Συναξαριστής της 16ης Φεβρουαρίου

Οἱ Ἅγιοι Πάμφιλος, Οὐάλης, Παῦλος, Σέλευκος, Πορφύριος, Ἰουλιανός, Θεόδουλος, Ἠλίας, ἄλλος Ἠλίας, Ἱερεμίας, Ἡσαΐας, Σαμουὴλ καὶ Δανιήλ

 

Ὅλοι οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ ἔζησαν στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορα Διοκλητιανοῦ. Τὸ ἐντυπωσιακὸ εἶναι ὅτι, ἐνῷ ὅλοι κατάγονταν ἀπὸ διαφορετικοὺς τόπους, ἦταν στενώτατα ἑνωμένοι μὲ τὸ σύνδεσμο τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης, ποὺ εἶναι ὁ μόνος ἄῤῥηκτος σύνδεσμος ἀγάπης καὶ δίνει ζωὴ σ᾿ ὅλες τὶς ἀρετὲς τοῦ ἀγωνιζόμενου χριστιανοῦ.

Μάλιστα, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τονίζει: «ἐπὶ πᾶσι δὲ τούτοις τὴν ἀγάπην, ἥτις ἐστι σύνδεσμος τῆς τελειότητας». Δηλαδή, πάνω σ᾿ ὅλα αὐτὰ (τὰ καλὰ ἔργα) βάλτε τὴν ἀγάπη, ποὺ εἶναι σὰν κρίκος καὶ δένει ὅλες τὶς ἀρετὲς σὲ τέλειο σύνολο. Σὰν ἕνα τέτοιο ἁρμονικὸ σύνολο καὶ οἱ ἐνάρετοι αὐτοὶ ἄνθρωποι ἐργάζονταν στὴν Καισάρεια (τῆς Παλαιστίνης).

Ἡ μπόρα, ὅμως, τοῦ διωγμοῦ (290) ἔπληξε καὶ αὐτοὺς καὶ ὁμολόγησαν μὲ θάῤῥος τὸ Χριστό, μπροστὰ στὸν ἔπαρχο Φιρμιλιανό. Καὶ οἱ μὲν Πάμφιλος, Οὐάλης, Παῦλος, Σελεύκιος, Ἠλίας, Ἱερεμίας, Ἡσαΐας, Σαμουὴλ καὶ Δανιήλ, μετὰ ἀπὸ φρικτὰ βασανιστήρια ἀποκεφαλίζονται ὁ ἕνας μετὰ τὸν ἄλλο. Ὁ δὲ Θεόδουλος πεθαίνει μὲ σταυρικὸ θάνατο. Καὶ τέλος, ὁ Πορφύριος, ποὺ ἦταν ὑπηρέτης τοῦ Ἁγίου Παμφίλου, καὶ ὁ Ἰουλιανός, ὅταν πῆγαν νὰ παραλάβουν τὰ λείψανα τῶν μαρτύρων, ὁ ἔπαρχος κατάλαβε ὅτι ἦταν κι αὐτοὶ χριστιανοὶ καὶ διέταξε νὰ τοὺς ῥίξουν στὴ φωτιά.

Ἔτσι, ἑνώθηκαν καὶ αὐτοὶ μὲ τοὺς ὑπόλοιπους μάρτυρες καὶ προστέθηκαν ὅλοι μαζὶ στὸ χορὸ τῶν γενναίων ἀθλητῶν τοῦ Χριστοῦ.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Οἱ Μάρτυρες σου Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτῶν, τὸ στέφος ἐκομίσαντο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· σχόντες γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλον· ἔθραυσαν καὶ δαιμόνων τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτῶν ταῖς ἱκεσίαις Χριστέ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Τὴν δωδεκάριθμον, Μαρτύρων φάλαγγα, ἀνευφημήσωμεν, ἐνθέοις ἄσμασι, Πάμφιλον Παῦλον Σαμουήλ, Οὐάλεντα καὶ Ἠλίαν, Ἱερεμίαν, Σέλευκον, Δανιὴλ καὶ Πορφύριον, Ἰουλιανὸν ὁμοὺ Ἠσαΐαν Θεόδουλον αὐτοὶ γὰρ τὸν Δεσπότην τῶν ὅλων, πάσιν ἠμὶν ἐξιλεοῦνται.

Κοντάκιον 
Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Φιλήσας Χριστοῦ, τὰ θεῖα θελήματα, ἐδείχθης Πιστῶν, ἀκέστωρ φιλόχριστος, γενναιόφρον Πάμφιλε, διὰ τοῦτο καὶ μακαρίζομεν, τὴν σεπτήν σου πανήγυριν. Πρεσβεύων μὴ παύσῃ ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

Ὁ Οἶκος 
Ἰδοὺ ἐξέλαμψεν ἡ φωσφόρος, καὶ φωταυγὴς θεία μνήμη τοῦ στερροῦ ἀθλητοῦ, Παμφίλου τοῦ θεοκήρυκος, πάντων τὰς ὄψεις καὶ τὰς καρδίας καταυγάζουσα φέγγει τῷ ἀνεσπέρῳ. Περιχαρῶς, ὦ φιλέορτοι, δεῦτε συνδράμωμεν, καὶ τὴν τούτου θείαν ἡμέραν, ὡς καλὴν ἑορτὴν ἐνιαύσιον, τοῖς ᾄσμασι καταστέψωμεν, εὐλογοῦντες ὑμνοῦντες τὸν Κύριον, τὸν τοῦτον ἀξίως στεφανώσαντα· Πρεσβεύει γὰρ ἀπαύστως ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

Κάθισμα Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Κολαστηρίων φοβερῶν προκειμένων, οἱ τοῦ Κυρίου Ἀθληταὶ οἱ γενναῖοι, ἐν ἀπτοήτῳ χαίροντες φρονήματι, τούτοις προσωμίλησαν, τῆς σαρκὸς ἀλογοῦντες· ὅθεν ἐκληρώσαντο, αἰωνίζουσαν δόξαν, ὑπὲρ ἡμῶν πρεσβεύοντες ἀεί, τῶν εὐφημούντων αὐτῶν τὰ παλαίσματα.

Μεγαλυνάριον.
Φάλαγξ δωδεκάριθμε Ἀθλητῶν, ἡ συντεταγμένη, εὐσεβείᾳ τε καὶ σπουδῇ, σύναψον σπουδαίως, ἡμᾶς ἐν ὁμονοίᾳ, καὶ λύσιν τῶν πταισμάτων, ἡμῖν πρυτάνευσον.


