«Εν καμίνω» ο νέος Πατριάρχης Αντιοχείας.

Γιώργου Παπαθανασόπουλου

Ο νέος Πατριάρχης Αντιοχείας Ιωάννης ο 10ος, εξελέγη την 17^ηΔεκεμβρίου, ημέρα μνήμης "των τριών παίδων εν καμίνω", των τριών νέων δηλαδή, Ανανία, Αζαρία και Μισαήλ, που στην αιχμαλωσία, επί Ναβουχοδονόσορα, δοκιμάστηκαν στην πυρά του καμινιού και επέζησαν χάρη στην Πίστη τους στον Θεό. 

Και τώρα ο νέος Πατριάρχης  και ολόκληρη η Εκκλησία της αποστολικής πόλεως της Αντιοχείας βρίσκονται στο καμίνι της δοκιμασίας, αφού οι Χριστιανοί της Συρίας περνούν μια από τις τραγικότερες περιόδους της ιστορίας τους.

    

    Για την τραγικότητα των ημερών, κατά τις οποίες εξελέγη ο νέος Πατριάρχης Αντιοχείας αναφέρονται τα ακόλουθα

-          Η εξόδια ακολουθία για τον κοιμηθέντα Πατριάρχη Ιγνάτιο δεν ετελέσθη στην, άχρι καιρού, έδρα του Πατριαρχείου,  πρωτεύουσα της Συρίας  Δαμασκό, αλλά στην Βηρυτό, πρωτεύουσα του γειτονικού Λιβάνου. Σημειώνεται ότι η Αντιόχεια σήμερα ανήκει στην Τουρκία.

Η Δαμασκός και ολόκληρη η Συρία σπαράσσονται από τον αιματηρότατο εμφύλιο σπαραγμό, αθώα θύματα του οποίου είναι κυρίως οι Ελληνορθόδοξοι Χριστιανοί. Μετά την ακολουθία η σορός του Πατριάρχη διατηρήθηκε σε ψυγείο στη Βηρυτό και, με άδεια των αντιμαχομένων, μεταφέρθηκε και ετάφη στη Δαμασκό, κοντά στους προηγούμενους Πατριάρχες. 

-          Η εκλογή του νέου Πατριάρχου επίσης δεν εγένετο στη Δαμασκό, αλλά στον Λίβανο και συγκεκριμένα στο Ελληνορθόδοξο κέντρο του Μπαλαμάντ, στα βόρεια της χώρας.

-          Για  την εκλογή του νέου Πατριάρχου η Σύνοδος αποδέχθηκε πολλά "κατ' οικονομίαν" στην εκλογική διαδικασία. Ήδη από το 1983 είχε αλλάξει το σύστημα πατριαρχικής εκλογής και είχε από τότε αποκλειστεί η συμμετοχή του λαϊκού στοιχείου, όπως προέβλεπε ο Κανονισμός εκλογής του 1955. Αυτή τη φορά η ψηφοφορία δεν έγινε στην έδρα του Πατριαρχείου και ο εκλεγείς Πατριάρχης δεν διέθετε το προβλεπόμενο από το άρθρο 32 του ισχύοντος Κανονισμού εκλογής στοιχείο, της συμπλήρωσης πέντε ετών διακονίας σε Μητρόπολη. Κατά μία άλλη πληροφορία δεν ήταν καν στο τριπρόσωπο, αλλά κατά τη διαδικασία επικράτησε στους παρόντες 18 (μία άλλη πληροφορία ομιλεί για 20) Μητροπολίτες - μέλη της Πατριαρχικής Συνόδου, η άποψη να εκλέξουν τον 57χρονο Μητροπολίτη Κεντρώας και Δυτικής Ευρώπης Ιωάννη ως τον 158^ο Πατριάρχη Αντιοχείας. Κατά την αποφασιστικής σημασίας εκτίμησή τους θεωρήθηκε ο ικανότερος να αντιμετωπίσει τις δυσχερέστατες καταστάσεις  που περνά το Πατριαρχείο και το ποίμνιο του, το οποίο υπολογίζεται σε 2,5 εκατομμύρια και περιλαμβάνει τους Ελληνορθοδόξους της Συρίας, του Ιράκ, του Λιβάνου και της διασποράς, κυρίως στην Ευρώπη και στην Αμερική. Ελπίζεται να μην υπάρξουν ενστάσεις και αντιρρήσεις για την εκλογή του νέου Πατριάρχη κυρίως από τους Μητροπολίτες που απουσίασαν από τη διαδικασία, και να μην ενταθούν οι τάσεις αυτονόμησης των Μητροπόλεων της Αμερικής. Το Πατριαρχείο Αντιοχείας διαθέτει 29 Μητροπολίτες στη Συρία, στο Ιράκ, στον Λίβανο, στην Αμερική και στην Ευρώπη, δέκα Μητροπολίτες στην Αυτόνομη Εκκλησία των ΗΠΑ και επτά πατριαρχικούς βοηθούς Επισκόπους. 

Η τραγική κατάσταση που έχει να αντιμετωπίσει ο νέος Πατριάρχης

       

Ο νέος Πατριάρχης Αντιοχείας έχει να αντιμετωπίσει τον εμφύλιο στη Συρία και τις επιπτώσεις που θα έχει στο Ελληνορθόδοξο ποίμνιο η πιθανολογούμενη επικράτηση των ισλαμιστών. Ήδη από την αρχή του εμφυλίου οι Χριστιανοί υποφέρουν όλο και περισσότερο και  εναγωνίως αναζητούν τρόπους να μεταναστεύσουν. 

Στο Πατριαρχείο φοβούνται ότι στη Συρία θα επαναληφθεί το προηγούμενο του Ιράκ. Εκεί μετά την επικράτηση του καθεστώτος, που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της, αυξήθηκαν οι επιθέσεις κατά των Χριστιανών. Σήμερα έχουν μείνει ελάχιστοι, με τάσεις να μη μείνει κανένας τους στη χώρα. Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί της επιδιώκουν την αλλαγή του αυταρχικού καθεστώτος Άσαντ με ένα χειρότερο ισλαμιστικό καθεστώς, χωρίς να υπολογίζουν τις επιπτώσεις που αυτή η αλλαγή θα έχει στους Χριστιανούς και στην γενικότερη γεωπολιτική ισορροπία της περιοχής. 

Το παράδειγμα της Αιγύπτου δεν τους έγινε μάθημα. Ακόμη δεν έχουν αντιληφθεί ότι η Δύση είναι ήδη σε διαδικασία σύγκρουσης με το Ισλάμ, που την απορρίπτει ως "άθεη" και "ανήθικη" και επιδιώκει να της επιβληθεί με κάθε τρόπο.

      Στην πρώτη ομιλία, μετά την εκλογή του, ο νέος Πατριάρχης Αντιοχείας Ιωάννης έδειξε ότι έχει πλήρη αντίληψη της κατάστασης στη Συρία. Χαρακτήρισε τη νέα διακονία του Σταυρό και εξέφρασε την Πίστη, ότι θα ακολουθήσει η Ανάσταση. Τόνισε ακόμη ότι οι Χριστιανοί στη Συρία είναι γηγενείς, πως αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της και ότι θα μείνουν σ' αυτήν, γιατί την αισθάνονται και δική τους. Για τον εμφύλιο στη Συρία σημείωσε: " Μοιραζόμαστε το ίδιο πεπρωμένο με τους αδελφούς μας μουσουλμάνους και θα εργασθούμε μαζί τους και με τους Χριστιανούς των άλλων δογμάτων για το καλό της χώρας".

Η θέση της Ελλάδας  

     

      Ήταν ευχάριστη έκπληξη για όλους όσοι δεν βλέπουν τον Ελληνισμό κλεισμένο στα σύνορα της Ελλάδας το ότι ο πρωθυπουργός κ. Αντώνης Σαμαράς στη συνέντευξή του μετά τη Σύνοδο Κορυφής του Δεκεμβρίου αναφέρθηκε στο μέλλον των Ελληνορθοδόξων και γενικότερα των Χριστιανών της Συρίας. Όπως είπε στις αποφάσεις και στις ενέργειες όσων υποστηρίζουν την πτώση του καθεστώτος Άσαντ θα πρέπει να υπάρχει και η διάσταση της τύχης των περίπου δύο εκατομμυρίων Χριστιανών στη Συρία. 

