EIKONA TOY ΧΡΙΣΤΟΥ ή ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ;του Λεοντιου Διονυσιου

 

Ο λαός υποφέρει και αναστενάζει και οι δεσποτάδες τρών, πίνουν και γλεντούν, αλληλοϋμνουνται και αλληλοδοξαζονται...

Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου» εἶπε ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ὑποδεχόμενος μὲ τὸν Χριστολογικὸ αὐτὸ ὕμνο τὸν Πάπα Βενέδικτο στὸ Φανάρι τὸ 2006.

Καὶ ὁ μητροπολίτης κ. Παῦλος, προσφωνώντας τὸν Πατριάρχη στὸ Μητροπολιτικὸ Ναὸ Ἁγίου Δημητρίου Σιατίστης σήμερα τὸ πρωΐ, ἀναφώνησε κι αὐτός:

«”Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου”»καθότι ὁ Παναγιώτατος –εἶπε ὁ Σιατίστης– «εἶναι ἡ ζωντανὴ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ»!

α) Ἐζήλωσεν δόξαν Ζηζιούλα καὶ ἀποδεικνύεται καλὸς μαθητής του, ὁ μητροπολίτης Σιατίστης.

β) Ἀλήθεια, πιστεύετε ὅτι ὁ Χριστὸς θὰ ἔκανε ὅ,τι κάνει ὁ κ. Βαρθολομαῖος κ. Παῦλε: 
θὰ συμπροσευχόταν, λόγου χάριν, μὲ ἀμετανόητους αἱρετικοὺς καὶ μὲ μουσουλμάνους, ἢ θὰ πρόσφερε ἱερὸ «Κοράνιο» στὸν πρόεδρο τῆς Coca-Cola;

γ) Καὶ γιὰ προσέξτε πῶς δένουν συνειρμικὰ αὐτὲς οἱ δυὸ προσφωνήσεις. 
Ἐπίσκοπος κι ὁ Πάπας, ἐπίσκοπος κι ὁ Πατριάρχης. 
Καὶ τί ἐπίσκοπος ὁ Πάπας: ὁ Πρῶτος τῶν ἐπισκόπων.

Ὑπάρχουν ἀκόμα χριστιανοί, ποὺ ἀνέχονται αὐτοὺς τοὺς ψευδεπισκόπους;

πηγή

Ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ καταγγέλλει την Εισαγγελία Πρωτοδικών για βάναυση καταπάτηση των Νόμων και του Συντάγματος

πηγή

Ο νους εκτυφλούται από τα τρία αυτά πάθη: της φιλαργυρίας, της κενοδοξίας και της ηδονής

 

 

101. Ο νους εκτυφλούται από τα τρία αυτά πάθη: της φιλαργυρίας, της κενοδοξίας και της ηδονής.
102. Τα τρία ανωτέρω πάθη, αποτελούν θυγατέρας της βδέλλης μητρός των αφροσύνης, αίτινες αγαπώνται υπ΄αυτής σφοδρώς.
103. Η γνώσις και η πίστις είναι σύντροφοι και βοηθοί μας εις την ζωήν και έχουν αμβλυνθή εκ της ενεργείας των τριών αυτών παθών.
104. Ο θυμός, η οργή, οι πόλεμοι, οι φόνοι και όλος ο κατάλογος των κακών, εκ των τριών αυτών παθών έχουν τόσον σφοδρώς ενδυναμωθή μεταξύ των ανθρώπων.
105. Την φιλαργυρίαν, την κενοδοξίαν και την ηδονήν, πρέπει με δύναμιν να τας μισήσωμεν ως μητέρας των κακών και πολεμίας των αρετών.
106. Διά να καταπολεμήσωμεν τα πάθη αυτά, έχομεν εντολήν να "μή αγαπώμεν τον κόσμον καί τα εν τώ κόσμω" (Α΄Ιωαν.β΄,15). Όχι, βεβαίως, να μισήσωμεν τα κτίσματα του Θεού, χωρίς σκέψιν, αλλά διά να περικόψωμεν τάς αφορμάς των τριών εκείνων παθών.
107. Ο Απόστολος λέγει, ότι "ουδείς στρατευόμενος εμπλέκεται ταίς του βίου πραγματείαις" (Β΄Τιμ.β΄,4). Διότι εκείνος, που είναι δεμένος με τα βιωτικά και θέλει παραλλήλως να νικήση τα πάθη, είναι όμοιος με εκείνον που προσπαθεί να σβήση την πυρκαϊάν ρίπτων άχυρα.
108. Όστις οργίζεται κατά του πλησίον διά χρήματα, ή ηδονάς ή διά δόξαν ανθρωπίνην, ακόμη δεν εγνώρισεν, ότι ο Θεός διοικεί τα ανθρώπινα πράγματα εν δικαιοσύνη.
109. Όταν ακούσης τον Κύριον να λέγη ότι "εί τις ούκ αποτάσσεται πάσι τοίς υπάρχουσιν αυτώ, ούκ έστι μου άξιος" (Λουκ.ιδ΄,33), μή σκεφθής ότι μόνον περί χρημάτων λέγει, αλλά και περί όλων όσα ενεργούνται υπό των παθών.
110. Εκείνος που δεν γνωρίζει την αλήθειαν, δεν είναι δυνατόν να πιστεύη αληθώς εις τον Θεόν. Διότι η γνώσις, προηγείται της πίστεως, κατά την φυσικήν ακολουθίαν. (Ενταύθα, ο Όσιος Πατήρ, ομιλεί περί της "αληθούς Πίστεως", την οποίαν οικειούμεθα διά της μελέτης και της χάριτος. Άλλως η πίστις προηγείται της γνώσεως, κατά το "πιστεύω διά να εννοήσω και εννοώ διά να πιστεύσω").
του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών Μάρκου του Ασκητού

πηγή

Ἀπό τή γενιά τοῦ '40... στά σύγχρονα Ἑλληνόπουλα

28η Ὀκτωβρίου

Ἀπό τή γενιά τοῦ '40... στά σύγχρονα Ἑλληνόπουλα

Παιδιά,

᾿Εμεῖς, σάν ἤρθανε νά μᾶς ζητήσουνε τή γῆ μας, τούς εἴπαμε «ΟΧΙ» καί τό ὑπογράψαμε μέ τή ζωή μας. Κάποιοι ἀπό μᾶς εἴχαμε τά χρόνια σας καί πεθάναμε, πρίν καλά-καλάπρολάβουμε νά ζήσουμε, μά δέν τό μετανιώσαμε· καί τώρα ἀναπαυόμαστε γαληνεμένοι κάτωἀπ’ τό χῶμα πού πατᾶτε, σίγουροι πώς καί σεῖς στή θέση μας τό ἴδιο θά κάνατε...

Παιδιά,

῎Αν σᾶς ζητήσουνε ποτέ «γῆ καί νερό», πεῖτε τους «ΟΧΙ».

Κι ἄν σᾶς γυρέψουνε νά ξεχάσετε τή γλῶσσα σας, πεῖτε ξανά· «ΟΧΙ»· γιατί καί μᾶς κάτω στήν Κρήτη, σάν δέν μπορούσανε νά μᾶς σκλαβώσουν μέ τά ὅπλα, βαλθήκανε ν’ ἀλλάξουν τή μιλιά μας, γιά νά σκλαβώσουν ἔτσι τήν ψυχή μας· ὅμως ἐμεῖς δέν τούς ἀφήσαμε...

