Βαλσαμωμένα όνειρα....

1976. Μόσχα, Κόκκινη Πλατεία. Κομμουνιστές αλλά και φοβισμένοι μοσχοβίτες που θέλουν να καλοπιάσουν το καθεστώς περιμένουν στην ουρά για να «προσκυνήσουν» ό,τι απέμεινε από τον Λένιν. 

Σπίτια στοιχειωμένα δεν υπάρχουν – εκτός από ένα: το Σπίτι του Λαού, που δεν έπαψε να ταλαιπωρείται από φανατικούς οπαδούς ερυθρών βουρβουλάκων.

Υποψία: η συντριπτική πλειονότητα όσων αφιονίζονται με τα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας και την περιφορά τους σε διάφορα σημεία της Επικράτειας έχει μεταλάβει το νέκταρ των φρούδων ελπίδων στις ΚΟΒΕΣ του κόμματος και έχει λάβει ως αντίδωρο μια συνδρομή του Ριζοσπάστη (που την πλήρωσε).
 Πολλοί εξ όσων ακούν για θείο, αγίους, μάρτυρες, οσίους, ιερείς, πατριάρχες και ανατριχιάζουν πίστεψαν ακράδαντα σ' έναν παράδεισο που είχε μπει με το στανιό περίπου μισό δισεκατομμύριο ζωντανών που ανυπομονούσαν να αποδράσουν. Ζηλεύουν οι άνθρωποι.
 Οι δικοί τους «θεοί» απεδείχθησαν κατά συρροήν δολοφόνοι εκατομμυρίων «αντιφρονούντων» που ουδέποτε βρήκαν τον δρόμο τους για το ψυχιατρείο αλλά ταλαιπώρησαν τον πλανήτη με την «ιδεολογία» τους. 
Συνέβη κάποτε, συμβαίνει και τώρα και μάλλον θα ξανασυμβεί και στο μέλλον τούτη η μούρλα.
Οι πάσχοντες από καλπάζουσα πολιτική απογοήτευση, επειδή δεν θέλουν να γίνονται συχνά ρεζίλι για όσα ισχυρίζονται, πάντα βρίσκουν κάποια πρόφαση για να πολεμήσουν την Εκκλησία. Συνήθως επικαλούνται την κοινή λογική και την ανθρώπινη ελευθερία – δύο αξίες που σεβάστηκαν όσο ο Κιμ Γιονγκ Ουν τους κοιμώμενους υπουργούς του.

Μαυσωλείο

Επειδή τα εσώψυχα των πρώην, νυν, φανερών και κρυπτομαρξιστών δεν είναι και τόσο συναρπαστικά (ούτε καν για τους ίδιους) καλό είναι να ευθυμήσουμε ολίγον διαβάζοντας εν απόσπασμα από την ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα στη διεθνή συνάντηση κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων (18/11/2005). Τότε, η κ. Παπαρήγα ήταν ΓΓ του ΚΚΕ και την απασχολούσε το εξής: «Το διάστημα αυτό, επίσης, έχει ενταθεί η αντικομουνιστική επίθεση και με αφορμή την πρόταση στο Συμβούλιο της Ευρώπης για καταδίκη των δήθεν εγκλημάτων του κομμουνισμού [...] Συμπεριλαμβάνουμε και την πρόθεση να κλείσει το μαυσωλείο του Λένιν, που συνοδεύεται από ένταση των επιθέσεων σε βάρος των κομμουνιστών».
Το άγχος για το μέλλον του απομειναριού του Β. Ι. Λένιν δεν άφησε  ποτέ το κόμμα ήσυχο. Στις 24/6/2007 έγραφε ο Ριζοσπάστης: «Προβοκατόρικες φήμες για το Μαυσωλείο του Λένιν. Ο Ολεγκ Κουλικόφ, Γραμματέας της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρωσικής Ομοσπονδίας (ΚΚΡΟ) διέψευσε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την πληροφορία, που εμφανίστηκε σε ρωσικά ΜΜΕ, σύμφωνα με την οποία υπάρχει μυστική συμφωνία ανάμεσα στο ΚΚΡΟ και στο Κρεμλίνο για την απομάκρυνση της σορού του Β. Ι. Λένιν από το Μαυσωλείο». 

το είδαμε εδώ

ΟΙ ΧΟΙΡΟΙ ΕΙΣ Τʼ ΑΝΘΗ; «Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσὶ μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ἔμπροσθεν τῶν χοιρῶν…»(Ματθ. 7, 6) Σημεῖα τῶν καιρῶν +Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος

«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ»
Mητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
Ιούνιος 1959, αρ. φυλ. 217

ΟΙ ΧΟΙΡΟΙ ΕΙΣ Τʼ ΑΝΘΗ;

«Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσὶ μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ἔμπροσθεν τῶν χοιρῶν…»(Ματθ. 7, 6)

Σημεῖα τῶν καιρῶν

Τί πρίεργα πράγματα συμβαίνουν, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶσται, κατὰ τοὺς τελευταίους καιρούς! Συμβαίνει π.χ. δέκα, ἑκατόν, χίλια, χίλια μόνον; κορίτσια νὰ «ξεπορτίζουν», νὰ ζοῦν τὴν πλέον ἀναξέλεγκτον κοσμικὴν ζωήν, νὰ τρέχουν ἀπὸ πρωΐας μέχρι βαθείας νυκτὸς εἰς κέντρα ποὺ διαφθείρουν τὰ ἤθη, νὰ κάμνουν πάρτυ, νὰ χαρτοπαίζουν, νὰ μεθύουν, νὰ χορεύουν ἐξωφρενικοὺς χορούς, νὰ «γδύνωνται» καὶ νὰ βραβεύωνται δημοσία διὰ τὰ κάλλη των, νὰ ἐμπορεύωνται αἰσχρῶς τὰς σάρκας των; Οὐδεὶς ὁ κατηγορῶν καὶ ἐξανιστάμενος. Τοὐναντίον θερμοὶ ἔπαινοι ἀκούονται. «Θαυμάσια» κορίτσια, ἐξειλιγμένα, ποὺ ἠμποροῦν νὰ συναγωνίζωνται τὰ κορίτσια τῶν εὐρωπαϊκῶν μεγαλοπόλεων. Τὸ Παρίσι, ἡ Κυανῆ Ἀκτή, τὸ Χόλλυγουντ ἧλθον εἰς τὰς Ἀθήνας. Ἀλλὰ συμβαίνει μέσα εἰς τὰς χιλιάδας τῶν κοριτσιῶν μία θεοφιλὴς κόρη νὰ ἀηδιάση τὴν ἀθλίαν κοσμικὴν ζωὴν καὶ νὰ ζητήση λιμένα ψυχικῆς γαλήνης εἰς μίαν γωνίαν γυναικείας Μονῆς; Ὤ! Τότε. Πόλεμος κηρύσσεται, πόλεμος ἀμείλικτος, πόλεμος Τρωϊκός. Ὡσὰν νὰ συνέβη ἔγκλημα ἀπαίσιον, ταράσσεται ὅλος ὁ κόσμος. Οἱ γονεῖς κτυποῦν τὰ στήθη των, κλαίουν καὶ ἀναστενάζουν. Φέρετρον ἔχουν. Συγγενεῖς καὶ φίλοι ἐρεθίζονται, ἀγανακτοῦν, ἀφρίζουν καταρῶνται. Ἀφήνουν τὰς ἐργασίας των καὶ ξεκινοῦν διὰ τὴν ἀνεύρεσιν τοῦ «ἀπολωλότος»! Καταφεύγουν εἰς τὴν Ἀστυνομίαν, ζητοῦν τὴν ἐπέμβασιν τῆς Εἰσαγγελίας, κατηγοροῦν, ὑβρίζουν, συκοφαντοῦν, ἀπειλοῦν ὅλους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι, κατὰ τὴν κρίσιν των, συνετέλεσαν νὰ λάβη τὴν ἡρωϊκὴν ἀπόφασιν ἡ κόρη. Θεέ μου! Καὶ ἐναντίον τινὸς δὲν βάλλουν; Κατηχηταὶ καὶ κατηχήτριαι, ἱεροκήρυκες, ἱερεῖς σεβάσμιοι ὡς ὁ πατὴρ Ἀρσένιος τῆς Ναυπάκτου, ὁ πατὴρ Νεκτάριος τῆς Κορίνθου καὶ ὁ πατὴρ Χρυσόστομος Ἄργους, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔδωκαν καμμίαν ἀφορμὴν δυσφημήσεως, ἐξυβρίζοντας χυδαίως. Ἐὰν ἧτο δυνατόν, θὰ τοὺς ἐσταύρωνον. Ἀλλὰ μήπως δὲ τοὺς σταυρώνουν μὲ τὰ πικρά των λόγια; Ἐπὶ τέλους εὑρίσκεται ἡ κόρη. Νέα ἐπεισόδια, νέαι σκηναὶ ἀκολουθοῦν. Ἡ κόρη δηλεῖ ἐνώπιον πολλῶν ὅτι ζῆ τὰς ὡραιοτέρας ἡμέρας τῆς ζωῆς της, ἀλλʼ οἱ συγγενεῖς δὲν θέλουν ἐπʼ οὐδενὶ λόγω νʼ ἀκούσουν τί λέγει ἡ κόρη, δὲν λαμβάνουν ποσῶς ὑπʼ ὅψιν τὴν θέλησιν αὐτῆς, ἀλλʼ ὡς νὰ ἐπρόκειτο περὶ δραπετεύσεως κτήνους θέλουν νὰ τὴν ἀποσπάσουν ἀπὸ τὴν μοναχικὴν ἀδελφότητα καὶ νὰ τὴν σύρου βιαίως. Ἀπειλοῦν ὅτι ἐὰν αὶ μοναχαὶ δὲν τὴν διώξουν, θʼ ἀνατινάξουν τὸ μοναστῆρι εἰς τὸν ἀέρα. Ἀλλὰ πῶς αἱ μοναχαὶ νὰ τὴν ἐκδιώξουν; Δὲν θὰ ἔλθουν εἰς σύγκρουσιν πρὸς τὸν λόγον τοῦ Κυρίου εἰπόντος «τὸν ἐρχόμενον πρός με οὐ μὴ ἐκβάλω ἔξω»; (Ἰωάν. 6, 37). Θʼ ἀνατινάξουν – λέγουν – μὲ δυναμίτην τὸ μοναστῆρι. Τὶ σατανικὴ μανία! Κανεὶς πατέρας καὶ καμμία μητέρα δὲν ἠπείλησε νʼ ἀνατινάξη ἕνα ἀπὸ τὰ ἀναρίθμητα κέντρα διαφθορᾶς τοῦ αἰῶνος, ποὺ λειτουργοῦν ἐν μέσω πόλεων καὶ μεταμορφώνουν τὰ παιδιά των εἰς τετράποδα, εἰς πιθήκους, εἰς ἀναίσχυντα καὶ κακοποιὰ ὄντα, εἰς τεντυ-μπόϋδες ποὺ ἐν μέση μεσημβρία ἐπιτίθενται κατα γυναικῶν. Τὰ διαφθορεῖα οὐδέποτε ἠπειλήθησαν μέχρι τοῦδε παρʼ οὐδενός. Τὰ ἱερὰ ὅμως ἐνδιαιτήματα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀρετῆς ἀπειλοῦνται. Καὶ δὲν εἶνε τοῦτο, ἀγαπητοί μου, σημεῖον τῶν ἐσχάτων καιρῶν ποὺ ζῶμεν;