 

---

 

Ὁ Ὅσιος Μαρουθᾶς ὁ ἐπίσκοπος καὶ οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες ποὺ μαρτύρησαν στὴν Περσία καὶ τὰ λείψανα τοὺς μεταφέρθηκαν στὴν Μαρτυρούπολη

 

Ὁ Ὅσιος Μαρουθᾶς (ποὺ ἦταν ἐπίσκοπος Ταγρίτης στὴ Μεσοποταμία) ἔζησε στὰ χρόνια του Μεγάλου Θεοδοσίου (379-395), ὁ ὁποῖος τὸν ἔστειλε κάποτε μὲ ἐπίσημη ἐντολὴ στὸ βασιλιὰ τῶν Περσῶν (Ἰσδιγέρθη). Αὐτὸς αἰσθάνθηκε βαθὺ σεβασμὸ πρὸς τὸ Χριστιανὸ Ἐπίσκοπο, τοῦ ὁποίου θαύμασε τὸ ἦθος καὶ τὴν συμπεριφορά.

Μάλιστα, ἔμεινε ὑποχρεωμένος ἀπέναντι στὸν Μαρουθᾶ, διότι ὁ Ὅσιος θεράπευσε τὴν βασιλοκόρη, ποὺ ἔπασχε ἀπὸ δαιμόνιο. Τὸν ῥώτησε τότε, ποιὰ χάρη ἤθελε ἀπ᾿ αὐτόν. Ὁ ἐπίσκοπος Μαρουθᾶς ἀπάντησε, ὅτι τίποτα ἄλλο δὲν ζητοῦσε παρὰ μόνο νὰ τοῦ ἐπιτραπεῖ νὰ κτίσει πόλη, στὴν ὁποία θὰ μεταφέρονταν τὰ λείψανα ὅλων τῶν Ἁγίων, ποὺ μαρτύρησαν στὴν Περσία.

Ὁ βασιλιὰς δέχτηκε. Χορήγησε λοιπὸν τὴν ἀπαιτούμενη δαπάνη καὶ ἡ πόλη κτίστηκε, καὶ ὀνομάστηκε Μαρτυρούπολη. Ἡ πόλη αὐτὴ βρίσκεται στὴ Μεγάλη Ἀρμενία πρὸς τὸν Νυμφαῖο ποταμό, ἔγινε μάλιστα μὲ τὸν καιρὸ καὶ ἐπισκοπικὴ ἕδρα. Ἀξιοσημείωτο δὲ εἶναι ὅτι, ὕστερα ἀπὸ ἀρκετὰ χρόνια, ὁ ἐπίσκοπος Μαρουθᾶς πέθανε ἀκριβῶς τὴν ἐπέτειο τῆς ἡμέρας, ποὺ εἶχε ἐγκαινιάσει τὴν Μαρτυρούπολη.

Τὴν ἡμέρα αὐτὴ τῆς μνήμης του συνεορτάζουμε καὶ τὸ σύνολο ἐκεῖνο τῶν μαρτύρων, γνωστῶν καὶ ἀγνώστων, ποὺ τὰ λείψανά τους κατέθεσε στὴν πόλη ἐκείνη. (Νὰ σημειώσουμε ἐδῶ, ὅτι ὁ Ὅσιος Μαρουθας, συνέγραψε πολλὰ μαρτύρια τῶν συγχρόνων αὐτοῦ μαρτύρων, στὴ Συριακὴ γλῶσσα, δημοσιευθέντα ὑπὸ τοῦ Ἀσσαμάνη).


 

---

 

Ὁ Ἅγιος Φλαβιανὸς Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

 

Ὁ Ἅγιος Φλαβιανὸς ἦταν πρεσβύτερος τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ σκευοφύλακας τοῦ ναοῦ τῆς Ἁγίας Σοφίας. Διαδέχτηκε τὸν ἐπίσης Ἅγιο Ἀρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως Πρόκλο κατὰ τὸ 447. Σὰν Ἀρχιεπίσκοπος ὁ Φλαβιανὸς καταδίκασε, μὲ τοπικὴ Σύνοδο ποὺ ἔγινε τὸ 448, τὴν πλάνη τοῦ ἀρχιμανδρίτου Εὐτυχοῦς, ποὺ ἔλεγε ὅτι ὁ Χριστὸς εἶχε μόνο θεία φύση, ἡ ὁποία ἀπεῤῥόφησε ἐντελῶς τὴν ἀνθρώπινη. Συγχρόνως δέ, ἡ Σύνοδος αὐτὴ καθαίρεσε καὶ ἀφόρισε τὸν Εὐτυχή.

Ἀλλ᾿ ὁ Εὐτυχής, μὲ τὴν ὑποστήριξη τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας καὶ τοῦ ἀναξίου Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Διοσκόρου, κατάφερε νὰ συγκροτηθεῖ, τὸν Αὔγουστο τοῦ 449 στὴνἜφεσο, Σύνοδος ἡ λεγόμενη λῃστρικὴ Σύνοδος. Κατὰ τὴν Σύνοδο αὐτή, ὅλα ἦταν προετοιμασμένα κατὰ τοῦ Φλαβιανοῦ, καὶ μάλιστα, ὄχλος μὲ ἐπικεφαλῆς ἀγρίους μοναχοὺς καὶ ὑπὸ τὴν ἀρχηγία ἑνὸς ῥασοφόρου τέρατος, τοῦ ἀρχιμανδρίτη Βαρσουμᾶ, εἰσέβαλαν στὴ Σύνοδο καὶ κακοποίησαν βαριὰ τὸν Φλαβιανό, ὁ ὁποῖος μετὰ τρεῖς ἡμέρες πέθανε ἀπὸ τὶς πληγές, ποὺ τοῦ προκάλεσαν οἱ φονεῖς του. Ἀλλὰ μετὰ δυὸ χρόνια, τὸ 451, στὴ Δ´ Οἰκ. Σύνοδο, ἡ αἵρεση καταδικάσθηκε, ὁ Εὐτυχὴς ἀναθεματίστηκε καὶ ὁ Διόσκορος καθαιρέθηκε. Τὸ δὲ λείψανο τοῦ Ἁγίου ἄνακομισθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη, στὸ ναὸ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων.


 

---

 

Ὁ Ὅσιος Φλαβιανός

Ὁ Ὅσιος Φλαβιανὸς πῆγε στὴν κορυφὴ ἑνὸς ὄρους, ὅπου ἔκτισε ἕνα μικρὸ κελλί. Ἐκεῖ μέσα κλείστηκε καὶ πέρασε 60 ὁλόκληρα χρόνια, μὲ αὐστηρὴ νηστεία, προσευχὴ καὶ χωρὶς νὰ ἔλθει σὲ ἐπαφὴ μὲ κανέναν ἄνθρωπο. Ἀπὸ κάποιο μέρος ἔβγαζε μόνο τὰ χέρια του γιὰ νὰ παραλάβει τὴν τροφή του, ποὺ ἦταν βρεγμένα ὄσπρια μία φορὰ τὴν βδομάδα.

