Ὁ Ἅγιος Ἀγαπητὸς Πάπας Ῥώμης

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

              ΑΛΗΘΩΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ!!!

Ὑπῆρξε 58ος στὴ σειρὰ τῶν Παπῶν τῆς Ῥώμης καὶ κλήθηκε στὸν ποντιφικὸ θρόνο τὸ 535 μ.Χ. Ἦταν ἀσκητικὸς τύπος καὶ ἄνθρωπος μεγάλης ἀρετῆς. Γιὰ τὴν αἵρεση τῶν μονοφυσιτῶν πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου καθήρεσε τὸν Πατριάρχη Ἄνθιμο Α´ ἀπὸ τὴν Τραπεζοῦντα, γιὰ τὰ ὄχι καλὰ φρονήματά του, καὶ μὲ σύνοδο ὑπὸ τὴν προεδρία του ἀνέδειξε Πατριάρχη τὸν Πρεσβύτερο Μηνᾶ, κληρικὸ εὐσεβέστατο καὶ Ὀρθόδοξο. Στὴν Κωνσταντινούπολη ἔτυχε μεγάλης ὑποδοχῆς ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Ἰουστινιανό, τὸν κλῆρο καὶ τὸν λαό.

Στοὺς Συναξαριστὲς βρίσκουμε καὶ τὶς ἑξῆς διηγήσεις γι᾿ αὐτόν: Ὅτι κατὰ τὸ ταξίδι του, σ᾿ ἕνα Ἑλληνικὸ λιμάνι βρῆκε κάποιο ἄνθρωπο ἄλαλο ἀπὸ τὴν γέννησή του καὶ ἀνίκανο νὰ βαδίζει.

Τὸ θέαμα ἦταν ἐλεεινὸ καὶ ἡ καρδιὰ τοῦ Πάπα Ἀγαπητοῦ ἐλέησε τὸν πάσχοντα. Μόνο μὲ τὴν ἁφή του, τοῦ ἀπόδωσε τὴν ὑγεία τῶν ποδιῶν του, κατόπιν ἔβαλε στὸ στόμα του τὴν θεία Κοινωνία καὶ ἔλυσε καὶ τὰ δεσμὰ τῆς γλώσσας του.

Ἄλλο θαῦμα ἔκανε στὴν Κωνσταντινούπολη, μὲ τὸ νὰ θεραπεύσει ἕναν τυφλό, ποὺ συνάντησε στὴ Χρυσὴ πύλη.

Ὁ Πάπας Ἀγαπητὸς πέθανε τὸ 536 στὴν Κωνσταντινούπολη, ἕνα χρόνο μετὰ τὴν ἐνθρόνισή του.

Ὁ Ὅσιος Ζωσιμᾶς

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!
              ΑΛΗΘΩΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ!!!

 

Ὁ Ὅσιος Ζωσιμᾶς, ὁ μεγάλος ἀσκητὴς τοῦ Ρωσικοῦ Βορρᾶ, ὑπῆρξε ἡγούμενος καὶ ἱδρυτὴς τοῦ κοινοβιακοῦ μοναχισμοῦ στὸ νησὶ Σολόφκι. Γεννήθηκε στὴν ἐπαρχία τοῦ Νόβγκοροντ, στὸ χωριὸ Τολβούι κοντὰ στὴ λίμνη Ὀνέγκα. Ἀπὸ τὰ παιδικά του χρόνια μεγάλωσε μὲ εὐσέβεια καὶ μετὰ τὸν θάνατο τῶν γονέων του, Γαβριὴλ καὶ Βαρβάρας, μοίρασε τὴν περιουσία του καὶ ἐκάρη μοναχός.

Ὁ πόθος του νὰ βρεῖ ἕνα ἐρημικὸ μέρος γιὰ νὰ μονάσει, τὸν ὁδήγησε στὶς ἀκτὲς τῆς Λευκῆς Θαλάσσης καὶ στὸ Δέλτα τοῦ ποταμοῦ Σούμ. Ἐκεῖ συνάντησε τὸν Ἅγιο Γερμανὸ († 30 Ἰουλίου), ὁ ὁποῖος τοῦ εἶπε γιὰ ἕνα ἐρημικὸ νησί, ὅπου εἶχε περάσει ἕξι χρόνια μαζὶ μὲ τὸν Ἅγιο Σαββάτιο († 27 Σεπτεμβρίου).

Περὶ τὸ ἔτος 1436, οἱ Ὅσιοι Ζωσιμᾶς καὶ Γερμανὸς διέσχισαν τὴ θάλασσα καὶ ἐγκαταστάθηκαν στὰ νησιὰ Σολόφκι. Ἐκεῖ ὁ Ὅσιος Ζωσιμᾶς εἶδε ἕνα ὅραμα: εἶδε μία ὄμορφη ἐκκλησία στὸν οὐρανό. Μὲ τὰ χέρια τους οἱ μοναχοὶ ἔχτισαν κελλιὰ καὶ παράλληλα ἄρχισαν νὰ καλλιεργοῦν καὶ νὰ σπέρνουν τὴ γῆ.

Κάποτε, στὸ τέλος τοῦ φθινοπώρου, ὁ Ἅγιος Γερμανὸς πῆγε στὴ στεριὰ γιὰ προμήθειες. Ἐξαιτίας τοῦ φθινοπωρινοῦ καιροῦ δὲν μποροῦσε νὰ ἐπιστρέψει. Ὁ Ὅσιος Ζωσιμᾶς παρέμεινε μόνος στὸ νησὶ ὅλο τὸν χειμῶνα. Ὑπέφερε πολλοὺς πειρασμοὺς κατὰ τὴν πάλη τοῦ ἀγῶνος ἐναντίων τῶν δαιμόνων. Τὸν ἀπείλησε ἀκόμα καὶ ὁ θάνατος, λόγω τῆς πείνας, ἀλλὰ μὲ θαυματουργικὸ τρόπο ἐμφανίσθηκαν δύο ξένοι καὶ τὸν προμήθευσαν ψωμί, ἀλεύρι καὶ λάδι. Τὴν ἄνοιξη ὁ Ἅγιος Γερμανὸς ἐπέστρεψε στὸ Σολόφκι μαζὶ μὲ τὸν Μᾶρκο τὸν ψαρὰ καὶ ἔφερε προμήθειες φαγητοῦ καὶ ξάρτια γιὰ δίχτυα ψαρέματος.

Ὅταν εἶχαν συγκεντρωθεῖ πολλοὶ ἐρημίτες στὸ νησί, ὁ Ὅσιος Ζωσιμᾶς οἰκοδόμησε μία ξύλινη ἐκκλησία ἀφιερωμένη στὴ Μεταμόρφωση τοῦ Σωτῆρος, καθὼς καὶ μία τράπεζα γιὰ τὶς ὧρες τοῦ κοινοῦ φαγητοῦ. Μὲ ἀπαίτηση τοῦ Ὁσίου Ζωσιμᾶ στάλθηκε ἕνας ἡγούμενος ἀπὸ τὴ μονὴ τοῦ Νόβγκοροντ στὴ νεοϊδρυθεῖσα μονὴ μαζὶ μὲ ἕνα ἀντιμήνσιο γιὰ τὴν ἐκκλησία. Ἔτσι τὸ νέο μοναστήρι τοῦ Σολόφκι εἶχε τὴν ἀρχή του.

Στὶς δύσκολες συνθῆκες τοῦ ἀπομονωμένου νησιοῦ, οἱ μοναχοὶ ἤξεραν πῶς νὰ οἰκονομοῦν τὰ πράγματα. Ἀλλὰ οἱ ἡγούμενοι ποὺ ἀποστέλλονταν ἀπὸ τὸ Νόβγκοροντ στὸ Σολόφκι δὲν μποροῦσαν νὰ ἀντέξουν σὲ τέτοιες δυσάρεστες συνθῆκες καί, ἔτσι, οἱ ἀδελφοὶ τῆς μονῆς διάλεξαν γιὰ ἡγούμενο τὸν Ὅσιο Ζωσιμᾶ.

Ὁ Ὅσιος ἀσχολήθηκε μὲ τὴν ὀργάνωση τῆς ἐσωτερικῆς λειτουργίας τοῦ μοναστηριοῦ καὶ εἰσήγαγε ἕναν αὐστηρὸ κοινοβιακὸ τρόπο ζωῆς. Τὸ ἔτος 1465, μετέφερε τὰ ἱερὰ λείψανα τοῦ Ἁγίου Σαββατίου στὸ Σολόφκι ἀπὸ τὸν ποταμὸ Βίγκ.

Τὸ μοναστήρι ὑπέφερε ἀπὸ τοὺς εὐγενεῖς τοῦ Νόβγκοροντ, οἱ ὁποῖοι δήμευαν τὶς ψαριὲς τῶν μοναχῶν. Ὁ Ὅσιος ἦταν ἀναγκασμένος νὰ πάει στὸ Νόβγκοροντ καὶ νὰ ζητήσει τὴν προστασία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου. Μὲ τὴν συμβολὴ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, ἐπισκέφθηκε τὰ σπίτια τῶν εὐγενῶν καὶ τοὺς ζήτησε νὰ μὴν ἐπιτρέψουν τὴν καταστροφὴ τῆς μονῆς. Ἡ Μάρθα Μπορέτσκαγια, ἡ ὁποία ἦταν πλούσια καὶ εἶχε ἐπιρροή, συμπεριφερόμενη μὲ ἀσέβεια ἔδωσε ἐντολὲς νὰ πετάξουν ἔξω τὸν Ὅσιο Ζωσιμᾶ. Μετάνιωσε ὅμως ἀργότερα καὶ τὸν προσκάλεσε σὲ δεῖπνο. Σὲ αὐτὸ τὸ δεῖπνο εἶδε ξαφνικὰ σὲ ὅραμα ὁ Ὅσιος ὅτι ἕξι ἀπὸ τοὺς ἐπιφανεῖς εὐγενεῖς κάθισαν στὸ τραπέζι χωρὶς τὰ κεφάλια τους. Ὁ Ὅσιος Ζωσιμᾶς εἶπε γιὰ τὸ ὅραμά του στὸν ὑποτακτικό του, τὸν Δανιήλ, καὶ προέβλεψε ἕνα τρομερὸ θάνατο γιὰ τοὺς εὐγενεῖς. Ἡ πρόβλεψη ἐκπληρώθηκε τὸ ἔτος 1478, ὅταν οἱ Βογιάροι ἐκτελέσθηκαν κατὰ τὴν αἰχμαλωσία τοῦ Νόβγκοροντ ἀπὸ τὸν Ἰβὰν τὸν Γ’ (1462 – 1505).

Λίγο πρὶν τὴν κοίμησή του ὁ Ὅσιος Ζωσιμᾶς προετοίμασε τὸν τάφο του κάτω ἀπὸ τὸ ἱερὸ τοῦ ναοῦ τῆς Μεταμορφώσεως καὶ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1478.
Τὰ ἱερὰ λείψανά του καὶ τὰ λείψανα τοῦ Ἁγίου Σαββατίου μεταφέρθηκαν στὸ παρεκκλήσι ποὺ ἀφιερώθηκε σὲ αὐτούς, στὸ καθεδρικὸ ναὸ τῆς Μεταμορφώσεως, στὶς 8 Αὐγούστου τοῦ ἔτους 1566.
Ὁ Ὅσιος Ζωσιμᾶς θεωρεῖται προστάτης τῶν κυψελῶν καὶ φύλακας τῶν μελισσῶν. Ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀσθενεῖς ἐπικαλοῦνται τὴ χάρη τοῦ Ὁσίου γιὰ νὰ θεραπευθοῦν. Οἱ πολλοὶ νοσοκομειακοὶ ναοί, ποὺ εἶναι ἀφιερωμένοι σὲ αὐτόν, ἐπιβεβαιώνουν τὴ θεραπευτικὴ δύναμη τῆς προσευχῆς του ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.

Συναξαριστής της 17ης Απριλίου

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!
              ΑΛΗΘΩΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ!!!

Ὁ Ἅγιος Συμεὼν ἐπίσκοπος Περσίας καὶ οἱ μαρτυρήσαντες μαζὶ μ᾿ αὐτὸν Αὐδελᾶς ὁ Πρεσβύτερος, Γοθαζάτ, Φουσίκ καὶ ἄλλοι 1150

Στὴν Περσία ὑπῆρχε χριστιανικὴ κοινότητα, ποὺ οἱ ἄνθρωποί της εἶχαν ἄμεμπτη ζωὴ καὶ μεγάλη αὐταπάρνηση, ἕτοιμοι νὰ θυσιαστοῦν γιὰ τὸ ὄνομα καὶ τὴν δόξα τοῦ Χριστοῦ.

Καρδιὰ αὐτῆς τῆς κοινότητας ἦταν ὁ ἐπίσκοπος Συμεών, παράδειγμα χριστιανικῆς ζωῆς. Οἱ Πέρσες ἔβλεπαν τοὺς χριστιανοὺς σὰν ἀγκάθι στὸ μάτι τους. Γι᾿ αὐτὸ καὶ τοὺς διέβαλαν στὸ βασιλιὰ Σαπὼρ τὸν Β´, μὲ τὸ πρόσχημα ὅτι εἶχαν ἐπαναστατικὲς διαθέσεις. Ἀμέσως ὁ Σαπὼρ διέταξε νὰ φέρουν τὸν ἐπίσκοπο δεμένο μπροστά του.

