ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΤΑ «ΒΟΔΙΑ» (Δίδαγμα)

Γέροντας Αμβρόσιος Λάζαρης: 

Ένα ζευγάρι ανέβηκαν

 κάποιο απόγευμα στο

 Μοναστήρι και μπήκαν στο κελί του Γέροντα. 

Σε μια στιγμή, ο τελευταίος γύρισε και

 απευθύνθηκε στη γυναίκα:
-Τι κάνει ετούτος εδώ; Είπε κι έδειξε τον σύζυγο.
-Καλά είναι, Γέροντα.
-Καλά, ε; Ναι, αλλά εκείνα τα βόδια που έχει

 ζεμένα τον πάνε όπου θέλουνε.
-Ποια βόδια, Γέροντα; Ρώτησε ο άνδρας.
-Δεν κατάλαβες; Καλά, άστο. Θα στο πω άλλη 

φορά.

Και την επόμενη φορά που τον επισκέφτηκαν, ενώ ο άνθρωπος το είχε ξεχάσει, 

άκουσε τον Γέροντα που ξαναρώτησε:
-Τι έγινε με τα βόδια;
-Ποια βόδια, Γέροντα; Δεν κατάλαβα, του είπε εκείνος ξαφνιασμένος πάλι.

-Δεν κατάλαβες, ε; Τα μάτια! Τα έχεις και τα δύο, κοιτάζεις από δω κι από

 εκεί και σε πάνε όπου θέλουνε. Τα μάτια και τις αισθήσεις να τα μαζεύουμε!

Ο άλλος δαγκώθηκε. Ο Γέροντας τον είχε δει με το διορατικό του χάρισμα 

που καθόταν με τις παρέες του στις καφετέριες και χαζολογούσαν,

 συζητώντας για όποιον περνούσε από μπροστά τους κουτσομπολεύοντας.
πηγή

Τα λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας μας

πηγή

Λειτουργικά βιβλία καλούνται όσα χρησιμοποιούνται για την τέλεση 

των Ιερών Ακολουθιών της Εκκλησίας μας.

1. Το Ευαγγέλιο, το οποίο συμβολίζει την πραγματική παρουσία του 

Χριστού στην Εκκλησία και το γεγονός ότι η Εκκλησία διαφυλάσσει την Αλήθεια.

 Είναι το ιδιαίτερα διακοσμημένο βιβλίο της Εκκλησίας
πού θυμιάζεται, προσκυνείται και αποτίθεται πάνω στην Αγία Τράπεζα. 

Στη μια πλευρά του εικονίζεται η Σταύρωση και στην άλλη η Ανάσταση του Κυρίου.

 Στον Εσπερινό του Σαββάτου και την Κυριακή
προβάλλεται η Ανάσταση. 

Τις άλλες ημέρες προβάλλεται η Σταύρωση.

Διαιρείται κυρίως σε δύο μέρη. 

Το πρώτο περιλαμβάνει τις περικοπές των Ευαγγελίων πού αναγιγνώσκονται 

καθημερινά ολόκληρο το χρόνο. Αρχίζει από την Κυριακή του Πάσχα.

Μέχρι την Πεντηκοστή

αναγιγνώσκονται περικοπές από το «κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον».

 Μέχρι την Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, αναγιγνώσκονται 

περικοπές από το «κατά Ματθαίον». Μέχρι την αρχή της
Τεσσαρακοστής από το «κατά Λουκάν» και μέχρι το Μεγάλο Σάββατο από

 το «κατά Μάρκον» Ευαγγέλιον. Στο τέλος του πρώτου αυτού μέρους

 περιέχονται και τα ένδεκα Εωθινά Ευαγγέλια πού διαβάζονται
εκ περιτροπής στον Όρθρο των Κυριακών. 

Το δεύτερο μέρος του Ευαγγελίου περιλαμβάνει τις κατ' εκλογή 

των μεγάλων εορτών του έτους. Μετά από αυτά προστίθενται 

και οι Ευαγγελικές περικοπές που διαβάζονται κατά την τέλεση των
διαφόρων ειδικών Ακολουθιών και των Μυστηρίων.

2. Ο Απόστολος. 
Είναι το βιβλίο του Αναγνώστου. Περιλαμβάνει τις περικοπές από 

τις Πράξεις και τις Επιστολές των Αποστόλων πού διαβάζονται 

εμμελώς στις Ακολουθίες του έτους.

3. Το Μέγα Ευχολόγιο. 
Περιέχει τις Ακολουθίες των Μυστηρίων, τη Νεκρώσιμη Ακολουθία,

 την τάξη των χειροτονιών και των χειροθεσιών, την Ακολουθία εγκαινίων Ναών,

 διάφορες Ακολουθίες και Ευχές. Χρησιμοποιείται από τους
Ιερείς και Αρχιερείς.



Για ευκολότερη χρήση εκδίδονται μικρότερες και ειδικότερες συλλογές. 

Έτσι έχουμε:
(α)Το Αρχιερατικό
(β)Το Ιερατικό
(γ)Το Διακονικό
(δ)Το Μικρό Ευχολόγιο
(ε)Το Ιερό Ευχέλαιο, ο Γάμος, η Νεκρώσιμη Ακολουθία, το Εγκόλπιο του Αναγνώστου 

κ.λπ. το καθένα ως ξεχωριστό βιβλίο.

4. Το Μέγα Ωρολόγιο. 
Περιλαμβάνει τις καθημερινές Ακολουθίες του νυχθημέρου, Εορτολόγιο, 

Συναξάριο, Απολυτίκια, Κοντάκια, Παρακλητικούς Κανόνες, Ακολουθία

 της Θείας Μεταλήψεως και λοιπά χρήσιμα στοιχεία. Είναι ένα
βιβλίο για όλους τους Χριστιανούς -Ιερείς, Ψάλτες, Λαϊκούς.

5. Τα Μηναία. 
Είναι δώδεκα βιβλία, ένα για κάθε μήνα του έτους, που περιέχουν τις

 Ακολουθίες των εορταζομένων κάθε ημέρα Αγίων. Περιλαμβάνουν το 

υμνολογικό υλικό του Εσπερινού και του Όρθρου, κάθε ημέρας.

6. Η Παρακλητική. 
Το βιβλίο αυτό έχει Ακολουθίες πλήρεις στους οκτώ ήχους

 (γι' αυτό λέγεται και Οκτώηχος), που ψάλλονται κατά τον 

Εσπερινό και τον Όρθρο. Κάθε εβδομάδα καθορίζεται ο ήχος της

 εβδομάδας και σε κάθε
ήχο υπάρχουν Ακολουθίες, για όλες τις ήμερες.

7. Το Τριώδιο. 
Είναι το πρωτεύον βιβλίο της ομωνύμου περιόδου 

και ακολουθείται η τάξη που σε αυτό καθορίζεται. 

Περιλαμβάνει τις Ακολουθίες της περιόδου του Τριωδίου.

8. Το Πεντηκοστάριο. 
Περιλαμβάνει τις Ακολουθίες της περιόδου από την 

Κυριακή του Πάσχα μέχρι και την Πεντηκοστή.

