ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ … ΑΓΚΥΛΩΣΕΙΣ Ή ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ;

Του Γιώργου Φωτ. Παπαδόπουλου

Το τελευταίο χρονικό διάστημα έχει γίνει ΄΄της μόδας΄΄ να αρθρογραφούν κάποιοι αριστερίζοντες (υπάρχει διαφορά με τους Αριστερούς) και μεταξύ άλλων να χρησιμοποιούν χωρία (περικοπές) της Αγίας Γραφής, στην ανέλπιδα και ανεπιτυχή προσπάθειά τους να πλήξουν τους ανθρώπους της Εκκλησίας.

Έτσι, π.χ. με αφορμή το μεταναστευτικό ζήτημα, επικαλούνται τον ανθρωπισμό, την αλληλεγγύη, κλπ., έννοιες καθόλα σωστές και εκ των πραγμάτων αποδεκτές, ως μέρος της σύστασης της κατά Θεόν και άνθρωπον αγάπης και πίστης.

Άλλοτε, πάλι, επιχειρούν να ψέξουν άτομα εμπλεκόμενα στη διοίκηση της Εκκλησίας, γιατί δεν έπραξαν το Α΄ ή το Β΄. Και διερωτώμαι: Οι ψευτοαριστερίζοντες αυτοί έχουν τόσο πορωθεί, έχουν τόσο διαστραφεί, που έχουν το θράσος να κρίνουν άλλους ανθρώπους ανήκοντες σε μια πίστη ή ιδεολογία που εκείνοι δεν δέχονται;

Δηλαδή, με δυο λόγια, ένας φασίστας μπορεί να ψέξει έναν δημοκράτη εάν αυτός έπραξε κάτι σύμφωνα με την ιδεολογία του; Ασφαλώς όχι. Όμως, έναν ομοϊδεάτη του, όχι μόνο μπορεί αλλά, επιβάλλεται να τον κρίνει εάν είναι ή όχι υποκριτής.

Συνεπώς, άνθρωποι που δεν πιστεύουν στον Χριστό, που δεν πατούν στην Εκκλησία, σε Ναό, που δεν παντρεύονται, δεν Κοινωνούν, που έχουν καταδυναστεύσει το βίο τους από τη σύγχρονη μάστιγα της ελευθεριότητας (που πλήττει και αμαυρώνει την πραγματική ελευθερία του ανθρώπου, καθιστώντας τον υπόδουλο της εξάρτησης αυτής της ελευθεριότητας) γιατί κρίνουν τους ανθρώπους της Εκκλησίας και γενικότερα όσους πιστεύουν; Τι είναι αυτό; Αριστερή… αγκύλωση ή υποκρισία;

Αυτοί που λένε στη συντριπτική πλειοψηφία του λαού (που πιστεύει) να μην τους κρίνουν (για τις όποιες επιλογές τους), κρίνουν τους πάντες και τα πάντα, ρίπτοντες μύδρους κατά Κληρικών και λαϊκών.

Αυτοί που ζητούν χωρισμό Εκκλησίας-Κράτους και ζητούν να αντιμετωπίζεται η Εκκλησία ως ιδιώτης ή εταιρία (!), έρχονται τώρα και Την κατηγορούν (!) γιατί –λέει– κάποιοι άνθρωποι που την υπηρετούν (ως Επίτροποι, κλπ) είναι ανάλγητοι, απάνθρωποι, ρατσιστές, κλπ. μπούρδες ψευτοαριστερών κρυφοφασιστάκων. Σημειωτεόν δε ότι, πλείστοι όσοι εξ αυτών των αριστεριζόντων είναι είτε ανεπάγγελτοι, είτε επαγγέλλονται λάθρα, κλέβοντες το Κράτος, με παράλληλες δουλειές, ΄΄μαύρες΄΄ δουλειές, φοροδιαφεύγοντες, κλπ. Μιλάμε για τέτοιους δημοκράτες και πατριώτες της ελευθερίας…

Είπαμε: Στις ημέρες μας βρήκαν πλήρη απήχηση τα λόγια του Ουίνστον Τσόρτσιλ ότι, <<θα έλθει ημέρα που, οι μεγαλύτεροι φασίστες, θα προβάλλονται ως αντιφασίστες>>.

Έτσι, λοιπόν, αυτοί που κατέστρεψαν (ηθικά αλλά και οικονομικά) την Ελλάδα, αυτοί που συμμαχούν με κράτη που κάνουν πολέμους, που βομβαρδίζουν αμάχους, απροστάτευτες γυναίκες και παιδιά, αυτοί που με ψέματα κατέλαβαν την εξουσία και έγιναν τρισχειρότεροι των προκατόχων τους, έρχονται σήμερα με περισσό θράσος να μιλούν για ανθρωπισμό και να ψέγουν την Εκκλησία (!).

Αυτοί όλοι μου θυμίζουν τον Ηρώδη. Καταλαμβανόμενοι από παράλογο και ιδιοτελή φόβο να διοικήσουν, διώκουν –είτε απροκάλυπτα είτε συγκεκαλυμμένα– όχι, πλέον, μόνο το νήπιο των Χριστουγέννων (Χριστό), αλλά και την Εκκλησία Του (λαό).-

ΥΓ.: Άσχετο, αλλά και σχετικό, με τα παραπάνω. Γνωστό πολιτικό κόμμα, λαλίστατο και διοργανώνον <<αντιρατσιστικές και αλληλέγγυες>> διαδηλώσεις εν Χίω, διαθέτει τριώροφο κτίριο στην πόλη, το οποίο θα μπορούσε τις κρύες ημέρες και νύκτες του χειμώνα να φιλοξενήσει τουλάχιστον 50 γυναικόπαιδα από τη Σούδα, να μην ξεπαγιάσουν. Δεν είδαμε να έχει την ευαισθησία αυτή. Αλλά είχε την ευαισθησία να επικρίνει την τοπική Εκκλησία για τις ενοριακές αίθουσες…!!! Αγκύλωση ή υποκρισία; 

πηγή

Η ΠΙΣΤΗ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΚΑΙ Η ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ

Απόσπασμα από επιστολή του άγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς στον συνταξιούχο Π.Ν. για ένα περίεργο όραμα πού είδε μέσα στην εκκλησία..."

Ὅλα τὰ ψευδῆ θρησκεύματα τῆς γῆς, καὶ ἡ Ὀρθοδοξία ἀνάμεσά τους! 

Τί δουλειά ἔχει;

«Μοῦ γράφετε ὅτι εἴχατε ἕνα ἀσυνήθιστο ὅραμα στὴν Ἐκκλησία κατὰ τὴ διάρκεια τῆς προσευχῆς. Εἴδατε πὼς ὁ Χριστὸς βγῆκε ἀπ᾽ τὸ ἱερὸ καὶ στάθηκε. Ὕστερα βγῆκε κάποιος σὰν Ἑβραῖος ραβίνος, καὶ στάθηκε ἐξ ἀριστερῶν τοῦ Χριστοῦ. Τελικὰ βγῆκε κάποιος μὲ τὴ μαντήλα στὸ κεφάλι, καὶ στάθηκε ἐκ δεξιῶν τοῦ Χριστοῦ.

Τότε καὶ οἱ δύο τους, ἀπὸ τὶς δύο πλευρές, ἔδωσαν τὰ χέρια στὸν Χριστὸ καὶ ἔκαναν χειραψία μαζί Του. Τέτοιο ὅραμα εἴχατε.

Ἐνῶ σὰν ἑρμηνεία τοῦ δῆθεν ἑρμηνευτῆ ἀνακοινώσατε τὸ ἑξῆς, ὅτι: Ὁ Θεὸς θέλει νὰ συμφιλιωθοῦν ὅλες οἱ θρησκεῖες καὶ νὰ δημιουργηθεῖ μία πίστη στὸν κόσμο!

Ὁ καθένας ποὺ εἶναι μυημένος στὰ μυστήρια τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νὰ σᾶς πεῖ ὅτι καὶ τὸ ὅραμα εἶναι ψευδὲς καὶ ἡ ἑρμηνεία εἶναι ψευδής. Τὸ φάντασμα ποὺ εἴδατε μπροστά σας δὲν εἶναι ἀπὸ τὸν Θεὸ ἀλλὰ ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ πάντα σηκώνει τὰ κέρατά του ἐναντίον τῆς πίστης τοῦ Χριστοῦ.

Τὸ Πάτερ ἡμῶν τελειώνει μὲ τὴν προσευχὴ στὸν Θεὸ νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ἀπὸ αὐτόν, «ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ».

Ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, ποιός μπορεῖ νὰ κάνει χειραψία μὲ τὸν Χριστό; Ποιός μπορεῖ νὰ σταθεῖ δίπλα στὸν Θεό; Μὰ δὲν ἔχει πεῖ ὁ Χριστὸς στοὺς Ἑβραίους: «Ἰδοὺ ἀφίεται ὑμῖν ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος» (Μάτθ. 23,38); Ἡ προφητεία ἐκπληρώθηκε.

Οἱ Ἑβραῖοι δὲν ἔχουν οὔτε θυσίες οὔτε ἱερωσύνη. Καὶ τὰ δύο πέρασαν στοὺς βαπτισμένους ἐκείνη τὴ στιγμή, ὅταν τὸ καταπέτασμα τοῦ ναοῦ σκίστηκε «ἀπὸ ἄνωθεν ἕως κάτω».

Οὔτε οἱ μουσουλμάνοι ἔχουν θυσίες ἢ ἱερωσύνη. Μήπως δὲν ἔχει πεῖ στοὺς Ἑβραίους ὁ Ἑβραῖος Παῦλος, ἀπόστολος τοῦ Θεοῦ: «Τέλος γὰρ νόμου Χριστός» (Ρωμ. 10,4); Καὶ ἀκόμα: «Ἀναιρεῖ (ὁ Χριστὸς) τὸ πρῶτον ἵνα τὸ δεύτερον στήσῃ» (Ἑβρ. 10,9);

Πῶς, λοιπόν, ἐκεῖνο ποὺ ἔχει ἐρημώσει, ποὺ εἶναι τετελεσμένο, ποὺ εἶναι πεταμένο καὶ ἔχει ἀντικατασταθεῖ μὲ ἄλλο καινούργιο, μπορεῖ νὰ ἐξισώνεται, καὶ νὰ κάνει χειραψία μὲ τὴ ζωντανὴ πίστη τοῦ Χριστοῦ;

Ἀλλὰ καὶ ὁ ἴδιος ὁ Μωάμεθ, παρόλο ποὺ δὲν ὑποφέρει τοὺς χριστιανούς, ἀναγνωρίζει καὶ βάζει στὸ Κοράνι, ὅτι ὁ Ἰησοῦς, υἱὸς τῆς Μαρίας, θὰ κρίνει τὸν κόσμο ἀναλόγως τοῦ ἰδίου τοῦ Μωάμεθ. Τί ἐξίσωση καὶ ἰσοπέδωση τότε!

Ἀπὸ ποῦ τέτοιο ὅραμα; μὲ ρωτᾶτε. Ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ βάζει σὲ πειρασμούς. Ἐπιθεωρῆστε τὴ ζωή σας καὶ θὰ καταλάβετε…

Στὶς μέρες μας πολὺ ἀκούγεται –ἀπὸ τοὺς ὀλιγόπιστους, βέβαια– περὶ τῆς συμφιλίωσης καὶ ἐξίσωσης ὅλων τῶν θρησκειῶν. Καὶ ἐσεῖς παραδοθήκατε σὲ τοῦτες τὶς σκέψεις καὶ τὶς ἐπιθυμίες. Σᾶς δόθηκε, τὸ δικό σας ὑποκειμενικὸ ὅραμα νὰ τὸ δεῖτε σὰν νὰ εἶναι ἀντικειμενικό. Κι ἐσεῖς τὸ χαίρεστε, σὰν ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἐγὼ δὲν θὰ ἔλεγα ὅτι τοῦτο εἶναι ἔλεος, πιθανότερα εἶναι ἡ προειδοποίηση.

Μπερδέψατε τὶς ἔννοιες.

Ἄλλο πράγμα εἶναι ἡ κοινωνικὴ καὶ πολιτικὴ εἰρήνη καὶ ἄλλο ἡ συμφιλίωση τῶν θρησκειῶν. Καὶ ἄλλο πράγμα εἶναι ἡ ἐξίσωση στὰ δικαιώματα καὶ τὶς ὑποχρεώσεις τῶν πολιτῶν καὶ ἄλλο ἡ ἰσοπέδωση τῶν θρησκειῶν.