Ἔτσι ὁ Θεὸς τὸν προίκισε μὲ τὸ θαυματουργικὸ χάρισμα, ποὺ μὲ τὴν προσευχή του, θανάτωσε μεγάλο δράκοντα, ἔδιωξε ἀπὸ κάποιο χωράφι τὶς ἀκρίδες ποὺ θὰ τὸ κατέστρεφαν, ἔβγαλε τὸ δαιμόνιο ἀπὸ κάποιον νέο καὶ τὸν μαστὸ κάποιας γυναίκας θεράπευσε ἀπὸ καρκίνο. Ἔτσι ἅγια ἀφοῦ ἔζησε παρέδωσε στὸν Θεὸ τὴν μακάρια ψυχή του.


 

---

 

Ὁ Ἅγιος Ῥωμανὸς ὁ νέος ὁσιομάρτυρας

Βλέπε τὴν βιογραφία του στὶς 5 Ἰανουαρίου.
 

ΚΑΛΗ ΤΣΙΚΝΟΠΕΜΠΤΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΙ ΣΥΜΒΟΛΙΖΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Η Τσικνοπέμπτη,είναι μία γιορτή της Ορθοδοξίας που δίνει την ευκαιρία στα νοικοκυριά να καταναλώσουν με εορταστικό τρόπο ό,τι κόκκινο κρέας τους έχει απομείνει πριν από τη νηστεία της Σαρακοστής,και ήρθε και φέτος!

Η λέξη "τσικνοπέμπτη" προέρχεται από την λέξη "τσίκνα" (η μυρωδιά του ψημένου κρέατος) και από την λέξη "Πέμπτη". Γιορτάζεται άλλωστε την Πέμπτη, 11 ημέρες πριν την Καθαρά Δευτέρα. Είναι μια μέρα διασκέδασης και ετοιμασίας για την μεγάλη νηστεία της Σαρακοστής πριν από το Πάσχα.
Η Τσικνοπέμπτη βρίσκεται στη 2η εβδομάδα της περιόδου που ονομάζεται Τριώδιο, η οποία αποτελείται απο τρεις εβδομάδες: την 1η εβδομάδα Προφωνή,Προφωνέσιμη ή Απολυτή, την 2η εβδομάδα Κρεατινή ή Κρεοφάγος και την 3η εβδομάδα Τυρινή ή Τυροφάγος που πλέον δεν τρώγεται το κρέας αλλά μόνο γαλακτοκομικά. Κατά τη διάρκεια της πρώτης εβδομάδας (Απολυτή) σταματάει η συνηθισμένη νηστεία της Τετάρτης και της Παρασκευής, ενώ στη δεύτερη εβδομάδα (απόκρεω) ίσχυε η νηστεία και έτσι η Τσικνοπέμπτη αποκτά ιδιαίτερη σημασία και εθεωρείτο εορτάσιμη ημέρα και το τραπέζι είναι γιορτινό. Ονομάζεται τσικνοπέμπτη γιατί την ημέρα αυτή το δείπνο αποτελείται από κρέας ψημένο στα κάρβουνα ή τηγανισμένο, δυο τρόποι μαγειρέματος που βγάζουν έντονη τσίκνα και κατα την παράδοση λίγο αρπαγμένο.
Η Τσικνοπέμπτη είναι τέλος ντυμένη στα κόκκινα. Θέλει κατά την παράδοση κόκκινο κρέας και το κόκκινο κρέας φυσικά κόκκινο κρασί,οπότε στο βάθος θυμίζει το Πάσχα που θα έρθει.

Καλή διασκέδαση λοιπόν σε όλους αλλά με μέτρο,όχι υπερβολές,

δεν οδηγούμε αν πιούμε κλπ ξέρετε.

το είδαμε εδώ

Ἀπὸ τὶς Διδαχὲς τοῦ Γέροντα Ἐφραὶμ Κατουνακιώτη

 

Διάλογος ἑνός ὑποτακτικοῦ μέ τόν γέροντά του, (τοῦ πατέρα Ἐφραίμ τόν Κατουνακιώτη):

- Γέροντα, λέω τήν εὐχή, «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με», ἀλλά δέν καταλαβαίνω τίποτα.

- Δέν καταλαβαίνεις ἐσύ πού τή λές τήν εὐχή, ἀλλά καταλαβαίνει ὁ διάβολος καί καίγεται, καί φεύγει.
Ἔ, καλά παιδί μου, θέλεις νά δεῖς θαῦμα, ἀπό τήν εὐχή, ἀπ’ τήν προσευχή;

- Καί βεβαίως θέλω!

- Καλά, τοῦ λέει, θά προσευχηθῶ στόν Θεό νά σοῦ δείξει ἕνα θαῦμα νά καταλάβεις πόση δύναμη ἔχει ἡ εὐχή. Αὐτό τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με» πού στήν ὁποίαν εὐχή ἀναφέρονται ὅλα τά πατερικά μας βιβλία∙ καί εἰδικότερα βέβαια ἡ Φιλοκαλία.
Ἔκανε προσευχή ὁ γέροντας, ἔκανε νηστεία, τριήμερο νηστεία, μόνο μέ λίγο νερό.

- Ἔλα δῶ παιδί μου τώρα,
τοῦ λέει, ὕστερα ἀπό τίς τρεῖς ἡμέρες, τοῦ ἔδωσε ἕνα καλάθι – ξέρετε τί ἦταν τά καλάθια;- καί

- Πήγαινε νά τό γεμίσεις νερό.

- Γέροντα, λέει, με συγχωρεῖς, τά μυαλά τά ἔχω, τό λογικό τό ἔχω, πῶς θά γεμίσει αὐτό νερό; Γεμίζει τό καλάθι νερό; Βρέχεται, ναί, ἀλλά νά γεμίσει νερό;

- Καλά, παιδί μου, τοῦ λέει, δέν ἤθελες νά δεῖς ἕνα θαῦμα;

Λέει:
- Μάλιστα.

- Ἔ, καί νά δεῖς τί δύναμη ἔχει ἡ εὐχή; Τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με» τί δύναμη ἔχει; Γιατί τήν παντοδυναμία τῆς εὐχῆς τήν παίρνει ἀπ’ τόν παντοδύναμο Θεό, διότι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός εἶναι καί σωτήρας τοῦ κόσμου, ἀλλά εἶναι καί Θεός ἀληθινός, ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ. Δέ θέλεις νά τή δεῖς;

- Πῶς, πῶς, πῶς!

