Ένα μισοτελειωμένο ημερολόγιο

ΕΝΑ ΜΙΣΟΤΕΛΕΙΩΜΕΝΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

Οι ενέργειες και οι πράξεις των ανθρώπων γίνονται πάντοτε κατόπιν σκέψεως. Όταν κανείς ενεργεί χωρίς μυαλό ή ευρίσκεται εκτός εαυτού, τότε απαλλάσσεται.

Θέματα ή προβλήματα που μας απασχολούν όχι μόνο ωρισμένες στιγμές ή ώρες, αλλά ολόκληρους μήνες, που τα σκεπτόμαστε και τα ξαναμετράμε, όπως είναι, το αν θ' αφήσουμε να έλθει στη ζωή το έμβρυο, που κρατιέται στα σπλάχνα της μητέρας, ή θα το εκτελέσουμε εν ψυχρώ και μάλιστα τόσο σφικτά φυλακισμένο, που δεν έχει τη δυνατότητα ούτε ν' αμυνθεί, ούτε να καλέσει σε βοήθεια, ούτε καθ' οποιονδήποτε τρόπο ν' αντιδράσει, είναι φρικτό και αποτρόπαιο το έγκλημα.
 

Το ΕΝΑ ΜΙΣΟΤΕΛΕΙΩΜΕΝΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ που ακολουθεί, ας ευχηθούμε όπως προβληματίσει αρκετά όσους θα το διαβάσουν και όπως βοηθήσει σε ορθές ενέργειες σύμφωνες με το θέλημα του Θεού.

5 Οκτωβρίου: Σήμερα η ζωή μου αρχίζει. Οι γονείς μου δεν το γνωρίζουν ακόμη. Είμαι μικρούτσικο, μικρότερο και από ένα σπόρο μήλου, αλλά ήδη είμαι κάτι. Πρόκειται να γίνω κοριτσάκι, θα έχω ξανθά μαλλάκια και θ' αγαπώ τα άνθη.

19 Οκτωβρίου: Έχω μεγαλώσει λιγάκι, αλλά ακόμη είμαι πολύ μικρό για να φροντίσω τον εαυτό μου. Η μητέρα κάμνει τα πάντα για μένα. Το αστείο είναι ότι εκείνη δεν γνωρίζει τη μικρή μου ύπαρξη, ότι ζω κάτω από την καρδιά της και ότι τρέφομαι με το αίμα της.

23 Οκτωβρίου: Το στόμα μου μόλις αρχίζει να σχηματίζεται. Σκέπτομαι πως ύστερα από ένα έτος θα γελώ, αργότερα θα μπορώ να μιλώ. Ξέρω ποια θα είναι η πρώτη μου λέξη: ΜΑΝΑ.

27 Οκτωβρίου: Η καρδούλα μου αρχίζει να κτυπά.
Από σήμερα και πέρα θα κτυπά για όλη μου τη ζωή χωρίς να ξεκουράζεται ποτέ. Ύστερα από πολλά χρόνια, θα ξεκουρασθεί και θα σταματήσει. Αλλά γιατί να σκέπτομαι το τέλος, αφού είμαι ακόμη στην αρχή;

2 Νοεμβρίου: Κάθε ημέρα μεγαλώνω και λιγάκι. Τα χέρια μου και τα πόδια μου αρχίζουν να παίρνουν μορφή. Θα πρέπει όμως να περιμένω πολύ πριν τα μικρά μου πόδια με οδηγήσουν τρέχοντας στης μανούλας την αγκαλιά και πριν τα μικρά μου χέρια μπορέσουν ν' αγκαλιάσουν τον πατέρα.

12 Νοεμβρίου: Τώρα τα μικροσκοπικά μου δακτυλάκια αρχίζουν να σχηματίζονται. Πόσο αστεία είναι, μα πόσο όμορφα θα γίνουν. Ίσως κάποτε μάθουν να ζωγραφίζουν.

20 Νοεμβρίου: Σήμερα ο γιατρός είπε στη μητέρα για τη μικρή μου ύπαρξη. Δεν είσαι ευτυχισμένη μητέρα;

25 Νοεμβρίου: Οι γονείς μου δεν ξέρουν ότι είμαι ένα κοριτσάκι. Ίσως να περιμένουν αγόρι ή και δίδυμα ακόμη μα εγώ θα τους εκπλήξω με την παρουσία μου. Θα ήθελα να μού δώσουν το ωραίο όνομα Αικατερίνη.

10 Δεκεμβρίου: Το πρόσωπό μου έχει εντελώς σχηματισθεί. Πόσο θέλω να μοιάζω της μανούλας!

15 Δεκεμβρίου: Τώρα είμαι ικανή να βλέπω, μα όλα γύρω μου είναι σκοτεινά. Γρήγορα όμως τα ματάκια μου θ' ανοίξουν στον κόσμο του ήλιου, των λουλουδιών και των μικρών παιδιών.

24 Δεκεμβρίου: Μανούλα: μπορώ ν' ακούω τους κτύπους της καρδιάς σου. Αναλογίζομαι αν και εσύ ακούς τους ψιθύρους της δικής μου καρδιάς. Είναι τόσο συχνοί, τικ-τακ, τικ-τακ. Ύστερα από λίγο θα έχεις, μια γερή και όμορφη ΚΟΡΗ, μανούλα! Ξέρω, πως μερικά μωρά φθάνουν δύσκολα στον κόσμο, αλλά υπάρχουν καλοί γιατροί, που βοηθούν τις μητέρες και τα μωρά... Ξέρω επίσης μερικές μητέρες, που δεν θέλουν τα μωρά τους. Αλλά εγώ με λαχτάρα περιμένω να βρεθώ στην αγκαλιά σου, να αγγίξω το πρόσωπό σου, να κυττάξω τα μάτια σου, να σε φιλώ συνέχεια, να σε βοηθώ. Με περιμένεις κι εσύ, μητέρα, δεν είναι έτσι;

28 Δεκεμβρίου: Μαννούλα γιατί; Γιατί τους άφησες να διακόψουν τη ζωούλα μου; Το τόλμησες κι εσύ; Το άντεξες; Γιατί; Γιατί; Θα ήμαστε τόσο ευτυχισμένοι μαζί, τόσο ευτυχισμένοι. Αχ, γιατί; Πού με στέλνεις, Μάνα; Γνωρίζεις; Εσύ τώρα θα ησυχάσεις ποτέ;

***

Και συ, που εμπορεύεσαι, «γιατρέ», την επιστήμη, τον Ιπποκράτη πρόδωσες, ποιος τώρα θα σε κρίνη; Πήγες και σπούδασες γιατρός, αρρώστιες να γιατρεύης· μ' αντί γι' αυτό τ' αγέννητα μ' αργύρια τα φονεύεις!

Διονύσιος Μουστόγιαννης

πηγή: Καρυγή ζωής: Σας ικετεύω μη μας σκοτώνετε!
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ
Αντικειμενική ενημέρωση για όσα πρέπει να γνωρίζουμε
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη" 
Τηλ: 2310212659    

30 Μαΐου Συναξαριστής

Ἰσαακίου τοῦ Ὁμολογητοῦ, Ἐμμελείας Ὁσίας, τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἀφροδισίου, Ἀγαπίου, Εὐσεβίου, Ρωμανοῦ, Τελετίου, Χαραλάμπους καὶ Χριστίνης, Εὔπλου Μάρτυρος, Εὐτυχοῦς Ἱερομάρτυρος, Ναταλίου Μάρτυρος, τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ρωμανοῦ, Τελετίου καὶ τοῦ πλήθους καέντων, Κυπριανοῦ ἐξ Ἀντιοχείας, Βαρλαὰμ Μάρτυρος, Βενανδίου Ὁσίου, Ἡσαΐου καὶ Νικάνορος Ὁσίων, Ἐγκαίνια τοῦ ναοῦ τῆς Ἁγίας Εὐφημίας ἐν Δεξιοκρατιαναῖς.



Ὁ Ὅσιος Ἰσαάκιος ὁ Ὁμολογητής
 
Ὁ Ὅσιος Ἰσαάκιος καταγόταν ἀπὸ τὴν Συρία καὶ ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ ἀρειανοῦ αὐτοκράτορα Οὐάλεντος (364-378 μ.Χ.). Μοναχὸς στὴν πατρίδα του, μετέβη στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἐγκαταστάθηκε σὲ κάποια ἀπὸ τὶς μονὲς αὐτῆς. Διακρινόταν γιὰ τὴ φλογερὴ πίστη καὶ τὴ μαχητικότητά του ἐναντίον καθενὸς ποὺ ἐπιβουλευόταν αὐτήν, ἰδιαίτερα δὲ κατὰ τῶν ἐπικρατούντων αἱρετικῶν Ἀρειανῶν.
Μιλώντας πρὸς τοὺς μοναχοὺς καὶ τὰ πλήθη, δὲν δίσταζε νὰ ἐλέγχει καὶ αὐτὸν τὸν αὐτοκράτορα γιὰ τὶς ὑπὲρ τῶν αἱρετικῶν ἀπροκάλυπτες ἐνέργειές του.
Τὸ 378 μ.Χ. συνάντησε τὸν Οὐάλεντα, ἐνῶ ἀναχωροῦσε γιὰ τὴν ἐκστρατεία ἐναντίον τῶν Γότθων ποὺ εἰσέβαλαν στὸ Βυζάντιο, καὶ τοῦ εἶπε: «Ἀπόδος ταῖς ποίμναις τοὺς ἀρίστους νομέας καὶ λήψει τὴν νίκην ἀπονητί· εἰ δὲ τούτων μηδὲν δεδρακὼς παρατάξαιο, μαθήσει τῇ πείρᾳ, πῶς σκληρὸν τὸ πρὸς κέντρα λακτίζειν, οὕτω γὰρ ἐπανήξεις καὶ προσαπολέσεις τὴν στρατιάν».
Τοῦ ζήτησε δηλαδή, ἐάν ἤθελε νὰ ἐπιστρέψει νικητής, νὰ ἐπαναφέρει ἀπὸ τὴν ἐξορία τοὺς Ἐπισκόπους καὶ νὰ τοὺς ἀποδώσει τὸ ποίμνιό τους, εἰδάλλως θὰ καταστρεφόταν καὶ αὐτὸς καὶ τὸ στράτευμά του. Ὁ Οὐάλης, ὄχι μόνο ἐκώφευσε στοὺς λόγους αὐτοὺς τοῦ Ἰσαακίου, ἀλλὰ ἀπείλησε αὐτὸν ὅτι, ὅταν θὰ ἐπέστρεφε ἀπὸ τὴν ἐκστρατεία, θὰ τὸν θανάτωνε.

Ὁ Ἰσαάκιος μὲ δάκρυα στοὺς ὀφθαλμοὺς προσπάθησε νὰ ἐπαναφέρει τὸν αὐτοκράτορα στὴν εὐθεία ὁδό, παρακαλώντας αὐτὸν νὰ ἀνοίξει τὶς
ἐκκλησίες τῶν Ὀρθοδόξων, τὶς ὁποῖες εἶχε κλείσει καὶ νὰ ἐπιστρέψει σὲ αὐτοὺς, ὅσες εἶχε παραδώσει στοὺς Ἀρειανοὺς, διαφορετικὰ θὰ ἡττᾶτο ἀπὸ τοὺς ἀντιπάλους του καὶ θὰ καιγόταν ζωντανός. Ὀργισμένος τότε ὁ αὐτοκράτορας, διέταξε νὰ ρίξουν τὸν Ὅσιο Ἰσαάκιο σὲ παρακείμενη, γεμάτη ἀπὸ ἀγκάθια, φάραγγα.
 Ἐξερχόμενος, ὅμως, σῶος ἀπὸ τὴ Θεία Χάρη, προσέτρεξε πρὸς τὸν αὐτοκράτορα καὶ ἀφοῦ συγκράτησε τὸ ἄλογο αὐτοῦ ἀπὸ τὰ χαλινάρια, τὸν ἐξόρκιζε νὰ σωφρονισθεῖ πρὸς χάριν τῆς σωτηρίας αὐτοῦ καὶ τοῦ στρατεύματός του. Τότε ὁ Οὐάλης διέταξε τοὺς στρατιῶτες Σατορνίνο καὶ Βίκτορα νὰ συλλάβουν τὸν Ὅσιο Ἰσαάκιο καὶ νὰ τὸν κρατήσουν δέσμιο, μέχρι τῆς ἐπιστροφῆς του, ὁπότε θὰ τὸν θανάτωνε.
Στὶς 9 Αὐγούστου τοῦ 378 μ.Χ., διεξήχθη γύρω ἀπὸ τὴν Ἀδριανούπολη σφοδρὴ μάχη, κατὰ τὴν ὁποία ὁ αὐτοκρατορικὸς στρατὸς κατετροπώθηκε, ἀφοῦ φονεύθηκαν πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἄριστους στρατηγούς του. Ὁ Οὐάλης, καταφεύγοντας ἐντὸς ἀχυρῶνος, γιὰ νὰ σωθεῖ, κάηκε ζωντανός, μαζὶ μὲ τὸν ἀρχιστράτηγό του.
Ὅταν ἔγινε γνωστὸ τὸ γεγονὸς αὐτό, ὁ κλῆρος καὶ ὁ λαὸς περιέβαλαν τὸν Ὅσιο Ἰσαάκιο μὲ μεγαλύτερο σεβασμὸ καὶ ὑπόληψη καὶ προσέτρεχαν πρὸς αὐτόν, γιὰ νὰ λάβουν τὴν εὐλογία του, ἀφοῦ δὲ συνέλεξαν χρήματα, οἰκοδόμησαν τὴ μονὴ Δαλμάτων. Ἐκεῖ προσῆλθαν καὶ ἄλλοι μοναχοὶ καὶ ὁ Ὅσιος διῆλθε τὸ βίο του ὡς ἡγούμενος αὐτῆς, ἔχοντας κερδίσει τὴν ἐκτίμηση τοῦ αὐτοκράτορα Θεοδοσίου.
Ὡς ἡγούμενος παρευρέθηκε στὴ Β’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ποὺ συνῆλθε στὴν Κωνσταντινούπολη τὸ 381 μ.Χ., συντελώντας τὰ μέγιστα στὴν ἐπιτυχία αὐτῆς. Προαισθανόμενος τὸ τέλος του, ἀφοῦ διόρισε διάδοχό του τὸν Ὅσιο Δαλμάτιο (τιμᾶται 3 Αὐγούστου), κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη σὲ βαθὺ γήρας τὸ 383 μ.Χ.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Τύπος πέφηνας, τῆς ἐγκρατείας, καὶ ἑδραίωμα, τῆς Ἐκκλησίας, Ἰσαάκιε Πατέρων ἀγλάϊσμα· ἐν ἀρεταῖς γὰρ φαιδρύνας τὸν βίον σου, Ὀρθοδοξίας τὸν λόγον ἐτράνωσας. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαο ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιο. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Ὡς τῶν Ὁσίων ἀκριβέστατον ὑπόδειγμα· καὶ εὐσεβείας πρακτικώτατον ἐκφάντορα· ἀνυμνοῦμέν σε οἱ δούλοι σου θεοφόρε. Ἀλλ’ ὡς χάριτος τῆς θείας καταγώγιον, ναοὺς ἔργασθαι ἡμᾶς φωτὸς τοῦ Πνεύματος, τοὺς βοῶντάς σοι, χαίροις Πάτερ Ἰσαάκιε.

