Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος

Κάθε άνοιξη, μαζί με την «εορτή των εορτών και την πανήγυρη των πανηγύρεων», την λαμπροφόρο Ανάσταση που είναι η πνευματική άνοιξη, «τό έαρ της Χάριτος», εορτάζουμε οι ορθόδοξοι Χριστιανοί όλου του κόσμου και την μνήμη ενός μεγάλου μάρτυρος της Εκκλησίας μας, του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου (23 Απριλίου ή την δεύτερη ημέρα του Πάσχα, εάν αυτό τύχη μετά την ως άνω ημερομηνία). «Ανέτειλεν ιδού το της Χάριτος έαρ, επέλαμψε Χριστού η Ανάστασις πάσι και ταύτη συνεκλάμπει νυν Γεωργίου του Μάρτυρος η πανέορτος και φωτοφόρος ημέρα». Όπως είναι γνωστό, ο Άγιος Γεώργιος κατάγεται από την αγιογεννήτρα Καππαδοκία και έζησε στα τέλη του τρίτου και τις αρχές του τετάρτου αιώνα μ.Χ.

Ανώτερος αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού διακρίθηκε και τιμήθηκε για την ανδρεία και την παλικαριά του. Πάνω από όλα όμως υπήρξε «γενναίος στρατιώτης Ιησού Χριστού, ο οποίος καταντρόπιασε τους τυράννους και έγινε μιμητής του πάθους Του». Με την Χάρη του Θεού που “ενοικούσε” στην αγιασμένη του ύπαρξη έκανε, αλλά και εξακολουθεί να κάνη, πολλά θαύματα. Όταν συνελήφθη από τους ειδωλολάτρες, ο σύνεδρος του βασιλέως Μαγνέντιος του ζήτησε να αναστήση κάποιο νεκρό, ο οποίος είχε πεθάνει πολλά χρόνια πριν, για να φανή αν η πίστη του είναι αληθινή. Ο άγιος με την προσευχή του τον ανέστησε και τότε αυτός προσκύνησε τον άγιο, δόξασε την θεότητα του Χριστού και ταυτόχρονα έκανε και μια φοβερή ομολογία.

Είπε ότι έζησε προ Χριστού και επειδή λάτρευε τα είδωλα υπέφερε στην κόλαση. Πολλοί από τους ειδωλολάτρες που είδαν το θαύμα και άκουσαν την ομολογία πίστευσαν στον Χριστό. Για τους ανθρώπους του Θεού όμως το θαύμα δεν είναι κάτι το εκπληκτικό και παράδοξο, αλλά κάτι πολύ φυσικό, αφού για τον Θεό τίποτε δεν είναι αδύνατο και δεν είναι το θαύμα το ζητούμενο στην ζωή. Οι Άγιοι δεν παρακαλούσαν τον Θεό να τους δείξη κάποιο θαύμα, αλλά να τους χαρίση μετάνοια. Το ζητούμενο είναι η θέωση που είναι και ο σκοπός της ζωής μας.

Η κοινωνία με τον Θεό, η θεωρία του Θεού, στην οποία οδηγούμαστε με την μετάνοια και την κάθαρση από τα πάθη. «Καθαρθώμεν τας αισθήσεις και οψόμεθα τω απροσίτω φωτί της Αναστάσεως Χριστόν εξαστράπτοντα και χαίρετε φάσκοντα τρανώς ακουσόμεθα επινίκειον άδοντες». Ο αγώνας και η προσπάθεια του ανθρώπου που γίνεται μέσα στον χώρο της Εκκλησίας, με την «εν χάριτι άσκησιν»,να μεταμορφώση τα πάθη του και να ζήση την κοινωνία με τον Θεό, να γευτή την θεία Χάρη, νοηματοδοτεί την ζωή του. Η ζωή του αποκτά νόημα και σκοπό και όλα όσα κάνει, το βιοποριστικό του επάγγελμα και τα όποια άλλα έργα του, εντάσσονται σε αυτό τον σκοπό και σε αυτή την προοπτική.

Σήμερα πολλοί, κυρίως νέοι άνθρωποι, ξεστρατίζουν και μπαίνουν στο περιθώριο της ζωής, επειδή δεν βρίσκουν κανένα νόημα και κανένα σκοπό στην ζωή τους. Κάθε μέρα τα ναρκωτικά κόβουν το νήμα της ζωής νέων ανθρώπων που έπερεπε να σφίζουν από ζωή και όρεξη για δημιουργία. Πολλές μπορεί να είναι οι αιτίες γι’ αυτό το ξεστράτισμα, η κυριότερη όμως, σύμφωνα και με την ομολογία πολλών νέων που έχουν μπλέξει με τα ναρκωτικά, είναι η έλλειψη σκοπού και νοήματος για την ζωή. Μεγάλη είναι η συμβολή της Εκκλησίας στην πρόληψη, αλλά και την καταστολή των ναρκωτικών, αφού δίνει νόημα και περιεχόμενο στην ζωή. Κάθε Ενορία, αλλά και κάθε Μοναστήρι, όταν λειτουργούν στα ορθόδοξα πλαίσια αποτελούν και μια θεραπευτική κοινότητα.

Γνωρίζω περιπτώσεις νέων ανθρώπων που είχαν μπλεχτεί με ναρκωτικά, και ψυχοναρκωτικά, (διάφορες συνήθειες που δημιουργούν εξάρτηση, αλλά και οι αιρέσεις) και μπόρεσαν να απαγκιστρωθούν και να βρουν και πάλι τον δρόμο τους με την βοήθεια αγιασμένων μορφών του Αγίου Όρους, αλλά και πολλών άλλων πνευματικών ανθρώπων που ζουν και εργάζονται στον χώρο της Εκκλησίας. Η σύνδεση  των παιδιών με την Εκκλησία δεν είναι σκοταδισμός και οπισθοδρόμηση, αλλά αγάπη για την ζωή. Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι προοδευτική και μοντέρνα και πάντα επίκαιρη. Προσφέρει νόημα ζωής, αγάπη για την ζωή, την παρούσα και την αιώνιο, αφού η ζωή δεν τελειώνει στην ψυχρή πλάκα του τάφου.

Προσφέρει «ζωήν και περισσόν ζωής». Ο Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος συγκαταλέγεται στους Μεγαλομάρτυρες και είναι από τους πιο λαοφιλείς Αγίους της Εκκλησίας μας. Έζησε στα τέλη του 3ου - αρχές του 4ου αιώνα , στην διάρκεια της βασιλείας του Διοκλητιανού. Η εποχή του υπήρξε εποχή σκληρών διωγμών εναντίον της Χριστιανικής πίστης .Ο Γεώργιος είχε μεγάλο αξίωμα . ήτανε κόμης και διακρινόταν σε όλες τις στρατιωτικές επιχειρήσεις για την γενναιότητα και την ανδρεία του .Παρ' όλη όμως την δόξα και τις τιμές δεν αρνήθηκε να θυσιάσει τα πάντα και να ομολογήσει με παρρησία μπροστά στον αυτοκράτορα και σε πολλούς άρχοντες τη Χριστιανική του πίστη . Υπέμεινε πολλά και φρικτά βασανιστήρια και στο τέλος αναδείχτηκε Μεγαλομάρτυρας.