Ὁ Συμεὼν διαβεβαίωσε τὸ βασιλιὰ ὅτι ἡ χριστιανικὴ θρησκεία κάνει νομιμόφρονες πολῖτες καὶ ὄχι ἀνόητους ἐπαναστάτες. Ὁ βασιλιάς, ὅμως, ἦταν τόσο προκατειλημμένος ἐναντίον του, ποὺ διέταξε νὰ τὸν φυλακίσουν. Στὴ φυλακὴ ὁ Συμεὼν γνώρισε τὸν Γοθαζάτ, λιποτάκτη χριστιανό, ποὺ ἀλλαξοπίστησε γιὰ νὰ σώσει τὸ κεφάλι του.

Τότε ὁ Συμεών, μὲ κατάλληλο τρόπο, συγκίνησε καὶ πάλι τὴν καρδιὰ τοῦ Γοθαζὰτ γιὰ τὸ Χριστό. Ὅταν τὸ ἔμαθε αὐτὸ ὁ Σαπώρ, ὀργισμένος, ἀποκεφάλισε τὸν Συμεὼν καὶ τὸν Γοθαζάτ, καὶ ἐπιπλέον ἄλλους 1150 χριστιανοὺς ἀπὸ τὴν ἐκεῖ Ἐκκλησία, μαζὶ μὲ τὸν πρεσβύτερο Αὐδελᾶ. Ἔτσι, ὅλοι ἔδωσαν τοὺς ἑαυτούς τους, «προσφορὰν καὶ θυσίαν τῷ Θεῷ εἰς ὄσμην εὐωδίας». Δηλαδή, προσφορὰ καὶ θυσία στὸ Θεό, γιὰ νὰ εἶναι μπροστά Του μυρωδιὰ εὐωδιαστή.

Τὴν τελευταία στιγμὴ στὸ στρατόπεδο τῶν μαρτύρων, προστέθηκε καὶ ὁ κουροπαλάτης τοῦ βασιλιᾶ, ὀνόματι Φουσίκ. Ἦταν κρυπτοχριστιανὸς καὶ ὅταν εἶδε ἕναν ἀπὸ τοὺς 1150 νὰ δείχνει κάποια ταραχή, πλησίασε καὶ τὸν προέτρεψε νὰ μείνει πιστὸς μέχρι τέλους. Ὅταν τὸ ἔμαθε αὐτὸ ὁ Σαπώρ, διέταξε νὰ τὸν φονεύσουν μὲ τὸν πιὸ σκληρὸ τρόπο. Ἔτσι τοῦ ἔκοψαν τὴν γλῶσσα καὶ στὴ συνέχεια τὸν ἔγδαραν ζωντανό.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος δ’. Ὃ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὡς ὑποφήτης τῶν ἐνθέων δογμάτων, Μαρτυρικὸν συνασπισμὸν ἐπαλείφεις, λόγοις ὁμοὺ καὶ πράξεσι πρὸς ἄθλους ἱερούς, μεθ' ὧν καὶ συνήθλησας, Συμεὼν Ἱεράρχα, καὶ Χριστῷ ἀνέδραμες, σὺν αὐτοὶς ἀνακράζων. Ἰδοὺ ἠμεῖς ὡς πρόβατα σφαγῆς, τὴ σῆ ἀγάπη, Σωτὴρ ἐλογίσθημεν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος πλ. α’.
Τῶν ἁγίων Μαρτύρων τά κατορθώματα, οὐρανῶν αἱ δυνάμεις ὑπερεθαύμασαν, ὅτι ἐν σώματι θνητῷ τόν ἀσώματον ἐχθρόν, τῇ δυνάμει τοῦ Σταυροῦ ἀγωνισάμενοι καλῶς, ἐνίκησαν ἀοράτως, καὶ νῦν πρεσβεύουσι τῷ Κυρίῳ, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον 
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἐκ Περσίδος ἔλαμψας ὡς ἑωσφόρος, Συμεών μακάριε, δῆμον Ἁγίων Ἀθλητῶν, ἔχων ἡμῖν συνανίσχοντας, ὥσπερ ἀστέρας· μεθ᾽ὧν εὐφημοῦμέν σε.

Μεγαλυνάριον
Αἴγλῃ τοῦ Ἡλίου τοῦ νοητοῦ, κατηγλαϊσμένος, ἱερώτατε Συμεών, μετὰ τῶν συνάθλων, πυρσολατρῶν τὸ σκότος, διέβης ἀπροσκόπτως, φέγγει ἀθλήσεως.

---

Ὁ Ἅγιος Ἀζάτ ὁ εὐνοῦχος

Ἦταν εὐνοῦχος τοῦ βασιλιᾶ τῶν Περσῶν Σαβωρίου, πλούσιος καὶ πολὺ ἀγαπητὸς ἀπὸ τὸν βασιλιὰ γιὰ τὴν ἀφοσίωσή του σ᾿ αὐτόν.

Ὁμολόγησε τὸν Χριστὸ καὶ ὑπέστη μαρτυρικὸ θάνατο, μαζὶ μὲ χίλιους ἄλλους μάρτυρες. Ἀλλὰ τόσο μετάνιωσε ὁ βασιλιὰς γιὰ τὸν θάνατο τοῦ πιστοῦ καὶ ἀγαπητοῦ εὐνούχου του, ὥστε διέταξε τὴν παύση τοῦ διωγμοῦ κατὰ τῶν χριστιανῶν.

---

Ὁ Ἅγιος Ἀδριανὸς ὁ Νέος

Ἀρνήθηκε καὶ ὁ Ἅγιος αὐτὸς νὰ ἐγκαταλείψει τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, γι᾿ αὐτὸ καὶ φυλακίστηκε ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες. Ἐκεῖ ὑποβλήθηκε σὲ πολλὲς στερήσεις καὶ βασανισμούς, γιὰ νὰ δαμάσουν τὸ φρόνημά του.

Ὅταν νόμισαν ὅτι ἡ σταθερότητά του θὰ εἶχε πλέον πέσει, τὸν ἔβγαλαν ἀπὸ τὴν φυλακὴ καὶ τὸν διέταξαν νὰ προσφέρει θυσία στοὺς θεοὺς τῶν εἰδώλων. Ὁ Ἀδριανὸς ὄχι μόνο δὲ δέχτηκε, ἀλλ᾿ ἀντίθετα, ἐξοργισμένος μπροστὰ στὴν ἐπιμονὴ τοῦ ἄρχοντα εἰδωλολάτρη, καὶ στὶς βρισιές, ποὺ ἐξεστόμιζε κατὰ τοῦ Χριστοῦ, καθὼς ἦταν κοντὰ στὸ βωμό, ἔτρεξε καὶ τὸν γκρέμισε μαζὶ μὲ τὴν φωτιὰ καὶ τὰ σφάγια ποὺ εἶχε πάνω του.

Ἔκπληκτος ὁ ἄρχοντας μπροστὰ στὴν ἐνέργεια τοῦ Ἀδριανοῦ, ἔδωσε σύνθημα ἄγριας ἐπίθεσης κατὰ τοῦ Ἁγίου. Κτυπήματα ἀλλεπάλληλα μὲ σιδερόβεργες καὶ πέτρες, ὁπουδήποτε τὸν ἔβρισκαν, τὸν ἔκαναν αἱμόφυρτο. Τὸ πρόσωπο καὶ τὸ κεφάλι του γέμισαν πληγές. Ἀλλ᾿ ἡ λύσσα τῶν εἰδωλολατρῶν δὲν εἶχε κορεσθεῖ. Ἀφοῦ ἄναψαν καμίνι τὸν ἔριξαν στὶς φλόγες του, ὅπου καὶ βρῆκε ὁ μάρτυρας ὁ ἀτρόμητος τὸ μαρτυρικὸ τέλος.

---

Ὁ Ἅγιος Ἀγαπητὸς Πάπας Ῥώμης

Ὑπῆρξε 58ος στὴ σειρὰ τῶν Παπῶν τῆς Ῥώμης καὶ κλήθηκε στὸν ποντιφικὸ θρόνο τὸ 535 μ.Χ. Ἦταν ἀσκητικὸς τύπος καὶ ἄνθρωπος μεγάλης ἀρετῆς. Γιὰ τὴν αἵρεση τῶν μονοφυσιτῶν πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου καθήρεσε τὸν Πατριάρχη Ἄνθιμο Α´ ἀπὸ τὴν Τραπεζοῦντα, γιὰ τὰ ὄχι καλὰ φρονήματά του, καὶ μὲ σύνοδο ὑπὸ τὴν προεδρία του ἀνέδειξε Πατριάρχη τὸν Πρεσβύτερο Μηνᾶ, κληρικὸ εὐσεβέστατο καὶ Ὀρθόδοξο. Στὴν Κωνσταντινούπολη ἔτυχε μεγάλης ὑποδοχῆς ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Ἰουστινιανό, τὸν κλῆρο καὶ τὸν λαό.

Στοὺς Συναξαριστὲς βρίσκουμε καὶ τὶς ἑξῆς διηγήσεις γι᾿ αὐτόν: Ὅτι κατὰ τὸ ταξίδι του, σ᾿ ἕνα Ἑλληνικὸ λιμάνι βρῆκε κάποιο ἄνθρωπο ἄλαλο ἀπὸ τὴν γέννησή του καὶ ἀνίκανο νὰ βαδίζει.

Τὸ θέαμα ἦταν ἐλεεινὸ καὶ ἡ καρδιὰ τοῦ Πάπα Ἀγαπητοῦ ἐλέησε τὸν πάσχοντα. Μόνο μὲ τὴν ἁφή του, τοῦ ἀπόδωσε τὴν ὑγεία τῶν ποδιῶν του, κατόπιν ἔβαλε στὸ στόμα του τὴν θεία Κοινωνία καὶ ἔλυσε καὶ τὰ δεσμὰ τῆς γλώσσας του.

Ἄλλο θαῦμα ἔκανε στὴν Κωνσταντινούπολη, μὲ τὸ νὰ θεραπεύσει ἕναν τυφλό, ποὺ συνάντησε στὴ Χρυσὴ πύλη.

Ὁ Πάπας Ἀγαπητὸς πέθανε τὸ 536 στὴν Κωνσταντινούπολη, ἕνα χρόνο μετὰ τὴν ἐνθρόνισή του.

---

Ὁ Ἅγιος Μακάριος Ἀρχιεπίσκοπος Κορίνθου

Γεννήθηκε στὴν Κόρινθο τὸ 1731 ἀπὸ γονεῖς ποὺ κατάγονταν ἀπὸ τὸ γένος τῶν διάσημων Νοταράδων. Τὸ ὄνομα τοῦ πατέρα του ἦταν Γεώργιος (ἢ Γεωργαντᾶς) καὶ τῆς μητέρας του, Ἀναστασία. Τὸ βαπτιστικό του ὄνομα ἦταν Μιχαήλ. Τὰ πρῶτα του γράμματα τὰ ἔμαθε στὴν πατρίδα του, ἀλλὰ εἶχε μεγάλο ζῆλο στὴ μοναχικὴ ζωή. Ἔτσι κρυφὰ ἀπὸ τοὺς γονεῖς ἔφυγε γιὰ τὸ Μέγα Σπήλαιο.

Ὁ πατέρας του ὅμως τὸν ἀνακάλυψε καὶ τὸν ὁδήγησε πίσω στὸ σπίτι, ὅπου συνεχῶς μελετοῦσε. Ὅταν κάποιο καιρὸ ἡ Κόρινθος εἶχε ἔλλειψη διδασκάλου, ἀνέλαβε αὐτὸς δωρεὰν τὴν διδασκαλία τῶν νέων. Σὰν δάσκαλος διέπρεψε καὶ ἀγαπήθηκε γιὰ τὴν σεμνότητα τῆς ζωῆς του ἀπὸ τοὺς Κορινθίους, ποὺ μετὰ τὸν θάνατο τοῦ ἐπισκόπου τους Παρθενίου (1764) πρότειναν στὸν Πατριάρχη Σαμουὴλ σὰν διάδοχο τοῦ τὸν Μακάριο, λαϊκὸ τότε, καὶ ἔτσι ἀνυψώθηκε στὸ θρόνο τῆς Κορίνθου.

Ἀλλ᾿ ὅταν ἄρχισε ὁ Ῥωσσοτουρκικὸς πόλεμος (1768), ὁ Μακάριος, ἀναγκάσθηκε νὰ καταφύγει μὲ τὴν οἰκογένειά του στὴ Ζάκυνθο καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὴν Ὕδρα, ὅπου ἡσύχαζε σὲ κάποια Μονή. Ὅταν ἠρέμησαν τὰ πράγματα, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἐκλέγει νέο ἐπίσκοπο Κορίνθου, ἴσως διότι ὁ Μακάριος ἐγκατέλειψε τὴν ἐπαρχία του καὶ ἔφυγε.

Ἀπὸ τότε περιφερόταν στὰ μοναχικὰ κέντρα, στὸ Ἅγιον Ὄρος, στὴν Πάτμο καὶ ἀλλοῦ. Τελικὰ καταστάλαξε στὴ Χίο, ὅπου μαζὶ μὲ τὸν Ἀθανάσιο Πάριο (συγγραφέα τῆς βιογραφίας του) καὶ τὸν Ἱερομόναχο Νικηφόρο Χίου, βρῆκε τὴν ψυχική του γαλήνη. Πέθανε στὶς 17 Ἀπριλίου τοῦ 1805.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τὸν Κορίνθου ποιμένα τὸν τῷ ὄντι Μακάριον, τὸν Θεοῦ προνοίᾳ τῆς Χίου, ἀναφανέντα κοσμήτορα, ἐν πράξεσιν ὁμοῦ καὶ διδαχαῖς, τιμῶμέν σε ἐν ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς· θεραπεύεις γὰρ νοσοῦντας, καὶ ἀπελαύνεις ἀκάθαρτα πνεύματα. Δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ τὰ ὀστᾶ σου πηγὴν θαυμάτων ἀναδείξαντι.

