Ἀποτελεῖ κοινή διαπίστωσι, ὅτι σέ ἄλλους ἀνθρώπους ἀρέσουν τά θετικά καί σέ ἄλλους τά θεωρητικά μαθήματα. Ἄλλοι αἰσθάνονται κλίσιν σέ θέματα φιλολογικοῦ χαρακτῆρος καί ἀρέσκονται εἰς τήν ἀνθρωπιστικήν λεγομένην παιδείαν καί ἄλλοι εἰς τόν τεχνοκρατισμόν μέ ὅλην τήν δέσμην τῶν σπουδῶν πού αὐτή περιλαμβάνει. Ὑπάρχουν βεβαίως καί οἱ ὀλίγοι, πού συνδυάζουν ἤ προσπαθοῦν νά συνδυάσουν καί τούς δύο κύκλους σπουδῶν καί αὐτό εἶναι ὁπωσδήποτε πληρέστερο.
Ἐκεῖ ὅμως πού ὅλοι οἱ Νεοέλληνες συμφωνοῦμε καί ἀναπαυόμεθα εἶναι ἡ κοινή βάσις τῆς Γεωμετρίας. Ναί, τῆς Γεωμετρίας καί μάλιστα εἰς τό κεφάλαιον τῶν «κύκλων»! Θά ἐρωτήσετε πῶς καί γιατί; Ὄχι μόνον διότι τό κακόν πού κάνει «κύκλους» μᾶς ἔχει «περικυκλώσει» καί δείχνει νά ἐπιμένῃ τό «μάτι τοῦ κυκλῶνα», ὄχι μόνον διότι ὅσοι τό ὑπηρετοῦν ἀρέσκονται εἰς τά ποικίλα «κυκλώματα» καί ἔτσι ἐπαληθεύεται ἡ Γραφή ὅτι «κύκλῳ οἱ ἀσεβεῖς περιπατοῦσι…» (Ψαλμ. ΙΑ´, 9), ἀλλά καί διότι οἱ «ἄσπονδοι φίλοι μας» καί «καλοί μας γείτονες» μᾶς ἔχουν κυκλωμένους δίχως νά μποροῦμε νά πάρωμε ἀνάσα.
Ἀλλά ἐκεῖνο τό ὁποῖον ἀποδεικνύει ὅτι οἱ πρώην νεόπλουτοι καί νῦν «νέοπτωχοι» νεοέλληνες ἔχομε ἐμβαθύνει εἰς τά θεωρήματα καί καρδιακῶς ἀναπαυόμεθα εἰς τήν ἀρχαιοτάτην κραυγήν τοῦ Ἀρχιμήδους, εἶναι ὅτι ἐκάναμε τρόπον ζωῆς αὐτήν ἀκριβῶς τήν κραυγήν, δηλαδή τό «μή μου τούς κύκλους τάραττε»! Καί γιά νά μνησθοῦν οἱ παλαιότεροι, συνάμα δέ νά γνωρίσουν καί εἰς Γεωμετρίαν νά μυηθοῦν οἱ νεώτεροι, τήν περίφημην αὐτήν φρᾶσιν «μή μου τούς κύκλους τάραττε» τήν ἀπηύθυνε ὁ Ἕλλην Μαθηματικός, Φυσικός, μηχανικός καί ἀστρονόμος Ἀρχιμήδης ὁ Συρακούσιος (287-212 π.Χ.) εἰς τόν Ρωμαῖο στρατιώτη, ὁ ὁποῖος τόν βρῆκε εἰς τήν παραλία τήν ὥρα πού μελετοῦσε κάποιο Γεωμετρικό πρόβλημα ἔχοντας χαράξει σχήματα κύκλων εἰς τήν ἄμμο. Ὅμως, δυστυχῶς διά τήν Γεωμετρικήν ἐπιστήμην, ὁ στρατιώτης ἀπέσπασε τήν μάχαιρα καί τόν ἐφόνευσε.
Ἔτσι λοιπόν ἔχασε σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο ἡ ἐπιστήμη κάποιον μυστικόν ἀκόμη Γεωμετρικόν νόμον ἤ θεώρημα. Κέρδισε ὅμως ὁ Νεοέλληνας. Κέρδισε ἕναν τρόπον καί μίαν στάσιν ζωῆς πού τόν ἀπαλλάσσει ἀπό τό βάρος τῶν εὐθυνῶν τῶν «ὁμοκέντρων κύκλων» τῆς ζωῆς καί τίς «μαῦρες τρύπες» τῆς οἰκονομίας καί ἔτσι ἠρεμεῖ τήν συνείδησίν του ἀπό τά «συνειδησιακά κυκλώματα».