Στοὺς χριστιανοὺς ἔχει αὐστηρὰ διαταχθεῖ ἡ ἐλεημοσύνη πρὸς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, χωρὶς διαφορὰ στὴν πίστη, ἀλλὰ ταυτόχρονα καὶ ἡ αὐστηρὴ τήρηση τῆς ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ.

Ὡς χριστιανὸς ἐσεῖς μπορεῖτε νὰ θυσιάσετε γιὰ τοὺς ἀλλόθρησκους καὶ τὴν περιουσία καὶ τὴ ζωή σας, ἀλλὰ μὲ τίποτα (δὲν μπορεῖτε νὰ θυσιάσετε καὶ) τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ ἐκεῖνα ὅλα εἶναι δική σας ἰδιοκτησία, ἐνῶ αὐτὴ ἡ Ἀλήθεια ὄχι…

Ἐδῶ βρίσκεται ὁ λίθος προσκόμματός σας, σὲ τούτη τὴ μὴ διαφοροποίηση. Ἀπὸ τούτη τὴν μὴ διαφοροποίηση ἦρθε καὶ ἡ σύγχυση στὴν ψυχή.

Στὴν πραγματικότητα ἐσεῖς δὲν εἴδατε οὔτε τὸν Χριστὸ οὔτε τὸν Μωάμεθ, εἴδατε μόνο τὴν δική σας ψυχή.

Ὁ Θεὸς ἂς σπεύσει σὲ βοήθειά σας…»

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Δρόμος δίχως Θεό δέν ἀντέχεται…»•

Ἱεραποστολικὲς ἐπιστολὲς Α΄, ἐκδ. Ἐν πλῷ, 2008

πηγή

Αγίου Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου: τα "ρεύματα" της επιοχής μας και πως αυτά υπηρεάζουν τους νέους

Μας έχουν έρθει διάφορα ρεύματα από παντού. Από τα ανατολικά μέρη ο Ινδουισμός και άλλες αποκρυφιστικές θρησκείες, από τον Βορρά ο Κομμουνισμός, από την Δύση ένα σωρό θεωρίες, από τον Νότο, από τους Αφρικανούς, μαγείες και τόσα άλλα καρκινώματα. Ένα παιδί χτυπημένο από τέτοια ρεύματα ήρθε μία μέρα στο Καλύβι. Κατάλαβα ότι οι προσευχές της μάνας του το έφεραν. Αφού μιλήσαμε αρκετά, του λέω: «Κοίταξε, παλληκάρι μου,  να βρής έναν Πνευματικό να εξομολογηθής και να χρισθής και να σε βοηθάη τώρα στις αρχές. Πρέπει να σε χρίσουν, γιατί αρνήθηκες τον Χριστό». Έκλαιγε το καημένο. «Κάνε προσευχή, Πάτερ, μου λέει, γιατί δεν μπορώ να τα αποβάλλω αυτά. Μου έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου. Το καταλαβαίνω ότι οι προσευχές της μάνας μου με έφεραν εδώ». Πόσο βοηθάνε οι προσευχές της μάνας! Αχρηστεύονται τα καημένα, όταν τα τυλίξουν, και μετά τα πιάνει φόβος, άγχος και ξεσπάνε στα ναρκωτικά κ.λπ. Από τον έναν γκρεμό στον άλλον. Ο Θεός να βάλη το χέρι Του.

– Γέροντα, συμφέρει να τους λέη κανείς ότι είναι σατανικά αυτά  τα πράγματα;

– Πώς δεν συμφέρει; Αλλά θέλει με καλό τρόπο.

– Πώς θα μπορέσουν τέτοιοι νέοι να γνωρίσουν τον Χριστό;

– Πώς να γνωρίσουν τον Χριστό, αφού, πριν γνωρίσουν την Ορθοδοξία, πηγαίνουν στην Ινδία στους Γκουρούδες, κάθονται δυό-τρία χρόνια, ζαλίζονται με τις μαγείες, μαθαίνουν εκεί ότι υπάρχει μυστικισμός στην Ορθοδοξία και έρχονται μετά εδώ και ζητούν να δουν φώτα, να ζήσουν ανώτερες καταστάσεις κ.λπ.; Και άμα ρωτήσης: «πόσον καιρό έχεις να κοινωνήσης;», «δέν θυμάμαι, λέει, αν η μητέρα μου με είχε κοινωνήσει, όταν ήμουν μικρός». «Εξομολογήθηκες ποτέ;». «Δεν με απασχολεί αυτό το θέμα». Έμ, πώς θα γίνη χωριό έτσι; Τίποτε από την Ορθοδοξία δεν ξέρουν.

– Γέροντα, και πώς θα βοηθηθούν;

– Από την στιγμή που λένε «κατεστημένο» την Εκκλησία, πώς να βοηθηθούν; Καταλαβαίνεις πόσο μπορούμε έτσι να συνεννοηθούμε! Όσοι νέοι όμως έχουν καλή διάθεση βοηθιούνται και πλησιάζουν στην Εκκλησία.


πηγή:

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΙΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Α’
ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ

πηγή

Διακήρυξη τοῦ οὐρανοῦ Ἀρχιμανδρίτης Δανιήλ Ἀεράκης

«Καὶ φωνὴ ἐγένετο ἐκ τῶν οὐρανῶν Σὺ εἶ ὁ υἱός μου ὁ Ἀγαπητός, ἐν σοι εὐδόκησα» (Μάρκ. 1,11)

Λιτότητα ἐκφράσεως

Μεγάλο γεγονὸς μὲ λίγες λέξεις. Τὸ Εὐαγγέλιο, ποὺ διαβάζεται κατὰ τὴν τελετὴ τοῦ Ἁγιασμοῦ τῶν Θεοφανείων, εἶναι ἀπὸ τὰ μικρότερα σὲ ἔκταση. Μόλις τρεῖς στίχοι εἶναι. Καὶ ὅμως μέσα σ’ αὐτοὺς τοὺς ἐλάχιστους στίχους κρύβεται ὅλο τὸ Θεοφανικὸ μυστήριο. Λιτότητα χαρακτηρίζει τοὺς ἱεροὺς Εὐαγγελιστὲς στὴ περιγραφὴ τῶν μεγάλων γεγονότων τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ.
Εἶναι καὶ ἡ λιτότητα μία ἀπόδειξη τῆς ἀλήθειας τῶν ὑπερφυσικῶν γεγονότων. Ἂν ὅσα περιγράφουν οἱ Εὐαγγελιστὲς γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ δὲν ἦταν ἀδιάψευστα γεγονότα, ἀλλ’ ἦταν ἀποκυήματα τῆς φαντασίας, θὰ προσπαθοῦσαν νὰ τὰ στολίσουν μὲ ἐντυπωσιακὲς περιγραφές, μὲ κτυπητὰ ἐπίθετα καὶ μὲ λογοτεχνικὰ περιδέραια. Ἀλλὰ τὰ γεγονότα τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι πραγματικά. Γι’ αὐτὸ μὲ λιτότητα ὕφους παριστάνεται ἡ φυσικότητά τους.

Λίγες λέξεις: «Καὶ ἐβαπτίσθη ὑπὸ Ἰωάννου εἰς τὸν Ἰορδάνην». Ἡ λιτότητα καὶ ἡ συντομία τῆς περιγραφῆς δὲν φανερώνει μόνο τὴν ἀλήθεια τῶν γεγονότων. Φανερώνει καὶ τὴ λάμψη τοῦ γεγονότος. Ἀκούσατε ποτὲ νὰ διαφημίζεται ἡ ἀνατολὴ τοῦ ἡλίου ἢ ἡ λάμψη του; Ὁ ἥλιος δὲν χρειάζεται διαφήμιση. Ἀρκοῦν τρεῖς λέξεις: «Ἀνέτειλε ὁ ἥλιος» – «Ὁ ἥλιος λάμπει»! Ἡ λάμψη του εἶναι τὸ πιὸ διαφημιστικὸ κήρυγμά του. Ὅταν λάμπουν τὰ ἔργα, τί ἔχουν νὰ προσθέσουν τὰ πλουμιστὰ λόγια; Τὸ ἴδιο καὶ στὸν Ἰορδάνη. Λάμπει τὸ πιὸ ὑπέροχο γεγονός. Εἶναι τὸ ἔργο τῆς Θεοφανείας.

Κάθε μία ἀπὸ τὶς λέξεις τοῦ Εὐαγγελικοῦ κειμένου εἶναι καὶ μία παράσταση ἀπὸ Θεοφανικὸ σκηνικό. Ἕναν ἀπὸ τοὺς τρεῖς στίχους ἀναφέρω, γιὰ νὰ δῆτε ὅτι κάθε λέξη του εἶναι μία ἀνεπανάληπτη παρουσίαση στὸ σκηνικὸ αὐτό: «Καὶ εὐθέως ἀναβαίνων ἀπὸ τοῦ ὕδατος εἶδε σχιζομένους τοὺς οὐρανοὺς καὶ τὸ Πνεῦμα ὡς περιστερὰν καταβαῖνον ἐπ’ αὐτὸν» (Μάρ. 1,10).

«Εὐθέως». Παριστάνεται ἡ ἀναμαρτησία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

«Σχιζομένους τοὺς οὐρανούς». Ἄνοιξαν τὰ οὐράνια. Ἀποκαλυπτικὸ τὸ ὑπερθέαμα. Μοναδικὸ σὲ μεγαλεῖο!

«Καὶ τὸ Πνεῦμα ὡς περιστεράν». Ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὴ μορφὴ τοῦ ἀθώου πτηνοῦ.

Βάπτιση – ἀποκάλυψη

Μὲ ποιὰ μάτια βλέπουμε τὸ γεγονὸς τῶν Θεοφανείων; Μὲ ὑλικὰ ἢ πνευματικά; Ἂν διαθέτουμε μόνο σωματικὰ μάτια, θὰ παρακολουθήσουμε μία ἁπλὴ βάπτιση. Ἕνας ἀνάμεσα στοὺς τόσους ποὺ προσέρχονταν στὸν Ἰορδάνη, βαπτίσθηκε ἀπὸ τὸν Ἰωάννη. Ἂν ὅμως διαθέτουμε πνευματικὴ ὅραση, ἂν ἡ ψυχὴ μας βλέπει πέρα ἀπὸ τὰ αἰσθητά, τότε θὰ διαπιστώσουμε ὅτι ἡ βάπτιση τοῦ Ἰησοῦ κρύβει μυστήριο πολύμορφο καὶ πολυδιάστατο.

Εἶναι βάπτιση – ταπείνωση. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ Θεός. Ὅπως καταδέχτηκε νὰ περιβληθεῖ τὴν ἀνθρώπινη φύση, ἔτσι καταδέχτηκε νὰ περιβληθεῖ καὶ τὰ Ἰορδάνεια νάματα. Ὅπως ντύθηκε τὸ ἔνδυμα τῆς ἀνθρώπινης φύσεως, ἔτσι ἐκδύθηκε τὸ ὑλικά του ἐνδύματα καὶ βαπτίσθηκε. Εἶναι «ὁ ἐν Ἰορδάνῃ ὑπὸ Ἰωάννου βαπτισθῆναι καταδεξάμενος…». Ἐκεῖνος ποὺ δέχτηκε νὰ γεννηθεῖ ἀπὸ ἄνθρωπο, τὴν Παρθένο Μαρία, ὁ ἴδιος δέχτηκε νὰ βαπτιστεῖ ἀπὸ ἄνθρωπο, τὸν Παρθένο Ἰωάννη. Ἡ βάπτιση εἶναι μία ἀκόμη ὑπαγωγὴ τοῦ Ἰησοῦ στὶς συνθῆκες τῆς ἀνθρώπινης καταστάσεως. Τὸ Θεῖο ντύνεται τὶς ἀνθρώπινες συνθῆκες, γιὰ νὰ ντυθεῖ τὸ ἀνθρώπινο τὶς θεϊκὲς συνθῆκες.

Εἶναι βάπτιση – φανέρωση. Θεοφάνεια ὀνομάζεται τὸ γεγονός, διότι φανερώνεται ὁ Θεός. Ἐκεῖνος, ποὺ οἱ ἄνθρωποι αἰῶνες πρὶν δὲν μπόρεσαν νὰ τὸν ἀνακαλύψουν, αὐτὸς τώρα ἀποκαλύπτεται μόνος του στὸν Ἰορδάνη. Πρόκειται γιὰ τὸν ἀληθινό, τὸν Τριαδικὸ Θεό. «Ἡ τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις». Ἀκοῦμε τὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ Πατέρα. Βλέπουμε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον «ἐν εἴδει περιστερᾶς». Καὶ προσεγγίζουμε τὸν Υἱό, τὸν σαρκωμένο Λόγο τοῦ Θεοῦ.

