ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΠΙΤΕΛΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ;

ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΠΙΤΕΛΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ;

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

===============

Πολύ ενδιαφέρουσα η επισήμανση του ιστολογίου “Αναβάσεις” αναφορικά με τον ύποπτο ρόλο των ΜΜΕ και τον ακόμη πιο ύποπτο ρόλο των Παπικών στην Ελλάδα σε σχέση με το μεταναστευτικό νόμο και τις απώτερες βύθιες επιδιώξεις του Βατικανού.

“Μια τελευταία ερώτηση αλλά όχι λιγότερο πικρή! Θα συλλάβει επιτέλους η Διοικούσα Εκκλησία το μέγεθος της συνολικής αποδόμησης - αλλοίωσης του ελληνικού ορθόδοξου γένους, που συντελείται στην πατρίδα μας;” κατακλείει το σχόλιό του το ιστολόγιο “Αναβάσεις”.

Και το δικό μου ερώτημα προς το καλό ιστολόγιο “Αναβάσεις”, αλλά και προς όλους τους σεβαστούς πατέρες και καλούς αδελφούς που αγωνίζονται τον καλό αγώνα της πίστεως.

Τι ακριβώς σκοπεύουμε να κάνουμε εκτός από το να υποβάλλουμε το ερώτημα στην Ιεραρχία αν θα συλλάβει επιτέλους το μέγεθος της συνολικής αποδόμησης που συντελείται στην πατρίδα μας;

Ολοι βλέπουμε ότι υπάρχει μια “άκρα του τάφου σιωπή”. Μια καθολική απονεύρωση κάθε ουσιαστικής αντίδρασης στα σχέδια του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου και των άθεων κυβερνώντων.

Αφού, λοιπόν, εμείς συνειδητοποιούμε το εύρος της καταστροφής που πλήττει την πατρίδα και την Εκκλησία μας, τι σκοπεύουμε να κάνουμε εκτός από το να υποβάλλουμε ερωτήματα στην Ιεραρχία και εκτός από το να εντείνουμε την προσευχή μας προς τον Κύριο;

Υπάρχει κάποιο σχέδιο ή θα περιοριστούμε να καταγράφουμε την απογοητευση και τη διαμαρτυρία μας για τα κακώς κείμενα;

Υπάρχει κάποιος επιτελικός νους που ένιωσε την κατά Θεόν ευθύνη να εκπονήσει σχέδιο ανατροπής της κατάστασης ή ουσιαστικά παραδοθήκαμε στη μοίρα μας με την ψευδαίσθηση “εμείς κάναμε το χρέος μας. Αφού η Ιεραρχία δεν κάνει τίποτα, τι να κάνουμε εμείς;”

Παραθέτουμε στη συνέχεια την είδηση που μας έδωσε την αφορμή για τη σύνταξη του πιο πάνω σχολίου

*****

Ο ΥΠΟΠΤΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΜΜΕ ΚΑΙ Η ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΥΠΟΠΤΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΚΑΘΟΛΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

=================

Ξεφυλλίζοντας την εφημερίδα City Press της Δευτέρας 25 Ιουλίου, στην σελίδα 6 βρίσκουμε ένα άρθρο με τίτλο:«Αυτήν τη φορά ο φονταμενταλιστής ήταν χριστιανός».

Επιγραμματικά μόνο να πούμε ότι ο αρθρογράφος δείχνει πλήρη άγνοια ή σκοπιμότητα απόκρυψης του ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος που βύθισε σε πένθος την Νορβηγία ήταν Μασόνος, Σιωνιστής μέλος της Τεκτονικής Στοάς του Όσλο και όχι χριστιανός.

Αλλά το πλέον ύποπτο κομμάτι είναι μια αγγελία της εφημερίδας στην 14η σελίδα η οποία είναι στην αγγλική γλώσσα από την επιτροπή της καθολικής εκκλησίας αρμόδια σε θέματα προσφύγων, (International Catholic Migration Commission (ICMC), και στην οποία (αγγελία) φαίνεται να αναζητάται άνθρωπος με εξαιρετικά προσόντα στο Μεταναστευτικό Νομικό Δίκαιο, γνώση Μεταναστευτικού ασύλου, καλή επαφή με πολυ-πολυτισμική κουλτούρα, άριστη γνώση γλωσσών κ.λ.π και ο οποίος θα χρεισημοποιηθεί σαν μεταναστευτικός νομικός σύμβουλος για να βοηθήσει τις ελληνικές αρχές να διευρύνουν την ευρύτητα του θεσμού της ασυλίας στην Ελλάδα!!

Αλήθεια, θα δεχθεί το Ελληνικό υπουργείο εσωτερικών, απεσταλμένο απο επιτροπή της καθολικής εκκλησίας αρμόδια σε θέματα προσφύγων, ICMC,-αφού τον εκπαιδεύση - να παίρνει μέρος στη διαδικασία λήψης αποφάσεων σε υποθέσεις χορήγησης ασύλου σε πρόσφυγες;

Γιατί ο επιτετραμένος των Ηνωμένων Εθνών αρμόδιος για θέματα προσφύγων, UNHCR, όρισε την Διεθνή επιτροπή της καθολικής εκκλησίας αρμόδια σε θέματα προσφύγων, να εκπαιδεύση υπάλληλο για να διευκολύνει της Ελληνικές αρχές στις εκρεμμούσες περιπτώσεις προσφύγων που ζητούν άσυλλο;

Είναι τόσο ανεπαρκής η αρμόδια Ελληνική υπηρεσία να ανταποκριθεί στο ρόλο της; ή θέλη η καθολική εκκλησία να παίξει το δικό της ρόλο; Τι ρόλος είναι αυτός τον οποίο θέλει να διαδραματίσει η Καθολική Εκκλησία στην πατρίδα μας;

Να στοιβάξει πρώτα όσους περισσότερους μετανάστες μπορεί (διευρύνοντας συμβουλευτικά - νομικά το προσφυγικό άσυλο), και κατόπιν με δούρειο ίππο το χρήμα και τους εδώ Ουνίτες και κάθε λογής Οικουμενιστές, να τους προσηλυτίσει;

Μια τελευταία ερώτηση αλλά όχι λιγότερο πικρή! Θα συλλάβει επιτέλους η διοικούσα εκκλησία το μέγεθος της συνολικής αποδόμησης - αλλοίωσης του ελληνικού ορθόδοξου γένους, που συντελείται στην πατρίδα μας;

(Ευχαριστούμε τον αναγνώστη μας Δημήτριο για την εύστοχη παρατηρητικότητά του.)

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΟΥΣΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ ΜΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΕΠΙΦΑΝΙΟ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟ

ΟΙ ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΤΟΥ π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΟΜΙΛΟΥΝ ΓΙ’ ΑΥΤΟΝ

__________

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΠΟΥ ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΟΥΣΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ ΜΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΕΠΙΦΑΝΙΟ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟ

Του κ. Πολυνείκη Θεοδωρόπουλου

=========

Στο σημείο αυτό, θα μου επιτρέψετε ν’ αναφέρω στην αγάπη σας μερικά περιστατικά, αλλά και εικόνες που έζησα κοντά του όλα αυτά τα χρόνια για πολλά από τα οποία συγκατοικούσαμε.

• Ουδέποτε τον είδα χωρίς ράσα. Σε σχετική ερώτηση που του έθεσα όταν ήμουν ακόμη έφηβος, εκείνος απάντησε: « Δεν είναι αμαρτία αδελφέ μου ούτε για σένα, ούτε για μένα το να με δεις χωρίς ράσα. Επιθυμώ όμως οι κατά σάρκα συγγενείς μου να γνωρίζουν ότι συγκατοικούν με κληρικό».

• Κατά τη διάρκεια της νεκρώσιμου ακολουθίας της αειμνήστου θείας μας Αλεξάνδρας, η οποία όπως τονίστηκε παραπάνω υπήρξε για πολλά χρόνια φύλακας - άγγελός του, παρατήρησα ότι ασπάστηκε τη σωρό της στα πόδια και όχι στο πρόσωπο. Όταν μετά από λίγες μέρες τον ρώτησα γιατί το έκανε αυτό, εκείνος μου απάντησε:

«Παιδάκι μου, δεν φοβήθηκα το σκανδαλισμό και δεν ασπάστηκα τη θεία στο πρόσωπο. Το έκανα γιατί, όπως καλά γνωρίζεις κι εσύ, η θεία από βρεφικής ηλικίας, είχε αναπηρία στα πόδια της και παρόλα αυτά, έκανε τόσα πολλά για μένα και το έργο μου. Ήθελα λοιπόν με αυτό τον τρόπο – προσευχόμενος παράλληλα - συμβολικά να ευχαριστήσω τα ανάπηρα μέλη της που τόσα προσέφεραν».

• Μερικούς μήνες πριν την κοίμησή του κι ενώ βρισκόταν στο ιερό ησυχαστήριο που ο ίδιος ίδρυσε στην Τροιζήνα, κάποιο πνευματικό του τέκνο στην Αθήνα, για να τον ευχαριστήσει, αγόρασε και τοποθέτησε στο υπνοδωμάτιό του ένα κλιματιστικό μηχάνημα εν αγνοία του π. Επιφανίου, επειδή ήταν Αύγουστος και οι μέρες ήταν υπερβολικά ζεστές. Επιστρέφοντας μετά από λίγες μέρες, αδύναμος όπως ήταν απ’ τη σοβαρή ασθένειά του, είδε το κλιματιστικό μηχάνημα. Απ’ ό,τι αντιληφθήκαμε, μέσα του κυριαρχούσε μία πάλη. Από τη μια σκεφτόταν πως δεν ήθελε να σκανδαλίσει τους ανθρώπους που τον επισκέπτονταν - δεδομένου ότι τότε ήταν πολύ λίγοι εκείνοι που διέθεταν κλιματιστικά μηχανήματα - και από την άλλη αναλογιζόταν την πιθανή λύπη του πνευματικού του παιδιού για την προσφορά αγάπης προς το πρόσωπό του. Σκέφτηκε λοιπόν να δέχεται τους επισκέπτες στο σαλόνι του επί ενοικίῳ σπιτιού του, παρά το ότι υποβασταζόταν για να περπατήσει λόγω αδυναμίας κι έτσι να αποφύγει πιθανό σκανδαλισμό. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι δύο εβδομάδες πριν την κοίμησή του.

• Ένα μήνα περίπου πριν την κοίμησή του κάλεσε κοντά του ένα πνευματικό του παιδί - κληρικό και του είπε να πάρει από το συρτάρι του δέκα χιλιάδες δραχμές, εξηγώντας του ότι θα τις παραδώσει στο νεωκόρο του Ιερού Ναού της Χρυσοσπηλαιωτίσσης, όπου και θα εψάλετο η νεκρώσιμος ακολουθία του και λόγω της μεγάλης προσέλευσης ανθρώπων, ο νεωκόρος θα κοπίαζε αρκετά. Όταν έφτασε η ώρα ο κληρικός να παραδώσει τα χρήματα στο νεωκόρο, πραγματοποιώντας την επιθυμία του, εκείνος ξαφνιάστηκε τόσο πολύ που κόντεψε να σωριαστεί λιπόθυμος λέγοντας χαρακτηριστικά: «Πάτερ μου, μέσα στους πόνους και την ταλαιπωρία του ο π. Επιφάνιος σκέφτηκε και το δικό μου κόπο;».

• Και στις δύο γέννες της συζύγου μου, οι οποίες έγιναν με καισαρική τομή, τηλεφωνούσε στο χειρουργείο του μαιευτηρίου και μάθαινε τα της επέμβασης και όταν μετά από λίγες μέρες η σύζυγός μου συνήλθε, την επισκέφτηκε στο σαλονάκι της κλινικής με το ανάλογο δώρο φυσικά και απευθυνόμενος και στους δύο μας, μας ρώτησε αν χρειαζόμαστε χρήματα σκεπτόμενος ότι τα έξοδα μιας γέννας είναι αρκετά.

• Την άνοιξη του έτους 1989, λίγους μήνες πριν την κοίμησή του και παρ’ όλους τους αφόρητους πόνους που του προκαλούσε η σοβαρή του ασθένεια, τον καλέσαμε στο σπίτι μας για δείπνο. Παρακάλεσε τη σύζυγό μου, που του έκανε το σχετικό τηλεφώνημα, να πάω να τον πάρω με το αυτοκίνητο γύρω στις 8, ώρα που συνήθως ολοκλήρωνε την εξομολόγηση στο Ίδρυμα των Τριών Ιεραρχών. Παρόλο που είχα να τον δω μόλις δύο μέρες, η εξασθένησή του ήταν έντονη και με δυσκολία κινούνταν. Μετά το τέλος του δείπνου με παρακάλεσε να τον συνοδεύσω στο διαμέρισμά του. Κατεβαίνοντας την Πανεπιστημίου, μου είπε κάτι που δεν θα ξεχάσω σε όλη μου τη ζωή: «Αδελφέ μου, αισθάνομαι πολύ αδύναμος. Μόνο ο Θεός γνωρίζει πόσο πολύ πονάω. Εύκολο ήταν να παρακαλέσω τη Θεοφανία να μου στείλει με σένα το φαγητό στο σπίτι μου για ν’ αποφύγω μία επιπλέον μετακίνηση. Άλλωστε ήμουν σίγουρος ότι εκείνη θα έδειχνε την ανάλογη κατανόηση. Αλλά είπα στον εαυτό μου, η Θεοφανία ψώνισε, μαγείρεψε κι έκανε τόσο κόπο για να ετοιμάσει κυρίως για σένα το βραδινό φαγητό. Έχεις το δικαίωμα ν’ αρνηθείς να μεταβείς; Έσφιξα λοιπόν τα δόντια και ήρθα στο σπίτι σας».

• 17 Νοεμβρίου 1973: Η βραδιά της εξεγέρσεως του Πολυτεχνείου όπως καθιερώθηκε να λέγεται. Η κατάσταση στους δρόμους ήταν έκρυθμη και ανεξέλεγκτη. Ελεύθεροι σκοπευτές πυροβολούσαν αδιακρίτως. Ο π. Επιφάνιος ετοιμάστηκε να μεταβεί στους Τρεις Ιεράρχες για εξομολόγηση των πνευματικών του τέκνων, όπως άλλωστε έπραττε κάθε απόγευμα. Η μακαριστή θεία Αλεξάνδρα γονατιστή και με δάκρυα στα μάτια τον παρακαλούσε λέγοντάς του: «Μην πας σήμερα παιδάκι μου για εξομολόγηση. Δεν ακούς στο ραδιόφωνο τι γίνεται στους δρόμους;». Εκείνος τη σήκωσε με στοργή και της είπε: «Θεία μου, έστω και μία ψυχή να περιμένει στο εξομολογητήριο, μου είναι αδύνατο να την αγνοήσω».

Εάν με ρωτούσε κάποιος να παρουσιάσω τον π. Επιφάνιο ως αδελφός του, θα χρησιμοποιούσα το τετράπτυχο: Διάκριση – αγάπη – ταπείνωση – μέτρο.