 Παλαιότερα ονομαζόταν «Χαρμόσυνο Τριώδιον» 

ή «Τριώδιον των Ρόδων».

9. Το Ψαλτήριο. 
Περιλαμβάνει τους 150 ψαλμούς της Παλαιάς Διαθήκης, 

χωρισμένους σε 20 Καθίσματα, με τρεις στάσεις το καθένα. 

Στις Ιερές Μονές κάθε εβδομάδα διαβάζεται ολόκληρο το Ψαλτήρι.

10. Ο Συναξαριστής. 
Βιβλίο που περιέχει τους βίους των Αγίων κάθε ημέρας ολόκληρο το χρόνο.

Γιατί δεν θέλησα να γίνω επίσκοπος.(π.Φιλόθεος Φάρος)

21ΙΑΝ

Ο γνωστός  Θεολόγος και συγγραφέας πατήρ Φιλόθεος Φάρος, στο βιβλίο του – αυτοβιογραφία “ΣΥΓΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ”, Εκδόσεις Αρμός, στην σελίδα 291, αναφέρει γιατί δεν αποδέχτηκε τις αλλεπάλληλες προτάσεις, του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ, ώστε να γίνει επίσκοπος:

———————————————-

“Τώρα θα πρέπει να εξηγήσω τους λόγους που δεν θέλησα να γίνω επίσκοπος.

Ο πρώτος λόγος, που θα ήταν και αρκετός, ήταν ότι δεν είχα την αυταπάρνηση, που εγώ πιστεύω ότι πρέπει να έχει ένας επίσκοπος, χωρίς την οποία είναι ένας ιερόσυλος απατεώνας. Ασφαλώς, ο επίσκοπος δεν προλαβαίνει να ενδιαφέρεται για τον καθένα άνθρωπο στην επισκοπή του, αλλά θα πρέπει όμως τουλάχιστον, να νοιάζεται γιά κάθε ένα κληρικό της επισκοπής του και τις οικογένειές τους και να είναι παρών στη ζωή τους, να παρακολουθεί την καθημερινότητά τους, να συμμετέχει στις χαρές και στις λύπες τους, να τους στηρίζει στις δυσκολίες τους και ΝΑ ΚΥΒΕΡΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΤΗΝ ΦΟΒΕΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΕΙΛΗ, για να μπορούν και αυτοί στη συνέχεια να κάνουν το ίδιο προς την εκκλησιαστική κοινότητα”…….”Οταν ο επίσκοπος ή ο κάθε κληρικός, δεν είναι διαθετειμένοι να αναλάβουν αυτή την ευθύνη, τότε οι λόγοι για τους οποίους γίνονται κληρικοί είναι εγωκεντρικοί, ανέντιμοι και βλάσφημοι”……………………….

“άλλος λόγος που δεν ήθελα να γίνω επίσκοπος, ήταν και είναι η ΜΑΚΡΟΧΡΌΝΙΑ ΘΗΤΕΙΑ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑΣ που απαιτείται για να γίνει κάποιος επίσκοπος, αλλά και η ΙΣΟΒΙΑ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑΣ, που ακολουθεί την επισκοποίηση, ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΠΟΥ ΤΗΝ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕ”…..

Ένας ακόμη λόγος που δεν θα δεχόμουν ποτέ, να γίνω επίσκοπος, είναι η ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΙΚΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ. Μία διαπλοκή που είναι αναπόφευκτη, γιατί όλες οι εξουσίες είναι συγκοινωνούντα δοχεία, έτσι ώστε και η δημοκρατία του κράτους νοθεύεται αλλά και η Εκκλησία εκκοσμικεύεται σε βαθμό τέτοιο, που γίνεται κυριολεκτικά αγνώριστη και με τρόπο ανατριχιαστικό και βλάσφημο.
Φυσικά ούτε η εκκοσμίκευση ούτε ο εξευτελισμός ενοχλεί τους δεσποτάδες, που είναι οι μόνοι κερδισμένοι από αυτή τη διαπλοκή. Είναι δε τόση η εκκλησιαστική άγνοια, ώστε όσοι κόπτονται για το ενδεχόμενο χωρισμού Εκκλησίας και κράτους….μάχονται ουσιαστικά μόνο, για να διατηρήσουν οι δεσποτάδες τα πριγκιπικά τους προνόμια ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΝ ΑΣΥΔΟΤΟΙ ΚΑΠΗΛΟΙ ΚΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, μόνο για να ικανοποιούν τον εγωκεντρισμό τους και την ματαιοδοξία τους”.
“Εγώ αν γινόμουν επίσκοπος, δεν θα μπορούσα να δεχθώ να εγκατασταθώ στην επισκοπή μου, με απόφαση του υπουργού Παιδείας και αφού θα είχα πρώτα δώσει την διαβεβαίωσή μου στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Τέλος δεν θα γινόμουν επίσκοπος για λόγους αισθητικής….”.

πηγή

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ...ΑΝΤΑΡΤΙΚΩΝ του Κώστα Νούση

πηγή

Εσχατολογικές αυτονομήσεις και εκκλησιαστικά αντάρτικα υπό το φως της εκκλησιολογικής ευαισθησίας και διδασκαλίας του γέροντος Πορφυρίου 

Του θεολόγου - φιλολόγου Κώστα Νούση

Σε μια πρωτοφανή ερμηνεία των εσχατολογικών προφητειών, φέρεται ο γέροντας Πορφύριος να είπε «ότι η Αποκάλυψη γράφτηκε για να μη γίνει»1. Όντως ηχεί παράδοξη και πρωτότυπη στα αυτιά μας μια τέτοια προσέγγιση, αν και δε διαφέρει από την αντίστοιχη παλαιοδιαθηκική για τη Νινευί. Πραγματικά, ο Θεός προφητεύει – προειδοποιεί, ώστε να μετανοήσουμε και να αποφύγουμε τις φυσικές συνέπειες της αμαρτίας, δια των οποίων απλά και μόνον αυτοτιμωρούμαστε. Το θέμα είναι ότι η προφητεία από τη σωτηριολογική της αυτή διάσταση μετατρέπεται συνήθως σε επιβεβαίωση της προορατικής δύναμης του Θεού πάνω στην αποτυχία των φορέων της μεταπτωτικής ιστορικής διαδρομής. 

Κλείνοντας ο μεγάλος αυτός θεόπτης των ημερών μας την επίγεια διαδρομή του, υπαγόρευσε σε έτερον αγιορείτη – πνευματικό του τέκνο - μια μικρή παρακαταθήκη, στην οποία αναφέρει πως «τώρα φεύγει από τον κόσμο, γιατί δεν τον ακούει κανείς… γιατί στις μέρες μας κανένας δεν ακούει κανέναν… γιατί στις μέρες μας ο καθένας μας σήκωσε μια δικιά του παντιέρα και κανείς δεν ακούει κανέναν»2. Άραγε, επιβεβαιώνονται αυτές οι ένθεες προρρητικές φοβίες του; 

Σε μια γενικότερη θέαση του κόσμου, η παραπάνω απογοητευτική διαπίστωση είναι απλά η τραγική περιρρέουσα πραγματικότητα, που στον κατήφορό της όχι μόνο δεν έχει γυρισμό, αλλά και βρίσκεται σε μια ιλιγγιώδη αυξητική τροχιά, μέσα σε ένα κλίμα μη ανασχέσιμου και ολοκληρωτικού δαιμονισμού, όπως προωθείται μέσα από την ανεξέλεγκτη τεχνολογική έκρηξη, η οποία ολοένα και αφανίζει από την όρασή μας (υποκαθιστώντας) τον Θεό και τη βαθύτερη αλήθεια των πραγμάτων. 

