Ο Πούτιν, ο Εφραίμ και τα σχέδια της Μόσχας - Τρέμουν πάλι οι δυτικοί!

Του Κώστα Τζεβελέκου - Την ίδια ώρα, που ο ηγούμενος της Μονής Βατοπεδίου Εφραίμ αποφυλακίζεται με βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών και με εγγύηση 300.000 ευρώ, ο Βλαντιμίρ Πούτιν ετοιμάζει τις βαλίτσες του για να κάνει Ανάσταση στο Άγιο Όρος.
Αποκλειστικές πληροφορίες του “newsbomb” αναφέρουν έντονο διπλωματικό παρασκήνιο μεταξύ του ελληνικού ΥΠΕΞ και του αντίστοιχου ρωσικού, ενόψει της επίσκεψης.


Η επίσκεψη, οι Financial Times και το ρώσικο ενδιαφέρον
Η επίσκεψη Πούτιν έρχεται μόλις λίγες ημέρες μετά το ενδιαφέρον, που εκδήλωσε ο ρωσικός ενεργειακός κολοσσός της Gazprom για την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ και της ΔΕΣΦΑ. 

Ο πρόεδρος της Ρωσίας, μάλιστα, κατά τις ίδιες πληροφορίες, θα επισκεφθεί τη Μονή Βατοπεδίου και θα έχει συνάντηση με τον Εφραίμ. Ο χρόνος κυλάει αντίστροφα και οι διπλωματικοί υπάλληλοι των δύο χωρών έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα δρόμου προκειμένου να προετοιμάσουν την επίσκεψη.

Σύμφωνα με πρόσφατο δημοσίευμα των Financial Times, οι Ρώσοι έχουν βλέψεις για την Ελλάδα, ειδικά με τα νέα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί λόγω κρίσης.
«Μια «30ετής ή 50ετής συμφωνία που θα δώσει στο ρωσικό ναυτικό δικαιώματα βάσης στο λιμάνι του Πειραιά, ίσως μια μέρα να είναι λογική σκέψη και για τις δύο πλευρές. Μέσα στον χρόνο, αυτή η συμφωνία θα απέφερε στην πεινασμένη ελληνική κυβέρνηση έως 200 δισ. δολάρια». Ανέφερε χαρακτηριστικά το δημοσίευμα.
Σήμερα, η Ρωσία χρησιμοποιεί τις ναυτικές βάσεις στην Λατάκια και την Ταρτούς και όσο φαίνεται πώς οι μέρες του Μπασάρ Αλ Άσαντ στην Συρία είναι μετρημένες, η Μόσχα έχει κάθε λόγο να αναζητεί εναλλακτικές διεξόδους…
Σε ό,τι αφορά στην επίσκεψη Πούτιν στο Άγιο Όρος, οι πληροφορίες αναφέρουν ότι ο ρώσος πρόεδρος δεν θα έρθει με άδεια χέρια, αλλά θα προτίθεται να ενισχύσει οικονομικά τα αγιορείτικα μοναστήρια και πρώτα απ’ όλα το Ρωσικό.
Αγιορείτικες πήγες φέρουν τόσο εκπροσώπους των Ιερών Μονών, όσο του Ρώσου Πατριάρχη να προετοιμάζουν την «αποστολή» 500 ρώσων μοναχών, οι οποίοι μέχρι το τέλους του έτους θα ενισχύσουν τη «δύναμη» στο Ρωσικό μοναστήρι.
Η επίσκεψη Πούτιν προκαλεί μια σειρά από ερωτήματα:
- Κατά πόσο η έλευση του Ρώσου προέδρου αποτελεί προάγγελο μιας δυναμικής προσπάθειας για διείσδυση στα Βαλκάνια;
- Ποια η σχέση και ο ρόλος του Εφραίμ με τη Μόσχα και από πού πηγάζει η υποστήριξη;
Άλλωστε, ήταν ο ίδιος ο Πατριάρχης της Ρωσίας Κύριλλος είχε κάνει παρέμβαση υπέρ του Εφραίμ, ακολουθώντας τις ανησυχίες που είχε διατυπώσει το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών.
Ήταν όταν υποστήριζαν πως η προφυλάκιση του Εφραίμ συνιστά καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ο Ρώσος Πατριάρχης ζητούσε ευθέως την αποφυλάκισή του…
πηγή

Ανάσταση πριν την Ανάσταση

Ανάσταση πριν την Ανάσταση

Σε κλίμα αναστάσιμης χαράς υποδέχθηκε η Βατοπαιδινή Αδελφότητα και πλήθος προσκυνητών την Παρασκευή το βράδυ τον Γέροντα Εφραίμ.

Το Σάββατο το πρωί τελέσθηκε η Ακολουθία του Ακαθίστου, όπου ο Γέροντας Εφραίμ απήγγειλε την Α΄ και την Δ΄ Στάση των Χαιρετισμών.

Ανάσταση πριν την Ανάσταση

πηγή

Κυριακή Ε’ Νηστειών ( Οσίας Μαρίας Αιγυπτίας)

 Σκέψεις του π. Antony Bloom: «Στο φως της κρίσης του Θεού» .

Η σημερινή Κυριακή Ε’ Νηστειών, σηματοδοτεί την ολοκλήρωση της δεύτερης περιόδου του Τριωδίου. Οι πρώτες τέσσερις Κυριακές προ της Σαρακοστής, μας εισαγάγουν στις αρετές, την ταπείνωση, την μετάνοια, την αγάπη και την υπακοή στο θέλημα του Θεού, ως στόχους της πνευματικής μας πορείας.

Η δεύτερη περίοδος, με τις Κυριακές της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, μας εισάγει στο νόημα της παρουσίας μας στην Εκκλησία, με την προβολή της Ορθοδοξίας όχι ως φολκλορικού είδους ή μαγικής πίστης, αλλά ως τρόπου ζωής Με την μνήμη του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, ο οποίος μας μιλά για τον Θεό ως Φως και θέτει ως απώτερο στόχο της πνευματικής μας πορείας την κοινωνία με το Φως. Με την ανάδειξη του Σταυρού, ως κορυφαίου σημείου χαρμολύπης, αλλά και υπόμνησης ότι η ζωή μας χρειάζεται να περάσει από την υπακοή στο θέλημα του Θεού, από την τήρηση των εντολών του, από το Πάθος για να έρθει η Ανάσταση. Με την παρουσία της μορφής του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακας, ο οποίος μας θυμίζει την ασκητική παράδοση της αγάπης, και της προσευχής, ως τρόπου κοινωνίας με το Θεό και ως διαρκούς πρότασης της Εκκλησίας στον κόσμο.

Ο δεύτερος κύκλος κλείνει σήμερα με την αναφορά της Εκκλησίας μας στο πρόσωπο της Oσίας Μαρίας της Αιγυπτίας. Στο πρόσωπο της Αγίας συγκρούονται δύο τρόποι ζωής, ο τρόπος της αμαρτίας και ο τρόπος της μετάνοιας, ο τρόπος της αυτονόμησης του ανθρώπου από το Θεό και της παράδοσής του στην φιληδονία, την φιλαυτία και την φιλοδοξία, και ο τρόπος της ανταπόκρισης του ανθρώπου στην αγάπη του Θεού, η εγκατάλειψη στη χάρη Του.

Ο Ζωσιμάς λοιπόν αναζητώντας στη έρημο κάποιον ασκητή, ο οποίος θα τον ωφελούσε πνευματικά και θα του απαντούσε στην αγωνία του για το τέλειο, συναντά την Οσία, η οποία επί πολλά έτη ζούσε εκεί και είχε αποκτήσει όλα τα πνευματικά εκείνα χαρίσματα που ο Θεός προσφέρει σε όσους τον αγαπούν.