Κοντάκιον Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Εὐφημεῖ γεραίρουσα, πόλις ἡ Χίος ἐνθέως, τὸν Κορίνθου πρόεδρον, Μακάριον θείοις ὕμνοις· οὗτος γὰρ, ἐν ὁσιότητι βιοτεύσας, γέγονε, Νεομαρτύρων θεῖοις ἀλείπτης· μεθ’ ὧν πάντοτε πρεσβεύει, ἡμῖν δοθῆναι πταισμάτων ἄφεσιν.

Μεγαλυνάριον
Χαίροις Ἐκκλησίας νέος ἀστήρ, τῆς Ὀρθοδοξίας, τὴν λαμπρότητα βεβειῶν· χαίροις ὁ τῆς Χίου, λαμπτὴρ καὶ ἀντιλήποτωρ, Μακάριε θεόφρον, Κορίνθου πρόεδρε.

---

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος

Διὰ Χριστὸν σαλός.
Ὁ Ὅσιος Παΐσιος, κατὰ κόσμον Προκόπιος Γκρηγκόρεβιτς – Ζαρόσκϊυ, γεννήθηκε στὶς 8 Ἰουλίου 1821 στὴν πόλη Λούμπνα τῆς ἐπαρχίας Πολτάβα. Σπούδασε στὸ ἐκκλησιαστικὸ σχολεῖο τοῦ Κίεβο – Ποντόλσκϊυ καὶ ἀσχολήθηκε ἰδιαίτερα μὲ τὴ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Βίων τῶν Ἁγίων. Ἀπὸ νωρὶς στὴν καρδιά του καλλιεργήθηκε ὁ πόθος γιὰ τὴ μοναχικὴ πολιτεία. Ἔτσι εἰσῆλθε στὴ μονὴ τῆς Λαύρας τοῦ Κιέβου καὶ ἐκάρη μοναχός, παίρνοντας τὸ ὄνομα Παΐσιος. Ἀγωνίσθηκε τὸν καλὸ ἀγῶνα ἀκολουθώντας τὴν ὁδὸ τῆς σαλότητος καὶ φθάνοντας τὰ ὑψηλὰ ἀσκητικὰ κατορθώματα.
Ὁ Ὅσιος Παΐσιος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1893.

---

Ὁ Ὅσιος Ζωσιμᾶς

Ὁ Ὅσιος Ζωσιμᾶς, ὁ μεγάλος ἀσκητὴς τοῦ Ρωσικοῦ Βορρᾶ, ὑπῆρξε ἡγούμενος καὶ ἱδρυτὴς τοῦ κοινοβιακοῦ μοναχισμοῦ στὸ νησὶ Σολόφκι. Γεννήθηκε στὴν ἐπαρχία τοῦ Νόβγκοροντ, στὸ χωριὸ Τολβούι κοντὰ στὴ λίμνη Ὀνέγκα. Ἀπὸ τὰ παιδικά του χρόνια μεγάλωσε μὲ εὐσέβεια καὶ μετὰ τὸν θάνατο τῶν γονέων του, Γαβριὴλ καὶ Βαρβάρας, μοίρασε τὴν περιουσία του καὶ ἐκάρη μοναχός.

Ὁ πόθος του νὰ βρεῖ ἕνα ἐρημικὸ μέρος γιὰ νὰ μονάσει, τὸν ὁδήγησε στὶς ἀκτὲς τῆς Λευκῆς Θαλάσσης καὶ στὸ Δέλτα τοῦ ποταμοῦ Σούμ. Ἐκεῖ συνάντησε τὸν Ἅγιο Γερμανὸ († 30 Ἰουλίου), ὁ ὁποῖος τοῦ εἶπε γιὰ ἕνα ἐρημικὸ νησί, ὅπου εἶχε περάσει ἕξι χρόνια μαζὶ μὲ τὸν Ἅγιο Σαββάτιο († 27 Σεπτεμβρίου).

Περὶ τὸ ἔτος 1436, οἱ Ὅσιοι Ζωσιμᾶς καὶ Γερμανὸς διέσχισαν τὴ θάλασσα καὶ ἐγκαταστάθηκαν στὰ νησιὰ Σολόφκι. Ἐκεῖ ὁ Ὅσιος Ζωσιμᾶς εἶδε ἕνα ὅραμα: εἶδε μία ὄμορφη ἐκκλησία στὸν οὐρανό. Μὲ τὰ χέρια τους οἱ μοναχοὶ ἔχτισαν κελλιὰ καὶ παράλληλα ἄρχισαν νὰ καλλιεργοῦν καὶ νὰ σπέρνουν τὴ γῆ.

Κάποτε, στὸ τέλος τοῦ φθινοπώρου, ὁ Ἅγιος Γερμανὸς πῆγε στὴ στεριὰ γιὰ προμήθειες. Ἐξαιτίας τοῦ φθινοπωρινοῦ καιροῦ δὲν μποροῦσε νὰ ἐπιστρέψει. Ὁ Ὅσιος Ζωσιμᾶς παρέμεινε μόνος στὸ νησὶ ὅλο τὸν χειμῶνα. Ὑπέφερε πολλοὺς πειρασμοὺς κατὰ τὴν πάλη τοῦ ἀγῶνος ἐναντίων τῶν δαιμόνων. Τὸν ἀπείλησε ἀκόμα καὶ ὁ θάνατος, λόγω τῆς πείνας, ἀλλὰ μὲ θαυματουργικὸ τρόπο ἐμφανίσθηκαν δύο ξένοι καὶ τὸν προμήθευσαν ψωμί, ἀλεύρι καὶ λάδι. Τὴν ἄνοιξη ὁ Ἅγιος Γερμανὸς ἐπέστρεψε στὸ Σολόφκι μαζὶ μὲ τὸν Μᾶρκο τὸν ψαρὰ καὶ ἔφερε προμήθειες φαγητοῦ καὶ ξάρτια γιὰ δίχτυα ψαρέματος.

Ὅταν εἶχαν συγκεντρωθεῖ πολλοὶ ἐρημίτες στὸ νησί, ὁ Ὅσιος Ζωσιμᾶς οἰκοδόμησε μία ξύλινη ἐκκλησία ἀφιερωμένη στὴ Μεταμόρφωση τοῦ Σωτῆρος, καθὼς καὶ μία τράπεζα γιὰ τὶς ὧρες τοῦ κοινοῦ φαγητοῦ. Μὲ ἀπαίτηση τοῦ Ὁσίου Ζωσιμᾶ στάλθηκε ἕνας ἡγούμενος ἀπὸ τὴ μονὴ τοῦ Νόβγκοροντ στὴ νεοϊδρυθεῖσα μονὴ μαζὶ μὲ ἕνα ἀντιμήνσιο γιὰ τὴν ἐκκλησία. Ἔτσι τὸ νέο μοναστήρι τοῦ Σολόφκι εἶχε τὴν ἀρχή του.

Στὶς δύσκολες συνθῆκες τοῦ ἀπομονωμένου νησιοῦ, οἱ μοναχοὶ ἤξεραν πῶς νὰ οἰκονομοῦν τὰ πράγματα. Ἀλλὰ οἱ ἡγούμενοι ποὺ ἀποστέλλονταν ἀπὸ τὸ Νόβγκοροντ στὸ Σολόφκι δὲν μποροῦσαν νὰ ἀντέξουν σὲ τέτοιες δυσάρεστες συνθῆκες καί, ἔτσι, οἱ ἀδελφοὶ τῆς μονῆς διάλεξαν γιὰ ἡγούμενο τὸν Ὅσιο Ζωσιμᾶ.

Ὁ Ὅσιος ἀσχολήθηκε μὲ τὴν ὀργάνωση τῆς ἐσωτερικῆς λειτουργίας τοῦ μοναστηριοῦ καὶ εἰσήγαγε ἕναν αὐστηρὸ κοινοβιακὸ τρόπο ζωῆς. Τὸ ἔτος 1465, μετέφερε τὰ ἱερὰ λείψανα τοῦ Ἁγίου Σαββατίου στὸ Σολόφκι ἀπὸ τὸν ποταμὸ Βίγκ.

Τὸ μοναστήρι ὑπέφερε ἀπὸ τοὺς εὐγενεῖς τοῦ Νόβγκοροντ, οἱ ὁποῖοι δήμευαν τὶς ψαριὲς τῶν μοναχῶν. Ὁ Ὅσιος ἦταν ἀναγκασμένος νὰ πάει στὸ Νόβγκοροντ καὶ νὰ ζητήσει τὴν προστασία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου. Μὲ τὴν συμβολὴ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, ἐπισκέφθηκε τὰ σπίτια τῶν εὐγενῶν καὶ τοὺς ζήτησε νὰ μὴν ἐπιτρέψουν τὴν καταστροφὴ τῆς μονῆς. Ἡ Μάρθα Μπορέτσκαγια, ἡ ὁποία ἦταν πλούσια καὶ εἶχε ἐπιρροή, συμπεριφερόμενη μὲ ἀσέβεια ἔδωσε ἐντολὲς νὰ πετάξουν ἔξω τὸν Ὅσιο Ζωσιμᾶ. Μετάνιωσε ὅμως ἀργότερα καὶ τὸν προσκάλεσε σὲ δεῖπνο. Σὲ αὐτὸ τὸ δεῖπνο εἶδε ξαφνικὰ σὲ ὅραμα ὁ Ὅσιος ὅτι ἕξι ἀπὸ τοὺς ἐπιφανεῖς εὐγενεῖς κάθισαν στὸ τραπέζι χωρὶς τὰ κεφάλια τους. Ὁ Ὅσιος Ζωσιμᾶς εἶπε γιὰ τὸ ὅραμά του στὸν ὑποτακτικό του, τὸν Δανιήλ, καὶ προέβλεψε ἕνα τρομερὸ θάνατο γιὰ τοὺς εὐγενεῖς. Ἡ πρόβλεψη ἐκπληρώθηκε τὸ ἔτος 1478, ὅταν οἱ Βογιάροι ἐκτελέσθηκαν κατὰ τὴν αἰχμαλωσία τοῦ Νόβγκοροντ ἀπὸ τὸν Ἰβὰν τὸν Γ’ (1462 – 1505).

Λίγο πρὶν τὴν κοίμησή του ὁ Ὅσιος Ζωσιμᾶς προετοίμασε τὸν τάφο του κάτω ἀπὸ τὸ ἱερὸ τοῦ ναοῦ τῆς Μεταμορφώσεως καὶ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1478.
Τὰ ἱερὰ λείψανά του καὶ τὰ λείψανα τοῦ Ἁγίου Σαββατίου μεταφέρθηκαν στὸ παρεκκλήσι ποὺ ἀφιερώθηκε σὲ αὐτούς, στὸ καθεδρικὸ ναὸ τῆς Μεταμορφώσεως, στὶς 8 Αὐγούστου τοῦ ἔτους 1566.
Ὁ Ὅσιος Ζωσιμᾶς θεωρεῖται προστάτης τῶν κυψελῶν καὶ φύλακας τῶν μελισσῶν. Ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀσθενεῖς ἐπικαλοῦνται τὴ χάρη τοῦ Ὁσίου γιὰ νὰ θεραπευθοῦν. Οἱ πολλοὶ νοσοκομειακοὶ ναοί, ποὺ εἶναι ἀφιερωμένοι σὲ αὐτόν, ἐπιβεβαιώνουν τὴ θεραπευτικὴ δύναμη τῆς προσευχῆς του ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.

---

Ὁ Ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Μεγάλος

Ὁ Ἅγιος Ἐφραὶμ ἦταν υἱὸς τοῦ πρίγκιπα τῆς πόλεως Κάρτλη καὶ μαθητὴς τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Χαντζτέλι († 6 Ὀκτωβρίου). Διετέλεσε Ἀρχιεπίσκοπος Ἀζκουρίας (τῆς ἀνατολικῆς Γεωργίας) κατὰ τὰ ἔτη 845 – 885 μ.Χ. καὶ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη. 

Πειραιώς Σεραφείμ: Τόσον πολύ σέβεται την Εκκλησία ο κ. Γιάννης Αλαφούζος! και η σύγχρονη εβραϊκή θρησκεία.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!
                    ΑΛΗΘΩΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ!!!

Μετά το μητροπολίτη Καλαβρύτων Αμβρόσιο, τώρα και ο σεβασμιότατος Πειραιώς Σεραφείμ διαμαρτύρεται έντονα για το προσβλητικό ντοκιμαντέρ που μετέδωσε ο τηλεοπτικός σταθμός ΣΚΑΪ το βράδυ της Ανάστασης, βάλλοντας μάλιστα ιδιαιτέρως κατά του κ.Αλαφούζου, τον οποίο αποκαλεί Σιωνιστή Εβραίο και υποστηρίζοντας ότι δικαιώνεται προσωπικά που έχει διακόψει προ πολλού κάθε συνεργασία με το συγκεκριμένο κανάλι.

Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο:

«Έγινε πλέον έθος του τηλεοπτικού διαύλου ΣΚΑΙ η κατά την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα κάθε έτους, ανασταύρωσις του Ενσαρκωθέντος Θεού Λόγου με την τηλεοπτική αναπαραγωγή δήθεν επιστημονικών ντοκυμαντέρς που όλως περιέργως άρχονται και τελειούνται με Εβραίους συνεντευξιαζομένους, που σκοπόν έχουν την απομείωσιν και την κατασπίλωσι του Παναγίου Προσώπου του Σωτήρος και Λυτρωτού Κυρίου και είναι ενδεικτικόν το γεγονός ότι επιλέγονται οι ιερότερες μέρες της Χριστιανωσύνης για την δαιμονική επίθεση κατά του «Έσφαγμένου Αμνού του Θεού», κατά της «Οδυνωμένης Αγάπης» που έτεμε την ιστορία και που με το Αίμα Της υπέγραψε το «Σύνταγμα της Χάριτος», την Καινή Διαθήκη.