Μεγαλυνάριο.
Χαίροις Μοναζόντων ὑπογραμμός, καὶ Μονῆς Δαλμάτων, κυβερνήτης ὁ ἀπλανής· χαίροις χαρισμάτων, ταμεῖον θεοβρύτων, Ἰσαάκιε παμμάκαρ, Ἀγγέλων σύσκηνε.





Ἡ Ὁσία Ἐμμελεία

Ἡ Ὁσία Ἐμμελεία καταγόταν ἀπὸ εὐσεβὴ οἰκογένεια τῆς Καισαρείας τῆς Καππαδοκίας. Ὁ πατέρας αὐτῆς ἀναδείχθηκε σὲ Μάρτυρα κατὰ τοὺς τελευταίους διωγμούς. Ὁ βίος τῆς Ἁγίας εἶναι ἡ ἀγαθὴ ρίζα ἀπὸ τὴν ὁποία βλάστησαν γλυκύτατη καρποί, τὰ παιδιά της, τὰ ὁποία ἀνεδείχθησαν ἐξέχοντα μέλη τῆς κοινωνίας καὶ τὰ περισσότερα Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ Γρηγόριος Νύσσης, ὁ Πέτρος Σεβαστείας, ἡ Μακρίνα καὶ ὁ Ναυκράτιος. Ἀπὸ ἁγία ρίζα προῆλθαν ἁγιασμένοι βλαστοί, δηλαδὴ ἀπὸ ἁγίους γονεῖς προῆλθαν εὐλογημένα καὶ ἅγια τέκνα.
Ἡ Ὁσία Ἐμμελεία δοκίμασε στὴ ζωή της, ὅπως συμβαίνει συνήθως μὲ τοὺς ἐκλεκτούς, πολλὲς θλίψεις. Ὁ θάνατος τῶν γονέων της, πρὶν ἀκόμα νυμφευθεῖ, ὁ θάνατος τοῦ συζύγου της, μόλις γεννήθηκε ὁ υἱός τους Πέτρος καὶ ὁ πρόωρος θάνατος τοῦ υἱοῦ της Ναυκρατίου, ἀλλὰ καὶ τὸ νὰ ἀναθρέψει μόνη της μὲ παιδεία καὶ νουθεσία Κυρίου, ἀπὸ ἕνα σημεῖο καὶ μετά, τὰ τέκνα της, ἦταν μερικὲς ἀπὸ αὐτές.
Τὶς ἀντιμετώπισε ὅμως μὲ ὑποδειγματικὴ πίστη, ἀνδρεία καὶ ὑπομονή. Δίδασκε τὰ παιδιά της κυρίως μὲ τὸ παράδειγμά της. Τοὺς ἔδωσε, μαζὶ μὲ τὸ δικό της γάλα, τὸ ἀνόθευτο γάλα τῆς πίστεως καὶ τοὺς δίδαξε τὸ μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας.
Τελείωσε τὴ ζωή της ὡς μοναχὴ μὲ ἡγουμένη τὴ θυγατέρα της Ὁσία Μακρίνα.





Οἱ Ἅγιοι Ἀφροδίσιος, Ἀγάπιος, Εὐσέβιος, Ρωμανός, Τελέτιος, Χαράλαμπος καὶ Χριστίνα οἱ Μάρτυρες

Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Ἀφροδίσιος, Ἀγάπιος, Εὐσέβιος, Ρωμανός, Τελέτιος ἢ Μελέτιος, Χαράλαμπος καὶ Χριστίνα, μαρτύρησαν στὴ  Νικομήδεια, ἀφοῦ τοὺς ἔριξαν στὴν πυρά. Ἡ Σύναξη αὐτῶν ἐτελεῖτο στὸ μαρτύριο τῆς Ἁγίας Εὐφημίας «ἐν τοῖς Πετρίοις».





Ὁ Ἅγιος Εὔπλος ὁ Μάρτυρας

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Εὔπλος μαρτύρησε, ἀφοῦ τὸν τύλιξαν μέσα σὲ δέρμα βοδιοῦ καὶ τὸν άφησαν ἐκτεθειμένο στὸν ἥλιο.





Ὁ Ἅγιος Εὐτυχὴς ὁ Ἱερομάρτυρας

Τὴν μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Εὐτυχοῦς, τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία στὶς 24 Αὐγούστου, ὅπου καὶ ὁ βίος του.





Ὁ Ἅγιος Νατάλιος ὁ Μάρτυρας

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Νατάλιος μαρτύρησε διὰ ξίφους.






Οἱ Ἅγιοι Ρωμανός, Τελέτιος καὶ τὸ πλῆθος τῶν ἐν Νικομηδείᾳ Καέντων

Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Ρωμανὸς καὶ Τελέτιος μαρτύρησαν στὴ Νικομήδεια διὰ ξίφους, μαζὶ μὲ ἄλλους Χριστιανούς, οἱ ὁποίοι κάηκαν.





Ὁ Ἅγιος Κυπριανὸς ὁ ἐξ Ἀντιοχείας

Ὁ Ἅγιος Κυπριανὸς καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια καὶ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.





Ὁ Ἅγιος Βαρλαὰμ ὁ Μάρτυρας

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Βαρλαὰμ μαρτύρησε στὴν Καισαρεία τῆς Καππαδοκίας. Δεν ἔχουμε περισσότερες λεπτομέρειες γιὰ τὸν βίο τοῦ Ἁγίου.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείας πίστεως, τῇ εἰσηγήσει, φῶς προσέλαβες, θεογνωσίας Ἰωάσαφ Ὁσίων ἀγλάϊσμα· τοῦ Βαρλαὰμ λαμπρυνθεὶς γὰρ τοῖς ῥήμασι, πρὸς ἀρετῶν τὴν ἀκρώρειαν ἔφθασας. Μεθ’ οὗ πρέσβευε, Τριάδι τῇ πανοικτίρμονι, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιο. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Τῆς ζωῆς τὸ τίμιον, λίθον πλουτήσας, Ἰωάσαφ πάνσοφε, διὰ τοῦ θείου Βαρλαάμ, ἀσκητικῶς ἠνδραγάθησας, σὺν τῷ σεπτῷ, μυητῇ καὶ ἀλείπτῃ σου.

Μεγαλυνάριο.
Χαίρετε Ὁσίων δυὰς σεπτή, Πάτερ Ἰωάσαφ καὶ θεόσοφε Βαρλαάμ, οἱ τῆς Παναγίας, Τριάδος παραστάται, ἧ τὰς ἡμῶν δεήσεις, ἀεὶ προσφέρετε.




Ὁ Ὅσιος Βενάνδιος

Ὁ Ὅσιος Βενάνδιος γεννήθηκε στὴ Γαλλία καὶ ἔζησε τὸν 4ο καὶ 5ο αἰώνα μ.Χ. Συνδέθηκε πνευματικὰ μὲ τὸν Ὅσιο Καρπάσιο (τιμᾶται 1 Ἰουνίου) καὶ τὸν Ἅγιο Ὀνωράτο (τιμᾶται 16 Ἰανουαρίου) καὶ μαζὶ ξεκίνησαν προσκυνηματικὸ ταξίδι στὰ μοναστήρια τῆς Ἀνατολῆς.
Ὁ Ὅσιος Βενάνδιος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη στὴν Ἑλλάδα.




Οἱ Ὅσιοι Ἡσαΐας καὶ Νικάνωρ ἐκ Ρωσίας

Οἱ Ὅσιοι Ἡσαΐας καὶ Νικάνωρ τῆς Σίγια ἔζησαν στὴ Ρωσία κατὰ τὸν 16ο καὶ 17ο αἰώνα μ.Χ. Ἀσκήτεψαν θεοφιλῶς καὶ κοιμήθηκαν μὲ εἰρήνη.





Ἐγκαίνια τοῦ ναοῦ τῆς Ἁγίας Εὐφημίας ἐν Δεξιοκρατιαναῖς

Ἡ ἑορτὴ ἀναφέρεται στὸν Πατμιακὸ Κώδικα 266 καὶ πρόκειται μᾶλλον περὶ ἐγκαινίων ναοῦ πλησίον τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Λαυρεντίου

Στρατιωτικές δυνάμεις σε "εσωτερική αποστολή" καταστολής ταραχών;

Στρατιωτικές δυνάμεις προτίθεται να χρησιμοποιήσει η κυβέρνηση Παπανδρέου προκειμένου να χρησιμοποιηθόύν σε "αποστολές εσωτερικού" (δηλαδή σε αστυνομικά-κατασταλτικά καθήκοντα" γράφει ο έγκυρος Γερμανός αναλυτής, συνεργάτης της πλέον σοβαρής εφημερίδας Frankfurter Allgemeine Zeitung, Udo Ulfkotte. Ας δούμε τα κυριότερα σημεία του άρθρου:
"Στην Αθήνα, η πολιτική κατάσταση
ξεφεύγει από τον έλεγχο. Μετά τις ολοένα και συχνότερες βίαιες συγκρούσεις, η κυβέρνηση προετοιμάζεται τώρα, σύμφωνα με πληροφορίες από το περιβάλλον του πρωθυπουργού, να χρησιμοποιήσει το στρατό στην Αθήνα. Για πρώτη φορά από τη στρατιωτική δικτατορία στην ελληνική πρωτεύουσα θα μπορούσε να αναπτυχθεί και πάλι στρατός.

Το περασμένο Σαββατοκύριακο, σύμβουλος του Έλληνα Πρωθυπουργό Παπανδρέου (ΠΑΣΟΚ), ο οποίος είναι επίσης πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, ανέφερε στην ελληνική εβδομαδιαία εφημερίδα Πρώτο Θέμα ότι εξέταζε τη στρατιωτική επιχείρηση στην πρωτεύουσα. Το φόντο είναι η αυξανόμενη βία στους δρόμους (κυρίως σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη), καθώς και η ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα από τους μετανάστες.

Πολλοί Έλληνες δεν έχουν ξεχάσει τον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ του Λαϊκού Μετώπου αριστερά και συντηρητικές ομάδες ούτε η στρατιωτική δικτατορία έληξε μόλις το 1974. Σήμερα, στο πλαίσιο της εθνικής χρεοκοπίας και στις κοινωνικές περικοπές στην Ελλάδα για μια ακόμη φορά τις ομάδες, οι οποίες λαμβάνουν όλο και πιο βίαια ενάντια στην άλλη: τα συνδικάτα, τους αναρχικούς, τους μετανάστες, τους απλούς πολίτες, αστυνομία και οι αρχές ασφαλείας. Ενώ τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης αναφέρουν, ότι οι Έλληνες γίνονται ολοένα και περισσότερο ρατσιστές, με τυφλό μίσος και οργισμένα κυνηγητά στην Αθήνα. Η κατάσταση είναι κάπως διαφορετική στην επαρχία.

Όλο το πολιτικό φάσμα (με εξαίρεση το κυβερνών Σοσιαλιστικό Κόμμα), αναγνώρισε ότι η αστυνομία έλαβε από την κυβέρνηση εντολές, όπως η βίαιη δράση εναντίον διαδηλωτών που διαμαρτύρονταν κατά της λιτότητας, καθώς και τη διάσπασή τους με τη βία. Οι ζωές δεν έχουν σημασία πια. Υπάρχουν πολλοί ανεξάρτητοι μάρτυρες από διάφορες πολιτικές κατευθύνσεις που επιβεβαιώνουν αυτά.

Επίσης ο προβοκάτορες κρατικός μηχανισμός έχει διεισδύσει στις τάξεις των διαδηλώσεων, και προκαλούν επεισόδια με σκοπό να δώσει εξουσία στην κρατική αστυνομία ως πρόσχημα, εναντίων των απεργιών. Πάνω από τις κομματικές γραμμές αυξανεται ο αριθμός των Ελλήνων που είναι δυσαρεστημένοι με την κατάσταση.

O πρωθυπουργός Παπανδρέου ακολουθεί πλέον σαφώς τον παλιό φίλο του από τις τάξεις της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, πρώην Αιγύπτιο δικτάτορα Μουμπάρακ, ο οποίος κατά τη λήξη της θητείας του και δεν ήξερε τι άλλο να κάνει".

http://info.kopp-verlag.de/hintergruende/europa/udo-ulfkotte/griechenland-athen-bereitet-armeeeinsatz-in-der-hauptstadt-vor.html (σχετική ανάρτηση και στο yened.blogspot.com).

Το άρθρο καταλήγει λέγοντας ότι "Στην Αθήνα η σοσιαλιστική κυβέρνηση άφησε να μπουν 1 εκατ. μουσουλμάνοι" και περιγράφει τα επεισόδια της τελευταίας εβδομάδας μετά την δολοφονία του Μανώλη Καντάρη και την υπερνθύμιση ότι ο Μπαρόζο έχει προβλέψει πριν από ένα χρόνο εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα.

Επί της ουσίας, το ερώτημα είναι αν μπορούν να χρησιμοποιηθούν στρατιωτικές δυνάμεις σε αποστολές εσωτερικής καταστολής. Η απάντηση είναι , ΝΑΙ... Μπορούν να χρησιμοποιηθούν χωρίς κανένα συνταγματικό κώλυμα σε μικτές περιπολίες με την αστυνομία, όπως είχε γίνει στους Ολιμπιακούς Αγώνες. Ούτε η μεταφορά και χρήση οπλισμού απαγορεύεται, από την στιγμή που συνοδεύονται από αστυνομικούς οι οποίοι έχουν την ευθύνη της σύλληψης.

Σύμφωνα με καταρτισθέν σχετικό επιτελικό σχέδιο με τη συνεργασία εμπειρογνωμόνων ξένων χωρών, το οποίο έλαβε την έγκριση επίσημης κυβερνητικής σύσκεψης, η ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων 2004 δεν είναι στενά Αστυνομικό πρόβλημα μόνο.

Απαιτούνται ενιαίες και συγκλίνουσες δράσεις όλων των τομέων του ευρύτερου κρατικού μηχανισμού, συμπεριλαμβανομένων και των Ε.Δ. της χώρας. Αυτό άλλωστε επιβάλλει η έκταση και το εγκατεσπαρμένο των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων και στόχων (ολόκληρη η Αττική και οι πόλεις Θεσσαλονίκη και Βόλος, Πάτρα και Ηράκλειο Κρήτης), για την αποτελεσματική ασφάλεια των οποίων μόνη η ΕΛ.ΑΣ κρίνεται ανεπαρκής.

Στα πλαίσια της Νέας Στρατηγικής Αναθεώρησης, στην αποστολή των Ενόπλων Δυνάμεων έχει συμπεριληφθεί και η αντιμετώπιση των ασύμμετρων απειλών, αλλά μέσα σε όρια και κανόνες.

