Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Τετάρτη, Απριλίου 30, 2014

Ο Μάης στην Λαογραφία μας

   Πιστεύεται ότι πήρε το όνομά του από την μητέρα του Ερμή, τη Μαία. Απεικονίζεται με ένα νέο άνδρα που φέρει στο κεφάλι καλάθι γεμάτο λουλούδια. Ο λαός μας, συσχετίζοντας παρετυμολογικά το όνομα του Μαΐου με τα μάγια, τον θεωρεί μαγεμένο μήνα. Ο μήνας των λουλουδιών και της βλάστησης. Οι Αγραφιώτες τον ονομάζουν «χαλαζά» και οι Τήνιοι «βροχάρη». Οι Θρακιώτες ονομάζουν τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο «Τριαντάφυλλα», γιατί το κυριότερο από τα λουλούδια του Μάη είναι το τριαντάφυλλο. Στη Μακεδονία ονομάζεται «Κερασάρης»,  στον Πόντο «Καλομήνας», στην Κύπρο «Πεντεφάς ή Πενταδείλινος», γιατί εξαιτίας του μεγάλου  μήκους των ημερών του, αναγκάζονται να τρώνε 5 φορές την ημέρα. Επίσης Πράσινος και Λούλουδος.
            
ΕΡΓΑΣΙΕΣ:
             Θερίζουν τα σανά, τη σίκαλη, τη βρώμη & το κριθάρι.
             Σπέρνουν μπαμπάκι, καλαμπόκι.
             Μεταφυτεύουν τα καπνά.
             Φυτεύουν λαχανικά.
             Κάνουν τα τελευταία «μπόλια» (=εμβολιασμούς).
             Παρασκευή τυριού.
             Κούρεμα προβάτων & γιδιών.
            
ΕΘΙΜΑ-ΠΡΟΛΗΨΕΙΣ:
Τον Μάη απέφευγαν να κάνουν γάμους και σημαντικές εργασίες.
             ΚΟΥΚΚΟΥΜΑΣ (Σύμη, 2/5). Στα πολύ παλιά χρόνια ο κουκκουμάς γινόταν σ' όλες τις γειτονιές, για να δουν οι κοπέλες (οι κόρες όπως τις αποκαλούν εκεί) αυτόν που θα παντρευτούν. Αποβραδίς (1/5), μια κοπελιά, που ζούσαν οι γονείς της έπαιρνε το «αμίλητο νερό» από 7 σπίτια, σ’ ένα δοχείο, που λεγόταν κουκκουμάρι, (απαραίτητο ήταν και στα 7 σπίτια, τη νοικοκυρά να την έλεγαν Ειρήνη). Έριχναν ύστερα όλες οι κοπέλες, στο κουκκουμάρι με το «αμίλητο νερό», τα δαχτυλίδια τους, το σκέπαζαν με κόκκινο πανί, το έδεναν με κόκκινη κορδέλα, έβαζαν από πάνω ένα κλειδί και έβγαζαν το κουκκουμάρι στο δώμα για να το δουν τ’ άστρα.
             Την επόμενη, 2/5, μετά τη θεία λειτουργία, οι κοπελιές ετοίμαζαν φαγητά (συνήθως γιαπράκια, ντολμάδες δηλαδή) και γλυκά, καθώς και μια πίτα, με μπόλικο αλάτι και «αμίλητο νερό». Την πίτα την ετοίμαζαν ανάποδα. Με τα χέρια δηλ. πίσω θα κοσκίνιζαν το αλεύρι, θα ζύμωναν, θα φούρνιζαν και θα ξεφούρνιζαν την πίτα.
             Μετά το φαγητό έβαζαν στη μέση ένα μεγάλο ταψί και μέσα σ’ αυτό το κουκκουμάρι, αφού το ξεσκέπαζαν και του έβαζαν βασιλικό και άλλα μυρωδικά φυτά, έπαιρναν όλες θέση γύρω του κι άρχιζαν να τραγουδούν σε επίσημη βυζαντινή μελωδία, χτυπώντας τα χέρια τους στο σινί:
                    Να βγάλουμε τον κουκκουμά, να ‘βγει η χαριτωμένη
                    να ‘βγει της Παναγιάς ο γιος και της κυράς η κόρη.
                                Να βγάλουμε τον κουκκουμά.
               Στη μια του Μα, στις δυο του Μα, τον κουκκουμά να βγάλω
                      κι αν είναι καλορίζικος, τον αγαπώ θα πάρω.
                       Αϊ Θανάση αφέντη μου έβγα απ’ το θρανί σου
                     να δεις χαρές που γίνονται έξω απ’ το πλατύ σου.
                                Να βγάλουμε τον κουκκουμά.
                      Γύρω τριγύρω στο σινί, πέρδικες πλουμισμένες
                     και του καιρού χαρούμενες και καλοπαντρεμένες…
              Το τραγούδι συναρπαστικό, κρατούσε πολλή ώρα. Έπειτα έβγαζαν το βασιλικό κι ένα ανήλικο κορίτσι, με τους γονείς της ζωντανούς, έπαιρνε ένα-ένα τα δαχτυλίδια από το κουκκουμάρι, λέγοντας ταυτόχρονα ένα ανδρικό όνομα.
Στη συνέχεια έτρωγαν την αλμυρή πίτα κι άρχιζαν το χορό, με συνοδεία λύρας και λαγούτου.
                        Κορίτσια τραγουδήστε και ρίξτε ένα γρόσι
                      να κάνουμε του λυριστή μαλαματένια στρώση…
               Το βράδυ οι κοπελιές, μετά τον πολύ χορό και την αλμυρή πίτα, ήταν σίγουρο ότι θα δίψαγαν. Θα έβλεπαν στον ύπνο τους ότι πήγαν σε κάποιο σπίτι να πιουν νερό. Αν το σπίτι, που στ’ όνειρό της έβλεπε η κάθε κοπελιά, πως πήγε να πιει νερό, έχει γιο ανύπαντρο, με το όνομα που της φώναξαν, βγάζοντας το δαχτυλίσι της από το κουκκουμάρι, θεωρείτο «σίγουρο» πως αυτόν θα έπαιρνε για άντρα της.
               ΤΑ ΑΝΑΣΤΕΝΑΡΙΑ. Πολυσυζητημένο έθιμο, που τελείται με μεγάλη δημοσιότητα, κατά το τριήμερο 21-23 Μάη, προς τιμήν των αγίων Κων/νου & Ελένης. Αποτελούν μία από τις πιο χαρακτηριστικές και ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις της λαϊκής λατρείας με μορφή δρώμενου. Παλαιότερα γινόταν σε μικρή περιοχή της επαρχίας Σωζοαγαθουπόλεως της Β.Α. Θράκης. Μετά την ανταλλαγή πληθυσμών το 1923, βάσει της συνθήκης της Λοζάννης, το έθιμο μεταφυτεύθηκε και ρίζωσε στη Μακεδονία. Στο τελετουργικό μέρος τους περιλαμβάνονται εκστατικοί χοροί, πομπικές περιφορές εικονισμάτων, αρχαιότροπη θυσία ζώου, χρήση αγιάσματος και εντυπωσιακή πυροβασία (περπάτημα πάνω σε αναμμένα κάρβουνα) των τελεστών Αναστενάρηδων, από την οποία κυρίως  είναι γνωστό το δρώμενο. Τα όργανα, λύρα και νταούλι, παίζουν σ’ όλες τις φάσεις της τελετουργίας, στη διάρκεια της οποίας ακούγονται και ειδικά τραγούδια.
               Ένα από τα γνωστότερα έθιμα του Ν. Σερρών, που έγινε αντικείμενο έρευνας και μελέτης, τόσο των ελλήνων, όσο και των ξένων ερευνητών.
Τα αναστενάρια, μεταφυτευμένα από τους πρόσφυγες της Ανατολικής Θράκης στη Βόρεια Ελλάδα, τελούνται σε τέσσερα σημεία της χώρας αυτής, όπου είναι εγκατεστημένοι οι αναστενάρηδες. Τα μέρη αυτά είναι ο Λαγκαδάς, η Μελίκη Βέροιας, η Μαυρολεύκη  Δράμας και η Αγία Ελένη Σερρών. 
               Το έθιμο αυτό έχει την αρχή του στην αρχαιότητα, που οπωσδήποτε αποτελεί συνέχεια λατρευτικών τελετών, προς τιμή του θεού Διόνυσου. Αυτό προκύπτει από την ομοιότητα των εθίμων που γινόταν τότε, αλλά και εξακολουθούν να γίνονται και τώρα, όπως η θυσία του ταύρου, η χρησιμοποίηση του ιαματικού νερού, των αγιασμάτων, ο χορός, τα όργανα, η φωτιά. 
               Οι αναστενάρηδες, έχουν ως ανώτατο αρχηγό τους το "αναστενάρικο εικόνισμα του Αγίου" και ανώτατο ιεράρχη τους, τον Αρχιαναστενάρη.
               Οι εικόνες που κουβαλούν οι αναστενάρηδες μαζί τους, είναι οι λεγόμενες "χάρες" και παριστάνουν το ιερό ζεύγος των Αγίων και οι οποίες τους δίνουν την ικανότητα να βαδίζουν στη φωτιά. 
               Παρατηρώντας τον χορό των αναστενάρηδων, σ’ όλη τη διάρκεια του εθίμου, έκρινα σωστό να ταξινομηθεί σε τρεις φάσεις: α) πριν την πυροβασία β) κατά το ξεκίνημα και γ) κατά την επιστροφή από την πυροβασία.
               α) ο χορός πριν την πυροβασία.
               Ο χορός αρχίζει μέσα στο κονάκι, (δηλ. τα σπίτια των αρχιαναστενάρηδων, όπου φυλάσσονται οι εικόνες των Αγίων), όπου τελείται η αγρυπνία και γενικώς η προετοιμασία των μυστών για την οιστροπληξία.  Αυτή κορυφώνεται στις 21 Μαΐου και παρέχει τη δυνατότητα της πυροβασίας, καθώς επίσης, εξασφαλίζει στους πιστούς την ακαΐα. Ο χορός αρχίζει συγκεκριμένα, από τότε που οι "χάρες" εγκαλούν τον αναστενάρη.  Όταν λένε ότι "η εικόνα εγκαλεί τον καθαρό άνθρωπο", εννοούν ότι ο προσκαλεσμένος αισθάνεται μέσα του την ανάγκη να χορέψει αδίστακτα και αφοσιωμένα, μαζί με τις "χάρες". 
               Αφού, λοιπόν, συμβούν όλα αυτά, οι αναστενάρηδες αρχίζουν τον χορό. Κάνουν βήματα μπροστά (τροχαίους και ιάμβους) και γυρίζουν όμοια πίσω, χτυπώντας τα πόδια ρυθμικά, πότε ελαφρά, πότε βαριά, υψώνουν τα χέρια δεκτικά, τα συμπλέκουν πάνω από το κεφάλι, τα φέρνουν πλάγια, σκύβουν γυρτά προς το ένα μέρος.
               Τέλος, κάποτε, παύει ο χορός. Τότε, σταυροκοπιούνται, κάνουν μετάνοιες, θυμιατίζουν και αποσύρονται σε μία γωνιά σιωπηλοί. 
               Τα όργανα παίζουν όλη αυτή την ώρα της αγωνίας τους και οι παρόντες τραγουδούν.
               Στα αναστενάρια, οι οργανοπαίκτες είναι η μεγάλη δύναμη, που οδηγεί τους χορευτές στο ρυθμό και τους συγκλονίζει και τους οιστρηλατεί.  Κι αυτοί οι ίδιοι είναι μυημένοι, παίζουν τα όργανα τους με πάθος, συγκλονίζονται οι ίδιοι, συμπάσχουν, σκύβουν, υψώνουν το κεφάλι με τα μάτια ψηλά, καμπουριάζουν και με τα πόδια κρατούν το ρυθμό, χωρίς κανένα παραπάτημα.
               Τα όργανα τους είναι η γκάιντα, η λύρα, το νταούλι και το καβάλι, που σήμερα δεν υπάρχει. 
               β) ο χορός κατά το ξεκίνημα και την πυροβασία
               Η πομπή ξεκινά από το κονάκι. Έξω, στον αυλόγυρο του κονακιού, σχηματίζεται ο κυκλικός χορός.Ενώ τα όργανα παίζουν και το βήμα ρυθμίζεται από την έρρυθμη μουσική, βγαίνουν χορεύοντας οι αναστενάρηδες, προηγουμένου του αρχιαναστενάρη, κατευθυνόμενοι από το κονάκι προς το αλάνι. Εκεί τα όργανα παίρνουν θέση γύρω από τη φωτιά.
               Αφού οι αναστενάρηδες χορεύοντας καλύψουν τρεις γύρους γύρω από τη θρακιά, ξεκινούν την πυροβασία. Ο χορός κατά την πυροβασία είναι σε ρυθμό 2/4 και οργιώδης, χαρακτηριζόμενος από πολλά γρήγορα πηδήματα, με μικρά βήματα και περιστροφές. Ο χορός τους διαρκεί γύρω στις δύο με τρεις ώρες, ώσπου δηλαδή, να σβήσουν τη φωτιά.
               γ) ο χορός κατά την επιστροφή από την πυροβασία
               Η επιστροφή γίνεται και πάλι πομπική. Οι αναστενάρηδες χορεύουν, έως ότου όλη η πομπή φθάσει στο κονάκι. Μετά την εναπόθεση των εικόνων στο εικονοστάσιο, ξαναρχίζει ο χορός, όταν οι αναστενάρηδες με όλη τους την ψυχή, εκτελούν τον προτελευταίο του χορό.
               Τέλος, ο αρχιαναστενάρης μαζί με τα όργανα, βγαίνει χωρίς τις εικόνες στον αυλόγυρο. Εκεί στήνεται ο ύστατος χορός. Τα όργανα και ο ρυθμός ανάβουν. Στον κυκλικό αυτό χορό προηγείται ο αρχιαναστενάρης και ακολουθεί ο μεγάλος κύκλος του λαϊκού χορού, που πηδούν ρυθμικά. Συμπληρώνοντας τους τρεις γύρους, ο αρχιαναστενάρης λύνει τον κύκλο και κάνει την απόλυση.
               Θεωρώντας την πλήρη περιγραφή της διεξαγωγής της τελετής, όπως αυτή παρουσιάζεται ανά τον κόσμο, μη άμεσου ενδιαφέροντος, θα αρκεσθούμε να καταγράψουμε αυτήν, όπως διεξάγεται στον ελλαδικό χώρο.
               Η προετοιμασία, λοιπόν, αρχίζει από τις 27 Οκτωβρίου, όταν αρχίζουν να μαζεύουν τα χρήματα "δι' αγερμών", ποσό με εράνους δηλαδή, για να αγορασθεί το ζώο, που θα θυσιαστεί την 21η Μαΐου. Η 27η Οκτωβρίου στην αρχαιότητα, ήταν "των μυστηρίων ημέρα πρώτη". Την 18η Ιανουαρίου αγοράζεται το λεγόμενο ¨μπικάδι" ή "μπουγά" ή "κουρμπάνι", δηλαδή το ζώο για τη σφαγή. Το ζώο, ακολουθώντας την παράδοση, πρέπει να είναι ενός, τριών ή πέντε χρονών, δηλαδή με μονά έτη ηλικίας και ακόμη να είναι άζευκτο.
               Η κυρίως τελετή ξεκινά με την προετοιμασία των αναστενάρηδων, κατά την παραμονή της 21ης Μαΐου. Αναστενάρης μπορεί να γίνει οποιασδήποτε ηλικίας άτομο, αρσενικού ή θηλυκού γένους. Όλοι μαζεύονται στο "κονάκι" του αρχιαναστενάρη, όπου ακολουθείται κατά γράμμα η ίδια διαδικασία κάθε χρόνο, όπως άλλωστε και σ' όλη την τελετή. Το κονάκι έχει διαμορφωθεί κατάλληλα για να υποδεχθεί τους φιλοξενούμενους, έχει στολισθεί, ενώ ιδιαίτερα έχει στολισθεί η εικόνα του Αγίου Κωνσταντίνου και της Αγίας Ελένης με αφιερώματα, μαντηλάκια, κορδέλες κ.α. Επίσης, τοποθετούνται σε σχήμα σταυρού μερικά κεριά.
               Η ψυχική προπαρασκευή για τη σωστή διεξαγωγή της τελετής της απώτερης ημέρας είναι ο απώτερος σκοπός αυτής της συγκέντρωσης. Αυτό φαίνεται να επιτυγχάνεται με την αυτοσυγκέντρωση που επιχειρείται, με τους εκκλησιαστικούς ψαλμούς και ύμνους, αλλά και με τα διάφορα θυμιατίσματα από λιβάνι, το οποίο δημιουργεί μια ομιχλώδη ατμόσφαιρα. 
               Ακόμη, το ασταμάτητο και εκνευριστικό - για τους αμύητους - παίξιμο του νταουλιού, της τρίχορδης θρακικής λύρας και της γκάιντας επιτείνει την προετοιμασία του οίστρου και αποτελεί το "εξοργίζον τη ψυχή μέλος, το μανίας επαγωγόν", κατά τον Αισχύλο. Ο χορός ξεκινά και συνεχίζεται μέσα στην ήδη βαριά διαμορφωμένη ατμόσφαιρα, όπως περιγράφεται παραπάνω.
               Το πρωί της 21ης Μαΐου, μετά τον εκκλησιασμό, σφάζεται το ιερό ζώο σε ειδική τελετή και αφού τεμαχισθεί μοιράζεται στους αναστενάρηδες. Μετά τη σφαγή ακολουθεί χορός και προσκύνημα των εικόνων έξω από το κονάκι του αρχιαναστενάρη, με τη συνοδεία των οργάνων, καθώς και η πομπή, που επισκέπτεται διάφορα κονάκια. Αυτό συνεχίζεται μέχρι το μεσημέρι, οπότε ακολουθεί ξεκούραση.
               Θα είναι γύρω στις πέντε το απόγευμα της 21ης Μαΐου, όταν ο χώρος της πυροβασίας θα αρχίσει να ετοιμάζεται. Η φωτιά ανάβει από το άγιο φως που καίει ασταμάτητα όλο το χρόνο μπροστά στα εικονίσματα των Αγίων. Μετά από μία περίπου ώρα, σχηματίζεται η δέουσα ανθρακιά διαμέτρου τριών έως τεσσάρων μέτρων και πάχους οκτώ έως δέκα εκατοστών. Από το σπίτι του αρχιαναστενάρη ξεκινά η πομπή, που αποτελείται από τους οργανοπαίκτες, παιδιά με λαμπάδες και τους αναστενάρηδες με το χορευτικό βηματισμό τους. Φθάνοντας στη φωτιά, οι αναστενάρηδες κάνουν έναν κύκλο γύρω από τη φωτιά χορεύοντας και ύστερα αρχίζουν να μπαίνουν στην ανθρακιά πατώντας αρχικά τα μικρά καρβουνάκια γύρω-γύρω, σα να θέλουν να δοκιμάσουν την ακαϊα τους. Με επικεφαλή τον αρχιαναστενάρη, υψώνουν τα εικονίσματα και διασχίζουν σταυρωτά το αλώνι με τα κάρβουνα. Κατόπιν, ο καθένας τους μάλλον αυτοσχεδιάζει, αφού δεν ακολουθείται κάποια συγκεκριμένη πορεία. Κατά τη διάρκεια της πυροβασίας, οι συμμετέχοντες αναστενάζουν λέγοντας "ιχ-ιχ, αχ-αχ, εχ-εχ, οχ-οχ" ή "άντε-άντε" ή σφυρίζοντας "σσσσσ". Τα παραπάνω υποστηρίζεται, πως αποτελούν απομεινάρι του επιφωνήματος "'Ίακχε-Βάκχε", που στην αρχαιότητα ήταν το μυστηριακό όνομα του Διόνυσου.
              Τα γρήγορα χορευτικά βήματα πάνω στη θράκα, από τη μία όχθη ως στην άλλη, δεν είναι παραπάνω από 5-8 περίπου, κάθε φορά. Η θερμοκρασία της θράκας ανέρχεται σε 220 βαθμούς Κελσίου και φθάνει μέχρι τους 450. Παρατηρήσεις απέδειξαν πως η διάρκεια επαφής του γυμνού πέλματος κάθε φορά με τη φωτιά είναι 0,30 ως 0,50 δευτερόλεπτα. 
              Παρ' όλα αυτά, σύμφωνα με τη μαρτυρία του γιατρού Ε. Ευαγγελίου, στις 21 Ιουλίου 1963, ομάδα νεαρών προέβησαν σε πυροβασία, χωρίς να ακολουθήσουν την καθιερωμένη τελετουργική διαδικασία και χωρίς να υπάρχουν τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της τελετής (θυσία ζώου, μουσική, τραγούδια, χορός, έκσταση κ.λ.π.
             