Καὶ τὸ κακὸν δὲν σταματᾶ ἕως ἐδῶ. Ἀφοῦ διὰ μέσου αστυνομικῶν καὶ εἰσαγγεκῶν ἀρχῶν δὲν κατώρθωσαν τίποτε, καθόσον ἡ ἔρευνα ἀπέδειξεν ὅτι οὐδεμία βία ἐξησκήθη διὰ τὴν προσέλευσιν τῆς κόρης εἰς τὸ μοναστῆρι, καταφεύγουν εἰς τὰς πολιτικὰς ἐφημερίδας. Καὶ αἱ συντάκται ἀρχίζουν τὸν πόλεμον κατὰ τῆς μοναχικῆς ζωῆς. Ὤ οἱ γενναῖοι! Καὶ τὰ δημοσιογραφικά των πυρὰ ποὺ τὰ κατευθῦνουν; Νὰ διωχθοῦν οἱ μοναχοὶ καὶ αἱ μοναχαί. Νὰ ἐπεμβῆ τὸ Ὑπουργεῖον τῆς Δικαιοσύνης. Νὰ ληφθοῦν αὐστηρὰ μέτρα κατὰ τῶν προπαγανδιστῶν τῆς μοναχικῆς ζωῆς. Νὰ τροποποιηθῆ ὁ νόμος, ὥστε καμμία Ἑλληνὶς ποὺ δὲν εἶνε ἡλικίας ἄνω τῶν 40 ἐτῶν νὰ μὴ ἔχη τὸ δικαίωμα νὰ γίνη μοναχή. Ὅταν ὁ Ποινικὸς κῶδιξ ἐτροποποιήθη σκανδαλωδῶς καὶ εἰς κάθε Ἑλληνίδα ἀνω τῶν 16 ἐτῶν παρεῖχε τὸ δικαίωμα νὰ διαθέτη ὅπως θέλει τὸ σῶμά της καὶ κανεὶς νὰ μὴ τὴν διώκη καὶ ὄχι μόνον αὐτὴν ἀλλὰ καὶ τοὺς διαπράττοντες μετʼ αὐτῆς τὰς αἰσχροτέρας πράξεις, ἀρκεῖ αὐταὶ νὰ εἶνε ἀπόρροιαι τῆς ἐλευθέρας ἐκλογῆς των, ὅταν, λέγομεν, τοιαύτη θύρα ἠθικῆς ἀσυδοσίας ἠνοίγετο, τότε κανεὶς ἀπὸ τοὺς κυρίους αὐτοὺς δὲν διεμαρτυρήθη, δὲν διέρρηξε τὰ ἱμάτιά του. Πρόοδος, βλέπετε, τῆς Ἑλληνίδος καὶ ἐξέλιξις σπουδαία. Τώρα δὲ ποὺ μία κόρη εἰς ἡλικίαν ὄχι 16 ἀλλὰ 21, 24, 25 ἐτῶν ἐλευθέρως ἐκλέγει τὴν παρθενικὴν ζωήν, πρέπει νὰ τὴν ἐμποδίσωμεν λέγοντες: Ὄχι. Μόνον ὅταν γίνης 40 ἐτῶν θὰ ἠμπορῆς νὰ ἐκλέξης τὴν παρθενικὴν ζωήν. Εὖγε σας, σοφαὶ κεφαλαὶ τῆς Ἑλληνικῆς δημοσιογραφίας. Ἄνω τῶν 16 ἐτῶν ἡ Ἑλληνὶς νὰ εἶνε ἐλευθέρα νὰ πορνεύεται, ὄχι ὅμως καὶ νὰ ἐκλέγη τὴν παρθενικήν, τὴν ἀγγελικὴν ζωήν, τὴν ὁποίαν ἐθαύμασαν οἱ αἰῶνες!
Ἀλλὰ διατὶ ὅλος αὐτὸς ὁ πόλεμος, ὅλη αὐτὴ ἡ κατακραυγή; Εἶνε λοιπὸν ἔγκλημα μία Ἑλληνὶς νὰ ἐκλέξη τὴν μοναχικὴν ζωὴν καὶ νὰ διέλθη τὸν βίον ἐν ὁσιότητι καὶ λατρεία τοῦ Θεοῦ; Πρίν, κύριοι, πρὶν ἐκφέρετε ψῆφον καταδίκης, δὲν νομίζετε ὅτι ὡς δίκαιοι καὶ ἀπροσωπόληπτοι κριταὶ θὰ ἔπρεπε νʼ ἀκούσητε καὶ τὴν φωνὴν τὴς ἄλλης πλευρᾶς; Δὲν θὰ πρέπη νὰ ἐρευνήσητε καὶ νὰ μάθητε τὶ εἶνε ὁ θεσμὸς αὐτός, ἐναντίον τοῦ ὁποίου τόσον λυσσαλέως βάλλετε;