      Έως σήμερα στους Ελληνορθοδόξους της Συρίας υπάρχει μια διχαστική τάση μεταξύ εκείνων που, υπό την ηθική και κοινωνική πίεση των πολύ ολιγότερων Συρορθοδόξων μονοφυσιτών, επιζητούν την αραβοποίηση του Πατριαρχείου και εκείνων που, χωρίς να αρνούνται την πραγματικότητα, παραμένουν στενά συνδεδεμένοι με τις ρίζες τους, που βρίσκονται στη Βυζαντινή Ρωμιοσύνη. 

Ο προηγούμενος Πατριάρχης ήταν υπέρ της πρώτης τάσης. Σπούδασε στη ρωσικής αντίληψης σχολή του Αγίου Σεργίου, στο Παρίσι, και  αρνείτο να ομιλήσει ελληνικά. Πρέπει να σημειωθεί ότι στην εκλογική διαδικασία, όταν αναδείχθηκε Πατριάρχης, είχαν σημειωθεί λάθη εκ μέρους του ελληνικού Υπουργείου των Εξωτερικών, με συνέπεια η τάση του αυτή να ενισχυθεί. 

Πάντως μετά την επίσκεψη του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου στη Δαμασκό, το 1999, την ανταπόδοση της επίσκεψης του Πατριάρχου στην Αθήνα, το 2004, την ενίσχυση της ποικίλης βοήθειας, που προσέφερε και προσφέρει η Εκκλησία της Ελλάδος προς το Πατριαρχείο της Αντιοχείας, καθώς και την αύξηση των υποτροφιών για να σπουδάζουν Σύριοι Ορθόδοξοι στην Ελλάδα και μάλιστα σε διάφορες επιστήμες, έχει αλλάξει το κλίμα και απόδειξη είναι η εκλογή του νέου Πατριάρχη, ο οποίος είναι ελληνομαθής και με επίγνωση της πνευματικής κληρονομιάς, που φέρει στην ψυχή του.

Έχει τελειώσει τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης, από όπου έλαβε και το διδακτορικό του δίπλωμα, σπούδασε στη Θεσσαλονίκη και πήρε το πτυχίο της βυζαντινής μουσικής, γνωρίζει άριστα την ελληνική και έχει μεταφράσει στα αραβικά έργα Ελλήνων Πατέρων της Εκκλησίας, καθώς και τον βίο του Αγίου Νεκταρίου, του θαυματουργού.- 

πηγή

Φθιώτιδος Νικόλαος: Περιμένοντας τα Χριστούγεννα

πηγή

Καθώς πλησιάζουν τα Χριστούγεννα ένα ερώτημα πεισματικά βασανίζει το λογικό μας. Άραγε τα φετινά Χριστούγεννα θα είναι μια ανιαρή επανάληψη ή ανάπλαση ζωής; 

Ο χριστιανικός κόσμος προσδοκά την ημέρα αυτή με λαχτάρα και ελπίζει στα θεία δώρα του τεχθέντος Θεανθρώπου. Διαποτισμένος από την Εκκλησιαστική θεολογική σκέψη πιστεύει τα Χριστούγεννα ως ημέρα ψυχοσωματικής ανακαινίσεως, ως ημέρα ελπίδος και ευλογίας. Και έτσι είναι.

Η ενανθρώπηση του ανάρχου και πανυπερτέλιου Θεού σημαίνει για τον κόσμο την ώρα της αναγεννήσεως. «Η αλήθεια ήλθεν, η σκιά παρέδραμε και Θεός ανθρώποις εκ Παρθένου πεφανέρωται». 

Το σκότος της αγνωσίας, η απόγνωση της κακίας, η απάτη της αμαρτίας διαλύονται με την ανατολή του Ηλίου της Δικαιοσύνης. Όλα αλλάζουν. Η ιστορία ανοίγει ένα καινούργιο κεφάλαιο. 
Η κτίση ξαναβρίσκει τη χαρά του Παραδείσου. Ο ουρανός αγκαλιάζει τη γη. Οι καρδιές γαληνεύουν. Η ανθρωπότητα, κουρασμένη από την περιπλάνηση συναντάται με τη Θεότητα και επανακτά την πρώτη, την Παραδεισιακή χαρά και ευφροσύνη.  
Η Γέννηση του Χριστού είναι και δική μας αναγέννηση.

Έτσι πιστεύει και έτσι ζει η Εκκλησία μας τα Χριστούγεννα. Και το ερώτημά μας είναι: Οι χριστιανοί θα ζήσουν έτσι τα Χριστούγεννα; Ή μήπως η μεγάλη ημέρα της του Χριστού Γεννήσεως θα είναι μια ανιαρή επανάληψη μιας ανούσιας, μιας τυπικής εορτής;
Είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι περιμένουν διαφορετικά τα Χριστούγεννα. Ως ημέρα ψυχαγωγίας, ως ευκαιρία ανάπαυλας από την καθημερινή ένταση, ως ημέρα επικοινωνίας, ως ημέρα εξόδου και διασκεδάσεως. Είναι και όλα αυτά τα Χριστούγεννα. Κυρίως όμως είναι ημέρα αναγεννήσεως. Πόσοι από εμάς με αυτόν τον πόθο της αναγεννήσεως περιμένουν τα φετινά Χριστούγεννα;

Η Γέννηση του Χριστού δεν είναι το «εφ’ άπαξ γεγονός», «εν ημέραις Ηρώδου του Βασιλέως». Είναι το καθημερινό γεγονός της Εκκλησίας μας. Με τρόπο θείο και μυστηριακό μέσα σε κάθε Θεία Λειτουργία ο Υιός και Λόγος προσλαμβάνει την ανθρωπότητα για να την αγιάσει και την θεώσει και να δώσει τη δυνατότητα σε όλους εμάς να ενωθούμε μαζί του με τη θεία Κοινωνία. Μακριά από την Εκκλησία ή ακόμα και τυπικά μέσα σ’ αυτήν, τα Χριστούγεννα είναι δίχως Χριστό, εγωιστικά, ατομικά, παγερά, ανιαρά.

Μερικοί την αγία νύχτα ξημερώνονται «εν κραιπάλη και μέθη» και περνούν τις ανεπανάληπτες στιγμές του Μυστηρίου μέσα σε ατμόσφαιρα κοσμικής ηδονής και φιλοσαρκικής ευχαριστήσεως. Με τέτοιες προϋποθέσεις δεν έρχεται η Βασιλεία του Φωτός στη ζωή αλλά του σκότους και της πλάνης. Πώς να φέρουν χαρά στους ανθρώπους αυτούς τα Χριστούγεννα;

Η χαρά της εορτής βρίσκεται στην επικοινωνία του ανθρώπου με τον Θεάνθρωπο. Η συνάντηση αυτή γίνεται μόνο μέσα στο Μυστικό Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία, η οποία ενδεδυμένη τον χαρμόσυνο μανδύα εκπέμπει φως στους αναζητητές της χαράς και δια του ιερού μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας επαναλαμβάνει τη θεία Γέννηση στη νοητή Βηθλεέμ, την Αγία Τράπεζα. Εδώ ο τεχθείς Βασιλεύς των Ουρανών δεν παίρνει σώμα. Δέχεται τις αμαρτίες μας και δωρίζει την αγάπη Του, η οποία αλλάζει τη ζωή μας, την κάνει ειρηνική, συνετή, αληθινή, δίκαιη, καθαρή.

Ίσως μας πείτε ότι τα λόγια αυτά είναι άσχετα με τα ενδιαφέροντα του σύγχρονου ανθρώπου που έχει μάθει και σκέπτεται με διαφορετικά κριτήρια. Σκεφτήκαμε όμως παράλληλα μήπως εξ αιτίας αυτής της διαφοροποιήσεως του προηγμένου ανθρώπου το όραμα της ειρήνης και της αγάπης γίνεται καθημερινά όλο και πιο μακρινό και απραγματοποίητο όνειρο; Γιατί ειρήνη χωρίς Χριστό δεν υπάρχει. Αγάπη χωρίς Χριστό δεν υπάρχει. Δικαιοσύνη χωρίς Χριστό δεν υπάρχει. Αν κάπου δημιουργούν την ψευδαίσθηση της παρουσίας τους τούτο είναι εφήμερο και υποκριτικό.

