Εορτή του Οσίου Θεοδώρου του Ηγιασμένου

Τη μνήμη του Οσίου Θεοδώρου του Ηγιασμένου τιμά σήμερα, 16 Μαΐου. η Εκκλησία μας.

Τα πλούτη των γονέων του δε στάθηκαν ικανά να εμποδίσουν τον Ιερό πόθο του Θεοδώρου να γίνει μαθητής του μεγάλου αθλητή της ερήμου Παχωμίου. Αν και νεαρός στην ηλικία, είχε αξιοθαύμαστη εγκράτεια και φρόνηση, ώστε ο Παχώμιος να τον έχει σε μεγάλη υπόληψη. Εκείνο, όμως, που διέκρινε κανείς ιδιαίτερα στο Θεόδωρο, ήταν οι πολλές του γνώσεις στα Ιερά γράμματα.

Ήταν δεινός μελετητής της Αγίας Γραφής, καθώς και παλαιοτέρων συγγραμμάτων σοφών Πατέρων. Ο Παχώμιος, βλέποντας την ικανότητα του Θεοδώρου, ότι ήταν «δυνατός εν ταις γραφαίς»" (Πράξεις των Αποστόλων,ιη' 24) δηλαδή, δυνατός στή γνώση και την ερμηνεία των Γραφών, όρισε να διδάσκει τους υπόλοιπους αδελφούς του μοναστηριού.

Στην αρχή μερικοί από αυτούς αντέδρασαν, διότι δεν ήθελαν να τους μορφώνει ένα παιδί, όπως χαρακτηριστικά έλεγαν. Η ικανότητα, όμως, του Θεοδώρου, θεμελιωμένη σε ταπεινό φρόνημα, κατάφερε να πείσει όλη την αδελφότητα να τον ακούει πρόθυμα.

Μάλιστα, μετά από χρόνια, ομόφωνα τον εξέλεξαν ηγούμενο της Μονής, και πάντα τους υπενθύμιζε το θεόπνευστο λόγο της Αγίας Γραφής, «ταις έντολάς αυτού μελέτα δια παντός. Και ή επιθυμία της σοφίας σου δοθήσεταί σοι» (Σοφία Σειράχ, στ' 37).

Δηλαδή, τις εντολές του Κυρίου να μελετάς πάντοτε και η σοφία που επιθυμείς, θα σου δοθεί. Το Μάϊο του 367 πέθανε, και δίκαια του δόθηκε ο τιμητικός τίτλος του ηγιασμένου.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ'. Θείας πίστεως.
Δώρον πέφηνας, αγιωσύνης, τον πανάγιον, δοξάσας Λόγον, ηγιασμένε θεόφρον Θεόδωρε, όθεν βλυστάνεις εκ θείας χρηστότητας, αγιασμόν αληθή τοις βοώσι σοι. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Η δήλωση της ημέρας από τον πατέρα Νικόλαο Μανώλη

Ρωτήσαμε τον πατέρα Νικόλαο Μανώλη, τί περιμένει τελικά από την ΔΙΣ. Ποιά νομίζει πως θα είναι η απόφαση της διαρκούς Ιεράς Συνόδου σχετικά με το αίτημα του μητροπολίτου Θεσσαλονίκης για την αναγκαστική του μετάθεση από την ενορία του. Διαβάστε την απάντηση που μας έδωσε:

«Για να περιμένω κάποια θετική εξέλιξη ώστε να παραμείνω στην ενορία μου στην οποία έχω οργανική 

 

θέση και υπηρετώ 26 χρόνια, θα έπρεπε να κάνω τα ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που έκανα και είπα στην Ιερά Σύνοδο. Έτσι λοιπόν έχουμε:

●        Την Τρίτη 12 Μαῒου 2015, ομολόγησα ακράδαντη και αταλάντευτη Πίστη στην Ορθοδοξία ενώπιον του Μακαριωτάτου και των υπολοίπων συνοδικών μητροπολιτών, σε μια εποχή που ο συγκριτισμός και η παγκοσμιοποίηση των θρησκειών κάνουν θραύση σε όλα τα επίπεδα.

●        Ομολόγησα πόλεμο κατά της παναιρέσεως του Οικουμενισμού τη στιγμή που ο παναγιώτατος μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, με κατηγορεί στη Σύνοδο ως αντιοικουμενιστή που πολεμάω τους οικουμενιστές.

●        Ομολόγησα θείο Ἐρωτα για την ενορία μου τη στιγμή που ο μητροπολίτης μου επιβάλλεται με μία σαφή προειδοποίηση προς την Σύνοδο. Τους υπογραμμίζει (κατά πάσα πιθανότητα επηρεάζοντάς τους), την επιθυμία – εντολή του: «αποκλείεται ο π. Νικόλαος, να επιστρέψει στην ενορία του».

●        Προειδοποίησα τους συνοδικούς πως αν κάποιος μητροπολίτης δράσει αντορθόδοξα, με οικουμενιστικές πρακτικές, συμπροσευχές και τα παρόμοια, θα με βρει απέναντί του.

Σημειωτέον δε ότι ζούμε σε μια εποχή που σε όλα τα επίπεδα, έχει τρελή πέραση η κατάχρηση εξουσίας. Το δίκαιο στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν έχει καμιά σημασία.

Οπότε, μετά από αυτά, χρειάζεται πραγματικά να απαντήσω στην ερώτηση «τι περιμένω»; Μόνο ένα θαύμα και αυτό αν το ευλογεί ο προφήτης Ηλίας! Άλλωστε«άγνωσται αι βουλαί Του Κυρίου».
Κατήχησις

Το είδαμε εδώ

Η μακροθυμία είναι αρετή γενναίας και ευγενικής ψυχής Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως

Η μακροθυμία είναι αρετή γενναίας και ευγενικής ψυχής, που έχει θεμέλιο την αγάπη προς τον πλησίον.
Η μακροθυμία είναι μεγαλοψυχία, μεγαλοφροσύνη και φίλη της πραότητας.
Η μακροθυμία μαρτυράει καλή αγωγή ψυχής και εκδηλώνεται σαν συμπάθεια, φιλανθρωπία, μετριοφροσύνη και δικαιοσύνη.
 Ο μακρόθυμος κυριαρχεί πάνω στον θυμό και την οργή του∙ κατευνάζει δε τις ορμές της καρδιάς του, ελεεί όσους έφταιξαν σε κάτι και λυπάται αυτούς που αμαρτάνουν.
 Ο έλεγχός του γίνεται με επιείκεια και τα λόγια του εκφράζονται με σύνεση και φρόνηση.
Η οργή δεν σκοτίζει τον νου του και ο θυμός δεν διαταράσσει τα λογικά του.
 Η όψη του είναι ευχάριστη και οι κινήσεις του σεμνοπρεπείς. Έχοντας πολλή φρόνηση, δεν δικάζει με εμπαθή οξύτητα, αλλά αποφαίνεται με αγαθή κρίση για τα παραπτώματα.

πηγή

το είδαμε εδώ

«Ο Χριστός φως του κόσμου» το μήνυμα της Κυριακής του Τυφλού από τονΣεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ξάνθης κ.κ. Παντελεήμων

Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης αφηγείται την θεραπεία του εκ γενετής τυφλού  στην σημερινή Ευαγγελική περικοπή. Οι προφήτες της Π. Διαθήκης, περιγράφοντας το έργο του αναμενόμενου Μεσσία, αναφέρουν ανάμεσα στις διάφορες πτυχές του και την «ανάβλεψιν τυφλών». Αυτός λοιπόν που έχει την εξουσία να ξαναδίνει το φως στους τυφλούς δεν είναι άλλος από τον Μεσσία.

Η απόδοση όμως του φωτός στους τυφλούς, πέρα από την αποδεικτική σημασία της για τη μεσσιανική ιδιότητα του Χριστού, έχει και ένα άλλο βαθύτερο νόημα: Είναι σημάδι μίας νέας καταστάσεως πραγμάτων που εισβάλλει μέσα στον κόσμο του σκότους και της τυφλότητας. Ο Χριστός ανοίγει τα μάτια των ανθρώπων, για να μπορέσουν να διαπιστώσουν τη νέα ζωή που αυτός προσφέρει σαν δώρο στον κόσμο. 