Ἔτσι λοιπόν παρουσιάζομε «ἕως τῶν ἡμερῶν μας» τοῦτο τό περίεργο φαινόμενο. Ἐνῷ εἴμαστε ἀγχινούστατοι, ὀξυνούστατοι καί «ταχείας ἀντιλήψεως», ὅταν πρόκειται περί ἐφευρέσεων καί καταρτίσεων «μηχανῶν» ἐπί τῶν οἰκονομικῶν μεγεθῶν, ταυτοχρόνως παραμένομε ἀτάραχοι, πραεῖς καί ἀμνήμονες ὅταν ἔρχεται ἡ ὥρα νά ἀποδώσωμε λόγο τῶν πράξεών μας καί νά ἀποδείξωμε τά «θεωρήματα τῶν κύκλων».
Εἴμαστε δέ τόσο βυθισμένοι εἰς τίς «ἐπιστημονικές» αὐτές μελέτες, πού δέν ἔχουν μήτε ἀρχή μήτε τέλος (κύκλος γάρ), ὥστε ἐάν διανοηθῇ κάποιος, εἴτε Ρωμαῖος, εἴτε ἐφεξῆς Γερμανός ἤ καί Τροϊκανός ἀκόμη, νά μᾶς ἐλέγξῃ, ἐμεῖς παραμένοντες ἀκλινεῖς ἐπί τῆς ἀρχαιοτάτης παραδόσεως μέ «ἐθνικήν ἐπιστημονικήν οὐ μήν ἀλλά καί εὐρωπαϊκήν τώρα ὑπερηφάνειαν», ὑψώνοντας τό ἀνάστημά μας, ἀπαντοῦμε «μή μου τούς κύκλους τάραττε».
Ἄνευ ἀντιρρήσεων, σέ πολλά κεφάλαια ἔχομε «πάρει κεφάλι» καί σέ ἀρκετά σημεῖα εἰς τήν παγκοσμία «σκακιέρα» κυριαρχοῦμε. Καί βεβαίως κυριαρχοῦμε, ἄν ὄχι μέ τό «σπαθί μας», τοὐλάχιστον μέ τήν «ὀδύσσειαν» νοημοσύνη μας, τοὐτέστιν διά τοῦ καταδικοῦ μας «Δουρείου Ἵππου»(1)!
Ἀλλά, εἰς τό σημεῖο αὐτό, πού συνδυάζεται ἡ ἔντασις τοῦ ὅλου «κυκλώματος» μέ τήν τελικήν του «ἀπενεργοποίησι», ἐκεῖ δηλαδή πού γίνεται ὁ «τετραγωνισμός τοῦ κύκλου», ὄντως εἴμαστε ἀπερίγραπτοι καί διεκδικοῦμε πρωτειά, ὄχι μόνον εἰς τήν «εὐρωλίγκα» τῆς ἐφευρετικότητος, ἀλλά καί εἰς τήν παγκοσμίαν «μεῖξιν τῶν ἀμείκτων».
Ὅσον ἀφορᾶ δέ τήν σβελτάδα εἰς τό νά ἀποφεύγωμε καί νά ξεφεύγωμε ἀπό τά νομικά δόκανα τῆς Θέμιδος(2) καί ἀπό τίς ἐγκλίσεις τῶν Εὐρωπαϊκῶν δικαστηρίων, ἄν δέν εἴμαστε «ἔλαφοι ἐλαφροπόδαροι» γιά νά ἀποφύγωμε τήν τραγικότητα, μετά βεβαιότητος τήν ὅλην κατάστασιν τήν καταντοῦμε εἰς «τραγέλαφον».
Ἀλλά, τί μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ γνώμη τῶν Εὐρωπαίων συνεταίρων μας; Αὐτό μᾶς ἔλειπε τώρα νά «χάνωμε καί τόν ὕπνο μας» γιά τήν ἰδέα πού ἔχουν γιά ἐμᾶς αὐτοί, πού ὅταν ἐμεῖς «εἴχαμε φθάσει εἰς τόν κολοφῶνα τοῦ Πολιτισμοῦ, αὐτοί ἦσαν ἀκόμη τρωγλοδύτες».