Αν μπορούσε κανείς να υψώσει τη φωνή του για να ακουσθεί στα πέρατα του κόσμου και να καλέσει τους ισχυρούς της γης στην ταπεινή φάτνη της νέας Βηθλεέμ, της Εκκλησίας, και να πείσει τους ανθρώπους ότι εκείνο που ποθούν και αναζητούν υπάρχει μόνο στο Χριστό. Τότε μόνο τα Χριστούγεννα θα γινόταν εορτή νέας δημιουργίας και χαράς. 

Η εθνική εξαθλίωση, φτώχεια και ανεργία «Τοιούδε μόχθου τέρμα μη τι προσδόκα,πριν αν θεών τις διάδοχος των σων πόνων φανή» (Αισχύλος).

Τη «λευκή νύχτα» τών Χριστουγέννων, κι’ ενώ «πλήθος στρατιάς» Αγγέλων θα ψάλλει το «Δόξα εν υψίστοις Θεώ», ένα αμέτρητο πλήθος άστεγων της πατρίδας μας θα λιμοκτονεί μέσα σε υπόνομους, τρώγλες, παραπήγματα κ.λπ. Πού είναι, λοιπόν, ο «μεθ’ ημών Θεός» (Eμμανουήλ); Ενανθρώπησε; Ήλθε στη γη; Χάρη στον Ωχαδελφισμό τών «πιστών» Του, το άγιο Όνομά Του θα «βλασφημείται εν τοις έθνεσι» (Ησ. 52, 5)! Aυτοί, με καρδιά πιο αφιλόξενη κι’ απ’ εκείνη τών άλογων ζώων (βους και ονάριο) προς τον νεογέννητο Χριστό, θα λατρέψουν, για άλλη μια φορά, τον Καταναλωτισμό τους, περνώντας και μια βόλτα, έτσι «για το καλό» κι’ απ’ τους ναούς σαν «καλοί Χριστιανοί». Όταν, όμως, όλο το Ευαγγέλιο επικεντρώνει την πνευματική εργασία στη φιλανθρωπία, ορίζοντας μάλιστα απ’ αυτήν και το μισθό τού καθενός, πώς δεν θα είμαστε αναπολόγητοι; «Εφ' όσον ουκ εποιήσατε ενί τούτων τών ελαχίστων, ουδέ εμοί εποιήσατε» (Ματθ. 25, 45). 

Δεν χωρά αμφιβολία ότι το μεγαλύτερο ίσως από τα πιο καυτά προβλήματα, που απασχολεί -ολοένα και περισσότερο- ολόκληρο τον κόσμο, την Ευρωπαϊκή Κοινότητα και τη χώρα μας, ειδικότερα, είναι η οικονομική κρίση, εξαθλίωση, φτώχεια και ανεργία. Οι στατιστικές δίνουν συγκλονιστικά στοιχεία, ιδίως μεταξύ των νέων. Εκατομμύρια υπολογίζονται οι φτωχοί τής Ευρωπαϊκής Ένωσης, χωρίς να περιλαμβάνονται σ' αυτούς τα άλλα εκατομμύρια των ανέργων, που κάθε χρόνο ολοένα και περισσότερο αυξάνονται. 

Η «τεχνολογική ανεργία», που για δεκαετίες μάστιζε την Αμερική και την Ευρώπη, έφθασε δυναμικά κι’ εδώ, είτε με τη μορφή τής «στοιχειακής ανεργίας», είτε τής «πλήρους ή μερικής ανεργίας». Η παγκόσμια οικονομική κρίση, η ανταγωνιστική παραγωγή και η εξειδίκευση, ευθύνονται, βασικά, για το φαινόμενο της ανεργίας, και, δευτερευόντως, η αμάθεια, οι πολιτικές διώξεις και η δεύτερη εργασία. Στο μεταξύ, η κατάρρευση του υπαρκτού Σοσιαλισμού των χωρών τής COMEKON αποθάρρυνε τη «διευθυνόμενη οικονομία» προς δόξα τού «ελεύθερου ανταγωνισμού» (ΚοινωνικούΔαρβινισμού). το πρόβλημα, όμως, παραμένει για τη λεγόμενη «βιομηχανική εφεδρική στρατιά» (Κ. Μarx) τών ανέργων, είτε (δεν) χορηγεί «φιλάνθρωπα» την εργασία το Κράτος, είτε ο εργοδότης (lock out), αφού παραπέμπει στη ζωτική ανάγκη τής επιβίωσης. Δεν θα υπεισέλθω εδώ στη θεωρία τών ανακυκλούμενων φάσεων, που απασχολεί τούς Οικονομολόγους. 

Η φτώχεια και η ανεργία όχι μόνο μαραζώνουν και καθηλώνουν τη θεοκεντρική σκέψη (δεν προάγεται η αληθινή Παιδεία και ο αυθεντικός Πολιτισμός, που είναι ο πολιτισμός τής ψυχής), αλλά και την οδηγούν αντίστροφα, προς την αμαρτία (τ.έ. αντικοινωνικούς δρόμους, λ.χ. εγκληματικότητα, αυτοκτονίες κ.λπ.). Eξ άλλου, η κοινωνική εξαθλίωση του ανθρώπου δεν συμβιβάζεται με την ανθρωπιά, την αλληλο-κατανόηση, το πνεύμα συνεργασίας και αλληλεγγύης τών Χριστουγέννων.

Αλλ’, η φτώχεια και η ανεργία εκλαμβάνονται και ως αρνητικοί παράγοντες για την αγωνιστικότητα στη ζωή (το «θάρρος τής ύπαρξης»). Πολλά συμπλέγματα κατωτερότητας και μειονεκτικότητας, αισθήματα απαισιοδοξίας, άγχους, stress και ανασφάλειας, μέχρι ακόμα και χιλιάδες συμβάντα αυτοκτονιών, προέρχονται από την κοινωνική και οικονομική εξαθλίωση προσώπων και οικογενειών, για να μην αναφέρουμε την άνθηση της παραθρησκείας (Αποκαλυπτισμός, Αστρολογία, Μαγεία, Πνευματισμός, Ουφολογία κ.λπ.), των ακραίων πολιτικών ιδεολογιών κ.τ.λ., τα οποία λειτουργούν ως ψυχικά «καταφύγια». Γιατί η δυστυχία και η αναξιοπάθεια αμβλύνουν, οπωσδήποτε, την πνευματική, αισθητική, φιλοσοφική και πολιτική [το πρόβλημα της φτώχειας και της ανεργίας, ως γνωστό, είχε εκδηλωθεί σε οξύτατη μορφή πριν από την κήρυξη του Α’ Παγκόσμιου πόλεμου] συνείδηση του ατόμου. H ένδεια και η αναδουλειά, τέλος, είναι τα κύρια αίτια της «αυξανόμενης αθλιότητας», οδηγώντας στην παρα-οικονομία και τα μεταναστευτικά κύματα.

