να πραγματοποιήσει ο Θεός την υπόσχεση που έδωσε. Όσο ο άνθρωπος απομακρύνεται, τόσο ο Θεός τον πλησιάζει, καθώς όπως λέει και ο Γιάννης Ρίτσος στο ποίημα του «Γυμνό Σώμα», «όσο απομακρύνεσαι σε πλησιάζω, όπου βρίσκεσαι υπάρχω, είμαι για σένα». 

Στις μέρες μας που είναι πιο τραγικές (κι αυτό δεν είναι μέρος μιας θεολογίας της γκρίνιας) αλλά αλήθεια, ο άνθρωπος αρέσκεται να ζει και να φοβάται. Να φοβάται το χθες του, τις αποτυχίες του, τις απογοητεύσεις του, κι αυτές να ορίζουν και να κατευθύνουν τη ζωή του. Ένας φόβος που προέρχεται από τον άλλο. Από τον εαυτό του άλλου. Ως φόβος δικός του, κι όχι του άλλου. Η ζωή σου για να υπάρξει, πρέπει να στιγματιστεί η ζωή του άλλου. Αυτή η ζωή του κάθε ξένου προς εσένα, ζωή που σε τρομάζει, σε αναστατώνει και σε φοβίζει δεν μπορεί και δεν θα μπορέσει ποτέ να ξενοδοχήσει και να γεννήσει στη μήτρα της σιωπής σου αυτό το διαφορετικό που δέχεται να γεννήσει μέσα σου και να γίνει ξένος σου. Έτσι να βγεις από τον φόβο σου και την ανασφάλεια σου, να τιθασεύσεις το χρόνο που θες να επιβεβαιώσει αυτό που φοβάσαι ή αυτό που θα σε εκπλήξει ευχάριστα. Η σάρκωση του άλλου προϋποθέτει τη συνάντηση μαζί του. Είναι μία πληγή στο τραύμα που έκλεισε. Πληγή που σου υπενθυμίζει ότι είμαστε άνθρωποι. Με αμαρτία, λήθη, φθορά, θάνατο. Πληγές που μεταμορφώνουν σε αγάπη το αίμα και στη μήτρα μιας ξένης, γεννάνε το ξένο και περίεργο. Το αχώρητο και πληρωτικό. Το άγευστο και ανερμήνευτο. Το ερωτικό και ερεθιστικό. 

Ο σύγχρονος άνθρωπος φοβάται. Δεν θέλει να δεχτεί το ξένο κι ανερμήνευτο του άλλου. Κάθε τι που ξενίζει τη δική του ζωή και την βγάζει από τη βεβαιότητα της ύπαρξης του. Αρκείται στη ζωή της εξορίας του στη ζωή που ζει στη ροή του χρόνου, που τον κάνει πιο μόνο από ποτέ. Τον φοβίζει. Τον φοβίζει να δει τον άλλον. Να συναντήσει τον άλλον. Να πιστέψει στον άλλον. Να πιστέψει στο άδειασμα του εαυτού του άλλου. Στην αγάπη του άλλου. Ίσως να αρνείται να δει αυτή την αλλαγή του άλλου. Το διαφορετικό και ανατρεπτικό που ομορφαίνει την παρουσία του στις ζωές των άλλων. Ίσως δεν αντέχει να δεχτεί τον άλλον όπως έγινε και όχι όπως ήταν. Για να σαρκώσεις στη μήτρα της ζωής σου την αγάπη, θα θαυμάσεις την κένωση που έφερε τη γέννηση. Και μαζί με τη γέννηση κράτησε στην αγκαλιά της ως χάδι και φιλί την ανάσα που με πνεύμα Θεού αγίασε και αγιάζει κάθε φτωχή ύπαρξη που θέλει μόνο να ζει, να σαρκώνει, να αγαπά και να ερωτεύεται. Αν δεν συναντήσεις τον άλλον, πως θα γίνεις άλλος; Αν δεν δεχτείς τον ξένο, πως θα γίνεις ξένος; 

Ηρακλής Φίλιος 
Πτυχιούχος Τμήματος Βαλκανικών Σπουδών
Διπλωματούχος Βυζαντινής Μουσικής
Φοιτητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ. 

το είδαμε εδώ

Ἡ προσευχή τοῦ ταπεινοῦ

Κύριε, σάν ἦρθεν ἡ βραδιά, σοῦ λέω τήν προσευχή μου.