Πατρίδα της η Αίγυπτος. Δώδεκα ετών έρχεται στην Αλεξάνδρεια και επί 17 έτη θα ζήσει ως πόρνη. Κάποτε βλέπει ανθρώπους να ετοιμάζονται να πάνε στα Ιεροσόλυμα για την εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Ταξιδεύει μαζί τους, όχι για να προσκυνήσει, αλλά για να αμαρτήσει. Φτάνει στον Ναό της Αναστάσεως και στην πόρτα μια δύναμη την εμποδίζει να εισέλθει. Εκεί συναισθάνεται την ακαθαρσία των έργων της, αρχίζει να κλαίει και να θρηνεί, βλέπει την εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, της ζητά να την αφήσει να χαιρετήσει το Ξύλο του Σταυρού και της υπόσχεται ότι θα εγκαταλείψει τον κόσμο και την αμαρτία.

Πραγματικά, η Παναγία από τότε καθοδηγεί τα βήματά της στην έρημο του Ιορδάνη. 47 ολόκληρα χρόνια περνά εκεί. Τα πρώτα 17 χρόνια βασανίζονταν από έναν ακατάπαυτο πόλεμο, τον οποίο ξεπέρασε με την διαρκή επίκληση της Υπεραγίας Θεοτόκου και την εμπιστοσύνη στην αγάπη του Θεού. Κατόπιν, μπόρεσε και υπερέβη την ανθρώπινη φύση και τις ανάγκες της, χάρις στη διαρκή κοινωνία με το Χριστό.

Η Οσία ζητά από τον Άγιο να επιστρέψει τον επόμενο χρόνο την Μεγάλη Πέμπτη να την κοινωνήσει. Ο Αββάς έρχεται, την βλέπει να περπατά πάνω στα νερά του Ιορδάνη, την κοινωνεί και η Αγία του ζητά να έρθει πάλι τον επόμενο χρόνο. Ο Αββάς έρχεται, την βρίσκει αναπαυμένη εν Κυρίω, την ίδια ημέρα που μετάλαβε των αχράντων Μυστηρίων. Ένα λιοντάρι τον βοηθά να ανοίξει τον λάκκο και να θάψει την Οσία, της οποίας τον βίο διηγήθηκε στους μοναχούς της Μονής του και ο οποίος παρέμεινε στην συνείδηση της Εκκλησίας ως ακριβές υπόδειγμα μετανοίας, αλλά και μοναδικής αλλαγής τρόπου ζωής.

Αδελφοί μου!

Πόσες φορές έχει συμ¬βεί να χτυπήσουμε και εμείς την πόρτα του Θεού με τον ίδιο τρόπο που επιχείρησε και η Μαρία να μπει στον χώρο της Παρουσίας Του; Πόσες φορές προσπαθήσαμε να προσευχηθούμε, να Τον πλησιάσουμε εν σιωπή; Πόσες φορές λαχταρήσαμε τον Θεό και πόσες φορές νιώσαμε ότι ανάμεσα στην προσευχή μας και σ’ Αυτόν, ανάμεσα στη σιωπή μας και σ’ Αυτόν, ανάμεσα στη λαχτάρα μας και σ’ Αυτόν υπήρχε ένα εμπόδιο που δεν μπορούσαμε να υπερπηδήσουμε; …

Αλλά και πόσες φορές έχει χτυπήσει ο Θεός την πόρτα της καρδιάς μας!Θυμάστε τη φράση από την Αποκάλυψη: «Ιδού ίσταμαι επί την θύραν και κρούω…». Πόσες φορές με τα λόγια του Ευαγγελίου, με τα γεγονότα της ζωής μας, με τις αδύναμες νεύσεις τής ψυχής μας, μ’ έναν ψίθυρο του Αγίου Πνεύματος, με όλους τους τρόπους που ο Θεός μεταχειρίζεται για να μας πλησιάσει- πόσες άραγε φορές δεν έχει χτυπήσει αυτή τη θύρα και πόσες φορές εμείς αποφασίσαμε ότι θα παραμείνει κλειστή! Ή απλώς δεν φροντίσαμε να ανοίξει, διότι ήμασταν απασχολημένοι εκείνη τη στιγμή με πράγματα σημαντικότερα για μάς από τη δική Του παρουσία που ερχόταν να μας διακόψει και να μας ενοχλήσει! Και πόσες φορές αρνηθήκαμε να μην ανοίξουμε αυτή την πόρτα, επειδή ο ερχομός του Κυρίου θα σήμαινε το τέλος κάποιων πραγμάτων που ήταν πολύτιμα και μετρούσαν για μας… Και η πόρτα μας ήταν κλειστή στο πρόσωπο Του ακριβώς με τον ίδιο τρόπο πού όλες οι πόρτες ήταν κλειστές στο πρόσωπο τής Μητέρας Του και του Ιωσήφ τη νύχτα της Γεννήσεως…

Η Μαρία η Αιγυπτία, αντιμέτωπη με την απουσία του Θεού, με την άρνηση Του να της επιτρέψει να εισέλθει στον χώρο της Παρουσίας Του, αντιμέτωπη με μία κλειστή πόρτα μέσα της, ένιωσε άτι, αν δεν άνοιγε η πόρτα αυτή, όλα ήταν μάταια. Και αποστράφηκε καθετί που στεκόταν ανάμεσα σ’ αυτήν και στον Θεό, ανάμεσα σ’ αυτήν…

Μήπως δεν είναι αυτό ένα παράδειγμα, μια κλήση, μια εικόνα του τι θα μπορούσε να είναι ή ζωή τού καθενός μας; Μα ίσως και να πούμε: «Ναι, αυτό ίσχυε για εκείνην που ήταν μία μέλλουσα άγια…». Καθένας όμως από μας έχει προσκληθεί να επικοινωνεί με το Θεό με τέτοιο τρόπο, ώστε ο Θεός και εμείς να μπορούμε να γινόμαστε ένα…! Αυτή είναι η κλήση μας• μπορεί αυτό να επιτευχθεί με μόνες τις δικές μας δυνάμεις; Όχι, δεν μπορεί. Αλλά μπορεί να το κατορθώσει ο Θεός μέσα μας μόνον αν στραφούμε σ’ Αυτόν με όλη μας τη διάνοια, όλη την καρδιά και όλη την προσδοκία μας, αποφασιστικά. Ναι, χρειάζεται αποφασιστικότητα, και λαχτάρα, παθιασμένη, απελπισμένη λαχτάρα… Και τότε… τότε όλα γίνονται δυνατά. Ο απόστολος Παύλος ζήτησε από το Θεό δύναμη για να εκπληρώσει την αποστολή του, και ο Κύριος του είπε, «Αρκεί σοι η χάρις μου. Η γάρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται…» Και στο τέλος της ζωής του, έχοντας ολοκληρώσει την αποστολή του, ο Παύλος, είπε: «Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ»…

Είμαστε τόσο αδύναμοι! Αδελφοί μου!

Αλλά και πόση ελπίδα και έμπνευση μπορούμε να αντλήσουμε από κάθε Άγιο, στο πρόσωπο του οποίου ξεδιπλώθηκαν και τελειώθηκαν η δόξα, η δύναμη, η νίκη, η ίδια η ζωή!

Ας εμπνευσθούμε λοιπόν για άλλη μια φορά από αυτά πού ακούμε, από αυτά πού αντλούμε από το Ευαγγέλιο, τη Θεία Κοινωνία, την προσευχή, τη σιωπή και την παρουσία του Θεού. Και ας κάνουμε ένα ακόμη βήμα μπροστά προς τη θέα της αγάπης Του, που θα φανερωθεί τη Μ. Εβδομάδα, στα τελευταία βήματα προς το Γολγοθά, με την τελική νίκη της Σταυρωμένης Αγάπης και της Αναστάσεως.

Πηγή:http://ntprodromoy.blogspot.com/2010/03/blog-post_19.html

Υπομονή – Αγ. Δημητρίου του Ροστώφ.-Κυριακή Ε Νηστειών

Υπομονή – Αγ. Δημητρίου του Ροστώφ.