Απευθυνθήκαμε ως επιχώριος Επίσκοπος της περιοχής που δραστηριοποιείται ο ΣΚΑΙ, στον κ. Γιάννη Αλαφούζο, με την παράκληση να σεβασθεί ο τηλεοπτικός του Δίαυλος, το Πανάγιον και Λατρευτόν Πρόσωπον του Σωτήρος με την υπ’ αριθ. 425/7-4-2015 επιστολή μας, επειδή είχαν προγραμμματισθεί τα επαίσχυντα και βορβορώδη τερατουργήματα του Σιωνιστικού Εβραικού λόμπυ και η απάντησις μας εδόθη λίαν ευγενώς με την αναμετάδοσι των αισχρουργημάτων. Τόσον πολύ σέβεται την Εκκλησία, ο κ. Γιάννης Αλαφούζος. Βέβαια και στον κ. Αλαφούζο και στους Σιωνιστάς κατασκευαστάς των ντοκυμαντέρς απαντά η Αγία μας Εκκλησία διά της υμνολογίας της: «Μάτην φυλάττεις τον τάφον, κουστωδία. Ου γαρ καθέξει τύμβος αυτοζωΐαν.» (Συναξάριον Μεγάλου Σαββάτου) και όσα αίσχιστα και βορβορώδη ψεύδη και γελοιότητες και αν εκμέσουν οι Εβραίοι Σιωνιστές Ραββίνοι στην Αγία μας Χώρα, την αίματοπότιστη από το αίμα των Μαρτύρων, την απάντησιν δίδουν τα εκατομμύρια των πιστών που κατακλύζουν τους πανίερους ναούς μας και οι χιλιάδες των νέων ανθρώπων που μεταλαμβάνουν μετά ζέσεως και λατρείας του Δεσποτικού Σώματος και Αίματος του Ενσαρκωθέντος Θεού Λόγου. Άλλωστε αναιρούνται οι φαιδρότητες και γελοιότητες των Εβραίων Ταλμουδιστών από το γεγονός ότι ενώ ευτελίζουν το Πανάγιον Πρόσωπον του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος Ημών Ιησού Χριστού, χαρακτηρίζοντάς Τον ως «τίποτα», την ιδία στιγμή επί 2.015 χρόνια ασχολούνται μετά ανειπώτου μανίας, μίσους και εμπαθείας με Αυτό το δήθεν «Τίποτα».

Στο ερώτημα, μόνο ο κ. Γιάννης Αλαφούζος έχει την ευθύνη της ανασταυρώσεως του Χριστού κάθε Πάσχα ή και οι καθ’ οιονδήποτε τρόπον εργαζόμενοι στον ειδησεογραφικό όμιλο ΣΚΑΙ η απάντησις είναι σαφεστάτη: όλοι όσοι αδιαμαρτύρητα συνευδοκούν η σιωπούν σε αυτήν την πρόδηλη κατά του ζώντος Θεού επίθεση, επισύρουν επί τας κεφαλάς των την αιώνια καταδίκη και προγεύονται από τώρα της αιωνίου κολάσεως. Καί μην ακούνε τους «χρήσιμους ηλίθιους» του δαιμονικού περιπαίγματος που μπορεί να είναι και μεγαλόσχημοι «ρασοφόροι» ότι ο Θεός είναι μόνο αγαπολογία και παραμυθία, διότι είναι ασφαλώς αγάπη αβόλιστος αλλά και δικαιοσύνη και αλήθεια που διασάλπισε «Λέγω, δε υμίν · πας ος αν ομολογήση εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, και ο υιός του ανθρώπου ομολογήσει εν αυτώ έμπροσθεν των αγγέλων του Θεού· ο δε αρνησάμενός με ενώπιον των ανθρώπων απαρνηθήσεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού.» (Λουκ. ιβ΄, 8-9).

Απαντώντες τώρα στους Σιωνιστάς Ραββίνους και τους συνεργούς τους, που στα εργοστάσια υποδημάτων τους στην Κίνα, χαράσσουν το σύμβολο της Χριστιανοσύνης τον Τίμιον και Ζωοποιόν Σταυρόν για να ποδοπατείται ασεβώς και που συγγράφουν και διαδίδουν τα δήθεν αποκαλυπτικά ντοκυμαντέρς, τους λέμε ότι διασαλπίζοντες την τήρηση των 613 κανόνων της Τορά (Νόμου) αλλοιώνουν, διαστρέφουν και παρερμηνεύουν πλήρως την Τορά και βέβαια τον προφητισμό της Παλαιάς Διαθήκης με την Καμπαλά που ισχυρίζονται ότι αποτελεί την εσωτερική γνώσι της Τορά. Η Καμπαλά όμως, όπως οι ίδιοι οι Ραββίνοι αναφέρουν στα κείμενά τους (Scholem, Εισαγωγή στην Καμπάλα, Roihlini, Η τέχνη της Καμπαλά, Waite AE The Doctrine and Literature of the Kabalah, Hall MP The secret teaching of all ages), δεν αποτελεί την εσωτερική γνώση της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά την απόλυτη διαστροφή της σε τέτοιο βαθμό ώστε να θεωρείται ότι ο Θεός είναι μια απρόσωπη θεότητα το Εin Sof «το απόλυτο τίποτα». Η δημιουργία θεωρείται ως μια συνεχής εξέλιξη-εκδήλωση του «Θεού τίποτα», την οποία οι μυστικιστές Ραββίνοι προβάλλουν με τον άκρατο αποφατισμό μέσω της αποκρυφιστικής τεχνικής του διαλογισμού, ως δήθεν προορισμένη να αναγεννηθή την εποχή της έλευσης του δήθεν Μεσσία, ενούμενη με τον Εωσφόρο. Η Καμπαλά είναι ο δρόμος της ενώσεως των ανθρώπων με τους δαίμονες.

Επομένως και οι Ραββίνοι του Ισραήλ ως λ. χ. ο κ. Μαρδοχαίος Φριζής με αναφορές τους επιμαρτυρούν και επιβεβαιώνουν ότι ο θεισμός της Παλαιάς Διαθήκης των Δικαίων και των Προφητών μετεβλήθη από το Ραββινικό κατεστημένο του Ιουδαικού έθνους σε φρικώδη Εωσφορισμό και σατανολατρεία. Δι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο οι Ραββίνοι συνέγραψαν το φρικιαστικό Ταλμούδ με το οποίο αλλοίωσαν πλήρως όλο το πνευματικό και οντολογικό μέγεθος του Νόμου και των Προφητών αρνούμενοι μετά μανίας και τρομακτικής εμπαθείας τον μόνο αληθή Μεσσία, τον ενσαρκωθέντα Υιόν και Λόγον του Θεού Πατέρα, Ιησούν Χριστόν.

Αδαμάντινον επιστέγασμα της φύσει και ουσία θεότητος του αληθούς Μεσσίου Κυρίου Ιησού Χριστού αποτελεί ο Προφητισμός, τον οποίον εσκεμένως θέλει να αγνοεί κατόπιν των ανωτέρω ο Ιουδαισμός. Ο προφητάναξ Δαυιδ εις τον ΡΘ΄ Ψαλμόν γράφει: «Είπεν ο Κύριος τω Κυρίω μου κάθου εκ δεξιών μου έως αν θω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου». Ο μεγαλοφωνότατος Ησαίας Ζ΄14 «διά τούτο δώσει Κύριος αυτώ σημείον: Ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν και καλέσεις το όνομα αυτού Εμμανουήλ», Θ΄6 «Ότι παιδίον εγεννήθη ημίν υιός και εδόθη ημίν, ου η αρχή εγεννήθη επί του ώμου αυτού και καλείται το όνομα αυτού μεγάλης βουλής άγγελος, θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ισχυρός, εξουσιαστής, άρχων ειρήνης, πατήρ του μέλλοντος αιώνος», ΛΕ΄3-10 «Ιδού ο Θεός ημών κρίσιν ανταποδίδωσι και ανταποδώσει, αυτός ήξει και σώσει ημάς». ΝΒ΄ 13-14, «Ιδού συνήσει ο παίς μου και υψωθήσεται και δοξασθήσεται και μετεωρισθήσεται σφόδρα. ον τρόπον εκστήσονται επί σε πολλοί ούτως αδοξήσει από των ανθρώπων το είδός σου και η δόξα σου από υιών ανθρώπων» ΝΓ΄1-12 «Κύριε, τις επίστευσε τη ακοή ημών; και ο βραχίων Κυρίου τίνι απεκαλύφθη; ανηγγείλαμεν ως παιδίον εναντίον αυτού, ως ρίζα εν γη διψώση. ουκ έστιν είδος αυτώ ουδέ δόξα· και είδομεν αυτόν, και ουκ είχεν είδος ουδέ κάλλος· αλλά το είδος αυτού άτιμον και εκλείπον παρά πάντας τους υιούς των ανθρώπων· άνθρωπος εν πληγή ων και ειδώς φέρειν μαλακίαν, ότι απέστραπται το πρόσωπον αυτού, ητιμάσθη και ουκ ελογίσθη. ούτος τας αμαρτίας ημών φέρει και περί ημών οδυνάται, και ημείς ελογισάμεθα αυτόν είναι εν πόνω και εν πληγή υπό Θεού και εν κακώσει. αυτός δε ετραυματίσθη διά τας αμαρτίας ημών και μεμαλάκισται διά τας ανομίας ημών· παιδεία ειρήνης ημών επ’ αυτόν. τω μώλωπι αυτού ημείς ιάθημεν. πάντες ως πρόβατα επλανήθημεν, άνθρωπος τη οδώ αυτού επλανήθη· και Κύριος παρέδωκεν αυτόν ταίς αμαρτίαις ημών. και αυτός διά το κεκακώσθαι ουκ ανοίγει το στόμα αυτού· ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθη και ως αμνός εναντίον του κείροντος αυτόν άφωνος, ούτως ουκ ανοίγει το στόμα. εν τη ταπεινώσει η κρίσις αυτού ήρθη· την δε γενεάν αυτού τις διηγήσεται; ότι αίρεται από της γης η ζωή αυτού, από των ανομιών του λαού μου ήχθη εις θάνατον. και δώσω τους πονηρούς αντί της ταφής αυτού και τους πλουσίους αντί του θανάτου αυτού· ότι ανομίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού. και Κύριος βούλεται καθαρίσαι αυτόν από της πληγής. εάν δώτε περί αμαρτίας, η ψυχή υμών όψεται σπέρμα μακρόβιον· και βούλεται Κύριος αφελείν από του πόνου της ψυχής αυτού, δείξαι αυτώ φως και πλάσαι τη συνέσει, δικαιώσαι δίκαιον ευ δουλεύοντα πολλοίς, και τας αμαρτίας αυτών αυτός ανοίσει. διά τούτο αυτός κληρονομήσει πολλούς και των ισχυρών μεριεί σκύλα, ανθ΄ ων παρεδόθη εις θάνατον η ψυχή αυτού, και εν τοις ανόμοις ελογίσθη· και αυτός αμαρτίας πολλών ανήνεγκε και διά τας αμαρτίας αυτών παρεδόθη».

Πρέπει να επισημειωθή ενταύθα ότι τα φληναφήματα των Ραββίνων ότι δήθεν το κείμενο αυτό αναφέρεται εις τον Ιουδαικό λαό είναι καταγέλαστα διότι εκ των συμφραζομένων παρουσιάζεται ο Μεσσίας ως άτομον διακρινόμενον του λαού, διά τας αμαρτίας του οποίου και αποθνήσκει. Είναι σαφής και αναντίρρητος η προφητική ρήσις του Ησαίου διά την επί γης πορείαν και το ιερόν έργον του αληθούς Μεσσίου που διιστορικώς εφαρμόζεται μόνον εις τον Κύριον Ιησούν Χριστόν.

