Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Παρασκευή, Ιουνίου 28, 2013

Ο «χριστιανισμός» του εθνικοσοσιαλιστικού , εθνικιστικού αποκρυφισμού - Χρυσή Αυγή .


H  Νέα Εποχή και όσοι συνειδητά ή ασυνείδητα  την υπηρετούν, έκαναν και  κάνουν  τα πάντα   για να  στερήσουν  από τους  πιστούς  αρχικά  την  ελπίδα ,  κατόπιν  την προσδοκία και  τέλος  την  εμπειρία  της  Αναστάσεως.

« …προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳἐν  ὑμᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιονἔθετο ἐπισκόπουςποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦἣνπεριεποιήσατο διὰ τοῦ ἰδίου αἵματοςἐγὼ γὰρ οἶδα τοῦτοὅτι εἰσελεύσονται μετὰτὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου·  καὶ ἐξ ὑμῶναὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺςμαθητὰς ὀπίσω αὐτῶνδιὸ γρηγορεῖτεμνημονεύοντες ὅτι τριετίαν νύκτα καὶἡμέραν οὐκ ἐπαυσάμην μετὰ δακρύων νουθετῶν ἕνα ἕκαστον…»
ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ Κ´ 28 – 36
(Απόσπασμα  από  το  Αποστολικό  ανάγνωσμα   της  Κυριακής των  Πατέρων  της  Α΄ Οικουμενικής  Συνόδου)
Αν σήμερα  ζούσε  ανάμεσά μας  ο Άγιος Ευγένιος ο Αιτωλός ή  Γιαννούλης (1597 – 1682) είναι  βέβαιο πως  δεν θα  αναφερόταν μόνο σε «λυκόμορφους  φορολογητές»  αλλά και σε  πολλούς ακόμα  «λυκόμορφους»  ή «λυκοειδείς»  εχθρούς   του  ορθόδοξου  ελληνικού λαού.
Και ο Άγιος  Ιωάννης  ο Χρυσόστομος  αναφερόμενος  στο κατά Ματθαίον  Ευαγγέλιο θα  μας  θύμιζε  τα λόγια  του  Κυρίου μας Ιησού Χριστού:
γ εμαι πατέρας, γ δελφός, γ νυμφίος, γ οκία, γ τροφή, γνδυμα, γ ρίζα, γ θεμέλιον, κάθε τί τ ποον θέλεις γώ· ν μν χεις νάγκην π τίποτε. γ κα θ σπηρετήσω· διότι λθα ν πηρετήσω, χι ν πηρετηθγ εμαι κα φίλος, κα μέλος το σώματος κα κεφαλκα δελφός, κα δελφ κα μητέρα, λα γώ· ρκε ν διάκεισαι φιλικ πρς μέ. γ γινα πτωχς δι σέ· γινα κα παίτης δι σέ· νέβηκα πάνω ες τν Σταυρν δι σέ· τάφην δι σέ· ες τν ορανν νω δι σ παρακαλ τν Πατέρα· κάτω ες τν γν στάλην π τν Πατέρα ς μεσολαβητς δι σέ. λα δι᾿ μ εσαι σύ· κα δελφς κασυγκληρονόμος κα φίλος κα μέλος το σώματος. Τί περισσότερον θέλεις;

Πριν  από  λίγους μήνες, 166  Έλληνες βουλευτές  ακολουθώντας  τις  «άνωθεν» εντολές, υπερψήφισαν ένα  πολυνομοσχέδιο, στο οποίο  εκτός  των  άλλων  γενοκτόνων   μέτρων, περιγράφεται και η  ανεπιφυλάκτως , αμετακλήτως και άνευ  όρων  παράδοση  της  εθνικής μας κυριαρχίας  στα χέρια μιας επι της ουσίας παγκόσμιας και κατά τα φαινόμενα σιωνιστικογεννούς  τραπεζοπιστωτικής εξουσίας.

Μας έριξαν «κάτω»,  αλλά και αυτό  πάλι δεν αρκεί.

Πρέπει  να  εξασφαλίσουν ότι  ο  Έλληνας  δεν θα  ξανασηκωθεί , δεν  θα αντισταθεί , δεν θα  αναζητήσει  την σωτηρία  του  εκεί  που πρέπει, δηλαδή  στην  Ορθόδοξη   παράδοση  και στον Κύριο  ημών Ιησού Χριστό. 

Η  μακροημέρευση  αυτής  της νέας τυρρανίας αλλά  και  η   εξάπλωσή  της σε  άλλα ευρωπαϊκά κράτη  εξαρτώνται  άμεσα  από  το  αν  θα καμφθεί ολοκληρωτικά  το  ζωογόνο ελληνορθόδοξο  φρόνημα του  ελληνικού λαού. 

Τα μέσα  που ήδη  χρησιμοποιούνται  είναι  ακόμα  πιο  δόλια  από εκείνα  που χρησιμοποιήθηκαν  για την  κατάρρευση  της  εθνικής ( αν υπήρξε ποτέ τέτοια) οικονομίας. 

Καλλιέργησαν, και εξακολουθούν  να  καλλιεργούν στον  Έλληνα  ορθόδοξο πολίτη, πνεύμα τρόμου, σύγχυσης και θολότητας, ώστε  να  μην  μπορεί  να διακρίνει  την αλήθεια  από το ψέμα ,την κατατροφή από την σωτηρία, το φώς από το σκοτάδι  και  εν πάσει περιπτώσει  τον  Σταυρό  του  Κυρίου μας από τα κάθε είδους  σταυροειδή   γεωμετρικά  σχήματα  των  σύγχρονων   «Ναϊτών» της Νέας  Εποχής.

Η  Νέα  Εποχή   σε αυτόν  τον  «πόλεμο»,έχει  ρίξει  όχι  μόνο τις  «μεγάλες» τραπεζοπιστωτικές  της δυνάμεις  αλλά και κάθε  «επίστρατη εφεδρεία» από  τον χώρο της  πολιτικής,της παιδείας,  της διαννόησης  ακόμα  και  της  εκκλησίας.Δυνάμεις  οι οποίες , είτε  εκ των «έσω», είτε  εκ των «έξω», είτε  από τα «δεξιά», είτε  από  τα «αριστερά»,  σπρώχνουν παντοιοτρόπως  και δολίως  τον  ελληνικό λαό   μακρυά  από  τον  Χριστό και την  εκκλησία Του.

Η   σκοπούμενη  και  δολίως ενεργούμενη  προσπάθεια αποκοπής των πιστών  από την  Ορθόδοξη  Αποστολική  και Αγιοπατερική  παράδοση,δια της «μίξεως των αμίκτων» αν με την συναίνεσή μας «ευδοκιμήσει», είναι  απολύτως  βέβαιο  ότι  θα  στερήσει  από το έθνος μας  αλλά  και από τον κάθε έναν  προσωπικά  την εμπειρία  της Ανάστασης και ασφαλώς  την εξ αυτής σωτηρία. 

Νεοφανείς  και  αρκούντως κεκαλυμένες   αιρέσεις , «μεταπατερικές»  κακοδοξίες, «ολιστικές» και «ομοιοπαθητικές» …θεραπείες   που θεωρήθηκαν  από μερικούς συμβατές με την  ορθόδοξη πίστη και παράδοση ,πολιτικές οργανώσεις   με   αριστερό   αντισυστημικό  δήθεν   φρόνημα  , νεοειδωλολατρικές   συσπειρώσεις  και   εθνικοσοσιαλιστικά  σχήματα  και κόμματα με  αποκρυφιστική  προέλευση και  ιδεολογικό  περιεχόμενο,  εργάζονται  νυχθημερόν ,ο κάθε ένας χωριστά  όμως για τον ίδιο ακριβώς  σκοπό, που είναι η   δολιοφθορά  των θεμελίων «της πίστεως του Χριστού  της Αγίας  και της πατρίδος  η ελευθερία» υπέρ των οποίων   και με αυτήν την σειρά αγωνίστηκε και  ο Θεόδωρος  Κολοκοτρώνης.

Κάτω  από  αυτές τις συνθήκες  το «Ορθόδοξο Παρατηρητήριο» όπως έπραξε  και σε πλείστες άλλες περιπτώσεις  δεν θα σιωπήσει   αφήνοντας  τον   ελληνικό  Ορθόδοξο πιστό  λαό ,  στο  «έλεος»  των  πάσης  φύσεως   δολιοφθορέων  της  Ορθόδοξης  Αποστολικής και  Αγιοπατερικής  μας Παράδοσης.

Επί του παρόντος  θα αναφερθούμε στις   οψίμως «ορθοδοξοφανείς» «αντισυστημικές»  πολιτικές ρητορείες   προσπαθώντας  να αναδείξουμε  τον αντίχριστο  αποκρυφισμό  που κρύβεται  κάτω   από αυτά  τα  «βερνίκια»  της  Νέας  Εποχής.

Θα πρέπει να  τονίσουμε, ότι ως  μέλη της  Αγίας του  Χριστού  Εκκλησίας δεν   εκφράζουμε  τις  πολιτικές μας  αντιρρήσεις  ,υπο την στενή έννοια  του όρου,  εναντίον οποιουδήποτε  κόμματος, ή  πολιτικής  οργάνωσης.Οι όποιες  ενστάσεις  ή αντιρρήσεις μας  αφορούν σε  αντιεκκλησιαστικές,  και άρα αντίχριστες  και  μισάνθρωπες  συμπεριφορές και ιδεολογίες ή  αντιλήψεις , τις οποίες  αναπτύσσουν  ή   προωθούν   με κάθε τρόπο ευθέως  ή  πλαγίως φυσικά ή νομικά πρόσωπα ,κόμματα   ,οργανώσεις,  ενώσεις, σύλλογοι,  σύνδεσμοι,  θρησκευτικές ομάδες και αιρέσεις.
Θεωρούμε ότι  οι πιο  επικίνδυνες από αυτές  τις ομάδες της Νέας Εποχής ,είναι εκείνες  οι οποίες παρουσιάζονται,  ως  τιμητές   του  …εκσυγχρονισμού  ή και της «καθάρσεως»  της εκκλησίας, χωρίς  ωστόσο  να έχουν  αυτό το δικαίωμα , μιας  και  πίσω  από τα «επιχειρήματά»  τους  κρύβεται   όχι μόνο  η πλήρης  άρνηση  της  Αποστολικής και  Αγιοπατερικής  Θεοπνεύστου   παραδόσεως, αλλά   και  κάθε είδους  αντίχριστη  διδασκαλία και συμπεριφορά.
Σε αυτές  τις ομάδες  ανήκουν , όπως  θα καταδείξουμε  πιο κάτω, και  οι εθνικοσοσιαλιστικές – εθνικιστικές  οργανώσεις ή συσπειρώσεις  όπως π.χ   το  κόμμα  της  Χρυσής Αυγής
Δεν   αναφερόμαστε  στο πολιτικό περιεχόμενο του  γενικού κομματικού τους  κηρύγματος,το οποίο  εξ  άλλου  με παραλλαγές και  τηρουμένων  των  αναλογιών,  το συναντούμε  και σε άλλα κομματικά  «στρατόπεδα», αλλά στην  αποκρυφιστική  και αντίχριστη  ιδιοσύσταση  του  ιδεολογικού  τους  υποβάθρου.

Εθνικισμός – φυλετισμός – Ορθόδοξη  παράδοση

Πριν  παρουσιάσουμε  τα  ντοκουμέντα   σχετικά  με την   αντιχριστιανική   «ιδιοσύσταση»  της  Χ.Α  και δεδομένου  ότι   τελευταία  προσπαθούν  να  αντικαταστήσουν  τον όρο  «εθνικοσοσιαλισμός»  με τον  περισσότερο  «αποδεκτό» όρο  «εθνικισμός», θα  δούμε  αποσπασματικά ,  τι λέει   ο  Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης   Ναυπάκτου  Ιερόθεος  για  τον  «εθνικισμό» ,το  «Έθνος»,τον  «φυλετισμό», ,και την Ορθοδοξία, καθώς επίσης  και το
 πως ήδη  από το 1872  η  Σύνοδος  των Πατριαρχών  και Προκαθημένων της  Ορθοδόξου  Εκκλησίας με σαφή και  ευθύ τρόπο,  καταδικάζει  τον φυλετισμό  θεωρώντας   ανεπιφύλακτα  ως  «σχισματικούς» όσους  τον  «ασπάζονται»:

Έθνος και Εθνικισμός
Σεβ. Ναυπάκτου και αγ. Βλασίου Ιεροθέου Απόσπασμα από το βιβλίο: «Γέννημα και θρέμμα Ρωμηοί» σελ 125-227 Εκδοσεις:  Ι. Μ. Γενεθλίου της Θεοτόκου (Πελαγίας)

«… η  Ορθόδοξη Εκκλησία είναι υπερεθνική και επομένως αναίρεση του εθνικισμού και φυλετισμού… Μέσα στα πλαίσια αυτά πρέπει να δούμε τις απόψεις του Οικουμενικού (Ρωμαίϊκου) Πατριαρχείου για τον εθνοφυλετισμό. Πραγματικά το 1872 το Οικουμενικό Πατριαρχείο καταδίκασε τον φυλετισμό ως αίρεση.

Σύνοδος Πατριαρχών - Προκαθημένων Ορθοδόξων Εκκλησιών

 (1872)
ΟΡΟΣ ΚΑΤΑΔΙΚΗΣ ΤΟΥ ΦΥΛΕΤΙΣΜΟΥ
«Αποκηρύττομεν κατακρίνοντες και καταδικάζοντες τον φυλετισμόν, τουτέστιν τας φυλετικάς διακρίσεις και τας εθνικάς έρεις και ζήλους και διχοστασίας εν τη του Χριστού Εκκλησία... Τους παραδεχομένους τον τοιούτον φυλετισμόν και επ' αυτώ τολμώντας παραπηγνύναι καινοφανείς φυλετικάς παρασυναγωγάς κηρύττομεν, συνωδά τοις Ιεροίς Κανόσιν, αλλοτρίους της μιας Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, και αυτό δη τούτο ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΥΣ».

 [Από την Ιστορία τον Ελληνικού Έθνους (Εκδ. «Εκδοτικής Αθηνών»), τομ. ΙΓ (1977), Νεώτερος Ελληνισμός (από 1833 ως 1881), σελ. 305]

…Κατ’ αρχάς το Συνοδικό αυτό κείμενο δεν το υπέγραψε μόνον ο Οικουμενικός Πατριάρχης Άνθιμος, αλλά και οι πρώην Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Άνθιμος, Γρηγόριος και Ιωακείμ. Πέρα από αυτούς υπογράφηκε από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρόνιο, τον Πατριάρχη Αντιοχείας Ιερόθεο, τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Σωφρόνιο και πολλούς άλλους Μητροπολίτας του Κλίματος του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Επομένως το κείμενο αυτό έχει καθολική ισχύ.
Επίσης εκείνο που παρατηρούμε είναι ότι οι Πατέρες έχουν συνείδηση ότι ενεργούν ως φορείς της Παραδόσεως, εμπνεόμενοι από την Χάρη του Παναγίου Πνεύματος. Γράφουν και ενεργούν με τον ίδιο τρόπο που θα έγραφαν και θα ενεργούσαν για κάποια αίρεση. Αυτό είναι σημαντικό γιατί δείχνει ότι ο φυλετισμός τελικά είναι μια εκκλησιολογική αίρεση, αφού διασπά την ενότητα της Εκκλησίας, που είναι το Σώμα του ΧριστούΚαι ξέρουμε πολύ καλά ότι κάθε Χριστολογική αίρεση είναι ταυτόχρονα και εκκλησιολογική όπως και κάθε εκκλησιολογική αίρεση είναι και Χριστολογική. ….Ο Συνοδικός αυτός όρος είναι πολύ σημαντικός για το ορθόδοξο ήθος. Δείχνει ότι η Εκκλησία διέβλεψε τον μεγάλο κίνδυνο του φυλετισμού, που στην πραγματικότητα συνιστά τον εθνικισμόΔεν μπορεί να διασπάται η ενότητα της Εκκλησίας με κριτήρια κτιστά και πεπερασμένα, δεν μπορεί η Εκκλησία να γίνη εθνική, δηλαδή από υπερεθνική να περιπέση στον φυλετισμό…η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν μπορεί ποτέ να περικλεισθή σε εθνικιστικά σχήματα, αλλά έχοντας την Αποκάλυψη του Θεού την διαφυλάσσει αλώβητη, έστω κι’ αν χρησιμοποιή τα ιδιαίτερα σχήματα, τις παραδόσεις και την γλώσσα κάθε λαού. …

Ως πρωτη λοιπόν επισήμανση κρατούμε  ότι: «…η Εκκλησία διέβλεψε τον μεγάλο κίνδυνο του φυλετισμού, που στην πραγματικότητα συνιστά τον εθνικισμό…» και  γι αυτό  Θεοπνεύστως  η  Σύνοδος  των  Πατριαρχών και  Προκαθημένων  της  Ορθοδόξου Εκκλησίας  του 1872  καταδίκασε  ξεκάθαρα  κάθε είδους  φυλετισμό.