«Υπομονής έχετε χρείαν, ίνα το θέλημα του Θεού ποιήσαντες, κομίσησθε την επαγγελίαν» (Εβρ. 10. 36). Αυτοί που υπομένουν αγόγγυστα και με καρτερία τα πάντα, μένουν πιστοί στο θέλημα του Θεού. Κι αυτοί που μένουν πιστοί στο θέλημα του Θεού, θα πάρουν την αμοιβή που υποσχέθηκε Εκείνος: τη βασιλεία των ουρανών.Γι’ αυτό κι εσύ «μη νικώ υπό του κακού, αλλά νίκα εν τω αγαθώ το κακόν… Μηδενί κακόν αντί κακού αποδιδόντες• προνοούμενοι καλά ενώπιον πάντων ανθρώπων• μη εαυτούς εκδικούντες, αγαπητοί, αλλά δότε τόπον τη οργή• γέγραπται γαρ• εμοί εκδίκησις, εγώ ανταποδώσω, λέγει Κύριος» (Ρωμ. 12. 21, 17, 19). Στον Κύριο ανήκει η κρίσις και η καταδίκη όσων σε αδικούν. Σε σένα η καλωσύνη και η μακροθυμία. Στον Κύριο ανήκει η τιμωρία και η πάταξις του κάκου. Σε σένα η ανεξικακία και η υπομονή.
Η υπομονή στις δοκιμασίες είναι ένα ασφαλές μέσο για να ενωθούμε με τον Θεό. Όσο ο γογγυσμός χωρίζει από τον Θεό, τόσο η υπομονή σφυρηλατεί την ενότητά μας μαζί Του. Αν λοιπόν υπομένης μ’ ευγνωμοσύνη όλες τις δοκιμασίες για χάρι Του, θα σου ανταποδώση την αιώνια μακαριότητα. Μέσω της θλίψεως και της υπομονής εισέρχεσαι στον χώρο της αληθινής γνώσεως και καθαρίζεσαι από το πλήθος των αμαρτιών σου. Πρόσεχε ωστόσο να μην εκθέτης θεληματικά τον εαυτό σου σε κινδύνους. Να προσεύχεσαι στον Κύριο με τα λόγια της προσευχής που Εκείνος δίδαξε: «Μη εισενέγκης με εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι με από του πονηρού»! Μην επιδιώκης εσύ τις δοκιμασίες, για ν’ ασκηθής τάχα στην υπομονή. «Μη δώης εις σάλον τον πόδα σου, μηδέ νυστάξη ο φυλάσσων σε» (Ψαλμ. 120. 3). Μην εκτίθεσαι ο ίδιος σε κινδύνους και πειρασμούς. Να είσαι όμως πάντα έτοιμος να υπομείνης με ευγνωμοσύνη όσους θα παραχωρήση ο Θεός. Ο ίδιος ο Κύριος μας διδάσκει με το παράδειγμά Του. Όταν πριν από το πάθος προσευχόταν στον Πατέρα Του, έλεγε: «Πάτερ μου, ει δυνατόν εστι, παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο». Θυμήσου ακόμη πόσες φορές φυλαγόταν από τους Ιουδαίους και τους ξέφευγε, ή προφυλασσόταν από τους κινδύνους που τον απειλούσαν. Ήταν όμως έτοιμος πάντα να υποταχθή στο θέλημα του Πατρός: «πλην ουχ ως εγώ θέλω, αλλ’ ως συ» (Ματθ. 26. 39).
Ο λόγος για την υπομονή δεν τελειώνει εύκολα. Θυμάμαι πάλι τους λόγους του Κυρίου: «Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών» (Λουκ. 21. 19). «ο δε υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται» (Ματθ. 10. 22). Αλλά και στο διάστημα της επιγείου ζωής Του ο Κύριος έγινε για μας πρότυπο υπομονής, μακροθυμίας και ανεξικακίας «ος λοιδορούμενος ουκ αντελοιδόρει, πάσχων ουκ ηπείλει, παρεδίδου δε τω κρίνοντι δικαίως» (Α’ Πέτρ. 2. 23). Υπόμεινε κι εσύ με χαρά τα πάντα, για ν’ ακούσης τη φωνή Του να λέη: «Ότι ετήρησας τον λόγον της υπομονής μου, καγώ σε τηρήσω εκ της ώρας του πειρασμού της μελλούσης έρχεσθαι επί της οικουμένης όλης, πειράσαι τους κατοικούντας επί της γης» (Αποκ. 3. 10).
«Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον και προσέσχε μοι και εισήκουσε της δεήσεώς μου» (Ψαλμ. 39. 1). Ο Κύριος δέχεται σαν θυσία ευάρεστη την ανδρεία υπομονή, ενώ αποστρέφει το πρόσωπό Του από τη μικροψυχία. Οι άνθρωποι της υπομονής ακολουθούν πιστά τα ίχνη Του, οι δειλοί και οι μικρόψυχοι απομακρύνονται από κοντά Του• «πολλοί απήλθον εκ των μαθητών αυτού εις τα οπίσω και ουκέτι μετ’ αυτού περιεπάτουν» (Ιω. 6. 66).
Ποιός τραυματισμένος θεράπευσε ποτέ την πληγή του χωρίς υπομονή στον πόνο και στα θεραπευτικά μέσα του γιατρού; Ποιός μπορεί ν’ ακολουθήση πίσω από τον Χριστό χωρίς να σηκώση στους ώμους τον σταυρό της υπομονής; Κανένας. «Όλοι όσοι Τον ακολούθησαν και Τον ακολουθούν ήταν και είναι έτοιμοι ν’ αντιμετωπίσουνμε υπομονή τις δοκιμασίες που οπωσδήποτε θα τους βρουν, καθώς τονίζει και ο σοφός Σειράχ: «Τέκνον, ει προσέρχη δουλεύειν Κυρίω Θεώ, ετοίμασον την ψυχήν σου εις πειρασμόν» (2. 1).
«Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» (Ματθ. 16. 24). Τί μας λέει μ’ αυτά τα λόγια Του ο Κύριος; Ότι όποιος θέλει να βαδίση στα ίχνη Του πρέπει πρώτα ν’ αρνηθή τον εαυτό του, δηλαδή τη φιλαυτία του και το θέλημα του, έπειτα να σηκώση τον σταυρό του, σταυρό υπομονής και ανδρείας, και τέλος να Τον ακολουθήση.Αγωνίσου να παραμείνης χωρίς μεταπτώσεις σε κατάστασι πνευματικής εγρηγόρσεως, υπομονής και ανδρείας, γιατί μόνο έτσι θα καταβάλης τον νοητό Αμαλήκ που επιβουλεύεται την ψυχή σου, θ’ απαλλαγής από βάσανα και θλίψεις και θ’ αξιωθής των αιωνίων αγαθών, όταν θα επανέλθη ο Κύριος για να κρίνη τον κόσμο.«Ουαί υμίν τοις απολωλεκόσι την υπομονήν• και τί ποιήσετε όταν επισκέπτηται ο Κύριος;» (Σοφ. Σειράχ 2. 14).

(Από το βιβλίο «Πνευματικό Αλφάβητο» του Αγίου Δημητρίου Ροστώφ, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, 1996).

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ- ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Αναγνώσματα:

Απόστολος: Εβρ. θ΄,11 – 14. Ευαγγέλιο: Μάρκ. ι΄, 32-45

(Εωθινόν 2^ο, Ήχος πλ.α΄)

Η διακονία του Χριστού στον κόσμο

          Βρισκόμαστε στην τελευταία Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, αδελφοί μου. Στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα που ακούσαμε ο Κύριός μας προετοιμάζει τους Μαθητές Του για το Πάθος και την Ανάστασή Του. Τους αποκαλύπτει όλα όσα πρόκειται να Του συμβούν, προκειμένου να μη λιποψυχήσουν και απελπιστούν, αλλά να διατηρήσουν ζωντανή την ελπίδα της νίκης, καθώς Εκείνος θα είναι ο ρυθμιστής και κυρίαρχος των εξελίξεων. Όμως, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, παρεξηγούν τα λόγια Του και ζητούν δόξες και τιμές στη Βασιλεία Του. Και ο Χριστός τους ομιλεί για το ποτήρι του πόνου και της οδύνης που ο Ίδιος και εκείνοι θα πιούν και το οποίο θα κληθούν να δοκιμάσουν όσοι επιλέξουν να Τον ακολουθήσουν. Τους ομιλεί για το αληθινό πρωτείο στη ζωή που είναι καρπός της διακονίας της αγάπης, πρότυπο της οποίας είναι ο Ίδιος, ο Οποίος δεν ήλθε στον κόσμο για να διακονηθεί, αλλά για να διακονήσει τους ανθρώπους.