Καί ἐπειδή πολλά ἀκούγονται, θά ἀναγκασθοῦμε εἰς τήν συνέχεια νά ἀφήσωμε τό πνεῦμα τῆς «ταπεινοφροσύνης» πού μᾶς χαρακτηρίζει, θά ἀναγκασθοῦμε, ἐπαναλαμβάνομε, νά παύσωμε δι᾽ ὀλίγον, νά ξεφύγωμε δηλαδή ἐκ τῆς «περιφερείας τῶν κυκλικῶν μας μελετῶν», καί νά ἀποκαλύψωμε ὡρισμένες ἀπό τίς μοναδικές μας πρωτειές.
Γιά νά μή χάσωμε ὅμως τήν σειρά καί καταλήξωμε εἰς «κυκλοειδήν λαβύρινθον», ἄς κρατήσωμε τόν «μῆτον τῆς Ἀριάδνης»(3) καί ἄς ἀριθμήσωμε. Ἡ νεοελληνική κοινωνία πού κατηγορεῖται ὑπό «φίλων» καί συμμάχων, ὅτι εἶναι δῆθεν ἀντιπαραγωγική καί ὑστερεῖ, ἔρχεται πρώτη:
1. Σέ θανάτους νέων ἀπό ναρκωτικά καί ἀπό τροχαῖα ἀτυχήματα.
2. Πρώτη παγκοσμίως στίς ἐκτρώσεις.
3. Πρώτη εἰς τήν εἰσβολήν λαθρομεταναστῶν.
4. Πρώτη σέ ρυθμό ἀναπτύξεως ἐγκληματικότητος.
5. Πρώτη σέ δημόσιο χρέος.
6. Πρώτη στήν ἀστυφιλία.
7. Πρώτη εἰς ἀνεργίαν καί σέ ἀποτυχῆ ἀποτελέσματα ἐξετάσεων ἀποφοίτων μέσης ἐκπαιδεύσεως.
8. Πρώτη σέ ρυθμό ἀναπτύξεως μειονοτήτων.
Ὑπομονή, διότι πρέπει νά συνεχίσωμε εἰς τήν ἀπαρίθμησιν τῆς «ἀναπτύξεως» καί εἰς τήν «ὁλοκλήρωσιν τοῦ κύκλου».
Ἐπίσης,
9. Χιλιάδες ἀλλοδαπές ἀπέδειξαν ὅτι τιμοῦν τό Δωδεκάθεο καί κυρίως λατρεύουν τήν θεά Ἀφροδίτη, ἀνοίγοντας περισσότερους ἀπό 500 «ναούς» της εἰς τήν πατρίδα μας.
10. Γιά νά δείξωμε ὅτι δέν εἴμαστε γλωσσικῶς ρατσιστές, ἐπιτρέπομε καί εἰσάγεται τό Λατινικόν ἀλφάβητον. Τό χρησιμοποιοῦμε εἰς δημόσιες ὑπηρεσίες, καταστήματα, κλπ.
11. Γιά νά μή μᾶς προσάψουν τήν κατηγορία ὅτι εἴμαστε ἀγκιστρωμένοι εἰς τό σκοτεινό παρελθόν, οἱ φωτισμένες μας διοικήσεις, διά τῆς ἀδιαφορίας των καί τῆς μή παροχῆς χρηματικῶν κονδυλίων πρός διατήρησιν τῶν ἀρχαιολογικῶν μνημείων, ἐπιτρέπουν νά καταστρέφωνται (π.χ. κατάρρευσις Μηκυνῶν, Κνωσσοῦ, Τυρίνθου, κλπ.).
12. Ἀποτρέπεται ἡ ἐπικοινωνία τοῦ νεοελληνικοῦ λαοῦ μέ τήν πνευματική του κληρονομιά. Γι᾽ αὐτό καί δέν ἐκδίδονται οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες συγγραφεῖς. Τούς ἐκδίδουν ὅμως οἱ Ἀμερικανοί, οἱ Ἄγγλοι, οἱ Γερμανοί καί ἄκουσον-ἄκουσον «ξεπεσμό τῶν γειτόνων», τούς ἐκδίδουν οἱ φίλοι μας Τοῦρκοι εἰς τήν σειρά «γιουνάν κλασικερί»!
13. Γιά νά ἀποδείξωμε ὅτι τίποτε καί κανέναν δέν φοβόμαστε καί ὅτι δέν μᾶς ἀγγίζει ἡ ἀλλοίωσις τῆς Ἐθνικῆς μας ταυτότητος, ἐπιτρέψαμε καί ὁλόκληρες συνοικίες εἰς τήν κυριολεξία νά ἀλλοδαποκρατοῦνται δημιουργῶντας ἰδιότυπα «γκέτο».