Η παρουσία του Χριστού ως Φωτός του κόσμου που διακηρύσσει η Εκκλησία δημιουργεί κρίση μέσα στον κόσμο. Βέβαια όχι με την έννοια της κατακρίσεως των ανθρώπων άλλα με την έννοια της υποχρεώσεως που δημιουργείται μέσα στον κάθε άνθρωπο να λάβει θέση έναντι αυτού του φωτός. Από τη στάση που παίρνει ο καθένας απέναντι στο φως κρίνεται ήδη και προδικάζεται το μέλλον του. Χρειάζεται τόλμη για να δει κανείς κατάματα το φως, να αντικρύσει τη γύμνια του χωρίς να την επενδύει με ψεύτικα και συμβατικά ρούχα, χρειάζεται θάρρος για να συνειδητοποιήσει δυσάρεστες πλευρές του εαυτού του που η ύπαρξή τους τον πληγώνει, να πει το όχι σε πολλές κακές επιθυμίες του που τον συνδέουν με προσωπική ωφέλεια στη ζωή και παράλληλα να πει το ναι στην πρόσκληση του Θεού. Και την τόλμη αυτή την προσφέρει το φως το ερχόμενο στον κόσμο δια του Ιησού Χριστού.

Το φως αυτό έρχεται σαν μία νέα δημιουργία και ανάπλαση του κόσμου. Είναι χαρακτηριστικό στη σημερινή διήγηση ότι ο Ιησούς πλάθει πηλό και επιχρείει τα κλειστά μάτια του τυφλού στέλνοντάς τον μετά να πλυθεί στη δεξαμενή του Σιλωάμ. Όπως ο Θεός, κατά την αρχική δημιουργία του κόσμου (σύμφωνα με την σχετική διήγηση της Π. Διαθήκης) πλάθει με χώμα τον άν-θρωπο, έτσι και ο Ιησούς με τον ίδιο τρόπο αναδημιουργεί το καταστραμμένο από τη φθορά της αμαρτίας πλάσμα. Και όπως ο Θεός προστάζει το «γεννηθήτω φως», έτσι και ο Υιός του Θεού με την ίδια δημιουργική δύναμη δίνει το φως στον τυφλό και ανοίγει τα μάτια των ανθρώπων να δουν την αλήθεια που αυτός αποκαλύπτει για να σώσει τον κόσμο. 

Ο κάθε άνθρωπος κρίνεται από το αν θελήσει να αντικρύσει το φως η από το αν προτιμήσει το σκοτάδι, μέσα στο οποίο κρύβονται και σκεπάζονται τα σκοτεινά έργα του κόσμου.                

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

500 χρόνια από τότε που με παπική βούλα, η τοκογλυφία στην Δύση έπαψε να είναι αμαρτία

 

Στις 4 Μαΐου 2015, συμπληρώθηκαν 500 χρόνια από τότε (1515) που ο Μέδικος Πάπας Λέων o 10^ος (Giovanni di Lorenzo de'Medici, 1475 – 1521), εξέδωσε μια παπική βούλα (“Inter multiplicis”) με την οποία επέτρεπε τα επιτόκια για τα χρηματικά δάνεια, αν τα δάνεια ήταν για τους φτωχούς. Αυτή η ανατρεπτική άδεια χορηγήθηκε για τις λεγόμενες τράπεζες φιλανθρωπίας, που ήταν γνωστές ως ‘Monte di Pieta’*, το οποίο μεταφράζεται ως «τα βουνά της συμπόνιας», αλλά αρκετά από τα έσοδα κατέληξαν στα χέρια των Μεδίκων τραπεζιτών, και όχι στους φτωχούς, και ακόμα και αν αυτή η τοκογλυφία των τραπεζών είχε λειτουργήσει για το υποτιθέμενο όφελος των απόρων και μόνο, παραβίαζε το νόμο του Θεού και έστρωνε το έδαφος για περισσότερη τοκογλυφία.

[Οι Μέδικοι (ιταλ.: Medici) ήταν μια πολύ πλούσια οικογένεια της Φλωρεντίας, που από το 15ο ως τον 18ο αιώνα κυριάρχησε στην οικονομική, πολιτική αλλά και καλλιτεχνική ζωή της πόλης, παίζοντας έτσι ένα καθοριστικό ρόλο στην ιταλική και ευρωπαϊκή ιστορία].

Ο Πάπας Λέων 10^ος ξεκίνησε μια διαδικασία ‘γκραντουαλισμού’(gradualism, από το λατινικό gradus που σημαίνει “βήμα”, δηλαδή, αλλαγή που έρχεται σταδιακά και αργά), σύμφωνα με την οποία ο πανάρχαιος εκκλησιαστικός δογματικός νόμος κατά της είσπραξης τόκων από τα δάνεια, σταδιακά χαλάρωσε και αδυνάτισε, οδηγώντας σε μια παπική επανάσταση - την πλήρη κατάργηση όλων των εκκλησιαστικών ποινών για την τοκογλυφία από τον Πάπα Πίο τον 8^ο (1761 – 1830) με την παπική βούλα ‘Datum inaudientia’ στις 18 Αυγούστου 1830, - καθώς και στην απουσία όλων αυτών των κυρώσεων στους Κώδικες του Κανονικού Δικαίου (Codex Iuris Canonici) του 1917 και του 1983.

Η θέση του βιβλίου του συγγραφέα Michael Hoffman**, που γράφει αυτό το άρθρο, «Η Τοκογλυφία στην Χριστιανοσύνη: Η Θανάσιμη Αμαρτία, που Τότε Ήταν και Τώρα Δεν Είναι» (Usury inChristendom: The Mortal Sin that Was and Now is Not), είναι ότι η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία της Αναγέννησης αποχωρίστηκε από την αρχαία Εκκλησία. Διακίνησε πλαστά κειμήλια και συγχωροχάρτια καθώς ήταν υπό την εποπτεία των τραπεζιτώνFugger του Augsburg. Οι Fuggers, με την υποστήριξη των Αψβούργων, ήταν πολύ πλουσιότεροι από οποιαδήποτε ιταλική τραπεζική δυναστεία, συμπεριλαμβανομένων των Μεδίκων. Μήπως ακούσατε ποτέ κάτι για τους Fuggers; Ξέρατε ότι τα παράπονα για αυτά που έκαναν οι Fuggers ήταν ένα κίνητρο για την εξέγερση του Λούθηρου; Οι Fuggers ελέγχανε την μεταφορά των εσόδων από τη γερμανική Εκκλησία προς τον παπικό θρόνο. Τα δάνειά τους στον Πάπα τους έφεραν ένα χαρτοφυλάκιο προνομίων εσόδων συλλογής, μεταξύ άλλων, από την πώληση των συγχωροχαρτιών.

Το 1519 οι Fuggers εξαγόρασαν την εκλογή του Καρόλου του 5^ου της Ισπανίας ως Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Από τα 851.000 φιορίνια της Ρηνανίας που μαζεύτηκαν για την εξαγορά της θέσης του Βασιλιά Καρόλου, οιFuggers έδωσαν 543.000 φιορίνια. Ήταν οι τοκογλυφικοί τραπεζίτες του Πάπα και της Βουλής των Αψβούργων. Τον Σεπτέμβριο του 1514, οκτώ μήνες πριν από τη χαλάρωση της απαγόρευσης της τοκογλυφίας από τον Λέοντα 10^ο, ο παπικός θεολόγος Johannes Eck του Ingolstadt, λειτούργησε ως διεφθαρμένη μασκότ της Δύναμης του Χρήματος, προσωποποιημένης στον τραπεζίτη Jakob Fugger. Ο Eckυποστήριξε σε μια συζήτηση στο μοναστήρι των Καρμελιτών στοAugsburg, ότι οι δανειακές συμβάσεις με τόκο πέντε τοις εκατό ήταν δικαιολογημένες.

Είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Πάπας Λέων 10^ος εξέδωσε την παπική του βούλα που επέτρεπε τον τόκο, την αμέσως επόμενη χρονιά; Ο ποντίφικας ανέμενε την χαμηλή δημοτικότητα της βούλας του και ως εκ τούτου, απείλησε να αφορίσει κάθε καθολικό που θα μιλούσε κατά της χαλάρωσης της απαγόρευσης της τοκογλυφίας, στο όνομα της φιλανθρωπίας.

Οι απολογητές του Λέοντα 10^ου προσπαθούν να πουν ότι δεν άλλαξε ουσιαστικά το δόγμα κατά της τοκογλυφίας, αλλά μόνο την ποιμαντική εφαρμογή του δόγματος. Πράγματι, αυτή ακριβώς η «ποιμενική» εφαρμογή χρησιμοποιήθηκε σταδιακά με την πάροδο των αιώνων από τις 4 Μαΐου του 1515 και μετά, για να μετατρέψει την τοκογλυφία από ένα θανάσιμο αμάρτημα σε μη αμαρτία.

Οι οπαδοί της Εκκλησίας της Ρώμης συχνά θεωρούν τον προτεστάντη ηγέτη Ιωάννη Καλβίνο ότι αυτός ήταν ο πρώτος που ξεκίνησε την μάστιγα της τοκογλυφίας. Ο Καλβίνος δεν ήταν ούτε έξι χρονών όταν ο Πάπας Λέων 10^ος εξέδωσε την βούλα του.

Κανένας Πάπας μετά τον Λέοντα 10^ο δεν αποκατέστησε το δόγμα της Καθολικής Εκκλησίας. Ο άνευ ουσίας αντι-τοκογλυφικός στόμφος από τον Λέοντα τον 13^ο και άλλους Πάπες χρησίμευσε για να συγκαλυφθεί αυτή η ύπουλη, σταδιακή διαδικασία γκραντουαλισμού.

Η Κρυπτοκρατία χρησιμοποιεί παρόμοια τακτική σε διαφορετικές καταστάσεις. Αν μελετήσουμε τις μεθόδους και την διπλή γλώσσα με την οποία ο Τόμας Κρόμγουελ και ο Thomas Cranmerάρχισαν να διαλύουν τον καθολικισμό στην Αγγλία τη δεκαετία του 1530, θα δούμε τις μεθόδους και την διπλή γλώσσα με την οποία κάθε πάπας από τον Λέοντα τον 10^ο στον Πίο τον 13^ο και έπειτα, διέλυσαν το προπύργιο του Παντοδύναμου Θεού ενάντια στην Εξουσία του Χρήματος (Λουκάς 6: 34-36 : «Δανείζετε μηδεμίαν απολαβήν ελπίζοντες» - Δες κι εδώ).

Η αγάπη για το χρήμα είναι η ρίζα όλων των κακών (Α΄ Τιμοθ. 6:10). Η τοκογλυφία είναι η ο τρόπος που αυτή η αγάπη γίνεται όπλο. Όλα τα επόμενα κακά που μας ταλανίζουν προέρχονται από αυτή την μέγιστη όλων των ανομιών.

* Το 1462, το πρώτο καταγεγραμμένοMonte di Pietà ιδρύθηκε στην Περούτζια. Μεταξύ 1462 και 1470, αναπτύχθηκαν κατ’ εκτίμηση σαράντα περισσότερες.  Ο Φραγκισκανός Marco Di Matteo Strozzi κήρυξε σχετικά με τα οφέλη του Monte di Pietà για την καταπολέμηση της τοκογλυφίας. Άφησε μια σειρά απομνημονευμάτων στα οποία περιγράφεται ο στόχος του να διώξει από την πόλη τους Εβραίους δανειστές και να τους αντικαταστήσει με χριστιανικά καταστήματα που θα επέτρεπαν στους φτωχούς να αποκτήσουν φτηνές πιστώσεις. Παρόλα αυτά ο θεσμός των Monti δεν αύξησε, από μόνος του, τους φόβους των Εβραίων. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα, οι Εβραίοι δανειστές τραπεζίτες υποστήριξαν τα Monti. Ένας τέτοιος τραπεζίτης ήταν ο Manuele da Camerino, που κληροδότησε ένα μεγάλο ποσό για το Monte της Φλωρεντίας, που είχε συσταθεί από τον Girolamo Σαβοναρόλα. Κατά καιρούς οι Εβραίοι δανειστές χρησιμοποιούσαν τα Monti για τους δικούς τους σκοπούς.

Τα έργα τέχνης της εποχής αποτυπώνουν την αντίδραση της τέχνηςστην τοκογλυφία: οι τοκογλύφοι μετανοούν υποφέροντας στην Κόλαση, οι φοροεισπράκτορες, οι φιλάργυροι απεικονίζονται μέσα στο περιβάλλον τους όπου ασκούν τις επιχειρηματικές τους δραστηριότητές. Στον αντίποδα βρίσκονται οι πίνακες των αγίων όπως ο άγιος Αντώνιος της Φλωρεντίας, που στα κηρύγματα τους μιλάνε κατά της τοκογλυφίας.

* Ο Αμερικάνος συγγραφέας Michael Hoffman (γεν. το 1954) και εκδότης του newsletter Revisionist History, θεωρείται «συνωμοσιολόγος», «αρνητής του Ολοκαυτώματος» και «αντισημίτης». Ο ίδιος αυτοχαρακτηρίζεται «αιρετικός συγγραφέας».

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή

Ἱστορικοί ἐχθροί τῆς Ῥωμηοσύνης

Θεοδώρου Λ. Κουτσιώρα, Θεολόγου

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ

Ὁ χρυσὸς δικέφαλος ἀετός, μέσα σὲ πορφυρὸ φόντο, γνωρίζουμε ὅτι ἀποτελοῦσε καὶ ἀποτελεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ κύρια σύμβολα τῆς Ρωμηοσύνης.Ἐκτὸς τῶν ἄλλων, συμβόλιζε τὴν ἀνατολικὴ καὶ τὴ δυτικὴ Ρωμηοσύνη, δηλ. τὰ δύο ἰσότιμα τμήματα τῆς αὐτοκρατορίας, τὰ ὁποῖα ὁ ἅγιος καὶ μέγας αὐτοκράτορας τοῦ Γένους Θεοδόσιος ἀνέθεσε τὸ 395 μ.Χ. στὰ παιδιά του, γιὰ τὰ ὁποῖα φρόντισε ἰδιαίτερα νὰ παιδαγωγηθοῦν μὲ τὰ νάματα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁ Ἀρκάδιος ἀνέλαβε τὴ διακυβέρνηση τῆς Ἀνατολῆς καὶ ὁ Ὁνώριος τὴ Δύση. Ἀνατολὴ καὶ Δύση εἶχαν κοινὸ σκοπὸ καὶ ἐπιδίωξη, δηλ. οἱ πολίτες νὰ ζοῦν εἰρηνικὰ καὶ μὲ τὸν πιὸ ὑψηλὸ πολιτισμὸ τῆς Οἰκουμένης.

Γλωσσικὸς ἐθνικισμὸς καὶ ἐπαρχιακὸς ρατσισμός, μέσα σ΄ αὐτὸ τὸν πολιτισμό, ἦταν καὶ εἶναι ἀδιανόητος. Στὸ ἀνατολικὸ τμῆμα τῆς αὐτοκρατορίας ἀπὸ τὸν Μέγα Κωνσταντῖνο μέχρι τὸν Ἰουστινιανὸ ἐπίσημη γλῶσσα ἦταν τὰ λατινικά, ὅμως περισσότερη συμπάθεια ὑπῆρχε πρὸς τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, τὴ γλῶσσα τοῦ Εὐαγγελίου, ἡ ὁποία καὶ τελικὰ ἐπὶ αὐτοκράτορος Ἡρακλείου ἐπικράτησε ὁριστικά. Στὸ δυτικὸ τμῆμα τῆς αὐτοκρατορίας καὶ στὴν ἐπικράτεια τῆς Παλαιᾶς Ρώμης παρατηροῦμε ἀρχικὰ μία εὔνοια πρὸς τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, ἐνῶ παράλληλα μιλοῦσαν καὶ τὰ λατινικά. Ἀργότερα ἡ λατινικὴ ἔγινε ἡ κυρίαρχη γλῶσσα, ἐνῶ ἡ ἑλληνικὴ διδασκόταν ὡς....