- Ἔ, κάνε αὐτό πού λέω, ἀλλά θά λές τήν εὐχή, ὅλο τήν εὐχή. Θά πᾶς καί θἄρθεις χωρίς νά τήν διακόψεις καθόλου. Θά λές συνέχεια «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με».

- Νἄ’ναι εὐλογημένο.
Πάει λοιπόν στό δρόμο, περπατάει νά πάει μέχρι τήν, ἐκεῖ πού ἦταν τό νερό,

- «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με», «Κύριε Ἰσηοῦ Χριστέ ἐλέησόν με».
Καί βάζει τό καλάθι στη βρύση καί κάτω. Τό νερό γεμίζει τό καλάθι! Καί τό καλάθι δέν τρέχει! Δέν βγάζει οὔτε ἀπό τά πλάγια, οὔτε ἀπό κάτω σταγόνα νερό. Συνέχεια ὅμως, δέν διακόπτει τήν εὐχή καί τή λέει.

- «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με», «Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με».

Ἐννοεῖται βέβαια ὅτι ὁ γέροντας, στό κελάκι του προσηύχετο γιά νά δείξει ὁ Θεός θαῦμα στόν ὑποτακτικό του. Τό γέμισε τό καλάθι. Μόλις τό εἶδε, τρέχει λοιπόν, νά τό δείξει στόν γέροντά του. Νά τοῦ πεῖ δηλαδή ὅτι «Γέροντα, τό καλάθι γέμισε νερό, καί δέν τρέχει».
Στόν δρόμο λοιπόν πηγαίνοντας αὐτά τά πενήντα μέτρα, φανερώνεται ὁ διάβολος, ἀλλά μέ ἀνθρώπινη μορφή. Σάν καλόγεροι, σάν καλόγερος.
Τοῦ λέει:
- Καλόγερε, τοῦ λέει, ποῦ πᾶς;

- Πάω στό γέροντά μου.

- Πῶς σέ λένε;

- Γεώργιο.

- Πόσα χρόνια ἔχεις ἐδῶ;

- Λέει, πέντε – ἔξι.

- Καί τί δουλειά κάνεις; Τί διακόνημα κάνεις;

- Φτιάχνουμε σφραγίδια.

Μέ τό διάλογο, ἀδειάζει τό καλάθι καί τό νερό φεύγει ἀπό κάτω ὁλόκληρο. Ἔπιασε ἀργολογία, ἄφησε τήν εὐχή. Πῆγε στό γέροντά του μέ ἄδειο τό καλάθι.

- Τί συμβαίνει παιδί μου; Γιατί μοῦ φέρνεις τό καλάθι ἄδειο;

- Γέροντα ἔτσι κι’ ἔτσι.

Ἄαα. Ἄφησες τήν εὐχή παιδί μου. Καί ἔπιασες διάλογο καί διάλογο μέ αὐτόν πού φαινόταν σάν καλόγερος ἀλλά δέν ἦταν καλόγερος, ἀλλά ἦταν ὁ διάβολος. Ἐάν δέν τοῦ μιλοῦσες, τό καλάθι θά ἦταν γεμᾶτο νερό. Τώρα ὅμως πού μίλησες καί ἄφησες τήν εὐχή, ἔφυγε τό νερό. Βλέπεις λοιπόν, ὅταν ἔλεγες καί ὅσο ἔλεγες τήν εὐχή τό καλάθι κρατοῦσε τό νερό. Ὅταν τή σταμάτησες καί ἄρχισες τήν ἀργολογία σου, ἔφυγε τό νερό. Ἡ προσευχή, τό κομποσχοίνι μέ τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με», ἡ ἐλεημοσύνη, ἡ πνευματική, διότι τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με» εἶναι πνευματική ἐλεημοσύνη, νικᾶ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Καμμιά ἁμαρτία δέν εἶναι μεγαλύτερη ἀπ’ αὐτό τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ (δηλ. τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νά σβήσει κάθε δική μας ἁμαρτία). Τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ εἶναι μεγάλο.

πηγή

Γιατί οι αγιορείτες δεν μπαίνουν πρώτοι μπροστά στον αντιοικουμενιστικό αγώνα;;

Ο Καθηγουμένος της Ι. Μονής Κωνσταμονίτου του Αγίου Όρους, γέροντας Αγάθωνας, λέει τα πράγματα με το όνομα τους...


ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ

Το περίεργο «πάντρεμα» του καρναβαλιού με το Χριστιανισμό

     Σε συνάρτηση και με τους έντονους ρυθμούς της καθημερινότητάς μας, η σημασία των ημερών που διανύουμε για να φτάσουμε στο Άγιον Πάσχα μένει ακατανόητη. 

    Πολλοί από εμάς επαναπαυόμαστε στο να γνωρίζουμε την Τσικπνοπέμπτη, την Καθαρά Δευτέρα και τη Μεγάλη Εβδομάδα. Πίσω, όμως, από αυτή την περίοδο κρύβεται το μυστήριο της Αγίας Γραφής και του Ευαγγελίου.
     Γνωρίζουμε όμως  ποια είναι η σημασία της νηστείας; Γνωρίζουμε ότι το τριώδιο και η αποκριά είναι λέξεις που καθορίζουν-χαρακτηρίζουν την περίοδο που διανύουμε, ως περίοδο εξαγνισμού και προετοιμασίας για την Μεγάλη Τεσαρακοστή που πλησιάζει;
    Άραγε μπορούμε να ξεχωρίσουμε την αρχαία Ελληνική παράδοση, τα ειδωλολατρικά έθιμα, όπως είναι το καρναβάλι, κατάλοιπο της διονυσιακής λατρείας,από την νέα xριστιανική παράδοση, που στην διάρκεια του χρόνου αναμείχθηκαν για να δημιουργήσουν αυτό το περίεργο «πάντρεμα» των δύο αυτών τεραστίων δυνάμεων, του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού;
     Άλλωστε,το καρναβάλι είχε ενταχθεί στη ζωή μας μόνο ως Έλληνες και όχι ως χριστιανοί.Τώρα από εμάς εξαρτάται να περάσουμε τις γνώσεις που πια έχουμε ως Έλληνες Χριστιανοί από το φίλτρο της αλήθειας του Χριστιανισμού,να διορθώσουμε  τα λάθη του παρελθόντος,χωρίς όμως να ξεχνάμε πως εμείς τα κάναμε,και να εμβαθύνουμε στις διδαχές του Χριστού που είναι πάντα σύγχρονες και επίκαιρες.
     Χαρακτηριστικό της εβδομάδας που πέρασε ήταν η Τσικνοπέμπτη. Ποια είναι η σημασία της συγκεκριμένης ημέρας; 
     Είναι η μέρα που τρώγεται το κρέας. Οι χριστιανοί κάθε Τσικνοπέμπτη, όπως άλλωστε συνηθιζόταν και σε παλαιότερες εποχές, κατανάλωναν ό,τι κρεατικό υπήρχε στο σπιτικό τους, για να προετοιμαστούν για την εβδομάδα της Τυρινής ή τη λεγόμενη λευκή εβδομάδα. Δηλαδή, νηστεία κατά την οποία καταναλώνουμε γαλακτοκομικά, ψάρια και αβγά. 
      Η Κυριακή που ακολούθησε ονομάζεται της Απόκρεω. Ως θέμα της έχει τη δικαία και απροσωπόληπτη κρίση του Θεού, την οποία θα πραγματοποιήσει ο Κύριος κατά την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας. Και η κρίση του Θεού προς τους ανθρώπους δεν είναι τίποτα άλλο από την άκρατη αγάπη. 
      Και έτσι φθάνουμε στην εβδομάδα της Τυρινής, με αποκορύφωμα την Κυριακή της,για να θυμηθούμε την εξορία του πρωτόπλαστου Αδάμ από τον παράδεισο εξαιτίας της ανυπακοής του,ένα λάθος που και εμείς διαπράττουμε καθημερινά στην ζωή μας,λάθος που μπορεί και να μας στερήσει τον αιώνιο παράδεισο για πάντα.