Έτσι, με γνώμονα το νέο ρόλο των Ενόπλων Δυνάμεων στο πλαίσιο του νέου σφαιρικού Δόγματος Ασφαλείας, αναφορικά με τη συμμετοχή και την συμβολή αυτών στην κάλυψη των αναγκών Ασφαλείας των Ολυμπιακών Αγώνων 2004, ομόφωνα είχαν αποφασιστεί τα εξής: Το υπουργείο Εθνικής Αμύνης να διαθέσει ειδικές δυνάμεις, οι οποίες, ανέλαβαν τη φύλαξη σημαντικών υποδομών και εγκαταστάσεων και την Αστυνόμευση χώρων.

Οι ειδικές αυτές δυνάμεις λειτούργησαν μεν συμπληρωματικά προς τις αστυνομικές δυνάμεις, αλλά η συμμετοχή τους ήταν κρίσιμη.

Η παρουσία των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας σε αποστολές εσωτερικής αστυνόμευσης προβλέπεται ήδη και νομικά κατά βάση από το άρθρο 5 του Ν.2833/2000 και το Π.Δ. 63/2001, με έγκαιρο προσδιορισμό του έργου τους, είτε ως αυτοτελώς ενεργουσών (ανάθεση διακριτών – αυτοτελών αποστολών), είτε με ανάθεση αποστολών, οι οποίες επιβάλλουν διάθεση προσωπικού των Ενόπλων Δυνάμεων και συγκεκριμένων μέσω υπό πλήρη Διοίκηση των Αρχών των Σωμάτων Ασφαλείας (απαιτείται νομοθετική ρύθμιση περαιτέρω).

Το θέμα είναι αν υπάρχει πολιτική βούληση. Το 2008 υπήρχε σε κάποιο τμήμα της κυβέρνησης, αλλά η ιδέα απορρίφθηκε από τον τότε Α/ΓΕΕΘΑ στρατηγό Δ.Γράψα. Τώρα;

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/05/blog-post_6315.html#ixzz1NmcPgk1T

Η καλόγρια της Μολδαυίας

Η ΜΟΝΗ ΑΓΑΠΙΑ ΣΤΗΝ ΡΟΥΜΑΝΙΑ

Ξέρω εκεί, σε μια βουνήσια αγκαλιά της Μολδαυίας, δασωμένη από πηχτό ελατό, ένα γυναικείο μοναστήρι. Το λένε «το μο­ναστήρι της Άγαπίας». Ή βαθυπράσινη λαγκαδιά πού το περιζώνει, κατρακυλάει ζερβόδεξα σα να θέλει να το σφίξει στον κόρφο της, να το κρύψει. Και πάνω του ανεμίζεται χάδι ανάερο, ευωδιά άχραντη. Είναι άλαφριά σαν πούπουλο αγγέλου, δροσερή καθώς ή όλόπρωτη ανάσα όρ­θρου εαρινού.Σύθαμπο. Από τα καταρράχια γύρω, κατεβαίνει επίσημη ή ώρα ή εσπερινή. Ό δρόμος πού κολπώνεται απαλά προτού ξεφανερώσει το μοναστήρι, περνάει μπρος οπό μια πηγή. Το νερό αναβλύζει κρουσταλλένιο, μυρωδάτο, κατάσαρκα στο βράχο, αγιασμός. Στέκεσαι να πιεις στη χούφτα σου. 
Καθώς σκύβεις, ξεκρίνεις μια σκαλισμένη μελαχρινή πλάκα, πού γρά­φει απάνω: «Μ. Χρ. Μαυρομμάτης, 1888». "Ελληνας ό κτήτορας της πηγής, όπως κι Έλληνες ανασταίνονται γύρω σου εδώ, πλήθος, στο κάθε βήμα. Το ταξίδι τοϋτο στη Ρουμανία πάει να γίνει κάτι σαν προ­σκύνημα σε κρυφό λίκνο της ελληνικής ψυχής. Ανήσυχης ψυχής, ακοίμητης, πού σκόρπισε μέσα στον κόσμο, για να τον καρπίσει.Ώρα εφτά ενός μαγιάτικου δειλινού φτάνουμε οτό Μοναστήρι της Άγαπίας. Σημαίνουν τον εσπερινό και ή λαγκαδιά γύρω αντιβουίζει με το βαρύ, μελωτό κρούσιμο της καμπάνας. Παράξενο πού γίνεται το νόημα του κόσμου τέτοιες ώρες! Από γύρω ανεβαίνει λιβανωτό το θυμίαμα του βουνού. Χωριάτες Μολδαυοί, χωριάτισσες, με τις κεντητές τους φορε­σιές, έρχονται από τα χωριά με τα πόδια, κρατώντας λαμπάδες. Κι ανθίζουν οι άγριοτριανταφυλλιές στα πλάγια του δρό­μου, μέσα στους κήπους, και τα μπου­μπούκια παίρνουν φωτιά, σκάζουν φλογοκόκκινα. 

Το κοινόβιο έχει απλωθεί ως έξω από το μοναστήρι, έστησε στα πλάγια του δρόμου κάτι σπιτάκια ανάλαφρα, κάτα­σπρα, βουτηγμένα στην πρασινάδα και στο λουλούδι. Είναι για τίς πολύ ηλικιωμέ­νες καλόγριες, αυτές πού δεν μπορούν πια ν' ακολουθήσουν τον αυστηρό κανό­να της μοναστικής ζωής. Και για ξενώνες. Σ' ένα τέτοιο θα περάσω τη νύχτα μου κι εγώ.Ή πόρτα πού βγάζει στον προθάλαμο έχει μείνει ανοιχτή- στο βαθύ σκοτάδι, έκεϊ έξω, ακούω ένα γεροντικό κοντόβηχα. Σέ λίγο πάλι. Μου περνάει ή ιδέα πώς γίνεται επίτηδες, έτσι σαν προσπάθεια να υποδη­λωθεί μια παρουσία. Κάποια στιγμή, σάμπως ή ψυχή πού αναδεύεται εκεί στό έσωτερικό του σπιτιού να μη μπορεί πια ν' αντέξει στον πόθο της επικοινωνίας, ακού­γεται ανάλαφρο σούρσιμο από βήμα πολύ αργό, και το κροτάλισμα από ένα μπα­στούνι πού ζυγώνει. Σηκώνω τα μάτια μου. Στό ανοιγμα της πόρτας μου έχει γραφεί μια μορφή. Είναι μια γριούλα καλό­γρια, πού με κοιτάζει με γαλανό, τρυφερό βλέμμα. "Εχει το παιδικό εκείνο άνάβλεμμα των πολύ γέρων. Το άνάβλεμμα της μητέρας μου λίγο πριν σταυρώσει τα χέ­ρια της για πάντα και φύγει γι' άλλου."Ω, τί γριούλα πού εΐναι! Με καλησπερί­ζει στη γλώσσα της και πιάνει να λέει, να λέει. Τάχα να νομίζει πώς την καταλαβαί­νω; Δεν το φαντάζομαι. Το ξέρει πώς είναι μονόλογος, θέλει όμως να νομίζει πώς τη νοιώθω. Ποιος ξέρει πόσες δεκαετίες να την έχει θαμμένη μέσα της αύτη τη δίψα για συνεννόηση. Κι αυτά εδώ είναι τα γλυκότερα ρουμάνικα πού έχω ακούσει. Ί­σως γιατί λένε την ήσυχη αγωνία μιας ψυ­χής ερημωμένης, τη λαχτάρα επικοινω­νίας με κάποιον μέσα στον κόσμο. «Είσαι Έγκλέζ;», με ρωτάει. Όχι, δεν είμαι Εγ­γλέζος, Έλληνας είμαι. «Γκρέκ!» κάνει και το πρόσωπο της περιχύνεται ξάφνου με φως, τα μάτια της πνίγονται σε τρυφε­ρότητα.Με τα καμπουριασμένα από τον αρθρίτη δαχτυλάκια της, μου γνέφει να περιμέ­νω, φεύγει. Έχει το δύσκολο περπάτημα της αρρώστιας και των γερατιών. Σέ λίγο ξανάρχεται κρατώντας μια φωτογραφία πολύ παλιά, με φαγωμένο χαρτόνι. Είναι μια συντροφιά άντρες. Μου δείχνει με τρε­μάμενη στοργή έναν καθιστό εκεί δεξιά, με γένεια, έναν ιερωμένο

Οι Τούρκοι και η Άλωση της Πόλης.

 

Δείτε trailer Τούρκικης ταινίας για την Άλωση της Πόλης
– Να σταματήσουν οι εορτασμοί ζητούν πολλοι Τούρκοι
Και όμως υπάρχουν και άλλες φωνές στη Τουρκία. Φωνές ψύχραιμες, φωνές λογικές φωνές που συχνά πυκνά ενοχλούν τα αυτιά του καθεστώτος. Όμως υπάρχουν και αυτό είναι το καλό. Δεν είναι μόνο οι ακραίοι εθνικιστές που μέσα στον παραλογισμό τους βλέπουν τα σύνορα της χώρας τους μέχρι το Λαύριο, ούτε οι Γκρίζοι Λύκοι που στο όνομα του Παντουρκισμού ισοπεδώνουν και καταστρέφουν τα πάντα. Υπάρχουν και οι άλλοι Τούρκοι. Λίγοι ή πολλοί δεν ξέρουμε…
Όπως ο συγγραφέας Ορχάν Παμούκ. Ή η Ελίφ Σαφάκ που επειδή τόλμησε να γράψει για τη γενοκτονία των Αρμενίων στο “Μπασταρδο της Κωνσταντινούπολης” είναι ανεπιθύμητη του καθεστώτος…Όπως και ο δημοσιογράφος της SABAH, Engin Ardic που κατακεραύνωσε τις γιορτές που κάθε χρόνο στήνουν οι Τούρκοι για την επέτειο της Αλώσεως.
Αξίζει και σας παραθέτουμε να διαβάσετε το πλήρες άρθρο του :
“Τούρκοι συμπατριώτες, σταματήστε πια τις φανφάρες και τις γιορτές για την Άλωση. Αρκετή ßία έχουμε δώσει στην Ανατολή µε τις πράξεις µας. Στην περίπτωση που στην Αθήνα οργανωνόταν συνέδριο µε θέμα: «Θα πάρουμε πίσω την Κωνσταντινούπολη». Εάν οι Έλληνες έφτιαχναν μακέτα µε τα τείχη της Κωνσταντινούπολης και τους στρατιώτες µε τις πανοπλίες τους να επιτίθενται στην Πόλη (όπως εμείς στην Τουρκία αναπαριστούμε στον εορτασμό της Άλωσης της Κωνσταντινουπόλεως κάθε έτος). Εάν κάποιος ντυμένος όπως ο Έλληνας νικηφόρος και σχεδόν μυθικός Διγενής Ακρίτας, έπιανε τον δικό µας Ulubatlι Hasan (Σημείωση onalert: πρόκειται για τον θηριώδη τιμαριούχο Σπάχη που σκαρφάλωσε στα τείχη και πριν οι βυζαντινοί και οι άνδρες του Ιουστινιάνι κατακρεουργήσουν, κατάφερε και ύψωσε τη σημαία του Σουλτάνου) και τον γκρέμιζε κάτω (από τα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως). Εάν ξαφνικά έμπαινε από τα τείχη κάποιος ντυμένος Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος πάνω σε ένα λευκό άλογο και δίπλα του άλλος ως Λουκάς Νοταράς, ως Γεώργιος Φραντζής κι έμπαιναν ως αντιπρόσωποι της πόλης ( όπως εμείς στην Τουρκία κάνουμε κάθε έτος), Εάν έφτιαχναν µια χάρτινη Αγία Σοφία που δεν είχε μιναρέδες αλλά Σταυρό, εάν έκαιγαν λιβάνι και έλεγαν ύμνους, θα µας άρεσε;
Ασφαλώς και δεν θα µας άρεσε, θα ξεσηκώναμε τον κόσμο, μέχρι που θα καλούσαμε πίσω τον πρέσβη µας από την Ελλάδα.
Τότε, γιατί το κάνετε εσείς αυτό, κάθε χρόνο;Πέρασαν 556 χρόνια και γιορτάζετε (την Άλωση) σαν να ήταν χθες. Κάθε έτος γιορτάζοντας την Άλωση (απευθυνόμενος προς τις τουρκικές αρχές), διακηρύσσετε σε όλο τον κόσµο ότι:
Αυτά τα μέρη δεν ήταν δικά µας, ήρθαµε εκ των υστέρων και τα πήραμε µε τη ßία. Για ποιο λόγο άραγε φέρνετε στη µνήµη µια υπόθεση έξι αιώνων;
Μήπως στο υποσυνείδητό σας υπάρχει ο φόβος ότι η Πόλη κάποια µέρα θα δοθεί πίσω ;
Μην φοβάστε, δεν υπάρχει αυτό που λένε µερικοί ηλίθιοι της Ergenekon περί των όρων του 1919 (αναφέρεται στην συνθήκη των Σεβρών, από το σύνδρομο της οποίας διακατέχεται το σύνολο των εθνικιστών στην Τουρκία).
Μη φοβάστε, τα 9 εκατοµµύρια των Ελλήνων δεν μπορούν να πάρουν την πόλη των 12 εκατοµµυρίων, και εάν την πάρουν δεν θα μπορούν πλέον να την κατοικήσουν.
Και οι δικοί µας που γιορτάζουν την Άλωση είναι µια χούφτα φανατικοί µόνο που η φωνή τους ακούγεται δύσκολα.
Ρε σεις, αν µας πούνε ότι λεηλατούσαμε την Πόλη τρεις µέρες και τρεις νύχτες συνεχώς τι θα απαντήσουμε;
Θα υπερασπιστούμε τον εαυτό µας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Aνθρωπίνων Δικαιωμάτων ή θα αφήσουμε το θέμα στους ιστορικούς;
Αντί να περηφανευόμαστε µε τις πόλεις που κατακτήσαμε, ας περηφανευτούμε µε αυτές που ιδρύσαμε, εάν υπάρχουν. Αλλά δεν υπάρχουν.
Γιατί ολόκληρη η Ανατολή είναι περιοχή που κατακτήθηκε βίαια.
Ακόμη και το όνομα της Ανατολίας δεν είναι αυτό που πιστεύουν (ana=µητέρα, dolu=γεµάτη) αλλά προέχεται από την ελληνική λέξη Ανατολή.
Ακόμα και η ονομασία της Κωνταντινουπόλεως, που την αποκαλούμε İstanbul δεν είναι όπως µας λέει ο Ebliya Celebi, εκεί όπου υπερτερεί το Ισλάµ τραßώντας τη λέξη από τα μαλλιά, αλλά προέρχεται από το «εις την Πόλιν» (“stin poli” stimboli okunur, “şehire, şehirde”)
Εντάξει λοιπόν, αποκτήσαµε µόνιµη εγκατάσταση και τελείωσε η νοµαδική μας ζωή και γι’ αυτό ο λαός αγοράζει πέντε – πέντε τα διαµερίσµατα. Κανείς δεν μπορεί να µας κουνήσει, ηρεμήστε.
Οι χωριάτες µας ας αρκεστούν στο να δολοφονούν την Κωνσταντινούπολη χωρίς όμως πολλές φανφάρες.”
Πραγματικά σαν ONALERT δεν έχουμε να κάνουμε κανένα σχόλιο για τις αλήθειες που με τόλμη εξέφρασε ο Τούρκος δημοσιογράφος. Απλά ελπίζουμε οι φωνές αυτές στην Τουρκία, να πολλαπλασιαστούν
ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ
Το OnAlert σας παρουσιάζει σήμερα πλάνα από την ταινία FETIH 1453. Πρόκειται για μια τουρκική υπερπαραγωγή, με απίστευτα animations και Εφέ που δείχνει τη ζωή του Σουλτάνου Μωάμεθ του Πορθητή.
Δεν ξέρουμε εάν θα έρθει στην Ελλάδα και εάν θα προβληθεί, οι πληροφορίες μας όμως λένε ότι πρόκειται για μια ταινία που αναπαριστά τα γεγονότα όπως ακριβώς έγιναν, δείχνοντας τους βυζαντινούς πολεμιστές στις πολεμίστρες, τους γενίτσαρους να προσπαθούν εξ’ εφόδου να μπούν στα τείχη, τη μεγάλη μπομπάρδα, την Ελεόπολι, την αλυσίδα του Κερατίου…
Βέβαια σας ξαναλέμε ότι είναι Τουρκική παραγωγή με τούρκο σκηνοθέτη, οπότε επιφυλασσόμεθα…
Δείτε το βίντεο.