Οι εκκλησιαστικοί Πατέρες, με βάση τη Θεία συγκατάβαση, θεωρούν την τίμια εργασία ως κατ’ εξοχήν μέσον ψυχοσωματικής άσκησης, ηθοπλαστικής ανάπτυξης και πνευματικού αγνισμού τού ανθρώπου, ατομικά και συλλογικά. Οι αιρέσεις, όπως πάντα, απολυτοποιούσαν τα άκρα: είτε επιδίωκαν, για ιδεολογικούς λόγους, την ανεργία - Νιρβάνα (βλ. αρχαιοελληνική ηθική Δουλοκτητισμού και Βουδδισμού), είτε υπερεκθείαζαν την εργασία (βλ. Προτεσταντική ηθική τής υπεραξίας τής εργασίας τού Καπιταλισμού και Μαρξισμού). μόνη η Ορθόδοξη θεανδρική ένωση διατηρεί το «χρυσό μέτρο» και την ισορροπία. Ενώ, όμως, η φτώχεια και η ανεργία για τον κόσμο λειτουργούν αρνητικά ως προς το αίσθημα αυτοπεποίθησης, την κοινωνική αξιοπρέπεια και τη μεγαλοψυχία, για τον Χριστιανισμό, όχι (τουλάχιστον απροϋπόθετα). Ο σαρκωθείς Θεός, αφού, με τα σημερινά κοινωνικο-οικονομικά κριτήρια, ήταν άεργος, θεωρείται περιθωριοποιημένος, παρίας και αναξιοπρεπής. Αλλά, μόνο ένας Θεός τής Ειρήνης, της Αγάπης και της Δικαιοσύνης, που φανερώθηκε «εν σαρκί» (Θεοφανία) μπορεί και αποκαλύπτει, άρα και κρίνει και καταγγέλλει, τόσο δραστικά και ρωμαλέα την (κοινωνικο-πολιτική) αδικία τής φτώχειας και της ανεργίας.

            Τη «γενέθλιον ημέραν τής ανθρωπότητος» γεννιέται τοανθρώπινο δικαίωμαγια εργασία. Γιατί; Διότι η Θεία Ενσάρκωση αποτελεί ουσιαστικά την υποστασιοποίηση της Θείας φιλανθρωπίας, δηλ. της αδελφικής παγκόσμια αγάπης. Η σαρκωμένη Αγάπη και η σαρκωμένη Δικαιοσύνη επιβάλλουν την ισότητα στην παραγωγή, στην εργασία και στην κατανάλωση. Όπως ο Χριστός εισήλθε στον κόσμο με τη Σάρκωσή Του, εγκαινιάζοντας το έργο («ο Πατήρ μου έως άρτι εργάζεται καγώ εργάζομαι») τής Θ. Οικονομίας, έτσι κι’ εμείς οφείλουμε, με αφορμή τη «μητρόπολη πασών των εορτών», να εισέλθουμε (και επαγγελματικά) στην κοινωνία, ανευρίσκοντας το νόημα και τον σκοπό τής ζωής μας. Ο Υιός τού Θεού παρέχει σε όλους ψυχο-πνευματική και σωματική απασχόληση. Σήμερα (τη νύχτα τών Χριστουγέννων) τελούνται οι «ιεροί γάμοι» (το μέγα μυστήριο της Ενανθρωπήσεως) του εργαζόμενου Νυμφίου με την εργαζόμενη νύμφη (Εκκλησία) Του (Ιω. 5, 17. 6, 27), στην οποία, ας σημειωθεί, Αυτός έδωσε δουλειά και υποσχέθηκε απολαβή, μολονότι πνευματικά ήταν «πόρνη», όπως σημειώνει ο ιερός Χρυσόστομος, αφού είχε απιστήσει και προδώσει τον μόνο Κύριο, Νυμφίο και Θεό της, λατρεύοντας κτιστά είδωλα. Σύμφωνα με τη θεολογία τών Χριστουγέννων, προηγείται η έφεση για εργασία, ακολουθεί η εκμάθησή της, μετά έρχεται η ζήτησή της και, τέλος, η προσφοράτης. Ακόμα και αυτή η αγάπη ή το ενδιαφέρον μας για τη Θεία Ενσάρκωση ενέχουν πνευματικό μισθό, κατά τον ι. Χρυσόστομο.

            Το μήνυμα των Χριστουγέννων δεν είναι μήνυμα απαισιοδοξίας, αλλ’ ελπίδας, δύναμης, χαράς και λυτρωμού: «σκιρτάν και αγάλλεσθαι χρη», γράφουν οι Πατέρες τής Εκκλησίας. Χωρίς εργασία, όμως, δεν είναι δυνατόν να είσαι ευτυχισμένος. Η Εκκλησία συμπονά και παρηγορεί υλικά και πνευματικά τούς άστεγους και άνεργους, (προσ)ευχομένη (για) την επαγγελματική απασχόληση όλων. μέσα στη Θ. Λειτουργία (< λαός + έργο) όλοι (θα πρέπει να) εργάζονται πνευματικά και υλικά. Η χριστουγεννιάτικη δοξο-λογία δεν είναι μια απλή έκφραση λεκτικών σχημάτων, αλλά ένας νέος τρόπος ζωής και σκέψης. Με άλλα λόγια, τής Δοξολογίας προηγείται η μετάνοια (η αλλαγή νοοτροπίας). Γιατί η γιορτή δεν είναι μια απλή ανάμνηση ή υπενθύμιση, αλλά, με βάση τον «λειτουργικό χρόνο», μια προσωπική εμπειρικά/βιωματικά αποκάλυψη (φανέρωση - γέννηση) του Θεού (μέσα μας: Θεο-τόκοι). Έτσι, η ψυχική στέρηση (ψυχολογικά τραύματα, συμπλέγματα κατωτερότητας, υπαρξιακό κενό, άγχος κ.λπ.), που προέρχεται από την οικονομική ανέχεια, αντιμετωπίζεται ορθόδοξα με κατάλληλη ψυχο-πνευματική εργασιοθεραπεία: ενασχόληση ―προσωπικά και εκκλησιαστικά― με τον πνευματικό μας τοκετό. Πώς δηλ. κι’ εμείς, με τη «νοερά προσευχή», θα νοιώσουμε μέσα στην καρδιά μας «σκιρτήματα βρεφοπρεπή». Και αυτά τα σκιρτήματα είναι, βέβαια, και δημιουργικά αλλά και ευφρόσυνα.

            Τι δώρο θα κάνει φέτος η Πολιτεία στο Θείο Βρέφος; Τι καλύτερο από την εξεύρεση εργασίας και οικονομική ελάφρυνση σε εκατομμύρια άπορους και άνεργους συνανθρώπους μας; Ας μιμηθούμε την κένωση του Θ. Λόγου, κι’ ας αποκτήσει τίμια και αξιοπρεπή δουλειά ο λαός, για να εξασφαλίσει τον «επιούσιον». Η προσφορά «πάσης τής ζωής ημών» είναι η δική μας συμμετοχή στο θαύμα. Η φτώχεια και η ανεργία αντιστρατεύονται την κοινωνική δικαιοσύνη και τηνισονομίασε μια δημοκρατική Πολιτεία. Το Κράτος ως εντολοδόχος τού Θεού, κατά τον απόστολο Παύλο, όχι μόνο δεν είναι δυνατόν να πέφτει στα αμαρτήματα της αδικίας και της αδιαφορίας, αλλ’ οφείλει να προστατεύει το δικαίωμα της εργασίας για όλους τούς πολίτες, απασχολώντας τούς δυνάμενους για εργασία σαν τις μέλισσες στην κυψέλη. Τότε προάγεται η κοινή ευημερία, και, συγχρόνως, εξασφαλίζονται οι αναγκαίοι και απαραίτητοι όροι αυτάρκειας (Β’ Κορ. 9, 8).

            Οι Πολιτικοί για την οικονομική ανάπτυξη και την πάταξη της ανεργίας στα πλαίσια τουπαρεμβατισμού(κατά τον Μονεταρισμό ή τον Κεϋνσιανισμό) στρέφονται συνήθως ―εκτός από τα δάνεια― στις (ξένες) επενδύσεις και την ανάλογη κατανάλωση, αν και τα μέτρα αυτά δεν είναι πάντα ακίνδυνα. Ενώ οι Χριστιανοί καλούνται να δουλεύουν ακόμα κι’ αν δεν έχουν οι ίδιοι οικονομικό πρόβλημα, αλλά για να βοηθούν από το περίσσευμα της παραγωγής τους τούς μη έχοντες (άνεργους, ανάπηρους, ηλικιωμένους, ανήλικους κ.λπ.), οι Δυτικοί, όπως ιστορικά πρώτοι αυτοί εισήγαγαν τα Christmas, έτσι και πρώτοι εισηγήθηκαν τον περιορισμό τών εργατοωρών (Λευκή Βίβλος), με παράλληλη, φυσικά, μείωση του μισθού, προς χάρη μιας ολιγαρχίας (νόμος τού ατομικού συμφέροντος). βέβαια, κάτι τέτοιο θα ήταν δίκαιο, μόνο όταν δεν γινόταν σε βάρος των εργαζομένων και υπέρ τής πλουτοκρατίας, και όταν «ουδείς είναι υπερβαλλόντως πλούσιος, ουδείς ενδεής» (Μ. Βασίλειος).