«ΠΙΠΕΡΟΥΓΓΑ» (Θράκης): Άλλη μια πολιτιστικοθρεσκευτική εκδήλωση. Αυτή γινόταν την άνοιξη, Μάιο με Ιούνιο. Όχι, βέβαια, κάθε χρόνο. Είχε την ιδιαιτερότητα, να γίνεται στα χρόνια της λειψυδρίας και πάντα την άνοιξη. Με την ανομβρία τα σπαρτά δεν αναπτυσσόταν, κιτρίνιζαν. Το αποτέλεσμα σε αυτές τις περιπτώσεις: δε θέριζαν. Και αν θέριζαν, η παραγωγή ήταν πάρα πολύ μειωμένη. Σαν αποτέλεσμα, βέβαιος λιμός. Κάτω, λοιπόν, από αυτήν την απειλή προέβηκαν σε ενέργειες, όπως οι λιτανείες  με παπάδες στα μοναστήρια τους, θεωρούμενα δικά τους.
              Μαζευόταν όλοι χωριανοί την ημέρα που οριζόταν. Πάντα Κυριακή γινόταν λειτουργία. Έσφαζαν ζώα, λεγόμενη θυσία προς το Θεό να βρέξει. Χορός, τραγούδια κτλ. Εάν μετά τη λιτανεία και σε διάστημα μιας εβδομάδας τυχόν έβρεχε, ήταν, βέβαια, χάρη στη λιτανεία προς το Θεό τους. Λυπήθηκε και έβρεξε. Στην αντίθετη περίπτωση δεν έβρεχε.
             Τότε εκφραζόταν διαφορετικά, λέγοντας ότι ο κόσμος έχει αμαρτάνει τόσο που ούτε ο θεός δεν μπορεί να τους συγχωρέσει. Και γι' αυτό δε βρέχει. Και αποδίδουν την ευθύνη στον εαυτό τους. Τότε, ο τελευταίος τρόπος ήταν να κάνουν Πιπερούγγα. Ήταν και αυτή δέηση προς το Θεό. Την προσεχή Κυριακή οριζόταν. Η πρωτοβουλία σε αυτήν την πράξη άνηκε εκατό τοις εκατό στις γυναίκες. Καμιά συμμετοχή από άνδρες. Την ημέρα που οριζόταν να γίνει η Πιπερούγγα, έβγαιναν έξω από το χωριό. Μάζευαν αγριολούλουδα, ειδικά αυτά που φύτρωναν μέσα στα τσαλιά, λεγόμενες κοκομίξεις. Έχουν φύλλα στενόμακρα και τον ανθό τους τον βγάζουν στη μέση, μια υψηλή φούντα. Κουκομίξεις έχουν το ιδίωμα να κρατούν το νερό.
             Στην πιπερούγγα το ρόλο τον παίζει ένα κοριτσάκι, έως δέκα χρονών το πολύ, και αποκλειστικά να είναι ορφανό από μάνα και πατέρα, να έχουν πεθάνει. Το κοριτσάκι αυτό το ντύνανε, όλο το σώμα του, με φύλλα κοκομίξας, διότι έχει το ιδίωμα να αποβάλλει το νερό. Τα φύλλα της κοκομίξας εφαρμοζόταν με τέτοιον τρόπο επάνω στο σώμα του μικρού κοριτσιού, πάντα σαν σωστή φορεσιά.
Περνούσαν ένα - ένα φύλλο σε γερή κλωστή, σε αρμάθες, όπως περνούν τον καπνό. Κάθε αρμάθα κανονιζόταν ίσια που να φέρει έναν κύκλο το σώμα του κοριτσιού. Αρχινούσε το ντύσιμο από το λαιμό κυκλικά και έφτανε έως το γόνατο. Και στο κεφάλι του πάλι με το ίδιο υλικό γινόταν μαντίλα. Όταν ολοκληρωνόταν το ντύσιμο, το κοριτσάκι φάνταζε σαν Σαρακατσάνα από τα νύχια έως την κορυφή.
             Αφού τελειώνει το λεγόμενο ντύσιμο, η συμμετοχή ήταν μεγάλη, σχεδόν από όλες τις γυναίκες του χωριού. Και προτού ξεκινήσουν το παίξιμο σπίτι - σπίτι, γινόταν η απαιτούμενη πρόβα με τη διαπίστωση εάν όλα έχον γίνει σωστά.
             Μεγαλύτερη προσοχή δίνανε στις κινήσεις του κοριτσιού, αφού αυτό είναι πρωταγωνιστής του θιάσου. Άρχιζαν να τραγουδούν τους εξής στίχους, όπως:
"Πιπερούγγα περπατεί για να βρέξει μια βροχή. Για τα στάρια, για τα κθάρια, για του Θεού το μπερεκέτι".
             Αυτός ήταν ο μοναδικός στίχος και επαναλαμβανόταν συνέχεια. Αυτό συνεχιζόταν και στην πορεία, πηγαίνοντας από σπίτι σε σπίτι. Η κίνηση της Πιπερούγγας περιοριζόταν στη μοναδική κίνηση με το στίχο.
             Περνούσε γύρω - γύρω, χωρίς βήματα και στη θέση θυμιατών. Και όπως γύριζε με το ρυθμό του, με το προσωπάκι του αντίκριζε τους πάντες, με τα ορθάνοιχτα πονεμένα ματάκια του σαν να θέλει να αντικρίσει τη μανούλα του που έχει πεθάνει. Το κοριτσάκι αυτό είναι τη στιγμή τόσο επιφορτισμένο με τα συναισθήματα της ορφάνιας, που από την αρχή του παιξίματος συνέχεια τα δάκρυα από τα ματάκια του τρέχουν.
             Δε φτάνουν όλα αυτά στο κοριτσάκι και κατά τη διάρκεια του παιξίματος η κάθε νοικοκυρά ρίχνει νερό επάνω στο σώμα του, λέγοντας: "Βρέξι, θεέ μου, βρέξι". Η νοοτροπία ήταν, όσο πιο πολύ νερό ρίξει στο σώμα του κοριτσιού, τόσο πολύ θα βρέξει και ο Θεός, έχοντας την αυταπάτη ότι το κοριτσάκι δε βρέχεται, το προστατεύουν οι κοκομίξεις (για αδιάβροχα δε μιλάμε, για την εποχή είναι άγνωστα). Πάντως, το νερό περνούσε όλο στο σώμα του κοριτσιού.  Ψυχή και σώμα βρεγμένα.
             Σκέψη να γίνει Πιπερούγγα κοριτσάκι να έχει γονείς και να ζει φυσιολογική ζωή δε γίνεται. Με το σκεπτικό, ότι δε θα το λυπηθεί ο Θεός να βρέξει.
             Σε αυτήν την περίπτωση για πληρωμή δε δίνουν σιτάρι. Δίνουν αλεύρι, λάδι, τυρί και αυγά. Αφού τελειώσουν, όλο το χωριό, πηγαίνουν σε σπίτι, βάζουν στεγνά ρούχα στην Πιπερούγγα και με τα υλικά που έχουν μαζέψει έφτιαχναν πίτες και τις έψηναν σε ένα φούρνο. Μαζεύονται όλες οι γυναίκες, τραγουδούν τραγούδια της Άνοιξης, οπότε τερματίζεται και αυτή η δέηση προς το θεό για βροχή.
             ΚΟΥΚΛΑ ΤΟΥ «ΖΑΦΕΙΡΗ»
            
«ΖΑΦΕΙΡΗΣ» (Ζαγόρι Ηπείρου). Ένα παιχνίδι που βρισκόταν στο μεταίχμιο με τη μαγεία. Το έπαιζαν τα κορίτσια την Πρωτομαγιά, αλλά κι όλες τις Κυριακές του Μάη. Ένα παιδί προσποιούταν ότι πέθανε και τότε τα κορίτσια το στόλιζαν με άνθη και πράσινα κλαδιά, μοιρολογώντας το. Ξαφνικά όμως ο «Ζαφείρης» σηκωνόταν και το παιχνίδι συνεχιζόταν πάνω στα καταπράσινα χωράφια. Τον «Ζαφείρη» τον παριστούσαν επίσης με μια κούκλα, ένα σταυρόσχημο ξύλινο σκελετό, ντυμένο με πολύχρωμα ρούχα. Πίστευαν ότι μ’ αυτό το παιχνίδι «πρόκοβαν τα χωράφια».
            
«ΦΟΥΣΚΟΔΕΝΤΡΙ» (Καστανιά Στυμφαλίας). Όμοιο παιχνίδι με τον «Ζαφείρη».
             «ΟΙ ΜΑΗΔΕΣ ΤΟΥ ΠΗΛΙΟΥ» (Μακρυνίτσα). Δρώμενο, κατά το οποίο περιφέρουν έναν νέο, το Μαγιόπουλο, στολισμένο με λουλούδια και φύλλα, συνοδευόμενο από προσωπιδοφόρους, στους δρόμους των χωριών και κάνουν αναπαράσταση γάμου, θανάτου του γαμπρού και ανάστασής του, με μαγιάτικα τραγούδια.
             «ΟΙ ΚΟΥΝΙΕΣ» (Νάξος). Τα παλαιότερα χρόνια συνηθιζόταν σε κάποιες γιορτές της Άνοιξης και κυρίως της Λαμπρής. Πρόκειται για ένα ψυχαγωγικό παιχνίδι και αγώνισμα μαζί, το οποίο τελούνταν όμως με τελετουργικό τρόπο και είχε μαγικό χαρακτήρα.
             Κατά κανόνα οι κούνιες γίνονταν στην εξοχή, αλλά και μέσα στο χωριό. Από τα ψηλά χοντρόκλαρα των δέντρων, κρεμούσαν σκοινιά και συνήθως κάθονταν πάνω τους -με μαξιλάρι ή σανίδα- κοπέλες. Τα παλικάρια τις πλησίαζαν και τις κουνούσαν, λέγοντάς τους δίστιχα, έμμεση εκδήλωση της αγάπης τους, που εκείνες δεν ντρέπονταν να ανταποδώσουν.
             Οι κούνιες, η τελετουργική αιώρηση στο πλαίσιο αγροτικών γιορτών, είναι συνήθεια διαδεδομένη σε πολλούς πολιτισμούς από αρχαιότατους χρόνους. Γνωστή μας είναι η «Αιώρα» των κοριτσιών κατά τα αθηναϊκά Ανθεστήρια στις αρχές της άνοιξης. Ο λαός μας πιστεύει ότι με την τέλεση του εθίμου αυτού θα εξασφαλίσει την υγεία, την ευκαρπία και την ευφορία. Το δέντρο σύγκορμο θα κουνήσει τη γη κι εκείνη θα ακούσει και θα δώσει στον λικνιζόμενο ό,τι ζητήσει… Ίσως ακόμα και με το λίκνισμα της κούνιας θα προκληθούν και ευεργετικοί για τη γεωργία άνεμοι…
             Εκτός όμως από το μαγικοθρησκευτικό περιεχόμενο, οι κούνιες έδιναν μια από τις σπάνιες ευκαιρίες στις κοπέλες και τα παλικάρια του χωριού να ιδωθούν από κοντά, να κάνουν τις γαμήλιες επιλογές τους, να εκφράσουν αμοιβαία, μέσα από τα τραγούδια, τις προτιμήσεις και τα αισθήματά τους. 
            
ΓΙΟΡΤΕΣ:
            
ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ (1/5). Γιορταστική απεργία των εργαζομένων. Η Πρωτομαγιά ως ημέρα εργατικών εορτασμών καθιερώθηκε στις Η.Π.Α. Την 1η Μαΐου του 1886, 400.000 εργαζόμενοι σε διάφορες πόλεις, συγκεντρώθηκαν ζητώντας την επιβολή οκτάωρου. Στα ναυπηγεία της ΣΥΡΟΥ το 1879 έγιναν απεργίες για το οκτάωρο. Ακολούθησε η απεργία στην Αθήνα και τον Πειραιά το 1882. Την επόμενη χρονιά έγινε η απεργία των μεταλλωρύχων στο Λαύριο.
             Βιώνεται σαν οριστική νίκη της φύσης, στον αγώνα της για νέα καρποφορία. Την ημέρα αυτή συνηθίζεται να πλέκουν στεφάνια, με λουλούδια, στάχυα και ένα σκόρδο ή ένα αγκάθι για τον βάσκανο οφθαλμό, τους ΜΑΗΔΕΣ, για την ευφορία της γης.
             Τα κρεμούν πάνω από τις εξώπορτες ή στους εξώστες των σπιτιών μέχρι τις 24 Ιουνίου, το θερινό ηλιοστάσιο, οπότε κατά το έθιμο, τουλάχιστο παλαιότερα, τα έκαιγαν στις φωτιές του Αϊ-Γιάννη.
            
ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ (11/5). Κατά τους Βυζαντινούς χρόνους.
            
ΚΩΝ/ΝΟΥ & ΕΛΕΝΗΣ (21/5).
            
ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ:
             «Στον καταραμένο τόπο (στων αμαρτωλών τη χώρα), Μάη μήνα βρέχει».
             «Ζήσε, Μάη μου, να φας τριφύλλι & τον Αύγουστο σταφύλι».
             «Μάης άβροχος, τρυγητής άμετρος».
             «Μην βγάλεις μήτε μπάλωμα, πριν βγει ο Μάιος μήνας».
             «Απρίλης Μάης κουκιά μεστωμένα (ή μετρημένα)»
             «Θε μου, δος μου την υγειά μου κι ας φορώ το Μάη γούνα»
             «Τώρα είν’ ο Μάης κι Άνοιξη, τώρα είναι καλοκαίρι»
             «Μάης φτιάχνει τα σπαρτά κι ο Μάης τα χαλάει»
             «Αν βρέξει ο Απρίλης δυο νερά κι ο Μάης άλλο ένα τότε τ' αμπελοχώραφα χαίρονται τα καημένα».
             «Απρίλης, Μάης, κοντά ειν’ το θέρος».
             «Ένας κούκος (ή χελιδόνι) δε φέρνει την άνοιξη».
             «Ήρθεν ο Μας (Μάης);Των γυναικών ταμνάς» [δηλ. από τις πολλές δουλειές]
             «Κάθου, γέρο, λίμενε (περίμενε) να φας το Μάη χορτάρι».
             «Καλός ο ήλιος του Μαγιού, τ’ Αυγούστου το φεγγάρι».
             «Μάης άβρεχτος, χρόνια ευτυχισμένα».
             «Μάης άβροχος, τρυγητός χαρούμενος».
             «Μάης πενταδείληνος και πάντα δείλι θέλει».
             «Μην πάρεις το Μάη άλογο, μήτε γυναίκα τη Λαμπρή» [δηλ. το Μάιο τα άλογα φαίνονται πιο γερά γιατί τρώνε περισσότερο κι έτσι ο αγοραστής μπορεί να ξεγελαστεί- επίσης οι γυναίκες τη Λαμπρή στολίζονται με τα καλά τους ρούχα και μπορεί κανείς να νομίσει ότι κάποια είναι όμορφη μόνο και μόνο επειδή είναι καλοντυμένη]
             «Μήνας που δεν έχει ρο, ρίξε στο κρασί νερό».
             «Ο Απρίλης έχει τ' όνομα κι ο Μάης τα λουλούδια».
             «Ο Απρίλης με τα λούλουδα κι ο Μάης με τα ρόδα».
             «Ο Απρίλης ο γρίλλης, ο Μάης ο πολυψωμάς» [δηλ. το μήνα Απρίλιο οι γεωργοί έχουν λίγες αγροτικές εργασίες ενώ τον Μάιο έχουν πολλές και χρειάζονται πολλά ψωμιά για τους εργάτες]
             «Ο Αύγουστος πουλά κρασί κι Ο Μάης πουλά σιτάρι» [δηλ. μπορείς από πριν να κρίνεις τη σοδειά και να καθορίσεις την τιμή]
             «Ο γάμος ο μαγιάτικος πολλά κακά αποδίδει».
             «Ο Μάης ρίχνει την δροσιά κι ο Απρίλης τα λουλούδια».
             «Ο Μάης φτιάχνει τα σπαρτά κι ο Μάης τα χαλάει».
             «Οντά ’πρεπε δεν έβρεχε κι ο Μάης χαλαζώνει».
             «Όποιος φιλάει τον Αύγουστο, τον Μάη θερίζει μόνος».
             «Οπού σπείρει ή δε σπείρει, το Μάη μετανοεί» [δηλ. τότε κάποιος καταλαβαίνει αν έκανε καλά που καλλιέργησε τη γη ή όχι]
             «Όταν πρέπει δε βροντά και το Μάη δροσολογά».
             «Σαν έπρεπε δεν έβρεχε, το Μάη εχαμοβρόντα».
             «Στο κακορίζικο χωριό το Μάη ρίχνει το νερό».
             «Το Μάη βάζε εργάτες κι ας είναι κι ακαμάτες» [δηλ. όσο κι αν τεμπελιάζουν, Θα κάνουν δουλειά γιατί είναι οι μέρες μεγάλες]
             «Το Μάη εγεννήθηκα και μάγια δε φοβούμαι» [πρόληψη που συνδέει την ονομασία του Μαΐου με τη λέξη μάγια-έλεγαν ότι όσοι είναι γεννημένοι το Μάη δε παθαίνουν τίποτα από μάγια]
             «Το Μάη με πουκάμισο, τον Αύγουστο με κάπα».
             «Τον Απρίλη και το Μάη κατά τόπους τα νερά».
             «Τον Μάη κρασί μην πίνετε κι ύπνο μην αγαπάτε».
             «Του καλού γεμιτζή (ναύτη) η γυναίκα το Μάη χήρεψε» [δηλ. στη θάλασσα τον Μάιο κάνει ξαφνικές και μεγάλες φουρτούνες]
             «Των καλών ναυτών τα ταίρια τον Απριλομά χηρεύουν».
             «Τώρα μάγια, τώρα δροσιά, τώρα το καλοκαίρι».