Είναι πολλά τα θαύματα του Αγίου Γεωργίου, και ακόμη και σήμερα κάνει σ’ όσους προσφεύγουν με πίστη στις πρεσβείες του. Δείγμα τιμής από μέρους μας προς τον Άγιο, είναι βέβαια και ο εορτασμός της μνήμης του και τα πανηγύρια, αλλά πιο μεγάλο δείγμα τιμής ας είναι η μίμηση της αγίας ζωής του, γιατί «τιμή μάρτυρος» είναι η «μίμηση μάρτυρος». Μίμηση της ομολογίας, της μαρτυρικής και αγίας ζωής του.

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ο ΤΡΟΠΑΙΟΦΟΡΟΣ

῾Ο ένδοξος και θαυμαστός και μέγας Μάρτυς Γεώργιος έζησε κατά τους χρόνους του βασιλιά Διοκλητιανού, καταγόταν από τη χώρα των Καππαδοκών, ήταν από επίσημο γένος και διέπρεψε στο στράτευμα των Τριβούνων. Όταν δε επρόκειτο να μαρτυρήσει, είχε το αξίωμα του Κόμη. Επειδή λοιπόν ο βασιλιάς ξεκίνησε  τον πόλεμο κατά των Χριστιανών κι έβγαλε διαταγή όσοι από τους χριστιανούς αρνούνται και αθετούν τον Χριστό να αξιώνονται τιμές και δωρεές βασιλικές, ενώ όσοι δεν πείθονται να θανατώνονται, ο άγιος παρουσιάστηκε μόνος του και ομολόγησε ότι είναι χριστιανός, ελέγχοντας ταυτόχρονα τη ματαιότητα και αδυναμία των ειδώλων και κοροϊδεύοντας αυτούς που πιστεύουν σε αυτά. 

Επειδή δε δεν υποχώρησε  ούτε στις κολακείες και τις υποσχέσεις του τυράννου, τις οποίες του έδωσε πλούσια, ούτε όμως και στις απειλές του, αλλά φαινόταν ότι τα περιφρονεί όλα, πρώτα από όλα κτυπιέται στην κοιλιά με κοντάρι. Ενώ το κοντάρι άγγιξε τη σάρκα του, τόσο που έτρεξε πολύ αίμα, και βγήκε έπειτα η άκρη του, ο άγιος παρέμεινε αβλαβής. Έπειτα τον έδεσαν σε τροχό που είχε σιδερένιες άκρες και άφησαν τον τροχό να κυλίσει στο έδαφος. Το σώμα του αγίου κομμιατάστηκε σε πολλά μέρη, αλλά πάλι αποκαταστάθηκε υγιής με επιστασία θείου αγγέλου.

Εμφανίστηκε τότε στον βασιλιά και στον Μαξέντιο τον σύνεδρό του που θυσίαζαν στα είδωλα, οπότε καθώς φάνηκε σώος τράβηξε πολλούς προς την πίστη του Χριστού. Με την προσταγή του βασιλιά τα κεφάλια αυτών που πίστεψαν αποκόπηκαν έξω από την πόλη. Πίστεψε δε στον Χριστό και η βασίλισσα Αλεξάνδρα, η οποία ομολόγησε ενώπιον του τυράννου τον Χριστό ως Θεό. Πίστεψαν μάλιστα και πολλοί άλλοι στον Χριστό, όταν είδαν τον άγιο να εξέρχεται αβλαβής από τον λάκκο της ασβέστου στον οποίο τον είχαν βάλει. Μετά από αυτά έδεσαν τα πόδια του σε σιδηρένιες κρηπίδες που είχαν καρφιά, εξαναγκάζοντάς τον να τρέξει. Κι ακόμη, τον κτύπησαν ανελέητα με ξερά νεύρα βοδιών. Ο Μαξέντιος τότε ζήτησε από τον άγιο κάποιο θαύμα και συγκεκριμένα αν μπορεί να αναστηθεί κάποιος από αυτούς που βρίσκονταν σε έναν παρακείμενο τάφο με πεθαμένους πριν από πολύ καιρό. Ο άγιος προσευχήθηκε πάνω από το κάλυμμα του τάφου και αναστήθηκε ένας νεκρός, ο οποίος προσκύνησε τον άγιο και δόξασε τη θεότητα του Χριστού. Όταν ρώτησε ο βασιλιάς ῾ποιος ήταν και πότε έφυγε από τη ζωή αυτή᾽, εκείνος είπε ότι έζησε πριν από την παρουσία του Χριστού και ότι λόγω τη πλάνης του προς τα είδωλα κατακαίεται τόσα χρόνια  σε φωτιά. Από το γεγονός αυτό πολλοί πίστεψαν στον Χριστό και προστέθηκαν στην πίστη, οπότε με μιά φωνή όλοι δόξαζαν τον Θεό. Μεταξύ αυτών ήταν και ο Γλυκέριος, του οποίου το βόδι ο άγιος, όταν ψόφησε, το ανέστησε. Καθώς ο Γλυκέριος βεβαιώθηκε για την πίστη του Χριστού από το θαύμα αυτό, δέχτηκε το στεφάνι του μαρτυρίου, γενόμενος πολλά κομμάτια από τα ξίφη των απίστων.

Επειδή λοιπόν προσέρχονταν στον Χριστό διαρκώς και περισσότεροι από όσα γίνονταν, κι ακόμη από το ότι ο άγιος μάρτυρας Γεώργιος εισήλθε στον ναό των ειδώλων και πρόσταξε ένα από τα ξόανα να πει αν αυτός ήταν ο Θεός και ότι πρέπει αυτόν να προσκυνούν, ο δαίμονας που βρισκόταν στο ξόανο θρηνώντας αποκρίθηκε ότι μόνος Θεός είναι ο Χριστός. Από αυτό ταράχτηκαν τα είδωλα όλα, κατέπεσαν και συντρίφτηκαν. Οι λατρευτές των ειδώλων τότε, μη υποφέροντας άλλο, συνέλαβαν τον άγιο, προκειμένου να τον οδηγήσουν προς τον βασιλιά και να ζητήσουν τη θανατική του καταδίκη. Ο βασιλιάς πράγματι διέταξε να θανατωθούν με ξίφος και ο Γεώργιος και η βασίλισσα Αλεξάνδρα. Και του μεν αγίου κόψανε το κεφάλι, η βασίλισσα όμως προσευχήθηκε στη φυλακή που ήταν και παρέδωσε το πνεύμα της στον Θεό. Τελείται η σύναξη του αγίου στο αγιότατο Μαρτύριό του που βρίσκεται στο Δεύτερο᾽.