Κι ἄν σᾶς ὁρμηνέψουν ν’ ἀρνηθεῖτε τήν πίστη σας, πεῖτε καί πάλι· «ΟΧΙ». Γιατί ἐμᾶς οἱμανάδες μας, σάν φεύγαμε γιά τό μέτωπο, μᾶς δίναν νά φιλήσουμε τό εἰκόνισμα τῆς Παναγιᾶς, ὅπου τήν εἴχαμε ὅλοι στρατηγό καί σκέπη, καί μᾶς βάζανε στόν κόρφο ἕνα σταυρόκαί μ’ αὐτόν πολεμούσαμε...

Παιδιά,

Σάν θά τραγουδήσετε 28 τοῦ ᾿Οκτώβρη τόν ἐθνικό μας ὕμνο στά σχολειά σας, θυμηθεῖτε πώς ἐμεῖς -ἡ ᾿Ανθή κι ἡ ᾿Ηρώ τῶν 17 Μαΐων, πού ᾿στησαν τά καμιόνια τους ἀντίκρυ στήν καρδιά μας, καί ᾿γώ ἡ Βαγιούλα, πού 14 χρόνων μέ σκότωσαν οἱ Γερμανοί στά Καλάβρυτα, καί τόσοι ἄλλοι, πού τ᾿ ὄνομά μας δέν τό ξέρετε μά μήτε σημασία ἔχει, γιατί ὅλοι τότε εἴχαμε γίνει ἕνα... ξεψυχήσαμε μ᾿ αὐτό τό τραγούδι στά χείλη, γιά νά μπορεῖτε σήμερα ἐσεῖς νά τόλέτε λεύτεροι...

Παιδιά,

Αὐτό εἶναι τό σημερινό σας μάθημα στήν ῾Ιστορία καί μήν τό λησμονήσετε ποτέ σας!...

                                                                                     Σᾶς χαιρετοῦμε μέ ἀγάπη,

   οἱ ῞Ελληνες κι οἱ ῾Ελληνίδες τοῦ ᾿ 40

πηγή

Κωνσταντίνος Δαβάκης! Ὁ πολέμαρχος μέ τή μεγάλη καρδιά

Ποτέ δέν θά πεῖς «Πίνδος» δίχως ν' ἀκούσεις τόν ἀντίλαλό της: «Δαβάκης». Γιατί κι οἱ δυό λέξεις μαζί συνθέτουν τήν ἴδια ἰδέα: τή δόξα τῆς νέας Ἑλλάδας, ὅπως ἀκριβῶς «Λεωνίδας - Θερμοπύλες» τή δόξα τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδας.

Κωνσταντίνος Δαβάκης! Ὁ πολέμαρχος μέ τή μεγάλη καρδιά. Ἡ στρατιωτική φυσιογνωμία μέ τά ὑπέροχα ψυχικά καί πνευματικά προσόντα, πού χάρισε στήν Ἑλλάδα νίκη μέ παγκόσμιο ἀντίκτυπο κι ἔκανε τήν παγκόσμια κοινότητα νά μιλάει μέ τιμή καί σεβασμό γιά τήν Ἑλλάδα.

Ὁ συνταγματάρχης Δαβάκης εἶναι ἐκεῖνος πού συνέθεσε τήν ἐποποιΐα τῆς Πίνδου. Ἐμπνεύστηκε καί σχεδίασε τόν ἑλιγμό τῆς ἀντεπίθεσης, ἐκτέλεσε αὐτοπροσώπως τίς μάχες της, πότισε μέ τό αἷμα του τό τιμημένο βουνό καί δόξασε τήν Ἑλλάδα.

Τέτοιες φυσιογνωμίες σπάνια ἐμφανίζονται ξαφνικά. Συνήθως ἑτοιμάζονται καί ὡριμάζουν ἀπό τήν παιδική ἡλικία μέσα στή θαλπωρή τῆς οἰκογένειας καί τή σχολική κοινότητα. Τό ἴδιο καί ὁ Κων/νος Δαβάκης. Γεννιέται στά Κεχριάνικα τῆς Μάνης τό 1897. Ὁ πατέρας του, ὁ δάσκαλος Δικαῖος, καί ἡ μητέρα του Σοφία ἀποκτοῦν δέκα παιδιά. Τά πρῶτα σπέρματα τῆς πίστης στόν Θεό καί τῆς ἀγάπης στήν πατρίδα τά φυτεύει στήν παιδική του καρδιά ὁ πατέρας του. Ἔχει τήν εὐτυχία νά τόν ἔχει δάσκαλο ἀπό πέντε χρονῶν στό Δημοτικό Σχολεῖο τῆς Κίττας. Τί ἦταν ὅμως ἐκεῖνο πού τόν ὤθησε νά γίνει ἀξιωματικός καί νά πάρει μάλιστα ἀπό τά δέκα του χρόνια τήν ἀμετάκλητη αὐτή ἀπόφαση;

Ἄς ἀφήσουμε τόν ἴδιο νά μᾶς τό διηγηθεῖ:
«Ἡ μεγαλυτέρα ἀνάμνησις τῆς παιδικῆς μου ἡλικίας ἦταν τῷ 1907. Ὁ καπετάν Γέρμας (ἀνθυπολοχαγός Τσοκάτος) εἶχε σκοτωθῆ στά Μακεδονικά. Ἕνα μεσημέρι ὁ πατέρας μου ἔφερνε τήν ἐφημερίδα στή ρούγα τοῦ χωριοῦ καί τήν διάβαζε. Ἤμουνα τότε 10 χρονῶν. Βλέπω τόν ἑαυτό μου ἀκουμπισμένο στό πόδι τοῦ καθισμένου σέ μιά πέτρα πατέρα μου. Ἄκουγα μέ μεγάλη συγκίνησι τά ὅσα διάβαζε μεγαλόφωνα στήν ἐφημερίδα. Σέ μιά στιγμή ὁ πατέρας μου εἶπε: «Ἔ,καί νἄμουνα ἀνύπαντρος καί νά μήν εἶχα παιδιά! Νά πήγαινα ἀντάρτης!». Τό παιδιάστικο μυαλό μου δούλεψε καί ἔκαμε τή σκέψι: «Ἔννοια σου! Σάν μεγαλώσω, θά πάω ἐγώ». Δέν εἶπα ὅμως τίποτε. Ἀπό τότε μοῦ γεννήθηκε ἡ ἰδέα νά μπῶ στή Σχολή τῶν Εὐελπίδων, νά γίνω ἀξιωματικός! Καί ἔτσι, μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί μέ στερήσεις τῆς οἰκογενείας μου, ἔγινα ἀξιωματικός. Καί ἔθεσα τόν ἑαυτόν μου στήν ἐξυπηρέτηση τῆς Πατρίδος».