            Αντί των καθιερωμένων ευχών, ας παρακαλέσουμε «το της δικαιοσύνης φως» (Σ. Σολ. 5, 6), Αυτόν τον «Ήλιο τής Δικαιοσύνης» (Μαλ. 3, 20), Χριστό,να «επιλάμψει» σε όλους μας, φωτίζοντας ιδιαίτερα τους υπεύθυνους, για μια ―όσο το δυνατόν― προσφορότερη λύση στο τεράστιο αυτό πρόβλημα.

Συντάκτης: Σπυρίδων Τσιτσίγκος
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012

ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΟΣΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΥ

Απλά και με την σειρά που θα γίνουν τα λέει ο Αγιος Ανδρέας ο Δια Χριστόν σαλός από την Κωνσταντινούπολη.Κάνοντας κλικ σε κάθε εικόνα την βλέπετε σε μεγαλύτερο μέγεθος σε νέο παράθυρο.

πηγή

...προσευχή...

Γιώργος Παπαθανασόπουλος, Η χαμένη αξιοπρέπεια

Νικηταράς

Η χαμένη αξιοπρέπεια

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Στα ψιλά γράμματα πέρασε η απόφαση της κυβέρνησης της Πορτογαλίας "για λόγους αξιοπρέπειας" να μην αξιοποιήσει την πρόσφατη συμφωνία της ΕΕ, της Ευρωπαϊκής Τράπεζας και του ΔΝΤ με την Ελλάδα. Όπως ανακοινώθηκε στη Λισσαβόνα η Πορτογαλία θα πολεμήσει χωρίς νέα δάνεια και επομένως υποχρεώσεις τη σωτηρία και την ανάκαμψη της Οικονομίας της.

Η ελληνική κυβέρνηση πιστεύω ότι πήρε το μήνυμα που έστειλε προς κάθε κατεύθυνση η Πορτογαλία και ότι θα αναζητήσει τη χαμένη μας αξιοπρέπεια.

Η ομιλία του πρωθυπουργού κ. Αντ. Σαμαρά στην Κύπρο για τον Τάσσο Παπαδόπουλο είναι μια ένδειξη ότι γνωρίζει τη σημασία της αξιοπρέπειας για κάθε άνθρωπο και για κάθε λαό, ότι έχει γνώση της Ελληνικής Ιστορίας και επίγνωση της τεράστιας ευθύνης του έναντι του Έθνους. Οι ήρωες του 1821, που δημιούργησαν το σημερινό ελεύθερο Κράτος, είχαν ιδανικά, Πίστη στον Θεό και στην Πατρίδα, αγωνιστικότητα μέχρι θυσίας και αξιοπρέπεια. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι του μεγάλου ήρωα της Επανάστασης Νικηταρά, που βίωσε αγόγγυστα την αχαριστία και την αγνωμοσύνη της Ελληνικής Πολιτείας, όταν Αυτή του αρνήθηκε μια σύνταξη, ώστε να ζει αξιοπρεπώς ο ίδιος και η οικογένεια του. Αντί της τιμητικής σύνταξης για το αίμα που έχυσε στον Αγώνα της Παλιγγενεσίας, του… χορήγησε άδεια να ζητιανεύει έξω από το Ναό της Ευαγγελιστρίας Πειραιώς. Και το μεγαλείο του ανδρός. Δέχθηκε χωρίς να μιλήσει την ταπεινωτική σε βάρος του απόφαση. Πήγε και κάθισε στα σκαλοπάτια του Ναού, προσπαθώντας να κρύψει την πενία του και τα ράκη που φορούσε. Κι όταν ο ρώσος πρέσβης κατέβηκε στον Πειραιά να τον επισκεφθεί και του έδωσε ένα πουγκί φλουριά, εκείνος του το επέστρεψε περήφανα και με μια παραδειγματική αξιοπρέπεια. Για την ιστορία, το 1843 και μετά από πολλές οχλήσεις του απονεμήθηκε ο βαθμός του υποστρατήγου και μια πενιχρή σύνταξη. Πέθανε το 1849, σε ηλικία 68 ετών και, κατά την τελευταία του επιθυμία, ετάφη δίπλα στον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, του οποίου υπήρξε πρωτοπαλίκαρο.

Το πρόβλημά μας σήμερα είναι ότι ο Νικηταράς τίποτε δεν μας δίδαξε. Δεν γνωρίζουμε ποιοι είμαστε, δεν έχουμε συνείδηση του τι εκπροσωπούμε και δεν συνειδητοποιούμε τις ευθύνες μας για τις γενιές που θα μας διαδεχθούν στον ευλογημένο αυτό τόπο. Γι' αυτό και η πλημμύρα του ατομικισμού, του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας που ζούμε. Και από τα πάθη, που μας έχουν πλημμυρίσει, έχουμε χάσει την τσίπα και την αξιοπρέπεια μας.

πηγή

Η αδιαφορία για τον Θεό φέρνει την αδιαφορία και για όλα τα άλλα Πηγή: http://ellpalmos.blogspot.com/2012/12/blog-post_18.html#ixzz2FLzZMbGI

Γέροντος Παΐσιου τοῦ ῾Αγιορείτου: «Ή γενιά της αδιαφορίας»

- Τι είναι αυτό πού ακούγεται;
- Αεροπλάνο, Γέροντα!
- Κλείσε το παράθυρο, µην µπει µέσα! Έτσι πού είναι παλάβωσε
o κόσµος, και αυτό
σιγά-σιγά µπορεί να γίνει!... Έχουν διαλυθεί όλα, οικογένεια, 

παιδεία, υπηρεσίες... Α, δεν τους καίγεται καρφί!
Τίποτε δεν έχουν µεσάτους...
- Γέροντα, ποιος φταίει πού φθάσαµε σ' αυτήν την κατάσταση;
- Μιλάω γενικά· θέλω να πω, µέχρι πού έχει φθάσει ή αδιαφορία!

 Πήγαινε σε µια σχολή και θα δεις· αν λ.χ. χτυπούν τα παράθυρα 

από τον αέρα, ζήτηµα να βρεθεί ένα παιδί να τα κλείσει, για να µή 

σπάσουν. Αλλά θα χαζεύουν, άλλα θα κοιτάζουν πώς χτυπούν, 

άλλα θα περνούν από 'κει σαν να µή συµβαίνει τίποτε. Αδιαφορία!
Μού έλεγε ένας αξιωµατικός πού ήταν υπεύθυνος στις αποθήκες: 

«Τροµάζω να βρω έναν στρατιώτη σωστό, να τον βάλω φρουρό

 στην αποθήκη πετρελαίων, για να µή βάλουν οι άλλοι καµµιά 

φωτιά ή ό ίδιος µην πετάξει κανένα τσιγάρο απρόσεκτα».

Υπάρχει ένα πνεύµα χλιαρό, καθόλου ανδρισµός. Χαλάσαµε τελείως!

 Πώς µας ανέχεται ό Θεός! Παλιά τι αξιοπρέπεια υπήρχε! Τι φιλότιµο! 

Στον πόλεµο τού '40, στα σύνορα, οι Ιταλοί είχαν πότε-πότε κάποια 

επικοινωνία µε τους Έλληνες φρουρούς και έκαναν καµµιά επίσκεψη

 στο ελληνικό φυλάκιο.
Και να δείτε τι φιλότιµο οι Έλληνες! Μια φορά πού πήγαν οι Ιταλοί 

στο ελληνικό φυλάκιο, οι Έλληνες έβαλαν να τους φτιάξουν καφέ.

