ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ:19 Μάιου 1919 Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου

Ράφι Μπεντροσιάν,  The Armenian Weekly,    (μτφρ. Κριστιάν)

Η εξόντωση των μη τουρκικών/μη-μουσουλμανικών πληθυσμών της Ανατολίας άρχισε στις 24 Απριλίου 1915 με τη σύλληψη 250 Αρμενίων διανοουμένων στην Κωνσταντινούπολη.  Μέσα σε λίγους μήνες, 1.500.000 Αρμένιοι απομακρύνθηκαν από την ιστορική τους πατρίδα, ηλικίας τέσσερις χιλιάδες ετών, σε αυτό που αποτελεί σήμερα την Ανατολική Τουρκία όπως και από τη βόρεια, νότια, κεντρική και δυτική Τουρκία. Σχεδόν 250.000 Ασσύριοι σφαγιάστηκαν επίσης στα νοτιοανατολικά της Τουρκίας, κατά τη διάρκεια της ίδιας περιόδου. 

Στη συνέχεια ήρθε η σειρά των Ελλήνων του Πόντου να εξαλειφθούν από το βορά της Τουρκίας, στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, κατά περιόδους από το 1916. Η εθνοκάθαρση των Ελλήνων του Πόντου γνώρισε μια διακοπή, όταν οι Οθωμανοί βρέθηκαν στη πλευρά των ηττημένων του Πρώτου Παγκόσμιου Πόλεμου, αλλά η βιολογική τους εξόντωση συνεχίστηκε με πλέον οργανωμένο τρόπο στις 19 Μαΐου 1919.

Το παρόν άρθρο συνοψίζει το τραγικό τέλος του πολιτισμού των Ελλήνων του Πόντου στη βόρεια Τουρκία -μια σειρά γεγονότων που μελετήθηκε και τεκμηριώθηκε λιγότερα από τη γενοκτονία των Αρμενίων, αλλά εξίσου αρνούμενη και κρυμμένη από το τουρκικό κράτος.

Οι Έλληνες του Πόντου κατοικούσαν συνεχώς τη νότια ακτή της Μαύρης Θάλασσας, βόρεια της Ανατολίας, από τη προ-Βυζαντινή περίοδο. 

Η εθνοκάθαρση των Ελλήνων του Πόντου ακολουθεί το ίδιο πρότυπο με τις απελάσεις και τις σφαγές των Αρμενίων: υπό το πρόσχημα απειλών της ασφάλειας και υποπτευόμενοι για πιθανή συνεργασία με τους Ρώσους, η οθωμανική κυβέρνηση διέταξε την άνοιξη του 1916, να εκκενωθούν όλες οι παράκτιες πόλεις της Μαύρης Θάλασσας από τους Έλληνοπόντιους, σε απόσταση 50 χιλιομέτρων.  

Φυσικά, στην περίπτωση των Αρμενίων, οι αποφάσεις απέλασης δεν αφορούσαν μόνο τη ανατολική ζώνη του πόλεμου, αλλά εφαρμόζονταν σε όλες τις περιοχές της Τουρκίας.  

Οι απελάσεις των Ποντίων τέθηκαν σε εφαρμογή από τον Ειδικό Οργανισμό [Teşkilat Mahsusa-i], την ίδια κυβερνητική οργάνωση που οργάνωσε τις σφαγές των Αρμενίων, που διαπράχθηκαν από κοινούς εγκληματίες που απελευθερώθηκαν από τις φυλακές. 

Τα αρχεία δείχνουν ότι όσο βαρύτερη ήταν η ποινή φυλάκισης, τόσο ψηλότερη ήταν η κατάταξη που έδωσε η κυβέρνηση στους εγκληματίες αυτούς για να πραγματοποιήσουν το καταστροφικό έργο τους. 

Φυσικά, οι απελάσεις των Ελλήνων πέρασαν γρήγορα από το στάδιο της απέλασης σε λεηλασίες και σφαγές.

Αλλά λόγω του γεγονότος ότι οι Έλληνες του Πόντου ήταν μάρτυρες της μοίρας των Αρμενίων, ένα χρόνο νωρίτερα, οργάνωσαν την υπεράσπισή τους και αντιστάθηκαν στις απελάσεις, καταλαμβάνοντας βουνά, παντού όπου μπορούσαν. 

Αποτέλεσμα, οι απελάσεις και σφαγές κατά τη διάρκεια αυτής της «πρώτης φάσης των σφαγών», μεταφράστηκαν «μόνο» σε 150.000 θύματα, εξαλείφοντας το ένα τρίτο του ποντιακού πληθυσμού μέχρι το τέλος του πολέμου.

Το «δεύτερο στάδιο και πραγματική φάση της σφαγής», η οποία είδε την οργανωμένη καταστροφή του ποντιακού ελληνισμού, άρχισε πραγματικά με την άφιξη του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ στη Σαμψούντα στις 19 Μαΐου 1919.

Συναντήθηκε με τους γνωστούς αρχηγούς των σφαγών των Αρμενίων στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, όπως τον Τοπάλ [τον κουτσό] Οσμάν και τον Ρετζέπ Ipsiz, και εξασφάλισε τη συνεργασία τους με την έναρξη μιας εκστρατείας τρόμου, με στόχο να αδειάσει το βόρειο τμήμα της Τουρκίας από Ελληνοποντίους. Αυτοί οι δύο δολοφόνοι, αρχικά διακινητές, είχαν αποκτήσει κάποια φήμη το 1915, απάγοντας άνδρες, γυναίκες και παιδιά σε μεγάλα σκάφη, οδηγώντας τους σε βαθιά θάλασσα και ρίχνοντας τους στη θάλασσα, και κοκορεύονταν στη συνέχεια ότι «η αλιεία της αθερίνας θα είναι εξαιρετική φέτος, με όλα αυτά τα τρόφιμα». Καθώς ο Ποντιακός Ελληνικός ανδρικός πληθυσμός είχε εγκατασταθεί στα βουνά, αυτοί οι εγκληματίες επιτέθηκαν στις γυναίκες και παιδιά των Ελλήνων που παρέμειναν στα χωριά. 

Εφαρμόστηκαν διάφορες μέθοδοι θανάτωσης. 

Ήταν σύνηθες να οδηγηθεί ο πληθυσμός ολόκληρων χωριών σε κοντινές σπηλιές, να φράξουν την είσοδο, στη συνέχεια, να τους κάψουν ζωντανούς ή να ρίξουν αέρια για να προκαλέσουν την ασφυξία τους. Κάθε αρένας Έλληνας που πιανόταν ριχνόταν ζωντανός από τις καμινάδες στους λέβητες άνθρακα των ατμόπλοιων. Οι εκκλησίες έγιναν αποτεφρωτήρια για να κάψουν ζωντανούς όσο πιο πολλούς Έλληνες ήταν δυνατό να περιέχουν. Η έκταση των βασανιστηρίων και σφαγών που υπέστησαν οι Έλληνες, συγκλόνισε το τοπικό μουσουλμανικό πληθυσμό, ο οποίος διαμαρτυρήθηκε στην κυβέρνηση της Άγκυρας, προκειμένου να απομακρυνθούν αυτοί οι εγκληματίες από την περιοχή. 

Τελικά ο Ατατούρκ τους έφερε πίσω στην Άγκυρα, όπου ο Οσμάν έγινε σωματοφύλακας του. Αλλά, όταν ο τελευταίος πυροβόλησε ένα μέλος του κοινοβουλίου επειδή κριτικάρισε τον Ατατούρκ, και μετά απείλησε τον ίδιον, εκτελέστηκε.

Υπήρχαν, επίσης, τα λεγόμενα «δικαστήρια της απελευθέρωσης» [Istiklal Mahkemeleri], τα οποία συστάθηκαν στις πόλεις της περιοχής της Μαύρης Θάλασσας, προκειμένου να δικαστούν οι Έλληνες αντάρτες. 

Τα δικαστήρια αυτά λάμβαναν αυθαίρετες αποφάσεις, οι οποίες πάντοτε ήταν θανατικές ποινές, χωρίς υπεράσπιση ούτε δικαίωμα έφεσης, ενώ οι απαγχονισμοί εκτελούνταν αμέσως. 

Ανάμεσα στα θύματα των εν λόγω δικαστηρίων βρέθηκαν εκατοντάδες Έλληνες δάσκαλοι των ελληνικών και αμερικανικών σχολείων της περιοχής, αρχηγοί της κοινότητας, κληρικοί και, κατά τραγικό τρόπο, το σύνολο της ομάδας ποδοσφαίρου του ελληνικού γυμνασίου της Merzifon για το μοναδικό λόγο ότι η ομάδα τους ονομαζόταν Pontus Club, το οποίο εκτιμήθηκε ως επαρκής λόγος για να τους αποκαλούν τρομοκρατική ανταρτική οργάνωση. 

Ο Ατατούρκ διόρισε στη συνέχεια τον Νουρετίν Πασά διοικητή του Κεντρικού Στρατού, για να εξαλείψει όλους τους Έλληνες αντιστασιακούς στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας. 