Κι οἱ ὁραματισμοί του ἐνσαρκώνονται. Στά δεκαέξι του χρόνια φοιτᾶ στή Σχολή τῶν Εὐελπίδων. Τή στολή πού ντύνεται τήν τιμᾶ λαμπρά. Σέ ποιές μάχες δέν παίρνει μέρος καί δέν διακρίνεται! Κατά τόν Α´ Παγκόσμιο Πόλεμο, στή μάχη τοῦ Σκρᾶ γιά τήν εὐψυχία πού ἐπέδειξε καί γιά τήν ἄρτια ἐπαγγελματική του κατάρτιση τιμᾶται μέ τόν πολεμικό σταυρό γ´ τάξεως, ἐνῶ στή μάχη τῆς Δοϊράνης, μέ τόν ἀγγλικό πολεμικό σταυρό. Ἰδιαίτερα σ' αὐτή τή μάχη διακρίνεται γιά τήν παράτολμη ἐνέργειά του: Ἐπιτίθεται μόνος του μέ χειροβομβίδες ἐνάντια σέ βουλγαρικό χαράκωμα καί ἐξουδετερώνει τόν ἐχθρό. Πάνω ὅμως στήν ἐκτέλεση τοῦ καθήκοντος ὑφίσταται δηλητηρίαση ἀπό τίς ἀσφυξιογόνες ἐχθρικές ὀβίδες, καί ἀπό τότε ἡ ὑγεία του προσβάλλεται σοβαρά. Ὑποφέρει ἀπό χρόνια ἠθμοειδίτιδα, μιά ἀρρώστια τῶν ἀναπνευστικῶν ὀργάνων. Τίποτε ὅμως δέν τόν πτοεῖ. Στή μάχη τῶν ὑψωμάτων τοῦ Ἀλμπανός, κατά τή Μικρασιατική ἐκστρατεία, παίρνει τό χρυσό ἀριστεῖο ἀνδρείας. Σ' ὅποιους διαγωνισμούς συμμετέχει, κατέχει τήν πρωτιά. Δυό φορές στέλνεται στή Γαλλία καί ἐκπαιδεύεται στά ἅρματα μάχης. Ἡ χαρά του εἶναι ἀπερίγραπτη, ὅταν ταξιδεύει στή συνέχεια στήν Ἀγγλία, γιά νά παραλάβει τά πρῶτα ἅρματα μάχης τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ. Ἐπιστρέφοντας στήν Ἑλλάδα διδάσκει σέ στρατιωτικές σχολές, ὑπηρετεῖ σέ μονάδες Πεζικοῦ καί σέ ἐπιτελικές θέσεις, ὅπου ἡ ἐθνική καί ὀργανωτική του δράση εἶναι μνημειώδης. Ἡ ὑγεία του ὅμως συνεχῶς κλονίζεται ἀπό τήν παλιά ἀναπνευστική του ἀρρώστια. Γι' αὐτό, τόν Δεκέμβριο τοῦ 1937 ἀποστρατεύεται μέ τόν βαθμό τοῦ συνταγματάρχη.

Διαπρέπει καί ὡς στρατιωτικός συγγραφέας. Τό σημαντικό ἔργο του «Ὁ στρατός τοῦ μέλλοντος», ἀλλά καί τά δεκάδες συγγράμματά του καί οἱ ἑκατοντάδες μελέτες του καθοδηγοῦν τίς νέες γενιές τῶν ἀξιωματικῶν τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ.
Κι αὐτός πού ἀποστρατεύθηκε ὡς σωματικά ἀνίκανος, ὅταν ἡ Πατρίδα τόν ξανακαλεῖ, βροντοφωνάζει «παρών»!

Μέ τήν μερική ἐπιστράτευση, τόν Αὔγουστο τοῦ 1940, ἀνακαλεῖται στήν ἐνεργό ὑπηρεσία καί τοποθετεῖται διοικητής τοῦ Ἀποσπάσματος Πίνδου. Ἕδρα του τό Ἑπταχώρι. Γιά δύο μῆνες ἐργάζεται ὑπεράνθρωπα, γιά νά προετοιμάσει τήν ἄμυνα τῆς ἀνοχύρωτης καί ἐγκαταλελειμμένης στρατιωτικά Πίνδου. Ἔτσι ἐμπνέει πλήρη ἐμπιστοσύνη στούς κατοίκους καί στό στράτευμά του ὅλο.

Τά ξημερώματα τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940 φουντώνει ἡ ὕπαρξή του ἀπό ἐθνικό παλμό, ἁγνό πατριωτισμό ἀλλά καί ἀπό δίκαιη ἀγανάκτηση, μόλις πληροφορεῖται τό προκλητικό ἰταλικό τελεσίγραφο. Χωρίς χρονοτριβή πυροδοτεῖ τούς ἀξιωματικούς καί ὁπλίτες του μέ τή διαταγή πού τούς στέλνει:
«Ὁ ὕπουλος γείτονάς μας αἰφνιδιαστικά μᾶς ἐπετέθη. Ἡ Ἑλλάδα περιμένει ἀπό τόν καθένα ἀπό μᾶς νά προστατεύσουμε τά σύνορά της καί τήν τιμή της καί νά δώσουμε ἕνα καλό μάθημα στόν εἰσβολέα.
Φανεῖτε Ἕλληνες καί κρατῆστε γερά τά ὅπλα, μέ πίστη στόν Θεό καί τόν ἑαυτό σας. Πειθαρχία, καρτερία, θάρρος.
Ζήτω ἡ Ἑλλάς!».

Ἡ ἰταλική μεραρχία Τζούλια τῶν δεκαπέντε χιλιάδων ἀλπίνων καί 20 πυροβόλων παραβιάζει τά ἑλληνοαλβανικά σύνορα καί ποδοπατεῖ ἰταμά κορφοβούνια, ρουμάνια, διάσελα τῆς Πίνδου. Τολμᾶ νά ἀναμετρηθεῖ μαζί της τό Ἀπόσπασμα Πίνδου, μία ἄμυνα ἀδύναμη, ἰσχνή, μόλις δύο χιλιάδων Ἑλλήνων καί 4 πυροβόλων.
Στ' ἀλήθεια, πῶς ἐπιχειρεῖ ἕνα τέτοιο παρακινδυνευμένο τόλμημα, ὅταν λίγο νωρίτερα ἡ Πολωνία, ἡ Τσεχοσλοβακία, ἡ Νορβηγία, τό Βέλγιο, ἡ Ὀλλανδία, ἡ Δανία, τό Λουξεμβοῦργο, ἀκόμη καί αὐτή ἡ Γαλλία, μέ τήν περίφημη γραμμή ἀντίστασης Μαζινώ, λύγισαν μπρός στή μηχανοκίνητη βία τοῦ Ἄξονα καί συνθηκολόγησαν;