* * *

Ἡ μοναχικὴ ζωή, ἀγαπητοί μου, δὲν θὰ ἠδύνατο νὰ σταθῆ, ἐὰν δὲν εἴχε στήριγμα. Καὶ τὸ στήριγμα αὐτῆς δὲν εἶνε ἐξωτερικόν, δὲν εἶνε Νόμοι καὶ διατάγματα τῆς πολιτείας, διὰ τῶν ὁποίων ἱδρύονται ποικίλα κοσμικὰ ἱδρύματα μὲ τὸν σκοπὸν δῆθεν νὰ ἐξυπηρετήσουν τὸν ἄνθρωπον, ἐνῶ ἐν τῆ πράξει ὄχι ὀλίγα ἐξ αὐτῶν τόσον ἀντι-ανθρώπινα ἀποδεικνύονται. Ἡ μοναχικὴ ζωὴ ἔχει στήριγμα ἐσωτερικόν. Καὶ ἐξηγούμεθα. Ἐὰν ἐρευνήσωμεν ψυχολογικῶς τὸν ἄνθρωπον, μεταξὺ τῶν ἄλλων στοιχείων, ποὺ σχηματίζουν τὴν ψυχοσύνθεσίν του, θὰ ἀνακαλύψωμεν καὶ κάτι ἄλλο σπουδαῖον˙ ὅτι ὅπως ἐν τῶ ἀνθρώπω ὑπάρχει τάσις, ἡ ὁποία ὠθεῖ αὐτὸν εἰς τὸ νὰ ἐπιζητῆ τὴν μετʼ ἄλλων ἀνθρώπων ἐπικοινωνία καὶ ἀναστροφήν, ὑπάρχει καὶ ἄλλη τάσις, ἡ ὁποία ὠθεῖς αὐτὸν εἰς τὸ νʼ ἀποφασίσει ἀπὸ κάθε συναναστροφήν, νὰ φεύγη ἀπὸ τὰς πόλεις καὶ νὰ καταφεύγη εἰς ἐξοχικοὺς καὶ ἐρημικοὺς τόπους καὶ μάλιστα νὰ ἐπιζητῆ τὰ ὕψη, τὰς κορυφὰς τῶν ὀρέων. Ἡ ἐρημία, ἡ ἀπομόνωσις, ἡ ἀπουσία κοσμικῶν ορύβων, ἡ θέα τῆς μεγαλοπρέπειας τῆς φύσεως, ὡς εἶνε ἡ θέα τῆς ἀνατολῆς καὶ δύσεως τοῦ ἡλίου, ἡ θέα τῶν ἀποκρήμνων βράχων, τῶν κοιλάδων καὶ φαράγγων, ποὺ προκαλοῦν τὸ δέος, ἡ μαγεία τοὺ ἐνάστρου οὐρανοῦ, ὅλα αὐτὰ συντελοὺν εἰς τὴν περισυλλογήν, τὴν αὐτοσυγκέντρωσιν καὶ θρησκευτικὴν ἀνάτασιν τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου, ὅστις κλείει ἐντὸς του ἰσχυρὰς μυστικὰς ροπάς.
Ὀρθῶς ἐγράφη ὅτι «ἕκαστος φέρει ἐν ἑαυτῶ τὰς μυστικὰς ἐκείνας τάσεις αἱ ὁποῖαι «δυνάμει» συνιστοῦν τὸν μοναχόν».
Εἰς τὴν ἐρημίαν κατέφυγον μεγάλαι θρησκευτικαὶ φυσιογνωμίαι. Εἰς τὴν ἔρημον ὁ Μωϋσῆς, ὁ θεόπτης, εἰς τὴν ἔρημον ὁ Ἡλίας, ὁ πύρινος προφήτης. Αὐτὸς ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἱδρυτὴς τῆς ἁγίας ἡμῶν θρησκείας ὑπῆρξε φίλος τῆς ἐρημικῆς ζωῆς. Εἰς τὴν ἔρημον ἔμεινε ἡμέρας πρὶν ἤ ἐξέλθη εἰς δημοσίαν δρᾶσιν καὶ ἐκεὶ ἔδωκε τὴν φοβερὰν μάχην κατὰ τοῦ Σατανᾶ, κατὰ τῶν πειρασμῶν (Ματθ. 4, 1-11). Καὶ ὅταν κατόπιν ὡς πεδίον τῆς ἀγαθοεργοῦ δράσεώς Του εἶχεν ὅλην τὴν κοινωνίαν, περιερχόμενος πᾶσαν κώμιν καὶ πόλιν, διδάσκων καὶ θεραπεύων σωματικῶς καὶ ψυχικῶς τοὺς ἀνθρώπους, δὲν ἔπαυσε νὰ ἐνθυμῆται τὴν ἔρημον καὶ πρὸς αὐτὴν νὰ φέρη τὰ βήματά Του. Δημοσία δὲν ἐπήνεσε τὸν Ἰωάννην τὸν Πρόδρομον, ὅστις διῆλθε τὴν ζωὴν αὐτοῦ «ἐν ταῖς ἐρήμοις» (Ματθ. 11, 7-14, Λουκ. 1, 30). Οἱ ἱεροὶ Εὐαγγελισταὶ σημειώνουν τὰς ἐξόδους τοῦ Κυρίου εἰς τὴν ἔρημον (Ματθ. 14, 13, Μάρκ. 1, 35, Λουκ. 5, 16 καὶ 9, 12, Ἰωάν. 11, 54). Τὸ δὲ σπουδαιώτερον, ὅτι εἰς ἐρημικὸν μέρος, εἰς τὸ ὄρος Θαβώρ, ἔλαβε χώραν ἡ θεία Μεταμόρφωσις, κατὰ τὴν ὁποίαν οἱ τρεῖς προσφιλεῖς μαθηταί, Πέτρος, Ἰωάννης καὶ Ἰάκωβος, θεαταὶ γενόμενοι τοῦ ἐκπάλγου, τοῦ μοναδικοῦ ἐκείνου φαινομένου, διὰ τοῦ στόματος τοῦ Πέτρου σφοδρὰν ἐξέφρασαν ἐπιθυμίαν, ἵνα διὰ παντὸς μείνουν ἐκεὶ (Ματθ. 17, 4).
Τὶς τώρα θὰ κατηγορήση τὸν ζηλωτὴν ἐκείνον χριστιανόν, ὅστις θὰ θελήση νʼ ἀποσυρθῆ ἀπὸ τὴν τύρβην τοῦ κόσμου καὶ νὰ στήση τὴν φωλεάν του εἰς τὴν ἔρημον καὶ νὰ ἐπιδοθῆ εἰς τὸ ὑψηλότερον καὶ εὐγενέστερον ὅλων τῶν ἔργων, τὸ ἔργον τῆς καθάρσεως τοῦ ἐσωτερικοῦ του κόσμου; Καθὼς διδάσκει ἡ Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία, εἰς τὴν ἔρημον κατέφυγον μεγάλοι Πατέρες και Διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐκεῖ ἀφοῦ ἐγυμνάσθησαν καλῶς εἰς ὅλας τὰς ἀρετάς, πάνοπλοι κατῆλθον εἰς τὰς πόλεις διὰ νὰ δώσουν ἱστορικὰς μάχας ὑπὲρ τοῦ Εὐαγγελικοῦ κηρύγματος. Εἰς τὴν ἔρημον κατέφυγον πλήθη ἀσκητῶν καὶ ἀσκητριῶν, καὶ τὰ ὀνόματα τοιοῦτων ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, μνημονεύονται ὡς ὀνόματα ἁγίων ἐν τῆ Ὀρθοδόξω Ἐκκλησία καὶ προβάλλονται ὡς πρότυπα ἁγιότητος διʼ ὅλον τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀσφαλῶς ὅλοι καὶ ὅλαι δὲν δύνανται νὰ πράξουν ὅ,τι πράττουν αἱ ὀλίγαι ἐκλεκταὶ ψυχαί, αἱ ὁποῖαι πρὸς τὰς κορυφὰς τῆς ἄκρας αὐταπαρνήσεως φέρονται ὑπὸ τοῦ θεϊκοῦ ἔρωτος φλεγόμεναι καὶ πτερούμεναι. Αὐτὸς ὁ Κύριος ὁ ζήσας τὴν παρθενικὴν ζωὴν ἐν ὅλη τῆ πληρότητι αὐτῆς δὲν ἐπέβαλεν αὐτὴν εἰς τοὺς ὀπαδοὺς Αὐτοῦ, ἀλλʼ ἀφῆκε τὸ θέμα τοῦτο εἰς τὴν ἐλευθέραν ἐκλογήν των εἰπὼν ὅτι «οὐ πάντες χωροῦσι τὸν λόγον τοῦτον, ἀλλʼ οἶς δέδοται» καὶ «ὁ δυνάμενος χωρεῖν χωρείτω» (Ματθ. 19, 11-12). Καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος συμφώνως πρὸς τὴν διδασκαλίαν τοῦ Κυρίου ἐκήρυττεν ὅτι καλὸς μὲν ὁ γάμος, ἀλλʼ ἀνωτέρα τούτου εἶνε ἡ παρθενικὴ ζωὴ καὶ ὅτι ἤθελεν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, νὰ ἀκολουθήσουν τὴν ζωὴν αὐτήν, ὅπως ὁ ἴδιος, ἀλλὰ λέγει ὅτι «ἕκαστος ἴδιον χάρισμα ἔχει ἐκ Θεοῦ, ὅς μὲν οὕτως, ὅς δὲ οὕτως» (Α΄ Κορινθ. 7, 7-8). Ὀλίγων λοιπὸν ἐκλεκτῶν καρδιῶν εἶνε ἡ ἀνωτέρα αὐτὴ ζωή. Ἀλλʼ ἐπειδὴ οἱ ἄλλοι δὲν δύνανται νὰ βαδίσουν τὴν ὁδὸν αὐτὴν τοῦ βίου, τὴν ἀξιοθαύμαστον καὶ ἀγγελικήν, πρέπει νὰ τὴν κατηγοροῦν; Ἐπειδὴ ἡ χελώνη δὲν δύναται νὰ φθάση εἰς ταχύτητα τὴν ἔλαφον, πρέπει νὰ κατηγορήση τὴν ἔλαφον διὰ τὴν ταχύτητά της; Ἐπειδὴ τὰ ἑρπετὰ δὲν δύναται νὰ πετάξουν εἰς τὰ ὕψη ποὺ πετᾶ ὁ ἀετός, πρέπει νὰ κατηγορήσπυν διὰ τοῦτο τὸν βασιλέα τῶν πτηνῶν; Ἕκαστος ἐν τῶ Χριστιανισμῶ εἶνε ἐλεύθερος νὰ ἐκλέξη ἤ τὴν πεζοτέραν ζωὴν τοῦ γάμου ἤ τὴν ὑψηλοτέραν ζωὴν τῆς παρθενικῆς ζωῆς, ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνος, ὅστις ἐξέλεξε τὸν γάμον, ἄς μὴ κατηγορῆ τοὺς μοναχούς, ἀλλὰ μάλλον νὰ θαυμάζη, καὶ ἐκεῖνος πάλιν, ὅστις ἐξέλεξε τὴν παρθενικὴν ζωὴν ἄς μὴ περιφρονῆ τοὺς ἐγγάμους, ἀλλὰ νὰ συμπαθῆ αὐτοὺς διὰ τοὺς κόπους καὶ ταλαιπωρίας τοῦ οἰκογενειακοῦ βίου καὶ νὰ προσεύχεται ὑπὲρ αὐτῶν.
Ὅσοι μελετοῦν τὸ Εὐαγγέλιον, πιστεύουν εἰς αὐτὸ καὶ παραδέχονται τὰ διδάγματα τοῦ Θεανθρώπου ὡς κανόνας ζωῆς, δὲν κατηγοροῦν τὴν μοναχικὴν ζωήν, ἀλλὰ θαυμάζουν τὸν ἡρωϊσμὸν τῶν ψυχῶν ἐκείνων, αἱ ὁποῖαι εἰς ἐρημητήρια – τὰ γυμναστήρια αὐτὰ τοῦ πνεύματος – δίδουν τὴν σκληροτέραν μάχην κατὰ τοὺ ἑαυτοῦ των, κατὰ τῶν παθῶν, ἁγιάζονται καὶ μὲ τὰς ἀρετὰς διαχέουν τὸ ἄρωμα μιᾶς ἐξηυγενισμένης ζωῆς, ποὺ μεταδίδεται μυστηριωδῶς εἰς ὅλον τὸν κόσμον. Ναί! Ἕνας ἀληθὴς μοναχὸς ἤ μία ἀληθὴς μοναχὴ εἶνε ἕνα ἐξαίσιον ἄνθος ποὺ εὐωδιάζει! Ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν εἶνε εἰς θέσιν νὰ ἐννοήσουν καὶ νὰ αἰσθανθοῦν τὴν αξίαν τῆς ζωῆς αὐτῆς σήμερον οἱ πολλοί. Διότι ζοῦν εἰς ἕνα κόσμον, εἰς τὸν ὁποῖον μόνον πᾶν ὅ,τι ἀποφέρει ὑλικὸν κέρδος, μόνον πᾶν ὅ,τι εὐφραίνει τὰς αἰσθήσεις, μόνον πᾶν ὅ,τι παράγει τὰς τέχνας καὶ τὰς ἐπιστήμας, αὐτὸ καὶ μόνον ἐκτιμᾶται. Πᾶν ἄλλο ποὺ ὑπενθυμίζει τὴν πραγματικότητα, τὴν βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν, περιφρονεῖται καὶ μυκτιρίζεται. Τὸ νὰ ὁμιλῆτε δὲ εἰς τοὺς ἀνθρώπους αὐτοὺς περὶ μοναχικῆς ζωῆς καὶ νὰ θέλετε νὰ τοὺς συγκινήσετε εἶνε ὡς νὰ βάλετε χοίρους μέσα εἰς ἕνα θαυμάσιον ἀνθῶνα καὶ νὰ εἴπητε εἰς τὰ τετράποδα ταῦτα: «Ἀρκετὰ ἀναπνεύσατε τὴν δυσοσμίαν τοῦ βορβόρου. Ὀσφρανθῆτε τώρα τὴν εὐωδίαν τῶν ἀνθέων…». Οἱ χοῖροι δὲν θέλουν τὰ ἄνθη. Λάσπην, βόρβορον ζητοῦν. Θὰ ποδοπατήσουν λοιπὸν τὰ ἄνθη καὶ μὲ τὰ ρύγχη των θʼ ἀνασκάψουν ὅλον τὸν κῆπον καὶ ὁ ἀνθὼν θὰ μεταβληθῆ εἰς κοπρῶνα, εἰς τὸν ὁποῖον μὲ εὐχαρίστησιν θὰ κυλίωνται τὰ τετράποδα. Ὅσον λοιπὸν οἱ χοῖροι δύνανται νὰ καταλάβουν ἀπὸ τὴν εὐωδίαν τῶν ἀνθέων, ἄλλο τόσον οἱ ὑλιστικῶς σκεπτόμενοι καὶ ζῶντες ἄνθρωποι, οἱ χοιρώδεις ὑπάρξεις, ὅπως τοὺς ὀνομάζει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, δύνανται νὰ ἐννοήσουν καὶ νὰ ἀισθανθοῦν κἄτι ἀπὸ τὴν εὐωδίαν τῶν πνευματικῶν ἀνθέων ποὺ καλλιεργεῖ ἡ μοναχικὴ ζωὴ καὶ πολιτεία.
Καὶ δυστυχῶς εἰς τὴν κατηγορίαν αὐτὴν ὑπάγονται καὶ οἱ δημοσιογράφοι τῆς Πατρίδος μας, πλὴν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, ὡς ὁ ἀξιότιμος κ. Κωστῆς Μπαστιᾶς, ὅστις μὲ σειρὰν δυνατῶν ἄρθρων συνέτριψε τὰ ἐπιχειρήματα τῆς νεωτέρας αἱρέσεως τῶν παρθενομάχων. Δὲν πιστεύουν οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ εἰς τὴν διδασκαλίαν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, δὲν πιστεύουν εἰς τὴν Θεότητα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ διʼ αὐτὸ δὲν παραλείπουν εὐκαιρίαν νὰ εἰρωνευθοῦν, νὰ περιπαίξουν κάθε ἐκδήλωσιν τῆς θρησκευτικῆς ζωῆς τοῦ τόπου μας. Θέλουν νὰ προσαρμόσουν τὴν ζωὴν πρὸς τὰ ἰδικά των μέτρα, θέλουν νὰ κατασκευάσουν μίαν κοινωνίαν, ἡ ὁποία νὰ μὴ ἔχη τὴν νοσταλγίαν του Παραδείσου, νὰ μὴ ἔχη ὑπεργηΐνους, ὑπερφυσικὰς πτέρυγας. Ὁ γήϊνος ἐρωτισμός, ἡ ἀπόλαυσις τῶν ἠδονῶν, ὁ πανσεξουαλισμός, ἰδοὺ τὰ εἴδωλα ποὺ λατρεύουν μέχρι βαθέος γήρατος. Καὶ ἔπειτα καυχῶνται ὅτι εἶνε χριστιανοί!
Παλαιότερον ὅμως, ὅτε ἡ Ὀρθόδοξος Πίστις ἔλαμπεν εἰς τὰς καρδίας, ἡ μοναχικὴ ζωὴ δὲν ἐμυκτηρίζετο, ἀλλʼ ἐθαυμάζετο καὶ ἐνεκωμιάζετο. Οὕτω ὁ ἐθνικός μας ποιητὴς Δ. Σολωμὸς εἰς τὸ ποίημά του «εἰς μοναχήν», ὅπερ ὁ μὲν ποιητὴς Παλαμᾶς χαρακτηρίζει ὡς «μυστικὸν ὑμνολόγημα», ὁ δὲ ἀκαδημαϊκὸς Δ. Μπαλᾶνος ὡς ἐξαίσιον ὕμνον τῆς μοναχικῆς ζωῆς, συγκρίνει τὴν μοναχικὴν ζωὴν πρὸς τὴν κοσμικὴν ζωὴν καὶ εὑρίσκει αὐτὴν ἀνωτέραν. Ἰδοὺ τινες τῶν στίχων τοῦ ἐμπνευσμένου ποιήματος, τὸ ὁποῖον ἐστιχουργήθη διὰ νὰ ἐνθαρρύνη μοναχὴν εἰς τὰ πρῶτα βήματα τὴς νέας αὐτῆς ζωῆς:
«Τὴν πικρὴ καὶ φοβερώτερη τοῦ κόσμου ἀνεμοζάλη
ἀπὸ τῆς παράδεισος τὰ κάλλη
ὅπου δὲν «φθάνει ἡ τρικυμία»
ἐκεῖ ταράζουν ἅρματα καὶ θρόνοι αἱματωμένοι
ἐδῶ εὐτυχία καὶ θρίαμβος».
Εἰς ἄλλο δὲ σχετικὸν ποίημα ὁ ἴδιος ποιητὴς ἀκούεται νὰ λέγη:
«Ποία εἶνε αὐτὴ ποὺ αἰσθάνομαι νὰ μοῦ ἐγγίζη
τὴν καρδιὰ καὶ νὰ μοῦ ἀναγαλλιάζη ὅλες τὶς αἰσθήσεις;
Εἶνε ἡ Θρησκεία ποὺ μεσʼ τὸ ὠκεανὸ
τῆς ζωῆς ἔρχεται τὴ θνητὴ καρδιὰ νʼ ἀνυψώση»
Ὁ δὲ ποιητὴς Π. Σοῦτσος εἰς τὸν «Ὁδοιπόρον» του ἐγκωμίαζει τὴν ζωὴν τῶν ἐρημιτῶν λέγων:
«Τὰ πνεύματα τὰ ἔξοχα ζητοῦν τὴν ἐρημίαν
καὶ φεύγουν τὴν μετὰ πολλῶν ἀνθρώπων κοινωνίαν
καθὼς ὁ μέγας πλάτανος τὰς ῥίζας του δὲν βάλλει
πλὴν ὅπου πλατανόκορμοι δὲν τὸν ἐγγίζουν ἄλλοι».
Οἱ δὲ δύο ἐκλεκτοὶ κορυφαῖοι Ἕλληνες λογοτέχναι ἀοίδιμοι Ἀλέξ. Παπαδιαμάντης καὶ Ἀλέξ. Μωραϊτίδης πλειστάκις ἔλαβον τὸν κάλαμον διὰ νὰ ὑμνήσουν τὴν παρθενικὴν ζωήν. Τεῦχος ἰδιαίτερον θὰ ἔπρεπε νὰ δημοσιεύσωμεν, ἐὰν ἐπρόκειτο νὰ συλλέξωμεν ὅλα τὰ λογοτεχνικὰ ἄνθη μὲ τὰ ὁποῖα οἱ δύο οὗτοι συγγραφεῖς ἐστεφάνωσαν τὴν παρθενίαν. Καὶ τὸ σπουδαιότερον, καὶ οἱ δύο ἔζησαν ὡς μοναχοὶ ἐν τῶ κόσμω, ὡς «κοσμοκαλόγηροι» ὁ δὲ εἶς ἐξ αὐτῶν κατὰ τὰ τελευταῖα ἔτη καὶ τὸ μοναχικὸν ἔνδυμα περιεβλήθη καὶ ἐκάρη μοναχός. Ὁ φίλος ἀναγνώστης ἄς διαβάση τοῦ μὲν Παπαδιαμάντη τὸν «καλόγερον», τοῦ δὲ Μωραϊτίδη λογοτεχνικὴν μετάφρασιν τοῦ περὶ παρθενικοῦ βίου ποιήματος τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Ναζιανζηνοῦ, ὡς καὶ θαυμασίας περιγραφὰς τὴς μοναχικῆς ζωῆς εἰς τὴν συλλογὴν «Μὲ τοῦ βοριᾶ τὰ κύματα» (Ἐθνικὸν Ἀριστεῖον, Σειρὰ Γ΄ καὶ Δ΄, ἔκδοσις Σιδέρη 1924).
Ἔτσι οἱ παλαιότεροι ἐκλεκτοὶ λογοτέχναι μὲ τὸν πεζὸν καὶ ποιητικόν των λόγον ἐνίσχυον τὸ ρεῦμα τῆς μοναχικῆς ζωῆς. Σήμερον αἱ νεώτεροι, μὲ τὴν συστηματικὴν κατασυκοφάντησιν τοῦ μοναχισμοῦ ψυχραίνουν, ὅσον ἐξ αὐτῶν ἐξαρτᾶται, τὰς μοναχικὰς τάσεις ἐκλεκτῶν νέων, καὶ οὕτω ὁ μοναχὸς γίνεται τὸ πλέον σπάνιον εἶδος ἐν Ἑλλάδι καὶ τὰ ἀνθηρότατα ἄλλοτε κέντρα τοῦ μοναχισμοῦ συνεχῶς καταρρέουν. Τὸ Ἅγιον Ὄρος, τὸ Σινᾶ καὶ αὑτὴ ἡ ἁγιοταφικὴ ἀδελφότης τῶν Ἱεροσολύμων, αἱ ἐπάλξεις αὐταὶ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἐρημοῦνται καὶ κινδυνεύουν νὰ περιέλθουν εἰς ξένα ἔθνη. Ἰδού, Ἕλληνες δημοσιογράφοι, οἱ καρποὶ τῶν ἔργων σας!