Αυτός ο άνθρωπος, γνωστός επίσης για τις σαδιστικές κλίσεις του, κατέστρεψε χιλιάδες ελληνικά ανυπεράσπιστα χωριά. Μεταξύ των άλλων «κατορθωμάτων» του, η σύλληψη ενός Τούρκου δημοσιογράφου της αντιπολίτευσης ο οποίος είχε επικρίνει τον Ατατούρκ. Ο Νουρετίν Πασάς διέταξε τους στρατιώτες του να ακρωτηριαστεί ζωντανός αυτός ο ρεπόρτερ, μέλος μετά μέλος. 

Ήταν επίσης επικεφαλής των στρατιωτικών μονάδων, οι οποίες μπήκαν στη Σμύρνη το 1922, όπου οργάνωσε το παρόμοιο λιντσάρισμα του Έλληνα Μητροπολίτη, πριν από την έναρξη της μεγάλης πυρκαγιάς που κατέστρεψε ολόκληρη την πόλη.

Μεταξύ της 19ης Μάιου 1919 και του τέλους 1922, ο Ποντιακός Ελληνικός πληθυσμός αποδεκατίστηκε με 353.000 θύματα στις εξής πόλεις:

- Αμάσεια, Giresun, Σαμψούντα: 134.078 θύματα

- Τοκάτ: 64.582 θύματα

- Τραπεζούντα: 38.434 θύματα

- Niksar (επαρχία Τοκάτ): 27.216 θύματα

- Σεμπινκαραχισάρ (επαρχία Giresun): 21.448 θύματα

- Maçka (επαρχία της Τραπεζούντα): 17.479 θύματα    

Μια βίαιη εκστρατεία στόχευε να εξισλαμιστούν οι Έλληνες. Ένα ποσοστό ασπασθηκε το Ισλάμ κάτω από απειλές και βασανιστήρια, και ακλούθησε ο εκτουρκισμός τους. 

Στη διάρκεια της συνθήκης της Λωζάνης το 1923, οι ελάχιστοι εναπομείναντες Έλληνες του Πόντου συμπεριλήφθησαν στους 1.250.000 Έλληνες Μικρασιάτες που «ανταλλάχτηκαν» με μουσουλμάνους στην Ελλάδα, εκκενώνοντας τη περιοχή του Ευξείνου Πόντου από τον ιστορικό ελληνικό πολιτισμού της. 

Όλα τα ονόματα των ελληνικών χωριών και πόλεων, έλαβαν νέα τουρκικά ονόματα, η τουρκική γλώσσα επιβλήθηκε σε όλους τους εξισλαμισμένους Έλληνες, Αρμένιους Hemshin, Λαζούς και στις γεωργιανές μειονοτήτες.

Ξεκίνησε στη συνέχεια μια εκατονταετή εκστρατεία πλύσης εγκεφάλου, βασισμένη στην πολιτική του ενιαίου κράτους, του ενιαίου έθνους και της μοναδικής γλώσσας. 

Θεσπίστηκε η ημερομηνία της 19ης Μαΐου 1919 που σηματοδοτεί την άφιξη του Ατατούρκ στη Σαμψούντα, ως εθνική εορτή, για τον εορτασμό της Ημέρας της Νεολαίας και του Αθλητισμού, με νόμο που ψηφίστηκε το 1937, αντιγράφοντας τη ναζιστική πολιτική της ανώτερης φυλής, για να απεικονίσει τον αθλητισμό και την ομορφιά της τουρκικής φυλής. Το ρατσιστική πεδίο εφαρμογής της πολιτικής αυτής γίνεται εμφανές στη δήλωση του τότε υπουργού Δικαιοσύνης Μαχμούτ Εσάτ Μποζκούρτ: «Οι Τούρκοι είναι κυρίαρχοι αυτής της χώρας. Οι εναπομείναντες πληθυσμοί έχουν μόνο ένα δικαίωμα σε αυτή τη χώρα: να είναι υπηρέτες και δούλοι των αληθινών Τούρκων!».

Πρόσφατα, το 2008, ο τότε υπουργός Άμυνας, Βετζντί Gönül, επανέλαβε τα ίδια ρατσιστικά αισθημάτα στην Τουρκία: 

«Αν είχαμε επιτρέψει στους Έλληνες να παραμείνουν στις περιοχές του Αιγαίου και της Μαύρης Θάλασσας, και στους Αρμένιους στην Ανατολία, θα είχαμε ισχυρό εθνικό κράτος σήμερα;»

Ο επικεφαλής δολοφόνος του ποντιακού ελληνισμού, Τοπάλ [Ο σακάτης] Οσμάν, εξακολουθεί να θεωρείται ήρωας από τους εθνικιστικές Τούρκους. Το άγαλμα του πρόσφατα κτίσθηκε στο Giresun από έναν από τους ηγέτες του βαθέως κράτους Εργκένεκον, τον απόστρατο στρατηγό Veli Küçük, ο ίδιος υπεύθυνος για τη «μυστηριώδη εξαφάνιση» δεκάδων Κούρδων και φερόμενος ως ιθύνων νους της οργάνωσης της δολοφονίας του Τούρκου-Αρμένιου δημοσιογράφου Χραντ Ντινκ. 

Ο Κιουτσούκ συνελήφθη και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη για συνωμοσία ανατροπής της κυβέρνησης του Ερντογάν, στο πλαίσιο της δίκης του βαθέως κράτους, αλλά απελευθερώθηκε πρόσφατα από τη φυλακή από τον Erdoğan (συνέχεια της ρήξης μεταξύ του Ερντογάν και του θρησκευτικού ηγέτη Φετουλάχ Γκιουλέν, του οποίου οι υποστηρικτές περιλαμβάνονταν στην ομάδα του εισαγγελέα και των αστυνομικών που είχαν συλλάβει τον Κιουτσούκ).

Έχει πλέον καταστεί σαφές ότι η πολιτική του τουρκικού κράτους, για τη δημιουργία ενός ενιαίου εθνικιστικού κράτους, με μία θρησκεία και γλώσσα, απέτυχε παταγωδώς. 

Στο εσωτερικό της Τουρκίας, οι Κούρδοι δεν εξομοιώθηκαν, ενώ τα εγγόνια των Αρμενίων και των Ελληνοποντίων, κρυφών και εξισλαμισμένων, αρχίζουν να «βγουν από τη ντουλάπα» για να ανακαλύψουν τις ρίζες τους. 

Έξω από την Τουρκία, οι Αρμένιοι συνεχίζουν να απαιτούν δικαιοσύνη και αποζημίωση για τη γενοκτονία του 1915.

Οι Ασσύριοι έχουν επίσης αρχίσει να οργανωθούν σε διάφορα ευρωπαϊκά κράτη για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. 

Το 1994, η Βουλή των Ελλήνων αναγνώρισε τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου κατά την 75η επέτειο των γεγονότων του 1919.

Υπάρχει τώρα ένα μεγάλο σώμα γνώσης σχετικά με την πραγματικότητα των γενοκτονικών  γεγονότων που έλαβαν χώρα στην Τουρκία μεταξύ 1915 και 1923, και δεν μπορούν να αποκρυφτούν από την πολιτική άρνησης του τουρκικού κράτους.

[Μηχανικός και πιανίστας, ο Ράφι Μπεντροσιάν ζει στο Τορόντο του Καναδά. Για πολλά χρόνια, τα κέρδη από τις συναυλίες του και τα δύο CD του δωρίστηκαν για την κατασκευή σχολείων, δρόμων και δικτύων διανομής νερού και φυσικού αερίου στην Αρμενία και στο Καραμπάχ - έργα, στα οποία συμμετείχε επίσης ως μηχανικός. Ο Μπεντροσιάν ενεπλάκη στην οργάνωση της ανοικοδόμησης της εκκλησίας Sourp Giragos του Ντιγιαρμπακίρ [Tigranakert], καθώς και στην προαγωγή στον κόσμο της σημασίας αυτού του ιστορικού έργου, πρώτη αρμενική ανάκτηση κληρικής περιουσίας στην Ανατολία μετά το 1915.

Τον Σεπτέμβριο 2012, ερμήνευσε τη πρώτη αρμενική συναυλία πιάνου στην εκκλησία Sourp Giragos από το 1915.]

