Η αθυροστομία και τα αστεία του Γ. Καραϊσκάκη

Μια από τις θρυλικότερες μορφές της Επανάστασης του 1821, υπήρξε ο Γεώργιος Καραισκάκης. Αρχικά υπήρξε Αρματολός και στην συνέχεια αρχιστράτηγος της Ρούμελης (Στερεά Ελλάδα) και ένας εκ των κορυφαίων στρατηγών του Αγώνα. Πέρασε πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια, αλλά δεν το ξέχασε ποτέ αυτό, λέγοντας χαρακτηριστικά συχνά ως ενήλικος:

  «Όποιος γίνεται αφέντης χωρίς να γίνει δούλος, είναι μπάσταρδος αφέντης κι αλίμονο στο δούλο».

Τα ηρωικά κατορθώματα των αγωνιστών του ‘21  είναι γνωστά.  Αυτό που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι το  ότι  βωμολοχούσαν και έβριζαν. Οι βωμολοχίες αυτές μόνο σε λίγες περιπτώσεις καταγράφτηκαν κι έφτασαν ως εμάς. Η ευπρέπεια που υποβάλλει ο γραπτός λόγος, καθώς και η επιδίωξη λόγιου λόγου που επέλεξαν οι περισσότεροι από τους αγωνιστές όταν αργότερα, μετά τον Αγώνα, έγραφαν τα απομνημονεύματα τους, δεν επέτρεψαν να γνωρίζουμε πολλά για το θέμα αυτό.

Πρωταθλητής όλων ήταν  ο Γεώργιος Καραισκάκης του οποίου  ασύγκριτη και παροιμιώδης ήταν η  αθυροστομία του. Γενικά ήταν αυτό που θα λέγαμε πολύ μεγάλος «χωρατατζής».  Οι συχνοί αστεϊσμοί του ήταν το καλύτερο αγχολυτικό στις μάχες και χαλάρωναν πάντα τους συντρόφους του.  Ο Καραϊσκάκης ήταν εντελώς αγράμματος. Την υπογραφή του έμαθε να τη βάζει μόλις το 1825. Κι αυτή την έβαζε ανορθόγραφα: «Καραησκάκης».

Ο αυτοσαρκασμός του δεν είχε όριο και στρεφόταν συχνά γύρω από το θέμα της ασθένειάς του και τις θέρμες οι οποίες τον καθήλωναν συνεχώς στο κρεβάτι («είμαι ζαμπούνης» έλεγε και ξανάλεγε).  Ο Καραϊσκάκης  όταν οργιζόταν  έβριζε σκληρά όχι μόνο στρατιώτες, αλλά και οπλαρχηγούς και στρατηγούς ακόμα. Οι ηπιότερες από τις βρισιές του ήταν «σαπιοκοιλιά» και «παλιογελάδα». Αλλά αυτό δεν το έκανε από μοχθηρία. Επειτα από λίγο μετάνιωνε και με δάκρυα στα μάτια απευθυνόταν στους αγανακτισμένους στρατιώτες του λέγοντας: 

« Τι θυμώνετε, ωρέ! Κι εγώ είμαι... είμαι ο γιος της καλογριάς.Eμένα η μάνα μου έφαγε σαράντα χιλιάδες ψ..λές ώσπου να με γεννήσει». 

Τη διάσημη προσφώνηση «γιος της καλογριάς» (η οποία διακρινόταν κι εκείνη «δια την τολμηρότητα και δια την γλώσσαν της» Δ. Αινιάν), την χρησιμοποιούσαν λιγότερο οι άλλοι και περισσότερο ο ίδιος για να υποβαθμίσει σκόπιμα τον εαυτό του μπροστά στους συνομιλητές του (η μεγαλομανία σίγουρα δεν ανήκε στα γνωρίσματα του χαρακτήρα του) ενώ η ευθεία απόρριψη του προτύπου της οικογένειας που ο ίδιος ποτέ δεν ένιωσε, προεκτείνεται και στην οικογένεια που δημιούργησε. Ακόμα και η  γυναίκα  του η  Γκόλφω, δεν γλύτωνε από  τη γλώσσα του. Μετά το ξέσπασμα της Επανάστασης, η γυναίκα του είχε εγκατασταθεί στον Κάλαμο και αργότερα στα Επτάνησα όσο ο ίδιος βρισκόταν ή κυνηγημένος ή στον πόλεμο. Όταν την επισκέφθηκε, κάποια από τα παλικάρια της συνοδείας του ρίχτηκαν στις ψυχοκόρες της κι εκείνη του διαμαρτυρήθηκε,  οπότε για να την καθησυχάσει (;) ο αθυρόστομος άνδρας της, της είπε:

«Έγνοια σου μωρή, έχω και για σένα μπ...τζον…Μη μου χολιάζεις!».

Όταν αργότερα έμαθε πως η γυναίκα του τον είχε απατήσει, αποφάσισε να τη χωρίσει και να παντρευτεί την όμορφη κόρη του μεγαλοτσιφλικά των Αγράφων Τσολάκογλου, το υποστατικό του οποίου είχε ρημάξει όταν ήταν κλέφτης. Σύντομα όμως έχασε το ενδιαφέρον του και, αφού πέταξε την εικόνα της στα πόδια των στρατιωτών του, φώναξε:

«Όποιος την πρωτοπάρει να την έχει! Να την χέσω την π..τάνα!».

Σε ένα μικρό απόσπασμα από την δίκη του Καραϊσκάκη, η οποία έγινε την Πρωταπριλιά του 1824, μετά από συκοφαντία του Μαυροκορδάτου αρκετοί κόντεψαν να λιποθυμήσουν κατά τη διάρκεια της δίκης, ιδού γιατί:  

Εμφανίστηκε – αναφέρει  ο Κασομούλης- (αντί του Βουλπιώτη) μάρτυρας  ο έπαρχος κύριος Γιάγκος Σούτζιος (φαναριώτης, φίλος του Μαυροκορδάτου)… και τα είπεν:

-Εγώ, μωρέ, λέγει ο Καραϊσκάκης, σε τα είπα εσένα;
-Μάλιστα, λέγει ο Σούτζιος…
Καραϊσκάκης: -Αν βάλετε θεμέλιο εις τα λόγια μου, εκατό ζωές να έχω δεν γλυτώνω, πλην ποτέ έργο δεν έκαμα.
Κριτής (Γαλάνης Μεγαπάνου): -Βρε, ηξεύρομεν Καραϊσκάκη όπου λέγεις όλο λόγια. Μα διατί να τα λέγης έτζι; (πρόστυχα).
Καραϊσκάκης: -Το έχω χούι, κυρ Πάνο.
Κριτής: -Μα γιατί να το έχεις αυτό το χούι, ενώ είσαι πενήντα χρονών;
Καραϊσκάκης: -Αμ δεν ημπορώ να το κόψω τώρα, κυρ Πάνο. Και συ, κυρ Πάνο, είσαι ογδόντα χρονών, μα το χούι δεν τ’ αφήνεις να   γαμ..ς.!!!
Λέγοντας αυτό ο Καραϊσκάκης μες στο ναό – δικαστήριο, «εκτύπησαν τα γέλια όλοι και πήγαν και πολλοί να λιποθυμήσουν, καθώς κι εγώ ο ίδιος», γράφει ο Κασομούλης.

  

Ο έλεγχος των στρατιωτών ήταν από τις μεγαλύτερες δυσκολίες των οπλαρχηγών, οι οποίοι έπρεπε να επινοούν ποικίλες μεθόδους, για να επιβάλλουν τάξη. Το 27 η Συνέλευση της Τροιζήνας όρισε, εν αναμονή του Καποδίστρια, τριμελή διοικητική επιτροπή, ένα Νησιώτη, ένα Μωραΐτη και ένα Ρουμελιώτη, το Γ. Νάκο. Οι Ρουμελιώτες πίστεψαν πως εκπρόσωπός τους ορίστηκε ο Νάκος, για να τον έχουν οι άλλοι του χεριού τους, ώστε να μπει ευκολότερα σε εφαρμογή το σχέδιο της Αγγλίας. Ελευθερία στο Μοριά με αντάλλαγμα την υποταγή της Ρούμελης στο Σουλτάνο. Πράγματι, το μοναδικό προσόν του Νάκου ήταν η όμορφη γυναίκα του, που, όπως ήταν κοινό μυστικό, είχε εραστή τον κόντε Μεταξά. Μόλις οι Ρουμελιώτες μαθαίνουν την εκλογή του Νάκου, γίνονται έξαλλοι, απειλούν να παρατήσουν τον πόλεμο. Μάταια ο Καραϊσκάκης προσπαθεί να τους μεταπείσει. Τελικά, όπως μας πληροφορεί ο Δ. Δημητρακάκης, τους λέει:

«Ας τελειώνουμε εδώ τη δουλειά μας και τότε να ιδώ πού θα μ’ πάη ου κερατάς (ο Νάκος). Και στου μ…. της π’τάνας της γυναίκας του να κρυφτή, θα βάλω τον μπ…τζον. του Μεταξά να τον ξετρυπώσ’!».

Αυτό ήταν! Το στράτευμα τραντάχτηκε από τα γέλια και συνέχισε την εκστρατεία.

Μια μέρα που η ασθένειά του είχε υποτροπιάσει (έπασχε από καλπάζουσα φυματίωση) δέχτηκε την επίσκεψη ενός καινούριου γιατρού που ήθελε να τον εξετάσει. Για να τον δοκιμάσει, ο Καραϊσκάκης έκρυψε κάτω από τα σκεπάσματα έναν από τους άνδρες του. Ο γιατρός έπιασε το χέρι του παλικαριού αντί για το δικό του και του είπε:

-Στρατηγέ, οι δυνάμεις σου έχουν πέσει πολύ. 

Αφού τίναξε τα σκεπάσματα και ο γιατρός κατάλαβε έκπληκτος πως είχε εξετάσει χέρι αλλουνού, απάντησε στο γιατρό: 

- Ο μπ..τζος μου έπεσε μωρέ όχι οι δυνάμεις μου.!!!

 

Στο Κομπότι της Άρτας, στον πόλεμο που στις 8 Ιουνίου του 1821, ο Καραϊσκάκης αφού νίκησε τους Τούρκους και τους πήρε στο κυνήγι, ανέβηκε σε μια πέτρα και τους έβριζε δυνατά.  Και για να τους προσβάλει χειρότερα και να δώσει θάρρος στους δικούς του σήκωσε τη φουστανέλα του και έβγαλε το βρακί του και τους έδειξε τον πισινό του. !!!

Τότε ένας Αρβανίτης Γκέκας, κρυμμένος κάπου στα κλαδιά, τον τουφέκισε και τον λάβωσε στους δυο μηρούς από κάτω και σ’ ένα άλλο μέρος…

Περίφημη έχει μείνει η απάντηση του στον Μαχμούτ Πασά, διοικητή της  της Σκόδρας (Νότια Αλβανία) που εκστράτευσε από την Οχρίδα με 20.000 επίλεκτους αρβανίτες στην κεντρική Ελλάδα το 1823 για να καταπνίξει τους ενόπλους των Αγράφων και όλης της Δυτικής Ελλάδας και μετά να κατέβει ανενόχλητος στο επαναστατημένο Μεσολόγγι.

Προτού μιλήσει με τα όπλα, ο διαλλακτικός Πασάς έστειλε επιστολή στους καπετάνιους του Ασπροποτάμου με την οποία ζητούσε να συνθηκολογήσουν για να αποφευχθεί η αιματοχυσία. Ο Καραϊσκάκης κοινοποίησε στους άλλους καπετάνιους την επιστολή του «κερατά του σαλεπιτζή» και φρόντισε να στείλει μόνος του μια μνημειώδη λακωνική απάντηση, εντελώς αταίριαστη με το συντηρητικό ύφος της επιστολής του μουσουλμάνου:

«Μου γράφεις ένα μπουγιουρντί, λέγεις να προσκυνήσω. Κι εγώ πασά μου ρώτησα τον μπ..ύτζον μου τον ίδιον, κι αυτός μου αποκρίθηκε να μη σε προσκυνήσω, κι αν έλθεις καταπάνω μου, ευθύς να πολεμήσω».

  

Στην εκστρατεία του Πειραιά ένας στρατιωτικός φιλέλληνας ήθελε να κατασκευάσει χαρακώματα με ευρωπαϊκά σχέδια. Περνώντας ο Καραϊσκάκης στάθηκε περίεργος να δει τα έργα. Φαίνεται τα έβρισκε πολύ ρηχά. Ήξερε αυτός τα κλειστά ή τυφλά (αδιέξοδα) ταμπούρια των ατάχτων, που και να ‘θελε να φύγει ο δειλός, δεν θα μπορούσε.

-Γιατί τα ‘καμες έτσι; ρώτησε ο Καραϊσκάκης δήθεν αθώα.
-Αυτό το μέρος είναι το “πρανές”, αυτό είναι το “προπέτασμα”, εκεί είναι η “βάσις”… Έτσι μας διδάσκουν εμάς τα βιβλία μας, Στρατηγέ.
-Όλα καλά, ωρέ παιδί μου, είπε ο Καραϊσκάκης, μα πού είναι οι κώλοι!!!…Κι έδειξε τον πισινό του. Ο Ευρωπαίος απόρησε.
-Πού είναι οι κώλοι  ωρέ παιδί μου, που θα καθίσουνε στα χαρακώματά σου, και θα τα βαστάξουν; Τέτοια σχέδια όσα θέλεις κάνω κι εγώ!