* * *

Ἀλλʼ οἱ ἄσπονδοι πολέμιοι τῆς μοναχικῆς ζωῆς, ὅσα καὶ ἄν γράφωμεν, δὲν πρόκειται νὰ μεταπεισθοῦν. Θὰ ἐπειμείνουν εἰς τὸ αἴτημά των: Νὰ καταργηθῆ ὁ μοναχικὸς θεσμός, νὰ κρημνισθοῦν ὅλα τὰ μοναστήρια τῆς Πατρίδος μας…
Πολὺ καλά! Ἄς ὑποθέσωμεν ὅτι ἔρχεται ἡμέρα ἐν Ἑλλάδι καὶ πᾶν μοναστήριον ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν κρημνίζεται, καὶ ἐπὶ τῶν ἐρειπίων κτίζονται κέντρα διασκεδάσεως, εἰς τὰ ὁποῖα θὰ συρρέουν οἱ Τουρίσται! Νομίζετε, κύριοι, ὅτι ἔτσι θὰ παύση νὰ ὑπάρχη ἡ μοναχικὴ ζωή; Πόσον ἀπατᾶσθε μὴ εἰδότες τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ καὶ τὂ μυστήριον τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως! Διὰ νὰ καταργήσετε τὴν μοναχικὴν ζωὴν πρέπει προηγουμένως νὰ καταργήσετε… τὸν ἄνθρωπον, νʼ ἀλλοιώσετε τὴν ψυχοσύνθεσιν αὐτοῦ ὡς αὕτη ἐπλάσθη ὑπὸ τοῦ Δημιουργοῦ της. Ἡ πηγὴ τῆς μοναχικῆς ζωῆς ἀστείρευτος, ἡ τάσις πρὸς αὐτὴν ἀνεκρίζωτος. Ἡ μοναχικὴ ζωὴ διωκομένη ἀπὸ τὰ παλαιὰ κέντρα, τὰ μοναστήρια, θὰ ἀναζητήση νέους τρόπους, νέα σχήματα καὶ θὰ ἐξακολουθήση τὴν πορείαν της διὰ μέσου ὅλων τῶν ἐποχῶν καὶ ὅλων τῶν αἰώνων. Κατεδιώχθη ἐν Ρωσσία ὑπὸ τοῦ ἀθέου κομμουνιστικοῦ καθεστῶτος. Ἀλλὰ τὶς θὰ ἐπίστευεν ὅτι καὶ μέσα εἰς τὰ περιβόητα κολχὸζ ἀνεπτύχθη μοναχικὸς βίος; Ὡς ἀπεκάλυψε πρὸ ἐτῶν σοβαρὸν περιοδικόν, νέοι, πολῖται τῆς Σοβιετικῆς πολιτείας, εἰς κολχὸζ ἔζων ὡς μοναχοὶ τῶν πρώτων χριστιανικῶν αἰώνων. Τὶ λέγω; Δὲν ἐγράφη καὶ ἐσχολιάσθη ὅτι μέσα εἰς αὐτὸ τὸ Κρεμλῖνον, ὅτε ἔζη ὁ μισόχριστος Στάλιν, ἡ κόρη αὐτοῦ, ποὺ οὗτος ἠγάπα τρυφερῶς, τὸ μεσονύκτιον κατήρχετο εἰς τὸ βάθος τῶν ἀνακτόρων καὶ ἐκεῖ ὡς μοναχὴ Ὀρθόδοξος μὲ τὸ κομβοσχοῖνι εἰς τὸ χέρι προσηύχετο ὑπὲρ τοῦ ἀθέου πατρός της; Ἡ μοναχικὴ ζωὴ διωκόμενη ἐκ τῶν ἐρήμων ἧλθε καὶ ἔστησε τὴν φωλέαν αὐτῆς ἐντὸς τοῦ κέντρου τῆς ἀθεΐας. Τὶ θαῦμα! Καὶ σήμερον, ὡς διεπιστώθη ὄχι ὑπὸ ἡμετέρων δημοσιογράφων, διότι οὗτοι ἐπισκεπτόμενοι τὴν Ρωσσίαν ἀλλὰ βλέπουν, ἀλλʼ ὑπὸ ξένων δημοσιογράφων, ὑπάρχουν, ναί, ἐκεῖ 69 μοναί, εἰς τὰς ὁποίας πλήθη Ρώσσων καὶ Ρωσσίδων συρρέουν διὰ νὰ εὕρουν ψυχικὴν γαλήνην καὶ παρηγορίαν. Καὶ ἐνῶ τοιαῦτα συμβαίνουν ἐν Ρωσσία, ἐδῶ εἰς τὴν Ἑλλάδα δημοσιογράφοι, ποὺ λέγουν ὅτι εἶνε… ἐθνικόφρονες, χριστιανοί, ἐβάλθηκαν νὰ καταργήσουν τὸν μοναχικὸν θεσμὸν καὶ νὰ ὀνομάζουν ἐγκληματίαν ἄξιον θανάτου πάντα, ὅστις ὑπὲρ αὐτοῦ κηρύσσεται. Ἀλλὰ πρὸς κέντρα λακτίζουν! Αὐτοὶ θὰ παρέλθουν, ἐνῶ ἡ μοναχικὴ ζωή, ὡς ρὀδον ἀμάραντον, ὑπὸ διάφορα σχήματα, θὰ ἐξακολουθῆ νὰ ἀνθῆ καὶ νὰ εὐωδιάζη αἰωνίως καθʼ ὅλην τὴν Ὀρθοδοξίαν πρὸς δόξαν τοῦ Ἐσταυρωμένου Λυτρωτοῦ καὶ εἰς πεῖσμα μυριάδων δαιμόνων.

πηγή

Τι συμβαίνει όταν ένα ιδανικό γίνεται εμπόρευμα;

Τύραννοι 
αν μπορούμε, 
άδικοι 
όπου μας παίρνει, 
αναξιοπρεπείς 
αν αυτό μας συμφέρει,
ψεύτες 
αν πρόκειται 
για το κέρδος μας.

Της Μάρως Σιδέρη

Τα έχουμε ακούσει τόσες πολλές φορές που στο άκουσμά τους σπάνια πια αισθανόμαστε ρίγη: Ελευθερία, Δημοκρατία, Δικαιοσύνη, Αξιοπρέπεια, Συνέπεια, Ειλικρίνεια, Φιλοπατρία. Τα έχουμε ακούσει ως υπόσχεση από βρώμικα χείλη και βρώμικα μυαλά, τα έχουμε χρησιμοποιήσει και οι ίδιοι με βρώμικα χείλη και βρώμικες σκέψεις, ώστε στα αφτιά μας φτάνουν πια σαν ένας μονότονος ήχος: μπλα-μπλα-μπλα!

Κι όμως δε θα έπρεπε να ήταν μπλα-μπλα. Θα έπρεπε να ανατριχιάζουμε όταν τα ακούμε, να ανατριχιάζουμε όταν τα ψελλίζουμε: είναι Αξίες χωρίς τις οποίες δεν υπάρχουμε ως άνθρωποι, ούτε ως κοινωνίες. 

Πώς να ζήσει ένας άνθρωπος αν δεν προσπαθεί αδιάκοπα για τη συνέπεια έργων και λόγων; 
Πώς να πει ότι είναι αξιοπρεπής αν βασίζει την αναρρίχησή του στο ψέμα και τις κούφιες υποσχέσεις; 
Πως να απαιτήσει τον σεβασμό, αν δε βλέπει τον εαυτό του στα μάτια του συνανθρώπου του, αν δε διστάζει να τον αδικήσει συνειδητά προκειμένου να τον ξεπεράσει; 
Πώς λέει πως είναι δημοκράτης όταν χρησιμοποιεί τυραννικές μεθόδους εις βάρος άλλων; 
Πώς ισχυρίζεται ότι είναι ελεύθερος αν παραμένει δέσμιος της κενοδοξίας του που δεν του επιτρέπει να υπολογίζει τις ικανότητές του, πριν διεκδικήσει έναν θώκο; 
Πώς να πει ότι είναι άνθρωπος όταν ποδηγετεί ιδανικά που έχουν ποτιστεί και ποτίζονται με αίμα αθώων και γενναίων; 
Κι αλίμονο, πώς είναι τόσο ανόητος να πιστεύει ότι η γύμνια του δεν είναι ευδιάκριτη ή ότι κι αν ακόμα την έχει κρύψει στο σκοτάδι, αυτή δε θα αποκαλυφθεί όταν βγει ο ήλιος; 
Συχνά απορώ για την απραξία μας μπροστά στον ανίκανο, την ανοχή μας μπροστά στον ανήθικο, την υποταγή μας στον πονηρό, τη σιωπή μας μπροστά στον τύραννο.
Είναι ο φόβος για το μέλλον; Δε μπορεί! Αν ξέρεις ότι η ζωή σου εξαρτάται από ανίκανους, ανήθικους και πονηρούς τυράννους, δεν έχεις μέλλον, επομένως τι μένει για να φοβηθείς;
Είναι η αδιαφορία; Δε γίνεται! Αν ξέρεις ότι με την απραξία σου βάζεις θηλιά στη ζωή των παιδιών σου, δεν μπορείς να αδιαφορήσεις. 
Είναι η ελπίδα; Αποκλείεται! Τόση ελπίδα σε ένα ναυάγιο, δεν είναι ελπίδα αλλά εκούσια αφέλεια! 

Τότε τι είναι αυτό που μας κάνει τόσο πειθήνιους επιβάτες ενός Τιτανικού; Δε θέλω να το ομολογήσω μα μόνο μια εξήγηση υπάρχει: ότι είμαστε ίδιοι με τους καπετάνιους μας! 

Τύραννοι αν μπορούμε, 
άδικοι όπου μας παίρνει, 
αναξιοπρεπείς αν αυτό μας συμφέρει,
ψεύτες αν πρόκειται για το κέρδος μας, 
Προδότες αν ωφεληθούμε απ’ αυτό. 
Τούτο το πλοίο το δικό μας, δε βουλιάζει από έλλειψη χρημάτων μα από έλλειψη αξιών. 
Αν είχαμε αξίες , δε θα ανεχόμασταν τόση βρωμιά. 
Αν είχαμε ιδανικά, οι αυτόχειρες, οι άνεργοι, οι άστεγοι θα στερούσαν και τον δικό μας ύπνο. 

Αν είχαμε ήθος οι μικροί κουτοπόνηροι πολιτικάντηδες θα μας προκαλούσαν αηδία. 
Αν είχαμε οράματα δε θα μας έπειθαν κενοί άνθρωποι και κούφιες υποσχέσεις κι αν ακόμα μας εξαπατούσαν, στην πρώτη ένδειξη της κενότητάς τους θα μας έβρισκαν απέναντι, όχι να χειροκροτούμε αλλά να αποδοκιμάζουμε! 

Κακά τα ψέμματα: πριν πουλήσουν τις ακτές και τα νησιά μας, πριν βγάλουν στο σφυρί τα σπίτια μας, πριν καταστρέψουν τις πόλεις και τα χωριά μας, τους είχαμε αφήσει να πουλήσουν τις Αξίες μας: αυτό είναι το μοναδικό αληθινό χρέος που βαραίνει όλους μας και είναι υπέρογκο γιατί η αξία της Αξίας είναι ανεκτίμητη. Αυτό που δεν καταλάβαμε και δεν καταλαβαίνουμε είναι ότι το Ιδανικό είναι σαν τη σάρκα: όταν αποκτά τιμή γίνεται πόρνη. Να γιατί παραμένουμε σιωπηλοί και υπάκουοι επιβάτες ενός Τιτανικού: είναι που πουλήσαμε τις Αξίες μας και τώρα τις ακούμε σαν μονότονο ήχο: Μπλα-μπλα-μπλα. Είναι που βάλαμε όλοι -πολίτες, βουλευτές, υπουργοί, πρωθυπουργοί, δήμαρχοι, δημότες, πρόεδροι, επίσκοποι, ιερείς, δάσκαλοι και δικαστές- μια τιμή σε Έννοιες ανεκτίμητες και γίναμε - αλίμονο- προαγωγοί των Ιδανικών μας... 

πηγή
το είδαμε εδώ

Eγώ εις κρίσιν εις τον κόσμον τούτον ελήλυθα...