http://www.onalert.gr/

Ο γάμος σαν ιερολογία ή «Μυστήριο»

 

«Το μυστήριον τούτο μέγα εστίν, εγώ δε λέγω εις Χριστόν και εις την Εκκλησίαν».
Στο 5ο κεφάλαιο της προς Εφεσίους επιστολής, ανακαλύπτουμε το διαφορετικό νόημα του Χριστιανικού γάμου, το στοιχείο εκείνο, που δεν μπορεί να υποβιβαστεί ούτε σε Ιουδαϊκό ωφελιμισμό ούτε σε Ρωμαϊκό νομικισμό -την δυνατότητα και υπευθυνότητα που προσφέρεται στους δύο συζύγους για να μεταμορφώσουν την «συμφωνία» τους σε μια πραγματικότητα της Βασιλείας του Θεού.
Κάθε ανθρώπινη ύπαρξη είναι μέλος μιας γήινης κοινωνίας, ένας πολίτης της χώρας του και ένα μέλος της οικογένειας του. Δεν μπορεί να αποφύγει τις ανάγκες της υλικής του ύπαρξης και πρέπει να εκπληρώνει τις κοινωνικές του υποχρεώσεις. Το Ευαγγέλιο δεν αρνείται τις ανθρώπινες υπευθυνότητες για τον κόσμο και την ανθρώπινη κοινωνία. Η αληθινή χριστιανοσύνη ποτέ δεν προσκάλεσε σε μια άρνηση του κόσμου. Ακόμη κι οι μοναχοί προσφέρουν μια ιδιόρρυθμη υπηρεσία στον κόσμο με το να αρνούνται όχι την ύπαρξή του και τη σημασία του, αλλά την πρόθεσή του να κυριαρχεί στον άνθρωπο και να περιορίζει την ελευθερία του. Η κλήση του άνθρωπου -το «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» του Θεού σ’ αυτόν- είναι πριν απ’ οτιδήποτε άλλο μια οριοθέτηση, μια «θειότητα», μια ελεύθερη χρήση των δημιουργικών του δυνατοτήτων. Είναι ο πόθος του για το απόλυτο Καλό, για τις ύψιστες μορφές ωραιότητας, για αληθινή αγάπη, για την πιθανότητα της πραγματικής βίωσης αυτής της καλοσύνης. Γιατί αυτός ο ίδιος ο Θεός είναι αυτή η καλωσύνη, η ωραιότητα, η αγάπη και Αυτός ο ίδιος αγαπά τον άνθρωπο. Προς Αυτόν μπορεί ο άνθρωπος να απευθύνεται. Τη δική Του φωνή μπορεί να ακούσει και τη δική Του αγάπη μπορεί να γευτεί. Για το χριστιανό ο Θεός δεν είναι μια ιδέα για να κατανοηθεί, αλλά ένα Πρόσωπο για να το συναντήσει.
Στο Θεό ο άνθρωπος ανακαλύπτει την ίδια του την ανθρωπιά, γιατί δημιουργήθηκε «κατ’ εικόνα Θεού» κι ο Χριστός, σαν αληθινός Θεός, κήρυξε μια ανθρωπιά, όχι αντίθετη με τη θεότητά του, αλλά αληθινή, ακριβώς επειδή ήταν αληθινός
Θεός. Σ’ Αυτόν βλέπουμε τη θεότητα σαν τον πραγματικό τύπο ανθρωπιάς.
Όταν ο άνθρωπος που βαπτίσθηκε, γίνεται «εν σώμα» με το Χριστό στη Θεία Λειτουργία, ουσιαστικά γίνεται πληρέστερα ο εαυτός του. Ανακαλύπτει μια ειλικρινέστερη σχέση με το Θεό και με τον πλησίον και επιστρέφει στις γήινές του υπευθυνότητες με όλη τη θεόσταλτη και απεριόριστη δυνατότητα της δημιουργίας, της διακονίας και της αγάπης.
Τώρα εάν ο Απόστολος Παύλος καλεί το γάμο «μυστήριο», εννοεί ότι στο γάμο ο άνθρωπος δεν ικανοποιεί μόνο τις ανάγκες της χωμάτινης, κοσμικής του ύπαρξης, αλλ’ επίσης πραγματοποιεί ένα πολύ σημαντικό μέρος του σκοπού, για τον οποίο δημιουργήθηκε. Μ’ άλλα λόγια μπαίνει στη σφαίρα της αιώνιας ζωής. Στον κόσμο, ο άνθρωπος κατέχει μια ποικιλία ταλέντων και δυνατοτήτων- υλικών, διανοητικών, συναισθηματικών-  αλλά η ύπαρξή του περιορίζεται από το χρόνο. Το «γεννηθήναι… εξ ύδατος και πνεύματος», είναι τώρα η δυνατότητα εισόδου στη σφαίρα της αιώνιας ζωής. Με την ανάσταση του Χριστού αυτή η χώρα είναι ήδη ανοιχτή και προσφέρεται για βίωση και μετοχή. Καλώντας το γάμο «μυστήριο» ο Απόστολος Παύλος βεβαιώνει ακόμα ότι ο γάμος έχει μια θέση στην αιώνια βασιλεία. Το αντρόγυνο γίνεται μια και μόνη οντότητα, «σαρξ μία», όπως ακριβώς ο Υιός του Θεού παύει να είναι μόνο ο Εαυτός του δηλ. Θεός και γίνεται επίσης και άνθρωπος, Έτσι ώστε το σύνολο του λαού Του να μπορεί να μετουσιωθεί αντίστοιχα στο Σώμα Του. Αυτός είναι ο λόγος, που τόσο συχνά οι Ευαγγελικές διηγήσεις παρομοιάζουν τη Βασιλεία του Θεού με αρραβώνα, στον οποίο εκπληρώνονται τα προφητικά οράματα της Παλαιάς Διαθήκης, για τον αρραβώνα του Θεού με τον Ισραήλ, τον εκλεκτό λαό. Αυτός είναι ακόμη ο λόγος, που ένας πραγματικά χριστιανικός γάμος και μόνο μπορεί να είναι μοναδικός όχι με την επιταγή κάποιου αφηρημένου νόμου ή μιας ηθικής διδαχής, αλλά ακριβώς επειδή είναι ένα μυστήριο του Βασιλείου του Θεού, που εισάγει τον άνθρωπο στην αιώνια αγαλλίαση και αιώνια αγάπη.
Σαν μυστήριο ή σαν ιερολογία, ο χριστιανικός γάμος, ασφαλώς αντιμάχεται την καθημερινή, εμπειρική πραγματικότητα της «πεπτωκυίας» ανθρωπότητας, που παρουσιάζει αυτό το ίδιο το Ευαγγέλιο, σαν ένα ανέφικτο ιδανικό. Όμως υπάρχει μια αποφασιστική διαφορά ανάμεσα σ’ ένα «μυστήριο» και σ’ ένα «ιδανικό». Το μυστήριο δεν είναι μια φανταστική αφηρημένη σύλληψη. Είναι μια εμπειρία, στην οποία ο άνθρωπος δεν μετέχει μόνος, αλλά δρα σε κοινωνία με το Θεό. Σ’ ένα μυστήριο, η ανθρωπότητα συμμετέχει στην υψηλότερη πραγματικότητα του Παράκλητου, χωρίς απ’ την άλλη να παύει να είναι ολωσδιόλου ανθρώπινη. Στην ουσία, γίνεται πιο αυθεντικά άνθρωπος και εκπληρώνει την προαιώνια μοίρα του. Ένα μυστήριο είναι ένα «πέρασμα» στην αληθινή ζωή. Είναι η σωτηρία του ανθρώπου. Είναι μια ανοιχτή πόρτα στην αλήθεια της αμόλυντης ανθρωπότητας.
Ακριβώς γι’ αυτό, ένα μυστήριο δεν είναι κάτι μαγικό. Το Άγιο Πνεύμα δεν καταδυναστεύει την ανθρώπινη ελευθερία, μα περισσότερο λυτρώνει τον άνθρωπο από τους περιορισμούς της αμαρτωλότητας. Στην καινούργια ζωή, το απίθανο γίνεται στ’ αλήθεια πιθανό, αρκεί και μόνο ο άνθρωπος να αποδεχθεί ελεύθερα, ό,τι ο Θεός δίνει. Κι αυτό ισχύει και για το γάμο.
Λάθη, παρεξηγήσεις κι ακόμη συνειδητή ανταρσία ενάντια στο Θεό, δηλ. αμαρτία, είναι δυνατά εφόσον ο άνθρωπος ζει την παρούσα απτή και ορατή ύπαρξη του «πεπτωκότος κόσμου». Η εκκλησία το καταλαβαίνει πολύ καλά, και γι’ αυτό το λόγο το μυστήριο της Βασιλείας, όπως αποκαλύπτεται στο γάμο, δεν μειώνεται από την ορθόδοξη πρακτική σ’ ένα νομοδιάγραμμα κανόνων. Όμως η αληθινή κατανόηση και η δικαιολογημένη συγκατάβαση στην ανθρώπινη αδυναμία είναι πραγματοποιήσιμα, μόνο αν κανείς αναγνωρίσει την απόλυτη θέση της διδασκαλίας της Καινής Διαθήκης, για το γάμο σαν μυστήριο.

(J.Meyendorff, «Γάμος-Μια Ορθόδοξη προοπτική», εκδ. Ι.Μητροπόλεως Θηβών και Λεβαδείας)

Πρωτοπρ. Γεώργιος Δορμπαράκης , “Η Πόλις εάλω’’: γιατί άραγε;

“Ἡ Πόλις ἑάλω’’: γιατί ἄραγε;

Πρωτ. Γεωργίου Δορμπαράκη

Ἡ 29η Μαΐου εἶναι ἡ ἐπέτειος τῆς τραγικῆς ἡμέρας γιά τόν Οἰκουμενικό ῾Ελληνισμό, τῆς ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τούς Τούρκους τό 1453. Ἡ χιλιόχρονη αὐτοκρατορία ἔπεσε τότε καί παραδόθηκε βορά στά βάρβαρα στίφη τῶν ᾽Οθωμανῶν, πού γέμισαν μέ τά πτώματα τῶν Χριστιανῶν τά περισσότερα σημεῖα τῆς μεγάλης Πόλεως. ῾Καί ἡ γῆ σέ μερικά μέρη δέν φαινόταν ἀπό τούς πολλούς νεκρούς᾽, μᾶς λέει ὁ γνωστός ἱστορικός τῆς ἁλώσεως Γεώργιος Φραντζῆς στό ῾Χρονικόν᾽ του. Γιά νά συνεχίσει:

῾῏Ηταν φοβερό θέαμα καί ἄκουγες θρήνους πολλούς, ποικίλους καί ἔβλεπες ἀμέτρητους ἐξανδραποδισμούς εὐγενῶν, ἀρχοντισσῶν καί παρθένων καί μοναχῶν, πού τίς ἔσερναν ἀλύπητα οἱ Τοῦρκοι ἀπό τά ροῦχα καί τά μαλλιά καί τίς κοτσίδες ἔξω ἀπό τίς ἐκκλησίες, ἐνῶ ἔκλαιαν καί ὀδύρονταν... ῎Εβλεπες τό θεῖο αἷμα καί σῶμα τοῦ Χριστοῦ νά χύνεται στή γῆ καί νά πετιέται...᾽.

Τό ἴδιο καί περισσότερο τραγικός στήν περιγραφή του γιά τήν ἅλωση εἶναι καί ὁ πρῶτος μετά ἀπό αὐτήν Πατριάρχης Κων/λεως Γεννάδιος Σχολάριος. Σέ θρηνητική του ἀναφορά γιά τήν ἡμέρα ἐκείνη γράφει: ῾Θυμηθεῖτε πόσο μεγάλο καί πόσο ἐκλεκτό ὑπῆρξε τό γένος μας. Γιατί ἦταν σοφό, ἔνδοξο, γενναῖο, φρόνιμο, ἡρωϊκό. Ὑπέταξε ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη σ᾽ἕνα βασίλειο καί μέ τόν ἐνάρετο μάλιστα ζῆλο του ἀπορρόφησε ὁλόκληρη γενικά τήν ἀρετή, ὅπως ἀκριβῶς τό σφουγγάρι τά νερά. ᾽Αλλά τώρα, ἀλλοίμονο γιά τά κακά! Χάθηκε τό πᾶν, ἀφοῦ ἔπεσε στά χέρια τῶν ἐχθρῶν ἡ Κωνσταντινούπολη, πού ἡ ἀνάμνησή της καί μόνο μπορεῖ νά μᾶς κάνει νά ξεσπάσουμε σέ κραυγές πόνου καί γοερά κλάματα καί νά ψυχορραγήσουμε. Πράγματι, ὅταν κυριεύτηκε ἡ Πόλη, βεβηλώθηκαν τά θυσιαστήρια, καταπατήθηκαν τά ἱερά σκεύη καί ἀντικείμενα, χύθηκε πολύ αἷμα, ἀτιμάσθηκαν μοναχές, βιάσθηκαν παρθένες, ἀποκεφαλίστηκαν βρέφη, φονεύτηκαν μέ τά μαχαίρια τῶν ἀσεβῶν ἄρχοντες, ἱερεῖς, ἄντρες, γυναῖκες, ἄνθρωποι κάθε ἡλικίας.