          Ποιά είναι, όμως, η διακονία που επετέλεσε και επιτελεί ο Χριστός στον κόσμο; Καταρχήν, η ίδρυση της Εκκλησίας Του, «του επιγείου ουρανού, στον οποίο ο ουράνιος Θεός ζει και κινείται»[1] και η παράδοση των ιερών Μυστηρίων. Πρόκειται για την σημαντικότερη διακονία και προσφορά του Θεανθρώπου στην ανθρωπότητα γιατί «η Εκκλησία είναι η μεγάλη αγκαλιά που δίδει νόημα στη ζωή και παρηγοριά στον κάθε άνθρωπο. Στην Εκκλησία όλοι οι άνθρωποι είναι δεκτοί, όλοι Τής ανήκουν και σε όλους ανήκει. Στην Εκκλησία δεν υπάρχουν διακρίσεις, υπάρχει ισότητα, δεν υπάρχει εξουσία, αλλά διακονία, δεν υπάρχει βία, υπάρχει μόνο αλληλεγγύη, δεν υπάρχει μίσος, αλλά μόνο αγάπη, δεν υπάρχει καταπίεση, αλλά μόνο ελευθερία. Σε κανένα άλλο χώρο δε γίνεται κανείς δεκτός όπως είναι, με τις αμαρτίες του, με τα λάθη του, με τις σκιές και τις κηλίδες του. Μόνο στην Εκκλησία υπάρχει χώρος για τον καθένα. Και γι’ αυτό, όποιος λείπει απ’ το καθημερινό προσκλητήριο της Εκκλησίας γίνεται αντιληπτός και προκαλεί όχι μόνο ανησυχία για την προσωπική του κατάσταση, αλλά και τις προσευχές για την μετάνοιά του. Κανένας δεν είναι αναμάρτητος και κανένας δεν αποκλείεται από την χάρη του Θεού και την Βασιλεία Του…»[2]

          Η επόμενη σπουδαία προσφορά του Χριστού στον κόσμο είναι η διακονία του ανθρώπινου πόνου. Ο Κύριος δεν αγνόησε, ούτε περιφρόνησε τις υλικές και καθημερινές ανάγκες των ανθρώπων. Αντιθέτως, θεράπευσε τους αρρώστους, απάλυνε τον πόνο της ψυχής και του σώματος, χόρτασε τους πεινασμένους, παρηγόρησε τους πενθούντες, απάλλαξε τους δαιμονισμένους από την επήρεια του διαβόλου και χάραξε τους δρόμους της διακονίας που και η Εκκλησία Του ακολουθεί στην πορεία του χρόνου. Το έργο της Εκκλησίας είναι διττό. Πρωτίστως η σωτηρία της κάθε ψυχής και, στη συνέχεια, η θεραπεία των κοινωνικών αναγκών. Σε αυτή τη λογική στηρίζεται το σπουδαίο κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο που επιτελεί η Εκκλησία και αγκαλιάζει όλα εκείνα τα σημεία πάνω στα οποία παίζεται, στην εποχή μας, το δράμα του κόσμου. Πρόκειται για διακονία που γίνεται στο όνομα του Χριστού και για την αγάπη του Χριστού, τον Οποίο η Εκκλησία βλέπει και συναντά στο πρόσωπο του κάθε ανθρώπου.

          Οι διαστάσεις και το μέγεθος της διακονίας του Χριστού στον κόσμο ασφαλώς δε μπορούν να εξαντληθούν και περιγραφούν σ’ ένα τόσο περιορισμένο χώρο. Κορυφαία θέση, όμως, μέσα της κατέχει η απαλλαγή του ανθρώπου από την αιχμαλωσία της αμαρτίας, που επιτεύχθηκε με το Πάθος και τη Σταύρωσή Του. Η αμαρτία δημιουργεί γύρω από τον άνθρωπο μία κατάσταση απελπιστική, χαρακτηριστικά της οποίας είναι ο θάνατος, η δουλεία, η αιχμαλωσία, η αναίρεση της ουσιαστικής ελευθερίας, η ατιμία και η καταισχύνη. Ο Χριστός, με το Αίμα Του, μάς εξαγόρασε, πλήρωσε τα λύτρα της ελευθερίας μας και μάς έδωσε την δυνατότητα της σωτηρίας με τη σταυρωμένη αγάπη Του, που δεν είναι λόγια, ευχολόγια, πράξεις συμπάθειας και αλτρουισμού, αλλά το απόλυτο δόσιμο, μέχρι θυσίας.

          Αυτές είναι οι κορυφαίες διαστάσεις της διακονίας και της προσφοράς του Χριστού στον κόσμο. Αυτός είναι ο Χριστός, τελικά. Ο μόνος και αληθινός διάκονος, Τον οποίο καλούμαστε, εντός ολίγου, ν’ ακολουθήσουμε στον δρόμο της απόλυτης θυσίας. Στην πορεία προς τον Γολγοθά. Είθε να συμπορευτούμε πλάι Του, αντιλαμβανόμενοι το μέγεθος της σταυρωμένης αγάπης Του για μάς. ΑΜΗΝ!  

Αρχιμ. Ε.Ο.

---

[1] Άγιος Γερμανός Κωνσταντινουπόλεως

[2] Χριστόδουλος (+), Αρχιεπίσκοπος Αθηνών & Πάσης Ελλάδος, Ομιλία, Π. Ψυχικό 17/9/2006

Κυριακή Ε Νηστειών Αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας Ας συμπορευθούμε με τον Χριστό “Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα”

Μιά βδομάδα πριν από τη θριαμβευτική είσοδο στα Ιεροσόλυμα μας παρουσιάζει η Εκκλησία μας τον Ιησού να προλέγει στους μαθητές του το πάθος και τα κακά τα οποία πρόκειται να υπομείνει για τη σωτηρία της ανθρωπότητος.     Κατά καιρούς ο Ιησούς και ιδίως ύστερα από κάθε χαρά δεν παρέλειπε να υπενθυμίζει στους μαθητές του, ότι “ο Υιός του ανθρώπου παραδοθήσεται εις χείρας ανθρώπων αμαρτωλών και αποκτενούσιν αυτόν”.

Σκοπός αυτής της υπομνήσεως ήταν η ψυχική προετοιμασία τους για τις ώρες της μεγάλης δοκιμασίας, της εγκαταλείψεως, της μοναξιάς όχι μόνο της ζωής του Ιησού, αλλά και στη συνέχεια της δικής τους ζωής.  Και όπως έδειξε το μέλλον είχαν ανάγκη οι μαθητές μιας τέτοιας προετοιμασίας, αφού όλοι πέρασαν από το καμίνι του πόνου και του μαρτυρίου.

“Αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα”

Σ’ αυτές τις τρεις λέξεις περιέχεται η ζωή του Χριστιανού. Άνοδος είναι η ζωή μας όπως η άνοδος του Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Όπως ο Χριστός ανεβαίνει στα Ιεροσόλυμα έτσι και κάθε Χριστιανός ακολουθώντας τα ίχνη του Θεανθρώπου πρέπει να ανεβαίνει και συνεχώς μ’ αυτή τη σκέψη να ζει, ότι σκοπός του είναι η είσοδος στην άνω Ιερουσαλήμ της Χάριτος.  Είναι κοπιώδης και μαρτυρική η άνοδος αυτή, όπως ακριβώς ήταν τότε του Χριστού.  Έχει απαραίτητη υποχρέωση την άρση του προσωπικού Σταυρού χωρίς τον οποίο δεν μπορεί να εισέλθει ο άνθρωπος την πύλη της ουρανίου Βασιλείας. Στην αντίληψη του κόσμου ανεβαίνει όποιος εξουσιάζει, όποιος κατακτά, όποιος κερδίσει, όποιος πλουτίζει, όποιος κυβερνά.  Στην αντίληψη του Θεού ανεβαίνει όποιος διακονεί, όποιος διαμοιράζει, όποιος χάνει, όποιος ελεεί, όποιος υπηρετεί. Η πνευματική άνοδος στα μάτια του κόσμου φαίνεται αδυναμία.  Μέσα όμως στη σωματική αδυναμία κρύβεται η δύναμη του Θεού.  “Η γάρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται” διεμήνυσε ο Θεός στον Απόστολο Παύλο.