Το ίδιο, όμως, δυστυχέστατα, παρατηρείται και στον κατεξοχήν οντολογικό χώρο της ενότητας και της αγάπης, στην Εκκλησία του Θεού. Αν, μάλιστα, συνυπολογίσουμε τη σχεδόν άφευκτη πραγμάτωση της ως άνω προφητείας, τότε δεν έχουμε παρά να περιμένουμε επιδείνωση της κατάστασης. Πώς, όμως, θα μπορούσε σήμερα η Εκκλησία να κηρύξει Χριστό και να ενώσει - σώσει τον κόσμο; Μονάχα με την έμπρακτη ενότητα της αγάπης και της πίστης. Τότε θα ελκυσθούν στον Χριστό οι ευρισκόμενοι μακράν της Εκκλησίας, καθώς απομακρύνθηκαν και αφίστανται απ’ αυτήν κατά το πλείστον εξαιτίας των όντων εντός της. Πολλά πνεύματα χωρούν στην Εκκλησία και μπορούν εν Πνεύματι να συνυπάρχουν και να συμπορεύονται ακόμα και μέσα από την ετερότητα, η οποία είναι εκ των πραγμάτων συστατική της χαρισματικής ενότητας. Το πρόβλημα, ωστόσο, δημιουργείται, αφ’ ης στιγμής προκαλούνται αυτονομήσεις που ξεκινούν με την κατάργηση του πνεύματος της υπακοής, το οποίο συνοδοιπορεί με εκείνο της ταπείνωσης. 

Ο ίδιος γέροντας φέρεται να έχει πει μια φράση θεραπευτική των πάσης φύσεως εξτρεμιστικών τάσεων, οι οποίες είθισται να αγγίζουν τα όρια της πνευματικής πλάνης, η οποία, ως έχω πολλάκις επισημάνει και προσπαθήσει να δείξω, είναι συνήθως δυσδιάκριτη και με μαεστρία καλυπτόμενη είτε από τα πνεύματα της πονηρίας είτε από το εμπαθές εγώ και τον αρρωστημένο ψυχισμό μας, στα οποία και πάλι κρύβονται επιμελώς οι ίδιοι άρχοντες του σκότους. Λέγοντας, λοιπόν, ο αγιορείτης ότι «προτιμώ να πλανώμαι μέσα στην Εκκλησία, παρά να φύγω από την Εκκλησία» και ότι δε θα εγκατέλειπε το πλοίο της Εκκλησίας, επειδή θα πάθαινε ρωγμή ή θα κινδύνευε3, κληροδοτεί τοιουτοτρόπως στους ανθρώπους των εσχάτων, μάλλον το Άγιο Πνεύμα δι΄ αυτού, έναν χρυσό κανόνα σύγχρονης εκκλησιολογίας. 

Όλα τα προαναφερόμενα αντάρτικα, που υφίστανται ήδη και θα πληθαίνουν γεωμετρική τη προόδω, δεν είναι ούτε φληναφήματα ούτε φαντασιοκοπικά θεωρήματα. Δυστυχώς, αποδεικνύονται θεώμενα και βιούμενα στην καθημερινότητά μας. Σε αυτό το πλαίσιο βλέπουμε πως το συνοδικό σύστημα εν Ελλάδι υπολειτουργεί και πολλοί Επίσκοποι εξέρχονται ύποπτα της συλλογικότητας, δημιουργώντας υποομάδες κακοτρόπως διαφοροποιημένων αποχρώσεων, όπως για παράδειγμα οικουμενιστών και αντιοικουμενιστών και της συνώνυμης δυάδας νεωτεριστών και παραδοσιακών. Το λυπηρό είναι ότι στις απογεννώμενες κατηγοριοποιήσεις ούτε σαφή κριτήρια υπάρχουν ούτε ευδιάκριτη θεολογική βάση. 

Θαυμάζεις σε όλες σχεδόν τις σχετικές περιπτώσεις την επιλεκτική και κατά το δοκούν χρήση του Ιερού Πηδαλίου και καταλήγεις σε μια και μόνο διαπίστωση: ότι πραγματικά δε βγάζεις άκρη και το μόνο που γίνεται και μένει είναι ο θόρυβος, η ακαταστασία και η διχόνοια, πράγματα που κάποια στιγμή μπορεί να εκτραπούν σε μικρά ή και πιο σοβαρά εκκλησιολογικά τραύματα – σχίσματα. Βλέπεις, για παράδειγμα, ατομικούς και ομαδικούς στασιασμούς κατά της θεσμικής Εκκλησίας (μοδάτο φαινόμενο πλέον) και τους εξ αυτών νομοτελειακά απορρέοντες επίσημους αφορισμούς να ποδοπατούνται και από τους υφισταμένους τα επιτίμια τούτα και από τους ποιμένες, τους υπεύθυνους να τα επικυρώσουν με τον απαιτούμενο σεβασμό στις εκκλησιαστικές αυτές αποφάσεις και στην υλοποίησή τους. Και για να γίνω πιο σαφής, μπορεί άνετα ο κάθε αφορισθείς να στηριχθεί στην ερμηνεία και στην υποσημείωση του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη στον ΛΒ΄ Αποστολικό Κανόνα πως δεν πρέπει να καταφρονήσει κανείς ούτε τον δίκαιο ούτε τον άδικο αφορισμό «έξω μόνον ανίσως ήθελαν καταδικασθούν, προ του να κριθούν, και να προσκαλεσθούν εις το εκκλησιαστικόν δικαστήριον» και να εξισώσει την προσωπική του περίπτωση με εκείνην του γίγαντα της Ορθοδοξίας και Αγίου, του Χρυσορρήμονος Ιωάννου και των άδικων διώξεων που υπέστη από τη θρησκευτική και πολιτική εξουσία της εποχής, παραθεωρώντας ταυτόχρονα τη μέριμνα και τις εκκλήσεις του ίδιου αγίου «ίνα μη σχισθή η Εκκλησία» παρά την αδικία σε βάρος του, καθώς και ότι «ὁ ἐπανελθὼν Ἀρχιεπίσκοπος παρὰ τὴν ἐπιθυμία τοῦ λαοῦ δὲν ἤθελε «νὰ εἰσέλθει εἰς τὴν Ἐκκλησίαν του παρὰ μόνον ἀφοῦ ἀποκατασταθεῖ κανονικῶς ὑπὸ συνόδου… Καθῃρημένος ἐπίσκοπος, ἔλεγε, καθὼς εἶμαι, δὲν δύναμαι νὰ εἰσέλθω εἰς τὴν Ἐκκλησίαν μου παρὰ μόνον ἀφοῦ ἀποκατασταθῶ ὑπὸ Συνόδου»4, οπότε και η ευαισθησία του Αγίου μπορεί να ερμηνευθεί κατά το νομιζόμενο συμφέρον εκάστου. 