Η εορτή του αγίου μεγαλομάρτυρα Γεωργίου είναι κατά την Εκκλησία μας ιδιαιτέρως χαρμόσυνη όχι μόνον από το γεγονός ότι η ημέρα του μαρτυρίου ενός αγίου είναι η ημέρα της δόξας του ως εισερχομένου τότε θριαμβευτικά στη βασιλεία των Ουρανών, αλλά και από το γεγονός ότι πάντοτε συνοδεύει την ῾εορτήν των εορτών και την πανήγυριν των πανηγύρεων᾽, την Ανάσταση του Κυρίου. Κατά τον άγιο υμνογράφο ῾ιδού, ανέτειλε η άνοιξη της χάρης. Έλαμψε η Ανάσταση του Χριστού σε όλους και λάμπει μαζί με αυτήν τώρα η πανέορτη και φωτοφόρα ημέρα Γεωργίου του μάρτυρα. Εμπρός λοιπόν όλοι, λαμπροφορώντας ένθεα, ας γιορτάσουμε χαρμόσυνα᾽ (῾Ανέτειλεν ιδού, το της χάριτος έαρ· επέλαμψε Χριστού η Ανάστασις πάσι, και ταύτη συνεκλάμπει νυν Γεωργίου του μάρτυρος η πανέορτος και φωτοφόρος ημέρα· δεύτε άπαντες λαμπροφορούντες ενθέως φαιδρώς εορτάσωμεν᾽) (κάθισμα όρθρου). ῾Έλαμψε σ᾽ εμάς η πανένδοξη μνήμη του δούλου του Χριστού μαζί με την Ανάστασή Του, κατά την οποία αφού μαζευτούμε οι πιστοί, ας γιορτάσουμε χαρμόσυνα᾽ (῾Σύνδρομος εξέλαμψεν ημίν η πανένδοξος μνήμη η του θεράποντος τη Αναστάσει Χριστού, εν η συνελθόντες οι πιστοί φαιδρώς εορτάσωμεν᾽) (ωδή γ´).

Είναι τόσο μεγάλη η χαρά μάλιστα της εορτής, ώστε ο άγιος υμνογράφος κινούμενος σε υψηλά επίπεδα λυρισμού αναφέρει ότι με τον μεγαλομάρτυρα Γεώργιο υπερβαίνεται και η παροιμία ῾ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη᾽. ῾Να λοιπόν, πιστέ λαέ του Θεού – σημειώνει στην ωδή ς - που και ένα καλό χελιδόνι  αναπληρώνει τη χάρη της άνοιξης κατά τρόπο θαυμαστό, κι αυτό το χελιδόνι είναι ο Γεώργιος᾽ (῾Ιδού σοι και μία τερπνή χελιδών, θεοσύλλεκτε λαέ, την του έαρος χάριν αναπληροί θαυμαστώς, ο Γεώργιος᾽). Πού έγκειται η μεγάλη χάρη του αγίου μεγαλομάρτυρα, τόσο που χαρακτηρίζεται ῾γνήσιος φίλος του Χριστού, πρωταθλητάρχης Αυτού, πάμφωτος λαμπτήρας της οικουμένης, φαεινότατος αστέρας, τιμαλφέστατη λυχνία᾽; (ωδή δ´) Η απάντηση που δίνουν οι ύμνοι της Εκκλησίας μας δεν είναι άλλη από αυτήν που δίνουν για όλους τους αγίους: η βαθιά πίστη του αγίου στον Χριστό και η θερμότατη αγάπη του σ᾽Εκείνον και στους ανθρώπους, δηλαδή η τελεία υπακοή του στις διδαχές Του.  Απλώς αυτό που είναι ο πυρήνας της αγιότητας το δίνουν οι υμνογράφοι μας με πολλούς τρόπους και σε πολλά επίπεδα. Για παράδειγμα: ῾Γεώργιε, ακολούθησες τις διδαχές του Δεσπότη Χριστού᾽ (῾Του Δεσπότου ταις διδαχαίς ηκολούθησας᾽) (δοξαστικό εσπερινού). ῾Στερέωσες τον πόθο σου για τον Χριστό πάνω στην πίστη Του, έδιωξες τον φόβο με την ελπίδα, απέκτησες τα ουράνια με την αγάπη᾽(῾πίστει πόθον ενστησάμενος, ελπίδι φόβον απωσάμενος, αγάπη εκτήσω τα ουράνια, πανεύφημε᾽) (λιτή). ῾Στηρίχτηκες στην ελπίδα, περιφράχτηκες από την αγάπη και την πίστη, Γεώργιε, και δυναμώθηκες από τη δύναμη του Χριστού, γι᾽αυτό και κατανίκησες την πλάνη των ειδώλων᾽(῾Ελπίδι στηριζόμενος και αγάπη και πίστει τε περιφραχθείς, Γεώργιε, και δυνάμει Χριστού ρωννύμενος, των ειδώλων την πλάνην καταβέβληκας᾽) (ωδή γ´).

Εκείνο που τονίζουν κατεξοχήν οι ύμνοι της Εκκλησίας μας είναι η δύναμη της ψυχής του αγίου και ο θερμός ζήλος του για τον Χριστό. Δεν διστάζει ο υμνογράφος να χαρακτηρίσει τον Γεώργιο ως ῾λιοντάρι που με ρωμαλέο φρόνημα πήγε μόνος του προς το μαρτύριο, γιατί καταφρόνησε το σώμα ως φθαρτό και φρόντισε πρωτίστως την άφθαρτη ψυχή του᾽ (῾Ρωμαλέω φρονήματι πεποιθώς ηυτομόλησας, ώσπερ λέων, ένδοξε, προς την άθλησιν, υπερορών μεν του σώματος ως φθείρεσθαι μέλλοντος, της αφθάρτου δε ψυχής σοφώς επιμελούμενος᾽) (στιχηρό εσπερινού), όπως και  νέο Δαυίδ που νίκησε τον αντίπαλο Γολιάθ με τις βολές όμως των λόγων του. ῾Φάνηκες νέος στους πολέμους, με ικανότητα στο χέρι, σαν άλλος ανδρείος Δαυίδ. Διότι όπως αυτός νίκησε τον αντίπαλο Γολιάθ, το ίδιο και εσύ νικάς ρίχνοντας κάτω τον αντίπαλο με τις βολές των λόγων σου᾽(῾Νέος ώφθης εν πολέμοις ικανός τη χειρί, άλλος Δαυίδ ανδρείος· ως γαρ αυτός τον Γολιάθ τον αντίπαλον και συ νικάς καθελών, βολαίς των λόγων σου᾽) (ωδή α´). Κι η λιονταρίσια αυτή δύναμή του ερμηνεύεται από τον υμνογράφο όχι ως μία αποκοτιά, αλλά ως ενσυνείδητη έκφραση του πόθου και του ζήλου του για τον Χριστό, αφού ῾ο πόθος ενίκα την φύσιν᾽ (δοξαστικό εσπερινού). Ο άγιος Γεώργιος αποτελεί την επιβεβαίωση αυτού που σημειώνει ο μέγας απόστολος Παύλος, ότι δηλαδή η αγάπη για τον Χριστό υπερβαίνει τον όποιο φόβο για τον θάνατο, για τους κινδύνους, για τις όποιες ταλαιπωρίες. ῾Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; Θλίψις ή στενοχωρία ή κίνδυνος ή μάχαιρα; Πέπεισμαι γαρ ότι ουδέν δυνήσεται ημάς χωρίσαι από της αγάπης του Χριστού της εν Χριστώ Ιησού᾽ (Πρβλ.Ρωμ. 8). ῾Βρέθηκες ντυμένος την πανοπλία του Χριστού, Γεώργιε, κι ήσουν γεμάτος φωτιά από αγάπη του Χριστού...και στους παρανόμους κραύγαζες: Ούτε τα θηρία ούτε οι τροχοί, ούτε η φωτιά ούτε το μαχαίρι έχουν τη δύναμη να με χωρίσουν από την αγάπη του Χριστού του Θεού μας᾽ (῾Ενδεδυμένος Χριστού την πανοπλίαν ευρέθης Γεώργιε...υπέρ Χριστού πυρπολούμενος...και τοις παρανόμοις εκραύγαζες: ουδέ γαρ θήρες ουδέ τροχοί, ου πυρ ουδέ μάχαιρα, εμέ χωρίσαι κατισχύσουσι της αγάπης του Χριστού του Θεού ημών᾽) (Στιχηρό εσπερινού).