Η νηστεία είναι μια προετοιμασία σωματική ή και ψυχική για τον άνθρωπο; 

     Η προετοιμασία αφορά σε δύο επίπεδα, στο σωματικό και στο ψυχικό. Ο άνθρωπος ως ψυχοσωματική οντότητα, οποιαδήποτε άσκηση του σώματός του έχει θετικό αποτέλεσμα και στην ψυχή του.
     Οποιοσδήποτε εξαγνισμός είναι συνέπεια της καθαρότητας και της προετοιμασίας του ανθρώπου, προκειμένου να φτάσει στην Ανάσταση του Κυρίου. 
    Οι χριστιανοί νηστεύουμε καθ’ υπακοήν προς το Ευαγγέλιο και μιμούμενοι τον ίδιο το Χριστό, ο οποίος μετά τη βάπτιση Του έφυγε στην έρημο. Σήμερα στην περιοχή της Παλαιστίνης υποδεικνύεται το Σαραντάριο Όρος, ως ο χώρος στον οποίο ο Χριστός κατέφυγε για 40 ημέρες και επιδόθηκε σε πλήρη νηστεία. Δεν έφαγε, δεν ήπιε και στο τέλος αυτής της νηστείας δέχθηκε τους γνωστούς τρεις πειρασμούς. Αφού νίκησε τους πειρασμούς ξεκίνησε το κήρυγμά Του. Άρα η νηστεία μας έχει ως βάση τη νηστεία του ιδίου του Κυρίου και εμείς, μιμούμενοι τον Κύριο, πριν να κάνουμε οτιδήποτε έχουμε ανάγκη να νηστέψουμε.

Ποια η σημασία της Καθαράς Δευτέρας και ποια λάθη κάνουμε σε σχέση με τα εδέσματα της ημέρας;

      Η Καθαρά Δευτέρα είναι η απαρχή της αυστηρής νηστείας. Τα τελευταία χρόνια, όμως, όπως παρατηρούμε, οι άνθρωποι τρώνε ως έδεσμα της ημέρας οστρακοειδή, φτάνει να είναι ψημένα στα κάρβουνα. Επίσης, καταναλώνουν και άφθονο κρασί. Αυτό όμως  είναι λανθασμένο. Καθαρά Δευτέρα σημαίνει ημέρα πλήρους νηστείας, ημέρα πλήρους ασιτίας. Ακόμα και την Καθαρά Τρίτη και την Τετάρτη δεν τρώμε και δεν πίνουμε τίποτε. Είναι ημέρες αυστηρότατης νηστείας. 
       Γενικότερα η περίοδος της μεγάλης Τεσσαρακοστής είναι περίοδος αυστηρής νηστείας. Από Δευτέρα μέχρι Παρασκευή οι χριστιανοί, σύμφωνα με την Εκκλησία, δεν πρέπει να καταναλώνουν λάδι και κρασί. Επιτρέπονται, όμως, μόνο Σάββατο και Κυριακή καθ’ όλη την περίοδο της Τεσσαρακοστής.Αυτές είναι οι επιταγές των Πατέρων της Εκκλησίας μας και εμείς πράττουμε" κατά το δοκούν" και ανάλογα με τις δυνάμεις μας.


Ποια η σχέση του καρναβαλιού, των μεταμφιέσεων, με την Εκκλησία; 

     Το καρναβάλι δεν έχει καμία σχέση με αυτό που πρεσβεύει και βιώνει η Εκκλησία. Είναι παράξενο πώς, σήμερα, στο χώρο το δικό μας, έχουν συνδέσει την έναρξη της νηστείας, της μεγάλης Τεσσαρακοστής, της πνευματικότερης περιόδου του εκκλησιαστικού έτους, με τα ξεφαντώματα. Είναι σαν να ομολογούμε ότι δεν έχουμε καμία σχέση με το Ευαγγέλιο και με αυτό το οποίο μας διδάσκει ο Χριστός. 
     Αν πάμε στα παλαιότερα χρόνια, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος ήταν ένας από τους μεγάλους πατέρες και αγίους της Εκκλησίας, ο οποίος θα έλεγα ότι μίλησε με λόγια καταπελτικά εναντίον αυτών των τάσεων που είχαν οι ειδωλολάτρες (γι’ αυτούς τους ειδωλολάτρες, που μιμούνταν σε κάποιο βαθμό οι χριστιανοί). 
      Το καρναβάλι είναι στη ζωή μας ως Έλληνες και όχι ως χριστιανοί. Εμείς δεν είμαστε μόνο χριστιανοί, είμαστε Έλληνες. Με την αρχαία σημασία του όρου, δηλαδή, προερχόμαστε από εκείνους τους ανθρώπους που δημιούργησαν και βίωσαν την ειδωλολατρία και αυτή, στη συνέχεια,μπήκε στο χριστιανισμό με το γνωστό κήρυγμα του Αποστόλου Παύλου,των Αποστόλων και ούτω καθ'εξής.      