Ένα διάσημο ξέσπασμα του Καραϊσκάκη για τον Μαυροκορδάτο και τους άλλους πολιτικούς, που το καταγράφει ο Κασομούλης χωρίς να το ωραιοποιήσει ή να το συμμορφώσει γλωσσικά: 

«Ποια Κυβέρνησις, καπιτάν Νότη; Το τζιογλάνι του Ρεΐζ εφέντη, ο τεσσερομάτης; Εγώ και άλλοι δεν τον γνωρίζομεν! Ή σύναξεν δέκα ανόητους, και τον υπέγραψαν δια τας ιδιοτελείας των; Ιδού ποιοί τον υπέγραψαν.
Πρώτον εσύ, οπού όλα τα πράματα θέλεις να έρχονται με το ζουρνά.
Ο Σκαλτσάς, όπου δεν είναι άλλο παρά καμπάνα μπαγκ-μπαγκ.
Ο Μακρής ο μακρολαίμης, ο κρεμασμένος, οπού μόνον το κεφάλι ηξεύρει να ταράζει, ο Μήτζιος Κοντογιάννης, η π..υτάνα, όπου αν ήτον γυναίκα δεν εχόρταινεν με 80.000 φορές την ώραν, ο ξυνόγαλο-Γιώργος Τζιόγκας οπού στραβώνει τα χείλια με το τζιμπούκι και δεν ηξεύρει τι του γίνεται, και ο αδελφός μου ο Στορνάρης, ο ψεύτης. Δεν τον υπέγραψεν ο μπ..ύτζος μου, και να ιδώ την εκστρατείαν σας!»

Ο Βλαχογιάννης αναφέρει, εν είδει ιστορικού ανεκδότου, πως δεν είχε διστάσει να προσβάλλει τον «πρωθυπουργό» Κουντουριώτη για την τραγελαφική εκστρατεία εναντίον του Ιμπραήμ που κατέληξε στην οικτρή ήττα των Ελλήνων στο Κρεμμύδι το 1825:

«Ώρε Κουντουριώτη, άκουγα και νόμιζα θα είναι γεμάτο μυαλό το κεφάλι σου. Εσύ όμως έχεις τόσο μυαλό όσο εγώ έχω σπόρο στα αρ..δια μου».!!!

 

Σχετικά με την στιγμή του θανατηφόρου τραυματισμού του Καραισκάκη στη μάχη του Φαλήρου,  ο Κύπριος αγωνιστής Ιωάννη Σταυριανού, ο οποίος  πολέμησε  δίπλα στον Καραϊσκάκη (Διαβεβαιώνει, ότι ο αρχιστράτηγος της Ρούμελης δολοφονήθηκε από ελληνικό χέρι και ότι ο ίδιος υπήρξε αυτόπτης μάρτυς του γεγονότος. Ο Σταυριανός δεν είναι ο μόνος ούτε ο πρώτος που αναφέρει ότι ο Καραϊσκάκης δολοφονήθηκε. Όμως είναι ο μόνος και ο πρώτος, που το αναφέρει σαν πραγματικό γεγονός και όχι σαν αόριστη φημολογία), αναφέρει:  

Ο Καραΐσκος άμα διέταξε τον υπασπιστήν του να καταδιώξει τους δύο ιππείς, έστρεψεν οπίσω απομακρυνθείς της μάνδρας ικανόν διάστημα. Τότες είδομεν στρατόν και ευθύς ο πυροβολητής ανεμείχθη εις τον στρατόν. Αυτός ήτο ο επικατάρατος δολοφόνος του Καραΐσκου. Οι οφθαλμοί του συντρόφου μου εν ριπή διέτρεξαν τον δολοφόνον και τον αρχηγόν.

– Φρικτόν με λέγει εχάθημεν.
– Πως πως τον απαντώ.
– Είδες το όπλον όπου έπεσεν πλησίον του Καραΐσκου; Εκείνος όπου έφευγεν τον εβάρεσεν!
– Τον είδα του είπον και στρέφω τους οφθαλμούς μου.
Είδα τον Καραΐσκον κρατώντα τον δύο εκ δεξιών και δύο εξ’ αριστερών, και τον μετέφερον εις το στρατοπεδαρχείον. Ο Καραΐσκος άμα κτυπηθείς είπεν:

“Κλάστε μου τώρα τον μπ..ύτζον”.

Τούτο το ήκουσαν πολλοί, εκ τούτων ίσως ουδείς υπάρχει. Εν ακαρεί δε διεδόθη ότι ο Καραΐσκος εδολοφονήθη συνεργία του Κίτζιου Τζαβέλα και Λάμπρου Βεΐκου, αλλά το διέψευσαν αμέσως δια να μην διχασθεί ο στρατός και δημοσίευσαν, ότι ο Γαρδικιώτης τον εσυνόδευσεν και πολύ επροσπάθησεν να μάθει περί της δολοφονίας και ότι ο Καραΐσκος ομολόγησεν ότι Τούρκος τις, τον οποίον δεν επρόσεξεν τον εκτύπησεν. Περί του υπαρκτού της δολοφονίας του Καραΐσκου τον ερώτησαν να τους ειπεί εμπιστευτικώς πόθεν εβαρέθη, ο Καραΐσκος τους απήντησεν ότι αν ζήσει γνωρίζει ποίος τον εκτύπησεν, ειδεμή ας του κλάσουν τον μπούτζον….

Ο ήρωας μεταφέρθηκε στο στρατόπεδό του στο Κερατσίνι και αφού μετάλαβε των Αχράντων Μυστηρίων, υπαγόρευσε τη διαθήκη του που ιδιόχειρα υπέγραψε. Η τελευταία κουβέντα που είπε στον συμπολεμιστή του Στρατηγό Μακρυγιάννη, όταν ο τελευταίος πήγε να τον επισκεφτεί, ήταν :

 «Εγώ πεθαίνω. Όμως εσείς να είστε μονιασμένοι και να βαστήξετε την πατρίδα».

Την επομένη στις 23 Απριλίου 1827 ο αρχιστράτηγος Γεώργιος Καραϊσκάκης υπέκυψε στο θανατηφόρο τραύμα του μέσα στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου στο Κερατσίνι, ανήμερα της γιορτής του. Η σωρός του μεταφέρθηκε στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου στη Σαλαμίνα, σύμφωνα με την επιθυμία του, όπου ετάφη και θρηνήθηκε από το πανελλήνιο. Αναφέρεται πως όταν ο Κολοκοτρώνης έμαθε τον θάνατο του Καραϊσκάκη «κάθισε σταυροπόδι» και μοιρολογούσε σαν γυναίκα.

Πηγές:

ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ – ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ – ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΑ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑΤΑ Εκδόσεις ΔΑΜΙΑΝΟΣ, (Γ. Τερτσέτης) συλλογή Γ. ΒΛΑΧΟΓΙΑΝΝΗ 
ΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, ΤΕΥΧΟΣ 12, ΜΑΡΤΙΟΣ 2010, σελ. 46
«Πραγματεία των περιπετειών του βίου μου και συλλογή διαφόρων αντικειμένων αγνώστων εν τη Ελληνική Ιστορία»,  Ιωάννη Σταυριανού, Εταιρεία Στερεοελλαδικών Μελετών
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ- Ιστορικά, 28/3/2002-,  Νίκος Βαρδιάμπασης

το είδαμε εδώ

Ο ΝΕΟΙΟΥΛΙΑΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ «ΝΕΑΣ ΥΔΡΟΧΟΪΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ»

Λάμπρου Σκόντζου

Θεολόγου – Καθηγητοῦ

Ἐδῶ καί περισσότερες ἀπό δυό δεκαετίες ἀναβίωσε στόν δύσμοιρο τόπο μας μία νέα μορφή ἀντιχριστιανικῆς πολεμικῆς δίνης. Ἀκούει στό ὄνομα «ἀρχαιολατρία» καί ἔχει ὅλα τά χαρακτηριστικά γνωρίσματα παλαιοτέρων ἀντιχριστιανικῶν πρακτικῶν.

Τό σύγχρονο «ἀρχαιολατρικό» κίνημα συνεχίζει μέ τήν ἴδια ἤ καί σφοδρότερη ὁρμή τόν πόλεμο κατά τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἔκανε στό παρελθόν, χωρίς ἀποτέλεσμα, ὁ ἀθεϊστικός ὀρθολογισμός, ὁ μαρξισμός, ὁ μηδενισμός καί γενικά ἡ ὑλιστική ἰδεολογία.

Ἔχει ἀποδειχθεῖ περίτρανα, πώς ἡ «ἀρχαιολατρία» εἶναι γέννημα αὐτῶν τῶν παταγωδῶς χρεοκοπημένων ἰδεολογιῶν. Μέσα ἀπό τά ἐρείπιά τους ξεπήδησε ἕνας περίεργος ἔρωτας γιά τό ἀπώτερο παρελθόν καί ἰδιαίτερα γιά τά θρησκευτικά μορφώματα τῆς προχριστιανικῆς ἀρχαιότητας. Δέν εἶναι τυχαῖο τό γεγονός, ὅτι οἱ ἰθύνοντες τῶν περισσοτέρων ἀρχαιολατρικῶν ὁμάδων ἀνῆκαν στό παρελθόν εἴτε στή μαρξιστική ἰδεολογία, εἴτε σέ ἀναρχικές καί περιθωριακές ὁμάδες, εἴτε στήν ὑλιστική καί μηδενιστική ἀστική διανόηση. Τό πώς βεβαίως πρώην ἄθεοι μαρξιστές ἤ ἀστοί μηδενιστές ἔγιναν ξαφνικά φανατικοί θρησκευόμενοι, λάτρεις τῆς ἀρχαίας θρησκείας, εἶναι ἕνα ἐρώτημα τό ὁποῖο χρήζει ἰδιαίτερης ἐπιστημονικῆς ἔρευνας!

Κύριος στόχος τους (ἴσως καί μοναδικός) εἶναι νά πλήξουν τόν Χριστιανισμό. Εἶναι ἀξιοσημείωτο τό γεγονός ὅτι χρησιμοποιοῦνται οἱ ἴδιες μέθοδοι καί οἱ πηγές πολεμικῆς, πού χρησιμοποιοῦνταν ἐδῶ καί αἰῶνες. Θεωρίες, οἱ ὁποῖες ἔχουν καταρριφθεῖ πανηγυρικά ὡς ψευδεῖς καί ἀνυπόστατες, πλασάρονται ὡς «νέα συνταρακτικά ντοκουμέντα, τά ὁποῖα θά γκρεμίσουν τό χριστιανικό οἰκοδόμημα»! Διαστρεβλώνουν τήν ἱστορία καί κακοποιοῦν βάναυσα τήν ἱστορική πραγματικότητα προκειμένου νά διευκολύνουν τό πολεμικό τους ἔργο κατά τῆς Ἐκκλησίας.

Ξεφυλλίζοντας τά πάμπολλα περιοδικά καί περιδιαβαίνοντας τίς δαιδαλώδεις ἰστοσελίδες τοῦ χώρου τῆς ἑλληνικῆς καί ξένης «ἀρχαιολατρίας», διαπιστώνουμε ἕνα ἀπίστευτο μίσος κατά τῆς Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας. Συναντοῦμε μία πρωτόγνωρη προσπάθεια νά σπιλωθεῖ τό θεῖο πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού συχνά φθάνει σέ ἀκρότητες χυδαίων ὕβρεων. Βλέπουμε μέ ἔκπληξη μία πρωτοφανῆ παραχάραξη πληθώρας ἱστορικῶν γεγονότων, γιά νά «ἀποδειχθεῖ» ὁ Χριστιανισμός ὡς «ἡ κύρια πηγή τῆς κακοδαιμονίας τοῦ κόσμου», ὡς «τό προαιώνιο ἄχθος τῆς ἀνθρωπότητας», ὡς «ἡ ἰσχυρή τροχοπέδη τῆς προόδου καί τῆς ἐπιστήμης», ὡς «σκοταδιστική καί ἀντιδραστική συντεχνία τῶν παπάδων» καί ἄλλα ἀπίστευτα! Βιώνουμε, ὡς χριστιανοί ἕνα, ἄνευ προηγουμένου, κλίμα ἀπειλῶν καί τρομοκρατίας, τό ὁποῖο ἐκτείνεται καί ὡς αὐτή τή φυσική μας ἐξόντωση!

Ἐκεῖ πού ἑστιάζουν περισσότερο τίς ἐσκεμμένες ἱστορικές στρεβλώσεις τούς εἶναι ἡ ἀνυπόστατη καί ἀντιεπιστημονική ἄποψη ὅτι δῆθεν ὁ Χριστιανισμός ἐπιβλήθηκε διά τῆς βίας στά πρωτοβυζαντινά χρόνια, προκαλώντας «ἀνείπωτες σφαγές, δηώσεις καί καταστροφές» κατά τῶν «αὐτόχθονων» ἐθνικῶν θρησκειῶν. Εἰδικά οἱ Ἕλληνες «ἀρχαιολάτρες» προσάπτουν στήν Ἐκκλησία τή χιλιοειπωμένη κατηγορία ὅτι δῆθεν αὐτή «κατέσφαξε τούς Ἕλληνες καί κατέστρεψε τόν ἑλληνικό πολιτισμό». Ἔχουν ὡς ἀρχή καί προσφιλῆ μέθοδο νά ἀπομονώνουν ὁρισμένα ἐλάχιστα ἱστορικά γεγονότα καί ἀποσπάσματα ἀπό συγκεκριμένους ἀπολογητικούς λόγους τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας κατά τῶν θρησκευτικῶν καί μόνο πρακτικῶν τοῦ ἐθνισμοῦ καί νά τά γενικεύουν.

Ἀποσποῦν ἐπίσης ὁρισμένα στοιχεῖα ἀπό τίς νομοθεσίες τῶν αὐτοκρατόρων στά πρωτοβυζαντινά χρόνια, τά ὁποῖα ἔθεταν κάποιους περιορισμούς στά ἀσύδοτα ἐθνικά ἱερατεῖα καί στά σκοταδιστικά θρησκευτικά κέντρα, ὅπως ἦταν τά μαντεία, προκειμένου νά στηρίξουν τίς κατηγορίες τους.