Στο ίδιο μήκος κύματος κινούμενοι και οι υποθάλποντες και περιθάλποντες τέτοια πρόσωπα και καταστάσεις πνευματικοί ταγοί, φαίνεται να ξεχνούν μια σειρά από σχετικούς Κανόνες, προληπτικούς πάντοτε της διασάλευσης της ενότητας και της εκκλησιαστικής ευταξίας. Ενδεικτικά να παραθέσω εν προκειμένω τον ΛΒ΄ Αποστολικό, τον Ε΄ της Α΄ Οικουμενικής και ειδικά τον ΙΓ΄ της εν Σαρδική Τοπικής, που αναφέρονται στην ομόνοια, συμφωνία και αλληλοσεβασμό μεταξύ των Επισκόπων και του Συνοδικού συστήματος• προς τούτοις τον ΛΖ’ της εν Καρθαγένη, που αφορά στη βαθύτερη ουσιαστική πραγματικότητα του αυτοαφορισμού, και τους ΣΤ’ της εν Αντιοχεία και ΙΔ΄ της εν Σαρδική, που αφορούν σε αμφοτέρους, αυτονομηθέντες Επισκόπους και αφορισθέντες. 

Η μεγίστη των αρετών είναι η διάκριση, λένε οι Πατέρες και οι ασκητές της Εκκλησίας. Σε κάποια ιστορική συγκυρία το ορθόδοξον ήταν να είσαι καθαρά και ξάστερα ανθενωτικός. Η εμμονή, όμως, σήμερα, σε μια δυσαναλόγως ιστορικά ομότροπη και κακεκτύπως ερμηνευτικά εκπορευόμενη αντίστοιχη αντίδραση και σε μια γενική και αόριστη στάση, με το πρόθημα αντί μπροστά σε λέξεις, διαθέσεις, νοοτροπίες και πρακτικές, σε ένα status quo απαξίας των Ποιμένων και αποκλεισμού και εγκλεισμού της καθαρότητας της πίστης και της αγιότητας του βίου μέσα σε σεκτοποιημένες φονταμενταλιστικές νησίδες τήδε κακείσε, μάλλον αποτελεί εκκλησιολογικό υποχονδριακό εκτροχιασμό. Η γνώμη του γράφοντος, που θέλει να πιστεύει ότι συνάδει κάπως προς το πνεύμα του αγιορείτη και όλων σχεδόν των σύγχρονων αγιασμένων γερόντων της Ορθοδοξίας, είναι πως πλέον πρέπει να γίνουμε περισσότερο ενωτικοί. Παραφράζοντας κάπως τον γέροντα, θα έλεγα ότι είναι προτιμότερο να είμαστε στην «πλάνη» του Πορφυρίου παρά στην «αγ(ρ)ιότητα» του νεόκοπου ζηλωτισμού. 

Είναι εύκολο πάντοτε, και από ό,τι φαίνεται ειδικά σήμερα, να «τη δεις» Χρυσόστομος, Θεόδωρος Στουδίτης ή Μάρκος Ευγενικός, όπως είναι εξίσου σαφές ότι ο καθένας έχει κάποιον δικό του (θεολογικό και πνευματικό) μπούσουλα, με τον οποίο βαδίζει και δια του οποίου κρίνεται. Ωστόσο, παραμένει ουσιωδώς πιο σημαντικό το ζήτημα της αυθεντικότητας στη στάση και στην ερμηνεία εκάστου ενώπιον του αλάθητου και αδέκαστου Κριτή, στον οποίο μπροστά δεν μπορείς ούτε να αυτοπροσδιοριστείς όπως θα ήθελες ούτε να βγάλεις το Πηδάλιο και να αρχίζεις με σοφιστείες να αυτοδικαιώνεσαι, μάλλον να απολογείσαι. 

Μια ακόμα συγκυριακά ομόλογη περίπτωση είναι αυτή του μοναστηριού στη Ναύπακτο. Ψάχνουμε λύσεις και ανθρώπινες δικαιώσεις, ενώ η εκκλησιαστική παράδοση είναι σαφής: η υπακοή στον οικείο Επίσκοπο, και δη η μοναχική, σε συνδυασμό με τη μοναστική συνείδηση της ταπείνωσης, της ακτημοσύνης, της αποταγής, της μετάνοιας. Το «ανθρώπινο δίκιο και λάθος» υποχωρούν μπροστά στον χρυσό αυτό κανόνα, ο οποίος από τον γέροντα Πορφύριο προτάθηκε για εφαρμογή και σε μια πολύ πιο σοβαρή μελλοντική περίπτωση: στην υπακοή στην επίσημη Εκκλησία στο θέμα των ταυτοτήτων με το επίμαχο αντίχριστο σημάδι. Το τέλος, που μας πλησιάζει ορμητικά και αναπόφευκτα, έχει και τη θετική του πλευρά. Είναι η προσδοκώμενη Βασιλεία του Θεού. Ο γέρων Πορφύριος δε μένει μονάχα στις απαισιόδοξες προβλέψεις για το αύριο, αλλά κλείνει παρακλητικά, παραμυθητικά, όπως εξάλλου είναι ανέκαθεν ο λόγος του Πνεύματος, των Αγίων, της Εκκλησίας: «μόνο αν σμίξουμε με τον Χριστό, με την Αγία Τριάδα, μέσα στην άκτιστη Εκκλησία θα σωθούμε». Αυτό είναι και το καινό μήνυμα που έφερε εδώ και δυο χιλιετίες ο Κύριος και το οποίο οσονούπω θα πραγματωθεί στην εσχατολογική του πληρότητα με τη μετάβαση της Εκκλησίας στη Βασιλεία, μάλλον με τη μεταμόρφωση και ταύτιση της Εκκλησίας και της αιώνιας Βασιλείας. 

Κ.Ν. 

20-1-2013 

1. http://www.pentapostagma.gr/2012/12/blog-post_2141.html 

2. https://www.youtube.com/watch?v=SSScM1lT1SI 

3. Ανθολόγιο συμβουλών, έκδ. Μονής Μεταμόρφωσης Σωτήρος, Μήλεσι, 2003, σελ. 195. 

4. Τὰ ὑπὲρ Χριστοῦ παθήματα…ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Ἐκδ. “Ὀρθ. Κυψέλη”, Θεσσαλονίκη, 2005, σελ. 78-79.

Ένας άνθρωπος στην οδό της ευλογίας

Ήταν κάποτε ένας μορφωμένος

 άνδρας που επί οκτώ χρόνια

 παρακαλούσε το Θεό να του 

στείλει έναν άνθρωπο να τον

 διδάξει την αλήθεια.  