᾽Αλλοίμονο σ᾽ ἐμένα τόν ταλαίπωρο καί ἄθλιο! Ποιός εἶναι ἱκανός νά ἐξιστορήσει κατά τρόπο δραματικό τό μεγάλο αὐτό πάθημα καί νά ἀναγγείλει στούς μεταγενέστερους τή συμφορά; ᾽Αλλοίμονο! Ποῦ εἶναι ἡ βασιλική πομπή καί παράταξη; Ποῦ εἶναι ἡ στρατιωτική παράταξη τῶν ἀνακτόρων; Ποῦ εἶναι τό τόσο μεγάλο πλῆθος τῶν ἀρχόντων; Ποῦ εἶναι τά διδακτήρια τῆς σοφίας; ᾽Αλλοίμονο σ᾽ ἐμένα τόν δυστυχισμένο! Ποῦ εἶναι ἡ πατριαρχική διοίκηση; Ποῦ εἶναι ἡ ὀμορφιά τῆς ᾽Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ; Ποῦ εἶναι ὁ τόσο πολυπληθής καί τόσο ἐκλεκτός χορός τῆς ἀρχιερατικῆς καί μοναχικῆς τάξεως; Ὁ Μωάμεθ ἐξαφάνισε τά πάντα. Καί τά κακά δέν ὑπάρχουν μόνο στή Βασιλεύουσα, ἀλλά καί στίς μικρότερες πόλεις. Καί σ᾽ αὐτές μάλιστα περισσότερα καί πάρα πολύ φοβερά᾽.

Πέρα ὅμως ἀπό τίς τραγικές περιγραφές τῆς ἀποφράδος ἐκείνης ἡμέρας, ἐκεῖνο πού ἰδιαιτέρως προξενεῖ ἐντύπωση σέ ὅλα τά κείμενα τῆς ἐποχῆς, εἶναι ἡ ἑρμηνεία τήν ὁποία δίνουν ὅλοι οἱ συγγραφεῖς τους γιά τό γεγονός τῆς πτώσεως. Οὔτε λίγο οὔτε πολύ ὡς αἴτιο στό νά χαθεῖ ἡ Βασιλεύουσα θεωροῦνται κυρίως οἱ ἁμαρτίες τῶν Χριστιανῶν. Λέει πάλι ὁ ἅγιος Γεννάδιος στόν ἴδιο θρῆνο πού ἀναφέραμε: ῾Καί ταῦτα πάντα διά τά ἁμαρτίας ἡμῶν!᾽῾Καί ὅλα τοῦτα ἔγιναν ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ὅταν δέ στρέψω τήν προσοχή μου σ᾽ αὐτά, γίνομαι ἔξαλλος, ἡ ψυχή μου ταράζεται καί τό πνεῦμα μου παθαίνει ἴλιγγο᾽. Καί ὁ προαναφερθείς Γεώργιος Φραντζῆς περιγράφοντας τίς τελευταῖες στιγμές τῆς Πόλης πρίν τήν τελική πτώση, σημειώνει: ῾Διέταξε λοιπόν ὁ βασιλεύς, μαζί μέ τίς ἅγιες καί σεπτές εἰκόνες καί τά ἅγια λείψανα, ἱερεῖς, ἀρχιερεῖς καί μοναχοί, γυναῖκες καί παιδιά, νά περιφέρονται μέ δάκρυα στά τείχη τῆς πόλεως καί νά ψάλλουν τό ῾Κύριε ἐλέησον᾽ καί νά ἱκετεύουν τόν Θεό νά μή μᾶς παραδώσει γιά τίς ἁμαρτίες μας στά χέρια ἐχθρῶν ἀνόμων καί ἀποστατῶν καί πονηροτάτων σέ ὅλη τήν οἰκουμένη, ἀλλά νά μᾶς λυπηθεῖ σάν κληρονόμους τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ᾽. Ἡ Πόλη λοιπόν ἔπεσε, κατά παραχώρηση Θεοῦ, λόγω τῶν ἁμαρτιῶν τῶν Χριστιανῶν. Αὐτή ἦταν ἡ ἐκτίμηση καί ἀξιολόγηση πού ἔκαναν οἱ ἴδιοι οἱ Βυζαντινοί καί οἱ κοντινοί στά γεγονότα ἱστορικοί. Κι εἶναι τοῦτο ἕνα ἀξιοθαύμαστο γιά μᾶς τούς νεώτερους γεγονός, γιατί δείχνει μέ πολλή καθαρότητα ὅτι ἡ πίστη γιά τούς Βυζαντινούς δέν ἦταν κάτι τό θεωρητικό οὔτε κάτι τό ξεπερασμένο. ᾽Αποτελοῦσε τόν ἄξονα τῆς ζωῆς τους, ἀφοῦ πάνω σ᾽ αὐτό ἔκριναν τήν ὁποιαδήποτε σκέψη καί ἐνέργειά τους. Μέ ἄλλα λόγια μιά χιλιόχρονη αὐτοκρατορία ἔκανε μιά μεγαλειώδη πορεία πάνω στή γῆ - καί μέ τίς μελανές βεβαίως σελίδες της – καθώς τρεφόταν καθημερινά ἀπό τόν Οὐρανό. Κι ὅταν ἄρχισε ἡ παρέκκλιση ἀπό τό νόμο τοῦ Θεοῦ, ἦλθε τό ἀποτέλεσμα: ἡ ὑποταγή στόν ἐχθρό. Μέ σκοπό βεβαίως τή δημιουργία συνθηκῶν μετανοίας καί ἐπανόδου στόν ὀρθό δρόμο. Δέν πρέπει νά σπεύσουμε νά εἰρωνευθοῦμε τή σκέψη καί τήν αἴσθηση τῶν προγόνων μας αὐτῶν ἐμεῖς οἱ νεώτεροι, πού ἔχουμε συνηθίσει νά βλέπουμε τήν ἱστορία μόνο ὁριζόντια καί ἄσχετα ἀπό τήν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ. Καί τοῦτο γιατί ἡ δική μας θεώρηση εἶναι θεώρηση μυωπική, πού προϋποθέτει ἀπιστία ἤ τό καλύτερο ὀλιγοπιστία στόν Θεό. ῎Αν δηλ. πιστεύσουμε ὅτι ἡ ἱστορία γράφεται μόνον ἀπό τούς ἀνθρώπους κάτω ἀπό τυχαῖες συνθῆκες, χωρίς νά ὑπάρχει ἡ παρέμβαση τοῦ Θεοῦ, τότε ἁπλῶς ἐπιβεβαιώνουμε ὅτι ζοῦμε καί ἐμεῖς ῾ὡς ἄθεοι ἐν τῷ κόσμῳ᾽. Καί ὁπωσδήποτε δέν ἔχουμε τήν ὅραση τῶν πραγμάτων πού διδαχθήκαμε νά ἔχουμε ἀπό τόν ἴδιο τόν Χριστό. Μέσα στά πλαίσια λοιπόν τῆς χριστιανικῆς πίστεως ἡ ἐκτίμηση τῶν Βυζαντινῶν ὅτι ἡ Πόλη ἔπεσε ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν τους ἠχεῖ...πολύ χριστιανικά. Θά ἔλεγε μάλιστα κανείς ὅτι ἡ κρίση τους αὐτή ἀποτελεῖ κρίση προφητική, ἀφοῦ παρόμοια ἀξιολογοῦσαν τά πράγματα γιά τόν ᾽Ισραηλιτικό βεβαίως λαό, τόν ἐκλεκτό θεωρούμενο τοῦ Θεοῦ, καί οἱ σταλμένοι ἀπό τόν Θεό προφῆτες. Ὅλοι ἀσφαλῶς γνωρίζουμε ὅτι κάθε ἀπομάκρυνση τοῦ ᾽Ισραήλ ἀπό τό νόμο τοῦ Θεοῦ ὁδηγοῦσε στήν ὑποταγή του σέ ξένους ἐχθρικούς λαούς, μέ ἀναρίθμητες συμφορές καί καταστροφές. Κι ὁ σταλμένος ἀπό τόν Θεό προφήτης πού παρουσιαζόταν σέ κάθε τέτοια κρίσιμη γιά τόν ᾽Ισραήλ στιγμή, ἑρμήνευε τά πράγματα ἀκριβῶς ἔτσι: ὅτι ἡ καταστροφή ὀφείλετο στίς ἁμαρτίες τοῦ λαοῦ, γι᾽ αὐτό καί ἡ διέξοδος ἦταν ἡ μετάνοια καί ἡ ἐπιστροφή στόν Θεό.

Ἡ τραγική ἐπέτειος τῆς 29ης Μαΐου δέν πρέπει νά εἶναι μόνον ἀφορμή γιά ὄξυνση τῆς ἱστορικῆς μας μνήμης, ἀλλά καί γιά παραδειγματισμό καί διδαχή. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἄν καί ἐμεῖς παρουσιάζουμε στή ζωή μας φαινόμενα ἀπομάκρυνσης ἀπό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ - καί δυστυχῶς σέ ἕνα μεγάλο ποσοστό δέν τά παρουσιάζουμε σέ πολλά ἐπίπεδα; - τό ἀποτέλεσμα θά εἶναι τό ἴδιο μέ τίς προγενέστερες ἐποχές: ὁ Θεός θά παραχωρήσει, ὡς συνέπεια τῆς ἀνορθόδοξης ζωῆς μας, νά ὑποστοῦμε καταστροφές. ῎Ισως θά πρέπει νά δοῦμε καί τήν κρίση πού περνᾶμε σήμερα ὡς κοινωνία, ὡς κράτος, ὡς ἄτομα κάτω ἀπό τήν παραπάνω ὀπτική. Ὁπότε καί ἡ διέξοδος ἀποτελεῖ μονόδρομο: ἡ γνήσια μετάνοια καί ἐπιστροφή μας στόν Θεό.

«Σύνδεσμος Επιστημόνων Πειραιώς»

“Ἡ Πόλις ἑάλω’’: γιατί ἄραγε;

Πρωτ. Γεωργίου Δορμπαράκη

Ἡ 29η Μαΐου εἶναι ἡ ἐπέτειος τῆς τραγικῆς ἡμέρας γιά τόν Οἰκουμενικό ῾Ελληνισμό, τῆς ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τούς Τούρκους τό 1453. Ἡ χιλιόχρονη αὐτοκρατορία ἔπεσε τότε καί παραδόθηκε βορά στά βάρβαρα στίφη τῶν ᾽Οθωμανῶν, πού γέμισαν μέ τά πτώματα τῶν Χριστιανῶν τά περισσότερα σημεῖα τῆς μεγάλης Πόλεως. ῾Καί ἡ γῆ σέ μερικά μέρη δέν φαινόταν ἀπό τούς πολλούς νεκρούς᾽, μᾶς λέει ὁ γνωστός ἱστορικός τῆς ἁλώσεως Γεώργιος Φραντζῆς στό ῾Χρονικόν᾽ του. Γιά νά συνεχίσει:

῾῏Ηταν φοβερό θέαμα καί ἄκουγες θρήνους πολλούς, ποικίλους καί ἔβλεπες ἀμέτρητους ἐξανδραποδισμούς εὐγενῶν, ἀρχοντισσῶν καί παρθένων καί μοναχῶν, πού τίς ἔσερναν ἀλύπητα οἱ Τοῦρκοι ἀπό τά ροῦχα καί τά μαλλιά καί τίς κοτσίδες ἔξω ἀπό τίς ἐκκλησίες, ἐνῶ ἔκλαιαν καί ὀδύρονταν... ῎Εβλεπες τό θεῖο αἷμα καί σῶμα τοῦ Χριστοῦ νά χύνεται στή γῆ καί νά πετιέται...᾽.

Τό ἴδιο καί περισσότερο τραγικός στήν περιγραφή του γιά τήν ἅλωση εἶναι καί ὁ πρῶτος μετά ἀπό αὐτήν Πατριάρχης Κων/λεως Γεννάδιος Σχολάριος. Σέ θρηνητική του ἀναφορά γιά τήν ἡμέρα ἐκείνη γράφει: ῾Θυμηθεῖτε πόσο μεγάλο καί πόσο ἐκλεκτό ὑπῆρξε τό γένος μας. Γιατί ἦταν σοφό, ἔνδοξο, γενναῖο, φρόνιμο, ἡρωϊκό. Ὑπέταξε ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη σ᾽ἕνα βασίλειο καί μέ τόν ἐνάρετο μάλιστα ζῆλο του ἀπορρόφησε ὁλόκληρη γενικά τήν ἀρετή, ὅπως ἀκριβῶς τό σφουγγάρι τά νερά. ᾽Αλλά τώρα, ἀλλοίμονο γιά τά κακά! Χάθηκε τό πᾶν, ἀφοῦ ἔπεσε στά χέρια τῶν ἐχθρῶν ἡ Κωνσταντινούπολη, πού ἡ ἀνάμνησή της καί μόνο μπορεῖ νά μᾶς κάνει νά ξεσπάσουμε σέ κραυγές πόνου καί γοερά κλάματα καί νά ψυχορραγήσουμε. Πράγματι, ὅταν κυριεύτηκε ἡ Πόλη, βεβηλώθηκαν τά θυσιαστήρια, καταπατήθηκαν τά ἱερά σκεύη καί ἀντικείμενα, χύθηκε πολύ αἷμα, ἀτιμάσθηκαν μοναχές, βιάσθηκαν παρθένες, ἀποκεφαλίστηκαν βρέφη, φονεύτηκαν μέ τά μαχαίρια τῶν ἀσεβῶν ἄρχοντες, ἱερεῖς, ἄντρες, γυναῖκες, ἄνθρωποι κάθε ἡλικίας.

᾽Αλλοίμονο σ᾽ ἐμένα τόν ταλαίπωρο καί ἄθλιο! Ποιός εἶναι ἱκανός νά ἐξιστορήσει κατά τρόπο δραματικό τό μεγάλο αὐτό πάθημα καί νά ἀναγγείλει στούς μεταγενέστερους τή συμφορά; ᾽Αλλοίμονο! Ποῦ εἶναι ἡ βασιλική πομπή καί παράταξη; Ποῦ εἶναι ἡ στρατιωτική παράταξη τῶν ἀνακτόρων; Ποῦ εἶναι τό τόσο μεγάλο πλῆθος τῶν ἀρχόντων; Ποῦ εἶναι τά διδακτήρια τῆς σοφίας; ᾽Αλλοίμονο σ᾽ ἐμένα τόν δυστυχισμένο! Ποῦ εἶναι ἡ πατριαρχική διοίκηση; Ποῦ εἶναι ἡ ὀμορφιά τῆς ᾽Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ; Ποῦ εἶναι ὁ τόσο πολυπληθής καί τόσο ἐκλεκτός χορός τῆς ἀρχιερατικῆς καί μοναχικῆς τάξεως; Ὁ Μωάμεθ ἐξαφάνισε τά πάντα. Καί τά κακά δέν ὑπάρχουν μόνο στή Βασιλεύουσα, ἀλλά καί στίς μικρότερες πόλεις. Καί σ᾽ αὐτές μάλιστα περισσότερα καί πάρα πολύ φοβερά᾽.

