Άγιος Εύπλος ο Διάκονος, ο Μεγαλομάρτυρας

Ἐκ τῆς στολῆς μέν, σεπτὸς Εὖπλος Λευΐτης. Ἐκ τῆς τομῆς δέ, στερρὸς ὄντως ὁπλίτης. Πλήγη ἑνδεκάτῃ ξίφει Εὖπλος κοπήεντι.

Έζησε στα τέλη του 3ου αιώνα μ.Χ., όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός. Γεννήθηκε στην Κατάνη της Σικελίας, όπου ήταν και διάκονος της εκεί Εκκλησίας. Θερμός κήρυκας του Ευαγγελίου ο Εύπλος, προσπαθούσε να στερεώσει την πίστη των διωκόμενων χριστιανών και τους προέτρεπε να προτιμούν τα πιο φρικτά μαρτύρια παρά να αρνηθούν το Χριστό. Διότι «εἰ ὑπομένομεν, καὶ συμβασιλεύσομεν εἰ ἀρνούμεθα. Κακεῖνος ἀρνήσεται ἠμᾶς» (Β' προς Τιμόθεον, 6 12). Εάν, δηλαδή, δείχνουμε υπομονή, τότε και θα βασιλεύσουμε μαζί μ' αυτόν (το Χριστό). Εάν, όμως, Τον αρνούμαστε, και Εκείνος θα μας αρνηθεί. Οι ειδωλολάτρες, βλέποντας αυτή τη δραστηριότητα του Εύπλου, τον κατήγγειλαν στον Έπαρχο Καλβισιανό. Αυτός προσπάθησε με συζήτηση να πείσει τον Εύπλο ότι ήταν μωρία να πιστεύει στον Τριαδικό Θεό και έπρεπε το συντομότερο να Τον αρνηθεί. Ο Εύπλος ακαταμάχητος συζητητής, διέλυσε ένα προς ένα όλα τα επιχειρήματα του έπαρχου. Ο Καλβισιανός, αφού είδε ότι δεν τα έβγαζε πέρα με τον Εύπλο, διέταξε και του έσχισαν τις σάρκες με σιδερένια νύχια. Κατόπιν του έσπασαν τις κνήμες με σφυριά και στο τέλος τον αποκεφάλισαν. Ενώ ο Εύπλος εξακολουθούσε να μην αρνείται το Χριστό, μέχρι και την τελευταία του πνοή.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάβαλε. Ὡς θεῖος διάκονος, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, ὁσίως διήγαγες, τὰ πρὸς Θεὸν καὶ πιστῶς, καὶ ἤθλησας ἄριστα, σὺ γὰρ ἐν τῷ πελάγει, τῶν ποικίλων ἀγώνων, εὔπλοος ἀνεδείχθης, παμμακάριστε Εὖπλε. Καὶ νῦν πρὸς λιμένας ἠμᾶς, θείους κυβέρνησαν.

Ο Πνευματικός Αγώνας: Ταπείνωση, προσοχή, αντίρρηση και προσευχή

Πρέπει, όποιος κάνει τον εσωτερικό αγών, να έχει κάθε στιγμή τα παρακάτω τέσσερα πράματα μέσα του: ταπείνωση, απόλυτη προσοχή, αντίρρηση και προσευχή.

Ταπείνωση, να έχει, επειδή πρέπει να παλέψει με αντιπάλους τους περήφανους δαίμονες, πρόχειρη τη βοήθεια του Χριστού. Ο Κύριος μισεί τους περήφανους (Παροιμ. Γ’ 34).

Προσοχή, για να έχει την καρδιά του ελεύθερη από κάθε λογισμό κι αν ακόμα φαίνεται τάχα αγαθός.

Αντίρρηση, για να προβάλλει μόλις ίδη να έρχεται ο πονηρός αμέσως αντιρρήσεις με οργή.
«Και αποκριθήσομαι, λέει ο Ψαλμωδός, τοις ονειδίζουσί μου κακά, ουχί τω Θεώ υποταγήσεται η ψυχή μου;»
(θα αποκριθώ σ’ αυτούς που με κατηγορούν και μου αποδίδουν κακά, δεν πρέπει να υποταχθή στον Θεό η ψυχή μου; – Ψαλμ. Ξα’ 2).

Προσευχή, για να κράξη η ψυχή στον Χριστό με αλάλητους στεναγμούς αμέσως μετά την αντίρρηση.

Και τότε ο ίδιος ο αγωνιστής θα ιδή να διαλύεται ο εχθρός ή να διώχνεται μαζί με όλες τις φαντασίες του με τη δύναμη του προσκυνητού ονόματος όπως χάνεται το λεπτό χώμα ή ο καπνός στο φύσημα του ανέμου.

Ησυχίου Πρεσβυτέρου
από το βιβλίο: Μικρή Φιλοκαλία
εκδ. Αποστολική Διακονία

11 & 14 Αυγούστου 1996: Τάσος Ισαάκ - Σολωμός Σολωμού: Δύο Κύπριοι που το "Δεν Ξεχνώ" το εννοούσαν...

Στις αρχές του 1996 η Kυπριακή Oμοσπονδία Mοτοσικλετιστών (KOM) ανακοίνωσε την απόφασή της να οργανώσει τον Aύγουστο μεγαλειώδη αντικατοχική πορεία από το Bερολίνο στην Kερύνια. Σύνθημα της πορείας ήταν "Aπελευθέρωση η μόνη λύση".
H πορεία ξεκίνησε στις 2 Aυγούστου του 1996 από την πύλη του Bραδεμβούργου στο Bερολίνο. Oι μοτοσικλετιστές ακολούθησαν μια μεγάλη διαδρομή μέσα από χώρες της Eυρώπης για να καταλήξουν στην Kύπρο στις 10 Aυγούστου.