__________

Πηγή: http://www.armenianweekly.com/2014/07/02/bedrosyan-genocide-pontic-greeks/

Μετάφραση αγγλικά-γαλλικά: © Georges Festa - 07, 2014

Ευγενική προσφορά του Khachik Mouradian, συντάκτη του TheArmenian Weekly,. 

http://armeniantrends.blogspot.gr/2014/07/raffi-bedrosyan-le-genocide-des-grecs.html
πηγή

Ιερομάρτυς Πατρίκιος, επίσκοπος Προύσης, και οι συν αυτώ Ακάκιος, Μέ­νανδρος και Πολύαινος

Ο  Άγιος ιερομάρτυρας Πατρίκιος, επίσκοπος Προύσης, και οι συν αυτώ Ακάκιος, Μέ­νανδρος και Πολύαινος. (19 Μαΐου)

Ο άγιος ιερομάρτυρας και περίφημος Πατρίκιος κατηγορήθηκε για την πίστη του στο Χριστό και οδηγήθηκε στον έπαρχο Ιούλιο. Εκείνος επιχείρησε παντοιοτρόπως να πείσει τον Άγιο να αρνηθεί το Χριστό, προβάλλοντας και το επιχείρημα ότι τα αναβλύζοντα θερμά ύδατα θερμαίνονται με την πρόνοια των θεών της ειδωλολατρικής θρησκείας προς ευεργεσία των ανθρώπων. Ο άγιος Μάρτυς, στο επιχείρημα αυτό, απάντησε ότι τα θερμά ύδατα αναβλύζουν μεν προς ευεργεσία των ανθρώπων, όμως όχι με την πρόνοια των ψεύτικων θεών, αλλά με τη δύναμη του Ιησού Χριστού.

Πρόσθεσε δε ο Άγιος και τα εξής: Ότι δηλαδή ο Ιησούς όρισε δύο τόπους, από τους οποίους ο ένας είναι γεμάτος από αγαθά, τα οποία μέλλουν να απολαύσουν οι δίκαιοι, ενώ ο άλλος είναι ολοσκότεινος και γεμάτος λάβα, στον οποίο μέλλουν να κολάζονται οι αμαρτωλοί μετά την εκ νεκρών ανάσταση. Και, ακόμη, ότι το πυρ σε ολόκληρη την κτίση το δώρισε ο Θεός και το ανέμειξε με τα άλλα στοιχεία· ότι υπάρχει πυρ και ύδωρ πάνω από το στερέωμα (ουρανό), αλλά υπάρχει και κάτω από τη γη, απ’ όπου αναβλύζουν οι πηγές, από τις οποίες, εκείνες που είναι πλησίον στο πυρ αναβλύζουν θερμό ύδωρ, ενώ εκείνες που βρίσκονται μακριά αναβλύζουν ψυ­χρό. Επίσης πρόσθεσε ότι το κάτω από τη γη πυρ είναι κολαστήριο των ψυχών των ασεβών ανθρώπων και ότι τω κατώτατο ύδωρ, μεταβλημένο σε πάγο, ονομάζεται Τάρταρος και είναι προορισμένο για κατοικία των θεών και των δαιμόνων των ειδωλολατρών.

Αφού λοιπόν ο άγιος Πατρίκιος είπε αυτά Κάι πολλά άλλα, ο άρχοντας πρόσταζε και τον έριξαν μέσα στα ύδατα μιας πολύ θερμής πηγής. Όμως τα θερμά αυτά ύδατα δεν προξένησαν ούτε την παραμικρή βλάβη στον Ιερομάρ­τυρα· εκείνοι που υπέστησαν βλάβη ήταν αυτοί που τον έριξαν μέσα· ο Άγιος βγήκε από την κόλαση των θερμών υδάτων εντελώς άβλαβής. Τελικά ο άγιος Πατρίκιος, κατα­δικάσθηκε στον διά ξίφους θάνατο και αποκεφαλίστηκε μαζί με τους αγίους Ακάκιο, Μένανδρο και Πολύαινο.

(Γεωργίου Δ. Παπαδημητρόπουλου, Θεολόγου-Φιλολόγου-Λυκειάρχου, Με τους Αγίους μας, Μάϊος, εκδ. Αποστολ. Διακονία, σ. 117-118)

Με ανέβασε από λάκκο ταλαιπωρίας και πάνω σε πέτρα... στέριωσε τα βήματά μου!

Κάποια σκοτεινή και θυελλώδη νύχτα, ένα πλοίο ναυάγησε στη βραχώδη ακτή της Κορνουάλης.

Όλοι χάθηκαν εκτός από έναν νέο Ιρλανδό, που τα κύματα τον πέταξαν πάνω σε έναν ψηλό βράχο, από όπου κατόρθωσε να πιαστεί και να κρατηθεί, μέχρι που έφτασαν τα ναυαγοσωστικά και τον έσωσαν.

Όταν μετά από τις πρώτες βοήθειες το ναυαγισμένο παλικάρι συνήλθε, το ρώτησαν: Δεν έτρεμες καθώς ήσουν μέσα σε αυτή την καταιγίδα πάνω στο βράχο; Και βέβαια έτρεμα, απάντησε.

Αλλά ξέρετε, ο βράχος από τον οποίο κρατιόμουν δεν έτρεμε καθόλου.

Πράγματι ο βράχος ήταν ασάλευτος και στερεός και για αυτό σώθηκε ο νέος.

Βρισκόνταν πάνω σε σίγουρη βάση.

Όποιος κρατιέται με πίστη και μετάνοια από το βράχο των αιώνων, που είναι ο Σωτήρας Χριστός, θα σωθεί και θα είναι αιώνια ασφαλής.

πηγή

το είδαμε εδώ

Οἱ γονυκλισίες

 Δ. ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΗ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ

Οἱ γονυκλισίες

Μέ τήν μετάνοιες-γονυκλισίες, δίδασκε ὁ Ὅσιος Πορφύριος, ἔρχεται μεγάλη εἰρήνη καί χαρά στήν ψυχή καθώς καί ὑγεία στό σῶμα.

Διηγεῖται πνευματικό παιδί τοῦ Γέροντα: «Μία νέα, ψηλή, πήγαινε κάθε τόσο στό Γέροντα, νά τόν συμβουλευθεῖ... Ὅπως μᾶς ἔλεγε, τῆς ἄρεσε ἡ γυμναστική ἄσκηση, πρᾶγμα πού τήν ξεκούραζε μετά ἀπό τόν φόρτο τῶν μαθημάτων. Ὁ Γέροντας Πορφύριος... τῆς ὑπέδειξε ὅτι δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει καλύτερη ἄσκηση ἀπό τίς μετάνοιες τῶν χριστιανῶν, ὅταν, μετά πού κάνουμε τόν σταυρό μας, γονατίζουμε καί, ἀφοῦ ἀγγίσουμε μέ τό πρόσωπο τήν γῆ, σηκωθοῦμε ὄρθιοι καί τό ἐπαναλάβουμε αὐτό καί πάλιν καί πάλιν, ἐνῶ ἐσωτερικά ἡ ψυχή ἀναστενάζει πρός τόν Θεό, προφέροντας τά λόγια τοῦ τελώνη, «ὁ Θεός ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ». Ἐπίσης λέγουμε κι ὅποια ἄλλη αὐτομεμψία θά μᾶς φώτιζε τό Πνεῦμα τό Ἅγιο.

 Ἔτσι, τῆς ἔλεγε ὁ Ἅγιος Γέροντας, θά μποροῦσε νά ἀντικαταστήσει ἕνα μεγάλο μέρος τοῦ χρόνου, πού σπαταλοῦσε στίς γυμναστικές ἀσκήσεις, μέ τίς μετάνοιες. Μετά ἀπό τίς μετάνοιες ἔρχεται μεγάλη χαρά, ἀνακούφιση πολλή καί εἰρήνη στήν ψυχή, στό δέ σῶμα δέν παραμένει οὔτε τό τελευταῖο μέλος του πού νά μήν τεθεῖ σέ λειτουργία καί ἄσκηση.

Ὁ Χριστός γιά νά τονίσει τήν σημασία τῶν μετανοιῶν, ὁ Ἴδιος, ὅπως διηγεῖται ὁ εὐαγγελιστής, ὅταν βρισκόταν μέσα στόν κῆπο τῆς Γεσθημανή, ἀποτραβήχτηκε ἀπό κοντά τους ὅσο νά ρίξει ἕνας μία πέτρα κι ἐκεῖ ἄρχισε νά κάνει μετάνοιες, πίπτοντας ἐπί τοῦ ἐδάφους κατ' ἐπανάληψη.

Οἱ μετάνοιες κάνουν καί στό σῶμα τό ἀντίστοιχο φυσικό καλό, ὅπως καί στήν ψυχή. Γι' αὐτό οἱ ἀσκητές δέν παθαίνουν εὔκολα ἐμφράγματα, καρδιακά νοσήματα, ἐγκεφαλικά, γιατί οἱ ἀρτηρίες τους, τά διάφορα ἀγγεῖα, διά τῶν μετανοιῶν,συντηροῦνται ἄριστα, τά λίπη διαλύονται, ἡ ψυχή κι αὐτή ἡρεμεῖ κι ἔτσι ὁ ἄνθρωπος, μετά ἀπό τίς ἀσκήσεις αὐτές, μποροῦμε νά ποῦμε, δέν διαφέρει ἀπό ἕνα αὐτοκίνητο πού πέρασε ἀπό τό συνεργεῖο κι ἔκανε ἕνα καλό σέρβις.