 δεύτερη πιὸ σημαντικὴ γλῶσσα. Τὸν 8ο μ.Χ. αἰῶνα στὴ Ρώμη ὑπῆρχαν 38 ὀρθόδοξα μοναστήρια ἀπὸ τὰ ὁποῖα τὰ 10 ἦταν ἑλληνόφωνα!

Ἡ ἱστορικὴ ἐποχὴ πού μᾶς ἀπασχολεῖ καὶ ἔχει σχέση μὲ τοὺς Λογγοβάρδους εἶναι ὁ 6ος, ὁ 7ος καὶ ὁ 8ος αἰώνας. Στὴν ἐποχὴ αὐτὴ ἡ Ἀνατολὴ μιλάει Ρωμαίϊκα, δηλ. ἑλληνικά, ἀλλὰ κατανοεῖ τὰ λατινικά, ἐνῶ ἡ Δύση μιλάει ρωμαϊκά, δηλ. λατινικά, ἀλλὰ κατανοεῖ καὶ τὰ ἑλληνικά

ΟΙ ΛΟΓΓΟΒΑΡΔΟΙ

Οἱ Λογγοβάρδοι ὑπῆρξαν ἱστορικὰ ἕνα γερμανικῆς προέλευσης φυλετικὸ καὶ νομαδικὸ ὑποσύνολο, χωρὶς ἑνιαία πολιτιστικὴ συνοχή. Κύρια στοιχεῖα ἑνότητας θεωροῦνταν ἡ πολεμικὴ ἐξάσκηση, οἱ ἐπιδρομές, ἡ βαρβαρότητα, ὁ ἐπεκτατισμὸς καὶ ἡ ἀπόκτηση πλουτισμοῦ διὰ παντὸς μέσου. Τὸ 552 μ. Χ. οἱ Λογγοβάρδοι νίκησαν τοὺς Ὀστρογότθους καὶ γιὰ τρεῖς περίπου αἰῶνες, δίκην χιονοστιβάδας, ἔγιναν ἡ θεομηνία τῆς δυτικῆς Ρωμηοσύνης στὴν περιοχὴ τῆς Ἰταλίας. Νὰ λάβουμε ὑπ’ ὄψιν ὅτι ἀπὸ τὸ 476 μ. Χ. στὴ Δύση ὑπάρχει κενὸ πολιτικῆς ἐξουσίας.

Ἡ ἀνατολικὴ Ρωμηοσύνη, κατὰ τοὺς ἴδιους αἰῶνες, 6ο, 7ο καὶ 8ο, συνεχῶς ἀπειλεῖται καὶ τὰ σύνορά της παραβιάζονται ἀπρόκλητα καὶ ἀδικαιολόγητα ἀπὸ Ἀβάρους, Πέρσες, Σαρακηνούς κ.ἄ. Παρ΄ὅλα αὐτὰ ἡ ἀνατολικὴ Ρωμηοσύνη, στὰ μέτρα τοῦ ἐφικτοῦ, προσπαθεῖ μὲ στρατιωτικὲς ἐνισχύσεις ἢ νὰ ἀμυνθεῖ ἢ νὰ ἀπωθήσει τὰ ἐχθρικὰ φῦλα τῶν Λογγοβάρδων, συμπαραστεκόμενη στὸ σκληρὰ δοκιμαζόμενο ἀδελφικὸ κομμάτι τῆς δυτικῆς Ρωμηοσύνης. Ὁ Ἰουστινιανὸς ἐπιστρατεύει τοὺς δύο ἀξιόλογους στρατηγούς του, Ναρσῆ καὶ Βελισσάριο, ὥστε νὰ ἐπανακτήσουν τὰ κατακτημένα ἐδάφη της. Τὸ 751 μ. Χ. οἱ Λογγοβάρδοι καταλύουν καὶ τὸ Ἐξαρχᾶτο τῆς Ραβέννας, τὸ προπύργιο τῆς Ρωμηοσύνης στὴ Βόρεια Ἰταλία. Τὸ 774 μ. Χ. οἱ ὁμόφυλοι τῶν Λογγοβάρδων Φράγκοι τοῦ Καρλομάγνου, μετὰ ἀπὸ αἱματηρὲς μάχες, τοὺς ὑποτάσσουν καὶ ὅτι ἀπέμεινε ἀπὸ τοὺς Λογγοβάρδους σβήνει τὸν 11ο αἰ. ἀπὸ τοὺς Νορμανδούς.

Ἀπὸ θρησκευτικῆς πλευρᾶς οἱ ὀρδὲς τῶν Λογγοβάρδων, γιὰ τοὺς ὁποίους γίνεται λόγος, διακρίνονται σὲ δύο κατηγορίες. Ἡ πρώτη κατηγορία ἀποδέχτηκε τὴν ἀρειανικὴ αἵρεση. Μία αἵρεση ἡ ὁποία ἀμφισβητοῦσε τὴ Θεϊκὴ φύση τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ὁποία αἵρεση καταδίκασε, μὲ πρωτοβουλία τοῦ αὐτοκράτορα Μ. Κωνσταντίνου, σύσσωμη ἡ Ρωμηοσύνη τὸ 325 μ. Χ. μὲ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, πού ἔγινε στὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας. Ἡ δεύτερη κατηγορία τῶν Λογγοβάρδων ἀνῆκε στὴν παμπάλαια ἀσέβεια τοῦ παγανισμοῦ πού ἐμπιστευόταν τὰ πνεύματα τοῦ δάσους καὶ στὰ ὁποῖα πρόσφερε λατρεία καὶ αἱματηρὲς θυσίες.

ΛΟΓΓΟΒΑΡΔΟΙ ΚΑΙ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ

Μαῦρες σελίδες ἔχουν γραφτεῖ γιὰ τοὺς Λογγοβάρδους στὴ διαχρονικὴ ἱστορία τῆς Ρωμηοσύνης. Στὶς ληστρικὲς ἐπιδρομὲς τους κατέσφαξαν ἀνελέητα τὸ πολυπληθὲς καὶ πολύπαθο Γένος τῶν Ρωμιῶν. Πολιόρκησαν καὶ ἐρήμωσαν πόλεις ἀπ΄τὶς ὁποῖες ἐλάχιστοι διασώθηκαν. Γκρέμισαν κάστρα, πυρπόλησαν Ἐκκλησίες, διέλυσαν ἀνδρικὰ καὶ γυναικεία ὀρθόδοξα μοναστήρια.

Ἔφευγαν ἀλλόφρονες οἱ φιλήσυχοι Ρωμιοὶ νὰ κρυφτοῦν, σὰν τὰ ἀγρίμια, στὰ πιὸ ἀπίθανα καὶ ἀνυποψίαστα μέρη, ὥστε νὰ γλυτώσουν ἀπὸ τὸ ἐπαίσχυντο ξῖφος τῶν Λογγοβάρδων. Ἡ θέα καὶ μόνο αὐτῶν τῶν βαρβάρων προκαλοῦσε τὴ φρίκη, τὸν τρόμο καὶ τὸν πανικό. Ἡ ζεστὴ ἀγκαλιὰ τῶν Ρωμαίϊκων μοναστηριῶν, πού δὲν ὑποδουλώθηκαν στὸν κατακτητή, ἔγιναν τὸ καταφύγιο τῶν κατατρεγμένων Ρωμιῶν τῆς Δύσης.