πηγή

Γέμισε η Ελλάδα από..."εγκληματικές οργανώσεις";


Τι συμβαίνει στην Ελλάδα;

Ξαφνικά, γέμισε από "εγκληματικές οργανώσεις":
 Κλεφτοκοτάδες  συνέστησαν ..."εγκληματική οργάνωση"!
 Πορτοφολούδες συνέστησαν ..."εγκληματική οργάνωση"
Διαδηλωτές         συνέστησαν... εγκληματική οργάνωση!
Απατεωνίσκοι     συνέστησαν... εγκληματική οργάνωση!
Βουλευτές   συνέστησαν εγκληματική οργάνωση!
Χαρτορίχτρες     συνέστησαν εγκληματικοί οργάνωση!

Με το παραμικρό ή κάθε παρανομία βαφτίζεται αβασάνιστα "εγκληματική οργάνωση"!
Όποιος παραβάτης του κοινού ποινικού δικαίου συλλαμβάνεται, μαζί με έστω και ένα συνεργό του, βαφτίζεται μέλος ή αρχηγός εγκληματικής οργάνωσης.


Βέβαια, σύμφωνα με τον Ποινικό Κώδικα, "Έγκλημα είναι πράξη άδικη και καταλογιστή στο δράστη της, η οποία τιμωρείται από το νόμο"

Ίσως με αυτή τη λογική, βαφτίζονται εγκληματίες όλοι σχεδόν (υπάρχουν και εξαιρέσεις...) οι διαπράττοντες κάποιο αδίκημα (με τη φόρα που πήραμε και η ...παράνομη στάθμευση είναι έγκλημα).

Που οφείλεται αυτή η μαζική ένταξη παραβατών ντε και καλά σε "εγκληματικές οργανώσεις";
Οφείλεται σε προσπάθεια αρνητικού επηρεασμού της δικαιοσύνης από κόμματα και παράγοντες;
Οφείλεται στην προσπάθεια αναδείξεως μιας (επιτυχούς) αστυνομικής επιχειρήσεως;

Όπου και να οφείλεται, το αποτέλεσμα είναι ότι ο όρος αυτός, χάνει βαθμιαία την "αξία" του,αφού τείνει να αποτελέσει πλέον τετριμμένη έκφραση χαρακτηρισμού σχεδόν όλων των παραβατών!!!

Το αξιοπερίεργο είναι ότι δεν χαρακτηρίσθηκαν (ακόμη) μέλη εγκληματικών οργανώσεων αυτοί που διέπραξαν από κοινού χιλιάδες  κακουργήματα εις βάρος της Ελλάδος και την έφεραν στο σημείο που ευρίσκεται σήμερα.

Ίσως αυτό συμβαίνει. γιατί ο όρος "εγκληματική οργάνωση" δεν επαρκεί για να χαρακτηρίσει τις πράξεις τους... 

Α.Αλεξανδρής
το είδαμε εδώ

ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ Η ΕΥΛΑΛΟΕΝΘΡΟΝΙΣΘΕΙΣΑ ( Αρχιμανδρίτης Αρσένιος Κατερέλος



Σεβαστοί πατέρες, ὁσιολογιωτάτη Γερόντισσα Ἰωάννα μετά τῆς θεοφιλοῦς ἐν Χριστῷ συνοδείας σας, ἀγαπητοί μου προσκυνηταί,