Ἄλλη ψυχή δέν ἔβλαψα στόν κόσμο ἀπ’ τή δική μου.

Ἐκεῖνοι πού μέ πλήγωσαν ἦταν ἀγαπημένοι.

Τήν πίκρα μου τή βάσταξα. Μοῦ δίνεις καί τήν ξένη.

Μ’ ἀπαρνήθηκαν οἱ χαρές. Δέν τίς γυρεύω πίσω.

Προσμένω τά χειρότερα. Εἶν’ ἁμαρτία νά ἐλπίσω.

Σάν εὐτυχία τήν ἀγαπῶ τῆς νύχτας τή φοβέρα.

Στήν πόρτα μου ἄλλος δέν χτυπᾶ κανείς ἀπ’ τόν ἀγέρα.

Δέν ἔχω δόξα. Εἶν’ ἥσυχα τά ἔργα πού ἔχω πράξει.

Ἄκουσα τή γλυκιά βροχή. Τή δύση ἔχω κοιτάξει.

Ἔδωκα στά παιδιά χαρές, σέ σκύλους λίγο χάδι.

Ζευγάδες καλησπέρισα πού γύριζαν τό βράδυ.

Τώρα δέν ἔχω τίποτα νά διώξω ἤ νά κρατήσω.

Δέν περιμένω ἀνταμοιβή. Πολύ 'ναι τέτοια ἐλπίδα.

Εὐδόκησε ν’ ἀφανιστῶ χωρίς νά ξαναζήσω...

Σ’ εὐχαριστῶ γιά τά βουνά καί γιά τούς κάμπους πού εἶδα.

Ζαχαρίας Παπαντωνίου
πηγή

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ-ΣΟΚ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ! “ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΗ ΕΚΤΡΟΠΗ – ΘΑ ΕΠΕΜΒΕΙ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΘΑ ΔΩΣΕΙ ΕΙΡΗΝΙΚΑ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΕ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ”!!!

Η προόρρηση του Αγίου Γέροντος Ιωσήφ Βατοπεδινού (1995), αλλά και η ανάλυση του Stanislav Mishin (Pravda1/2011) συμφωνούν με την πρ0όρρηση του Αγ. Πορφύριου.

Συνάνθρωπος μας, πήγε  στο Άγιον Όρος, όπου συνάντησε τον πατέρα Π. πνευματικό τέκνο ενός από τους δύο υποτακτικούς του Αγίου Πορφυρίου, εκείνους που κατ΄εντολήν του, έκαναν την ανακομιδή του σκηνώματός του και το έθαψαν σε τόπο άγνωστο, με την παραγγελία του Αγίου Γέροντος να πάρουν το μυστικό του τόπου όπου είναι θαμμένος ο Άγιος, στον τάφο τους!

Σε μεταξύ τους συνομιλία, ήρθε η συζήτηση και στα εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα. Τότε ο πατήρ Π. είπε στον φίλο μας: Είχε πει ο Άγιος Πορφύριος για όλα αυτά που ζούμε σήμερα και πώς θα εξελιχθούν, τα είχε πει στον γέροντά μου. Και άρχισε να του λέει αυτά που θα παραθέσουμε πιο κάτω.

Όταν τελείωσε, τον ρώτησε ο φίλος μας: Αυτά είναι πουθενά γραμμένα; Και ο πατήρ Π. του απάντησε, «όχι δεν έχουν γραφτεί πουθενά, και εγώ δεν τα άκουσα ο ίδιος από τον Άγιο, μου τα μετέφερε ο γέροντάς μου στον οποίο τα είπε».

Επομένως τα κάτωθι γραφόμενα αποτελούν την μόνη πρόρρηση του Αγίου Πορφυρίου για τα γεγονότα στην Ελλάδα και η οποία παρουσιάζεται σε γραπτή μορφή.

Ο Άγιος έφυγε για το Άγιον Όρος το 1991 οπότε αυτά ειπώθηκαν στον υποτακτικό του (γέροντα του πατρός Π.) το αργότερο τον Νοέμβριο του 1991 (2 Δεκεμβρίου εκοιμήθη). Άρα η πρόρρηση του Αγ. Πορφυρίου προηγείται της προρρήσεως του αγ. γέροντος Ιωσήφ του Βατοπεδινού.