Ἡ ἐπιστήμη τῆς ἀνθρωπολογίας καί τῆς ψυχολογίας, ὅπως καί ἡ ἐπιστήμη τῆς ἱστορίας, μᾶς βεβαιώνει πώς καμιά θρησκευτική πίστη ἤ ἰδεολογία δέν ἐξαφανίστηκε ποτέ μέ τή βία. Ἀντίθετα, θρησκευτικές πίστεις ἤ ἄλλες ἰδεολογίες πού ὑπέστησαν διωγμούς καί παντοειδεῖς περιορισμούς, ἀνδρώθηκαν καί ἀναπτύχθηκαν περισσότερο καί βγῆκαν τελικά ὠφελημένες ἀπό τίς διώξεις! Τρανταχτό πρόσφατο παράδειγμα ὁ ἀπηνής διωγμός τῆς Ἐκκλησίας στά πρώην κομμουνιστικά κράτη. Καταργήθηκαν οἱ θρησκεῖες μέ αὐστηρότατους νόμους, καί ἀνείπωτους διωγμούς, ὅμως ἡ θρησκευτική πίστη δέν ἔσβησε, μᾶλλον ἀναζωπυρώθηκε! Ὁ ἰσχυρισμός λοιπόν τῶν «ἀρχαιολατρῶν» ὅτι δῆθεν ὁ Χριστιανισμός ἔσβησε τόν ἐθνισμό μέ τή βία δέν ἔχει τήν παραμικρή ἐπιστημονική καί ἱστορική τεκμηρίωση. Ἡ παρακμή θρησκευτικῶν πίστεων καί ἰδεολογιῶν ὀφείλεται ἀποκλειστικά σέ δικές τους ἐσωτερικές ἀδυναμίες, παρά σέ ἐξωτερικούς παράγοντες καί οὐδέποτε σέ καταναγκασμό!

Οἱ ἀρχαῖες θρησκεῖες καί ἐν προκειμένῳ ἡ ἀρχαιοελληνική θρησκεία εἶχε καταρρεύσει πολύ πρίν ἐμφανιστεῖ ὁ Χριστιανισμός. Ἡ κατάρρευση εἶχε ἀρχίσει στά κλασικά χρόνια, ἀπό τή δράση τῶν σοφιστῶν, τῶν ἄλλων φιλοσόφων καί τῶν ἐπιστημόνων καί εἶχε σβήσει στά ρωμαϊκά χρόνια. Δέν ὑπῆρχαν πιά ὀπαδοί τῆς παραδοσιακῆς πίστεως, διότι εἶχε ὑποκατασταθεῖ ἀπό τά ἀνατολικά μυστηριακά θρησκεύματα, πού εἶχαν εἰσβάλει δυναμικά σέ ὁλόκληρη τήν αὐτοκρατορία καί τόν ἀπίστευτο θρησκευτικό ἀμοραλισμό, ὁ ὁποῖος εἶχε ἑδραιωθεῖ στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων. Τά ἔργα τῶν ἱστορικῶν τῶν χρόνων ἐκείνων βεβαιώνουν περίτρανα τό γεγονός αὐτό, ὅπως αὐτά τοῦ Πλουτάρχου, τοῦ Παυσανία, τοῦ Στράβωνα, τοῦ Πολύβιου κ.ἅ. στά ὁποῖα διαπιστώνεται τέλεια ἐγκατάλειψη καί σέ αὐτά ἀκόμη τά διάσημα «ἱερά», ὅπως τό δελφικό.

Ὁ Χριστιανισμός συνάντησε πρωτοφανῆ θρησκευτική, πνευματική καί γενικότερη κατάπτωση στόν ἀρχαῖο κόσμο. Ἀπατῶνται οἰκτρά ὅσοι φαντάζονται τήν Ἑλλάδα τοῦ 3ου καί 4ου μ. Χ. αἰώνα νά μοιάζει μέ τήν κλασική του 5ου π.Χ. αἰώνα. Γι’ αὐτό ἔγινε ἐνθουσιωδῶς δεκτή ἡ χριστιανική πίστη παρά τούς φοβερούς διωγμούς διακοσίων πενήντα χρόνων. Ὁ κόσμος βρῆκε αὐτό πού ζητοῦσε καί δέ μποροῦσε νά τοῦ δώσει ἡ προχριστιανική ἀρχαιότητα.

Οἱ ὄψιμοι λάτρεις τῆς ἀρχαιοελληνικῆς θρησκείας δέ μποροῦν νά ἀντιληφτοῦν τή φυσική ροή τῆς ἱστορικῆς ἐξέλιξης. Ὅπως δέν ἦταν σέ θέση νά καταλάβει τό «ἴνδαλμά» τους ὁ αὐτοκράτορας Ἰουλιανός τόν 4ο μ.Χ. αἰώνα, ὁ ὁποῖος, ὄντας νωπή ἡ κατάρρευση τῆς ἀρχαίας θρησκείας, πίστευε ὅτι μποροῦσε νά τήν ἀνορθώσει. Ὅμως παρ’ ὅλη τήν τιτάνια ἐπιχείρηση γιά τή νεκρανάστασή της, δέν κατόρθωσε τίποτε. Εἶναι ἀπόλυτα σίγουρο πώς οἱ σύγχρονοι «ἰουλιανοί» σύντομα θά διαπιστώσουν τό ἀκατόρθωτό της νεκρανάστασης τῆς «πατρώας θρησκείας», ὅπως τήν ἀποκαλοῦν καί θά προσγειωθοῦν στήν πραγματικότητα τῆς οὐτοπίας τους. Θά ἀναγκαστοῦν ἀπό τήν ἔκβαση τῆς ἀνεπιτυχοῦς προσπάθειάς τους νά καταλάβουν τή νεοεποχίτικη προέλευση τοῦ διεθνοῦς νεοπαγανιστικοῦ φαινομένου, ὡς χρήσιμο ἐργαλεῖο γιά τήν ἀποχριστιανοποίηση τῆς ἀνθρωπότητας καί τή διάδοση καί ἑδραίωση τοῦ σκοτεινοῦ καί ἐρεβώδους ἀποκρυφισμοῦ, ὁ ὁποῖος λανσάρεται ὡς ἡ θρησκεία τῆς «Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου». Θά κατανοήσουν, ὅπως κατανόησαν μυριάδες ὡς τώρα πολέμιοι τοῦ Χριστοῦ, τήν ἀπόλυτη ἀδυναμία τους νά γκρεμίσουν τήν Ἐκκλησία Του, διότι σύμφωνα μέ τόν ἱερό Χρυσόστομο: «Πόσοι ἐπολέμησαν τήν Ἐκκλησίαν καί οἱ πολεμήσαντες ἀπώλοντο, αὔτη δέ ὑπέρ τόν οὐρανόν ἀναβέβηκε. Τοιοῦτον ἔχει μέγεθος ἡ Ἐκκλησία. Πολεμουμένη νικᾶ, ἐπιβουλεβουμένη περιγίγνεται, ὑβριζομένη λαμπροτέρα καθίσταται. Δέχεται τραύματα καί οὐ καταπίπτει ὑπό τῶν ἑλκῶν, κλυδωνίζεται, ἀλλ’ οὐ καταποντίζεται, χειμάζεται, ἀλλά ναυάγιον οὔχ ὑπομένει. Παλαίει ἀλλ’ οὔχ ἡττᾶται, πυκτεύει ἀλλ’ οὐ νικᾶται»!

Οἱ νεοϊουλιανοί «ἀρχαιολάτρες» θά προστεθοῦν ἔτσι σύντομα στή χωρία τῶν διαχρονικῶν ἐχθρῶν του Χριστοῦ, ὡς μία θλιβερή ἀνάμνηση τῆς ἀνεπιτυχοῦς οὐτοπικῆς τους προσπάθειας νά μιμηθοῦν τό ἀνεδαφικό καί συνάμα τραγικό ἀπολιθωμένο πρότυπό τους, Φλάβιο Ἰουλιανό.

πηγη

Πώς αντιμετωπίζει ο ποιμένας τον εθισμό στο διαδίκτυο

Οι άξονες γύρω από τους οποίους οφείλει να περιστρέφεται η ποιμαντική παρέμβαση του σύγχρονου ποιμένα, προκειμένου να προβεί σε κατά το δυνατόν επιτυχή ποιμαντική αντιμετώπιση του σύγχρονου αυτού προβλήματος θα έπρεπε κατά τη γνώμη μας να λαμβάνουν υπόψη τους κυρίως ότι στόχος της ποιμαίνουσας Εκκλησίας οφείλει να είναι η προσέλκυση των νέων στην ενοριακή ζωή της Εκκλησίας, η ένταξή τους στο ενοριακό έργο και η ενεργής, συνεχής και αδιάπτωτη μέριμνα του ποιμένα για τα προσωπικά, τα πνευματικά αλλά και τα υλικά προβλήματα του καθενός απ’ αυτούς.

Στοιχούμενοι στη διδασκαλία της Γραφής ότι «πίστις χωρίς έργα νεκρά εστι»[1], οι ποιμένες είναι ανάγκη να συμπληρώνουν το διδακτικό, διαφωτιστικό, καθοδηγητικό και εν γένει ποιμαντικό τους έργο προς τους νέους με το θετικό και απόλυτα έμπρακτο ενδιαφέρον τους για την καθημερινότητα, τους προβληματισμούς και τις προσωπικές ανησυχίες και αγωνίες τους. Πρέπει να διαμορφώσουν ένα ασφαλές περιβάλλον για τους νέους, το οποίο θα αφουγκράζεται τις αγωνίες και τους προβληματισμούς τους και θα συμμερίζεται η τουλάχιστον θα ακούει με σεβασμό τα οράματα και τα όνειρά τους για το κόσμο στον οποίο ζούνε.

Μ’ αυτόν τον τρόπο οι νέοι θα προσκληθούν να επαναβιώσουν την Εκκλησία ως αγαπητική κοινότητα και δημιουργικό πνευματικό εργαστήρι, που στοχεύει να καταθέσει μία άλλη πρόταση ζωής εντός του σύγχρονου κόσμου. Θα αισθανθούν την ενορία τους ως έναν δικό τους χώρο, που λειτουργεί ως συνεκτική και συσπειρωτική δύναμη των μελών του, σε αντίθεση με την αποξένωση του ευρύτερου κοινωνικού περιβάλλοντος. Θα γίνουν αποδέκτες της δυνατότητας που τους παρέχεται εντός της ενοριακής ζωής να εκφράσουν ελεύθερα και ισότιμα την άποψή τους, χωρίς προαπαιτούμενα και αποκλεισμούς.

Όπως οι κατά σάρκα γονείς ανατρέφουν τα παιδιά τους με πνεύμα αγάπης, την οποία οφείλουν να εκφράζουν με κάθε τρόπο προκειμένου να μεταβιβάζουν σ’ αυτά την αίσθηση της ασφάλειας του περιβάλλοντος στο οποίο ζούνε και ανήκουν[2], έτσι και ο πνευματικός πατέρας οφείλει να εκφράζει, με τις πράξεις και τα λόγια του, την αγάπη και το αμέριστο ενδιαφέρον του για όλα ανεξαιρέτως τα πνευματικά του παιδιά. Όταν ο ποιμένας δείχνει με την ποιμαντική του πρακτική πως τα πνευματικά του τέκνα βρίσκονται συνεχώς στο κέντρο της προσοχής και ποιμαντικής διακονίας του, καθιστά αδιάκοπη την παρουσία του στο ποίμνιό του και δεν επιτρέπει στα τέκνα του να αισθανθούν παραμελημένα η να αναζητήσουν αλλού την κάλυψη αυτού του συναισθηματικού τους κενού.

Ας μη ξεχνάμε πως το συναίσθημα διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στη ψυχική ζωή του εφήβου και εκφράζεται ποικιλοτρόπως [3]: Πρώτα, πρώτα με τη διάθεσή του να απομονωθεί από το προσκήνιο της κοινωνικής ζωής αλλά και την ταυτόχρονη επιθυμία του να επικοινωνήσει με τους συνομήλικούς του, οι οποίοι βρίσκονται στην ίδια ψυχική αστάθεια, αλλά διακατέχονται και από την ίδια αγωνία ταυτοποίησης. Έπειτα με την ανάγκη του να προσελκύσει το ενδιαφέρον των άλλων, προς υπέρβαση του συναισθήματος κατάθλιψης και μειονεξίας που αισθάνεται.

Ακόμα, με την επιθυμία διεύρυνσης της κοινωνικότητάς του στον ευρύτερο κοινωνικό χώρο και την τάση του να αποχωριστεί το γονεϊκό πρότυπο και  ν’ ασκήσει αυστηρή κριτική στους γονείς του, την αυθεντία των οποίων αμφισβητεί έντονα. Διέρχεται μία ηλικία που χαρακτηρίζεται για την κορύφωση των υπαρξιακών προβληματισμών του, τον παρορμητισμό του και την εξιδανίκευση των διαπροσωπικών σχέσεών του. Πρόκειται τελικά για μία σύνθετη και επώδυνη διεργασία, κατά την οποία ο νέος στρέφεται προς τα ενδότερα του εαυτού του και προβαίνει σε ανακατάταξη των σχέσεών του. Ως επαναστάτης θέλει ν’ αλλάξει τον κόσμο και να τον θεμελιώσει επί τη βάσει των εξιδανικευμένων οραμάτων η ιδεών του. Θέλει να φωνάξει αλλά αισθάνεται απομονωμένος και εγκλωβισμένος στις παραδοσιακές νόρμες του σύγχρονου κόσμου.

Αν οι νέοι εθίζονται στη χρήση του διαδικτύου, ίσως αυτό να συμβαίνει διότι επιχειρούν να ικανοποιήσουν τις ποικίλες αναζητήσεις τους, οι οποίες διαψεύδονται από την κατάπτωση των διαχρονικών αξιών που διέπουν τη λειτουργία του σύγχρονου κόσμου. Ίσως η αέναη περιπλάνησή τους στο κόσμο του διαδικτύου να πηγάζει από την απογοήτευση που εισπράττουν από τον πραγματικό κόσμο, ο οποίος δεν ανταποκρίνεται στις υψηλές τους προσδοκίες. Ίσως η επιθετική συμπεριφορά τους στο διαδίκτυο, όπως εκφράζεται με όλους τους τρόπους που επιδείξαμε παραπάνω, να αποτελεί απότοκο της προσπάθειας αντιρρόπησης εκ μέρους τους του βιώματος της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας, με το οποίο τους τροφοδοτεί η σύγχρονη κοινωνία. Δεν αποκλείεται η προσπάθειά τους να οικοδομήσουν μία άλλου είδους κοινωνικότητα να οφείλεται στη κρίση που διέρχεται σήμερα ο θεσμός της οικογένειας η τη διάβρωση του θεσμού της φιλίας, τον οποίο οι έφηβοι εξιδανικεύουν.