Μά, τήν ἱστορία καί τίς ἐποποιΐες δέν τίς γράφουν οἱ μεγάλοι ἀριθμοί, οἱ ἀμέτρητες μάζες, ἀλλά οἱ φλογερές καρδιές. Καί σ' αὐτόν τόν ἄνισο, πολυμέτωπο πόλεμο μέ τήν Ἰταλία, ψυχή, κινητήριος μοχλός τοῦ Ἀποσπάσματος Πίνδου εἶναι ὁ διοικητής του, ὁ συνταγματάρχης Κων/νος Δαβάκης. Οἱ φράσεις «Ὁ Θεός μαζί σου», «Δόξα σοι, ὁ Θεός», «Θά βοηθήσει ὁ Θεός» βγαίνουν συχνά ἀπό τά χείλη του καί ἀπό τήν καρδιά του. Διηγεῖται ὁ ὑπασπιστής του:
«Εἰς ἐρώτησίν μου "Πῶς καί μέ ποίας δυνάμεις θά κάνωμεν ἀντεπίθεσιν;" ἐπῆρα τήν ἀπάντησιν: "Ἐγώ, ἐσύ, αὐτοί πού μαζεύεις, οἱ ἡμιονηγοί, οἱ φουρναραῖοι, οἱ γραφιάδες καί ὁ Θεός μαζί μας"».
Στό Ἑπταχώρι οἱ κάτοικοι τόν ἔχουν σάν πατέρα τους καί συνεχῶς ζητοῦν νά μάθουν γι' αὐτόν. Τόν ὀνομάζουν Τρανό. Ρωτοῦν: «"Καί τί κάνει τώρα ὁ Τρανός;". "Στό γραφεῖο του ἔχει φῶς... Φαίνεται πώς δουλεύει... Ἐν ὅσῳ μένει αὐτός ἐδῶ, μήν ἔχετε φόβο"! Πράγματι, μέσα εἰς τό πυκνό σκοτάδι τοῦ χωρίου, μόνον ἐκεῖ διακρίνονται φῶτα καθ' ὅλην τήν διάρκειαν τῆς νυκτός. Καί, ὅταν ὅλοι οἱ ἄλλοι κοιμῶνται ἤ καί ἁπλῶς ἀναπαύονται ἀπό τούς κόπους καί τήν ἀγωνίαν τῆς ἡμέρας, μέ τό κεφάλι σκυμμένο εἰς τό τραπέζι του, ὁ συνταγματάρχης Δαβάκης ἀγρυπνεῖ μελετῶν τόν χάρτην, γράφων ἤ τηλεφωνῶν... κυριώτατα ὅμως ἐλπίζων εἰς τόν Θεόν καί προσευχόμενος εἰς Αὐτόν».

Ποιά χαρίσματα τοῦ διοικητῆ νά πρωτοαπαριθμήσει κανείς; Τήν ἀκράδαντη πίστη του στόν Θεό πώς θά νικήσουν οἱ ἀδικημένοι; Τό ἀνύστακτο ἐνδιαφέρον του γιά τίς ἀνάγκες τῶν στρατιωτῶν του, χάριν τῶν ὁποίων δαπανοῦσε ὁλόκληρο τό μισθό του; Τό θάρρος, τήν ἀποφασιστικότητα καί τήν ἐλπίδα πού μετάγγιζε στούς κατάκοπους, ἀπελπισμένους καί πεινασμένους συμπολεμιστές του, καθώς τόν ἔβλεπαν νά ρίχνεται ἀκάθεκτος στήν πρώτη γραμμή τοῦ πυρός;

Τή νύχτα τῆς 1ης πρός 2α Νοεμβρίου διανυκτερεύει στήν ἐκκλησία τῆς ἱστορικῆς Μονῆς Παναγίας τῆς Κλαδόρμης. Τό μοναστήρι δέν τό διάλεξε μόνο ἐπειδή ἐξυπηρετοῦσε τά ἐπιτελικά του σχέδια, ἀλλά πιό πολύ γιατί πίστευε στή βοήθεια τῆς Παναγίας. Καί μιά νύχτα στό σπίτι της, κάτω ἀπό τή σκέπη της, θά τοῦ ἦταν δύναμη κι ἐλπίδα. Τό εἶπε ἄλλωστε στήν οἰκογένεια τοῦ καντηλανάφτη:
«Μή φοβούμαστε· ἔχουμε τόν Θεό μαζί μας, καί θά τούς μαντρώσουμε τούς Ἰταλούς».

Στίς 2 Νοεμβρίου, ὅταν οἱ μάχες γιά τήν κατάκτηση τοῦ ὑψώματος Προφήτη Ἠλία Φούρκας ἔχουν φθάσει στό πιό κρίσιμο σημεῖο, ὁ Δαβάκης, παρά τούς κανονισμούς τῆς στρατιωτικῆς δεοντολογίας, βρίσκεται στήν πρώτη γραμμή, στήν κόλαση τοῦ πυρός. Τραυματίζεται βαριά μέ διαμπερές τραῦμα στό στῆθος καί ἀκατάσχετη αἱμορραγία. Ἐνῶ πονᾶ φοβερά καί φτύνει αἷμα, δίνει ἐντολή στόν ταγματάρχη Καραβία νά συνεχίσει τήν ἀντεπίθεση. Ὁ ἐπίμονος ἀγώνας στέφεται μέ ἐπιτυχία, καί οἱ Ἰταλοί ἀναγκάζονται νά ὑποχωρήσουν.

Τήν τελική σωτηρία του ὁ Δαβάκης τήν ἀποδίδει σέ θαῦμα· θαῦμα τῆς Παναγίας. Γι' αὐτό, βαθιά συγκινημένος, ὅταν ἀργότερα κερδίζει καί τή μάχη τῆς ζωῆς, στέλνει ἀπό τήν Ἀθήνα εὐχαριστήρια τάματα: λάδι γιά τά καντήλια, ἅγιο δισκάριο καί Ἅγιο Ποτήριο, καντήλια καί ἄλλα ἱερά ἀντικείμενα στήν Παναγία τῆς Κλαδόρμης καί στούς Ἁγίους τῆς περιοχῆς.
.........................................................
Χειμωνιάτικο παγερό πρωινό. Δέν εἶναι τό τσουχτερό κρύο, πού παγώνει τίς καρδιές. Εἶναι ἡ μισητή σκλαβιά, εἶναι ὁ φόβος, ἡ καθημερινή ταπείνωση.
Δεύτερος χρόνος Γερμανοϊταλικῆς κατοχῆς στή μαρτυρική Ἑλλάδα, πού ὑποφέρει, πού πεινάει, πού στενάζει, μά κρατάει ὄρθιο καί ἀδούλωτο τό ἐσώτατο εἶναι της.
Σκηνή συνηθισμένη γιά τήν ἐποχή. Ἀκόμη δέν ξημέρωσε ἡ 7η Δεκεμβρίου 1942. Ἕξι καραμπινιέροι βροντοῦν τήν πόρτα τοῦ ἥρωα Δαβάκη στήν Καλλιθέα. Δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά. Ἀπό τότε πού βαριά τραυματισμένος μεταφέρθηκε σέ νοσοκομεῖο τῆς Ἀθήνας ὁ νικητής τῆς Πίνδου, μοναδικός σκοπός τῶν κατακτητῶν εἶναι νά ἐκδικηθοῦν ἐκεῖνον πού τούς κατατρόπωσε καί τούς καταντρόπιασε σ' ὁλόκληρο τόν κόσμο. Φοβοῦνται αὐτόν πού ἀνήμπορος πιά γιά πολεμικές ἐπιχειρήσεις, σηκώνει τό σταυρό τῆς ἀναπηρίας μέ λεβεντιά. Ὁ συνταγματάρχης Κων/νος Δαβάκης, ὁ διοικητής τοῦ Ἀποσπάσματος Πίνδου, πού χάρισε στήν Ἑλλάδα καί σέ ὅλο τόν κόσμο τήν πρώτη νίκη τοῦ Β´ Παγκοσμίου Πολέμου, ἀντιμετωπίζει μέ ὑπερηφάνεια ψυχῆς τήν ἀναιδέστατη ἰταλική δολιότητα. Ψύχραιμος παρακολουθεῖ τή δίωρη λεπτομερέστατη ἔρευνα τοῦ σπιτιοῦ του. Κανένα ἐνοχοποιητικό στοιχεῖο. Ἄκαρπη κι αὐτή ἡ εὐτελής τους πράξη. Ὅμως ἡ ἐντολή πρέπει νά ἐκτελεστεῖ. Κι ὁ πρωταγωνιστής τοῦ «Πίνδιου ἔπους» μεταφέρεται στίς φυλακές τῆς Καλλιθέας. Ἔτσι οἱ νικημένοι κατακτητές ἐκδικοῦνται γιά τήν ἧττα τους.