Εἶναι βάπτιση – αὐθεντία. Πρόκειται γιὰ μία ἀπόλυτη, ἀξεπέραστη αὐθεντία. Εἶναι ἡ θεϊκὴ αὐθεντία. Οἱ λεγόμενες ἀνθρώπινες αὐθεντίες, ἡ μία μετὰ τὴν ἄλλη, ξεπερνιοῦνται. Ἡ αὐθεντία τοῦ Ἰορδάνη παραμένει καὶ θὰ παραμένει. Οἱ ἀρχαῖοι βασιλεῖς εἶχαν σὰν αὐθεντικὸ σημάδι, σὰν σημάδι γνησιότητας καὶ ἀναγνωρίσεως, τὸ χρίσμα. Χρίονταν στὸ κεφάλι ἀπὸ κάποιο προφήτη τοῦ Θεοῦ μὲ ἔλαιο. Καὶ γίνονται χριστοί. Ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Βασιλεὺς τοῦ οὐρανοῦ, ὁ Βασιλεὺς τῶν αἰώνων. Κανένας δὲν κατόρθωσε τὴν ἐκθρόνισή του μέσα στοὺς εἴκοσι αἰῶνες. Κι εἶναι αἰώνιος καὶ ἀπόλυτος Βασιλεύς, γιατί πάνω στὸ κεφάλι του ἔχει τὸ χρίσμα τοῦ οὐρανοῦ. Ὁ προφήτης Ἠσαΐας παρουσιάζει τὸ Μεσσία ὡς Χριστὸν Κυρίου νὰ λέγει γιὰ τὸ χρίσμα του: «Πνεῦμα Κυρίου ἐπ’ ἐμέ, οὗ εἵνεκεν ἔχρισέ με» (Ἠσ. 61, 1). Στὴ βάπτισή του βλέπουμε ἀκριβῶς τὸ ἐπίσημο χρίσμα τοῦ Οὐρανοῦ πάνω στὸν Ἰησοῦ. Πνεῦμα Ἅγιο καὶ Θεὸς Πατέρας ἀναγνωρίζουν, κατὰ τρόπο αὐθεντικό, τὴν θεία υἱότητα, τὴν θεία οὐσία, τὴν θεία ἀποστολὴ τοῦ Ἰησοῦ.

Ἡ ταυτότητά του

Ἰδιαίτερα ἂς σταματήσουμε στὰ στοιχεῖα τῆς ταυτότητας τοῦ Ἰησοῦ, ὅπως δίνονται κατὰ τὴ βάπτισή του. Ὅλοι ἔχουμε πάνω μας καὶ μέσα μας δύο ταυτότητες. Ἡ μία εἶναι ἡ προσωπική μας ταυτότητα. Ἡ ἄλλη ἡ ταυτότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἴμεθα ὁ καθένας μὲ τὸ ἀτομικό του ὄνομα, ἀλλ’ εἴμεθα καὶ χριστιανοὶ ὀρθόδοξοι. Τὸ δεύτερο σημαίνει ὅτι γνωρίζουμε τὰ στοιχεῖα τῆς ταυτότητας τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἔχουμε ταυτότητα μαζί του. Γνωρίζουμε, δηλαδή, τί ἀκριβῶς εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ἀγωνιζόμαστε δὲ νὰ ταυτιζόμαστε μαζί του, νὰ τὸν μιμούμεθα, ν’ ἀποτελοῦμε ἀντίγραφα τῆς ζωῆς του.

Πολὺ φοβοῦμαι, ὅτι, ἐνῶ τὰ στοιχεῖα τῆς πρώτης, τῆς δικῆς μας ταυτότητας τὰ γνωρίζουμε καὶ τὰ ἀποδίδουμε σωστά, πλαστογραφοῦμε τὰ στοιχεῖα τῆς ταυτότητας τοῦ Ἰησοῦ. Εἴμαστε πλαστογράφοι τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅταν δὲν γνωρίζουμε καὶ δὲν ἀναγνωρίζουμε τὰ ἀληθινὰ στοιχεῖα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τί εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός; Ὁ ἀρμοδιότερος γιὰ τὰ στοιχεῖα ἑνὸς παιδιοῦ εἶναι ὁ πατέρας. Καὶ ὁ ἀρμοδιότερος γιὰ τὰ αὐθεντικὰ στοιχεῖα τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου εἶναι ὁ Θεὸς Πατέρας. Ἡ ἡμέρα τῶν Θεοφανείων μᾶς δίνει τὴν εὐκαιρία ν’ ἀκούσουμε ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ Πατέρα τὰ στοιχεῖα τοῦ μονογενοῦς του Υἱοῦ, τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Γιὰ τὸ τί εἶναι ὁ Χριστὸς δὲν θ’ ἀκούσω ἀσφαλῶς τὸ χυδαῖο τύπο, ποὺ ἀνοίγει τὸ στόμα του καὶ βλαστημάει βρωμερὰ τὸν Χριστό· δὲν θὰ ρωτήσω τὸν ἐξυπνάκια τύπο, ποὺ εἰρωνεύεται καὶ «σπάει πλάκα» μὲ τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ· δὲν θὰ καταφύγω στοὺς ψευτολογοτέχνες καὶ ψευτοιστορικούς, τύπου Καζαντζάκη καὶ Κορδάτου, ποὺ γράφοντας γιὰ τὸν Ἰησοῦ εἶχαν σὰν μοναδικὴ πηγὴ πληροφοριῶν τὴ νοσηρὴ καὶ διεστραμμένη φαντασία τους.

Διψῶ νὰ μάθω τὴν ἀλήθεια γιὰ τὸν Ἰησοῦ. Θ’ ἀνατρέξω λοιπὸν στὴν πηγή. Θὰ ρουφήξω τὸ γάργαρο νερό, ποὺ ἔρχεται ἀπ’ εὐθείας ἀπὸ τὴν Πηγή. Καὶ ἡ Πηγὴ τῆς θείας οὐσίας τοῦ Ἰησοῦ εἶναι ὁ οὐράνιος Πατέρας. Στὸν Ἰορδάνη ἀκούγεται ἡ φωνὴ τοῦ Πατέρα. «Καὶ φωνὴ ἐγένετο ἐκ τῶν οὐρανῶν Σὺ εἶ ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν σοὶ εὐδόκησα» (Μάρ. 1, 11). Πρόκειται γιὰ τὴν ἱστορικὴ διακήρυξη τοῦ Οὐρανοῦ.

Τὰ τρία στοιχεῖα

Ἡ βεβαίωση τοῦ Οὐρανοῦ μᾶς δίνει τρία στοιχεῖα τῆς ταυτότητας τοῦ Ἰησοῦ.

1. «Οὗτος ἐστιν ὁ Υἱός μου». Εἶναι ὁ Υἱός μου, λέγει ὁ Θεὸς Πατέρας. Ὁ Χριστὸς νομιζόταν υἱὸς σὰν ὅλους τοὺς υἱούς. Στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων φαινόταν ἄνθρωπος. Στὰ χαρτιὰ τῶν Ἰουδαίων, νομικά, «ἐνομίζετο» υἱὸς τοῦ Ἰωσήφ. Τόσα χρόνια, πλὴν ἐλαχίστων περιπτώσεων, περιέκρυβε τὸν ἑαυτό του καὶ τὴν ἐξουσιαστική του δύναμη. Καὶ ὅμως ἦταν ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας καὶ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου. Ἦταν τὸ μοναδικὸ πρόσωπο τῆς Ἱστορίας. Ἦταν ὁ Θεάνθρωπος Κύριος.

Τὸ ἔργο τῆς θείας ἀποκαλύψεως καὶ τοῦ λυτρωτικοῦ Πάθους πλησιάζει. Γιὰ νὰ μὴν ἀμφιβάλλουν οἱ ἄνθρωποι, ἔχουν ἀνάγκη κάποιας αὐθεντικῆς σφραγίδας γιὰ τὴ θεία ἀποστολὴ τοῦ Ἰησοῦ. Καὶ ἡ σφραγίδα δίνεται. Ὁ Θεὸς πατέρας τὸν ὁμολογεῖ: «Σὺ εἶ ὁ Υἱός μου». Εἶσαι δικός μου Υἱός. Δὲν εἶσαι παιδὶ τῆς γῆς.

2. «Ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός». Τὸ ἐπίθετο «ἀγαπητὸς» φανερώνει τὴ σχέση τοῦ Πατέρα καὶ τοῦ Υἱοῦ. Εἶναι σχέση ἀγαπητική. Ἡ ἀπόλυτη ἀγάπη βρίσκεται μόνο ἀνάμεσα στὰ πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδας. Ἀγάπη σημαίνει ἑνότητα. Καὶ ὁ Πατέρας μὲ τὸν Υἱὸ ἔχουν ἀπόλυτη ἑνότητα. Στὴ διακήρυξη τοῦ Πατέρα ἦρθε νὰ προστεθεῖ ἀργότερα καὶ ἡ διακήρυξη τοῦ Υἱοῦ: «Ἐγὼ καὶ ὁ Πατὴρ ἕν ἐσμέν» (Ἰωάν. 10, 30).

«Ἀγαπητός»! Φανερώνει τὴν ἀσύλληπτη θυσία, ποὺ ἔκανε ὁ Θεὸς γιά μᾶς. Αὐτὸν τὸν ἀγαπητὸ Υἱό του, τὸν μονογενῆ Υἱό του, τὸ μονάκριβο παιδί του, τὸ πρόσφερε γιὰ τὴ δική μας σωτηρία. Τὸ νὰ ἔχεις χίλια ὡραῖα, πολύτιμα καὶ σπουδαῖα πράγματα, καὶ ἀπὸ αὐτὰ νὰ δώσεις τὸ ἕνα, δὲν ἔχει καὶ τόσο μεγάλη σημασία. Τὸ νὰ ἔχεις ἕνα καὶ μοναδικό, καὶ νὰ τὸ δώσεις, αὐτὸ ἔχει ἄπειρη ἀξία καὶ φανερώνει ἀξεπέραστη ἀγάπη. Ὁ Θεὸς ἕνα Υἱὸ εἶχε, καὶ τὸν ἔδωσε. Γι’ αὐτὸ ἔχει ἄπειρες διαστάσεις ἐκεῖνο τὸ «οὕτως» (τόσο πολύ), ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ Χριστὸς μιλώντας γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ: «Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμο, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» (Ἰωάν. 3, 16).

«Ἀγαπητός»! Καθρεπτίζει τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι «ὁ υἱὸς τῆς ἀγάπης τοῦ Πατρός».

«Ἀγαπητός»! Ὑποδεικνύει καὶ τὶς δικές μας σχέσεις μὲ τὸ Χριστό. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ Ἀγαπητός! Ὁ Ἀγαπητὸς τῶν ἀγαπητῶν! Εἶναι ἡ πρώτη μας ἀγάπη. Ἔχει κερδίσει τὸ κέντρο τῆς καρδιᾶς μας. Τὸν ἀγαπᾶμε γιατί αὐτὸς πρῶτος μᾶς ἀγάπησε. Ὅποιος δὲν ἀγαπάει τὸ Χριστό, στερεῖται εὐαισθησίας, ὅπως ἐκεῖνος ποὺ δὲν τοῦ ἀρέσει ἡ εὐωδία τῶν λουλουδιῶν.

3.«Ἐν σοὶ εὐδόκησα». Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ εὐδοκία τοῦ Πατρός. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καὶ οἱ μεγαλύτεροι ἀκόμη ἅγιοι, κάποτε δυσαρεστοῦν τὸ Θεό. Ὁ μόνος, ποὺ εὐχαρίστησε ἀπόλυτα, ποὺ εὐαρέστησε σὲ ὅλα τὸ Θεὸ Πατέρα εἶναι ὁ σαρκωμένος Υἱὸς καὶ Λόγος του. Ἀναπαύεται ἀπόλυτα ὁ Πατέρας στὸν Υἱό. Ἀλλὰ καὶ ἀπόλυτη εἶναι ἡ εὐδοκία του, ἡ ἀγάπη του, ἡ ἀγαθή του διάθεση γιὰ τὸν Υἱό· ἡ πλήρης ἀποδοχὴ τῆς θυσίας τοῦ Υἱοῦ.