Ωσαύτως ογκόλιθος συντριπτικός διά τας ψευδολογίας των ραββίνων του εβραικού έθνους αποτελεί η Προφητεία του Δανιήλ Θ΄ 21-27 «και έτι εμού λαλούντος εν τη προσευχή και ιδού ανήρ Γαβριήλ, ον είδον εν τη οράσει εν τη αρχή, πετόμενος και ήψατό μου ωσεί ώραν θυσίας εσπερινής. και συνέτισέ με και ελάλησε μετ” εμού και είπε· Δανιήλ, νυν εξήλθον συμβιβάσαι σε σύνεσιν· εν αρχή της δεήσεώς σου εξήλθε λόγος, και εγώ ήλθον του αναγγείλαί σοι. ότι ανήρ επιθυμιών ει συ· και εννοήθητι εν τω ρήματι και σύνες εν τη οπτασία. εβδομήκοντα εβδομάδες συνετμήθησαν επί τον λαόν σου και επί την πόλιν την αγίαν σου του συντελεσθήναι αμαρτίαν και του σφραγίσαι αμαρτίας και απαλείψαι τας ανομίας και του εξιλάσασθαι αδικίας και του αγαγείν δικαιοσύνην αιώνιον και του σφραγίσαι όρασιν και προφήτην και του χρίσαι άγιον αγίων. και γνώση και συνήσεις· από εξόδου λόγου του αποκριθήναι και του οικοδομήσαι Ιερουσαλήμ έως χριστού ηγουμένου εβδομάδες επτά και εβδομάδες εξηκονταδύο· και επιστρέψει και οικοδομηθήσεται πλατεία και τείχος,και εκκενωθήσονται οι καιροί. και μετά τας εβδομάδας τας εξηκονταδύο εξολοθρευθήσεται χρίσμα, και κρίμα ουκ έστιν εν αυτώ· και την πόλιν και το άγιον διαφθερεί συν τω ηγουμένω τω ερχομένω και εκκοπήσονται εν κατακλυσμώ, και έως τέλους πολέμου συντετμημένου τάξει αφανισμοίς. και δυναμώσει διαθήκην πολλοίς, εβδομάς μία· και εν τω ημίσει της εβδομάδος αρθήσεταί μου θυσία και σπονδή, και επί το ιερόν βδέλυγμα των ερημώσεων, και έως της συντελείας καιρού συντέλεια δοθήσεται επί την ερήμωσιν». Ο πρ. Δανιήλ ομιλεί ότι ο Θεός ευσπαγχνίσθη τον λαόν Του και την αγίαν πόλιν Του και δεν απομένουν παρά 70 εβδομάδες για να καταλυθή το κράτος της αμαρτίας, να παύσουν οι προφητείες και οι οράσεις και να χρισθή ο άγιος των αγίων. Καί βέβαια δεν αναφέρεται σε εβδομάδες ημερών αλλά σε εβδομάδες ετών, όπως και οι ίδιοι οι Ραββίνοι Saabia Gaon και Aben Esra αποδέχονται. Ο πρ. Δανιήλ ομιλεί περί 70 εβδομάδων που υποδιαιρεί εις τρεις περιόδους. (στ. 25), επτά εβδομάδες αποτελούν την πρώτη περίοδο που αρχίζει από του χρόνου εκδόσεως διατάγματος προς ανοικοδόμηση της Ιερουσαλήμ, η δευτέρα περίοδος αποτελείται από 62 εβδομάδες και η τρίτη περίοδος είναι μία εβδομάς, κατά την οποία θα ενεφανίζετο ο Μεσσίας. Επτά εβδομάδες εκπροσωπούν 49 χρόνια και 70 εβδομάδες 490 χρόνια, τα οποία θα παρήρχοντο από την ανοικοδόμηση της Ιερουσαλήμ μέχρι της ελεύσεως του Μεσσία. Η ανοικοδόμησις της Ιερουσαλήμ μετά των τειχών αυτής άρχισε από το διάταγμα του Αρταξέρξου Μακρόχειρος (455 π.Χ.) και συνεπώς αι εβδομήκοντα εβδομάδες ετών έληξαν το έτος 34 μ.Χ. Η τελευταία εβδομάς άρχεται από του έτους 28 π.Χ. και κατά το ήμισυ της κατά το 31 μ.Χ. αναπέμπεται προς τον ουρανό θυσία και σπονδή διά του σταυρικού θανάτου του Υιού του Θεού και αληθούς Μεσσία Ιησού Χριστού, μετά την αναφορά της οποία, βεβηλώνεται ερημούμενον τον ιερόν του Θεού και δεν παρέρχονται παρά ολίγα χρόνια διά και καταστροφήν των Ιεροσολύμων από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Τίτο το 70 μ.Χ.

Η πολύκροτη αυτή προφητεία του Δανιήλ που με ιστορική ακρίβεια καθορίζει και τον χρόνο της επιφανείας και τον θάνατον του αληθούς Μεσσίου αποτελεί αιώνιον κόλαφον κατά της διαστροφικής μανίας κατά της αληθείας των Ραββίνων του εβραικού έθνους.

Δεν είναι όμως μόνο, οι Προφητείες αυτές που προαναγγέλουν την ενανθρώπιση του αιωνίου Λόγου – Υιού εν τω Κυρίω ημών Ιησού Χριστώ. Υπάρχουν και άλλες εξαιρετικώς πολλές προκαθορίσασαι σαφώς και εν άκρα λεπτομερεία:

Α. Το άχρονον του Λόγου Υιού. Ψαλμ. Β:1-10

Β. Την προσκύνησιν των μάγων. Ψαλμ. ΟΑ(ΟΒ):10-11

Γ. Την διδασκαλία και το απολυτρωτικό και κοσμοσωτήριο έργο Του Γεν. ΜΘ:10, Ψαλμ. Β:1-10, ΟΑ(ΟΒ):6-18, Μιχ. Δ:2-3, Ησ. Θ:1-8, ΝΒ:13-15, ΝΓ:4, ΝΕ:13, Ξ:1-7, Ζαχ. ΙΓ:1-7.

Δ. Τα θαύματά Του Ησ. ΛΕ:1-6.

Ε. Την εις Ιεροσόλυμα είσοδόν Του επί πώλου όνου Ζαχ. Θ:9.

Στ. Την προδοσία του Ιούδα και τα τριάκοντα αργύρια και την δι’ αυτών την αγορά του αγρού του κεραμέως Ζαχ. ΙΑ:12-13.

Ζ. Την εγκατάλειψή Του υπό των μαθητών Του Ψαλμ. ΛΖ(ΛΗ):12-15, Ζαχ. ΙΓ:6-7

Η. Τούς εμπαιγμούς, τα ραπίσματα, τον στέφανον εξ ακανθών, τον διαμερισμόν των ενδυμάτων Του διά κλήρου, τον κάλαμον με την χολήν και το όξος Ησ. Ν:6, ΝΓ:4-7, Ψαλμ. ΚΑ(ΚΒ):17-19, Ψαλμ. ΞΗ(ΞΘ):22

Θ. Την σταύρωσή Του μεταξύ δύο κακούργων και τον σκοτισμό του ηλίου Ησ. ΝΓ:12, Δαν. Θ:26, Ζαχ. ΙΓ:6

ΙΑ. Την εν θριάμβω κάθοδον εις τον άδην Ιώβ ΛΗ:17

ΙΒ. Την εκ νεκρών ανάστασιν Ψαλμ. ΙΕ(Ις):9-10, Νς, ΞΗ:19

ΙΓ. Την διάδοσιν της διδασκαλίας Του εις όλον τον κόσμον Ησ. ΜΒ:1-5, ΝΒ:13-15, ΝΕ:4-5, ΞΑ:4-14 κλπ.

Υπό των θεοεικέλων προφητών του Ισραήλ προεφητεύθη σαφώς η ενανθρώπησις του αιωνίου Θεού Λόγου, προανηγγέλθη η μετά την ενανθρώπισι θεανδρική Του δράσις, η σταύρωσίς Του και η ανάστασίς Του εκ νεκρών και η διάδοσις της διδασκαλίας Του εις πάντα τα έθνη. Θα ηδυνάμεθα να γράφωμεν επί ημέρας διά την ανατροπήν των κακοδοξιών και της αναληθείας των ραββίνων του Ισραήλ αλλά εμποδιζόμεθα από τον χώρον. Κατακλείομεν όμως με την κυρίαν επισήμανσι του μακαριστού πρώην ραβίνου Δαυίδ Κούπερ, προσελθόντος εις την Ορθοδοξίαν, ο οποίος εις το πολυσήμαντον βιβλίον του «Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ» που «εξηφανίσθη» διά παρεμβάσεως του διεθνούς Σιωνισμού απέδειξε ότι ο αληθής Θεός της Παλαιάς Διαθήκης είναι ο Τρισυπόστατος ένας και μοναδικός Θεός, ο Πατήρ, ο Υιός και το Πανάγιο Πνεύμα.

Η δήθεν τρομερά ομολογία του Ισραήλ που επικαλούνται μετ’επιτάσεως οι ραββίνοι αυτού ότι ο Θεός είναι «εις» Δευτ. ΣΤ:4 που εις την μετάφρασιν των Ο΄ έχει ως εξής: «Άκουε Ισραήλ Κύριος ο Θεός ημών Κύριος εις εστίν» αποτελεί την πλέον εύγλωττον διακήρυξιν του θεόπτου Μωϋσέα διά το Τριαδικόν δόγμα διότι εις το Μασσοριτικό κείμενο η λέξι ο Θεός ημών αναγράφεται διά της συνθέτου λέξεως «ελωέ» η οποία είναι συνεζευγμένη κατάσταση της λέξεως «ελωίμ» και σημαίνει πάλι «οι Θεοί» και της λέξεως «νού» που σημαίνει «ημών». Επομένως το χωρίο σε ακριβή μετάφραση έχει ως εξής: «Άκουε Ισραήλ Κύριος οι Θεοί ημών, Κύριος εις εστί».

Η λέξις όμως «εις» του ιερού κειμένου είναι η λέξις «εχάδ» που έχει σύνθετη έννοια και σημαίνει μονάδα σύνθετον (Πρβλ. Γεν. Α:5, Β:24, Ιεζ. ΛΖ:17 κα) και δεν εννοείται συνεπώς η απόλυτος μονάς διά της λέξεως αυτής, διότι τότε θα εγράφετο αντ’ αυτής η λέξις «γιαχίδ». Συνεπώς ο θεόπτης Μωϋσής διακηρύσσει ότι ο Θεός κατά την ουσία και την φύση αυτού είναι εις αλλά υποστατικώς είναι Τριάς. Είς Θεός εν τρισί υποστάσεσι.

Ας μην ενοχλούνται λοιπόν οι Ραββίνοι του Εβραικού Έθνους, όταν σύμφωνα με τις διακηρύξεις των Γραφών η Εκκλησία διαχρονικώς διασαλπίζει ότι ο αναμενόμενος από αυτούς Μεσσίας είναι ο φρικτός Αντίχριστος. Άλλωστε η ενασχόλησις με την Καμπάλα και τον αποκρυφισμόν της, τις επικλήσεις δαιμόνων και την μαύρη μαγεία, την χρήσι της Σολωμονικής τους «προευπρεπίζει» ικανώς.

Σε αυτό το έργο εδούλευσε και φέτος ο τηλεοπτικός ΣΚΑΙ, δι’ αυτό και δικαιωνόμεθα πλήρως που ως Μητρόπολις Πειραιώς έχουμε διακόψει κάθε συνεργασία μαζί του.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ ο Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ».

πηγη

Η Πασχάλιος Εγκύκλιος της Ι.Μ. Μεσογαίας και Λαυρεωτικής

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

                ΑΛΗΘΩΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ!!!

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ  (107^Η )

Αγαπητοί μου αδελφοί,

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

«Αναστάς ο Ιησούς από του τάφου, καθώς προείπεν, 
έδωκεν ημίν την αιώνιον ζωήν και μέγα έλεος»

Μέσα σε ατμόσφαιρα πνευματικής ανατάσεως, χαράς και πανηγύρεως αξιωνόμαστε και φέτος να συνεορτάσουμε την Ανάσταση του Κυρίου μας, και να επαναλάβουμε «καρδία τε και χείλεσι» τον νικητήριο παιάνα, το «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ». Μέσα από λαμπαδοφορίες, κωδωνοκρουσίες, δοξολογικούς ύμνους, ανταλλαγές ευχών, εορταστικά έθιμα, εκφράζουμε τη χαρά και την πίστη μας στην Ανάσταση του Κυρίου, σε ένα παγκόσμιο μοναδικό ιστορικό γεγονός με απροσμέτρητη θεολογική σημασία.
Ύστερα από το εκούσιο πάθος, τον ζωοποιό σταυρό, τον διαπιστωμένο θάνατο, τον συγκλονισμό της φύσεως και την ολόσωμη ταφή του Υιού και Λόγου του Θεού, ο Χριστός ανασταίνεται, η ζωή εξέρχεται, ο θάνατος νικάται, ο διάβολος συντρίβεται, ο λίθος που σφραγίζει τον τάφο αποκυλίεται, η κουστωδία που Τον φυλάσσει ανατρέπεται.

«Χριστός εγερθείς εκ νεκρών ουκέτι αποθνήσκει, θάνατος αυτού ουκέτι κυριεύει». Το βασίλειο του θανάτου καταλύεται, η αιώνιος ζωή πλέον βασιλεύει και το «μέγα έλεος» κατακλύζει τον κόσμο και την ιστορία. Ο Αναστάς Κύριος χαρίζει πλούσια τη χαρά Του λέγοντας στους μαθητές Του το «χαίρετε» και προσφέρει άφθονη την ειρήνη Του επαναλαμβάνοντας το «ειρήνη υμίν».

Κυρίως όμως, όπως επαναλαμβάνουν οι ύμνοι της Εκκλησίας μας, δωρίζει στον άνθρωπο το «μέγα έλεος», δηλαδή τη μεγάλη Του συγχώρηση και το πλήρωμα της αγάπης Του. «Συγγνώμη γαρ εκ του τάφου ανέτειλε», λέγει ο ιερός Χρυσόστομος. Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας προτρέπει όπως «συγχωρήσωμεν πάντα τη Αναστάσει», να συγχωρεθούμε και να συμφιλιωθούμε πλήρως και με όλους, διότι ανέστη ο Κύριος.

Ας βάλουμε στην άκρη, αγαπητοί μου, τυχόν μίση η χρόνια παράπονα, ριζωμένες πικρίες, αμετάθετες παρεξηγήσεις, παλιές ψυχρότητες και αντιπάθειες. Ο Κύριος που σταυρώθηκε για όλους μας αναστήθηκε και για όλους μας και για εμάς, αλλά και για τους φίλους μας και για τους εχθρούς μας.