 Βγάζει τότε µπροστά τους ένας Έλληνας αξιωµατικός ένα µάτσο

 χρήµατα, πενηντάρικα, εκατοστάρικα - και είχαν αξία τότε αυτά τα

 χρήµατα - και τα ρίχνει για προσάναµµα στην φωτιά, για να δείξει 

στους Ιταλούς ότι είναι πλούσιο το ελληνικό κράτος!
Οι Ιταλοί τα έχασαν. Βλέπετε θυσία! Σήµερα µπήκε και σ' εµάς

 το πνεύµα πού συναντάει κανείς στα κοµµουνιστικά κράτη. 

Στην Ρωσία, παρόλο πού φέτος[10] είχαν σοδειά, ξέρετε τι 

πείνα θα έχουν; ∆εν θέρισαν το σιτάρι στον καιρό του· 

πήγαν το φθινόπωρο να θερίσουν. 

Θερίζουν το φθινόπωρο; Αν δεν είναι δικό τους, 

πώς να το πονέσουν και να πάνε να το θερίσουν;

 Ή ζωή τους είναι µία αγγαρεία. ∆εν έχουν τον ζήλο

 να δηµιουργήσουν κάτι, γιατί τόσα χρόνια δεν δηµιουργούσαν.

 Με αυτό το ρέµπελο πνεύµα πού µπήκε, µε αυτήν την 

αδιαφορία, πάει, βούλιαξε όλο το κράτος.

 Βρέχει και είναι απλωµένο
το σιτάρι; ∆εν τους νοιάζει. Ήρθε ή ώρα να φύγουν; 

Φεύγουν. Το παίρνει το σιτάρι ή βροχή. Την άλλη µέρα 

θα πάνε στην ώρα τους να µαζέψουν όσο έµεινε!
Όταν όµως είναι δικό σου το σιτάρι και το έχεις 

απλωµένο στο αλώνι, αν βρέξει, το αφήνεις να χαθεί; 

∆εν θα κοιµηθείς, για να το σώσεις. Και νιώθεις χαρά,

 αγαλλίαση από την κούραση. Ή αδιαφορία για τον 

Θεό φέρνει την αδιαφορία και για όλα τα άλλα 

  φέρνει την αποσύνθεση.
Ή πίστη στον Θεό είναι µεγάλη υπόθεση. 

Λατρεύει ό άνθρωπος τον Θεό και υστέρα αγαπάει

 και τους γονείς του, το σπίτι του, τους συγγενείς του, 

την δουλειά του, το χωριό του, τον νοµό του, το κράτος

 του, την πατρίδα του.
Ένας πού δεν αγαπάει τον Θεό, την οικογένεια του,

 δεν αγαπάει τίποτε· και φυσικά δεν αγαπάει ούτε 

την πατρίδα του, γιατί και ή πατρίδα είναι µία 

µεγάλη οικογένεια.
Θέλω να πω, όλα από εκεί ξεκινάνε. ∆εν πιστεύει ό 

άνθρωπος στον Θεό, και µετά ούτε γονείς ούτε 

οικογένεια ούτε χωριό ούτε πατρίδα υπολογίζει.
Και αυτά είναι πού πάνε τώρα να διαλύσουν,

 γι' αυτό δηµιουργούν µία κατάσταση ρεµπελιό.
Μού έγραφε ένας αστυνοµικός: 

«∆εν µπόρεσα να έρθω, γιατί µού έπεσε πολλή δουλειά.

 Μείναµε δύο στην περιοχή, ενώ έπρεπε να είµαστε οκτώ».

 Ακούς πράγµατα; Αντί τώρα να προσθέσουν άλλους δύο, 

αφήνουν µόνο δύο! Ευτυχώς υπάρχουν και εξαιρέσεις.
Ήρθε µία φορά ένας πατέρας και µού λέει: 

«Κάνε προσευχή για τον Αγγελο, γιατί θα τον σκοτώσουν». 

Τον ήξερα τον γιό του από µικρό παιδί. 

Τότε υπηρετούσε την θητεία του.
«Γιατί, τού λέω, τι συµβαίνει;». «Πήγε µία φορά, µού

 λέει, και βρήκε τους άλλους να παίζουν χαρτιά, 

ενώ είχαν υπηρεσία. Τους έκανε παρατήρηση· 

δεν τον άκουσαν. Τους έκανε µετά αναφορά, 

και ένας από εκείνους τον απείλησε ότι θα τον σκοτώσει».

 «Κοίταξε, τού λέω, για να τον σκοτώσουν, 

δεν τον σκοτώνουν. Εγώ θα κάνω προσευχή, 

για να µην περάσουν τον Άγγελο στρατοδικείο,

 πού δεν έπαιζε και αυτός χαρτιά...»!
Έµαθα και κάτι άλλο και είπα: «∆όξα τω Θεό,

 υπάρχουν ακόµη Έλληνες πού πονούν για την πατρίδα». 

Ένας αεροπόρος, επειδή είχαν παραβιάσει τα σύνορα 

τουρκικά αεροπλάνα, έκανε προσπάθεια να τα 

προσπέραση λίγο, για να βγάλει φωτογραφία και

 να αποδείξει ότι παραβίασαν τα σύνορα. 

«Παράτησε το», τού φώναζε ό άλλος από τον ασύρµατο, 

άλλα εκείνος επέµενε, προσπαθούσε... 

Ό Τούρκος εν τω µεταξύ είχε µεγαλύτερο αεροπλάνο

 και έτρεχε πιο πολύ και το πήγαινε πιο χαµηλά, 

µέχρι πού ό Έλληνας, ό καηµένος, βούλιαξε

 στην θάλασσα! Και είναι άλλοι πού µόνο βόλτες

 κάνουν µε το αεροπλάνο! Πόσο διαφέρει δηλαδή!
Χρειάζεται να µπει κανείς στο νόηµα, να αισθανθεί

 το καλό ως ανάγκη, αλλιώς είναι ένα ρέµπελο πράγµα.

 Άντε τώρα να βάλεις κάποιον αγγαρεία να πάει να πολεµήσει!

 Θα κοιτάει να φύγει από 'δώ, να γλυτώσει από 'κει. 

Όταν καταλάβει όµως τι κακό θα κάνη ό εχθρός, 

πάει εθελοντής µετά.

 πηγή

Καλέ μου Άι Βασίλη ...

                             

Όταν παρασταθείς ενώπιον του Θεού να προσευχηθείς,  να θεωρείς τον εαυτό σου ...ταπεινό σαν το παιδάκι πού ψελλίζει..

Να μην πεις στο Θεό λόγια πού προδίδουν τις γνώσεις σου, αλλά να τον πλησιάσεις, και να σταθείς ενώπιον του με το ταπεινό και άκακο φρόνημα του νηπίου, για να αξιωθείς να προστατευθείς και να καθοδηγηθείς από την πατρική εκείνη πρόνοια, πού έχει ό πατέρας για τα παιδάκια του γιατί έχει λεχθεί ότι «ό Κύριος φυλάσσει τα νήπια» (Ψ. 114 6).

Όσιος Ισαάκ ο Σύρος 

πηγή

Αριστοτέλης: επιδίωξη των τυράννων είναι να πτωχεύσουν οι πολίτες

• 

Σχολικά βιβλία εθνικής αποδόμησης

Γράφει ο
Κωνσταντίνος Χολέβας

Το Σωματείο ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη εξέδωσε ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του δασκάλου Δημήτρη Νατσιού, ο οποίος υπηρετεί σε Δημοτικό Σχολείο του Κιλκίς.


Ο τίτλος του βιβλίου είναι εύγλωττος:
 «Τα Νεοταξικά βιβλία Γλώσσας του Δημοτικού Σχολείου και του Γυμνασίου».

Ο συγγραφεύς σταχυολογεί απαράδεκτα κείμενα από τα σχολικά βιβλία που διδάσκονται σήμερα και τα οποία είχαν παραγγελθεί και εγκριθεί από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ.

Κείμενα τα οποία γκρεμίζουν την εθνική και θρησκευτική συνείδηση των παιδιών μας, καλλιεργούν το πρότυπο του απάτριδος καταναλωτή, απαξιώνουν ιδανικά και ήρωες και τελικά ενισχύουν την ήδη προϊούσα εθνική κατάθλιψη.