Μοναδικὴ φωνὴ

«Σὺ εἶ ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός…». Τὰ λόγια αὐτὰ εἶναι ἡ εἰσβολὴ τῆς φωνῆς τοῦ Θεοῦ στὸ κόσμο· ἡ εἰσβολὴ τῆς ὑπερκοσμιότητας στὴν ἐγκοσμιότητα· ἡ εἰσβολὴ τῆς αἰωνιότητας στὴν χρονικότητα.

Ἡ τραγωδία τοῦ ἀνθρώπου ἄρχισε μὲ τὴν εἰσβολὴ τῆς φωνῆς τοῦ Διαβόλου μέσα στὸ παράδεισο. Μέσα σ’ ἐκεῖνο τὸν εὐλογημένο χῶρο ἀκούστηκε ἡ φωνὴ τῆς διαστροφῆς, τῆς διαστρεβλώσεως τῆς ἀλήθειας τοῦ Θεοῦ, ποὺ παραπλάνησε οἰκτρὰ τὸν ἄνθρωπο. Ἡ σωτηρία τώρα τοῦ ἀνθρώπου ἀρχίζει μὲ τὴν εἰσβολὴ τῆς φωνῆς τοῦ Θεοῦ μέσα στὴν κόλαση τοῦ παρόντος κόσμου. Ἡ πρώτη φωνὴ παρενέβαλε τόσα παράσιτα, ὥστε ὁ ἄνθρωπος δὲν ἦταν πιὰ ἱκανὸς νὰ συλλαμβάνει τοὺς ἤχους τοῦ οὐρανοῦ. Ἡ δεύτερη φωνὴ διαλύει τὰ παράσιτα καὶ ἐπανασυνδέει τὸ αὐτὶ τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ στόμα τοῦ Θεοῦ. Ἀρκεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ ἔχει «ὦτα ἀκούειν». Ἡ πρώτη φωνὴ ἦταν παραπλανητική. Ἡ δεύτερη εἶναι ὁδηγητική. Μὲ τὴν πρώτη φωνὴ σερβιρίστηκε στοὺς ἀνθρώπους τὸ δηλητήριο τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου. Μὲ τὴ δεύτερη φωνὴ συστήθηκε στοὺς ἀνθρώπους ἡ σωτηρία καὶ ἡ αἰώνια ζωή. Ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ Πατέρα στὸ Θεοφανικὸ γεγονὸς τοῦ Ἰορδάνη εἶναι ἡ σπουδαιότερη φωνὴ ποὺ ἀκούστηκε ποτέ. Πολλὲς φωνὲς ἀκούστηκαν καὶ ἀκούγονται. Ἀλλ’ οἱ περισσότερες εἶναι φωνὲς ἀπάτης, φωνὲς πλανεύτρας σειρήνας, φωνὲς σατανικές, δημαγωγικές, ξεμυαλίστρες. Ἡ φωνὴ τῶν Θεοφανείων εἶναι ἡ φωνή, ὁ ἦχος, ὁ κρότος, ἡ καμπάνα, ἡ σάλπιγγα, τὸ μήνυμα, ἡ διακήρυξη τοῦ Οὐρανοῦ.

Εἶναι μία φωνή, ποὺ ἐνῶ πέρασαν δύο χιλιάδες χρόνια δὲν σκεπάστηκε, δὲν ξεχάστηκε, δὲν ἔσβησε. Ἂν φωνάξει κάποιος ἀπὸ ἕνα ὑψηλὸ βουνό, θ’ ἀκουστεῖ στὴ συνέχεια ὁ ἀντίλαλος τῆς φωνῆς του ἀπὸ τὶς ἀπέναντι πλαγιές, ἀλλὰ μία, τὸ πολὺ δύο ἢ τρεῖς φορές. Φώναξε κάποτε ὁ Θεὸς ἀπὸ τὴν ὑψηλότερη κορυφή, ἀπὸ τὴν κορυφὴ τοῦ οὐρανοῦ. Κι ὁ ἀντίλαλος τῆς φωνῆς του ἀκούγεται καὶ θὰ ἀκούγεται γιὰ πάντα. Ἡ ἱστορία εἴκοσι αἰώνων εἶναι ὁ ἀντίλαλος τῆς φωνῆς τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἱστορία βεβαιώνει τὴν ἀλήθεια τῆς φωνῆς τοῦ Θεοῦ, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ εἶναι ὁ ἀντίλαλος τῆς διακηρύξεως τοῦ Πατέρα.

Αὐτὴ ἡ φωνὴ πρέπει νὰ κινεῖ τὸ τύμπανο τῆς πνευματικῆς μας ἀκοῆς, καὶ τὶς χορδὲς τῆς καρδιᾶς μας. Ὁ κόσμος, ἀγαπητοὶ καὶ οἱ φωνὲς του παρέρχονται. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς μένει. Εἶναι τὸ φῶς, ποὺ φωτίζει ὅλο τὸν κόσμο. Εἶναι ὁ ἁγιασμός, ποὺ ἁγιάζει τὰ σύμπαντα. Ἂς φωτισθοῦμε καὶ ἂς ἁγιαστοῦμε μὲ τὴ χάρη του, ὅπως ἁγιάστηκε ὁ Ἰορδάνης ἀπὸ τὴν Θεοφανικὴ παρουσία του.

Σήμερα τὰ Φῶτα καὶ ὁ φωτισμός… π. Θεοδόσιος Μαρτζοῦχος

Ἀγαπητοὶ ἐνορίτες

Ἀκόμα βρισκόμαστε στὸν ἀπόηχο τῆς γιορτῆς τῶν Θεοφανείων καὶ νομίζω εἶναι χρήσιμο νὰ σκεφτοῦμε κάποια θέματα-ἀπορίες σχετικὰ μ’ αὐτὴν τὴν μεγάλη Γιορτή, ποὺ ἀτυχῶς πλέον ἔχει καταλήξει στὴν συνείδηση τῶν χριστιανῶν μας, μιὰ… κατάδυση τοῦ Σταυροῦ στὴν θάλασσα!!

Οἱ φολκλὸρ συνήθειες ἔχουν «σκεπάσει» τὸ θεμελιῶδες καὶ οὐσιαστικὸ νόημα τῆς Γιορτῆς μὲ ἤθη καὶ ἔθιμα ποὺ ἴσως κάποτε νὰ ἀντιπροσώπευαν πραγματικότητες καὶ νὰ ἐξέφραζαν τοὺς παλαιότερους χριστιανούς, ὅμως δὲν ἔχουν νὰ ποῦν τίποτε στοὺς χριστιανοὺς τοῦ σήμερα ποὺ τὰ βλέπουν σὰν εὐσεβῆ «ἐπετειακὰ» ἐκδηλώματα.

Μὲ ἀφορμὴ τὴν Γιορτὴ οἱ ἀπορίες πού γεννιοῦνται στοὺς χριστιανοὺς εἶναι τοῦ τύπου:

– Πίνουμε σήμερα ἀπὸ αὐτὸν τὸν Ἁγιασμό;
– Ὅ,τι μᾶς περισέψει τί τὸ κάνουμε;
– Θὰ πιῶ πρῶτα ἁγιασμὸ καὶ μετὰ θὰ φάω τὸ ἀντίδωρο;
– Μπορῶ νὰ ραντίσω τὸ σπίτι μου;
* * *

Οἱ συνήθειες «γεννιοῦνται» ἀπὸ τὶς τοποθετήσεις! Τὰ ἔθιμα προκύπτουν ἀπὸ τὴν πράξη τῆς καθημερινότητας. Τὰ ἤθη διαμορφώνονται ἀπὸ τὰ πιστεύω τοῦ καθενός! Ἀλλοίμονο ὅμως, ὅταν οἱ συμβολισμοὶ καὶ οἱ συνήθειες δὲν λειτουργοῦν ὡς «γέφυρες» γιὰ νὰ περάσουμε στὸ περιεχόμενο τῆς γιορτῆς! Ὅταν μένουν… παραδόσεις (μὲ τὴν ἔννοια τῆς ἐπαναληπτικῆς «φωτοτυπίας») καὶ ὄχι δυναμισμὸς διαμόρφωσης τρόπου ζωῆς. Τότε τὰ πράγματα εἶναι πεθαμένα!

Ἂς δοῦμε ὅμως τὴν Γιορτή.

Θεοφάνεια εἶναι ἡ Γιορτὴ-ὑπόδειγμα τοῦ Βαπτίσματος τοῦ Χριστοῦ γιά μᾶς. Ἐκεῖνος (ὁ Χριστὸς) δὲν τὸ χρειαζόταν. Βαπτίσθηκε δείχνοντας «τρόπο» καὶ «δρόμο». Θέλει νὰ μᾶς πεῖ: Βαπτίζομαι σημαίνει «πεθαίνω» γιὰ ἕνα τρόπο ζωῆς χωρὶς Θεὸ καὶ ὑπόσχομαι νὰ ζήσω κατὰ τὸν τρόπο ζωῆς ποὺ ὑποδεικνύουν οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ.

Ποιὸς σημερινὸς χριστιανὸς ξέρει ποιὲς εἶναι οἱ ὑποσχέσεις τοῦ Βαπτίσματος; Πόσο συνειδητοποιεῖ ὅτι ἀποφάσισε νὰ ζήσει μὲ ἕνα τρόπο ὁ ὁποῖος γιὰ τὴν σημερινὴ κοινωνία εἶναι… ἀστεῖος, ἀνεδαφικὸς καὶ ὄχι ὠφέλιμος; Γιατί ἂς μὴ κρυβόμαστε, ὁ σημερινὸς κόσμος δὲν θεωρεῖ τὴν ἀπάτη, ζημιά του· τὴν κλοπή, χασούρα· τὴν ἀνεντιμότητα, ἀναπηρία· τὴν ἀλητεία, φθορά· τὸν ὠχαδερφισμό, καταστροφή· τὴν ἀπιστία, θάνατο!

Αὐτὰ εἶναι οἱ ὑποσχέσεις τοῦ Βαπτίσματος!

Ὑποσχόμαστε νὰ ἐμπιστευόμαστε τὴν ζωή μας (νὰ πιστεύουμε) στὸν Χριστὸ καὶ νὰ ζοῦμε κατὰ τὶς ὑποδείξεις Του.

Καὶ μεῖς;

Ἐμεῖς «κρατᾶμε γυμνὰ ὀνόματα». Βαπτιζόμαστε οὐσιαστικὰ γιὰ νὰ πολιτογραφηθοῦμε… Ἕλληνες καὶ ὄχι χριστιανοί. Βαπτιζόμαστε γιὰ νὰ μᾶς δοθεῖ… ὄνομα καὶ ὄχι ἡ ἐλπίδα τῆς μόνιμης ζωῆς κοντὰ στὸν Χριστό. Βαπτιζόμαστε ἀπὸ συνήθεια καὶ ὄχι γιὰ νὰ γίνουμε μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἀγωνιοῦντες καὶ ἀγωνιζόμενοι γιὰ τὴν σωτηρία μας. Βαπτιζόμαστε γιὰ λόγους ταυτότητας καὶ ὄχι ποιότητας, ἀφοῦ μὲ τὴν ζωή μας καθόλου δὲν διαφέρουμε ἀπὸ ἕνα ἄθεο.

Ὅμως, ὅπως λέει ἕνας μεγάλος σοφός: «Ὅποιος ἔμαθε νὰ πεθαίνει – Ξέμαθε νὰ εἶναι δοῦλος»

Αὐτὸ μᾶς ζητάει ὁ Χριστός. Νὰ μάθουμε νὰ πεθαίνουμε ὥστε νά… ξεμάθουμε νὰ εἴμαστε δοῦλοι. Εἶναι ἀπόφαση καὶ δυναμισμὸς τὸ νὰ «πεθαίνεις» γιὰ ὅλα αὐτὰ ποὺ εἴπαμε παραπάνω (τὴν ἀπάτη, τὴν κλοπή, τὴν ἀνεντιμότητα, τὴν ἀλητεία, τὸν ὠχαδερφισμό, τὴν ἀπιστία) καὶ νὰ ζήσεις ἐλεύθερος καὶ ὄχι δοῦλος. Εἶναι μάθημα ποὺ θέλει χρόνο (χρόνους) γιὰ νά… μαθευτεῖ! Αὐτὸ τὸ ξέρει ἡ Ἐκκλησία καὶ γι’ αὐτό μᾶς τὸ θυμίζει κάθε χρόνο μὲ τὴν Γιορτὴ τῶν Θεοφανείων.