Θα ήθελα να κλείσω την ομιλία μου επαναλαμβάνοντας κάτι που είπα μεγαλοφώνως την ώρα της ταφής του στο Ιερό Ησυχαστήριο της Κεχαριτωμένης Θεοτόκου: “Ευχαριστούμε το Θεό που γεννήθηκες στην οικογένειά μας αείμνηστε αδελφέ μου”.

Ζητώ συγνώμη αν σας κούρασα & σας ευχαριστώ για την προσοχή σας.

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ: ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΡΟΣ ΜΙΜΗΣΗ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=========

Πολλές φορές γράψαμε - στο πρόσφατο και απώτερο παρελθόν - εναντίον της πρακτικής της παρουσίας πολλών αρχιερέων στα ονομαστήρια ενός ιεράρχη και εκφράσαμε την πικρία μας για την εκκοσμίκευση που εισήλθε στην Εκκλησία.

Αυτή τη φορά χαιρόμαστε χαρά μεγάλη επειδή μας δίνεται η αφορμή να επαινέσουμε - με όλη μας την καρδιά - τον ταπεινό και σεμνό επίσκοπο Παροναξίας κ. Καλλίνικο, ο οποίος γιόρτασε τα ονομαστήριά του, χωρίς την παρουσία άλλων αρχιερέων.

Ας σημειωθεί ότι όχι μόνον δεν προσκάλεσε αρχιερείς στη γιορτή του ο Σεβασμιότατος, αλλά και απέτρεψε να παραστούν και όσους Ιεράρχες του τηλεφώνησαν και του εξέφρασαν την επιθυμία να παραστούν.

Ακόμη και ο Σεβ. Μητροπολίτης Σύρου που πήγε, με δική του πρωτουβουλία, παρέστη χωρίς να συμμετάσχει στην ακολουθία του εσπερινού ή στη Θεία Λειτουργία.

Μόνον οι ιερείς της Μητροπόλεως πήγαν να συμπροσευχηθούν με τον πνευματικό τους πατέρα και να ζήσουν μαζί τη χαρά της πνευματικής οικογένειας για τα ονομαστήρια του ποιμενάρχη της.

Ευχόμαστε εκ μέσης καρδίας έτη πολλά στο Σεβασμιότατο, ο οποίος εμπνέει τους πιστούς με τη φυσική ταπείνωση και σεμνότητα που τον διακρίνουν.

Είθε ο Αγιος Θεός να φωτίσει όλους τους αρχιερείς μας να γιορτάζουν με την ίδια σεμνότητα και το ίδιο εκκλησιαστικό φρόνημα τα ονομαστήριά τους και να αποφεύγονται όσες πρακτικές εκπορεύονται από το πνεύμα της εκκοσμίκευσης που μαστίζει την Εκκλησία.

Παραθέτουμε στη συνέχεια την είδηση που μας έδωσε την αφορμή για τη σύνταξη του πιο πάνω σχολίου.

*****

ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΕΟΡΤΑΣΕ ΤΑ ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ

================

Χωρίς την παρουσία Μητροπολιτών αλλά μόνο με τους ιερείς της Νάξου και της Πάρου, ο Σεβ. Μητροπολίτης Παροναξίας κ. Καλλίνικος ο οποίος άγει τα ονομαστήρια του, λειτούργησε στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό της Παναγίας της Χρυσοπολιτίσσης Νάξου.

Την Θεία Λειτουργία παρηκολούθησε πλήθος πιστών, οι Αρχές του Τόπου, εκπρόσωποι του Ναυτικού, του Στρατού και των Σωμάτων Ασφαλείας.

Αξίζει να αναφερθεί ότι από την Σύρο μετέβη σήμερα το πρωί ο Σεβ. Μητροπολίτης Δωρόθεος, ο οποίος και ευχήθηκε φιλαδέλφως στον εορτάζοντα Μητροπολίτη να είναι τα έτη του καλλίνικα και η ποιμαντορία του, πολυχρόνια και ευλογημένη από τον Θεό.

Ο Μητροπολίτης Παροναξίας από την πλευρά του, ευχαρίστησε τον Μητροπολίτη Σύρου κ. Δωρόθεο, τους παρισταμένους ιερείς και τους πιστούς, ενώ τους ευχήθηκε υγεία και τα έργα τους επίσης να είναι καλλίνικα.

Σημείωση Romfea.gr: Να σημειωθεί ότι πολλοί Αρχιερείς και κληρικοί από την Αθήνα και άλλες Μητροπόλεις, εξέφρασαν την επιθυμία να παραστούν στα ονομαστήρια, αλλά σεβάστηκαν την επιθυμία του κ. Καλλινίκου να εορτάσει μόνος του με τους ιερείς της Επαρχιας του.

Ἁγίου Νεκταρίου Ἐπισκόπου Πενταπόλεως «Σημειώσεις περὶ ἐλαίου, θυμιάματος καὶ κηροῦ»

Ἁγίου Νεκταρίου Ἐπισκόπου Πενταπόλεως

«Σημειώσεις περὶ ἐλαίου, θυμιάματος καὶ κηροῦ»

Α.

Ἀπὸ τοὺς πρώτους αἰῶνες οἱ Χριστιανοὶ προσέφεραν στὸ ἅγιο θυσιαστήριο λάδι (τῆς ἐλιᾶς) καὶ θυμίαμα. Ὁ τρίτος Ἀποστολικὸς Κανόνας διατάσσει «Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ προσφέρεται στὸ θυσιαστήριο τίποτα ἄλλο παρὰ λάδι στὴ λυχνία, καὶ θυμίαμα κατὰ τὸν καιρὸ τῆς θείας λειτουργίας»…

Τὸ λάδι καὶ τὸ θυμίαμα κατ’ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ προσφερόταν στὸ θυσιαστήριο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Στὸ 27^ο κεφάλαιο τῆς Ἐξόδου (στιχ. 20 – 25) ὁ Θεὸς δίνει ὁδηγίες στὸν Μωϋσὴ σχετικὰ μὲ τὸ λάδι καὶ στὸ 30^ο κεφάλαιο (στίχ. 1- 10) σχετικὰ μὲ τὸ θυμίαμα.

Ἀπὸ αὐτὰ γίνεται φανερὸ ὅτι τὸ λάδι καὶ τὸ θυμίαμα ἦταν προσφορὲς ποὺ προσφέρονταν κατ’ ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τοὺς Ἰσραηλίτες μέσω τῶν ἱερέων, καὶ εἴχαν μάλιστα χάρη ἐξιλεώσεως [γίνονταν δηλαδὴ δεκτὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ ὡς ἔκφραση λατρείας καὶ μετανοίας τῶν ἀνθρώπων καὶ ἔτσι ὁδηγοῦσαν στὴ συγχώρεση τῶν ἁμαρτιῶν].

Β.

Τὸ κερὶ τῆς μέλισσας, τὸ ὁποῖο ἀποκλειστικὰ χρησιμοποιόταν στὴν Ἐκκλησία, ὡς ἱερὴ προσφορὰ πρὸς τὸ Θεό, ἴση μὲ τὸ λάδι καὶ τὸ θυμίαμα, προσφερόταν ὡς σύμβολο τῆς ὁμολογίας τῶν πιστῶν ποὺ ὁμολογοῦν τὸν Θεὸ δημιουργὸ καὶ ποιητὴ καὶ κτίστη ὅλων τῶν δημιουργημάτων.

Τὸ κερί, ὡς προϊὸν ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸν ἐκλεκτότερο θησαυρὸ τοῦ φυτικοῦ βασιλείου, γιὰ τὴν εὐωδία του, τὴν ἀγνότητά του καὶ τὴν εὐγένεια του, καὶ τὴ λεπτότητα τῆς ὕλης του θεωρήθηκε ἀπὸ τοὺς πρώτους Χριστιανοὺς ὡς ἄξια προσφορὰ πρὸς τὸ Θεό. Προσφέροντας τὸ κερὶ προσέφεραν «τὰς ἀπαρχὰς τῆς φύσεως τῷ φυτουργῷ τῆς κτίσεως». Ὁμολογούσαν ἔτσι τὸν Θεὸ δημιουργὸ ὅλων τῶν ποιημάτων καὶ ἐξέφραζαν τὶς ἐγκάρδιες πρὸς Αὐτὸν εὐχαριστίες γιὰ τὶς εὐεργεσίες καὶ τὶς δωρεὲς ποὺ Αὐτὸς παρέχει κάθε μέρα καὶ ὥρα καὶ τὴν ἀδιάκοπη πρόνοια Του ὑπὲρ τοῦ σύμπαντος κόσμου.

Τὸ κερὶ ἔχει καὶ τὸν συμβολισμὸ τῆς πνευματικῆς προσφορᾶς πρὸς τὸν Θεό. Τὸ εὐωδιαστὸ κερὶ ποὺ καίγεται εἶναι μία ὁλοκαύτωση μὲ πνευματικὸ χαρακτήρα ἐξ αἰτίας τῆς σύστασης του καὶ τῆς κατασκευῆς του καὶ ὑποτυπώνει τὴν πνευματική μας λατρεία. Ἡ εὐωδία τοῦ κεριοῦ μας μεταφέρει τὴν εὐωδία τῶν ἀνθέων ἀπὸ τὰ ὁποῖα συλλέχτηκε καὶ ὑποτυπώνει τὴν εὐωδία τῆς καθαρᾶς προσευχῆς ποὺ ἐκπέμπεται πρὸς τὸν Θεὸ ἀπὸ καθαρὴ καρδιὰ καὶ ἀπὸ ἀγνὰ χείλη καὶ καθαρὸ νοῦ. Ἡ καθαρὴ φλόγα τοῦ κεριοῦ συμβολίζει τὴν θερμὴ λατρεία μας πρὸς τὸν Θεό καὶ τὴν ἀφοσίωση καὶ τὴν ἀγάπη μας πρὸς αὐτόν.

Αὐτὲς τὶς συμβολικὲς ἔννοιες ἔχει τὸ κερὶ τῆς μέλισσας καὶ μόνο τῆς μέλισσας, διότι ὁποιοδήποτε ἄλλο εἶδος κεριοῦ εἶναι ἀπαγορευμένο, ἀφοῦ εἶναι φτιαγμένο ἀπὸ λίπη καὶ ἄλλες ὕλες τὶς ὁποῖες ὁ Ἀποστολικὸς 3^ος Κανόνας ἀπαγορεύει καὶ εἶναι ἀνάξιος γιὰ τὴν προσφορά του στὸ θυσιαστήριο.

Τὸ ἀγνὸ αὐτὸ κερὶ λόγω τῆς ἀφιερώσεως πρὸς τὸν Θεό ὀνομάστηκε ἅγιο, γι’ αὐτὸ καὶ λέγεται ἀπὸ ὅλους ἁγιοκέρι. Ὥστε λοιπὸν μόνο αὐτὸ τὸ κερί τῆς μέλίσσας πρέπει νὰ προσφέρεται στὸ Θεὸ καὶ κανένα ἄλλο εἴδος.

Γ΄

Σχετικὰ μὲ τὸ κερὶ, τὸ λάδι καὶ τὸ θυμίαμα ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος στὸν παναρμόνιο λόγο του γιὰ τοὺς κεκοιμημένους προτρέπει τοὺς χριστιανοὺς νὰ ἀνάβουν στοὺς τάφους τῶν κεκοιμημένων κεριὰ καὶ νὰ καῖνε λάδι θεωρώντας αὐτὰ ὡς προσφορὲς ἐξιλαστήριες. Καὶ νὰ οἱ λόγοι τοῦ ἁγίου Πατρός: «νὰ μὴ σταματᾶς νὰ ἀνάβεις λάδι καὶ κεριὰ στὸν τάφο προσευχόμενος στὸ Χριστὸ ποὺ εἶναι Θεός· διότι αὐτὰ γίνονται δεκτὰ ἀπὸ τὸν Θεό καὶ φέρνουν πολλὴ ἀνταπόδοση. Διότι τὸ λάδι καὶ τὸ κερὶ εἶναι ὁλοκαύτωση». Καὶ πάλι: «νὰ λοιπὸν μὲ ποιὰ διάθεση ὀφείλει κανεὶς νὰ προσφέρει λάδι καὶ κερὶ στὸν Θεὸ ὑπὲρ τῶν κεκοιμημένων: ὅπως ὅταν κάποιος ἔχει ἕνα πολὺ μικρὸ παιδάκι ποὺ δὲν μπορεῖ ἀκόμη νὰ μιλήσει καὶ εἶναι ἀδύναμο καὶ αὐτὸ ἀρρωστήσει, τότε τρέχει ἐκεῖνος στὸν ἱερὸ ναό φέρνοντας μαζί του κερὶ καὶ θυμίαμα καὶ λάδι γιὰ νὰ τὰ προσφέρει ὡς ὁλοκαύτωση ὑπὲρ τοῦ παιδιοῦ του. Καθὼς αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ τὰ κρατήσει καὶ νὰ τὰ προσφέρει τὸ ἴδιο, τὸ κάνει ὁ γονέας ἀντὶ γι’ αὐτό, καὶ μάλιστα τὸ βαπτίζει ἐνῷ κάποιος ἄλλος (ὁ ἀνάδοχός του) δίνει τὶς ὑποσχέσεις καὶ τὶς ὁμολογίες ἐξ ὀνόματός του, ἀφοῦ τὸ παιδὶ δὲν μπορεῖ νὰ μιλήσει. Κάτι ἀντίστοιχο συμβαίνει καὶ μὲ τοὺς κεκοιμημένους. Ὅταν ἐμεῖς προσφέρουμε γι’ αὐτοὺς τὸ κερὶ καὶ τὸ λάδι, εἶναι σὰν νὰ τὰ κρατοῦν καὶ νὰ τὰ προσφέρουν οἱ ἴδιοι στὸ Χριστὸ γιὰ τὴ σωτηρία τους. Καὶ ὅταν αὐτὸ γίνεται μὲ πίστη νὰ εἶστε σίγουροι ὅτι δὲν γίνεται καθόλου μάταια».

Τὸ κερί φαίνεται ὅτι χρησιμοποιεῖται στὴν Ἐκκλησία ἤδη ἀπὸ τοὺς ἀποστολικοὺς χρόνους, διότι ὁ ἑβδομηκοστὸς δεύτερος Ἀποστολικὸς Κανόνας διατάζει νὰ ἀφορίζεται ὅποιος ἀφαιρέσει ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία κερὶ ἢ λάδι.

Ὥστε λοιπὸν στὴν Ἐκκλησία προσφερόταν κερὶ καὶ λάδι καὶ θυμίαμα σύμφωνα μὲ ἀποστολικὴ ἐντολὴ καὶ παράδοση, καὶ μόνο αὐτὰ προσφέρονταν κατὰ τὸν καιρὸ τῆς θείας λειτουργίας.

Ὀρθὰ λοιπὸν οἱ ἅγιοι Πατέρες τὰ ὀνομάζουν ὁλοκαυτώματα καὶ προσφορὰ πνευματικὴ καὶ εὐάρεστη στὸ Θεὸ μὲ δύναμη ἐξίλεώσεως. Ἂς σιωπήσουν λοιπὸν αὐτοὶ ποὺ διαστρέφουν τὰ πάντα καὶ δὲν βρίσκουν τίποτα τὸ πνευματικὸ στὴν προσφορὰ τοῦ λαδιοῦ, τοῦ θυμιάματος καὶ τοῦ κεριοῦ ἀλλὰ τὴν θεωροῦν σὰν μία ἐπικρατήσασα συνήθεια ποὺ ξεκίνησε ἀπὸ τὶς κατακόμβες, ὅπου τάχα ἀποσκοποῦσε μόνο στὸν φωτισμό καὶ στὴν ἐξουδετέρωση της δυσοσμίας τῶν σπηλαίων.