Μήπως όμως   σε αυτόν  τον   χώρο   δεν  δηλώνουν  ότι ανήκουν  οι  «εθνικιστές»  ή κατ΄ άλλους  εθνικοσοσιαλιστές» της  Χ.Α;

Στην επίσημη ιστοσελίδα  του   περιοδικού  «Αντεπίθεση» , που είναι το περιοδικό της νεολαίας της  Χ.Α, πρίν  13 μήνες  δηλαδή στις  5 Ιανουαρίου  του  2012  και στο άρθρο  με  τίτλο  «Πολεμώντας τον Λαϊκό Εθνικισμό, πολεμούν τη Φυσική Τάξη! » (http://resistance-hellas.blogspot.gr/2012/01/blog-post_05.html )  αντιγράφουμε αυτολεξεί :

«…Ο Λαϊκός Εθνικισμός δεν είναι απλά λοιπόν μια ιδεολογία, που προτάσσει τις δικές της θέσεις και Ιδέες, για το παρών πολιτικό σύστημα… Για εμάς τους Εθνικιστές η Φυλετική μείξη είναι απαράδεκτη, καθώς οδηγεί σχεδόν πάντοτε σε ανωμαλία, Ψυχική αρρώστια, λόγω του καταστροφικού συνδυασμού κληρονομικών ψυχικών χαρισμάτων, με αποτέλεσμα την καταστροφή της Φύσης του Ανθρώπου. Η Φυλή είναι η έκφραση της Φύσης στο ανθρώπινο πεδίο και «η Ψυχή εστί Φυλή ορώμενη εκ των έσω», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Αλφρέδος Ρόζενμπεργκ…»

ΠΟΙΌΣ ΌΜΩΣ ΉΤΑΝ Ο  Κ. ΡΌΖΕΝΜΠΕΡΓΚ ΤΟΝ ΟΠΟΊΟΝ  ΤΌΣΟ  ΣΥΧΝΆ  «ΜΝΗΜΟΝΕΎΟΥΝ»  ΟΙ  ΑΡΘΡΟΓΡΆΦΟΙ  ΤΗΣ  Χ.Α;

ΤΗΝ ΑΠΆΝΤΗΣΗ  ΜΑΣ  ΤΗΝ ΔΊΝΕΙ  ΣΥΝΟΠΤΙΚΆ ΚΑΙ ΞΕΚΆΘΑΡΑ  ΈΝΑ ΦΙΛΙΚΌ  ΠΡΟΣ  ΤΗΝ  Χ.Α  ΙΣΤΟΛΌΓΙΟ ΣΕ ΑΝΆΡΤΗΣΗ – ΑΦΙΈΡΩΜΑ  ΤΗΣ  5ΗΣ ΔΕΚΕΜΒΡΊΟΥ  ΤΟΥ 2012: (HTTP://PASPARTOY.BLOGSPOT.GR/2012/12/BLOG-POST_1253.HTML)

 «…Ο Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ υπήρξε ανώτατο στέλεχος της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας και κορυφαίος ιδεολόγος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος… Έχει έντονη ιδεολογική δράση, συμμετέχοντας στην εταιρία της Θούλης, …Γράφει βιβλία και φυλλάδια εθνικιστικά με κύριο γνώμονα το φυλετικό κριτήριο, ενάντια στον σιωνισμό και στη μασονία, που ταυτόχρονα εξαίρουν την Νορδική προγονολατρεία…Επίσης επιτίθεται στον Χριστιανισμό ως εκφυλιστικό με ιουδαϊκές επιρροέςστον οποίο απουσιάζει η εθνική και φυλετική συνείδηση και προτείνει μια μεταστροφή στην Νορδική προγονολατρεία, ως πιο ταιριαστή στην Νορδική ψυχολογία, εκφράζοντας παράλληλα ενδιαφέρον για τις θρησκείες της άπω Ανατολής…»

Βλέπουμε ότι   η μασωνία  και ο  «μη κεκαθαρμένος»  από  «ιουδαϊκές  επιρροές» χριστιανισμός   για  τον ναζιστικό  παγανισμό  και αποκρυφισμό  είναι  όμοια  πράγματα  και σε κάθε περίπτωση  εχθρικά, ενώ   δεν κρύβεται το ενδιαφέρον  στις  θρησκείες  της άπω Ανατολήςπου  ας  μην το ξεχνούμε  αποτέλεσαν  και ένα  εκ των   ιδεολογικών   οπλοστασίων της  αντίχριστης Νέας Εποχής.

Στην  ιστοσελίδα   των  γυναικών  της  Χρυσής Αυγής  και  συγεκριμένα  στην «Ιδεολογική Βιβλιοθήκη Μετώπου ΓυναικώνΟ δρόμος της υποταγής δεν είναι ο δικός μας δρόμος. Για το ΑΙΜΑ μας και την ΤΙΜΗ μας, ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ!» (http://ideology-studies.blogspot.gr/2010/08/david-lane.html) υπάρχει άρθρο του David Lane  το οποίο  μας αποκαλύπτει    πεντακάθαρα πως  η Χ.Α   δεν  ήθελε  ούτε  θέλει  να έχει  οιαδήποτε πνευματική  συγγένεια  με την  Ορθόδοξη  παράδοση (Ιουδαιοχριστιανισμός  κατά την προσφιλή τους έκφραση).

 

«Μία θεμελιώδης αρχή του Ιουδαιοχριστιανισμού και ένα μέρος από το θανάσιμο δέλεαρ του είναι ότι επιτρέπει, υποδεέστεροι άνθρωποι να απαιτούν ανώτερη κατατάξη χωρίς την ανάλογη προσπάθεια. Ένας ιουδαιοχριστιανός, που με IQ 90 και με μιαν άθλια ζωή μπορεί να βαπτιστεί,να απαγγείλει λίγες τυπικές λέξεις και όρους, ξαφνικά επιζητεί εξέχουσα θέση, ανώτερη από αυτήν ενός ανθρώπου, που είναι υπέρτερος ένα εκατομμύριο φορές στην διάνοια και τον χαρακτήρα»

Τα παραπάνω  αποσπάσματα  είναι δύο μόνο   «σταγόνες»  από τον «ωκεανό» παρόμοιων κειμένων ,τα οποία  «κοσμούν»  παλαιότερες αλλά και νεώτερες  δημοσιεύσεις  της Χ.Α, σε περιοδικά  της νεολαίας  της   , στην επίσημη  ιστοσελίδα της , σε ιστοσελίδες  των  γυναικών της, είτε ,όπως  θα δούμε  πιο κάτω,  σε βιβλία   αντιχριστιανικού  και αντιεκκλησιαστικού  περιεχομένου,   τα  οποία   επανεκδίδονται  και πωλούνται  από  το   βιβλιοπωλείο της οργάνωσης  ακόμα και σήμερα.

Κάποια  λοιπόν  από  τα βιβλία  που προσφέρει  το   βιβλιοπωλείο  της  Χ.Α  είναι  και αυτά   της  Savitri  Devi ,του Julius Evola , αλλά και του φανατικού  αντι- ορθόδοξου    Περικλή Γιαννόπουλου  για τον  οποίον  ο  αρχηγός  της Χ.Α  έχει  γράψει  το βιβλίο  «ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ Ο ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ ΛΟΓΟΣ» που   όπως θα δούμε  αποτελεί  ένα  «εξαίρετο»  δείγμα  αντιχριστιανικής  και  αντιεκκλησιαστικής  βιβλιογραφίας.

Savitri  Devi

Στο βιβλίο    «ΙΝΔΙΑ & ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ»  της  «ιέρειας» του εθνικοσοσιαλισμού  Savitri Devi ,  ο «καλοπροαίρετος» με την Χ.Α   χριστιανός   θα μάθει  ότι   η Σταύρωσις  του Κυρίου  μας  Ιησού  Χριστού   είναι  ένας  μύθος  καθώς επίσης   και  την αποκρυφιστική συνάφεια  του  Τιμίου Σταυρού  με τον  irmunsul  και τον αγκυλωτό  σταυρό.Ας δούμε όμως  τι λέει η σχετική   διαφήμιση    στο ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο  της  Χ.Α (http://xabooks.blogspot.gr/2011/01/blog-post_8038.html):

Εκδόσεις: ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ
6,00€
Η «ιέρεια» του Εθνικοσοσιαλισμού, Savitri Devi, 
σε ένα βιβλίο-οδηγό για τον αποσυμβολισμό των μυστικιστικών προεκτάσεων της κοσμοθεωρίας του Γ’ Ράιχ. Ανάμεσα σε παραλληλισμούς με τον άριας καταγωγής ινδουισμό, δίνει ιστορικές λεπτομέρειες και περιστατικά τόσο της ακόμη μυστηριώδους Ahnenerbe και των SS του Χίμλερ, όσο και της άγνωστης Εθνικοσοσιαλιστικής Κίνησης στην Ινδία...
…Η βαθειά σημασία του αρχαίου Irmunsul, άξονος του κόσμου, δεν είναι κατά βάθος διαφορετική από εκείνη του Σταυρού, αποσπασμένου από κάθε χριστιανική μυθολογία, δηλαδή από την ιστορία του μαρτυρίου του Ιησού, θεωρημένη ως ένα γεγονός μέσα στον χρόνο.
Η κορυφή του σεβαστού γερμανικού συμβόλου δείχνει, στην πραγματικότητα τον Πολικό Αστέρα, που παριστά το Εν ή, αλλιώς, «Ύπατη Αρχή». Και οι καμπυλωτοί κλάδοι του θεωρείται ότι στηρίζουν τον Ζωδιακό Κύκλο, σύμβολο του κύκλου της Εκδηλώσεως, που κινείται γύρω από το ακίνητο κέντρο του…
 Και ο Αγκυλωτός Σταυρός…προσομοιάζει έτσι και στο Ιρμινσούλ και στον Σταυρό.”

Βέβαια  η  αναφορά της  Χ.Α  στην  Savitri  Devi  δεν περιορίζεται  μόνο  σε αυτό το βιβλίο.Στην  ιστοσελίδα των γυναικών της  Χ.Α(http://whitewomenfront.blogspot.gr/2007/06/savitri-devi.html )   έχει δημοσιευθεί  σε δύο  μέρη  ειδικό  «αφιέρωμα» της  Ε. Χ. Παππά  από το περιοδικό "Χρυσή Αυγή" (α.τ. 108) στο  οποίο μεταξύ των άλλων διαβάζουμε:

«… Οι ιδέες της Devi αποτελούν ένα αμάλγαμα Ελληνικής φιλοσοφίας, τευτονικών δοξασιών και ινδουιστικής πνευματικότητας… Ως εκ τούτου, απορρίπτει τον χριστιανικό γιουνιβερσαλισμό και την τελεολογική του θεολογία, πέραν της ιουδαϊκής καταγωγής του, και υιοθετεί την κυκλική πορεία της Ιστορίας ….
… Κύρια έκφραση του θεϊκού στον κόσμο είναι ο ίδιος κόσμος και λατρεία του η λατρεία του Ηλιακού δίσκου, ως αστείρευτης, ανιδιοτελούς και ζωοποιού Ενεργείας… Ο Χίτλερ είναι, κατά το ινδουιστικό πρότυπο που χρησιμοποιεί η Devi, ο αβατάρ, ο διάμεσος μεταξύ του θεϊκού και του ανθρώπινου …
"Μέχρι το 1945 ήμασταν ένα Κόμμα. Από το 1945 έχουμε γίνει ο πυρήνας μιας μεγάλης νέας πίστης …»
Τι  να σχολιάσουμε  στα παραπάνω  αποσπάσματα. Είναι  από μόνα  τους  αποκαλυπτικά  και  καταδεικνύουν με απόλυτο  τρόπο   το χάος  που χωρίζει   την αλήθεια   του  Χριστού   από  το  εωσφορικό  ψέμα και την σύγχυση   της αγαπημένης   και προβεβλημένης  από την Χ.Α  κ. Savitri Devi.

Julius Evola.
Το βιβλιοπωλείο της  Χ.Α  περιλαμβάνει και αυτόν τον  αποκρυφιστή «φιλόσοφο» και  θεωρητικό  του  εθνικοσοσιαλισμού στην συλλογή του , ενώ   στην επίσημη ιστοσελίδα  του  κόμματος  αλλά  και στις προσωπικές  ιστοσελίδες  των  βουλευτών της παράταξης  ( βλ. προσωπική ιστοσελίδα   Χρ. Παππά 10/12/2012) ο  Evola   είναι πανταχού  παρών.
Αντιγράφουμε  μερικά χαρακτηριστικά  αποσπάσματα  από  δημοσιεύσεις  στην επίσημη  ιστοσελίδα της  Χ.Α  για τον  Julius Evola:

«Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ  ΟΜΟΛΟΓΙΑ  ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ »
(http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/to-aima-twn-hrwwn-einai-ierotero-apo-to-melani-twn-sofwn-kai-apo-thn-proseu#.Q8rzKfIo48g)
Για τον λόγο αυτό θέλουμε για μια ακόμη φορά σήμερα να κάνουμε δική μας την ομολογία τής πίστεως των αρχαίων όπως αυτή εκφράζεται με τις λέξεις: "Το αίμα των ηρώων είναι ιερότερο από το μελάνι των σοφών και από την προσευχή των πιστών" - κάτι τέτοιο βρίσκεται επίσης στην βάση του παραδοσιακού νοήματος, που σύμφωνα μ' αυτό δρουν στον "ιερό πόλεμο" περισσότερο από τα μεμονωμένα άτομα οι πρωτογενείς μυστικές δυνάμεις της Φυλής. Αυτές οι δυνάμεις των πηγών δημιουργούν παγκόσμιες αυτοκρατορίες και φέρουν στον άνθρωπο μια νικηφόρα ειρήνη...

 «ΗΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗ»

Julius Evola: Η Προέλευση

Τρίτη, 1 Ιανουαρίου 2013
http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/julius-evola-h-proeleush#.Q8r0w_Io48g
«Κάθε εξουσία είναι ψευδής, κάθε νόμος είναι άδικος και βάρβαρος, κάθε θεσμός είναι κενός και εφήμερος, εάν δεν ορίζεται στην ανώτερη αρχή της Ύπαρξης, εάν δεν προέρχεται εκ των άνω και δεν προσανατολίζεται ΑΝΟΔΙΚΑ»
Με σκοπό να κατανοήσουμε και τα δύο, το πνεύμα της Παράδοσης και την αντίθεσή του, τον σύγχρονο πολιτισμό, είναι αναγκαίο να αρχίσουμε εξετάζοντας το βασικό δόγμα των δύοφύσεων. Συμφώνως με αυτό το δόγμα, υπάρχει μία φυσική τάξη πραγμάτων και μία μεταφυσική. Υπάρχει μία θνητή φύση και μία αθάνατη. Υπάρχει το ανώτερο βασίλειο του «είναι» και ο υποκείμενος κόσμος του «γίγνεσθαι… Οι αρχαίοι είχαν την αίσθηση ενός σκοτεινού κάτω κόσμου, κατοικούμενου από σκοτεινές και διφορούμενες δυνάμεις κάθε είδους (η δαιμονική ψυχή της φύσεως, η οποία είναι το κύριο υπόβαθρο όλων των φυσικών μορφών και ενεργών δυνάμεων), που αντιτίθεντο στην υπερλογική και ουράνια λαμπρότητα της υψηλότερης περιοχής… Ο κόσμος του «είναι» και ο κόσμος του «γίγνεσθαι» επηρεάζουν πράγματα, δαίμονες και ανθρώπους. Οποιαδήποτε υποστατική αναπαράσταση των δύο αυτών κόσμων, εκφραζόμενη είτε με αστρικούς, μυθολογικούς, θεολογικούς ή θρησκευτικούς όρους, υπενθυμίζει στον παραδοσιακό άνθρωπο την ύπαρξη των δύο καταστάσεων… Αυτές ήταν οι δύο «φύσεις». Η Παράδοση κατανοούσε την πιθανότητα να γεννηθεί κάποιος στην μία ή στην άλλη και επίσης την πιθανότητα να πάει από την μία στην άλλη, σύμφωνα με το ρητό «Ο άνθρωπος είναι ένας θνητός θεός και ο θεός είναι ένας αθάνατος άνθρωπος»(Ηράκλειτος, κεφ. 62, 12.1)
Σε φιλικό  προς την Χ.Α  ιστολόγιο διαβάζουμε  τι  λέει  ο  Evola  «Περί του  εβραϊκού  ζητήματος»  (και όχι μόνο).Το κείμενο  όπως δηλώνει ο  διαχειριστής  του ιστολογίου  « είχε δημοσιευτεί στο site της Χρυσής Αυγής όταν ακόμη φιλοξενούνταν στο wordpress..» (http://paspartoy.blogspot.gr/2012/12/julius-evola_28.html)
28 Δεκεμβρίου 2012
…πρέπει να μπορούμε να καθορίσουμε την «αριανικότητα» ως μια θετική οικουμενική ιδέα, που αντιπαραθέτει πραγματικά τον τύπο της θεότητας, της λατρείας, του θρησκευτικού συναισθήματος και της κοσμοθεώρησης προς όλα εκείνα που αναφέρονται στους σημιτικούς πολιτισμούς και κατόπιν ιδιαίτερα στους Εβραίους.
…. δίχως τελικά να απορρίπτουμε τις λαμπρές εμπνεύσεις του Μπαχόφεν περί του ανταγωνισμού μεταξύ των «ηλιακών» (ουρανίων) πολιτισμών και των «σεληνιακών» (ή τελλουρικών) πολιτισμών, μεταξύ κοινωνιών προερχομένων από την αρσενική αρχή και κοινωνιών προερχομένων από την θηλυκή-μητρική αρχή (γυναικοκρατία).
… Από την ινδο-άρια αντίληψη του Τσακραβάρτιν, του «οικουμενικού κυβερνήτη», περνώντας στην ιρανο-άρια ιδέατου οικουμενικού βασιλείου των «πιστών» του «θεού του φωτός», αγγίζοντας τα «ηλιακά» θεμέλια της ρωμαϊκής «αυτοκρατορικής αιωνιότητος» (aeternitas imperii) και τελικά την μεσαιωνική γιβελλινική ιδέα της «Αγίας Αυτοκρατορίας» (sacrum imperium), η τάση να μορφοποιηθεί ένα οικουμενικό σώμα στην αφ’ υψηλού δύναμη – της οποίας οι Άριοι θεωρούσαν τους εαυτούς τους ως κατ’ εξοχήν φορείς – εμφανίστηκε πάντοτε στους αρίους πολιτισμούς ή στους πολιτισμούς αρίου τύπου.
Κατά δεύτερον, μεταξύ των Αρίων, τα υψηλότερα και προνομιούχα κέντρα της αθανασίας – Η βόρεια Βαλχάλλα, η αχαιοδωρική «νήσος των Μακάρων», ο ουρανός του Ινδρα μεταξύ των Ινδογερμανών της Ινδίας – ήσαν σαφώς περισσότερο προσιτά στους Ήρωες παρά στους Αγίους..
.. Οι πεμπτουσίες των σημιτικών θεών είναι ουσιαστικά συνιστώσες θεών που αλλάζουν, που έχουν γέννηση και πάθος, «ετήσιων» θεών, οι οποίοι όπως η βλάστηση υφίστανται τον νόμο του θανάτου και της αναγέννησης. Το άριο σύμβολο είναι ηλιακό... Μία ακτινοβόλα φύση η οποία –επαναλαμβάνουμε- είναι αυτόφωτη σε αντίθεση με το σεληνιακό (θηλυκό) σύμβολο …

Σαν τελευταίο  «δείγμα»  της   αποκρυφιστικής  και  σε κάθε  περίπτωση αντιχριστιανικής  βιβλιογραφίας   που διαφημίζει  και προωθεί  η  Χ.Α   κρατήσαμε  το  περίφημο  «πόνημα»  του αρχηγού  της οργάνωσης  κ. Μιχαλολιάκου   (το οποίο  επανεκδόθη  για  τέταρτη  φορά  προσφάτως)  και  το οποίο  όχι  άδικα  μερικοί  χαρακτήρισαν  ως   ένα κατ΄εξοχήν   αντιχριστιανικό  εγχειρίδιο.