Στην πορεία συμμετείχαν και ξένοι μοτοσικλετιστές. Σε κάθε σταθμό που έκαναν πραγματοποιούσαν διασκέψεις Tύπου όπου οι εκπρόσωποί τους ανέλυαν τους στόχους της πορείας. Στις διασκέψεις Tύπου έκαναν αναφορά για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την Tουρκία. Στην διαδρομή συνάντησαν αρκετά προβλήματα. Ωστόσο τίποτε δεν τους λύγιζε μπροστά στην απόφασή τους να πραγματοποιήσουν την μεγάλη αυτή πορεία.

Στις 11 Aυγούστου επτά χιλιάδες μοτοσικλετιστές θα πραγματοποιούσαν την αντικατοχική πορεία προς την Kερύνια. Oι Tούρκοι απειλούσαν ότι θα άνοιγαν πυρ και αυτό ανησυχούσε τις Aρχές της Kυπριακής Δημοκρατίας. Aπό την 1η Aυγούστου η πορεία απασχολούσε το Eθνικό Συμβούλιο και τα άλλα σώματα της κυβέρνησης. Aπό την άλλη πλευρά, το κατοχικό καθεστώς ετοιμαζόταν να κτυπήσει και αν χρειαζόταν να προκαλέσει και νέα συμφορά. Tο κατοχικό καθεστώς πήρε επιπρόσθετα μέτρα στην γραμμή αντιπαράταξης. Παράλληλα, είχαν δοθεί εντολές να πυροβολούνται όσοι επιχειρούσαν να περάσουν στα κατεχόμενα. Tο ενδεχόμενο κατάληψης της νεκρής ζώνης από τους Tούρκους ανησυχούσε την Κυπριακή κυβέρνηση που προσπαθούσε με κάθε τρόπο να ματαιώσει την πορεία δείχνοντας ανήμπορη για άλλη μια φορά να χειριστεί σοβαρά θέματα. Τελικά, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, τα «επιπρόσθετα μέτρα» ήταν οι αγέλες των γκρίζων λύκων. Η κατάληψη της νεκρής ζώνης ανυπόστατες πληροφορίες, μάλλον φήμες, αφού στις 14 Αυγούστου, όταν οι Αττίλες άνοιξαν πυρ κατά του Σολωμού και των διαδηλωτών, και είχαν την ευκαιρία να καταλάβουν την νεκρή ζώνη δεν προχώρησαν ούτε εκατοστό.

Oι μοτοσικλετιστές ήταν αποφασισμένοι να πραγματοποιήσουν την πορεία και να φθάσουν τελικά στην Kερύνια. Όλοι ενωμένοι δήλωναν ότι σε καμιά περίπτωση δεν είχαν πρόθεση να συγκρουστούν ούτε με την Aστυνομία, αλλά ούτε και με τα Hνωμένα Έθνη και ότι η πορεία τους ήταν ειρηνική. Είχαν εξάλλου ταξιδέψει σε ολόκληρη την Ευρώπη και δεν μπορούσαν να ακυρώσουν το τελευταίο μέρος της πορείας που θα απεδείκνυε και έμπρακτα ότι, ναι, πραγματικά στην Κύπρο υπάρχει κατοχή και παραβίαση βασικότατων ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Στο μεταξύ, η πορεία που θα ακολουθούσαν οι μοτοσικλετιστές διαφοροποιήθηκε! Θα ξεκινούσαν από την Δερύνεια και θα πορεύονταν κατά μήκος της γραμμής αντιπαράταξης, αποφεύγοντας τις Bρετανικές Bάσεις. Aκολούθως μια ομάδα μαζί με ξένους θα μετέβαινε στην Πύλα και όλοι οι μοτοσικλετιστές θα κατευθύνονταν προς την Aθηένου, όπου θα επέδιδαν ψήφισμα στα Hνωμένα Έθνη. Tέλος, θα πορεύονταν στην Λευκωσία όπου θα επιχειρούσαν μετάβαση στην Kερύνια από το Λήδρα Πάλας, μετάβαση στην Aμμόχωστο από τον κυκλικό κόμβο του «Mπάτα» και μετάβαση στην Mόρφου από τον κυκλικό κόμβο Kολοκασίδη.

H μέρα έφτασε και εκατοντάδες μοτοσικλετιστές άρχισαν από το πρωί να συρρέουν στο Λευκόθεο Aθλητικό Kέντρο στην Λευκωσία. Παρόντες ήταν και οι 200 Eυρωπαίοι μοτοσικλετιστές που είχαν έλθει στην Kύπρο. Ωστόσο, μετά από συνάντηση που είχε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Γλαύκος Κληρίδης, με τον Πρόεδρο και το Συμβούλιο της Oμοσπονδίας των Mοτοσικλετιστών, η πορεία ματαιώθηκε! Όπως δήλωσε ο πρόεδρος της ομοσπονδίας, Γιώργος Xατζηκώστας, σύμφωνα με ό,τι του είχε αναφέρει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η Kύπρος ετίθετο σε κίνδυνο με προέλαση των Tούρκων. Έτσι μια πολύ καλά οργανωμένη πορεία διαλύεται, χάρη της συναινετικής και οσφυοκαμπτικής πολιτικής και μετατρέπεται σε μια ανεξέλεγκτη πορεία που κανείς δεν ήταν σε θέση να ελέγξει πλέον.

H κατάσταση ξέφυγε από τα οργανωμένα πλαίσια. Oι μοτοσικλετιστές άρχισαν να κινούνται προς διάφορες κατευθύνσεις. Tα πρώτα μικροεπεισόδια σημειώθηκαν στο ΣOΠAZ, στην Λευκωσία. Oι διαδηλωτές πέρασαν στην νεκρή ζώνη. Oι κατοχικές δυνάμεις άναψαν φωτιά για να τους απομακρύνουν. Στην Δερύνεια η κατάσταση ήταν χειρότερη, αφού άρχισαν οι συγκρούσεις για να εξελιχθούν στην συνέχεια σε δραματικές. Mοτοσικλετιστές και άλλοι διαδηλωτές βρέθηκαν αντιμέτωποι με τους πάνοπλους Aττίλες. Eκεί ήταν και οι κουβαλητοί του Nτενκτάς, γκρίζοι λύκοι. O πετροπόλεμος δεν άργησε να αρχίσει. Kαι τότε έγινε το μεγάλο έγκλημα!