(Ἀπόδοση στὴ νεοελληνικὴ καὶ διασκευὴ π. Ἠ. Κ.)

ΠΗΓΗ.ΕΚΚΛΗΣΑΚΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Τα «Ιουλιανά» (1920)

Διήμερο δραματικών συμβάντων με την απόπειρα δολοφονίας του πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου στο Παρίσι (30 Ιουλίου 1920) από βασιλόφρονες αξιωματικούς και τα αντίποινα των βενιζελικών με τη δολοφονία του Ίωνα Δραγούμη στην Αθήνα (31 Ιουλίου 1920). Ήταν ένα ακόμη θλιβερό επακόλουθο του Εθνικού Διχασμού.
Μεσούσης της Μικρασιατικής Εκστρατείας και δύο μέρες μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών, που δημιούργησε «την Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών», ο Ελευθέριος Βενιζέλος πήρε το δρόμο της επιστροφής, κομιστής του μεγάλου αγγέλματος. Κι ενώ βρισκόταν στο σιδηροδρομικό σταθμό Λυών των Παρισίων για να επιβιβασθεί στο Οριάν Εξπρές, δέχθηκε δολοφονική επίθεση από δύο απότακτους βασιλόφρονες αξιωματικούς.
Ο υποπλοίαρχος Απόστολος Τσερέπης εξ Αιτωλικού και ο υπολοχαγός Γεώργιος Κυριάκης εκ Κορίνθου, τον πυροβόλησαν με τα περίστροφά τους δέκα φορές. Τον τραυμάτισαν, ευτυχώς, επιπόλαια στο δεξί χέρι, παρότι ήταν δεινοί σκοπευτές. Η ανάγκη νοσηλείας επέβαλε στον Βενιζέλο να αναβάλει την επιστροφή του για λίγες μέρες στην Αθήνα.
Η είδηση της απόπειρας δολοφονίας του Βενιζέλου έφθασε αρχικά παραποιημένη ως δολοφονία στην Αθήνα, με αποτέλεσμα να οδηγήσει σε μαζική βία εκ μέρους των βενιζελικών (31 Ιουλίου). Παρακρατικές ομάδες επιτέθηκαν και κατέστρεψαν γραφεία αντιπολιτευόμενων εφημερίδων («Καθημερινή», «Ριζοσπάστης»), τυπογραφεία, καταστήματα και θέατρα («Κοτοπούλη»), ενώ επιτέθηκαν και λεηλάτησαν σπίτια πολιτικών της αντιπολίτευσης, όπως του πρώην πρωθυπουργού Στέφανου Σκουλούδη.
Το γεγονός που σημάδεψε την ημέρα ήταν αναμφισβήτητα η δολοφονία του Ίωνα Δραγούμη, επιφανή εκπροσώπου της αντιβενιζελικής παράταξης και μελλοντικού πρωθυπουργού, σύμφωνα με κάποιους ιστορικούς. Ο Δραγούμης, παρά την προτροπή της ερωμένης του Μαρίκας Κοτοπούλη, έφυγε από το σπίτι του στην Κηφισιά με το μικρό του «Φορντ», έχοντας κατεύθυνση το κέντρο της Αθήνας. Βιαζόταν να κλείσει την ύλη του περιοδικού του «Πολιτική Επιθεώρησις», το οποίο θα κυκλοφορούσε την επομένη.
Μόλις το αυτοκίνητό του έφθασε στο ύψος της βίλας «Θων» (Κόμβος Αμπελοκήπων), στρατιωτικές δυνάμεις της προσωπικής φρουράς του Βενιζέλου («Τάγμα Ασφαλείας») το σταμάτησαν και κατέβασαν τον οδηγό του. Ήταν 3 το μεσημέρι. Ύστερα από διαβουλεύσεις με το στενό συνεργάτη του Βενιζέλου, Εμμανουήλ Μπενάκη και τον επικεφαλής του Τάγματος Ασφαλείας Παύλο Γύπαρη, ο Δραγούμης οδηγήθηκε πεζή σε άγνωστο μέρος, συνοδεία στρατιωτικού αποσπάσματος. Σύμφωνα με αυτόπτη μάρτυρα, στη γωνία των οδών Βασιλίσσης Σοφίας (τότε Κηφισίας) και Παπαδιαμαντοπούλου, ο Δραγούμης έπεσε νεκρός από πυροβολισμούς των στρατιωτών περί την 4η απογευματινή.
Η κηδεία του Δραγούμη έγινε την επομένη και οι φιλοβενιζελικές εφημερίδες («Ελεύθερος Τύπος» του Καβαφάκη, «Καιροί», «Πατρίς» του Δημητρίου Λαμπράκη), είχαν ακόμη ως κύριο θέμα την αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του Βενιζέλου και στα ψιλά την είδηση της δολοφονίας του Δραγούμη, εντελώς διαστρεβλωμένη.
Τα πνεύματα ηρέμησαν τις επόμενες μέρες, ιδιαίτερα μετά την άφιξη του Ελευθερίου Βενιζέλου στις 17 Αυγούστου με το θωρηκτό «Αβέρωφ» στον Πειραιά, όπου του επιφυλάχθηκε αποθεωτική υποδοχή. Στις 25 Αυγούστου η Βουλή («Βουλή των Λαζάρων») τον ανακήρυξε με ψήφισμά της σε «Ευεργέτη και Σωτήρα της Πατρίδος», ενώ την επομένη συζητήθηκε η δολοφονία Δραγούμη, με «συγγνώμες» και «ψελλίσματα» από πλευράς της κυβέρνησης των Φιλελευθέρων.
Στις 14 Σεπτεμβρίου εορτάσθηκε με μεγάλη λαμπρότητα στο Παναθηναϊκό Στάδιο η υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών. Ο Βενιζέλος επωφελούμενος της μεγάλης του δημοτικότητας προκήρυξε εκλογές για την 1η Νοεμβρίου 1920, τις οποίες, προς γενική κατάπληξη, έχασε πανηγυρικά. Κάποιοι από τους δράστες και των δύο θλιβερών συμβάντων δικάσθηκαν και καταδικάσθηκαν αργότερα