ΝΙΚΟΛΑΟΥ Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΥ
 «ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ Ο ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ ΛΟΓΟΣ»

Η πρώτη έκδοση  του βιβλίου  έγινε  το 1982  , ωστόσο  αξίζει  να δούμε  τι γράφει το 2006   ο  συγγραφέας  και αρχηγός της  Χ.Α  στον πρόλογο της  δεύτερης  έκδοσης:
«…Ο συγγραφέας  όμως του συγκεκριμένου βιβλίου δεν έχει  κανέναν λόγον να απαρνείται  το παρελθόν του και τα όσα έχει υπογράψει.Έτσι  λοιπόν αποτελεί συνειδητή  επιλογή του  η επανέκδοσις του βιβλίου αυτού.Δεν θα λείψουν ασφαλώς και αυτοί  που θα ισχυριστούν  ότι  το βιβλίον αυτό είναι  «αιρετικό», αφού άλλωστε για όλους αυτούς τους  «νέο-πατριώτες» ,  «νέο-μαρξιστές» , «νέο-ορθοδόξους’ κλπ  ο εθνικισμός  είναι  μία αίρεση..»
Σύμφωνα με   τα λεγόμενα  του   αρχηγού  της  Χ.Α ,  ο  σεβασμιώτατος  Μητροπολίτης  Ναυπάκτου  κ. Ιερόθεος  ή ακόμα  και οι  πατέρες   της  πανορθοδόξου  συνόδου  του  1872 ,  ήσαν   «νέο-πατριώτες», «νέο-μαρξιστές»  ή  «νέο-ορθόδοξοι».
Και συνεχίζει  ο  κ. Μιχαλολιάκος:
«Αποδεχόμενος  την πρόκλησίν τους απαντώ  με τα ίδια λόγια  του Περικλή Γιαννόπουλου  από το μνημειώδες  κείμενό του  “Έκκλησις  προς  το πανελλήνιον  κοινόν”:
Εάν δεν μπορείτε  να αισθάνεσθε  ότι είσθε Έλληνες, παρά μόνο από μέσα από το πάπλωμα  του χριστιανισμού Σας, τότε ΕΡΡΕΤΩ  τέτοιος Ελληνισμός.Διότι  τότε ο  Ελληνισμός Σας είνε  νεκρός.”
 Και παρακάτω: 
“Κοντός  Ψαλμός Αλληλούϊα:Πας Παπάς αισθανόμενος  ότι είνε Πρώτα Χριστιανός και  Δεύτερα  Έλλην  ΞΟΥΡΑΦΙΣΘΗΤΩ”…
Αθήναι  17 Απριλίου 2006
Ν.Γ. Μιχαλολιάκος»
Στην  σελίδα  24   αυτού  του   αντιχριστιανικού  πονήματος ,  ο  ορθόδοξος   Έλληνας  θα μάθει  επίσης  από τον  κ., Μιχαλολιάκο   ότι :
«…Κατά  τους  πρώτους χριστιανικούς αιώνας  είναι και πλέον έκδηλος  η πάλη , η μανιακή  πάλη , του Ελληνισμού  με τον επιχειρούντα  να εισχωρήση και να κυριαρχήση εις τον κόσμον μας Εβραϊσμόν.Ας μην αγνοούμεν  το γεγονός  ότι ένας  από τους  πατέρες της εκκλησίας , ο Μέγας Αθανάσιος, έγραψεν  βιβλίον με τον εύλογον τίτλον  “Κατά των Ελλήνων” …Αδιανόητος θα παραμένη πάντοτε δια τον Έλληνα  όλη αυτή  η  θεολογία της  Κρίσεως  και του προπατορικού  αμαρτήματος.Διότι δεν είναι δυνατόν  να φαντασθή ποτέ ο Έλλην  τον  Ωραίον  Θεόν Του να εκδικήται τον κόσμον  γεμάτος  μίσος και χολή.
Αδιανόητον είναι επίσης δια  τον Έλληνα  να  είναι  θεόπνευστοι οι ρυπαροί , αντικοινωνικοί  και ψυχοπαθείς  Προφήται   της Παλαιάς  Διαθήκης  και οι  γεμάτοι μίσος , χολή  και δολοπλοκίας  βασιλείς και κριταί  των  Εβραίων…»
Σε άλλο  σημείο   μας ξεκαθαρίζει  ότι η  «νέα  θρησκεία»  που επέβαλλαν  οι  Εβραίοι  στους Έλληνες,  δηλαδή ο  Χριστιανισμός, είναι :
«…Στοιχείον    ξένον λοιπόν πέραν  πάσης  αμφισβητήσεως η  νέα  θρησκεία  η οποία  επεβλήθη  εις την φυλήν μας.Αγνοεί  δε εντελώς αυτήν την φύσιν  της Ελληνικής Ιδέας , της οποίας  το βασικόν στοιχείον  είναι η χαρά της  Ζωής , το Κάλλος , η  Δημιουργία.”Στοιχείον ξένον , έναν  ΞΕΝΟΝ ΘΕΟΝ  και ΘΕΟΝ  ΕΒΡΑΙΟΝ , δυσαρεστημένον  κατά  του κόσμου, όλο χολή  κατά  των επιγείων…αγνοούντα  και ακατονοούντα και μισούντα   την Σάρκα , το  ΣΩΜΑ και το  ΩΡΑΙΟΝ ΣΩΜΑ , που η λατρεία του  αποτελεί την υπόστασίν  μας  καθ΄όλους τους αιώνας…”Τελείως ξένη  λοιπόν προς  τα ελληνικά  δεδομένα  η Νέα Θρησκεία. Αν εξαιρέσωμεν  δε τα στοιχεία  τα παγανιστικά  τα οποία  είναι γεγονός  ότι επέζησαν  και εις το χριστιανικόν  τυπικόν όλο  το υπόλοιπον τελετουργικόν μέρος  της λατρείας  είναι σκοτεινόν και ακατανόητον …Σκοταδισμός λοιπόν, διαφθορά  και ακολασία , ο Ελληνισμός  εν τάφω και εν ζωή  κυρίαρχοι και σύμμαχοι πλέον ο Αυτοκράτωρ της Νέας  Ρώμης  και ο  Χριστός…»
Αν  λοιπόν  εμείς  οι χριστιανοί  ακολουθήσουμε  την προτροπή  του  αρχηγού της  Χ.Α  και κρατήσουμε  μόνο  αυτά  τα στοιχεία  του τυπικού    της  χριστιανικής  μας  λατρείας  που θεωρούνται  από  τον κ. Μιχαλολιάκο  και τον  Περικλή  Γιαννόπουλο  ως  «παγανιστικά»  και απορρίψουμε  τα  «σκοτεινά  και  ακατανόητα»  μυστήρια  (π.χ  της  Θείας  Ευχαριστίας),  για  να πάψει  επιτέλους   ο ελληνισμός   να είναι  «εν τάφω»  και υπο την  κυριαρχία  του  Χριστού, δεν  θα έχουμε  αρνηθεί   και  συνειδητά   τον  Χριστό;
Δεν  θα έχουμε  συνταχθεί   με εκείνον  που  υποσχεθήκαμε  ως κατηχούμενοι να αποτάξουμε  από την ζωή  μας;
Ο  Ορθόδοξος Μοναχισμός  και  ο  Ησυχασμός   για  τον   κ. Μιχαλολιάκο και  ασφαλώς για  τον  Περικλή Γιαννόπουλο  δεν είναι  τίποτε άλλο  παρά  ένας  «εβραιοκαλογερισμός» που  όταν   αντιλήφθηκε   τον «εξελληνισμό  του χριστιανισμού…ορμά  πανουκλικός  από τας  ερήμους  της Αιγύπτου , της Συρίας και όλων  αυτών  των  βαρβαροκυκλωτών  μερών, θέλων να σαρώση κάθε  Ζωή , κάθε ευμορφία…» (σελ 28)
 Η περίοδος   του  «εξελληνισμού»  στην  οποία  αναφέρεται  ο  συγγραφέας δεν  είναι  άλλη από εκείνη  του   Ιουλιανού  ο οποίος  κατά  τον αρχηγό  της  Χ.Α   «δεν  κατεδίωξε τους  χριστιανούς, ως ψευδώς  τον κατηγορούν  οι χριστιανοί ιστορικοί…»εκείνος δηλαδή ο «… ήλιος πρώτου μεγέθους, ο τόσον  ελεεινά   παρεξηγηθείς  από τους χριστιανοφραγκοβλάκας και περάσας  ως μυστικοπαθής!Ο αποκληθείς  και υπό των ιδικων  μας χριστιανορωμηών  παραβάτης, ακριβώς δηλαδή  υπό των ΠΑΡΑΒΑΤΩΝ και ΠΡΟΔΟΤΩΝ  του γνησίου  Ελληνικού  Ιδανικού…»
Τα αδιάσειστα ιστορικά στοιχεία αποδεικνύουν ωστόσο, πως αυτός ο «ήλιος πρώτου μεγέθους» ή είχε δαιμονισθεί  ή  στην καλύτερη  των περιπτώσεων  ήταν  παράφρων.
Στην σελίδα  36   διαβάζουμε ότι
 οι «Πανελλήνιοι  τύποι  της παρακμής»  είναι   τρείς: «…ο  καλόγερος δηλαδή η θρησκομανία και η πρόληψις, ο δάσκαλος, δηλαδή  η διαστρέβλωσις της γνώσεως και η μετριοπάθεια, και τέλος  ο  πλέον αποκτηνωμένος όλων , ο έμπορος,  δηλαδή  η πλεονεξία και το συμφέρον…»

Αυτά  βέβαια  που   καταγράφει   στο  βιβλίο του  ο  αρχηγός  της  Χ.Α    εναντίον   του  χριστιανισμού   δεν είναι  πρωτόγνωρα .Τα  έχουμε  δεί  και  τα βλέπουμε  να επαναλαμβάνονται   στον  ευρύτερο   «ιδεολογικό  χώρο»  των  νεοειδωλολατρών  και των  νεοπαγανιστών   όπως εκείνος   της  «Εκκλησίας  των Ελλήνων στο Θρήσκευμα» μέλος  της οποίας  δηλώνει  και  ο  «πολιτικά  αντίθετος» της Χ.Α   και παρ΄ολίγον συνυποψήφιος  του  κ. Τσίπρα  κ. Ιφικράτης  Αμυράς.
Η διαφορά   με την  Χ.Α  είναι  ότι  εκείνοι  δεν  φέρονται σαν   «υπό όρους»  …φίλοι  της Ορθοδοξίας.

Φανατικά  και με  βλασφημίες  που θα ζήλευε  ακόμα  και  ο συγγραφέας  του   σιχαμερού   “Corpus Christi”  καταφέρονται με μοναδικό  μίσος   εναντίον   του  Χριστού και  των χριστιανών.Αν  κάποιος  μπεί  στην ιστοσελίδα τους   εκτός του ότι θα δεί  παρόμοια  κείμενα  περί  «Ιουδαιοχριστιανισμού» , θα  καταλάβει  γιατί   ο  κ .  Αμυράς   αν  και κατά  δήλωσή του  «λενινιστής» ,όταν  συνευρίσκεται σε τηλεοπτικά πάνελ με μέλη  της  Χ.Α  δεν αντιμαχεί  σχεδόν ποτέ μαζί τους.Εξ άλλου  πως  να διαφωνήσει με εκείνους  των  οποίων  ο  αρχηγός   γράφει  στο προαναφερθέν  βιβλίο του  (σελ 41)  πως :  
«Δια να δημιουργηθή  Νέον Πνεύμα  γνησίως Ελληνικόν , εκπορευόμενον  από  τα βάθη της φυλετικής  ψυχής, πρέπει  πρώτα απ΄όλα  να καταστρεψωμεν με σκληρότητα , δίχως  έλεος  και  οίκτο,  το μακάβριον   σκέλεθρον   της Νεοελληνικής   παρακμής, την πνευματικήν  αυτήν  διαστροφήν  την έχουσα το θράσος  να αυτοαποκαλείται  συνε΄χεια  του Αρχαίου Ελληνισμού…Μία Αγία Πυρά  θα πρέπει να απλωθή  πέρα έως πέρα  εις την χώραν και να κατακαύση  παράσιτα και συνειδήσεις  ένοχες, νε εγείρη ψυχάς και να καλέσει  εις Προσκλητήριον Ιερόν την Νέαν  Γενεά. Ανάγκη  αδυσώπητος  ο εξαγνισμός  της γής μας  από τα κακέκτυπα  της ρωμηοσύνης και από τους  βεβηλωτάς  των ναών  μας…»
Ο «Λενινιστής» (όπως δηλώνει) κ. Αμυράς    διαβάζοντας  το παραπάνω απόσπασμα από το βιβλίο  του πολιτικού  του «αντιπάλου» κ. Μιχαλολιάκου , μάλλον  θα  ευφραίνεται  και  θα χειροκροτεί  από χαρά , αφού  η  «Εκκλησία  των Ελλήνων στο Θρήσκευμα» , της οποίας  είναι μέλος,στην «προμετωπίδα» της επίσημης ιστοσελίδας  της (http://www.hellenicreligion.gr/ ) λέει  πάνω – κάτω τα ίδια, φανερώνοντας   ποιος   είναι  τελικά  ο «κοινός παρανομαστής»  όλων αυτών   των  «κλασμάτων»  της  Νέας Εποχής:  
«Η Εκκλησία των Ελλήνων στο θρήσκευμα είναι όργανο πνευματικού πολέμου. Στέκεται στην πρώτη γραμμή μάχης κατά των μισελληνικών αιρέσεων. Δεν δικάζει τον εχθρό. Τον εξοντώνει. Δεν διεξάγει πόλεμο κατά ατόμων. Εξολοθρεύει ομαδικώς τις αντεθνικές δοξασίες. Δεν ψάχνει για στοιχεία που να αποδεικνύουν αξιόποινες πράξεις ατόμων. Η πρώτη ερώτηση που κάνουμε είναι: Λατρεύεις τους Πατρώους Θεούς; Η απάντηση θα καθορίσει την μοίρα του κατηγορουμένου. Αυτή είναι η ουσία του εμπόλεμου Ελληνισμού.