Έσχισε το χειρόγραφο των αμαρτιών όλου του κόσμου, για να επαναφέρει την αγάπη και τη ζωή, για να εξαλείψει παντελώς κάθε έχθρα. Απομακρύνοντας τον λίθο του μνήματος γκρέμισε και όλα τα χωρίσματα στις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους και με τον Ίδιο. Κατήργησε τις διαιρέσεις. Εκκλησία χωρίς συγχώρηση είναι πίστη σε Χριστό δίχως έλεος. Καί πίστη σε Θεό δίχως έλεος είναι άρνηση της Αναστάσεώς Του. Γι’ αυτό και το «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ» προϋποθέτει το «συγχωρήσωμεν πάντα τη Αναστάσει», το να συγχωρήσουμε και να συγχωρεθούμε με όλους και για όλα, αφού ο Χριστός ανέστη. Αλλά και το «αλλήλους περιπτυξώμεθα», ο ένας να αγκαλιάσει νοερά και εν αγάπη τον άλλον. Δεν έχουμε πλέον εχθρούς. Είμαστε όλοι αγαπημένοι αδελφοί.

«Αναστάς ο Ιησούς από του τάφου, καθώς προείπεν, έδωκεν ημίν την αιώνιον ζωήν και μέγα έλεος». Αναστημένος χριστιανός είναι αυτός που μοιράζεται με τους αδελφούς του αυτή την αιώνια ζωή και το μέγα έλεος. Να δώσει ο Θεός αυτό που αποτελεί και ευχή μας να γίνει και ζωή μας.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Καί πλούσια τα ελέη του Θεού

Μετά πασχαλίων ευχών
και πολλής της εν Χριστώ Αναστάντι αγάπης,

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο Μεσογαίας και Λαυρεωτικής ΝΙΚΟΛΑΟΣ

ΠΑΣΧΑ .Ευχες απο τον ΓΕΡΩΝ ΓΑΒΡΙΗΛ Αγιον Ορος 2015.

Πηγή

“Μείνον μεθ' ημών” Κύριε...

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

            ΑΛΗΘΩΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ!!!

“Μείνον μεθ' ημών” Κύριε...

“ΕΓΩ ΜΕΘ' ΥΜΩΝ ΕΙΜΙ... ΜΕΧΡΙ ΤΗΣ ΣΥΝΤΕΛΕΙΑΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΟΣ” (Ματθ. 28, 20)

    Γράφει ο Κων. Χαρ. Κορλός, θεολόγος

    Μείνε μαζί μας, Κύριε, εσύ που είσαι το αληθινό πνευματικό και ηθικό φως, "η αλήθεια και η ζωή". Μείνε μαζί μας, μαζί με όλους μας, με τους νέους και τους ηλικιωμένους, με τους άνδρες και τις γυναίκες, με σοφούς και αγράμματους, με υγιείς και ασθενείς, με τους δικούς μας και τους ξένους, με "τους εγγύς και τους μακράν", με δικαίους και αδίκους, με αμαρτωλούς και αγίους.

    Μείνε μαζί μας και τώρα και πάντοτε, και στις χαρές και στις λύπες, και στα εύκολα και στα δύσκολα, συνοδοιπόρος, οδηγός, βοηθός, συμπαραστάτης. "Τοις πλέουσι σύμπλευσον, τοις οδοιπορούσι συνόδευσον, τους νοσούντας ιάσαι, ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων ημών. Την νεότητα παιδαγώγησον, το γήρας περικράτησον τους ολιγοψύχους παραμύθησαι, χηρών και ορφανών πρόστηθι, τας συζυγίας εν ειρήνη και ομόνοια διατήρησον... (Μ. Βασίλειος)

     Μείνε, Κύριε, στην καρδιά μας, για να τη φωτίζεις, να τη γαληνεύεις, να την ηρεμείς, για να της δίνεις τη δική σου χαρά, αγάπη και ειρήνη. Για να μας παρέχεις την αληθινή ευτυχία, την πληρότητα της ζωής, τη χάρη, την ευλογία και τον αγιασμό. Μείνε μαζί μας, Κύριε, για να μας συγκρατείς από το θέλημα της σαρκός, από το σαρκικό φρόνημα, από κάθε πονηρό, ακάθαρτο, εμπαθή λογισμό, από βέβηλα αισθήματα, επιθυμίες, σχέδια και προθέσεις, από τα έργα του σκότους και να μας καθοδηγείς, ώστε "ποιείν τα σοι ευάρεστα". Μείνε μαζί μας, ώστε η καρδιά μας να είναι καθαρή και ευθεία, απλή, ανυπόκριτη και άκακη, καρδιά που να μπορεί να εμπιστεύεται, όπως τα παιδιά. Για ν' ανθοβολεί κάθε καλό και κάθε αρετή, για να έχει αγνά και άγια συναισθήματα, ευαισθησία, καλοσύνη και χάρη.

   Μείνε, Κύριε, στις οικογένειες, σε κάθε οικογένεια, για να υπάρχει ειρήνη και ομό- νοια, αγάπη και ομοψυχία, για να είναι στεριωμένες σε στέρεη βάση και ασάλευτη. Για να απολαμβάνουν οι γονείς "καλλιτεκνίας απόλαυσιν", για να μακροημερεύσουν και να χαρούν "τέκνα τέκνων". Για να αποφεύγονται οι προστριβές, οι φιλονικίες, οι άσχημες και απρεπείς συμπεριφορές ανάμεσα στους συζύγους.

   Για να ζουν με βαθειά αγάπη, κατανόηση και σεβασμό. Για να ανατρέφονται οι νέοι βλαστοί, τα παιδιά, σε περιβάλλον χαρούμενο και ευλογημένο, με πολλή τρυφερότητα και απαλότητα "εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου". Για να αποφεύγονται τα επώδυνα και καταστρεπτικά διαζύγια για να μην πληγώνονται τα παιδιά και δοκιμάζουν πίκρα και απογοήτευση από τα τρυφερά τους χρόνια.

   Μείνε, Κύριε, στους νέους, παιδαγώγησέ τους, οδήγησε τους στην αλήθεια και στο δρόμο της αρετής. Σήμερα που οι αληθινοί παιδαγωγοί και δάσκαλοι είναι είδος εν ανεπάρκεια που τείνει να εκλείψει. Σήμερα που τα πάντα έχουν ευτελιστεί, και σκέψεις και συναισθήματα και ακροάματα και θεάματα και αναγνώσματα, σήμερα που οι πάντες πασχίζουν με κάθε μέσο και τρόπο να αποπροσανατολίσουν και ν' απομακρύνουν τους νέους από "τις πηγές των υδάτων", από τα καθαρά νερά της γνήσιας ελληνικής και ορθόδοξης παράδοσης και να τους οδηγήσουν σε δρόμους σκολιούς και διεστραμμένους, ώστε να τους κάνουν ευάλωτους σε κάθε είδους ποταπότητα και εξαχρείωση.

   Μείνε κοντά στους νέους, εσύ ο αιώνιος νέος, για να τους κρατήσεις στην αγνότητα και στην καθαρότητα σώματος και ψυχής, για να τους εμπνεύσεις ανώτερη ζωή. Για να τους προστατέψεις από κάθε κακοτοπιά, από τα ναρκωτικά και την εγκληματικότητα, από την ανηθικότητα και τις φαύλες πράξεις και τις εφάμαρτες συνήθειες, από κάθε τι που τους φθείρει σωματικά και ψυχικά. Από τις προκλήσεις των σύγχρονων Σειρήνων, από τους κινδύνους και τις πολλές και ποικίλες παγίδες, που ελλοχεύουν σε κάθε βήμα της ζωής τους, από την "ευπερίστατη αμαρτία".

   Μείνε, Κύριε, στην κοινωνία μας, για να υπάρχει κοινωνική δικαιοσύνη, για να αποφεύγονται οι κοινωνικές αναταραχές και αναστατώσεις, για να μην υπάρχουν άνθρωποι που να πεινούν και να στερούνται τα αναγκαία προς το ζην, για να μην πεθαίνουν παιδιά από την πείνα και από την έλλειψη στοιχειώδους ιατρικής περίθαλψης. Για να σταματήσουν τα εγκλήματα, οι πράξεις βίας, οι κοινωνικές και φυλετικές διακρίσεις. Για να καταργηθούν τα πυρηνικά οπλοστάσια, να περιοριστούν οι εξοντωτικοί εξοπλισμοί, για να σταματήσουν οι πόλεμοι, που σπέρνουν συμφορά και όλεθρο, για να επικρατήσει ειρήνη σ' ολόκληρο τον κόσμο.

"Εγώ μεθ' υμών ειμί... μέχρι της συντέλειας του αιώνος" (Ματθ. 28,20), είναι η απάντηση του Χριστού. Ο Χριστός είναι πάντοτε μαζί μας, αρκεί εμείς να το θέλουμε, αρκεί εμείς να επιζητούμε τη συντροφιά Του, αρκεί εμείς να επιθυμούμε τη χάρη Του και την ευλογία Του, αρκεί εμείς να του λέμε: "γενηθήτω το θέλημα σου..."

Πηγή

Γιατί πήγες στην Εκκλησία την Μεγάλη Εβδομάδα;

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

             ΑΛΗΘΩΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ!!!



Γράφει ο Διάκος
 Αδέλφια μου Χριστός Ανέστη! 
 θέλω να κάνω μερικές ερωτήσεις στον εαυτό μου, αλλά και σε σάς γιατί δεν κατάλαβαίνω κάποια πράγματα.  Σε χαίρομαι κ. Πρωθυπουργέ ως προς τα πιστεύω σου.
 Ενώ οι δήθεν δεξιοί πολιτικοί το παίζουν οι σούπερ ορθόδοξοι, εσύ ήσουν ξεκάθαρος (τουλάχιστον από αυτά που ξέρουμε για σένα)  πως δε πιστεύεις Στον Τριαδικό Θεό μας. 
 Γιατί πήγες στην Εκκλησία την Μ. Εβδομάδα;
 Γιατί αδελφέ μου σε ρωτάω?  
Μπορεί κατα βάθος να χαίρομαι γιατί ο Χριστός μας όλους τους φροντίζει και σίγουρα κάτι θα πήρες αν πήγες με καλή διάθεση, αλλά αυτό που έκανες δεν είναι φυσιολογικό.
  Η πιστεύεις και δεν το ομολογείς για να μην σε φάνε οι δικοί σου, ή κοροϊδεύεις τον Θεό αλλά και τον εαυτό σου. 
  Άν υποθέσουμε οτί στην Εκκλησία μας πηγαίνουν αυτοί που είναι Ορθόδοξοι, άρα είσαι Χριστιανός Ορθόδοξος.
 Αναγνωρίζεις Τόν Χριστό ώς Θεό, τον Αρχιεπίσκοπο ώς διάδοχο των Αποστόλων.
  Στην ακολουθία του επιταφίου πήγες να θρηνήσεις το θάνατο Του Χριστού.
 Άκουσες αναγνώσματα που προμηνύουν την Ανάσταση Του.
 Άρα εγώ τι να καταλάβω απο σένα ... αλλά και απο όλους τους άλλους που ἰσως να σκέφτονται το ίδιο;  Ξέρετε, τι πιστεύω φίλοι μου ...; 
 Είναι μια τρομερή χρονική στιγμή για την Ελλάδα μας, αλλά και για την ζωή μας, να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα. 
Πρέπει να ομολογήσουμε, επιτέλους αυτό που νιώθουμε για το Χριστό, με τις πράξεις μας.
 Η Ανάσταση του Χριστού μας δεν είναι αυγά, τσουρέκια, βεγγαλικά, λαμπάδες, δώρα, αγκαλιές, ρούχα καινούρια, γραβάτες, ένα ''Χριστός Ανέστη'' και φύγαμε για φαγητό.
 Αυτά είναι ωραία, μου αρέσουν και μένα δεν το κρύβω, αλλά δεν αρκούν. 
 Αλήθεια σου λέω φίλε μου, εσένα που τώρα ίσως να διαβάζεις αυτά που γράφω και μπορεί να διαφωνείς μαζί μου, άν είναι και του χρόνου να πας στην Εκκλησία για να ακούσεις το Χριστός Ανέστη, και μετά να φύγεις, καλύτερα μην πάς καθόλου. Ανάσταση  δεν έκανες να το ξέρεις.
  Το ξέρω κ. Πρωθυπουργέ μπορεί να μη φταίς εσύ που φέρεσαι εθιμοτυπικά, όπως βέβαια και η πλειοψηφία των Ελλήνων.
 Ισως να φταίνε οι γονείς που δεν κατήχησαν τα παιδιά τους, οι δασκάλοι που είναι Αχριστοι (χωρίς Χριστό), ίσως κάποιοι Ιερείς που δεν σε προσέγγισαν σωστά.
 Αλλά φταίς και εσύ που δεν ψάχνεις, δεν διαβάζεις, δεν ζείς το Χριστό.  
Για να μην σας κουράσω άλλο, αυτο που με προβληματίζει, δεν είναι οτι κάποιος δεν πιστεύει.
 Ειναι ελέυθερος να πάρει απόφαση, αν θα ακολουθήσει τον Χριστό ή αν θα Τον αγνοήσει.
 Γιατί αφου Tον αγνοεί συνειδητά παρευρίσκεται σε τόπο που Τον δοξάζουν;
  καλό βράδυ
 Ο Διάκος

Άγιος Παΐσιος: «Όσοι μάλιστα δεν εξομολογούνται, δέχονται επιδράσεις δαιμονικές…»

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

              ΑΛΗΘΩΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ!!!

– Γέροντα, μερικές φορές οι πειρασμοί έρχονται ο ένας πάνω στον άλλον και δεν αντέχω.

– Να σου πω μια λύση, για να τους αποφύγης; Θα την δεχθής;
– Ναι.