Ἡ Γιορτὴ λοιπὸν εἶναι ὑπενθύμιση τῶν ὑποσχέσεων τοῦ Βαπτίσματος. Πόσες τηρήσαμε καὶ πόσες ὄχι. Γιὰ πόσα… πεθάναμε καὶ πόσα… ζοῦν καὶ βασιλεύουν στὶς καρδιές μας! Καὶ ἐπειδὴ τὸ Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος δὲν ἐπαναλαμβάνεται, ὁ Ἁγιασμὸς (ποὺ εἶναι τὰ νερὰ τοῦ Βαπτίσματος) ἔρχεται νὰ μᾶς θυμίσει τὶς «ἀπωθημένες» ὑποσχέσεις μας καὶ νὰ μᾶς ξυπνήσει στὸ νὰ γίνουμε ἐλεύθεροι… πεθαίνοντας γιὰ τὴν ἁμαρτία ποὺ μᾶς τυραννάει.

Αὐτὰ εἶναι ὑποθέσεις ποὺ δὲν ἀφοροῦν τὸν Χριστό, οὔτε τοῦ κάνουμε… χάρη, γινόμενοι χριστιανοί. Εἶναι ὑποθέσεις ποὺ ἀφοροῦν ἐμᾶς καὶ φανερώνουν τὴν συνειδητοποίηση ἐκ μέρους μας τῆς σχέσεως μαζί Του, ὡς… ἐλευθερίας μας.

«Ὅποιος ἔμαθε νὰ πεθαίνει – Ξέμαθε νὰ εἶναι δοῦλος»

Ὁ Χριστὸς μὲ τὸν τρόπο τῆς δίκης Του βιοτῆς (Βάπτισμα-Σταύρωση) προσπαθεῖ νὰ μᾶς μάθει νά… πεθαίνουμε γιὰ ὅ,τι νοσηρὸ καὶ ἄχρηστο καὶ νὰ ἀποχτήσουμε τὴν ἐλευθερία τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ.
ΤΟΤΕ δὲν θὰ φοβόμαστε νά… νηστέψουμε μία μέρα (κάνοντας θυσιαστικὴ προσφορὰ εἰλικρίνειας) τὴν Παραμονὴ τῶν Θεοφανείων, γιὰ νὰ πιοῦμε Μεγάλο Ἁγιασμό, οὔτε θὰ μπερδεύουμε τὶς εὐλογίες (Μ. Ἁγιασμὸς) μὲ τὶς εὐσεβεῖς συνήθειες (ἀντίδωρο) καὶ φυσικὰ θὰ καταλαβαίνουμε ὅτι τὸ κακὸ εἶναι ἠθικὸ καὶ ὄχι τεχνικὸ καὶ ξεκινάει ἀπὸ μέσα μας (ἀπὸ τὴν καρδιά μας) καὶ ἐκεῖ πρέπει πρῶτα νὰ τὸ πολεμήσουμε, (καὶ μὲ τὸν Μ. Ἁγιασμό), καὶ κατόπιν στὰ ντουβάρια τοῦ σπιτιοῦ μας.

Ἂς πάρουμε στὰ σοβαρὰ τὴν ζωή μας καὶ ἂς προσπαθήσουμε νά… ξεμάθουμε νὰ εἴμαστε δοῦλοι· ὁ Χριστὸς θὰ μᾶς βοηθήσει καὶ μὲ τὸ Βάπτισμά Του καὶ μὲ τὴν Σταύρωσή Του.

Μὲ ἀγάπη καὶ εὐχὲς γιὰ ἕνα καλύτερο νέο χρόνο
ὁ ἐφημέριός σας

π. Θεοδόσιος

Τα άγια Θεοφάνεια Τα δύο βαπτίσματα +Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου

ΕΟΡΤΗ μεγάλη σήμερα, αγαπητοί μου, για όλους τους ορθοδόξους λαούς. Ιδιαιτέρως την εορτάζει ή Ελλάς, χώρα ναυτική. Οι ναυτικοί μας, όπου και να πλέουν, εϊτε στον Ατλαντικό εϊτε στον Ειρηνικό ωκεανό, την τιμούν χαρμοσύνως• σήμερα αγιάζονται τα νερά και οί θάλασσες με τον τίμιο σταυρό.

Ή εορτή των Φώτων είναι το τέλος μιας εκκλησιαστικής περιόδου πού ονομάζεται Δωδεκαήμερο. Τελειώνει σήμερα το Δωδεκαήμερο, πού άρχισε με τη γέννηση του Χριστού. Να μιλήσουμε για την εορτή των Φώτων; Μικρά ή διάνοια μας, ασθενής ή γλώσσα μας, και το μυστήριο πού αποκαλύπτεται σήμερα με τη βάπτιση του Κυρίου απέραντο όπως ό ωκεανός. Μάλλον πρέπει να σιωπήσουμε. Άλλα για να μη μείνη ό άμβωνας άφωνος τέτοια μέρα, τολμώ, επικαλούμενος τη χάρι του αγίου Πνεύματος, κάτι να πω.

Ό Κύριος ημών Ιησούς Χριστός παρουσιάστηκε στη γη ως άνθρωπος υπό τις πλέον ταπεινές συνθήκες• ήλθε ως νήπιο, γεννήθηκε από πάμπτωχη κόρη σε μια κωμόπολη της Ιουδαίας μέσα σ’ ένα σπήλαιο. Ποιος, βλέποντας το βρέφος εκείνο, ήταν δυνατόν να φανταστή, ότι κάτω από αυτό το σχήμα κρυβόταν ή Θεό- της; Μετά από οκτώ ήμερες δέχθηκε την περιτομή και έλαβε το όνομα Ιησούς Χριστός, «το υπέρ πάν όνομα» (Φιλ. 2,9). Δώδεκα ετών τον βλέπουμε πάλι στο ναό του Σολομώντος, όπου κατέπληξε τους σοφούς πρεσβυτέρους με τις ερωτήσεις και απαντήσεις του. Μετά, για το διάστημα από δώδεκα ετών έως τριάντα, ορισμένοι λένε πολλά φανταστικά, άσχετα με το Ευαγγέλιο. Άλλ’ ένα είναι το βέβαιο• ότι ό Ιησούς Χριστός έζησε αφανής. Αφάνεια. Ωραία είναι ή αφάνεια! Που ήταν; Έμενε και εργαζόταν στη Ναζαρέτ ως ξυλουργός. Κρατούσε σκεπάρνια, πριόνια, σφυριά και καρφιά. Είναι ό πρώτος εργάτης! Τίμησε την εργασία εκεί στο- εργαστήριο του νομιζομένου πατρός του. Έτσι έμεινε άγνωστος. Ποιος φανταζόταν, ότι αυτός ό ξυλουργός είναι ό προφητευμένος από αιώνων «υιός ανθρώπου» (Δαν. 7,13);

Άλλ’ ήρθε ή ώρα να εμφανιστεί. Και τότε παρουσιάστηκε ό Ιωάννης ό Πρόδρομος. Κήρυττε μετάνοια και είλκυε κόσμο πολύ. Όλοι έσπευδαν στα ρείθρα του Ιορδανού, μετανοούσαν και έβαπτίζοντο. Μέσα στο πλήθος ήρθε και ό Χριστός. Ήταν απέριττος, χωρίς κάποιο εξωτερικό διακριτικό• δέ φορούσε διάδημα. Ό Ιωάννης όμως διέκρινε, ότι κάτω από το φτωχικό του παρουσιαστικό υπήρχε ή Θεότης. Τον αντελήφθη, γι’ αυτό ακριβώς ήταν εκεί. Ό Χριστός του λέει• —Βάπτισε με. Ό Ιωάννης• —Δεν είμαι άξιος• εγώ έχω ανάγκη να βαπτισθώ από σένα. Ό Χριστός επιμένει καΐ στο τέλος ό Ιωάννης πειθαρχεί. Κι όταν τον βάπτισε, τότε άνοιξαν οι ουρανοί, είδε το Πνεύμα το άγιο σαν περιστερά λευκή να κατεβαίνει επάνω στην κεφαλή του Χριστού μας, και ακούστηκε ή φωνή του ουρανίου Πατρός να μαρτυρεί γι’ αυτόν. Έτσι απεκαλύφθη το μέγα μυστήριο.

Ένας ασεβέστατος «λογοτέχνης» τόλμησε να διακωμώδηση το μυστήριο αυτό. Μα τί θα πή «λογοτέχνης »; Άν σου βρίσει τον πατέρα, θα το δεχτής επειδή είναι λογοτέχνης; Ό ένας βρίζει χυδαίως κι ό άλλος βρίζει λογοτεχνικώς• τί σημασία έχει; είτε σε χυδαία γλώσσα εϊτε σε λογοτεχνική, ϋβρις είναι. Το ύβρισαν λοιπόν οι άπιστοι το μυστήριο• τους φαίνεται σκάνδαλο. Εμείς το βλέπουμε διαφορετικά.

Υπάρχει μία λέξη του ευαγγελίου πολύ χαρακτηριστική. Τί λέγει. Στόν Ιορδάνη έμπαιναν γυμνοί στο νερό και, όπως ήταν, έξωμολογοΰντο τις αμαρτίες τους. Και άλλοι μεν έμεναν περισσότερο, άλλοι λιγώτερο, αναλόγως των αμαρτημάτων πού είχαν να πουν. Όλοι πάντως έμεναν ένα διάστημα βυθισμένοι. Ένας μόνο δεν έμεινε καθόλου• ό Χριστός. Το λέει το ευαγγέλιο• «Και βαπτισθείς ό Ιησούς ανέβει ευθύς από του ύδατος» (Ματθ. 3,16). Είδες μια λέξι τί σημασία έχει; «Ευθύς», λέει. Μόλις μπήκε, βγήκε. Γιατί; Διότι δεν είχε τίνα πή, δεν είχε αμαρτήματα! Το «ευθύς» είναι μαρτυρία της αγίας Γραφής, οτι ό Κύριος ήταν λευκός όχι μόνο από το προπατορικό αμάρτημα, αλλά και από προσωπικά αμαρτήματα. Ήταν ό μόνος πού απηύθυνε εκείνο το αναπάντητο ερώτημα• «Τίς εξ υμών ελέγχει με περί αμαρτίας;» (Ίωάν. 8, 46).

Άλλ’ αφού είναι αναμάρτητος, τότε γιατί βαπτίσθηκε; Ή βάπτισις του Χρίστου έχει πολλούς λόγους. Έβαπτίσθη, για ν’ άκουσθή ή μαρτυρία του Πατρός, να φανή ή συμφωνία του αγίου Πνεύματος, και να βεβαιωθεί έτσι ή θεότης του Υΐοϋ. Έβαπτίσθη, για να φανερωθή το μέγα μυστήριο της αγίας Τριάδος. Έβαπτίσθη, για να αγιάσει τα ύδατα. Έβαπτίσθη ακόμα, για να είναι το βάπτισμα του υπόδειγμα σ’ εμάς• αν βαπτίσθηκε εκείνος πού δεν είχε ανάγκη βαπτίσεως, πολύ περισσότερο έχουμε εμείς ανάγκη να βαπτισθούμε.

Στο βάπτισμα γίνεται μυστήριο. Ποιος όμως το νιώθει; Γελούν τώρα οι καλεσμένοι θεομπαίχτες καταντήσαμε… Άλλα και στο βαπτιζόμενο, λόγω τής ηλικίας, δεν υπάρχει συνείδησις του μυστηρίου. Το μυστήριο θέλει πίστη’ «… ομολογώ εν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών» (Σύμβ. πίστ.). Αν πιστεύαμε, αν είχαμε μάτια αγγέλων, θα βλέπαμε ότι ή ψυχή εκείνου πού βαπτίζεται, προτού να μπη στην κολυμβήθρα είναι μαύρη σαν τα φτερά του κόρακα• άλλ’ όταν βγαίνει από την κολυμβήθρα, μετά την τρίτη κατάδυση «εις το όνομα του Πατρός και του Υιοϋ και του αγίου Πνεύματος» —αύτη είναι ή πίστις μας—, βγαίνει πιο λευκή κι άπ’ το χιόνι πού καλύπτει τώρα τα βουνά της πατρίδος μας. Για αυτό βλέπεις, το παιδί πού βαπτίζεται είναι υποχρεωτικό να το ντύνουν στα λευκά, σύμβολο ότι καθαρίστηκε. Σά’ να λέη• Πλϋνε με, Κύριε, «και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι» (Ψαλμ. 50,9).