Ο Έλλην σκληρός απέναντι στον εαυτό του, πρέπει να είναι σκληρός απέναντι στον εχθρό. Όλα τα μαλθακά συναισθήματα φιλίας, ανοχής, αγάπης πρέπει να καταπνιγούν. Μόνο μία σκέψη, έναν σκοπό έχει στο μυαλό του ο Έλλην Πολεμιστής: Αμείλικτη εξόντωση των εχθρών του Έθνους και του Ελληνισμού. Για τον Έλληνα υπάρχει μία μόνο ευχαρίστηση: Η ολοκληρωτική νίκη στον Ιερό ΕθνικοΑπελευθερωτικό Αγώνα. Με ψυχρή λογική, μακιαβελλική ηθική και ακούραστη καταδίωξη του στόχου, ο Έλλην Πολεμιστής πρέπει να είναι έτοιμος να πεθάνει και να εξολοθρεύσει οτιδήποτε στέκει εμπόδιο στο δρόμο για την παγκόσμια κυριαρχία του Ελληνισμού.»
Η  «διακήρυξη  των  ιδεολογικών αρχών», είναι κάτι  που για μία  πολιτική  οργάνωση  έχει  διαχρονική αξία , ανεξαρτήτως των εκάστοτε  καταστατικών τα οποία   πολλές  φορές  τροποποιούνται   προσαρμοζόμενα  στις  «ανάγκες»   της   …επικοινωνίας. 
Στο περιοδικό "Χρυσή Αυγή", του Οκτωβρίου 1988, και στο άρθρο "Ο Ιουδαιοχριστιανισμός και η θρησκεία της Ευρώπης" ,το οποίο  όπως γράφουν  «δημοσιεύεται στα πλαίσια   της σειράς :"ΧΡΥΣΗ  ΑΥΓΗ - Διακήρυξη  Ιδεολογικών Αρχών",  διαβάζουμε:
«Ο  Ιουδαιοχριστιανισμός μεταλαμπαδεύτηκε  στην Ευρώπη  σε μία εποχή  πολιτιστικού μαρασμού  και  βαθειάς κρίσης  των Παραδοσιακών αξιών,κατόρθωσε δε σε διάστημα  μερικών αιώνων να εμφυτέψει τον Εβραϊκό σκοταδισμό  στον κορμό του Ευρωπαϊκού  πολιτισμού,ώστε να τον αποκόψει από τις καταβολές τους , να τον αποπροσανατολίσει  από την  ιστορική  του προοπτική και να τον  οδηγήσει   στην αποσύνθεση  και τον εκφυλισμό»
Στο περιοδικό «ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ» (τεύχος 6 Μάιος 2000) σε άρθρο με τίτλο «ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ»μαθαίνουμε ποια είναι η Πατρίδα και ποια η Θρησκεία των εθνικοσοσιαλιστών της Χ.Α. 

 «…ΠΑΤΡΙΔΑ μας είναι ΜΟΝΟ η Ελληνική Εθνικοσοσιαλιστική πολιτεία του Μέλλοντος που θα δημιουργήσουμε με τον Αγώνα μαςΘΡΗΣΚΕΙΑ είναι ΜΟΝΟ οι Αθάνατοι νεκροί των Ιδεών μαςΘεοί οι ίδιοι στα ουράνια που μας καθοδηγούν και μας προστατεύουν στην τιτάνια προσπάθειά μαςΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΑΣ είναι ΜΟΝΟ το καταφύγιο, το μετερίζι που λέγεται ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗΑυτή είναι η Αλήθειααυτές είναι οι Αξίες για τις οποίες αγωνιζόμαστε. Δεν πιστεύουμε σε λεξιμαγείες και κούφια σύμβολα που προσπαθούν να παγιδέψουν ή να σταματήσουν την προσπάθειά μας. ΔΕΝ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΣΕΒΑΣΜΟ, ΚΑΜΙΑ ΠΙΣΤΗ, ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΣΤΟ ΣΑΠΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ!». 

Δυστυχώς   σε αυτό  το αποκρυφιστικό  …πανηγύρι, «προσκεκλημένοι»  δεν είναι  μόνο  οι δίκαια  οργισμένοι  από το  πολιτικό σύστημα ενήλικες  ψηφοφόροι, αλλά και τα νέα παιδιά τα οποία  προσηλυτίζονται στον αποκρυφισμό   και  «μυούνται» σε αυτόν  μέσω της   σατανιστικής  Black Metal μουσικής.

 Ας δούμε όμως σε τι συνίσταται  αυτό  το   δηλητηριώδες   «μουσικό  αντίδωρο»  που  προσφέρει  στα παιδιά μας  η    Χρυσή  Αυγή:

 Χρυσή Αυγή  και  Black Metal

«Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ BLACK METAL, με τις ακραίες επιθέσεις της κατά του Χριστιανισμού, της ανεκτικότητας και της δημοκρατίας, αποτελεί ένα  ελκυστικό όχημα για τη διάδοση του εθνικιστικού και εθνικοσοσιαλιστικού αποκρυφισμού – εωσφορισμού  στους νέους.
 Τα κακόφωνα κρεσέντο και οι παγανιστικοί στίχοι προσδίδουν μια επίφαση μοντερνισμού στη λευκή δύναμη και τον φυλετικό μύθο. Όμως τα συγκροτήματα και οι συναυλίες δεν είναι παρά το δημόσιο πρόσωπο αυτής της μηδενιστικής επίθεσης εναντίον όχι μόνον  των αξιών  του χριστιανισμού  αλλά και κάθε άλλης  πανανθρώπινης αξίας. Στην περιθωριοποιημένη νεολαία όμως,προσφέρονται και άλλες, πιο απόκρυφες μυήσεις. Πίσω από τα βίαια συγκροτήματα και τους έξαλλους θαυμαστές τους ελλοχεύει ένα διεθνές δίκτυο μικρών εξτρεμιστικών ομάδων, αφοσιωμένων στο ναζιστικό σατανισμό, τη σκανδιναβική κοσμολογία, τη μαγεία και τον αποκρυφισμό….
Ο ναζιστικός αυτός σατανισμός πιστεύει ακράδαντα στην έλευση μιας νέας ελίτ υπερανθρώπων, που θα σαρώσουν τις κατώτερες μάζες με τις «δουλικές θρησκείες και ηθικές τους» και έτσι θα φέρουν μια νέα εποχή πλανητικής εξέλιξης».[2]
 
 «Κοινή σε όλες τις ναζιστικές σατανικές ομάδες είναι η πλήρης περιφρόνηση των αξιών του Χριστιανισμού και της φιλελεύθερης κοινωνίας. Όλες εγκωμιάζουν στο έπακρο το πολεμικό πνεύμα, το ηρωικό θάρρος  και την υπερηφάνεια των βάρβαρων παγανιστικών λαών, ιδίως των Τευτόνων και των Κελτών της Βόρειας και Δυτικής Ευρώπης πριν από τη μεταστροφή στο Χριστό. Ο Νίτσε θεωρείται προφήτης επειδή εξυμνεί τον Αντίχριστο και καταγγέλλει το Χριστιανισμό σαν «θρησκεία των σκλάβων». Η, κατ’ αυτούς, αδύναμη, ταπεινή και γεμάτη ενοχές χριστιανική ενοχή διακωμωδείται διαρκώς».[3] 
«Ο ναζιστικός σατανισμός είναι ασφαλώς το πιο ακραίο παράδειγμα της λατρευτικής αναβίωσης του φασισμού. Εμπνεόμενες από τους Λαβέυ[g1]  και Ακουίνο[g2], οι συγκεκριμένες νεοναζιστικές ομάδες συνδυάζουν τις σατανικές τελετουργίες και τις μαγικές επικλήσεις με τη λατρεία του Χίτλερ και τη ναζιστική ιδεολογία. Οι επιθέσεις των σατανιστών Ναζί κατά του Χριστιανισμού, που γίνονται ακόμη πιο βίαιες από τον αντισημιτισμό τους, πηγάζουν από τις νιτσεϊκές ιδέες περί Υπερανθρώπου και από τις αντιλήψεις του κοινωνικού δαρβινισμού για τη δύναμη, την κατάκτηση και την επιβίωση του ισχυρότερου, οι οποίες χαρακτηρίζουν  τον παλαιό Εθνικοσοσιαλισμό. Από κοινωνική άποψη πάντως, οι πρακτικές αυτές αντιπροσωπεύουν την παραβατική συμπεριφορά των εξτρεμιστικών σεκτών οι οποίες κάνουν σημαία τους την ίδια τους την περιθωριοποίηση. 

Πράγματι, αυτή η συνειδητή σύνδεση του Ναζισμού με την ιεροσυλία εκφράζει τη συνειδητή πρόθεση των οπαδών του να τονίσουν ακριβώς το βλάσφημο χαρακτήρα του. 

Όταν οι ναζί σατανιστές επιδίδονται στις δαιμονικές τελετουργίες τους, με τις αναφορές τους στον Χίτλερ, ενστερνίζονται μια σκοτεινή παρόρμηση για εξουσία και θεατρικοποιούν τις δολοφονικές τους προθέσεις απέναντι στους εχθρούς τους.

 Σε αυτό το λατρευτικό περιβάλλον, οι απεικονίσεις του Χίτλερ και του Σατανά αντιπροσωπεύουν φορτισμένα σύμβολα ελιτισμού, συνδυασμένου με θυμό και επιθετικότητα έναντι στη «Νέα Παγκόσμια Τάξη», τον καπιταλισμό, το Χριστιανισμό, τη δημοκρατία, τις άλλες φυλές και την ανθρωπότητα γενικά («την αγέλη»). 
Ο αγκυλωτός σταυρός και τα σύμβολα του Τρίτου Ράϊχ  συνυπάρχουν με τα μαύρα κεριά, τις νεκροκεφαλές και τις μαγικές πεντάλφες, σε έναν πίνακα τελετουργικής παραβατικότητας και αποκλεισμού από την υπόλοιπη κοινωνία.»[5]


   Σίγουρα ένα μεγάλο μέρος των θαμώνων της Χ.Α. ούτε γνωρίζει, ούτε συμφωνεί, ούτε παραδέχεται αλλά ούτε και ενδιαφέρεται να ασχοληθεί με όλες αυτές τις ιστορίες. Το θέμα όμως τίθεται όταν αυτές οι αντιχριστιανικές και ανθελληνικές απόψεις όταν βρίσκουν έδαφος και εμφανίζονται στο ιστορικό προσκήνιο των ιδεολογικών διδαχών της Χ.Α. τότε από την ηγεσία της Χ.Α. όχι μόνο δεν αποβάλλονται αλλά γίνονται με χαρά αποδεκτές και μάλιστα αποτελούν και ένα συστηματικό μέσο προπαγάνδας και μυήσεως των υποψηφίων θυμάτων τους στη θρησκεία του εθνικοσοσιαλισμού ή αλλιώς στη θρησκεία του αίματος.
 Ιδίως από τα CD των μουσικών συγκροτημάτων της National Socialist Black Metal σκηνής που πουλάνε μέσω του βιβλιοπωλείου τους.  Στη θρησκεία του εθνικοσοσιαλισμού χωράνε σατανιστές, αθεϊστές, παγανιστές, μουσουλμάνοι, ‘’χριστιανοί’’ εφόσον αποδέχονται τον εθνοφυλετισμό. Ο κομμουνισμός και ο ναζισμός αν κοιταχθούν με ένα βαθύτερο κοίταγμα στις πηγές και τα ιδεολογικά και κοσμοθεωριακά κείμενα όσων τα επικαλούνται, θα διαπιστώσει αβίαστα ότι αποτελούν θρησκείες με προσωπείο πολιτικής έκφρασης.
Το Black Metal, στον σκοτεινό πυρήνα του, είναι μια κίνηση η οποία χρησιμοποιεί την μουσική ως εργαλείο με σκοπό την διάδοση του σατανισμού και του αποκρυφισμού. Οι ιδέες αυτές έχουν εισχωρήσει στο εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα εν τη γενέσει του και γι' αυτό τα περιοδικά του χώρου αυτού προβάλλουν το Black Metal ως φορέα των ιδεών τους. Έτσι δημιουργείται η εικόνα σε συναυλίες Black Metal, ανάμεσα στα αποκρυφιστικά σύμβολα και τον στίχο που υμνεί τον σατανά, να βλέπουμε Εθνικά σύμβολα, πράγμα οξύμωρο. Διαβάστε τα αποσπάσματα που ακολουθούν και νομίζω θα συμφωνήσετε.
«Σκοτεινέ Άρχοντα, Σε Επικαλούμαι απαιτώντας το ιερό δικαίωμα
να καώ στη Κόλαση ιππεύοντας τους καυτούς ανέμους της
Κολάσεως Αντίκρισε κάποιον τόσο μοχθηρό όσο Εσένα
Πάρε τη γεμάτη πόθο ψυχή μου Πιες το αίμα μου, όπως εγώ πίνω το
Δικό Σου, ένταξέ με στις Λεγεώνες του Θανάτου
Κόψε το κεφάλι μου, Απελευθέρωσε όλη τη μοχθηρία μου
Ο Λούσιφερ είναι ο Βασιλιάς, Δοξασμένος ο Σατανάς-
Ο Σατανάς είναι ο καθοδηγητής μου καθώς προχωρώ στο διάβα μου
Για πάντα του έχω δώσει τη ψυχή μου, θα κάνω πάντα το Θέλημα Του
Ακόμα κι αν μου ζητηθεί να περπατήσω ανάμεσα στους ζωντανούς-
Ο Σατανάς ποτέ Δε με εγκατέλειψε, γι’ αυτό Σε περιμένω να με Πάρεις
Δώσε μου φτερά και ως αγγελιοφόρος Σου θα πετάξω για Σένα...»
MANOWAR «Bridge of death-Hail to England LP»
Στα περιοδικά του εθνικοσοσιαλιστικού χώρου φιλοξενούνται συνεντεύξεις συγκροτημάτων του  Black Metal. Μεταφέρουμε μια για να κατανοήσετε τα ιδεολογικά πλαίσια στα οποία κινούνται οι νεολαίοι του χώρου:
Συνέντευξη με το συγκρότημα Burzum
-Τι σημαίνει η λέξη Burzum;
Σημαίνει σκοτάδι και προέρχεται από μία γλώσσα άγνωστη από τους κοινούς ανθρώπους!
-Είσαι Σατανιστής; Πως μυήθηκες;
-Μυήθηκα στον Σατανισμό όταν ήμουν ακόμη 10 χρονών. Βέβαια η μουσική σε εκείνη την ηλικία δεν έπαιξε κανένα ρόλο. Είμασταν μία παρέα με άλλους πέντε, μεγαλύτερους μου και κάναμε μία τελετή με σκοπό να λάβουμε δαιμονική σοφία. Λόγω ηλικίας δεν κατάλαβα και πολλά πράγματα. Βασικά δεν θεωρώ τον εαυτό μου Σατανιστή καθότι αυτό είναι μια μεγάλη σε εύρος έννοια. Θεωρώ τον εαυτό μου περισσότερο ως αποκρυφιστή και λάτρη της σοφίας. Η ζωή ενός ανθρώπου είναι μια περίοδος προετοιμασίας για την είσοδο σε μία άλλη διάσταση στην οποία θα εισέλθουμε μετά τον Θάνατο. Ακόμη είμαι νέος και έχω πολλά πράγματα να μάθω. Παρόλα αυτά μου αρέσει η Χριστιανική Θρησκεία. Προκαλεί τόσο πόνο και παρακμή στους ανθρώπους!!!
-Πως ένοιωσες όταν σε κατηγόρησαν για δολοφονίες και παιδεραστία;
-Με κάνουν να νοιώθω φυσιολογικός με τον εαυτό μου. Σκότωσα, αφήρεσα τη ζωή ανθρώπων ή ζώων! Η παιδεραστία είναι αρκετά συναρπαστική! Μου αρέσουν κοριτσάκια ηλικίας 10-12 ετών αλλά όχι μεγαλύτερα. Βασικά δεν με ενδιαφέρει ιδιέτερα αν κάποιος νομίζει οτι έχω κάνει ένα τέτοιο έγκλημα..μου αρέσει!
- Ποιες είναι οι πολιτικές σου πεποιθήσεις;
Υποστηρίζω τις εθνικούς πολιτισμούς και τις καθαρές φυλές. Υπάρχουν ριζικές διαφορές μεταξύ ανθρώπων διαφορετικής φυλής και κουλτούρας. Βλέπω τον εαυτό μου ταγμένο στο χώρο του Ναζισμού και πιστεύω οτι είναι το πιο ιδανικό σύστημα για ένα Έθνος να λειτουργήσει. Είμαι ενάντια στη δημοκρατία και υποστηρίζω τον κρατικό πατερναλισμό. Οι άνθρωποι δεν είναι ικανοί να σκέφτονται από μόνοι τους, πρέπει να ακολουθούν έναν ηγέτη ή Θεό... SIEG HEIL! Η ΝΟΡΒΗΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΟΡΒΗΓΟΥΣ, ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΑΓΝΑ ΣΤΗΝ ΠΕΡΗΦΑΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΕΙΑ ΦΥΛΗ ΜΑΣ!
- Θα ήθελες να έχεις ζήσει στην εποχή των Βίκινγκς;
Ο πολιτισμός και η κουλτούρα μεταβιβάζεται από γενεά σε γενεά. Στις μέρες μας έχει μια τεχνολογική διάσταση. Νοιώθω τυχερός που ζω αυτή την εποχή γιατί είμαι από τους τυχερούς αυτούς που έχουν επιλεγεί να καταστρέψουν την εβραιοχριστιανική αντικουλτούρα και να οικοδομήσουμε το Άρειο Έθνος του Βόταν.
- Πως μπορεί να χτυπηθεί ο χριστιανισμός και να φτάσουμε στη τελική Νίκη;
Η τελική Νίκη θα είναι μόνη η εξάλειψη όλων των χριστιανών, εβραίων, μουσουλουμάνων κλπ. Πρέπει να περάσουμε από μία περίοδο απόλυτου ελέγχου των μαζών και πλύσης εγκεφάλου όλων των ανθρώπων. Οποιος αντισταθεί πρέπει να εξοντωθεί. Ο καλύτερος τρόπος να χτυπήσουμε την εβραιοχριστιανική γενιά είναι να την οδηγήσουμε σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο. Εκεί θα επικρατήσουν οι άγνωστες και μυστικές δυνάμεις που κατέχουν τα ανώτερα όντα.
“THE FOREST” ΤΕΥΧΟΣ 3ο
Επίσης στο περιοδικό της Νεολαίας της Χ.Α «ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ» (Τεύχος Μάιος-Ιούνιος 2004) προβάλλεται το συγκρότημα Absurd (Παράλογο). Ιδρύθηκε στο Ζοντερσχάουζεν της πρώην Ανατολικής Γερμανίας από το δεκαεξάχρονο Χέντρικ Μέμπους (Hendrick Mobus) [ψευδώνυμο του Γιάρλ Φλαγκ Νίντχεγκ (Jarl Flagg Nidhoegg)] και δύο φίλους του. Εμφανιζόμενοι ως ηγέτες μιας τοπικής σατανιστικής αίρεσης, οι τρεις δολοφόνησαν ένα συμμαθητή τους, τον Σάντρο Μπέγερ (Sandro Beyer), τον Απρίλιο του 1993.
Στο περιοδικό «ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ/RESISTANCE» (τ.15, 12/2003, σελ. 32-33) όργανο του Μετώπου Νεολαίας της Χρυσής Αυγής υπάρχει συνέντευξη του μουσικού συγκροτήματος “NO SURRENDER” στην οποία διαβάζουμε για την ιδεολογική σύνδεση του συγκροτήματος με  το κίνημα  Blood & Honour για τον αγώνα της …λευκής φυλής και των άριων εθνών
 Τί είναι όμως το Blood and Honour κίνημα;
«Μια Λευκή Μουσική Οργάνωση που θα συσπείρωνε των αγώνα των συγκροτημάτων για τη Φυλή και το Έθνος… φτάσαμε στην πιο ιστορική στιγμή του White Power μουσικού κινήματος (κι όχι μόνο) με τη δημιουργία του ιδεολογικού-μουσικού ρεύματος BLOOD AND HONOUR (Αίμα και Τιμή) από τον Ian Stuart. Το Blood and Honour είχε ξεκάθαρες ιδεολογικές βάσεις. Ήταν ταγμένο στην υπηρεσία του εθνικοσοσιαλισμού… Ο Paul Burnley των NO REMORSE έδωσε το στίγμα του κινήματος (Β & Η)… λέγοντας χαρακτηριστικά:
Πέρα από Πατριώτες είμαστε και Εθνικοσοσιαλιστές. Δεν αποτελούμε, όπως άλλα μουσικά γκρουπ, παρεούλα για διασκέδαση, αλλά η μουσική και ιδιαίτερα ο στίχος μας αποτελεί το μέσον για την προβολή και επίτευξη των αιώνιων Εθνικοσοσιαλιστικών αξιών.”…
Σύντομα το Β & Η εξαπλώνεται και γίνεται η “βίβλος” των απανταχού οπαδών του Εθνικιστικού Ροκ σε όλη την Ευρώπη. [«η ιστορία της WHITE POWER ΜΟΥΣΙΚΗΣ», Γιώργος Μάστορας, εκδ. Αντεπίθεση, α΄2003, σελ. 26-27.
Υπάρχει ελληνικό τμήμα του Blood and Honour κινήματος;
Ναι, δημιουργήθηκε στις 25-2-1999 από μια ομάδα νεαρών εθνικιστών και Εθνικοσοσιαλιστών (κυρίως μέλη της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ) από τον Μάιο του 1999 κυκλοφόρησε το πρώτο ομότιτλο τεύχος. [«η ιστορία της WHITE POWER ΜΟΥΣΙΚΗΣ», Γιώργος Μάστορας, εκδ. Αντεπίθεση, α΄2003, σελ. 16]