Στίς 20 Ἰανουαρίου 1943 τόν ἀποχαιρετοῦν οἱ δικοί του γεμάτοι πόνο καί συγκίνηση στό σταθμό Πελοποννήσου. Τό ἀπόγευμα τῆς ἴδιας μέρας μαζί μέ ἄλλους 150 περίπου Ἕλληνες ἀξιωματικούς ἐπιβιβάζεται ἀπό τό λιμάνι τῆς Πάτρας στό ἰταλικό ἐπιβατικό «Cità di Genova». Λίγο πρίν ἀπό τά μεσάνυχτα τό καράβι σηκώνει ἄγκυρα γιά τό Πρίντεζι τῆς Ἰταλίας. Ἐκεῖ θά κρατήσουν ὅμηρους τούς νικητές τους, μέχρι νά ὁλοκληρώσουν τό ἄνομο σχέδιό τους. Νύχτα παγερή. Ὁ φόβος τοῦ τορπιλλισμοῦ, ἡ ἀγωνία, ἡ θλίψη, ἡ μοναξιά ἀναμετριοῦνται μέ τή θυσία γιά τήν Ἑλλάδα. Καί βαραίνει τό δεύτερο. Χαλάλι τῆς Πατρίδας!...

Ὁ τόσο ταλαιπωρημένος τραυματίας ὅλη νύχτα δέν ἔκλεισε μάτι. Δέσμιος τῶν Ἰταλῶν ὁ πρωτεργάτης τῆς Λευτεριᾶς. Ἀδέσμευτη ἡ μνήμη γυρίζει στά ἱστορικά βουνά, δυό χρόνια πρίν... Ἀναθυμιέται «τῆς Πίνδου τίς ἀκρώρειες, πού σάν ἀητός πετοῦσε, πού 'στηνε τρόπαια παντοῦ, τούς ἥρωες πού μεθοῦσε».

Τώρα τό Χρέος, τό ἴδιο τῆς Φυλῆς Χρέος, τόν καλοῦσε νά ὑπομείνει μέ λεβεντιά ψυχῆς τίς κακουχίες, τίς ταπεινώσεις, γιατί ὄχι καί τό θάνατο ἀκόμη. Ἕτοιμος πάντα δέν ἦταν καί γι' αὐτόν;
Τό πρῶτο φῶς τῆς μέρας τούς πρόλαβε στά στενά τῆς Κέρκυρας, νά χαιρετοῦν γιά στερνή φορά γῆ ἑλληνική. Καί πέρα ἀπ' τόν ὁρίζοντα, πέρα βαθιά, πού τό βλέμμα τῆς ψυχῆς μονάχα φτάνει, ἀγναντεύει ὁ ἥρωας δασωμένες ράχες, φαράγγια καί βουνοκορφές τῆς Πίνδου. Πόσα δέν ζωντανεύουν μέσα του!
Ὥρα 1.30´ τό μεσημέρι. Κρότος δυνατός συγκλονίζει τό μεγάλο πλεούμενο. Πληρώματα καί Ἕλληνες ἀξιωματικοί πετάγονται στό κατάστρωμα, στή Γέφυρα. Νάρκη; Τορπίλλη; Σύγχυση, χλαλοή, πρόσωπα γεμάτα ἀγωνία, βλέμματα παγωμένα ἀπό τό φόβο τοῦ θανάτου.

Δεύτερος κρότος ἀπό ἰσχυρή ἔκρηξη. Σιδερικά, ξύλα, ἀνθρώπινα κορμιά, στῆλες νεροῦ τινάζονται μέ βία στόν ἀγέρα. Φωνές, συνωστισμός, σκηνές ἀλλοφροσύνης, καθώς ἀναζητοῦν μιά θέση σωτηρίας σέ βάρκες ἤ σχεδίες. Σέ μιά στιγμή ἀκοῦνε ἀγανακτισμένο τόν Δαβάκη νά φωνάζει: «Ἐλεεινοί, δειλοί Ἰταλοί! Κανείς δέν ἐνδιαφέρεται γιά μᾶς. Μονάχα τόν ἑαυτό τους κοιτάζουν νά σώσουν».
Τό καράβι χτυπημένο στήν «καρδιά» ἀπό τορπίλλη συμμμαχικοῦ ὑποβρυχίου, πέφτει σέ ρόγχο θανάτου, γέρνει καί μέσα σ' ἕνα παφλασμό κυμάτων χάνεται...

Κι ὁ σεμνός ἥρωας πού πότισε μέ τό αἷμα του τίς ράχες τῆς Πίνδου, γιά νά κρατήσει ὑψωμένη τή σημαία τῆς λευτεριᾶς, βρίσκει σ' ἐκεῖνο τό μοιραῖο ταξίδι οἰκτρό θάνατο ἀπό πνιγμό.
«Τάφος πλατύς, πού νά χωράει τή δόξα σου, Δαβάκη, τό γαλανό Ἰόνιο σέ δέχτηκε...».
Τίς ἑπόμενες μέρες, μέσα στούς 100 νεκρούς, πού περισυλλέγουν ἰταλικά ναυαγοσωστικά καί μεταφέρουν στόν Αὐλώνα, συμπολεμιστής του ἀξιωματικός ἀναγνωρίζει τό λείψανο τοῦ γενναίου Συνταγματάρχη. Τόν θάβουν στόν Αὐλώνα. Τόν ἔκλαψαν οἱ Πανέλληνες τόν πιστό στόν Θεό καί ἀφοσιωμένο στήν Ἑλλάδα ἥρωα, πού πάνω κεῖ στῆς Πίνδου τίς κορφές τόν Ὀκτώβρη τοῦ '40 χάριζε τήν πρώτη δόξα στήν Ἑλλάδα, τήν πρώτη νίκη στόν κόσμο.

Μεταπολεμικά τά ὀστᾶ του διακομίστηκαν καί τάφηκαν στήν Ἀθήνα. Ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν στήν πανηγυρική της συνεδρίαση τόν Μάρτιο τοῦ 1948 τίμησε τόν ἥρωα μέ τό ἀργυρό μετάλλιο τῆς Αὐτοθυσίας.
Τό ὄνομά του πῆρε θρυλικές διαστάσεις στή λαϊκή ψυχή ὡς συνισταμένη τῆς ἡρωικῆς ἀντιμετώπισης τῶν πρώτων ἡμερῶν τῆς ἰταλικῆς ἐπίθεσης ἀπό τόν ἑλληνικό στρατό τοῦ τομέα Ἠπείρου.