Και κάποτε που ένιωσε αυτή 

την επιθυμία πολύ έντονη, 

άκουσε τη φωνή του Θεού 

να του λέει: 

-Πήγαινε στην εκκλησία, κι εκεί θα βρεις έναν άνθρωπο που 

θα σου δείξει την οδό της ευλογίας.   

 Πήγε εκεί, και βρήκε έναν φτωχό, ξυπόλυτο,με πόδια γεμάτα 

πληγές και σκόνη, και όλα του τα ρούχα δεν άξιζαν 

ούτε δυό δεκάρες.
Τον χαιρέτησε, και του είπε: 

-Είθε ο Θεός να σου δώσει καλή ημέρα!
Κι ο άλλος απάντησε:
-Ποτέ δε μου έδωσε κακή ημέρα.
-Είθε ο Θεός να σου δώσει καλή τύχη!'
-Πάντα έχω καλή τύχη.'
-Είθε να σε κάνει ο Θεός ευτυχισμένο!
-Μα γιατί απαντάς έτσι; Ποτέ δεν είμαι δυστυχισμένος.
-Σε παρακαλώ, εξήγησέ το μου αυτό, γιατί δεν

 το καταλαβαίνω.
-Μετά χαράς, αποκρίθηκε ο φτωχός.
Μου ευχήθηκες να έχω καλή ημέρα. 

Όλες μου οι ημέρες είναι καλές: γιατί αν πεινάω, δοξάζω το Θεό.

 Αν έχει παγωνιά, χαλάζι, χιόνι, βροχή, αν ο καιρός είναι καλός

 ή κακός, πάντα δοξάζω το Θεό. 

Είμαι άθλιος και περιφρονημένος, αλλά δοξάζω το Θεό,

 κι έτσι πάντα η ημέρα μου είναι καλή.
Μου ευχήθηκες να μου δώσει ο Θεός καλή τύχη. 

Αλλά ποτέ δεν έχω κακή τύχη, 

γιατί ξέρω πως να ζω με το Θεό, και ξέρω πως αυτό που κάνει 

είναι το καλύτερο. Και ό,τι ο Θεός δίνει ή επιτρέπει γιά μένα, 

καλό ή κακό, το παίρνω με χαρά από το Θεό, σαν το καλύτερο 

που μπορεί να γίνει, κι έτσι ποτέ δεν έχω κακή τύχη.
Μου ευχήθηκες να με κάνει ο Θεός ευτυχισμένο. 

Μα ποτέ δεν είμαι δυστυχισμένος. 

Γιατί η μόνη μου επιθυμία είναι να ζω μέσα στο θέλημα του Θεού,

 κι έχω τόσο απόλυτα παραδοθεί στο θέλημα του Θεού, 

ώστε θέλω αυτό που θέλει Εκείνος.'
-Αλλά αν ο Θεός θελήσει να σε ρίξει στην κόλαση, ρώτησε ο

 μορφωμένος, τι θα κάνεις τότε;
-Να με ρίξει στην κόλαση; Η αγαθότητά Του δεν θα το επιτρέψει.

 Αλλά ακόμα κι αν το κάνει, θα Τον αγκαλιάσω με τα δυό μου χέρια. 

Το ένα μου χέρι, που είναι η Ταπεινότητα,

 θα αγκαλιάσει την ανθρώπινη φύση Του, 

και το άλλο μου χέρι, η Αγάπη, θα αγκαλιάσει τη θεία φύση

 Του, τόσο σφιχτά, που θα πρέπει να έρθει κι Αυτός 

στην κόλαση μαζί μου.
Γιατί καλύτερα να είμαι στην κόλαση με το Θεό, 

παρά στον παράδεισο χωρίς Εκείνον.
Τότε ο Διδάσκαλος κατάλαβε ότι η αληθινή

 παραίτηση με την άκρα ταπεινότητα,

 είναι η συντομώτερη οδός προς το Θεό...
Και τον ρώτησε:
-Τι άνθρωπος είσαι συ;
-Είμαι βασιλιάς.
-Πού είναι το βασίλειό σου;
'Η ψυχή μου είναι το βασίλειό μου, γιατί είμαι απόλυτα κύριος 

των εξωτερικών και εσωτερικών μου αισθήσεων, ώστε όλες 

\οι επιθυμίες και οι δυνάμεις της ψυχής μου βρίσκονται σε πλήρη

 υποταγή, και αυτό το βασίλειο είναι μεγαλύτερο από

 οποιοδήποτε βασίλειο επί της γης.
-Τι σε οδήγησε σε αυτή την τελειότητα;
-Η σιωπή μου, οι υψηλές μου σκέψεις, και η ένωσή μου

 με το Θεό. Γιατί δε μπορούσα να αναπαυθώ σε κάτι λιγώτερο 

από το Θεό.
Τώρα έχω βρει το Θεό, και στο Θεό έχω βρει αιώνια ανάπαυση 

και ειρήνη.

 

πηγή

ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΠΟΥ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΑΙ...

 
Πού είναι η πίστη σου;
Μείνε δυνατός και επέμενε.
 Μην απογοητεύεσαι. 
Έχε θάρρος. 
Να με περιμένεις!
 Να με περιμένεις!
Θα έρθω και θα σε θεραπεύσω. 
Ό,τι σε ταράζει είναι ο πειρασμός 
και ό,τι σε τρομάζει είναι ένας φόβος κενός. 
Τι κερδίζεις με το να στεναχωριέσαι για μελλοντικά γεγονότα, 
τα οποία μπορεί και να μη συμβούν;

Μην υποχωρείς εύκολα στις υποβολές του διαβόλου.
 Διότι αυτόν το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να μας εξαπατά.

Όταν νομίζεις ότι είμαι μακρυά σου, 
τότε βρίσκομαι πολύ κοντά σου! Δίπλα σου!
Όταν νομίζεις ότι τα πάντα χάθηκαν, 
τότε υπάρχει για σένα η ευκαιρία να λάβεις μεγάλο στεφάνι.
Όταν όλα είναι εναντίον σου, δε χάθηκαν όλα. 
Να μην κρίνεις τα πράγματα με βάση τα στιγμιαία αισθήματά σου.
 Μην αφήνεις τον εαυτό σου έρμαιο στις στεναχώριες, 
οποιαδήποτε και αν είναι η αιτία τους και μην καταποντίζεσαι 
σαν να μην υπήρχε ελπίδα για σένα.

Απόσπασμα απ'το βιβλίο του Θ.Κεμπήσιου 
"Μίμηση του Χριστού", εκδ. Χ.Συνοδινού

πηγη

Σκόρπισε, λοιπόν, για να μη ζημιωθείς. Του Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου

Όταν είπε·

 «Κάνετε φίλους για 

τον εαυτό σας», 

δε σταμάτησε μέχρις εδώ,

 αλλά πρόσθεσε· 

«από τον άδικο

 μαμμωνά» (Λουκ. 16,9),

για να είναι δικό σου το 

κατόρθωμα. Και εδώ δεν εννοεί τίποτε άλλο, παρά την 

ελεημοσύνη. Το περίεργο είναι ότι δεν ομιλεί καθαρά για 

την περίπτωση, που δεν θα αδικήσουμε. 