Σήμερα ἑορτάζομε τήν ἀνάμνησι τοῦ θαύματος τῆς Παναγίας Παραμυθίας. Δέν ὑπάρχει μεγαλυτέρα χαρά σέ ὅλο τό εἶναι τοῦ πιστοῦ Χριστιανοῦ καί δέν ἀπολαμβάνει μεγαλυτέρα εὐλογία ἡ ὕπαρξις πού ἔχει ἀξιωθῆ νά ἐνδυθῆ καί ἐσωτερικῶς, πρῶτα, καί ἐξωτερικῶς, τό ἀγγελικό Σχῆμα, ἀπό τό νά μελετᾶ καί νά βιώνη φερεπόνως καί θεαρέστως τήν πλήρη ὑπακοή εἰς τίς θεῖες ἐντολές. Αὐτήν τήν ζωή, ὅπως ἀκριβῶς τήν πρωτοϋπέδειξε στούς ἀνθρώπους διαχρονικά στόν γνωστό γάμο στήν Κανᾶ ἡ ἰδία ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος λέγοντας «ὅ,τι ἄν λέγῃ ὑμῖν ποιήσατε» (Ἰωάν. Β´, 5). Ὅ,τι σᾶς λέγει ὁ Χριστός νά τό κάνετε. Ἄλλωστε, ἀργότερα, αὐτήν ἀκριβῶς τήν θεομητορική προτροπή ἐπεσφράγισε στό ὑπερφυές γεγονός τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ἡ ἴδια ἡ φωνή τοῦ οὐρανίου Πατρός, λέγουσα: «Αὐτοῦ ἀκούετε» (Ματθ. ΙΖ´, 5). Τόν Χριστό δηλαδή νά ἀκούετε.
Πράγματι, ὅσοι ὑφαίνουν τήν ζωή τους στό στημόνι τοῦ λευκοῦ χαροποιοῦ μαρτυρίου τῆς ὑπακοῆς στίς θεῖες ἐντολές καί στό ὑφάδι τῆς ἀποκοπῆς τοῦ ἰδίου θελήματος, ὄχι μόνο τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ἀλλά ἀκόμη καί αὐτοῦ τοῦ φυσικοῦ θελήματος, ὅταν κυρίως βέβαια πρόκειται ἰδιαίτερα γιά τό μοναχικό τάγμα, ὅλοι αὐτοί γενικῶς οἱ ἀγωνιστές πού εὑρίσκονται στόν δρόμο τῆς καθάρσεως, τοῦ φωτισμοῦ καί τῆς θεώσεως καί, ἑπομένως βῆμα-βῆμα, σκαλί-σκαλί, μετά διακρίσεως βέβαια πάντα, ἀργά-γρήγορα, ὁλοένα καί περισσότερο, αἰσθάνονται ὑπαρξιακά τήν Χάρι, ἀλλά καί τήν παραμυθία στούς ποικίλους πειρασμούς, πού εἴθε πάντα νά εἶναι γιά ἐμᾶς, αὐτοί οἱ πειρασμοί, ὄχι ὀπισθοδρομικοί, ἀλλά προαγωγικοί.
Ὅλοι αὐτοί αἰσθάνονται τήν παραμυθία λοιπόν ἀπό Ἐκείνην τήν Πάναγνο Κόρη, πού πρώτη ἀπό ὅλους, κατά τόν κήρυκα τῆς Χάριτος, τόν ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ, ἔζησε τήν ἐν Θεῷ ἡσυχαστικωτέρα ζωή μέσα εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων τρεφομένη ξενοπρεπῶς καί δίνοντας μάλιστα, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, τιμή καί εὐλογία ἀκόμη καί σέ αὐτά τοῦτα τά Ἅγια τῶν Ἁγίων καί ὄχι παίρνοντας ἀπό αὐτά, ἡ Παναγία μας, εὐλογία.
Ἐάν λοιπόν ἡ Κυρία Θεοτόκος εἶναι ἕτοιμη ἀνά πᾶσα στιγμή καί ἐν παντί τόπῳ τῆς δεσποτείας τοῦ Υἱοῦ της νά συνδράμη καί νά προσφέρη τήν μητρική Της παραμυθία, πόσῳ μᾶλλον τοῦτο συμβαίνει σέ ἱερούς χώρους ὅπου ἐν εὐλαβείᾳ φυλάσσεται καί δεόντως τιμᾶται ἡ περίπυστος εἰκόνα ἡ ἐπονομαζομένη Παναγία Παραμυθία.
Ἕνας τέτοιος τόπος, ἀναμφισβήτητα, μέ ὀρθόδοξο φρόνημα καί ἦθος, εἶναι πράγματι τό ἱερόν τοῦτον Ἡσυχαστήριον μοναζουσῶν, γι᾽ αὐτό καί εἶναι ὄντως παναγιοσκέπαστον.
Ἔχετε, σεβαστή Γερόντισσα, μετά τῆς συνοδείας σας, τήν ἰδιαιτέρα εὐλογία νά εὑρίσκεσθε κάτω ἀπό τήν κραταιά καί ἀπόρθητη σκέπη τῆς Παναγίας Παραμυθίας. Καί αὐτό δίνει θάρρος καί προσθέτει δύναμι εἰς τόν ἀγῶνα τῆς μοναχικῆς ζωῆς, πού τά ὠφέλη του τά καρποῦνται ἐπί πλέον, ὄχι μόνον οἱ κατά καιρούς εὐλαβεῖς προσκυνηταί, ἀλλά καί ὁλόκληρος ἡ ἀνθρωπότης διαχρονικά. Καί αὐτό διότι εἰς τήν ὑπαρξιακή ἐρώτησι «τί ἐστί μοναχός;» ὁ ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης ἀπαντᾶ: «Μοναχός ἐστί ἱκέτης ὅλου τοῦ κόσμου». Καί αὐτό, ἐννοεῖται, ἰσχύει διαχρονικά.
Ἐπί πλέον, ἀγαπητοί μου προσκυνηταί, ὁ ἱερός τοῦτος χῶρος ἔχει ὡς ἰδιαίτερο προστάτη τόν ταχύν εἰς ἀντίληψιν Ἅγιο Μεγαλομάρτυρα Γεώργιο τόν Τροπαιοφόρο. Φυσικά θεωρεῖται πασίγνωστο, ἄν καί στρατιωτικός Ἅγιος, πόσο πολύ ἔχει βοηθήσει κατά καιρούς τό τάγμα τῶν μοναχῶν.
Τώρα, τό ἱστορικό τῆς εἰκόνας τῆς Παναγίας Παραμυθίας εἶναι ὅτι διά μέσου αὐτῆς τῆς εἰκόνας τό 807 ἡ Παναγία εἰδοποίησε τόν ἡγούμενο τῆς Μονῆς Βατοπαιδίου Ἁγίου Ὄρους νά μήν ἀνοίξουν τίς πύλες τῆς Μονῆς, γιατί θά ἤρχοντο πειρατές. Ὁ ἡγούμενος, πού μετά τήν ἀκολουθία τοῦ ὄρθρου εἶχε τέτοια συνήθεια, παρέμενε μέσα στόν ναό δηλαδή, ἐξεπλάγη ἀπό τό συμβάν. Κοιτάζει ἀμέσως τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας, ἀπ᾽ ὅπου ἔβγαινε ὑπερφυῶς ἡ γλυκυτάτη θεομητορική προστατευτική φωνή καί, εὐθύς ἀμέσως, βιώνει ἄλλο θαῦμα, ἀκόμη πιό ἐκπληκτικό. Τά πρόσωπα τῆς Κυρίας Θεοτόκου καί τοῦ Χριστοῦ εἶχαν τρόπον τινά ζωντανεύσει καί ὁ εἰκονιζόμενος Χριστός ἀντέδρασε καί μέ τό χέρι Του προσπάθησε νά κλείση τό στόμα τῆς Παναγίας, λέγοντάς Της: «Μή, μητέρα, μή τό λές αὐτό. Ἄφησέ τους νά τιμωρηθοῦν ὅπως τούς πρέπει». Ἀναμφισβήτητα καί προφανῶς τά λόγια τοῦ εἰκονιζομένου Χριστοῦ ὑπονοοῦν ἀμέλεια μοναχικῶν ὑποσχέσεων καί πολλά ἄλλα, ὄχι βέβαια εὐχάριστα αὐτά τά πολλά ἄλλα πράγματα γιά τούς τότε ἐκεῖ μοναχούς.
Αὐτόματα ὅμως καί ταυτοχρόνως, τό χέρι τῆς εἰκονιζομένης Παναγίας ἄλλαξε θέσι καί ἔπιασε «δυναμικά» τό χέρι τοῦ Χριστοῦ καί τό ἐμπόδιζε ἀπό τοῦ νά Τῆς κλείση τό στόμα ὁ Χριστός. Ἐπί πλέον δέ, ἔστρεψε λίγο τό πρόσωπό Της δεξιά, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, καί ἐπανέλαβε εἰς τόν ἡγούμενο: «Νά μήν ἀνοίξετε σήμερα τίς πύλες τῆς Μονῆς».
Νομίζομε, τά πολλά σχόλια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἐν προκειμένῳ περιττεύουν. Τά πράγματα ὁμιλοῦν ἀπό μόνα τους. Τήν εἰκόνα αὐτή, πού ἀλλιῶς τήν ὑπελόγιζε καί κουράσθηκε καί σκεπτόταν τότε ὁ ἁγιογράφος της, πῶς ἀκριβῶς θά τήν σχεδίαζε ὅταν τήν πρωτοέφτιαχνε, καί, τελικά, διαφορετικά, λόγῳ αὐτοῦ τοῦ παμμεγίστου θαύματος ἐξελίχθηκε σχεδιαστικά. Ἀπό τότε ὠνομάσθη «Παραμυθία», δηλαδή παρηγορία.
Τά πνευματικά μηνύματα πού ἀπορρέουν αὐτομάτως εἶναι ἀναρίθμητα. Ἐν πρώτοις, καταδεικνύεται τό μέγεθος τῆς μητρικῆς παρρησίας ἐνώπιον τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Τριαδικοῦ Θρόνου, ἀλλά καί ἡ ἀγάπη τῆς Πανάγνου πρός αὐτό τοῦτο τό μοναχικό μας Σχῆμα, πού ὁ ἔρως τοῦ Ἀγαπητοῦ ὡδήγησε τήν ὕπαρξί μας εἰς τό νά τυλιχθῶμεν τό μέλαν μοναχικό ἔνδυμα, τό ὄντως ὑψηλότερον χλαμύδων καί πορφύρων βασιλικῶν.
Φαίνεται ἑπομένως ἡ ἐπί πλέον συμπάθεια τῆς Παναγίας μας πρός τούς μοναχούς παρά τήν περικειμένη ἀνθρωπίνη ἀσθένεια.
Βέβαια, τό πιό ὠφέλιμο ἀπ᾽ ὅλα ἦτο προφανῶς τό βαθύτατο καί εἰλικρινές αἴσθημα τῆς μετανοίας, πού ἔνοιωσαν καρδιακῶς τότε οἱ πατέρες τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Βατοπαιδίου, τόσο μέ τόν ἐλεγκτικό λόγο τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς σωτηρίας, ὅσο καί μέ τήν προστασία τῆς Θεοτόκου, πού ἀπέβη παραμυθία, καί γι᾽ αὐτούς βέβαια τούς ἰδίους, ἀλλά καί γιά κάθε Χριστιανό, μοναχό ἤ λαϊκό, πού οἰκειοποιεῖται στήν πρᾶξι τό πνευματικό φρόνημα, πού διαχρονικά ἐκπέμπεται ἀπό τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας Παραμυθίας πρός ὅλες τίς κατευθύνσεις.
Εἰς τό σημεῖο ὅμως αὐτό, μέ τήν εὐκαιρία τοῦ θαύματος τούτου, ἄς προσπαθήσωμε νά προσεγγίσωμε, ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις Πατρᾶσι, καί ἄς διακηρύξωμε γενικώτερα τήν ἀπροσπέλαστη δόξα καί τό μεγαλεῖο τῆς μοναδικῆς Της προσφορᾶς, οὕτως ὥστε νά ὑπερανταναπληρωθῶμε ἔτι καί ἔτι μέ τήν ἀστείρευτη χάρι Της καί τήν εὔνοιά Της.
Μέ μία λέξι, ἡ Κυρα-Παναγιά μας εἶναι, ὅπως ψάλλομε εἰς τόν Κανόνα τῶν Χαιρετισμῶν, «ἡ αἰτία τῆς τῶν πάντων θεώσεως». Διότι, ἐκτός τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἀποτελεῖ τήν παγίωσι τῆς σωτηρίας ὁλοκλήρου αὐτοῦ τούτου τοῦ ἀγγελικοῦ κόσμου. Οἱ ἄγγελοι μόνον μετά τήν Ἐνανθρώπισι καί τήν Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ δέν κινδυνεύουν πλέον εἰς τόν αἰῶνα τόν ἅπαντα νά πέσουν ἀπό τό ἀγαθό εἰς τό κακό. Πρᾶγμα πού, ὅπως ἀσφαλῶς θά γνωρίζετε, συνέβη πολύ παλαιότερα μέ τούς δαίμονες, πού ἐννοεῖται ὅτι ἦσαν ὅσοι πρώην ἄγγελοι - ὁ Θεός δέν δημιουργεῖ ποτέ κακά πλάσματα - πού λόγῳ ὑπερηφανείας κατήντησαν κάκιστοι δαίμονες καί ἐχθροί τῆς δικῆς μας σωτηρίας.
Κάτι ἀνάλογο βέβαια συμβαίνει καί μέ τίς ἀνθρώπινες σεσωσμένες ψυχές, πού μέχρι τήν Κοινή Ἀνάστασι τῶν νεκρῶν δέν κινδυνεύουν πλέον νά πέσουν ἕως ὅτου βέβαια εἰσέλθουν, ἀπό τόν Παράδεισο, πού τώρα εὑρίσκονται μόνον ὡς ψυχές, εἰς τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν - τί λέμε; «Προσδοκῶ ἀνάστασι νεκρῶν». Ἐκεῖ οἱ ψυχές μέ τά ἄφθαρτα τελικά ἀλλά ὑλικά παρά ταῦτα σώματά τους, μή ὑποκείμενα σέ βιολογικές ἀνάγκες, ἀλλά διεπόμενα ἐξ ὁλοκλήρου ἀπό τίς ἐνέργειες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος θά εἶναι ὅπως τό σῶμα τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ, τοῦ πρωτοτόκου Ἀδελφοῦ μας.
Ἐπί πλέον ὅμως, ἡ Παναγία εἶναι καί ἡ σωτηρία ὁλοκλήρου τῆς κτίσεως, ἡ ὁποία, παρά τίς ὀμορφιές της, εἶναι τελικά ἕνας κόσμος μεταπτωτικός, πού συστενάζει μαζί μας καί μόνο ἐξ αἰτίας μας καί περιμένει τόν ἀνακαινισμό του, ὁπότε τότε καί ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι θά ἀπαλλαχθοῦμε ἀπό τό λεγόμενο ''φυσικό κακό'' καί τούς ποικίλους φυσικούς κινδύνους.
Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος εἶναι τό μεθόριο μεταξύ τοῦ ἀκτίστου καί ἀπροσίτου Θεοῦ καί ὅλων τῶν κτισμάτων. Εἶναι ἡ μοναδικἠ γέφυρα πού ἑνώνει τόν ἄπειρο καί ἀκατάληπτο Θεό μέ ὅλα τά δημιουργήματα. Ἀρκεῖ νά σκεφθοῦμε ὅτι σύμφωνα μέ τήν προφητική καί ἱστορική κατοχύρωσι, ἀλλά καί μέ τήν διδασκαλία καί ἀνάλυσι τῶν θεοπτῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀπό τούς παλαιοτέρους μέχρι καί τούς τελευταίους, εἶναι τό μόνο λογικό δημιούργημα, πού τιμῆς ἕνεκεν καί κατ᾽ ἐξαίρεσιν βέβαια - εἰς τόν Θεό τίποτε δέν ἀδυνατεῖ - ἀπό τώρα εὑρίσκεται, ὄχι ἁπλῶς εἰς τόν Παράδεισο, ἀλλά μέ τελικό ἄφθαρτο ἀναστημένο καί ἀναληφθέν σῶμα, εὑρίσκεται εἰς τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν.
Ἐπί παραδείγματι, ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ Ἅγιοι καί οἱ σεσωσμένοι δέν εὑρίσκονται ἀπό τώρα εἰς τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ἀλλά εἰς τόν Παράδεισο, γιά τόν ἁπλούστατο λόγο ὅτι ὀντολογικά, ὑπαρξιακά, ὑπάρχουν μόνον ὡς ψυχές. Δέν ἔχουν πάρει δηλαδή τά τελικά ἄφθαρτα σώματά τους. Ἄλλο θέμα τώρα εἶναι ὅτι, ὅταν θελήση ὁ Θεός, μετασχηματίζονται καί ἐμφανίζονται σέ ἄλλες μορφές, φυσικές καί ὑπερφυσικές, μέ σῶμα κλπ., ὅπως ἄλλωστε τό ἴδιο γίνεται πολλές φορές καί μέ τούς ἁγίους ἀγγέλους, οἱ ὁποῖοι εἶναι ὡς πρός τήν φύσι τους ἀσώματοι καί ἄϋλοι ὡς πρός ἡμᾶς, γιατί στήν οὐσία καί οἱ ἄγγελοι δέν εἶναι ἄϋλοι ὡς πρός τόν Θεό, ὡς πρός τόν Ὁποῖο εἶναι ὑλικώτατοι καί αὐτοί.
Οἱ λοιποί Ἅγιοι ὅμως, ὑπαρξιακά, δέν ἔχουν ἀναστηθῆ ἀκόμη, ἐνῶ ἡ Παναγία κατ᾽ ἐξαίρεσιν ἔχη ὁλοσώμως μεταστῆ - τώρα βέβαια δέν εἶναι τό θέμα αὐτό γιά νά τό κατοχυρώσωμε, ἁπλῶς τό ἀναφέρομε - ἔχει ὁλοσώμως μεταστῆ, πού ἐν προκειμένῳ σημαίνει ὅτι ἔχει ἀναστηθῆ καί ταυτοχρόνως ἀναληφθῆ πρό τῆς Κοινῆς Ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν. Μάλιστα δέ, ἡ ἰδική Της ἀνάστασις πρέπει, ἄς μή σᾶς φανῆ ὑπερβολικό, θά τό ἐξηγήσωμε, κάνετε λίγο ὑπομονή, «νά μᾶς χαροποιῆ πιό πολύ κι ἀπ᾽ αὐτήν τήν Ἀνάστασι τοῦ Χριστοῦ». Θά μοῦ πῆτε: ''Πῶς εἶναι αὐτό ποτέ δυνατόν, πάτερ;'' Καί ὅμως ναί, καί θά ἐξηγηθῶμεν, διότι ναί μέν ἀναμφισβήτητα ὁ Χριστός ἀνεστήθη ὅπως λέμε «αὐτεξουσίως», ἐνῶ ἡ Παναγία φυσικά ἀνεστήθη δυνάμει τοῦ Χριστοῦ, ἐννοεῖται. Δυνάμει τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἄλλωστε, πάντα ὑπάρχει κοινή βούλησις καί ἐνέργεια καί θέλησις εἰς τά τρία Πρόσωπα τῆς μίας Θεότητος.