Ως μυσταγωγός των λογικών προβάτων του Χριστού, ο ποιμένας έχει την ποιμαντική ευθύνη να μυήσει τους νέους στην ενοριακή ζωή της εκκλησιαστικής κοινότητας, εντός της οποίας όλα τα παραπάνω γνωρίσματα του κοινωνικού βίου βρίσκουν η οφείλουν να βρίσκουν την πραγματική και αυθεντική τους έκφραση. Όταν η παραπάνω ποιμαντική προσπάθεια στεφθεί με επιτυχία, τότε εύλογα, συνειδητά η ασυνείδητα, η απρόσωπη κοινωνικότητα του διαδικτύου θα αντιπαρατεθεί στην συνείδηση των νέων με το κοινοτικό πνεύμα, που διέπει τη ζωή της εκκλησιαστικής κοινότητας. Όταν ο έφηβος, ο οποίος πιστεύει σε διαχρονικές και αναλλοίωτες αξίες διαπιστώσει πως η ενορία του αποτελεί μία ανοιχτή αγκαλιά, στην οποία υπάρχει χώρος και για τον ίδιο, είναι πιθανό να ευαισθητοποιηθεί.

Όταν αντιληφθεί πως η αλληλεγγύη, η αλληλοϋποστήριξη, το ανιδιοτελές ενδιαφέρον, η αυτοπροσφορά, η έμπρακτη υπέρβαση της ατομικότητας, η η συμπόρεση αποτελούν τις συνεκτικές δυνάμεις λειτουργίας αυτού του σώματος δεν αποκλείεται να ανταποκριθεί θετικά σ’ αυτήν την πρόσκληση. Όταν βιώσει τη διαφορετικότητα του κάθε μέλους της Εκκλησίας ως πηγή έμπνευσης και εμπλουτισμού της ζωής αυτού του σώματος, ίσως αισθανθεί και ο ίδιος ζωντανό μέλος του. Όταν αντιληφθεί πως η αμαρτία του κάθε μέλους, δεν αποτελεί λόγο οριστικής και αμετάκλητης αποβολής του από το σώμα του Χριστού, αλλά αφετηρία πνευματικού αγώνα και πρόοδου, ενδεχομένως να καταθέσει και ο ίδιος αβίαστα τις προσωπικές του ανησυχίες και τα υπαρξιακά του αδιέξοδα.

Η λειτουργία της ενορίας ως ζώσας κοινότητας και ζωντανού κυττάρου [4], εντός της οποίας θα ενσωματωθεί, θα του επιτρέψει να βρει απαντήσεις στα αγωνιώδη ερωτήματά του, να αποκαταστήσει τη κλονισμένη κοινωνικότητά του και να ενεργοποιήσει τις δημιουργικές του δυνάμεις, τις οποίες θα ανακαλύψει. Στους κόλπους της Εκκλησίας θα του δοθεί η δυνατότητα να αναπτύξει αυθεντικές πρωτογενείς σχέσεις με το κοινωνικό του περιβάλλον και να βιώσει έμπρακτα ο, τι συνεπάγεται η επικοινωνία με τον πατέρα, τον φίλο η τον αδελφό.

Ίσως τότε απομυθοποιήσει, συνειδητά η ασυνείδητα, τη σημασία της καταχρηστικής συμμετοχής του σε διαδικτυακές κοινότητες προς επίτευξη των παραπάνω στόχων και παράλληλα ανακαλύψει τη χρηστική σημασία του διαδικτύου. Απαραίτητη βέβαια προϋπόθεση για να συμβούν όλα τα παραπάνω καθίσταται αυτονόητο πως αποτελεί η αναβίωση του κοινοτικού πνεύματος της ενορίας. Στην περίπτωση κατά την οποία ο έφηβος διαπιστώσει πως η λειτουργία της ενορίας συνίσταται απλώς και μόνο στην ικανοποίηση του θρησκευτικού συναισθήματος των ανθρώπων και στην τήρηση ενός πιθανότατα δυσνόητου γι’ αυτούς λειτουργικού τυπικού, δεν αποκλείεται να εκφράσει έντονες επιφυλάξεις και αρνητισμό για τη συμμετοχή του σε μία τέτοιου είδους ενοριακή ζωή.

[1] Ιακ. 2, 17.

[2] Τα παιδιά αισθάνονται την ανάγκη να προβάλλονται με αγάπη από τους γονείς τους προκειμένου να βιώνουν την ασφάλεια και την προστασία του περιβάλλοντός τους. Η ικανοποίηση αυτής της ανάγκης τα καθιστά ικανά να διαμορφώσουν ένα εσωτερικό μοντέλο τόσο για τον ίδιο τους τον εαυτό, που προάγει τα συναισθήματα της αυτάρκειας, της αυτοαξίας και της αυτοπεποίθησης, όσο και για τους άλλους, που αναδεικνύονται ως άξιοι εμπιστοσύνης και φίλα προσκείμενοι προς αυτά. Βλ. σχ. Μπαλογιάννης Σ., όπ. παρ. σ. 11 και Hannush J. M., Becoming Good Parents: an Εxistential Journey,  New York 2002, σ. 137.

[3] Μπαλογιάννης Σ., Ψυχιατρική και Ποιμαντική Ψυχιατρική, Θεσσαλονίκη 1986, σσ. 73 – 90.

[4] π. Μεταλληνός Γ., Ενορία:  ο Χριστός εν τω μέσω ημών, Αθήνα 2006, σ. 51.

πηγή

Ὁ γραφειοκράτης καὶ ὁ μεγαλομάρτυς

Στό ἔργο τοῦ Τολστόι «Ὁ θάνατος τοῦ Ἰβάν Ἰλίτς», ὁ πρωταγωνιστής εἶναι ἕνας μεσήλικος, ἐγωκεντρικός καί ἀλαζόνας γραφειοκράτης, ὁ ὁποῖος προσβάλλεται ἀπό θανητοφόρο ἀσθένεια. Καθώς πλησιάζει ὁ θάνατος, ὁ Ἰβάν Ἰλίτς συνειδητοποιεῖ, πώς σέ ὅλη του τήν ζωή προσπαθοῦσε νά προστατευθῆ ἀπό τήν ἰδέα τοῦ θανάτου, μέ «ἀσπίδα» τήν προσκόλλησή του στό χρῆμα, στήν ἐμφάνιση καί στήν δόξα.

Τότε κάνει μιά ἐντυπωσιακή συνομιλία μέ τόν βαθύτερο ἑαυτό του καί, ΣΑΝ ΝΑ ΞΥΠΝΑΕΙ, συνειδητοποιεῖ ὅτι «πεθαίνει τόσο ἄσχημα, ἐπειδή ἔζησε τόσο ἄσχημα!» Ὁλόκληρη ἡ ζωή του ἦταν λάθος. Προφυλάσσοντας τόν ἑαυτό του ἀπό τόν θάνατο, τελικά τόν προφύλαξε ... κι ἀπ’ τήν ζωή! Συγκρίνει τήν ζωή του μέ κάτι, πού εἶχε νιώσει πολλές φορές σέ τραῖνο, ὅπου νόμιζε ὅτι προχωροῦσε πρός τά ἐμπρός, ἐνῶ στήν πραγματικότητα κυλοῦσε πρός τά πίσω!...
 

* * *
 

 

Στίς 23 Ἀπριλίου γιορτάζουμε τήν μνήμη τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου. Ἐπιχειρώντας μιά σύγκριση τοῦ ἁγίου Γεωργίου μέ τόν γραφειοκράτη ἥρωα τοῦ Τολστόι, διακρίνουμε μερικές οὐσιαστικές διαφορές. Ὁ ἅγιος Γεώργιος:

«Πέθανε ὄμορφα, ἐπειδή ἔζησε ὄμορφα»! ΚΑΙ ὁ μαρτυρικός του θάνατος εἶχε τήν ὀμορφιά τῆς θυσίας γιά τόν Χριστό, ΚΑΙ ἡ ζωή του ἀκτινοβολοῦσε τήν ὀμορφιά τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ! Ἕνα τροπάριό του τό λέει ξεκάθαρα: «Μακαρίας ζωῆς ἐπιλαβόμενος τῆς ἐν Χριστῷ κρυπτομένης, ἠγώνισαι ὑπέρ αὐτῆς μέχρις αἵματος»!

Ἐνῶ μποροῦσε νά «προφυλάξει τόν ἑαυτό του ἀπό τόν θάνατο» μέ τήν ἄρνηση τῆς πίστης του, ἐν τούτοις προτίμησε νά πεθάνει γιά τόν Χριστό, μέ τήν σίγουρη ἐλπίδα τῆς ἀπόλαυσης τῆς ἀληθινῆς καί αἰώνιας ζωῆς.

Ξέροντας ὅτι ἡ δόξα καί ὁ πλοῦτος εἶναι ψεύτικη «ἀσπίδα προστασίας ἀπό τόν θάνατο», διάλεξε ὡς δικό του ἀσφαλῆ θώρακα τόν Τίμιο Σταυρό. «Τόν Σταυρόν τόν ἄχραντον ἐν σοί τεθωράκισαι», ψάλλει ἡ Ἐκκλησία. Καί «τόν ἐπίγειον πλοῦτον διανέμων τοῖς πᾶσι, ἐκληρώσω πλοῦτον τόν οὐράνιον...».

Ἡ ζωή τοῦ ἁγίου Γεωργίου προχωροῦσε ἀληθινά πρός τά μπροστά, ἀντί νά «κυλάει πρός τά πίσω» (σάν τό τραῖνο τοῦ Ἰβάν Ἰλίτς), διότι ὁ ἅγιος Γεώργιος ὅρμησε ΣΤΑΘΕΡΑ καί χωρίς «πισωγυρίσματα» πρός τό μαρτύριο: «Ρωμαλέως καί καρτερικῶς ὥρμησας αὐτόκλητος πρός τούς ἀγῶνας» λέει ἕνα ἄλλο τροπάριο.

* * *

Μακάριος, ὁ ἄνθρωπος πού φροντίζει νά καθρεφτίζει τήν ζωή του μέσα στήν ὁλοφώτεινη ζωή τῶν ἁγίων!

Πιό μακάριος, ἐκεῖνος πού καταλαβαίνει ὅτι τό φρόνημα τῶν ἁγίων ἀπέχει ἀπό τό φρόνημα «τοῦ κόσμου», ὅσο ὁ οὐρανός ἀπό τήν γῆ!

Καί τρισμακάριος, ἐκεῖνος πού ἀγωνίζεται νά μιμηθῆ τόν ζῆλο καί τήν φλογερή πρός τόν Χριστό ἀγάπη τῶν ἀληθινῶν «φίλων τοῦ Χριστοῦ».

Γεώργιος Αἰνιάν Λόγος στὴν Κηδεία τοῦ Γ. Καραϊσκάκη

Ἡ κηδεία τοῦ Καραϊσκάκη

Ὁ Καραϊσκάκης ἐκηδεύθη τὴν ἑπομένην τοῦ θανάτου του ἐν Σαλαμῖνι, κατὰ ρητὴν παραγγελίαν του. Ἡ κηδεία του ὑπῆρξε πάνδημος, ἐτελέθη δὲ ἐν βαθυτάτῃ συγκινήσει. Λόγον ἐπικήδειον ἐξεφώνησεν ὁ Γεώργιος Αἰνιάν, ἀδελφὸς τοῦ Δ. Αἰνιᾶνος, γραμματέως καὶ βιογράφου τοῦ Καραϊσκάκη. Ὁ λόγος οὗτος εὑρίσκεται ἐν τῷ ἀρχείῳ τῶν χειρογράφων τῆς Ἐθνικῆς Βιβλιοθήκης ὅθεν καὶ παρελάβομεν αὐτόν.

«Φωνὴ ἐν Ραμὰ ἠκούσθη, θρῆνος καὶ κλαυθμὸς καὶ ὀδυρμὸς πολύς, Ραχὴλ κλαίουσα τὰ τέκνα αὐτῆς καὶ οὐκ ἤθελε παραμυθεῖναι».

Ἕλληνες!

Τί εἶναι αὐτὴ ἡ σκυθρωπότης ὅπου εἶναι ἐζωγραφισμένη εἰς τὰ πρόσωπά σας; τί σημαίνουν αὐτοὶ οἱ διακεκομμένοι ἦχοι τῆς βαρυφθόγγου καμπάνας καὶ αὐταὶ αἱ μελαναὶ καὶ πένθιμοι στολαὶ εἰς τοὺς δρόμους; τί τρέχουν τεθορυβημένοι ἄνδρες, γυναῖκες καὶ μικρὰ παιδιά; Ὁ Καραϊσκάκης ἀπέθανε. Τοῦτο ἦταν ἡ θλίψις τῶν ἀνδρῶν, τοῦτο ὁ ὀδυρμὸς τῶν γυναικῶν, τοῦτο ὁ στεναγμὸς τῶν μικρῶν παιδίων, τοῦτο τὸ κοινὸν πένθος τῶν Ἑλλήνων.

Δίκαιον ἔχει ὁ λαὸς νὰ κάμῃ νὰ ἀντηχῇ εἰς τὴν πόλιν τῆς Σαλαμῖνος θρῆνος καὶ κλαυθμὸς καὶ ὀδυρμὸς πολύς• δίκαιον εἶναι νὰ κλαίῃ ἡ Ἑλλὰς ὡς ἄλλη Ραχὴλ τὸ τέκνον της, τὸν γνήσιον υἱόν της, ἐπειδή, δὲν ἔχει πολλοὺς τούτους κάρρονας.