Γεννάται όμως το ερώτημα» μετά το βάπτισμα τί γίνεται; Όλοι λερώνουμε το χιτώνα του βαπτίσματος, δεν τον κρατούμε καθαρό και αμόλυντο, όπως λέει σήμερα ή Εκκλησία «Όσοι εις Χριστόν έβαπτίσθητε, Χριστόν ένεδύσασθε» (Γαλ. 3,27). Και το ερώτημα, πού συνεκλόνισε αιώνα ολόκληρο την Εκκλησία είναι• Τα αμαρτήματα προ του βαπτίσματος, είτε κληρονομικά είτε προσωπικά, συγχωρούνται τα αμαρτήματα μετά το βάπτισμα συγχωρούνται; Διχάστηκαν στην πρώτη Εκκλησία. Άλλοι είπαν, ότι δεν συγχωρούνται. Άλλα ή Εκκλησία είπε ότι, κατά το πνεύμα του Ευαγγελίου, συγχωρούνται. Πώς συγχωρούνται; Έχει ή Εκκλησία ένα άλλο μυστήριο, πού είναι ένα δεύτερο βάπτισμα. Βαπτισθήκαμε στην κολυμβήθρα, πρέπει να βαπτισθούμε και σ’ αυτό. Όπως αυτός πού δέ’ βαπτίζεται δέ’ θεωρείται Χριστιανός, έτσι και αυτός πού αμάρτησε δέ’ συγχωρείται αν δεν πέραση από αυτό. Ποιο είναι το δεύτερο βάπτισμα; Είναι ή μετάνοια και εξομολόγησης. Πολλά άχρηστα δάκρυα χύνουν οί άνθρωποι• ένα δάκρυ έχει αξία• δώστε μου ένα τέτοιο δάκρυ! είναι το δάκρυ για τις αμαρτίες, το δάκρυ της μετανοίας. Αυτό γίνεται Ιορδάνης ποταμός, δεύτερο βάπτισμα. Πού τελείται; «Οταν πας στον πνευματικό πατέρα και ομολογήσεις είλικρινώς τα αμαρτήματα σου, εκείνα πού δεν ξέρει ούτε ή γυναίκα σου ούτε ό είσαγγελεύς ούτε ό κόσμος (πού μπορεί να σε θεωρεί καλό και έντιμο άνθρωπο, αλλά ή συνείδησι βοά μέσα σου…).

Σπεύσε λοιπόν σ’ αυτό το δεύτερο βάπτισμα το συνιστώ έπ’ ευκαιρία σήμερα. Οί περισσότεροι δυστυχώς είναι ακόμη άνεξομολόγητοι. Το τονίζω• ή εξομολόγησης είναι ή κάθαρσις του αγίου Πνεύματος. Το είπαν και μεγάλοι ψυχολόγοι ή έξομολόγησις σε έμπειρο πνευματικό πατέρα απαλλάσσει τον άνθρωπο από το άγχος. Λίγοι δοκίμασαν την έξομολόγησι. Μεταξύ αυτών είναι και ένας ‘Ρώσος συγγραφεύς, προφήτης του ‘Ρωσικού λαού, ό Ντοστογιέφσκυ. Ήταν κατάδικος επί τσάρου μέσα στις φυλακές της Σιβηρίας, και εκεί γνώρισε τον Κύριο. Εκεί διάβασε και θαύμασε το Ευαγγέλιο, πίστεψε στο Χριστό. Βρήκε λοιπόν ένα πνευματικό πατέρα και εξομολογήθηκε όλα τα αμαρτήματα πού έκανε ως άνθρωπος. Τότε είπε• «Όταν εξομολογήθηκα, παράδεισος φύτρωσε στην ψυχή μου».

Αγαπητοί μου, χωρίς εξομολόγηση παράδεισο δέ’ θα δούμε. Γι’ αυτό μικροί και μεγάλοι, όλοι στην έξομολόγησι. Ας πέσει από το μάτι μας ένα δάκρυ ενώπιον του πνευματικού. Και το δάκρυ αυτό θα γίνει Ιορδάνης. Και ή αγία Τριάς θα κάνη ν’ ανοίξουν και για μας οί ουρανοί των ουρανών. Και τότε θα αισθανθούμε, ότι μέσα στην καρδιά μας ήλθε αυτή ή αγία Τριάς, Πατήρ Υιός και άγιον Πνεύμα• ω ή δόξα εις τους αιώνας των αιώνων αμήν.

Επίσκοπος Αυγουστίνος
Απομαγνητοφωνημένη ομιλία, ή οποία έγινε στον ί. ναό Αγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης την 6-1-1990 με άλλο τίτλο. Καταγραφή και σύντμησις 6-1-2005

Λόγος στην παραμονή των Φώτων. (Αγ. Θεοδώρου του Στουδίτου)

[…] Αλλά τί να πούμε και για τον προερχόμενον από την έρημον Ιωάννη, το παράδοξο αυτό και πολυπόθητο για τους Ισραηλίτες θέαμα, τον άγγελο του Θεού, ο οποίος χειροτονήθηκε απόστολος πριν τους Αποστόλους; Όμως ένας τόσο μεγάλος Βασιλιάς τέτοιο στρατιώτη έπρεπε να έχει, αυτόν τον τόσο μεγάλο Προφήτη, ο μέγιστος Αρχιερεύς. Και ας κατανοήσουμε ποιό και πόσο μεγάλο μυστήριο έχουμε ενώπιον μας: επειδή ήταν ανάρμοστο, ενώ παρευρίσκεται ο νυμφαγωγός, να απουσιάζει ο νυμφίος, και ενώ η φωνή αναβοά, να μην ακούεται ο Λόγος, τί γίνεται, πώς τα οικονόμησε ο Θεός;
Συστέλλεται κάπως στην αφάνεια ο Ιωάννης από τη βρεφική ακόμη ηλικία, ζώντας υπερφυσικά σαν κάποιος «λύχνος υπό μόδιον (κάδο)» μέσα στην έρημο· και εκεί ακούει θείες φωνές και αξιώνεται να δει θείες οπτασίες· μυσταγωγείται στα απόρρητα και διδάσκεται, όπως τότε που ήταν ακόμη έμβρυο, ποιός είναι ο Ιησούς, ότι δηλαδή είναι Υιός Θεού, και ότι εκείνος στον οποίο θα δει την πνευματοειδή περιστερά να «καταβή και να μείνη επ’ αυτόν, ούτος είναι ο βαπτίσων (που θα βαπτίσει) εν Πνεύματι Αγίω».
Και όταν συμπληρώθηκε «το μέτρον της ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» και η περίοδος της τριακονταετούς παρατάσεως έλαβε τέλος, τότε  «και ο λύχνος επί την λυχνίαν καιόμενος, και φαίνων πάσι τοις εν τη οικία αγαλλιάσιμα» – εάν εννοήσουμε ως οικία την Ισραηλιτική Συναγωγή. Επεφάνη δε τότε και το αληθινό φως που φωτίζει τον κόσμο. Ω του θαύματος! Ο ήλιος προς τον αστέρα, ο λόγος προς τη φωνή, ο νυμφίος προς τον φίλο, επειδή αυτό ήταν το σχέδιο της Θείας Οικονομίας, ώστε με αυτόν τον τρόπο της προσεγγίσεως να εκπληρωθεί στο πρόσωπο του Ιησού «πάσα δικαιοσύνη», και για να μιλήσουμε ευαγγελικά, «ο μεν ένας να αυξάνη, ο δε άλλος να ελαττούται». Πράγματι, πώς θα ήταν δυνατόν να μη ελαττωθεί το φως του λύχνου, ή και να αποσυρθεί εντελώς, αφού ήδη ο Ήλιος της δικαιοσύνης με τα θαύματά του αστραποβολούσε εξαίσια; Βλέπεις πόσο χρονικό διάστημα χρειάσθηκε για να ολοκληρωθεί σωματικά ο Ιησούς, κατά την διάρκεια του οποίου υποτασσόταν στους γονείς του; «Ω βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεού»! Γιατί άραγε; Όσοι είναι υψηλοί στις θεωρητικές αναβάσεις και γνωρίζουν τα βάθη του Πνεύματος, ας δώσουν ο καθένας τη δική του εξήγηση· κατά τη δική μου γνώμη όμως, για δύο λόγους: για να νομοθετήσει ο νομοθέτης όλων των νομοθετών με τη δική του υποταγή την υπακοή των τέκνων προς τους γονείς και για να αγιάσει όλα τα στάδια της ηλικίας και τρίτον για να μην επιδείξει ο παντέλειος κάποια ξένη προς τη δική μας και ανόμοια βιοτή, εφ’ όσον μάλιστα ήθελε να μας παρουσιάσει τον τέλειο τρόπο ζωής. Αφού και τώρα, μολονότι είχε φθά­σει στην τελεία ανδρική ηλικία, ο Άρειος τόλμησε να διακηρύξει ότι το σώμα του ήταν άψυχο· ο δε Απολινάριος, ακολουθώντας τον προηγούμενο ως προς την ασέβεια, να φλυαρήσει ότι ο Κύριός μας δεν είχε νου· ο δε νέος Μανιχαίος φθάνοντας στο αποκορύφωμα της ασέβειας, να δογματίσει ότι δεν πρέπει να εικονίζεται. Και ας δούμε πόση είναι η διαφορά του ενός από το άλλο· αυτός μεν που δίδει τον χαρακτηρισμό του άψυχου, αφαιρεί τη ζωή από το σώμα του Δεσπότη· διότι ό,τι στερείται ψυχής, βρίσκεται βεβαίως και έξω από τη ζωή. Εκείνος δε που φλυαρεί ότι ο Κύριος είναι άνους, τον συναριθμεί με την άλογη φύση επειδή κάθε τι που δεν έχει νου είναι και άλογο· ο άλλος δε που υποστηρίζει ότι δεν πρέπει να εικονίζεται, αρνείται εντελώς τη σωματική φύση του Δεσποτικού σώματος· διότι αφού δεν εικονίζεται σημαίνει ότι είναι ασώματο. Πράγματι αν έχει σώμα, και κάθε σώμα μπορείς να το αγγίσεις, και έχει κάποιο χρώμα, αναγκαίως έπεται ότι ημπορεί και να εικονισθεί, έκτος βέβαια εάν περιττολογούμε· διότι εάν δεν είναι δυνατόν να εικονισθεί, τότε αναμφιβόλως εξέρχεται από τα όρια του σωματικού και ανήκει στη φύση των ασωμάτων. Τίποτε, όπως φαίνεται, δεν μπορεί να συγκρατήσει τη γλώσσα που ασεβεί, όταν υποστηρίζεται και από τη δύναμη της εξουσίας.
Ας ανυψώσουμε όμως το βλέμμα στις προφητικές θεοπτίες και ας δούμε πως προτυπώνεται σ’ αυτές το ιερότατο βάπτισμα· διότι σ’ αυτό μας καλεί η συνέχεια του λόγου. Τί λέγει λοιπόν ο Ησαΐας; Ας αναφέρουμε εκλεκτικά– «Ευφράνθητι έρημος διψώσα, ότι ερράγη (θα αναβλύσει) εν ερήμω ύδωρ, και φάραγξ εν γη διψώση». Απευθύνεται δηλαδή στην ανθρωπινή φύση, αυτή που είναι έρημος όσον αφορά την καρποφορία, η οποία προϋποθέτει πίστη και αγαθά έργα· και ως εκ τούτου, επειδή διψά το ύδωρ της υιοθεσίας, ανέβλυσε προς χάριν της σαν ρεύμα ποταμού το ύδωρ του Βαπτίσματος στον Ιορδάνη· και τότε τί έγινε; «Και έσται η άνυδρος εις έλη», εννοεί πλούσια σε πίστη· «και εις την διψώσαν γην, πηγή ύδατος έσται», η κρήνη αυτή της υιοθεσίας δηλαδή· «και εκεί έσται ευφρο­σύνη ορνέων», εκείνων δηλαδή που αναγεννιούνται με το βάπτισμα, οι οποίοι ως προς τον τρόπο της ζωής μοιάζουν με τα όρνεα, αφού και αυτά εκ φύσεως ευχαριστούνται να διαβιώνουν στα νερά. Αλλά και κατά τον Γεδεών τί είναι η πλήρης ύδατος λεκάνη; Και εδώ ο λόγος σημαίνει την όμοια με μήτρα κολυμβήθρα, η οποία έχει σχήμα κυκλικό και είναι τορνευμένη από παντού, όπως η αναμαρτησία· σ’ αυτήν ξεχύθηκε η ιαματική δροσιά του νοητού πόκου, η πλήρης Αγίου Πνεύματος. Εδώ αναγεννιούνται οι «νεοτελείς παίδες» του Θεού αντικαθιστώντας με αυτόν τον τρόπο την «εκ σαρκός και αίματος» γέννησή τους· και ανυψώνονται «εις άνδρα τέλειον» τό­σον, ώστε να κατανικούν με την Τριαδική λατρεία το γένος των δαιμόνων. Και κατά τον Ηλία όμως, τί είναι η τριπλή έκχυση του ύδατος επάνω στο θυσιαστήριο και στο ολοκαύτωμα; Θεωρώ ότι φανερώνει ή την τριττή υπόσταση της θείας μακαριότητας, την οποίαν επικαλείται ο ιερέας κατά το βάπτισμα, ή την τριττή κατάδυση του βαπτιζόμενου. Και ο Νεεμάν ανέρχεται από το νερό, σύμφωνα με τη διαταγή του Ελισαίου, πλήρως καθαρισμένος· «επέστρεψε», λέγει, «η σαρξ αυτού ως σαρξ παιδαρίου μικρού, και εκαθαρίσθη». Το θαύμα αυτό συμβολίζει την πλήρη απαλλαγή του βαπτιζομένου από τις πληγές των αμαρτιών, και σημαίνει ότι αυτός ανέρχεται από το νερό με ψυχή καθαρισμένη από κάθε κηλίδα των προηγούμενων πλημμελημάτων.
Εάν μάλιστα θέλεις να μάθεις και το άμισθο της πνευματικής αναγεννήσεως, άκουσε τον Ησαΐα που λέγει; «Οι διψώντες. πορεύεσθε εφ’ ύδωρ και όσοι μη έχετε αργύριον, βαδίσαντες αγοράσατε, και φάγετε και πίεσθε άνευ αργυρίου και τιμής». Όποιος δηλαδή επιθυμεί κάποιο χάρισμα, ακόμη και αν δεν το λάβει, κέρδισε ζωή. Αλλά αυτά ούτως ή άλλως λαμβάνονται και μετέχοντα εδώ μερικώς· και η ιδική μου δε πτωχή διάνοια προσκόμισε ανάλογο με τη δεκτικότητά της αφιέρωμα στα προεόρτια. Συ όμως, παρακαλώ, κοίταξε τι γεγονότα θαυμαστά παρατηρούνται· οι κολυμβήθρες έχουν γεμίσει από νερά·  βλέπουμε τις πηγές και τις βρύσες, τους ποταμούς και τις λίμνες να έχουν γίνει δοχεία του Πνεύματος· η φύση των υδάτων ανυψώθηκε σε τιμή υπέρτιμο· φώτα πολύμορφα που μοιάζουν με αστέρια ετοιμάζονται να φωτίσουν  όλη τη γη κατά την ιερή εκείνη νύκτα. Σε κάθε δε πόλη και χώρα υπάρχουν κήρυκες της Εκκλησίας, οι οποίοι ιερουργούν τα θεία και υψηλά αυτά μυστήρια και αγιάζουν τα ύδατα διά της επιφοιτήσεως σε αυτά του θείου Πνεύματος. Είθε με την μετάληψή τους να αγιαστούμε και εμείς και να φωτισθούμε αυτή την ημέρα από το γεμάτο φως Πνεύμα, «εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών, ω η δόξα και το κράτος, συν τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».
(Πηγή: «Πατερικόν Κυριακοδρόμιον», εκδ. Ι. Κελλίον Αγίου Νικολάου Μπουραζέρη, Άγιον Όρος, σ. 642-646.