Το σημείο όμως στο οποίο αναλώνεται πάρα πολύ η έμπνευση του υμνογράφου για τον άγιο είναι το ίδιο το όνομά του. Το όνομα Γεώργιος λαμβάνεται ως αφορμή, όπως συνήθως γίνεται για πολλούς αγίους, προκειμένου ο υμνογράφος να περιγράψει, έστω και λίγο, το ύψος της αγιότητάς του. Και το όνομά του κατανοείται διπλά: και ότι ο Γεώργιος υπήρξε ο ίδιος γεωργός στην εποχή του, με την έννοια ότι καλλιέργησε τη γεμάτη αγκάθια και πλάνη γη των ψυχών των ανθρώπων, φυτεύοντας σ᾽αυτές το κλήμα της ορθόδοξης πίστης, και ότι ο Θεός υπήρξε ο γεωργός στο χωράφι της ψυχής του ίδιου, κάνοντάς το να καρποφορήσει όλες τις αρετές. ῾Άξια προς το όνομά σου πολιτεύτηκες, στρατιώτη Γεώργιε. Διότι σηκώνοντας τον σταυρό του Χριστού στους ώμους σου καλλιέργησες τη γη που είχε χερσωθεί από τη διαβολική πλάνη. Κι αφού ξερίζωσες τη γεμάτη αγκάθια θρησκεία των ειδώλων, φύτεψες βαθιά το κλήμα της ορθόδοξης πίστης...Γι᾽αυτό και αναδείχτηκες δίκαιος γεωργός της αγίας Τριάδος᾽ (῾Αξίως του ονόματος επολιτεύσω, στρατιώτα Γεώργιε. Τον σταυρόν γαρ του Χριστού επ᾽ώμων αράμενος, την εκ διαβολικής πλάνης χερσωθείσαν γην εκαλλιέργησας, και την ακανθώδη θρησκείαν των ειδώλων εκριζώσας, της ορθοδόξου πίστεως κλήμα κατεφύτευσας...Και Τριάδος γεωργός δίκαιος ανεδείχθης᾽) (δοξαστικό εσπερινού). ῾Έγινες γεωργός στα ανώτερα με τα ανδραγαθήματα των άθλων σου, παμμακάριστε μάρτυρα Γεώργιε, και πρόσφερες στον Χριστό έτσι τους κόπους των καρπών σου᾽(῾Αριστείαις άθλων γεωργών τα κρείττονα, τους πόνους των καρπών σου τω Χριστώ προσήνεγκας, παμμακάρστε Μάρτυς Γεώργιε᾽) (λιτή). ῾Έγινες ευγενικό χωράφι του Θεού, Γεώργιε, που καλλιεργήθηκε από τις πράξεις του μαρτυρίου᾽ (῾Ευγενές γεώργιον Θεού γέγονας, Γεώργιε, μαρτυρικαίς γεωργούμενον πράξεσι῾) (ωδή α´). ῾Καλλιεργήθηκες από τον Θεό και αναδείχθηκες τιμιώτατος γεωργός της ευσέβειας, καθώς συνέλεξες για τον εαυτό σου τα δράγματα των αρετών᾽(῾Γεωργηθείς υπό Θεού ανεδείχθης της ευσεβείας γεωργός τιμιώτατος, των αρετών τα δράγματα συλλέξας σεαυτώ᾽) (κοντάκιο).

Είναι ευνόητο μετά τα παραπάνω ότι ο άγιος τροπαιοφόρος ῾εκμιμούμενος τον Δεσπότην Χριστόν᾽ (ωδή ζ´) απέκτησε και τη δύναμή Του, τόσο ώστε να συμβασιλεύει μαζί Του (῾συμβασιλεύεις τω βασιλεί των Δυνάμεων᾽) (ωδή η´), και να γίνεται εύκαιρος προστάτης και βοηθός για κάθε πιστό που τον επικαλείται, οπουδήποτε στη γη. Όλοι οι πιστοί έχουν νιώσει την αγάπη του, γι᾽αυτό και το όνομά του ψέλνεται παντού. ῾Δεν υπάρχει ούτε γη ούτε θάλασσα, ούτε πόλη ούτε έρημος, όπου αληθινά δεν ξεχυλίζουν οι κρουνοί των θαυμάτων σου σαν πέλαγος. Διότι το θαυμαστό όνομά σου άδεται σε όλη τη γη᾽(῾Ουκ έστιν ουδέ γη ουδέ θάλασσα, ου πόλις ουκ έρημος, ένθα αληθώς των σων θαυμάτων οι κρουνοί, πελαγίζοντες, Μάρτυς, ουχ υπερβλύζουσι. Το σον γαρ θαυμαστόν εν πάση τη γη άδεται όνομα᾽) (ωδή ζ´). Λοιπόν: ῾Αυτώ βοήσωμεν: Αθλοφόρε, ικέτευε, εις το σωθήναι τας ψυχάς ημών᾽ (δοξαστικό αίνων). 

Η Ποιμαντορική Πασχαλινή Εγκύκλιος του Παναγιωτάτου Μητροπολίτη Μονεμβασίας & Σπάρτης κ. κ. Ευσταθίου

 

Μία ἀνεπανάληπτη ἀγαλλίαση κατακλύζει σήμερα τίς χειμαζόμενες ψυχές μας. Μία λαμπροφεγγής αὔρα μεταδίδει τό πανευφρόσυνο μήνυμα τῆς συντριπτικῆς νίκης τοῦ Κυρίου μας κατά τοῦ θανάτου. Σήμερα ὁ Ἅδης νεκρώνεται, εὐτελίζεται, καταργεῖται καί στενάζει.

«Χριστός Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν» καί «ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν ἑορτάζομεν». Μία καινούργια ζωή πού δέν περιορίζεται στά στενά ὅρια τοῦ παρόντος βίου, δέ διακρίνεται ἀπό θλίψεις, ἀπελπισίες, θάνατο ἀλλά μόνο ἀπό ἠρεμία, ἀπό μακαριότητα καί ἐπεκτείνεται στήν αἰωνιότητα.

Τό ὑπέρτατο, ὅμως, ἀγαθό τῆς αἰωνίου ζωῆς ξεκινάει ἀπό τόν παρόντα κόσμο. Ὁ  χριστιανός  καλεῖται νά ἀφήσει τό σκότος τῆς ἁμαρτίας καί νά ἀγωνιστεῖ νά ζήσει νέα ζωή, ἐνάρετη, στραμμένη  στήν  ἀναζήτηση  τοῦ  λυτρωτικοῦ φωτός, πού εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἀναστάς καί ζωῆς αἰωνίου χορηγός Χριστός.