Ὁ ἀξιοθαύμαστος οὗτος ἀνὴρ—ἀποσιωπῶμεν τὰς πρὸ τῆς ἐνάρξεως τοῦ ἱεροῦ ἡμῶν ἀγῶνος ἐπισήμους ἀνδραγαθίας του—, μόλις εἶδεν ἠνεωγμένον τῆς ἑλληνικῆς ἐλευθερίας τὸ στάδιον, καὶ ἰδοὺ παρουσιάζεται ὡς ἀπτόητος καὶ ἀκαταγώνιστος ἀθλητὴς διὰ νὰ ἐπιθέσῃ νέας δάφνας εἰς τὴν ἔνδοξον κεφαλήν του• μαρτυροῦσι τὰ στρατεύματα τῆς Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας, οἱ συναγωνισταί του, μαρτυροῦσιν αἱ πεδιάδες, ραντιζόμεναι ἀπὸ τὸ αἷμα του, τῆς Ἀμφιλοχίας, μαρτυρεῖ τὸ σῶμα του σκεπασμένον ἀπὸ ἐνδόξους πληγὰς τὴν ὑπερθαύμαστον ἀνδρείαν του.

Ἀλλὰ τί εἶναι αὐτά, καὶ ὅσα πέρυσιν ἠγωνίσατο ἔξωθεν τῆς κλεινῆς πόλεως τοῦ Μεσολογγίου πετῶν ὡς ταχύπτερος ἀετὸς πότε εἰς τὴν Αἰτωλίαν καὶ πότε εἰς τὴν Ἀκαρνανίαν, συγκρινόμενα μὲ ὅσα ἡ ἀνήκουστος εὐτολμία του, ἡ ἀκροτάτη ἐμπειρία καὶ ἡ ἀκούραστος φιλοπονία του κατόρθωσαν τοῦτο τὸ ἔτος εἰς ὅλην τὴν Στερεὰν Ἑλλάδα καὶ εἰς τὰ πέριξ τῶν Ἀθηνῶν;

Ἔπεσε τὸ Μεσολόγγι, καὶ μετὰ τὴν ὀδυνηρὰν αὐτὴν πτῶσιν ἔπεσεν ὅλη ἡ Στερεὰ Ἑλλάς, καὶ ὁ ἐχθρὸς παρερχόμενος κατήντησεν τελευταῖον εἰς τὸ ἱερὸν ἔδαφος τῆς κλεινῆς καὶ ἐνδόξου πόλεως τῶν Ἀθηνῶν• ὅλα τὰ στρατεύματα γυμνωμένα καὶ ἀπὸ ἐσχάτην ἀπορίαν ταλαιπωρούμενα ἐστέναζον εἰς τὰς ὁδοὺς τοῦ Ναυπλίου, καὶ δὲν εἶχον ἄλλην ἐλπίδα, εἰμὴ τὸν θάνατον.

Γενναῖοι ἥρωες, ὅσοι τὸν ἠκολουθήσατε εἰς τὴν πρώτην ἀπὸ Ναυπλίου ἐκστρατείαν του• με σᾶς κατέβαλε τὰ πρῶτα θεμέλια τῆς συστάσεως τοῦ μεγαλοπρεποῦς τούτου στρατοπέδου, τὸ ὁποῖον ἐπαπειλεῖ σήμερον τὸν βάρβαρον ἐχθρόν μας, καὶ ὑπόσχεται βεβαίως τὴν σωτηρίαν τῆς Ἀκροπόλεως.

Ἄνδρες ἄξιοι τοῦ κλέους τῆς Ἑλλάδος καὶ τῶν ἐλπίδων τῆς πατρίδος, ὑπεσχέθησαν νὰ διατηρήσωσιν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τὸ ἱερὸν κειμήλιον τῆς πατρίδος, τὴν σεβαστὴν Ἀκρόπολιν, καὶ ὁ μεγαλοπράγμων ἀρχηγὸς πετᾶ ὡς ταχύπτερος ἀετὸς εἰς τὴν Στερεὰν Ἑλλάδα συντρίβει φάλαγγας τρομερὰς βαρβάρων, διασπείρει πανταχοῦ τὴν φρίκην καὶ τὸν τρόμον, ἐγείρει πύργους ἀπὸ κρανία, ἐλευθερώνει τὴν Στερεὰν Ἑλλάδα καὶ τὴν καθιστᾶ τρομεράν εἰς τοὺς ἐχθροὺς καὶ τέλος ἐπιστρέφει νὰ ἐπισφραγίσῃ τὴν δόξαν μὲ τὸν ἀμάραντον στέφανον τῆς ἀπολυτρώσεως τῆς περιφανοῦς Ἀκροπόλεως τῶν Ἀθηνῶν.

Ἀλλ' ἐν μέσῳ τῶν λαμπρῶν ἀγώνων, ἐν ὧ κατεδαπάνα νύκτα καὶ ἡμέραν εἰς διάταξιν πάντων τῶν συντελούντων εἰς τὸν πόλεμον ἔδιδε πρῶτος τῆς ἀνδρείας καὶ εὐτολμίας τὸ παράδειγμα, καταφρονῶν τὸν θάνατον, καὶ πηδῶν ἐπάνω εἰς τὰ χαρακώματα τῶν ἐχθρῶν εἶπεν: ἂς σταθῶ μίαν στιγμήν, καὶ ἂς ἀφήσω νὰ τρέξουν ποταμηδὸν τὰ δάκρυα τῶν Ἑλλήνων.

Ἀθάνατε Καραϊσκάκη! Σὺ μεταβαίνεις ἐνδόξως εἰς μίαν ἂλλην εὐδαιμονεστέραν ζωὴν διὰ νὰ στεφανωθῆς δι' ὅσα ἀθῶα πλάσματα διέσωσες ἀπὸ τὰς χεῖρας τοῦ ἐχθροῦ• αἱ ψυχαὶ τῶν ἀποθανόντων Ἑλλήλων θέλει σὲ ὑποδεχθοῦν εἰς τὴν πόλιν τῆς Ἐδὲμ μὲ λαμπροτέραν ὑποδοχὴν ἀπὸ ὅ,τι σήμερον κάμουσι εἰς τὴν Σαλαμῖνα οἱ ζῶντες Ἕλληνες. Μεγάλοι ἄνδρες, περίφημοι εἰς τὰ σοφὰ ἔθνη τῆς Εὐρώπης, μάρτυρες αὐτόπται τῶν ἡρωικῶν ἀκαμάτων ἀγώνων σου θέλει πληροφορήσουν τὸν κόσμον ὅλον, ὅτι ἐχύθη ἐνδόξως τὸ αἷμα σου ἐπάνω εἰς ἐκεῖνο τὸ ἱερὸν ἔδαφος, τὸ ὁποῖον ἐβάφη ἐξ ἀμνημονεύτων χρόνων μὲ τόσων ἡρώων αἵματα.

Ἀλλ' ἡμεῖς πῶς νὰ παρηγορήσωμεν τὴν στέρησίν σου ; πῶς νὰ λησμονήσωμεν τὴν ἀνδρείαν σου, τὴν δραστηριότητά σου ; τὴν ἀοκνίαν σου, καὶ τὴν ἄκραν σου φιλοτιμίαν εἰς τοῦ φρουρίου τὴν ἀπολύτρωσιν; Λυπηρὰ στέρησις, ὀδυνηρὸς χωρισμὸς.

Μ'ὅλον τοῦτο δὲν ἀπελπιζόμεθα Ἕλληνες, δὲν πρέπει νὰ ἀποδειλιάσωμεν. Καὶ ἡ ψυχὴ τοῦ ἀθανάτου τούτου ἥρωος, ὅταν μάθῃ εἰς τὸν ἄλλον κόσμον, ὅτι δὲν ἠθελήσαμεν νὰ τὸν μιμηθῶμεν εἰς τὴν καρτερίαν καὶ γενναιότητα, θέλει λυπηθῆ, θέλει μᾶς ὀνειδίσει πικρῶς, ἐὰν δὲν σταθῶμεν ἱκανοὶ νὰ ἐκτελέσωμεν ἐκεῖνο τὸ μέγα ἐπιχείρημα ποὺ ἐπιχειρίσθηκε.

Ἔχομεν μεγάλους ἄνδρας ὅπου μᾶς ὁδηγοῦν εἰς τὰς κινήσεις, μᾶς συμβουλεύουν εἰς τὰ ἐπιχειρήματα, καὶ πρόθυμοι συναγωνισταὶ εἰς τὸν ἔνδοξόν μας ἀγῶνα, θέλει ἐπιμένουν μετὰ γενναιότητος ἄκρας ὅπως ἰδῶσι τὴν τελείαν καταστροφὴν τῶν βαρβάρων τυράννων μας, καὶ ἡμεῖς ἐν τοσοῦτῳ εὐγνώμονες εἰς τοὺς γενναίους ὑπὲρ πατρίδος ἀγωνιζόμένους, καθὼς καθιερώσαμεν καὶ ἄλλοτε τὴν μνήμην τοσούτων ἀγωνιστῶν τῆς ἐλευθερίας, ἃς ἐπισφραγίσωμεν καὶ τοῦ ἐνδόξως ἤδη ἀποθανόντος ἥρωος τὸ ἐπιτάφιον μὲ τὴν ἐκ βάθους καρδίας εὐχήν:
Αἰωνία σου ἡ μνήμη ἀξιοσέβαστε Ἀρχηγέ!Γεώργιος Αἰνιάν

Λόγος στὴν Κηδεία τοῦ Γ. Καραϊσκάκη

Ἀπό: Ἑκατονταετηρὶς τοῦ στρατάρχου Γεωργίου Καραΐσκάκη 1827-1927, Κωνστ. Ράδου (ἐπιμ.), Ἐκδ. Γρυπαετός, Ἀθῆναι 1927.

Σπυρίδων Τρικούπης Λόγος ἐπικήδειος εἰς τὸν Καραϊσκάκην (Ἐξεφωνήθη ἀντίπερα τοῦ Πόρου τὴν 24 Ἀπριλίου 1827)

                                                              (Ἐξεφωνήθη ἀντίπερα τοῦ Πόρου τὴν 24 Ἀπριλίου 1827)                                                                                 «Ὄρη τὰ ἐν Γελβουὲ μὴ καταβάτω δρόσος καὶ μὴ ὑετὸς ἐφ’ ὑμᾶς καὶ ἀγροὶ ἀπαρχῶν» (Βασ. Δευτ. Κέφ. Α').

ΑΥΤΑ ὀδυρόμενος ἔλεγεν ὁ Δαυΐδ, ὅταν ἦλθεν εἰς αὐτόν, καθήμενον εἰς Σικελάγ, μετὰ τὴν φθορὰν τῶν Ἀμαληκιτῶν, ἄνθρωπος Ἀμαληκίτης ἀπὸ τὸ στρατόπεδον τοῦ Σαούλ, ὅλος καταξεσχισμένος καὶ χῶμα ἔχων εἰς τὴν κεφαλήν του, καὶ ἀνάγγειλε τὸν θάνατον τοῦ Σαοὺλ καὶ τοῦ Ἰωνάθαν.

Δροσιά, λέγω καὶ ἐγώ, δροσιὰ καὶ βροχὴ νὰ μὴ πέσουν πλέον παρὰ τὸ Φάληρον, καὶ ἀπαρχὰς νὰ μὴ δώση ἡ γῆ ἐκείνη. Εἰς τὴν γῆν ἐκείνην ἔπεσεν ὁ δυνατός, ὁ κοῦφος ὑπὲρ ἀετοὺς καὶ ὑπερ λέοντας κραταιός, ὁ δυνατός, τοῦ ὁποίου ἡ ρομφαία δὲν ἐστρέφετο εἰς τὴν θήκην της πρὶν βαφῆ μὲ τὸ αἶμα τῶν πληγωμένων, ἢ πρὶν ἀλειφθῆ μὲ τῶν δυνατῶν τὰ παχέα σπλάγχνα.

Κλαύσατε, θυγατέρες τῆς Ρούμελης, τὸν θάνατον τοῦ Καραϊσκάκη• κλαύσατε, θυγατέρες τῆς Ρούμελης, τὸν θάνατον ἐκείνου, ὁ ὁποῖος καταταχθεὶς ἐπὶ κεφαλῆς τῶν ἀδελφῶν σας, ἐλάμπρυνε τὸ αὐχμηρὸν πρόσωπόν σας, σᾶς ἔβγαλε τὰ πένθιμα φορέματα, σᾶς ἔνδυσε λαμπρὰ καὶ ἔτρεχεν ἀκάματος τὴν τωρινὴν ἄνοιξιν εἰς τὰς κορυφὰς τοῦ Ὑμηττοῦ διὰ νὰ κόψῃ εὔοσμα ἄνθη καὶ νὰ στεφανώσῃ τὰς παρθενικὰς κεφαλάς σας. Ἀλλὰ τί προσκαλῶ μόνον τὰς θυγατέρας τῆς Ρούμελης εἰς κλαθμούς; πῶς νὰ μὴ κλαύσωμεν ὅλοι; πῶς νὰ παρηγορηθῶμεν διὰ τὸν θάνατον τοιούτου ἀνδρὸς;

Μεταφέρω τὸν νοῦν μου εἰς τὴν πρὸ ἑνὸς χρόνου ἀξιοθρήνητον καὶ τρομερὰν τῆς πατρίδος κατάστασιν τὸ νέφος βλέπω τοῦ δουλικοῦ σκότους ξαπλωμένον ἀπὸ τὰς ἄλλοτε λαμπρὰς καὶ τότε ζοφωμένας κορυφὰς τοῦ Μακρυνόρους, καὶ ἀπὸ τὰ παράλια τῆς Ἀκαρνανίας ἕως τὰ πέριξ τῆς Ἀττικῆς. Τὸ νέφος τοῦτο ἐσκέπαζεν ὡς μαῦρος μανδύας τὸ νεκρικὸν κρεββάτι τῆς Ρούμελης• μακρὺ καὶ βαθὺ σκότος ἐσύρετο κατόπι τοῦ νεκρικοῦ αὐτοῦ μανδύου καταπυκνωμένον, καὶ ἐφοβέριζε νὰ πέσῃ ὅλον καὶ εἰς τὸ πρόσωπον τῆς Πελοποννήσου, τὴν ὁποίαν καὶ αὐτὴν εἶχεν ἀποσβολωμένην ἡ Αἰγυπτιακὴ ὁμίχλη.