 Δυστυχώς  όλα αυτά που βλέπουμε   να αναπτύσονται   στην ελληνική παραπαίουσα πνευματικώς  κοινωνία, ξεπερνούν τα όρια που  θέτουν    οι πολιτικές , τα κόμματα , οι ιδεολογίες, οι άνθρωποι  της εξουσίας και εκείνοι που την ποθούν  και κάνουν τα πάντα για να την κατακτήσουν.
Ο  αγώνας  σήμερα είναι  πολυμέτωπος και  ο μόνος τρόπος για  να σταθούμε  όρθιοι  ως  Έθνος και ως Έλληνες   ορθόδοξοι  είναι  να επανέλθουμε  στην  ευλογημένη και ζωοοποιό  λειτουργική και ενοριακή  ζωή  της εκκλησίας  μας   έχοντας  ως   φάρο  την  Θεοφώτιστη   Αποστολική και Αγιοπατερική  μας παράδοση.
Μόνο έτσι  θα έλθει  σαν δώρο εξ ουρανού η Χάρη του Θεού  και  θα αποκτήσουμε  την πίστη , το θάρρος, το κουράγιο και την αγάπη στην ελευθερία  που είχε ο  Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο στρατηγός Μακρυγιάννης, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.Μόνο έτσι  ως  πρόσωπα  και  ως λαός  θα  βιώσουμε  την Ανάσταση,όπως  την βίωσαν  ο Παπουλάκος , ο Γέροντας Παϊσιος , ο Γέροντας Πορφύριος, ο Γέροντας Ιάκωβος  και όλοι οι  Άγιοι του  μοναδικού Μεσσία  και Σωτήρος  μας Κυρίου  Ιησού Χριστού.

"Η εμπιστοσύνη στον θεό είναι μια συνεχής μυστική προσευχή που φέρνει αθόρυβα τις δυνάμεις του θεού εκεί που χρειάζονται και την ώρα που χρειάζονται" 
(Γέρων Παϊσιος)
[1] Το οποίο προωθείται, προβάλλεται και επιδεικνύεται πασιφανώς, γύρω στα 20 χρόνια από τους ‘’θαλάμους’’ ιδεολογικής κατήχησης και προπαγάνδας της Χ.Α. και ειδικότερα από το τμήμα του Μετώπου Νεολαίας της Χ.Α.. Οπότε οι Naer Mataron του Καιάδα της Χ.Α. ήταν μια από τις πολλές πρακτικές προπαγάνδας του εν λόγω χώρου και όχι μια άγνωστη απερισκεψία του πολιτικού αυτού στελέχους όσον αφορά την ενσυνείδητη εμπλοκή του με τον νεοσατανικό-νεοπαγανιστικό χώρο.
[2] «Μαύρος Ήλιος», Nicholas Goodrick – Clarke, εκδΑρχέτυποα΄2004, σελ.409.
[3] «Μαύρος Ήλιος», Nicholas Goodrick – Clarke, εκδΑρχέτυποα΄2004, σελ.414.
[5] «Μαύρος Ήλιος», Nicholas Goodrick – Clarke, εκδΑρχέτυπο, α΄2004, σελ.441-442.
[g1]«Νεοσατανισμός», π.Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, εκδ. Διάλογος, α΄1996, σελ.  129-153
[g2]«Νεοσατανισμός», π.Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, εκδ. Διάλογος, α΄1996, σελ.  153-159
 
 
 
Αναδημοσίευση απ΄ τό Ορθόδοξο Παρατηρητήριο .
 

 

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΕΤΣΙ ΜΟΥ ΛΕΕΙ Ο ΛΟΓΙΣΜΟΣ ΟΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Η ΜΕΛΛΟΥΣΑ ΚΡΙΣΗ!



- Γέροντα, πώς εξαγνίζεται η ψυχή;

 

-
Όταν ο άνθρωπος εργασθεί τις εντολές του Θεού. κάνει δουλειά στόν εαυτό
του και καθαρισθεί από τά πάθη, τότε ο νους φωτίζεται, φθάνει σέ ύψος
θεωρίας, καί η ψυχή λαμπρύνεται καί γίνεται όπως ήταν πριν από την πτώση
των Πρωτοπλάστων. Σέ τέτοια κατάσταση θά βρίσκεται μετά την ανάσταση
των νεκρών. Μπορεί όμως ο άνθρωπος νά δει την ανάσταση της ψυχής του
πριν από την κοινή ανάσταση, αν καθαρισθεί τελείως από τα πάθη. Τό σώμα
του τότε θα είναι αγγελικό, άϋλο, και δέν θά νοιάζεται γιά τροφή υλική.


 

- Γέροντα, πώς θά γίνει η μέλλουσα Κρίση;

-
Στήν μέλλουσα Κρίση θά αποκαλυφθεί σέ μιά στιγμή η κατάσταση του κάθε
άνθρωπου καί μόνος του καθένας θά τραβήξει γιά 'κει που είναι. Καθένας
θά βλέπει σάν σέ τηλεόραση τά δικά του χάλια και την πνευματική
κατάσταση του άλλου. Θα καθρεφτίζει τον εαυτό του στόν άλλον και θά
σκύβει τό κεφάλι και θά πηγαίνει στήν θέση του. Δέν θά μπορεί λ.χ. νά
πει μιά νύφη πού καθόταν μπροστά στήν πεθερά της σταυροπόδι και η πεθερά
της μέ σπασμένο πόδι φρόντιζε τό εγγονάκι: «γιατί, Χριστέ μου, βάζεις
την πεθερά μου στόν Παράδεισο κι εμένα δέν μέ βάζεις;», επειδή θά
έρχεται μπροστά της εκείνη η σκηνή. Θά θυμάται την πεθερά της πού
στεκόταν όρθια μέ σπασμένο πόδι και φρόντιζε τό εγγονάκι της και δέν θά
έχει μούτρα νά πάει στόν Παράδεισο, άλλά ούτε και θά χωράει στόν
Παράδεισο. Ή οι μοναχοί θά βλέπουν τί δυσκολίες, τί δοκιμασίες είχαν οι
κοσμικοί και πώς τις αντιμετώπισαν καί, αν δέν έχουν ζήσει σωστά, θά
σκύψουν τό κεφάλι καί θά τραβήξουν μόνοι τους γιά εκεί πού θά είναι.



Θά
δουν εκεί οι μοναχές, πού δέν ευαρέστησαν στον Θεό, ηρωίδες μάνες, που
ούτε υποσχέσεις έδωσαν, ούτε τις ευλογίες καί τις ευκαιρίες τις δικές
τους είχαν, πώς αγωνίσθηκαν καί σέ τί κατάσταση πνευματική έφθασαν, καί
εκείνες, καλόγριες, μέ τί μικροπρέπειες ασχολούνταν και βασανίζονταν,
καί θά ντρέπονται! Έτσι μου λέει ο
λογισμός ότι θά γίνει η Κρίση. Δέν θά πει δηλαδή ο Χριστός: «έλα εδώ
εσύ, τί έκανες;» ή «εσύ θά πάς στήν κόλαση, εσύ στον Παράδεισο», αλλά ο
καθένας θά συγκρίνει τον εαυτό του μέ τον άλλον καί θά τραβήξει γιά εκεί
που θα είναι.



πηγή

π. Ευσέβιος Βίττης: Η Φαντασία


π. Ευσέβιος Βίττη

 

 
 

Στη διαδικασία ηδονής-οδύνης σπουδαίο ρόλο παίζει και η φαντασία, για την οποία μιλούν ιδιαίτερα οι Πατέρες. Επιβάλλεται να εξετασθεί και αυτή μέσα στα πλαίσια αυτής εδώ της εργασίας.

I. Τι είναι η φαντασία;

Κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά η φαντασία είναι "νοῦ καί αἰσθήσεως μεθόριον". Η φαντασία είναι ψυχική λειτουργία που βρίσκεται ανάμεσα στο νου και στην αίσθηση. Οι αισθήσεις δημιουργούν στον άνθρωπο "μορφώσεις", εντυπώσεις, μέσα του. Οι εντυπώσεις αυτές οφείλονται μεν σε υλικά πράγματα και σώματα, με τα οποία έρχονται σε επαφή οι αισθήσεις, αλλά δεν είναι σώματα οι ίδιες (οι εντυπώσεις), αν και είναι σωματικές. 
Οι εντυπώσεις προέρχονται ουσιαστικά όχι από τα σώματα απλώς, αλλά από τη μορφή (το "είδος" ) που έχουν τα σώματα. Οι εντυπώσεις όμως αυτές των αισθήσεων στην ψυχή δεν είναι οι μορφές των σωμάτων καθ' εαυτές, αλλά "ἐκτυπώματα αὐτῶν" και "ἐκμαγεῖα". Είναι, αν μπορούμε να εκφραστούμε έτσι, μορφές μορφών ή εικόνες μορφών, "οἰόν τινες εἰκόνες ἀχωρίστως χωριζόμεναι τῶν κατά τά σώματα εἰδῶν".

Οι εικόνες της μορφής τών σωμάτων υπάρχουν μεν καθ' εαυτές μέσα στον άνθρωπο, αλλά ταυτόχρονα είναι αδιάσπαστα και αχώριστα ενωμένες με τις μορφές που εξεικονίζουν γιατί αναφέρονται πάντα σ' αυτές. Για την κατανόηση αυτού του φαινομένου μας βοηθάει το πώς βλέπουμε και μάλιστα οι εικόνες που βλέπουμε στον καθρέφτη. Εκεί έχουμε μια κατ' αντιστοιχία αισθητοποίηση αυτών που συμβαίνουν στη διαδικασία που μας απασχολεί εδώ, γιατί έχουμε το ίδιο περίπου φαινόμενο.

Οι εικόνες που προσφέρονται στην ψυχή μέσω των αισθήσεων είναι ανεξάρτητες πια από τα σώματα που εξεικονίζουν και καθ' εαυτές ασώματες, παρά την εσωτερική σχέση με τα εικονιζόμενα, όπως αναφέρθηκε πιο πάνω. Ο νους τώρα με τη φαντασία επεξεργάζεται τις εικόνες αυτές με πολλούς και διαφόρους τρόπους. Αποτέλεσμα αυτής της επεξεργασίας είναι οι λογισμοί, οι διαλογισμοί (=επεξεργασία των λογισμών) και οι συλλογισμοί (=συστηματοποίηση των λογισμών-διαλογισμών), ανεξάρτητα βέβαια από την οποιαδήποτε αξιολόγηση του περιεχομένου τους, γιατί αυτό είναι άλλο θέμα. Αυτό που γίνεται είναι διαδικασία επεξεργασίας του υλικού που παραλαμβάνεται.

Η ποιότητά του είναι κάτι που θα αξιολογηθεί αργότερα. Ο καρπός, της διεργασίας αυτής μπορεί να είναι αρετές, κακίες, σωστές ή μη σωστές απόψεις. Για όλα αυτά υπάρχει αξιολογικά μια επιφύλαξη, δεν αποτελεί όμως ο πλούτος των εντυπώσεων των αισθήσεων τη μόνη πηγή από την οποία αντλεί ο νους το υλικό που θα επεξεργασθεί. Υπάρχουν πράγματα που δεν είναι δυνατόν να υποπέσουν στην αντιληπτική διαδικασία των αισθήσεων γιατί τις ξεπερνούν. Επομένως δεν μπορούμε να αναφέρουμε στη φαντασία μας την αρχή κάθε αλήθειας ή πλάνης, κάθε αρετής ή κακίας.

Εκείνο που είναι άξιο θαυμασμού και δημιουργεί κατάπληξη στον παρατηρητή είναι ετούτο· πώς από τα αισθητά και παροδικά, δηλαδή από τα συνεχώς αλλοιούμενα και μεταμορφωνόμενα πράγματα δημιουργείται στην ψυχή πλήθος μόνιμων στοιχείων, όπως είναι το κάλλος, το αίσχος, ο πλούτος, η πτωχεία, η δόξα, η αδοξία και γενικά το "νοητόν φως", πρόξενο ζωής αιωνίου ή το νοητό σκοτάδι, πρόξενο κολασμών.

Η φαντασία αποτελεί, πάντα κατά τον ιερό Πατέρα, όχημα του νου προς τις αισθήσεις και η επαφή του νου με τις αισθήσεις γεννάει την "σύμμεικτον γνῶσιν". Για να γίνει αυτό αντιληπτό, μας βοηθάει η παρακολούθηση ενός φυσικού φαινομένου, η δύση του ηλίου και η ταυτόχρονη παρουσία της σελήνης. Κάθε μέρα που περνάει, η σελήνη παρουσιάζεται περισσότερο φωτεινή, έως ότου φτάση ακριβώς αντίθετα απ' τον ήλιο, οπότε φωτίζεται ολόκληρη. Όσο όμως αρχίζει να κάνη την αντίθετη κίνηση, απομακρυνόμενη από το σημείο αυτό, τόσο μειώνεται ο φωτισμός της. Οι εικόνες εντούτοις των προηγούμενων ημερών υπάρχουν εναποτεθειμένες στο νου. Έχοντας ο νους κάθε φορά ζωντανή την άμεση εντύπωση από την παρατήρηση που έκανε σε δεδομένη στιγμή, κατανοεί και τις προηγούμενες εντυπώσεις που είναι ήδη κατατεθειμένες μέσα του. Η γνώση αυτή, όπως και όποια άλλη αντίστοιχή τους, είναι προϊόν επί μέρους εντυπώσεων και κατανοήσεων που έχουν συγκεντρωθεί από συνεργασία αισθήσεων-φαντασίας-νου.


II. Φαντασία και νόηση - μέρη της φαντασίας

Οι όσιοι Κάλλιστος καί Ιγνάτιος οι Ξανθόπουλοι υπογραμμίζουν τη διαφορά φαντασίας και νοήσεως. Ο χαρακτήρας τους διαφέρει θεμελιωδώς. Η νόηση είναι ενέργεια θετική και δημιουργική ("ποίησις" ). Η φαντασία αντίθετα είναι παθητική λειτουργία και "τύπωοις άναγγελτική αἰσθητοῦ τινος ἤ ὡς αἰσθητοῦ τινος". Η φαντασία εντούτοις υπάγεται στο αντιληπτικό της ψυχής. Στη φαντασία μπορούμε νά διακρίνουμε τα εξηής μέρη ("μοίρας").