 Είπε ο Άγιος Πορφύριος:

1. Θα γίνει κάποια Πολιτειακή Εκτροπή

2 Η Πολιτειακή Εκτροπή θα έχει σαν συνέπεια μεγάλη κοινωνική αναστάτωση.

3. Ταυτόχρονα με την κοινωνική αναστάτωση θα υπάρξει οικονομική ανέχεια και πείνα η οποία θα δημιουργήσει έκτροπα.

4. Θα επέμβει ο στρατός για να αποκαταστήσει την τάξη και την ηρεμία στην χώρα.

(Στο σημείο αυτό ο υποτακτικός του Αγίου και γέροντας του πατρός Π. διέκοψε τον Άγιο Πορφύριο δυσανασχετώντας.

-Ωχ γέροντα πάλι χούντα θα έχουμε;

Ο άγιος γέρων Πορφύριος όμως τον καθησύχασε:

Όχι, δεν θα γίνει χούντα, απλώς ο στρατός θα επιβάλλει την τάξη για να μην επικρατήσει αναρχία στην χώρα!

5. Ο στρατός θα δώσει ειρηνικά την εξουσία σε πατριωτική Κυβέρνηση.

Η πρόρρηση αυτή του αγ. Γέροντος συμφωνεί με την πρόρρηση του αγ. γέροντος Ιωσήφ του Βατοπεδινού όπου η Πολιτειακή Εκτροπή αποκαλείται Πολιτειακή Ανωμαλία και η Κοινωνική αναστάτωση εξηγείται δια της απολύσεως όλων των υπαλλήλων.

 ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΠΡΟΒΛΕΨΗ TOY STANISLAV MISHIN ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ PRAVDA ΤΟΝ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟ ΤΟΥ 2011 (ΤΥΧΑΙΟ;)

Ο Stanislav Mishin, έγραψε στο προσωπικό του ιστολόγιο τον Ιανουάριο του 2011 μια ανάλυση για όλα τα κράτη και για την Ελλάδα… η οποία δημοσίευσε η εφημερίδα Pravda και την οποία τότε δημοσιεύσαμε με τίτλο

 ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΣΤΗΝ ΤΡΟΧΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΡΡΗΣΕΩΝ….

Εκεί λοιπόν αναφέρεται η κοινωνική ταραχή και η ανάληψη της εξουσίας από το Γενικό Επιτελείο Στρατού. Αναφέρεται επίσης ότι δεν θα είναι χούντα αλλά θα φέρει την Ελλάδα σε ισορροπία.

Επίσης το γεγονός ότι η κυβέρνηση του Γενικού Επιτελείου Στρατού δεν θα μπορέσει να ανατραπεί από εξωγενείς παράγοντες δείχνει ότι θα παραδώσει ομαλά την εξουσία σε πατριωτική κυβέρνηση.

Ο Stanislav Mishin μπορεί να είχε επαφές με το Άγιον Όρος ή με κάποιο τρόπο να εγνώριζε την πρόρρηση του Αγίου Πορφυρίου.

Άλλωστε όπως δείχνει και η κάτωθι εικόνα, Οι Ρώσοι όχι μόνον γνωρίζουν τον Άγιο αλλά τον ευλαβούνται ιδιαίτερα …

Με τις Ευχές του Αγίου Γέροντος ελπίζουμε η Χώρα μας να αποκτήσει πατριωτική κυβέρνηση που θα την βγάλει από το έρεβος και την οδύνη των τελευταίων ετών.-

το είδαμε εδώ

Πώς κοινωνούν οι κληρικοί;

Πώς κοινωνούν οί κληρικοί; 