Ὅταν οἱ Λογγοβάρδοι συλλάμβαναν καλογήρους μας τοὺς τυραννοῦσαν καὶ τοὺς βασάνιζαν ἀπάνθρωπα μέχρι θανάτου, ζητώντας θησαυροὺς καὶ χρυσάφι. Ἀκόμα καὶ τὰ στοιχεῖα τῆς φύσης, χωρὶς ὑπερβολή, συνταράσσονταν ἀπὸ τίς αἱματοχυσίες καὶ τὶς σφαγὲς πού προκαλοῦσαν στοὺς κατακτημένους. Πολλοὶ Λογγοβάρδοι ἐξαιτίας τῆς βάρβαρης συμπεριφορᾶς τους καὶ τῶν ἀνατριχιαστικῶν ἐγκλημάτων δαιμονίζονταν. Ἦταν ἕνα σημάδι τοῦ Θεοῦ νὰ διαπιστώσουν οἱ δοκιμαζόμενοι ὁμογενεῖς μας τῆς Δύσης ὅτι αὐτοὶ οἱ ἐπιδρομεῖς ὑπηρετοῦν τὸν Ἀντικείμενο. Ἦταν ἕνα σημάδι νὰ συναισθανθοῦν οἱ Λογγοβάρδοι τὰ πονηρά τους ἔργα καὶ ἕνα σημάδι ἐπίσης νὰ ἀποθαρρύνονται, ὅταν σχεδίαζαν βεβήλωση ἁγίων καὶ ἱερῶν τόπων τῶν Ὀρθόδοξων Ρωμηῶν.

Η ΑΡΧΟΝΤΙΑ ΤΩΝ ΡΩΜΗΩΝ ΚΑΙ Η ΑΓΡΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΡΕΙΑΝΩΝ ΛΟΓΓΟΒΑΡΔΩΝ

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Διάλογος, τοῦ ὁποίου ἡ μνήμη ἑορτάζεται στὶς 12 Μαρτίου εἶναι ὁ ἱδρυτὴς ἕξι μοναστηριῶν στὴν περιοχὴ τῆς Ἰταλίας καὶ τῆς Σικελίας. Αὐτὸς λοιπὸν διηγεῖται:

Κάποτε οἱ Ἀρειανοὶ Λογγοβάρδοι, πού συνέβαινε νὰ εὐλαβοῦνται πολὺ τὸν Ἰωάννη Βαπτιστή, συνέλαβαν, στὴν περιοχὴ τῆς Ἰταλίας, πολλοὺς Ρωμιοὺς αἰχμαλώτους. Συνέλαβαν καὶ τὸν πρεσβύτερο(ἱερέα) τῆς Νουρσίας Σάγκτουλο καθὼς καὶ ἕνα διάκονο, τοῦ ὁποίου τὸ ὄνομα δὲν μᾶς διασώζεται. Οἱ Λογγοβάρδοι εἶχαν ἀποφασίσει σύντομα νὰ ἐκτελέσουν τὸ διάκονο. Ὁ Σάγκτουλος, ὅταν τὸ ἔμαθε, σκέφθηκε νὰ τὸν ἐλευθερώσει κρυφά. Ζήτησε ἀπὸ τοὺς κατακτητὲς νὰ τὸν προσέχει καὶ ἐκεῖνοι ἔκαναν τὴν παραχώρηση μὲ τὴν ὑπόσχεση πώς , ἂν δραπετεύσει ὁ διάκονος, τότε θὰ ἐκτελεστεῖ ὁ ἴδιος ἀντὶ γιὰ ΄κεῖνον. Ὅταν βράδιασε καὶ οἱ Λογγοβάρδοι ἀποκοιμήθηκαν κατάκοποι, ὁ Σάγκτουλος βρῆκε μία εὐκαιρία καὶ ἐλευθέρωσε τὸ διάκονο πού, ὅπως ἦταν ἑπόμενο, εἶχε τοὺς δισταγμούς του.

Τὴν ἄλλη μέρα πού ξύπνησαν οἱ Λογγοβάρδοι καὶ διαπίστωσαν πώς ὁ κρατούμενος διάκονος εἶχε δραπετεύσει ἀποφάσισαν νὰ ἐκτελέσουν τὸν Σάγκτουλο. Τοῦ ζήτησαν νὰ διαλέξει τὸν τρόπο τῆς θανάτωσής του καὶ ἐκεῖνος τοὺς εἶπε: -Εἶμαι στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Σκοτῶστε με, μὲ ὅποιον τρόπο ἐπιτρέψει ὁ Κύριος. Οἱ Λογγοβάρδοι ἀποφάσισαν νὰ τὸν ἐκτελέσουν μὲ ἀποκεφαλισμό, χωρὶς νὰ κάνουν χρήση βασανιστηρίων. Συγκεντρώθηκαν λοιπὸν ὅλοι τους, σχημάτισαν κύκλο γύρω του καὶ ἕνας γεροδεμένος καὶ ἁρματωμένος Λογγοβάρδος ἐπιλέχτηκε νὰ γίνει ὁ δήμιός του. Ὁ Σάγκτουλος τοὺς παρακάλεσε νὰ τοῦ δώσουν λίγο χρόνο γιὰ προσευχὴ καὶ μετὰ θὰ εἶναι στὴ διάθεσή τους. Ἐκεῖνοι συμφώνησαν καὶ ὁ Σάγκτουλος γονάτισε καὶ ἄρχισε νὰ προσεύχεται θερμά.

Ὁ δήμιος ὅμως ἦταν ἀνυπόμονος, τὸν σκούντηξε μὲ τὸ πόδι του, εἰδοποιώντας τον πώς καθυστερεῖ. Τοῦ ζήτησε νὰ ἁπλώσει τὸ κεφάλι του ὥστε νὰ διευκολυνθεῖ στὴν ἀποτομή. Ὁ Σάγκτουλος γονατιστὸς ἅπλωσε τὸ κεφάλι καὶ βλέποντας τὸ ξῖφος τοῦ δημίου νὰ βγαίνει ἀπὸ τὸ θηκάρι του, μὲ ἔντονη φωνὴ, εἶπε τὰ λόγια:

-Ἅγιε Ἰωάννη Πρόδρομε, δέξου τὴν κεφαλή μου.

Τὸ γυμνωμένο σπαθὶ τοῦ Λογγοβάρδου ὑψώθηκε μὲ σκοπὸ νὰ κατεβεῖ μὲ δύναμη στὸν αὐχένα τοῦ ἥρωα πρεσβυτέρου, ἀλλὰ προέκυψε κάτι τὸ θαυμαστὸ καὶ ἀπίστευτο. Τὸ ὑψωμένο χέρι πού κράδαινε σφιχτὰ τὸ κοφτερὸ ξῖφος, ὀρθωμένο πρὸς τὸν οὐρανό, αὐτοστιγμεὶ ἀκινητοποιήθηκε, μένοντας ἀλύγιστο σ΄αὐτὴ τὴ θέση. Οἱ Λογγοβάρδοι σάστισαν ἀπὸ τὴ μορφὴ πού ἔβλεπαν μπροστά τους. Μὰ ποιὸς εἶναι αὐτός, ἀναρωτήθηκαν, πού μὲ τὴν προσευχὴ καὶ μόνο ἔδεσε τὸ χέρι τοῦ δημίου; Τώρα θαύμαζαν τὴν ἁγιότητά του, τὸν παρακαλοῦσαν νὰ σηκωθεῖ ἀπὸ τὸ ἔδαφος καὶ ἐπίσης μὲ τὴν προσευχή του νὰ λύση τὴν παραλυσία στὸ χέρι τοῦ δημίου. Καὶ ὁ Σάγκτουλος ἀπάντησε:

-Δὲν πρόκειται νὰ προσευχηθῶ γιὰ τὸν δήμιο πού μὲ παρακαλεῖται, παρὰ μόνο ἄν μοῦ ὑποσχεθεῖ μὲ ὅρκο ὅτι δὲν θὰ ξανασκοτώσει Ὀρθόδοξο Χριστιανό.