Αἰωνία σου ἡ μνήμη, ἀτρόμητε συνταγματάρχα. Σέ εὐγνωμονοῦμε, πρωτεργάτα τῆς ἐποποιΐας τοῦ '40, γιατί χάρις στά δικά σου ἐπιτελικά σχέδια, στίς δικές σου θυσίες καί ἀγρύπνιες, ἡ μικρή Ἑλλάδα νίκησε καί «θρυμμάτισε τό θρύλο τοῦ ἀνίκητου Ἄξονα».
Χάρις στίς θυσίες σας, γενναῖοι μας πρόγονοι, εἴμαστε ἐμεῖς σήμερα ἐλεύθεροι καί ἀπολαμβάνουμε τό μεγάλο ἀγαθό τῆς ἐλευθερίας.
Εὔχεστε νά τήν ἀξιοποιοῦμε σωστά, γιά νά καταξιώνουμε τούς ἀγῶνες σας, τιμημένοι μας πρόγονοι.
πηγή

28η Ὀκτωβρίου Μήνυμα ἡρωισμοῦ Στέργιος Ν. Σάκκος

 

Γιά μᾶς τούς νεότερους ῞Ελληνες ἀλλά καί γιά ὅλους ὅσοι μελετοῦν τή μεταγενέστερη ἱστορία, ὁ μήνας πού διανύουμε, ὁ ᾿Οκτώβριος, ξυπνᾶ μνῆμες ἱστορικές καί ἡρωικές· τό θρυλικό ΟΧΙ καί τό ἔπος πού ἔγραψε ἡ μικρή καί ἀδύναμη ἀλλά ἀξιοπρεπής καί λεβεντόψυχη ῾Ελλάδα μέ τήν ἀντίστασή της στή βία μεγάλων καί ἰσχυρῶν ὑπερδυνάμεων. Μιά χούφτα ῞Ελληνες ἔγραψαν μέ τό μυαλό, μέ τά χέρια καί μέ τό αἷμα τους σελίδες ἡρωισμοῦ καί ἀπέσπασαν τό θαυμασμό τοῦ κόσμου.

᾿Αλλά τό μήνυμά μας θά σταθεῖ σ᾿ ἕναν ἄλλο ἡρωισμό τῆς ἑλληνικῆς ψυχῆς. ᾿Εκεῖνον πού δέν ἀναδείχθηκε στά πεδία τῶν μαχῶν, ἀλλά ἀναδύθηκε μέσα ἀπό τήν καθημερινή συμπεριφορά στρατευμένων καί μή, βαθμοφόρων καί ἁπλῶν φαντάρων, ἐπιφανῶν καί ἀνώνυμων ῾Ελλήνων. Εἶναι τό ἡρωικό θαῦμα τῆς ἀνθρωπιᾶς, τῆς ἀγάπης πρός τόν ἄνθρωπο. Καί δέν ἐννοῶ τήν ἀγάπη ἐκείνη τοῦ ἀνήμπορου γέροντα, ὁ ὁποῖος, ὅταν ἤδη εἶχε δώσει στήν πατρίδα τά τρία παλληκάρια του, ἔσπευσε νά γίνει ἐθελοντής αἱμοδότης, προσφέροντας τό αἷμα του «γιά τούς τραυματίες τοῦ μετώπου». Οὔτε τήν ἀγάπη πού κρατοῦσε ἄγρυπνη τήν ἑλληνίδα μάνα καί ἀδελφή νά πλέκει ὅλη τή νύχτα τή φανέλα τοῦ στρατιώτη, συνταιριάζοντας κάθε πόντο μέ τήν προσευχή της γιά τή νίκη.

Πιότερο θαυμαστή εἶναι ἡ ἀγάπη πού ἐκδηλώθηκε ὡς μεγαλοψυχία πρός τούς ἐχθρούς, ὅταν ἡ μάχη κόπαζε καί ἔπεφταν στά χέρια τῶν φαντάρων μας τραυματίες καί αἰχμάλωτοι ᾿Ιταλοί. Τότε οἱ γενναῖοι μας, πού ἀκράτητοι κυνηγοῦσαν τίς ἰταλικές μεραρχίες καί ἦταν ὁ φόβος καί ὁ τρόμος τῶν ᾿Ιταλῶν, ἄλλαζαν τελείως συμπεριφορά ἀπέναντί τους. ῎Εσκυβαν στοργικά νά σηκώσουν τούς τραυματισμένους καί ἔσπευδαν νά τούς προσφέρουν τίς πρῶτες βοήθειες. Συγκλονιστικά περιστατικά ἀναφέρει ἡ ἱστορία, ὅπου θαυμάζει κανείς τό ἀσυναγώνιστο «ἑλληνικό φιλότιμο», τό μπολιασμένο ἀπό τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ.

Καί ἡ ἀντιμετώπιση τῶν αἰχμαλώτων εἶχε τή σφραγίδα τῆς ἀγάπης· Τούς περιέβαλλαν μέ συμπόνια οἱ στρατιῶτες μας καί μεγαλόκαρδα μοιράζονταν μαζί τους τίς σταφίδες, τό κονιάκ, τό λιγοστό ψωμί τους. ᾿Αλλά καί οἱ γιατροί τῶν ὀρεινῶν χειρουργείων φρόντιζαν τούς ἰταλούς τραυματίες, ὅπως τούς δικούς μας καί ἀκόμη καλύτερα. Καί ὁ ἁπλός λαός, πού εἶχε στό μέτωπο τά παιδιά του, πού εἶχε θρηνήσει στά ἐρείπια τοῦ βομβαρδισμένου ἀπό τούς ᾿Ιταλούς σπιτιοῦ του, καλοδεχόταν μέ συμπόνια τούς αἰχμάλωτους ἐχθρούς, τούς φίλευε φιλόφρονα καί τούς περιποιόταν μέ ἀγάπη.

῾Η ἀνθρωπιά καί ἡ ἀγάπη εἶναι τό μεγάλο μήνυμα τῶν γενναίων τοῦ ᾿40. Καί εἶναι ἡ ἀγάπη ὁ ἡρωισμός τῆς καθημερινότητος. ᾿Αδιαφορεῖ γιά τό προσωπικό συμφέρον, προκειμένου νά ἐξυπηρετηθεῖ, νά βοηθηθεῖ ὁ ἄλλος, ὅποιος κι ἄν εἶναι αὐτός. Αὐτή εἶναι ἡ μόνη δύναμη πού μπορεῖ νά ἀποτρέψει τόν πόλεμο, νά ἐγγυηθεῖ τήν εἰρήνη καί   τήν ἀσφάλεια στήν οἰκογένεια, στό περιβάλλον, στόν κόσμο μας.

 

Στέργιος Ν. Σάκκος

πηγή

ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ

Εκεί κοντά στον όχθο τους εθάψαμε.
Στερνή τιμή τους μια βολή και κάτι
που μια άγνωστη μαννούλα τους ψιθύρισε
και διάβηκε με δακρυσμένο μάτι.

Και πόσο λυπημένοι, Θεέ μου, φύγαμε!….
Τη λεβεντιά τους άρπαξεν η μάχη.
Στη γή παρατημένα τα τουφέκια τους
κι σύντροφοι στ’ αντίσκηνα μονάχοι.

Θα τους θυμάται το χωριό τους. Πένθιμη 
η ριπή του πολυβόλου θα τους κλαίει
στο προσκλητήριο νεκρών κι ο σύντροφος
το «έπεσαν εν δόξη» θα μας λέει.

Χαρά στους πεθαμένους που θα τιμήσουμε.
Κάνει όμορφο το θάνατο η σφαίρα. 
Κι αν κάπου εκεί στον όχτο τούς αφήσαμε
κι εμείς θε να πεθάνουμε μια μέρα.