Ό ιερεύς πρό της Θ. Κοινωνίας ενώπιον της ΆγιαςΤραπέζης με συντριβήν καρδίας, ταπείνωσιν, εύλάβειαν και φόβον Θεοΰ, συλλογιζόμένος την άναίμακτον θυσίαν του Χρίστου, αναγιγνώσκει ή άκούεί τις ευχές προ της Θ. Μεταλήψεως. Ακολούθως, αφού ζητήσει συγχώρησιν παρά των άλλων ιερέων, του διακόνου και του λάου, λέγει, τα λόγια: «Ιδού προσέρχομαι Χριστώ τω άθανάτω βασιλεί και Θεω ημών. Μεταδίδοταί μοι...».Έπειτα λαμβάνει μι­κράν μερίδα εκ του Άγιου Άρτου άπό το τμήμα εκείνο πού φέρει τον χαρακτήρα ΧΣ και μεταλαμ­βάνει. Ακολούθως, άφοϋ λάβει το Άγιον Ποτήριον μαζί με το μάκτρον και είπεί: «Έτι μεταδίδοταί μοι...», μεταλαμβάνει Αίμα Χρίστου, άποσπογγίζει με το μάκτρον τα ίδια χείλη του και το Αγ. Πο­τήριον και άφοΰ το ασπασθεί το εναποθέτει μετ'ευλάβειας στην Άγια Τράπεζα λέγων, «τούτο ήψατο των χειλέων μου και άφελεί τάς ανομίας μου και τάς αμαρτίας μον περικαθαριεί». Μετά τον ιερέα μεταλαμβάνει ό διάκονος, τον όποίον κοινωνεί ό ιε­ρεύς. Ό Άρχιερεύς μεταλαμβάνει μόνος του και πρώτος. Οί ιερείς μεταλαμβάνουν ό καθένας κατά την τάξιν και τον βαθμόν τους. Εάν τελείται Αρχιε­ρατική Θ. Λειτουργία, όλοι οί ίερείς και ό διάκονος κοινωνούν άπό τον Αρχιερέα.

Όσον άφορα τους κληρικούς οί οποίοι δεν λει­τούργησαν και επιθυμούν να κοινωνήσουν, τότε πε­ριπού μετά το «Πάτερ ημών» φορούν τα διακριτικά του βαθμού τους, συμμετέχουν στις προπαρασκευ­αστικές ευχές του λειτουργού ιερέως και κοινωνούν κατά τάξιν μετά τον λειτουργούντα ιερέα, οιονδή­ποτε όφφίκιο κι αν φέρουν μόνοι τους,πλήν του διακόνου στον οποίο μεταδίδει τη Θ. Κοινωνία ό λειτουργός ιερεύς. Ό διάκονος ποτέ δεν μεταδίδει στον ιερέα Θ. Κοινωνία. Ό 18ος κανών της Α' Οικου­μενικής Συνόδου είναι σαφής: «Έμμενέτωσαν οί διάκονοι τοις ιδίοις μέτροις, ειδότες ότι του μεν επι­σκόπου ύπηρέται εισί, των δε πρεσβυτέρων έλάτους.Λαμβανέτωσαν δε κατά την τάξιν την Ευχαριστίαν μετά τους πρεσβυτέρους ή του επισκόπου μεταδιδόντος αυτοίς ή του πρεσβυτέρου.

του αρχιμανδρίτου Χρυσ Παπαθανασίου

Το είδαμε εδώ

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ:71 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΕΚΤΕΛΕΣΗ 40 ΝΙΓΡΙΤΙΝΩΝ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ «ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ»

Εχω ξαναγράψει για την εκτέλεση 40 νέων από την Νιγρίτα ως αντίποινα για την δολοφονία του νομάρχη γρηγορά ο οποίος τοποθετήθηκε απο τους γερμανούς ...

 Ο γερμανικός στρατός κατοχής τότε συγκεντρώνει όλους τους Νιγριτινούς στην πλατεία και επιλέγει 40 ηλικίας γύρω στα είκοσι και τους στέλνει στο στρατόπεδο Παύλος Μελάς στην Θεσ/κη όπου στις 4 Αυγούστου 1944 71 χρόνια πριν ένας αποκτηνωμένος γερμανός λοχίας στην Θεσ/κη ονόματι τονι κράμερ εκτέλεσε 26 ο ίδιος με το πιστόλι του στο κεφάλι έναν -έναν τους ομήρους,γύρω στις 10 το βράδυ υπο το φως προβολέων αυτοκινήτων στον Γαλλικό ποταμό έχοντας σαν θεατές τους ανώτερους αξιωματικούς του .