Τα άνω ζητείτε

Συνεχώς η Εκκλησία μας προτρέπει στην ουρανοδρόμο πορεία.  “Τα άνω ζητείτε ου ο Χριστός εστιν εν δεξιά του Θεού καθήμενος, τα άνω φρονείτε μη τα επί της γης”.  Αν θέλουμε όμως να ανεβαίνουμε συνεχώς πρέπει να επιδιώκουμε την καθημερινή μας ταπείνωση.  Εκείνος είπε, ότι “ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται”.  Να γίνουμε υπηρέτες και διάκονοι των συνανθρώπων μας, κυρίως δε των κατωτέρων μας.  Στην θεία άνοδο προπορεύεται ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.  Ας ακολουθήσουμε τα ίχνη του. “Συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν και νεκρωθώμεν δι’ αυτόν ταις του βίου ηδοναίς ίνα και συζήσωμεν αυτώ”.  Όποιοι ακολουθήσουν το Χριστό στη ζωή τους έχουν βέβαια την υπόσχεσή του: “και συνανυψώ υμάς εις την άνω Ιερουσαλήμ εν τη Βασιλεία των ουρανών”.

Αγαπητοί μου αδελφοί, σκοπός της ζωής μας είναι η κατάκτηση της Βασιλείας του Θεού. Ο πόθος μας τότε θα γίνει πραγματικότητα, αν ακολουθήσουμε πιστά την πορεία του Χριστού. Είναι ανηφορική και γεμάτη θλίψεις “η οδός” του Κυρίου, οδηγεί όμως στην Ανάσταση.  Θεμελιώδεις γραμμές αυτής της ουρανοδρόμου πορείας είναι η θυσία και η ταπείνωση.  Θέλουμε να γίνουμε μεγάλοι και πρώτοι;  Ας γίνουμε πρώτα μικροί και τελευταίοι.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος.

Κυριακή Ε Νηστειών - Ιερά Μητρόπολις Πάφου

Τρία χρόνια έζησαν από κοντά τον Ιησού. Έζησαν μαζί Του. Συνέφαγαν και συμπροσευχήθηκαν. Ένοιωσαν την αγάπη Του. Τρία χρόνια περιπλανήθηκαν και ταλαιπωρήθηκαν, σε πόλεις και χωριά της Παλαιστίνης. Άλλοτε διωκόμενοι και άλλοτε φιλοξενούμενοι από τους οπαδούς και τους πολυπληθείς μαθητές Του. Για τρία χρόνια, αγαπητοί μου αδελφοί, είχαν την θεία εύνοια να είναι καθημερινά κοινωνοί της θείας διδασκαλίας του Κυρίου. Ένοιωθαν όλο και με περισσότερη βεβαιότητα τη θεία Του προέλευση. Το ομολόγησε πρώτος ο Ναθαναήλ:   «Σύ εἶ ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ». Είδαν έκπληκτοι, οι μαθητές Του, να θεραπεύει τους πάσχοντες από σοβαρές και αγιάτρευτες ασθένειες. Με τη δύναμή Του πέτυχαν και εκείνοι να θαυματουργήσουν. Κι όμως δύο από τους δώδεκα μαθητές του Κυρίου, τα δύο παιδιά του Ζεβεδαίου, Ιάκωβος και Ιωάννης, άκουσαν από το στόμα του θείου Διδασκάλου:« Οὐκ οἴδατε τί αιτεῖσθε».

Δεν ξέρετε τί ζητάτε!  Ζητούσαν την πρωτοκαθεδρία, δίπλα στο Δάσκαλο, αγαπητοί μου. Ζητούσαν θρόνους, δόξες και τιμές. Πράγματι τον τελευταίο καιρό, η Μεσσιανική φήμη του Διδασκάλου, είχε καλύψει όλη την Παλαιστίνη. ΄Ετρεχαν όλοι να Τον δούν, να Τον  ακούσουν, να δεχτούν οι πάσχοντες τη θεραπεία Του. Δεν ξέρετε τί ζητάτε, αντιλλάλησε, σαν επαναλαμβανόμενη ηχό στα αυτιά τους, αυστηρή η γεμάτη αγάπη φωνή Του. Μεγάλη ήταν η έκπληξη των δύο, αλλά και πολύ έντονη και ανθρωπινα δικαιολογημένη, η αντίδραση των υπολοίπων, που πιθανόν κάποια παρόμοια αίτηση θα μπορούσαν να υποβάλουν.

Αλλά αυτή η απαίτηση θα μπορούσε να βασιστεί στην πεποίθηση των Ισραηλιτών, που περίμεναν τον Μεσσία σαν επίγειο άρχοντα – βασιλέα, να του απαλλάξει από τον ζυγό των Ρωμαίων. Οι μαθητές όμως του Κυρίου θα έπρεπε να είχαν ήδη αντιληφθεί πόσο μακριά ήταν αυτή η προσδοκία από την αλήθεια. Ελευθερωτής βέβαια και βασιλιάς θα ήταν από δω και μπρός ο Κύριος, αλλά γι αυτούς που τον αποδέχονταν. Βασιλιάς θα εγκαθίστατο στις ψυχές των πιστών οπαδών Του. Ελευθερωτής πραγματικός θα γινόταν, λυτρωτής από τα δεσμά της αμαρτίας. Ελεύθεροι θα ζούσαν όλοι εκείνοι που Τον ακολούθησαν και Τον ακολουθούν. Φαίνεται όμως ότι και αυτό δεν είναι τόσο απλό και εύκολο. Χριεάζεται αγώνας, προσπαθεια.

Ήταν το τελευταίο ταξίδι τους στα Ιεροσόλυμα. Ταλαιπωρημένοι από την πεζοπορία, ακολουθούν και παρακολουθούν δίπλα Του. Εκείνος, γνωρίζοντας ότι φτάνει το τέλος, συνεχίζει, σχεδόν με αγωνία, να διδάσκει τους μαθητές Του. Δίδει τις τελευταίες συμβουλές Του. Ο χρόνος θα που είναι μαζί τους είναι τραγικά λίγος. Και οι μαθητές; Θαμπομένοι από την λάμψη του προσώπου Του, κουρασμένοι αλλά ειρηνεμένοι από την διδασκαλία Του, κρέμωνται κυριολεκτικά από το στόμα Του. Είχε ήδη υποδείξει στους δύο φιλόδοξους απαιτητές, αλλά και στους υπόλοιπους αγαπημένους Του μαθητές που παρακολουθούσαν, γιατί όχι και σε μας, τί περιμένει τον ίδιο τον Ιησού. Προφητικά και με λεπτομέρειες περιγράφει, τι θα υποστεί τις λίγες μέρες που ακολουθούν. Θα εισέλθει στα Ιεροσόλυμα, φτάνοντας θριαμβευτής, στο απόγειο της δόξας Του, που Του προσφέρει ο λαός. Και να καταλήξει: «Ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου παραδοθήσεται τοῖς ἀρχιερεῦσι καί γραμματεῦσι, καί κατακρινοῦσιν αὐτόν θανάτῳ, καί ἐμπαίξουσιν αὐτόν καί ἐμπτύσσουσιν αὐτῷ καί ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καί τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται». Γνωρίζει και τα προδηλώνει στους μαθητές Του. Θα παραδοθεί στους αρχιερείς και γραμματείς, θα καταδικασθεί σε θάνατο, θα Τον εμπαίξουν, θα Τον φτύσουν, θα Τον θανατώσουν, αλλά την τρίτη μέρα θα αναστηθεί. Και επειδή είναι και τέλειος άνθρωπος και η ανθρώπινη φύση Του, νοιώθει όλα εκείνα που θα συμβούν. Νοιώθει και δείχνει όλον τον πόνο, που θα Του προκαλέσουν. Ωστόσο οι μαθητές Του, δεν μπόρεσαν να Τον κατανοήσουν ακόμη.