Εις τα Άγια Θεοφάνεια Ἡ γύμνια μας +Μητροπολίτης Νικοπόλεως καί Πρεβέζης Μελέτιος

Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἦρθε στόν κόσμο γιά μᾶς Καί, λίγο πρίν ἀρχίσει τό ἅγιο ἔργο Του γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου, ἐπῆγε καί βαπτίστηκε ἀπό τόν Ἰωάννη!

Γιά νά πλυθῆ; Γιά νά καθαρισθῆ; Γιά νά πάρει κάτι; Ὄχι. Γιατί, δέν εἶχε τίποτε νά τοῦ δώσει ὁ Ἰωάννης. Καί τό ἤξερε. Καί τό διακήρυξε: Ἐγώ ἔχω χρεία, νά βαπτιστῶ ἀπό Σένα.

Δέν βαπτίσθηκε γιά τόν ἑαυτό Του ὁ Κύριος. Βαπτίσθηκε γιά μᾶς. Κάτι νά μᾶς δείξει. Καί κάτι νά μᾶς δώσει. Κάτι νά μᾶς διδάξει.
* * *
Βαπτίστηκε, λοιπόν, στόν Ἰορδάνη. Ἀπό τόν Ἰωάννη. Πῶς βαπτίστηκε; Ὅπως σήμερα βαπτίζομε τά νήπια. Γυμνός. Ὁλόγυμνος

Ἔτσι τό ἔχει θεσπίσει τό βάπτισμα ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος. Ὅποιος θέλει νά πάει κοντά στόν Θεό, ἔλεγε, ὀφείλει πρῶτα νά ἀφήνει τόν ἐγωϊσμό του· καί νά ταπεινώνεται. Καί γιά νά τό δείξει, ὅτι ταπεινώνεται, βαπτίζεται γυμνός. Γιατί ἡ ἁμαρτία κάνει τόν ἄνθρωπο γυμνό ἀπό τήν χάρη τοῦ Θεοῦ.

Ὁ ἄνθρωπος ντύνεται γιά νά σκεπάζει ὁρισμένα μέλη του, πού δέν πρέπει, οὔτε νά φαίνονται, οὔτε νά τά δείχνει. Ντύνεται, ἀπό αἰδημοσύνη γιά τόν ἑαυτό του· καί ἀπό ἐντροπή, μπροστά στούς ἄλλους!

Ὁ ἄνθρωπος, ὅταν γυμνώνεται, καί δείχνει τά μέλη του, ἔχει ἀναισχυντία. Καί ὅσο πιό προκλητική εἶναι ἡ γύμνωσή του, τόσο πιό μεγάλη ἡ ἀναισχυντία του· καί τόσο πιό νεκρή ἡ ψυχή του.
* * *
Μέ τά ροῦχα του ὁ ἄνθρωπος κρατάει πόντους αἰδημοσύνης· καί προσπαθεῖ νά οἰκοδομεῖ λίγο τήν ψυχή του.

Ὅμως γιά μερικούς, κάτι πράξεις τους καί κάτι κρυφές ἐπιθυμίες τῆς καρδιᾶς τους, εἶναι καταστάσεις χίλιες φορές πιό αἰσχρές ἀπό τά μέλη πού κρύβουν.

Καί αὐτές τίς θλιβερές καταστάσεις, οἱ ἄνθρωποι τίς κρύβουν μέ ἕνα «ροῦχο», πού ἔχει τό ὄνομα ὑποκρισία.

Οἱ ὑποκριτές ἄλλα κάνουν, ἄλλα ἔχουν μέσα τους, ἄλλα ἔχουν στό στόμα τους, καί ἄλλα δείχνουν!

Κρύβουν τήν δυσωδία τῆς ψυχῆς τους μέ ψεύτικες συμπεριφορές εὐπρέπειας καί εὐσέβειας.
* * *
Ἀλλά νά, ὁ Σωτήρας μας ἐπῆγε καί βαπτίστηκε γυμνός.

Γιατί ὅμως; Γιατί;

• Ἤθελε νά μᾶς εἰπεῖ: Δέν κάνει, ἄλλα νά ἔχουμε μέσα, καί ἄλλα νά δείχνομε! Ἡ διπλοπροσωπία καί ἡ πολυπροσωπία, δέν ἔχουν καμμιά σχέση, οὔτε μέ τήν ἀλήθεια, οὔτε μέ τόν Θεό.

• Πρῶτο βῆμα πρός τόν Χριστό, εἶναι νά μισήσουμε τήν ὑποκρισία· νά τήν πετάξουμε ἀπό ἐπάνω μας· νά γίνομε εὐθεῖς.

• Καί ἤθελε νά μᾶς δείξει, ὅτι χωρίς πράξεις καί ἀποφάσεις τολμηρές, διόρθωση δέν γίνεται ποτέ!

Γι᾿ αὐτό βούτηξε στό νερό γυμνός. Γιά νά μᾶς δείξει, ὅτι μᾶς χρειάζεται ἕνα πλύσιμο γερό. Ἕνα πλύσιμο ὁλοκληρωτικό. Γιά νά μᾶς δείξει, ὅτι στήν μετάνοια, στό δρόμο πρός τόν Χριστό, πηγαίνομε καί βαδίζομε, μόνο ὅταν ἔχομε τό θάρρος, νά βλέπομε τίς βρωμιές μας, σωματικές καί ψυχικές· καί ὅταν Τόν παρακαλοῦμε, νά μᾶς πλύνει μέ τό νερό, πού μέ τό βάπτισμά Του τό ἁγίασε· καί τό ἔκαμε νερό καθαρτήριο ἀπό κάθε ρύπο ψυχῆς καί σώματος.

• Γι᾿ αὐτό βαπτίστηκε στόν Ἰορδάνη. Γιατί ἤθελε κάτι νά μᾶς δώσει: Τί μᾶς ἔδωκε; Μέ τό βάπτισμα τό δικό Του, ἔδωκε σέ μᾶς τό βάπτισμα τῆς ἀναγεννήσεως. Καί μᾶς ἔκαμε παιδιά Του. Μπήκαμε στήν κολυμβήθρα καί βγήκαμε παιδιά τοῦ Χριστοῦ, λαός τοῦ Χριστοῦ, «βασίλειο ἱεράτευμα», «ἔθνος ἅγιο». Μέ τό βάπτισμά μας, ὁ Χριστός μᾶς υἱοθετεῖ. Μᾶς κάνει παιδιά Του. Καί κληρονόμους Του.

Τί κρίμα νά τό ξεχνᾶμε!

ΤΟ ΛΥΤΡΩΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ Του Πρωτ. Γεωργίου Σούλου