O Tάσος Iσαάκ, στην προσπάθειά του να βοηθήσει έναν άλλον Eλληνοκύπριο, τον οποίο κτυπούσαν οι Tούρκοι, δέχθηκε επίθεση και έπεσε στο χώμα. Γύρω του μαζεύτηκαν και άλλοι λυσσασμένοι Tούρκοι ακόμη και μέλη της λεγόμενης αστυνομίας του ψευδοκράτους και άρχισαν να τον κτυπούν αλύπητα με πέτρες, ρόπαλα, λοστούς. Mέλη της Eιρηνευτικής Δύναμης παρακολουθούσαν αμέτοχοι. Tον κτυπούσαν και τον κλοτσούσαν στο κεφάλι μέχρι που ο Tάσος Iσαάκ άφησε την τελευταία του πνοή, λίγα μέτρα μακριά από την πολυαγαπημένη του Aμμόχωστο!

Kαθοδηγητής της δολοφονικής δράσης εναντίον του Tάσου Iσαάκ ήταν ο αρχηγός του παραρτήματος των Γκρίζων Λύκων στα κατεχόμενα, Mεχμέτ Aρσλάν. Tο άψυχο κορμί του Tάσου μεταφέρθηκε στο Nοσοκομείο Παραλιμνίου όπου τρεις μέρες αργότερα έγινε η κηδεία. 

O Tάσος Iσαάκ 24 χρονών από το Παραλίμνι, άφησε σύζυγο, γονείς και αδελφές. H γυναίκα του ήταν έγκυος και λίγες ημέρες αργότερα, στις 17 Σεπτεμβρίου 1996, έφερε ένα πανέμορφο κοριτσάκι που πήρε το όνομά του. Tο μέλλον της μικρής Aναστασίας προδιαγραφόταν πριν καλά καλά γεννηθεί. Ποτέ της, όμως, δε θα γνώριζε τον ήρωα πατέρα της. 

Tην ημέρα της κηδείας του Tάσου Iσαάκ, στις 14 Aυγούστου, ημέρα κατάληψης της Aμμοχώστου, ξεκινούσε για την αθανασία ένας άλλος Ήρωας. Eίχε ορκιστεί για εκδίκηση και τίποτε δεν τον σταματούσε! 

Όταν τελείωσε η κηδεία, ομάδα από διαδηλωτές κατευθύνθηκαν προς το οδόφραγμα της Δερύνειας για να εναποθέσουν στεφάνια και λουλούδια στο χώρο της θυσίας του Tάσου Iσαάκ. Η σκηνή μετατράπηκε σε πεδίο μάχης, όταν εμφανίστηκαν και πάλι οι «Γκρίζοι Λύκοι» και άρχισαν τον πετροπόλεμο. Ξαφνικά ξεπετάχτηκε μπροστά από τους διαδηλωτές ο Σολωμός Σολωμού και ξεφεύγοντας από τα χέρια των Eιρηνευτών ανέβηκε στον ιστό για να κατεβάσει την τουρκική σημαία! 

Μόλις τον είδαν οι άλλοι διαδηλωτές ακούστηκε μια φωνή "Ρε μην πηγαίνεις κοντά. Έλα έξω ρε μαλάκα. Θα σου ρίξουνε". 

Ο Σολωμός όμως ήταν αποφασισμένος. Τώρα ή ποτέ και άρχισε να σκαρφαλώνει στον ιστό με το τσιγάρο στα χείλη. Oι Tούρκοι άρχισαν να τον πυροβολούν, μέχρι που ο Σολωμός Σολωμού έπεσε νεκρός από σφαίρα στον λαιμό! 

Στην συνέχεια άρχισαν να ρίχνουν προς τους διαδηλωτές. Oι εθνοφρουροί πήραν θέση μάχης. H σορός του Σολωμού απομακρύνθηκε από την περιοχή. Aρκετά άτομα τραυματίστηκαν από τις σφαίρες των Tούρκων. Ένας από τους δολοφόνους του Σολωμού Σολωμού, ήταν και ο Kενάν Aκίν, έποικος, πρώην αξιωματικός του τουρκικού στρατού και πράκτορας των Tουρκικών Mυστικών Δυνάμεων. 

O ήρωας Σολωμός Σολωμού ήταν μόλις 26 χρονών, ελεύθερος, από το Παραλίμνι. 

                                                           

Δύο μήνες μετά από τις άγριες δολοφονίες η Aστυνομία εξέδωσε εντάλματα σύλληψης των δολοφόνων του Tάσου Iσαάκ και του Σολωμού Σολωμού, ενώ ζητήθηκε βοήθεια για την σύλληψή τους από την Iντερπόλ. Κανείς όμως δεν συνελήφθηκε, παρότι οι δολοφόνοι είναι γνωστοί και επώνυμοι στα κατεχόμενα! Κανείς ποτέ δεν επεδίωξε να συλληφθούν, αφού οι ίδιοι οι πολιτικοί παρακάθονται σε συνομιλίες και συζητούν με τους δολοφόνους για μια «βιώσιμη ομοσπονδία». Λένε ότι καμία άλλη λύση δεν είναι εφικτή και σώφρον. 

Ο Ισαάκ και ο Σολωμός επιβεβαιώνουν την ρύση του Θουκιδύδη «το σώφρον, του ανάνδρου πρόσχημα» και δείχνουν άλλο δρόμο, τον δύσκολο, που περνά μέσα από το συρματόπλεγμα και πάνω από τους ιστούς με την ημισέληνο...

Αυτό που αρμόζει στους αγωνιστές. ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ.

****

Μια άγνωστη πτυχή, με πηγή φίλους του Τάσου Ισαάκ...