Ὁ ἀγώνας αὐτός διεξάγεται μέσα στήν τρικυμιώδη θάλασσα τῆς διάψευσης, τῆς ἀμφισβήτησης καί τῆς ἀπελπισίας τοῦ ὑλόφρονος καί ἀπνευμάτιστου αἰῶνα μας. Μυριάδες ἄνθρωποι βαδίζουν σκυθρωποί τόν ἀκανθώδη δρόμο τῆς ἐπίγειας ζωῆς. Πονεμένοι καί πικραμένοι προχωροῦν στήν ἀτελείωτη ἔρημο τοῦ βίου. Θλιβερά γεγονότα πληγώνουν τόν ταλαίπωρο ἔνοικο τοῦ πολυστένακτου πλανήτη μας. Ἀρρώστιες, θάνατοι προσφιλῶν προσώπων, ἐγκατάλειψη, ἀκόμη καί ἀπό συγγενικά πρόσωπα, μοναξιά, συκοφαντίες, ἀχαριστία, οἰκονομικά ἀδιέξοδα καί ἄλλοι ‘’βαρύτατοι σταυροί’’ πιέζουν τήν ψυχή τῶν ὁδοιπόρων τῆς ζωῆς. Σέ τέτοιες ἀντίξοες συνθῆκες τό καθῆκον τοῦ συνεποῦς χριστιανοῦ δυχεραίνει πολύ. Ὁ πνευματικός ἀγωνιστής παλεύει καί μάχεται κατά ὁρατῶν κάι ἀόρατων ἐχθρῶν. Ἔρχονται στιγμές πτώσεων καί φάσεις ἀπόγνωσης. Βλέπει τόν χείμαρρο τῆς ἁμαρτίας νά τοῦ ὁρμᾶ καί θολώνει ὁ νοῦς του. Ἐντούτοις, δέν παραιτεῖται. Συνεχίζει τόν ὡραῖο ἀγῶνα του πιό ἀποφασιστικά, ἀφοῦ γνωρίζει ὅτι ὁ Νικητής τοῦ θανάτου Χριστός συμπονεῖ, προστατεύει, ἐμπνέει, σηκώνει τό φορτίο τῶν θλίψεων, καθοδηγεῖ.

Ἀδελφοί μου καί παιδιά μου εὐλογημένα,

Ὁ Σταυρός ὁδηγεῖ στήν Ἀνάσταση καί ἡ Μεγάλη Παρασκευή κυοφορεῖ τή λαμπροφόρο Κυριακή τοῦ Πάσχα. Τή λύπη, τήν ἀθυμία, τήν ἀπόγνωση διαδέχονται ἡ χαρά, ἡ ἀναδημιουργία, ἡ ἀνακαίνιση, ἡ ζωή, ἡ σωτηρία καί ἡ εἰρήνη τῆς Ἀναστάσεως. Χωρίς σταυρό δέ νοεῖται ἡ Ἀνάσταση καί χωρίς Ἀνάσταση δέν ἔχει νόημα ὁ Σταυρός. Στήν παροῦσα ζωή ὅλοι οἱ ἄνθρωποι βιώνουμε δυσκολίες καί ἀντιμετωπίζουμε ποικίλους ἐπώδυνους πειρασμούς. Ἡ κρίση τῶν καιρῶν μας εἶναι ἕνας βαρύς Σταυρός γιά κάθε ἄνθρωπο. Δέν πρέπει νά ἀπελπιζόμαστε.Θά ἔλθει καί ἡ χαρά τῆς Ἀναστάσεως. Ἄς μήν ἐγκαταλείψουμε τόν ἑαυτό μας στίς διάφορες ἀπογοητευτικές περιστάσεις, ἀλλά νά δείξουμε ἀγωνιστικό φρόνημα καί ὁ Θεός θα βρίσκεται πάντοτε «μεθ΄ἡμῶν». Θά συσταυρωθεί μαζί μας καί θά μᾶς χαρίσει τή λύτρωση, διότι εἶναι «τό φῶς τό ἀληθινό πού φωτίζει πάντα ἄνθρωπο ἐρχόμενο στόν κόσμο». Παράλληλα, ἀπαιτεῖται, γιά νά κάνουμε δικό μας αὐτό τό φῶς, καί ἡ διαρκής ἀνθρώπινη συναίνεση καί προσπάθεια μέσω τῆς ἄσκησης. Σ’ αὐτό συμβάλλουν ἡ νηστεία τῶν ἡμερῶν πού προηγήθηκαν, ἡ μετάνοια, πού πρέπει νά εἶναι διαρκής, ἀφοῦ διαρκῶς σφάλλουμε, ἡ ἐγκράτεια, πού μᾶς ἐξασφαλίζει δύναμη σωματική καί χαρά πνευματική, καί ἡ ἔμπρακτη ἄσκηση τῆς ἀγάπης διά τῆς φιλανθρωπίας.Ὁ ἀναστημένος Κύριός μας ὡς Θεάνθρωπος ἀνοίγει δρόμο γιά τόν καθένα μας, πού μποροῦμε νά τόν ἀκολουθήσουμε. Ὁ Χριστιανός σταυρώνει τά πάθη του, γιά νά συσταυρωθεῖ μέ τόν Χριστό. Πεθαίνει διά τῆς μετανοίας καί τῶν δακρύων καί γεύεται ἀπό τήν παροῦσα ζωή τά ἀγαθά τῆς αἰωνίου βιοτῆς.

Ἐπικαλοῦμαι γιά ὅλους σας τόν θεῖο φωτισμό, πού πήγασε ἀπό τό ζωηφόρο Τάφο τοῦ Κυρίου μας. Εὔχομαι στόν καθένα χωριστά καί σ΄ ὅλους μαζί τήν παρουσία τοῦ Κυρίου μας παντοτινή στή ζωή σας, γιά νά ἔχετε δύναμη, χαρά, εὐτυχία καί νοσταλγία γιά τή βασιλεία Του, στήν ὁποία ὅλοι μας ἔχουμε κληρονομικά δικαιώματα, πού πρέπει νά διεκδικήσουμε μέ ἀγῶνα συνεχῆ καί ἰσόβιο.

ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ 2016

Θερμός Εὐχέτης πρός τόν ἀναστάντα Κύριο

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

Ποιμαντορική Εγκύκλιος του Μητροπολίτη Γλυφάδας

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί καί ἀγαπητά μου τέκνα ἐν Ἀναστάντι Κυρίῳ,

Χριστός Ἀνέστη,

Τό μήνυμα τῆς νίκης πάνω στό θάνατο,

ἔρχεται νά ἀγγίξει βαθιά τίς καρδιές μας

καί νά ἀποδείξει πόσο ἀνίσχυρα,

καί πτωχά σέ περιεχόμενο εἶναι,

τά πολυπληθῆ μηνύματα τοῦ κόσμου.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος,

σέ ἕνα ἀναστάσιμό του μήνυμα τονίζει: «Σήμερα παντοῦ στήν οἰκουμένη ἐπικρατεῖ χαρά καί πνευματική εὐφροσύνη.  Σήμερα ὅλοι οἱ ἄγγελοι, καί ὅλες οἱ οὐράνιες δυνάμεις,

ἀγάλλονται γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.     Σκέψου λοιπόν, ἀγαπητέ μου,     πόσο μεγάλη εἶναι ἡ χαρά,      ἀφοῦ καί οἱ οὐράνιες δυνάμεις ἑορτάζουν μαζί μας,    γιατί χαίρονται μαζί μας γιά τά δικά μας ἀγαθά.

Ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος ἀναφωνεῖ:

«Ἀνέστη Χριστός, ἡ τῶν πεσόντων ἀνάστασις…     Ἀνέστη Χριστός καί χαράν πάσῃ τῇ κτίσει ἐδωρήσατο».