Πάντη ἐναντίαν τῆς νεκρικῆς ἐκείνης σκηνῆς ἔχω σκηνὴν σήμερον πρὸ ὀφθαλμῶν μου. Φῶς ἐλευθερίας, φῶς δόξης βλέπω σήμερον χυμένον ἀπὸ τὰς κορυφὰς τοῦ Μακρυνόρους καὶ τὰ παράλια τῆς Ἀκαρνανίας ἕως τὰ πέριξ τῆς Ἀττικῆς. Τὸ φῶς τοῦτο τῆς ἐλευθερίας καὶ δόξης ἐνυπῆρχεν εἰς τὰς ψυχὰς τῶν Ρουμελιωτῶν, ἀλλὰ δὲν ἐχύθη εἰς τὴν σκοτισμένην ἐκείνην γῆν παρὰ διὰ τῆς ἰσχυρᾶς δεξιᾶς τοῦ Καραϊσκάκη. Αὐτός, διασκορπισμένα τὰ παλληκάρια τῆς Ρούμελης τῇδε κακεῖσε, ἐκδίκησιν πνέοντα καὶ αἷμα ἐχθρικὸν διψῶντα, διότι μολυσμὸς δουλείας δὲν ἐξαλείφεται παρὰ μὲ αἷμα, τὰ ἐσύναξε καὶ τὰ ὡδήγησε πάλιν εἰς τὸ στάδιον τῆς πολεμικῆς καρτερίας γινόμενος ὁ ἴδιος αὐτὸς τὸ παράδειγμα εἰς δεκάμηνον διάστημα τῆς πολεμικῆς αὐτῆς καρτερίας. Παντοδαπὰς ἐλλείψεις ἔπασχε τὸ ὑπὸ τὴν ὁδηγίαν του στρατόπεδον τῆς Ἑλλάδος, ἀλλὰ ποτὲ εἰς διάλυσίν του δὲν τὰς ἐπρότεινε, ποτὲ δὲν ἐγόγγυσε διὰ τὰς πολυειδεῖς του κακουχίας καὶ ταλαιπωρίας, ποτὲ δὲν ἐνέδοσεν εἰς ὅσους πειρασμοὺς διὰ τὴν θέσιν εἰς τὴν ὁποίαν εὑρίσκετο ὑπέπεσε• σεμνυνόμενος δικαίως εἰς τὸ ὑψηλὸν ἀξίωμα τῆς ἀρχηγίας, μὲ τὸ ὁποῖον ἡ Κυβέρνησίς του τὸν ἐτίμησε, ποτὲ δὲν ἐνόμισεν ὅτι αὐτὸ μόνον ἠμποροῦσε νὰ τὸν λαμπρύνη• ἤξευρεν ὅτι τὰ ἔργα μόνα εἶναι ἡ λαμπρότης• ὅθεν ἄξιος τοῦ ὑψηλοῦ αὐτοῦ ἀξιώματος ἐφαίνετο διὰ τῶν ἔργων του• ἄτρομος πάντοτε εἰς τοὺς πολέμους ἀτρομώτερος πολὺ ἐφάνη καθ' ὅ διάστημα ἦτον ἀρχηγὸς τῶν κατὰ τὴν στερεὰν Ἑλλάδα στρατευμάτων• τότε εἶχε ψωμὶ καὶ αὐτὸς ὅταν εἶχον καὶ οἱ ἀγαπητοί του Ἕλληνες• ἡ κλίνη του ἦτον κλίνη ἁπλοῦ στρατιώτου• πρωταγωνιστὴς ἐπαρουσιάζετο, καὶ τὴν τιμὴν τοῦ ἀγῶνος ὅλην τὴν ἀπέδιδεν εἰς ἄλλους, ἐνθουσιασμένος διὰ τὴν παλληκαριὰν ὡς παλληκάρι καὶ ὁ ἴδιος, τὴν ἐτιμοῦσεν ὅπου τὴν ἔβλεπεν καὶ τὴν ἀντάμειβε πλουσιοπάροχα• τοὺς γνωστοὺς διὰ τὴν ἀνδρείαν τους ἔκραζε κατ' ὄνομα ὅταν ἐξεσπάθωνεν ἐν καιρῷ μάχης διὰ νὰ τὸν ἀκολουθήσουν ἔβγανε τὰ πιστόλια του ἀπὸ τὴν μέσην του καὶ μὲ αὐτὰ εἰς ἀνταμοιβὴν παλληκαριᾶς ἐστόλιζε τοῦ παλληκαριοῦ τὴν μέσην ἔλυε τὴν ζώνην του καὶ ἔδιδεν εἰς τὰς ἀνάγκας του πολέμου καὶ τὸ ὕστερον νόμισμά του. Ἰδού, Ἕλληνες, ὅσα χαρακτηρίζουν τὸν ἄξιον ὁδηγὸν στρατευμάτων, ἰδοὺ ὅσα λαμπρύνουν τὸ ὑψηλὸν ἀξίωμα τῆς ἀρχηγίας, ἰδοὺ ὅσα ἀπαθανατίζουν τὸν πολεμικὸν καὶ ἀποκατασταίνουν τὸν στρατηγὸν ποθητὸν εἰς τὸν στρατιώτην, σεβαστὸν εἰς ὅλον τὸ ἔθνος του, καὶ φημισμένον εἰς ὅλα τὰ ἔθνη καὶ εἰς ὅλους τοὺς αἰῶνας. Πῶς λοιπὸν ὅλοι νὰ μὴ κλαύσωμεν; πῶς νὰ παρηγορηθῶμεν διὰ τὸν θάνατον τοιούτου ἀνδρὸς;

Τοιαύτη ἐστάθη ἡ διαγωγὴ τοῦ πατριώτου Καραϊσκάκη εἰς τὸ διάστημα τῆς δεκαμήνου ἀρχηγίας του• ἀλλ' ἡ τελευταία ὥρα τῆς ζωῆς του, ἡ ὥρα, ἡ ὁποία ἀνακαλύπτει ὅλον τὸν ἄνθρωπον κρυπτόμενον πολλάκις ἐν ὅσῷ ζῇ, τοῦ ἐπισφραγίζει τὴν ἀληθινὴν δόξαν καὶ τοῦ στένει τρόπαιον ἀκόμη μονιμώτερον ἀπὸ τὸ ὁποῖον ἡ ἀξιότης του ἔστησεν εἰς Ἀράχωβαν. Ἀκούσατε, στρατιωτικοί, ἀκούσατε πολῖται τῆς Ἑλλάδος, ἀκούσατε φιλέλληνες καὶ φιλάρετοι Εὐρωπαῖοι τὰ τῆς τελευταίας ὥρας του.

Θανατηφόρα πληγωμένος ἐφέρθη εἰς τὸ πλοῖον (τοιαῦται εἰδήσεις ἦσαν καθ’ ἥν ὥραν ἐξεφωνήθη ὁ λόγος) τοῦ μεγάλου στολάρχου τῆς Ἑλλάδος διὰ νὰ λάβῃ τὴν δυνατὴν ἰατρικὴν περιποίησιν• γυμνασμένος ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων εἰς τὸ σπάθι καὶ εἰς τὸ τουφέκι, εἰδήμων τῆς φύσεως τῶν πληγῶν ἐγνώρισε μόνος του ὅτι ἡ βοήθεια τῆς ἰατρικῆς δὲν θὰ ἴσχυεν, ὅτι ἡ μεγάλη περιποίησις τοῦ στολάρχου δὲν θὰ ἐχρησίμευεν, καὶ ὅτι τὸ τέλος τῆς ζωῆς του ἦτον ἐγγύς. Μὲ πνεῦμα τότε ἀτάραχον, μὲ πρόσωπον γαληνὸν καὶ μὲ φωνὴν κατανυκτικὴν ὡμίλησε πρὸς τοὺς περιεστῶτας ὁπλαρχηγούς, παρόντων καὶ τοῦ μεγάλου στολάρχου καὶ τοῦ ἀρχιστρατήγου τῆς Ἑλλάδος, κατὰ τὸν ἕξης τρόπον•

«Μέγα βάρος μὲ ἐπεφόρτισεν ἡ πατρὶς μου• μὲ δέκα μηνῶν δεινοὺς ἀγῶνας ἐπλήρωσα τὸ χρέος μου• δὲν μὲ ἔμενε παρὰ ἡ ζωὴ• ἰδοὺ θυσία τῆς πατρίδος καὶ ἡ ζωὴ μου• εἰς τὴν πατρίδα μου τὴν ἐχρεωστοῦσα, εἰς τὴν πατρίδα μου τὴν ἀποδίδω• ἀποθνήσκω• οἱ στρατιῶται μου ἂς τελειώσουν τὸ ἔργον μου, ἄς μοῦ ἐλευθερώσουν τὰς Ἀθήνας»•

Αὐτὰ εἶπε καὶ παρέδωκε τὸ πνεῦμα εἰς χεῖρας τοῦ πλαστοῦ του. Τίνος καρδιὰ δὲν κατανύγεται εἰς τοιοῦτον ἄκουσμα; πῶς νὰ μὴ κλαύσωμεν ὅλοι; πῶς νὰ παρηγορηθῶμεν διὰ τὸν θάνατον ἀνδρός, ὁ ὁποῖος ἀποθνήσκει, καὶ τὸ ὄνομα τῆς γλυκυτάτης πατρίδος ἀκόμη τὸ τραυλίζουν τὰ νεκρωμένα χείλη του;

Ἀλλὰ εἰς ἄνδρας ἀποθνήσκοντας διὰ τὴν πατρίδα εἶναι πολὺ δεκτότεραι ἀπὸ τοὺς κλαυθμοὺς αἱ πράξεις ὑπὲρ πατρίδος διὰ τὴν ὁποίαν καὶ ἐθυσιάσθησαν, καὶ τῆς ὁποίας καὶ ξεψυχοῦντες εἶχαν εἰς τὸ στόμα τὸ ἅγιον ὄνομα. Ναί• αἱ πράξεις, αἱ ὁποῖαι τοὺς ἐδόξασαν ζῶντας, αὐταὶ καὶ μετὰ θάνατον τοὺς εὐχαριστοῦν πραττόμεναι κατὰ μίμησίν των• αὐταὶ ἀναβαίνουν ὡς θυμίαμα εἰς τὰ ὕψη τῶν οὐρανῶν, ὅπου, φοροῦντες οἱ ἀοίδιμοι αὐτοὶ ἄνδρες τῆς ἀρετῆς τοὺς στεφάνους, κάθονται ἀκτινοβολοῦντες πλησίον τοῦ θρόνου τῆς θείας μεγαλειότητος.

Στρατιῶται τῆς πατρίδος οἱ κατὰ τὸ στρατόπεδον τῆς Ἀττικῆς εὑρισκόμενοι! στρατιῶται, τοὺς ὁποίους ὁ Καραϊσκάκης ὡδήγησε τόσες καὶ τόσες φορὲς εἰς τὴν δόξαν ἐνθυμηθῆτε ὅτι δὲν ἐτρέχατε δι' ἄλλο μαζί του τόσον ἄφοβοι εἰς τοὺς κινδύνους, δὲν ἐχορτάσατε τὰ σπαθιά σας μὲ τὰς σάρκας τῶν ἐχθρῶν εἰς Ἀράχωβαν καὶ εἰς Βελίτζαν, δὲν τοὺς ἀποδιώξατε αἰσχρῶς ἀπὸ Δίστομον καὶ Σάλωνα, παρὰ διὰ νὰ ἐλευθερώσετε τὴν ὑποδουλωμένην γῆν σας ἀπὸ τοὺς τυράννους σας. Κάθε κίνημά σας εἰς ἐλευθέρωσιν τῆς Ρούμελης, ἐλέγετε μόνοι σας, εἶναι ὀλισθηρόν, κάθε νίκη ἀκαρποφόρητος, ἂν δὲν ἁρπάσετε ἀπὸ τὰς χεῖρας τῶν ἀπίστων τὴν ἱερὰν τῶν Ἀθηνῶν πόλιν. Αὐτὸ φωνάζοντες οἱ ἴδιοι ἐπαρουσιάσατε τὰ στήθη σας ἔμπροσθεν αὐτῆς τῆς πόλεως, προωρισμένης ἴσως ἀπὸ τὴν θείαν Πρόνοιαν διὰ νὰ γενῇ ἡ πρωτεύουσα τῆς ἀναγεννωμένης Ἑλλάδος. Εἰς πολλὰς καὶ δεινὰς περιπλοκὰς μὲ τοὺς αὐτοὺς ἐχθροὺς ἐμπλέχθητε• πεῖναν, γύμνωσιν, παγετοὺς ἐκαταφρονήσατε• πληγὴ ἀπὸ τὴν κακοπάθειαν ἔγινε τὸ σῶμα σας, μόνον καὶ μόνον διὰ νὰ στεφανώσετε τὰ ὑπέρλαμπρα ἔργα σας μὲ τῶν Ἀθηνῶν τὴν διάσωσιν• ὁ ἀτρόμητος ἀρχηγός σας ὑπὲρ αὐτῆς τῆς πόλεως μαχόμενος ἀπέθανε, καὶ εἰς τὰ χώματα τῆς ἰδίας αὐτῆς πόλεως ἔχυσε τὸ αἷμά του. Στρατιῶται παρόντες καὶ ἀπόντες! ἀκόμη τὸ αἷμα του ἀχνίζει. Χθὲς ἡ γῆ ἐπαράλαβε τὸ σῶμα του, σήμερον περιμένει ἀπὸ σᾶς τὰς ἐπιταφίους τιμάς του• ἀπὸ σᾶς τὰς περιμένει, πλὴν τὰς περιμένει ὡς στρατιώτης ἀπὸ στρατιώτας, ὡς ἀποθανὼν ὑπὲρ τῆς πόλεως τῶν Ἀθηνῶν ἀπὸ μαχομένους ἀποφασιστικῶς ὑπὲρ Ἀθηνῶν. Στρατιῶται! ἡ ἠχὼ τῶν ὑστερινῶν λόγων τοῦ ἀρχηγοῦ Καραϊσκάκη περιφέρεται ἀκόμη εἰς τὰς ἀκοάς μας. Τελειώσατε, Συστρατιῶται, λέγει ὁ ἀρχηγός σας, τὸ ἔργον μου, ἐλευθερώσατέ μου τὰς Ἀθήνας, τὰς Ἀθήνας ἐλευθερώσατέ μου». Στρατιῶται! αὐτὴ εἶναι ἡ διαθήκη του• σεῖς εἶσθε οἱ ἐκτελεσταὶ τῆς διαθήκης του• αὐτὴ εἶναι γραμμένη μὲ τὸ χυθὲν ὑπὲρ πατρίδος αἷμα του, καὶ τὸ αἷμα του ἀκόμη ἀχνίζει, καὶ τὸ σῶμα του χθὲς ὁ τάφος τὸ ἐπαράλαβε. Στρατιῶται ! Τιμήσατε καθ' ὅν τρόπον ὁ ἴδιος σᾶς ἐπαράγγειλε τὴν μνήμην του• αὐτὸς ἀπέθανεν, ἀλλὰ τὸ παράδειγμά του ζῇ• ἀλλὰ τί λέγω τὸ παράδειγμά τοῦ ζῇ; Αὐτὸς ὁ ἴδιος εἶναι ἀοράτως μαζὶ σας, ἀλλὰ ὄχι πλέον πενιχρά, καταξεσχυσμένα καὶ δυσώδη ἐνδεδυμένος, ὄχι πλέον αὐχμηρὸς ὡς ἐζοῦσε μαζί σας• αὐτός σᾶς παρουσιάζεται ἐνδυμένος τὸ χρυσοΰφαντον φόρεμα τῆς δόξης, τὸ φόρεμα τὸ ὁποῖον ἐνδύει τὸν στρατιώτην εἰς τὸ στάδιον τῆς μάχης ὁ ὑπὲρ πατρίδος θάνατος• αὐτός, Στρατιῶται! αὐτός, καθ' ἥν στιγμὴν ξεσπαθωμένοι κτυπήσετε τὰ τείχη τῶν Ἀθηνῶν,θὰ σᾶς παρουσιασθῆ ὡς ὁ ἰσχυρὸς ἄγγελος τῆς Ἀποκαλύψεως, καταβαίνων ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, περιβεβλημένος νεφέλην, καὶ ἶρις ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, καὶ τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ὡς ὁ ἥλιος, καὶ οἱ πόδες αὐτοῦ ὡς στῦλοι πυρός. Ναί• τοιοῦτος θὰ σᾶς παρουσιασθῇ, διότι τόση λαμπρότης περιχύνεται μετὰ θάνατον εἰς ὅποιον ἀποθάνει ὑπὲρ πατρίδος• αὐτὸν θ' ἀκούσετε ἐκείνην τὴν ὥραν ἐπαναλαμβάνοντα μεγάλῃ φωνῇ, ὅ,τι, καὶ ἐν ὧ ἀνέβαινεν εἰς τοὺς οὐρανοὺς ἔλεγε• Συστρατιῶται! τελειώσατε τὸ ἔργον μου, ἐλευθερώσατέ μου τὰς Ἀθήνας, τὰς Ἀθήνας ἐλευθερώσατέ μου... Σπυρίδων Τρικούπης