ΟΣΑ ΑΠΟΣΙΩΠΟΥΝ ΓΙΑ ΤΑ «ΙΟΥΛΙΑΝΑ» ΤΟΥ 1965

Την περασμένη Κυριακή, η εφημερίς «Το Βήμα», αφιέρωσε ειδικόν ένθετον για την επέτειον των «Ιουλιανών» του 1965. Πρόκειται για την γνωστήν πολιτικήν κρίσιν που ανεστάτωσε τότε την χώραν, με οδυνηρές συνέπειες. Πολλά αναφέρθησαν στο «Βήμα», αλλά – ως συνήθως – αποσιωπάται ο πραγματικός αίτιος της πολιτικής αναταραχής, εκείνος που οδήγησε την Ελλάδα στο χείλος του κρημνού, και ευθύνεται για την επέμβασιν του Στρατού.
Πρόκειται για τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο ρόλος του οποίου παραμένει σκοτεινός. Επεσε στην πολιτικήν ζωήν του τόπου ως αερόλιθος, και διέλυσε τα πάντα. Ηλθε από την Αμερικήν – χάρις στον Κ. Καραμανλήν – και επολιτεύθη κατά έναν περίεργον τρόπον, που ακόμη και σήμερα γεννά πολλά ερωτηματικά. Από τα πρώτα του βήματα ως υφυπουργός και υπουργός στην κυβέρνησιν της Ενώσεως Κέντρου, προκάλεσε προβλήματα, με σκάνδαλα, με δημιουργίαν προσωπικής φατρίας μέσα στο Κόμμα, και με ανάμειξιν σε μυστικήν στρατιωτικήν οργάνωσιν, τον ΑΣΠΙΔΑ. Θα μπορούσε να γραφεί βιβλίον ολόκληρον για αυτήν την περίοδον.
Σ’ αυτό το άρθρο, θα αρκεσθούμε μόνον στην επισήμανσιν εκείνων των σημείων που απέφυγε να θίξει το «Βήμα». Ο συντάκτης αυτού του κειμένου, έζησε εκείνα τα γεγονότα και είχε προσωπικήν γνωριμίαν και επαφήν με πολλούς εκ των πρωταγωνιστών της εποχής των «Ιουλιανών». Εξοργίζεται, όταν βλέπει σήμερον, μετά πάροδον τόσων ετών, να εξωραΐζεται  ο κυρίως ένοχος, ο Ανδρέας Παπανδρέου και να αναθεματίζονται κορυφαίοι πολιτικοί άνδρες, που προσπάθησαν να σώσουν την δημοκρατίαν, βλέποντες καθαρά πού οδηγούσε την χώραν με την τακτικήν του, ο μετέπειτα ιδρυτής του αθλίου ΠΑΣΟΚ.
Κι ακριβώς, επειδή  εγνωρίσαμε ποιος ήταν ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ και ποια ήταν και είναι η πολιτεία αυτού του κόμματος, θα έπρεπε όσοι αναφέρονται στο 1965, να είναι πιο προβληματισμένοι και προσεκτικοί όταν γράφουν Ιστορία. Θα τονίσουμε, λοιπόν, τα εξής βασικά σημεία:
1) Η κρίσις των «Ιουλιανών» προεκλήθη από την ανάμειξιν του Ανδρέα Παπανδρέου στην οργάνωσιν ΑΣΠΙΔΑ. Απ’ εκείνην την στιγμήν, ο Ανδρέας εναρκοθέτησε και την Κυβέρνησιν, και την Ενωσιν Κέντρου, και τον πατέρα του. Είναι περίεργον, να ισχυρίζονται – ακόμη και σήμερα – ορισμένοι «δημοκράτες», ότι η συνωμοσία του ΑΣΠΙΔΑ, υπήρξε… «σκευωρία», όταν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της στρατιωτικής οργανώσεως (Μπουλούκος, Χονδροκούκης κ.ά.), έγραψαν βιβλία με τις αναμνήσεις των, και τα αποκαλύπτουν όλα.
2) Η ζωή του Γεωργίου Παπανδρέου, εξ αιτίας της ανερμάτιστης πολιτικής του υιού του, είχε μεταβληθεί σε κόλαση. «Θα με πεθάνει αυτό το παιδί», έλεγε. Τον έψεγε διότι είχε μεταβάλλει το υπουργείον του σε… «λαχαναγορά». Ανέφερε με το γνωστό χιούμορ του, επιγραμματικά: «Ο Ανδρέας προσθέτει ολίγους οπαδούς, αφαιρεί πολλούς, πολλαπλασιάζει τα προβλήματα, και διαιρεί το Κόμμα…»!
3) Όταν ξέσπασε ο σάλος για την υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ, ο τότε Πρωθυπουργός του Κέντρου, αναγκάσθηκε να διατάξει ανακρίσεις και έρευνα από το υπουργείον Αμύνης. Επειδή εγνώριζε την ανάμειξιν του υιού του, θέλησε να αναλάβει ο ίδιος και το υπουργείον Εθνικής Αμύνης. Επρόκειτο για αψυχολόγητον λάθος. Πώς ήταν δυνατόν, ο πατέρας του «ενόχου» να προΐσταται των ανακρίσεων; Γι’ αυτό προεκλήθη η διαφωνία με τον Βασιλέα.
4) Ο Ανδρέας μετέτρεψε το προσωπικόν του νομικόν πρόβλημα, σε πολιτικήν κρίσιν. Επίεζεν αφορήτως τον πατέρα του (πρέπει να του αναγνωρισθεί το ελαφρυντικόν της πατρικής στοργής, προς τον αγνώμονα και εγωπαθή υιόν), αγνοούσε τους άλλους πολιτικούς ηγέτες, που από κοινού είχαν σχηματίσει την Ενωσιν Κέντρου και φιλοδοξούσε κάποια μέρα να… «κληρονομήσει» το Κόμμα.
5) Ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος, επρότεινε σώφρονα λύσιν, που μπορούσε να μας βγάλει από το αδιέξοδον. Είπε στον «Γέρο» να αναθέσει το υπουργείον Εθνικής Αμύνης, σε όποιον στενόν του συνεργάτην επιθυμούσε. Επρότεινε μάλιστα, τον Στρατηγόν Παυσανία Κατσώτα. Μετά το πέρας των ανακρίσεων, θα μπορούσε εκ νέου να αναλάβει ο Πρωθυπουργός και το υπουργείον Αμύνης. Άλλη λύσις, ήταν, να κρατήσει ο «Γέρος» το υπουργείον Αμύνης, αλλά να μεταφερθεί η υπόθεσις ΑΣΠΙΔΑ, στα πολιτικά δικαστήρια. Ηταν τόσο λογικές οι δύο λύσεις που επρότεινεν ο Κωνσταντίνος, ώστε ο Γ. Παπανδρέου, δεν βρήκε επιχείρημα για να τον αντικρούσει.
Οι ηγετικές φυσιογνωμίες του Κέντρου, ο Ηλίας Τσιριμώκος, ο Στεφ. Στεφανόπουλος, ο Στέλιος Αλλαμανής, ο Σταύρος Κωστόπουλος, ο Ιω. Τούμπας και άλλοι, επίεσαν τον «Γέρο» να ΜΗΝ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ, διότι η λύσις του Βασιλέως, ήταν λογική. Εκείνος συμφώνησε, αλλά υπό την αφόρητον πίεσιν του Ανδρέα, επέμεινε πεισματικά στην αξίωσίν του για να κρατήσει το υπουργείον Αμύνης και μόνος του, επροτίμησε να παραιτηθεί. Είναι απορίας άξιον, πώς ένας τόσον έμπειρος πολιτικός, δεν αντελήφθη πού θα οδηγούσε αυτό το πείσμα.
6) Η ανάθεσις της κυβερνήσεως στον Γ. Αθανασιάδην – Νόβαν, έγινε βιαστικά, προτού ο λαός προλάβει να αντιληφθεί τι είχε συμβεί, και έδωσε την εντύπωσιν «συνωμοσίας».
7) Οι εκδότες των κεντρώων εφημερίδων και πολλά ηγετικά στελέχη του Κέντρου, υπεστήριξαν την άποψιν, να αναλάβει πρωθυπουργός ο Στέφανος Στεφανόπουλος, να παραμείνει αρχηγός του Κόμματος ο Γ. Παπανδρέου, και να πάμε σε εκλογές. Υπεγράφη μάλιστα και «πρωτόκολλον τιμής» γι’ αυτήν την λύσιν, την οποία εστήριξαν ο Ιω. Βελλίδης της «Μακεδονίας», ο Χρήστος Λαμπράκης του «Βήματος» - «Νέων» και ο Ιω. Παπαγεωργίου της «Αθηναϊκής». Όταν όμως, τα κατευθυνόμενα πλήθη από τον Ανδρέα έσχιζαν τις εφημερίδες στην Πλατείαν Κλαυθμώνος και οι τρεις εκδότες, έκαμαν στροφήν, και έγιναν… «ανένδοτοι»!
8) Στην συνεδρίασιν  της κοινοβουλευτικής ομάδος της Ε.Κ. στην λέσχη των Φιλελευθέρων, στην πλατεία Καρύτση, ο αείμνηστος Ηλίας Τσιριμώκος, απηύθυνε δραματικήν έκκλησιν προς τον Γ. Παπανδρέου, να δώσει διέξοδον στην κρίσιν, λέγων μεταξύ άλλων: «Ούτε η ηλικία σας, ούτε η υγεία μου, μας επιτρέπουν να προσφέρωμεν επί πολύ χρόνον τις υπηρεσίες μας στο Εθνος. Πρόεδρε, μπορείτε να δώσετε λύσιν…».
9) Η ανάθεσις της κυβερνήσεως στον Ηλίαν Τσιριμώκον, απετέλεσε την μεγάλην χαμένην ευκαιρίαν του Κέντρου. Ητο ακραιφνώς Κεντρώα Κυβέρνησις, και θα μπορούσε, εάν οι άλλοι έδειχναν σύνεσιν και δεν είχαν τυφλωθεί από στείραν αδιαλλαξίαν, να οδηγηθούμε ομαλά στις κάλπες. Αργότερα, όταν βαδίζαμε από το κακόν στο χειρότερον, σε έναν απολογισμόν των γεγονότων, ετόνιζεν ο Ηλίας Τσιριμώκος: «Πώς σκέφθηκε ο κ. Παπανδρέου; Λένε μερικοί ότι, αν δεν υπήρχαν αποστάτες, ο κ. Παπανδρέου θα είχε κατορθώσει να επιβάλει τη λύση που ήθελε.
Δηλαδή, να γυρίσει στην πρωθυπουργία, παίρνοντας και το υπουργείον Εθνικής Αμύνης. Σοβαρά; Αλλά αν αυτό ήταν δυνατόν ΑΦΟΥ είχε παραιτηθεί, γιατί δεν επέμενε ΠΡΙΝ παραιτηθεί; Είναι άλλο το αίτημα που διατυπώνεται από το μπαλκόνι της Αντιπολιτεύσεως, και άλλο εκείνο που διατυπώνεται από τον εν ενεργεία Πρωθυπουργό. Πίστευε ότι από το μπαλκόνι θα «έπαιρνε φαλάγγι» τον Βασιλέα και θα τον ανάγκαζε, όχι πια να υποχωρήσει στο θέμα του υπουργείου, αλλά να προκηρύξει εκλογάς – δημοψήφισμα; Τότε το λάθος είναι διπλό! Η αυτοκτονία δεν είναι συνήθεια των αρχόντων…».
Και σε άλλο σημείον, ο Τσιριμώκος ανέφερε χαρακτηριστικά: «Επί τέλους, τι είναι αυτό που ζητούσε, στο βάθος,  ο κ. Παπανδρέου; Εκλογές σε λίγους μήνες. Τις προσέφερε η «λύση Στεφανοπούλου», που του προτάθηκε, λύση που θα ήταν κάτω από τον έλεγχό του. Τις προσέφερε η κυβέρνηση Τσιριμώκου. Και πρόσφερε την Αναλογική. Τα ίδια πρόσφερε η κατοπινή κυβέρνηση Στεφανόπουλου. Πάντως, οι εκλογές θα συντομεύονταν αν ο κ. Παπανδρέου στήριζε ή την κυβέρνηση Στεφανοπούλου, όταν του προτάθηκε την πρώτη φορά, ή την Κυβέρνηση Τσιριμώκου.
Και τώρα ακόμη τι θέλει; Δηλώνει ότι θέλει πάντοτε εκλογές σε λίγους μήνες, δίχως καθεστωτικό». Και κατέληγε: «Χλευάστηκα, βρίστηκα, περιγελάστηκα, εξευτελίστηκα επειδή είχα μιλήσει για τον αναγκαίο συμβιβασμό, χαρακτηριστικό της δημοκρατίας και της ομαλότητας. Τι γελοίο πρόσωπο ο «συμβιβαστής»! Αλλά τι είναι όλα αυτά που λέει η Ε.Κ. αν όχι συμβιβασμός; Ή δεν είναι συμβιβασμός το να δέχεται η ΕΚ κυβέρνηση της ΕΡΕ;».
Ο Τσιριμώκος, ορθώς επεσήμαινε, ότι ο Γ. Παπανδρέου μπήκε ή εξωθήθηκε από «έξαλλους συγγενείς» (εννοούσε τον Ανδρέα) σε μια ρήξη, γεμάτη κινδύνους, δίχως να έχει στο μυαλό του, ούτε διέξοδο, ούτε καν τακτική…».
10) Ο Ανδρέας είχε δώσει εντολήν στους «κεκράκτες» του, την ιδιαίτερη ομάδα του, να προκαλούν συνεχώς επεισόδια μέσα στην Βουλήν. Συγχρόνως σε συνεργασία με την ΕΔΑ, χρησιμοποιούσε τα οργανωμένα κομμουνιστικά στελέχη για να κάνουν καθημερινές διαδηλώσεις. Από την άλλη πλευρά, η ανεγκέφαλη Αριστερά, επίστευεν, ότι με περικεφαλαία τον Ανδρέα, θα καθίστατο ρυθμιστικός παράγων της πολιτικής ζωής. Λέγεται συνήθως, ότι «η αποστασία οδήγησε στην δικτατορία»! Πρόκειται περί φαιδρού ισχυρισμού. Η λεγόμενη «αποστασία», καθυστέρησε την δικτατορία, η οποία διαφορετικά θα είχε εκδηλωθεί ενωρίτερα.
11) Κάτι που φέρνει στην μνήμη σημερινές εικόνες: Όταν εδόθη η εντολή στον Τσιριμώκο, τα κατευθυνόμενα από την Αριστερά στίφη, βγήκαν στους δρόμους και προέβησαν σε έκτροπα. Ανάμεσά τους, εύκολα παρεισέφρησαν προβοκάτορες, πράκτορες μυστικών υπηρεσιών, που έβαζαν φωτιές, ξεκολλούσαν μάρμαρα  από κτίρια και έσπαγαν βιτρίνες. Κι ήταν χαρακτηριστικόν, ότι ο Διευθυντής της Αστυνομίας Αθηνών, ο Αρχοντουλάκης, έδειξε στον Τσιριμώκο, που κατέβηκε στους δρόμους για να διαπιστώσει τι συμβαίνει, δείγματα από βλήματα και σιδηρά αντικείμενα που είχαν χρησιμοποιήσει οι ταραξίες. «Μένω πραγματικά, έκπληκτος κ. Πρόεδρε», του είπε.
12)  Όταν ο Γ. Παπανδρέου αποφάσισε να βοηθήσει σε λύση, διότι έβλεπε ότι τα πράγματα είχαν λάβει επικίνδυνον κατήφορον, πάλι εμφανίστηκε ο κακός δαίμων, που ελέγετο Ανδρέας. Η μυστική συμφωνία Βασιλέως – Γ. Παπανδρέου – Π. Κανελλοπούλου για κυβέρνηση Παρασκευοπούλου, ανατινάχθηκε από τον μετέπειτα ιδρυτήν του ΠΑΣΟΚ.
Η τακτική του Ανδρέα έδινε, ότι ήθελε οπωσδήποτε να φθάσουμε στα άκρα, και να  αναγκαστεί να επέμβει ο Στρατός…
Αρχές Απριλίου του 1967, ο εκδότης της «Ελευθερίας», ο Πάνος Κόκκας, σε ανοιχτή επιστολή του προς τον Βασιλέα Κωνσταντίνον, του επρότεινε τρεις λύσεις:
α) Κυβέρνησιν εκ της Ενώσεως Κέντρου, β) Οικουμενικήν κυβέρνησιν, γ) Υπηρεσιακήν Κυβέρνησιν για να πάμε σε εκλογές.
Η τελευταία λύσις με την Κυβέρνησιν του Παν. Κανελλοπούλου, ετορπιλλίσθη από την Ενωσιν Κέντρου. Η δραματική προειδοποίησις του αρχηγού της ΕΡΕ, ότι: «Σπανίως η χώρα ευρέθη ενώπιον ενός τόσον αγνώστου μέλλοντος», δεν συνέτισε κανένα.
13) Ο Γ. Παπανδρέου κατελόγισεν ευθέως τις ευθύνες για την επέμβασιν του Στρατού, στον υιόν του, και στην Αριστεράν. Όταν ήταν κρατούμενος τις πρώτες ώρες της 21ης Απριλίου, στο Τάγμα Τεθωρακισμένων στο Γουδί, είπε στον Λεωνίδα Κύρκον: «Από την ώρα, που εσείς της Αριστεράς εκάματε με τον Ανδρέαν, κάτι σαν νέον ΕΑΜ, η δικτατορία κατέστη αναπότρεπτος…».

Τέλος πρέπει να τονίσουμε ιδιαιτέρως το εξής γεγονός, που όλοι αποσιωπούν: Το πρωί της 21ης Απριλίου 1967, ο εν Αθήναις Αμερικανός πρεσβευτής Φίλιπ Τάλμποτ, με εντολήν του Προέδρου Τζόνσον, επεσκέφθη την ηγεσίαν της Επαναστάσεως. Δεν εξέφρασε ανησυχίαν για κανέναν άλλον, παρά μόνον εζήτησε εναγωνίως να πληροφορηθεί, εάν επείραξαν τον επικεφαλής του… «αντιαμερικανικού κινήματος», τον Ανδρέα Παπανδρέου! Όταν έμαθε ότι ήταν καλά, ηξίωσε να του δοθεί διαβατήριον για να φύγει στο εξωτερικόν. Μετά από σύντομον διάστημα, ο Ανδρέας Παπανδρέου, αναχωρούσε με την οικογένειάν του, με τις ευχές του… Στ. Παττακού! Το δεύτερον μέρος της καταστροφικής πολιτικής του Ανδρέα Παπανδρέου, θα ξεκινούσε 7 χρόνια αργότερα, μετά την Μεταπολίτευσιν, για να βαδίσουμε στην σήψιν της δημοκρατίας…

Τα παραλειπόμενα της απόπειρας κατά του Βενιζέλου

 Το πρώτο μισό του 20ού αιώνα ήταν χωρίς αμφιβολία η κρισιμότερη περίοδος που διήλθε το νεότερο ελληνικό κράτος από συστάσεώς του. Εν μέσω ενός άκρατου και επικίνδυνου εθνικισμού στα Βαλκάνια, η χώρα θα εμπλακεί σε δύο Βαλκανικούς Πολέμους και εν συνεχεία στον Α´ Παγκόσμιο, έχοντας όμως υποστεί, παρά το γεγονός ότι το τέλος των πολέμων τη βρήκε στο στρατόπεδο των νικητών, ένα βαθύ εσωτερικό πλήγμα: τον διχασμό μεταξύ βενιζελικών και βασιλικών. Αν και κύρια αφορμή του διχασμού ήταν ο εξωτερικός προσανατολισμός της χώρας, ο εσωτερικός αντίκτυπος ήταν τεράστιος, θέτοντας σε σοβαρή δοκιμασία τους θεσμούς της. Παρ' ολίγον θύμα της διαμάχης αυτής υπήρξε ο θριαμβευτής στο Συνέδριο της Ειρήνης στο Παρίσι, ο έλληνας πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος, κατά την επιστροφή του στην Ελλάδα.
Δύο μόλις ημέρες μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών, στο δημαρχείο του ομώνυμου προαστίου των Παρισίων στις 10 Αυγούστου του 1920, που άλλαζε κυριολεκτικά την εδαφική φυσιογνωμία της χώρας, ο πρωταγωνιστής της μεγαλύτερης εθνικής επιτυχίας που γνώρισε ποτέ η χώρα, ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος, θα έπεφτε θύμα δολοφονικής απόπειρας εναντίον του από δύο απότακτους αξιωματικούς, ενώ ετοιμαζόταν να επιβιβασθεί σε αμαξοστοιχία που θα τον οδηγούσε πίσω στην Ελλάδα, στον σιδηροδρομικό σταθμό της Λυών.
Και μόνο στο άκουσμα της είδησης, στην Ελλάδα ξεσπάει χάος. Τα γνωστά ως «Ιουλιανά» επεισόδια από φανατικά στοιχεία του βενιζελικού κόμματος την επομένη, που είχαν αποτέλεσμα τους βανδαλισμούς εις βάρος των εγκαταστάσεων αντιπολιτευομένων εφημερίδων και τη δολοφονία το απόγευμα της ίδιας ημέρας του Ιωνος Δραγούμη, την ίδια στιγμή που ο Βενιζέλος παρέμενε κλινήρης με τραύματα στην αριστερή ωμοπλάτη και στον βραχίονα από τις σφαίρες του υποπλοιάρχου Απόστολου Τσερέπη και του υπολοχαγού Γεώργιου Κυριάκη, αδυνατώντας προς στιγμήν ν' αναλάβει προσωπικά τον έλεγχο της καταστάσεως, φέρουν τους άμεσους συνεργάτες του σε αδιέξοδο.
Παρά την κρισιμότητα των πολιτικών εξελίξεων στην Αθήνα, οι πιστοί επιτελείς του Βενιζέλου, μεταξύ αυτών και στελέχη του υπουργείου των Εξωτερικών, που είτε υπηρετούσαν στην πρεσβεία των Παρισίων είτε τον συνόδευαν στο Συνέδριο της Ειρήνης, θα σχηματίσουν έναν προστατευτικό κλοιό γύρω από τον νοσηλευόμενο πρωθυπουργό. «Ελάχιστος κλονισμός εις την σημερινήν κατάστασιν υγείας του Προέδρου έσεται επικίνδυνος» τηλεγραφούσε από το Παρίσι ο Μαρκαντωνάκης, στενός φίλος του Βενιζέλου, προσθέτοντας «Πρόεδρον καθησυχάζω ότι ουδέν συμβαίνει απολύτως, αγνοεί δε παρόν διάβημά μου όλως εμπιστευτικόν προς υμάς» (ΑΠ 5395, 19 Αυγούστου 1920). Με το συγκεκριμένο διάβημα η πρεσβεία ζητούσε πληροφορίες επί των όσων συνέβαιναν στην Αθήνα, αφού, όπως ενημέρωνε την προηγουμένη ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Μ. Νεγρεπόντης από την Αθήνα, «κατάστασις ενταύθα λίαν επικίνδυνος. Κατάστασις Αντιπροέδρου (σ.σ. Ρέπουλη) εντελώς απελπιστική. Νευρικότης αυτού αυξάνει εις τοιούτον βαθμόν ώστε φθάνει πλέον εις το σημείον αποκλείει πάσαν συνεννόησιν» (τρις επείγον ΑΠ 5549, 18 Αυγούστου 1920). Στην πραγματικότητα ο Ρέπουλης βρέθηκε στο στόχαστρο εξεγερμένων Κρητικών, φανατικών βενιζελικών, που άλλοι διέμεναν στην Αθήνα και άλλοι έσπευσαν από Κρήτη, ότι επεδείκνυε επιείκεια έναντι όσων αντιδραστικών επιχειρούσαν να βλάψουν την κυβέρνηση. Εξαιτίας αυτού με ίδια ημερομηνία ο ΥΠΕΞ Ν. Πολίτης, ο οποίος εν τω μεταξύ είχε επιστρέψει στην Αθήνα, τηλεγραφούσε στο Παρίσι: «Αναγνωσθήτω υπό Κυρίου Προέδρου Υπουργικού Συμβουλίου, μόνον απολύτως. ΑΠΟΡΡΗΤΟΝ. Θεωρώ καθήκον πληροφορήσω υμάς ότι, παρά υπερανθρώπους προσπαθείας Κυρίου Ρέπουλη, στάσις αδιαλλάκτων φιλελευθέρων εξακολουθεί εμπνέουσα ημίν σοβαράς ανησυχίας. Φρονώ αναγκαίον όπως απευθύνητε ταχέως, επειγόντως, εντόνους συστάσεις εις κυρίους Μαρήν, Κούνδουρον και Καρασεβδάν με εντολήν ανακοινώσωσιν αυτάς εις φίλους των» (ΑΠ 5538). Ας σημειωθεί ότι ο βασιλικός επίτροπος Ιωσήφ Κούνδουρος είχε αποκαλέσει ενώπιον έκτακτου στρατοδικείου τον Κωνσταντίνο «βασιλικόν κτήνος»...