14. Γινόταν καί συνεχίζεται νά γίνεται διασπάθισις καί κατασπατάλησις τοῦ δημοσίου χρήματος.
15. Ὑφίστανται, ὅπως ἐπισήμως καταγγέλωνται, προβλήματα εἰς τόν χῶρον τῆς δικαιοσύνης.
16. Μᾶς προκαλοῦν σχεδόν ἐπί καθημερινῆς βάσεως οἱ Τοῦρκοι εἰς τό Αἰγαῖο κι ἐμεῖς ἀνεχόμεθα «πολιτισμικῶς» τά «χαστούκια», τόσο εἰς τήν Ἑλλάδα, ὅσο καί εἰς τήν Κύπρο.
17. Καίουν τήν Ἑλληνική μας Σημαία καί οἱ Βουλευτές (Βολευτές) τό θεωροῦν αὐτό δικαίωμα τοῦ καθενός ξένου καί «Ἕλληνος» ἐξομότου.
18. Πρίν λίγα μόλις ἔτη, τοὐλάχιστον δύο ἑκατομμύρια Ἕλληνες «ἐσφαγίασαν» τίς οἰκονομίες των εἰς τόν «Μολώχ τοῦ Κέρδους»(4) καί εἰς τόν «ΚερδῶονἙρμῆν»(5), ἤγουν εἰς τό Χρηματιστήριον καί
«τέλος»,
19. 6.500.000 Ἕλληνες σύμφωνα μέ τά ἐπίσημα στατιστικά στοιχεῖα, ζοῦμε εἰς τά ὅρια καί κάτω ἀπό τά ὅρια τῆς φτώχειας, δηλαδή περισσότεροι ἀπό ἕξη εἰς τούς δέκα βασανίζονται ποικιλοτρόπως.
Φυσικά θά μπορούσαμε νά «ἀτενίσωμε» καί πλεῖστες ἄλλες «κορυφές» πού μᾶς κάνουν πρωτοπόρους, ἀλλά τά προαναφερθέντα εἶναι ἱκανά νά ἀποδείξουν εἰς τούς «φίλους» μας ὅτι ἀδίκως μᾶς κατηγοροῦν διά «πονηρίαν» καί «ἀντιπαραγωγικότητα».
Λοιπόν, κύριοι συκοφάντες, κύψατε τόν αὐχένα καί παραδεχθεῖτε ὅτι οἱ Νεοέλληνες εἴμαστε πάντοτε πρῶτοι. Καί ἐπειδή ἔχετε «κολλήσει» εἰς τά Μαθηματικά καί μᾶς κατηγορεῖτε ὅτι δέν τά πᾶμε καλά εἰς τά οἰκονομικά μεγέθη, σᾶς πληροφοροῦμε ὅτι ὄχι μόνον τά πᾶμε ἄριστα, ἀλλά καί τούτη τήν φορά βγαίνομε «λάδι» δυνάμει τῆς «θεωρίας τῆς Σχετικότητος».
Ἀφοῦ λοιπόν ὅλα εἶναι σχετικά, ἄρα καί τά χρέη τά ὁποῖα μᾶς φορτώνετε ὑπόκεινται εἰς τήν ὑψηλοῦ ἐπιπέδου προαναφερθεῖσαν θεωρίαν. Ὡς ἐκ τούτου, δέν ὑφίσταται ἀντικειμενικό χρέος καί ὡς ἐπιμύθιον τοῦ ὅλου θέματος, πού ὡς μή ὤφειλε λόγῳ ποικίλων πλεγμάτων καί συμφερόντων ἀνοίξατε, ἄρα καί πάλι καταλήγομε εἰς τό «μή μου τούς κύκλους τάραττε». Δηλαδή μία κατάληξις ἀπολύτως λογική.
Καί ἐπειδή στηριχθήκαμε εἰς τά «Ἀνώτερα Μαθηματικά» καί εἰς τήν «Θεωρία τῆς Σχετικότητος», εὐκαιρία νά μνημονεύσωμε καί τοῦ μοναδικοῦ ἀποφθέγματος τοῦ μεγάλου μαθηματικοῦ νοός, τοῦ Ἀϊνστάϊν(6), καί αὐτό πρός ἐπίρρωσιν τῶν ἀνωτέρω, ὅτι «τά καθαρά Μαθηματικά εἶναι κατά κάποιον τρόπον ἡ ποίησις τῶν λεπτῶν ἰδεῶν».