Οἱ μετάνοιες δέν εἶναι ἀνθρώπινη, ἀλλά θεία ἀποκάλυψη, κι εἶναι δυστυχής ὅποιος ἄνθρωπος δέν ἔχει ἀνακαλύψει τό μυστήριο πού τίς περικλείει. Οἱ δέ πολυπράγμονες, ὅταν τήν νύκτα πρίν κοιμηθοῦν, κάνουν τίς καθιερωμένες μετάνοιες, κι ἀπό τίς καθημερινές σκέψεις θά ξεφύγουν καί θά εἰρηνεύσουν, γιά νά ἔρθει γρήγορα κι ὁ ὕπνος»[143].

Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης

http://hristospanagia3.blogspot.gr/  

[143] Στό βιβλίο Ὁ Γέρων Πορφύριος, Ἔκδ. Ἀπ. Βαρνάβας. Ἀθήνα σελ. 14.

πηγή

Οἱ ἐντολές τῆς Καινῆς Διαθήκης

                                         
Νά ἀγαπᾶς τόν Κύριο μέ ὅλη σου τήν ψυχή, μέ ὅλη σου τήν καρδιά, μέ ὅλη σου τή διάνοια καί μέ ὅλη σου τή δύναμη.
(Μᾶρκος Κεφ.ιβ' Παρ.30)

Νά ἀγαπᾶς τόν πλησίον σου (Ματθαῖος ιθ' 19)

Νά εἶσαι ταπεινός (Ματθαῖος ε' 3)
Νά εἶσαι εἰρηνικός καί πρᾶος (Ματθαῖος ε' 5)

Νά διψᾶς γιά δικαιοσύνη (Ματθαῖος ε' 5)
Νά εἶσαι ἐλεήμων (Ματθαῖος ε' 7)
Νά μή φονεύεις (Ματθαῖος ε' 21)
Νά μήν ὀργίζεσαι (Ματθαῖος ε' 22)
Νά μήν ὑβρίζεις τόν πλησίον (Ματθαῖος ε' 22)
Νά μή μοιχεύεις (Ματθαῖος ε' 27)
Νά μήν ἐπιθυμεῖς τή γυναίκα τοῦ πλησίον (Ματθαῖος ε' 28)
Νά μή ἀντιδικεῖς (Ματθαῖος ε' 39)
Νά ἀγαπᾶς τόν ἐχθρό σου (Ματθαῖος ε' 44)
Νά συγχωρεῖς τά ἁμαρτήματα τῶν ἄλλων (Ματθαῖος στ' 14)
Νά μή θησαυρίζεις (Ματθαῖος στ' 19)
Νά μήν κατακρίνεις τόν πλησίον (Ματθαῖος) 

Νά κάνεις στούς ἄλλους αὐτό ἀκριβῶς πού θέλεις νά κάνουν καί οἱ ἄλλοι σέ σένα (Ματθαῖος ζ' 12)
Νά θυσιάζεις τή ζωή σου γιά τόν Κύριο (Ματθαῖος ι' 39)

Νά μή βλασφημεῖς τό Ἅγιο Πνεῦμα (Ματθαῖος ιβ' 31)

Νά τιμᾶς τόν πατέρα σου καί τή μητέρα σου (Ματθαῖος ιε' 4)

Νά μήν πορνεύεις (Ματθαῖος ιε' 19)

Νά μήν ψευδομαρτυρεῖς (Ματθαῖος ιε' 19) 

Νά μήν κλέβεις (Ματθαῖος ιε' 19)

Νά μή χωρίζεις τή γυναίκα σου (παρά μόνο ἕνεκα μοιχείας). (Ματθαῖος ιθ' 9)

Νά μετανοεῖς γιά τά ἁμαρτήματά σου (Ματθαῖος κα' 31)

Νά μή στερεῖς τόν πλησίον σου ἀπ' ὅ,τι τοῦ ἀνήκει(Μᾶρκος ι' 19)
Νά μήν εἶσαι πλεονέκτης (Α' Πρός Ρωμαίους α' 29)
Νά μή φθονεῖς (Α' Πρός Ρωμαίους α' 29)
Νά μή φιλονικεῖς (Α' Πρός Ρωμαίους α' 29)
Νά μή μνησικακεῖς (Α' Πρός Ρωμαίους α' 31)
Νά μή συκοφαντεῖς (Α' Πρός Ρωμαίους γ' 8)
Νά μήν ὑπερηφανεύεσαι (Α' Πρός Ρωμαίους ιβ' 16)
Νά ἔχεις ὑπομονή (Α' Πρός Ρωμαίους ιβ' 12)
Νά εἶσαι φιλόξενος (Α' Πρός Ρωμαίους ιβ' 13)
Νά μήν ἐκτοξεύεις κατάρες (Α' Πρός Ρωμαίους ιβ' 14)
Νά ἀποφεύγεις τά ἁμαρτωλά φαγοπότια καί τή μέθη (Α' Πρός Ρωμαίους ιγ' 13)
Νά μή συμπεριφέρεσαι ὡς θηλυπρεπής ἤ ἀρσενοκοίτης
(Α' Πρός Κορινθίους στ' 9)
Νά ἀγαπᾶς τήν ἀλήθεια (Α' Πρός Κορινθίους ιγ' 6)
Νά εἶσαι μεγαλόψυχος καί ἀνεκτικός (Α' Πρός Κορινθίους ιγ' 4)
Νά ὑπομένεις τά ἐλαττώματα τῶν ἄλλων (Α' Πρός Κορινθίους ιγ' 7) 
το είδαμε εδώ
                                         
                     

Εσύ και ο Θεός...

Στη σχέση μας με το Θεό χρειαζόμαστε τις τρεις μεγάλες θεολογικές αρετές, την πίστη, την ελπίδα και την αγάπη.
Μ’ αυτές διαμορφώνεται μέσα μας καρδιά τέκνου.

Συλλογίσου, πως είναι ένας καλός κι ενάρετος γιος, πως αισθάνεται και πως αντιμετωπίζει τον πατέρα του, πόση αγάπη και εμπιστοσύνη του έχει, με πόσο σεβασμό και πόση ευλάβεια στέκεται μπροστά του,... 
πόση υπακοή του κάνει, πόση ευγνωμοσύνη νιώθει για όσα του προσφέρει, με πόσο ζήλο εργάζεται στα πατρικά έργα, με πόσο πόθο προστρέχει κοντά του σε κάθε περίσταση, αλλά και με πόση ταπείνωση υπομένει τις παιδευτικές του τιμωρίες. Έτσι πρέπει να διαθέσεις κι εσύ την καρδιά σου απέναντι στον Κύριο, τον ουράνιο Πατέρα και Πλάστη σου.

Τα κυριότερα χαρακτηριστικά της σωστής σχέσεώς σου μ’ Αυτόν θα σημειώσουμε στη συνέχεια:
1. Το πιο βασικό στοιχείο είναι αγάπη, καθώς μάλιστα ο ίδιος ο Χριστός το διακήρυξε: «Ν’ αγαπάς τον Κύριο και Θεό σου μ’ όλη την καρδιά σου, μ’ όλη την ψυχή σου και μ’ όλο το νου σου. Αυτή είναι η πρώτη και πιο μεγάλη εντολή». Τι σημαίνει όμως ν’ αγαπάς το Θεό; Σημαίνει πως ο νους σου είναι προσκολλημένος σ’ Εκείνον -αυτό λέγεται μνήμη Θεού -, πως οι επιθυμίες σου όλες συγκλίνουν σ’ Εκείνον, πως τα μέλη του σώματος σου και οι αισθήσεις σου και οι ψυχικές σου δυνάμεις στο σύνολό τους εκτελούν θεληματικά και αβίαστα το άγιο θέλημά Του. Προς το θέλημα του Θεού σε έλκει ακατανίκητα η αγάπη, που τις αιτίες της ανακαλύπτεις σ’ όλα τα κτίσματα, σ’ όλη την πλάση, μια και όλα σε οδηγούν στον τέλειο και άπειρο Δημιουργό τους.

2. Ο φόβος του Θεού είναι το δεύτερο στοιχείο της σωστής σχέσεώς μας μαζί Του. Όταν όμως στην περίπτωση αυτή μιλάμε για φόβο, δεν πρέπει να τον εννοήσουμε με τη συνηθισμένη σημασία της λέξεως, δηλαδή σαν τρόμαγμα και σκιάξιμο, μήτε σαν φόβο δουλικό, που επιβάλλει ακούσια υποταγή για την αποφυγή οδυνηρής τιμωρίας. Ο φόβος του Θεού είναι, θα λέγαμε, φόβος φιλικός και αγαπητικός, είναι η ανησυχία μας μήπως λυπήσουμε με τα έργα ή τα λόγια ή τους λογισμούς τον πανάγαθο και πολυεύσπλαχνο Πατέρα μας, ένας φόβος που νιώθουν όλα τα φιλόστοργα παιδιά για το γονιό τους και ταυτίζεται με τον βαθύ σεβασμό, την ευλάβεια και την αφοσίωση. Ο φόβος του Θεού τρέφεται και μεγαλώνει στην ψυχή μας, όταν έχουμε στο νου μας και μελετάμε ακατάπαυστα

α) το άπειρο ύψος της μεγαλοσύνης του Θεού,
β) το ανεξιχνίαστο βάθος των κριμάτων Του,
γ) την ανέκφραστη δικαιοσύνη Του και
δ) το πλήθος των δικών μας αμαρτημάτων.