Συγκίνηση προκαλεί στον αναγνώστη τετρασέλιδο κείμενο με το οποίο ιδιοχείρως ο Βενιζέλος ενημέρωνε τον Ρέπουλη για την καθυστέρηση με την οποία ελάμβανε γνώση των όσων περιείχε τηλεγράφημα του τελευταίου για την κατάσταση στην Αθήνα. «Είμαι ευγνώμων προς τον ελληνικόν λαόν διά την θερμήν εκδήλωσιν των αισθημάτων του εξ αφορμής τής εναντίον μου αποπείρας. Αλλ' αι εκδηλώσεις αυταί ήγαγον ενίοτε εις θλιβερωτάτας παρεκτροπάς και βιαιότητας εξ αφορμής των οποίων δοκιμάζω επί της κλίνης του τραυματίου πικρίαν μεγαλυτέραν εκείνης ήν εδοκίμασα διά την κατ' εμού απόπειραν...» (ΑΠ 5314).
Εν τω μεταξύ, με τρις επείγον τηλεγράφημά του προς την πρεσβεία των Παρισίων ο έλληνας ΥΠΕΞ Ν. Πολίτης αποκάλυπτε το σχέδιο συνωμοσίας που προέβλεπε δράση το ίδιο βράδυ του εορτασμού για την υπογραφή της συνθήκης. «Συνελήφθησαν (κατόπιν παρακολουθήσεως) ήδη από εσπέρας Τετάρτης και Πέμπτης απότακτοι και ιδιώται και πολιτικοί εν οις Στράτος...» (ΑΠ 9943). Σύμφωνα με το ίδιο τηλεγράφημα, «οι εδώ συνωμόται ενεθαρρύνοντο με διαβεβαίωσιν ότι πρωίαν Πέμπτης, ότε θα ήσαν αυτοί κύριοι καταστάσεως, θα ανεκοινούντο εκ Παρισίων και δολοφονία κ. Προέδρου».
Είναι πάντως γεγονός ότι από τον Νοέμβριο του 1919 υπήρχε φόβος για απόπειρα κατά του Βενιζέλου και δίνονταν συστάσεις στους πρεσβευτές Παρισίων και Λονδίνου να αποφεύγει τις συναντήσεις με Ελληνες. Περισσότερο προσεκτικές οι ελληνικές αρχές έγιναν μάλιστα ύστερα από πληροφορίες της βουλγαρικής μυστικής αστυνομίας ότι «ανεχώρησαν δι' Ευρώπην και υποθέτει δι' Ιταλίαν Βούλγαροι προς δολοφονίαν Προέδρου κατ' επικειμένην επάνοδόν του».
Τους Βούλγαρους ωστόσο πρόλαβε χέρι ελληνικό... Ο Τσερέπης, όπως αποκαλύπτεται από οικείο φάκελο του ΥΠΕΞ, είχε ήδη μπει από το 1917 στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών εξαιτίας μιας επιστολής που είχε λάβει, με διπλωματικό φάκελο εκ Παρισίων, του αδελφού του, τέως προξένου στη Βοστώνη, Ν. Τσερέπη. Η επιστολή ήταν εξ ολοκλήρου γραμμένη με κωδικούς αριθμούς και περιέχεται στον ίδιο φάκελο. Οταν ο τέως πρόξενος κλήθηκε ν' αποκαλύψει την κρυπτογραφική κλείδα προς αποκρυπτογράφηση της επιστολής, αρνήθηκε ισχυριζόμενος ότι επρόκειτο περί ερωτικής επιστολής κυρίας τινός προς τον αδελφό του, την οποία ήθελε δήθεν να προστατεύσει... Οταν του δόθηκε διήμερη προθεσμία να πείσει «την άγνωστη κυρία» να συνδράμει τις Αρχές, αυτός εξηφανίσθη. Για το ποιόν και τα «πιστεύω» του ωστόσο είχαν ήδη γνώση οι κρατούντες από αποκωδικοποιημένη επιστολή του, προερχόμενη εκ Μαδρίτης, με την οποία αποκαλούσε υποτιμητικά «κουμπάρο» τον Βενιζέλο. Ιδού μερικά αποσπάσματα. «Προχθές Πέμπτην απόγευμα ηύρον επιτέλους το Προξενείον. Ο Γενικός Πρόξενος είναι είς γέρων. Πρέπει να γνωρίζεις ότι άνωθεν του προξενικού γραφείου είναι η εικών του Κουμπάρου!» (σελ. 4). «Ημείς είμεθα το δυστυχέστερον κράτος, πείνα και των γονέων. Εγώ θαυμάζω τους Ευρωπαίους. Ολοι τρώγουν, πού η λιτότης του δυστυχισμένου Ελληνος» (σελ. 6). «Ο καιρός καλός. Ελπίζω ο Ποσειδών να μην είναι Βενιζελικός και να μου κάνη καλόν καιρόν...» (σελ. 10).
Αμέτρητα τηλεγραφήματα συμπάθειας στον δοκιμαζόμενο έλληνα πρωθυπουργό κατέφθασαν στην Αθήνα απ' όλους τους γνωστούς ηγέτες και αρχηγούς κρατών εκείνης της εποχής. Τελικά ο Βενιζέλος επέστρεψε στις 17 Αυγούστου, καταπλέοντας με το θωρηκτό «Αβέρωφ» στο λιμάνι του Πειραιά.
Συμμαχία βασιλικών με... σοσιαλιστές!
Απίστευτο, αλλά συνέβη. Με πολυσέλιδη έκθεσή του στις 21 Νοεμβρίου 1919 ο έλληνας πρεσβευτής στη Βέρνη Α. Αλεξανδρίδης ενημέρωνε τον υπουργό Εξωτερικών ότι, σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες που διέθετε «εκ σερβικής πηγής», οι «Κωνσταντινικοί» είχαν έλθει σε επαφή με «ένα σοσιαλιστήν εξ Αθηνών ονόματι Καραπαναγιώτην (σ.σ. όστις) διαιτάται εις το Hotel National της Λουκέρνης όπου κατοικεί και ο πρώην Βασιλεύς. Ούτος μεθ' ετέρου Ελληνος ονόματι Σφυρή, ομιλήσαντες επανειλημμένως ως σοσιαλισταί Ελληνες προς Βουλγάρους, Ρουμάνους και Οθωμανούς σοσιαλιστάς» κατέστρωναν σχέδιο για ανατροπή του Βενιζέλου και επάνοδο του μονάρχη στη χώρα. Ως έδρα της συνωμοτικής δράσης τους στην Ελλάδα αναφερόταν το ρουμανικό προξενείο Θεσσαλονίκης, ενώ την ίδια στιγμή συγκροτούνταν επιτροπές σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης, στις ΗΠΑ και στην Αίγυπτο όπου υπήρχαν ισχυρές ομογενειακές παροικίες προς προσηλυτισμό «παρ' Ελλησι και ξένοις...» (όπ.π.).
Η κυρία Φωτεινή Τομαή είναι προϊσταμένη της Υπηρεσίας Διπλωματικού και Ιστορικού Αρχείου του υπουργείου Εξωτερικων.-

πηγη εφημεριδα ΤΟ ΒΗΜΑ  14-09-2008

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Δυσκολίαι συνυπάρξεως

πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 22/7/2011

ΔΥΣΚΟΛΙΑΙ ΣΥΝΥΠΑΡΞΕΩΣ

Γράφει ο Πρωτοπρεσβύτερος Διονύσιος Τάτσης

Δέν ἔχουν ὅλοι οἱ χριστιανοί τόν ἴδιο βαθμό πίστης καί τήν ἴδια πρόοδο στήν ἀρετή. Ἄλλοι εἶναι προοδευμένοι, μετά ἀπό πολυχρόνιο πνευματικό ἀγώνα, καί ἄλλοι τώρα ἀρχίζουν. Ἔτσι εἶναι φυσικό νά ὑπάρχουν δυνατοί πνευματικά καί ἀδύναμοι μέ πολλές ἐπιμέρους ἐλλείψεις. Ὅλοι αὐτοί, ὡστόσο, πρέπει νά συνυπάρξουν, γιατί ἀποτελοῦν μέλη τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, γνωρίζοντας τίς δυσκολίες πού δημιουργεῖ ἡ συνύπαρξη, συμβουλεύει σχετικά: «Ὅσοι ἔχουμε δυνατή πίστη ὀφείλουμε νά ἀνεχόμαστε τίς ἀδυναμίες ὅσων ἔχουν ἀδύναμη πίστη καί νά μή κάνουμε ὅ,τι ἀρέσει σ᾽ ἐμᾶς. Ἡ συμπεριφορά τοῦ καθενός μας νά εἶναι ἀρεστή στόν πλησίον, ὥστε νά τόν βοηθάει νά προκόβει στό ἀγαθό κι ἔτσι να συντελεῖ στήν οἰκοδομή τῆς Ἐκκλησίας. Ἄλλωστε, καί ὁ Χριστός δέν ἔζησε, γιά νά εὐαρεστήσει τόν ἑαυτό του, ἀλλά, ὅπως λέει ἡ Γραφή, οἱ ὕβρεις ὅσων σ᾽ ἔβριζαν, Θεέ, ἔπεσαν πάνω μου. Νά ξέρετε ὅτι ὅσα γράφτηκαν στίς Γραφές, ἔχουν γραφτεῖ, γιά νά μᾶς διδάσκουν...Ἔτσι, μέ την ὑπομονή καί τήν ἐνθάρρυνση, πού δίνει ἡ Γραφή, θά στηριχτεῖ ἡ ἐλπίδα μας. Εἴθε ὁ Θεός, πού χαρίζει τήν ὑπομονή καί τήν ἐνθάρρυνση, νά σᾶς δώσει τήν ὁμόνοια σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι, ὅλοι μαζί μέ μια φωνή θά δοξάσετε τό Θεό, τόν Πατέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ».

Χρειάζεται, λοιπόν, ἀνοχή στούς ἀδελφούς, ὑπομονή καί διαρκής ἐνθάρρυνση, προκειμένου νά ξεπεράσουν τις ἀδυναμίεςτους. Μέ τόν τρόπο αὐτό θά ἐξασφαλιστεῖ ἡ ὁμόνοια μεταξύ τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι ἀναγκαία προϋπόθεση γιά τήν κατά Θεόν προκοπή τους. Οἱ δυνατοί δέν πρέπει νά ἐξοργίζουν τούς ἀδύναμους καί ἀρχάριους στήν πνευματική ζωή, νά μή τούς περιφρονοῦν οὔτε καί νά τούς βάζουν στό περιθώριο, ἀλλά ἀντίθετα μέ ἀνυπόκριτη ἀγάπη νά τούς συμπαρίστανται καί να τούς παρακινοῦν στόν πνευματικό ἀγώνα, προσφέροντάς τους τίς δικές τους ἐμπειρίες.

Ἡ εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ (Ματθ. 9, 27-35)

Ἰωὴλ Φραγκάκος (Μητροπολίτης Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας)

«Ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυίδ»

Πολλὰ θαύματα ἔγιναν μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἴδιος, ὅταν πήγαινε πρὸς τὸ πάθος Του, εἶπε: «Ὅ,τι ἂν αἰτήσητε ἐν τῷ ὀνόματί μου, τοῦτο ποιήσω» (Ἰωάν. 14,13). Ἐπίσης, ὅταν ἀναλαμβανόταν στοὺς οὐρανοὺς κι ἔδιδε τὶς τελευταῖες ὑποθῆκες στοὺς μαθητές Του, πάλι τοὺς τόνισε: «Ἐν τῷ ὀνόματί μου δαιμόνια ἐκβαλοῦσι, γλώσσαις λαλήσουσι καιναῖς...» (Μάρκ. 16,17). Μὲ τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ θὰ ἔκαναν θαύματα οἱ Ἀπόστολοι. Πράγματι ἔτσι ἔγινε. Τὸν χωλὸ ποὺ καθόταν ἔξω ἀπ’ τὸ Ναό, οἱ Ἀπόστολοι Πέτρος καὶ Ἰωάννης τὸν θεράπευσαν ἐπικαλούμενοι τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ (Πράξ. 3,6). Ἂς δοῦμε μὲ ἁπλᾶ λόγια τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου μας.



Τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ

Σήμερα ἀκούσαμε στὸ Εὐαγγέλιο τοὺς δύο τυφλοὺς νὰ ἐπικαλοῦνται τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου καὶ νὰ ζητοῦν ἀπ’ Αὐτὸν νὰ τοὺς ἐλεήσει (Ματθ. 9,27). Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος λέγει πὼς δὲν πῆγαν ἁπλῶς νὰ συναντήσουν τὸ Χριστό, «ἀλλὰ μεγάλα βοῶντες καὶ οὐδὲν ἕτερον ἢ ἔλεον προβαλλόμενοι», δηλαδὴ φώναζαν πολὺ δυνατά, τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καὶ τίποτε ἄλλο δὲ ζητοῦσαν παρὰ νὰ ἐπιδείξει ἔλεος σ’ αὐτοὺς ὁ Ἰησοῦς. Τὸ γλυκύτατο ὄνομα τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι ἀνθρώπινο, ἀλλὰ θεῖο καὶ οὐράνιο. Δὲ δόθηκε στὸ Χριστὸ ἀπὸ ἀνθρώπους, ἀλλ’ ἀπ’ τὸν οὐράνιο Πατέρα Του (Ματθ. 1,21). Εἶναι τὸ γλυκὺ μελέτημα τοῦ νοῦ, τῆς γλώσσας καὶ τῆς καρδιᾶς τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης ἀναφέρει πὼς κάποιος Χριστιανὸς πέθανε πάνω στὸν τάφο τοῦ Κυρίου φωνάζοντας «Ἰησοῦ Χριστέ, γλυκεῖα ἀγάπη». Εἶναι ἀλήθεια πὼς οἱ ἐνέργειες τοῦ Χριστοῦ φανερώνονται μέσα στὰ ὀνόματα, ὅπως π.χ. σοφία, εἰρήνη, χαρά, Κύριος, Βασιλεύς, Θεὸς κ. ἄ. Ἡ πίστη τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶναι ἀφηρημένη, ἀλλ’ ἀπευθύνεται σ’ ἕνα συγκεκριμένο πρόσωπο ποὺ ἔχει ὄνομα κι εἶναι ζωντανὸ πρόσωπο, ποὺ μπορεῖ ν’ ἀγαπήσει καὶ νὰ ἔλθει σ’ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς ἄλλους. Αὐτὸ τὸ πρόσωπο εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ἦλθε σ’ ἐπικοινωνία μαζί μας, μᾶς ἀγάπησε, ἔγινε ἄνθρωπος παρομοιοπρόσωπος μέ μᾶς.