Πέρα ὅμως ἀπό τίς τραγικές περιγραφές τῆς ἀποφράδος ἐκείνης ἡμέρας, ἐκεῖνο πού ἰδιαιτέρως προξενεῖ ἐντύπωση σέ ὅλα τά κείμενα τῆς ἐποχῆς, εἶναι ἡ ἑρμηνεία τήν ὁποία δίνουν ὅλοι οἱ συγγραφεῖς τους γιά τό γεγονός τῆς πτώσεως. Οὔτε λίγο οὔτε πολύ ὡς αἴτιο στό νά χαθεῖ ἡ Βασιλεύουσα θεωροῦνται κυρίως οἱ ἁμαρτίες τῶν Χριστιανῶν. Λέει πάλι ὁ ἅγιος Γεννάδιος στόν ἴδιο θρῆνο πού ἀναφέραμε: ῾Καί ταῦτα πάντα διά τά ἁμαρτίας ἡμῶν!᾽῾Καί ὅλα τοῦτα ἔγιναν ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ὅταν δέ στρέψω τήν προσοχή μου σ᾽ αὐτά, γίνομαι ἔξαλλος, ἡ ψυχή μου ταράζεται καί τό πνεῦμα μου παθαίνει ἴλιγγο᾽. Καί ὁ προαναφερθείς Γεώργιος Φραντζῆς περιγράφοντας τίς τελευταῖες στιγμές τῆς Πόλης πρίν τήν τελική πτώση, σημειώνει: ῾Διέταξε λοιπόν ὁ βασιλεύς, μαζί μέ τίς ἅγιες καί σεπτές εἰκόνες καί τά ἅγια λείψανα, ἱερεῖς, ἀρχιερεῖς καί μοναχοί, γυναῖκες καί παιδιά, νά περιφέρονται μέ δάκρυα στά τείχη τῆς πόλεως καί νά ψάλλουν τό ῾Κύριε ἐλέησον᾽ καί νά ἱκετεύουν τόν Θεό νά μή μᾶς παραδώσει γιά τίς ἁμαρτίες μας στά χέρια ἐχθρῶν ἀνόμων καί ἀποστατῶν καί πονηροτάτων σέ ὅλη τήν οἰκουμένη, ἀλλά νά μᾶς λυπηθεῖ σάν κληρονόμους τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ᾽. Ἡ Πόλη λοιπόν ἔπεσε, κατά παραχώρηση Θεοῦ, λόγω τῶν ἁμαρτιῶν τῶν Χριστιανῶν. Αὐτή ἦταν ἡ ἐκτίμηση καί ἀξιολόγηση πού ἔκαναν οἱ ἴδιοι οἱ Βυζαντινοί καί οἱ κοντινοί στά γεγονότα ἱστορικοί. Κι εἶναι τοῦτο ἕνα ἀξιοθαύμαστο γιά μᾶς τούς νεώτερους γεγονός, γιατί δείχνει μέ πολλή καθαρότητα ὅτι ἡ πίστη γιά τούς Βυζαντινούς δέν ἦταν κάτι τό θεωρητικό οὔτε κάτι τό ξεπερασμένο. ᾽Αποτελοῦσε τόν ἄξονα τῆς ζωῆς τους, ἀφοῦ πάνω σ᾽ αὐτό ἔκριναν τήν ὁποιαδήποτε σκέψη καί ἐνέργειά τους. Μέ ἄλλα λόγια μιά χιλιόχρονη αὐτοκρατορία ἔκανε μιά μεγαλειώδη πορεία πάνω στή γῆ - καί μέ τίς μελανές βεβαίως σελίδες της – καθώς τρεφόταν καθημερινά ἀπό τόν Οὐρανό. Κι ὅταν ἄρχισε ἡ παρέκκλιση ἀπό τό νόμο τοῦ Θεοῦ, ἦλθε τό ἀποτέλεσμα: ἡ ὑποταγή στόν ἐχθρό. Μέ σκοπό βεβαίως τή δημιουργία συνθηκῶν μετανοίας καί ἐπανόδου στόν ὀρθό δρόμο. Δέν πρέπει νά σπεύσουμε νά εἰρωνευθοῦμε τή σκέψη καί τήν αἴσθηση τῶν προγόνων μας αὐτῶν ἐμεῖς οἱ νεώτεροι, πού ἔχουμε συνηθίσει νά βλέπουμε τήν ἱστορία μόνο ὁριζόντια καί ἄσχετα ἀπό τήν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ. Καί τοῦτο γιατί ἡ δική μας θεώρηση εἶναι θεώρηση μυωπική, πού προϋποθέτει ἀπιστία ἤ τό καλύτερο ὀλιγοπιστία στόν Θεό. ῎Αν δηλ. πιστεύσουμε ὅτι ἡ ἱστορία γράφεται μόνον ἀπό τούς ἀνθρώπους κάτω ἀπό τυχαῖες συνθῆκες, χωρίς νά ὑπάρχει ἡ παρέμβαση τοῦ Θεοῦ, τότε ἁπλῶς ἐπιβεβαιώνουμε ὅτι ζοῦμε καί ἐμεῖς ῾ὡς ἄθεοι ἐν τῷ κόσμῳ᾽. Καί ὁπωσδήποτε δέν ἔχουμε τήν ὅραση τῶν πραγμάτων πού διδαχθήκαμε νά ἔχουμε ἀπό τόν ἴδιο τόν Χριστό. Μέσα στά πλαίσια λοιπόν τῆς χριστιανικῆς πίστεως ἡ ἐκτίμηση τῶν Βυζαντινῶν ὅτι ἡ Πόλη ἔπεσε ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν τους ἠχεῖ...πολύ χριστιανικά. Θά ἔλεγε μάλιστα κανείς ὅτι ἡ κρίση τους αὐτή ἀποτελεῖ κρίση προφητική, ἀφοῦ παρόμοια ἀξιολογοῦσαν τά πράγματα γιά τόν ᾽Ισραηλιτικό βεβαίως λαό, τόν ἐκλεκτό θεωρούμενο τοῦ Θεοῦ, καί οἱ σταλμένοι ἀπό τόν Θεό προφῆτες. Ὅλοι ἀσφαλῶς γνωρίζουμε ὅτι κάθε ἀπομάκρυνση τοῦ ᾽Ισραήλ ἀπό τό νόμο τοῦ Θεοῦ ὁδηγοῦσε στήν ὑποταγή του σέ ξένους ἐχθρικούς λαούς, μέ ἀναρίθμητες συμφορές καί καταστροφές. Κι ὁ σταλμένος ἀπό τόν Θεό προφήτης πού παρουσιαζόταν σέ κάθε τέτοια κρίσιμη γιά τόν ᾽Ισραήλ στιγμή, ἑρμήνευε τά πράγματα ἀκριβῶς ἔτσι: ὅτι ἡ καταστροφή ὀφείλετο στίς ἁμαρτίες τοῦ λαοῦ, γι᾽ αὐτό καί ἡ διέξοδος ἦταν ἡ μετάνοια καί ἡ ἐπιστροφή στόν Θεό.

Ἡ τραγική ἐπέτειος τῆς 29ης Μαΐου δέν πρέπει νά εἶναι μόνον ἀφορμή γιά ὄξυνση τῆς ἱστορικῆς μας μνήμης, ἀλλά καί γιά παραδειγματισμό καί διδαχή. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἄν καί ἐμεῖς παρουσιάζουμε στή ζωή μας φαινόμενα ἀπομάκρυνσης ἀπό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ - καί δυστυχῶς σέ ἕνα μεγάλο ποσοστό δέν τά παρουσιάζουμε σέ πολλά ἐπίπεδα; - τό ἀποτέλεσμα θά εἶναι τό ἴδιο μέ τίς προγενέστερες ἐποχές: ὁ Θεός θά παραχωρήσει, ὡς συνέπεια τῆς ἀνορθόδοξης ζωῆς μας, νά ὑποστοῦμε καταστροφές. ῎Ισως θά πρέπει νά δοῦμε καί τήν κρίση πού περνᾶμε σήμερα ὡς κοινωνία, ὡς κράτος, ὡς ἄτομα κάτω ἀπό τήν παραπάνω ὀπτική. Ὁπότε καί ἡ διέξοδος ἀποτελεῖ μονόδρομο: ἡ γνήσια μετάνοια καί ἐπιστροφή μας στόν Θεό.

«Σύνδεσμος Επιστημόνων Πειραιώς»

Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης, Η ελληνική νεολαία

Η ελληνική νεολαία

Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

Η ελληνική νεολαία σήμερα μπορεί να έχει διάφορα τρωτά. Να φοβάται τον πολύ μόχθο, να αδιαφορεί για ουσιαστικά θέματα, να απορρίπτει δίχως έρευνα σοβαρά νοήματα, να παρασύρεται εύκολα από επιπόλαιες ιδέες. Από την άλλη όμως διατηρεί μεγάλη δίψα για την αλήθεια, μια αναζήτηση για τη γνησιότητα, έχει καλές ευαισθησίες, έναν ωραίο αυθορμητισμό, ευφυία, αυταπάρνηση και ανθρωπιά.

Έχει μια επιφύλαξη για την εκκλησία, που τη συνδυάζει με λάθη εκπροσώπων της. Τον πατριωτισμό σαν να τον φοβάται ύστερα από τα αντιρατσιστικά κηρύγματα κάποιων μοντέρνων απάτριδων. Ειρωνεύεται τους πολιτικούς που έδωσαν αρκετά επιχειρήματα αναξιότητας και φαυλότητας, αλλά δυστυχώς και την πολιτική. Δεν την εμπνέει το ιερό παρελθόν και τη φοβίζει αρκετά το μέλλον. Σε πολλά είναι δικαιολογημένη η στάση των παιδιών μας, αφού γνώρισαν την υποκρισία των μεγάλων που δεν τηρούσαν αυτά που φώναζαν.

Δεν με δυσκολεύουν τα όποια ερωτήματα των νέων, αλλά η από αδιαφορία σιωπή τους. Θα μπορούσα να βοηθήσω, να συνδράμω στην έρευνα, στον έλεγχο, στην αποκάλυψη, στη διαφώτιση. Ο προβληματισμός δεν είναι κακός, η αγωνία είναι καλή όταν κινείται από ενδιαφέρον για μάθηση και λύση αποριών. Είναι συμπαθή τα νεανικά πρόσωπα με τα σπινθηροβόλα μάτια και τις καλοδιάθετες ενστάσεις από διάφορες δουλικές, φοβισμένες, άβουλες και κακομοίρικες στάσεις. Ο καλοπροαίρετος μελετητής και γνήσιος αναζητητής της αλήθειας σίγουρα θα βρει φως, διέξοδο, πληροφορία, αναψυχή και ανάταση.

Μερικοί δεν θέλουν πολλά-πολλά, δεν έχουν υψηλά ενδιαφέροντα, μένουν στο χουζούρι, στο βόλεμα, στο νεσκαφέ, στο “πέρα βρέχει”, δεν θέλουν να βγάλουν κανένα φίδι από την τρύπα. Αυτό βέβαια δεν ισχύει μόνο για ορισμένους νέους μας. Δεν είναι λίγοι που μαθαίνουν σε όλη τους τη ζωή έτσι, κατηγορώντας μόνο τους άλλους και τη σκάρτη κοινωνία. Ψάχνουν συνεχώς να βρουν προσχήματα και άλλοθι για να δικαιολογούν την απρεπή κατάστασή τους.

Η δυναμική εξανάσταση από τη φτήνια και τη μιζέρια μιας ανούσιας καθημερινότητας, μιας ανέραστης χαμοζωής, μιας πολύχρονης, κουραστικής και φθοροποιού ρουτίνας, θέλει αποφασιστικότητα, αμεσότητα και τολμηρότητα.

Επανάσταση δεν είναι να ρίχνεις μολότοφ, να σπας βιτρίνες και να καις αυτοκίνητα, αλλά προσωπική ρήξη με τον κακό και εμπαθή εαυτό σου, συντριβή του προσωπείου σου, απέκδυση της μάσκας, αναλογισμού ευθύνης και υποχρεώσεων.

Εύκολο είναι να είσαι άπιστος, άθεος, ανεξέλεγκτος. Δύσκολο αρκετά είναι να είσαι υπεύθυνος Χριστιανός, αληθινός πιστός, γνήσιος άνθρωπος του Θεού. Ο σπουδαίος δανός φιλόσοφος Κίρκεγκαρντ λέγει χαρακτηριστικά: “Όπως το βέλος του καλού σκοπευτή, όταν φεύγει από τη φαρέτρα, δεν μπορεί να ησυχάσει πριν φθάσει στον σκοπό του, έτσι και ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον Θεό με μόνη κατεύθυνση προς τον Θεό και δεν μπορεί να ησυχάσει αν δεν βρεθεί κοντά του”.

Ένας χριστιανός νέος έχει εμπνευσμένο όραμα, θείο σκοπό, υψηλό στόχο, νοηματισμένη ζωή. Δεν πτοείται και δεν απογοητεύεται εύκολα. Δεν παρασύρεται από την παράλογη ηδονή και τη σκοτεινή διαφθορά. Αντιστέκεται στα αντίθετα και δαιμονοκίνητα πάθη. Επιθυμεί και αγωνίζεται για τις αρετές. Εμπνέεται από την τιμιότητα, την ειλικρίνεια, την αξιοπρέπεια, τη σεμνότητα, τη σοβαρότητα και τη μετριότητα. Έχει λιγότερα υλικά κέρδη, αλλά έχει ειρηνική συνείδηση, καρδιακή χαρά και ψυχική αγαλλίαση. Δεν πάσχει από ενοχές, εφιάλτες, μίση, ζήλιες, κακίες, έχθρες, διαβολές και πονηρίες.

Τα έτη της νεότητας, αν κυριευτούν από ψυχικά κενά, θα ταλαιπωρήσουν την κατοπινή ζωή. Έντονες ψυχολογικές διαταραχές δημιουργούν νέες φοβίες μειονεξίες, πλήξη, μοναξιά, ακόμη και μελαγχολία. Μια ζωή δίχως ήθος, ηθική, φραγμό και κανέναν περιορισμό θεωρείται ελεύθερη, αλλά τελικά σκλαβώνει, και η άφθονη ηδονή χαρίζει περισσή οδύνη.

Το πιο λυπηρό είναι μερικοί να επιβουλεύονται ή να εκμεταλλεύονται τα όνειρα των παιδιών μας. Στα περισσότερα παιδιά υπάρχει μέσα τους η επαναστατικότητα, η τάση για αλλαγές, σημαντικές καθώς λέγουν. Η αναθεώρηση και η μετατροπή πιστεύουν για κάτι καλύτερο. Αυτό δεν είναι καθόλου κακό.

Οι μεγάλοι όμως θέλουν τα παιδιά τους πιστή και ακριβή συνέχειά τους, προέκταση του εγώ τους, πειθήνια και υπάκουα όργανά τους. Γι’ αυτό υπάρχει μια οργανωμένη προσπάθεια προς αποχαύνωση της νεολαίας. Την καθιστούν ευάλωτη με τις νέες ιδέες, τα ναρκωτικά, τα ποτά, τον τρόπο διασκεδάσεως, τα τραγικά επεισόδια στα γήπεδα και στις συναυλίες.

Οι νέοι καλούνται να αποκτήσουν αντιστασιακό πνεύμα και σταθερό φρόνημα προς καθετί ανίερο, άσχημο, βρομερό, ψεύτικο, πρόστυχο και σάπιο. Τα νιάτα είναι πλασμένα για τον ηρωισμό, έλεγε ο Κλοντέλ. Αξίζει στην ελληνική νεολαία μια καλύτερη τύχη, μια γενναιότερη στάση, μια μεγαλύτερη αγωνιστικότητα. Μην παρασυρθεί από επιτήδειους, που θα την ξεγελάσουν και θα την απογοητεύσουν. Οι συζητήσεις μου συχνά στο Άγιον Όρος με νέους μου δίνουν μια χαρά και μια ελπίδα, που με κάνει να συγκινούμαι, αλήθεια, βαθύτατα.