Ἀφοῦ δόθηκαν οἱ ὅρκοι καὶ οἱ βέβαιες ὑποσχέσεις ὁ Σάγκτουλος τοῦ εἶπε:

-Κατέβασε τὸ χέρι σου καὶ ξαναβάλε τὸ σπαθὶ στὴ θήκη του.

Τὸ χέρι ἀπέκτησε καὶ πάλι τὴν εὐλυγισία του καὶ λειτούργησε κανονικά, ὅπως καὶ πρῶτα. Μπροστὰ στὸ πρωτοφανὲς αὐτὸ θαῦμα οἱ Λογγοβάρδοι ἔτρεχαν νὰ τοῦ φέρει ὁ καθένας κάποιο μικρὸ ἢ μεγάλο δῶρο, ὥστε νὰ τὸν ἔχουν σύμμαχο καὶ βοηθό. Ὁ Σάγκτουλος ὅμως, ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, δὲν δέχτηκε τίποτα ἀπ’ ὅλα αὐτὰ πού ἀποτελοῦσαν προϊόντα λεηλασίας ἀπὸ τὶς περιουσίες τῶν Ρωμιῶν. Ἀντίθετα τοὺς εἶπε:

-Μπορεῖτε νὰ μοῦ προσφέρετε κάτι καὶ τὸ ὁποῖο θὰ δεχτῶ μὲ χαρά. Θέλω νὰ ἐλευθερώσετε ὅλους τους αἰχμάλωτους Ρωμιούς, πού ἔχετε στὰ χέρια σας, καὶ ἐγὼ σᾶς ὑπόσχομαι πώς θὰ προσεύχομαι γιὰ σᾶς.

Τέτοια ἦταν πιὰ ἡ ἐμπιστοσύνη στὸ πρόσωπό του, πού οἱ Λογγοβάρδοι ἀποδέχτηκαν τὸ αἴτημα καὶ ὅλοι οἱ αἰχμάλωτοι Ρωμηοὶ μαζὶ μὲ τὸν Σάγκτουλο ἐλεύθεροι, διὰ τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, ξαναγύρισαν καὶ πάλι στὰ σπίτια τους. Νὰ σημειωθεῖ ὅτι ὁ πρεσβύτερος(ἱερέας) Σάγκτουλος δὲν γνώριζε καθόλου γράμματα, ἀλλὰ βίωνε τὸ γλυκύτατο ρωμαίϊκο ἦθος. Ἔχοντας ἁπλότητα, ἀρχοντιά, εὐσέβεια καὶ ἀγάπη στὴν καρδιά του, ἐκπλήρωνε μὲ χαρά, τὶς ἐντολὲς τοῦ θεοῦ καὶ ἔτσι ἀνυψώθηκε σὲ ἀξιοθαύμαστα πνευματικὰ ὕψη.

Ἄλλοτε πάλι ἕνας Ἀρειανὸς Λογγοβάρδος «ἐπίσκοπος» ζητοῦσε ἐπίμονα ἀπὸ τοὺς κατακτημένους Ρωμιοὺς στὰ βόρεια τῆς Ρώμης νὰ τοῦ παραδώσουν τὸν Ὀρθόδοξο ναό τους. Οἱ Ὀρθόδοξοι Ρωμιοὶ ὄχι μόνο ἀρνήθηκαν κατηγορηματικά, ἀλλὰ ὁ ὑπεύθυνος τοῦ Ὀρθόδοξου ναοῦ, γιὰ νὰ μὴ βεβηλωθεῖ ὁ ναός τους ἀπὸ τοὺς ἀλλόπιστους, ἔσβησε τοὺς λύχνους καὶ τὶς κανδῆλες τοῦ ναοῦ καὶ ἀφοῦ τὸν ἀσφάλισε παρέμεινε μέσα στὸ ναό. Ὁ Λογγοβάρδος ψευδεπίσκοπος δήλωσε πώς τὴν ἑπόμενη μέρα θὰ ἅρπαζε μὲ τὴ βία τὸν Ὀρθόδοξο ναό, πού ἦταν ἀφιερωμένος στὸν Ἀπόστολο Παῦλο.

Χαράματα ἦταν ὅταν ἔφτασε ἀγανακτισμένος ὁ Λογγοβάρδος αἱρετικὸς ἐπίσκοπος, μαζὶ μὲ πλῆθος ὁμοεθνῶν του, μπροστὰ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Ἀποστόλου Παύλου. Ἑτοιμάστηκαν νὰ τήν παραβιάσουν καὶ νὰ ἁρπάξουν τὸν σβηστὸ καὶ ἀσφαλισμένο ναὸ τῶν Ὀρθοδόξων. Πρὶν ὅμως κάνουν τὴν ὁποιαδήποτε κίνηση, αἰσθάνονται νὰ σείεται ἡ γῆ κάτω ἀπὸ τὰ πόδια τους. Ἔκπληκτοι βλέπουν ὅλες τὶς θύρες τῆς Ἐκκλησίας νὰ ἀνοίγουν, τὰ κλεῖθρα τους νὰ κατρακυλοῦν στὸ ἔδαφος, ὅλοι οἱ λύχνοι καὶ οἱ κανδῆλες νὰ ἀνάβουν διὰ μιᾶς, κάνοντας τὸ ναὸ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου νὰ φωτοβολεῖ καὶ νὰ λάμπει σὰν νὰ γινόταν πανηγύρι, καὶ τὸν «ἐπίσκοπό» τους τὴν ἴδια στιγμὴ νὰ τυφλώνεται. Οἱ Λογγοβάρδοι πανικοβλήθηκαν. Πῆραν τὸν τυφλὸ « ἐπίσκοπό» τους ἀπὸ τὸ χέρι καὶ ἔφυγαν κατατρομαγμένοι γιὰ τὸ καταφύγιο. Ἡ εἴδηση τοῦ θαυμαστοῦ αὐτοῦ γεγονότος ἁπλώθηκε σὲ ὅλους τούς Λογγοβάρδους. Μετὰ ἀπὸ αὐτὸ τὸ θαυμαστὸ συμβὰν δὲν ξανατόλμησαν νὰ βεβηλώσουν Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες.

Η ΑΡΧΟΝΤΙΑ ΤΩΝ ΡΩΜΗΩΝ ΚΑΙ Η ΕΥΤΕΛΕΙΑ ΤΩΝ ΠΑΓΑΝΙΣΤΩΝ ΛΟΓΓΟΒΑΡΔΩΝ

Γύρω στὸ 579 μ. Χ. 40 Ρωμιοὶ χωρικοί της Ἰταλίας αἰχμαλωτίστηκαν ἀπὸ παγανιστὲς Λογγοβάρδους. Οἱ Λογγοβάρδοι, ἀφοῦ ἔκαναν θυσίες στοὺς θεούς τους, ἐξανάγκαζαν τοὺς αἰχμαλώτους νὰ φᾶνε ἀπὸ τὰ εἰδωλόθυτα, δηλ. ἀπὸ τὰ σφάγια τῆς δαιμονολατρείας, διαφορετικὰ θὰ τοὺς θανάτωναν. Καὶ οἱ 40 αἰχμάλωτοι Ρωμιοὶ χωρικοὶ ἀντιστάθηκαν μὲ σθένος καὶ ἔμειναν ἀνυποχώρητοι. Τότε οἱ ἀπάνθρωποι Λογγοβάρδοι τοὺς ἐκτέλεσαν ὅλους ἕναν-ἕναν, χωρὶς κανένα οἶκτο. Οἱ Ὀρθόδοξοι αὐτοὶ χωρικοί, μένοντας ἀμετακίνητοι ἀναδείχτηκαν ἄξιοι μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς ἀλήθειας, ἀφοῦ προτίμησαν τὸ ξῖφος, παρὰ νὰ ἀσεβήσουν καὶ νὰ προσβάλλουν τὸν ἴδιο τὸ Δημιουργό.