Η αγάπη του Θεού δεν φαίνεται πουθενά αλλού τόσο καθαρά στην Γραφή, όσο στα λόγια: 

Εγώ είμαι Θεός ζηλωτής, Θεός ζηλότυπος, ζηλεύω, δεν θα λατρέψεις άλλον Θεό, δεν θα έχεις άλλες αγάπες. 

Ο Θεός θέτει τον εαυτό Του, στην θέση του πληγωμένου εραστή πού ζηλεύει και απαιτεί την αποκλειστικότητα! 

Αλλά ο Θεός μας είναι απαθής, δεν Τον αγγίζουν ανθρώπινα πάθη και επιπόλαιοι ανθρωπομορφισμοί. 

Είναι και ανενδεής. 

Δεν έχει άναγκη την αποκλειστική προσήλωση και αγάπη μας. Άρα αυτός ο ζήλος και η ζηλοτυπία σε ποιόν αναφέρεται και ποιόν αφορά; 

Τον ίδιο τον άνθρωπο! 

Λέγοντας ο Θεός πώς είναι ζηλιάρης για την αποκλειστικότητα της αγάπης μας, δεν εννοεί πώς μας έχει ανάγκη, αλλά πώς ο Ίδιος είναι η μοναδική μας ανάγκη!Θέτει σε μας οδό σωτηρίας, οδό τελείωσης, οδό έρωτα και δικαίωσης. Είναι αυτό πού λέει με άλλα λόγια ο Χριστός:

 Εγώ ειμί η οδός, η αλήθεια και η ζωή!

Ουτε πάνω στον ουρανό, ούτε επί γης,ούτε στα καταχθόνια δεν υπάρχει δύναμη και εξουσία τέτοια πού μπορεί να σώσει τον άνθρωπο. Ενας είναι ο δρόμος και η θύρα: 

Ο Ων και Μοναδικός Θεός μας!

Εγώ ήρθα στην γη ως Κριτήριο, για να δουν αυτοί πού δεν βλέπουν και αυτοί πού λένε ότι βλέπουν να παραμείνουν τυφλοί! 

Συγκλονιστικά λόγια του Χριστού! 

Άρα γε βλέπουμε; 

Έχουμε το φως;

 Μήπως πιστεύουμε πώς είμαστε αυτόφωτοι και εκλεκτοί;

Στο αχανές σύμπαν και στην απειράριθμη των αιώνων ανθρωπότητα, δεν είμαστε παρά ένα σχόλιο στα περιθώρια, τόσο ασήμαντο και μικροσκοπικο! Και ταυτόχρονα ο καθένας από εμάς ένα αχανές σύμπαν! 

Τί φανταστικό θαύμα! Χωρίς τον Θεό ούτε είμαστε, ούτε μπορούμε να είμαστε ένα κάτι σε αυτόν τον κόσμο. Δεν μας σώζουν ούτε μας δικαιώνουν κάτι ψευδοευλάβειες μικρές, ζηλωτισμοί και τήρηση εντολών.

 Αυτά, αλλοίμονο είναι δεδομένα και χρέη των χριστιανών και πρέπει να πηγάζουν από μια καθαρή καρδιά και άπλετη αγάπη στον Θεό για να κρίνονται ως αυθεντικά! 

Όλα αυτά, τα μικρά και τα μεγάλα είναι δωρισμένα από τον Θεό.

 Χωρίς εμένα, δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα, είπε ο Χριστός.

 Κι όμως με λίγη θρησκευτικότητα και έναν επιτηδευμένο καθ ολα τρόπο χριστιανικής ζωής, πιστεύουμε πώς έχουμε κερδίσει τα πάντα, ενώ δεν μας ανήκει τίποτα!

 Ο Χριστός είναι το φως πού φωτίζει κάθε άνθρωπο, αυτό πού έρχεται στον κόσμο και δίνει υπόσταση, ουσία, ζωή, έργα, πίστη και τάλαντα στον άνθρωπο.Αυτη η αυτοδικαίωση και η συνείδηση του αυτόφωτου δίκαιου ανθρώπου δεν είναι παρά μια ανταρσία, μια έκπτωση από την θεϊκή φωτοφορία. 

Και όταν έρθει η ώρα της κρίσης μας θα ακούσουμε: 

Ου πας ο λέγων Κύριε, Κύριε... 

Η καλλιέργεια της ταπεινής μας καρδιάς και της ταπεινότητας μας, η παράθεση των πάντων στον Θεό και Κύριο μας , θα μας δικαιώσει. 

Αυτοί είναι οι δίκαιοι της παραβολής πού αναρωτιούνται πότε έκαναν κάποιο καλό και πότε διακόνησαν τον Χριστό! 

Και θα μπούν στην βασιλεία, με την ταπείνωση του δούλου

.Αυτή η συναίσθηση δίνει την χαρά και την μακαριότητα, από αυτήν ακριβώς την ζωή.

το είδαμε: εδώ

Η αρετή της αυτομεμψίας!

Αββά Δωροθέου
Η αρετή της αυτομεμψίας!

Ζ΄ Διδασκαλία: Περί του εαυτού μέμφεσθαι (Για το ότι πρέπει να κατηγορούμε τον εαυτό μας)

79. Ας ερευνήσουμε, αδελφοί μου, να βρούμε ποιός είναι ο λόγος που μερικές φορές ακούει κανείς έναν προσβλητικό λόγο και τον ξεπερνάει χωρίς να ταραχθεί, σαν να μην άκουσε σχεδόν τίποτα, ενώ άλλοτε με τον ίδιο λόγο αμέσως ταράζεται. Ποιά είναι η αιτία μιας τέτοιας διαφοράς; Άραγε, έχει μια μόνο αιτία αυτό το πράγμα ή πολλές; Εγώ βλέπω ότι έχει μεν πολλές αιτίες, μία όμως είναι η μητέρα, θα λέγαμε, που γεννά όλες τις άλλες. Και εξηγώ πως ακριβώς. Πρώτα - πρώτα συμβαίνει πολλές φορές να προσεύχεται κανείς λέγοντας την ευχή ή να κάνει νοερά πνευματική μελέτη και βρίσκεται, θα λέγαμε, σε ειρηνική ψυχική κατάσταση. Έτσι σηκώνει τον αδελφό του και ξεπερνάει τα λόγια του χωρίς ταραχή. Άλλοτε συμβαίνει να έχει κανείς συναισθηματική προσκόλληση σε κάποιον άλλο και γι’ αυτό σηκώνει όλες τις δυσκολίες που του προξενεί χωρίς να θλίβεται. Πάλι συμβαίνει να έχει κανείς πολύ κακή ιδέα για κάποιον, επειδή αυτός εκδηλώνει απορριπτική διάθεση για το πρόσωπό του. Γι’ αυτό τον περιφρονεί και δεν τον υπολογίζει ως άνθρωπο, ούτε καν καταδέχεται να μιλήσει γι’ αυτόν, ούτε γι’ αυτά που λέει και κάνει.

80. Και σας αναφέρω ένα σχετικό γεγονός για να θαυμάσετε. Ζούσε ένας αδελφός στο Κοινόβιο, πριν εγώ φύγω από εκεί. Και τον παρατηρούσα ότι ποτέ δεν ταραζόταν ούτε στενοχωριόταν με κανέναν, αν και είδα πολλούς αδελφούς να τον βρίζουν με διάφορους τρόπους και να τον προκαλούν. Αλλά ο νεότερος εκείνος σήκωνε με τέτοιο τρόπο όσα δεχόταν από τον καθένα τους, σαν να μην τον ενοχλούσε κανείς. Εγώ λοιπόν πάντοτε θαύμαζα την τόσο μεγάλη ανεξικακία του και επιθυμούσα να μάθω πως απέκτησε αυτή την αρετή. Τον παίρνω λοιπόν, μια φορά, ιδιαίτερα και του βάζω μετάνοια, παρακαλώντας τον να μου πει, ποιό λογισμό είχε πάντοτε στην καρδιά του, όταν τον βρίζει κάποιος ή τον κάνει να υποφέρει, και δείχνει τόσο μεγάλη μακροθυμία. Αυτός τότε μου απάντησε με φυσική απλότητα και ανεπιτήδευτο τρόπο και μου είπε: «Συνηθίζω να φυλάγομαι απ’ αυτούς τους βρωμερούς ανθρώπους και δέχομαι όσα μου κάνουν, όπως ακριβώς δέχονται τα δυνατά και γεροδεμένα σκυλιά τα βασανιστήρια από τα τυραννικά αφεντικά τους». Όταν άκουσα αυτή την απάντηση έσκυψα το κεφάλι μου και είπα με το λογισμό μου. Βρήκε το δρόμο του ο αδελφός! Και αφού σταυροκοπήθηκα έφυγα, παρακαλώντας τον Θεό να σκεπάζει και αυτόν και εμένα.

81. Ώστε συμβαίνει, όπως είπα, και από περιφρόνηση να μην ταραχθεί κάποιος. Αυτό όμως είναι φανερή καταστροφή. Το να ταράζεται όμως κάποιος με τον αδελφό του που τον στενοχωρεί συμβαίνει ή γιατί δεν βρίσκεται εκείνη την ώρα σε καλή ψυχική κατάσταση ή γιατί τρέφει γι’ αυτόν κάποια αντιπάθεια. Υπάρχουν βέβαια και πολλές άλλες αιτίες που το προκαλούν αυτό, που έχουν ήδη αναφερθεί με πολλούς τρόπους. Αν όμως θέλουμε να μιλήσουμε με ακρίβεια, η αιτία κάθε ταραχής είναι το ότι δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τις αμαρτίες μας και να κλαίμε γι’ αυτές. Γι’ αυτό νοιώθουμε όλη αυτή την κατάθλιψη. Γι’ αυτό δεν βρίσκουμε ποτέ ανάπαυση. Δεν είναι δε θαυμαστό το ότι ακούμε από όλους τους αγίους ότι δεν υπάρχει άλλη οδός εκτός απ’ αυτήν και βλέπουμε ότι κανένας απ’ όσους ακολούθησαν άλλο δρόμο δεν βρήκαν ανάπαυση, και περιμένουμε εμείς να βρούμε ανάπαυση ή να κρατηθούμε στο σωστό δρόμο, χωρίς να συνηθίσουμε να κατηγορούμε τον εαυτό μας; Πράγματι, ακόμα και αν ο άνθρωπος πετύχει πολλά πνευματικά κατορθώματα, δεν εργαστεί όμως αυτό το έργο της αυτομεμψίας, δεν θα σταματήσει ποτέ να στενοχωρεί και να στενοχωριέται και να χάνει όλους τους κόπους του. Ποιά δε χαρά, ποιά ανάπαυση δεν θα έχει, όπου και αν πάει, όπως ακριβώς είπε ο αββάς Ποιμήν («Είπεν ο Αββάς Ποιμήν, ότι είπε ο Αββάς Αντώνιος, ότι: Η μεγάλη δυναστεία του ανθρώπου εστίν, ίνα επάνω αυτού βάλη το ίδιον σφάλμα ενώπιον Κυρίου, και προσδοκήση πειρασμόν εως εσχάτης αναπνοής») , εκείνος που μέμφεται τον εαυτό του; Γιατί, αν του συμβεί κάποια ζημιά ή κάποια ατίμωση είτε οποιαδήποτε άλλη στενοχώρια, προλαβαίνει και θεωρεί τον εαυτό του ως άξιο του κακού και ποτέ δεν ταράζεται. Υπάρχει μεγαλύτερη ανάπαυση απ’ αυτή;

82. Αλλά μπορεί να πει κάποιος: «Αν με στενοχωρήσει ο αδελφός και ψάξω μέσα μου και βρω ότι δεν του έδωσα καμιά αφορμή, πως μπορώ να κατηγορήσω τον εαυτό μου»; Πραγματικά, αν εξετάσει κανείς τον εαυτό του με φόβο Θεού, θα βρει ότι οπωσδήποτε έδωσε αφορμή είτε με λόγο, είτε με έργο, είτε κάποια κίνηση. Κι αν ακόμα βλέπει, όπως λέει, ότι ο ίδιος δεν έδωσε απολύτως τέτοια αφορμή στη συγκεκριμένη περίπτωση, πιθανόν να τον στενοχώρησε κάποια άλλη φορά ή για το ίδιο θέμα ή για κάτι άλλο. Ή μπορεί κάποιον άλλο αδελφό να στενοχώρησε και έπρεπε γι’ αυτό να υποφέρει ή, πολλές φορές, και για κάποια άλλη αμαρτία. Ώστε αν, όπως είπα, με φόβο Θεού εξετάσει κανείς τον εαυτό του και ψηλαφίσει τη συνείδησή με ακρίβεια, θα βρει οπωσδήποτε ότι είναι ένοχος.