Τὸ ὄνομά Του συνδέεται μὲ τὴ σωτηρία μας. Κάτω ἀπὸ τὸ ὄνομα αὐτὸ θὰ βροῦμε τὴ σωτηρία μας, εἶπαν οἱ Ἀπόστολοι στοὺς ἄρχοντες τοῦ Ἰσραὴλ (Πράξ. α,ι΄ 2). Τὸ ὄνομα Ἰησοῦς ἔχει περιεχόμενο ἀνεξάντλητο. Εἶναι ὀντολογικὰ συνδεδεμένο μ’Αὐτόν. Εἶναι ἕνα κανάλι μέσα ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἔρχεται χάρη σέ μᾶς καὶ γεμίζει ὅλο τὸ εἶναι μας μὲ τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ, μᾶς μεταδίδει ζωὴ καὶ δύναμη.



Ἡ εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ

Ἡ ἐπίκληση τῶν δύο τυφλῶν, δηλαδὴ «ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυίδ» (Ματθ. 9,27), εἶναι μιὰ παραλλαγὴ τῆς γνωστῆς προσευχῆς «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησον ἡμᾶς» ποὺ συνηθίζουμε νὰ χαρακτηρίζουμε ὡς εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ. Ἡ εὐχὴ αὐτὴ δὲν εἶναι ἐφεύρεση τῶν μοναχῶν, ἀλλ’ ὅπως εἴδαμε παραπάνω, τὴν προσευχὴ αὐτὴ τὴ συνέστησε ὁ Χριστὸς καὶ τὴ χρησιμοποίησαν οἱ Ἀπόστολοι. Εἶναι ἕνα μαστίγιο ἐναντίον τῶν δαιμόνων: «Ἰησοῦ ὀνόματι μάστιζε πολεμίους», γράφει ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακας. Ἡ προσευχὴ αὐτὴ κρύβει μέσα της τὸ μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ὁ Ἰησοῦς εἶναι Υἱὸς τοῦ Πατέρα καὶ τὸ ἔλεος καὶ ἡ χάρη ἔρχεται σὲ μᾶς μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ἡ εὐχὴ τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ χαρίζει στὸν ἄνθρωπο ποὺ συνεχῶς τὴ χρησιμοποιεῖ, δύναμη, ἐγρήγορση, καθαρότητα νοῦ, τὸ χάρισμα τῶν ζωοποιῶν δακρύων, ἀγάπη γιὰ τοὺς ἀδελφούς μας, πόθο γιὰ τὴ σωτηρία μας καὶ γενικὰ συνδέει τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸ Θεό.



Ἡ χρησιμοποίηση τῆς εὐχῆς

Γιὰ νὰ μπορέσει νὰ καρποφορήσει ἡ εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ, θὰ πρέπει νὰ ταπεινώσουμε τὸν ἑαυτό μας καὶ ν’ ἀγαπήσουμε τὸ Χριστό. Ἕνας ἁγιορείτης ἔλεγε πώς, ὅταν λέμε «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον ἡμᾶς», νὰ τονίζουμε τὸ ρῆμα, δηλαδὴ «ἐλέησον ἡμᾶς», ὅπως τὸ τόνιζαν οἱ σημερινοὶ τυφλοί τοῦ Εὐαγγελίου. Νὰ ταπεινώνουμε τὸν ἑαυτό μας, νὰ κλαῖμε γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, ν’ ἀναγνωρίζουμε στὸ Θεὸ τὴν προτεραιότητα στὴ ζωή μας κι ἔτσι θὰ ἔχουμε καρποφορία μέσα μας. Ὅταν λέμε τὰ λόγια μὲ μιὰ πνευματικὴ ξηρότητα καὶ χωρὶς ν’ ἀγαπᾶμε Αὐτὸν ποὺ ἐπικαλούμεθα, τότε δὲν μποροῦμε νὰ καρποφορήσουμε πνευματικά. Ἡ χωρὶς προσοχὴ προσευχὴ ἀφήνει μέσα μας ἕνα κενό.



Ἀδελφοί μου,

Τὰ λόγια ποὺ εἶπαν οἱ τυφλοί, θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε πὼς ἦταν ἕνα θερμὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον ἡμᾶς» κι ὅμως βρῆκαν ἕνα ἀχανὲς πέλαγος σωτηρίας. Ἂς προσευχηθοῦμε κι ἐμεῖς λέγοντας τὴν εὐχὴ ζωντανά, γιὰ νὰ μᾶς ἐλεήσει ὁ Θεός.

Ἰωὴλ Φραγκάκος (Μητροπολίτης Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας)

«Ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυίδ»

Πολλὰ θαύματα ἔγιναν μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἴδιος, ὅταν πήγαινε πρὸς τὸ πάθος Του, εἶπε: «Ὅ,τι ἂν αἰτήσητε ἐν τῷ ὀνόματί μου, τοῦτο ποιήσω» (Ἰωάν. 14,13). Ἐπίσης, ὅταν ἀναλαμβανόταν στοὺς οὐρανοὺς κι ἔδιδε τὶς τελευταῖες ὑποθῆκες στοὺς μαθητές Του, πάλι τοὺς τόνισε: «Ἐν τῷ ὀνόματί μου δαιμόνια ἐκβαλοῦσι, γλώσσαις λαλήσουσι καιναῖς...» (Μάρκ. 16,17). Μὲ τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ θὰ ἔκαναν θαύματα οἱ Ἀπόστολοι. Πράγματι ἔτσι ἔγινε. Τὸν χωλὸ ποὺ καθόταν ἔξω ἀπ’ τὸ Ναό, οἱ Ἀπόστολοι Πέτρος καὶ Ἰωάννης τὸν θεράπευσαν ἐπικαλούμενοι τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ (Πράξ. 3,6). Ἂς δοῦμε μὲ ἁπλᾶ λόγια τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου μας.



Τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ

Σήμερα ἀκούσαμε στὸ Εὐαγγέλιο τοὺς δύο τυφλοὺς νὰ ἐπικαλοῦνται τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου καὶ νὰ ζητοῦν ἀπ’ Αὐτὸν νὰ τοὺς ἐλεήσει (Ματθ. 9,27). Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος λέγει πὼς δὲν πῆγαν ἁπλῶς νὰ συναντήσουν τὸ Χριστό, «ἀλλὰ μεγάλα βοῶντες καὶ οὐδὲν ἕτερον ἢ ἔλεον προβαλλόμενοι», δηλαδὴ φώναζαν πολὺ δυνατά, τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καὶ τίποτε ἄλλο δὲ ζητοῦσαν παρὰ νὰ ἐπιδείξει ἔλεος σ’ αὐτοὺς ὁ Ἰησοῦς. Τὸ γλυκύτατο ὄνομα τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι ἀνθρώπινο, ἀλλὰ θεῖο καὶ οὐράνιο. Δὲ δόθηκε στὸ Χριστὸ ἀπὸ ἀνθρώπους, ἀλλ’ ἀπ’ τὸν οὐράνιο Πατέρα Του (Ματθ. 1,21). Εἶναι τὸ γλυκὺ μελέτημα τοῦ νοῦ, τῆς γλώσσας καὶ τῆς καρδιᾶς τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης ἀναφέρει πὼς κάποιος Χριστιανὸς πέθανε πάνω στὸν τάφο τοῦ Κυρίου φωνάζοντας «Ἰησοῦ Χριστέ, γλυκεῖα ἀγάπη». Εἶναι ἀλήθεια πὼς οἱ ἐνέργειες τοῦ Χριστοῦ φανερώνονται μέσα στὰ ὀνόματα, ὅπως π.χ. σοφία, εἰρήνη, χαρά, Κύριος, Βασιλεύς, Θεὸς κ. ἄ. Ἡ πίστη τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶναι ἀφηρημένη, ἀλλ’ ἀπευθύνεται σ’ ἕνα συγκεκριμένο πρόσωπο ποὺ ἔχει ὄνομα κι εἶναι ζωντανὸ πρόσωπο, ποὺ μπορεῖ ν’ ἀγαπήσει καὶ νὰ ἔλθει σ’ ἐπικοινωνία μὲ τοὺς ἄλλους. Αὐτὸ τὸ πρόσωπο εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ἦλθε σ’ ἐπικοινωνία μαζί μας, μᾶς ἀγάπησε, ἔγινε ἄνθρωπος παρομοιοπρόσωπος μέ μᾶς.

Τὸ ὄνομά Του συνδέεται μὲ τὴ σωτηρία μας. Κάτω ἀπὸ τὸ ὄνομα αὐτὸ θὰ βροῦμε τὴ σωτηρία μας, εἶπαν οἱ Ἀπόστολοι στοὺς ἄρχοντες τοῦ Ἰσραὴλ (Πράξ. α,ι΄ 2). Τὸ ὄνομα Ἰησοῦς ἔχει περιεχόμενο ἀνεξάντλητο. Εἶναι ὀντολογικὰ συνδεδεμένο μ’Αὐτόν. Εἶναι ἕνα κανάλι μέσα ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἔρχεται χάρη σέ μᾶς καὶ γεμίζει ὅλο τὸ εἶναι μας μὲ τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ, μᾶς μεταδίδει ζωὴ καὶ δύναμη.



Ἡ εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ

Ἡ ἐπίκληση τῶν δύο τυφλῶν, δηλαδὴ «ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυίδ» (Ματθ. 9,27), εἶναι μιὰ παραλλαγὴ τῆς γνωστῆς προσευχῆς «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησον ἡμᾶς» ποὺ συνηθίζουμε νὰ χαρακτηρίζουμε ὡς εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ. Ἡ εὐχὴ αὐτὴ δὲν εἶναι ἐφεύρεση τῶν μοναχῶν, ἀλλ’ ὅπως εἴδαμε παραπάνω, τὴν προσευχὴ αὐτὴ τὴ συνέστησε ὁ Χριστὸς καὶ τὴ χρησιμοποίησαν οἱ Ἀπόστολοι. Εἶναι ἕνα μαστίγιο ἐναντίον τῶν δαιμόνων: «Ἰησοῦ ὀνόματι μάστιζε πολεμίους», γράφει ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακας. Ἡ προσευχὴ αὐτὴ κρύβει μέσα της τὸ μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ὁ Ἰησοῦς εἶναι Υἱὸς τοῦ Πατέρα καὶ τὸ ἔλεος καὶ ἡ χάρη ἔρχεται σὲ μᾶς μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Ἡ εὐχὴ τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ χαρίζει στὸν ἄνθρωπο ποὺ συνεχῶς τὴ χρησιμοποιεῖ, δύναμη, ἐγρήγορση, καθαρότητα νοῦ, τὸ χάρισμα τῶν ζωοποιῶν δακρύων, ἀγάπη γιὰ τοὺς ἀδελφούς μας, πόθο γιὰ τὴ σωτηρία μας καὶ γενικὰ συνδέει τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸ Θεό.



Ἡ χρησιμοποίηση τῆς εὐχῆς

Γιὰ νὰ μπορέσει νὰ καρποφορήσει ἡ εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ, θὰ πρέπει νὰ ταπεινώσουμε τὸν ἑαυτό μας καὶ ν’ ἀγαπήσουμε τὸ Χριστό. Ἕνας ἁγιορείτης ἔλεγε πώς, ὅταν λέμε «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον ἡμᾶς», νὰ τονίζουμε τὸ ρῆμα, δηλαδὴ «ἐλέησον ἡμᾶς», ὅπως τὸ τόνιζαν οἱ σημερινοὶ τυφλοί τοῦ Εὐαγγελίου. Νὰ ταπεινώνουμε τὸν ἑαυτό μας, νὰ κλαῖμε γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, ν’ ἀναγνωρίζουμε στὸ Θεὸ τὴν προτεραιότητα στὴ ζωή μας κι ἔτσι θὰ ἔχουμε καρποφορία μέσα μας. Ὅταν λέμε τὰ λόγια μὲ μιὰ πνευματικὴ ξηρότητα καὶ χωρὶς ν’ ἀγαπᾶμε Αὐτὸν ποὺ ἐπικαλούμεθα, τότε δὲν μποροῦμε νὰ καρποφορήσουμε πνευματικά. Ἡ χωρὶς προσοχὴ προσευχὴ ἀφήνει μέσα μας ἕνα κενό.



Ἀδελφοί μου,

Τὰ λόγια ποὺ εἶπαν οἱ τυφλοί, θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε πὼς ἦταν ἕνα θερμὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον ἡμᾶς» κι ὅμως βρῆκαν ἕνα ἀχανὲς πέλαγος σωτηρίας. Ἂς προσευχηθοῦμε κι ἐμεῖς λέγοντας τὴν εὐχὴ ζωντανά, γιὰ νὰ μᾶς ἐλεήσει ὁ Θεός.

Ἰησοῦς θεραπεύει (Ματθ. 9,27—34)

Γιαννακόπουλος Ἰωήλ (Ἀρχιμανδρίτης)

Ὁ Ἰησοῦς θεραπεύει δύο τυφλοὺς καὶ ἕνα κωφὸν δαιμονιζόμενον. (Ματθ. 9,27—34)

Ὁ Κύριος μετὰ τὴν ἀνάστασιν τῆς κόρης τοῦ Ἰαείρου ἀνεχώρησεν ἐκ τῆς οἰκίας τοῦ Ἰαείρου, ἵνα μεταβῇ εἰς ἄλλην οἰκίαν. «Παράγοντι τῷ Ἰησοῦ ἐκεῖθεν» ἐνῷ ὁ Κύριος ἐπροχώρει ἐκ τῆς οἰκίας τοῦ Ἀρχισυναγώγου, ὡς ἦτο ἑπόμενον, ἠκολούθησεν Αὐτὸν ὄχλος πολύς. Μετὰ τοῦ ὄχλου «ἠκολούθησαν δύο τυφλοὶ» πληροφορηθέντες, ὅτι διέρχεται ὁ Ἰησοῦς. Οἱ τυφλοὶ οὗτοι ὁδηγούμενοι ὑπὸ τοῦ θορύβου τοῦ πλήθους ἠκολούθουν τὸν Ἰησοῦν «κράζοντες καὶ λέγοντες ἐλέησον ἡμᾶς υἱὲ Δαυΐδ». Ὁ κοινὸς πόνος ἥνωσε τὰς καρδίας τῶν τυφλῶν καὶ προσευχόμενοι δὲν λέγουσιν ἐλέησόν με ἀλλὰ «ἐλέησον ἡμᾶς». Τὴν κοινὴν προσευχὴν δὲν παραβλέπει ὁ Κύριος. Οἱ τυφλοὶ οὗτοι ὀνομάζοντες τὸν Χριστὸν υἱὸν Δαυΐδ ἀναγνωρίζουσιν Αὐτὸν ὡς Μεσσίαν, διότι θὰ εἶχον ἀκούσει περὶ τῶν θαυμάτων αὐτοῦ. Ὁ Χριστὸς δοκιμάζων τὴν πίστιν των ἀφῆκεν αὐτοὺς νὰ φωνάζουσιν ἄνευ ἀπαντήσεως ἐκ μέρους Του, μέχρις ὅτου ἦλθεν καὶ εἰσῆλθεν εἰς οἶκόν τινα πιθανόν τοῦ Ματθαίου.