(Η αφήγηση περιλαμβάνεται στο βιβλίο –ημερολόγιο του ενός επιζήσαντα του ναζιστικού στρατοπέδου Παύλου Μελά Λεωνίδα Γιασημακόπουλο όπως το επεξεργάστηκε ο Γ.Καφταντζής με τίτλο “το ναζιστικό στρατόπεδο Παύλου Μελά Θεσσαλονίκης 1941-1944″ παραθέτω ένα απόσπασμα του βιβλίου

«Ηλθε με πεταλάδες ο Τονυ Κραμερ της s.d και παρέλαβε τους εκ Νιγρίτης 1)Παμπούκαν Θεόδωρον 2)Τσάγκαλον Γεώργιο 3)Ψαθόπουλο Πέτρο 4)Μπεκιάρη Χρήστο 5)Τσεμπελά Νικόλαο 6)Μπουσνή Μάλαμα 7)Χαχόλα Γεώργιο 8)Διαβολούδη Γαρύφαλλο 9)Φουρφούρα Αθανάσιο 10)Συράκη θεοχάρη 11)τεκούδα Θωμά 12)Αδαμούση Γεώργιο 13)Γερουσέλα Δημήτριο 14)Κουκουσιούρα Μιχαήλ 15)Κουρέλη Στυλιανό 16)Χατζηκουκουλιό Αθανάσιο 17)Τσατσά Βασίλειο 18)Τσιτσιώνη Χρήστο 19)Παντούσα Απόστολο 20)Καράπαλη Γεώργιο 21) Χρήστου Χρήστο και Πάτρα Βασίλειο.Τα θύματα αυτά μεταφέρθηκαν δια του αυτοκινήτου-κλούβας εις τον τόπο της εκτελέσεως παρά το 6χλμ.της οδού προς Λαγκαδά ενώ με την κούρσα παρηκολούθη ο κράμερ συνοδευόμενος από τον στρατοπεδάρχην,τον διευθυντή γλάστραν τον αρχιφύλακα καπανιτσάνον τους οποίους πήρε μαζί του για να διασκεδάσουν το θέαμα.Εξ αφηγήσεως εγνώσθη ότι η εκτέλεση έγινε την 10,30 μ.μ υπό το φως του φεγγαριού κατά τον εξής τρόπον.Οι πεταλάδες έλυναν έναν-έναν τους μελλοθανάτους,τον κατέβαζαν από το αυτοκίνητο ,τον παρελάμβανε ο Κράμερ από το μπράτσο και ακουμπώντας στο κάτω μέρος του κρανίου το πιστόλι τον πυροβολούσε ενώ στεκόταν στο χείλος του ανοιγμένου λάκκου και έπεφτε το σώμα στον λάκκο.”

 Σημ.*Την εκτέλεση των 26 θυμάτων έκανε προσωπικά ο τρομερός και αποκτηνωμένος δήμιος της s.d λοχίας Τόνυ Κράμερ νύχτα με φεγγάρι,προσκάλεσε δε και το ανώτερο προσωπικό του στρατοπέδου να παραστεί για διασκέδαση.»

Με την συμπλήρωση 71 ετών από την εκτέλεση των αθώων ομήρων αυτό που διαπιστώνει κανείς είναι ότι η επίσημη «ελληνική» πολιτεία είναι διαχρονικά τόσο ξενόδουλη και χωρίς υπερηφάνεια που όχι μόνο δεν φρόντισε να διώξει ποινικά σαν εγκληματία πολέμου τον δήμιο γερμανό κραμμερ (και να αφήσουν τις βλακείες ότι εκτελούσε εντολές ,να διωχθούν και οι εντολείς) αλλά το ναζιστικό στρατόπεδο ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ όπου εκτελέστηκαν πάνω από 700 όμηροι παραμένει ερείπιο που δίνεται σε εκδηλώσεις πολιπολιτισμικών αντιρατσιστών για να καεί ,όπως και έγινε με τον θάλαμο μελλοθανάτων το 2011 , αντί να καθιερωθεί σαν χώρος ιστορικής μνήμης που θα τον επισκέπτονται γονυπετείς υποχρεωτικά όλοι οι γερμανοί που επισκέπτονται την Θες/κη …

Τώρα λίγα λόγια για τους συμμάχους μας αγγλοαμερικάνους.

Το 1940-1941 ΄οταν ήταν όλοι προσκυνημένοι στον άξονα και παρέδιδαν τα στέμματά τους οι βασιλιάδες της ευρώπης στους γερμανούς αγγελιοφόρους-μοτοσυκλεττιοστές, οι μόνοι που έδωσαν ελπίδα στην ανθρωπότητα πραγματοποιώντας τις πρώτες νίκες απέναντι στον άξονα ήταν οι Ελληνες.