Ἀλλά πρακτικά γιά μᾶς, τελικά σημασία ἔχει ὅτι ἀνεστήθη καί ἦτο ἁπλός ἄνθρωπος, ὄχι δηλαδή θεάνθρωπος. Τό πρόσωπο τῆς Παναγίας ἦτο ἐντελῶς ἀνθρώπινο, ἐνῶ τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἦτο μόνον θεῖο. Ἡ φορεσιά Του ἦτο ἀνθρωπίνη. Ἑπομένως, ἡ ἰδική Της ἀνάστασις, ἄς τό ποῦμε ἔτσι, ἦτο πιό κοντά σέ ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους. Ἤ μᾶλλον πιό ὀρθά, ἦτο ἡ πρώτη ἐκπλήρωσις τῆς ὑποσχέσεως τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Ἦτο ἡ ''προκαταβολή'', ἡ ''ἐγγύησις'' γιά τήν Κοινή Ἀνάστασι τῶν νεκρῶν, ἄρα καί γιά τήν ἰδική μας προσωπική τελική ἀνάστασι.
Αἰτία τῆς ἀσυλλήπτου δόξης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἦτο ἡ τελεία καθαρότης Της, ἐνῶ, ἀντίστροφα, ἀποτέλεσμα τῆς ἐνθέου δόξης Της εἶναι ἡ ὑψίστη μοναδική Της παρρησία. Γι᾽ αὐτό καί κατ᾽ ἐξαίρεσιν λέμε «Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς» καί ὄχι ἁπλᾶ «πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν».
Ἡ προσωπική ἀναμαρτησία τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου εἶναι ἀσύλληπτη ἀκόμη καί γι᾽ αὐτόν τοῦτον τόν ἀγγελικό κόσμο. Πόσο μᾶλλον ἀπο τήν ἰδική μας ἀνθρωπίνη ἁμαρτωλή διάνοια.
Παρά ταῦτα, μποροῦμε κάπως νά φαντασθοῦμε, ὄχι βέβαια τήν καθαρότητά Της, ἀλλά τίς συνέπειες ἔστω αὐτοῦ τοῦ ἀνερμηνεύτου πνευματικοῦ Της μοναδικοῦ πλούτου. Ποιές εἶναι αὐτές, μέ δύο λόγια; Ὁ,τιδήποτε ἀκάθαρτο καί νά Τῆς προσεφέρετο, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἀπό τό περιβάλλον κλπ., τό ἐπέστρεφε αὐτομάτως σέ μηδέν χρόνο κεκαθαρμένο, ὄμορφο, πανάγιο, εὐλογημένο, χωρίς ἐννοεῖται ἡ ἰδία νά ἔχη ὑποστῆ τήν παραμικρή προσωπική πνευματική ἀλλοίωσι. Συνέβαινε δηλαδή ἕνας αὐτόματος ἐνυπόστατος τέλειος πνευματικός καθαρισμός-μετεκεντρισμός. Καί μάλιστα, τολμοῦμε νά ποῦμε, ὅτι ὅσο πιό βρώμικο τυχόν ἦτο τό ἐξωτερικό περιβαλλοντολογικό ἐρέθισμα, τόσο πιό χαριτωμένο καί ἅγιο τό ἰδικό Της πνευματικό μπόλιασμα.
Ἡ παρρησία Της καί ἡ φροντίδα Της, ἐκτός ἀπό τό σημερινό θαῦμα, φαίνεται ποικιλόμορφα ἀτελείωτες φορές στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία.
Γιά παράδειγμα, ἄκουσε τήν γλυκειά, μοναδική, ἀσυνήθιστη καί ὡραία φωνή Της, χωρίς νά τήν ἰδῆ τότε, ὁ ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης - ἐκοιμήθη τό 1938 -, ὅταν γιά κάποιο διάστημα ὡς νεαρός, ὀνόματι τότε Συμεών, ἔκανε ἀπρόσεκτη πνευματική ζωή, καί τοῦ εἶπε ἡ Παναγία: «Δέν μοῦ ἀρέσει νά βλέπω τά ἔργα σου». Λέξεις πού ἔπαιξαν καθοριστικώτατο ρόλο εἰς τήν μετέπειτα λαμπρή πνευματική προσωπική του πορεία καί συνέχεια τῆς ζωῆς του. Μάλιστα, μετά ἀπό τρεῖς ἑβδομάδες ἔντονης καί εἰλικρινοῦς προσευχητικῆς προσπαθείας του, ἕνα βράδυ, καθώς προσευχόταν ὡς δόκιμος μοναχός μπροστά στήν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου, ἐνῶ ἠγωνίζετο λέγοντας τήν εὐχή τοῦ Ἰησοῦ, τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με», ἡ προσευχή τοῦ Ἰησοῦ ἄρχισε πλέον νά ἐνεργῆ στήν πνευματική του καρδία, στό κέντρο τῆς ψυχῆς του, στό πιό καθαρό μέρος τῆς ψυχῆς του, νύχτα-μέρα, ἀβίαστα, χωρίς πλέον καμμία προσπάθεια. Ἀπέκτησε δηλαδή τήν νοερά προσευχή ὡς θεομητορικό δῶρο, τό ὁποῖο βέβαια συντήρησε διά βίου. Καί μέ τό ''συντήρησε'' καταλαβαίνετε τί ἐννοοῦμε. Μέ τόν ἀγῶνα του δηλαδή.
Ἐπίσης, μία ἄλλη ἐπέμβασις τῆς Θεοτόκου, πού ὁμοιάζει μέ ἐκείνην τῆς Παναγίας Παραμυθίας, συνέβη διά μέσου τῆς Παναγίας τοῦ Χέροβο, πού φυλάσσεται εἰς τήν Ἱερά Μονή Ζωγράφου τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Τότε, ἕνας καθαρός καί σέ ὑψηλά μέτρα ἀσκητής ἄκουσε ἀκριβῶς τήν φωνή τῆς Θεοτόκου νά τοῦ λέγη: «Ἔρχονται οἱ ἐχθροί τοῦ Υἱοῦ μου». Φοβερός λόγος, θεομητορικός λόγος, ἄρα μποροῦμε νά ποῦμε ''τριαδολογικός'' λόγος, λόγος δηλαδή τοῦ Θεοῦ. «Ἔρχονται οἱ ἐχθροί τοῦ Υἱοῦ μου». Καί ἔδωσε ὁδηγίες, ἡ ἴδια ἡ Παναγία παρακαλῶ, ὅσοι μοναχοί ἀντέχουν τό μαρτύριο νά κλεισθοῦν στόν πύργο τῆς Μονῆς Ζωγράφου καί νά ὁμολογήσουν Ὀρθοδοξία. Ὅσοι δέν ἀντέχουν, ἡ ἴδια ἡ Παναγία - καί ὅταν ἐπεμβαίνη ἡ Παναγία οἱ πάντες σιωποῦν -, ἡ ἴδια ἡ Παναγία τούς οἰκονόμησε καί τούς προέτρεψε, διά μέσου αὐτοῦ τοῦ ἀσκητοῦ, ὡς ἀγγελιοφόρου, νά κρυφθοῦν στό δάσος καί νά γλυτώσουν ἕως ὅτου περάση ὁ κίνδυνος.
Ποιός φαντάζεσθε ὅτι ἦταν ὁ κίνδυνος; Ἡ παπική λαίλαπα! Ποιοί ἦσαν οἱ ἐχθροί τοῦ Υἱοῦ Της καί Θεοῦ μας; Οἱ λατινόφρονες. Τό 1274 στήν Σύνοδο τῆς Λυών, πού ἐπιτραπήτω νά τήν ὀνομάσωμε ''Ληστρική Σύνοδο τῆς Λυών'', ὅπου προήδρευε ὁ αἱρετικός, μετά τό Σχίσμα δηλαδή, πάπας Γρηγόριος ὁ Ι´, ἀπεφασίσθη ἡ ἕνωσις-ὑποταγή τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τόν Παπισμό.
Τότε, ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ἰωάννης Βέκκος (1275-1282), μαζί μέ τόν αὐτοκράτορα Μιχαήλ τόν Η´ τόν Παλαιολόγο, προσπαθῶντας, ματαίως βέβαια, νά ἐπιβάλλουν διά τῆς βίας τίς σατανικές ἀποφάσεις, ἦλθαν καί στό Ἅγιον Ὄρος, εἰς τήν Ἱερά Μονή Ζωγράφου, ἐννοεῖται μέ ἄγριες καί ἀπάνθρωπες διαθέσεις. Καί ὅμως, ὅπως ἤδη ἐπιγραμματικά ἀνεφέραμε εἰς τήν ἀγάπη σας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ ἴδια ἡ Παναγία ἔδωσε, διά μέσου τῆς εἰκόνας Της, δύο εἰδῶν ὁδηγίες, τίς κατ᾽ ἀκρίβειαν καί τίς κατ᾽ οἰκονομίαν. Ὧδε ἡ θεομητορική διάκρισις! Εἴκοσι ἕξ πατέρες πού ἠκολούθησαν τήν ἀκρίβεια, εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νά καοῦν μέσα εἰς τόν πύργο τῆς Μονῆς. Ἔτσι, ἐκτός τοῦ ὅτι ἁγίασαν οἱ ἴδιοι, ἔγιναν ἀπόρθητο πνευματικό ἀνάχωμα στήν πλήμμυρα τῆς κακοδοξίας τοῦ Παπισμοῦ, ἀλλά καί στόν χωρίς ὑπερβολή γενιτσαρισμό τῶν ἰδικῶν μας λατινοφρόνων προδοτῶν τῆς Ὀρθοδοξίας. Οἱ ὑπόλοιποι μοναχοί, ἐννοεῖται, συνέχισαν τήν μοναχική ζωή τῆς μετανοίας μετά τό πέρας τοῦ κινδύνου.
Σεβαστή Γερόντισσα, διαφυλάσσεται εἰς τήν Μονή σας τό πνευματικό ἀλεξικέραυνο πού λέγεται Παναγία Παραμυθία. Ἤδη, τό ἀξιοποιεῖτε ἀναμφισβήτητα πρός δόξαν Θεοῦ καί ὠφέλεια ψυχῶν.
Μπροστά λοιπόν σέ αὐτήν τήν πραγματικότητα, ἀλληλοπλέκονται καί ἀλληλοπεριχωροῦνται ἡ θεομητορική εὐλογία καί ἡ ἀνθρωπίνη προσπάθεια γιά τήν κατάκτησι τοῦ ὄντως ἐφετοῦ. Ἐμεῖς οἱ χοϊκοί, τί εἴπωμεν καί τί λαλήσωμεν; Μᾶλλον ἁρμόζει ἡ εὔλαλος σιωπή. Ναί, σιωποῦμε ἐμεῖς οἱ ἀδύναμοι ἄνθρωποι, διότι ἰλιγγιοῦμε μπροστά εἰς τό μέγεθος τῶν βασιλικῶν Της δωρεῶν.
Ὅμως, ἐάν ἐμεῖς σιωπήσωμε, οἱ λίθοι κεκράξονται. Καί ἐν προκειμένῳ, τόν «λόγον» λαμβάνουν, ὄχι μόνον οἱ πέτρες, πού ἐλαξεύθησαν καί ᾠκοδομήθησαν ἐν προσευχῇ. Οἱ λίθοι οἱ ὁποῖοι ἐκ τοῦ ἀρχικοῦ αὐτοῦ θεμελίου κραυγάζουν στεντορείᾳ τῇ φωνῇ ὅτι ἐφεξῆς εἰς τόν τόπον αὐτόν θά τρυγῆται τό γλυκύτατον μέλι τῆς ἡσυχίας, μά καί θά διασφαλίζεται ἀκεραίως τό ἄδολον γάλα τῆς ὁμολογίας. Τόν λόγον λοιπόν τώρα λαμβάνουν - ὦ θαῦμα παράδοξον καί πρωτοφανές! -, καί μάλιστα ὄχι τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἀλλά ἐν τῷ παρελθόντι ἔτει 2013, πέρυσι δηλαδή, τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ!
Ἔφθασε λοιπόν ἐδῶ, πρός εὐλογίαν καί διά ὀλιγοήμερον παραμονήν, ἡ ἱερά εἰκών τῆς Μητέρας μας ἐκ τῶν Ἁγίων Τόπων. Ὅμως, τόσον ἀνεπαύθη ἡ πανάχραντος παρουσία Της, εἰς τήν βίγλα αὐτή τοῦ οὐρανοῦ, ὥστε δέν ἠθέλησε πλέον νά ἐπανακάμψη. Καί γιά νά μή φανῆ εἰς τούς θνητούς ὅτι ὑποκρύπτεται ἀνθρωπίνη τις ἐνέργεια, ὅτι δηλαδή αἷμα καί σάρξ ἐμποδίζει τήν ἐπιστροφή τοῦ πρωτοτύπου, ἡ παραμυθητική Της θέλησι ηὐδόκησεν ὥστε αὐτή αὕτη ἡ ἄλογος φύσις τῶν πτηνῶν νά σχηματίση οὐρανία καί ἀναρίθμητη ἐπιδημία. Ἠθέλησε νά μελωδήσουν ἰσάγγελον μελωδίαν ψάλλουσαν τό πρῶτον, γιά πρώτη φορά, μέσα ἀπό τά εὔλαλα τιτιβίσματα τήν ἱεράν ἀκολουθίαν. Ποίαν ἱεράν ἀκολουθίαν; Τήν ἀκολουθίαν τῆς ἐνθρονίσεώς Της. Ναί, χωρίς ὑπερβολή, τῆς ἐνθρονίσεώς Της εἰς τόν μαρμαρυγῆ θρόνον τοῦ Καθολικοῦ τοῦ ἱεροῦ Της Ναοῦ.
Τῷ ὄντι θέαμα ξενοπρεπές καί ἄκουσμα μεθόριον φερόμενον ἀντιφωνικῶς καί ἀσιγήτως μεταξύ οὐρανοῦ καί γῆς! Θά ἠμποροῦσε προφανῶς κανείς, ἐάν ἦτο γνώστης τῆς ἑλληνικῆς ὀρνιθοπανίδος, γνώστης τῶν πτηνῶν τῆς Ἑλλάδος δηλαδή, νά γνωρίση πλεῖστα ὅσα, ἐκ ''τῶν ὧν οὔκ ἔστιν ὄντως ἀριθμός'', εὔλαλα πετούμενα καί εἰς τίς αὐλές τούτου τοῦ Ἡσυχαστηρίου ἐπαναπαυόμενα.
Καί ἐν παρενθέσει, ἄς ἀναρωτηθῶμεν: Πόσον ἄραγε θά ἐζημιώθησαν καί κατόπιν ἴσως μέ κρωγμούς θά ἐθρήνησαν τήν ἀπουσία τους ὅσα εὐλογημένα ἐκ τῶν 436 εἰδῶν πτηνῶν, πού ὑπάρχουν εἰς τήν πατρίδα μας κατά τούς εἰδικούς, ἀπουσίαζαν κατά τίς ὑπερκόσμιες ἐκεῖνες στιγμές ἀπό τήν πρωτόγνωρη σύναξί τους; Ὄντως θέαμα ἔκπαγλον (πολύ ὄμορφον) καί ἀποκαλυπτικόν! Ἀπό τήν μία, ἄνθρωποι συνόμιλοι τῶν ἀσωμάτων ταγμάτων (οἱ μοναχές) καί ἅγιοι ἄγγελοι, ἀοράτως παρόντες, ἀναμέλπουν δοξολογίαν πρός τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ, ὥστε νά ἀποδώσουν, ὅσον τό δυνατόν τά εὐχαριστήρια γιά τήν παρ᾽ ἐλπίδα ἐπίσκεψι. Καί, ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, τά σμήνη τῶν πτερωτῶν ἀγγελιοφόρων μεταφέρουν ἐπί πτερύγων ἀνέμων τό παρθενικό μήνυμα τῆς πανυπερευλογημένης παρουσίας Της. «Αὕτη ἡ κατάπαυσίς μου εἰς αἰῶνα αἰῶνος...!» «Ὧδε κατοικήσω ὅτι ᾑρετισάμην αὐτήν ταύτην τήν ἱεράν μου Μονήν». Γεγονότα δηλαδή πού ἀναμφισβήτητα συγκλονίζουν τήν ψυχή καί ἀντικειμενικῶς καταγράφουν τήν ἱστορία.
Ἀλλ᾽ ὑφίσταται τρανώτερον θαῦμα, μά καί ἐκτυπώτερον σημεῖον ἀπό τό ὅτι ἐξελέξατο ἡ ἰδία ἡ Παραμυθία τό ἱερόν τοῦτο Ἡσυχαστήριον; Ὅτι ᾑρετίσατο αὐτό, ἐπροτίμησε δηλαδή αὐτό, εἰς κατοικίαν τοῦ ἐκτυπώματος Ἑαυτῆς, τῆς ἱερᾶς Της δηλαδή εἰκόνος; Ὑπάρχει ψυχή λογική πού θά ἀρνηθῆ ποτέ, ὅτι εἰς τήν τορνευθεῖσαν διά Πνεύματος κυψέλην αὐτήν τῆς Χάριτος «πᾶν γόνυ κάμψει καί πᾶσα γλῶσσα ὁμολογήσει» ὅτι ἡ κυρία Θεοτόκος, ἡ ἐπονομαζομένη Παραμυθία, θέλει προστατεύει ἀκαταπαύστως καί διηνεκῶς ταύτην τήν ἐν Χριστῷ ἀδελφότητα, ἀλλά καί κάθε εὐλαβῆ προσκυνητή, ὁ ὁποῖος υἱκῶς θά προστρέχη εἰς τήν Χάριν τῶν δύο πλέον αὐτῶν εἰκόνων πού εὑρίσκονται ἐδῶ;
Ἐν κατακλεῖδι δέ, ἄς θέσωμε ἁπλῶς τό ἐρώτημα: Μήπως ὁ τρόπος τῆς ἀφίξεως καί κυρίως τῆς παραμονῆς τῆς Παναγίας μᾶς ἀνάγη ἄραγε εἰς τό θαυμάσιο καί ὑπερφυές ἱστορικό τῆς θαυματουργοῦ εἰκόνος τῆς Παναγίας τῆς Ὁδηγητρίας (τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ξενοφῶντος); Δέν θά τό ἀναλύσωμε. Ἄς ἀναρωτηθῶμεν. Ἀλλά, τί ἔτι λαλήσωμεν ἐνώπιον τοῦ θάμβους τῆς θεομητορικῆς Της μορφῆς; Τοῦτο μόνον ἐν κατακλεῖδι υἱκῶς ἄς ψελλίσωμε, ὄντες βέβαιοι ὅτι ἡ Παναγία Παραμυθία, ἡ πολυφθόγγως εὐλαλοενθρονισθεῖσα, δέν προσμετρᾶ τό ἀποτέλεσμα, ἀλλά μητρικῶς ἀποδέχεται τήν καρδιακή τῶν τέκνων Της διάθεσι.