Τί άραγε θα έπρεπε να ζητησουν οι δύο μαθητές του Κυρίου; Προφανώς παρενόησαν. Νόμισαν ότι θα είχαν τον Χριστό να μένει μαζί τους για πάντα, βασιλιάς και άρχοντας. Ενώ Εκείνος ήλθε για να λυτρώσει την ψυχή μας από την αμαρτία.

Φαίνεται λοιπόν, αγαπητοί μου, ότι κάποιες άλλες αξίες και άλλες διακρίσεις πρέπει να επιζητούμε. Είναι φανερό, ότι αυτό που ενδιαφέρει τον Κύριό μας, είναι η ψυχή μας. Η ψυχή μας, που είναι αθάνατη και που συνεπώς πρέπει να είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμη να καθίσει δίπλα στον Χριστό και να απολαύσει την αιώνια δόξα. Οι άρχοντες του κόσμου αυτού, συμπληρώνει, θεωρούν και χρησιμοποιούν τους άλλους ως δούλους. Δεν είναι έτσι ο Χριστός. Οι άρχοντες θέλουν τους άλλους δούλους γιατί δεν τους αγαπούν. Θέλουν μόνο να διακρίνονται, να είναι οι πρώτοι. Πρώτος ωστόσο είναι εκείνος που βοηθά στις δύσκολες μέρες που περνάμε. Συμπαραστέκεται στους άλλους στα προβλήματά τους. Αυτός που χωρίς διάκριση αλλά με πραγματική αγάπη, πλησιάζει τον συνάνθρωπό του και τον παρηγορεί. Γιατί και ο Χριστός «οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλά διακονῆσαι και δοῦναι τήν ψυχήν αὐτοῦ λύτρον ἀντί πολλῶν». Ο Χριστός δεν ήλθε να Τον υπηρετήσουμε. Ήλθε να μας υπηρετήσει και να δώσει την ψυχή σαν λύτρο για να εξαγοράσει πολλούς.

Πλησιάζουμε, αγαπητοί μου, να τερματίσουμε το στάδιο των αρετών, τής προετοιμασίας για την μεγάλη εβδομάδα των παθών του Κυρίου μας. Ας ετοιμάσουμε την ψυχή μας, κατοικητήριο του Χριστού, για να αξιωθούμε και το έπαθλο του νικηφόρου αυτού αγώνα.

 Δ.Γ.Σ

Κυριακή Ε Νηστειών - Ιερά Μητρόπολις Κωνσταντίας και Αμμοχώστου

Βαδίζοντας προς τη Μεγάλη Εβδομάδα και το Άγιο Πάσχα, τόσο τα ευαγγελικά, όσο και τα αποστολικά αναγνώσματα αναφέρονται στο νόημα της θυσίας του Θεανθρώπου και στη σημασία της Σταύρωσής Του.

Στο αποστολικό ανάγνωσμα της Ε΄ Κυριακής των Νηστειών, το οποίο είναι ειλημμένο από την προς Εβραίους Επιστολή, γίνεται καταρχάς σύγκριση ανάμεσα στην Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, ουσιαστικά η θυσία του Χριστού στο σταυρό αντιπαραβάλλεται με τις θυσίες της ιουδαϊκής λατρείας. Γίνεται αναφορά στις θυσίες, την προσφορά του αίματος αλλά και στη σημασία του αίματος. Όσον αφορά  στις θυσίες των Ιουδαίων, αυτές γίνονταν με τη σφαγή ζώων. Αυτή η πράξη ήταν συμβολική και δεν είχε την ιδιότητα καθαρισμού της ψυχής, αλλά αποτελούσε μια απόδειξη λατρείας στον Ένα Θεό.

Ενώ η θυσία του Χριστού, ήταν πράξη αληθινής αγάπης του δημιουργού προς τα πλάσματά του. Ενώ στις θυσίες των Ιουδαίων ο Θεός δέχεται την προσφορά των ανθρώπων, ο Χριστός με τη σταύρωσή του έγινε ο ίδιος προσφορά. Και έτσι έγινε ο ίδιος «ο προσφέρων και ο προσφερόμενος και ο προσδεχόμενος» τη θυσία. Έτσι λοιπόν ο Χριστός ήλθε στον κόσμο ως ταπεινός άνθρωπος, έπαθε, σταυρώθηκε και με τη θυσία του αναδείχθηκε αιώνιος μεσίτης και Αρχιερέας προς το Θεό Πατέρα για χάρη των ανθρώπων. Και  με τη θυσία του προσφέρει σε μας τη πραγματικότητα της μετοχής στην αιώνια ζωή. Έτσι λοιπόν το αίμα του Χριστού  απεναντίας δεν έχει συμβολικό χαρακτήρα, αλλά αγιαστικό- καθαρτικό.

«Δια δε του ιδίου αίματος» :  Το αίμα είναι αυτό που δίνει ζωή στο σώμα. Χωρίς  αυτό  δεν μπορούν τα όργανα του σώματος να διατηρηθούν στη ζωή με συνέπεια το θάνατο. Πάνω στο σταυρό ο Χριστός προσέφερε το μεγαλύτερο δώρο, το αίμα Του. Το αίμα του Χριστού που χύθηκε πάνω στο σταυρό  δίνει ζωή στον άνθρωπο και τον κρατεί ενωμένο με το δημιουργό του.

«Καθαρίει την συνείδησιν υμών από νεκρών έργων»: Ο Απόστολος Παύλος αναδεικνύει τον τελικό σκοπό της θυσίας του Κυρίου μας, που είναι καρπός της μεγίστης αγάπης Του προς το ανθρώπινο γένος. Εξαγόρασε με το Τίμιο Αίμα του, όλους μας από τον κόσμο της πλάνης, της συμβατικής και ανούσιας θρησκευτικότητας, από την κατάρα ενός θρησκευτικού νόμου που αρνήθηκε την ολοκλήρωσή του και το φωτισμό του από την διδασκαλία της αγάπης του Χριστού. Και προσέφερε σε όλους μας τη δυνατότητα της αθανασίας, που επιτυγχάνεται εντός της Εκκλησίας, η οποία υπάρχει για να ενώνει διαρκώς τους ανθρώπους με το Θεό, μέσω του μυστηριακού και ευχαριστιακού τρόπου ζωής της.

Ο δεύτερος καρπός της θυσίας του Θεανθρώπου είναι η ενότητα του Σώματος της Εκκλησίας, αλλά και η αποκατάσταση της κοινωνίας Θεού και ανθρώπου, η οποία είχε διακοπεί εξαιτίας της αμαρτίας.

Την Ε΄ Κυριακή των Νηστειών, εορτάζουμε τη μνήμη της οσίας Μαρίας της Αιγύπτιας, η οποία προς το τέλος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής προβάλλεται ως πρότυπο μετανοίας και ασκήσεως. Στο πρόσωπο της οσίας Μαρίας επιβεβαιώνονται στην πράξη η λυτρωτική δύναμη της θυσίας του Χριστού, όπως την παρουσιάζει το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα. Είναι η εικόνα του πεπτωκότος ανθρώπου που δια της μετανοίας και της κοινωνίας με το σταυρωθέντα και αναστάντα Κύριο πέτυχε την κάθαρση από την αμαρτία και τα πάθη και έφτασε στην τελείωση και τον αγιασμό.

Κυριακή Ε’ τῶν Νηστειῶν,Ιερός Ναός Αγίας Μαρίνας Εκάλης

   Καί στήν σημερινή Κυριακή Ε’ τῶν Νηστειῶν, συνεχίζεται ἡ ἀνάγνωση τῶν Ἀποστολικῶν περικοπῶν, πού ἀντλοῦνται ἀπό τήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου.