Οι τέσσερις τούτοι λογισμοί, που πρέπει να μπουν βαθιά μέσα στην καρδιά μας, είναι οι φύλακες της αγάπης και του φόβου του Θεού, καθώς διώχνουν μακριά την αμαρτία

3. Μετά την αγάπη και το φόβο, έρχεται φυσιολογικά το θάρρος απέναντι στο Θεό, θάρρος που δεν το χαρακτηρίζουν η προπέτεια και η ανευλάβεια, αλλά η εμπιστοσύνη και η αφοσίωση. Ο γιος ενός πλούσιου και ισχυρού πατέρα σ’ όλες τις θλίψεις και τις ανάγκες του προστρέχει σ’ αυτόν, βέβαιος ότι δεν θα του λείψει ποτέ η πατρική βοήθεια και συμπαράσταση Και κάθε φιλόθεη ψυχή, ξέροντας πως έχει Πατέρα παντοδύναμο και πλούσιο σε έλεος, δεν απελπίζεται ποτέ στους κινδύνους και στα λυπηρά του βίου, αλλά στρέφεται σ’ Εκείνον με θάρρος και μ’ ελπίδα, πιστεύοντας ακράδαντα ότι, αν είναι για το καλό της, θα την βγάλει ο Πανάγαθος από κάθε δύσκολη περίσταση.

4. Τέταρτη αρετή είναι ο ζήλος για τη δόξα του Θεού, δηλαδή ο πόθος και η έγνοια και ο αγώνας σου να δοξάζεται με κάθε τρόπο το πανάγιο όνομα Του, να γίνεται το θέλημά Του «και στη γη, όπως και στον ουρανό». Και όταν διαπιστώνεις ότι τούτο δεν γίνεται, να θλίβεσαι και να πονάς ολόψυχα

5. Πέμπτη αρετή είναι η ευθύτητα της καρδιάς, δηλαδή η καθαρότητα της συνειδήσεως, το ανυπόκριτο και ανυστερόβουλο των προθέσεων. Μ’ όλα μας τα έργα, τα λόγια και τα διανοήματα να μην επιδιώκουμε -άμεσα ή έμμεσα, συνολικά ή μερικά -κανένα δικό μας όφελος ή κέρδος, όχι μόνο πρόσκαιρο μα ούτε και αιώνιο. Μοναδική μας επιδίωξη να είναι η δόξα του αγαπημένου μας Κυρίου, που συντελείται με την ιλαρή εκπλήρωση των σωτήριων εντολών Του.

Πολλοί άνθρωποι κάνουν διάφορες αγαθοεργίες, δεν είναι όμως μήτε τα κίνητρά τους ο ένθεος ζήλος και η αγάπη στο Χριστό μήτε στόχοι τους η υπακοή σ’ Αυτόν και η δόξα Του. Από κενοδοξία και ανθρωπαρέσκεια κινούνται και τον έπαινο των ανθρώπων επιζητούν. Γι’ αυτό τα έργα της «αγάπης» τους δεν έχουν καμιά άξία ενώπιον του Θεού και παραμένουν ανώφελα Όπως λέει χαρακτηριστικά ο απόστολος, «κι αν ακόμα μοιράσω στους φτωχούς όλα μου τα υπάρχοντα, κι αν παραδώσω στη φωτιά το σώμα μου για να καεί αλλά δεν έχω αγάπη, δεν ωφελούμαι τίποτα».

6. Έκτη αρετή, που μας συνδέει με το Θεό, είναι η προσευχή.

7. Έβδομη αρετή είναι η ευγνωμοσύνη, που γεννιέται από την επίγνωση των αναρίθμητων ευεργεσιών και δωρεών του Θεού. Εκείνος μας έπλασε «κατ’ εικόνα» Του, μας έδωσε τη ζωή, μας προίκισε με τόσο θαυμαστή ποικιλία οργάνων και αισθήσεων. Και τώρα πάλι η πρόνοιά Του μας κυβερνάει, τα κτίσματά Του μας υπηρετούν, τα ζώα και οι καρποί Του μας τρέφουν, το στερέωμά Του μας καλύπτει, οι άγγελοί Του μας φυλάνε, η σοφία Του μας νουθετεί, η μακροθυμία Του μας υπομένει, η δύναμή Του μας γλιτώνει από τους κινδύνους. «τι ν’ ανταποδώσουμε στον Κύριο για όλες τις ευεργεσίες που μας έκανε;». Σ’ Εκείνον χρωστάμε τα πάντα «και για όλα αυτά», προτρέπει εύλογα ο σοφός Σειράχ, «δόξασε αυτόν που σ’ έπλασε και σε γέμισε με τα πολλά του αγαθά», λέγοντας μαζί με τον ευγνώμονα Δαβίδ: «Δόξαζε, ψυχή μου, τον Κύριο, και μην ξεχνάς όλες του τις ευεργεσίες».

8. Τελευταία αρετή είναι η υπακοή στο θέλημα του Θεού, που αποτελεί την τελείωση, τη συμπύκνωση και τη σφραγίδα όλων των άλλων αρετών. Και τούτο επειδή, για να ταυτίσει κανείς απόλυτα το θέλημά του με το θείο θέλημα, πρέπει να έχει ολότελα νεκρωθεί για την αμαρτία για τον κόσμο, τη σάρκα και το διάβολο.

Τρεις είναι οι βαθμοί της υπακοής.
Ο πρώτος βαθμός είναι η υπακοή σ’ όλες τις εντολές του Θεού με τόση ακρίβεια και τόσο ζήλο, ώστε να προτιμάς όλα του κόσμου τα κολαστήρια, παρά τη διάπραξη μιας αμαρτίας, και μάλιστα θανάσιμης.

Ο δεύτερος βαθμός είναι η ταύτιση με το θέλημα του Κυρίου, η ευχαριστία Του τόσο στα καλά όσο και στα λυπηρά γεγονότα, η δοξολογία Του στην υγειά και στην αρρώστια, στην ευτυχία και στη δυστυχία, στην τιμή και στην ατιμία, στη ζωή και στο θάνατο -γιατί πρέπει να ξέρεις, ότι χωρίς τη θεία βούληση ή παραχώρηση τίποτα δεν γίνεται. Γι’ αυτό να δέχεσαι με ιλαρότητα και υπομονή την παιδεία του Θεού, γνωρίζοντας ότι κάθε πατέρας, μ’ όση αγάπη προσφέρει δώρα στο γιο του, μ’ άλλη τόση πάλι τον παιδεύει, όταν πρέπει.

Η υπομονή στις θλίψεις της θείας παιδαγωγίας έχει κι αυτή τρεις βαθμίδες:
α) το να υπομένεις τις θλίψεις καρτερικά, όπως ο Ιώβ.

β) όχι μόνο να τις υπομένεις, αλλά και να τις επιθυμείς για την αγάπη του Χριστού, όπως οι μάρτυρες. και

γ) να χαίρεσαι γι’ αυτές, όπως οι απόστολοι.

Οι δύο τελευταίες βαθμίδες υπομονής, δηλαδή των μαρτύρων και των αποστόλων, είναι υψηλότερες. Λίγοι φτάνουν σ’ αυτές. Όλοι όμως πρέπει να έχουμε την υπομονή του Ιώβ, γιατί χωρίς αυτή δεν σωζόμαστε.

Ο τρίτος και τελευταίος βαθμός της υπακοής είναι εκείνος που καθορίζεται από τον απόστολο Παύλο στο γνωστό χωρίο της επιστολής του προς τους Εβραίους: «Ν’ ακολουθείτε πιστά και να υπακούτε τους εκκλησιαστικούς σας ηγέτες. Γιατί αυτοί αγρυπνούν για τη σωτηρία σας, επειδή θα δώσουν λόγο στο Θεό». Πρόκειται δηλαδή για την υπακοή στους πνευματικούς μας οδηγούς, στους ποιμένες της Εκκλησίας, τους όποίους ο Κύριος κατέστησε επιτρόπους Του στη γη και οικονόμους των μυστηρίων Του, λέγοντάς τους τον φοβερό λόγο: «Εκείνος που υπακούει εσάς, υπακούει έμένα κι εκείνος που παρακούει εσάς παρακούει εμένα».

Κι αυτή η υπακοή πάλι έχει τρεις βαθμίδες:
α) το να υπακούς και να εκτελείς κάποια εντολή εξωτερικά μόνο, χωρίς να τη δέχονται η θέληση και ο λογισμός σου.

β) να υπακούς με τη θέληση και

γ) να υπακούς και με τη θέληση και με το λογισμό.