Ἀκούσατε λοιπόν, ὅσοι δέν μᾶς «χωνεύετε», καί ἄν ἐπιμένετε νά μᾶς ἔχετε στό στομάχι, κρατῆστε τήν πεζότητα τῆς κοιλίας καί ἐμεῖς κρατοῦμε τήν «ποίησιν τῶν Μαθηματικῶν» καί συνεχίζομε μέ τίς «γεωμετρικῶς λεπτές ὡς ἰστός ἀράχνης ἰδέες». Παύσατε ἀκόμη νά μᾶς κατηγορῆτε ὡς προληπτικούς γιά τίς ὄντως «ὄμορφες προλήψεις» πού κυκλώνουν τόν «κυκλικόν μας βίον», καί τοῦτο διότι ἐσεῖς οἱ ἴδιοι μᾶς «στρογγυλέψατε» τούς μισθούς δυνάμει «κυκλικῶν χρεῶν» καί «τετραγωνισμένων χρεολυσίων».
Παύσατε λοιπόν νά μᾶς προσάπτετε τήν ρετσινιά τοῦ πανούργου Γεωμέτρου καί τοῦ προληπτικοῦ Μαθηματικοῦ, καθότι ὁ μεγάλος ποιητής καί Νομπελίστας Ὀσυσσέας Ἐλύτης τονίζει ὅτι «φτασμένες οἱ προλήψεις σέ μιά καθαρότητα μαθηματική, μᾶς ὁδηγοῦν στήν βαθυτέρα γνῶσι τοῦ κόσμου». Καί δέν νομίζομε ἄλλος λαός νά ἔχη γνῶσι βαθυτέρα τοῦ «εἶναι καί τοῦ γίγνεσθαι» ἀπ᾽ ὅση ἔχει ἡ νεοελληνική «θετικο-θεωρητική» μας κοινωνία.
Φυσικά, γι᾽ αὐτά τά θέματα καί δή τῶν οἰκονομικῶν μεγεθῶν, δέν θά καταδεχθοῦμε κἄν νά ἀνοίξωμε συζήτησι βάσει τῆς νοοτροπίας πού ὑπάρχει καί ὁμοθυμαδόν βιώνομε ὡς νεοελληνική κοινωνία, μέ τούς ἀγεύστους Εὐρωπαίους τῆς κουλτούρας τῆς «καθ᾽ ἡμᾶς Ἀνατολῆς» μέ ὅλα της φυσικά τά παρελκόμενα. Καί τοῦτο, διότι κάθε φορά, πού «γεωμετρικῷ τῷ τρόπῳ» καί μέ ἤρεμη «κυκλοτερῆ κίνησι», προσπαθοῦμε νά τούς πλησιάσωμε, αὐτοί οἱ ἄγριοι μᾶς δείχνουν «τά δόντια τους».
Σιγά λοιπόν μή ρίξωμε τά Μαθηματικά καί τίς «κυκλικές μας ἰδέες» «τοῖς κυσί». Ἐμᾶς μᾶς ἀρκεῖ ὅτι «πατέρα ἔχομεν τόν Ἀρχιμήδην» καί ὅτι ἔχομε γευθῆ καί βιώσει γιά τά καλά ὅτι «μέγας πορισμός» ἡ φιλοσοφία τῶν «κύκλων» μετά αὐταρκείας.