    (βρέθηκε στα κατάλοιπα νεαρού ανθυπολοχαγού,
             που σκοτώθηκε στην Αλβανία).
πηγή

ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΣΗΜΑΙΑΣ (κατάθεση της τέως Λυκειάρχου Κασσιανής Παπαποστόλου)

Οι Έλληνες στρατιώτες, ηττημένοι νικητές υποχωρούσαν από το μέτωπο. Είχαμε καταφύγει όλοι οι κάτοικοι στα χωριά, τάχα για ν’ αποφύγουμε την πρώτη μπόρα. Ήμασταν στο Κοσμάτι. Ψιλόβρεχε μέρες ολόκληρες. Ο στρατός κατέβαινε με φρυγμένα τα χείλη, αμίλητος, σκυθρωπός. Στην αρχή στέκαμε στους δρόμους και μοιράσαμε όσο ψωμί είχαμε. Οι χωρικοί, άλλοι ήσαν απλόχεροι, άλλοι σκέπτονταν και την πείνα που τους περίμενε με την κατοχή. Ήταν πόνος ψυχής να βλέπεις ατέλειωτα να περνούν αυτοί οι βουβοί στρατιώτες. Και η φύση τόσο πένθιμη, τόσο θλιβερή. Όταν η βροχή δυνάμωσε, τραβηχτήκαμε στο μεγάλο δωμάτιο με το χωριάτικο δάπεδο, στο επάνω πάτωμα του χωριάτικου σπιτιού του παπού μου. Ήμασταν πολλές γυναίκες και παιδιά. Η κουβέντα λιγοστή, θλιμμένη... Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε από μια δυνατή σπρωξιά. Αμίλητοι μπήκαν μέσα μια ομάδα αξιωματικών. «Να βγουν τα παιδιά έξω», διέταξε ο επικεφαλής. Στάθηκαν σε μια γωνιά του δωματίου και οι γυναίκες τραβήχτηκαν σιωπηλές στην άκρη. Ένας στρατιώτης έβγαλε από πάνω του ένα αμπέχωνο, δεύτερο, ένα πουλόβερ, δεύτερο, πουκάμισο, δεύτερο, φανέλλα, δεύτερη, και ξετύλιξε από το σώμα του μια σημαία ενός τάγματος πεζικού της Ηπείρου κατατρυπημένη από τις σφαίρες. Ο επικεφαλής αξιωματικός την πήρε, τη φίλησε, τη δίπλωσε με προσοχή, και την έβαλε σε ένα μικρό μαύρο κουτί–βαλιτσάκι. Σήμανε προσοχή, χαιρέτησαν όλοι, και σε στάση προσοχής είπε: «Στρατιώτη, αυτή τη στιγμή σου παραδίδω τη σημαία και μαζί μ’ αυτήν, την τιμή της πατρίδας· να τη φυλάξεις ως κόρη οφθαλμού». Ο στρατιώτης συγκινημένος είπε: «Ορκίζομαι να παραδώσω πρώτα την ψυχή μου και ουδέποτε τη σημαία». Αναλύθηκα σε δυνατούς λυγμούς και το κορμί μου δονιζόταν ολόκληρο. Ο αξιωματικός γύρισε θυμωμένος. «Δεν είπα να βγούνε έξω τα παιδιά;», είπε. «Εγώ δεν είμαι παιδί», του είπα. «Εγώ θα σπουδάσω, και τη σημαία αυτή θα την παραδίδω εγώ στα παιδιά». Όταν στη σταδιοδρομία μου ερχόταν η ώρα στη γιορτή της σημαίας να την παραδώσω στο σημαιοφόρο, ποτέ δεν μπόρεσα να νικήσω τους δυνατούς λυγμούς που με έπνιγαν, μου έκοβαν τη λαλιά, και αφήνοντας μισή την προσλαλιά, άφηνα σε κάποιον άλλο να παραδώσει τη σημαία. Υποσχόμουν στον εαυτό μου ότι την άλλη φορά θα είμαι πιο συγκρατημένη, όμως δεν το κατάφερα ποτέ· η εικόνα εκείνη δούλευε πάντα ασυναίσθητα μέσα μου.   πηγή

ΧΕΙΡΟΤΕΧΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

 

Υλικό για την 28η Οκτωβρίου, στα ΠΑΙΔΙΚΑ, εδώ.

Θα βρείτε φωτογραφίες, ποιήματα, τραγούδια.

Στα ΠΑΙΔΙΚΑ πάλι θα βρείτε την

Πορεία προς το μέτωπο Απ' το «Άξιον Εστί» του Οδυσσέα Ελύτη



Ενδείκνυνται τα τραγούδια της Σοφίας Βέμπο.

Ακόμα και αν δεν κάνετε γιορτή, θα είναι θαυμάσιο τα παιδιά να έχουν λίγα ακούσματα από την εποχή εκείνη.

Μπορείτε να τραγουδήσετε μαζί:

Παιδιά της Ελλάδος, 1940

 28η Οκτωβρίου 1940

από τη Σοφία Βέμπο


Μες τους δρόμους τριγυρνάνε,

οι μανάδες και ζητάνε ν' αντικρίσουνε

τα παιδιά τους π' ορκιστήκαν,

στο σταθμό σαν χωριστήκαν να γυρίσουνε.

Μα για κείνους πού 'χουν φύγει

και η δόξα τους τυλίγει, ας χαιρόμαστε

και καμιά ποτέ ας μην κλάψει

κάθε πόνο της ας κλάψει κι ας ευχόμαστε.

Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά,

που σκληρά πολεμάτε πάνω στα βουνά.

Παιδιά, στη γλυκιά Παναγιά,

προσευχόμαστε όλες, νά 'ρθετε ξανά.

Λέω σ' όσες ξαγρυπνάνε

και για κάποιον ξενυχτάνε και στενάζουνε,

πως η πίκρα κι η τρεμούλα

σε μια γνήσια Ελληνοπούλα δεν ταιριάζουνε.

Ελληνίδες του Ζαλόγγου

και της πόλης και του λόγγου και Πλακιώτισσες,

όσο κι αν πικρά πονούμε,

υπερήφανα ας πούμε σα Σουλιώτισσες.

Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά,

που σκληρά πολεμάτε πάνω στα βουνά.

Παιδιά, στη γλυκιά Παναγιά,

προσευχόμαστε όλες, νά 'ρθετε ξανά.

Mε της Νίκης τα φτερά,

σας προσμένουμε παιδιά.