      Έτσι ο Ελληνισμός και η ειδωλολατρία εκχριστιανίστηκαν, όπως η φιλοσοφία των αρχαίων Ελλήνων που πέρασε μέσα από το φίλτρο της Θεολογίας των Πατέρων. Ουσιαστικά καταξιώθηκε με αυτό τον τρόπο η σωστή φιλοσοφία των αρχαίων Ελλήνων. Τώρα, ως Έλληνες χριστιανοί, κουβαλούμε στη ζωή μας και κατάλοιπα ειδωλολατρικά, όπως αυτά που έχουν σχέση με τα νεκρώσιμα έθιμα, τις μεταμφιέσεις και τα ξέφρενα γλέντια χωρίς φραγμούς,των προγόνων μας. 
      Μην γελιέστε όμως, είναι άλλο πράγμα  το ειδωλολατρικό  κατάλοιπο και άλλο το οργανωμένο καρναβάλι, οι ξέφρενες εκδηλώσεις γλεντιού και οι άσεμνες και απροκάλυπτες παρελάσεις με μασκοφόρους που δεν έχουν σχέση με τη θρησκεία, παρά μόνο με το σύγχρονο εμπόριο και ότι απορρέει από αυτό.


Το είδαμε εδώ

La Repubblica: Το «όχι» στην επίδειξη μόδας στον Παρθενώνα - Η ιστορία και η αξιοπρέπεια δεν πωλούνται

Στην απόφαση να απορριφθεί το αίτημα του οίκου μόδας Gucci, σε ό,τι αφορά τη δυνατότητα διεξαγωγής επίδειξης μόδας στην Ακρόπολη, αφιερώνει σήμερα άρθρο της η ιταλική εφημερίδα La Repubblica.

Ο δημοσιογράφος Έττορε Λιβίνι αναφέρεται στην κατάληξη της όλης υπόθεσης και υπογραμμίζει: «Η απάντηση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου ήταν κατηγορηματική, "η αξία και ο χαρακτήρας της Ακρόπολης δεν είναι συμβατά με ένα γεγονός αυτού του είδους". Τέλος. "Δεν χρειαζόμαστε διαφήμιση", επέμεινε ο Δημήτρης Παντερμαλής, διευθυντής του θαυμάσιου μουσείου όπου φιλοξενούνται τα ευρήματα από το αέτωμα του Παρθενώνα και οι Καρυάτιδες. Ο συμβολισμός του μνημείου θα μειωθεί με το να χρησιμοποιηθεί μόνον ως "φόντο" για μία επίδειξη μόδας. Φτωχοί, δηλαδή, αλλά όχι τόσο, ώστε να πουλήσουν την ψυχή της χώρας. Ο οίκος Gucci έθεσε το αίτημά του, θυμίζοντας ότι το 1951 οι κίονες και τα μάρμαρα του Παρθενώνα είχαν μετατραπεί σε σκηνή για επίδειξη μόδας του Christian Dior. Ήταν άλλες εποχές, όμως. Τώρα η επιτροπή, αμετακίνητη, είπε όχι».

Ο Ιταλός δημοσιογράφος υπενθυμίζει ότι «στο παρελθόν τα μάρμαρα του Παρθενώνα έτυχαν εκμετάλλευσης για διαφημίσεις της Coca Cola, της Lufthansa και της Verizon, που μετέτρεψε τους κίονες σε τηλεφωνικούς θαλάμους και για φωτογράφηση της Τζένιφερ Λόπεζ, η οποία δεν είχε λάβει την άδεια του ΚΑΣ». «Αλλά η Ιστορία (και η αξιοπρέπεια) της Ελλάδας δεν πωλούνται. Ούτε σήμερα, που το κράτος βρίσκεται σχεδόν σε χρεοκοπία», τονίζει, τέλος, η La Repubblica.

ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΕΙΝΑΙ Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Οι Χριστιανοί δεν διακρίνονται από τους άλλους ανθρώπους ούτε στη χώρα που ζουν ούτε στη γλώσσα ούτε στις συνήθειες.

Διότι ούτε σε πόλεις ιδιαίτερες κατοικούν, ούτε διάλεκτο ξεχωριστή χρησιμοποιούν, ούτε επίσημο βίο ακολουθούν. Και βέβαια η διδασκαλία τους δεν έχει επινοηθεί με σκέψεις και προσπάθειες πολυάσχολων ανθρώπων, ούτε προβάλλουν αυτοί θεωρία ανθρώπινη, όπως μερικοί άλλοι.

 Κι ενώ κατοικούν σε ελληνικές και ξένες πόλεις, όπως έτυχε ο καθένας, και ακολουθούν τα εγχώρια έθιμα και στην ενδυμασία και στη διατροφή και γενικά στη ζωή τους, παρουσιάζουν ομολογουμένως θαυμαστή και παράξενη τη στάση ζωής τους.

 Κατοικούν στις ιδιαίτερες πατρίδες τους, αλλά ως προσωρινοί· μετέχουν σε όλα ως πολίτες, και όλα τα υπομένουν σαν ξένοι· κάθε ξενική γη είναι πατρίδα τους, και κάθε πατρίδα τούς είναι ξένη. Παντρεύονται όπως όλοι, τεκνογονούν, αλλά δεν εγκαταλείπουν τα παιδιά τους. Παραθέτουν τράπεζα κοινή, αλλά όμως όχι πρόστυχη. Περιβάλλονται από σάρκα, αλλά όμως δε ζουν σαρκικά. Ζουν στη γη, αλλά πολιτεύονται στον ουρανό.

Υπακούουν στους θεσπισμένους νόμους, και με τη διαγωγή τους ξεπερνούν τους νόμους. Αγαπούν τους πάντες, και από όλους διώκονται. Περιφρονούνται και καταδικάζονται, θανατώνονται και ξαναζούν. Πτωχεύουν και πλουτίζουν πολλούς. Όλα τα στερούνται και όλα τα έχουν με αφθονία. Ατιμάζονται, και μέσα στις ατιμίες δοξάζονται. 

Βλασφημούνται και δικαιώνονται. Κακολογούνται, κι αυτοί δίνουν ευλογίες. Υβρίζονται και τιμούν. Κάνουν το καλό και τιμωρούνται ως κακοί. Τιμωρούνται και χαίρονται σαν να τους δίνουν ζωή. Από τους Ιουδαίους πολεμούνται ως αλλόφυλοι και από τους ειδωλολάτρες καταδιώκονται, και αυτοί που τους μισούν δεν ξέρουν να πουν την αιτία της έχθρας .

Και με μια λέξη, ό,τι ακριβώς είναι η ψυχή στο σώμα, αυτό είναι οι Χριστιανοί στον κόσμο. Η ψυχή είναι απλωμένη σε όλα τα μέλη του σώματος, και οι Χριστιανοί στις πόλεις του κόσμου. Κατοικεί βέβαια στο σώμα η ψυχή, όμως δεν προέρχεται απ’ το σώμα· και οι Χριστιανοί κατοικούν στον κόσμο, όμως δεν είναι απ’ τον κόσμο.