Μά τέλος πάντων, πότε θά ἀναγνωρίσουν αὐτοί οἱ «φίλοι» μας τήν ἰδική μας ἀξία; Τήν αὐθεντική ἀξία πού ἔχει ἐξαλείψει τίς γωνίες καί ἐμφανίζει μίαν ὀνειρώδη περίμετρον πού ὅλα τά σημεῖα της ἔχουν τήν ἰδίαν καί δημοκρατικήν ἀπόστασιν ἐκ τοῦ κέντρου; Πότε αὐτοί θά ξεφύγουν ἀπό τά τρίγωνά των, τά ὄρθια ἀλλά καί τά ἀνεστραμμένα; Λέτε αὐτός νά εἶναι καί ὁ λόγος, μέ τά «γωνιακά τους κόμπλεξ» καί μέ τήν ἀσθένεια τῆς «στοματίτιδος» πού προσεβλήθησαν ἀπό τά ἀσταμάτητα κατηγορῶ τους, νά θέλουν βασανιστικῶς νά μᾶς περάσουν ἀπό τίς δαντελωτές μας παραλίες μέ τήν «ἀρχιμήδεια ἀμμουδιά», στά φοβερά «τρίγωνα τῶν Βερμούδων»(7);
Πόσα καί πόσα ἔχομε προσφέρει εἰς αὐτούς; Δέν ὀφείλουν καί αὐτοί κάτι νά ἀντιπροσφέρουν; Τόσα δῶρα ἔλαβαν, θα ζημιωθοῦν τώρα αὐτοί σέ ἕνα ἀντίδωρον παραγραφῆς; Ἐδῶ, οἱ πρόγονοί μας τούς ἐδίδαξαν ναυπηγικήν, ἀεροναυπηγικήν καί τόσα ἄλλα καί αὐτοί τώρα θά ἐπιμένουν νά μᾶς σύρουν εἰς τό ἀπηρχαιομένο ἅρμα τῆς Τρόϊκας μέ τά ἀσθμαίνοντα ἄλογα καί τά γηραλέα «εὐρωπαϊκά» τους ἄτια;
Δέν γνωρίζω, πραγματικά δέν γνωρίζω, ἐάν θέλουν νά κατανοήσουν οἱ φίλοι μας Εὐρωπαῖοι κάτι ἀπό ὅσα ὑπογραμμίζομε διά τοῦ «κυκνείου ᾅσματος(8)» τοῦ Ἀρχιμήδους. Ἐάν ὅμως δέν καταλαβαίνουν αὐτά τά «ἁπλᾶ μαθηματικά», πόσῳ μᾶλλον θά ἐννοήσουν ἐάν τούς παραπέμψωμε εἰς τό «Παλίμψηστον»(9) τοῦ μεγάλου ἐκείνου μαθηματικοῦ Ἀρχιμήδους. Φοβούμεθα, ὅτι «παλιμψηστικῷ τῷ τρόπῳ» θά μᾶς «στήσουν στόν τοῖχο».
Ἀγνοῶ ἐπίσης πόσο θά κρατήσῃ ἀκόμη αὐτή ἡ ἄκαμπτη στάσις τῶν «φίλων» μας, στάσις πού θυμίζει εὐθεῖα καί ἀπαρέγκλιτη γραμμή λές καί θέλουν νά ἐφαρμόσουν εἰς τήν ὅλη ἀνθελληνική τους τακτική τήν ρῆσιν τοῦ Ἀλεξανδρινοῦ Ἕλληνος Εὐκλείδου(10) «γραμμή δέ μῆκος ἀπλατές», πρᾶγμα πού σημαίνει τό ἄπειρον μῆκος μίας εὐθείας γραμμῆς. Τήν ἀτελεύτητη εὐθεῖα πού φέρει τήν ἐπιγραφή « οὐκ ἔσται παῦλα τῶν δεινῶν» δηλαδή πώς δέν θά ἔχουν τέλος οἱ περιπέτειες. Μήπως τελικά δέν εἶναι εὐθέως εὐθεῖα ἡ «εὐθεῖα γραμμή» τῶν «φίλων» μας;
Τελικῶς ὅμως, θέλω νά πιστεύω, ὅτι θά τούς ἀγγίξῃ ἡ ὀμορφιά τῶν Μαθηματικῶν, ἰδίως εἰς τήν παράγραφο πού αὐτά ἁπαλύνουν τίς διαφορές, ὅταν μάλιστα τό «ἀντίπαλον δέος» εἶναι «ἀνεπίδεκτον μαθήσεως». Καί τοῦτο, διότι ὅπως ἔγραψε καί εἰς τά ἀποφθέγματά του ὁ Οὖγγρος Μαθηματικός Paul Erdos (1913-1996), «ἄν οἱ ἀριθμοί δέν εἶναι ὄμορφοι, τότε δέν γνωρίζω τί εἶναι ὄμορφο»!
Τώρα, τί θά κάνωμε ἐμεῖς μετά τήν ἐποχή τῶν «κύκλων» τῶν «κυκλωμάτων» καί τῶν «ϰυκλώνων»;
Ἔ, αὐτό, ἄς τό ἀφήσωμε νά τό δοῦμε σέ ἄλλη εὐκαιρία.