πηγή

Διατὶ κοπιάζεις διὰ τὸν κόσμο;

1.Διατὶ κοπιάζεις διὰ τὸν κόσμο;

Ἐγὼ εἶμαι πατέρας, ἐγὼ ἀδελφός, ἐγὼ νυμφίος, ἐγὼ οἰκία, ἐγὼ τροφή, ἐγὼ ἔνδυμα, ἐγὼ ρίζα, ἐγὼ θεμέλιον, κάθε τί τὸ ὁποῖον θέλεις ἐγώ· νὰ μὴν ἔχεις ἀνάγκην ἀπὸ τίποτε.
Ἐγὼ καὶ θὰ σὲ ὑπηρετήσω· διότι ᾖλθα νὰ ὑπηρετήσω, ὄχι νὰ ὑπηρετηθῶ.
Ἐγὼ εἶμαι καὶ φίλος, καὶ μέλος τοῦ σώματος καὶ κεφαλὴ καὶ ἀδελφός, καὶ ἀδελφὴ καὶ μητέρα, ὅλα ἐγώ· ἀρκεῖ νὰ διάκεισαι φιλικὰ πρὸς ἐμέ.
Ἐγὼ ἔγινα πτωχὸς διὰ σέ· ἔγινα καὶ ἐπαίτης διὰ σέ· ἀνέβηκα ἐπάνω εἰς τὸν Σταυρὸν διὰ σέ· ἐτάφην διὰ σέ· εἰς τὸν οὐρανὸν ἄνω διὰ σὲ παρακαλῶ τὸν Πατέρα· κάτω εἰς τὴν γῆν ἐστάλην ἀπὸ τὸν Πατέρα ὡς μεσολαβητὴς διὰ σέ.
Ὅλα δι᾿ ἐμὲ εἶσαι σύ· καὶ ἀδελφὸς καὶ συγκληρονόμος καὶ φίλος καὶ μέλος τοῦ σώματος. Τί περισσότερον θέλεις;

Διατὶ ἀποστρέφεσαι αὐτὸν ποὺ σὲ ἀγαπᾷ;
Διατὶ κοπιάζεις διὰ τὸν κόσμο;
Διατὶ ἀντλεῖς νερὸ μὲ τρυπημένο πιθάρι;
Διότι αὐτὸ σημαίνει νὰ καταπονῆσαι εἰς τὴν ζωὴν αὐτήν.
Διατὶ λαναρίζεις τὴν φωτιά;
Διατὶ πυγμαχεῖς εἰς τὸν ἀέρα;
Διατὶ τρέχεις ἄδικα;
Κάθε τέχνη δὲν ἔχει καὶ ἕνα σκοπόν;
Εἰς τὸν καθένα εἶναι ὁπωσδήποτε φανερόν.
Δεῖξε μου καὶ σὺ τὸν σκοπὸν τῆς σπουδῆς εἰς τὴν ζωήν.

 2 .Διατὶ ἀποστρέφεσαι αὐτὸν ποὺ σὲ ἀγαπᾷ

 Ἄρα λοιπὸν δὲν ἔχει δίκαιον νὰ μᾶς ἀποστρέφεται καὶ νὰ μᾶς τιμωρῇ, ὅταν εἰς ὅλα μᾶς παρέχει τὸν ἐαυτόν Του καὶ ἐμεῖς ἀντιδρῶμεν;

Εἶναι εἰς τὸν καθένα ὁπωσδήποτε φανερόν.
Διότι, ἐὰν θέλῃς νὰ καλλωπισθῇς, λέγει, στολίσου μὲ τὸν ἰδικόν μου καλλωπισμόν. 
Ἐὰν θέλῃς νὰ ὁπλισθῇς, ὁπλίσου μὲ ἰδικά μου ὅπλα.
Εὰν θέλῃς νὰ ἐνδυθῇς, φόρεσε τὸ ἰδικόν μου ἔνδυμα.
Εὰν θέλῃς νὰ τραφῇς, φᾶγε εἰς τὴν ἰδικήν μου τράπεζαν.
Εὰν θέλῃς νὰ ὁδοιπορήσῃς, ἀκολούθησε τὴν ἰδικήν μου ὁδόν.
Εὰν θέλῃς νὰ κληρονομήσῃς, κληρονόμησε τὴν ἰδικήν μου κληρονομίαν.
Εὰν θέλῃς νὰ εἰσέλθῃς εἰς τὴν πατρίδα, ἔμπα εἰς τὴν πόλιν τῆς ὁποίας τεχνίτης 
καὶ δημιουργὸς εἶμαι ἐγώ.
Εὰν θέλῃς νὰ κτίσῃς οἰκίαν, ἔλα εἰς τὰς ἰδικάς μου σκηνάς.
Διότι ἐγὼ δι᾿ ὅσα δίδω δὲν ζητῶ ἀμοιβήν, ἀλλὰ ἐὰν θελήσῃς νὰ χρησιμοποιήσῃς 
ὅλα τὰ ἰδικά μου, διὰ τὴν πρᾶξιν σου αὐτὴν θὰ σοῦ ὀφείλω ἐπιπλέον καὶ ἀμοιβήν.
Τί θὰ ἠμποροῦσε νὰ γίνῃ ἰσάξιον πρὸς αὐτὴν τὴν γενναιοδωρίαν;


Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος:

Διατὶ ἀποστρέφεσαι αὐτὸν ποὺ σὲ ἀγαπᾷ;
πηγή

Η λεπτότητα της συνειδήσεως του Οσίου Δημητρίου του εκ Βασσαράβωφ πολιούχου Βουκουρεστίου († 27 Οκτωβρίου)

Ο Όσιος Δημήτριος γεννήθηκε στο χωριό Βασσαράβωφ στις αρχές του 13ου αιώνα. Το χωριό του βρίσκεται νότια από τις εκβολές του ποταμού Δούναβη και την εποχή εκείνη ανήκε στο βασίλειο της Βουλγαρίας. Οι γονείς του ήταν απλοϊκοί άνθρωποι του χωριού. Από μικρός ο Όσιος άρχισε τον αγώνα του για κατάκτηση της αρετής με νηστεία και προσευχή. Διακρινόταν μάλιστα για το γενναίο αγωνιστικό και ασκητικό του φρόνημα. Μία μέρα, οδηγώντας τις αγελάδες της οικογένειάς του για τη βοσκή, χωρίς να το προσέξει, πάτησε με το πόδι του μία φωλιά κρυμμένη στα χορτάρια. Πρόσεξε ότι στην φωλιά βρισκόντουσαν μικροί νεοσσοί πουλιών,

τους οποίους άθελά του είχε θανατώσει. Θεώρησε την πράξη αυτή έγκλημα, για το οποίο μετανόησε πικρά. Τόσο πολύ στενοχωρήθηκε για τον ακούσιο φόνο που διέπραξε, ώστε αποφάσισε να αφήσει γυμνό και ξυπόλυτο το «ένοχο πόδι» για τρία ολόκληρα χρόνια. Το γεγονός αυτό από μόνο του μας πληροφορεί για τη λεπτότητα της συνείδησης του Αγίου.

Πηγή: Πρωτοπρ. Ευέλθοντος Χαραλάμπους, Δημήτριος διαλάμπει.

Αναδημοσίευση: Περιοδικό «Παρά την Λίμνην», Μηνιαία έκδοση Εκκλησίας Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου, περίοδος γ΄, έτος κβ΄, αρ. 10, Παραλίμνι, Κύπρος, Οκτώβριος 2012.

πηγή

Αγία Πρόκλα σύζυγος του Πιλάτου

Ἐχει παρεστῶσάν σε, Πρόκλα Δεσπότης, Ὁ Πιλάτῳ πρὶν σῷ παραστὰς συζύγῳ.

Βιογραφία Ενώ ο σύζυγός της δεν ανέλαβε την ευθύνη να ελευθερώσει τον Χριστό, φοβούμενος τους Ιουδαίους, η σύζυγος του Πρόκλα, μετά τον φρικτό θάνατο του Πιλάτου, προσήλθε στη Χριστιανική πίστη και αφού έζησε με αγαθότητα και ευσέβεια, παρέδωσε το πνεύμα της ειρηνικά.