Η τελευταία βαθμίδα της υπακοής χαρακτηρίζεται από πολλή ταπείνωση και διάκριση.   
πηγήf

ΧΙΛΙΑ ΜΠΡΑΒΟ: Σε ποια περιοχή της χώρας μας ο Μητροπολίτης δίνει τον μισθό του υπέρ των απόρων;

Σε μια κίνηση άξια συγχαρητηρίων, που πρέπει... να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση και για πολλούς άλλους, προχωράει τους τελευταίους μήνες ο Μητροπολίτης Πατρών Χρυσόστομος, ο οποίος διαθέτει τον μισθό του υπέρ των φτωχών της περιοχής.
Πέρα από το έργο που παράγει υπέρ οικονομικά ασθενέστερων οικογενειών, απόρων και αστέγων, ο ιερωμένος προσφέρει όλες του τις απολαβές στην Τράπεζα Τροφίμων του Κοινωνικού Τομέα του Δήμου Πατρέων...
προκειμένου να ενισχύσει τα έσοδα της και να αυξηθούν έτσι τα αγαθά που καταλήγουν στα χέρια των αναξιοπαθούντων.

Άλλωστε, οι ανάγκες της Τράπεζας Τροφίμων είναι ήδη πολύ μεγάλες και αυξάνονται διαρκώς, όσο πληθαίνουν γύρω μας οι άνθρωποι που έχουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα.

Ο Μητροπολίτης Πατρών έχει προχωρήσει σε αυτή την αγαθοεργία εδώ και μήνες, χωρίς τυμπανοκρουσίες και χωρίς ο ίδιος να αναφέρει πουθενά κάτι για αυτή του την κίνηση..
πηγή

Για τους Οικουμενιστές, η ομιλία του μακαριστού Πατριάρχου Αλεξανδρείας Παρθενίου στην Canberra, είναι ακόμα σημείο αναφοράς

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ,  Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟΥ ΣΤΗΝ CANBERRA,  ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΣΗΜΕΙΟ ΑΝΑΦΟΡΑΣ

Του  Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Η αναφορά του μακαριστού Πατριάρχη Αλεξανδρείας Παρθενίου, στη ομιλία που είχε εκφωνήσει κατά την Ζ΄ Γενική Συνέλευση του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), που πραγματοποιήθηκε στηνCanberra  της Αυστραλίας κατά το έτος 1991, με την ευκαιρία των εξήντα χρόνων από την ίδρυση του Π.Σ.Ε., με θέμα ‘’Το Πνεύμα το Άγιον’’, ακόμα είναι σημείο αναφοράς για τους Οικουμενιστές.

Να υπενθυμίσομε ότι ο μ. Πατριάρχης Αλεξανδρείας Παρθένιος, είχε διατελέσει πρόεδρος του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.).  Είχε έντονη δραστηριότητα στο ‘’Οικουμενικό’’ (Οικουμενιστικό) κίνημα και έχει αποκληθεί ως «ο Πατριάρχης των Διαλόγων».

Στην ομιλία του αυτή, με θέμα ‘’Το Πνεύμα το Άγιον’’, στην Canberra  της Αυστραλίας (1991), που έγινε σημείο αναφοράς για τους Οικουμενιστές, μεταξύ άλλων αναφέρονται τα εξής : «Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), πορεύεται εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος».

Αν είναι δυνατόν να εκστομίζονται τέτοια λόγια, ότι δηλαδή το συνονθύλευμα αυτό του Π.Σ.Ε.,  με το πλήθος των αιρετικών προτεσταντικών παραφυάδων, πορεύεται εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.  Πότε ξανακούστηκε συμπόρευση με τους αιρετικούς και μάλιστα με τέτοια Αγιοτριαδική αναφορά;  Για παράδειγμα, ποιά συμπόρευση μπορεί να υπάρξει με τους αιρετικούς Πεντηκοστιανούς;  «Τις κοινωνία φωτί προς σκότος;» Απόστολος Παύλος (Β΄Κορ.)

«Το Συμβούλιό μας δημιουργεί εκκλησιαστική ιστορία», ανέφερε ο μ. Πατριάρχης Αλεξανδρείας Παρθένιος.  Η Μία Αγία Εκκλησία δημιουργεί Εκκλησιαστική ιστορία και όχι το συνονθύλευμα αυτό του Π.Σ.Ε.,  με το πλήθος των αιρετικών προτεσταντικών παραφυάδων.

«Κάθε Γενική Συνέλευση του», συνέχισε ο μ. Πατριάρχης Αλεξανδρείας Παρθένιος, «σύναξη χριστιανών ‘’ομοθυμαδόν επί το αυτό’’ ορίζει την τριαδική του πορεία ‘’εν τω κόσμω τούτω’’ για την Εκκλησία του Θεού που είναι και ο λαός του...Αυτή είναι η πορεία των αδελφών Εκκλησιών, του Παγκοσμίου Συμβουλίου μας, υπέρ ολοκλήρου του κόσμου, της κτίσεως και της δημιουργίας παντού και πάντοτε».  Τι εξυπονοεί με τον λόγο τούτο μ. Πατριάρχης;  Αποτελεί ξεκάθαρη Εκκλησιολογική στρέβλωση η αναφορά του αυτή.

Είναι αυτός ο  Πατριάρχης Αλεξανδρείας, που τουλάχιστον τρισσώς χαρακτήρισε τον Μωάμεθ ως «προφήτη» και το κοράνι «άγιο», γεγονός απαράδεκτο αλλά και βλάσφημο.  Πως είναι δυνατό να συγκαταλέγεται ανάμεσα στους φωτισμένους από το Άγιο Πνεύμα Προφήτες, ο Μωάμεθ που με την συνέργεια του πονηρού δημιούργησε την Θεομάχο, Χριστομάχο και Πνευματομάχο, μωαμεθανική δαιμονιώδη πλάνη;

«Μη γίνεσθε ετεροζυγούντες απίστοις· τις γαρ μετοχή δικαιοσύνη και ανομία, ή τις κοινωνία φωτί προς σκότος; τις δε συμφώνησις Χριστού προς Βελίαρ, ή τις μερίς πιστώ μετά απίστου; τις δε συγκατάθεσις ναώ Θεού μετά ειδώλων;  ημείς γαρ ναός Θεού εσμέν ζώντος» (Β΄Κορ. στ΄ 14-16).

«Η σχετικοποίησις της Αληθείας», αναφέρει ο μακαριστός Γέροντας Γεώργιος Καψάνης, «οδηγεί όχι μόνο εις τον διαχριστιανικόν συγκρητισμόν, αλλά και εις τον διαθρησκειακόν συγκρητισμόν».

το είδαμε εδώ

Σιατίστης Παύλος: Η θρησκεία γεννά βία;

Δέν πιστεύω σέ καμμιά θρησκεία, ἀκόμη καί τή χριστιανική.
Δέν πιστεύω σέ καμμιά ἰδεολογία.Ἀγαπῶ τή ζωή καί αὐτό μέ ὁδήγησε στήν Ἐκκλησία.

 

ΟΟΔΕ blog/ πηγή

Η ομιλία του Μητροπολίτη Σισανίου Παύλου στο διεθνές διεπιστημονικό συνέδριο με θέμα: «Θρησκεία και Βία»,  Θεσσαλονίκη, 27-29 Απριλίου 2015.

Ἡ ματιά μου στό θέμα εἶναι ἡ ματιά ἑνός Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ καί δή ἱερωμένου. Μιά διευκρίνιση πού ἴσως βοηθήσει τήν σκέψη ὅλων. Δέν πιστεύω σέ καμμιά θρησκεία, ἀκόμη καί τήν χριστιανική. Δέν πιστεύω σέ καμμιά ἰδεολογία. Ἀγαπῶ τήν ζωή καί αὐτό μέ ὁδήγησε στήν Ἐκκλησία. 

Τό ἐρώτημα γιά τό Θεό εἶναι ἕνα πανανθρώπινο ἐρώτημα. Ἡ Θρησκεία εἶναι κάτι τό ἀνθρώπινο, ἀλλά τήν ἴδια στιγμή κάτι τό πάρα πολύ σημαντικό καί ἀσφαλῶς καθόλου εὐκαταφρόνητο. Τό πλῆθος τῶν Θρησκειῶν ἐπιβεβαιώνει μιά μεγάλη ἀλήθεια. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος διαρκῶς ἀναζητᾶ τόν Θεό, δέν μπορεῖ νά ζήσει χωρίς αὐτόν γιατί ὁ Θεός συνιστᾶ δομικό στοιχεῖο τῆς ὕπαρξης του. Ἡ θρησκευτική ἀναζήτηση ἔχει τήν ἴδια ἡλικία μέ τό ἀνθρώπινο γένος. Ἡ μαρτυρία τοῦ δικοῦ μας ἱστορικοῦ Πλουτάρχου εἶναι πολύ χαρακτηριστική.

Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι κάτι ἀνθρώπινο, ἀλλά μιά Θεανθρώπινη πραγματικότητα. Εἶναι πρόσκληση γιά κοινωνία τοῦ Προσωπικοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο καί κλήση γιά μετοχή καί ἀλληλοπεριχώρηση. Τό περιεχόμενο τῆς κοινωνίας, ἡ οὐσία τῆς κοινωνίας εἶναι ἡ ἀγάπη. Ὁ Χριστός σχολιάζοντας τήν δήλωση τοῦ Πέτρου ὅτι «ἐσύ εἶσαι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» σημείωσε ὅτι ἐπάνω σέ αὐτή τήν ἀλήθεια θά οἰκοδομήσει τήν Ἐκκλησία Του, ὄχι τήν θρησκεία του, καί ὅτι οὔτε οἱ πύλες τοῦ Ἅδη δέν θά καταλύσουν αὐτήν. Ὁ Χριστός δέν μίλησε τυχαῖα, οὔτε χρησιμοποίησε τυχαῖες λέξεις.

Εἶναι πάρα πολύ εὔκολο ἡ θρησκεία ἀπό μία ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ νά μετατραπεῖ σέ ἰδεολογία, σέ ταμπέλα, σέ προσωπικό ἀνέξοδο βόλεμα, σ’ ἕνα κατεστημένο, ὁπότε κατ’ ἀρχήν παύει νά εἶναι προσωπικό ἀγώνισμα. Γίνεται προμετωπίδα γιά ἄλλους στόχους. Τότε οἱ ἄλλοι γίνονται οἱ ἀντίπαλοι πού πρέπει ἴσως καί νά ἐξαφανιστοῦν. Ἡ βία εἶναι τό ἀποτέλεσμα καί ὁ καρπός αύτῆς τῆς διαστρέβλωσης.

Ἀναμφισβήτητα καί ἡ Ἐκκλησία ἀπό δρόμος Θεώσεως μπορεῖ νά μετατραπεῖ σέ ἰδεολογία καί εἶναι ἀπολύτως σωστό αὐτό πού ἔχει λεχθεῖ ὅτι ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία τῶν χριστιανῶν εἶναι ἡ θρησκειοποίηση τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι εὔκολο πρᾶγμα νά εἶσαι θρησκευτικός ἄνθρωπος, εἶναι πολύ δύσκολο νά εἶσαι ἐκκλησιαστικός ἄνθρωπος. Στήν πρώτη περίπτωση αὐτοδικαιώνεσαι καί τόν Θεό τόν χρειάζεσαι γιά νά πεῖ στούς ἄλλους πόσο «καλός» εἶσαι ἐσύ. Δέν διστάζεις μάλιστα νά κάνεις καί τήν σύγκριση τή δική σου μέ τούς ἄλλους γιά νά δείξεις πόσο πολύ ὑπερέχεις ἐσύ. Πρόκειται γιά τόν κλασσικό τύπο τοῦ Φαρισαίου τῆς Παραβολῆς.

Ο Γέροντας Ιάκωβος (από εδώ)

Τότε ξιφουλκεῖς ἐναντίον ὅσων δέν συμφωνοῦν μέ ἐσένα, ἀπαιτεῖς ἀπό τούς ἄλλους ὅταν ἐκφράζονται νά χρησιμοποιοῦν μόνο τή δική σου γλῶσσα καί ὁρολογία. ἐπιτηδεύεσαι ἰδιαίτερα νά τοποθετεῖς «ταμπέλες» στούς ἄλλους, εἶσαι τελικά βασικός ἐκφραστής μιᾶς λεκτικῆς κατ’ ἀρχήν βίας πού δέν ἀπέχει πολύ ἀπό τό νά ἀποκτήσει καί ἄλλες ἐκφράσεις. Ὑποτιθέμενοι ὀρθόδοξοι χριστιανοί καί δῆθεν ἀγωνιστές ἐπιδόθηκαν μέ ἰδιαίτερο ζῆλο στήν ἄσκηση μιᾶς τέτοιας συμπεριφορᾶς κατά παντός διαφωνοῦντος καί δέν δίστασαν νά ἀμφισβητήσουν τήν ὀρθότητα τῆς ἐκκλησιαστικῆς τους στάσεως ἀκόμη καί ἀπό μορφές ὅπως ὁ ἅγιος Πορφύριος καί ὁ μακαριστός Γέρων Ἰάκωβος, γιά νά μιλήσω μόνο γιά περιπτώσεις πού τίς γνωρίζω καλά. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, στίς εὐλογημένες αὐτές μορφές τῆς Ἐκκλησίας ποτέ δέν εἴδαμε συμπεριφορές, λόγους ἐκφράσεις καί πρό παντός μιά ἀδίστακτη νοοτροπία πού φθάνει μέχρι καί τήν συκοφαντία.

Ἡ ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ ὡς δρόμος ὑπέβασης τοῦ θανάτου καί θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἕνα προσωπικό ἀγώνισμα πού κατ’ἀρχήν ἀπό τήν φύση του δέν μπορεῖ ποτέ νά στραφεῖ ἐναντίον κανενός ἄλλου ἀνθρώπου, ἀσκεῖται μέσα στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί ἀναπτύσσεται μέσα σέ μιά φιλική ἤ καί ἐχθρική κοινωνία χωρίς νά ἐξαναγκάζει κανέναν καί πού ἡ ἀντίσταση εἶναι τό μαρτύριο.

Δέν μπορεῖ λοιπόν σέ καμμία περίπτωση ἡ Ἐκκλησία νά ἔχει σχέση μέ τή βία ἤ νά ἀνέχεται τή βία σάν τρόπο διεκδίκησης ἤ ἀντιμετώπισης μεταξύ προσώπων ἤ ὑπεράσπισης τῆς πίστεως τοῦ χριστιανοῦ. Ἕναν ἄπιστο, ἕναν ἄθεο δέν μπορῶ νά τόν βρίσω στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Τόν λυπᾶμαι σάν ἄνθρωπο καί προσεύχομαι γι’αὐτόν. Ἡ ἀντίσταση τῶν χριστιανῶν στούς πολεμίους τῆς πίστης τους, δέν ἦταν οὔτε ἡ λεκτική οὔτε ἡ σωματική βία, ἀλλά τό μαρτύριο.

Ἔχουμε δύο βασικά καί πολύ καθαρά δεδομένα. Οἱ μάρτυρες δέχθηκαν τό μαρτύριο, ἀλλά δέν ἄσκησαν καμμία βία ἀπέναντι στούς διῶκτες ὄχι γιατί δέν μποροῦσαν ἴσως, ἀλλά γιατί μιά τέτοια βία ἀκύρωνε τόν δικό τους ἀγῶνα γιά τήν θέωση. Ἴσως ἀκόμη πρέπει νά διερευνήσουμε μήπως ἡ ἀπαίτηση τῆς ὑπακοῆς ἀποτελεῖ σέ κάποιες περιπτώσεις μιά μορφή βίας μέ στόχο τήν ἐξουσία ἀπέναντι στόν ἄλλο. Ἡ ὑπακοή εἶναι πράξη ἐλευθερίας καί δέν ἐπιβάλλεται, ἀλλά ἐπιλέγεται κατ’ἀρχήν καί ἀσκεῖται μετ’ἐπιμελείας ἀπό τόν ἐλευθέρως ὑπακούοντα. Σήμερα στό ὄνομα τῆς ὑπακοῆς συγκροτοῦμε ὁμάδες ὑποτακτικῶν ὅπου ἡ ὑπακοή εἶναι ὑπερτέρα καί αὐτοῦ τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καί εὑρισκόμαστε στό κατώφλι νέων δεινῶν αἱρέσεων. Πρόκειται γιά ὁμαδοποιήσεις πού ἐπιτυγχάνονται μέσω μιᾶς βίας καί ἐξουσιαστικῆς διαθέσεως τήν ὁποία βαπτίζουμε ὑπακοή.

 

Οἱ νέοι Ἅγιοι, καί ἀναφέρομαι μόνο σ’αυτούς γιατί τούς γνωρίσαμε, τήν μόνη βία πού ἄσκησαν ἦταν μόνο στόν ἑαυτό τους. Ἡ ἡρεμία τους ὡς καρπός κοινωνίας μέ τόν Θεό ἀπέκλειε τήν βία. Οἱ ἅγιοι δέν ἔβρισαν οὔτε τούς ἄθεους, οὔτε τοὐς ὀλιγόπιστους, οὔτε τούς ἁμαρτωλούς, οὔτε κἄν τούς διῶκτες τους. Δέν ὑπερασπίσθηκαν τόν Θεό καί τήν ἀγάπη τους πρός Αὐτόν διώκοντας τοὐς ἀπίστους.

Τή βία τή γεννάει ἡ ἀνασφάλεια, ὁ φανατισμός, πού σημαίνει ἀρρωστημένη πίστη. Ἡ ἀληθινή πίστη ἐλευθερώνει τό πρόσωπο καί γι’ αὐτό μπορεῖ νά σέβεται καί τό πρόσωπο τοῦ ἄλλου.