Ἡ πίστη στήν Ἀνάσταση τοῦ Θεανθρώπου     ἔγινε καί παραμένει τό θεμέλιο τοῦ Χριστιανισμοῦ,     ἀφοῦ: «εἰ δέ Χριστός οὐκ ἐγήγερται,     κενόν ἄρα τό κήρυγμα ἡμῶν, κενή καί ἡ πίστις ἡμῶν» (Α΄ Κορ. 15, 14).

Γιά νά γίνει ὅμως σέ βάθος κατανοητή ἡ Ἀνάσταση, πρέπει νά γίνει βίωμα.           Δέν ἀρκεῖ ἡ νοητική προσέγγιση τοῦ ἀκατανόητου μυστηρίου,         ἀλλά ἡ συμμετοχή στό χῶρο τῆς βιώσεως, τοῦ τρόπου ζωῆς.   Καί ἡ ζωή αὐτή  εἶναι ἡ ἐκκλησιαστική – λειτουργική – νηπτική

προσέγγιση τοῦ μυστηρίου τῆς Ἀναστάσεως.

Ὅταν μέσα σ’ ἕνα κόσμο ὑποτιμημένων ἀξιῶν,    σέ ἕνα κόσμο βαθιᾶς ἀποστασίας ἀπό τόν Θεό,

μπορεῖς νά Τόν ἐμπιστεύεσαι,      ὅταν μέσα στό καθημερινό ψέμα,     ἐσύ συντάσσεσαι μέ τήν  ἀλήθεια,      ὅταν ὅλοι κάνουν τά πάντα, γιά νά ἱκανοποιήσουν μόνο τόν ἑαυτό τους,   καί ἐσύ κάνεις θυσίες, γιά τούς ἄλλους,      ὅταν ὅλοι συμβιβάζονται, γιά νά ἐξασφαλισθοῦν,      κι ἐσύ δέν προδίδεις τίς ἀρχές σου,     μέ κίνδυνο νά ζημιωθεῖς καί νά χάσεις τή θέση σου,     ὅταν οἱ ἄλλοι ὀρθολογιστικά ἐξηγοῦν τά πάντα,    ἐνῷ ἡ δική σου καρδιά  θερμαίνεται, μέ τήν ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως,   τότε εἶσαι πραγματικός μαθητής τοῦ Χριστοῦ.

Ὅλα αὐτά ὅμως πού φαίνονται ἀδύνατα, γιά τόν καθημερινό ἄνθρωπο, γίνονται πραγματικότητες μέσα στήν περιοχή τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ,   πού μεταμορφώνει τόν ἄνθρωπο,  σέ νέο δημιούργημα, σέ «καινή κτίση»

Αὐτό δέν θέλησαν νά ἀποδεχθοῦν,

πολλοί ἀρνητές τοῦ τρόπου ζωῆς μέσα στήν Ἐκκλησία .   Μερικοί ὅμως ἀπό αὐτούς,

ὅταν ἔφθασαν στήν ἄκρα ἀπελπισία,

ὅπως ὁ φιλόσοφος  Νίτσε ἀνεφώνησαν:    «Ἔχει φύγει ὁ  Θεός μου.

Ὄχι! Ἔλα πίσω.

Ὤ! Γύρνα πίσω,

στόν τελευταῖο ἀπό ὅλους τούς μοναχικούς.     Ὅλα τά ποτάμια ἀπό τά δάκρυά μου, κυλοῦν πρός Ἐσένα!     Καί ἡ στερνή φλόγα τῆς καρδιᾶς μου, κυλᾷ πρός Ἐσένα!     Ὤ! Γύρνα πίσω. Ἄγνωστέ μου Θεέ! Πόνε μου!    Στερνή μου εὐτυχία!» (Τάδε ἔφη Ζαρατούστρα) .

Σέ τοῦτο ἀκριβῶς συνίσταται      καί τό ἐλπιδοφόρο μή­νυμα τῆς θείας Ἀποκαλύψεως,     ὁ Θεός σώζει τόν ἄνθρωπο, ἀπό τήν ἀγωνία τοῦ μηδενός,    καί ἀπό τόν φόβο τοῦ θανάτου,

μέ τό Σταυ­ρό καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ λόγος τῆς Ἐκκλησίας ἀποκτᾷ καίρια βαρύτητα,

στό σημεῖο τῆς καθόδου τοῦ Χριστοῦ στόνἍδη,

μέ τήν ἔννοια τῆς εἰσόδου Του, μέσα στό  κράτος τοῦ θανάτου.

Εἶναι συνταρακτικά τά τροπάρια, πούψάλλονται

κατά τόν ἑσπερινό τοῦ Πάσχα,

τά ὁποῖα ἀρχίζουν μέ τή φράση

«σήμερον ὁἍδηςστένωνβοᾷ».

Οὐσιαστικός  στό  σημεῖο αὐτό,

εἶναι καί ὁ Κατηχητικός λόγος τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου,

ὁ ὁποῖος ἀναγιγνώσκεται,

κατά τήν ἀκολουθία τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα.

Μεταξύ τῶν ἄλλων ἀναφέρεται,  ὅτι

ὁἍδηςὅταν συνάντησε τόν Χριστό

«ἐπικράνθη…κατηργήθη…ἐνεπαίχθη…

ἐνεκρώθη…καθῃρέθη…ἐδεσμεύθη».

Ὁ ἍγιοςἘπιφάνιος, Ἐπίσκοπος Κύπρου,

ἑρμηνεύοντας  ψαλμό τοῦ Δαυΐδ (Ψαλμ. κγ’, 7-10),

περιγράφει τήν κάθοδο τοῦ Χριστοῦ στόνἍδη:

« Ὁ Χριστός κατέβηκε στόνἍδη

θεοπρεπῶς,πολεμικῶς… δεσποτικῶς,

συνοδευόμενος ἀπό μύριες, μυριάδες καί χίλιες χιλιάδες ἀγγέλους.

Πρίνφθάσειὁ Χριστός στά ἀνήλια δεσμωτήρια τοῦ Ἅδου,

προέφθασεὅλων, ὁ ἀρχιστράτηγος Γαβριήλ,

γιά νά τούςἀναγγείλειτήν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ,

ἀφοῦ  αὐτός εὐηγγελίσθη στήν Παναγία.

Εἶπε: «Ἄρατεπύλαςοἱ ἄρχοντες ὑμῶν» καί

στή συνέχεια φώναξε ὁ ἀρχάγγελος Μιχαήλ

«καίἐπάρθητεπύλαιαἰώνιοι».

Τότε ἐμφανίστηκε ὁ Χριστός

καί οἱ ἄρχοντες τοῦ Ἅδου φώναξαν δυνατά:

«τίςἐστίν οὗτος ὁ Βασιλεύς τῆς δόξης;»

Τότε ὅλες οἱ δυνάμεις τῶν οὐρανῶν φώναξαν:

«Κύριος κραταιός καί δυνατός, Κύριος δυνατός ἐνπολέμῳ…

Κύριος τῶν δυνάμεων,

αὐτός ἐστίν ὁ βασιλεύς τῆς δόξης».

Τότε ὁ Ἀδάμ ἄκουσε τά βήματα τοῦ Χριστοῦ, πού ἐρχόταν,

ὅπως τά ἄκουσε τότε στόν Παράδεισο,

μετά τήν παράβαση καί τήν παρακοή.