Άλλες φορές πάλι βλέπει κανείς τον εαυτό του να παραμένει ήσυχος και ειρηνικός. Όταν όμως του πει ο αδελφός του κάποιο λυπηρό λόγο, ταράζεται και γι’ αυτό νομίζει ότι δικαιολογημένα στενοχωριέται μαζί του, λέγοντας ότι: «Αν δεν ερχόταν να μου μιλήσει και να με ταράξει, δεν θα έπεφτα στην αμαρτία». Και τούτο δεν είναι μόνο αυταπάτη, αλλά είναι και παραλογισμός. Διότι μήπως αυτός που του είπε τη βαριά φράση του έβαλε στην ψυχή του και το πάθος; Του έδειξε το πάθος που βρισκόταν μέσα του, για να μετανοήσει, αν θέλει, γι’ αυτό. Γιατί αυτός μοιάζει με εκλεκτό ψωμί που εξωτερικά έχει πολύ καλή εμφάνιση, όταν όμως το κόψει κανείς, τότε φαίνεται η μούχλα του. Έτσι και αυτός καθόταν ειρηνικός, καθώς νόμιζε, είχε όμως μέσα του το πάθος και δεν το ήξερε. Μια κουβέντα του είπε ο αδελφός του και έβγαλε τη βρωμιά που βρισκόταν κρυμμένη μέσα του. Αν λοιπόν θέλει να βρει έλεος, πρέπει να μετανοήσει, να καθαριστεί, να προοδεύσει. Να καταλάβει δηλαδή ότι οφείλει να ευχαριστεί μάλλον τον αδελφό, γιατί μ’ αυτό τον τρόπο του προξένησε τόσο μεγάλη ωφέλεια.

83. Διότι κάθε αγωνιστή δεν τον καταβάλλουν και δεν τον επηρεάζουν στο ίδιο μέτρο πάντοτε οι πειρασμοί, αλλά όσο προοδεύει στην πνευματική ζωή, τόσο ελαφρότεροι του φαίνονται. Πραγματικά, όσο προοδεύει η ψυχή, τόσο δυναμώνει και μπορεί να βαστάζει όσα τη βρίσκουν. Όπως ακριβώς, αν ένα ζώο είναι γερό και του φορτώσει κανείς βαρύ φόρτωμα, το σηκώνει εύκολα. Και αν ακόμα τύχει να σκοντάψει, αμέσως σηκώνεται και δεν καταλαβαίνει σχεδόν καθόλου ότι σκόνταψε. Αν όμως είναι ασθενικό και αδύνατο ζώο, τότε και το παραμικρό το γονατίζει. Και αν τύχει να πέσει, έχει ανάγκη από πολλή βοήθεια για να σηκωθεί. Το ίδιο συμβαίνει και με την ψυχή. Όσο αμαρτάνει, ταλαιπωρείται από την ίδια την αμαρτία. Γιατί η αμαρτία έχει την ιδιότητα να ταλαιπωρεί και να φθείρει αυτόν που την διαπράττει. Επομένως, οτιδήποτε και αν συμβεί, τον καταπονεί. Όταν όμως προκόψει ο άνθρωπος, ξεπερνάει διαρκώς ευκολότερα όλα εκείνα που τον κούραζαν κάποτε. Ώστε το να θεωρούμε αίτιο για όσα μας συμβαίνουν τον εαυτό μας και κανέναν άλλο, μας ευεργετεί πάρα πολύ και μας βοηθά να προκόψουμε και μας αναπαύει. Και πολύ περισσότερο μας βοηθά το να πιστεύουμε ότι τίποτα δεν παραχωρείται να μας συμβεί χωρίς να είναι κάτω από τη Θεία Πρόνοια.

84. Αλλά λέει κάποιος: «Πώς είναι δυνατόν να μην στενοχωρηθώ αν έχω ανάγκη από ένα πράγμα και δεν μου το δίνουν; Αφού το έχω ανάγκη»; Ούτε τότε δεν δικαιολογείται να κατηγορεί κανέναν ή να θλίβεται. Αλλά, αν πράγματι έχει ανάγκη από κάτι, καθώς λέει, και δεν του το δίνουν, πρέπει να σκέπτεται: Ο Χριστός ξέρει καλύτερα από μένα αν πρέπει να ανακουφισθώ και Αυτός θα συμπληρώσει την έλλειψη αυτού του πράγματος ή αυτής της τροφής». Οι Ισραηλίτες έφαγαν το μάννα στην έρημο σαράντα χρόνια. Και το μεν μάννα ήταν ένα είδος, γινόταν όμως στον καθένα ό,τι είχε ανάγκη. Σ’ αυτόν που είχε ανάγκη από γλυκό, γινόταν γλυκό. Σ’ αυτόν που είχε ανάγκη από αλμυρό, γινόταν αλμυρό. Και μ’ ένα λόγο, γινόταν για τον καθένα ό,τι ταίριαζε στην ιδιοσυγκρασία του (Σοφ. Σολ. 16, 21). Έτσι λοιπόν, αν έχει κάποιος ανάγκη από αυγό, και δεν του δίνουν παρά λάχανο, πρέπει να πει με το λογισμό του: «Αν ήταν για το συμφέρον μου, οπωσδήποτε θα μου το έστελνε ο Θεός. Πλην όμως και το ίδιο αυτό το λάχανο μπορεί να το κάνει για χάρη μου θρεπτικό σαν αυγό ο Θεός». Και είμαι βέβαιος ότι στα μάτια του Θεού αυτό ισοδυναμεί με μαρτύριο. Γιατί, πραγματικά, αν κάποιος είναι άξιος να αναπαυθεί, ο Θεός φωτίζει και την καρδιά των Σαρακηνών να τον ελεήσουν κατά την ανάγκη του. (Με την θέση αυτή ο αββάς Δωρόθεος με φυσικότητα και απλότητα υποδηλώνει την πίστη του ότι ο Θεός είναι Κύριος της ιστορίας. Επιμαρτυρεί το «ουδέν απρονόητον και εμελημένον παρά Θεώ» του Μ. Βασιλείου (Έξ. 7, 5) και φανερώνει τη θετική πλευρά της παρεμβάσεως της Θείας Πρόνοιας στη ζωή του ανθρώπου. Αντίθετα, μας θυμίζει το Γραφικό «Εάν πλανηθή ο προφήτης, εγώ επλάνησα αυτόν» (Ιεζ. 14, 9), που φανερώνει ότι και τότε ο Θεός κινείται και πάλι παιδαγωγικά και παρεμβαίνει στη ζωή του ανθρώπου με τη μορφή της αποκρύψεως της αλήθειας. Πολλές φορές κάνουμε τον εαυτό μας ανάξιο της αλήθειας και τότε παρεμποδίζονται να μας την αποκαλύψουν ακόμη και όσοι είναι αρμόδιοι να το κάνουν. Όποιος όμως είναι άξιος να τύχει της βοήθειας του Θεού, τότε ακόμη και οι εχθροί του τον εξυπηρετούν.)

Αν όμως δεν είναι άξιος να αναπαυθεί ή δεν είναι για το συμφέρον της ψυχής του, και αν ακόμα δημιουργήσει καινούργιο ουρανό και καινούργια γή, δεν βρίσκει ανάπαυση. Φυσικά, άλλες φορές βρίσκει κανείς περισσότερα απ’ όσα του χρειάζονται, θέλοντας να του δείξει την υπερβολική αγάπη που έχει προς τον άνθρωπο και να τον διδάξει την ευχαριστία. Όταν όμως δεν του δίνει αυτά που του χρειάζονται, καλύπτει με το λόγο Του την ανάγκη που θα κάλυπτε το πράγμα που του λείπει και τον μαθαίνει υπομονή. Ώστε, σε κάθε περίσταση, πρέπει να έχουμε στραμμένη την προσοχή μας στον Θεό. Και είτε ευεργετηθούμε, είτε κακοπάθουμε, να έχουμε στραμμένη την προσοχή μας στον Θεό και να τον ευχαριστούμε για όσα μας συμβαίνουν, προσπαθώντας πάντοτε να διατηρήσουμε την αυτομεμψία. Και να λέμε, όπως έλεγαν και οι Πατέρες, αν μεν συμβεί κάτι καλό, «είναι οικονομία του Θεού», αν δε συμβεί κάτι κακό, «προέρχεται από τις αμαρτίες μας».

Πραγματικά, ό,τι και αν πάθουμε, από τις αμαρτίες μας το παθαίνουμε. Γιατί οι Άγιοι, και όταν ακόμα πάσχουν, υποφέρουν για τη δόξα του Ονόματος του Θεού ή για να φανερωθεί η αρετή τους και να ωφεληθούν πολλοί ή για να πολλαπλασιασθεί η αμοιβή τους από τον Θεό. Για μας όμως τους ταλαίπωρους, πως μπορούμε να ισχυριστούμε κάτι τέτοιο; Αμαρτάνουμε κάθε μέρα τόσο πολύ και επιδιώκουμε την ικανοποίηση των παθών μας με κάθε τρόπο. Αφήσαμε τον ίσιο δρόμο που χάραξαν οι Πατέρες, δηλαδή την αυτομεμψία, και περπατάμε τους στραβούς δρόμους, κατηγορώντας τον πλησίον. Και ο καθένας ζεί με αμέλεια, τίποτα δεν εφαρμόζει και έχει την απαίτηση από τον πλησίον να τηρεί τις εντολές.

85. Κάποτε με πλησίασαν δύο αδελφοί, που στενοχωρούσε ο ένας τον άλλον, και έλεγε ο μεγαλύτερος για τον μικρότερο: «Του λέω να κάνει κάτι και στενοχωριέται και στενοχωριέμαι κι εγώ, γιατί σκέπτομαι ότι, αν με αγαπούσε και μ’ εμπιστευόταν, θα τον πληροφορούσε ο Θεός να τα δεχθεί». Και ο μικρότερος έλεγε: «Συγχώρεσέ με, Γέροντα, γιατί έχω την εντύπωση ότι δεν μου μιλάει με φόβο Θεού, αλλά σαν να θέλει να με διατάζει. Και νομίζω ότι γι’ αυτό δεν αναπαύεται η καρδιά μου, όπως λένε οι Πατέρες».
(Η αμφιβολία και η αβεβαιότητα, καρπός του μεταπτωτικού ψυχισμού του ανθρώπου, του αφαιρούν κάθε είδους αναπαύσεως της ψυχής του. Τότε μόνο αναπαύεται ο άνθρωπος, όταν πληροφορείται από την συνείδησή του ότι όλα έχουν καλώς και προς τον Θεό, και προς τον πλησίον και προς τον εαυτό του. Ο διάβολος όμως καλλιεργεί ψευδείς πληροφορίες και πλανά τους άπειρους στην πνευματική ζωή. Γι’αυτό και οι αγωνιζόμενοι νηπτικά, την πληροφόρησή τους δεν την δέχονται από τη συνείδησή τους, αλλά μόνο από τον Γέροντά τους ή από τον ίδιο τον Κύριο. «Πληροφορία» είναι η εσωτερική και συνειδητή βεβαιότητα για την ορθότητα πράξεως ή λογισμού ή γνώσεων κλπ. ή για την αποκάλυψη του θελήματος του Θεού σε κάθε περίσταση.)

Προσέξτε, πως ο ένας έριξε το βάρος στον άλλο και κανείς τους δεν κατηγόρησε τον εαυτό του. Άλλοι δύο, που στενοχώρησαν ο ένας τον άλλο, έβαλαν μεν ο ένας στον άλλον μετάνοια, παρέμειναν όμως ανειρήνευτοι. Και ο μεν ένας έλεγε: «Δεν μου έβαλε με την καρδιά του μετάνοια και γι’ αυτό δεν αναπαύθηκα. Γιατί έτσι έχουν πει οι Πατέρες». Ο δέ άλλος έλεγε: «Επειδή δεν είχε προδιατεθεί με αγάπη προς το πρόσωπό μου, πριν εγώ του δείξω τη μετάνοιά μου, γι’ αυτό κι εγώ δεν αναπαύθηκα». Βλέπετε αυταπάτη, αδελφοί μου, βλέπετε πως διαστράφηκε ο λογισμός τους; Ο Θεός γνωρίζει πόσο μεγάλη κατάπληξη μου προξενεί το ότι ακόμα και τους Πατέρες χρησιμοποιούμε, σύμφωνα με τα θελήματά μας τα πονηρά, για να χάσουμε τις ψυχές μας. Έπρεπε να πάρει καθένας επάνω του την ευθύνη, να κατηγορήσει τον εαυτό του και να πεί: «Δεν έβαλα ειλικρινά μετάνοια στον αδελφό μου, γι’ αυτό δεν τον ανέπαυσε ο Θεός». Ο δε άλλος να πεί: «Εγώ δεν είχα την καρδιά μου έτοιμη να συγχωρέσει και να αγαπήσει τον αδελφό μου, πριν αυτός μου εκφράσει τη μετάνοιά του και γι’ αυτό δεν τον ανέπαυσε ο Θεός». Έτσι θα έπρεπε να κάνουν και οι προηγούμενοι. Ο μεν πρώτος έπρεπε να πεί: «Εγώ μιλάω με αυθάδεια, γι’ αυτό δεν αναπαύει ο Θεός τον αδελφό μου». Και ο άλλος έπρεπε να λογίζεται: «Ο αδελφός μου μού δίνει εντολές με ταπείνωση και αγάπη, αλλά εγώ είμαι ανυπότακτος και δεν έχω φόβο Θεού». Αλλ’ όμως κανένας τους δεν βρήκε τον σωστό δρόμο και δεν κατηγόρησε τον εαυτό του. Αντίθετα, καθένας έριξε το βάρος στον άλλον.