Χαῖρε Παραμυθία, ἡ πολυγλώττως ἐνθρονισθεῖσα,
Χαῖρε ὑπερκοσμίως ἡ δεχθεῖσα ὑπολαΐδαν
Χαῖρε βιοτῆς ἀργαλέου ἀνάψυξις,
Χαῖρε ἱερῶς τρανωθεῖσα τοῖς πέρασι,
Χαῖρε ἡδυμόλπων πτερωτῶν ἡ προσέλκυσις
Χαῖρε τοῦ νοός γλυκασμός καί μετάβασις,
Χαῖρε Σόν ἐκτύπωμα κατηρτίσθη ἐν Σιών,
Χαῖρε νῦν τό ἔθνος ἐπευλογοῦσα τῶν Ρωμηῶν,
Χαῖρε Θεοτόκε Παραμυθία.

Ἀμήν.


Ἀρχιμανδρίτης Ἀρσένιος Κατερέλος, Ἡγούμενος Ἱ. Μονῆς Ἁγίου Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος
Ἑσπερινή ὁμιλία εἰς τό Ἱερόν Ἡσυχαστήριον Μοναζουσῶν Ἁγ. Γεωργίου & Παναγίας Παραμυθίας Ἀνύδρου Γιαννιτσῶν - 20/1/2014


9

Ετοιμάζουν βεβήλωση της ΑγιαΣοφιάς τα....φιλαράκια μας οι Τούρκοι

H ΠΛΑΤΥΤΕΡΑ
Κι' αυτή την Παναγιά που θα σε κοιτάζει, πώς θα την παλέψεις ωρέ Ερντογάν;

(κραυγή του "τί και πώς" που παρακαλούμε να την θυμηθείτε, όταν φτάσετε στην κάλπη καθώς όλο αυτό "Έλληνες" το ετοίμασαν είτε αδιαφορώντας, είτε προδίδοντας.)
Δύο ενδεχόμενα υπάρχουν ή να το δούμε και αυτό και να ¨βάλουμε μυαλό¨ -εκ των υστέρων- με όλη την συναισθηματική φόρτιση  ή κάποιοι να μην προλάβουν να το δούνε και να το χαρούνε!!
Από τον περασμένο Νοέμβριο σκόρπιες ειδησεογραφικές πληροφορίες από την γείτονα χώρα απεκάλυπταν σε δόσεις την υπόσχεση που έδωσε ο ίδιος τούρκος πρόεδρος να ¨μεταποιήσει¨ σε τέμενος την Αγία Σοφία, την ημέρα που θα συνέπιπτε με τις εορταστικές εκδηλώσεις  αφιερωμένες  στην άλωση της Πόλης από τον Μωάμεθ τον πορθητή.
¨Εάν αληθεύει το δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας «Ραντικάλ», τότε ο φίλος και κουμπάρος Ελλήνων πολιτικών, ετοιμάζεται για την απόλυτη πρόκληση, όχι μόνο απέναντι στην Ελλάδα και την ορθοδοξία, αλλά και απέναντι σε ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο, σε ανατολή και δύση.
Ο Ερντογάν φέρεται να έχει βάλει στόχο να οργανώσει μουσουλμανική θρησκευτική τελετή στο απόλυτο σύμβολο της ορθοδοξίας, την εκκλησία της Αγίας Σοφίας, προσκαλώντας μάλιστα και τους ηγέτες άλλων ισλαμικών χωρών, καθώς στην τελετή θα παραβρεθεί και ο ίδιος.
Στόχος του «πολυχρονεμένου» είναι να εντάξει την προκλητική αυτή ενέργεια στο πλαίσιο των ετήσιων εορτασμών για την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς το 1453…(http://www.defence /29/04/2014 13:43 )
Φαίνεται ότι οι τούρκοι ετοιμάζονται ¨πυρετωδώς¨ για να στήσουν μία τεράστια  χολιγουντιανή θεατρική σκηνή, που θα συμπεριλαμβάνει την τελετή βεβήλωσης και καθοσίωσης του Ιστορικού- Εκκλησιαστικού- Πολιτισμικού Σεβάσματος της ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ.
Παράλληλα ¨κεντάνε¨, με την προκλητικότητα και επιθετικότητα  τους, σε όλα τα ανοικτά μέτωπα σαν να θέλουν να κλείσουν ιστορικούς λογαριασμούς πριν την ¨μεγάλη στιγμή¨.
Ναυτικές προκλήσεις ανοικτά της Κρήτης , στην Κω, ¨δήθεν έρευνες¨ στην Χίο ,  καθημερινές προκλήσεις στον Εθνικό Εναέριο χώρο μας, σφετερισμός της Κυπριακής Υφαλοκρηπίδας στα Κατεχόμενα – Κύπρος, σεισμολογικές υποθαλάσσιες έρευνες σε όλη την Αν. Μεσογειακή λεκάνη συνθέτουν το  σώου που πάνε να στήσουν παράλληλα με την ¨γιορτή¨.
Είχαμε σημειώσει παλαιότερα ότι η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τέμενος θα σηματοδοτήσει την έναρξη επιθετικότερης συμπεριφοράς εκ μέρους των γειτόνων σε όλα τα μέτωπα και όσο πλησιάζουμε στην  τελετή του σώου το γεγονός αυτό  θα επαληθεύεται καθημερινά.
Φυσικά όλος ο σχεδιασμός είχε στηθεί εδώ και πολύ καιρό και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι -μετά τα αποτελέσματα των εκλογών στην Ελλάδα- θα πρέπει η χώρα μας να διαχειρισθεί  αυτό το μείζον Ιστορικό- Εθνικό και Πολιτισμικό ¨έγκλημα¨.
Οι τούρκοι παίζουν με το συναίσθημα και τις εντυπώσεις προς όλες τις πλευρές και ξέρουν ότι η βεβήλωση της ΑγιαΣοφιάς θα λογισθεί από τον ήδη  ψυχισμό του καταπονημένου από τα μνημόνια  Έλληνα σαν¨ μια δεύτερη άλωση¨ σημειολογικά.
Ποιοι θα το διαχειριστούν εδώ στην Ελλάδα;
Οι κρατούντες τι ουσιαστικό έκαναν μέχρι τώρα πάνω σε αυτό το θέμα;
Σαν Φορείς , Σύλλογοι και  Λαός ενεργοποιηθήκαμε συγκεκριμένα ή μείναμε σε λόγια και ευχολόγια;
Αν η πατρίδα ήταν δυνατή και όχι¨ παλιόψαθα¨ των τοκογλύφων που άνοιξαν την κερκόπορτα της προδοσίας, δεν θα ¨εξισορροπούσε¨ ανάμεσα στην¨ διάσωση των μισθών και των συντάξεων¨ και στο πιθανό ¨ασβέστωμα¨ του ψηφιδωτού της Πλατυτέρας.
Η  πρόθεση βεβήλωσης   της Αγίας Σοφίας εκ μέρους των τούρκων  ξεκίνησε σχεδόν  δύο μήνες πριν ξεσπάσουν τα συγκλονιστικά γεγονότα στην Ουκρανία που κυοφορούν αποκαλυπτικές γεωπολιτικές ανατροπές. 
Βλέπεται  ¨ αγαπάει ο Θεός τον κλέπτη, αγαπάει και τον νοικοκύρη¨.
Η αποκορύφωση του δράματος της βεβήλωσης της Αγίας Σοφίας προγραμματίζεται από τους αντίχριστους 4 ημέρες  μετά  τα αποτελέσματα των Ελληνικών εκλογών και όταν το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο -πιθανώς- να μην έχει συγκροτηθεί σε σώμα, για να ασχοληθεί με το πολιτισμικό αυτό έγκλημα.
Οι πονηριές  των γειτόνων  ήταν  πάντα καλοδουλεμένες.
Σε αυτό το χάλι που φτάσαμε μόνο ενεργώντας σαν άτομα και σαν προσωπικότητες Ορθόδοξες και Ρωμαίικες, μπορούμε να συνεγείρουμε τον διπλανό μας .
Δηλ. υγιή κοινωνικά κύτταρα μπορεί να πολλαπλασιασθούν και να δώσουν υγιή κοινωνικό ιστό και μεδούλι ¨ρωμαίικο¨.
Το δράμα της ΑΓΙΑΣΟΦΙΑΣ με το δράμα της μνημονιακής  Ελλάδος  συναντιόνται και  αποκορυφώνονται  μαζί, την στιγμή που η  ΘΕΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ σαλεύει τα σαθρά θεμέλια της νέας τάξης πραγμάτων.
ΖΕΙ  ΚΥΡΙΟΣ  Ο  ΘΕΟΣ  και κάνει  ζωντανά θαύματα με τους λαούς.
Την στιγμή  όμως του θαύματος - πριν και μετά από αυτό- χρειαζόμαστε και εμείς (κατά το ¨συν Αθηνά και χείρα κίνει¨)
Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας
πηγή    το είδαμε εδώ

ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΑΣΤΕΙΟ ΝΑ ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ – ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΙΩΣΗΦ

daimoniaΣτην Σκήτη του Αγ. Παντελεήμονος στο Κουτλουμούσι, ο μοναχός Ιωσήφ, θέλησε να επισκευάσει, στο πάτωμα της καλύβας του, ένα σανίδι που είχε σπάσει. Καθάρισε το σάπιο, πήρε με ακρίβεια τα μέτρα, έκοψε το σανίδι και πήγε να το τοποθετήσει. Όταν το έβανε στη θέση του, το σανίδι ήταν μεγαλύτερο. Το πήρε, έκοψε το περίσσιο και πήγε πάλι να το τοποθετήσει. Το είδε πως ήταν μικρότερο απ΄ ότι έπρεπε.
Ο Γέρο – Ιωσήφ, ήταν μαραγκός στο επάγγελμα. Παίρνει για δεύτερη φορά τα μέτρα, κόβει άλλο σανίδι στα μέτρα που χρειάζονταν με ακρίβεια, πήγε να το βάλει στη θέση του, αλλά και πάλι περίσσευε, το έκοψε, κι όταν πήγε να το καρφώσει, έγινε μικρότερο. Τότε έχασε την υπομονή του και με θυμό είπε : «Άει στο διάβολο, διάβολε, τί έχεις, τί να σου κάμω για να ταιριάξεις ; Τέσσερις φορές σε μέτρησα και τέσσερις σε έκοψα, τώρα τί διάβολο έχεις και δεν ταιριάζεις» ;
Ο ταλαίπωρος αυτός μοναχός, αντί να ειπεί την ευχή και να επικαλεστεί τη θεία βοήθεια στην εργασία του, προτίμησε να μνημονεύσει τον διάβολο, ο οποίος δεν άργησε αλλά κάτι τέτοιες ευκαιρίες ζητάει, γι΄ αυτό παρουσιάστηκε μπροστά του, ο διάβολος, μ΄ όλη την αγριωπή μορφή του και του είπε : «Με φώναξες γέροντα, τί είναι, τί θέλεις ; Εδώ είμαι ΄ γω για να σε βοηθήσω».
Ο Γέρο – Ιωσήφ τρομαγμένος έκαμε το σταυρό του, παράτησε το σανίδι κι έτρεξε στον Πνευματικό του να εξομολογηθεί, αλλά από τότε μέχρι σήμερα έχουν περάσει περισσότερα από 30 χρόνια και δεν μπορεί να συνέλθει, του έμεινε ο φόβος και μια αφηρημάδα στο μυαλό, σαν αντιμισθία από τον διάβολο.
Τούτο ας γίνει μάθημα σε όλους, μικρούς και μεγάλους, να μη λένε το διάβολο, ούτε για αστεία. Επειδή, ο διάβολος βάνει τον άνθρωπο να θυμώνει και στον θυμό του επάνω, τον βάνει να βρίζει ή να βλασφημεί τα θεία, κι αν δεν κατορθώσει τούτο, τον πείθει να ειπεί στον συνάνθρωπό του, στον αδελφό του, στο παιδί του, ή και στον εαυτό του ακόμη, «Άει στο διάβολο». Τούτο γίνεται κακίστη συνήθεια και πολλοί γονείς στέλνουν τα παιδιά τους στον διάολο.
Ενώ μπορεί ο άνθρωπος να αποκτήσει καλές συνήθειες κι αντί να λέει «άει στο διάβολο», να λέει «άει στην ευχή» ή «άει στο καλό σου» ή όπως συνηθίζουν οι πατέρες να λένε «να σε πάρει η ευχή» ή «ο Θεός να σ΄ ελεήσει», που είναι το καλύτερο απ΄ όλα. Έτσι συνηθίζει ο άνθρωπος να εύχεται και να λέει πάντοτε τα καλά, σύμφωνα με την Αγία Γραφή «ευλογείτε και μη καταράσθε» (Ρωμ. 12, 14».
ΠΗΓΗ : ΑΝΔΡΕΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, τομ. Α΄, ΑΘΗΝΑΙ 1980, σσ. 288 κ.ε.
Δαίμονες κολάζουν αμαρτωλούς, τοιχογραφία (Καστοριά 16ος αιών).
πηγή   το είδαμε εδώ

Δευτέρα, Απριλίου 28, 2014

Ποιές είναι οι συνέπειες της μαγείας;

Ποιες είναι οι συνέπειες της μαγείας; 

– Όσοι ασχολούνται με τα μάγια ή τρέχουν στις μαγείες, διαπράττουν μεγάλη αμαρτία ενώπιον του Θεού και εναντίον του Αγίου Πνεύματος, διότι αφήνουν το Θεό και ζητούν βοήθεια από το διάβολο. 

Αρνούνται τις προσευχές της Εκκλησίας και μπαίνουν στα σπίτια των μάγων.
Εγκαταλείπουν τους λειτουργούς του Χριστού και πηγαίνουν στους υπηρέτες του σατανά. 

Δηλαδή, αφήνουν το ζων ύδωρ, τον ιερέα και τη σωτήρια χάρη της Εκκλησίας και για τα εμπαθή και ανθρώπινα ενδιαφέροντά τους ζητούν τη συμπαράσταση των μάγων, που είναι εχθροί του Χριστού. 

Αρνούνται την αλήθεια και δέχονται το ψεύδος, διότι όλα τα μαγικά λόγια και επικλήσεις είναι ψεύδη και δαιμονικές απάτες. 

Μια τέτοια μεγάλη αμαρτία δε συγχωρείται στους ενόχους ούτε στον παρόντα αιώνα ούτε στο μέλλοντα, όπως λέγει ο Χριστός, εάν δεν μετανοήσουν σ’ όλη τους τη ζωή. Εναντίον αυτών των μάγων ξεσπούν κάθε είδους κακίες και κίνδυνοι.

Πρώτα πρώτα τους ελέγχει η συνείδηση, διότι άφησαν το Θεό και ακολούθησαν το διάβολο. Κατόπιν κανονίζονται να απέχουν από τη Θεία Κοινωνία πολλά έτη, από 7 έως 15, και ακόμη μέχρι 20. Εκτός εάν τους οικονομήσει διαφορετικά ο πνευματικός, ανάλογα με την ειλικρίνεια της μετάνοιάς τους.

Αυτοί που τρέχουν στους μάγους, αποβάλλουν από την ψυχή τους τη χάρη του Χριστού και βάζουν στο σπίτι της καρδιάς τους το πνεύμα του σατανά. Αρνούνται το Χριστό και ενώνονται με το διάβολο. Όλοι αυτοί δεν πρέπει να ονομάζονται χριστιανοί, αλλά αποστάτες. Τιμωρούνται από το Θεό με ασθένειες, και μάλιστα ανίατες, με οικογενειακά προβλήματα, με ζημιές και διενέξεις, με πτωχεία και φοβερό θάνατο. Και εάν δεν εξομολογηθούν με δάκρυα, δε θα σωθούν. 

Ενώ από την Εκκλησία αποβάλλονται τελείως, δηλαδή χωρίζονται από το Χριστό και παραδίνονται με τη θέλησή τους στα χέρια του νοητού εχθρού. Εάν πεθάνουν στην αμαρτία τους αυτή, δεν κηδεύονται από ορθόδοξο ιερέα, αλλά όπως οι ειδωλολάτρες και οι αρνητές της πίστεως, οδηγούνται στην αιώνια τιμωρία τους, στα βάσανα της κολάσεως. Αυτές λοιπόν είναι ο φοβερές συνέπειες της μαγείας. 


(Γέρων Κλεόπας) 



Έλεγε ο π. Κλεόπας: «Να μη κάνεις κανένα έργο, χωρίς να το σφραγίζεις με τον Τίμιο Σταυρό! Όταν αναχωρείς για ταξίδι, όταν αρχίζεις το έργο σου, όταν πηγαίνεις να διδάξεις στο σχολείο σου, όταν είσαι μόνος σου ή και με άλλους μαζί, σφράγισε με τον παντοδύναμο Σταυρό το μέτωπό σου, το σώμα σου, την καρδιά σου, τα χείλη σου, τα μάτια σου, τα αυτιά σου και όλα τα μέλη σου να τα σφραγίζεις με το σημείο της νίκης του Χριστού επί του Άδου. 