Τότε αἰσθανόταν ταραχή καί φόβο,

τώρα ὅμως χαρά καί εὐφροσύνη.

Μετανοημένος ὁ Ἀδάμ, φώναξε σέ ὅλες τίς ψυχές:

« Ὁ Κύριός μου μετά πάντων».

Καί ὁ Χριστός ἀπήντησε:

«Καί μετά τοῦ πνεύματός σου».

Καί ἀφοῦ τοῦ ἔπιασε τό χέρι, τόν ἀνέστησε».

Τό Πάσχα τοῦ ἔτους 1935 στὴν Ἱερά Μονή Ἁγίου Παύλου,

ὅλοι οἱ πατέρες εἶχαν βγεῖ στό προαύλιο,

προκειμένου νά τελέσουν τήν ἀκολουθία τῆς Ἀνάστασεως.   Μετά τό ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, ὁ Καθηγούμενος εἶπε

σέ ἕνα ἀπό τά πιό ἁπλᾶ καί πιστά γεροντάκια, στό γέρο Θωμᾶ:
«Γέρο Θωμᾶ, πήγαινε κάτω στό σκευοφυλάκιο,

ἐκεῖ πού εἶναι τά ὀστᾶ τῶν πατέρων,

καί νά τούς πεῖς τό ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ».
Ὁ γέρο Θωμᾶς  μετέβη  στό ὀστεοφυλάκιο καί εἶπε:
«Ὁ ἡγούμενος μέ ἔστειλε νά σᾶς πῶ τό ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ,

πατέρες καί ἀδελφοί ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ»

καί  τό φώναξε μεγαλοφώνως.
Τότε ἔγινε κάτι συγκλονιστικό.

Τά ὀστᾶ ἔτριξαν καί ἀναπήδησαν,

μία νεκροκεφαλή ἀνασηκώθηκε καί ἀπάντησε στόν χαιρετισμό:

«ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ».

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἄλλαξε ὁριστικά

τήν παγκόσμια  ἱστορία.

Ὅσοι συμμετέχουν σέ αὐτήν,

θά καταταγοῦν στούς εὐεργέτες της.

Ἡ παγκόσμια  ἱστορία, γνωρίζει πολλές  προσωπικότητες,

ἥρωες, πολιτικούς, θεμελιωτές ἰδεολογιῶν     καί ἐπιστημονικούς πρωτοπόρους.

Ἡ θέση ὅμως τῶν πάντων θά κριθεῖ κατά τά μέτρα τῆς ἁγιότητας,

δηλαδή κατά τόν τρόπο τῆς προσωπικῆς τους συμμετοχῆς,    στόν ἀναστάσιμο τρόπο ζωῆς.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος  μᾶς διδάσκει τόν τρόπο αὐτό:

«Ἂν εἶσαι Σίμων Κυρηναῖος,

σήκωσε τὸν Σταυρὸ καὶ ἀκολούθησέ Τον.

Ἂν σταυρωθεῖς μαζί Του, ὡς λῃστής,

γνώρισε τὸν Θεὸ, σὰν εὐγνώμων δοῦλος».

Προσκύνησε Αὐτὸν, ποὺ κρεμάσθηκε στὸ Σταυρὸ γιὰ σένα,

ἔστω κι ἂν κρέμεσαι κι ἐσύ.

Μπὲς μὲ τὸν Ἰησοῦ στὸν Παράδεισο,

ὥστε νὰ μάθεις, ἀπὸ τί ἔχεις ξεπέσει.

Δὲς τὶς ἐκεῖ ὀμορφιές.

Ἄσε τὸ λῃστὴ ποὺ γογγύζει,

νὰ πεθάνει ἔξω, μαζὶ μὲ τὴ βλασφημία του.

Κι’ ἂν εἶσαι Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἀριμαθαίας,

ζήτησε τὸ σῶμα, ἀπ᾿ τὸν σταυρωτή.

Κι ἂν εἶσαι Νικόδημος, ὁ νυκτερινὸς θεοσεβής,

ἐνταφίασέ Τον μὲ μύρα.

Κι ἂν εἶσαι κάποια Μαρία, ἢ ἡ ἄλλη Μαρία, ἢ ἡ Σαλώμη, ἢ ἡ Ἰωάννα,

δάκρυσε πρωῒ-πρωΐ.

Δὲς πρῶτος τὴν πέτρα σηκωμένη,

ἴσως δὲ καὶ τοὺς ἀγγέλους, κι’ αὐτὸν τὸν ἴδιο τὸν Ἰησοῦ.

Ἂν ἀκούσεις «Μὴ μ᾿ ἀγγίζεις», στάσου μακριά,    σεβάσου τὸν Λόγο, ἀλλὰ μὴ λυπηθεῖς.     Διότι ξέρει Ἐκεῖνος σὲ ποιοὺς θὰ φανερωθεῖ πρῶτα.

Γίνε Πέτρος ἢ Ἰωάννης.

Σπεῦσε στὸν τάφο, τρέχοντας μαζὶ.

Κι ἂν σὲ προλάβει στὴν ταχύτητα, νίκησε μὲ τὸν ζῆλο σου,

Κι ἂν σὰν Θωμᾶς, χωρισθεῖς ἀπ᾿ τοὺς συγκεντρωμένους μαθητές,

στοὺς ὁποίους ἐμφανίζεται ὁ Χριστός,

ὅταν Τὸν δεῖς, μὴν ἀπιστήσεις.

Κι ἂν ἀπιστήσεις, πίστεψε σ᾿ αὐτοὺς, ποὺ στὸ λένε.

Κι ἂν οὔτε καὶ σ᾿ αὐτοὺς πιστέψεις,

δεῖξε ἐμπιστοσύνη στὰ σημάδια τῶν καρφιῶν.

Ἂν κατεβαίνει στὸν Ἅδη, κατέβα μαζί Του.

Γνώρισε καὶ τὰ ἐκεῖ μυστήρια τοῦ Χριστοῦ,

ποιὸ εἶναι τὸ σχέδιο τῆς διπλῆς καταβάσεως,

ποιὸς εἶναι ὁ λόγος της:

ἁπλῶς σῴζει τοὺς πάντες, μὲ τὴν ἐμφάνισή Του».

Χριστός ἀνέστη !

Ἀγαπητά μου τέκνα ἐν Κυρίῳ,

Εὔχομαι ἐκ βαθέων πρός ὅλους σας, νά ἑορτάσετε

«Πάσχα ἱερόν, Πάσχα καινόν, ἅγιον,

Πάσχα μυστικόν, Πάσχα πανσεβάσμιον»

μέσα στό ἀναστάσιμο πανηγύρι τῆς ἀνεκλαλήτου ἀγάπης

τοῦ νικήσαντος τόν θάνατο Κυρίου μας.

    Ὁ  Ἐπίσκοπος  καί  Ποιμενάρχης  Σας.