"Όταν υπηρετούσε την θητεία του ο Τάσος, στο φυλάκιο κάθε μέρα βριζόντουσαν οι δικοί μας με τους Τούρκους στρατιώτες που ήταν απέναντι. Ένα βράδυ ο Τάσος πήρε το μαχαίρι και πήγε απέναντι, στο τουρκικό φυλάκιο, έκοψε τις σημαίες και τους τις πήρε. Το πρωί όταν αρχίσανε πάλι να βρίζουν από τα φυλάκια, ο Τάσος είπε στους Τούρκους να κοιτάξουν τους ιστούς τους.

Μετά τους έδειξε τις σημαίες που είχε πάρει και τους έβαλε φωτιά λέγοντάς τους να έρθουν να τις πάρουν. Έγινε συναγερμός..."

****

 

Το SigmaLive, 18 χρόνια μετά, συνέλεξε υλικό από αρχεία κυπριακών, ελληνικών και τουρκικών καναλιών, νέες μαρτυρίες και δηλώσεις εμπλεκομένων και παρουσιάζει ένα νέο ντοκιμαντέρ για τα τραγικά γεγονότα.

(Το ντοκιμαντέρ είναι σκηνοθεσίας του Νικόλα Κόκκινου και έρευνας και παρουσίασης του δημοσιογράφου του SigmaLive, Νικόλα Ζαννέττου).

                                                   

 
clubs.pathfinder.gr
stoxos.gr
sigmalive.com
________________

το είδαμε εδώ

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Οι Προτεστάντες και η δύναμη του Θεού

Οι προτεστάντες αρνούνται ότι η δύναμη του Θεού επιτελεί θαύματα διά των υλικών στοιχείων του κόσμου. Νόμιζαν ότι έτσι θα έκαναν τη χριστιανική Πίστη «πιο πνευματική»· απεναντίας, μ’ αυτόν τον τρόπο φτώχυναν και παραμόρφωσαν τον χριστιανισμό.

Απέρριψαν τη θεουργό δύναμη του Θεού, η οποία ενεργεί διά των ιερών εικόνων, διά των λειψάνων των αγίων, διά του Τιμίου Σταυρού, ακόμη και διά της δυνάμεως της Θείας Μεταλήψεως, όπως ορισμένοι εξ αυτών διατείνονται.

Αν μάλιστα ακολουθούσαν μέχρι τέλους τη λανθασμένη αυτή ατραπό, θα έπρεπε να απορρίψουν ακόμη και τα θαύματα που επιτελέστηκαν διά του ζωηφόρου Σώματος του Κυρίου Ιησού Χριστού, διότι το Σώμα Του ήταν επίσης και υλικό· εξίσου θα έπρεπε να απορρίψουν και τα θαύματα διά του αγγίγματος των χειρών των αποστόλων και των αγίων, διότι και τα χέρια αυτά είναι επίσης υλικά – για να μην αναφέρουμε και τη ράβδο του Μωυσή ή την εσθήτα της Υπεραγίας Θεοτόκου ή το μαντήλι του Αποστόλου Παύ­λου κ.ο.κ.

Με την απόρριψή τους αυτή οι προτεστάντες στέκονται απέναντι σε όλη την Εκκλησία από αρχαιοτάτων χρόνων. Ιδού, μια από τις χιλιάδες αποδείξεις πως ο Θεός ενεργεί διαμέσου των υλικών στοιχείων, ιδίως όταν θέλει να δοξάσει τους αγίους Του:

Υπήρχε στην Αλεξάνδρεια μια ψηλή κολόνα με το άγαλμα του αυτοκράτορα Θεοδοσίου στην κορυφή, ενδεδυμένο το μοναχικό Σχήμα και κρατώντας τη ράβδο του μοναχού ανά χείρας. Αύτη η κολόνα χρησίμευε ως μνημείο νίκης του αυτοκράτορα επί των αντιπάλων του, έτσι όπως τον απεικόνιζε με τη μοναχική περιβολή του αγίου Σεννουφίου, κρατώντας ράβδο. Όταν ο Θεός βούλεται, ακόμη κι ένα ένδυμα από έναν άγιο μπορεί να νικήσει κραταιούς στρατούς απίστων. Ποιός θα τολμούσε ποτέ να περιορίσει την ενέργεια ή τις μεθόδους δράσης της δυνάμεως του Παντοδύναμου Θεού;

 (Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Ιούνιος, εκδ. Άθως, σ. 268-269)
πηγή

το είδαμε εδώ

Άγιοι Γέροντες Μιλούν γι’ αυτά που Συμβαίνουν και Αυτά που θα Συμβούν στην Ελλάδα.

ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ…ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ… Η καρτα του πολιτη, η οικονομικη κριση, ο πολεμος με την Τουρκια…

Το μυστήριο της Παναγίας π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

                                   
«Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι, ἐν σοί Παρθένε ἄχραντε. Παρθενεύει γάρ τόκος καί ζωῆ προμνηστεύεται θάνατος. Ἡ μετά τόκον Παρθένος καί μετά θάνατον ζῶσα, σώζεις ἀεί, Θεοτόκε, τήν κληρονομίαν σου».

Το πιο πάνω τροπάριο είναι ο ειρμός της Θ΄ (ενάτης) ωδής του Κανόνος της γιορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Μιλά για την υπέρβαση των νόμων της φύσεως, λέγοντας στην Παναγία: «Σε σένα, Παρθένε άχραντε, νικήθηκαν οι φυσικοί νόμοι. Διότι η παρθενία ενώνεται με τη γέννα και ο θάνατος με τη ζωή. Μετά τη γέννα μένεις παρθένος και μετά το θάνατο ζεις, σώζοντας πάντα, Θεοτόκε, τους δικούς σου».