Ο Δημήτρης Νατσιός στον πρόλογό του εντοπίζει πολλά προβλήματα στο «νέο Ψηφιακό Δημοτικό Σχολείο», το οποίο δοκιμάσθηκε πιλοτικά και είναι έτοιμο να εισβάλει σε όλη τη Στοιχειώδη εκπαίδευση πανελληνίως. 

Τονίζει ότι το επτάωρο για παιδάκια 6 και 7 ετών είναι υπερβολικό και εξοντωτικό.

Καταγγέλλει την πολυδιαφημισμένη «διαθεματική» προσέγγιση, διότι καλύπτει επιφανειακά και τσαπατσούλικα ένα θέμα (λίγο Ιστορία, λίγο Γεωγραφία, λίγο Καλλιτεχνικά) και δεν εμβαθύνει ούτε διαπαιδαγωγεί.

Και αμφιβάλλει σοβαρότατα για την προβαλλόμενη ανάγκη εισαγωγής των ηλεκτρονικών υπολογιστών από την πρώτη τάξη του Δημοτικού.  

Να μην καταντήσουμε το Δημοτικό ένα ΙΝΤΕΡΝΕΤ –Καφέ, φωνάζει ο μάχιμος δάσκαλος.

Δεν είναι αντίθετος με την χρήση της Πληροφορικής, αλλά εν μέτρω και στην κατάλληλη ηλικία. Παραπέμπει μάλιστα σε σχετική γνώμη του αείμνηστου ελληνοαμερικανού γκουρού της Πληροφορικής Μιχάλη Δερτούζου, ο οποίος τονίζει ότι η παρουσία και η προσωπικότητα του εκπαιδευτικού είναι πολύ σημαντικότερη από την Πληροφορική.

Και θυμίζει ότι οι Αμερικανοί μαθητές, που χρησιμοποιούν από τα πρώτα βήματα τους υπολογιστές, είναι πολύ κατώτεροι σε διαγωνισμούς Φυσικής και Μαθηματικών από τους Ασιάτες μαθητές, οι οποίοι χρησιμοποιούν λιγότερο τους Ηλεκτρονικούς υπολογιστές για την απόκτηση γνώσεων.

Ο Νατσιός επιμένει σε μία Παιδεία, η οποία θα διαπλάθει πρωτίστως χαρακτήρες.

Υπενθυμίζει το άρθρο 16, παρ. 2 του Συντάγματος, το οποίο επιτάσσει να καλλιεργούν τα σχολεία μας την εθνική και θρησκευτική συνείδηση των ελληνοπαίδων.

Και επαναλαμβάνει συχνά το όραμα του Πατροκοσμά, του Καποδίστρια, και του Διονυσίου Σολωμού:

Μία παιδεία ελληνορθόδοξη για την προκοπή του λαού μας.
Ο συγγραφεύς παρουσιάζει συγκεκριμένα κείμενα, τα οποία χλευάζουν τον Χριστό, τον Άγιο Βασίλειο, τον Μέγα Αλέξανδρο, τον Ιω., Καποδίστρια, τον Θ. Κολοκοτρώνη και περιλαμβάνονται είτε στα βιβλία «Η Γλώσσα μου» των έξι τάξεων του Δημοτικού είτε στα Ανθολόγια Νεοελληνικών Κειμένων του Δημοτικού και του Γυμνασίου.

Και προχωρεί με κείμενα, τα οποία γκρεμίζουν το πρότυπο της μητέρας, παρουσιάζουν τη γιαγιά να καπνίζει «μαύρο πούρο», διαφημίζουν τον ερωτισμό στην ηλικία των 12 ετών, και αντικαθιστούν τους καταξιωμένους λογοτέχνες με συνταγές μαγειρικής  και με νανούρισμα για... χταπόδια.

Στα νέα σχολικά βιβλία  το Πάσχα παρουσιάζεται σαν μία ευκαιρία γαστριμαργίας, η περιφορά του Επιταφίου γίνεται «πώς πήγαμε βόλτα τον Επιτάφιο», η σχολική εορτή της 25ης Μαρτίου προβάλλεται σαν μία ευκαιρία... κοπάνας και απώλειας μαθημάτων και η 28η Οκτωβρίου είναι η ημέρα κατά την οποία οι Έλληνες κρύφτηκαν για να μην πολεμήσουν!
Τα Χριστούγεννα συνδέονται με μία μάγισσα , η οποία βρίζει τα παιδιά επειδή της λένε τα κάλαντα καθώς και με την παρασκευή μαγικού γλυκού.
Η μαγεία και η παραθρησκεία αντικαθιστούν την Ορθόδοξη Χριστιανική κληρονομιά μας.
Ντροπή και κρίμα!
Με τέτοια κείμενα ο εθνομηδενισμός, η πολυπολιτισμικότητα και ο ψευδοπροοδευτισμός  έχουν αλώσει τα σχολικά βιβλία και προσπαθούν να ξεριζώσουν από τη ψυχή των παιδιών μας τις διαχρονικές αξίες του Ελληνισμού.
Όπως αποσύρθηκε το «συνωστισμένο» βιβλίο της Ιστορίας και αντικαταστάθηκε από άλλο αξιοπρεπέστερο, είναι απαραίτητο να αναθεωρηθούν όλα τα προβληματικά εγχειρίδια του Δημοτικού και του Γυμνασίου.

 πηγή

Εμείς οι υπερ-ορθόδοξοι θρησκοφασίστες...

πηγή

Το protagon «στολίζει» κανονικά όσους διαφωνούμε με το νέο Πρόγραμμα Σπουδών για τα Θρησκευτικά. Μας κάνει όμως την τιμή να παραπέμπει και στο ιστολόγιό μας. Κι εμείς ευγνωμόνως αναδημοσιεύουμε. Κι ας λέει ο κ. Γιαγκάζογλου: «Έχουμε κυριολεκτικά βιώσει τον "θρησκοφασισμό" αυτής της ομάδας των υπερ-ορθοδόξων στα μπλογκς και όχι μόνο»!

Θρησκοφασίστες 2.0

της Λουκρητίας

Μέσα στην εκκλησία της Νοτρ Νταμ στο Παρίσι, θα δείτε πιστούς και τουρίστες. Θα συναντήσετε όμως και αρκετούς ερασιτέχνες ζωγράφους που προσπαθούν να αποδώσουν τα τεραστίων διαστάσεων πολύχρωμα βιτρό του ναού. «Στις μεγάλες εκκλησίες των βορείων χωρών στην Ευρώπη, τα βιτρό είναι επιβεβλημένα λόγω της ελάχιστης ηλιοφάνειας. Ο μόνος τρόπος να μπαίνει αρκετό φως στον χώρο. Εσείς στην Ελλάδα δεν έχετε τέτοιο πρόβλημα», μου είπε μια 50χρονη Γαλλίδα που ζωγράφιζε. Η αλήθεια είναι πως είχε δίκαιο αλλά εγώ ήθελα να της απαντήσω ότι όσο φυσικό φως μπαίνει στους ναούς μας τόσο σκοτάδι απλώνει η Εκκλησία με τις απόψεις της.

Φυσικά δεν αναφέρομαι στις μεμονωμένες απόψεις που εκφράζονται κατά καιρούς από διάφορους ιερείς. Αυτές μπορούμε να τις κατατάξουμε είτε στις πνευματικές ανησυχίες που δημιουργούνται λόγω της εποχής είτε στις γραφικότητες που πρέπει να υπάρχουν ώστε να διατηρείται η επαφή με το κοινό λαϊκό αίσθημα του ποιμνίου. Αναλόγως τις πεποιθήσεις που έχει ο καθένας. Όταν όμως οι απόψεις και παρεμβάσεις της Εκκλησίας αφήνουν το σημάδι τους πάνω στις αρμοδιότητες του κράτους σαν αποτύπωμα λάσπης από παπούτσι σε μοκέτα, τότε οι επιλογές είναι δύο: είτε υποκρίνεσαι πως δεν βλέπεις τον λεκέ είτε βάζεις χαλάκι στην είσοδο.