Τὴν ἴδια ἐποχὴ παγανιστὲς Λογγοβάρδοι συνέλαβαν ἄλλους περίπου 400 ὁμόδοξους αἰχμαλώτους τῆς δυτικῆς Ρωμηοσύνης. Οἱ παγανιστὲς Λογγοβάρδοι σχημάτισαν κύκλο γύρω τους καὶ λέγοντας μαγικὲς προσευχὲς θυσίασαν στοὺς δαίμονες μία κατσίκα καὶ προσκυνοῦσαν τὸ κεφάλι της. 

Στὴ συνέχεια ζήτησαν ἀπὸ τοὺς αἰχμάλωτους Ρωμιοὺς νὰ κάνουν καὶ αὐτοὶ τὸ ἴδιο. Ἐπειδὴ οἱ αἰχμάλωτοι Ὀρθόδοξοι ἀρνήθηκαν νὰ προσκυνήσουν τὸ ἱερό τους ζῶο, οἱ ἀδίστακτοι κατακτητὲς Λογγοβάρδοι ἔβγαλαν τὰ σπαθιά τους καὶ ἔσφαξαν σὰν ἀρνιὰ ὅλους τους αἰχμάλωτους Ρωμιούς. Καὶ οἱ 400 ὑπῆρξαν ἐκλεκτοὶ καὶ ἀξιώθηκαν νὰ δεχτοῦν τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου, ἀκόμα καὶ ἐκεῖνοι πού συνήθως δὲν φαίνονταν νὰ ἀκολουθοῦν μὲ συνέπεια τὴν ὁδὸ τοῦ Εὐαγγελίου.

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΑΥΘΑΔΕΙΑΣ ΛΟΓΓΟΒΑΡΔΟΥ. ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΣΥΝΕΒΗ!

Τὸ 968 μ.Χ. ὁ Λογγοβάρδος καὶ ὀπαδὸς τοῦ Ἀρείου «ἐπίσκοπος» Κρεμώνας, ὁ Λιουτπράνδος, τόλμησε να παρουσιαστεί, ὡς διπλωμάτης, στὸν Καππαδόκη αὐτοκράτορα τῆς Ἀνατολῆς Νικηφόρο Φωκᾶ (963-969), ζητώντας γιὰ πρώτη φορὰ τὴν πορφυρογέννητη βασιλοπούλα καὶ κόρη τοῦ Ρωμανοῦ τοῦ Β΄, Θεοφανώ, γιὰ σύζυγο τοῦ συνομηλίκου της γερμανοῦ ρήγα τῆς Δύσης Ὄθωνα τοῦ Β΄.

Ὁ Νικηφόρος Φωκᾶς δέχτηκε τὸν Λιουτπράνδο, χωρὶς ἰδιαίτερες φιλοφρονήσεις. Μὰ ὅταν ὁ Λιουτπράνδος διατυπώνοντας τὸ αἴτημά του ἀποκάλεσε τὸν Γερμανὸ ἡγεμόνα καί κατακτητή, Ὄθωνα Α΄, «Ρωμαῖο» καὶ «αὐτοκράτορα» τῆς Δύσης ὁ αὐτοκράτορας Φωκᾶς, τὸν διέκοψε πάραυτα λέγοντάς του τὴ λατινικὴ φράση “incredibile auditu”(εἶναι ἀδιανόητα τὰ ὅσα ἀκούγονται). Τὸ αἴτημα ἀπορρίφθηκε καὶ ὁ Λιουτπράνδος ὁδηγήθηκε στὴ φυλακὴ γιὰ αὐθάδεια καὶ ὑπέρβαση νομιμότητας. Οἱ Λογγοβάρδοι ποτὲ δὲν ἦταν Ὀρθόδοξοι καὶ ποτὲ ἐπίσης δὲν ἀνῆκαν στὸ Γένος τῶν Ρωμιῶν. Ὁ αὐτοκράτορας δὲν τοῦ ἐπέτρεψε κἄν νὰ ἐπιχειρηματολογήσει μπροστά του. Τότε ὁ «ἐπίσκοπος» Λιουτπράνδος καταφάνερα ἐνοχλημένος καὶ ὀργισμένος, ἔχασε τὴν ψυχραιμία του, καὶ ἀνάμεσα στὰ ἄλλα, εἶπε καὶ τὰ παρακάτω λόγια:

«Αὐτοὺς(τοὺς Ρωμιοὺς) ἐμεῖς, δηλαδὴ οἱ Λογγοβάρδοι, οἱ Σάξωνες, οἱ Φράγκοι, οἱ Λοθαρίγγιοι, οἱ Βαυαροί, οἱ Σουηβοί, οἱ Βουργούνδιοι τοὺς περιφρονοῦμε τόσο πολύ, ὥστε ὅταν ὀργιζόμαστε κατὰ τῶν ἐχθρῶν μας δὲν τοὺς ἀπευθύνουμε καμμιὰ ἄλλη ἀπὸ τὶς ὕβρεις παρὰ μόνο τὴ λέξη: Ρωμαῖε! Καὶ σ’ αὐτὸ μόνο τὸ ὄνομα τῶν Ρωμαίων περιλαμβάνουμε κάθε εἶδος ἀγένειας, δειλίας, φιλαργυρίας, ἀσωτείας, ἀπιστίας, καὶ γενικὰ κάθε εἶδος κακίας»

Μέχρι σήμερα τὰ προσβλητικὰ αὐτὰ στερεότυπα μισελληνισμοῦ τῶν δυτικῶν ἐχθρικῶν φυλῶν παραμένουν ἀμείωτα στούς ἐπιγόνους τους καί ἐπανέρχονται εὐκαίρως ἀκαίρως στὴν ἐπιφάνεια, ὅταν θέλουν νὰ πλήξουν τὸν ἀνώτερο πολιτισμὸ τῆς Ρωμηοσύνης. Ὅταν οἱ Δυτικοὶ ἀποφασίσουν νά κάνουν οὐσιαστικὴ αὐτοκριτικὴ καὶ βροῦν τὴ δύναμη νὰ παραδεχτοῦν τὴν ὑπεροχὴ τοῦ μοναδικοῦ αὐτοῦ πολιτισμοῦ τῆς Ρωμηοσύνης θὰ ἔχουν σημειώσει σημαντικὰ βήματα ἐκσυγχρονισμοῦ. Τὸ δικό μας χρέος εἶναι νὰ διαφυλάξουμε ἄθικτη καί ζωντανή τήν ἱστορική μας μνήμη. Τὴ μνήμη ποὺ ἀποτελεῖ καί τὸ ἀκαταμάχητο ὅπλο τοῦ Γένους μας.

 

Βιβλιογραφία

Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Μεγάλου «Βίοι ἀγνώστων ἀσκητῶν» Εἰσαγωγὴ –Μετάφραση-Σημειώσεις ὑπὸ Στεφάνου δ. μ. Ἔκδοσις ἀδελφότητος Ἱερομ. Ἰωάννου «Κοίμησις τῆς Θεοτόκου» Ἁγ. Ἄννα ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 1988

Liutprandus, «Relatio de legatione Constantinopolitana», ἔκδ. Becker, Ἀννόβερο-Λειψία, 1915, κεφάλαιο 12ο.

The Roman church in the time Gregory the Grate, by Edward spearing, B.A., LLB. CAMBRIGE. At the university pres 1918

Steven Runciman. «Ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία ἐν αἰχμαλωσίᾳ (1968)

το είδαμε εδώ

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΗΓΙΑΣΜΕΝΟΣ (16 ΜΑΪΟΥ)

«Ο όσιος Θεόδωρος ο ηγιασμένος, ο οποίος άκμασε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορος Ιουλιανού του Παραβάτου (361-363 μ.Χ.) καταγόταν από την Αίγυπτο και γεννήθηκε από γονείς πλούσιους. Σε νεαρή ηλικία ακολούθησε τον όσιο Παχώμιο στη Θηβαΐδα της Αιγύπτου και εντάχτηκε υπό την πνευματική καθοδήγησή του, ενώ αναδείχτηκε ένας από τους πιο αγαπητούς μαθητές αυτού. Πιστός μιμητής του διδασκάλου του στον μοναχικό βίο, τον διαδέχτηκε μετά την κοίμησή του στην ηγουμενία της Μονής. Για την αγνότητα του βίου του και την αγιοσύνη του προικίστηκε από τον Θεό  με τη χάρη της θαυματουργίας. Για την τέλεια  δε ψυχική και σωματική καθαρότητά του έλαβε τον τίτλο ῾Ηγιασμένος᾽. Ο όσιος Θεόδωρος κοιμήθηκε εν ειρήνη το 367 μ.Χ.»