Λόγος ἐπικήδειος εἰς τὸν Καραϊσκάκην
(Ἐξεφωνήθη ἀντίπερα τοῦ Πόρου τὴν 24 Ἀπριλίου 1827)Ἀπό: Νεοελληνικὴ Ρητορεία, Κωνστ. Τσάτσου (ἐπιμ.), Ἐκδόσεις Δαίδαλος, Ἀθήνα 1999.

Ποίημα γιὰ τὸν Καραϊσκάκη (14στιχο 93)

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!


Πόλεμος θάρχιζε. Στὰ ξάγναντα, μπροστά μου, 

κορφή, γκρεμός· τὸ βουνὸ μαῦρο. Ξαφνικὰ 

τὸ βουνὸ ἀστράφτει μέσ' στὴν ὑπνοφαντασιά μου

σὰν ἀπὸ φάσγανα γυμνὰ γιὰ φονικά. 

Ὅσο κι ἂν ἐγερν' ἐμὲ δείλια πρὸς τὰ χάμου, 

μὲ μάτια πρόσμενα ὑψωμένα ἐκστατικὰ 

τὰ πρῶτα βόλια νὰ σφυρίξουνε στ' αὐτιά μου

κ' ἔνιωθα κάτι σὰ φτερὸ στὰ σωθικά. 

Καὶ νά! ἀπὸ τοῦ βουνοῦ τὴν κορωμένη ράχη

δὲ χύμησε μουγγρίζοντας ἡ ἀντάρα ἡ μάχη. 

Τὸ βουνὸ χρυσὴ σκάλα, κλέφτες καὶ κουρσάροι 

τὴν κατεβαίνανε, καὶ σ' ὅλους μέσα ποιός; 

Ἕνας ξεχώριζε, τοῦ Γένους τὸ καμάρι, 

τῆς Καλογριᾶς ὁ Γιός!


Κωστής Παλαμάς

	Ἅπαντα, ἐκδόσεις Μπίρη, τόμος 7, σελ. 420
	1972

Ο Άγιος Νεομάρτυς Λάζαρος

Μαρτύρησε στις 23 Απριλίου 1802 στην Πέργαμο της Μ. Ασίας

Ο Άγιος στην καταγωγή ήταν Βούλγαρος από την πόλη Κάμπροβα και οι γονείς του ήσαν ορθόδοξοι Χριστιανοί. Είχε φύγει από την Βουλγαρία και ζούσε στην περιοχή της Περγάμου, σ’ ένα χωριό ονομαζόμενο Σώμα και ήταν βοσκός.

Κάποια μέρα που είχε τα πρόβατά του σ’ ένα υψηλό και έρημο βοσκοτόπι, την ώρα που κοιμόταν, πέρασε τυχαία από εκεί μια Τουρκάλα. Ο σκύλος του κοπαδιού της όρμησε με πολλή αγριότητα. Ο Άγιος ξύπνησε, έτρεξε αμέσως και συγκράτησε τον σκύλο, έτσι η γυναίκα δεν έπαθε τίποτε εκτός από λίγο σκίσιμο στο φόρεμά της.

Η μοχθηρή εκείνη γυναίκα εκείνη τη στιγμή δεν έδειξε πως οργίστηκε, όταν όμως πήγε στον σύζυγό της συκοφάντησε τον Χριστιανό δεινά και θανάσιμα. Ότι ο Άγιος την βίασε σε κείνη την ερημιά και ως απόδειξη έδειχνε το σκισμένο φόρεμά της. Ο σύζυγος άναψε από τον θυμό και έσπευσε να βρει τον δράστη για να τον σκοτώσει. Δεν βρήκε τον Άγιο αλλά τον συνεργάτη του βοσκό, τον οποίο χτύπησε μη γνωρίζοντας τα χαρακτηριστικά του Αγίου. Ευτυχώς το χτύπημα δεν ήταν καίριο και έτσι δεν θανατώθηκε ο βοσκός.

Όταν έμαθε ο δράστης από την σύζυγό του τα χαρακτηριστικά του Αγίου, φοβήθηκε μήπως ο αναίτια πληγωμένος τον καταγγείλει στη δικαιοσύνη και τιμωρηθεί. Πήγε λοιπόν και ξεσήκωσε τους συγγενείς της συζύγου του να πάνε στο δικαστήριο την υπόθεση, μη τυχόν θεωρηθεί πως η γυναίκα του με τη θέλησή της μοιχεύτηκε. Ο Άγιος τα έμαθε όλα αυτά αλλά δεν έφυγε ούτε κρύφτηκε, παρέμεινε στο κοπάδι του, μήπως θεωρηθεί η φυγή του ως επιβεβαίωση ενοχής.

Ο αγάς της περιοχής διέταξε να οδηγηθούν μπροστά του και ο Άγιος και ο πληγωμένος, μαζί με τους κατηγόρους. Ο μεν τραυματισμένος αφέθηκε ελεύθερος, ο δε Άγιος κλείστηκε στη φυλακή. Οι συγγενείς της γυναίκας, επειδή διαδόθηκε η υπόθεση της ατίμωσής της ως πραγματική, έταξαν στον αγά χίλια γρόσια με την απαίτηση ή να τουρκέψει τον Λάζαρο ή να τον κρεμάσει. Ο μεν αγάς πολύ το ήθελε να πάρει τα χίλια γρόσια, όμως ο κατής δεν έδωσε την άδεια ούτε για το ένα ούτε για το άλλο, επειδή υπήρχαν μάρτυρες και από την πλευρά του κατηγορουμένου που απόδειχναν την συκοφαντία. Ο αγάς άφησε κατά μέρος τις μαρτυρίες των άλλων και θέλησε να μάθει την υπόθεση από τον Άγιο. Διέταξε και τον έδειραν στα πόδια για να μαρτυρήσει την αλήθεια. Επειδή όμως τα έλεγε διαφορετικά απ’ ό,τι ήθελε ο αγάς, διέταξε και τον έκλεισαν πάλι στη φυλακή δεμένο με αλυσίδες και τα πόδια στο τουμπρούκι Στο μεταξύ ήρθαν κάποιοι συμπατριώτες του Βούλγαροι,για να του συμπαρασταθούν, όμως ο Άγιος τους είπε να φύγουν, μήπως ο αγάς τους γυρεύει χρήματα για να τον ελευθερώσει.

Έμεινε ο Άγιος μια εβδομάδα βασανιζόμενος στη φυλακή. Ο αγάς στο μεταξύ δαιμονιζόταν διότι κινδύνευε να χάσει τα χίλια γρόσια. Πρόσταξε και τον έφεραν πάλι μπροστά του και προσπαθούσε με χίλιες δυο κολακείες, ταξίματα και τιμές να τον πείσει να γίνει μουσουλμάνος. Επειδή όμως ο Άγιος δεν δεχόταν με τίποτε να αρνηθεί τον Χριστό και ο πασάς έβλεπε να χάνονται τα χρήματα, πρώτον διέταξε να πάνε να πάρουν τα πρόβατα του Αγίου και δεύτερον να τον βασανίσουν μέχρι θανάτου, ενώ ο ίδιος έφυγε να πάει σε κάποια διασκέδαση.

Οι στρατιώτες του αγά, αφού αρχικά μέθυσαν,για να μην ξέρουν τι κάνουν και δείξουν τυχόν συμπόνεση, πύρωσαν σίδερα και έκαιγαν άσπλαχνα ένα προς ένα τα μέλη του μάρτυρος,για να τον εκβιάσουν να ομολογήσει πίστη στο Ισλάμ. Ύστερα τον πλάκωσαν στο στήθος με το πιο βαρύ τουμπρούκι της φυλακής πιέζοντάς τον να πει την αντίχριστη ομολογία. Ο Άγιος αντίθετα ομολογούσε πίστη στον Χριστό και Τον παρακαλούσε να τον βοηθήσει δια πρεσβειών του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, ο οποίος εόρταζε την επόμενη ημέρα.

Επειδή οι βασανιστές άναψαν από θυμό εξαιτίας της ομολογίας του Αγίου, του τράβηξαν έξω τη γλώσσα και την έκαψαν με πυρωμένο σίδερο μέχρι και τον λάρυγγα, ώστε ο Άγιος να μείνει άλαλος. Λόγω του ότι δεν είχε γλώσσα για να ομολογήσει, πάσχιζαν να λάβουν τη συγκατάθεσή του έστω με νεύμα της κεφαλής. Κι επειδή ούτε αυτό έγινε, του έσφιξαν δυνατά με ένα σκοινί το κεφάλι και τον παίδευαν ώρα πολλή και του χάλασαν και τον ένα οφθαλμό. Τέλος, απελπισμένοι και απογοητευμένοι του φόρεσαν στο κεφάλι ένα πυρακτωμένο τάσι, με αποτέλεσμα ο Άγιος να μείνει κάτω αναίσθητος, νεκρός όπως νόμιζαν. Τον άφησαν κάτω και περίμεναν να έλθει ο αγάς.

Κατά το απόγευμα κάποιος πραματευτής ρωμιός, που έκανε και τον γιατρό, πήγε στο κονάκι του αγά και με το θάρρος του γιατρού βρήκε ευκαιρία και από το παράθυρο της φυλακής θέλησε να μιλήσει στον μάρτυρα. Ο Άγιος, στο μεταξύ,θεραπευμένος με τη χάρη του Θεού, καθόταν και μιλούσε ανεμπόδιστα. Μη γνωρίζοντας ο πραματευτής τι του είχαν κάνει, συμβούλευε τον Άγιο να μένει σταθερός στην πίστη ό,τι βάσανα κι αν του κάνουν, για χάρη του Χριστού.

Και τι άλλο έχουν να μου κάνουν; του απάντησε ο Άγιος. Σήμερα μου έκαναν αυτό κι αυτό. Αλλά μη φοβάσαι, γιατί γνώρισα τη δύναμη του Χριστού. Ένα μόνο φοβούμαι, μήπως βαρεθούν να με βασανίζουν και μ’ αφήσουν, γι’ αυτό σε παρακαλώ να μεσολαβήσεις να μην αργοπορούν με το να με βασανίζουν αλλά να με θανατώσουν.

Πράγματι ο άνθρωπος τους προέτρεψε και τους έδωσε και φιλοδώρημα αλλά εκείνοι περίμεναν τον αγά. Ο αγάς επέστρεψε το βράδυ αλλά δεν ασχολήθηκε με την υπόθεση.