   Ἡ σημερινή περικοπή δίνει ἕνα μεγάλο ἔναυσμα γιά νά γίνει μιά προσέγγιση τοῦ ἀπροσμετρήτου Μυστηρίου τῆς Θείας Κοινωνίας τοῦ Δεσποτικού Σώματος και Αἵματος, πού ἅπαξ προσφερθέν κατά τήν ὑπέρτατη θυσία του Ἰησοῦ Χριστοῦ μας, ἁγιάζει τούς κοινωνούντας ἀπό τό Ποτήριον τῆς Ζωῆς. Κάθε φορά πού ἡ Ἐκκλησία εἶναι συναγμένη σέ Εὐχαριστία τονίζει, και διδάσκει αὐτή τήν ἐξαγιαστική προοπτική· «ὑποδεχόμενοι τήν μερίδα τῶν ἁγιασμάτων σου, ἑνωθῶμεν τῷ ἁγίῳ Σώματι καί Αἵματι τοῦ Χριστοῦ σου· καί ὑποδεξάμενοι αὐτά ἀξίως, σχῶμεν τόν Χριστόν κατοικοῦντα ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν καί γενώμεθα ναός τοῦ Ἁγίου σου Πνεύματος» (Θ. Λειτουργία Μεγάλου Βασιλείου).

   Ἀπό τήν πρώτη κιόλας στιγμή τῆς ζωῆς της ἡ Ἐκκλησία διαφύλαξε αὐτή τήν πίστη καί τή μετέδωσεν στίς γενεές τῶν πιστῶν ἀπαραχάρακτη. Ἤδη ἀπό τή μεταποστολικήν ἐποχή οἱ διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων ἐπισημαίνουν, τόσον τή διδασκαλίαν αὐτή, ὅσον καί τή πράξη τῆς πρώτης Ἐκκλησίας.

Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας, ἡ «Διδαχή τῶν Ἀποστόλων», ἀλλά καί ὁ μάρτυρας Ἰουστῖνος τονίζουν τήν ἀλήθειαν, πώς τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, πού κοινω- νοῦμε, εἶναι ἀληθῶς «βρῶσις καί πόσις», καί πρέπει νά μεταλαμβάνουμε, αὐτῶν γιατί μᾶς ἑνώνουν μέ τό Θεάνθρωπο Κύριό μας, καί χαρίζουν τήν αἰώνια ζωή. Τήν ἀνάγκην τῆς μεταλήψεως αὐτῆς, τῆς Θείας Κοινωνίας, θά τονίσει καί τόν ἑπόμενον αἰῶνα, τόσο ὁ Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεύς, ὅσο καί ὁ Κυπριανός Καρχηδόνος.

   Ἡ πιστότητα σ’ αὐτή τήν Παράδοση εἶναι συνεχιζόμενη σ’ ὅλες τίς γενεές τῶν πιστῶν. Οἱ μεγάλοι Πατέρες, οἱ ὑμνογράφοι τῆς Ἐκκλησίας (βλέπε τόν Κανόνα τοῦ Ὄρθρου τῆς Μεγάλης Πέμπτης), ἐπισημαίνουν τή σπουδαιότητα, ἀλλά καί τήν ἀναγκαιότητα τοῦ μοναδικοῦ μυστηρίου τῆς θείας «μετουσίας» καί τῆς ἑνώσεώς μας μέ τόν Χριστό.

   Ἡ κανονική λοιπόν παράδοσις καί συνείδησις τῆς Ἐκκλησίας, ὡς μία φωνή ὁμιλοῦσα, συνιστᾷ καί προτρέπει τούς πιστούς εἰς συχνή Θεία Κοινωνία. Τά λειτουργικά κελεύσματα καί καλέσματα «Γεύσασθε καί ἴδετε ὅτι χρηστός ὁ Κύριος», «Σῶμα Χριστοῦ μεταλάβετε, πηγῆς ἀθανάτου γεύσασθε», ἰσχύουν διηνεκῶς καί κανονικῶς εἰς τήν Εὐχαριστιακήν σύναξιν τῶν πιστῶν. Ὅλη αὐτή ἡ ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας μας δείχνει τή σπουδαιότητα καί πρωταρχικότητα τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ Μυστηρίου, ὥστε ἡ Θεία Εὐχαριστία νά θεωρεῖται ἡ πηγή καί τό κέντρο τῆς ἐν Χριστῷ πνευματικῆς ζωῆς. Ἡ φανέρωση τῆς Ἐκκλησίας, ὡς Σώματος Χριστοῦ καί ὡς κοινωνίας μέ τήν Παναγία καί Ζωαρχική Τριάδα μέσα ἀπό τό Εὐχαριστικό Μυστήριο προσεγγίζονται.

   Ἤδη βρισκόμαστε λίγο πρίν τό τέλος τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς καί προσκαλούμαστε μέσα ἀπό ὅλη τή βίωση τῆς ἀσκητικῆς της ἐμπειρίας νά γιορτάσουμε τό πέρασμά μας στή γεύση τῆς «ὄντως ζωῆς», πού προσφέρεται μέσα ἀπό τό «Δεῖπνον τό Μυστικόν». Ἡ Τράπεζα τῆς λειτουργίας τῆς Εὐχαριστίας τοῦ Θεοῦ ἁπλόχερα χορηγεῖ τή ζωή. «Ἡ Τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες» τονίζει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, «ὁ μόσχος πολύς, μηδείς ἐξέλθῃ πεινῶν». μέσα ἀπό τό «Δεῖπνον τό Μυστικόν». Ἡ Τράπεζα τῆς λειτουργίας τῆς Εὐχαριστίας τοῦ Θεοῦ ἁπλόχερα χορηγεῖ τή ζωή. «Ἡ Τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες» τονίζει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, «ὁ μόσχος πολύς, μηδείς ἐξέλθῃ πεινῶν».

   Ὅμως συγχωρέστε με, πού θά ἐπιχειρήσω τήν ἐπισήμαση δυό, τριῶν ἁπλῶν μεν, ἀλλά ἀπαραιτήτων ἀληθειῶν. Μέ τή συμμετοχή μας στή μετάληψη τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Κυρίου, δίνεται τόσο ἡ ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν, ὅσο καί προσεγγίζουμε ὁλοέν τή σωτηρία μας. Οἱ δυό αὐτές πραγματικότητες εἶναι ἀπόρροια φυσικά τῆς θυσίας τοῦ Γολγοθᾶ καί τῆς Ἀναστάσεως. Καί ζῶντας αὐτή τήν ἀλήθεια ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία τήν διδάσκει ἀδιάκοπα. Ὅμως καθένας μας προσερχόμενος στή θεία Μετάληψη ἄς ἔχει κατά νοῦ μερικά πράγματα, προϋποθέσεις. Χρειάζεται ὁ πιστός νά βιώνει τήν ἑνότητα στήν πίστη, τήν ἀγάπη ὄχι σάν θεωρητικότητα μόνο, ἀλλά σάν καθημερινή πράξη μιά καί μέσα ἀπ’ αὐτήν ἐπέρχεται ἡ καταλλαγή καί ἡ συμφιλίωση μέ ὅλους καί τόν κάθε ἄνθρωπο χωριστά. Ὅλα αὐτά ἐπιτυγχάνονται βέβαια μέσα ἀπό τή μετάνοια καί τήν ἐξομολόγηση. Ἡ Μεγάλη Σαρακοστή πού διερχόμαστε ἀποτελεῖ σπουδαία εὐκαιρία. Καί ὅταν φθάσουμε στή μεγάλη στιγμή εἶναι ἀναγκαῖο νά δείξουμε ἀνάλογο σεβασμό. Μακρυά ἡ βιασύνη. Ἡ ἀταξία. Ἡ διεκδίκηση προτεραιότητος, δείχνουν ἀνευλάβεια καί μᾶς ἀποξενώνουν ἀπό τά θεία δωρήματα, πού πρέπει νά ἀπολαμβάνουμε μετέχοντας στή Δωρεά τοῦ Χριστοῦ μας. Ὅλα αὐτά ἀλλοιώνουν τό μυστηριακό χαρακτήρα τῆς ἱερᾶς αὐτῆς στιγμῆς.

   Μή ξεχνοῦμε και τούτη τήν κατάσταση πού δυστυχῶς ἔχει ἐπικρατήσει νά μεταλαμβάνουμε μόνο ὅταν ρθοῦν Τό Πάσχα και τά Χριστούγεννα ἤ κάποια ἄλλη στιγμή. Ἡ ἀποχή δημιουργεῖ ἀπώλεια. Καί ἡ ἀπώλεια μᾶς ὁδηγεῖ στήν ὑπαρξιακή πείνα καί δίψα.