Ἡ βία ἐπί τῆς οὐσίας εἶναι ταυτισμένη μέ τήν ἀθεῒα γιατί ὑπερασπίζεται τόν θεοποιημένο ἐγωϊσμό τοῦ ἀνθρώπου κάτω ἀπό τό ἔνδυμα τῆς ὁποιασδήποτε ἰδεοληψίας. Ἡ βία στό ὄνομα τῆς θρησκείας εἶναι ἐπίσης καρπός ἀνασφάλειας καί ψευδοῦς σχέσης, ἀπουσία ἀληθινῆς ἐμπιστοσύνης στόν Θεό.

Ὁ Χριστός μᾶς ἔδειξε ὅτι ὁ ἀληθινός Θεός δέν ζητᾶ ὀπαδούς, ἀλλά φίλους καί οἰκείους πρός μετοχήν καί κοινωνίαν. Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι καί  ὁ Ἅγιος Πορφύριος καί ὁ Ἅγιος Λουκᾶς ὁ ἰατρός ἐπετίμησαν μέ αὐστηρότητα ὅσους περιφρονοῦσαν τήν πίστη ἄλλων. Μπορῶ νά καταλάβω τήν βία πού ἀσκοῦν ἄλλες θρησκεῖες, ΔΕΝ θά καταλάβω ὅμως ποτέ τήν βία λεκτική ἤ ἁποιαδήποτε ἄλλη τῶν χριστιανῶν καί δή τῶν Ὀρθοδόξων.

Ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος δίνει ἕνα ὁρισμό τῆς Θρησκείας λέγοντας:

«Θρησκεία καθαρά καί ἀμίαντος παρά τῷ Θεῷ καί Πατρί αὕτη ἐστίν, ἐπισκέπτεσθαι ὀρφανούς καί χῆρας ἐν τῇ θλίψει αὐτῶν, ἄσπιλον ἑαυτόν τηρεῖν ἀπό τοῦ κόσμου». 

Εικ. από εδώ

 Εἶναι σημαντικό ὅτι ὁ ἅγιος Ἰάκωβος δίνει αὐτόν τόν ὁρισμό ["Ν": στην Επιστολή Ιακώβου, δείτε την εδώ] γιά νά ἐξηγήσει πόσο ἄχρηστη καί χωρίς περιεχόμενο καί πόσο κάλπικη εἶναι ἡ θρησκεία ἐκείνου πού νομίζει ὅτι θρησκεύει, ἀλλά δέν εἶναι ἱκανός νά συγκρατήσει τή γλῶσσα του. Ἀσφαλῶς ἰσχύει καί γιά ὅποιον μέ ἀσυγκράτητη γλῶσσα νομίζει ὅτι ὑπερασπίζεται τήν πίστη του ἤ τόν Θεό του. Ἀπό τήν ἄλλη τό περιεχόμενο τῆς ἀληθινῆς θρησκευτικότητας, τῆς ἀληθινῆς σχέσης μέ τόν Θεό εἶναι ἡ ἄσκηση τῆς ἀγάπης καί ἡ ταπεινή διακονία τοῦ ἄλλου, ἐφόσον σύμφωνα μέ τήν πατερική διατύπωση «εἶδες τόν ἀδελφό σου, εἶδες Κύριον τόν Θεόν σου». 

Ἡ ἀληθινή θρησκευτικότητα ἀσκεῖται ὡς ἀγαπητική σχέση μέ τόν προσωπικό Θεό καί στό πρόσωπο τοῦ συγκεκριμένου ἀνθρώπου πού εἶναι εἰκόνα τοῦ ζῶντος Θεοῦ. Ἡ ἀληθινή θρησκευτικότητα δέν εἶναι ἰδεολογική πίστη, ἀλλά σχέση ἀληθινῆς ἐμπιστοσύνης. Ἡ ἀληθινή ἐμπιστοσύνη στόν προσωπικό Θεό δέν μπορεῖ νἀ ἀσκεῖται ὡς τυφλή πίστη, ὡς φανατισμός καί ὡς ἰδεοληψία. Ἡ ἀγάπη μου στό Θεό μεταμορφώνει τή δική μου τή ζωή, ἀλλά ὁ ἀληθινός Θεός ΔΕΝ ἔχει ἀνάγκη ἀπό τήν ὑπεράσπιση τή δική μου ἤ τοῦ ὁποιουδήποτε ἀνθρώπου καί μάλιστα στό ὄνομα Του. Ἡ ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ στόν Πέτρο στόν κῆπο τῆς Γεσθημανή δέν ἐπιτρέπει τήν παραμικρή παρερμηνεία. Οἱ φονταμενταλιστές ἀπό ὅπου κι’ἄν προέρχονται δέν μποροῦν νά μιλοῦν στό ὄνομα τοῦ Θεοῦ.

Σήμερα ἡ θρησκευτική βία, ἡ βία στό ὄνομα τῆς θρησκείας, γιά τήν ὑπεράσπιση τῆς καθαρότητας καί αὐθεντικότητάς της κάνει ἀπειλητικά τήν ἐμφάνιση της καί βρίσκεται στό κέντρο τῆς δημόσιας ζωῆς σέ ὅλο τόν κόσμο. Στό ὄνομα τοῦ Θεοῦ διαπράττονται τά χειρότερα, τά εἰδεχθἐστερα ἐγκλήματα σήμερα, ἄν καί πρέπει νά σημειώσουμε ὅτι ὑπάρχουν καί δυνάμεις πολιτικές πού χρησιμοποιοῦν τίς θρησκεῖες γιά δικό τους στόχο καί χρεώνοντάς τες μέ κάτι πού δέν τούς ἀνήκει καί δή σέ ὅλες. Κάποιοι βρῆκαν τήν ἀφορμή γιά νά κατηγορήσουν γενικά τήν θρησκεία ὡς πρόξενο βίας ἐκφράζοντας ὅμως τήν δική τους βία ἀπέναντι στή θρησκεία. Ὑπάρχουν ὅμως μελετητές τοῦ φαινομένου πού διατυπώνουν τήν ἄποψη ὅτι ἡ ἐμφάνιση συστηματικῶν μορφῶν βίας ὀφείλεται στήν ἔλευση τοῦ πολιτισμοῦ καί στήν ἀλληλοεπίδραση μεταξύ κρατικῆς ἰδεολογίας, πολιτικῆς καί θρησκείας, ἕνα περίεργο καί λίαν εὔφλεκτο μεῖγμα. Τό πρόβλημα λοιπόν εἶναι πιο σύνθετο ἀπ’ ὅτι φαίνεται.

Τελικά ἡ θρησκεία καί ἡ βία εἶναι δύο ἐκρηκτικές δυνάμεις πού ὅταν ἑνωθοῦνε μεταξύ τους καί ἐκδηλωθοῦν ἀρνητικά, δημιουργοῦν τρομακτικές καταστάσεις. Τό χειρότερο δέ, ὅπως εἴπαμε, εἶναι ὅταν οἱ δύο δυνάμεις αὐτές κατευθύνονται ἀπό ἐξωγενεῖς δυνάμεις ὅπως εἶναι ἡ πολιτική, ὁ ἐθνοφυλετισμός καθώς καί ποικίλα οἰκονομικά συμφέροντα.

  

Θέλω νά τελειώσω τήν σύντομη αὐτή εἰσήγησή μου μέ τόν καθαρό λόγο τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου:  

«Ἀποτελεῖ αὐτονόητο καί ἀπαράγραπτο δικαίωμα κάθε ἀνθρώπου νά ἀπευθύνεται ἐλεύθερα στόν Θεό του. Νά τόν τιμᾶ καί νά τόν λατρεύει σέ χώρους πού Τοῦ πρέπουν χωρίς προσκόμματα. Τό εὐρύτερο δικαίωμα τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας, εἶναι δικαίωμα θεμελιῶδες σέ κάθε εὐνομούμενη καί δημοκρατική Πολιτεία καί πρέπει νά χαίρει πάντα ἀναγνώρισης καί σεβασμοῦ. Ὅμως κάθε ἐκδήλωση βίας στό ὄνομα τῆς ὁποιασδήποτε Θρησκείας, ἀπ’ὅπου καί ἐάν προέρχεται, εἶναι ἀπόλυτα καταδικαστέα, γιατί πρωτίστως προσβάλλει βαθύτατα τόν ἴδιο τόν πυρήμα τῆς Θρησκείας καί μετατρέπει πιστούς ἀνθρώπους σέ ἀθύρματα πάσης φύσεως φονταμεταλιστῶν καί καιροσκόπων, πού οὐδόλως σέβονται τήν ἐλευθερία τοῦ προσώπου». 

Μία μόνο προσθήκη δική μου.

Ἄν ὁποιαδήποτε θρησκεία δέν μπορεῖ νά ἔχει τήν παραμικρή σχέση μέ τήν βία, ἄν θέλει νά εἶναι θρησκεία, αὐτό ἰσχύει ἀπόλυτα μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί πίστη καί συνιστᾶ τό ἐναντίον, δηλαδή ἀκύρωση τῆς οὐσίας Της.