«Ἐλθόντι δὲ εἰς τὴν οἰκίαν προσῆλθον αὐτῷ οἱ τυφλοὶ» προφανῶς, ἵνα ζητήσωσιν θεραπείαν. Ὁ Κύριος λέγει πρὸς αὐτοὺς «πιστεύετε, ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι;» Ἡ ἐρώτησις αὕτη τοῦ Κυρίου ἦτο νέα δοκιμασία τῆς πίστεως τῶν τυφλῶν. Οἱ τυφλοὶ ἀπαντοῦν. «Ναί, Κύριε» πιστεύομεν. Ἡ ἀμοιβὴ τῆς πίστεως των ἦτο ἄμεσος. Ὁ Κύριος, «ἥψατο τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν λέγων: κατὰ τὴν πίστιν ἡμῶν γενηθήτω ὑμῖν. Καὶ ἀνεῴχθησαν αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοί». Ὁ Κύριος ἵνα διδάξῃ ἀποφυγὴν ἐπιδείξεως καὶ ἀποφύγῃ τὴν ἐκ τοῦ θαύματος τούτου ζηλοτυπίαν τῶν Ἰουδαϊκῶν ἀρχόντων, ἥτις ζηλοτυπία θὰ ἠμπόδιζε τὸ ἔργον τῆς σωτηρίας, «ἐνεβριμήσατο αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς» αὐστηρῶς δηλαδὴ ἐτόνισεν εἰς τοὺς θεραπευθέντας τυφλοὺς λέγων «ὁρᾶτε μηδεὶς γινωσκέτω», προσέξατε δηλαδή, ἵνα μὴ μάθῃ τὶς τι. Οἱ τυφλοὶ ὅμως ἀγνοοῦντες τὸν λόγον τῆς ἀπαγορεύσεως ταύτης τοῦ Κυρίου καὶ ἀσυγκράτητοι εἰς τὴν εὐγνωμοσύνην πρὸς Αὐτὸν «ἐξελθόντες διεφήμισαν Αὐτὸν ἐν ὅλῃ τῇ γῇ ἐκείνῃ».

«Αὐτῶν δὲ ἐξερχoμένων» ἐκ τῆς οἰκίας «προσήνεγκαν αὐτῷ κωφὸν δαιμονιζόμενον» φέρουσι δηλαδὴ εἰς τὸν Ἰησοῦν κωφάλαλον οὐχὶ ἐκ φυσιολογικῆς παθήσεως, ἀλλ’ ἐκ δαιμονικῆς ἐνεργείας. Τὸ δαιμόνιον τοῦτο ἐπιτιμηθὲν ὑπὸ τοῦ Κυρίου ἀναχωρεῖ. «Ἐκβληθέντος τοῦ δαιμονίου ἐλάλησεν ὁ κωφὸς» ὁ κωφάλαλος ὁμιλεῖ καὶ ἀκούει.

«Οἱ ὄχλοι» oἱ ἀκολουθοῦντες τὸν Ἰησοῦν βλέποντες τὰ θαύματα ταῦτα ἐθαύμασαν λέγοντες˙ οὐδέποτε ἐφάνη οὕτως ἐν τῷ Ἰσραήλ˙». Οἱ Φαρισαῖοι ὅμως φθονοῦντες καὶ μὴ δυνάμενοι νὰ ἀρνηθῶσι τὸ θαῦμα ἀποδίδουσι τοῦτο εἰς δαιμονικὴν ἐνέργειαν καὶ ἔλεγον «ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια». Ὁ Κύριος δὲν φαίνεται ἐδῶ νὰ ἀπήντησεν εἰς τοὺς Φαρισαίους, εἰς ἄλλας ὅμως ὁμοίας πρὸς αὐτὴν περιστάσεις καὶ θεραπείας, ὅπου κατηγόρησαν Αὐτόν, ὅτι ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια, ἀπήντα διὰ λογικῶν ἐπιχειρημάτων.


Θέμα: Συκοφαντία.

Τὸν Κύριον ὀνομάζουν ἀρχιδιάβολον οἱ Φαρισαῖοι. Ἡ πρᾶξις αὕτη λέγεται συκοφαντία. Οἱ Φαρισαῖοι λοιπὸν συκοφαντοῦν. Ὁ Κύριος συκοφαντεῖται! Θέμα περὶ συκοφαντίας. Οἱ Φαρισαῖοι, οἱ ὁποῖοι συκοφαντοῦν, μᾶς δίδουν τὴν μίαν ὄψιν καὶ ὁ συκοφαντούμενος Κύριος τὴν ἑτέραν. Ἴδωμεν.

1) Συκοφαντεῖς: Οἱ Φαρισαῖοι συκοφαντοῦν, διότι τὸν Θεὸν λέγουν ἀρχιδιάβολον. Ἑπομένως συκοφαντία εἶναι, ὅταν τὸ καλὸν ὀνομάσῃς κακὸν ἤτοι τὴν εὐσέβειαν ὑποκρισίαν, τὴν ἀρετὴν ἀδυναμίαν, τὴν εὐσυνειδησίαν βλακείαν, τὴν ἐπιτυχίαν ἁπλὴν σύμπτωσιν, τὴν προσπάθειαν ἐγωϊσμὸν κ.λ.π. Καὶ συγκεκριμένως. Βλέπεις μίαν κυρίαν, ἡ ὁποία ἀφῆκε τὸν δρόμον τῆς κακίας καὶ ἐπῆρε τὸν δρόμον τῆς ἀρετῆς συσχηματίσασα ἀναλόγως τὴν κόμμωσίν της καὶ τὸ φόρεμα. Ὑποκρισία φωνάζεις! Ἡ Α΄ δεσποινὶς βλέπει τὴν Β΄, ἡ ὁποία παρ’ ὅλην της τὴν πτωχείαν προτιμᾷ νὰ μὴ ἔχῃ τὸν φίλον της ἀγωνιζομένη, καὶ ὀνομάζει ταύτην περιφρονητικῶς ἀνίκανον! Ἡ μεγάλη ἀρετὴ λέγεται ἀνικανότης, ἀδυναμία. Βλέπει ὁ Α΄ τὸν Β ΄ ὑπάλληλον, ὁ ὁποῖος δὲν θέλει νὰ δωροδοκηθῇ καὶ νὰ πατήσῃ τὴν συνείδησίν του. Αὐτὸ εἶναι βλακεία, φωνάζει! Βλέπομεν τὴν ἁγιωτέραν προσπάθειαν καὶ τὴν θεωροῦμεν σατανικώτερον ἐγωϊσμόν, διότι δὲν παίρνει τὴν ἰδικήν μας εὐλογίαν! Βλέπομεν τὴν λαμπροτέραν ἐπιτυχίαν καὶ εἰρωνικῶς λέγομεν «ἔτυχε καὶ ἐπέτυχε». Ὁ ἄκρος ἀριστερὸς ὀνομάζει τὸν πατριώτην προδότην, ὁ ἄκρος δεξιὸς τὸν μὴ θέλοντα ἐκδίκησιν, ἀριστερόν, ἐγκληματίαν.

Τὸ μυστικόν τῆς συκοφαντίας εἶναι βαθὺ καὶ μυστικόν. Ἐλέγχει, διότι ἐλέγχεται. Μάλιστα! Ἐλέγχει συκοφαντοῦσα ἡ νεαρὰ χήρα τὴν εὐσεβῆ νεαρὰν χήραν, διότι ἐλέγχεται ἡ κόμμωσις, τὸ ντύσιμό της ποὺ εἶναι ἄσεμνα ἀπὸ τὰ σεμνὰ ἐνδύματα τῆς εὐσεβοῦς χήρας. Ἐλέγχει ὁ Α΄ ὑπάλληλος τὸν Β΄ τὸν εὐσεβῆ εὐσυνείδητον ὡς βλάκα, διότι ἐλέγχεται ὑπὸ τῆς εὐσυνειδησίας του. Συκοφαντεῖ ἡ Α΄ τὴν Β΄ ὡς ὀπισθοδρομικήν, διότι δὲν ἔχει φίλον. Αὐτὸ γίνεται, διότι ἡ ἐλέγχουσα ἔχει τὸν ἰδικὸν της φίλον καὶ ἐλεγχομένη ὑπὸ τῆς ἄλλης σιωπηρῶς, συκοφαντεῖ, ἐλέγχει ταύτην ἐκφώνως. Συκοφαντεῖ ἄλλος ἄλλον ὡς ἐγωϊστὴν καὶ τὸ ἔργον του ὡς ἁπλῆν σύμπτωσιν, διότι ὄχι μόνον ἐλέγχεται ἀλλὰ καίεται ὑπὸ τῆς ζηλοτυπίας.

Εἴδομεν τὸ βάθος τῆς κακίας τῆς συκοφαντίας! Ἂς ἴδωμεν καὶ τὴν καμουφλαρισμένην ἐπιφάνειαν. Οἱ συκοφαντοῦντες λέγουν˙ Ὁ Θεὸς νὰ μὲ συγχωρήσῃ. Δὲν τὸ λέγω ἐγὼ αὐτό, ὁ κόσμος τὸ λέγει. Καὶ ὁ Χρυσόστομος ἀπαντᾷ, «τί οὖν λέγεις, εἰ οὐ πιστεύεις ; Τί πιστὸν αὐτὸ ἐργάζῃ τῇ πολλῇ φήμη; Τί διαπορθμεύεις; Ἤκουσας λόγον; Ἐναποθανέτω σοι. Θάρσει! Οὐ μὴ σὲ ῥήξῃ! Πόσα κακὰ ἐντεῦθεν ἐργάζει; Παροργίζεις τὸν Θεόν, λυπεῖς τὸν πλησίον, ὑπεύθυνον σαυτὸν τῇ κολάσει ποιεῖς». Ὄχι μόνον τὸ βάθος, ὄχι μόνον ἡ ἐπιφάνεια τῆς συκοφαντίας δεικνύουν τὴν κακίαν ταύτην ἀλλὰ καὶ ἡ λέξις. Ὁ Σατανᾶς λέγεται διάβολος, διότι διαβάλλει, συκοφαντεῖ. Ἑπομένως καὶ σύ, ποὺ συκοφαντεῖς, εἶσαι καὶ λέγεσαι διάβολος. Δὲν συκοφαντῶ ἀλλὰ συκοφαντοῦμαι, θὰ εἴπῃς. Ἂς ἴδωμεν.

2) Συκοφαντοῦμαι. Ταράσσομαι! Ταράσσομαι δέ, διότι μοῦ ἐσυκοφάντησε τὸ πολυτιμότερον, τὴν ἠθικήν μου καὶ ἔγινε καὶ πιστευτός. Ἄκουσον! Δὲν εἶναι καιρὸς διὰ ταραχήν, ἀλλὰ διὰ σκέψιν, διὰ φιλοσοφίαν. Πράγματι! Καὶ ἰδοὺ ἡ πρώτη σκέψις ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὴν στενοχώρια. Στενοχωροῦμαι! Ἔτσι καὶ ὁ ἄλλος στενοχωρεῖται, ὅταν καὶ σὺ καμμιὰ φορά τὸν συκοφαντήσῃς. Ἡ στενοχώρια σου αὐτὴ εἶναι ὁ καλύτερος ἱεροκήρυξ, ὁ συγκινητικώτερος διὰ τὴν ἀποφυγὴν τῆς συκοφαντίας.

Πλὴν αὐτοῦ ποσάκις ἡ συκοφαντία τοῦ ἄλλου πρὸς ἡμᾶς εἶναι ἀντίλαλος τῆς ἰδικῆς μας φωνῆς τῆς συκοφαντίας, ἡ ὁποία ἠχηθεῖσα καὶ ἀντηχηθεῖσα ἀνὰ τὰ ὄρη καὶ τὰς χαράδρας ἐπιστρέφει ἀγνώριστος εἰς τὰ αὐτιά μας ; Μὴ μοῦ λέγεις ὅτι σὺ δὲν ἐσυκοφάντησες, διότι ἐκεῖνος ποὺ ἔχει τὴν χάριν τοῦ Θεοὺ—καὶ πρέπει νὰ ἔχῃ μεγάλην χάριν—να μὴ συκοφαντῇ, θὰ ἔχῃ τὴν χάριν καὶ δύναμιν ὄχι νὰ μὴ συκοφαντῆται, ἀλλὰ νὰ ἠρεμῇ καὶ νὰ φιλοσοφῇ, ὅταν συκοφαντῆται. Ἰδοὺ ἡ πρώτη σκέψις, τὸ πρῶτο μυστικὸ ποὺ πρέπει νὰ τὸ ἔχῃς γιὰ φυλαχτό.