Κλείνοντας λοιπόν τόν «κύκλον» τῶν «κύκλων», δέν ἔχομε παρά νά εὐχηθοῦμε οὐχί βεβαίως «κυκλοθυμικῶς», αἰσίαν ὁλοκλήρωσιν τῶν «συναρτήσεων» καί τελική ἀποδοχή τῆς κυκλικῆς ἀνοχῆς, διότι προσοχή, ὁ «Τροϊκανός στρατιώτης» ἤδη ἔχει ἀποσπάσει τήν μάχαιραν καί καιροφυλακτεῖ, ἀφοῦ κατά τόν Πυθαγόραν τόν Σάμειον(11), «πάντα κατ᾽ ἀριθμόν γίνονται».
Καλή «ἀριθμομνημόνευσι», εὔστοχον «κυκλικόν προσανατολισμόν» καί προπαντός τόν νοῦ μας, μή τυχόν καί χαθοῦν οἱ πολυτίμοι τώρα καί εἰς τήν συνέχειαν καταστοῦν δυσεύρετοι, οἱ «κύκλοι τοῦ Μορφέως»(12).
Και νά συνειδητοποιήσωμε πώς ὅλοι μας φέρομε μεγάλη εὐθύνη γιά ὅλα αὐτά τά ἀνεπίτρεπτα, ἀπαράδεκτα καί ἄκρως κατηγορηματικά «σχήματα» καί σχίσματα πού συμβαίνουν, λόγῳ τῆς ἰδικῆς μας ἀνοχῆς, ἐπιλογῆς, παραχωρήσεως, ἀδιαφορίας, συμβιβασμοῦ, «οἰκονομίας» κλπ. πού εἶναι ἀποτέλεσμα τῶν ἁμαρτιῶν μας, τῆς ἀποστασίας μας καί τῆς ἀμετανοησίας μας.
Νά ἐπικαλεσθοῦμε τήν βοήθεια τοῦ Τριαδικοῦ μας Θεοῦ ὁ ὁποῖος εἶναι ἔξω ἀπό σχήματα καί παραστάσεις. Ταυτοχρόνως δέ νά ἀναλάβωμε τίς εὐθύνες μας καί νά ἐργαζώμεθα γιά τήν μετάνοιά μας καί τήν σωτηρία τῶν ψυχῶν μας μέ ἀκατάπαυστο ἀγῶνα ὅπως μᾶς διδάσκει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος «… ἄχρις οὗ μορφωθῇ Χριστός ἐν ὑμῖν»(Γαλ. Δ´19)!
Εἴθε ὁ ὄγκος τῶν παθῶν μας, πού θά ἐκτοπίσωμε, νά εἶναι τέτοιος οὕτως ὥστε ἡ ἄνωσις τῆς Θείας Χάριτος τήν ὁποία θά δεχθοῦμε νά μᾶς ἀνασηκώσῃ - ἀνανίψῃ ἀπό τόν τρικυμιώδη ὠκεανό τοῦ παλαιοῦ μας ἑαυτοῦ, τοῦ διαβόλου καί τοῦ κόσμου. Τά πάθη μπορεῖ νά ἔχουν μεγάλο εἰδικό βάρος ἀλλά νά μή ξεχνᾶμε ὅτι, σύμφωνα μέ τήν «Ἀρχή τοῦ Ἀρχιμήδους» ὅσο πιό μεγάλο εἶναι τό εἰδικό βάρος τῶν παθῶν τόσο πιό μεγάλη εἶναι καί ἡ ἄνωσις, καθ᾽ ὅ,τι «… οὗ δέ ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις» (Ρωμ. Ε´ 20).
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
(1). Δούρειος ἵππος: Τό ξύλινο ἄλογο πού ἐπινόησε ὁ Ὀδυσσέας γιά τήν ἅλωσι τῆς Τροίας. Μεταφορικῶς, κάθε τι πού χρησιμοποιεῖται ὡς παγίδα, ὡς μέσον ἐξαπατήσεως, δημιουργῶντας εἰς τόν ἀντίπαλο καλή ἐντύπωσι, λειτουργῶντας ὅμως εἰς τήν πρᾶξι ἐναντίον του.
(2). Θέμις: Θεότης τῆς δικαιοσύνης κατά τούς ἀρχαίους.