Για ευχαριστώ λοιπόν έχουμε..Ναυτικό αποκλεισμό απο τους άγγλους όπου αγορασμένα απο την Ελλάδα πριν τον πόλεμο πλοία με σιτηρά απο Καναδά σάπιζαν στις τουρκικές ακτές επειδή οι άγγλοι είχαν δηλώσει ότι άμα πλησίαζαν στα Ελληνικά λιμάνια θα τα βύθιζαν επειδή ήθελαν να ξεσηκωθεί ο κόσμος .Αποτέλεσμα λιμός με 30,000 νεκρούς απο πείνα.

Με την λήξη του πολέμου μεθόδευσαν εμφύλιο με την συννενοχή της Ρωσίας ώστε να σκοτωνόμαστε επί δεκαετίες προφανώς.

Κανείς Γερμανός εγκληματίας με δράση στην Ελλάδα -πλην ελαχίστων- δεν τιμωρήθηκε παρόλες τις αναφορές σε ΟΗΕ και ειδικές για το θέμα επιτροπές

Ολοι οι ναζί εγκληματίες της δίκης της Νυρεμβέργης χωρούσαν σε μινι μπας,και ειδικά για την Ελλάδα δεν εκδικάστηκαν ποτέ οι αποζημιώσεις απο την Αλβανία «λόγω του προκεχωρημένου της ώρας «μετά εισήγηση του προέδρου και ,

οι εκτελέσμένοι για αντίποινα σε Ελλάδα και Σερβία θεωρήθηκαν τρομοκράτες και ο γερμανικός στρατός που έπιανε στην τύχη 40 νέους και τους εκτελούσε για αντίποινα ενός γερμανού ή συνεργάτη τους θεωρήθηκε επίσημα ότι αμυνόταν.Είναι επίσημη απόφαση δικαστηρίου Νυρεμβέργης.

Υποχρεωθήκαμε να χαρίσουμε το δημόσιο χρέος στην γερμανία ενώ εμάς μας υποχρέωσαν να ξαναπληρώσουμε το δικό μας απο το 1881 – το οποίο το είχαμε εξοφλησει.

Μέχρι στιγμής η γερμανία δεν έχει εξοφλήσει τις οφειλές της από αναγκαστικά δάνεια,,καταστροφές ,εκτελέσεις ,ούτε καν έχει επιστρέψει τα αρχαιολογικά μνημεία που έκλεψε απο τα μουσεία μας.

Ετσι για να μην τρέφουμε ψευδαισθήσεις για ευρώπη,εταίρους,ευρώ και συμμάχους. Κατσαπλιάδες – απατεώνες,αλλαζονικά θρασίμια είναι και τίποτα άλλο..

ΕΝΑΣ ΒΙΣΑΛΤΗΣ)

Το είδαμε εδώ

Άγιοι και Επαγγέλματα

         Στο πέρασμα των αιώνων οι Άγιοι δεν είναι λίγοι. Αναρίθμητες είναι οι στρατιές των Αγίων. Ο Απ. Παύλος ομιλεί για «νέφος» Αγίων (Εβρ.12.1). Μορφές από κάθε κοινωνική τάξη, μορφωμένοι και αγράμματοι, άνθρωποι και των δύο φύλων και όλων των ηλικιών κατατάσσονται στη χορεία των Αγίων, των εκλεκτών του Θεού. Και φυσικά όλα τα επαγγέλματα ανέδειξαν Αγίους και πολλές επαγγελματικές τάξεις επεδίωξαν να βρουν και να έχουν έναν Άγιο προστάτη τους. Ως συνέχεια της ωραίας αυτής ευλαβούς συνήθειας, και σήμερα πολλά επαγγέλματα και λειτουργήματα έχουν τον Άγιο προστάτη τους:

1. Αγιογράφων (Ζωγράφων): Απ. Λουκάς 6 Ευαγγελιστής (18 Οκτωβρίου).

2. Αεροπόρων (πιλότων): Αρχάγγελοι Μιχαήλ καί Γαβριήλ (8 Νοεμβρίου).

3. Αθλητών (Γυμναστών): Άγιος Δημήτριος καί ο Αγ. Νέστωρ (26 καί 27 Οκτωβρίου)...

4. Αλιέων: Άγιοι Απόστολοι (30 Ιουνίου).

5. Ανθοπωλών: Άγιος Μιχαήλ (Πακνανάς), ο Αθηναίος Νεομάρτυς ο καί κηπουρός (9 Ιουλίου).