Διότι λέει περίπου τα εξής: Απέκτησες άδικα κέρδη; 

Ξόδεψέ τα καλά. Συγκέντρωσες χρήματα από αδικίες; 

Σκόρπισέ τα δίκαια.


Τί αρετή, όμως, είναι αυτή, να δίνεις από τα άδικα κέρδη; 

Ο Θεός, που είναι φιλάνθρωπος, φθάνει και σε αυτό

 το σημείο της επιεικείας ακόμη. Κι αν κάνουμε έτσι, 

μας υπόσχεται πολλά αγαθά.

 Αλλ' εμείς έχουμε σκληρυνθεί τόσο πολύ, 

ώστε να μην ελεούμε, ούτε και από τα άδικα κέρδη μας, 

αλλά ενώ αρπάζουμε πάρα πολλά, νομίζουμε ότι τα 

ξοφλήσαμε όλα, αν δώσουμε ένα μικρό μέρος.

Δεν άκουσες τον Παύλο, που λέει· 

«Αυτός που σπέρνει με φειδώ, με φειδώ και θα θερίσει;» 

(Β΄ Κορ. 9,6). 

Γιατί, λοιπόν, λυπάσαι να δώσεις;

 Μήπως είναι έξοδο;

 Μήπως είναι δαπάνη;

 Εισόδημα είναι και κερδοσκοπική ενέργεια. 

Και όπου έχουμε κερδοσκοπικές ενέργειες, 

εκεί έχουμε και περισσεύματα. 

Όπου έχουμε σπορά, εκεί έχουμε και συγκομιδή.

Εσύ, αν πρόκειται να σπείρεις γόνιμο και παχύ 

χωράφι, που μπορεί να φιλοξενήσει πολύ σπόρο,

 θα διέθετες όσα είχες και θα δανειζόσουν και από άλλους,

 γιατί θα έκρινες σαν ζημία στη περίπτωση αυτή την 

οικονομία. Όταν, όμως, πρόκειται να σπείρεις τον ουρανό, 

που δεν επηρεάζεται από τις ανώμαλες καιρικές συνθήκες, 

και που είναι σίγουρο ότι θα σου επιστρέψει πολύ περισσότερα 

από όσα θα σπείρεις, διστάζεις και οπισθοχωρείς και δε 

σκέπτεσαι ότι μπορεί να ζημιωθείς με την οικονομία και 

να κερδίσεις με τη σπατάλη! 

Σκόρπισε, λοιπόν, για να μη ζημιωθείς. 

Μη κάνεις οικονομία, για να κάνεις οικονομία. 

Δώσε, για να κρατήσεις. Ξόδεψε, για να κερδίσεις. 

Και αν χρειαστείς να τα φυλάξεις, μη τα φυλάξεις εσύ.

 Διότι θα τα χάσεις, οπωσδήποτε.

Να τα εμπιστευθείς στο Θεό.

 Διότι από εκείνον δεν θα τα κλέψει κανένας.

 Μη τα διαχειρίζεσαι εσύ. Διότι δε γνωρίζεις να κερδίζεις.

 Δάνεισέ τα σ' εκείνον, που δίνει τόκο μεγαλύτερο από

 το κεφάλαιο. 

Δάνεισέ τα εκεί, που δεν υπάρχει φθόνος, 

ούτε κατηγορία, ούτε σκευωρία, ούτε φόβος.

 Δάνεισέ τα σ' εκείνον, που δεν τα χρειάζεται 

και θα τα χρησιμοποιήσει για σένα. 

Σ' εκείνον, που τρέφει όλους και πεινά,

 για να μην πεινάσεις εσύ. 

Σ' εκείνον που ζητιανεύει, για να πλουτίσεις εσύ.

Δάνεισέ τα σ' εκείνον, από όπου δεν μπορεί να οδηγηθείς στο 

θάνατο, αλλά θα κερδίσεις τη ζωή, αντί για το θάνατο.

 Διότι, οι τόκοι αυτών των χρημάτων, 

θα σου χαρίσουν τη βασιλεία των ουρανών, 

ενώ οι άλλοι θα έχουν ως αποτέλεσμα την

 αιώνια κόλαση. Οι δεύτεροι είναι αποτέλεσμα 

φιλαργυρίας, οι πρώτοι σωστής εκτιμήσεως των

 πραγμάτων. 

Οι δεύτεροι απανθρωπιάς, οι πρώτοι φιλανθρωπίας. 

Ποιά δικαιολογία θα έχουμε, λοιπόν, 

αν αγωνιζόμαστε για εκείνα τα ανήθικα και τιποτένια

 και πρόσκαιρα και αίτια μεγάλης πυρκαγιάς για 

τον εαυτό μας, ενώ μπορούμε να κερδίσουμε περισσότερα

 και χωρίς κινδύνους και στον κατάλληλο καιρό 

και με πολλή ελευθερία και χωρίς επικρίσεις 

και φόβους και κινδύνους;

πηγή

Πατροκοσμάς : Θά ξανάρθουν οι Τούρκοι... Αλλά θα έρθουν ατουφέκιστοι

Στουρνάρας  μακάρι να έρθουν οι Τούρκοι να μας αγοράσουν ! 

 ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ : Θά ξανάρθουν οι Τούρκοι...Ατουφέκιστοι και θα ποιούν τον καφέ τους στο Ντουγρί !

ΟΙ ΔΥΟ ΧΩΡΕΣ...

Έν τω μεταξύ συγκεντρώθηκαν οι κάτοικοι καί ό Άγιος Κοσμάς τούς μίλησε καί τούς δίδαξε... Όταν τελείωσε τό Θείο λόγο του, οι κάτοικοι τόν ερώτησαν.
--Πότε, άγιε Παπουλάκη, θάρθουν οι Τούρκοι εδώ;

Κι΄ εκείνος απάντησε, βάζοντας μία εικόνα της Παναγίας μέσα στην κουφάλα τού Πλατάνου.
--«Όταν θά ξεραθεί αυτός ό Πλάτανος καί θά σμίξουν οι δυό χώρες, τότε οι Τούρκοι θάρθουν ατουφέκιστοι καί θά πιουν καφέ στό Ντουγρί».
--Καί πότε, Άγιε τού Θεού, θά σμίξουν οι δυό χώρες, καί ποιές είναι αυτές;
-- «Σας είπα ότι, όταν ξεραθεί καί κοπεί ό πλάτανος καί σμίξουν οι δυο χώρες. Οι δυο χώρες είναι τό Βραχώρι καί ό τόπος πού πατάμε τώρα (ή Ντέμη). Τότε θά σάς βάλουν μεγάλους φόρους οι Ευρωπαίοι. Θά βάλουν φόρους καί στά παράθυρα καί στά χωράφια. Θά ξεκινήσουν νάρθουν γιά νά εισπράξουν τους φόρους. Δέν θά προφθάσουν όμως, γιατί θά γίνει πόλεμος...».
Έδώ καί αρκετά χρόνια τό 1974, ό πλάτανος ξεράθηκε... Οι κάτοικοι τού Καινούριου (Ντέμη), καλύπτοντας τό ρέμα, στην όχθη τού οποίου ήταν ό πλάτανος, έκοψαν τίς ρίζες τού δένδρου καί έριξαν τσιμέντα. Φυσικό ήταν, ό πλάτανος νά ξεραθεί, όποτε τόν έκοψαν...