Και τότε μη φοβάσαι από τα μαγικά ή τα ξόρκια και τους μάγους. Διότι όλα αυτά λύνονται από τη δύναμη του Σταυρού, όπως το κερί λιώνει μπροστά στη φλόγα της φωτιάς και όπως φεύγει η σκόνη στον άνεμο!» 


Γεροντικό Ρουμάνων Πατέρων Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη

Σχόλιο στὴ βλάσφημη σειρὰ ¨Μαρία καὶ Ἰωσὴφ¨ τοῦ Alpha: ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ



« Τῆς Παναγίας Ἀχράντου, Ὑπερευλογημένης, Ἐνδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας» καὶ ὄχι ¨τῆς Μαρίας¨ ∙ «τοῦ ἁγίου καὶ δικαίου Ἰωσὴφ τοῦ Μνήστορος» καὶ ὄχι ¨τοῦ Ἰωσὴφ¨
ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ
« Ἐξαιρέτως τῆς Παναγίας, Ἀχράντου, Ὑπερευλογημένης, Ἐνδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας».    Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ  Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας, ὡς στῦλος καὶ ἐδραίωμα τῆς ἀληθείας, στὴν ἁγιώτατη καὶ κρισιμότατη θέση τῆς Θείας Λειτουργίας προσφωνεῖ μέσῳ τῶν λειτουργῶν της τὴν Κεχαριτωμένη Θεοτόκο Μαρία, Ἀειπάρθενον, δίνοντάς Της τὰ δευτερεῖα τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου Τριάδος. Κι’ αὐτὸ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ καὶ κατ’Ἀποκάλυψη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ τὴ φοβερὴ ἐκείνη ὥρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ στὴ Ναζαρέτ,διὰ τοῦ Ἀρχαγγέλου  καὶ τῆς φανέρωσης ἐν χρόνῳ καὶ τόπῳ τοῦ Προαιωνίου Μυστηρίου  γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ σύμπαντος κόσμου.    Ὁ Ἀρχάγγελος κατ’ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ προσφώνησε τὴ Μαριὰμ «Κεχαριτωμένη καὶ Εὐλογημένη ἐν γυναιξίν, ὁ Κύριος μετὰ Σοῦ». Χιλιάδες γυναῖκες ἀγάπησαν τὴν ἁγνότητα καὶ ἔζησαν μὲ παρθενία καὶ ὅταν χρειάστηκε μαρτύρησαν εὐχαρίστως γιὰ νὰ τὴν διαφυλάξουν. Προτίμησαν τὸ μαρτύριο ἀπὸ τὴν διαφθορὰ τῆς παρθενίας των. Ἐφόσον, λοιπόν, ὁ Προγνώστης, Παντογνώστης καὶ Πάνσοφος Θεὸς διὰ τοῦ Ἀρχαγγέλου ὀνομάζει τὴ Μαριὰμ Κεχαριτωμένη καὶ Εὐλογημένη ὑπὲρ πάντας τὰς γυναίκας ὅλων τῶν αἰώνων, καθίσταται προφανὲς ὅτι ἡ Παναγία Θεοτόκος Μαρία, ὡς ὑπερέχουσα καὶ τῶν Ἁγίων παρθένων, εἶναι καὶ παραμένει Ἀειπάρθενος.Ἐξ’ἄλλου, γιὰ ὅσους διαθέτουν Νοῦν Χριστοῦ καὶ εἶναι ταπεινοὶ καὶ ὑπάκουοι στὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, διὰ τῆς Ἀκτίστου Χάριτος, διακρίνεται καθαρὰ καὶ ἀβίαστα ἀπὸ τὴ συνομιλία καὶ ἀπάντηση τῆς Παρθένου πρὸς τὸν ἀπεσταλμένο Ἀρχάγγελο, ἡ γνώμη καὶ ἡ θέληση τῆς Παναγίας νὰ παραμείνει ἐσαεὶ Παρθένος. Γνωρίζοντας ἐν Πνεύματι καὶ ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριὴλ τὴν ἐπιθυμία της αὐτή, τὴν διαβεβαιώνει ὅτι ἡ σύλληψις τοῦ Ἰησοῦ στὴν παναγία γαστέρα Της θὰ ἐπραγματοποιεῖτο μυστηριακὰ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, μὲ τὴν εὐδοκία τοῦ Πατρὸς καὶ τὴν δημιουργικὴ κάθοδο τοῦ Υἱοῦ. Καὶ  τότε ἡ ἀπάντησίς Της στὴν διαβεβαίωση τοῦ Ἀρχαγγέλου ἦταν: «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου. Γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμα σου.»
Ἡ Θεοτόκος Μαριὰμ ὑπερέχουσα σὲ ἁγνότητα καὶ παρθενία, ταπείνωση καὶ ὑπακοὴ κάθε ἀνθρώπινη ὕπαρξη ἀλλὰ καὶ αὐτὲς τὶς Ἀρχαγγελικὲς δυνάμεις, προσήλκυσε πάνω Της τὸ βλέμμα τοῦ Ἀγαθοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καὶ κατέστῃ τὸ ἐκλεκτὸν σκεῦος Αὐτοῦ γιὰ νὰ πραγματοποιηθεῖ τὸ Μυστήριον τῆς Θείας ἐνανθρωπήσεως. «Φρένα καθάραντες καὶ νοῦν, σὺν τοῖς Ἀγγέλοις καὶ ἡμεῖς πανηγυρίσωμεν, φαιδρῶς ἐξάρχοντες, δαυιτικὴν μελῳδίαν, τῇ νεάνιδι νύμφῃ τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Ἀνάστηθι, Κύριε, λέγοντες εἰς τὴν ἀνάπαυσίν σου, σὺ καὶ ἡ κιβωτὸς τοῦ ἁγιάσματός σου· ὡς γὰρ παλάτιον τερπνόν, ταύτην κατεκόσμησας….»(Δοξαστικὸν ἐσπερινοῦ τῆς ἐν Βλαχέρναις Καταθέσεως τῆς Τιμίας Ἐσθῆτος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, 2 Ἰουλίου).  Ἀλλὰ ἡ Ἀειπάρθενος Θεοτόκος Μαρία ἔλαβε Χάριν ἀντὶ Χάριτος καὶ μὲ τὴν ἀπαλλαγή Της ἀπὸ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα, ποὺ πραγματοποιήθηκε μὲ τὴν ἐπέλευση τοῦ Παρακλήτου ἄμᾳ τῇ συλλήψῃ τοῦ Ἰησοῦ, ὥστε τὸ γεννώμενον, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς, νὰ εἶναι κατὰ πάντα φύσει Ἀναμάρτητος, Πανάμωμος καὶ Πανακήρατος, μὴ ἔχῳν καμμία συμμετοχὴν καὶ κατὰ τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν στὸ προπατορικὸν ἁμάρτημα τῆς μεταπτωτικῆς καθ’ὅλου ἀνθρωπότητος.
Πολλοὶ Ἅγιοι Πατέρες μας, μεταξὺ αὐτῶν καὶ οἱ σύγχρονοί μας Ἅγιοι Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης καὶ Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, ὅταν διὰ τῆς Ἀκτίστου Χάριτος ἀξιώθηκαν νὰ ἰδοῦν καὶ νὰ συνομιλήσουν μὲ τὴν Ἀειπάρθενον Θεοτόκον Μαρία ἔμειναν ἔκθαμβοι μπροστὰ στὸ μεγαλεῖον  τῆς παρθενίας Της καὶ τῆς ἁγνότητός Της. Σὲ συζητήσεις μὲ προσκυνητὲς ἔλεγαν: «Ἄν ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὔα πρὶν ἁμαρτήσουν ἦσαν τόσο ἁγνοὶ καὶ ἀθῶοι στὸν Παράδεισο ποὺ γυμνοὶ οὐκ αἰσχύνοντο, πόσο μᾶλλον ἡ Ἀειπάρθενος Θεοτόκος Μαρία κατὰ καὶ μετὰ τὸν Εὐαγγελισμόν, ἀπηλλαγμένη καὶ ἀπὸ τὸ προπατορικὸν ἁμάρτημα καὶ ἑπιπλέον καθισταμένη Θρόνος καὶ Δοχεῖον τοῦ Ἀκτίστου, ξεπερνᾶ σὲ ἀθωότητα, ἁγνότητα καὶ παρθενία κάθε ἀνθρώπινη καὶ ἀγγελικὴ ὕπαρξη.» Τοῦτ’ἔστιν, μὲ ἕνα λόγο, ἡ Ἀειπάρθενος Παναγία δὲν θὰ μποροῦσε νὰ συνδεθεῖ μὲ ἄνδρα μὲ σκοπὸ τὴν οἰκογένεια, ἀλλὰ οὔτε ἦτο δυνατὸν καὶ νὰ διανοηθεῖ πλέον πῶς ἢ τί συμβαῖνει στὶς μεταπτωτικὲς συλλήψεις τῶν ἀνθρώπων διὰ τὴν διαιώνιση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἀκόμη καὶ τὶς πλέον ἀπαθεῖς καὶ ἅγιες. Πανάμωμος καὶ Πανακήρατος ἡ Θεοτόκος, συλλαμβάνει ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ καὶ γεννᾶ τὸν Θεάνθρωπον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν Μεσσίαν, παραμένοντας Ἁγνὴ καὶ Ἀειπάρθενος.
Τὰ θαυμαστὰ σημεῖα ποὺ τελοῦνται μὲ τὴ μεσιτεία Της αἰῶνες τώρα, οἱ μυροβλύζουσες Ἅγιες εἰκόνες Της, ἡ Ἁγία Ἐσθὴς καὶ ἡ Ἁγία Ζώνη της, μαρτυροῦνται ἀπὸ δισεκατομμύρια εὐεργετηθέντων ἀνθρώπων ὡς χαριτόβρυτα καὶ θαυματουργικὰ σκεύη ἐκλογῆς καὶ ἀποδεικνύεται ἔτσι τοῦ λόγου τὸ ἀληθὲς ὅτι εἶναι Μητέρα τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ, Παρθένος, Ἁγνὴ καὶ Καλή.  «Παραμυθία», «Φοβερὰ Προστασία», «Γοργοϋπήκοος», «Ἐλεοῦσα», «Γλυκοφιλοῦσα», «Ἄμωμη», «Ἄμεμπτος», «Ἀμόλυντος», «Ρόδον τὸ Ἀμάραντον», «Γερόντισσα», «Γιάτρισσα», «Γρηγοροῦσα», «Διασώζουσα»,«Ἐγγυήτρια», «Ἐλαιοβρύτισσα», «Ἐλευθερώτρια», «Ἐπακούουσα», «Εὐαγγελίστρια», «Μεγαλόχαρη», «Πάντων Χαρά», «Πλατυτέρα», «Ἄξιον ἐστί», εἶναι μερικὰ μόνο ἀπὸ τὰ χιλιάδες προσωνύμια μὲ τὰ ὁποῖα τὴ στόλισε καὶ τὴ στολίζει ἡ ἀνθρωπίνη εὐσέβεια καὶ πιστὴ καρδιά, ὡς ἀποτέλεσμα τῶν θαυματουργικῶν Της παρεμβάσεων καὶ εὐεργεσιῶν στὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων.
Ἄς κλείσουν, λοιπόν, μιὰ γιὰ πάντα τὰ βέβηλα στόματα, ἀλλὰ καὶ τὰ δυσώδη καὶ βλάσφημα σήριαλ, ὅπως αὐτὸ ποὺ παίχτηκε τὴν Μεγάλη Δευτέρα, τὴν Μεγάλη Τρίτη καὶ τὴν Μεγάλη Τετάρτη στὸ ἰδιωτικὸ κανάλι ALPHA πού, ἐμμέσως πλὴν σαφῶς, ἀμφισβητοῦν τὸ Ἀειπάρθενον τῆς Θεοτόκου, προβάλλοντας δῆθεν τὴν «Ἁγία Οἰκογένεια», προσβάλλοντες ὅμως ἔτσι τὸν Δίκαιον Ἰωσὴφ, τὴν Παναγία καὶ τὸν Ἰησοῦν. Ὅλοι αὐτοὶ ποὺ παράγουν τὰ σήριαλ αὐτά, τὰ προβάλλουν καὶ τὰ βλέπουν, εἶναι ἄγευστοι τῆς Ἀκτίστου Χάριτος ἐσκοτισμένοι εἰς τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδίαν. Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ ὅσους ζωγραφίζουν ἢ ἀγοράζουν αὐτὲς τὶς ψευτοεικόνες τῆς δῆθεν  «οἰκογένειας». ΝΤΡΟΠΗ!!! Ὅμως, οἱ βλασφημίες καὶ οἱ δυσωδίες τῆς Νέας Ἐποχῆς ἔχουν καὶ συνέχεια, αὐτὴ τὴ φορὰ σὲ κανάλι τῆς Δημόσιας Τηλεόρασης, μὲ στόχο τὸν Υἱὸν τῆς Παρθένου, τὸν Θεάνθρωπον Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν Μεσσία. Πιὸ συγκεκριμένα, τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα παίχτηκε σὲ δημόσιο κανάλι τὸ ἑξῆς ντοκυμαντέρ: Ἑβραία ξεναγὸς(;) δημοσιογράφος(;) ξεναγοῦσε Προτεστάντη δημοσιογράφο(;) ποὺ ὅπως ἀπεδείχθη στὴ συνέχεια καὶ οἱ δύο ἦταν ἀρνητὲς τῆς Θεότητος καὶ Ἀναστάσεως τοῦ Ἰησοῦ. Κατὰ τὴν περιήγησή τους στὴν Παλαιὰ Πόλη  καὶ τὰ τείχη τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ εὐρισκόμενοι στὸν Πανίερο Ναὸ τῆς Ἀναστάσεως, στὸν Φοβερὸ καὶ Φρικτὸ Γολγοθᾶ, ξεστόμισαν τὴν ἑξῆς φοβερὴ βλασφημία. Ἔλεγε ἡ Ἑβραία στὸν Προτεστάντη: «Ἐδῶ, στὸν Γολγοθᾶ, ὁ Ἰησοῦς ἔζησε τὶς τελευταῖες στιγμὲς τῆς ζωῆς Του. Ἔκτοτε καὶ μετὰ τὴν Σταύρωση χάθηκε ἀπὸ τὸ προσκήνιο καὶ δὲν γνωρίζουμε τί ἀπέγινε».
Δυστυχισμένοι ἐχθροὶ τοῦ Μεσσίου! Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος συζητώντας μὲ τὸν Φαρισαῖο Νικόδημο, ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλες μαρτυρίες, ἀπεκάλυψε ὅτι Αὐτὸς εἶναι ὁ Ἄρτος τῆς Ζωῆς ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ὁ Παντοκράτωρ καὶ ὅτι δεῖ ὑψωθῆναι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου καὶ πολλὰ παθεῖν καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστῆναι. «… ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· Σὺ εἶ ὁ διδάσκαλος τοῦ Ἰσραὴλ καὶ ταῦτα οὐ γινώσκεις; ἀμὴν ἀμὴν λέγω σοι ὅτι ὃ οἴδαμεν λαλοῦμεν καὶ ὃ ἑωράκαμεν μαρτυροῦμεν, καὶ τὴν μαρτυρίαν ἡμῶν οὐ λαμβάνετε. εἰ τὰ ἐπίγεια εἶπον ὑμῖν καὶ οὐ πιστεύετε, πῶς ἐὰν εἴπω ὑμῖν τὰ ἐπουράνια πιστεύσετε;  καὶ οὐδεὶς ἀναβέβηκεν εἰς τὸν οὐρανὸν εἰ μὴ ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁ ὤν ἐν τῷ οὐρανῷ. καὶ καθὼς Μωϋσῆς ὕψωσε τὸν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον. Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον… ὁ δὲ μὴ πιστεύων ἤδη κέκριται, ὅτι μὴ πεπίστευκεν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ μονογενοῦς υἱοῦ τοῦ Θεοῦ.»(Ἰωάν., γ΄,10-18).  Ἔτσι, μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Ἰησοῦ ὅταν κλίνας τὴν κεφαλὴν, εἶπε τὸ «τετέλεσται» καὶ παρέδωσε τὴν Παναγία ψυχή Του στὸν Πατέρα, ὁ Φαρισαῖος Νικόδημος, ὁ ὁποῖος εἶχε διαφωνήσει μὲ τοὺς φονεῖς Φαρισαίους τοῦ συνεδρίου, καὶ ὁ εὐσχήμων βουλευτὴς ὁ ἀπ’Ἀριμαθαίας Ἰωσήφ, ζήτησαν ἀπὸ τὸν Πιλάτο καὶ ἔλαβαν τὸ σῶμα τοῦ Μεσσίου Ἰησοῦ, τὸ ἐνετύλιξαν σινδόνη κατὰ τὸ ἔθος ἐνταφιάζειν τοῖς  Ἰουδαῖοις καὶ τὸ κατέθεσαν στὸ κενὸ μνημεῖο τοῦ Ἰωσήφ, στὸν κῆπο δίπλα στὸν Γολγοθᾶ. Ἐκεῖ, οἱ φονεῖς καὶ ἐχθροὶ τοῦ Ἰησοῦ, τοποθέτησαν στρατιῶτες βλοσυροὺς καὶ πάνοπλους ὥστε κανεὶς νὰ μὴν μπορεῖ νὰ πλησιάσει ἕως τὴν τρίτη ἡμέρα ἐπὶ ποινὴ θανάτου.
Ἐν τοῦτοις, τὴν πρώτη ἡμέρα μετὰ τὸ Σάββατο, ἤτοι τὴν Κυριακή, ὁ Ἅγιος Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος, Ἑβραῖος στὴν καταγωγὴ καὶ πρώην τελώνης, Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ στὴ συνέχεια, καταγράφει ἀκριβῶς τὴν ἔνδοξον Ἀνάστασιν τοῦ Ἰησοῦ. «Ὀψὲ δὲ σαββάτων, τῇ ἐπιφωσκούσῃ εἰς μίαν σαββάτων, ἦλθε Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ ἡ ἄλλη Μαρία θεωρῆσαι τὸν τάφον. καὶ ἰδοὺ σεισμὸς ἐγένετο μέγας· ἄγγελος γὰρ Κυρίου καταβὰς ἐξ οὐρανοῦ προσελθὼν ἀπεκύλισε τὸν λίθον ἀπὸ τῆς θύρας καὶ ἐκάθητο ἐπάνω αὐτοῦ. ἦν δὲ ἡ ἰδέα αὐτοῦ ὡς ἀστραπὴ καὶ τὸ ἔνδυμα αὐτοῦ λευκὸν ὡσεὶ χιών. ἀπὸ δὲ τοῦ φόβου αὐτοῦ ἐσείσθησαν οἱ τηροῦντες καὶ ἐγένοντο ὡσεὶ νεκροί. ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἄγγελος εἶπε ταῖς γυναιξί· Μὴ φοβεῖσθε ὑμεῖς· οἶδα γὰρ ὅτι Ἰησοῦν τὸν ἐσταυρωμένον ζητεῖτε· οὐκ ἔστιν ὧδε· ἠγέρθη γὰρ καθὼς εἶπε. δεῦτε ἴδετε τὸν τόπον ὅπου ἔκειτο ὁ Κύριος. καὶ ταχὺ πορευθεῖσαι εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ ὅτι ἠγέρθη ἀπὸ τῶν νεκρῶν, καὶ ἰδοὺ προάγει ὑμᾶς εἰς τὴν Γαλιλαίαν· ἐκεῖ αὐτὸν ὄψεσθε· ἰδοὺ εἶπον ὑμῖν. καὶ ἐξελθοῦσαι ταχὺ ἀπὸ τοῦ μνημείου μετὰ φόβου καὶ χαρᾶς μεγάλης ἔδραμον ἀπαγγεῖλαι τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ…»(Ματθ.,κη΄,1-8). Ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν Ἀνάστασιν ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος καὶ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων ἀναφέρεται ἀκριβῶς στὸ πῶς ὁ κύριος ἐπαρουσιάζετο ἐπὶ 40 ἡμέρες Ἀναστημένος ἑνώπιον πολλῶν ἀδελφῶν. «οἷς καὶ παρέστησεν ἑαυτὸν ζῶντα μετὰ τὸ παθεῖν αὐτὸν ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις, δι’ ἡμερῶν τεσσαράκοντα ὀπτανόμενος αὐτοῖς καὶ λέγων τὰ περὶ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ.»(Πράξ.,α΄,3) Ὅπως, ἐπίσης, καὶ οἱ μαρτυρίες τῶν Μυροφόρων καὶ τῶν Ἀποστόλων στὴ μικρὴ Γαλιλαία, στὸ Ὑπερῶον, στοὺς Ἐμμαούς, στὴν Τιβεριάδα, καὶ ἡ ὁμολογία τοῦ Ἀποστόλου Θωμᾶ, κράζουν καὶ ὁμολογοῦν τὴν ἔνδοξον Ἀνάστασιν τοῦ Ἰησοῦ. «…ὡς δὲ ἐπορεύοντο ἀπαγγεῖλαι τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ, καὶ ἰδοὺ Ἰησοῦς ἀπήντησεν αὐταῖς λέγων· Χαίρετε. αἱ δὲ προσελθοῦσαι ἐκράτησαν αὐτοῦ τοὺς πόδας καὶ προσεκύνησαν αὐτῷ. τότε λέγει αὐταῖς ὁ Ἰησοῦς· Μὴ φοβεῖσθε· ὑπάγετε ἀπαγγείλατε τοῖς ἀδελφοῖς μου ἵνα ἀπέλθωσιν εἰς τὴν Γαλιλαίαν, κἀκεῖ με ὄψονται» ( Ματθ.,κη’,9-10).  «Οἱ δὲ ἕνδεκα μαθηταὶ ἐπορεύθησαν εἰς τὴν Γαλιλαίαν, εἰς τὸ ὄρος οὗ ἐτάξατο αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς. καὶ ἰδόντες αὐτὸν προσεκύνησαν αὐτῷ, οἱ δὲ ἐδίστασαν. καὶ προσελθὼν ὁ Ἰησοῦς ἐλάλησεν αὐτοῖς λέγων· Ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς… καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν.» (Ματθ.,κη΄,16-20).
Ἀκοῦστε, λοιπόν, καὶ μάθετε ἐπιτέλους, ἐσεῖς καὶ οἱ ὅμοιοί σας ποὺ ἰσχυρίζεστε καὶ λέτε ὅτι δὲν ξέρετε τί ἀπέγινε ὁ Ἰησοῦς μετὰ τὸν Γολγοθᾶ, ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ τροπάρια τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας: «ἐν τάφῳ σωματικῶς, ἐν ῞Αδου δέ μετά ψυχῆς ὡς Θεός, ἐν Παραδείσῳ μετά ληστοῦ καί ἐν θρόνῳ ὑπῆρχες, Χριστέ, μετά Πατρός καί Πνεύματος, πάντα πληρῶν ὁ ἀπερίγραπτος.» (Τροπ. Ὄρθρου Μεγ. Σαββάτου). Ἐπειδή, ὅμως, ὅλοι οἱ ἀρνητὲς ζητεῖτε ἴσως περαιτέρῳ ἀποδείξεις τῆς Θεότητος καὶ Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Μεσσίου, ἂς ἀνατρέξετε στὴ μιὰ ἀπὸ τὶς πολλὲς προφητεῖες τοῦ Ἰησοῦ ποὺ ἀναφέρεται στὸ Ναὸ τοῦ Σολομῶντος. «Καί τινων λεγόντων περὶ τοῦ ἱεροῦ ὅτι λίθοις καλοῖς καὶ ἀναθήμασι κεκόσμηται, εἶπε· Ταῦτα ἃ θεωρεῖτε, ἐλεύσονται ἡμέραι ἐν αἷς οὐκ ἀφεθήσεται λίθος ἐπὶ λίθῳ ὃς οὐ καταλυθήσεται.»(Λουκ.,κα΄,5-6).  Μέχρι σήμερα, ἐδῶ καὶ 2000 χρόνια περίπου, τὰ ἐρείπια ἀπὸ τὸ Ναὸ παραμένουν ἐκεῖ ὡς σημεῖον ἀναφορᾶς τῆς ἐκπλήρωσης τῆς ἀληθείας περὶ τῆς προφητείας τοῦ Ἰησοῦ γιὰ τὸ Ναὸ καὶ τὰ χαλάσματα.
Ὅπως, ἐπίσης, κάντε τὸν κόπον καὶ ἂς περπατήσετε λίγα μέτρα πιὸ πέρα ἀπὸ τὸν κατεστραμένο Ναὸ τοῦ Σολομῶντος. Θὰ συναντήσετε λιτὸ καὶ μεγαλοπρεπὲς κτίριο, τὸν  Πανίερον Ναὸν τῆς Ἀναστάσεως, ὅπου κεῖνται ὁ Φρικτὸς Γολγοθᾶς, ὁ χῶρος τῆς Ἀποκαθήλωσης καὶ ὁ Πανάγιος Τάφος. Ἐκεῖ, πρὶν λίγες ἡμέρες, τὸ Μέγα Σάββατο, ἐξῆλθε μὲ θαυμαστὸ τρόπο γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ ἀπὸ τὸν Τάφο τὸ Ἅγιον Φῶς τῆς Ἀναστάσεως εἰς μαρτυρίαν ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Μεσσίας, εἶναι ὁ Θεὸς ὁ Παντοκράτωρ, ὁ ὁποῖος μὲ ἀγάπη σᾶς ἀναμένει νὰ μετανοήσετε καὶ νὰ ἀναφωνήσετε: «Ὡσαννά, ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου».            
Υ.Γ. : Εὐχόμαστε καὶ προσευχόμαστε ἵνα ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τῆς γῆς, ἔχοντας τὶς ἐπιπλέον ἀποδείξεις τόσο μὲ τὴν προφητεία περὶ τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος ὅσο καὶ μὲ τὸ Ἅγιον Φῶς ποὺ ἐξέρχεται κάθε Μέγα Σάββατον ἐκ τοῦ Τάφου, νὰ τείνουν εὐήκοα ὦτα καὶ νὰ ἀνοιγοῦν οἱ ὁφθαλμοὶ τῶν καρδιῶν καὶ οὕτως νὰ ἀποδεχτοῦν τὴν ὅντως ἀλήθεια, ὥστε ἡ κάθε καρδιὰ τοῦ ἔσω ἀνθρώπου καὶ ἡ ψυχὴ καὶ ὁ νοῦς νὰ πλημμυρίσουν μὲ τὸ Φῶς τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ. Τότε καὶ μόνον τότε, ὅλοι οἱ ὑβριστὲς τῆς Ἀειπαρθένου Θεοτόκου καὶ ἀρνητὲς τοῦ Θεανθρώπου Σωτῆρος Χριστοῦ θὰ δύνανται πλέον νὰ κατανοήσουν καὶ  ἐρμηνεύσουν σωστά τόσον τὶς προφητεῖες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ποὺ ἀναφέρονταν καὶ ἐκπληρώθηκαν ἀκριβῶς στὸ πρόσωπο τοῦ Μεσσίου Ἰησοῦ, ὅσον καὶ τὴν προφητεία τοῦ Χριστοῦ, σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὸν ἀφανισμὸ τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος, καὶ ἀφοῦ προβληματιστοῦν νὰ συνέλθουν εἰ δυνατὸν ἀπὸ τὴν πλάνη.
Θὰ εἶναι πράγματι μεγάλη εὐλογία ἡ σὺν τῷ χρόνῳ ἐπιστροφὴ ὅλων τῶν ἀθέων στὴν Ὀρθοδοξία, πολλῷ δὲ μᾶλλον τοῦ Πρωτότοκου ἀδελφοῦ μας Παλαιοῦ Ἰσραήλ, καθὼς καὶ ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος ἔχει προφητεύσει. Αὐτός,ὁ πρῶτος μετὰ τὸν Ἕνα, πρώην Φαρισαῖος καὶ πρώην διώκτης τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας, νῦν Ἀπόστολος τοῦ Θεανθρώπου Μεσσίου, προσεύχεται: ««καὶ οὕτω πᾶς Ἰσραὴλ σωθήσεται»(Ρωμ,ια΄,26) «οὕτω καὶ οὗτοι νῦν ἠπείθησαν, τῷ ὑμετέρῳ ἐλέει ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐλεηθῶσι· συνέκλεισε γὰρ ὁ Θεὸς τοὺς πάντας εἰς ἀπείθειαν, ἵνα τοὺς πάντας ἐλεήσῃ. Ὦ βάθος πλούτου καὶ σοφίας καὶ γνώσεως Θεοῦ! ὡς ἀνεξερεύνητα τὰ κρίματα αὐτοῦ καὶ ἀνεξιχνίαστοι αἱ ὁδοὶ αὐτοῦ!»(Ρωμ.,ια΄,1-33).  Εὐχόμαστε καὶ ἐμεῖς εἰλικρινῶς καὶ ἀπὸ καρδίας γιὰ τὴν μεταστροφὴ ὅλων ὑμῶν. Γένοιτο Κύριε. Ἀμήν.
πηγή