α) "Τήν τῶν ἀντιλήψεων εἰκονιστικήν (μοῖραν) πρός τά ποιοῦντα αἰσθητήν τήν ἀντίληψιν". Το τμήμα αυτό της φαντασίας μετατρέπει σε εικόνες ό,τι οδηγείται σ' αυτό δια μέσου των αισθήσεων.

β) "Τήν ἐκ τῶν μενόντων ἐγκαταλειμμάτων ἀπό τούτων ἀποτνπωτικήν (μοῖραν) τήν μή ἔχουσαν ἐπηρεισμένας ἐπί τι τάς εἰκόνας, ἥν καί ἰδίως φανταστικήν καλοῦσι". Τό τμήμα αυτό της φαντασίας έχει ως έργο την αναπαράσταση ("ἀνατύπωσιν") και παρουσίαση των εικόνων με βάση το ήδη κατατεθειμένο στη φαντασία υλικό και δεν στηρίζεται πια σε νέες εντυπώσεις. Το μέρος αυτό της φαντασίας είναι ικανό να δημιουργεί καινούργιες εικόνες από ήδη προϋπάρχουσες.

γ) Τό τρίτο μέρος της φαντασίας είναι εκείνο, στο οποίο κάθε ηδονή καί εικόνα ηδονής (λογισμός = φαντασία ἐν τῶ νῷ αἰσθητοῦ τινος πράγματος) εδράζεται γιά ό,τι θεωρείται ευχάριστο και καλό, και λύπης για ό,τι θεωρείται δυσάρεστο και κακό. Κατά τους αγίους αυτούς Πατέρες η ηδονή και η λύπη έχουν ιδιαίτερη περιοχή στη φαντασία, όπου παίζουν τον πρωτεύοντα ρόλο τους, γιατί είναι γεγονός πως τόσο η ηδονή όσο και η οδύνη επηρεάζονται αμεσώτατα από τη φαντασία, αλλά και επηρεάζουν το ίδιο άμεσα τη φαντασία.


III. Φαντασία καί αισθήσεις

Για τη σχέση αισθήσεων και φαντασίας καθώς και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους σε αντιπαράθεση μεταξύ τους μας μιλάει κατά την πατερική αντίληψη ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στο "Συμβουλευτικόν εγχειρίδιόν" του. Περίληψη αυτής της περιγραφής παραθέτουμε αμέσως στη συνέχεια.

α) Οι αισθήσεις ενεργούν μόνο όταν είναι παρόντα τα αισθητά πράγματα. Η φαντασία λειτουργεί και χωρίς την παρουσία αισθητών πραγμάτων και όταν παύει κάθε αισθητηριακή αντίληψη.

β) Η φαντασία μπορεί να ερεθίσει και να ωθήσει τις αισθήσεις για να πραγματοποιήσουν μια ενέργεια π.χ. που θα προκαλέσει ηδονή, ώστε να την απολαύσει και πρακτικά.

γ) Η φαντασία κινείται πολύ πιο γρήγορα από τις αισθήσεις και μπορεί να κινητοποιήσει την καρδιά, ώστε να πραγματοποιήσει συνδυασμούς που αυτή (η φαντασία) κάνει.

δ) Η φαντασία κατά κάποιο τρόπο "υποστατικοποιεί" και προβαίνει σε "εξεικονισμόν" των διαφόρων αισθημάτων, δηλαδή των εντυπώσεων που δέχεται δια μέσου των αισθήσεων. Γι' αυτό και η ενέργεια της φαντασίας αποτελεί δυνατή ώθηση για την πραγμάτωση αυτού που μέσα της εξεικονίζει. Και όσο πιο πολύ επιθυμεί κανένας κάτι, τόσο και πιο πολύ εναργής και ζωηρή γίνεται η εικόνα του μέσα στη φαντασία και αντίστροφα.

ε) Οι αισθήσεις διαβιβάζουν απλώς ό,τι δέχονται για διαβίβαση. Η φαντασία επεξεργάζεται το υλικό που της αποστέλλεται δια μέσου των αισθήσεων.

στ) Η φαντασία δύσκολα εξαλείφει εικόνες που αποτυπώνονται σ' αυτήν δια μέσου των αισθήσεων.

ζ) Η φαντασία, τέλος, δημιουργεί μέσα της εικόνες εκ του μη όντος, από το τίποτε, με επεξεργασία αισθημάτων και εντυπώσεων που της έστειλαν οι αισθήσεις, είτε με προσθήκες είτε με αφαιρέσεις, είτε με συνδυασμούς των στοιχείων που διαθέτει και όταν ο άνθρωπος βρίσκεται σε εγρήγορση και όταν κοιμάται και ονειρεύεται. Κατά τη διάρκεια του ύπνου η φαντασία συνεχίζει τη δραστηριότητά της και δημιουργεί τα γνωστά μας όνειρα, που δεν είναι παρά εικόνες συνήθως μεταπλασμένες και μεταμορφωμένες, ανάξιες προσοχής.


IV. Φαντασία καί ηδονή

Ο ρόλος της φαντασίας στο ζήτημα που μας απασχολεί εδώ είναι κεντρικός. Η φαντασία είναι εκείνη, που, όπως αναφέρθηκε, ωθεί στην απόλαυση της ηδονής και διά μέσου της στην αμαρτία. Γι' αυτό και τονίζεται με ιδιαίτερη έμφαση από τους αγίους Πατέρες η σημασία της ως προς το θέμα μας.

Οι όσιοι Κάλλιστος και Ιγνάτιος οι Ξανθόπουλοι χαρακτηρίζουν τη φαντασία ως "ποικιλόμορφον" σαν το μυθικό Δαίδαλο και "πολυκέφαλον" σαν τη μυθική Ύδρα και "οιόν τι γέφυραν τών δαιμόνων", γιατί διά μέσου της έρχονται σε επαφή με την ψυχή και την καθιστούν, αν τους αποδεχθεί, "σίμβλον κηφήνων" (κυψέλη κηφήνων) και "ἐννοιῶν ἀκάρπων καί ἐμπαθῶν οἰκητήριον".

Με τη φαντασία είναι πολύ εύκολη η πτώση στην αμαρτία πρώτα ως συγκατάθεση και έπειτα ως πράξη. Γι' αυτό παρατηρεί σχετικά ο άγιος Μάξιμος:

"Όπως το σώμα έχει για κόσμο του τα πράγματα, έτσι και ο νους έχει για κόσμο του τα νοήματα, δηλαδή τις εικόνες που σχηματίζει μέσα του. Και όπως το σώμα πραγματοποιεί την πορνεία με το σώμα της γυναίκας, έτσι και ο νους πραγματοποιεί την πορνεία με την έννοια της γυναίκας, δηλαδή με εικονική της παράσταση μέσα του. Βλέπει δηλαδή την εικόνα του δικού του σώματος να προβαίνει σε μείξη με την εικόνα του γυναικείου σώματος κατά διάνοιαν. Με τον ίδιο τρόπο αποκρούει με την εικόνα του σώματός του κατά διάνοιαν τη μορφή εκείνου που τον λύπησε. Το ίδιο συμβαίνει και με τα ἀλλα αμαρτήματα. Αυτά δηλαδή που διαπράττει ενεργώς το σώμα στον κόσμο των πραγμάτων, αυτό κάνει και ο νους στον κόσμο των νοημάτων, δηλαδή με τη φαντασία του".

Και αλλού υπογραμμίζει ο ίδιος· "ὁ νοῦς διά τῶν ἐμπαθῶν νοημάτων ἁμαρτάνει" και εννοεί τις εικόνες που σχηματίζονται στη φαντασία.

Θεωρείται τόσο σημαντική η κυριαρχία του νου πάνω στη φαντασία και η τέλεια χειραγώγησή της από την πατερική διδαχή, ώστε μας λέει ότι δεν είναι δυνατή ούτε η καθαρά προσευχή ούτε η απάθεια χωρίς αυτήν την κυριαρχία. Με την απάθεια εννοείται, όπως και ο όρος δηλώνει πρωταρχικά, η ελευθερία του νου από κάθε πάθος. Πραγματική προσευχή είναι η προσευχή εκείνη που γίνεται "ἀφαντάστως, ἀσχηματίστως, ἀδιατυπώτως, ὅλως ὅλῳ νοΐ καθαρῷ καί ψυχῇ καθαρᾷ". Και τέλεια απάθεια είναι εκείνη, κατά την οποία πετυχαίνεται "καί αὐτῆς τῆς ψιλῆς φαντασίας παντελής κάθαρσις". Αμόλυντος νους είναι αυτός που είναι εντελώς απαλλαγμένος και από αυτή την απλή εικόνα μέσα στη φαντασία κάποιου πάθους ή κάποιας αμαρτίας. Τότε ισχύει "ἡ κατά διάνοιαν πάντων τῶν παθῶν τελεία ἀπόθεσις" "οὐκ ἔχουσα τάς φαντασίας τῶν αἰσθητῶν εἰδοποιούσας αὐτῇ τῶν παθῶν τάς εἰκόνας" (η τέλεια απομάκρυνση από τη διάνοια όλων των εντυπώσεων των αισθητών πραγμάτων που δίνουν μορφή στα πάθη και τα αισθητοποιούν, αυτό σημαίνει τέλεια απαλλαγή από την κατάσταση κυριαρχίας παθών μέσα στην ψυχή). Με τον τρόπο αυτό δεν έχει πια θέση η ηδονή στη διάνοια και ειδικώτερα στη φαντασία και επομένως καμιά δύναμη για να σπρώξει τον άνθρωπο στην αμαρτία μέσω της φαντασίας. 

Προφητικό ποίημα από έναν Γέροντα...!

ΓΡΑΦΗ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΔΩΣΕΙ ΕΝΤΟΛΗ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΑΦΕΡΘΕΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ .

Εις την Δύναμη της Άγιας Τριάδος ,
Εις την Δύναμη της Άγιας Τριάδος ,
Εις την Δύναμη της Άγιας Τριάδος .
Πάρε εσύ αμνέ αμαρτωλέ
αλλά παράλληλα αγαπητέ,
γραφή σωστή,
ορθή,
στην έμπνευση της, είναι ολοσχερώς δε αυτή,
καθ όλα θεϊκή,
μόνο η χείρα είναι δανεική,
ανθρώπινη,
θνητή.
Πρόσεξε εσύ αναγνώστη αυτά που θα διαβάσεις
τον κομιστή της γραφής αυτής μην ψάξεις
τον χρόνο σου θα χάσεις,
μόνο τα λόγια αυτά προσεκτικά, να σκύψεις να διαβάσεις,
γιατί θα πεις σε λίγο "Θεέ μου δεν με είχες προειδοποιήσει".....
..................................................και μετά πικρά θα κλάψεις.
Έρχεται πόλεμος,
γενικός,
φοβερός
και ανθρωποκτονικός
προπομπός αυτού μέγας σεισμός
τεκτονικός .
Μην αμφιβάλλεις, θα συμβεί αυτός
θα ναι και καταστροφικός .
Αρχικά θα σας επιτεθει από ανατολικα ο προαιωνιος εχθρος
Ακουει στο ονομα Αγαρηνός ,
Τούρκος όμως είναι ευρύτερα γνωστός
Στην ψυχή του βρωμερός
Ομοιος, σαν να ήτανε ασβός.
Θριαμβολογεί,
Μεγάλα σχέδια σατανικά δρομολογεί,
Μα σε λίγο θα αφανισθεί,
Από προσώπου γης, ο λαός αυτός θα εξαφανιστεί
Ότι στους Έλληνες έχει δώσει ,με αυτό θα κεραστεί.
Αρχικά θα ξαφνιαστεί
Πως αυτός ο όλεθρος δεν είχε από μένα υπολογισθεί ;
Αυτό μόνο θα προλάβει να σκεφθεί,
Και ευθύς μετά θα αιματοκυλισθεί.
Γένος ξανθό
Γένος κραταιό
Στο όνομα Ρώσος ακούει αυτό
Σαν όργανο μου θα κληθεί,
Και μέσω αυτού η Τουρκία θα καταστραφεί.
Θα την σαρώσει,
Και η Τουρκία θα κοιμηθεί, όπως έχει στρώσει.
Κανείς μετά δεν θα την ξυπνήσει,
Γιατί την γη, σαν έθνος ,για πάντα θα χει αποχαιρετήσει.
Τον Έβρο και τα νησιά σας θέλει να πατήσει,
ο Χριστός θα την προϋπαντήσει,
για πάντα θέλει να τα κατακτήσει,
ίσα που θα τα ακουμπήσει ,
και ο Ρώσος θα την λεηλατήσει .
Στον Έβρο όπου σταθείς μην φοβηθείς
και όταν έρθει να σε ρωτήσει κάποιος να του πεις
«μην φοβηθείς εδώ έχει κατασκηνώσει ο Λυτρωτής».
Ανίκητος είμαι Εγώ,
στα σύνορα φυλώ, πολύ καιρό τώρα Εγώ ,
δεν θα αφήσω τον εχθρό
να βλάψει ούτε ένα χωριό.
Ο Χριστός θα επικρατήσει,
την Ελλάδα στην Χείρα Του θέλει να κρατήσει
μόνο πέτρες ο Χριστός δεν έχει ακόμα αναστήσει
εσάς για να προειδοποιήσει .
τον λόγο Μου κρατώ ,
πολύ σας ευλογώ,
δεν θα πάθετε κακό ,
μονό σας παιδαγωγώ.
Δεν είναι όνειρο αυτό,
μα περά ως περά αληθινό.
Δεν θα σας κρυφτώ
φανερά Εγώ , θα σας βοηθώ .
Δώρα, δώρα
τι σας δίνω τώρα…..
ανεκτίμητα κάθε ώρα,
τι λέω μοναχά ; με Eμένα εμπρός προχώρα
μόνο άρχισε από τώρα .
Πάρτε μέλι, όσπρια, ζυμαρικά και ρύζι
δώστε δωρεάν στον φτωχό, και θα δείτε το σακί το αδειανό να πλημμυρίζει,
ο Χριστός σας τα χαρίζει,
ευλογία τα δωρίζει,
εξαιρεί αυτόν που έχει και δεν δωρίζει,
ευθύς η πείνα τον θερίζει .
Επικρατεί η άνοια,
Βαθιά και ολική είναι η παράνοια.
Οι δαίμονες χορεύουν εδώ και εκεί,
Ο Θεός σας προειδοποιεί.
Δώρα δίνω εγώ μεγάλα.
Αμαρτία έχετε πολύ,
Την ψυχή να κάνετε γυαλί,
Την θέλω διαφανή,
Τον παράδεισο μου να κοσμεί,
Ο Θεός κανέναν και τίποτα δεν λησμονεί.
Όλους εσάς ,σας συγχωρεί.
Έχει υπομονή, άριστη ,πρωτοφανή,
Εσάς θέλει να διακονεί.
Ο χρόνος σας τελειώνει,
Το κερί σας , άρχισε να λιώνει,
Πόσο θα κρατηθεί ;
κανείς να μάθει, δεν μπορεί,
η μετάνοια σας τον Θεό πληροφορεί.
Τείχος άμυνας , γρήγορα πρέπει να σηκώσετε,
εάν θέλετε ,την ψυχή σας να την σώσετε .
Μην απορείτε,
Μόνο γρηγορείτε,
Πολλά με τα μάτια σας θα δείτε.
Της Τουρκίας οι απειλές ,
θάλασσες θα γίνουν αυτές ,
θα την πνίξουν σε όλο της το βεληνεκές .
Μίσος ,ψέματα, αμαρτία και αθεΐα
των τηλεοπτικών καναλιών η πραγματεία,
σύντομα θα έρθει η τιμωρία,
θα πνιγούν στην ίδια τους την αμαρτία,
μάχαιρα στον λαό μου έδωσαν,
την ψυχή τους ,στο διάβολο παρέδωσαν.
Το έκαναν συνειδητά, πειθήνια όργανα του σατανά.
θα κραυγάζουν, Ωσαννά
Η ώρα η παραπάνω , δεν θα αργήσει
ο κομιστής έχει εντολή γραπτή να σας το κοινοποιήσει .

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΧΟΝΓΚ ΚΟΝΓΚ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΑΠΡΕΠΕΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΔΩΔΩΝΗΣ Του Παναγιώτη Τελεβάντου





Το Γραφείο Ειδήσεων Amen.gr καταγράφει τις διευκρινήσεις της Ιεράς Μητροπόλεως Χονγκ Κονγκ για την ορθόδοξη παρουσία στην Κίνα και δίνει μια άλλη διάσταση - άγνωστη στους πολλούς - στο θέμα που προέκυψε με αφορμή την εμφάνιση του Σεβ. Δωδώνης στο Πεκίνο χωρίς ράσα.

Ευχαριστούμε θερμά τον Σεβασμιότατο Χονγκ Κονγκ για την ευαισθησία του να εκδώσει Ανακοίνωση για να διευκρινίσει το θέμα.

Βαθύτατη θλίψη μας δημιούργησε η αναφορά του στις εθνοφυλετικές ενέργειες της Εκκλησίας της Ρωσίας στην Κίνα, οι οποίες δημιουργούν πρόβλημα στην Ορθόδοξη Εκκλησία στην αχανή αυτή χώρα, που σε λίγα χρόνια θα καταστεί ένας απέραντος αγρός για την ιεραποστολή.

Εκφράζουμε παράλληλα τη χαρά μας επειδή - όπως μας διαβεβαιώνει ο Σεβασμιότατος Χονγκ Κονγκ - η Ιερά Μητρόπολη την οποία πηδαλιουχεί, διατηρεί άριστες σχέσεις με την κυβέρνηση της Κίνας και έτσι μπορεί χωρίς δυσκολία να εξυπηρετεί τις λειτουργικές ανάγκες των ορθόδοξων διπλωματικών αποστολών.