«Μακεδονία»29/05/2011/

Σε ειρηνική επανάσταση καλεί ο Μίκης Θεοδωράκης. Χρειαζόμεθα πιστούς κυβερνήτες. Η μόνη ενδεδειγμένη επανάσταση

Σέ ειρηνική επανάσταση καλεί ό Μίκης Θεοδωράκης

Μεγάλη απήχηση είχε στο πανελλήνιο ή συγκλονιστική συνέντευξη, πού έδωσε στην τηλεοπτική εκπομπή «Καλημέρα Ελλάδα» του δημοσιογράφου Γεωργίου Παπαδάκη ό γνωστός μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης. Χειμαρρώδης ό λόγος του, αφυπνιστικός, πεπαρρησιασμένος, λειτούργησε ως αντικαταθλιπτικό φάρμακο στις ψυχές των Ελλήνων, ως μία ελπιδοφόρα ακτίνα φωτός μέσα στο ζοφερό σκοτάδι της εθνικής καταθλίψεως, στο όποιο έχει βυθίσει ή οικονομική κρίση την Πατρίδα μας.

Και τί δεν είπε ό δημοφιλής συνθέτης. Δήλωσε, ότι ή «τρόικα» ευρίσκεται παρανόμως στην Ελλάδα, εκφράζοντας την απορία του, πώς δεν έχει επέμβει ακόμη ή Ελληνική Δικαιοσύνη! Υποστήριξε, ότι ή δανειακή σύμβαση πού έχει συνάψει ή Ελλάδα με τούς δανειστές της, είναι παράνομη, αντισυνταγματική και άκυρη, διότι δεν εγκρίθηκε, όπως προβλέπεται από το Σύνταγμα, από τα 3/5 της Βουλής ούτε επικυρώθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας! Επισήμανε, ότι «ζούμε σε μία κατάσταση πραξικοπηματική, στην οποία συμμετέχει όλο το σύστημα»! Κατήγγειλε την ταπεινωτι­κή για την Ελλάδα εξωτερική μας πολιτική και τόνισε, ότι ή δανειακή σύμβαση, πού υπέγραψε ό υπουργός Οικονομικών, είναι, όπως υποστηρίζουν κορυφαίοι επιστήμονες σαν τον Συνταγματολόγο Γεώργιο Κασιμάτη, μοναδική στον κόσμο, ή οποία εκχωρεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδος στους δανειστές της και υποθηκεύει όλο τον πλούτο της χώρας μας σ’ αυτούς, καταδικάζοντας τούς σημερινούς Έλληνες, αλλά και τις επερχόμενες γενεές να είναι «μουλάρια με παρωπίδες», πού θα γυρίζουν ασταμάτητα γύρω από το μαγκανοπήγαδο των χρεών και των υπέρογκων τόκων των δανειστών μας!

«Πρέπει να γίνει ένα παλλαϊκό, πανεθνικό μέτωπο», τόνισε ό κ. Θεοδωράκης, και πρόσθεσε: «Θα γίνει ειρηνική επανάσταση, πρέπει να γίνει, ή οποία να βγάλει μια κυβέρνηση επαναστατική, να μας βγάλει απ' αυτό το αδιέξοδο, να θεωρούμε ως μη γενόμενα όλες αυτές τις συμβάσεις, τα δάνεια, τα δάνεια απελθόντα, οι τόκοι, πρέπει να κηρυχθούν ειδεχθή, όπως έκανε και ό Ισημερινός, να μη τα πληρώσουμε. Και επίσης, αυτή ή κυβέρνηση πρέπει επι­τέλους, καταργώντας όλους τούς νόμους, πού έχουν κάνει οι ίδιοι για να μη τιμωρεί ό ένας τον άλλον, να τιμωρηθούν όλοι όσοι έχουν ληστέψει το δημόσιο και όλοι όσοι αυτή τη στιγμή παραβαίνουν τούς θεσμούς τού κράτους».

Χρειαζόμεθα πιστούς κυβερνήτες

Ως Έλληνες, πού αγαπούμε τη Πατρίδα μας, χαιρόμεθα για την πατριωτική στάση τού Μίκη Θεοδωράκη. Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί όμως έχομε σοβαρές επιφυλάξεις ως προς τα αποτελέσματα της «ειρηνικής επαναστάσεως», πού προτείνει για τη σωτηρία της Ελλάδος. Και εξηγούμεθα: Ποίοι θα ηγηθούν αυτής της επαναστάσεως; Ποία πρόσωπα θα αποτελέσουν την επαναστατική αυτή κυβέρνηση; Δεν αμφιβάλλομε βεβαίως, ότι θα εμφορούνται και αυτά από τα ίδια πατριωτικά και δημοκρατικά αισθήματα. Αρκεί όμως από μόνος του ό πατριωτισμός να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση; Όπως επισημαίνεται από πολλούς, ή κρίση στην Πατρίδα μας είναι κυρίως πνευματική. Χρεοκοπήσαμε πνευματικώς, και ως φυσική συνέπεια της πνευματικής και ηθικής χρεοκοπίας μας ήλθε και ή οικονομική χρεοκοπία. Ή ζωή ημών των νεοελλήνων των τελευταίων δεκαετιών είναι πιστό αντίγραφο της ζωής του ασώτου υιού της παραβολής του Χριστού.

Αποστατήσαμε από τον Θεό Πατέρα μας, «ήμάρτομεν, ήδικήσαμεν, ήσεβήααμεν, ήνομήσαμεν», όπως οι αρχαίοι Ισραηλίτες και ακόμη χειρότερα, «διεσκορπίσαμεν την ούσίαν ημών ζώντες άσώτως» και τώρα φωνάζουμε άγωνιωδώς το «λιμώ άπόλλυμαι»! Ποιος θα μας σώσει; Κάποια επαναστατική κυβέρνηση; Για να γίνει αυτό, πρέπει αυτοί, πού θα την απαρτίζουν, να είναι άνθρωποι δίκαιοι, ηθικοί, άμεμπτοι, αγνοί, ανιδιοτελείς, φιλοπάτριδες, προ πάντων όμως πιστοί και συνειδητοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί, πού θα σέβωνται και θα αγαπούν τον Θεό και θα τηρούν τον Νόμο του.Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι σήμερα στην Ελλάδα; Υπάρχουν, αλλά οι σκοτεινές δυνάμεις και τα ΜΜΕ, πού τις υπηρετούν, δεν τους προβάλλουν, δεν τους υποστηρίζουν, δεν τους προωθούν. Πώς επομένως θα κυβερνήσουν;

Ή μόνη ενδεδειγμένη επανάσταση

Εφ' όσον δεν διστάσαμε να μιμηθούμε τον άσωτο υιό της παρα­βολής, ας τον μιμηθούμε όλοκληρωτικώς. Μιμηθήκαμε -κακώς βεβαίως- το πρώτο μέρος της ζωής του, το καταστροφικό, αυτό της άσωτείας. Δεν έχομε πλέον παρά να μιμηθούμε και το δεύτερο, το σωτήριο, αυτό της μετανοίας. Ιδού ή μόνη ενδεδειγμένη επανάσταση, πού θα μας βγάλει από τα φοβερά αδιέξοδα. Είναι ή μετάνοια.

Αύτη ή επανάσταση αποδεδειγμένα έσωσε, σώζει και θα σώζει από την καταστροφή άτομα, έθνη και λαούς. Αυτή την επανάσταση ας κηρύξωμε όλοι οι Έλληνες. Ας έπαναστατήσωμε εναντίον των παθών μας. Ας πολεμήσωμε τις αμαρτίες μας. Ας άνατρέψωμε τον Διάβολο, πού τον αφήσαμε να εξουσιάζει τις ψυχές μας και ας έγκαταστήσωμε ως κυβερνήτη της ζωής μας τον Χριστό. Ας μετανοήσωμε, ας εξομολογηθούμε, ας αλλάξωμε ζωή. Και ό Θεός, βλέποντας τη μετάνοια μας, θα μας ανασύρει από την δυσχερή, ταπεινωτική και εξευτελιστική θέση, πού ευρισκόμεθα, και θα μάς υψώσει μέχρι τα άστρα του ουρανού. Ας ενθυμηθούμε τον λαό του Ισραήλ. Κάθε αποστασία του από τον Θεό ακολουθούσε ή ήττα, ή ταπείνωση, ή αιχμαλωσία. Κάθε δε φορά, πού μετανοούσε και επέστρεφε στο Θεό, δοξαζόταν και μεγαλουργούσε.

«Ο ΣΤΑΥΡΟΣ», Μάιος 2011

ΕΝΑ ΦΡΕΣΚΟ ΔΙΑΜΑΝΤΙ

Στην εκπομπή της ΝΕΤ για την Κων/πόλη εκτός απο τα ανόητα εκσυγχρονιστικά που ακούστηκαν, για τα οποία έχουμε αποκτήσει πλέον ανοσία. Ακούστηκε και το εξής για τον Πατριάρχη:

Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ, Ο ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΗ ΓΗ.

Και κανένας απο το Πατριαρχείο δέν διαμαρτυρήθηκε Τί συμβαίνει ; Έγινε κάτι τόσο σημαντικό και δέν το μάθαμε ; Επικύρωσε ο Κύριος τον κληρικαλισμό;

Πώς είναι δυνατόν να ανεχόμαστε με τόση ελαφρότητα την εξαφάνιση του Χριστιανισμού;

Γιατί πρέπει σήμερα νὰ θυμώμαστε τὴν Ἅλωση

Κωνσταντῖνος Χολέβας

Πολιτικὸς Ἐπιστήμων

     Πεντακόσια πενήντα χρόνια (τὸ ἄρθρο γράφτηκε τὸ 2003) πέρασαν ἀπὸ τὴν ἀποφράδα ἐκείνη ἡμέρα τῆς 29ης Μαΐου 1453. Τότε ποὺ ἀκούστηκε ἡ κραυγὴ "Ἑάλω ἡ Πόλις" καὶ ἡ Βασιλεύουσα, ἡ Πόλη τῶν Ἁγίων, τῶν Αὐτοκρατόρων καὶ τῶν θρύλων, πέρασε ὑπὸ τὴν κατοχὴ τοῦ Ὀθωμανοῦ δυνάστη. Ἔτσι ἄρχισε ἡ Τουρκοκρατία. Τὸ Γένος ἀπεβίωσε, ἀλλὰ ἡ Κωνσταντινούπολις καὶ ἡ Ἁγιὰ Σοφιὰ παραμένουν σὲ ξένα χέρια. Σήμερα τιμοῦμε τοὺς πεσόντες κατὰ τὴν πολιορκία καὶ κατὰ τὴν Ἅλωση, διαβάζουμε τοὺς θρήνους καὶ τοὺς θρύλους, συγκινούμεθα καὶ διδασκόμεθα. Διότι αὐτὴ εἶναι ἡ ἀξία τῆς ἱστορικῆς μνήμης. Νὰ ἀποτελεῖ μάθημα ἒς ἀεὶ γιὰ τὶς νεώτερες καὶ τὶς ἀπερχόμενες γενιές.

1) Πρέπει νὰ θυμόμαστε τὴν Ἅλωση γιὰ νὰ ἀποτίουμε ἕνα διαρκῆ καὶ μεγάλο φόρο τιμῆς στὸ Βυζαντινὸ κράτος, τὴν Ρωμανία ὅπως τὴν ἀναφέρουν τὰ κείμενα τῆς ἐποχῆς, τὸ ἐκχριστιανισθὲν Ρωμαϊκὸ κράτος τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, ὅπως τὸ χαρακτηρίζει ὁ νεώτερος βυζαντινολόγος Διονύσιος Ζακυνθηνός. Ἡ Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία μὲ πρωτεύουσα τὴν Κωνσταντινούπολη Νέα Ρώμη ἄντεξε ἐπὶ 11 αἰῶνες. Μετὰ τὴν Ἅλωση ἀπὸ τοὺς Σταυροφόρους τὸ 1204 ἡ ἐδαφική της ἔκταση καὶ τὸ σφρίγος τῆς περιορίσθηκαν σημαντικά.Παρέμεινε ὅμως καθ' ὅλην τὴν διάρκεια τοῦ βίου τῆς τὸ κράτος στὸ ὁποῖο...

 πραγματοποιήθηκε ἡ ἐπιτυχὴς καὶ δημιουργικὴ συνάντηση Χριστιανισμοῦ καὶ Ἑλληνισμοῦ. Ἡ Ἑλληνορθόδοξη παράδοση ὑπῆρξε τὸ ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς συναντήσεως καὶ τὸ Βυζάντιο τὴν διέδωσε μὲ εἰρηνικὸ τρόπο στοὺς γειτονικοὺς λαούς. Αὐτὴν τὴν ἱεραποστολικὴ δράση τῶν Βυζαντινῶν προγόνων μᾶς καταδεικνύουν καὶ μαρτυροῦν οἱ πολιτισμοὶ τῶν σημερινῶν λαῶν τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης. Ὁ Ρῶσος Πατριάρχης Ἀλέξιος παραδέχθηκε, ὅταν βρέθηκε τὸ 1992 στὴν Ἀθήνα, ὅτι ἡ Ρωσία εἶναι πνευματικὸ τέκνο τοῦ Ἑλληνοχριστιανικοῦ πολιτισμοῦ τοῦ Βυζαντίου. Ὁ Ρουμάνος Ἱστορικὸς καὶ πολιτικός του 20ου αἰῶνος Νικολάϊ Γιόργκα χαρακτήρισε τὴν Μολδοβλαχία μετὰ τὴν Ἅλωση ὡς "τὸ Βυζάντιο μετὰ τὸ Βυζάντιο". Καὶ τὸ κυριλλικὸ ἑλληνογενὲς ἀλφάβητο ποὺ χρησιμοποιοῦν πολλοὶ σλαβικοὶ λαοὶ ἀποτελεῖ ἔμπρακτη ἐπιβεβαίωση τῆς ἀκτινοβολίας τοῦ Βυζαντινοῦ πολιτισμοῦ. Αὐτόν, λοιπόν, τὸν πολιτισμὸ πρέπει νὰ διδάσκουμε καὶ νὰ διδασκόμαστε ἐμεῖς οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες.