– Η μόνη λύση για να αποφυγής τους πειρασμούς είναι να… συμμαχήσης με τον διάβολο!… Τι γελάς; Δεν σου αρέσει αύτη η λύση; Κοίταξε να σου πω. Όσο κανείς αγωνίζεται, θα έχη πειρασμούς και δυσκολίες. Και όσο προσπαθεί να άποφύγη τον πειρασμό, τόσο κόντρα τοϋ πάει ό διάβολος. Άλλα με τους πειρασμούς – αν τους αξιοποιήσουμε σωστά -, δίνεται η ευκαιρία, επειδή μερικές φορές η ζωή μας είναι άντιευαγγελική, να γίνη «ευαγγελική».

– Γέροντα, σκαλώνω σε μερικά ασήμαντα πράγματα και δεν έχω μετά διάθεση να αγωνισθώ για κάτι ανώτερο.
– Αυτά είναι σαν τις νάρκες που βάζει ό εχθρός, για να άχρηστέψη τον στρατό. Το ταγκαλάκι, όταν δη ότι δεν μπορεί να κάνη άλλη ζημιά στον αγωνιστή, κοιτάει πως να τον άχρηστέψη με ασήμαντα πράγματα. Ύστερα, να ξέρης οτι υπάρχουν και μικρά ταγκαλάκια, που κάνουν όμως μεγάλη ζημιά. Μια φορά ρώτησαν ένα μικρό ταγκαλάκι: «Τάχα τι μπορείς να κάνης εσύ;». «Έγώ τι μπορώ να κάνω; Πάω και μπερδεύω τις κλωστές στις μοδίστρες, στους τσαγκάρηδες, απάντησε, και τους κάνω να θυμώνουν». Τα μεγαλύτερα σκάνδαλα γίνονται από τιποτένια πράγματα, όχι μόνο σ’ εμάς, άλλα μερικές φορές και στα κράτη.

Στους πνευματικούς ανθρώπους δεν υπάρχουν σοβαρές αφορμές για σκάνδαλα, από τα μικρά παίρνει ό διάβολος αφορμή. Τσακίζει τον άνθρωπο ψυχικά με κάτι χαζά, παιδικά πράγματα, οπότε κάνει την καρδιά του όπως εκείνος θέλει και μένει μετά κανείς ένα κούτσουρο.

– Γιατί, Γέροντα, ενώ βάζω ενα πρόγραμμα, μια σειρά στον αγώνα μου, και ξεκινώ με διάθεση να αγωνισθώ, σύντομα ξεχνιέμαι;

– Δεν ξέρεις; Το ταγκαλάκι, όταν πάρη είδηση ότι κάνουμε δουλειά πνευματική, τότε γυρίζει το κουμπί αλλού. Ένώ βάζουμε ένα πρόγραμμα, μια άλφα σειρά, βρισκόμαστε σε άλλη και, αν δεν προσέξουμε, το αντιλαμβανόμαστε μετά από μέρες. Γι’ αυτό ό αγωνιστής πρέπει να πηγαίνη όλο κόντρα στον διάβολο – φυσικά με διάκριση – και να τον παρακολουθή κάποιος έμπειρος Πνευματικός.
– Έναν άνθρωπο που δεν κάνει λεπτή εργασία στον εαυτό του, ό σατανάς τον πολεμάει;

– Ό σατανάς δεν πάει σε έναν άχρηστο άνθρωπο, αλλά πάει σε έναν αγωνιστή, για να τον πειράξη και να τον αχρηστέψη. Δεν χάνει τον καιρό του να κάνη λεπτή εργασία σε κάποιον που δεν κάνει λεπτή εργασία. Στέλνει σ’ αυτόν που ράβει με σακκορράφα, διάβολο με σακκορράφα. Σ’ αυτόν που κάνει λεπτό εργόχειρο, στέλνει διάβολο που κάνει λεπτό εργόχειρο. Σ’ αυτόν που κάνει πολύ ψιλό κέντημα, στέλνει διάβολο για πολύ ψιλή εργασία. Σ’ αυτούς που κάνουν χονδρή δουλειά στον εαυτό τους, στέλνει χονδρό διάβολο. Στους αρχαρίους στέλνει, αρχάριο διάβολο.
Οι άνθρωποι που έχουν λεπτή ψυχή, πολύ φιλότιμο και είναι ευαίσθητοι, χρειάζεται να προσέξουν, γιατί βάζει και ό διάβολος την ουρά του και τους κάνει πιο ευαίσθητους, και μπορεί να φθάσουν στην μελαγχολία η ακόμη – Θεός φυλάξοι – και στην αυτοκτονία.

Ο διάβολος, ενώ εμάς τους ανθρώπους μας βάζει να πηγαίνουμε κόντρα στον πλησίον μας και να μαλώνουμε, ό ιδιος ποτέ δεν πάει κόντρα. Τον αμελή τον κάνει πιο αμελή, τον αναπαύει με τον λογισμό: «Το κεφάλι σου πονάει, είσαι αδιάθετος, δεν πειράζει και αν δεν σηκωθής για προσευχή». Τον ευλαβή τον κάνει πιο ευλαβή, για να τον ρίξη στην υπερηφάνεια, ή τον σπρώχνει να αγωνισθή περισσότερο άπό τις δυνάμεις του, ώστε να αποκάμη και να αφήση μετά όλα τα πνευματικά του όπλα και να παραδοθή ό πρώην πολύ αγωνιστής. Τον σκληρόκαρδο τον κάνει πιο σκληρόκαρδο, τον ευαίσθητο υπερευαίσθητο.
Και βλέπεις πόσοι άνθρωποι, άλλοι γιατί έχουν κάποια ευαισθησία και άλλοι γιατί έχουν κλονισθή τα νεύρα τους, ταλαιπωρούνται με αϋπνίες και παίρνουν χάπια η βασανίζονται και χαραμίζονται στα νοσοκομεία. Σπάνια να δης σήμερα άνθρωπο ισορροπημένο. Έγιναν μπαταρίες οι άνθρωποι.
Οι περισσότεροι είναι σαν να έχουν ηλεκτρισμό. Όσοι μάλιστα δεν εξομολογούνται, δέχονται επιδράσεις δαιμονικές, έχουν έναν δαιμονικό μαγνητισμό, γιατί ό διάβολος έχει εξουσία επάνω τους. Λίγοι άνθρωποι, είτε αγόρια είτε κοπέλες είτε ηλικιωμένοι είναι, έχουν ένα βλέμμα γαλήνιο. Δαιμονισμός! Ξέρεις τι θα πη δαιμονισμός; Να μην μπορής να συνεννοηθής με τον κόσμο.

2)Ό διάβολος μας βάζει ένεση αναισθησίας

- Είπα σε κάποιους γιατρούς που συζητούσαν για την αναισθησία που κάνουν στις εγχειρήσεις: «Του πειρασμού η αναισθησία έχει άσχημες επιπτώσεις στον άνθρωπο, ενώ αυτή που κάνετε εσείς βοηθάει».
Η αναισθησία του διαβόλου εϊναι σαν το δηλητήριο που ρίχνει το φίδι στα πουλιά η στα λαγουδάκια, για να παραλύσουν και να τα καταπιή, χωρίς να αντιδράσουν.
Ο διάβολος, οταν θέλη να πολεμήση έναν άνθρωπο, στέλνει πρώτα ένα διαβολάκι «αναισθησιολόγο», για να κάνη τον άνθρωπο πρώτα αναίσθητο, και μετά πηγαίνει ο ϊδιος και τον πελεκάει, τον κάνει ό,τι θέλει… Άλλα προηγείται ό… «αναισθησιολόγος».

Μας βάζει ένεση αναισθησίας και ξεχνούμε. Να, βλέπεις, οι μοναχοί υποσχόμαστε «υβρισθήναι, χλευασθήναι κ.λπ.», και τελικά, ό πειρασμός μερικές φορές μας μπερδεύει και κάνουμε τα αντίθετα από αυτά που υποσχεθήκαμε. Αλλιώς ξεκινάμε και αλλιώς καταλήγουμε. Για αλλού ξεκινήσαμε να πάμε και αλλού πηγαίνουμε. Δεν προσέχουμε. Δεν σάς έχω πει παραδείγματα;
Παλιότερα, στην Κόνιτσα δεν υπήρχε Τράπεζα. Αναγκάζονταν οι άνθρωποι να πάνε στα Γιάννενα, όταν ήθελαν να πάρουν κανένα δάνειο. Ξεκινούσαν λοιπόν μερικοί από τα γύρω χωριά και πήγαιναν εβδομήντα δύο χιλιόμετρα με τα πόδια, να πάρουν δάνειο, για να αγοράσουν λ.χ. ενα άλογο. Τότε, αν κανείς είχε ένα άλογο, μπορούσε να συντήρηση την οικογένεια του. Έκανε ζευγάρι με το άλογο κάποιου άλλου και όργωνε. Μια φορά ξεκίνησε ένας να πάη στα Γιάννενα, να πάρη δάνειο, για να άγοράση ένα άλογο, να ὸργώνη τα χωράφια του και να μην παιδεύεται να σκάβη με την τσάπα. Πήγε λοιπόν στην Τράπεζα, πήρε το δάνειο και μετά πέρασε και από τα εβραίικα μαγαζιά και χάζευε.

Τον έβλεπε ό ένας Εβραίος, τον τραβούσε μέσα. «Πέρνα μέσα, μπάρμπα, έχω καλό πράγμα!».
Έμπαινε εκείνος μέσα, άρχιζε ό Εβραίος να κατεβάζη τα τόπια από τα ράφια. Τα έπαιρνε, τα τίναζε. «Πάρ’ το, του έλεγε, είναι καλό, και για τα παιδιά σου θα σου το δώσω πιο φθηνό».
Έφευγε άπό τον έναν, προχωρούσε παραπέρα, χάζευε σε άλλον. «Έλα, μπάρμπα, μέσα, του έλεγε ό Εβραίος, θα σου το δώσω πιο φθηνό». Κατέβαζε τα τόπια, τα άνοιγε, τα άπλωνε. Ζαλίστηκε στο τέλος ό καημένος. Είχε και λίγο φιλότιμο, σου λέει «τώρα τα κατέβασε τα τόπια, τα άπλωσε…», και δήθεν «για τα παιδιά του πιο φθηνό», έδωσε τα χρήματα που είχε πάρει από την Τράπεζα και αγόρασε ένα τόπι πανί, αλλά και αυτό ήταν χωνεμένο! Μα και ένα τόπι πανί τι να το κάνη; Και ένας πλούσιος δεν έπαιρνε ένα τόπι πανί έπαιρνε όσο του χρειαζόταν.

Τελικά γύρισε στο σπίτι με ένα τόπι σάπιο ύφασμα! «Που είναι το άλογο;», τον ρωτάν. «Έφερα ύφασμα για τα παιδιά!», λέει. Άλλα τι να το κάνουν τόσο ύφασμα; Χρεώθηκε εν τω μεταξύ στην Τράπεζα, και άλογο δεν πήρε παρά ένα τόπι πανί χωνεμένο. Άντε πάλι να πηγαίνη να σκάβη με την τσάπα στα χωράφια, να δυσκολεύεται, για να ξεχρεώση το δάνειο! Αν αγόραζε άλογο, θα επέστρεφε και καβάλα, θα ψώνιζε και λίγα πράγματα για το σπίτι του και δεν θα σκοτωνόταν να σκάβη με την τσάπα! Άλλα για να χαζεύη στα μαγαζιά τα εβραίικα, είδατε τι έπαθε;
Έτσι κάνει και ό διάβολος, σαν τον πονηρό έμπορο σε τραβάει από ‘δώ, σε τραβάει από ‘κει, σου βάζει τρικλοποδιές, και τελικά σε καταφέρνει να πας εκεί που θέλει εκείνος. Για άλλου ξεκινάς και αλλού καταλήγεις, αν δεν προσέξης. Σε ξεγελάει και χάνεις τα καλύτερα χρόνια σου.

Απόσπασμα από τις σελίδες 109 -113 του βιβλίου:
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Β΄
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Πηγή

Μόνο τη νύχτα μπορεί ο άνθρωπος, εάν θέλει ο Θεός να τον χαριτώσει

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!
            ΑΛΗΘΩΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ!!!

Χθες, προχθές διαβάσαμε τον Εσπερινό της Μεταμορφώσεως. Εκεί που λέει ο Θεός στον προφήτη Ηλία ότι, μετά που έφυγε και περπάτησε σαράντα μέρες, το πρώτο λέει: «Φωτιά, συντριβών όρη και βουνά, και ουκ ην εκεί ο Θεός».

Έπειτα λέει: «Ως εν συσσεισμώ, και ουκ ην ο Θεός εν τω συσσεισμω», κι έπειτα «πύρ, και ουκ ην ο Θεός εν τώ πυρί», και «αύρα λεπτή, εκεί ην ο Θεός» (Γ’ Βασ. 19, 11-12).

Στην αύρα τη λεπτή, η οποία μόνο τη νύχτα μπορεί ο άνθρωπος, εάν θέλει ο Θεός να τον χαριτώσει.

Την ημέρα δύσκολα απολαμβάνει αυτό ο άνθρωπος.

Διότι την ημέρα έχει πολλούς λογισμούς μέσα. Τη νύχτα το απολαμβάνει.

Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης, Έκδοση Ι. Ησυχαστηρίου «Άγιος Εφραίμ» Κατουνάκια Αγίου Όρους, Α’ έκδοση 2000.

Εορτή της Ζωοδόχου Πηγής

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

               ΑΛΗΘΩΣ Ο ΚΥΡΙΟΣ!!!

Η Εκκλησία μας εορτάζει σήμερα, 17 Απριλίου, τηνημέρα της Ζωοδόχου Πηγής.