Να συμπληρώσουμε επίσης ότι ο Σεβασμιότατος Χονγκ Κονγκ κ. Νεκτάριος τυγχάνει κατά σάρκαν αδελφός του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη Σιγκαπούρης κ. Κωνσταντίνου και ότι οι δύο αυτοί αρχιερείς του Οικουμενικού Θρόνου είναι παραδοσιακοί ιεράρχες, οι οποίοι αναπτύσσουν πολύ αξιόλογη ιεραποστολική προσπάθεια, υπό άκρως δυσμενείς συνθήκες και με ελάχιστα έως ανύπαρκτα οικονομικά μέσα, σε περισσότερες από 20 χώρες στις οποίες επεκτείνεται η δικαιοδοσία τους.

Ας μη μείνουμε, λοιπόν, στο σκάνδαλο από την απρέπεια του Σεβ. Δωδώνης. 

Ας επικεντρώσουμε τα μάτια της ψυχής μας στο θαυμάσιο ιεραποστολικό έργο που επιτελείται στην περιοχή, το οποίο αξίζει τις προσευχές μας, την οικονομική μας βοήθεια - έστω και από το υστέρημά μας - και την αγάπη μας.

Παραθέτουμε στη συνέχεια το ρεπορτάζ του Γραφείου ειδήσεων του Amen.gr που μας έδωσε την αφορμή για τη σύνταξη του πιο πάνω σχολίου.

“Η παρουσία του Μητροπολίτη Δωδώνης Χρυσόστομου με πολιτικά κατά το ταξίδι του στην Κίνα προκάλεσε ζωηρή συζήτηση φέροντας στο προσκήνιο και το ζήτημα της παρουσίας της ορθόδοξης εκκλησίας στην άπω ανατολή.

Η Μητρόπολη Χονγκ Κονγκ του Οικουμενικού Πατριαρχείου στη δικαιοδοσία της οποίας ανήκει η Κίνα και η ευρύτερη περιοχή της άπω ανατολής προχώρησε σε διευκρινίσεις σχετικά με την ορθόδοξη παρουσία και την αναγνώριση της εκκλησίας από το κράτος της Κίνας.

Σε ανακοίνωσή της αναφέρει:

«Η Ιερά Μητρόπολις Χόνγκ Κόνγκ και Άπω Ανατολής λαμβάνοντας αφορμή από πρόσφατο δημοσίευμα, στο οποίο υπάρχει αναφορά στην παρουσία της Ορθοδόξου Εκκλησίας στην Λαική Δημοκρατία της Κίνας, δηλώνει τα κάτωθι προς αποφυγήν παρεξηγήσεων:

Η Ιερά Μητρόπολις Χόνγκ Κόνγκ και Άπω Ανατολής ιδρύθηκε από το Οικουμενικόν Πατριαρχείον το έτος 1996 κι έχει λάβει επίσημον αναγνώρισιν ως «Εκκλησία» από το Κοινοβούλιον του Χόνγκ Κόνγκ.

Έδρα της Ιεράς Μητροπόλεως είναι το Χόνγκ Κόνγκ αλλά η πνευματική της δικαιοδοσία επεκτείνεται σε ένδεκα χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας.

Η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν έχει κάποια μορφή αναγνωρίσεως στην ηπειρωτική Κίνα. Ούτε βεβαίως η Κυβέρνηση της Κίνας έχει δώσει κάποια μορφή «αδείας» σε οποιοδήποτε Ορθόδοξο εκκλησιαστικό οργανισμό.

Η έλλειψη αναγνωρίσεως οφείλεται κυρίως στις άσχημες μνήμες που έχει αφήσει στην περιοχή η Ρωσσία ως αποικιοκρατική Δύναμις αλλά και κατά τα τελευταία έτη στις εθνοφυλετικές απαιτήσεις της Ρωσσικής Κυβερνήσεως και της Εκκλησίας της Ρωσσίας από την Κυβέρνηση της Κίνας.

Η Ιερά Μητρόπολις Χόνγκ Κόνγκ και Άπω Ανατολής έχοντας την έδρα της επί Κινεζικού εδάφους τυγχάνει γνωστή στην Κυβέρνηση της Λαικής Δημοκρατίας της Κίνας και διατηρεί μετ᾽ αυτής άριστον σχέσιν.

Η Ιερά Μητρόπολις, κινουμένη πάντοτε εντός του πλαισίου της νομιμότητος, εξυπηρετεί με κάθε δυνατόν τρόπο τις θρησκευτικές ανάγκες των Ορθοδόξων.

Επίσης, όποτε προσκαλείται από τις Διπλωματικές Αρχές είτε της Ελλάδος είτε άλλων χωρών, ανταποκρίνεται και εξυπηρετεί μετά πολλής χαράς και προθυμίας».

Το πνευματικό πορτραίτο των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στο βιβλίο των Πράξεων.