Ἀλλὰ ἂς ὑποθέσωμεν, ὅτι εἶσαι ἐν τάξει. Δὲν συκοφαντεῖς, ἀλλὰ σὲ συκοφαντοῦν. Ὁ Χρυσόστομος λέγει. «Καὶ τί τοῦτο; τοῦ Θεοῦ ὄντος τοῦ μέλλοντος ἀπαιτεῖν εὐθύνας καὶ οὐκ ἐκείνων τῶν ἀκουσάντων ; Καὶ σὲ μὲν πρὸς ἀνθρώπους διέβαλε, αὐτὸς δὲ πρὸς Θεὸν διεβλήθη. Καὶ ὁ Δεσπότης σου διεβλήθη καὶ ὑπὸ Σατανᾶ καὶ ὑπὸ ἀνθρώπων. Καὶ οὐ διεβλήθη μόνον ἀλλὰ καὶ ἐπιστεύθη. Διέβαλε οὐ τὰ τυχόντα ἀλλὰ τὰ μέγιστα ὀνείδη. Καὶ γὰρ δαιμονιῶντα Αὐτὸν ἐκάλεσαν καὶ πλάνον καὶ ἀντίθεον. Εὐεργετήσας ἔπαθες κακῶς; Δία τοῦτο χαῖρε ὅτι τῷ Θεῷ γέγονας ὅμοιος τῷ ἀνατέλλοντι ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθούς». Ἰδοὺ τὸ δεύτερον φυλαχτὸ σοὺ˙ Ὁ Κύριός σου διεβλήθη, ἐσυκοφαντήθη. Σὺ τί εἶσαι;

Ἀλλά μοῦ εἶπες, ὅτι σοῦ ἔκαμε μεγάλα κακά. «Ὅσα γὰρ ἂν εἴπῃς τοσούτῳ μᾶλλον δεικνύεις αὐτὸν εὐεργέτην. Ὅρα ὅσα κερδαίνεις πρᾴως τῶν ἐχθρῶν φέρων τὰς ἐπηρείας. Πρῶτον ἁμαρτημάτων ἀπαλλαγήν, δεύτερον καρτερίαν καὶ ὑπομονήν, τρίτον ἡμερότητα καὶ φιλανθρωπίαν. Ὁ γὰρ τοῖς λυποῦσι μὴ ὀργιζόμενος πολλῷ μᾶλλον τοῖς φίλοις ἐπιτήδειος ἔσται. Πρὸς τούτοις αἰδέσιμος ἔσῃ καὶ τοῖς ἐχθροῖς, κἄν δαίμονες ὦσι. Μᾶλλον δὲ οὐδὲ ἐχθρὸν ἕξεις διακείμενος οὕτως. Τὸ δὲ πάντων μεῖζον τὴν τοῦ Θεοῦ κερδανεῖς φιλανθρωπίαν, κἄν ἠμαρτηκώς ᾖ τεύξῃ συγγνώμης, κἄν κατωρθωκώς πλείονα παρρησίαν λήψῃ» δηλαδὴ : ὅσα τυχὸν εἴπῃς, ὅτι σὲ ἐσυκοφάντησε, τόσον περισσότερον ἀναδεικνύεις αὐτὸν εὐεργέτην. Πρόσεξε πόσα κερδίζεις μὲ τὴν πρᾳότητα καὶ μὲ τὸ νὰ ὑπομένῃς τὰς συκοφαντίας τῶν ἐχθρῶν. Πρῶτον κερδίζεις τὴν ἀπαλλαγὴν ἀπὸ τὰ ἁμαρτήματα σου, δεύτερον τὴν καρτερίαν καὶ τὴν ὑπομονήν, τρίτον τὴν ἡμερότητα καὶ τὴν φιλανθρωπίαν. Διότι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος δὲν ὀργίζεται μὲ ἐκείνους, ποὺ τὸν συκοφαντοῦν καὶ στενοχωροῦν, πολὺ περισσότερον φίλος θὰ εἶναι εἰς τοὺς φίλους. Ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὰ θὰ εἶσαι σεβαστὸς καὶ εἰς τοὺς ἐχθρούς, ἔστω κι’ ἂν εἶναι δαίμονες. Ἤ διὰ νὰ εἴπω καλύτερον οὕτω φερόμενος, δὲν θὰ ἔχῃς ἐχθρόν. Τὸ μεγαλύτερον ὅμως ἀπὸ ὅλα αὐτὰ εἶναι ὅτι ὑπομένων τὰς συκοφαντίας θὰ κερδίσῃς τὴν φιλανθρωπίαν τοῦ Θεοῦ, ὥστε ἂν ἔχῃς ἁμαρτήσῃ, θὰ τύχῃς συγχωρήσεως, ἂν εἶσαι ἐνάρετος, θὰ λάβῃς περισσοτέραν παρρησίαν.

Τρομερὸν παράδειγμα τιμωρίας συκοφαντῶν εἶναι τὸ ἀκόλουθον. Ὁ Ἐπίσκοπος Ἱεροσολύμων ὁ Ἅγ. Νάρκισσος εἶχεν ἐξεγείρει καθ’ ἑαυτοῦ τὸ μῖσος τῶν κακῶν ἀνθρώπων, τοὺς ὁποίους ἤλεγχε πρὸς μετάνοιαν. Τρεῖς ἐξ αὐτῶν τὸν ἐσυκοφάντησαν δι’ ἔγκλημα φοβερὸν καὶ μεθ’ ὅρκου ἐβεβαίωνον τοῦτο. Ὁ μὲν πρῶτος ἔλεγεν˙ «νὰ καῶ, ἂν δὲν εἶναι ἀληθῆ αὐτὰ ποὺ λέγω». Ὁ δεύτερος προσθέτει˙ «Νὰ ἀποθάνω μὲ σκληράν ἀσθένειαν, ἂν ψεύδωμαι» καὶ ὁ τρίτος ἔλεγε «νὰ χάσω τὴν ζωήν μου». Ὅ,τι εἶπαν ἔγινε. Πυρκαγιὰ ἐξερράγη εἰς τὸν οἶκον τοῦ πρώτου καὶ ἐκάη οἰκογενειακῶς, ὁ δεύτερος προσεβλήθη ὑπὸ νόσου καὶ ἀπέθανε καὶ ὁ τρίτος συγκινηθείς ἐκ τῶν δυστυχημάτων τούτων ἔχυσε τόσα δάκρυα, ὥστε ἔχασε τὴν ζωήν του.

Ὥστε δὲν πρέπει νὰ ταράσσεσαι, ὅταν συκοφαντῆσαι, διότι οὔτε μόνος σου εἶσαι, ἔχεις σύντροφον τὸν Θεόν, οὔτε καὶ κακὸν δύναται τις νὰ σοῦ κάμῃ.

Ἰδοὺ πόσον κακόν, εἶναι ὅταν συκοφαντῇς, πόση ἡ ὠφέλεια, ὅταν συκοφαντῆσαι. Προσοχή, λοιπὸν καὶ ὑπομονή!

Πρωτοπρ. Γεώργιος Δορμπαράκης, Κυριακή Ζ΄ Ματθαίου –«εν τω άρχοντι των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια»

«εν τω άρχοντι των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια»

Του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δορμπαράκη

Δύο θαύματα του Κυρίου προβάλλει το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα: το θαύμα της θεραπείας δύο τυφλών και το θαύμα της θεραπείας ενός δαιμονισμένου. Τα θαύματα συνιστούν μία πρόκληση, είτε θετική είτε αρνητική, για όλες τις εποχές - κάτι που το διαπιστώνουμε και στο ανάγνωσμα - αλλά και στη σημερινή εποχή, ακόμη και σε θεωρούμενους χριστιανούς, γι’ αυτό και μία προσέγγισή τους ίσως βοηθήσει λίγο περισσότερο στην κατανόησή τους. Η αρνητική αντίδραση μάλιστα των Φαρισαίων «εν τω άρχοντι των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια» μας δίνει την ιδιαίτερη αφορμή.

1. Καταρχάς είναι αδιαμφισβήτητη η πραγματικότητα των θαυμάτων του Χριστού, δεδομένου ότι πλην ορισμένων περιπτώσεων τα πραγματοποιούσε ενώπιον πλήθους ανθρώπων, μέσα στο οποίο βρίσκονταν και πολλοί ενάντιοι και εχθροί του, σαν τους Φαρισαίους του σημερινού αναγνώσματος. Ήταν μάλιστα τόσο ολοφάνερα τα θαύματα αυτά, ώστε κανείς δεν μπορούσε να τα αμφισβητήσει, ούτε κι αυτοί οι Φαρισαίοι, οι οποίοι όμως φρόντιζαν να τα ερμηνεύουν με τον δικό τους τρόπο. Πράγματι, τα θαύματα του Χριστού ήταν μέσα στην καθημερινότητα της επί γης παρουσίας Του. Όπως το σημειώνει και το ευαγγέλιο: «εκήρυσσε το ευαγγέλιον της βασιλείας του Θεού και εθεράπευε πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν εν τω λαώ». Κήρυγμα και θαύματα πάνε πάντα μαζί, όταν μιλάμε για τον Κύριο. Γι’ αυτό και το θαύμα θεωρείται στην πραγματικότητα προέκταση και επιβεβαίωση του κηρύγματός Του, κάτι ανάλογο ίσως με τη σφραγίδα ενός εγγράφου, που βεβαιώνει τη γνησιότητά του.

Έτσι φαίνεται πολύ καθαρά ότι όλες οι προσπάθειες που έγιναν παλαιότερα, από προτεστάντες μελετητές της Αγίας Γραφής, να απομυθοποιήσουν, καθώς έλεγαν, το Ευαγγέλιο, δηλαδή να διαγράψουν ως μύθο το θαύμα από το κήρυγμα του Χριστού, έπεσαν στο κενό: αλλοίωσαν δραματικά το ίδιο το ευαγγέλιο και διέστρεψαν το πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Αλλά από αιρετικούς που δεν πιστεύουν στη θεότητα του Κυρίου μας, δεν περιμένει κανείς περισσότερα πράγματα. Ακόμη και σ’ αυτούς όμως τα πράγματα σήμερα έχουν αλλάξει.

2. Ενώ λοιπόν το θαύμα κατανοείται ως «παράθυρο που φανερώνει τη Βασιλεία του Θεού», όπως εύστοχα έχει χαρακτηριστεί, όμως απαρχής αντιμετωπίστηκε μ’ ένα διπλό τρόπο, κάτι που μας το δείχνει και το υπ’ όψιν ευαγγελικό ανάγνωσμα: ο μεν απλός λαός «εθαύμασε» για το θαύμα του Χριστού, θεωρώντας μοναδική την παρουσία Του, οι δε Φαρισαίοι αντέδρασαν δίνοντας τη γεμάτη άρνηση και απιστία ερμηνεία τους: «εν τω άρχοντι των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια». Τι σημαίνουν αυτά;

(1) Ο λαός θαυμάζει, γιατί με την απλότητά του πιστεύει ότι το θαύμα φανερώνει ακριβώς την παρουσία του Θεού: ό,τι μόλις παραπάνω επισημάναμε. Κι η στάση του απλού πιστού λαού είναι συνήθως η δοξολογία του ονόματος του Θεού. Αυτό συνιστά και το κριτήριο διάκρισης των αληθινών από τα ψεύτικα θαύματα, τα οποία βεβαίως υφίστανται, αλλά ως προερχόμενα από τις δαιμονικές δυνάμεις: το εκ Θεού θαύμα, το αληθινό, κινητοποιεί τον καλοπροαίρετο άνθρωπο στην αναφορά του προς τον Θεό, το εκ δαιμόνων «θαύμα», το ψεύτικο, πέραν του ότι έχει προσωρινό χαρακτήρα, δημιουργεί φόβο στον άνθρωπο και αποσκοπεί στην υποδούλωση του στον πονηρό. Το ένα φέρνει το «οξυγόνο» της ελευθερίας του Πνεύματος του Θεού, το άλλο φέρνει το «πνίξιμο» της δαιμονικής παρουσίας.

(2) Οι Φαρισαίοι αντιδρούν και αμφισβητούν, μη αποδεχόμενοι την ενέργεια του Θεού στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Αποκαλύπτονται λοιπόν τυφλοί πνευματικά, όπως άλλωστε πολλές φορές ο Κύριος τους είχε χαρακτηρίσει έτσι. Διότι η αδυναμία επισημάνσεως της χάριτος του Θεού στην παρουσία και την ενέργεια του Κυρίου, αδυναμία δηλαδή να δουν το φως του Θεού, σημαίνει τη σκοτεινιά της ψυχής τους, την οποία βεβαίως δημιουργούν οι πονηρές δυνάμεις. Ο διάβολος είναι αυτός που κρατάει κλειστά τα «μάτια» των ανθρώπων, λόγω βεβαίως των ενεργουμένων παθών τους, της υπερηφάνειας και του μίσους. Η κατάσταση αυτή συνιστά αυτό που ο Κύριος έχει χαρακτηρίσει ως βλασφημία του αγίου Πνεύματος. Ποιος άλλος βλασφημεί το Πνεύμα του Θεού, ει μη ο αρνούμενος να αποδεχτεί την ενέργειά Του, συνεπώς ο αμετανόητος; Κι ο Κύριος είπε τα σκληρότερα και φοβερότερα λόγια για την κατάσταση αυτή: δεν πρόκειται ποτέ να λάβει κανείς τη συγχώρηση του Θεού, ούτε στον κόσμο τούτο ούτε στην αιωνιότητα.

Το γεγονός ότι με την ερμηνεία τους οι Φαρισαίοι αποκαλύπτονται οι ίδιοι δαιμονοκρατούμενοι, επιβεβαιώνεται πολλαπλώς σήμερα, ακόμη και εκτός της χριστιανικής πίστεως. Η ίδια η ψυχολογία, ήδη από της αρχής της εμφανίσεώς της ως επιστήμης, έχει μιλήσει για το ψυχολογικό φαινόμενο της «προβολής», δηλαδή το φαινόμενο κατά το οποίο κάποιος ερμηνεύει αυτό που βλέπει με βάση το περιεχόμενο της καρδιάς του: ό,τι έχει μέσα του αυτό και «βλέπει» - το προβάλλει – στους άλλους. Οι Φαρισαίοι λοιπόν αυτό που είχαν – τα δαιμόνια – αυτό και έβλεπαν στον Χριστό.

3. Το θαύμα λοιπόν, για να επανέλθουμε, απαιτεί την πίστη του ανθρώπου, όταν αυτός έχει καλή προαίρεση και η πονηρία δεν έχει διαβρώσει την ψυχή του. Η πίστη που απαιτείται για την αποδοχή του λόγου του Θεού, η ίδια απαιτείται και για την «όραση» του θαύματος. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Κύριος, όπως φαίνεται και στη θεραπεία των δύο σήμερα τυφλών, ζητά πάντοτε την πίστη των ανθρώπων, ως εμπιστοσύνη στο πρόσωπό Του, προκειμένου να τους παράσχει τη θεραπευτική χάρη Του. Και μάλιστα ο Κύριος προχωράει και πιο πέρα: «κατά την πίστιν υμών, λέει, γενηθήτω υμίν». Θα βλέπετε δηλαδή ενεργούμενη τη δύναμή μου, κατά την αναλογία της πίστης σας. Μεγάλη πίστη, μεγάλο θαύμα και μεγάλη θεϊκή παρουσία. Μικρή πίστη, λειψό και το αποτέλεσμα. Εν προκειμένω, πρόσωπα καθοδηγητικά για τη μεγάλη πίστη και τα σημάδια της, γίνονται ο ρωμαίος εκατόνταρχος που ζητούσε τη θεραπεία του δούλου του, η Χαναναία γυναίκα που ζητούσε τη θεραπεία της κόρης της.

4. Κι είναι βεβαίως γνωστό σε όλους ότι η πίστη αυτή, που φέρνει τη δραστική παρουσία της χάριτος του Θεού και κινητοποιεί και βουνά, υπάρχει και αυξάνει, στο βαθμό που ο άνθρωπος μπαίνει στην τροχιά της αγάπης, του κεντρικού θελήματος του Θεού γι’ αυτόν. Όσο κανείς αγαπά και αγωνίζεται να εξαλείφει από την καρδιά του οποιαδήποτε πίκρα και κακία κατά των συνανθρώπων του, ακόμη και των εχθρών του, τόσο θα βλέπει να φουντώνει και η πίστη του, συνεπώς το θαύμα θα γίνεται ένα με την ύπαρξή του. Πράγματι, στη ζωή όλων των αγίων μας, λόγω ακριβώς της μεγάλης τους πίστης, ενεργουμένης ως αγάπης, το θαύμα ήταν στοιχείο της φυσικής τους ζωής, της καθημερινότητάς τους

Ακολουθείν