Ἀπότοκος τῆς συνηθείας αὐτῆς εἶναι δυστυχῶς τοῦτο τό φαινόμενο. Ὁ λειτουργός νά ἐξέρχεται τοῦ ἱεροῦ Βήματος ἐκφωνώντας τό «Μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης προσέλθετε» καί νά μή προσέρχεται κανείς νά κοινωνήσῃ.
   Ἡ Θεία Λειτουργία τελεῖται διά νά κοινωνήσουμε! Αὐτή εἶναι ἡ ὀρθόδοξη Παράδοση καί ὀφείλουμε τήν ἐφαρμογή της. Καί κοινωνοῦντες τοῦ Κυριακοῦ Σώματος καί Αἵματος «κοινωνοί γινόμεθα θείας φύσεως».

Κυριακὴ Ε΄ Νηστειῶν Ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας, Ἀποστ. Ἑβρ. 9, 11-14 ,Ὑπὸ Ἀρχιμανδρίτου Νικηφόρου Ἀ. Κυπριανοῦ

Ὁ Χριστός, ἀδελφοί, μᾶς ὑπόσχεται πολλὰ ἀγαθά, ὅμως αὐτὰ δὲν εἶναι τοῦ «παρόντος αἰῶνος», ἀλλὰ εἶναι ἀγαθὰ θεῖα, οὐράνια καὶ πνευματικά. Καὶ ἀκριβῶς, γιὰ νὰ μὴν ὑπάρχη πλάνη σὲ μᾶς ὡς πρὸς τὴν προσδοκία καὶ τὴν ἀναζήτηση τῶν ἀγαθῶν αὐτῶν ἔρχεται σήμερα ὁ μακάριος Παῦλος καὶ ξεκαθαρίζει τὸ θέμα: «Ὁ Χριστός, μᾶς πληροφορεῖ, εἶναι Ἀρχιερεὺς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν». Δηλαδὴ ὁ Χριστὸς ἦλθε στὸν κόσμο ὡς ταπεινὸς καὶ ἄσημος ἄνθρωπος, ἔπαθε, σταυρώθηκε, ἀναδείχθηκε αἰώνιος μεσίτης καὶ Ἀρχιερέας πρὸς τὸν Θεὸν Πατέρα χάριν τῶν ἁμαρτωλῶν ἀνθρώπων, καὶ ὅλα αὐτὰ γιὰ νὰ ἐξασφαλίση καὶ χορηγήση σὲ μᾶς τὰ μέλλοντα ἀγαθά, ἀγαθὰ ποὺ «ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη» (Α΄ Κορ. 2, 9)

Ἀγαθὰ ποὺ οὔτε ἀνθρώπινο μάτι τὰ εἶδε, οὔτε τὰ ἄκουσε ἀνθρώπινο αὐτί, οὔτε τὰ ἐπεθύμησε ἤ τὰ πόθησε ἀνθρώπου καρδιά. Καὶ γιὰ τοῦτο «οὐκ ἐξὸν ἀνθρώπῳ λαλῆσαι» (Β΄ Κορ. 12-4) Μᾶς προσκαλεῖ λοιπὸν ὁ Χριστὸς «ὁ Ἀρχιερεὺς τῶν μελλόντων ἀγαθῶν» στὴν αἰώνιο ζωή, στὴν αἰώνιο δόξα καὶ χαρά, τὴν ἀτελείωτη εὐφροσύνη. Καὶ τὴν σωτηρία μας καὶ τὴν κληρονομία τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν μᾶς τὴν χαρίζει ὁ Ἰησοῦς μὲ τὴν σταυρικὴ θυσία Του. Μόνο «τὸ Αἷμα Ἰησοῦ Χριστοῦ καθαρίζει ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας» (Α΄ Ἰωάν. 1-7) Ἐμπρὸς λοιπὸν μὲ πίστη θερμή, μὲ βαθειὰ εὐλάβεια καὶ κυρίως μὲ μετάνοια ἂς προσέλθουμε πρὸς τὸν Αἰώνιο Ἀρχιερέα καὶ Μεσίτη, τὸν Κύριο Ἰησοῦ. Οἱ ἡμέρες ποὺ διερχόμαστε, ἡ Μεγάλη Σαρακοστή, μᾶς προτρέπει. Δέστε ἱερεῖς τὸν Ἀρχιερέα σας. Δέστε παρθένοι τὸν Νυμφίο σας. Δέστε ὀρφανοὶ τὸν Πατέρα σας. Δέστε πονεμένοι τὸν Ὁδηγὸ σας, δέστε ἀσθενεῖς τὸν Γιατρό σας, δέστε ἁμαρτωλοὶ τὸν Σωτῆρα σας.

Ἀδελφοί, σήμερα, Ε΄ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν, γιορτάζουμε τὴν γιορτὴ τῆς ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας. Ἐπιβεβαιώνεται στὸ πρόσωπό της ὅτι σὰν ἁμαρτωλὴ στράφηκε πρὸς τὸν Σωτῆρα Ἰησοῦ καὶ ὅτι καὶ στὴν περίπτωσή της «ἐθαυματούργησε τοῦ Σταυροῦ ἡ δύναμις, ἀφοῦ καὶ ἡ πρώην πόρνη ἀσκητικὸν ἀγῶνα ἠγωνίσατο» (Δοξ. Ἑσπερ. Ε΄ Ἑβδ.) καὶ ἀναδείχθηκε «ὑπόδειγμα μετανοίας», ἀφοῦ «πάντα τὰ σκιρτήματα τῆς σαρκὸς χαλινώσασα πόνοις ἀσκητικοῖς ἀπέδειξεν ἀνδρεῖον τῆς ψυχῆς της τὸ φρόνημα». Γιορτάζουμε δέ, φίλοι μου, τὴν γιορτὴ τῆς ὁσίας Μαρίας τώρα, τὴν Μεγάλη Σαρακοστή, ἐπειδὴ εἶναι μία περίοδος κατ’ ἐξοχὴν μετανοίας καὶ συντριβῆς καὶ ἐπειδὴ ἡ ὁσία Μαρία ὑπάρχει ὑπόδειγμα ἀληθινῆς καὶ ἐμπράκτου μετανοίας. Ἄφησε ὁριστικὰ τὴν ζωὴ τῆς ἁμαρτίας, τὴν ὁποία ἄρχισε ἀπὸ 12 χρόνων παιδάκι, διέκοψε κάθε δεσμὸ μὲ τὰ πρόσωπα ποὺ ἁμάρτανε, ἐγκατέλειψε τὰ κέντρα τῆς διαφθορᾶς καὶ ἐξαχρειώσεως, ἔφυγε στὴν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνη καὶ ἐκεῖ ἀφοσιώθηκε στὸν Θεὸ καὶ ἔζησε τὸν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ζωῆς της μὲ δάκρυα μετανοίας καὶ στεναγμοὺς ἐνοχῆς γιὰ τὰ παλιά της ἁμαρτήματα ἀλλὰ μὲ τὴν ἐλπίδα στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν θυσία Ἐκείνου.

Ἀδελφοί μου, καὶ ἐμεῖς ἁμαρτωλοὶ εἴμαστε. Δὲν διαφέρουμε ἀπὸ τὴν ἑορταζόμενη Ὁσία. Δὲν θεωρῶ ἀπαραίτητο ὅμως νὰ φύγουμε στὴν ἔρημο. Πιστεύω ὅμως πὼς εἶναι ἀπαραίτητη ἡ μετάνοιά μας καὶ ἡ προσφυγή μας, ἡ καταφυγή μας στὸ πετραχήλι ἔμπειρου πνευματικοῦ. Καὶ τότε αὐτὸ ποὺ εὐχόμεθα, «Τῆς μετανοίας ἄνοιξόν μοι πύλας, Ζωοδότα, καὶ τῆς σωτηρίας εὔθυνόν μοι τρίβους, Θεοτόκε», θὰ εἶναι μία πραγματικότητα. Γένοιτο.