AgioiPetrosPaulos02
Ποίοις πνευματικοίς άσμασιν, επαινέσωμεν Πέτρον και Παύλον; τα την αθεότητα σφάττοντα, και μη αμβλυνόμενα στόματα, της φρικτής του Πνεύματος μαχαίρας…”.
Πραγματικά πρόκειται για τις δύο αυτές κορυφαίες φυσιογνωμίες, που σαγήνευσαν με τον λόγο τους και δίδαξαν με την βιοτή τους, “τούς διηρημένους τοις σώμασι, και ηνωμένους τω πνεύματι”.
Ο  ευαγγελιστής Λουκάς στο βιβλίο των Πράξεων, µας παρέχει την προσωπογραφία των δύο αυτών αποστόλων, εµπνευσµένος από τον τρόπο σκιαγράφησης του Ιησού: τους συγκρίνει µε τον Αναστηµένο ∆ιδάσκαλο που είναι ζωντανός και ενεργεί µέσα από τα πρόσωπα. Αυτό που αναδεικνύεται µέσα από τις σελίδες του βιβλίου των Πράξεων είναι δύο ξεχωριστές προσωπικότητες που συνθέτουν διαφορετικούς (διαφορετικούς δε σηµαίνει αντίθετους) τρόπους εµφύτευσης της Εκκλησίας.
Αυτή η διαφορετικότητα στον τρόπο τού να είναι απόστολοι του Αναστηµένου Χριστού, κρύβει, στις σελίδες των Πράξεων, την εµπέδωση της ετερότητας και της πολυµορφίας ως δοµικό πλούτο της αρχέγονης Εκκλησίας. Ο Λουκάς προβάλει τον Πέτρο και τον Παύλο, πρώτ’ απ’ όλα, µαζί. Έπειτα θέτει τον καθένα µαζί µε τους άλλους, σε γεωγραφικά πλαίσια που ποικίλουν και που επεκτείνονται πολύ περισσότερο για τον Παύλο παρά για τον Πέτρο. Αµφότεροι ωθούνται από τον άνεµο και τη φλόγα του Πνεύµατος, γενόµενοι οι δύο πνεύµονες, οι δύο στυλοβάτες της Εκκλησίας των πρώτων δεκαετιών.
ƒΣτην Ιερουσαλήµ, κρυµµένοι από φόβο για το διωγµό των Ιουδαίων, οι 11 απόστολοι βρίσκονται µαζί (Πραξ 1,13). Μαζί δέχονται το Πανάγιο Πνεύµα, ως άνεµο κι ως βροχή φωτιάς, και ξεπερνώντας το φόβο για τη ζωή τους, παύουν να κρύβονται. ∆ηµόσια ο Πέτρος, εξ ονόµατος όλων, άρχισε να κηρύττει ότι ο Ιησούς ήταν ο Χριστός και ότι ο Θεός τον ανάστησε από τους νεκρούς (2,36). Τα λόγια του Πέτρου είχαν πλέον µια µοναδική συνεκτική δύναµη, τη δυναµική µιας «µεγάλης ψαριάς», τόσο που να ενσωµατώσει στην πρώτη Εκκλησία ένα υπέρογκο πλήθος ανθρώπων. Άφοβα ο Πέτρος κατηγορεί µε δυνατή φωνή τους κατοίκους της Ιερουσαλήµ και τους αρχηγούς τους, για το θάνατο του Ιησού (2,14 εξ). Η κατηγορία που απαγγέλλει δεν είναι καταδίκης µε την έννοια του αποκλεισµού από την Εκκλησία ή από τη σωτηρία. Στόχευε µάλλον στη µεταστροφή όσων άκουγαν στα λόγια του Πέτρου το κάλεσµα σωτηρίας του Ιησού. Βαθύτατα εντυπωσιασµένοι απ’ αυτά τα λόγια, οι ακροατές ζητούν από τον Πέτρο και τους άλλους αποστόλους: «Αδέλφια, τι πρέπει να κάνουµε;», για να λάβουν την απάντηση του Πέτρου: «Μετανοήστε κι ο καθένας σας ας βαπτιστεί στο όνοµα του Ιησού Χριστού για να λάβει την άφεση των αµαρτιών του και να λάβει τη δωρεά του Αγίου Πνεύµατος» (2,37-38). Τα λόγια του Πέτρου εισάγουν στη συγχώρεση και στη δωρεά του Αγίου Πνεύµατος.
Στο τρίτο κεφάλαιο των Πράξεων περιγράφεται η συνήθεια του Πέτρου και του Ιωάννη να πηγαίνουν στο ναό για να προσευχηθούν καθηµερινά την ένατη ώρα (δηλ. στις τρεις το απόγευµα). Βλέποντάς τους να µπαίνουν, ένας παράλυτος καθισµένος στην είσοδο του ναού, ζήτησε ελεηµοσύνη (3,3). κοιτάζοντας τον ανάπηρο στα µάτια µαζί µε τον Ιωάννη του είπε: «κοίταξέ µας»  (3,4). Ποιος µπορεί να ξέρει πόσο γενναιόδωρη ελεηµοσύνη περίµενε να λάβει από τους δύο αυτούς ευλαβείς! Ο Πέτρος όµως ξεπερνά κάθε του προσδοκία: «Ασήµι και χρυσάφι δεν έχω, αυτό όµως που έχω σου το δίνω: στο όνοµα του Ιησού Χριστού του Ναζωραίου, περπάτα!» (3,6). Αυτό που έχει ο Πέτρος είναι µια ουσιαστική συµµετοχή στις πασχαλινές ικανότητες του Ιησού, δηλ. είναι ικανός να κάνει τους ανθρώπους να περνούν (γιατί Πάσχα σηµαίνει πέρασµα) από µιακατάσταση σε µια άλλη, όπως έκανε ο Ιησούς.
Στο πλήθος που έτρεξε να δει, ο Πέτρος δηλώνει ότι δεν είναι αυτός που έκανε τον παράλυτο να περπατήσει αλλά ο Ιησούς, ο «Κύριος». Ακριβώς γι’ αυτό,  γεµάτος Πνεύµα Άγιο ο Πέτρος απευθύνθηκε µε θάρρος στους «αρχηγούς και τους πρεσβυτέρους του λαού» δίχως να τηρήσει το πρωτόκολλο. Εκείνοι, «βλέποντας το θάρρος του Πέτρου και του Ιωάννη και καταλαβαίνοντας από την άλλη ότι πρόκειται για αµόρφωτους και απλούς ανθρώπους, ήταν έκπληκτοι αναγνωρίζοντας ότι αυτοί ήταν εκείνοι που βρίσκονταν κοντά στον Ιησού» (4,13). Ο Πέτρος είναι εκείνος ο οποίος στο όνοµα του Ιησού, κι όπως ο Ιησούς, υπακούει στο Θεό µάλλον παρά στους ανθρώπους (βλ. 4,19).
Η ανυπακοή στις έννοµες θρησκευτικές αρχές γίνεται σε µερικές περιπτώσεις η µοναδική δυνατότητα µαρτυρίας του Ευαγγελίου. Η ανυπακοή στους ανθρώπους ως υπακοή στο Θεό γίνεται το χαρακτηριστικό της αποστολής του Πέτρου (βλ. 5,29) αλλά και του Παύλου. Ο Πέτρος δεν είναι κοµφορµιστής, ισοπεδωµένος από την κυρίαρχη σκέψη της αστικής ή θρησκευτικής κοινωνίας του καιρού του και δεν του αρέσει η υποκρισία, όπως δείχνει στην περίπτωση του Ανανία και της γυναίκας του, εις βάρος της Εκκλησίας (5,3). Το να εξαπατήσεις την Εκκλησία, τους φτωχούς της Εκκλησίας, χρηµατικά, είναι σα να εξαπατάς το Πνεύµα, είναι σιµωνία. Κι απ’ αυτή την αµαρτία δεν υπάρχει διέξοδος (5,8-9). Πέρα απ’ αυτό το επεισόδιο όπου ο Πέτρος είναι αυστηρός, η προσωπικότητά του, όπως εκείνη του Ιησού, γίνεται για το Λουκά ένα εκπληκτικό σηµείο συνοχής, «τόσο που οι ασθενείς µεταφέρονται στις πλατείες µαζί µε τα κρεβάτια τους, για να πέσει πάνω σε κάποιον απ’ αυτούς έστω και η σκιά του Πέτρου όταν περνούσε» (5,15).
ƒΓια να µας παρουσιάσει ο Λουκάς το Σαύλο, πρέπει να περιµένουµε µέχρι το 7ο κεφάλαιο των Πράξεων. Ο Σαύλος παίρνει µέρος στη θρησκευτική δολοφονία του Στέφανου (7,58) και στο διωγµό και τη διασπορά των χριστιανών της Ιερουσαλήµ (8,1). Ενώ ο Πέτρος κι οι άλλοι 10 απόστολοι παραµένουν στην πόλη, ο Σαύλος «κατέστρεφε την Εκκλησία: έµπαινε µε τη βία στα σπίτια, έσερνε έξω άντρες καιγυναίκες και τους έριχνε στη φυλακή» (8,3). Πιθανόν ο Λουκάς, περιγράφοντας τα έντονα χαρακτηριστικά του Σαύλου, να θέλει να υπογραµµίσει ένα κοινό στοιχείο κάθε θρησκευτικού θεσµού (παρόν αργότερα και στην ίδια την Εκκλησία): τη βία.
Για να παραµείνει συνεπής στο πιστεύω της, η Συναγωγή αισθάνεται την ανάγκη πρώτα να ανακηρύξει αιρετικό κι εποµένως να καταδιώξει, ακόµα και να θανατώσει, όποιον, όπως ο Ιησούς, έχει διαφορετική θρησκευτική αντίληψη στους κόλπους των Ιουδαίων.
Μέσα σ’ αυτή τη λογική ενεργεί κι ο Σαύλος, ως ιδιαίτερα δραστήριο θρησκευτικό στέλεχος, προασπίζοντας τις πατρώες παραδόσεις δηλ. τασσόµενος ενάντια στο Χριστό. Ο νόµος κι οι θεσµοί δεν του επαρκούν, γι’ αυτό παρουσιάζεται στον αρχιερέα (9,1) µε σκοπό να πάρει πρωτοβουλία να µεταβεί στη ∆αµασκό και να εξοντώσει τους αφορισµένους της αίρεσης της καινούργιας «οδού». Στη διαδροµή όµως πέφτει στο έδαφος: «Ακούει µια φωνή που του λέει: Σαύλο, Σαύλο, γιατί µε καταδιώκεις;» (9,4). Ο Σαύλος σηκώνεται όρθιος αλλά δε βλέπει τίποτα, είναι τυφλός. Παίρνοντάς τον από το χέρι οι συνοδοί του τον οδηγούν στη ∆αµασκό (9,8) για να µάθει να σέβεται τους µαθητές του Ιησού και τον Ιησού και να τους υπακούει (βλ. 9,11-16). Ο Σαύλος πλέον είναι στην Εκκλησία, όχι ως αιχµάλωτος αλλά ως απόστολος, κι αυτός «πληρωµένος (πληµµυρισµένος) από το Άγιο Πνεύµα» (9,17).
Η µεταστροφή στον Ιησού, τον αληθινό Χριστό, τον αναστηµένο από το θάνατο του δείχνει τη φιλευσπλαχνία του Θεού που θέλει να σώσει ολόκληρο τον κόσµο. Ο Σαύλος κατάλαβε ότι δεν έχει άλλη επιλογή, εφόσον έγινε χριστιανός, από το να είναι απόστολος. Ο Λουκάς σηµειώνει: «ο Σαύλος ενισχυόταν όλο και περισσότερο και δηµιουργούσε σύγχυση στους Ιουδαίους που κατοικούσαν στη ∆αµασκό,αποδεικνύοντας τους ότι ο Ιησούς είναι ο Μεσσίας» (9,22). Από τότε, κι ο Παύλος εισέρχεται στον αριθµό όσων καταδιώκονται (βλ. 9,24), εκείνων που οµολογούν το Χριστό µέχρι αίµατος. Η ζωή του Αναστηµένου οµολογείται µε το θάρρος που δείχνουν οι µαθητές του για να ζήσουν και να πεθάνουν άφοβα γι’ Αυτόν.
ƒΩστόσο, οι απόστολοι που παρέµειναν στην Ιερουσαλήµ όταν έµαθαν ότι η Σαµάρεια είχε δεχθεί τον ευαγγελικό λόγο από τους καταδιωγµένους χριστιανούς της Ιερουσαλήµ, έστειλαν τον Πέτρο και τον Ιωάννη για να στηρίξουν στην πίστη τους καινούργιους πιστούς. Η συνάντηση του Πέτρου µε το µάγο Σίµωνα, ο οποίος θεωρούσε το χρήµα πολυτιµότερο από το Πνεύµα, είναι ακόµα µια ευκαιρία για νατονιστεί ότι ο Πέτρος είναι ελεύθερος έναντι των υλικών αγαθών. «Να χαθείς κι εσύ και τα λεφτά σου!» (8,20) θα πει ο Πέτρος στο µάγο. Στις Πράξεις (9,32) ο Λουκάς επανέρχεται στον Πέτρο, ο οποίος «περνώντας απ’ όλες αυτές τις Εκκλησίες, κατέβηκε και στους χριστιανούς που κατοικούσαν στη Λύδδα». Ήδη το περιστατικό της θεραπείας του Αινέα (9,34) σηµατοδοτεί το χαρακτήρα τηςαποστολής του Πέτρου, να είναι δηλαδή απόστολος του Αναστηµένου (9,38) και του Πνεύµατος. Στη Λύδδα αντιµετωπίζει το θάνατο της Ταβιθά (9,39), νικώντας τον µε λόγια παρόµοια µ’ εκείνα του Ιησού: «Ταβιθά, σήκω πάνω» (9,40).
Στην Ιόππη, κοντά στη Λύδδα, ο Πέτρος µαθαίνει από το Πνεύµα να µη διακρίνει πλέον ζώα και ανθρώπους µε βάση το παλαιό σύστηµα αποκλεισµού για τη καθαρότητα σύµφωνα µε το νόµο. Κι οι ειδωλολάτρες εξαγνίστηκαν από το Πνεύµα πριν ακόµα φτάσει σ’ αυτούς το κήρυγµα του Ευαγγελίου (9,43-10,44). Το Πνεύµα κατευθύνει το Ευαγγέλιο και την πίστη, όπου, όταν και σε όποιον θέλει,ελεύθερα. «Ο Πέτρος τότε έλαβε το λόγο και είπε: πραγµατικά, τώρα καταλαβαίνω ότι ο Θεός δεν κάνει διακρίσεις» (10,34). Ο Πέτρος µιλούσε για τον αναστηµένο Ιησού. Όµως «ενώ ακόµα ο Πέτρος έλεγε αυτά τα λόγια, κατέβηκε το Άγιο Πνεύµα πάνω σε όλους όσοι άκουγαν το κήρυγµα» (10,44). Στην πραγµατικότητα, αυτή η επιφοίτηση φανερώνει το νόηµα της αποστολής του Πέτρου: η Εκκλησίακαθίσταται από το Πνεύµα µια αδελφότητα ανοικτή και ελεύθερη. Η έκπληξη (αλλά κι η εχθρότητα) προέρχεται από το ότι δε γίνεται κατανοητή η κατεύθυνση της σωτηρίας: είναι για όλους τους καιρούς και όλους τους ανθρώπους. ∆εν είναι αποκλειστικά για κάποια οµάδα ή κάποιο συγκεκριµένο λαό. Ο Πέτρος το κατάλαβε και θα αντικρούσει µε σθένος την επίκριση ότι ήταν πολύ πιοσυγκαταβατικός µε τους ειδωλολάτρες, εντάσσοντας τους ανάµεσα στους µαθητές του Ιησού (βλ. 10,46 και 11,2-13).
Σ’ αυτό το σηµείο ο Λουκάς επανατοποθετεί το Σαύλο ο οποίος έχει ενταχθεί στους αποστόλους και γίνεται ένας από τους πρωταγωνιστές της αποστολής στους ειδωλολάτρες. Ο Βαρνάβας, ο µετέπειτα σύντροφος του Σαύλου (11,30), τον αναζητεί στην Ταρσό (11,25). Ακολουθεί η σύλληψη του Πέτρου τις ηµέρες του Πάσχα, όπως εκείνη του Ιησού (12,3). «Ενώ όµως ήταν στη φυλακή, η Εκκλησία προσευχόταν αδιάκοπα στο Θεό γι’ αυτόν» (12,5). Ήταν θέληµα του ∆ιδασκάλου η απελευθέρωσή του. Ο Ιησούς, όπως είχε υποσχεθεί, συνόδευε πραγµατικά, περισσότερο µε πειστικά σηµεία παρά µε λόγια, την αποστολή των αποστόλων του.
Στο 12ο κεφ. ο Λουκάς κάνει λόγο για το Σαύλο και το Βαρνάβα, πρώτα στην Ιερουσαλήµ κι έπειτα στην Αντιόχεια. Στη δεύτερη αυτή πόλη η Εκκλησία κινείται µέσα στους εθνικούς µε νοµοθέτη κι εµπνευστή της το Πνεύµα (13,1-2). Ο ανθύπατος Σέργιος Παύλος, ένας έξυπνος ρωµαίος, καλεί το Βαρνάβα και το Σαύλο για ν’ ακούσει το Λόγο του Θεού (13,7). Ο Λουκάς σηµειώνει: «Τότε ο Σαύλος,που λεγόταν και Παύλος, πληµµύρισε από το Άγιο Πνεύµα» (13,9). Η αλλαγή του ονόµατος, από εβραϊκό σε ελληνορωµαϊκό, εξηγείται ίσως από την επιθυµία του να γίνει τα πάντα τοις πάσι, µέχρι και εθνικός µε τους εθνικούς, ορµώµενος από χριστιανική αγάπη.
Ο Παύλος γίνεται ο ακούραστος ταξιδευτής που φθάνει οπουδήποτε, ακολουθώντας ένα σχέδιο που δεν καθόρισε µόνος του, για να φέρει το χριστιανισµό στην ίδια την καρδιά της αυτοκρατορίας, τη Ρώµη. Η γεωγραφία των ταξιδιών του είναι δυναµική: αλλάζουν συνεχώς στις σελίδες των Πράξεων τα ονόµατα των µικρών και των µεγάλων πόλεων που επισκέπτεται. Ολόκληρη η αυτοκρατορία γίνεται µία µόνη Εκκλησία του Χριστού, ανάµεσα σε αναρίθµητες προσωπικές επιτυχίες και δυσκολίες, ενώ ο ίδιος ο διωγµός γίνεται τρόπος επαλήθευσης της αυθεντικότητας της αποστολής.
Όπως ο Πέτρος, κι όπως ο Ιησούς, ο Παύλος θεραπεύει (14,9) και φλογίζει όποιον ακούει απ’ αυτόν το όνοµα του Ιησού (βλ. 14,11-14). Όπως για τον Ιησού και ακόµα περισσότερο για τον Πέτρο, η αποστολική υπόσταση του Παύλου σύντοµα τίθεται σε αµφισβήτηση, κι όχι µόνο προφορικά. Συχνά θα λιθοβοληθεί και θα οδηγηθεί στο δικαστήριο (14,19). Η πολεµική που προξενεί ανάµεσα στους ιουδαίους η δράση του Παύλου, είναι η αιτία της σύγκλησης µιας Συνόδου στην Ιερουσαλήµ (15,2). Εδώ εµφανίζεται ο Πέτρος ο οποίος υπερασπίζεται, µε τη φωνή του Αγίου Πνεύµατος αν κι όχι ακόµα µε τη φωνή ολόκληρης της Εκκλησίας, τον Παύλο (15,7). Ο Λόγος του Θεού, διαµέσου του Αγίου Πνεύµατος, απευθύνεται σε όλους, χωρίς διάκριση φυλής ή πολιτισµού. Εκείνο που µετράει είναι η πίστη στον Ιησού το «Χριστό» (για τους ιουδαίους) και «Κύριο» (για τους ειδωλολάτρες) (15,12.14). «Τότε αποφάσισαν οι απόστολοι και οι πρεσβύτεροι µαζί µε όλη την Εκκλησία (για πρώτη φορά) να εκλέξουν από ανάµεσά τους, µερικούς που να τους στείλουν στην Αντιόχεια µαζί µε τον Παύλο και το Βαρνάβα» (15,22). Η αποστολή του Παύλου βρίσκει διέξοδο και µαζί µε το Βαρνάβα µπορεί να συνεχίσει να διδάσκει και να κηρύττει το Λόγο του Κυρίου οπουδήποτε (15,35 εξ). Ο Παύλος όµως παραµένει µια δύσκολη προσωπικότητα (ακόµα και για το Λουκά), µε ένα τόσο άκαµπτο προσανατολισµό (να ευαγγελίσει τον κόσµο όλο) ώστε η ρήξη µε τον πιο συγκρατηµένο Βαρνάβα να είναι αναπόφευκτη (15,8). Για καινούργιο σύντροφο στα ταξίδια του, ο Παύλος διαλέγει το Σίλα (15,40).
ƒ
Απ’ αυτό το σηµείο, ο Λουκάς επικεντρώνεται στα επόµενα κεφάλαια στον Παύλο και στην ιεραποστολική του µέθοδο (φτάνοντας ο ίδιος προσωπικά, αυτοπροσώπως ή γραπτά, στις διάφορες πόλεις του ελληνικού και του ρωµαϊκού κόσµου). Η Εκκλησία της Αντιόχειας σχεδόν εκλείπει ενώ άλλες Εκκλησίες φυτρώνουν εδώ κι εκεί χάρη στην ιδρυµατική δράση του Παύλου και της οµάδας του. Στο βιβλίο των Πράξεων ο Παύλος αναφέρεται πολλές ακόµα φορές, σχεδόν πάντα για θλιβερά περιστατικά (16,3.9.14.17 εξ 25.28.36 17,2.4.10.13 εξ 22.33 18,1 εξ). Τον παρηγορούν όµως ολοένα και καινούργιες φιλίες, όπως το ζεύγος Ακύλα και Πρίσκιλλα (18,2.18.26) που του κάνουν λόγο για τη Ρώµη. Ο Παύλος είναι ταγµένος στην υπόθεση του Ευαγγελίου (18,5.8), ενθαρρυµένος και στηριγµένος από τον Κύριο, ο οποίος ενεργεί µαζί Του έργα θαυµαστά (19,13.15). Για τον Παύλο η Ιερουσαλήµ και η Ρώµη παραµένουν σταθµοί της περιήγησης του (19,21), υπερβαίνοντας την ειδωλολατρία από τη µια µεριά και σχετικοποιώντας τον παλαιό νόµο της περιτοµής και της καθαρότητας από την άλλη. Όπως ο Πέτρος έτσι κι ο Παύλος ξαναδίνει ζωή σ’ ένα νεκρό, τον Εύτυχο (20,7.9-10) για να υπογραµµίσει ότι ο αναστηµένος Κύριος είναι συνεχώς ενεργός και µέσω αυτού όπως και µέσω του Πέτρου.
Για το Λουκά, ο Παύλος δεν είναι φυγόπονος (20,13.16.37). Σταλµένος από το Χριστό, ο απόστολος δεν αποφεύγει τις πλέον δύσκολες και επικίνδυνες καταστάσεις, θέλοντας να δώσει µαρτυρία όχι µόνο ανθρώπινης σύνεσης αλλά µαρτυρία του αναστηµένου Κυρίου, οπουδήποτε, ανάµεσα σε φίλους και εχθρούς δικαίωση και θάρρος συνεχίζουν να του χορηγούνται από εκείνη τη θεµελιώδη πρώτη συνάντηση µε τον Αναστηµένο στο δρόµο για τη ∆αµασκό, στην οποία επανέρχεται νοερά πολλές φορές (22,7.13.24). Στη φυλακή ή στο στρατόπεδο ή µπροστά στο δικαστήριο είναι έτοιµος να δώσει λόγο για το «έγκληµα» του ευαγγελισµού και να υποστεί τις νοµικές συνέπειες, όπως ο Πέτρος. Σε αντίθεση όµως µε τον Πέτρο, ο Παύλος είναι υπερήφανος που µπορεί να πει ότι είναι «ρωµαίος πολίτης» για να αποταθεί στον Καίσαρα κι έτσι να φτάσει στη Ρώµη (22,25.28). Είναι άξιο µνήµης, σύµφωνα µε το Λουκά, να παρατηρηθεί ότι η αποστολή του Παύλου συνάντησε πολύ περισσότερα εµπόδια προκατάληψης από τις θρησκευτικές παρά από τις στρατιωτικές αρχές. Η οικογενειακή θαλπωρή που βρίσκει ο Παύλος στην αδελφή του µε το γιο της, τον βοηθούν να ξεπεράσει επικίνδυνες καταστάσεις (23,16.18.20.24.31.33). Από την Ιερουσαλήµ η δίκη µεταφέρεται στην Καισάρεια. Ο Λουκάς σηµειώνει την κακία των πιο θρησκευόµενων ανθρώπων και τη σύνεση (και τη σοφία) των ειδωλολατρικών αρχών (24,1.10.23.26-27 25,2-3.6.8.14.19.21.23 26,1). Το µυστικό του Παύλου για ν’ αντέξει όλες αυτές τις δοκιµασίες, βρίσκεται πάντοτε στην ιστορία, την ελάχιστα πιστευτή για πολλούς, της συνάντησης της ∆αµασκού, ως σαν από τότε να αποκτούν γι’ αυτόν όλα νόηµα, η ίδια η ζωή κι η αποστολή του (26,14.24-25).
Στις δίκες ο Παύλος αποδεικνύεται καλός δικηγόρος του εαυτού του, χρησιµοποιώντας τη θέση του κατηγορουµένου για να κηρύξει το Ευαγγέλιο (26,28 εξ). Ακόµα και το ταξίδι του στη Ρώµη όπου ήταν αλυσοδεµένος, γίνεται ιεραποστολικό (27,1.3.9.11.21.33-34) γιατί ο Αναστηµένος είναι µαζί του. Η Ρώµη υποδέχεται τον Παύλο ως αδελφό κι όχι ως εχθρό (28,15). «Όταν ήρθαµε στη Ρώµη, δόθηκε άδεια στον Παύλο να µείνει σε ιδιωτικό κατάλυµα µαζί µε το στρατιώτη που τον φύλαγε» (28,16). Γι’ άλλη µια φορά ο Παύλος αποδεικνύει και σωµατικά ότι ο Λόγος του Θεού είναι ελεύθερος, ότι δεν αλυσοδένεται. Η κατ’ οίκον φυλάκιση γίνεται σχολείο ευαγγελίου για τους επισκέπτες, κυρίως τους «εθνικούς» (28,25 εξ).
ƒΟ Πέτρος κι ο Παύλος µιλούν κι ενεργούν ως απόστολοι κι όχι ως φιλόσοφοι, ως διδάσκαλοι κοινωνικών θεωριών. Αµφότεροι, µαζί και µε άλλους, αντιπροσωπεύουν το Χριστό σταυρωµένο και αναστηµένο. Ο λόγος που τους έχει εµπιστευθεί επικυρώνεται από σηµεία του Θεού. Το θάρρος, το κουράγιο τους δεν είναι κάτι που έχει µια ψυχολογική εξήγηση. Γνωρίζουν ότι πάνε ενάντια στο ρεύµα και το πράττουν µε παρρησία ακόµα και µπροστά στους πιο απόλυτους άρχοντες, αρχιερείς, πρεσβυτέρους, φαρισαίους, κυβερνήτες και υπάτους.
Παραµένοντας όρθιοι µπροστά στους ισχυρούς µε τα ίδια λόγια που παρουσιάζονται στο πλήθος, ενισχυµένοι από το Άγιο Πνεύµα. Στις Πράξεις των Αποστόλων, οι προσωπογραφίες του Πέτρου και του Παύλου είναι πνευµατικά όµοιες, µε την έννοια ότι αυτό που προέχει δεν είναι το ανθρώπινο (δηλ. η γνώση ή η ισχύ). Η συνεκτική τους δύναµη κι εποµένως αυτή που ιδρύει την Εκκλησία και την αδελφοσύνη όλων των ανθρώπων, προέρχεται από το Πνεύµα. Εκείνο που υποσχέθηκε και έστειλε ο Ιησούς, µε τη µορφή φλόγας και ανέµου, σε όποιον θέλει κι όποτε θέλει.
“Διαφορετικοί λοιπόν όσον άφορα τον τόπο γεννήσεως και τον πολιτισμό, τη μόρφωση, οι Άγιοι Πέτρος και Παύλος κλήθηκαν να γίνουν απόστολοι πάλι με διαφορετικό τρόπο και δέχτηκαν από τον Χριστό και από τις Εκκλησίες διαφορετικές αποστολές: ο Άγιος Πέτρος να κηρύσσει το Ευαγγέλιο στους Ιουδαίους και ο Άγιος Παύλος στα έθνη. ….
….Τί έχουν κοινό οι Άγιοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος; … Έχουν κοινή και την δυνατή τους αγάπη για τον Χριστό και την Εκκλησία Του. Η Εκκλησία είναι θεμελιωμένη επάνω στην πέτρα της ομολογουμένης από τον Πέτρο πίστης, δηλαδή επάνω στην ομολογία της θεότητας του Ιησού Χριστού (Μθ. 16, 13-20).
….Οι Άγιοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος έχουν κοινό και το μαρτύριό τους στη Ρώμη, την εποχή των διωγμών του αυτοκράτορα Νέρωνα εναντίον των χριστιανών, το έτος 67, το οποίο μαρτύριο γιορτάζεται στην παράδοση της Εκκλησίας κάθε 29 Ιουνίου. Έτσι, αυτοί μπορούν να ονομαστούν Απόστολοι της Ευρώπης και Μάρτυρες της Ευρώπης…( Μητροπ. Μολδαβίας Δανιήλ (Daniel Ciobotea)
Επιμέλεια:π.Δ.Α
ΠΗΓΕΣ
Α.ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ.ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...