Σχόλιο στὴ βλάσφημη σειρὰ ¨Μαρία καὶ Ἰωσὴφ¨ τοῦ Alpha: ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ



« Τῆς Παναγίας Ἀχράντου, Ὑπερευλογημένης, Ἐνδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας» καὶ ὄχι ¨τῆς Μαρίας¨ ∙ «τοῦ ἁγίου καὶ δικαίου Ἰωσὴφ τοῦ Μνήστορος» καὶ ὄχι ¨τοῦ Ἰωσὴφ¨
ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ
« Ἐξαιρέτως τῆς Παναγίας, Ἀχράντου, Ὑπερευλογημένης, Ἐνδόξου Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας».    Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ  Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας, ὡς στῦλος καὶ ἐδραίωμα τῆς ἀληθείας, στὴν ἁγιώτατη καὶ κρισιμότατη θέση τῆς Θείας Λειτουργίας προσφωνεῖ μέσῳ τῶν λειτουργῶν της τὴν Κεχαριτωμένη Θεοτόκο Μαρία, Ἀειπάρθενον, δίνοντάς Της τὰ δευτερεῖα τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου Τριάδος. Κι’ αὐτὸ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ καὶ κατ’Ἀποκάλυψη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ τὴ φοβερὴ ἐκείνη ὥρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ στὴ Ναζαρέτ,διὰ τοῦ Ἀρχαγγέλου  καὶ τῆς φανέρωσης ἐν χρόνῳ καὶ τόπῳ τοῦ Προαιωνίου Μυστηρίου  γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ σύμπαντος κόσμου.    Ὁ Ἀρχάγγελος κατ’ἐντολὴν τοῦ Θεοῦ προσφώνησε τὴ Μαριὰμ «Κεχαριτωμένη καὶ Εὐλογημένη ἐν γυναιξίν, ὁ Κύριος μετὰ Σοῦ». Χιλιάδες γυναῖκες ἀγάπησαν τὴν ἁγνότητα καὶ ἔζησαν μὲ παρθενία καὶ ὅταν χρειάστηκε μαρτύρησαν εὐχαρίστως γιὰ νὰ τὴν διαφυλάξουν. Προτίμησαν τὸ μαρτύριο ἀπὸ τὴν διαφθορὰ τῆς παρθενίας των. Ἐφόσον, λοιπόν, ὁ Προγνώστης, Παντογνώστης καὶ Πάνσοφος Θεὸς διὰ τοῦ Ἀρχαγγέλου ὀνομάζει τὴ Μαριὰμ Κεχαριτωμένη καὶ Εὐλογημένη ὑπὲρ πάντας τὰς γυναίκας ὅλων τῶν αἰώνων, καθίσταται προφανὲς ὅτι ἡ Παναγία Θεοτόκος Μαρία, ὡς ὑπερέχουσα καὶ τῶν Ἁγίων παρθένων, εἶναι καὶ παραμένει Ἀειπάρθενος.Ἐξ’ἄλλου, γιὰ ὅσους διαθέτουν Νοῦν Χριστοῦ καὶ εἶναι ταπεινοὶ καὶ ὑπάκουοι στὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, διὰ τῆς Ἀκτίστου Χάριτος, διακρίνεται καθαρὰ καὶ ἀβίαστα ἀπὸ τὴ συνομιλία καὶ ἀπάντηση τῆς Παρθένου πρὸς τὸν ἀπεσταλμένο Ἀρχάγγελο, ἡ γνώμη καὶ ἡ θέληση τῆς Παναγίας νὰ παραμείνει ἐσαεὶ Παρθένος. Γνωρίζοντας ἐν Πνεύματι καὶ ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριὴλ τὴν ἐπιθυμία της αὐτή, τὴν διαβεβαιώνει ὅτι ἡ σύλληψις τοῦ Ἰησοῦ στὴν παναγία γαστέρα Της θὰ ἐπραγματοποιεῖτο μυστηριακὰ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, μὲ τὴν εὐδοκία τοῦ Πατρὸς καὶ τὴν δημιουργικὴ κάθοδο τοῦ Υἱοῦ. Καὶ  τότε ἡ ἀπάντησίς Της στὴν διαβεβαίωση τοῦ Ἀρχαγγέλου ἦταν: «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου. Γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμα σου.»
Ἡ Θεοτόκος Μαριὰμ ὑπερέχουσα σὲ ἁγνότητα καὶ παρθενία, ταπείνωση καὶ ὑπακοὴ κάθε ἀνθρώπινη ὕπαρξη ἀλλὰ καὶ αὐτὲς τὶς Ἀρχαγγελικὲς δυνάμεις, προσήλκυσε πάνω Της τὸ βλέμμα τοῦ Ἀγαθοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καὶ κατέστῃ τὸ ἐκλεκτὸν σκεῦος Αὐτοῦ γιὰ νὰ πραγματοποιηθεῖ τὸ Μυστήριον τῆς Θείας ἐνανθρωπήσεως. «Φρένα καθάραντες καὶ νοῦν, σὺν τοῖς Ἀγγέλοις καὶ ἡμεῖς πανηγυρίσωμεν, φαιδρῶς ἐξάρχοντες, δαυιτικὴν μελῳδίαν, τῇ νεάνιδι νύμφῃ τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Ἀνάστηθι, Κύριε, λέγοντες εἰς τὴν ἀνάπαυσίν σου, σὺ καὶ ἡ κιβωτὸς τοῦ ἁγιάσματός σου· ὡς γὰρ παλάτιον τερπνόν, ταύτην κατεκόσμησας….»(Δοξαστικὸν ἐσπερινοῦ τῆς ἐν Βλαχέρναις Καταθέσεως τῆς Τιμίας Ἐσθῆτος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, 2 Ἰουλίου).  Ἀλλὰ ἡ Ἀειπάρθενος Θεοτόκος Μαρία ἔλαβε Χάριν ἀντὶ Χάριτος καὶ μὲ τὴν ἀπαλλαγή Της ἀπὸ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα, ποὺ πραγματοποιήθηκε μὲ τὴν ἐπέλευση τοῦ Παρακλήτου ἄμᾳ τῇ συλλήψῃ τοῦ Ἰησοῦ, ὥστε τὸ γεννώμενον, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς, νὰ εἶναι κατὰ πάντα φύσει Ἀναμάρτητος, Πανάμωμος καὶ Πανακήρατος, μὴ ἔχῳν καμμία συμμετοχὴν καὶ κατὰ τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν στὸ προπατορικὸν ἁμάρτημα τῆς μεταπτωτικῆς καθ’ὅλου ἀνθρωπότητος.
Πολλοὶ Ἅγιοι Πατέρες μας, μεταξὺ αὐτῶν καὶ οἱ σύγχρονοί μας Ἅγιοι Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης καὶ Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, ὅταν διὰ τῆς Ἀκτίστου Χάριτος ἀξιώθηκαν νὰ ἰδοῦν καὶ νὰ συνομιλήσουν μὲ τὴν Ἀειπάρθενον Θεοτόκον Μαρία ἔμειναν ἔκθαμβοι μπροστὰ στὸ μεγαλεῖον  τῆς παρθενίας Της καὶ τῆς ἁγνότητός Της. Σὲ συζητήσεις μὲ προσκυνητὲς ἔλεγαν: «Ἄν ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὔα πρὶν ἁμαρτήσουν ἦσαν τόσο ἁγνοὶ καὶ ἀθῶοι στὸν Παράδεισο ποὺ γυμνοὶ οὐκ αἰσχύνοντο, πόσο μᾶλλον ἡ Ἀειπάρθενος Θεοτόκος Μαρία κατὰ καὶ μετὰ τὸν Εὐαγγελισμόν, ἀπηλλαγμένη καὶ ἀπὸ τὸ προπατορικὸν ἁμάρτημα καὶ ἑπιπλέον καθισταμένη Θρόνος καὶ Δοχεῖον τοῦ Ἀκτίστου, ξεπερνᾶ σὲ ἀθωότητα, ἁγνότητα καὶ παρθενία κάθε ἀνθρώπινη καὶ ἀγγελικὴ ὕπαρξη.» Τοῦτ’ἔστιν, μὲ ἕνα λόγο, ἡ Ἀειπάρθενος Παναγία δὲν θὰ μποροῦσε νὰ συνδεθεῖ μὲ ἄνδρα μὲ σκοπὸ τὴν οἰκογένεια, ἀλλὰ οὔτε ἦτο δυνατὸν καὶ νὰ διανοηθεῖ πλέον πῶς ἢ τί συμβαῖνει στὶς μεταπτωτικὲς συλλήψεις τῶν ἀνθρώπων διὰ τὴν διαιώνιση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἀκόμη καὶ τὶς πλέον ἀπαθεῖς καὶ ἅγιες. Πανάμωμος καὶ Πανακήρατος ἡ Θεοτόκος, συλλαμβάνει ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ καὶ γεννᾶ τὸν Θεάνθρωπον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν Μεσσίαν, παραμένοντας Ἁγνὴ καὶ Ἀειπάρθενος.
Τὰ θαυμαστὰ σημεῖα ποὺ τελοῦνται μὲ τὴ μεσιτεία Της αἰῶνες τώρα, οἱ μυροβλύζουσες Ἅγιες εἰκόνες Της, ἡ Ἁγία Ἐσθὴς καὶ ἡ Ἁγία Ζώνη της, μαρτυροῦνται ἀπὸ δισεκατομμύρια εὐεργετηθέντων ἀνθρώπων ὡς χαριτόβρυτα καὶ θαυματουργικὰ σκεύη ἐκλογῆς καὶ ἀποδεικνύεται ἔτσι τοῦ λόγου τὸ ἀληθὲς ὅτι εἶναι Μητέρα τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ, Παρθένος, Ἁγνὴ καὶ Καλή.  «Παραμυθία», «Φοβερὰ Προστασία», «Γοργοϋπήκοος», «Ἐλεοῦσα», «Γλυκοφιλοῦσα», «Ἄμωμη», «Ἄμεμπτος», «Ἀμόλυντος», «Ρόδον τὸ Ἀμάραντον», «Γερόντισσα», «Γιάτρισσα», «Γρηγοροῦσα», «Διασώζουσα»,«Ἐγγυήτρια», «Ἐλαιοβρύτισσα», «Ἐλευθερώτρια», «Ἐπακούουσα», «Εὐαγγελίστρια», «Μεγαλόχαρη», «Πάντων Χαρά», «Πλατυτέρα», «Ἄξιον ἐστί», εἶναι μερικὰ μόνο ἀπὸ τὰ χιλιάδες προσωνύμια μὲ τὰ ὁποῖα τὴ στόλισε καὶ τὴ στολίζει ἡ ἀνθρωπίνη εὐσέβεια καὶ πιστὴ καρδιά, ὡς ἀποτέλεσμα τῶν θαυματουργικῶν Της παρεμβάσεων καὶ εὐεργεσιῶν στὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων.
Ἄς κλείσουν, λοιπόν, μιὰ γιὰ πάντα τὰ βέβηλα στόματα, ἀλλὰ καὶ τὰ δυσώδη καὶ βλάσφημα σήριαλ, ὅπως αὐτὸ ποὺ παίχτηκε τὴν Μεγάλη Δευτέρα, τὴν Μεγάλη Τρίτη καὶ τὴν Μεγάλη Τετάρτη στὸ ἰδιωτικὸ κανάλι ALPHA πού, ἐμμέσως πλὴν σαφῶς, ἀμφισβητοῦν τὸ Ἀειπάρθενον τῆς Θεοτόκου, προβάλλοντας δῆθεν τὴν «Ἁγία Οἰκογένεια», προσβάλλοντες ὅμως ἔτσι τὸν Δίκαιον Ἰωσὴφ, τὴν Παναγία καὶ τὸν Ἰησοῦν. Ὅλοι αὐτοὶ ποὺ παράγουν τὰ σήριαλ αὐτά, τὰ προβάλλουν καὶ τὰ βλέπουν, εἶναι ἄγευστοι τῆς Ἀκτίστου Χάριτος ἐσκοτισμένοι εἰς τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδίαν. Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ ὅσους ζωγραφίζουν ἢ ἀγοράζουν αὐτὲς τὶς ψευτοεικόνες τῆς δῆθεν  «οἰκογένειας». ΝΤΡΟΠΗ!!! Ὅμως, οἱ βλασφημίες καὶ οἱ δυσωδίες τῆς Νέας Ἐποχῆς ἔχουν καὶ συνέχεια, αὐτὴ τὴ φορὰ σὲ κανάλι τῆς Δημόσιας Τηλεόρασης, μὲ στόχο τὸν Υἱὸν τῆς Παρθένου, τὸν Θεάνθρωπον Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν Μεσσία. Πιὸ συγκεκριμένα, τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα παίχτηκε σὲ δημόσιο κανάλι τὸ ἑξῆς ντοκυμαντέρ: Ἑβραία ξεναγὸς(;) δημοσιογράφος(;) ξεναγοῦσε Προτεστάντη δημοσιογράφο(;) ποὺ ὅπως ἀπεδείχθη στὴ συνέχεια καὶ οἱ δύο ἦταν ἀρνητὲς τῆς Θεότητος καὶ Ἀναστάσεως τοῦ Ἰησοῦ. Κατὰ τὴν περιήγησή τους στὴν Παλαιὰ Πόλη  καὶ τὰ τείχη τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ εὐρισκόμενοι στὸν Πανίερο Ναὸ τῆς Ἀναστάσεως, στὸν Φοβερὸ καὶ Φρικτὸ Γολγοθᾶ, ξεστόμισαν τὴν ἑξῆς φοβερὴ βλασφημία. Ἔλεγε ἡ Ἑβραία στὸν Προτεστάντη: «Ἐδῶ, στὸν Γολγοθᾶ, ὁ Ἰησοῦς ἔζησε τὶς τελευταῖες στιγμὲς τῆς ζωῆς Του. Ἔκτοτε καὶ μετὰ τὴν Σταύρωση χάθηκε ἀπὸ τὸ προσκήνιο καὶ δὲν γνωρίζουμε τί ἀπέγινε».
Δυστυχισμένοι ἐχθροὶ τοῦ Μεσσίου! Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος συζητώντας μὲ τὸν Φαρισαῖο Νικόδημο, ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλες μαρτυρίες, ἀπεκάλυψε ὅτι Αὐτὸς εἶναι ὁ Ἄρτος τῆς Ζωῆς ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ὁ Παντοκράτωρ καὶ ὅτι δεῖ ὑψωθῆναι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου καὶ πολλὰ παθεῖν καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστῆναι. «… ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· Σὺ εἶ ὁ διδάσκαλος τοῦ Ἰσραὴλ καὶ ταῦτα οὐ γινώσκεις; ἀμὴν ἀμὴν λέγω σοι ὅτι ὃ οἴδαμεν λαλοῦμεν καὶ ὃ ἑωράκαμεν μαρτυροῦμεν, καὶ τὴν μαρτυρίαν ἡμῶν οὐ λαμβάνετε. εἰ τὰ ἐπίγεια εἶπον ὑμῖν καὶ οὐ πιστεύετε, πῶς ἐὰν εἴπω ὑμῖν τὰ ἐπουράνια πιστεύσετε;  καὶ οὐδεὶς ἀναβέβηκεν εἰς τὸν οὐρανὸν εἰ μὴ ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁ ὤν ἐν τῷ οὐρανῷ. καὶ καθὼς Μωϋσῆς ὕψωσε τὸν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον. Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον… ὁ δὲ μὴ πιστεύων ἤδη κέκριται, ὅτι μὴ πεπίστευκεν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ μονογενοῦς υἱοῦ τοῦ Θεοῦ.»(Ἰωάν., γ΄,10-18).  Ἔτσι, μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Ἰησοῦ ὅταν κλίνας τὴν κεφαλὴν, εἶπε τὸ «τετέλεσται» καὶ παρέδωσε τὴν Παναγία ψυχή Του στὸν Πατέρα, ὁ Φαρισαῖος Νικόδημος, ὁ ὁποῖος εἶχε διαφωνήσει μὲ τοὺς φονεῖς Φαρισαίους τοῦ συνεδρίου, καὶ ὁ εὐσχήμων βουλευτὴς ὁ ἀπ’Ἀριμαθαίας Ἰωσήφ, ζήτησαν ἀπὸ τὸν Πιλάτο καὶ ἔλαβαν τὸ σῶμα τοῦ Μεσσίου Ἰησοῦ, τὸ ἐνετύλιξαν σινδόνη κατὰ τὸ ἔθος ἐνταφιάζειν τοῖς  Ἰουδαῖοις καὶ τὸ κατέθεσαν στὸ κενὸ μνημεῖο τοῦ Ἰωσήφ, στὸν κῆπο δίπλα στὸν Γολγοθᾶ. Ἐκεῖ, οἱ φονεῖς καὶ ἐχθροὶ τοῦ Ἰησοῦ, τοποθέτησαν στρατιῶτες βλοσυροὺς καὶ πάνοπλους ὥστε κανεὶς νὰ μὴν μπορεῖ νὰ πλησιάσει ἕως τὴν τρίτη ἡμέρα ἐπὶ ποινὴ θανάτου.
Ἐν τοῦτοις, τὴν πρώτη ἡμέρα μετὰ τὸ Σάββατο, ἤτοι τὴν Κυριακή, ὁ Ἅγιος Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος, Ἑβραῖος στὴν καταγωγὴ καὶ πρώην τελώνης, Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ στὴ συνέχεια, καταγράφει ἀκριβῶς τὴν ἔνδοξον Ἀνάστασιν τοῦ Ἰησοῦ. «Ὀψὲ δὲ σαββάτων, τῇ ἐπιφωσκούσῃ εἰς μίαν σαββάτων, ἦλθε Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ ἡ ἄλλη Μαρία θεωρῆσαι τὸν τάφον. καὶ ἰδοὺ σεισμὸς ἐγένετο μέγας· ἄγγελος γὰρ Κυρίου καταβὰς ἐξ οὐρανοῦ προσελθὼν ἀπεκύλισε τὸν λίθον ἀπὸ τῆς θύρας καὶ ἐκάθητο ἐπάνω αὐτοῦ. ἦν δὲ ἡ ἰδέα αὐτοῦ ὡς ἀστραπὴ καὶ τὸ ἔνδυμα αὐτοῦ λευκὸν ὡσεὶ χιών. ἀπὸ δὲ τοῦ φόβου αὐτοῦ ἐσείσθησαν οἱ τηροῦντες καὶ ἐγένοντο ὡσεὶ νεκροί. ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἄγγελος εἶπε ταῖς γυναιξί· Μὴ φοβεῖσθε ὑμεῖς· οἶδα γὰρ ὅτι Ἰησοῦν τὸν ἐσταυρωμένον ζητεῖτε· οὐκ ἔστιν ὧδε· ἠγέρθη γὰρ καθὼς εἶπε. δεῦτε ἴδετε τὸν τόπον ὅπου ἔκειτο ὁ Κύριος. καὶ ταχὺ πορευθεῖσαι εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ ὅτι ἠγέρθη ἀπὸ τῶν νεκρῶν, καὶ ἰδοὺ προάγει ὑμᾶς εἰς τὴν Γαλιλαίαν· ἐκεῖ αὐτὸν ὄψεσθε· ἰδοὺ εἶπον ὑμῖν. καὶ ἐξελθοῦσαι ταχὺ ἀπὸ τοῦ μνημείου μετὰ φόβου καὶ χαρᾶς μεγάλης ἔδραμον ἀπαγγεῖλαι τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ…»(Ματθ.,κη΄,1-8). Ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν Ἀνάστασιν ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος καὶ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς στὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων ἀναφέρεται ἀκριβῶς στὸ πῶς ὁ κύριος ἐπαρουσιάζετο ἐπὶ 40 ἡμέρες Ἀναστημένος ἑνώπιον πολλῶν ἀδελφῶν. «οἷς καὶ παρέστησεν ἑαυτὸν ζῶντα μετὰ τὸ παθεῖν αὐτὸν ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις, δι’ ἡμερῶν τεσσαράκοντα ὀπτανόμενος αὐτοῖς καὶ λέγων τὰ περὶ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ.»(Πράξ.,α΄,3) Ὅπως, ἐπίσης, καὶ οἱ μαρτυρίες τῶν Μυροφόρων καὶ τῶν Ἀποστόλων στὴ μικρὴ Γαλιλαία, στὸ Ὑπερῶον, στοὺς Ἐμμαούς, στὴν Τιβεριάδα, καὶ ἡ ὁμολογία τοῦ Ἀποστόλου Θωμᾶ, κράζουν καὶ ὁμολογοῦν τὴν ἔνδοξον Ἀνάστασιν τοῦ Ἰησοῦ. «…ὡς δὲ ἐπορεύοντο ἀπαγγεῖλαι τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ, καὶ ἰδοὺ Ἰησοῦς ἀπήντησεν αὐταῖς λέγων· Χαίρετε. αἱ δὲ προσελθοῦσαι ἐκράτησαν αὐτοῦ τοὺς πόδας καὶ προσεκύνησαν αὐτῷ. τότε λέγει αὐταῖς ὁ Ἰησοῦς· Μὴ φοβεῖσθε· ὑπάγετε ἀπαγγείλατε τοῖς ἀδελφοῖς μου ἵνα ἀπέλθωσιν εἰς τὴν Γαλιλαίαν, κἀκεῖ με ὄψονται» ( Ματθ.,κη’,9-10).  «Οἱ δὲ ἕνδεκα μαθηταὶ ἐπορεύθησαν εἰς τὴν Γαλιλαίαν, εἰς τὸ ὄρος οὗ ἐτάξατο αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς. καὶ ἰδόντες αὐτὸν προσεκύνησαν αὐτῷ, οἱ δὲ ἐδίστασαν. καὶ προσελθὼν ὁ Ἰησοῦς ἐλάλησεν αὐτοῖς λέγων· Ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς… καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν.» (Ματθ.,κη΄,16-20).
Ἀκοῦστε, λοιπόν, καὶ μάθετε ἐπιτέλους, ἐσεῖς καὶ οἱ ὅμοιοί σας ποὺ ἰσχυρίζεστε καὶ λέτε ὅτι δὲν ξέρετε τί ἀπέγινε ὁ Ἰησοῦς μετὰ τὸν Γολγοθᾶ, ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ τροπάρια τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας: «ἐν τάφῳ σωματικῶς, ἐν ῞Αδου δέ μετά ψυχῆς ὡς Θεός, ἐν Παραδείσῳ μετά ληστοῦ καί ἐν θρόνῳ ὑπῆρχες, Χριστέ, μετά Πατρός καί Πνεύματος, πάντα πληρῶν ὁ ἀπερίγραπτος.» (Τροπ. Ὄρθρου Μεγ. Σαββάτου). Ἐπειδή, ὅμως, ὅλοι οἱ ἀρνητὲς ζητεῖτε ἴσως περαιτέρῳ ἀποδείξεις τῆς Θεότητος καὶ Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Μεσσίου, ἂς ἀνατρέξετε στὴ μιὰ ἀπὸ τὶς πολλὲς προφητεῖες τοῦ Ἰησοῦ ποὺ ἀναφέρεται στὸ Ναὸ τοῦ Σολομῶντος. «Καί τινων λεγόντων περὶ τοῦ ἱεροῦ ὅτι λίθοις καλοῖς καὶ ἀναθήμασι κεκόσμηται, εἶπε· Ταῦτα ἃ θεωρεῖτε, ἐλεύσονται ἡμέραι ἐν αἷς οὐκ ἀφεθήσεται λίθος ἐπὶ λίθῳ ὃς οὐ καταλυθήσεται.»(Λουκ.,κα΄,5-6).  Μέχρι σήμερα, ἐδῶ καὶ 2000 χρόνια περίπου, τὰ ἐρείπια ἀπὸ τὸ Ναὸ παραμένουν ἐκεῖ ὡς σημεῖον ἀναφορᾶς τῆς ἐκπλήρωσης τῆς ἀληθείας περὶ τῆς προφητείας τοῦ Ἰησοῦ γιὰ τὸ Ναὸ καὶ τὰ χαλάσματα.
Ὅπως, ἐπίσης, κάντε τὸν κόπον καὶ ἂς περπατήσετε λίγα μέτρα πιὸ πέρα ἀπὸ τὸν κατεστραμένο Ναὸ τοῦ Σολομῶντος. Θὰ συναντήσετε λιτὸ καὶ μεγαλοπρεπὲς κτίριο, τὸν  Πανίερον Ναὸν τῆς Ἀναστάσεως, ὅπου κεῖνται ὁ Φρικτὸς Γολγοθᾶς, ὁ χῶρος τῆς Ἀποκαθήλωσης καὶ ὁ Πανάγιος Τάφος. Ἐκεῖ, πρὶν λίγες ἡμέρες, τὸ Μέγα Σάββατο, ἐξῆλθε μὲ θαυμαστὸ τρόπο γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ ἀπὸ τὸν Τάφο τὸ Ἅγιον Φῶς τῆς Ἀναστάσεως εἰς μαρτυρίαν ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Μεσσίας, εἶναι ὁ Θεὸς ὁ Παντοκράτωρ, ὁ ὁποῖος μὲ ἀγάπη σᾶς ἀναμένει νὰ μετανοήσετε καὶ νὰ ἀναφωνήσετε: «Ὡσαννά, ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου».            
Υ.Γ. : Εὐχόμαστε καὶ προσευχόμαστε ἵνα ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τῆς γῆς, ἔχοντας τὶς ἐπιπλέον ἀποδείξεις τόσο μὲ τὴν προφητεία περὶ τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος ὅσο καὶ μὲ τὸ Ἅγιον Φῶς ποὺ ἐξέρχεται κάθε Μέγα Σάββατον ἐκ τοῦ Τάφου, νὰ τείνουν εὐήκοα ὦτα καὶ νὰ ἀνοιγοῦν οἱ ὁφθαλμοὶ τῶν καρδιῶν καὶ οὕτως νὰ ἀποδεχτοῦν τὴν ὅντως ἀλήθεια, ὥστε ἡ κάθε καρδιὰ τοῦ ἔσω ἀνθρώπου καὶ ἡ ψυχὴ καὶ ὁ νοῦς νὰ πλημμυρίσουν μὲ τὸ Φῶς τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ. Τότε καὶ μόνον τότε, ὅλοι οἱ ὑβριστὲς τῆς Ἀειπαρθένου Θεοτόκου καὶ ἀρνητὲς τοῦ Θεανθρώπου Σωτῆρος Χριστοῦ θὰ δύνανται πλέον νὰ κατανοήσουν καὶ  ἐρμηνεύσουν σωστά τόσον τὶς προφητεῖες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ποὺ ἀναφέρονταν καὶ ἐκπληρώθηκαν ἀκριβῶς στὸ πρόσωπο τοῦ Μεσσίου Ἰησοῦ, ὅσον καὶ τὴν προφητεία τοῦ Χριστοῦ, σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὸν ἀφανισμὸ τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος, καὶ ἀφοῦ προβληματιστοῦν νὰ συνέλθουν εἰ δυνατὸν ἀπὸ τὴν πλάνη.
Θὰ εἶναι πράγματι μεγάλη εὐλογία ἡ σὺν τῷ χρόνῳ ἐπιστροφὴ ὅλων τῶν ἀθέων στὴν Ὀρθοδοξία, πολλῷ δὲ μᾶλλον τοῦ Πρωτότοκου ἀδελφοῦ μας Παλαιοῦ Ἰσραήλ, καθὼς καὶ ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος ἔχει προφητεύσει. Αὐτός,ὁ πρῶτος μετὰ τὸν Ἕνα, πρώην Φαρισαῖος καὶ πρώην διώκτης τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας, νῦν Ἀπόστολος τοῦ Θεανθρώπου Μεσσίου, προσεύχεται: ««καὶ οὕτω πᾶς Ἰσραὴλ σωθήσεται»(Ρωμ,ια΄,26) «οὕτω καὶ οὗτοι νῦν ἠπείθησαν, τῷ ὑμετέρῳ ἐλέει ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐλεηθῶσι· συνέκλεισε γὰρ ὁ Θεὸς τοὺς πάντας εἰς ἀπείθειαν, ἵνα τοὺς πάντας ἐλεήσῃ. Ὦ βάθος πλούτου καὶ σοφίας καὶ γνώσεως Θεοῦ! ὡς ἀνεξερεύνητα τὰ κρίματα αὐτοῦ καὶ ἀνεξιχνίαστοι αἱ ὁδοὶ αὐτοῦ!»(Ρωμ.,ια΄,1-33).  Εὐχόμαστε καὶ ἐμεῖς εἰλικρινῶς καὶ ἀπὸ καρδίας γιὰ τὴν μεταστροφὴ ὅλων ὑμῶν. Γένοιτο Κύριε. Ἀμήν.
πηγή

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...