Δίπλα ακριβώς από τόν πλάτανο καί τό ρέμα, κάποιος κάτοικος τού χωριού επονομαζόμενος Τασούλης, ανήγειρε τό σπίτι του καί στό ισόγειο άνοιξε καφενείο. Όταν έκλεινε αργά τό βράδυ τό καφενείο, γιά νά ανέβει στό σπίτι του, έβλεπε μία σκιά νά περιφέρεται, στον τόπο εκείνο. Κατ' αρχάς φοβήθηκε...
Όταν τού είπαν, ότι έδώ ό Άγιος Κοσμάς στάθηκε καί ομίλησε, συγκινημένος καί εκδηλώνοντας την ευλάβεια του προς τόν Άγιο, έκτισε ένα εικόνισμα, ή Προσκυνητάρι καί έβαλε μέσα τήν εικόνα τού Αγίου Κοσμά. Άπό τότε δέν είδε ξανά τήν σκιά!!! Σήμερα τό καφενείο τό έχουν τά παιδιά του.
Τό δεύτερο «σημείο» τό όποιο έδωσε ό Άγιος Κοσμάς είναι
«Όταν θά ενωθούν οι δυό χώρες, Βραχώρι καί Ντέμη...».
Ήδη μέ τό σχέδιο «Καλλικράτης» τό Αγρίνιο καί τό Καινούριο (Ντέμη) γίνονται ένας δήμος.

«Οι δύο χώρες, ενώνονται»!!!

πηγή

Πῶς μπορῶ νὰ δῶ ἄν ἔχω ταπείνωση; -Γέρων Γερμανὸς Σταυροβουνιώτης

Περὶ ταπεινώσεως

Ὅποιος ἔχει τήν ταπείνωση μιμεῖται τόν ἴδιο τόν Χριστό. Οὐδέποτε παρεκτρέπεται, οὔτε κατακρίνει, οὔτε ὑπερηφανεύεται. Τίς ἐξουσίες ποτέ δέν τίς ἐπιθυμεῖ. Ἀποφεύγει τίς τιμές τῶν ἀνθρώπων. Δέν φιλονικεῖ γιά κανένα πράγμα τοῦ κόσμου τούτου!

Δέν ἔχει παρρησία, ὅταν ὁμιλῆ, καί δέχεται πάντοτε τίς συμβουλές τῶν ἄλλων. Ἀποφεύγει τά ὡραῖα ἐνδύματα, καί ἡ ἐξωτερική του ἐμφάνιση εἶναι ἁπλή καί ταπεινή.

Ὁ ἄνθρωπος, πού ὑπομένει ἀγόγγυστα ταπεινώσεις καί ἐξουδενώσεις, πάρα πολύ ὠφελεῖται. Γιά τοῦτο, ὄχι νά λυπῆσαι, ἀλλά ἀπεναντίας νά χαίρεσαι γι’ αὐτά, πού ὑποφέρεις. Κερδίζεις ἔτσι τήν πολύτιμη ταπείνωση, μέ τήν ὁποία σώζεσαι.

«Ἐταπεινώθην καί ἔσωσέ με (ὁ Κύριος)» (Ψαλμ. Ριδ΄ 6). Αὐτή τή ρήση πρέπει νά τήν ἔχωμεν πάντοτε κατά νοῦν.

Δέν ὠφελεῖ νά λυπῆσαι, ὅταν σέ κατηγοροῦν. Ἡ λύπη στίς περιπτώσεις αὐτές σημαίνει ὅτι ἔχεις κενοδοξία. Ἐκεῖνος, πού θέλει νά σωθῆ, ὠφείλει νά ἀγαπᾶ νά τόν καταφρονοῦν, διότι ἡ καταφρόνηση φέρνει τήν ταπείνωση. Καί ἡ ταπείνωση ἀπαλλάττει τόν ἄνθρωπο ἀπό πλῆθος πειρασμῶν.

Ποτέ σου μή ζηλέψης, μή φθονήσης, μή ἐπιθυμήσης δόξες, μή ποθήσης ἀξιώματα. Πάντα νά ἐπιδιώκης νά ζῆς στήν ἀφάνεια. Σέ συμφέρει νά μή σέ ξέρει ὁ κόσμος, γιατί ὁ κόσμος εἶναι πλάνος. Μέ τά κενόδοξά του λόγια καί τίς μάταιες παρακινήσεις του μᾶς πλανᾶ καί μᾶς βλάπτει πνευματικά.

Ὁ σκοπός εἶναι νά κατορθώσης νά ἀποκτήσης τήν ταπείνωση. Νά εἶσαι ὑποκάτω πάντων. Νά θεωρῆς πώς τίποτε δέν κάνεις ἄξιο γιά τή σωτηρία σου, ἀλλά νά παρακαλῆς τό Θεό νά σέ σώση μέ τήν εὐσπλαχνία του.

Ἡ ταπείνωση μαζί μέ τήν ὑπακοή καί τή νηστεία γεννοῦν τόν φόβο τοῦ Θεοῦ, καί εἶναι αὐτός ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ ἡ ἀρχή τῆς ἀληθινῆς σοφίας.

Ὅτι πράττεις νά τό πράττης μέ ταπείνωση, γιά νά μή ζημιώνεσαι ἀπό τά καλά σου ἔργα.

Μή νομίζης ὅτι μόνο ὅποιος ἐργάζεται πολύ ἔχει τόν μισθό.

Ὅποιος ἔχει τήν προαίρεση νά κάνη τό καλό καί ἔχει συνάμα τήν ταπείνωση, αὐτός, ἔστω καί ἄν δέν μπορῆ νά φέρη εἰς πέρας πολλή ἐργασία, ἔστω καί ἄν δέν μάθη τέχνες, ὅμως δέν ἐμποδίζεται ἀπό τό νά σωθῆ.

Ἡ ταπείνωση κατορθώνεται μέ τήν αὐτομεμψία, μέ τό νά πιστεύης δηλαδή γιά τόν ἑαυτό σου ὅτι κανένα καλό οὐσιαστικά δέν ἔχεις. Ἀλίμονο σ’ ἐκεῖνον, πού νομίζει τίς ἁμαρτίες του μικρές. Αὐτός σίγουρα θά πέση σέ χειρότερες!

Αὐτός, πού ὑπομένει τίς ἐναντίον του κατηγορίες μέ ταπείνωση, πλησίασε τήν τελειότητα. Αὐτόν τόν θαυμάζουν ἀκόμη καί οἱ Ἄγγελοι, γιατί καμμιά ἄλλη ἀρετή δέν εἶναι τόσο δυσκολοκατόρθωτη καί μεγάλη ὅσο ἡ ταπείνωση.