Αλήθεια, πώς να υμνήσεις Αυτήν που είναι «τιμιώτερη από τα Χερουβείμ και ασύγκριτα πιο ένδοξη από τα Σεραφείμ»; Τι να πεις γι’ Αυτήν που υμνήθηκε όσο κανένας άλλος άνθρωπος πάνω στη γη; Όχι μόνο γιατί «ἀδυνατεῖ γλῶσσα τῶν βροτῶν» να ανυμνήσει τα μεγαλεία Της, αλλά και γιατί η ανθρώπινη κατάντια μας, με τις πολλές αμαρτίες και αναπηρίες, μάς καθιστά ανίκανους να προσεγγίσουμε ουσιαστικά το μυστήριο του προσώπου Της.

Άλλωστε, η Ταπεινή προσεγγίζεται με ταπείνωση, η «ἄσπιλη καί ἀμόλυντη Παναγία Μήτηρ τοῦ Θεοῦ» οράται με καθαρότητα «νοῦν, ψυχῆς καί καρδίας». Ωστόσο, η Παναγία ως Μάνα, δέχεται τα παιδιά Της «καθώς ἐστιν» κι αυτό ενθαρρύνει την ελπίδα και το θάρρος για να ψελλίσουμε γι’ Αυτήν τα ελάχιστα.

Η Παναγία έκρυβε το μυστήριο της ενανθρωπήσεως τού Θεού, γιατί οι άνθρωποι ήταν ανίκανοι να το εννοήσουν. Η ίδια σιωπά, ελάχιστα λέει, πιο πολύ είναι. Το μεγαλείο Της δεν βρίσκεται ούτε στα πολλά καλά Της έργα ούτε στα πολλά Της κηρύγματα. Κάνει το ένα που δίνει αξία στα άλλα. Αποδέχεται το μαρτύριο να γίνει Μητέρα του Εσταυρωμένου. Το «είναι» Της γίνεται «δοχεῖο τοῦ Ἀχωρήτου». Από τότε και για πάντα, «εἰς αἰῶνας», είναι «ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν», που σώζει τον κόσμο με τις πρεσβείες Της, που εκφράζει τη στοργή, την κατανόηση και την αγάπη.

Η Εκκλησία κρύβει το μυστήριο του προσώπου τής Θεοτόκου και το αποκαλύπτει σ’ όσους ζουν μέσα σ’ αυτήν με ταπείνωση και αγωνιστικότητα. Όπως και σε όσους έχουν την επιθυμία να ζήσουν τη ζωή του Χριστού, πέφτουν και σηκώνονται, μετανοούν και πορεύονται. Γιατί η Εκκλησία είναι στον κόσμο για όσους ελεύθερα θέλουν να ενωθούν με το Θεό της αγάπης και της αλήθειας, δηλαδή για όσους επιθυμούν την αγιότητα.

Η εορτή της Κοιμήσεως της Παναγίας θεωρείται η μεγαλύτερη από τις γιορτές Της. Το «Πάσχα του καλοκαιριού», όπως ονομάστηκε, μπορεί να γίνει μια μικρή έστω μετάβαση από τη νωθρότητα στη ζωντάνια της πνευματικής ζωής, από τη ραθυμία και ακηδία και ρουτίνα στη συνειδητοποίηση της ευλογίας να μπορούμε να χαιρόμαστε τη σχέση με τον «Υἱόν τῆς Παρθένου» και μαζί Της, ώστε να περνούν τα χρόνια μας με χαρά και ειρήνη και όντως ζωή.

«Ἁγνή Παρθένε Μαριάμ,

τῶν θλιβομένων ἡ χαρά,

παρηγόρησε

τίς θλιμμένες ψυχές τοῦ κόσμου Σου».

Εμείς και …Εκείνος ( Γέροντας Ζωσιμάς της Σιβηρίας )

 

Πώς να προσευχόμαστε στον Εσταυρωμένο Κύριο μας….Να , μόλις Τον πλησιάσαμε , Εκείνος μας καλωσόρισε με τα χέρια απλωμένα , ανοίγοντας θαρρείς την αγκαλιά Του , για να μας δεχθεί . ‘Εκλινε την κεφαλήν Του , για να μας ακούσει . Έκλεισε τα μάτια Του , για να μην βλέπει τις αμαρτίες μας . Κάρφωσε τα πόδια Του , για να μην απομακρυνθεί από την αναξιότητά μας . Άνοιξε με την λόγχη την θύρα της καρδιάς Του , για να ξεχύσει πλούσια το έλεος και την ευσπλαχνία Του επάνω μας. Να συλλογίζεσαι την απεριόριστη Αγάπη Του , που τον κάρφωσε στον Σταυρό .

Πηγή : Διακόνημα
 Και αν είσαι σαν τον τελώνη , ψέλισσέ Του τα λόγια της προσευχής σου με την δική του συντριβή . Αν είσαι σαν τη Χαναναία , κραύγασέ Του ενοχλητικά και επίμονα όπως εκείνη . Αν είσαι σαν την αμαρτωλή γυναίκα , πλύνε Του σιωπηλά τα πόδια με το μύρο των δακρύων σου .Αν είσαι σαν τον άσωτο , «ελθέ εις εαυτόν» και τρέξε χωρίς καθυστέρηση κοντά Του, για να σε ντύσει με «την στολή την πρώτη»…
Γέροντας Ζωσιμάς της Σιβηρίας
Πηγή:  artoklasia.blogspot.ca

το είδαμε εδώ

Άγιοι Λαυρέντιος αρχιδιάκονος, Ξύστος πάπας Ρώμης και Ιππόλυτος

Eις τον Λαυρέντιον. Τὸν Λαυρέντιον λαύρακα Χριστοῦ λέγω, Ἐπ' ἐσχάρας ἄνθραξιν ἐξωπτημένον. Eις τον Ξύστον. Τέλους ἀθλητῶν καὶ κλέους τυχεῖν θέλων, Ἤθλησας ἆθλον, Ξύστε, τὸν διὰ ξίφους. Eις τον Iππόλυτον. Τὸν Ἱππόλυτον ἱπποδέσμιον βλέπω, Ἐναντίαν πάσχοντα τῇ κλήσει πάθος. Ὤπτησαν δεκάτῃ Λαυρέντιον ἠΰτε ἰχθύν.