 Αόρατη η ψυχή φυλάγεται μέσα σε σώμα ορατό· και οι Χριστιανοί αναγνωρίζονται μέσα στον κόσμο, όμως η θεοσέβειά τους μένει αόρατη. Μισεί την ψυχή η σάρκα και την πολεμά χωρίς να αδικείται καθόλου απ’ αυτή, επειδή εμποδίζεται να κυλιέται στις απολαύσεις· μισεί και τους Χριστιανούς ο κόσμος χωρίς να αδικείται καθόλου απ’ αυτούς, επειδή αντιτάσσονται στις ηδονές.

Η ψυχή αγαπά τη σάρκα, η οποία την μισεί, και τα μέλη του σώματος· και οι Χριστιανοί αγαπούν εκείνους που τους μισούν. Η ψυχή βρίσκεται κλεισμένη μέσα στο σώμα, αυτή όμως συγκρατεί το σώμα· και οι Χριστιανοί κρατούνται μέσα στον κόσμο σα σε φυλακή, αυτοί όμως συγκρατούν τον κόσμο. 

Αθάνατη η ψυχή κατοικεί μέσα σε θνητό σκήνωμα· και οι Χριστιανοί κατοικούν προσωρινά μέσα στη φθορά, ενώ περιμένουν την ουράνια αφθαρσία. Όσο ταλαιπωρείται με τη στέρηση των φαγητών και ποτών η ψυχή βελτιώνεται· και οι Χριστιανοί με τις καθημερινές τιμωρίες αυξάνουν περισσότερο. Ο Θεός τούς έβαλε σε τόσο υψηλή θέση, ώστε δεν είναι σωστό αυτοί να παραιτηθούν.

Από την προς Διόγνητον επιστολή, κεφάλαια 5 και 6

ΠΗΓΗ

το είδαμε εδώ

Ερωτήσεις προς τους Επισκόπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας

Ερωτήσεις προς τους Επισκόπους της Ορθοδόξου Εκκλησίας

Ἀφοῦ δὲν ἀπαντοῦν οἱ Ἐπίσκοποι θὰ ἀπαντήσει ὁ Φώτης Κόντογλου ἀντὶ τῶν Ἐπισκόπων.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου, Κλασσικὸς Φιλόλογος, Ἱστορικός.

Πρὶν ἀλλὰ κυρίως μετὰ ἀπὸ τὴν ψευτοσύνοδο τῆς Κρήτης τέθηκαν ἀπὸἱερεῖς, μοναχοὺς καὶ λαϊκοὺς, ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ ἀνησυχοῦσαν καὶπόναγαν γιὰ τὴν Πίστη καὶ τὴν Ἐκκλησία, πολλὰ ἐρωτήματα στοὺςἘπισκόπους, τὰ ὁποῖα ὅμως ποτὲ δὲν ἀπαντήθηκαν. Ἀφοῦ λοιπὸν δὲν ἀπαντοῦν οἱ Ἐπίσκοποι, παρὰ μόνο ἀρκοῦνται σὲ εὐλογίες τῶν ἰδίων γενείων, τὴν ἀπάντηση στὰ ἀκόλουθα ἐρωτήματα θὰ δώσει ὁ Φώτης Κόντογλου, τὸν ὁποῖο τόσο συχνὰ ἀναφέρουν οἱ ἴδιοι οἱ Ἐπίσκοποι ὡς ὑπόδειγμα Ὀρθοδόξου:

Γιατὶ δὲν διαφυλάξατε καὶ σὲ ποιόν βωμὸ θυσιάσατε τὴν ὀρθότητα, τὴν συνέπεια, τὴν ἀκρίβεια τῆς Πίστεως, τὴν περιχαράκωση, τὴν περιθρίγκωση, τὴν ἀστασίαστο ἄρνηση, τὴν ὁμολογία, τὴν θυσιαστικὴ αὐταπάρνηση (λέξεις ποὺ συχνὰ χρησιμοποιεῖ τὸ στόμα σας, ἀλλὰ ὄχι κι ἡ καρδιά σας);

Φώτης Κόντογλου: «διότι δὲν εἶσθε οἱ ποιμένες οἱ καλοί, οἱ θυσιάζοντες τὴν ζωὴν αὐτῶν ὑπὲρ τῶν προβάτων καὶ ὁδηγοῦντες αὐτὰ εἰς τοὺς εὐώδεις λειμώνας τῆς ἀθανάτου ζωῆς. Σεῖς εἶσθε οἱ μισθωτοὶ ποιμένες, καὶ κατὰ τὸ πανάγιον στόμα τοῦ Κυρίου «ὁ μισθωτὸς ποιμὴν οὐκ ἔστι ποιμήν» (Ἰω. ι’, 12).Εἶσθε μισθωτοὶ τῶν ἀρχόντων τοῦ κόσμου τούτου, διὰ τὴν δόξαν καὶ τὸν πλοῦτον τῶν ὁποίων ἐργάζεσθε. Καὶ ἅπαξ εἶσθε οἱ δοῦλοι τοιούτων κυρίων, εἶσθε ὡπλισμένοι μὲ τὰ ὅπλα τῆς βίας, μὲ τὰ ὁποῖα ἀπειλεῖτε τὰ πιστὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ, διὰ νὰ τὰ ἀναγκάσητε νὰ σᾶς ἀκολουθήσουν». Πηγή: «Ἀντιπαπικά»,ἐκδόσεις «Όρθοδόξου Τύπου», 1993.

Σὲ ποιόν κάλαθον τῶν ἀχρήστων ἐκσφεντονίσατετὴνὁμολογητικὴ καὶ ἐλεγκτική,πρὸς ἐσᾶς ἀπευθυνόμενη ἐπιστολὴ τοῦ ὁσίου γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου, ἡ ὁποία σᾶς ὑπενθύμιζε: «Δὲν ἀρκεῖ, δὲν ὠφελεῖ μόνον νὰ γνωρίζουμε τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ, τὶς ἐντολές, τὰ δόγματα, τοὺς κανόνας, τὶς ἀποστολικὲς καὶ πατερικὲς παραδόσεις, ἀλλὰ καὶ νὰ φυλάττουμε αὐτές... Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, φύλακες τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας..., προσέξατε παρακαλῶ θερμῶς καὶ ἱκετεύω μετὰ δακρύων. Προβατόσχημοι λύκοι, εἰσελθόντες στὴν αὐλὴ τῶν λογικῶν προβάτων διὰ τῆς πολιτικῆς καὶ τῆς ἀντίχριστου Μασονίας, ζητοῦν νὰ καταργήσουν τὰ διατεταγμένα ἀπὸ τοὺς πανσόφους Ἁγίους Ἀποστόλους καὶ τοὺς θεοφόρους Ἁγίους Πατέρας, καὶ νὰ ἐξευρωπαΐσουν, ἐκλατινίσουν και ἐκμοντερνίσουν. Αὐτούς καὶ ὅλους τοὺς καταφρονητὰς τῶν Ἀποστολικῶν καὶ Πατερικῶν Παραδόσεων, νὰ ἀποβάλετε ὡς λοιμώδεις λύκους ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, γιὰ νὰ μὴ καταστήσουν αὐτὴν αἱρετική, πανθεϊστικὴ και παναιρετικὴ μὲ ὅσα ξένα καὶ αἱρετικὰ ἐπιδιώκουν νὰ εἰσαγάγουν...διώξατε τοὺς λύκους. Ἐκείνους ποὺ λέγουν καὶ πράττουν παρὰ τὰ διατεταγμένα, συστήσατε εἰς αὐτοὺς μετάνοια... Ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ πολλοὺς ἐργάτες, ὄχι χλιαροὺς καὶ φιλοσώματους, ἀλλ' ἀληθινούς, μὲ πίστη καὶ ζῆλο, αὐταπάρνηση καὶ ἀγάπη ὁλόψυχο πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο»;