Ἡ πτωχεία, ἡ θλίψη καί ἡ καταφρόνηση εἶναι οἱ στέφανοι τοῦ μοναχοῦ. Ὅταν ὁ μοναχός ὑπομένη ἀγόγγυστα τίς ὕβρεις, τίς συκοφαντίες, τήν καταφρόνηση, ἀπαλλάττεται εὔκολα ἀπό τούς αἰσχρούς λογισμούς.

Ὁπωσδήποτε εἶναι ἀξιέπαινο τό νά ἀναγνωρίζης τήν ἀδυναμία σου ἐνώπιόν τοῦ Θεοῦ. Αὐτό εἶναι τό γνῶθι σαὐτόν. «Κλαίω καί κατανύσσομαι», λέγει ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος, «ὅταν τό φῶς μοὶ λάμψη, καί ἴδω τήν πτωχείαν μου,καί γνῶ τό πῶς ὑπάρχω». Ὅταν ἐννοήση κανείς τήν ψυχική του πτωχεία καί συνειδητοποιήση τό ποῦ καί σέ ποιό πράγματι ἐπίπεδο εὑρίσκεται, τότε, ὤ τότε! λάμπει μέσα στήν καρδία του τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, κι ἀρχίζει νά κλαίη. (Καί διηγούμενος αὐτά ὁ Γέροντας κατενύχθη καί ἄρχισε ὁ ἴδιος νά κλαίη).

Ἄν σοῦ πῆ ὁ ἄλλος «εἶσαι ἐγωιστής», νά μή σοῦ βαρυφαίνεται, οὔτε καί νά λυπῆσαι. Νά πῆς μέ τόν λογισμό σου «μπορεῖ νά εἶμαι καί νά μή τό καταλαβαίνω»! Ἐξ ἄλλου δέν πρέπει νά ἐξαρτώμεθα ἀπό τή γνώμη τῶν ἄλλων. Ὁ καθένας ἄς κοιτάζη τή συνείδησή του καί τά λόγια τῶν ἐμπείρων καί γνωστικῶν του φίλων, πρό πάντων ὅμως ἄς ζητῆ τή γνώμη τοῦ πνευματικοῦ του. Καί μέ αὐτά τά δεδομένα ἄς ρυθμίζη τήν πνευματική του πορεία.

Μοῦ γράφεις πώς δέν τά καταφέρνεις στόν ἀγώνα σου. Ξέρεις ἀπό ποῦ προέρχεται αὐτό. Ἐπειδή δέν ἔχεις ταπείνωση πολλή. Νομίζης ὅτι μέ τήν ἰδική σου δύναμη θά κατορθώσης κάτι. Ἐνῶ, ὅταν ταπεινωθῆς καί πῆς «μέ τή δύναμη τοῦ Ἰησοῦ, μέ τή βοήθεια τῆς Παναγίας καί μέ τήν εὐχή τοῦ Γέροντά μου θά τό κατορθώσω ἐκεῖνο, πού θέλω», νά εἶσαι βέβαιος πώς θά τό κατορθώσης! Ἐγώ βέβαια δέν ἔχω τή δύναμη νά βάζω τέτοιες εὐχές, ἀλλά, ὅταν ἐσύ ταπεινωθῆς καί πῆς «μέ τήν εὐχή τοῦ Γέροντά μου θά τό κάνω», τότε, γιά τήν ταπείνωσή σου, ἐνεργεῖ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καί θά τό κατορθώσης!

Στόν «ταπεινό καί ἡσύχιον» ἐπιβλέπει ὁ Θεός (Ἡσ. ξστ΄ 2), ἀλλά, γιά νά ἔλθη ἡ πραότης, ἡ ἡσυχία, ἡ ταπείνωση, ἀπαιτεῖται κόπος. Μά ἐκεῖνος ὁ κόπος πληρώνεται! Γιά νά ἀποκτήσης τήν ταπείνωση, κατά τή δική μου ἀντίληψη, δέν χρειάζονται τόσο, οὔτε οἱ πολλές μετάνοιες (γονυκλισίες), οὔτε οἱ πολλές ἐργασίες, ἀλλά πρό πάντων ὁ λογισμός σου νά κατεβῆ κάτω-κάτω, νά φθάση στό ἐπίπεδο τῆς γῆς! Τότε δέν ἔχεις φόβο νά πέσης, γιατί εἶσαι χαμηλά. Κι ἄν ἀκόμη πέσης ἀπό τά χαμηλά, δέν θά πάθης τίποτε.

Τό κατ’ ἐμέ, ἄν καί βεβαίως, οὔτε πολλά διαβάζω, οὔτε καί κάνω τίποτε σπουδαῖο, ἡ ταπείνωση εἶναι ἡ πιό σύντομη ὁδός γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Ἀββᾶς Ἡσαΐας λέγει: «Ἔθισον τήν γλῶσσαν σου τοῦ λέγειν συγχώρησον, καί ἡ ταπείνωσις ἐπελεύσεται ἐπί σέ». Μάθε τή γλώσσα σου νά λέγει, «συγχώρησέ με», κι ἄν ἀκόμη δέν τό λές μέ συναίσθηση, ὅμως λίγο λίγο θά συνηθίσης, ὄχι μόνο νά τό λέγης, ἀλλά καί νά τό νοιώθης μέσα σου!

Λέγουν οἱ Ἅγιοι ὅτι σύμφωνα μέ τήν καλή διάθεση, πού ἔχεις, πηγαίνοντας νά ζητήσης συγχώρηση, δηλαδή ἄν ἔχης ταπείνωση, θά φωτίση ἀνάλογα ὁ Θεός τόν ἄλλο, γιά νά ἐπιτευχθῆ ἡ ἐπιζητούμενη συνδιαλλαγή. Ὅταν λ.χ. συντριβῆς καί πῆς μέ τόν λογισμό σου, «φταίω καί δέν τό καταλαβαίνω», μετά λίγο λίγο θά πῆς ὅτι «πράγματι φταίω». Καί, ὅταν βάλης στόν λογισμό σου ὅτι πράγματι φταίεις, θά ἀλλάξη μετά καί ὁ ἄλλος διάθεση.

Νά ζητῆς μέ ἐπιμονή ἀπό τόν Θεό νά σοῦ δωρήση τό χάρισμα τῆς ἐσωτερικῆς αὐτομεμψίας καί ταπείνωσης.

Στήν προσευχή σου νά παρακαλῆς νά σοῦ δώση ὁ Κύριος τό χάρισμα νά βλέπης τά δικά σου ἁμαρτήματα μόνο καί νά μή δίδης σημασία στά ἁμαρτήματα τῶν ἄλλων. «Δός μοι, Κύριε, τό ὁρᾶν τά ἐμὰ πταίσματα καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν μου», λέγει ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σῦρος.

Ὁ ταπεινός θεωρεῖ τόν ἑαυτό του «ὑποκάτω πάντων». Γι’ αὐτό τόν λόγο ὅλους τοὺς ἀγαπᾶ, ὅλους τοὺς συγχωρεῖ καί πρό πάντων κανένα δέν κατηγορεῖ.
πηγή