Βιογραφία Οι Άγιοι Λαυρέντιος αρχιδιάκονος, Ξύστος πάπας Ρώμης και Ιππόλυτος μαρτύρησαν το 253 μ.Χ. Ο άρχιδιάκονος Λαυρέντιος ήταν από τους πιο γνωστούς κληρικούς της ρωμαϊκής Εκκλησίας, και του είχαν εμπιστευθεί τη διαχείριση της περιουσίας της. Όταν έγινε ο διωγμός κατά των χριστιανών, ο πάπας Ρώμης Ξύστος (ή Σίξτος) ο Β', που καταγόταν από την Αθήνα, πρώτος πρόσφερε θυσία τον εαυτό του, ομολογώντας τον Χριστό και αποκεφαλίστηκε. Κατόπιν συνέλαβαν και το Λαυρέντιο. Επειδή ήταν διαχειριστής της Εκκλησίας, τον διέταξαν να παραδώσει τους θησαυρούς της. Ο Λαυρέντιος δέχθηκε, και μετά από λίγο επέστρεψε με μια μεγάλη φάλαγγα αμαξών, γεμάτες φτωχούς, ορφανά και αναπήρους. Και απάντησε στον ηγεμόνα ότι σε όλους αυτούς τους πάσχοντες είναι αποταμιευμένοι οι θησαυροί της Εκκλησίας, «ὅπου οὔτε σῆς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδὲ κλέπτουσιν» (Ευαγγέλιο Ματθαίου, στ' 20). Δηλαδή, όπου ούτε σκόρος, ούτε σαπίλα και σκουριά αφανίζουν αυτούς τους θησαυρούς, και όπου ούτε κλέφτες μπορούν να τρυπήσουν τους τοίχους αυτών των θησαυροφυλακίων, για να κλέψουν το πολύτιμο περιεχόμενο τους. Εξαγριωμένοι τότε οι ειδωλολάτρες, έψησαν το Λαυρέντιο ζωντανό, πάνω σε σιδερένια σχάρα. Το λείψανο του παρέλαβε κάποιος ευσεβής χριστιανός, ο Ιππόλυτος. Όταν, όμως, το έμαθε αυτό ο ηγεμόνας, διέταξε και τον έσυραν άγρια άλογα μέσα σε αγκάθια, και έτσι μαρτυρικά τελείωσε τη ζωή του και ο Ιππόλυτος.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα. Τῷ θείῳ Πνεύματι, καταυγαζόμενος, ὡς ἄνθραξ ἔφλεξας, πλάνης τὴν ἄκανθαν, Ἀρχιδιάκονε Χριστοῦ, Λαυρέντιε Ἀθλοφόρε, ὅθεν ὡς θυμίαμα, λογικὸν ὁλοκαύτωσαι, τῷ σὲ μεγαλύναντι, τῷ πυρὶ τελειούμενος, διό τούς σὲ τιμώντας θεόφρον, σκέπε ἐκ πάσης ἐπήρειας. Κοντάκιον Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν. Πυρὶ θεϊκῷ, φλεχθεὶς τὴν καρδίαν σου, τὸ πῦρ τῶν παθῶν, εἰς τέλος ἀπετέφρωσας, ἀθλητῶν ἑδραίωμα, θεοφόρε Μάρτυς Λαυρέντιε, καὶ ἀθλών ἐβόας πιστῶς, Οὐδὲν με χωρίσει τῆς ἀγάπης Χριστοῦ. Ὁ Οἶκος Τὸν διαλάμψαντα ὡς φωστῆρα ἀπλανῆ ἐν τῷ κόσμω, συνελθόντες πιστοί, ἐν ᾠδαῖς ᾀσμάτων τιμήσωμεν, Λαυρέντιον τὸν ἀθλοφόρον, καὶ μύστην τῶν ἀπορρήτων, ὅπως ταῖς αὐτοῦ πρεσβείαις, ῥυσθῶμεν πταισμάτων δεινῶν, τοῦ νοῦ δὲ πᾶσαν κηλῖδα καθαρθέντες, κατίδωμεν Χριστόν, τὸν τοῦτον ὑπερδοξάσαντα, κραταιῶς ἐναθλοῦντα καὶ λέγοντα· Οὐδεὶς με χωρίσει τῆς ἀγάπης Χριστοῦ.

Εγκύκλιος περί πανηγύρεων και πολιτιστικών εκδηλώσεων την περίοδο της νηστείας

Επειδή κάποιοι εξακολουθούν να επιλέγουν την αγαθή μερίδα ...αντιστεκόμενοι στα κελεύσματα των καιρών και των "πνευματικών" και ''σκεπτόμενων" χλιαρών όπως και εγώ πρώτος Χριστιανών ,σας παραθέτω μια εγκύκλιο του Μητροπολίτη Κοσμά η οποία φρονώ οτι θα έπρεπε προ πολλού υιοθετηθεί και εκδοθεί από την Εκκλησία της Ορθόδοξης Πατρίδας μας ...( Ν.Σκ)

Προς τον ευσεβή κλήρον και λαόν της καθ’ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως

Η θερινή περίοδος, αγαπητοί, ιδιαιτέρως στην ύπαιθρο, είναι συνυφασμένη με τα πανηγύρια, τις θρησκευτικές δηλαδή λατρευτικές εκδηλώσεις, οι οποίες οργανώνονται με την ευκαιρία των εορτών του ορθοδόξου εορτολογίου τους θερινούς μήνες.
Τον Ιούνιο, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο εορτάζει η Παναγία μας, εορτάζουν Άγιοι της Εκκλησίας μας. Όπου υπάρχουν Ιεροί Ναοί προς τιμήν τους, πλήθη λαού τρέχουν να εκκλησιασθούν, να ζήσουν το μυστήριο της Θείας Λειτουργίας και τις διάφορες πανηγυρικές ακολουθίες, να ακούσουν το θείο κήρυγμα, να ζωογονηθούν πνευματικά.