          2) Πρέπει νὰ θυμόμαστε τὴν Ἅλωση, διότι μέσα ἀπὸ τὶς διηγήσεις τῶν ἱστορικῶν της ἐποχῆς ξετυλίγεται ἡ Ἑλληνικὴ Διάρκεια, ἡ διαχρονικὴ πορεία τῶν ἀξιῶν τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἡ συγκλονιστικὴ ὁμιλία τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στὶς 28 Μαΐου πρὶν ἀπὸ τὴν τελικὴ ἐπίθεση τῶν Ὀθωμανῶν μᾶς διδάσκει γιατί ἀγωνιζόμαστε: Γιὰ τὴν Πίστη, γιὰ τὴν Πατρίδα, γιὰ τοὺς συγγενεῖς μας. Προσθέτει καὶ τὸν βασιλέα, διότι ἐκεῖνο ἦταν τὸ πολίτευμα τῆς ἐποχῆς. Ὅμως τὸ τρίπτυχο Πίστη, Πατρίδα, συγγενεῖς, ποὺ ἀναφέρει ὁ τελευταῖος Αὐτοκράτορας, μᾶς συνδέει μὲ τὸν ὅρκο τῶν ἀρχαίων Ἀθηναίων ἐφήβων καὶ μὲ τὸν παιάνα τῶν Σαλαμινομάχων, τὸ "Ὄτε παῖδες Ἑλλήνων" καὶ φθάνει αὐτὴ ἡ Ἑλληνικὴ Διάρκεια μέχρι τὴν προκήρυξη τοῦ Ἀλεξάνδρου Ὑψηλάντη, ποὺ ἔγραφε τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1821 "Μάχου ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος", καὶ μέχρι τὰ λόγια του Κολοκοτρώνη πρὸς τοὺς μαθητᾶς τοῦ πρώτου Γυμνασίου τῆς Ἐλεύθερης πλέον Ἀθήνας: "Ὅταν πιάσαμε τ' ἅρματα εἴπαμε πρῶτα ὑπὲρ Πίστεως καὶ ὕστερα ὑπὲρ Πατρίδος" . Αὐτὲς εἶναι οἱ διαχρονικὲς ἀξίες τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Αὐτὸς ὁ ἠθικὸς δεσμὸς ἑνώνει τὸν Παλαιολόγο μὲ τοὺς Σαλαμινομάχους καὶ μὲ τὸν Κολοκοτρόνη καὶ μὲ τὸ 1940. Μαχόμεθα γιὰ τὴν Πίστη, τὴν Πατρίδα, τὴν Οἰκογένεια ὅσο κι ἂν κάποιοι μᾶς χαρακτηρίζουν ....ἀναχρονιστικούς. Τιμώντας τὴν μνήμη τῶν προδρόμων καὶ τῶν μαρτύρων τῆς Ἑλληνικῆς Διάρκειας ἐμεῖς γι' αὐτὰ θὰ συνεχίζουμε νὰ ἀγωνιζόμαστε!

          3) Θυμώμαστε τὰ γεγονότα τῆς ἐποχῆς πρὶν καὶ γύρω ἀπὸ τὴν ἅλωση, διότι μᾶς διδάσκουν τὴν πολύτιμη συμβολὴ τῆς Ὀρθοδόξου ἐκκλησίας μας στὴν ἐπιβίωση τοῦ Γένους μας. Λίγες δεκαετίες πρὸ τῆς ἁλώσεως εἴχαμε μία ἔντονη καὶ αὐταρχικὴ παρέμβασή της τότε Πολιτείας πρὸς τὴν ἐκκλησία. Ἡ αὐτοκρατορικὴ ἐξουσία πίστεψε -φεῦ!- ὅτι ἂν ὑπογράψουμε τὴν ὑποταγὴ τῆς Ὀρθοδοξίας στὸν Πάπα, θὰ ἔχουμε μεγάλη βοήθεια ἀπὸ τὴν Δύση κατὰ τῶν Ὀθωμανῶν. Τὸ 1438 -39 στὴν Φερράρα καὶ στὴν Φλωρεντία σύρθηκαν μὲ πιέσεις καὶ ἐξευτελισμοὺς οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ἡγέτες στὴν ὑπογραφὴ τῆς ψευδοενώσεως τῶν ἐκκλησιῶν. Ὁ Μάρκος ὁ Εὐγενικός, Ἐπίσκοπος Ἐφέσου, ἀρνήθηκε νὰ ὑπογράψει καὶ ἔσωσε τὴν τιμὴ τῆς ἐκκλησίας. Προσέξτε: Δὲν ἀρνήθηκε νὰ συζητήσει, διότι ἡ Ὀρθοδοξία δὲν ἀρνεῖται τὸν διάλογο. Ἀρνεῖται τὴν ὑποταγή. Καὶ ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ὑπέγραψαν μία μεγάλη μορφὴ ἀπέσυρε τὴν ὑπογραφὴ τῆς μόλις ἐπέστεψε στὴν Κωνσταντινούπολη. Πρόκειται γιὰ τὸν Γεώργιο Σχολάριο, τὸν μετέπειτα Γεννάδιο, πρῶτο Πατριάρχη μετὰ τὴν Ἅλωση.

          Ὁ λαὸς ἀκολούθησε τὸν Μάρκο καὶ τὸν Σχολάριο. Οἱ ἀνθενωτικοὶ εἶχαν δίκαιο, διότι παρὰ τὴν ὑπογραφὴ τῆς ψευδοενώσεως τὰ καράβια τοῦ Πάπα δὲν φάνηκαν ποτὲ στὴν μαχόμενη Βασιλεύουσα. Ὁ Βρετανὸς ἱστορικὸς Στῆβεν Ράνσιμαν στὸ περισπούδαστο ἔργο του "Ἡ Μεγάλη ἐκκλησία ἐν Αἰχμαλωσία" δικαιώνει τοὺς ἀνθενωτικοὺς λέγοντας ὅτι διασωσαν τὴν ἑνότητα τῆς ἐκκλησίας καὶ μόνον ἔτσι ἐπεβίωσε ὁ Ἑλληνισμός. Καὶ στὸ ἄλλο σπουδαῖο ἔργο του, τὴν "Ἄωση τῆς Κωνσταντινουπόλως" διαψεύδει ὅλους τους ἐπικριτὲς τῆς ἐκκλησίας καὶ τοῦ μοναχισμοῦ τονίζοντας ὅτι στὰ θαλάσσια τείχη τῆς Βασιλεύουσας ἕναν ἀπὸ τοὺς πύργους τὸν ὑπεράσπιζαν Ἕλληνες μοναχοί.

          4) Θυμόμαστε τὴν Ἅλωση , διότι ἡ ἱστορία μᾶς διδάσκει ὅτι ὅταν οἱ λίγοι ἀποφασίσουν νὰ ἀντισταθοῦν κατὰ τῶν πολλῶν, μπορεῖ νὰ ἡττηθοῦν πρόσκαιρα, ἀλλὰ τελικὰ σὲ βάθος χρόνου κερδίζουν. Ἡ ἀντίσταση στὰ τείχη τῆς Βασιλεύουσας τῶν 5000 χιλιάδων Ἑλλήνων καὶ τῶν 2000 ξένων συμμάχων τοὺς ἔμεινε στὶς ψυχὲς τῶν ὑποδούλων ὡς τίτλος τιμῆς καὶ δέσμευση γιὰ νέους ἀγῶνες. Ἡ θυσία τοῦ Κωνσταντίνου Παλιολόγου στὴ πύλη τοῦ Ρωμανοῦ ἔθεσε τὶς βάσεις γιὰ τὸ 1821. Τὰ δεκάδες κινήματα τῶν ὑποδούλων ἐτράφησαν ἀπὸ τοὺς θρύλους τοῦ Μαρμαρωμένου Βασιλιᾶ καὶ τῆς Κόκκινης Μηλιᾶς. Ἂν εἶχαν παραδοθεῖ τὴν 29η Μαΐου 1453, δὲν θὰ ὑπῆρχε ἀντίσταση καὶ ἐθνεγερσία. Ἡ συνθηκολόγηση θὰ ἦταν ἀνεξήτηλη ντροπή. Ἐνῶ ἡ ἠρωϊκὴ ἄμυνα γέννησε τὴν ὑπομονή, τὴν ἐλπίδα, τὴν προσδοκία. Αὐτὴ τὴν ἐλπίδα ἐκφράζει καὶ ὁ Ποντιακὸς θρῆνος:

"...Ἡ Ρωμανία περασεν, Ἡ Ρωμανία πόρθεν,

Ἡ Ρωμανία κι ἂν περασεν ἀνθεῖ καὶ φέρει κι ἄλλο..."

          Ἄλλωστε καὶ ὁ Θ. Κολοκοτρόνης ἔλεγε πρὸς τοὺς ξένους συνομιλητές του: "Ὁ βασιλεὺς μᾶς συνθήκην δὲν ἔκαμε, ἡ φρουρὰ τοῦ πολεμᾶ ἀκόμη καὶ τὸ φρούριο τοῦ ἀντιστέκονται". Καὶ ἐξηγοῦσε ὅτι ἀναφερόταν στὸν Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο, στοὺς κλεφταρματολούς, στὸ Σούλι καὶ στὴν Μάνη. Οἱ πεσόντες κατὰ τὴν ἅλωση μᾶς δόρησαν τὸ δικαίωμα στὴν Μεγάλη ἰδέα. Καὶ χωρὶς Μεγάλες ἰδέες τὰ ἔθνη δὲν πᾶνε μπροστά.

          5) Ἡ ἀντίσταση τῶν τελευταίων μαχητὼν τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ τὸ "πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἠμῶν" ἐμπνέει ἔκτοτε τὸ ΟΧΙ τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Τὸ 1940 κατὰ τοῦ Μουσσολίνι, τὸ 1941 κατὰ τοῦ Χίτλερ, τὸ 1955 στὴν Κύπρο κατὰ τῆς ἀποικιοκρατίας καὶ τοῦ ἀφελληνισμοῦ. Σήμερα ὀφείλουμε νὰ συνεχίζουμε νὰ ἀντιστεκόμαστε μὲ κάθε τρόπο. Οἱ σημερινὲς ἁλώσεις εἶναι μικρὲς καὶ καθημερινές. Ἄρα ὕπουλες καὶ ἐξίσου ἐπικίνδυνες. Ἡ ὑπονόμευση τῆς γλώσσας μας, ἡ ἄγνοια τῆς ἱστορίας μας, ἡ ξενομανία, οἱ συκοφαντίες κατὰ τῆς Ἑλληνορθοδόξου Παραδόσεώς μας, οἱ ὑποχωρήσεις ἀπέναντι σὲ Τούρκους, Σκοπιανοὺς καὶ Ἀλβανούς, ὅλα αὐτὰ καὶ πολλὰ ἄλλα ἀποτελοῦν μικρὲς ἁλώσεις ποὺ ἀπαιτοῦν γνώση, ἀντίσταση καὶ μαχητικότητα. Δὲν ἀρνούμαστε τὴν ἐπικοινωνία καὶ τὴν συνεργασία μὲ ἄλλους λαοὺς καὶ πολιτισμούς. Ὁ Ἑλληνισμὸς ποτὲ δὲ κλείστηκε στὸ καβούκι του. Θὰ ἀρνηθοῦμε ὅμως τὴν ἀφομοίωση, τὴν ἀλλοτρίωση, τὶς γκρίζες ζῶνες στὰ ἐδάφη μας, στὰ πελάγη μας, στὴν Ταυτότητά μας καὶ στὶς ταυτότητές μας. Θὰ ἀγωνισθοῦμε μὲ ὄπλα πρωτίστως πνευματικὰ καὶ ἠθικά. Καὶ θὰ διδασκόμαστε ἀπὸ τὴν Παράδοση καὶ τὸ βίωμα τῆς ἐκκλησίας μας. Ἡ Ἅλωση καὶ οἱ μετέπειτα ἐξελήξεις μᾶς διδάσκουν ὅτι τελικὰ ἐπιβιώσαμε μέχρι σήμερα χάρις στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Διότι ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση εἶναι Σταυροαναστάσιμη. Μᾶς θυμίζει ὅτι μετὰ τὴν  κάθε Σταύρωση τοῦ Γένους ἀκολουθεῖ ἡ Ἀνάσταση. Ἀρκεῖ νὰ τὸ πιστέψουμε

Άδεια τα παγκάρια στις Εκκλησίες ελέω κρίσης

Τα παγκάρια των εκκλησιών του νομού Θεσσαλονίκης αλλά και γενικότερα της Βόρειας Ελλάδας «χτύπησε» η οικονομική κρίση.
Τα έσοδα των ναών σημειώνουν ελεύθερη πτώση, που φτάνει έως και το 30%, η οποία αποδίδεται στις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες στον καιρό του μνημονίου.
Σύμφωνα δε με την εικόνα που μεταφέρουν εκπρόσωποι των μητροπόλεων, αρκετοί ναοί αδυνατούν να καλύψουν τα έξοδά τους αλλά και να συνεχίσουν το φιλανθρωπικό τους έργο με συσσίτια και ενίσχυση των οικονομικά ασθενέστερων.
Η μείωση των εσόδων από τις εισφορές πιστών στη μητρόπολη Θεσσαλονίκης υπολογίζεται στο 20%, σύμφωνα με τον πρωτοσύγκελο π. Στέφανο.
«Η περίοδος που διανύουμε είναι δύσκολη για όλους μας και για την Εκκλησία. Υπάρχουν ναοί που δυσκολεύονται πλέον να καλύψουν τα έξοδά τους, όπως οι μισθοί νεωκόρων, ΔΕΗ κ.λπ. Είναι επόμενο και οι ναοί να προχωρήσουν σε περικοπές δαπανών από τα τρέχοντα έξοδα. Και δεν είναι μόνον η μείωση των εισφορών των πιστών στους πάγκους των κεριών ή στο δίσκο που βγαίνει στις εκκλησίες. Πολλοί δεν έχουν χρήματα να δώσουν ακόμη και για την τέλεση μυστηρίων», αναφέρει.
Για τον ίδιο, είναι ενθαρρυντικό το γεγονός ότι ο κόσμος εξακολουθεί να πηγαίνει στις εκκλησίες, αναζητώντας ελπίδα για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει.
Χειρότερη είναι η εικόνα που μεταφέρει σε ό,τι αφορά τα έσοδα των ενοριών ο π. Ελευθέριος, εφημέριος του ναού Αγίου Γεωργίου στη μητρόπολη Νεαπόλεως, που έχει στη δικαιοδοσία τις περιοχές της δυτικής Θεσσαλονίκης.
«Ο κόσμος υποφέρει κι αυτό φαίνεται από την αύξηση που καταγράφεται στους προσερχόμενους στα συσσίτια της μητροπόλεώς μας. Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι στις ενορίες όπου υπάρχει μεγάλη μείωση εσόδων αυξάνεται ο αριθμός των ατόμων στα συσσίτια. Συγκριτικά με πέρσι, η μείωση φτάνει σε περιπτώσεις στο 30%», τονίζει.
Στη Βόρεια Ελλάδα
Ανάλογη εικόνα παρουσιάζουν αρκετές μητροπόλεις της Βόρειας Ελλάδας. Η μείωση προσδιορίζεται από 17% έως 20%.
Μητροπολίτης από τη Μακεδονία, μάλιστα, ανέθεσε σε υπαλλήλους να συντάξουν μελέτη, ώστε να αναλυθούν έσοδα και έξοδα και να δρομολογηθεί το φιλανθρωπικό έργο για τα επόμενα χρόνια βάσει των χρημάτων που φτάνουν στα ταμεία των ενοριών, αλλά και πού θα πρέπει να υπάρξουν περικοπές ώστε να καλυφθεί το έλλειμμα.
(Δαχτυλογράφηση από την έντυπη έκδοση - Romfea.gr)