Με το όνομα Ζωοδόχος Πηγή του Μπαλουκλί ή Παναγία η Μπαλουκλιώτισσα φέρεται ιερό χριστιανικό αγίασμα που βρίσκεται στη Κωνσταντινούπολη έξω από τη δυτική πύλη της Σηλυβρίας, όπου υπήρχαν τα λεγόμενα "παλάτια των πηγών" στα οποία οι Βυζαντινοί Αυτοκράτορες παραθέριζαν την Άνοιξη. Πήρε την ονομασία του από το τουρκικό όνομα Balık (= ψάρι) και περιλαμβάνει το μοναστήρι, την εκκλησία και το αγίασμα.

Για την αποκάλυψη του Αγιάσματος υπάρχουν δυο εκδοχές:
α) Η πρώτη, που εξιστορεί ο Νικηφόρος Κάλλιστος αναφέρει ότι: Ο μετέπειτα Αυτοκράτορας Λέων ο Θράξ ή Λέων ο Μέγας (457 - 474 μ.Χ.), όταν ερχόταν ως απλός στρατιώτης στην Κωνσταντινούπολη, συνάντησε στη Χρυσή Πύλη έναν τυφλό που του ζήτησε νερό.
Ψάχνοντας γιά νερό, μιά φωνή του υπέδειξε την πηγή. Πίνοντας ο τυφλός και ερχόμενο το λασπώδες νερό στα μάτια του θεραπεύτηκε.

Όταν αργότερα έγινε Αυτοκράτορας, του είπε η προφητική φωνή, πως θα έπρεπε να χτίσει δίπλα στην πηγή μια Εκκλησία. Πράγματι ο Λέων έκτισε μια μεγαλοπρεπή εκκλησία προς τιμή της Θεοτόκου στο χώρο εκείνο, τον οποίο και ονόμασε «Πηγή». Ο Κάλλιστος περιγράφει τη μεγάλη αυτή Εκκλησία με πολλές λεπτομέρειες, αν και η περιγραφή ταιριάζει περισσότερο στό οικοδόμημα του Ιουστινιανού. Ιστορικά πάντως είναι εξακριβωμένο, ότι το 536 μ.Χ. στη Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως, υπό τον Πατριάρχη Μηνά 536 - 552 μ.Χ.), λαμβάνει μέρος και ο Ζήνων, ηγούμενος «του Οίκου της αγίας ενδόξου Παρθένου και Θεοτόκου Μαρίας εν τη Πηγή».

β) Η δεύτερη, που εξιστορεί ο ιστορικός Προκόπιος, τοποθετείται στις αρχές του 6ου αιώνα και αναφέρεται στον Ιουστινιανό. Ο Ιουστινιανός κυνηγούσε σ' ένα θαυμάσιο τοπίο με πολύ πράσινο, νερά καί δένδρα. Εκεί, σαν σε όραμα, είδε ένα μικρό παρεκκλήσι, πλήθος λαού και έναν ιερέα μπροστά σέ μιά πηγή. «Είναι η πηγή των θαυμάτων» του είπαν. Και έχτισε εκεί μοναστήρι με υλικά που περίσσεψαν από την Αγιά Σοφιά. Ο Ι. Κεδρηνός αναφέρει ότι χτίστηκε το 560 μ.Χ.

Χρονοδιάγραμμα κυριοτέρων γεγονότων και συμβάντων
626 μ.Χ. Επιδρομή των Αβάρων, αλλά οι βυζαντινοί σώζουν το ιερό αγίασμα.
790 μ.Χ. Ο Ψευδο-κωδινός αναφέρει ότι η αυτοκράτειρα Ειρήνη επισκεύασε την εκκλησία, που ειχε πάθει μεγάλη καταστροφή από σεισμό.
869 μ.Χ. Νέα επισκευή, ύστερα από νέο σεισμό, από τον Βασίλειο Α' τον Μακεδόνα (867 - 886 μ.Χ.) κατα πληροφορία του Νικηφόρου Καλλίστου.
924 μ.Χ. Σε επιδρομή των Βουλγάρων ο Συμεών καίει την εκκλησία, αλλά αναστηλώνεται αμέσως αφού το 927 μ.Χ. έγιναν εκεί οι γάμοι του ηγεμόνος των Ρώσων Πέτρου με τη Μαρία, εγγονή του Ρωμανού Λεκαπηνού.

966 μ.Χ. Έχει διασωθεί η περιγραφή μιας επίσημης τελετής στη γιορτή της Αναλήψεως, στην οποία έλαβε μέρος ο Νικηφόρος Φωκάς (963 - 969 μ.Χ.) με όλη την αυλή. Η πομπή έφτανε με πλοίο και από τη Χρυσή Πύλη συνέχιζε με άλογα. Το συγκεντρωμένο πλήθος ζητωκραύγαζε και προσέφερε λουλούδια και σταυρούς. Όταν εμφανιζόταν ο αυτοκράτωρ ο Πατριάρχης τον ασπαζόταν και στη συνέχεια έμπαιναν μαζί στο ναό, όπου στο χώρο του ιερού είχε στηθεί εξέδρα, απ᾽ όπου ο αυτοκράτωρ παρακολουθούσε τη λειτουργία. Στο τέλος της γιορτής ο αυτοκράτωρ καλούσε τον Πατριάρχη σε επίσημο τραπέζι.

1078 μ.Χ. Η μονή της Πηγής θεωρείται τόπος εξορίας, αφού εκεί απομονώνεται ο Γεώργιος Μονομάχος.
1084 μ.Χ. Ο Αλέξιος Α' Κομνηνός (1081 - 1118 μ.Χ.) περιόρισε τον φιλόσοφο Ιωάννη Ιταλό στη μονή της Πηγής για να καταπαύση ο αναβρασμός που είχε δημιουργηθεί από τις ιδέες του.
1204 - 1261 μ.Χ. Το ιερό της Πηγής περιέρχεται στους Λατίνους.
1328 μ.Χ. Ο νεαρός Ανδρόνικος Γ' ο Παλαιολόγος (1328 - 1341 μ.Χ.) χρησιμοποιεί τη μονή ως ορμητήριο πριν καταλάβει την Κωνσταντινούπολη.

1330 μ.Χ. Ο Ανδρόνικος Γ', που βρίσκεται ετοιμοθάνατος στο Διδυμότειχο, πίνει νερό από το αγίασμα της Πηγής που του έφεραν και γιατρεύεται.
1341 μ.Χ. Ιερέας της Πηγής, ονόματι Γεώργιος, είναι μάρτυρας σε νοταριακή πράξη.
1347 μ.Χ. Η Ελένη, κόρη του Ιωάννου Καντακουζηνού, παρουσιάζεται στο μέλλοντα σύζυγό της Ιωάννη Ε' Παλαιολόγο (1341 - 1391 μ.Χ.) ντυμένη με την επίσημη ενδυμασία της αυτοκράτειρας, μέσα στον ιερό χώρο της Πηγής. Σύμφωνά με παλαιό έθιμο η μέλλουσα αυτοκράτειρα όταν έφθανε στην Πόλη από τα μέρη της ξηράς έπρεπε να συναντηθεί με τον αυτοκράτορα στην Πηγή.

1422 μ.Χ. Κατα τη διάρκεια της πολιορκίας της Κωνσταντινουπόλεως ο σουλτάνος Μουράτ Β' εγκαταστάθηκε μέσα στην εκκλησία.
1547 μ.Χ. Ο Pierre Gylles σημειώνει το 1547 μ.Χ. ότι η εκκλησία δεν υπάρχει πια, αλλά οι ασθενείς εξακολουθούν να επισκέπτονται την Πηγή.
1727 μ.Χ. Ο μητροπολίτης Δέρκων Νικόδημος έχτισε ναΐσκο και ανανέωσε τη λατρεία. Οι Αρμένιοι ζητούσαν συμμετοχή στο ιερό της Πηγής, αλλά η μεγάλη παράδοση και τα σουλτανικά φιρμάνια αναγνώριζαν την κυριότητα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.
1825 μ.Χ. Καταστροφή της πηγής από τους γενίτσαρους.

1827 μ.Χ. Ανεύρεση της Ιεράς εικόνας της Θεοτόκου εικονιζόμενη υπέρ της Ζωοδόχου Πηγής.
1833 μ.Χ. Ο πατριάρχης Κωνστάντιος Α' (1830 - 1834 μ.Χ.), με άδεια του σουλτάνου, έχτισε τη σημερινή εκκλησία, της οποίας τα εγκαίνια έγιναν το 1835 μ.Χ. Σήμερα, εκτός από τη μεγάλη εκκλησία, λατρευτικό κέντρο του μεγάλου κτιριακού συγκροτήματος αποτελεί ο υπόγειος ναός της Ζωοδόχου Πηγής, όπου η δεξαμένη με το αγίασμα και τα ψάρια.

Γράφοντας τον 14ο αι. μ.Χ. για το αγίασμα της Πηγής ο Νικηφόρος Κάλλιστος παραθέτει, από διάφορες πηγές, ένα κατάλογο 63 θαυμάτων, από τα οποία τα 15 φθάνουν ως την εποχή του.

Σήμερα στην αυλή της Ζωοδόχου Πηγής βρίσκονται οι τάφοι των Οικουμενικών Πατριαρχών. Το δε αγίασμα βρίσκεται στον υπόγειο Ναό και αποτελείται από μαρμαρόκτιστη πηγή, το νερό της οποίας θεωρείται αγιασμένο. Απ' εδώ διαδόθηκε ο τύπος της Παναγίας Ζωοδόχου Πηγής σε όλο τον ορθόδοξο κόσμο. Είναι αξιοσημείωτο ότι ψηφιδωτή παράσταση της εικόνας σώζεται στον εσωνάρθηκα της Μονής της Χώρας.

Σε ανάμνηση των εγκαινίων του Ναού από τον Αυτοκράτορα Λέοντα η Εκκλησία καθιέρωσε την κατ΄ έτος εορτή της Ζωοδόχου Πηγής, την Παρασκευή της Διακαινήσίμου Εβδομάδας.

Ο Ναός αυτός έμεινε γνωστός στην ιστορία ως το αγίασμα του «Μπαλουκλί». «Μπαλούκ» στα τουρκικά σημαίνει ψάρι και η παράδοση μας λέει πως εκεί δίπλα στο αγίασμα, στις 23 Μαΐου 1453 μ.Χ. ένας καλόγερος τηγάνιζε ψάρια, όταν κάποιος του έφερε την είδηση πως πήραν την Πόλη οι Τούρκοι. Ο καλόγερος απάντησε πως μόνο αν τα ψάρια που τηγάνιζε έφευγαν απ΄ το τηγάνι και έπεφταν μέσα στο αγίασμα θα πίστευε ότι έγινε κάτι τέτοιο. Και πραγματικά τα ψάρια ζωντάνεψαν και έπεσαν μέσα στην πηγή του αγιάσματος. Μέχρι σήμερα δε, μέσα στην δεξαμενή της Ζωοδόχου Πηγής διατηρούνται επτά ψάρια και μάλιστα σαν να είναι μισοτηγανισμένα απ΄ την μια πλευρά.

Το Μπαλουκλί (Τα ψάρια της Ζωοδόχου Πηγής),
ποίημα του Γεώργιου Βιζυηνού

Σαράντα μέρες πολεμά ο Μωχαμέτ να πάρη
την Πόλη την μεγάλη.

Σαράντα μέρες έκαμεν ο 'γούμενος το ψάρι
στα χείλη του να βάλη.

Απ' τες σαράντα κι ύστερα, πεθύμησε να φάγη
τηγανισμένο ψάρι.

– Αν μας φυλάγ' η Παναγιά καθώς μας'ε φυλάγει,
την Πόλη ποιος θα πάρη;

Ρίχτει τα δίχτυα στον γιαλό, τρία ψαράκια πιάνει,
– Θεός να τα βλογήση!

Το λάδι βάλλει στην φωτιά μες στ' αργυρό τηγάνι,
για να τα τηγανίση.

Τα τηγανίζ' από την μια, και πά' να τα γυρίση
κι από το άλλο μέρος.

Ο παραγιός του βιαστικά πετά να του μιλήση,
και τάχασεν ο γέρος!

– Μην τηγανίζης, γέροντα, και μόσχισε το ψάρι
στην Πόλη την μεγάλη!

Την Πόλη την εξακουστή οι Τούρκοι έχουν πάρει,
μας κόβουν το κεφάλι!

– Στην Πόλη Τούρκου δεν πατούν κι Αγαρηνού ποδάρια!
Με φαίνεται σαν ψεύμα!

Μ' αν είν' αλήθεια το κακό, να σηκωθούν τα ψάρια
να πέσουν μες στο ρεύμα!

Ακόμ' ο λόγος βάσταγε, τα ψάρι' απ' το τηγάνι,
την μια μεριά ψημένα,

πηδήξανε κι επέσανε στης λίμνης την λεκάνη,
γερά, ζωντανεμένα.

Ακόμ' ώς τώρα πλέουνε, κόκκιν' από το μέρος,
όπου τα είχε ψήσει.

Φυλάγουν το Βυζάντιο ν' αναστηθή κι ο γέρος
να τ' αποτηγανίση.

Απολυτίκιο:
Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.Η αναβλύζουσα Θειον ύδωρ αθάνατον, η προχέουσα ρείθρα ζωής αέναα: τοις προστρέχουσι πιστώς τη Ζωοδόχο σου Πηγή και ταύτα αρυoμένοι, βραβεύεις νυν τε παρθένε ρώσιν και θεραπείαν, και συμφορών απολύτρωσιν.