Ο αγνός Ελληνικός λαός, με την αδιάφθορη ελληνοχριστιανική παράδοσι, έφερε μετά τις λατρευτικές ακολουθίες και την αγνή και καθαρή ψυχαγωγία του:
ολόψυχα, πλούσια αλλά και απλά οικογενειακά τραπέζια και γεύματα, με σεβασμό στην καθιερωμένη από την Εκκλησία νηστεία, εγκάρδιες προπόσεις και ευχές, ζωντανά ενθουσιαστικά τραγούδια, που εξυμνούσαν την ελληνική λεβεντιά και τις ένδοξες σελίδες της ελληνικής ιστορίας, τραγούδια που τιμούσαν την οικογένεια και τα αγνά ήθη, παραδοσιακοί χοροί με παλμό και ζωντάνια, χοροί, οι οποίοι σέβονταν και περιφρουρούσαν την αξιοπρέπεια και την καθαρότητα των νέων.

Αυτά τα πανηγύρια προσέφεραν όλες τις αγνές και αληθινές χαρές στους πανηγυριστές. Γέμιζαν την καρδιά με αισιοδοξία και χαρά, φανέρωναν το μεγαλείο της ανθρωπίνης ψυχής και μάλιστα του νέου και της νέας, στερέωναν στην ψυχή τις αξίες και τα ιδανικά, έφερναν ανάμεσα στους ανθρώπους την αληθινή αγάπη και ενότητα.
Πόσο ωραία θα ήταν να συνεχίζονταν αυτά τα ευλογημένα πανηγύρια. Θα είμασταν όλοι χαρούμενοι και ωφελημένοι.

( Όμως...)
Ανησυχούμε όμως σήμερα, γιατί κάποιες άλλες εκδηλώσεις τώρα το καλοκαίρι παίρνουν θέση στη ζωή των συνανθρώπων μας. Εκδηλώσεις οι οποίες όχι μόνο δεν ωφελούν, αλλά εργάζονται καταλυτικά εις βάρος αρχών, αξιών και αυτής της γνησίας ελληνοχριστιανικής παραδόσεώς μας.
Ενδεικτικά μόνον θα αναφέρουμε τις πολιτιστικές εκδηλώσεις που γίνονται κατά την αγία περίοδο του Δεκαπενταυγούστου.
Δεν φαίνονται να έχουν σχέσι με την πίστι μας, την Εκκλησία μας, την Παναγία μας, τους Αγίους μας, αφού καμιά σχέση δεν έχουν με τη λατρεία μας. Πολλές εκδηλώσεις γίνονται Σάββατο βράδυ, με αποτέλεσμα να μην εκκλησιάζονται οι χριστιανοί μας, που συμμετέχουν σε αυτές.

Τι περίοδος είναι ο Δεκαπενταύγουστος, αγαπητοί;
Κατανυκτική περίοδος, περίοδος νηστείας, εγκρατείας, ασκήσεως για να ετοιμασθή ο χριστιανός και έτοιμος να τιμήση τη μεγάλη μάνα, την Παναγία μας, στη μεγάλη της εορτή, στις 15 Αυγούστου.
Ούτε λάδι δεν καταλύουν οι ευσεβείς και συνειδητοί χριστιανοί αυτές τις άγιες ημέρες.

Και όμως σε αυτές τις πολιτιστικές εκδηλώσεις με τις ξενόφερτες επιδράσεις, τις αμαρτωλές προκλήσεις και επιδείξεις, όσοι συμμετέχουν, τρώνε κρέατα ημέρες Δεκαπενταυγούστου.

Πίνουν, μεθούν, χορεύουν χορούς σαρκολατρικούς, παρουσιάζονται με άσεμνη ενδυμασία, μεταβάλουν τον κατανυκτικό Δεκαπενταύγουστο σε κοσμικό αμαρτωλό ξεφάντωμα.

Και κατ’ αυτόν τον τρόπο μένουν μακριά από τις εκδηλώσεις αυτές, η θεοσέβεια, η καθαρότης, ο φόβος Θεού, η υπακοή στο θέλημά Του, η γνησία ελληνοχριστιανική παράδοσι των ελληνικών πανηγυριών που αναφέραμε.
Αγαπητοί, είμαστε Έλληνες και γνωρίζουμε, πρέπει να γνωρίζουμε ποιά και τι είναι η Παναγία για την Ελλάδα και τους Πανέλληνες.

Μας αγάπησε, μας αγαπά, μας σκέπασε και μας σκεπάζει η Παναγία μας και προσεύχεται για μας. Άγιοι πατέρες ομολογούν ότι η Παναγία μας για την κρίσι της Ελλάδος, πολύ προσεύχεται σήμερα.

Δεν βλέπουμε που πάμε; Δοκιμάζεται η πατρίδα, υποφέρουν οι Έλληνες. Ενώ κανείς δεν αγαπά την Ελλάδα και τους Έλληνες, η Παναγία μας αγαπά.

Γιατί λοιπόν τώρα τις μέρες του Δεκαπενταυγούστου διοργανώνουμε τέτοιες εκδηλώσεις που λυπούν, προσβάλλουν, υβρίζουν, θα πω, την Παναγία μας;

Είναι φοβερό να βλέπει σήμερα, τις άγιες ημέρες του Δεκαπενταυγούστου, ελληνικές Ορθόδοξες κοινότητες να διοργανώνουν τέτοιες κοσμικές εορτές και μάλιστα στον περίβολο των Ιερών Ναών, πολλές φορές να κρεοφαγούν και να σαρκοποιούνται οι Χριστιανοί μας.

Δεν θέλω να προσβάλω κανέναν. Δεν θέλω να πιέσω κανέναν. Δεν πολεμώ την ψυχαγωγία, την αναγκαία ξεκούρασί σας. Δεν θέλω να σας στερήσω τη ψυχαγωγία, την ξεκούρασι, τη χαρά. Θέλω πάντοτε να χαίρεσθε.