86. Να, γι’ αυτό δεν μπορούμε να προκόψουμε, γι’ αυτό δεν βρίσκουμε ωφέλεια σε τίποτε, αλλά περνάμε όλο τον καιρό μας σαπίζοντας από τους λογισμούς που κάνουμε εναντίον των αδελφών μας και κατατσακιζόμαστε, επειδή καθένας δικαιώνει τον εαυτό του. Καθένας αφήνει τον εαυτό του, όπως είπα, χωρίς να εφαρμόζει τίποτα. Και όλοι μας έχουμε την απαίτηση να τηρούν οι άλλοι τις εντολές του Θεού. Γι’αυτό και δεν μπορούμε να συνετισθούμε να κάνουμε το καλό, γιατί αν ποτέ και το ελάχιστο μάθουμε, αμέσως απαιτούμε από τον αδελφό μας να το εφαρμόσει, κατηγορώντας τον και λέγοντας: «Πρέπει να κάνει αυτό» ή «γιατί αυτό δεν το έκανε έτσι»; Γιατί δεν απαιτούμε καλύτερα από τους εαυτούς μας να εφαρμόζουμε τις εντολές και δεν κατηγορούμε τους εαυτούς μας ως παραβάτες;

Που είναι εκείνος ο Γέροντας, που, όταν τον ρώτησαν «τι περισσότερο βρήκες σ’αυτό τον δρόμο, πάτερ;», απάντησε «έμαθα στο καθετί να κατηγορώ τον εαυτό μου»; Πράγμα που έκανε αυτόν που τον ρώτησε να τον επαινέσει και να του πεί: «Άλλος δρόμος εκτός απ’ αυτόν δεν υπάρχει». Όμοια και ο αββάς Ποιμένας είπε αναστενάζοντας: «Όλες οι αρετές μπήκαν σ’ αυτό το σπίτι, εκτός από μία και χωρίς αυτή δύσκολα στέκεται ο άνθρωπος». Και τον ρώτησαν: «Ποιά είναι αυτή»; Και λέει: «Η αυτομεμψία». Και ο Μέγας Αντώνιος είπε: «Αυτή είναι η σπουδαιότερη πνευματική εργασία, που έχει να κάνει ο άνθρωπος μέσα του. Να επωμίζεται τα λάθη του απέναντι στον Θεό και να προετοιμάζεται για τους πειρασμούς μέχρι την τελευταία του αναπνοή». Και παντού βλέπουμε ότι αυτό τηρούσαν οι Πατέρες και αναπαύονταν, αναφέροντας τα πάντα στον Θεό, ακόμα και τα πιο ασήμαντα.

87. Τέτοιος ήταν ο άγιος Γέροντας που, όταν αρρώστησε, του έβαλε ο αδελφός του στο φαγητό αντί για μέλι λιναρόλαδο, πράγμα που είναι βλαπτικότατο. Και όμως δεν είπε τίποτα, αλλά έφαγε σιωπηλός την πρώτη και τη δεύτερη μερίδα που του χρειαζόταν, χωρίς να κατηγορήσει τον αδελφό του, λέγοντας: «Με περιφρόνησε». Και όχι μόνο δεν είπε ότι τον περιφρόνησε, αλλά δεν τον λύπησε ούτε με κανέναν άλλο λυπηρό λόγο. Όταν δέ κατάλαβε ο αδελφός τι είχε κάνει, άρχισε να στενοχωριέται και να λέει: «Σε σκότωσα, Γέροντα, κι εσύ μου φόρτωσες την αμαρτία, γιατί δεν είπες τίποτα». Με πόση πραότητα του απάντησε, λέγοντας: «Μη στενοχωριέσαι, παιδί μου. Αν ήθελε ο Θεός να φάω μέλι, θα έβαζες μέλι». Και αμέσως απέδωσε το γεγονός στο θέλημα του Θεού. «Τι ανακατεύεις τον Θεό, καλόγερε; Ο αδελφός έκανε το λάθος και συ λες αν ήθελε ο Θεός; Τι σημαίνει αυτό»; Και απαντάει: «Ναι, αν ήθελε ο Θεός να φάω μέλι, θα μου ’βαζε μέλι ο αδελφός». Και αυτό συνέβη, ενώ ο Γέροντας αρρώστησε τόσο πολύ, ώστε να μην μπορεί για πολλές ημέρες να φάει τίποτα. Και όμως, παρόλα αυτά, δεν αγανάκτησε εναντίον του αδελφού, αλλά απέδωσε το λάθος στο θέλημα του Θεού και αναπαύθηκε. Πολύ σωστά έλεγε ο Γέροντας. Γιατί ήξερε καλά ότι, αν ήθελε ο Θεός να φάει μέλι, και το βρωμόλαδο θα το έκανε μέλι.

88. Εμείς όμως για κάθε πράγμα θεωρούμε υπεύθυνο τον αδελφό μας, κατηγορώντας τον ότι μας περιφρονεί και ότι ενεργεί χωρίς συνείδηση. Και, αν ακούσουμε ένα λόγο, αποδίδοντάς τον αμέσως σε κακή πρόθεση, λέμε: «Αν δεν ήθελε να με πληγώσει, δεν θα το έλεγε». Που να βρεθεί ο άγιος εκείνος προφήτης Δαυίδ που είπε για τον Σεμέι: «Αφήστε τον να καταρασθεί, γιατί ο Θεός του είπε να καταρασθεί τον Δαυίδ» (Βασ. Α’ 16, 10). Τον φονιά πρόσταξε ο Θεός να καταραστεί τον Προφήτη; Ως σοφός και επειδή ήξερε ότι τίποτε άλλο δεν ελκύει τη Χάρη του Θεού στην ψυχή όπως οι πειρασμοί, και μάλιστα όταν έρχονται επί πλέον σε καιρό δοκιμασίας και δύσκολης περιστάσεως, έλεγε: «Αφήστε τον να καταριέται τον Δαυίδ, γιατί του είπε ο Κύριος να το κάνει». Γιατί; «Μήπως δει ο Θεός την ταπείνωσή μου και μού αποδώσει καλό αντί για την κατάρα του». Βλέπεις με πόση σύνεση ενεργούσε ο Προφήτης; Γι’αυτό και διαφωνούσε με όσους ήθελαν να τον υπερασπισθούν, λέγοντας: «Γιατί ασχολείσθε με μένα, παιδιά της Σαρούιας; Αφήστε τον να καταριέται, γιατί ο Κύριος τον παρακίνησε».
Εμείς όμως δεν ανεχόμαστε να πούμε για τον αδελφό μας: «Ο Κύριος τον παρακίνησε».

Αλλά, αν ακούσουμε ένα λόγο, αμέσως νιώθουμε όπως οι σκύλοι. Ρίχνει κανείς επάνω τους πέτρα και αφήνουν αυτόν που τους πετροβόλησε και δαγκώνουν την πέτρα. Έτσι κάνουμε και εμείς. Εγκαταλείπουμε τον Θεό που επιτρέπει να μας βρούν συμφορές, για να καθαριστούμε από τις αμαρτίες μας, και τα βάζουμε με τον αδελφό μας, λέγοντας: «Γιατί μου το ’πε; Γιατί μου το ‘κανε»; Και ενώ μπορούμε απ’ αυτά να έχουμε μεγάλη ωφέλεια, βλάπτουμε τον εαυτό μας, χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι όλα γίνονται με την Πρόνοια του Θεού για το συμφέρον του καθενός. Ο Θεός να μας χαρίσει σύνεση με τις ευχές των Αγίων. Αμήν
(Από τό βιβλίο ΑΒΒΑ ΔΩΡΟΘΕΟΥ

Ἔργα Ἀσκητικά,Εκδ. ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ Ἱ.Μ. Τιμίου Προδρόμου, Καρέας, 2000)

Πηγή:Ἐδῶ

Το είδαμε εδώ

Πως Βυθίζεις ένα Στόλο που φτάνει στα Εξαμίλια των Χερσαίων Ελληνικών Εδαφών;

Ο Υπ. Άμυνας της Ρωσίας έκλεψε τις καρδιές των ρώσων με μια μόνο κίνηση… έκανε το σταυρό του κατά την επιθεώρηση του στρατεύματος στην Κόκκινη πλατεία της Μόσχας… μια χειρονομία που εμπεριέχει βαθύτατο συμβολισμό.

11 Μαΐου 2015 pentapostagma.gr

Τι γνωρίζουμε;

63. «Οἱ Τοῦρκοι θὰ φύγουν, ἀλλὰ θὰ ξανάρθουν πάλι καὶ θὰ φθάσουν ὡς τὰ Ἑξαμίλια. Στὸ τέλος θὰ τοὺς διώξουν εἰς Κόκκινη Μηλιά. Ἀπὸ τοὺς Τούρκους τὸ 1/3 θὰ σκοτωθῆ, τὸ ἄλλο τρίτο θὰ βαπτισθῆ καὶ μονάχα τὸ 1/3 θὰ πάη στὴν Κόκκινη Μηλιά». Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός – Προφητεῖες τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης κ. Αὐγουστίνου Καντιώτου. Τοῦ Στεργίου Σάκκου Καθηγητοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Ποιοι μας επισκέφτηκαν πρόσφατα σαν απρόσκλητοι μουσαφίριδες;

¨Μια τεράστια τουρκική αρμάδα με πάνω από 70 πολεμικά πλοία «κοκκίνισε» το γαλάζιο Αιγαίο στις οθόνες του Εθνικού Κέντρου Επιχειρήσεων σήμερα. Τα τουρκικά πολεμικά πλοία είχαν αναπτυχθεί από τα λίγα μίλια νότια του Αγίου Όρους μέχρι την περιοχή νότια των Κυθήρων!

«Αυτό δεν έχει ξαναγίνει σε τέτοια ένταση», σχολίαζε ανώτερος αξιωματικός του Π.Ν. και συνέχισε λέγοντας «Υπάρχει σε εξέλιξη η άσκηση DENIZKURDU-15 αλλά είναι σαφές ότι το τουρκικό Ναυτικό επιχειρεί επίδειξη υψηλής διαθεσιμότητας των σκαφών του».
Πραγματικά σήμερα στο Αιγαίο δεν υπήρχε περιοχή που να μην ήταν ορατά τα τουρκικά πολεμικά σκάφη, ενώ στο κεντρικό βόρειο και ν.α. Αιγαίο τα τουρκικά πλοία ξεκινούσαν από τις τουρκικές ακτές και έφταναν μέχρι τις ελληνικές.

Σενάριο της τουρκικής άσκησης .

Αποκοπή των νήσων του Α. Αιγαίου με ανάπτυξη πολύ ισχυρής δύναμης επί του 25ου μεσημβρινού αλλά και δυτικά αυτού και όχι ανατολικά δηλαδή προς την πλευρά των χερσαίων ελληνικών εδαφών.¨ 15/05/2015 defencenet.gr

Tι μπορεί να πετάξει  πάνω από αυτούς τους θρασύτατους επισκέπτες;

Το ρωσικό βομβαρδιστικό Τu-160 Blackjack είναι ένα υπερηχητικό αεροσκάφος μεταβλητής γεωμετρίας πτερύγων το οποίο σχεδιάστηκε σε διαμόρφωση παρόμοια με το αμερικανικό Β-1Β Lancer. Οι διαστάσεις του είναι εντυπωσιακές και το κατατάσσουν στην πρώτη θέση από άποψη μεγέθους αναφορικά με πολεμικά αεροσκάφη, εκτός των μεταφορικών.