Το πρωί πήγε πάλι ο πραματευτής στο κονάκι του αγά και μιλούσε από το παράθυρο με τον μάρτυρα. Άκουσε ο αγάς τη φωνή του Λάζαρου και απόρησε πως είναι ζωντανός. Κάλεσε με θυμό τους στρατιώτες του, οι οποίοι του παρέστησαν λεπτομερώς τι του έκαναν και πώς τον θανάτωσαν. Τον έφεραν μάλιστα μπροστά του, όπου είδε με τα μάτια του τις φρικτές πληγές των βασάνων. Κατάλαβε καλά πως αυτό ήταν ενέργεια της χάριτος του Θεού αλλά από την άλλη μεριά ήταν τα χίλια γρόσια. Άρχισε πάλι τις κολακείες και τα σπουδαία ταξίματα. Ο γενναίος αθλητής του Χριστού Λάζαρος τα περιφρονούσε όλα λέγοντας :

Εγώ ένα μόνο Θεό, τρισυπόστατο προσκυνώ, και λατρεύω και στο όνομά του βαπτίστηκα και έγινα Χριστιανός. Έτσι και για το όνομά Του είμαι έτοιμος να πεθάνω και τίποτα δεν μπορεί να μεταβάλει τη γνώμη μου.

Τότε ο αγάς απελπισμένος διέταξε να τον κρεμάσουν. Πηγαίνοντας στον τόπο της καταδίκης ζητούσε συγχώρεση από τους Χριστιανούς. Οι δε Αγαρηνοί σ’ όλο τον δρόμο δεν σταμάτησαν να προσπαθούν να τον τουρκίσουν, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Όταν έφθασαν, ο Άγιος και πάλι με θάρρος ομολόγησε τον Χριστό, με αποτέλεσμα να προξενήσει καταισχύνη και απογοήτευση στους Τούρκους. Κανένας δεν τολμούσε να βάλει τη θηλιά στον λαιμό του Αγίου. Πίεσαν τους παριστάμενους Χριστιανούς να το κάνουν αλλά κι αυτοί με κανένα τρόπο δεν δέχονταν. Βλέποντας ο μάρτυς αυτήν την κατάσταση πέρασε ο ίδιος με τα ευλογημένα χέρια του το σκοινί στον λαιμό του και ανέβηκε πάνω σε ένα κοφίνι.

Έτσι τον απαγχόνισαν στις 23 Απριλίου 1802 σε ηλικία 28 ετών.

Οι Χριστιανοί παρατήρησαν πως τρεις φορές ανέβηκε και κατέβηκε το Άγιο λείψανο με το σκοινί, χωρίς να το αγγίξει χέρι, όπως ανεβοκατεβάζει κανείς κανδήλα. Και το πρόσωπο του Αγίου έστρεφε προς την ανατολή, μ’ όλο που το γύριζαν επανειλημμένως οι μιαροί προς τη δύση και τα μάτια του ήσαν ανοιχτά και ούτε μύγα δεν πείραζε το τίμιο σώμα του.

Ο αγάς διέταξε να μείνει κρεμασμένος ο Άγιος μέχρι να διαλυθεί το λείψανό του. Όμως κάποιος άνθρωπος του Σουλτάνου, που βρέθηκε εκεί, έπεισε τον άφρονα να επιτρέψει την ταφή, διότι έτσι κρεμασμένος δοξαζόταν ως νικητής και θαύματα γίνονταν κι ο Τούρκος ήταν ο ηττημένος. Έτσι δόθηκε η άδεια της ταφής.

Ο ιερομόναχος Αυξέντιος που ήταν στην ταφή είπε ότι έλυσε τα δεμένα χέρια του Αγίου και ήσαν απαλά σαν να είχε μόλις ξεψυχήσει.Αυτός του έκλεισε και τα μάτια.

Μετά από χρόνια κάποιοι γεωργοί πήγαν να θάψουν κάποιον στον τάφο του Αγίου χωρίς να το ξέρουν και μόλις άνοιξαν τον τάφο βγήκε μια άρρητη ευωδία. Έτρεξαν τότε και το ανήγγειλαν και εκείνοι που γνώριζαν τον τάφο του Αγίου νεομάρτυρος Λαζάρου συγκέντρωσαν με ευλάβεια τα λείψανά του και με συμβουλή ενός Αγιορείτη από την Παντοκράτορος τα τοποθέτησαν κάτω από την Αγία Τράπεζα του ναού.

Η Εκκλησία αγκαλιάζει το internet

1^ο Διεθνές Συνέδριο Ψηφιακών Μέσων και Ορθόδοξης Ποιμαντικής

7, 8, 9 Μαϊου 2015, Divani Apollon Palace, Καβούρι

Τις δύο τελευταίες δεκαετίες η ανθρωπότητα έχει γίνει μάρτυρας μιας πρωτόγνωρης έκρηξης στον τομέα της ανάπτυξης των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης και επικοινωνίας. Στο καινοφανές αυτό σκηνικό δεν υστέρησαν οι κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες και οι ανά την Οικουμένη ορθόδοξοι πιστοί, αξιοποιώντας κατά το δυνατόν τα μέσα αυτά για να διαδώσουν το θείο λόγο και τις αρχές της αυθεντικής χριστιανικής πνευματικότητας.

Το Ινστιτούτο Έρευνας Διάσωσης και Προβολής Πνευματικών και Πολιτιστικών Παραδόσεων «Άγιος Μάξιμος ο Γραικός», το οποίο δραστηριοποιείται επί μακρόν στο χώρο αυτόν μέσω του διαδικτυακού περιοδικού «ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ www.pemptousia.gr», αποφάσισε σε συνεργασία με τις ορθόδοξες διαδικτυακές πύλες «Orthodox Christian Network» (myocn.net, επίσημο όργανο της Συνέλευσης των Ορθοδόξων Επισκόπων Αμερικής, SCOBA) και «Bogoslov» (bogoslov.ru, του τμήματος Θεολογικής Μόρφωσης του Πατριαρχείου της Μόσχας), τη σύγκληση Διεθνούς Συνεδρίου, στο οποίο θα αποτιμηθεί το συντελεσθέν έργο των Ορθοδόξων στον τομέα της Ποιμαντικής των Ψηφιακών Μέσων, θα τεθούν οι προβληματισμοί για τη δυναμική της Ορθόδοξης Παρουσίας στο συγκεκριμένο χώρο και θα συζητηθούν οι προοπτικές για την περαιτέρω ανάπτυξη του ορθόδοξου λόγου στον κυβερνοχώρο. Απώτερος σκοπός της Συνεδρίου, εκτός της αλληλογνωριμίας των υπευθύνων των Ορθόδοξων Ψηφιακών Μέσων, είναι ο συντονισμός των προσπαθειών τους προς μία αποτελεσματικότερη και προς δόξαν Θεού εκφορά του λόγου του Ευαγγελίου στους χρήστες των μέσων αυτών, καθώς και η απαρχή μιας συγκροτημένης και από κοινού προσπάθειας για τη σπορά των αξιών της ορθοδόξου παραδόσεως προς πάντα άνθρωπον καλής θελήσεως.

Το Συνέδριο θα πραγματοποιηθεί στις  7, 8 και 9 Μαΐου 2015, στο ξενοδοχείο Divani Apollon στο Καβούρι Αθηνών, και  οι εργασίες του τελούν υπό την υψηλή αιγίδα της Α.Θ.Π., του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου. Πρόκειται δε να παραστούν ως ομιλητές 75 ειδικοί επί του θέματος Ορθόδοξοι κληρικοί και λαϊκοί από 21 χώρες, που εκπροσωπούν όλες τις δικαιοδοσίες της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Στην Επιστημονική Επιτροπή του Συνεδρίου συμμετέχουν οι:

• Πρωτοπρεσβύτερος  Βασίλειος Καλλιακμάνης, Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης,
• Πρωτοπρεσβύτερος  Christopher Metropulos, Διευθυντής της Ορθόδοξης διαδικτυακής πύλης myocn.net,
• Πρωτοπρεσβύτερος  Pavel Velikanov, Καθηγητής της Θεολογικής Ακαδημίας Μόσχας και αρχισυντάκτης της Θεολογικής πύλης «bogoslov.ru»,
• Πρωτοπρεσβύτερος  Jivko Panev, Αναπλ. Καθηγητής του Ορθοδόξου Θεολογικού Ινστιτούτου Αγίου Σεργίου Παρισίων και Διευθυντής της Γαλλόφωνης ορθόδοξης διαδικτυακής πύλης orthodoxie.com
• Πρωτοπρεσβύτερος  Constantin Coman, Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Βουκουρεστίου.

Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφτείτε την επίσημη ιστοσελίδα του συνεδρίουwww.dmopc15.com

Ο Άγιος και ο φίλος μου ...

Έλεγα σήμερα να σας διηγηθώ το διπλό θαύμα του Αγίου Γεωργίου σ' ένα φίλο μου.  Αλλά, μου είπε, καλύτερα να πω μόνο το ένα απ' τα δύο, καθώς το άλλο είναι αρκετά προσωπικό ...Οπότε, θα σας πω μόνο το ένα - το βασικό:

Αυτός ο φίλος μου είναι άνθρωπος με πολλές, πολλές δυσκολίες. Έχει περάσει στη ζωή του ένα σωρό δυσκολίες και προβλήματα: υγείας, οικογενειακά, επαγγελματικά ... Αλλά πριν λίγους μήνες αισθάνθηκε έναν δυνατό πόνο στο λαιμό του. Πήγε στο γιατρό και έπειτα από σειρά εξετάσεων, τα αποτελέσματα βγήκαν κατακεραυνωτικά ... καρκίνος !

Ο σωματικός πόνος πλέον άρχισε να γίνεται πιο δυνατός, ο φίλος μου δυσκολευόταν αρκετά να μιλήσει. Όμως, πιο πολύ ήταν ψυχικά καταβεβλημένος. Γιατί τα προβλήματα που είχε ήδη ήταν πολλά ...

Είχε "γονατίσει" ψυχολογικά. Μάταια, προσπαθούσαμε να τον παρηγορήσουμε οι κοντινοί φίλοι. Η σχέση του με την εκκλησία ήταν τυπική. Όμως, όταν πήγαινε, του άρεσε να κάθεται δίπλα σε μια τοιχογραφία του Αγίου Γεωργίου.

Τον πήγαμε ένα απόγευμα στην εκκλησία της γειτονιάς του. Κάθησε στην καρέκλα και παραπονεμένος κοιτούσε προς τον Άγιο. Εμείς, διακριτικά, απομακρυνθήκαμε. Έπειτα, από λίγο τον πήραμε και επιστρέψαμε ο καθένας στο σπίτι του.

Έπειτα από δύο μέρες, δέχτηκα ένα ... ... τηλεφώνημα πρωϊνό. Ήταν ο φίλος μου ... και μου λέει:

- Δεν θα το πιστέψεις!

- Τι έγινε; του λέω ...

- Χθες βράδυ είδα ένα όνειρο τόσο ζωντανό. Σαν να ήταν αληθινό!

- Για πες μου, λοιπόν! του είπα γεμάτος αγωνία.

- Είδα ότι καθόμουν στο κρεββάτι μου στεναχωρημένος. Θυμόμουν όλα τα προβλήματα που έχω και τον καρκίνο και δεν μπορούσα να παρηγορηθώ με τίποτα. Κάποια στιγμή ακούω ποδοβολητά αλόγου. Κυττάζω και βλέπω έναν νεαρό καβαλάρη ντυμένο στρατιωτικά να έρχεται προς το μέρος μου. Φτάνοντας σε μένα, με κυττούσε σοβαρά, σχεδόν αυστηρά και - χωρίς να σταματήσει το άλογό του - όταν έφτασε στο σημείο που καθόμουν, έκανε μία κίνηση σαν να αρπάζει κάτι και μου λέει:«Αυτό είναι δικό μου». Και συνέχισε καλπάζοντας και σε λίγο εξαφανίστηκε.

- Είσαι σίγουρος ότι είναι κάτι σημαντικό; του λέω. Γιατί τα όνειρα συνήθως δεν είναι άξια σημασίας.

- Ναι, μου λέει. Ξύπνησα σχεδόν απότομα, επειδή ένοιωσα τράνταγμα και το άλογο σαν να πέρασε ξυστά δίπλα μου. Αισθάνθηκα, σου λέω, τον αέρα απ'την ταχύτητα του αλόγου!

- Χμ ... Περίεργα μου τα λες, του λέω.

Αμέσως πηγαίνω απ' το σπίτι του, τον βάζω στο αυτοκίνητο και πάμε στον γιατρό του στο νοσοκομείο. Λέει στον γιατρό του:

- Γιατρέ, να ξανακάνουμε εξετάσεις.

- Μα γιατί; Δεν υπάρχει λόγος.

- Όχι, θέλω να κάνουμε! Νοιώθω πολύ καλύτερα. (σ.σ.: Δεν του είπε τίποτε για το όνειρο)

Πράγματι, κάνανε τις εξετάσεις. Ο γιατρός επέστρεψε συγκλονισμένος με το χαρτί των αποτελεσμάτων στα χέρια του.

- Αυτό είναι απίστευτο !

- Τι εννοείς γιατρέ;

- Τέρμα ο καρκίνος ! Λες και κάποιος τον αφαίρεσε με μαγικό τρόπο !!!  Απίστευτο !!!

Περιττό να σας πω τη συνέχεια .... Χαρές, κλάματα ευτυχίας, αγκαλιές ... Ο Άγιος Γεώργιος είχε κάνει το θαύμα του. Από εκείνη την ημέρα και μετά, ο φίλος μου έχει αλλάξει απίστευτα. Έχει μια πηγαία αγάπη προς όλους, βοηθάει τους πάντες, προσεύχεται και όλα τα προβλήματά του (που παραμένουν άπειρα) δεν αρκούν για να του πάρουν το χαμόγελο και την ελπίδα που φωτίζει το πρόσωπό του.

Για μένα το θαύμα, δεν ήταν μόνο η θεραπεία του. Ήταν και η ολοκληρωτική μεταστροφή της ψυχής του !

Αυτά ήταν τα γεγονότα. Τον ευχαριστώ πολύ θερμά που μου επέτρεψε να τα μοιραστώ μαζί σας σήμερα !

 Ο Άγιος ο μέγας ο Γεώργιος να είναι υπερασπιστής και βοηθός όλων μας ! Να έχετε μια καλή, καλή μέρα .-

πηγή