Να χαίρεσθε όμως χωρίς να αμαρτάνετε. Ως πνευματικός πατέρας σας καλώ να αρνηθήτε αυτές τις διασκεδάσεις τώρα που τιμούμε την Παναγία μας. Ας διοργανωθούν έξω από το Δεκαπενταύγουστο και φυσικά όπως θέλει η παράδοσί μας.

Εφιστώ την προσοχή των Εφημερίων και των Εκκλησιαστικών Συμβουλίων. Καμιά σχέσι καί συμμετοχή δεν θα έχουν σε αυτές τις εκδηλώσεις.
Αγαπητοί, ας αφυπνισθούμε. Η Παναγία μας μας καλεί. Ας την τιμήσουμε, ας την δοξολογήσουμε, ας την παρακαλέσουμε θερμά να προσεύχεται για εμάς.
Ας πάρουμε την σωτήριο απόφασι: Το Δεκαπενταύγουστο εφέτος δεν θα αμαρτήσουμε. Θα τιμήσουμε αληθινά την Παναγία μας.
Μετά πατρικών ευχών

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ 

Περιοδικό Άγιος Κοσμάς Αιτωλός

Νώντας Σκοπετέας

πηγή

Κύριέ μου, σήμερα ἤθελα νά Σοῦ πῶ πώς θέλω νά ἀνήκω σέ Σένα.

Σοῦ τό ΄πα κι ἄλλες φορές. Τό ξέχασα ὅμως ἀρκετές φορές ἀπό τότε.

Σήμερα μέ βοηθεῖς νά Σοῦ τό ξαναζητήσω.

Σ΄εὐχαριστῶ καί Σέ παρακαλῶ, αὐτό τό δῶρο χάρισε τό στό παιδί Σου.

Βοήθησέ με, μέχρι τό βράδυ αὐτό νά σκέπτομαι.

Κύριε, Σύ ξέρεις τίς πληγές μου.

Ξέρεις ὅμως καί τήν προσπάθειά μου.

Τό ὄνομά Σου στά χείλη μου τό ἔχω συχνά.

Καί ἡ ἐπίκληση αὐτή κάνει θαύματα.

Γλυκύτατε Ἰησοῦ, βοήθησέ με νά Σοῦ κουβεντιάζω πιό συχνά.

Ὅταν μου ἔρχεται τό κύμα τοῦ κακοῦ τότε νά Σοῦ κουβεντιάζω πιό πολύ γιά νά περνᾶ ἡ μπόρα.

Κι ἄν τά κύματα μέ βρέξουν, καί μέ βρέχουν συχνά, Σύ μήν ἀφήσεις τή βάρκα μου νά τσακιστεῖ…

Μητροπολίτου Χαλκίδος + Νικολάου Σελέντη

Το είδαμε εδώ

Εορτή των Αγίων Λαυρεντίου, Ξύστου και Ιππολύτου

Τη μνήμη των Αγίων Λαυρεντίου, Ξύστου και Ιππολύτου τιμά σήμερα, 10 Αυγούστου, η Εκκλησία μας.

Οι Άγιοι Λαυρέντιος αρχιδιάκονος, Ξύστος πάπας Ρώμης και Ιππόλυτος μαρτύρησαν το 253 μ.Χ. Ο αρχιδιάκονος Λαυρέντιος ήταν από τους πιο γνωστούς κληρικούς της ρωμαϊκής Εκκλησίας, και του είχαν εμπιστευθεί τη διαχείριση της περιουσίας της.

Όταν έγινε ο διωγμός κατά των χριστιανών, ο πάπας Ρώμης Ξύστος (ή Σίξτος) ο Β', που καταγόταν από την Αθήνα, πρώτος πρόσφερε θυσία τον εαυτό του, ομολογώντας τον Χριστό και αποκεφαλίστηκε.

Κατόπιν συνέλαβαν και το Λαυρέντιο. Επειδή ήταν διαχειριστής της Εκκλησίας, τον διέταξαν να παραδώσει τους θησαυρούς της. Ο Λαυρέντιος δέχθηκε, και μετά από λίγο επέστρεψε με μια μεγάλη φάλαγγα αμαξών, γεμάτες φτωχούς, ορφανά και αναπήρους.

Και απάντησε στον ηγεμόνα ότι σε όλους αυτούς τους πάσχοντες είναι αποταμιευμένοι οι θησαυροί της Εκκλησίας, «όπου ούτε σης ούτε βρώσις αφανίζει, και όπου κλέπται ου διορύσσουσιν ουδέ κλέπτουσιν» (Ευαγγέλιο Ματθαίου, στ' 20).

Δηλαδή, όπου ούτε σκόρος, ούτε σαπίλα και σκουριά αφανίζουν αυτούς τους θησαυρούς, και όπου ούτε κλέφτες μπορούν να τρυπήσουν τους τοίχους αυτών των θησαυροφυλακίων, για να κλέψουν το πολύτιμο περιεχόμενο τους. Εξαγριωμένοι τότε οι ειδωλολάτρες, έψησαν το Λαυρέντιο ζωντανό, πάνω σε σιδερένια σχάρα.

Το λείψανο του παρέλαβε κάποιος ευσεβής χριστιανός, ο Ιππόλυτος. Όταν, όμως, το έμαθε αυτό ο ηγεμόνας, διέταξε και τον έσυραν άγρια άλογα μέσα σε αγκάθια, και έτσι μαρτυρικά τελείωσε τη ζωή του και ο Ιππόλυτος.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ'. Την ωραιότητα.
Τω θείω Πνεύματι, καταυγαζόμενος, ως άνθραξ έφλεξας, πλάνης την άκανθαν, Αρχιδιάκονε Χριστού, Λαυρέντιε Αθλοφόρε, όθεν ως θυμίαμα, λογικόν ολοκαύτωσαι, τω σε μεγαλύναντι, τω πυρί τελειούμενος, διό τους σε τιμώντας θεόφρον, σκέπε εκ πάσης επήρειας.