To Tu-160 εισήλθε σε υπηρεσία το 1987 με το 184ο Σύνταγμα Βομβαρδιστικών στην αεροπορική βάση Priluki.To περιθώριο κίνησης των μεταβλητών πτερύγων έχει δύο θέσεις στις 20 και στις 65 μοίρες οπισθόκλισης. Στο σημείο συνάντησης πτερύγων και ατράκτου ακολουθείται η τεχνική των μικτών επιφανειών. Οι πτέρυγες διαθέτουν ολοκινούμενα slats καθ' όλο το μήκος τους, ενώ τα πτερύγια καμπυλότητας είναι διπλής σχισμής και όλα αυτά ελέγχονται από το ηλεκτρονικό σύστημα ελέγχου πτήσης. Το αεροσκάφος προωθείται από τέσσερις πανίσχυρους κινητήρες Kuznetsov NK-32-1 ο κάθε ένας εκ των οποίων αποδίδει μέγιστη ώση 55.000 λιβρών με μετάκαυση και 32.000 λιβρών σε ξηρή ώση, οι οποίοι προσδίδουν μέγιστη ταχύτητα στο αεροσκάφος 2+ mach, καθιστώντας το ταχύτερο στρατηγικό βομβαρδιστικό σε υπηρεσία σήμερα. Το αεροσκάφος είναι εξοπλισμένο με χοάνη για υποδοχή καυσίμου από εύκαμπτο σωλήνα, αν και δεν χρησιμοποιείται πολύ συχνά. To Tu-160 μπορεί να δεχθεί ένα φορτίο καυσίμου γύρω στους 130 τόνους κάτι που του δίνει αυτονομία περί τις 15 ώρες, με οικονομική ταχύτηταπλεύσης 850 χλμ./ώρα στα 9.145 μ. Αυτό μεταφράζεται σε εμβέλεια 12.300 χλμ. και φορτίο έξι βλημάτων Χ-55. Αν και το αεροσκάφος σχεδιάστηκε με προοπτική το χαμηλό ηλεκτρομαγνητικό και υπέρυθρο ίχνος, δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν stealth. To Τu-160 διαθέτει ραντάρ ναυτιλίας επίθεσης Obzor Κ, ραντάρ παρακολούθησης του εδαφικού ανάγλυφου και αστροαδρανειακό σύστημα αεροναυτιλίας μεγάλης εμβελείας. Στο κάτω μέρος του ρύγχους του αεροσκάφους είναι τοποθετημένη μια ειδική TV κάμερα με σκοπό την παροχή πρόσθετων οπτικών πληροφοριών για υποβοήθηση στη σκόπευση (οπτικό σύστημα βομβαρδισμού ΟΡΒ-15Τ). Φέρει σύστημα αυτοπροστασίας Baykai, με παρεμβολείς, δέκτη προειδοποίησης και αναγνώρισης που παρέχει πληροφορίες διόπτευσης και του τύπου της απειλής με μεγάλη αντοχή στα ηλεκτρονικά αντίμετρα. Για την καλύτερη λειτουργία των συστημάτων του αεροσκάφους υπάρχουν 100 επεξεργαστές από τους οποίους οι 12 είναι για τον έλεγχο των όπλων. Το πλήρωμα είναι τετραμελές και αποτελείται από τον κυβερνήτη, τον συγκυβερνήτη, τον αξιωματικό ναυτιλίας και τον αξιωματικό χειριστή οπλικών συστημάτων. Στα έγκατα του αεροσκάφους βρίσκονται δυο αποθήκες βομβών ή κάθε μια με μήκος 11,28 μ. και πλάτος 1,92 μ.

Σε αυτές μπορούν να μεταφερθούν μέχρι 6 βλήματα Χ-55 σε ένα εξαπλό κυλινδρικό εκτοξευτές MKU-6-5U, ή έξι Kh-15 ή τέλος έξι Χ-101 συμπεριλαμβανομένης και της έκδοσης Χ-102 με πυρηνική κεφαλή. Η συνήθης διάταξη είναι για τους μεν Χ-55 στην εμπρός καταπακτή οπλισμού, ενώ για τα Kh-15 και Χ-101 /102 στην πίσω.

Πόσο μακριά μπορούν να πάνε  οι ¨ξανθοί Αρχάγγελοι¨ ;

Αναμφισβήτητα όμως το γεγονός που απασχόλησε τα διεθνή μέσα ενημέρωσης ήταν η αποστολή το Σεπτέμβρίο του 2008 όταν δύο Tu-160 το «Aleksandr Molodchyi» με αριθμό 07 και «Vasilyi Sen'ko» με αριθμό 11 πραγματοποίησαν πτήση προς τη Βενεζουέλα όπου σύμφωνα με το ρωσικό υπουργείο ’μυνας τα αεροσκάφη εκτελούσαν εκπαιδευτική αποστολή. Τα δύο Tu-160 πέταξαν από τη μητρική αεροπορική τους βάση Engels και μέσω του Βόρειου Αρκτικού Ωκεανού προσγειώθηκαν ύστερα από 13 ώρες πτήσης στη Βενεζουέλα. Η παραμονή τους στη νοτιοαμερικανική αυτή χώρα κράτησε 3 ημέρες και αφού εκτέλεσαν σειρά εκπαιδευτικών πτήσεων επέστρεψαν στη Ρωσία. Virtual Aviation Reference

REDSTAR DALYNAYA AVIACIYA (DA) ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΑ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣΑΕΡΟΠΟΡΙΑΣ

Το γεωπολιτικό ξεκλείδωμα των ημερών μας το έκανε η προσάρτηση της Κριμαίας στην Ρωσία. Από αυτό το  μπαλκόνι οι Ρώσοι χαζεύουν πιο σιμά τον Βόσπορο, τα Στενά, την Κωνσταντινούπολη και το Αιγαίο και μπορούν να στείλουν από εκεί τους πολεμικούς Αρχαγγέλους τους.

Αλλά έχουν και την ευκαιρία να μην περάσουν σε πρώτη φάση από τον Εθνικό Εναέριο χώρο της Τουρκίας , να χρησιμοποιήσουν τον Εθνικό χώρο της Βουλγαρίας και μέσω Δυτ. Θράκης να πιάσουν καρφί τον 25 Μεσημβρινό στο Αιγαίο για να ρίξουν τα ¨κουφέτα¨τους.

Επίσης έχουν την δυνατότητα σε αυτό το ¨ταξίδι¨ να κάνουν μια στάση για καφέ στην Αίγυπτο του Σίσι και μετά επιστροφή μέσω των Στενών του Βοσπόρου για να ελαφρώσουν εντελώς από το υπόλοιπο  φονικό φορτίο τους.

Αν αυτό φαντάζει σαν ένα σενάριο εμπλοκής των Ρώσων στο Αιγαίο επειδή θα βλέπουν ότι διακυβέυονται τα άμεσα γεωπολιτικά συμφέροντα τους στην ευρύτερη περιοχή…

ΤΟΤΕ τι ήταν αυτό που μας προανήγγειλε ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ ο Αγιορείτης πριν δεκαετίες;

«Όταν ο τουρκικός στόλος ξεκινήσει να κατευθύνεται κατά της Ελλάδος και φθάσει στα έξι μίλια, πράγματι θα καταστραφεί. Θα είναι η ώρα που θα έχουν τα κόλλυβα στο ζωνάρι τους. Αλλά, αυτό, δε θα γίνει από εμάς. Αυτό θα είναι το θέλημα του Θεού. Το «Εξαμίλι» θα είναι η αρχή του τέλους». ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΩΝ ΟΣΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ 1924 – 1994, ΤΟΜΟΣ Α΄ 7η ΕΚΔΟΣΗ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΙΟΤΟΚΟΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ

Κάνετε τον ΣΤΑΥΡΌ σας όπως τον έκανε ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας της Ρωσίας… Αυτό θα είναι το θέλημα του Θεού. Το «Εξαμίλι» θα είναι η αρχή του τέλους».

Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

πηγή

Ποιον έχεις Δάσκαλο;

Ο άγιος Πορφύριος (1906-1991) φανέρωσε στην εποχή μας με πολύ δυναμικό τρόπο τη γνήσια μορφή του αληθινού ανθρώπου.

Δίδαξε με έργο και λόγο. Με τη διακριτική του συμπεριφορά, την ήρεμη διδασκαλία και τα αναρίθμητα θαύματά του έγινε οδηγός πολύτιμος στα δύσκολα μονοπάτια της εποχής μας.

Συνέβη κάποτε να ταξιδεύει από Θεσσαλονίκη για Άγιον Όρος. Έφτασε όμως στον σταθμό λεωφορείων καθυστερημένα. Δε βρήκε εισιτήριο και αναγκάστηκε να ταξιδέψει όρθιος. Δίπλα του καθόντουσαν κάποιοι νεαροί που αστειζόντουσαν μεταξύ τους και γελούσαν. Η συμπεριφορά τους εξόργισε έναν επιβάτη, που δεν κρατήθηκε και επέπληξε τους νεαρούς, επειδή έβλεπαν όρθιο μπροστά τους ένα γέροντα ιερέα και εν τούτοις συνέχιζαν να κάθονται αδιάφοροι. Παρά την επίπληξη όμως οι νεαροί παρέμειναν ασυγκίνητοι και κανένας δεν σηκώθηκε να δώσει τη θέση του.
Τότε ο οργισμένος επιβάτης σηκώθηκε και παραχώρησε τη δική του θέση στον γέροντα Πορφύριο. Εκείνος τον ευχαρίστησε, αλλά δεν δέχτηκε να καθίσει. Ταξίδεψε όρθιος μέχρι την Ιερισσό (δύο ώρες περί-που). Όταν κατέβηκαν, ο επιβάτης τον ρώτησε γιατί δεν δέχτηκε τη θε-ση που του πρόσφερε.
- Έκαμα μια θυσία για τα παιδιά, απάντησε ο γέροντας.

Ο άνθρωπος δεν κατάλαβε τα αινιγματικά του λόγια. Ο άγιος τοτε του εξήγησε: 
- Δεν έκανες καλά που μάλωσες τα παιδιά. Έκαμαν βέβαια μια κακή πράξη: Άφησαν όρθιο έναν ηλικιωμένο και δεν του παραχώρη-σαν από μόνα τους τη θέση, όπως θα ’πρεπε. Αν λοιπόν σηκώνονταν όταν τα κατσάδιασες και καθόμουν εγώ στη θέση τους, η αν δεχόμουν τη θέση που μου πρόσφερες εσύ, τα παιδιά δεν θα καταλάβαιναν την κακή πράξη τους. Αντίθετα θα ένοιωθαν δικαιωμένα, αφού, είτε έτσι είτε αλλιώς, θα είχε τακτοποιηθεί το θέμα. Τώρα όμως που έμεινα ορθιος και μ’ έβλεπαν μπροστά τους τόσες ώρες, σηκώθηκε η ίδια η συνείδησή τους από μέσα τους και σιωπηλά τα κατηγόρησε για την πράξη τους. Μόνο έτσι μπορεί ο άνθρωπος να σωθεί: όταν διορθώνεται, επειδή τον κατηγορεί, όχι ο άλλος απ’ έξω, αλλά η συνείδησή του από μέσα.

Ο καλύτερος οδηγός δηλαδή είναι η συνείδηση. Ένας δάσκαλος που τον έβαλε στην καρδιά του ανθρώπου ο Θεός. Ας έλθουμε τώρα και σε σένα…
Βρίσκεσαι προ των εξετάσεων. Διάβασες, καταρτίστηκες, ετοιμά-στηκες. Από μικρό παιδί δεν κάνεις άλλη δουλειά, απ’ το να τρέχεις απο δάσκαλο σε δάσκαλο για να διδαχτείς. Πέρασες από πολλούς δα-σκάλους. Πήρες μαθήματα πολλά.
Ανάμεσα στους τόσους δασκάλους που επέλεξες να σε μορφώσουν, συγκαταλέγεται άραγε και ο δάσκαλος που έβαλε μέσα σου ο Θεος; Τι μαθήματα σού έδωσαν οι δάσκαλοί σου απ’ το νηπιαγωγείο με-χρι τώρα; Σίγουρα πήρες γνώσεις πολλές. Έλαβες όμως και μαθήματα ανθρωπιάς;

Καλές οι γνώσεις. Απαραίτητες. Μα πιο απαραίτητα είναι τα μαθήματα ανθρωπιάς. Πού σε κάνουν όντως άνθρωπο. Οι γνώσεις μόνο, χωρίς μαθήματα ανθρωπιάς, μπορεί να σε κάνουν ακόμα και απάν-θρωπο. Μηχανή. Ρομπότ. Ολοθρευτή.
Γι’ αυτό χρειάζεται και ο δάσκαλος που διορίζεται απ’ τον Θεό στο σχολείο της ψυχής σου. Η συνείδηση. Γιά να σε διδάξει και καλά μαθήματα. Να σού δώσει και μια άλλη παιδεία. Να σε οδηγήσει στα-διακά και στους άλλους δασκάλους που άφησε στο πόδι του ο Χριστός: «Τούς ασφαλείς και θεοφθόγγους κήρυκας», τους σοφούς απεσταλμένους του Θεού κάθε εποχής, που εμφορούμενοι από θεικό πνεύμα, αλή-θεια και αγάπη, μεταφέρουν μέχρι εσένα και μένα τα «γράμματα» και τα «πράγματα» του Θεού, τον τρόπο δηλαδή για να γίνουμε οι αληθινοί άνθρωποι που ονειρευόταν ο Θεός, όταν μας έπλαθε. Σαν τον αγιο Πορφύριο. Καί αφού ο Θεός διορίζει δασκάλους, ορίζει και εξετάσεις.

Κάποτε λοιπόν θα μας εξετάσει και ο Θεός. Δεν θα ’θελες να περάσεις και τότε; Οι τωρινές σου εξετάσεις, μπροστά σ’ εκείνες του Θεού, είναι μια λεπτομέρεια. Δεν αξίζει να επικεντρώνεσαι μόνο σ’ αυτές. Κιν-δυνεύεις για ένα δέντρο να χάσεις το δάσος. Δεν θα ’ναι κρίμα;
Στις εξετάσεις του Θεού, μα και σε τούτες τώρα τις εξετάσεις σου και σε κάθε καλό εγχείρημα στη ζωή σου, εύχομαι να ’χεις πάντα μια πολύ μεγάλη και

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!

π. Δημήτριος Μπόκος
Μάιος 2015