6. Αρτοποιών: Άγιος Παντελεήμων (27 Ιουλίου).

7. Αρωματοπωλών: Αγία Μυροφόρος Μαρία η Μαγδαληνή (22 Ιουλίου).

8. Αυτοκινητιστών (Οδηγών & Μεταφορέων): Άγιος Χριστόφορος (9 Μαΐου).

9. Βιβλιοπωλών (Βιβλιοθηκονόμων): Μέγας Φώτιος (6 Φεβρουαρίου).

10. Βοσκών: Άγιος Σώζων (7 Σεπτεμβρίου).

11. Βουλευτών: Άγιος 1ωσήφ (ο από Αριμαθαίας, ο ευσχήμων βουλευτής.

12. Γεωργών (Αμπελουργών): Άγιος Τρύφων (1 Φεβρουαρίου).

13. Γουναράδων: Προφήτης Ηλίας (20 Ιουλίου).

14. Δημοσιογράφων: Άγιος Μηνάς ο Καλλικέλαδος (10 Δεκεμβρίου).

15. Δικαστών: Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης (3 Οκτωβρίου).

16. Δικηγόρων: Άγιος Φιλογόνιος Επίσκοπος Αντιοχείας: (20 Δεκεμβρίου).

17. Εκπαιδευτικών (καί των μαθητών, σπουδαστών και φοιτητών): Οι Τρεις Ιεράρχες, Μέγας Βασίλειος, Γρηγόριος ο Θεολόγος καί Ιωάννης ο Χρυσόστομος (30 Ιανουαρίου).

Εκπαιδευτικών Πληροφορικής: Αρχάγγελος Γαβριήλ (11 Ιουνίου).

18. Επιπλοποιών (Ξυλουργών): Άγιος Ιωσήφ ο μνήστωρ της Παρθένου Μαρίας. Η εορτή του είναι την Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα.

19. Θεολόγων: Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος (8 Μαΐου).

20. Ηθοποιών: Άγιος Πορφύριος ο από μίμων (15 Σεπτεμβρίου).

21. Ιατρών: Άγιοι Ανάργυροι (1 Νοεμβρίου). Σημειώνουμε ότι: « Ως προστάτες, γενικώς της Ιατρικής (νοσολογίας, παθολογίας) θεωρούνται οι Λουκάς, Κοσμάς καί Δαμιανός, Παντελεήμων, καί οι Ζηναΐς, Φιλονίλλα καί Ερμιόνη.

22. Ιεροψαλτών: Άγιοι Ρωμανός ο Μελωδός καί Ιωάννης ο Κουκουζέλης (1 Οκτωβρίου), καί Ιωάννης ο Δαμασκηνός (4 Δεκεμβρίου).

23. Κεραμοποιών: Άγιος Σπυρίδων (12 Δεκεμβρίου). Επειδή στήν Α' Οικ. Σύνοδο (εν Νικαία) μίλησε για το δόγμα της Αγίας Τριάδος με θαυμαστό τρόπο, χρησιμοποιώντας ένα κεραμίδι.

24. Κηπουρών: Άγιος Κόνων ο κηπουρός (5 Μαρτίου).

25. Κουρέων (Κομμωτών): Άγιος Ηλίας ο Άρδούνη, Νεομάρτυς, ο οποίος ασκούσε το επάγγελμα του κουρέα (31 Ιανουαρίου).

26. Ξυλογλύπτων: Άγιος Γεώργιος ο Χιοπολίτης, Νεομάρτυς (26 Νοεμβρίου), εξασκήσας την τέχνη του ξυλόγλυπτη.

27. Μαγείρων (και Εστιατόρων): Άγιος Ευφρόσυνος ο μάγειρος (11 Σεπτεμβρίου).

28. Μεταφραστών: Άγιος Συμεών ο Μεταφραστής (9 Νοεμβρίου).

29. Μετεωρολόγων: Προφήτης Ηλίας (20 Ιουλίου).

30. Ναυαγοσωστών: Προφήτης Ιωνάς (21 Σεπτεμβρίου).

31. Ναυτικών: Άγιος Νικόλαος (6 Δεκεμβρίου).

32. Ξενοδόχων: Άγιος Σαμψών ο ξενοδόχος (27 Ιουνίου).

33.Οδοντιάτρων: Άγιος Αντίπας (11 Απριλίου).

34. Οφθαλμιάτρων: Αγία Παρασκευή (26 Ιουλίου).