Φώτης Κόντογλου: «διότι δὲν εἶσθε ποιμένες καλοί,μισθωτὸς ποιμὴν οὐκ ἔστι ποιμήν, εἶσθε οἱ μισθωτοὶ ποιμένες, ὡπλισμένοι μὲ τὰ ὅπλα τῆς βίας».

Σὲ ποια ἱερατικὴ συνεδρίαση ἀκυρώσατε τοὺς Παύλειους λόγους «ἀντεχόμενον τοῦ κατὰ τὴν διδαχὴν πιστοῦ λόγου,ἵνα δυνατὸς ᾖ καὶ παρακαλεῖν ἐν τῇ διδασκαλίᾳ τῇ ὑγιαινούσῃ καὶ τοὺς ἀντιλέγοντας ἐλέγχειν» (Τίτ. 1,9) καὶ «τίς οὖν μοί ἐστιν ὁ μισθός; ἵνα εὐαγγελιζόμενος ἀδάπανον θήσω τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ, εἰς τὸ μὴ καταχρήσασθαι τῇ ἐξουσίᾳ μου ἐν τῷ εὐαγγελίῳ» (Α’ Κορ. 9,18);

Φώτης Κόντογλου: «διότι δὲν εἶσθε ποιμένες καλοί, μισθωτὸς ποιμὴν οὐκ ἔστι ποιμήν, εἶσθε οἱ μισθωτοὶ ποιμένες, ὡπλισμένοι μὲ τὰ ὅπλα τῆς βίας».

Σὲ ποια κρυφὴ συμφωνία σβήσατε ἀπὸ τὴν μνήμη σας τὶς ἐντολὲς τῆς Ἀποκαλύψεως ποὺ ἀπευθύνονται σὲ Ἐπισκόπους:

Γίνου πιστός ἄχρι θανάτου (Ἀποκ. β΄10).Γίνου γρηγορών, καὶ στήριξον τὰ λοιπά, ἃ ἔμελλον ἀποθανεῖν οὐ γὰρ εὕρηκά σου τὰἔργα πεπληρωμένα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μου.Μνημόνευε οὖν πὼς εἴληφας καὶ ἤκουσας, καὶ τήρεικαὶ μετανόησον (γ΄ 1-3).Κράτει ὃ ἔχεις, ἵνα μηδεὶς λάβη τὸν στέφανόν σου (γ΄ 11).Οὕτως ὅτι χλιαρός εἶ, καὶ οὔτε ζεστὸς οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι (γ΄ 15, 19);

Φώτης Κόντογλου: «διότι δὲν εἶσθε ποιμένες καλοί, μισθωτὸς ποιμὴν οὐκ ἔστι ποιμήν,εἶσθε οἱ μισθωτοὶ ποιμένες, ὡπλισμένοι μὲ τὰ ὅπλα τῆς βίας».

Σὲ ποιό πανηγυρικὸ συλλείτουργο παρανοήσατετὸν λόγο τοῦ ἁγίου Εἰρηναίου Λουγδούνου:«Οἱτῆς Ἐκκλησίας προϊστάμενοι, οἷς ἅπας ὁ κόσμος ἐμπεπίστευται, φυλάττουσιν ἀγρύπνως τὴν ἀποστολικήν παράδοσιν μαρτυροῦντες ἡμῖν ὅτι πάντες τηροῦσι μίαν καὶ τὴν αὐτήν πίστιν» (Κατὰ Αἱρέσεων V, 20, 1);

Φώτης Κόντογλου: «διότι δὲν εἶσθε ποιμένες καλοί, μισθωτὸς ποιμὴν οὐκ ἔστι ποιμήν, εἶσθε οἱ μισθωτοὶ ποιμένες, ὡπλισμένοι μὲ τὰ ὅπλα τῆς βίας».

Σὲ ποιά ἐκλογὴ Ἐπισκόπου ἀποκρύψατε, διαγράψατε, παραγράψατε, ἐξοβελίσατε, διακωμωδήσατετὸ διδαχτικὸ συμπέρασμα τοῦ ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου:«Δὲν καταλαμβάνομεν τὴν ἐξουσία διὰ τὴν προστασία τῶν ἀδελφῶν, ἀλλὰ διὰ τὴν δόξαν καὶ τὴν ἀνάπαυσιν. Διότι ἂν γνώριζες ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος ὀφείλει νὰ φροντίζῃ περὶ πάντων βαστάζων ὅλων τὰ βάρη, ὅτι διὰ μὲν τοὺς ἄλλους ὅταν ὀργίζωνται ὑπάρχει συγγνώμη, δι’ αὐτὸν δὲ καθόλου, ὅτι διὰ τοὺς ἄλλους ὅταν ἁμαρτάνουν ὑπάρχει πολλὴ προσευχὴ διὰ συγγνώμην, δι’ αὐτὸν δὲ καθόλου, δὲν θὰ ἔσπευδες πρὸς τὴν ἐξουσία. (Ἅπαντα Χρυσοστόμου, τόμος 76, ὑπόμνημα εἰς τὰς Πράξεις, ὁμιλία γ΄);

Φώτης Κόντογλου: «διότι δὲν εἶσθε ποιμένες καλοί, μισθωτὸς ποιμὴν οὐκ ἔστι ποιμήν, εἶσθε οἱ μισθωτοὶ ποιμένες, ὁπλισμένοι μὲ τὰ ὅπλα τῆς βίας».

«Τὰ λόγια μου δὲν ἀπευθύνονται πρὸς πάντας, ἀλλὰ πρὸς τοὺς ἐπιθυμοῦντας ἐξουσίαν» (Ἰ. Χρυσόστομος, ὑπόμνημα εἰς τὰς Πράξεις, ὁμιλία γ΄).

πηγή