  † Ο  ΓΛΥΦΑΔΑΣ  ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ,  ΒΟΥΛΑΣ,  ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗΣ  ΚΑΙ  ΒΑΡΗΣ

ΠΑΥΛΟΣ ὁ  Α΄

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΠΑΣΧΑ 2016, Του Σεβ. Μητροπολίτη Εδέσσης Ιωήλ

Πρός τόν Ἱερόν Κλῆρον καί τόν εὐσεβῆ λαόν τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί καί Πατέρες, Χριστός Ἀνέστη, Ἀληθῶς Ἀνέστη!
«παρέστησεν ἑαυτὸν ζῶντα» (Πράξ. 1, 3 )
Ἡ λαμπρὴ ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας εἶναι τῶν λυπηρῶν τὸ πέρας καὶ τῶν εὐχαρίστων ἡ ἀπαρχή. Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων, ἐπειδὴ εἶναι ἐκεῖνος ποὺ συνέχει τὰ πάντα καὶ τὰ συντηρεῖ. Εἶναι ὁ πρόξενος τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Εἶναι ἐκεῖνος ποὺ μὲ τὴν Ἀνάστασή Του χάρισε τὴ ζωὴ σὲ κείνους ποὺ ἦταν «ἐν τοῖς μνήμασιν». Ὁ Ζιγαβηνὸς θὰ τὸ πεῖ αὐτὸ ἐπιγραμματικά· «ζωὴ ὡς ζωογονῶν καὶ συνέχων τὰ πάντα». Ὁ Χριστὸς μὲ τὴν ἐκ τοῦ τάφου ἔγερσή Του ἔφερε τὴν δικαίωση τοῦ
ἀνθρώπου, δηλαδὴ τὴν ζωοποίησή του. Ὁ διάβολος, ὡς πνεῦμα νεκρὸ ποὺ εἶναι, μεταδίδει σὲ μᾶς τὴ νέκρα τῆς ἁμαρτίας καὶ δὲν μᾶς παρέχει τὸ δικαίωμα τῆς ζωῆς. Ὁ Χριστὸς «θανατωθεὶς μὲν σαρκί, ζωοποιηθεὶς δὲ Πνεύματι» (Α΄ Πέτρ. 1,18) ἐλευθέρωσε τὸ ἀνθρώπινο γένος ἀπὸ τὴν φθορὰ καὶ τὸν θάνατο καὶ τοῦ χάρισε τὴ ζωή. Ἡ ζωὴ εἶναι ὁ ἄρρηκτος σύνδεσμος τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό.
Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ φῶς καὶ ἡ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ ἔκφραση τοῦ Ἰωάννου πὼς τὸ φῶς αὐτὸ δὲν εἶναι τῶν Ἰουδαίων, ἀλλὰ τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Χριστὸς ἀνήκει σ’ ὅλο τὸν κόσμο. Τὸ λογικὸ τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ φωτίζεται ἀπὸ τὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ, τὸν ὁδηγεῖ στὸν Θεό. «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καὶ γῆ καὶ τὰ καταχθόνια», μᾶς λέγει ἕνας ἀναστάσιμος ὕμνος. Τὸ φῶς τοῦ Ἀναστάντος Ἰησοῦ καταύγασε ὅλα τὰ μέρη τοῦ κόσμου. Ἀκόμη καὶ στὸν ἅδη πῆγε ὁ Κύριος καὶ μὲ τὸ φῶς τῆς θεότητός Του διέλυσε τὰ σκοτάδια τῆς φυλακῆς τῶν ψυχῶν τῶν ἀνθρώπων. Κατέβηκε στὴν σκοτία τοῦ ἅδου καὶ ζωοποίησε τὶς ψυχὲς τῶν κεκοιμημένων. Κατέβηκε στὸν ἅδη, ποὺ εἶναι ἡ κατάσταση τῆς νέκρας, καὶ ἐκεῖ «παρέστησεν ἑαυτὸν ζῶντα» (Πράξ. 1,3), ὅπως ἀκριβῶς καὶ στοὺς ζωντανούς, καὶ χάρισε τὸ πολύτιμο δῶρο τῆς ζωῆς στοὺς δεσμίους τοῦ πονηροῦ. Ἀκόμη, ὡς φῶς ὁ Κύριος φώτισε τὴν πλάνη τῆς ἁμαρτίας, τῆς κάθε ἁμαρτίας ὅλων τῶν ἐποχῶν. Ὁ ἅγιος Θεοφύλακτος λέγει πὼς τὸ φῶς αὐτὸ «ἀκαταγώνιστόν ἐστι, ὁ Θεὸς Λόγος φημί», δηλαδὴ τὸ φῶς εἶναι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, οἱ φωτεινὲς καὶ ἄκτιστες ἐνέργειες τῆς οὐσίας Του. Ὁ ἀγαπημένος Του μαθητὴς Ἰωάννης σὲ μιὰ ἀπὸ τὶς ἐπιστολές του τὸ βεβαιώνει: «καὶ ἔστιν αὕτη ἡ ἐπαγγελία ἣν ἀκηκόαμεν ἀπ’ αὐτοῦ καὶ ἀναγγέλλομεν ὑμῖν, ὅτι ὁ Θεὸς φῶς ἐστι καὶ σκοτία ἐν Αὐτῷ οὐκ ἔστιν οὐδεμία» (Α΄ Ἰω. 1,5).
Δὲν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ πιστεύει στὸν Χριστό, ποὺ εἶναι ὁ ζωντανὸς Θεὸς τῶν ἀνθρώπων, καὶ τὰ ἔργα του νὰ εἶναι σκοτεινὰ καὶ γεμάτα ἀπὸ τὴν νέκρα τῆς ἁμαρτίας. Ζωὴ καὶ πνευματικὴ νέκρωση δὲν μποροῦν νὰ συμβιώσουν. Ὅσοι ζοῦμε τὴν ἁμαρτία εἴμαστε στὸ σκοτάδι, ἔστω καὶ ἂν εἴμαστε χριστιανοί. Ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελίου, τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καὶ μάλιστα τῆς θείας Εὐχαριστίας, ἡ προσευχή, ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ μαρτυροῦν πὼς μέσα μας ὑπάρχει ζωὴ καὶ φῶς. Μαρτυροῦν πὼς εἴμαστε συνδεδεμένοι μὲ τὸν ζωντανὸ Θεό, μὲ τὸν Ἀναστάντα Κύριο Ἰησοῦ. «Φῶς Χριστοῦ φαίνει πᾶσι», φωνάζει ὁ λειτουργικὸς λόγος. Τώρα εἶναι ἐγγύτερα ἡ σωτηρία μας.
Ὁ Κύριός μας δὲν εἶναι ἕνας φανταστικὸς Θεός, δὲν εἶναι ἕνα ἰδεολόγημα, δὲν εἶναι ἐπινόηση κάποιου φιλοσόφου, ἀλλὰ εἶναι ὁ ζωντανὸς Θεάνθρωπος ποὺ ἔδωσε τὸν ἑαυτό Του γιὰ τὴν σωτηρία καὶ τὴν ἀνάσταση τὴν δική μας.
Ὡς Ἐπίσκοπος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἐδέσσης, Πέλλης καὶ Ἀλμωπίας, παίρνοντας ἀφορμὴ ἀπὸ τὴν ἑορτὴ τοῦ Πάσχα, εὔχομαι σὲ ὅλους, κλῆρο καὶ λαό, μικροὺς καὶ μεγάλους, χαρὰ καὶ δύναμη ψυχικὴ καὶ σωματική, ποὺ θὰ τὴν ἀντλεῖτε ἀπὸ τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.
Ἀδελφοὶ καὶ Πατέρες, Χριστὸς Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Πρὸς Θεὸν εὐχέτης
Ὁ Μητροπολίτης
† Ὁ Ἐδέσσης, Πέλλης καὶ Ἀλμωπίας ΙΩΗΛ