35. Παιδιάτρων: Άγιος Στυλιανός (26 Νοεμβρίου).

36. Παντοπωλών (super market):Άγιος Νικόλαος ο παντοπώλης, Νεομάρτυς (23 Σεπτεμβρίου).

37. Ποιητών: Αγία Κασσιανή η ποιήτρια (7 Σεπτεμβρίου).

38. Πυροσβεστών: Οι Τρεις Παίδες (17 Δεκεμβρίου).

39. Ραπτών: Άγιος Δούκας ο ράπτης, Νεομάρτυς (24 Απριλίου).

40. Σιδηροδρομικών: Απόστολος και Διάκονος Φίλιππος (11 Οκτωβρίου).

41. Σιδηρουργών: Αγία Ελένη (6 Μαρτίου – Εύρεση Τιμίου Σταυρού και των Ήλων).

42. Συμβολαιογράφων: Άγιοι Μαρκιανός και Μαρτύριος, οι νοτάριοι (25 Οκτωβρίου).

43. Ταχυδρομικών: Άγιος Ζήνων ο ταχυδρόμος (10 Φεβρουαρίου).

44. Τελωνιακών: Απόστολος καί Ευαγγελιστής Ματθαίος (16 Νοεμβρίου).

45. Υδραυλικών; Ο δίκαιος Εζεκίας (28 Αύγουστου), ο όποιος κατασκεύασε σύστημα υδραγωγείου καί έφερε νερό στα Ιεροσόλυμα.

46. Υποδηματοποιών (καί καταστημάτων υποδημάτων): Άγιος Ιωάννης ο κάλφας, Νεομάρτυς (26 Φεβρουαρίου).

47. Υφασματοπωλών: Αγία Λυδία η Φιλιππησία, η πορφυροπώλις (20 Μαΐου).

48. Φαρμακοποιών: Αγία Αναστασία η Φαρμακολύτρια (22 Δεκεμβρίου).

49. Φιλοσόφων: Άγιος Ιουστίνος ο φιλόσοφος καί μάρτυς (1 Ιουνίου).

50. Χημικών: Άγιος Μένιγνος ο κναφεύς (22 Νοεμβρίου).

51. Χρυσοχόων: Άγιος Συμεών ο Τραπεζούντιος ο χρυσοχόος, ο Νεομάρτυς (14 Αυγούστου).

Επίσης έχουμε προστάτες:

Των Μητέρων των Κληρικών: Οι Αγίες Εμμέλεια, Νόνα καί Ανθούσα (μητέρες των Τριών Ιεραρχών), τίς οποίες εορτάζουμε την Κυριακή μετά την Υπαπαντή του Κυρίου.

Των Ιεροκηρύκων: Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος (13 Νοεμβρίου).

Των Κατηχητών; Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων (18 Μαρτίου).

Των Ομαδαρχών: Άγιος Δημήτριος (26 Οκτωβρίου).

Των Ιεροπαίδων: Άγιος Ταρσίζιος, ο δωδεκάχρονος μάρτυρας του 3ου αι. στη Ρώμη. 

(Προτείνεται να τελείται η εορτή την τελευταία Κυριακή του Σεπτεμβρίου),

Της Οικογένειας: Άγιοι Απόστολοι Ακύλας καί Πρίσκιλλα (13 Φεβρουαρίου).

Των Πολυτέκνων: Άγιοι Τερέντιος καί Νεονίλλα με τα επτά τέκνα τους (28 Οκτωβρίου).

Των Κωφαλάλων: Προφήτης Ζαχαρίας (5 Σεπτεμβρίου).

Των Κρατουμένων: Απόστολος Ονήσιμος (15 Φεβρουαρίου).

Του Στρατού Ξηράς (Πεζικοί): Άγιος Γεώργιος (23 Απριλίου).

Του Πυροβολικού: Αγία Βαρβάρα (4 Δεκεμβρίου).

Του Ναυτικού (καί Λιμενικοί): Άγιος Νικόλαος (6 Δεκεμβρίου).

Της Αεροπορίας: Αρχάγγελοι Μιχαήλ καί Γαβριήλ (8 Νοεμβρίου).

Της Αστυνομίας: Άγιος Αρτέμιος (20 Οκτωβρίου).

«Άγιοι και Επαγγέλματα» (Έκδοση Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών)

  Το είδαμε εδώ