(Από το ιστολόγιο ῾ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ’)

Η καταγωγή του οσίου Θεοδώρου από την Αίγυπτο γίνεται η πρώτη αφορμή για τον εκκλησιαστικό ποιητή, προκειμένου να προβάλει την αλλαγή που έφερε στον κόσμο ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Ήδη σημειώνει ότι ο μεγάλος σημερινός άγιος, όπως και όλοι οι πριν και μετέπειτα από αυτόν άγιοι του Θεού στην Αίγυπτο, προορίστηκαν από τον Χριστό να γίνουν άγιοι, αφότου από παλιά κατέβηκε στην Αίγυπτο και προβλέποντας ως Θεός την ανταπόκριση στην κλήση Του τους κάλεσε και τους έσωσε και τους δόξασε, κατά τον λόγο του αποστόλου Παύλου (Ρωμ. 8). ῾Αυτός που περπατά στα σύννεφα ως Δεσπότης Θεός, όταν κατέβηκε πριν στην Αίγυπτο σε ανάλαφρο σύννεφο,  προόρισε για τη δόξα Του τους πιστούς που θα ανταποκρίνονταν στην κλήση Του, δηλαδή τους εκλεκτούς που έλαμψαν αργότερα και θα αρπάζονταν ως θεόφρονες σε νεφέλες, μεταξύ των οποίων είναι ο Θεόδωρος ο αγιασμένος Πατέρας μας᾽(῾Νέφει την επίβασιν αυτού τιθείς ως Δεσπότης, εν νεφέλη κούφη πριν καταβάς εις Αίγυπτον τους εκλάμψαντας εκλεκτούς προώρισε, τους αρπαζομένους εν νεφέλαις ως θεόφρονας, μεθ᾽ ων Θεόδωρος ο Ηγιασμένος Πατήρ ημών᾽) (στιχηρό εσπερινού). Οπότε το συμπέρασμα είναι προφανές: ῾Η Αίγυπτος, η οποία προηγουμένως κατεχόταν από δαιμονικές τελετές και πάθη, τώρα γίνεται ωραία από τα τάγματα των ασκητών᾽(῾Αίγυπτος η πρότερον δαιμονικαίς μαινομένη τελεταίς και πάθεσιν, ασκητών νυν τάγμασιν ωραΐζεται᾽) (στιχηρό εσπερινού). Κι αυτό βεβαίως σημαίνει: όπου έχουμε παρουσία της χάρης του Θεού, εκεί εξαφανίζεται η όποια δύναμη των δαιμόνων, συνεπώς η προηγούμενη δυσωδία και δυσμορφία γίνεται ευωδία και ευμορφία. Ο Θεός κάνει παράδεισο με άλλα λόγια τον κάθε τόπο, αρκεί να υπάρχουν οι άνθρωποι που θα θελήσουν να ανταποκριθούν με καλή προαίρεση στην κλήση Του.

Ο άγιος υμνογράφος Θεοφάνης, ο οποίος μόλις την προηγουμένη ημέρα ύμνησε τους άθλους και την αγιότητα του μεγάλου Παχωμίου, δεν ήταν δυνατόν να μην εξυμνήσει και το πνευματικό τέκνο αυτού, τον όσιο Θεόδωρο. Μεγάλος ο Παχώμιος, μεγάλος εξ ίσου και ο Θεόδωρος. Γιατί; Διότι ο Θεόδωρος, ως γνήσιος μαθητής και υποτακτικός του διδασκάλου του, τον ακολούθησε με γνησιότητα σε όλες τις ασκητικές διαγωγές του. ῾Έγινες ομόσκηνος του θείου Παχωμίου και ακολούθησες με ζήλο τους τρόπους του, Πάτερ θεόφρον Θεόδωρε, μιμούμενος την εγκράτειά του και την ορθόδοξη πίστη του᾽(῾Ομόσκηνος Παχωμίω τω θείω γενόμενος, τους τρόπους εζήλωσας, Πάτερ θεόφρον Θεόδωρε, τούτου την εγκράτειαν και την ορθόδοξον πίστιν εκμιμούμεος᾽) (ωδή δ´). Έτσι η σχέση του Παχωμίου προς τον Θεόδωρο, σχέση Γέροντος προς υποτακτικό, όπως και αντίστροφα,  προβάλλει ως τύπος και παράδειγμα: όπου υπάρχει διάθεση υπακοής εκεί αναδεικνύεται η αγιότητα στο ανώτερο δυνατό σημείο, με την έννοια ότι και ο Γέροντας παίρνει δύναμη για πνευματική προκοπή, κυρίως όμως ο υποτακτικός ανάγεται στην αγιότητα σχετικά εύκολα, ακολουθώντας τα χνάρια του πνευματικού του.

Ο άγιος Θεοφάνης δεν παύει να εξυμνεί αυτήν τη διάθεση υπακοής του οσίου Θεοδώρου, υπακοής βεβαίως στον Πνευματικό του, στην πραγματικότητα όμως υπακοής στον ίδιο τον Κύριο. Το αγωνιστικό φρόνημά του προκειμένου να τηρεί το θέλημα του Θεού ήταν εξαιρετικό, τόσο που ο υμνογράφος μας τον χαρακτηρίζει ως μάρτυρα. Πολλές φορές έχει ειπωθεί ότι μάρτυρας δεν είναι μόνον αυτός που σε εποχή διωγμών δίνει τη ζωή του, αλλά και σε κάθε εποχή που αγωνίζεται μέχρι θανάτου κατά της αμαρτίας εσωτερικά στη συνείδησή του. ῾Έγινες δυνατός μάρτυρας, γιατί αντιστεκόσουν μέχρι αιμάτων προς την αμαρτία, θεόφρον Θεόδωρε᾽(῾Μάρτυς γεγονώς στερρός προς αμαρτίας μέχρις αιμάτων ανθιστάμενος, θεόφρον Θεόδωρε᾽) (ωδή η´). Κι εκείνο που για τον άγιο Θεοφάνη υπήρξε καθοριστιστικό στοιχείο για το μαρτυρικό φρόνημα κατά της αμαρτίας του οσίου Θεοδώρου ήταν και η αγάπη του για τη μελέτη του νόμου Θεού. Ο όσιος διατηρούσε την ψυχική του καθαρότητα, γιατί οι έννοιες του λόγου Θεού ήταν αυτές που κυριαρχούσαν μέσα στην ψυχή του από  την αδιάκοπη μελέτη του. ῾Μελετώντας τον αγνότατο νόμο του Θεού με επιμέλεια, Πάτερ, έγινες όλος αγνός και καθαρός᾽(῾Μελετών τον νόμον εμμελώς, Πάτερ, τον αγνότατον, όλος αγνός και καθαρός γεγένησαι᾽) (ωδή α´). Είναι καίρια αλήθεια της πίστεως: κανείς δεν μπορεί να ορθοποδεί στην πνευματική ζωή και να αντιστρατεύεται προς την αμαρτία, αν δεν έχει καθημερινή έγνοια του τη μελέτη του λόγου Θεού. Όσο κανείς έχει στη σκέψη και την καρδιά του τον λόγο του Θεού, τόσο και καθαρίζεται από επήρειες δαιμονικές και ψεκτών παθών.

π. Γεώργιος Δορμπαράκης