Το κράτος συνήθως επιλέγει να κάνει λίγο από τα δύο. Το ίδιο έχει πράξει και στην περίπτωση του μαθήματος των Θρησκευτικών. Τα έγραψα στο προηγούμενο άρθρο μου. Θα τα επαναλάβω. Σύμφωνα με τοΔιαθεματικό Ενιαίο Πλαίσιο Προγράμματος Σπουδών των Θρησκευτικών, το Υπουργείο Παιδείας έχει επιλέξει να κρατήσει την ομολογιακή αντίληψη στην ύλη του μαθήματος με σύντομες πινελιές εγκυκλοπαιδικού προσανατολισμού για τις υπόλοιπες θρησκείες. Στην ουσία, το μάθημα των Θρησκευτικών στα σχολεία λειτουργεί ως φροντιστήριο για τα κατηχητικά.

Ευτυχώς τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Υπάρχουν άνθρωποι σ' αυτό το κράτος που προσπαθούν να ενώσουν τα κομμάτια γυαλιού του βιτρό ώστε να μπει περισσότερο φως στα μυαλά των παιδιών. Ένας από αυτούς είναι ο κ. Σταύρος Γιαγκάζογλου, σύμβουλος του Υπουργείου Παιδείας.

Το 2011, στο πλαίσιο του Νέου Σχολείου εκπονήθηκε το Πρόγραμμα Σπουδών στα Θρησκευτικά Δημοτικού και Γυμνασίου, από μία επιτροπή υπό τον συντονισμό του κ. Γιαγκάζογλου, ως συμβούλου του τέως Παιδαγωγικού Ινστιτούτου. Το νέο Πρόγραμμα βρίσκεται για δεύτερη χρονιά σε πιλοτική φάση εφαρμογής σε ορισμένα σχολεία. Όπως θα διαπιστώσετε διαβάζοντάς το, πρόκειται για μία αντίληψη τελείως διαφορετική από την κατηχητική και μονοθρησκευτική αντίληψη που ισχύει μέχρι σήμερα. Σωστά φαντάζεστε. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, την σφοδρή αντίδραση από την συντηρητική έως και φονταμενταλιστική πλευρά των θεολόγων και ορισμένων κληρικών, οι οποίοι κατηγορούν το νέο Πρόγραμμα ως θρησκειολογικό ή πανθρησκειακό.

Στην επικοινωνία που είχα με τον κ. Γιαγκάζογλου, μου είπε χαρακτηριστικά: «Έχουμε κυριολεκτικά βιώσει τον "θρησκοφασισμό" αυτής της ομάδας των υπερ-ορθοδόξων στα μπλογκς και όχι μόνο». Και λέει αλήθεια. Δείτε για παράδειγμα την επιστολή που έστειλε προς την Ιερά Σύνοδο, ο καθηγητής και διευθυντής του εργαστηρίου Χριστιανικής Παιδαγωγικής του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ., Ηρακλής Ρεράκης. Μεταξύ άλλων, κάνει λόγο για ανούσια συγκριτική θρησκευτικότητα. Τι μας λέει με άλλα λόγια; Πως δεν είναι σημαντική η ανάπτυξη κριτικής σκέψης πάνω σε θρησκευτικά ζητήματα. Πως η απόκτηση κριτηρίων για την (πιθανή) συνειδητή επιλογή δόγματος είναι η ασφαλτόστρωση του μονοπατιού που οδηγεί στην Κόλαση. Και δεν είναι μόνο αυτό. Σε ομιλία του προς το παράρτημα Λάρισας της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων, ο κ. Ρεράκης είπε πως το Πρόγραμμα μετατρέπει τη Θεολογία της ορθοδόξου Εκκλησίας σε θεολογία πολυπολιτισμικότητας, θέτοντας τη διδασκαλία του μαθήματος στην υπηρεσία των στόχων της παγκοσμιοποίησης. Αν φαντάζεστε χαραγμένα 666 σε μορφή barcode πάνω σε τάματα, δεν σας αδικώ.

Βέβαια, οι αντιδράσεις δεν σταματούν στον κ. Ρεράκη. Στο ίδιο πνεύμα κινήθηκε κι ο θεολόγος Ιωάννης Τάτσης, αλλά και οι παρεμβάσεις του «Σωτήρα» μέσω άρθρων. Δεν θέλω να σας κουράσω. Μπορείτε να τα δείτε εδώ, εδώ και εδώ. Μα φυσικά, δεν θα μπορούσε να λείψει και το Άγιο Όρος, το οποίο διαμαρτύρεται εκ νέου σε σχετική επιστολή του προς την Ιερά Σύνοδο.

Από την μεριά της, η επιτροπή εκπόνησης του Προγράμματος απάντησε με ένα υπόμνημα ξεκαθαρίζοντας τις ενστάσεις που εκφράστηκαν από τους αναστατωμένους ιερείς και θεολόγους. «Επισημαίνεται ότι το νέο ΠΣ αφορά την θρησκευτική αγωγή στην δημόσια εκπαίδευση και όχι την εκκλησιαστική κατήχηση. Το ΜτΘ βεβαίως και έχει ως κέντρο, αφετηρία και πρωταρχικό μέλημα την Ορθόδοξη πίστη και ζωή, αλλά οφείλει και πρέπει να έχει ορίζοντα αναφοράς και διαλόγου και με τις άλλες χριστιανικές κατανοήσεις, τις άλλες θρησκευτικές παραδόσεις και τις σύγχρονες φιλοσοφικές ή άλλες μορφές πνευματικότητας». Εξίσου σαφής είναι και η τοποθέτηση του κ. Άγγελου Βαλλιανάτου (διδάκτωρ Θεολογίας και μέλος της επιτροπής).

Δεν ξέρω σε τι συμπεράσματα καταλήγετε μετά από όλα αυτά. Ούτε ξέρω τι σκοπεύει να κάνει το Υπουργείο Παιδείας. Ελπίζω πάντως να μην ενδώσει στις πιέσεις και να επεκταθεί η εφαρμογή του νέου Προγράμματος σε όλα τα σχολεία. Ελπίζω επίσης να απαντήσει η Εκκλησία τι φοβάται τόσο πολύ. Πως θα μειωθεί η επιρροή της και κατ' επέκταση το ποίμνιό της; Αν θυμάμαι καλά από το σχολείο, η Αγία Γραφή μάς λέει ότι ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο κατά τη δική του ‘εικόνα και ομοίωση’, και μια από τις ιδιότητες που έχει ο Θεός είναι η ελευθερία εκλογής. (Γένεσις 1:26· Δευτερονόμιον 7:6). Δεν είναι οξύμωρο οι εκπρόσωποί Του να προσπαθούν να ελέγξουν τα μέσα και εφόδια προς αυτήν;

Χριστούγεννα στη Συρία ... όπως λέμε ...

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2012 ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ ...
ΟΠΩΣ ΛΕΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ....
ΚΑΙ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ
ΚΑΙ ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΝΗΠΙΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΡΩΔΗ...
Η ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΗΠΑ ΕΠΙΔΟΤΕΙ 
ΤΗΝ ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΤΩΝ , ΠΡΟΩΘΕΙ ΤΗΝ 
ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΗΣ ΑΠΑΝΘΡΩΠΗΣ ΣΑΡΙΑ, ΚΑΙ ΔΙΑΛΥΕΙ 
ΤΙΣ ΑΡΧΑΙΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΣΤΗΝ 
ΑΡΑΒΟΦΩΝΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ
 ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΠΟΊΕΣ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ 
ΣΤΕΝΟ ΚΥΚΛΟ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ
 ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Το Βατικανό υποκαθιστά την Βηθλεέμ και ο Παπισμός υποκλέπτει την προσδοκία!

Πρέπει να θλιβώμεθα, διότι συνεορτάζομε τα Χριστούγεννα

 με τους Φράγκους της Δύσεως και όχι με τους Ορθοδόξους 

των Αγίων Τόπων. Το Βατικανό υποκαθιστά την Βηθλεέμ 

και ο Παπισμός υποκλέπτει την προσδοκία! 

Πότε θα αντιληφθώμεν την θανατηφόρον αυτήν παγίδα

 εκ του οικουμενιστικού συνεορτασμού;

πηγή