(3). Μῆτος τῆς Ἀριάδνης: Ἡ φρᾶσις σχετίζεται μέ τήν Ἑλληνική Μυθολογία, κατά τήν ὁποία ἡ Ἀριάδνη, κόρη τοῦ βασιλέως Μίνωα, γιά νά γλυτώσῃ τόν Θησέα ἀπό βέβαιο θάνατο, ὁ ὁποῖος Θησέας ἔφθασε εἰς τήν Κρήτη γιά νά προσφερθῇ ὡς θῦμα εἰς τόν Μινώταυρο, ἡ Ἀριάδνη κατέφυγε εἰς ἕνα τέχνασμα: Τοῦ ἔδωσε ἕνα κουβάρι νῆμα (ὁ περίφημος Μῆτος τῆς Ἀριάδνης), χάριν τοῦ ὁποίου ὁ Θησέας μπόρεσε νά βρῇ τήν ἔξοδο τοῦ Λαβυρίνθου μετά τήν νικηφόρα πάλη του μέ τόν Μινώταυρο. Ἡ φρᾶσις ''μῆτος τῆς Ἀριάδνης'' συμβολίζει κάθε στοιχεῖο πού ὁδηγεῖ εἰς τήν ἐπίλυσι προβλήματος, τήν ἐξιχνίασι μυστηρίου, δύσκολης ὑποθέσεως, κλπ.
(4). Μολώχ: Θεός τῶν Μωαβιτῶν, εἰς τόν ὁποῖον οἱ λάτρεις του ἐθυσίαζαν βρέφη καί μικρά παιδιά.
(5). Ἑρμῆς: Ἀγγελιοφόρος τῶν θεῶν εἰς τήν Ἑλληνική Μυθολογία. Ἐπίσης προστάτης των κλεφτῶν τῶν τυχερῶν παιγνιδιῶν καί τοῦ ἐμπορίου.
(6). Ἀϊνστάϊν: (1879-1955) Φυσικός, Γερμανοεβραϊκῆς καταγωγῆς, βραβευμένος μέ Νόμπελ Φυσικῆς.
(7). Τρίγωνον τῶν Βερμούδων: Εἶναι ἐπίσης γνωστόν καί ὡς Τρίγωνον τοῦ διαβόλου. Πρόκειται περί μίας περιοχῆς εἰς τό δυτικό τμῆμα τοῦ Βορείου Ἀτλαντικοῦ Ὠκεανοῦ ὅπου ἕνας ἀριθμός ἀεροσκαφῶν καί πλοίων λέγεται ὅτι ἔχουν ἐξαφανισθεῖ κάτω ἀπό μυστηριώδεις συνθῆκες.
(8). Κύκνειον ᾆσμα: Τό τελευταῖο ἔργο πνευματικοῦ δημιουργοῦ, ἐπιστήμονος, καλλιτέχνη, ἤ συγγραφέα πρίν ἀπό τόν θάνατό του. Ἡ φρᾶσις προῆλθε ἀπό τήν παράδοσι, ὅτι τό συνήθως κακόφωνο πουλί κύκνος, ὅταν διαισθανθῇ τόν θάνατό του, κελαϊδεῖ μέ γλυκειά φωνή.
(9). Παλίμψηστον τοῦ Ἀρχιμήδους: Εἶναι ἕνα παλίμψηστο πού περιέχει ἐργασίες τοῦ Ἀρχιμήδους δηλαδή πραγματεῖες «περί τῶν μηχανικῶν θεωρημάτων, περί τῶν ἐπιπλεόντων σωμάτων κλπ. Μέ τόν ὅρο "παλίμψηστο" περιγράφονται ἀρχαῖα κείμενα σέ πάπυρους καί περγαμηνές.
(10). Εὐκλείδης (325-265 π.Χ.) Ἕλλην μαθηματικός ἀπό τήν Ἀλεξάνδρεια. Γνωστός ὡς ὁ «πατέρας» τῆς Γεωμετρίας. Ὁ Εὐκλείδης εἶχε τήν ἱκανότητα νά ἀνασυντάξῃ τίς ἀποδείξεις τῶν θεωρημάτων σέ σύντομους αὐστηρούς ὅρους.
(11). Πυθαγόρας (570-490 π.Χ.) Ὑπῆρξε σημαντικός Ἕλλην φιλόσοφος, μαθηματικός, γεωμέτρης καί θεωρητικός τῆς μουσικῆς. Εἶναι ὁ κατ᾽ ἐξοχήν θεμελιωτής τῶν Ἑλληνικῶν μαθηματικῶν.
(12). Μορφέας: Ὁ υἱός τοῦ ὕπνου καί θεός τῶν ὀνείρων εἰς τήν ἀρχαία ἑλληνική μυθολογία.