Με την εορτή των Θεοφανείων ή των Επιφανείων ή των Φώτων ολοκληρώνεται ο κύκλος του «Δωδεκάρτου», όπως ονομάζεται η περίοδος των εόρτιων ημερών από τα Χριστούγεννα μέχρι και τα Θεοφάνεια.
Την εορταστική αυτή περίοδο ο κάθε πιστός που συμμετέχει στο εόρτιο κύκλο της Εκκλησίας, δεν αισθάνεται ότι είναι μία μονότονη ροή του χρόνου, αλλά νοιώθει βαθειά ανακούφιση μέσα από το λυτρωτικό μήνυμα και περιεχόμενο αυτών των ήμερων. Είναι το μήνυμα της εν Χριστώ αναγέννησης και ανακαίνισης του ανθρώπου, δια του Θεανθρώπου Λυτρωτή και Σωτήρα του κόσμου Ιησού Χριστού, το οποίο ουδεμία άλλη κοσμική δύναμη μπορεί να προσφέρει.
Η βάπτιση του Χριστού, που εορτάζουμε τα Θεοφάνεια αναδεικνύουν τον Ενανθρωπίσαντα Ιησού Χριστό, ως Μεσσία και Λυτρωτή, καθώς μας το επιβεβαιώνει η φωνή του Πατέρα που ακούγεται τη στιγμή της Βάπτισής Του, δηλώνοντας την παρουσία Του, ως του μόνου αληθινού Βασιλέως του κόσμου. Η Βάπτιση του Χριστού εισάγει στον κόσμο νέο ήθος και ύφος, που πηγάζουν από τη θυσιαστική αγάπη υπέρ του ανθρώπου. Τα ύδατα του Ιορδάνη ποταμού και κατ’ επέκταση ολόκληρη η φύση και ο κόσμος αγιάσθηκαν και καθαγιάσθηκαν, από τον Χριστό και μεταβλήθηκαν από κοινά ύδατα σε «αγιασμού δώρον, αμαρτημάτων λυτήριον, νοσημάτων αλεξιτήριον, δαίμοσιν ολέθριον, ταις εναντίαις δυνάμεσιν απρόσιτον».
Αν ήθελε κανείς να προσεγγίσει βαθύτερα το αγιοπνευματικό περιεχόμενο και νόημα της εορτής των Φώτων, δεν μπορεί να μην αντιληφθεί, ότι όντως συνέβη και όντως φανερώνεται σε όσους έκτοτε λούζονται στα νάματα του Ιορδάνου, για να καθαρίσουν, για να καθαγιάσουν και να ξεπλύνουν τις αμαρτίες και τα πάθη τους, που δημιουργούνται στη ροή του χρόνου και της καθημερινότητας, οι οποίοι θα πρέπει να δεχθούν το Μέγα Μυστήριο της Σωτηρίας, οντολογικά και βιωματικά και όχι επιφανειακά και επιδερμικά, γιατί μόνο έτσι, θα μπορέσουν να αντιληφθούν το μέγεθος των γεγονότων όλων των ήμερων του δωδεκαόρτου, καθώς επίσης και ότι είναι τόσο οικεία και πλησίον μας και επί πλέον ότι μας προσφέρουν κάθε φορά που τα εορτάζουμε μηνύματα ωφέλιμα, σύγχρονα και επίκαιρα, καθώς και μηνύματα απελευθέρωσης και αναζωογόνησης, που μετατρέπουν τον άνθρωπο σε ακέραιη και αυθεντική προσωπικότητα. Αυτά τα μηνύματα διαφυλάσσονται περισσότερο από δύο χιλιάδες χρόνια στην Εκκλησία του Θεανθρώπου Χριστού, ως παρακαταθήκη της λυτρώσεως και της καταφάσεως της αυθεντικής ύπαρξης της ανθρώπινης προσωπικότητας. Η αρχέγονη αυτή παρακαταθήκη διαφυλάσσεται και διασώζεται από την Εκκλησία, η οποία μας ορίζει και μας προσδιορίζει το οντολογικό και αυθεντικό νόημα του «ζειν και υπάρχειν του ανθρώπου εν τω κόσμω», διότι η βάπτιση του Χριστού έγινε η αφετηρία της οικονομίας της σωτηρίας, που ανέλαβε ως Θεός και άνθρωπος, να εκπληρώσει εκ μέρους μας, έγινε η δική μας αφετηρία, γιατί συνδέεται άμεσα με το μυστήριο της βάπτισής μας, με την οποία ανακαινιζόμαστε και εισερχόμαστε στην νέα εν Χριστώ ζωή.
Τα κείμενα των Ιερών Ευαγγελιστών μας δίδουν εύληπτα τα αποδεικτικά στοιχεία για την αμεσότητα της σχέσης της Βαπτίσεως του Χριστού και της δικής μας, ως της νέας εν Χριστώ ζωής. Στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο διαβάζουμε:
Ιω. 1,29:          Τῇ ἐπαύριον βλέπει ὁ Ἰωάννης τὸν Ἰησοῦν ἐρχόμενον πρὸς αὐτὸν καὶ λέγει· ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου.
Ιω. 1,29:          Την επομένην ημέραν βλέπει ο Ιωάννης τον Ιησούν να έρχεται εις αυτόν και λέγει· “ίδε ο αμνός του Θεού, που επροφήτευσεν ο Ησαΐας, ο Μεσσίας και Λυτρωτής, ο οποίος θα θυσιασθή δια να πάρη επάνω του και εξαλείψη την αμαρτίαν και την ενοχήν του κόσμου.
Ιω. 1,30:          οὗτός ἐστι περὶ οὗ ἐγὼ εἶπον· ὀπίσω μου ἔρχεται ἀνὴρ ὃς ἔμπροσθέν μου γέγονεν, ὅτι πρῶτός μου ἦν.
Ιω. 1,30:          Αυτός είναι, δια τον οποίον σας είπα· ύστερα από εμέ έρχεται άνθρωπος, ο οποίος σαν αιώνιος Θεός υπάρχει πολύ πρωτύτερα από εμέ, ασύγκριτα λαμπρότερος και ενδοξότερος.
Ιω. 1,31:          κἀγὼ οὐκ ᾔδειν αὐτόν, ἀλλ᾿ ἵνα φανερωθῇ τῷ Ἰσραήλ, διὰ τοῦτο ἦλθον ἐγὼ ἐν τῷ ὕδατι βαπτίζων.
Ιω. 1,31:          Και εγώ δεν τον εγνώριζα προηγουμένως, αλλά δια να φανερωθή αυτός στους Ισραηλίτας, δια τούτο ήλθα εγώ και βαπτίζω εις τα ύδατα του Ιορδάνου”.
Ιω. 1,32:          καὶ ἐμαρτύρησεν Ἰωάννης λέγων ὅτι τεθέαμαι τὸ Πνεῦμα καταβαῖνον ὡς περιστερὰν ἐξ οὐρανοῦ, καὶ ἔμεινεν ἐπ᾿ αὐτόν.
Ιω. 1,32:          Και εβεβαίωσεν ο Ιωάννης λέγων ότι “είδα το Άγιον Πνεύμα να κατεβαίνει ωσάν περιστερά από τον ουρανών και έμειναν εις αυτόν μονίμως.
Ιω. 1,33:          κἀγὼ οὐκ ᾔδειν αὐτόν, ἀλλ᾿ ὁ πέμψας με βαπτίζειν ἐν ὕδατι, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· ἐφ᾿ ὃν ἂν ἴδῃς τὸ Πνεῦμα καταβαῖνον καὶ μένον ἐπ᾿ αὐτόν, οὗτός ἐστιν ὁ βαπτίζων ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ.
Ιω. 1,33:          Και εγώ, όπως και σεις, δεν τον εγνώριζα, αλλά εκείνος που με έστειλε να βαπτίζω με νερό, εκείνος μου είπε· Εις όποιον ίδης να κατεβαίνη το Πνεύμα το Αγιον και να μένη εις αυτόν, αυτός είναι, που βαπτίζει με Πνεύμα Αγιον.
Ιω. 1,34:          κἀγὼ ἑώρακα καὶ μεμαρτύρηκα ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ.
Ιω. 1,34:          Και εγώ πράγματι είδα, όπως μου είπεν ο Θεός, και έχω δώσει μαρτυρίαν και ομολογίαν ότι αυτός είναι ο Υιός του Θεού που έγινεν άνθρωπος”.
Οι ερμηνευτές τα παραπάνω λόγια του Κυρίου λένε ότι είναι τα ιδρυτικά λόγια του μυστηρίου του βαπτίσματος, δια του οποίου εμείς οι άνθρωποι γινόμαστε χριστιανοί. Η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος στη βάπτιση του Χριστού φανέρωσε το μυστήριο του βαπτίσματος, το οποίο επιτελεί ο Χριστός με το άγιο Πνεύμα. Είναι το βάπτισμα το οποίο παρέδωσε ο Χριστός στους μαθητές του, ως ουσιαστικό στοιχείο της αποστολικής διακονίας τους στον κόσμο.
Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος γράφει:
Ματθ. 28,17:  καὶ ἰδόντες αὐτὸν προσεκύνησαν αὐτῷ, οἱ δὲ ἐδίστασαν.
Ματθ. 28,17:  Και ιδόντες αυτόν τον επροσκύνησαν, μερικοί δε είχαν κάποιαν αμφιβολίαν να πιστεύσουν ότι αυτός πράγματι ήτο ο Ιησούς.
Ματθ. 28,18:  καὶ προσελθὼν ὁ Ἰησοῦς ἐλάλησεν αὐτοῖς λέγων· ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς.
Ματθ. 28,18:  Και αφού επλησίασεν όλους ο Ιησούς, ωμίλησε προς αυτούς και είπε· “μου εδόθη και ως προς άνθρωπον, κάθε εξουσία στον ουρανόν και εις την γην.
Ματθ. 28,19:  πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος,
Ματθ. 28,19:  Λοιπόν, πηγαίνετε τώρα και διδάξατε εις όλα τα έθνη την αλήθειαν. Και αυτούς που θα πιστεύσουν και θα γίνουν μαθηταί σας, βαπτίσατέ τους στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Ματθ. 28,20:  διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν· καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν.
Ματθ. 28,20:  Διδάσκοντες αυτούς να τηρούν όλας τας εντολάς, που εγώ σας έχω δώσει. Και ιδού, εγώ θα είμαι μαζή σας όλας τας ημέρας, μέχρις ότου λάβη τέλος ο αιών αυτός. Αμήν. (Θα είναι μαζή μας πάντοτε διότι αυτός είναι ο Εμμανουηλ, του οποίου το όνομα σημαίνει: Ο Θεός μαζή μας).
Επίσης ο Ευαγγελιστής Μάρκος σημειώνει:
Μαρκ. 16,15:  καὶ εἶπεν αὐτοῖς. πορευθέντες εἰς τὸν κόσμον ἅπαντα κηρύξατε τὸ εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει.
Μαρκ. 16,15:  Και τους είπεν· “πηγαίνετε εις όλον τον κόσμον και κηρύξατε το ευαγγέλιον, το χαρμόσυνον μήνυμα της σωτηρίας, εις όλην την ανθρωπότητα.
Μαρκ. 16,16:  ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται, ὁ δὲ ἀπιστήσας κατακριθήσεται.
Μαρκ. 16,16:  Εκείνος που θα πιστεύση και βαπτισθή, θα σωθή, εκείνος που θα απιστήση στο κήρυγμά σας θα καταδικαστή.
Τα ανωτέρω χωρία του Ευαγγελίου, μας δηλώνουν με σαφήνεια, ότι το μυστήριο του βαπτίσματος, που ίδρυσε ο Χριστός μεταμορφώνοντας ή συμπληρώνοντας το βάπτισμα του Ιωάννη του Βαπτιστή είναι η αφετηρία της επανασύνδεσής μας με τον δημιουργό μας, που είναι και ο αρχηγός και τελειωτής της σωτηρίας μας.
Για να αντιληφθούμε το βαθύτερο νόημα αυτής της σωτηρίας, που μας παρέχουν οι Ευαγγελικές αφηγήσεις, για τη Βάπτιση του Κυρίου στον Ιορδάνη, πρέπει να προσέξουμε τα κάτωθι, που εύστοχα σημειώνει ο διακεκριμένος Θεολόγος και καθηγητής Πανεπιστημίου Πρωτ. Γεώργιος Διον. Δράγας, ο οποίος μεταξύ άλλων επισημαίνει:
«Το βάπτισμα του Προδρόμου ήταν «βάπτισμα μετανοίας,» που υποδήλωνε την επιστροφή του ανθρώπου στον Θεό και την υπακοή του στο θείο θέλημα. Ήταν αναγκαίο εν όψει της ελεύσεως του Μεσσία και της βασιλείας του Θεού την οποία θα έφερνε Εκείνος στον κόσμο. Ήταν ένα είδος προπαρασκευής και προετοιμασίας, που απέβλεπε στην μεσολάβηση του Θεού, μέσω του Μεσσία, δηλαδή στην δικαίωση των ανθρώπων και στη δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στα λόγια του Χριστού προς τον Βαπτιστή Ιωάννη, «Έτσι είναι πρέπον», για να εκπληρωθεί σε μας πλήρης δικαίωση» (Ματθ. 3:15). Έτσι όταν ο Χριστός προσήλθε στο βάπτισμα του Ιωάννη, ως άνθρωπος αποδέχτηκε το θείο θέλημα εκ μέρους ολόκληρης της ανθρωπότητας. Και τότε η μαρτυρία του ουράνιου Πατέρα που τον αναγνώρισε, ως τον Υιό Του τον αγαπητό και η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος σωματικά «εν είδη περιστεράς» σήμανε την αποδοχή του Χριστού από τον Πατέρα, ως τον Μεσσία, που θα φέρει τη Βασιλεία του Θεού στους ανθρώπους. Τη Βασιλεία αυτή την αντιπροσώπευε κυρίως και πρωτίστως ή κοινωνία του Αγίου Πνεύματος, όπως είχε προφητέψει ο Ησαΐας: «Ο Ιακώβ είναι ο υιός μου, εγώ θα τον αναλάβω. Ο Ισραήλ είναι ο εκλεκτός μου, τον οποίο αποδέχτηκε η ψυχή μου, και στον οποίον έδωσα το Πνεύμα μου, για να κάνει κρίση ανάμεσα στα έθνη» (42:1).
Τόσο η αποδοχή του Χριστού, ως Μεσσία, όσον και η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος επάνω Του, αναφέρονται στην ανθρωπότητά Του, την οποία ανέλαβε για χάρη μας και την κατέστησε ως βάση της σωτηρίας μας. Όπως το διαλαλεί η εκκλησιαστική υμνωδία.
«Έχοντας φορέσει την μορφή του δούλου, προσήλθες να βαπτισθείς Χριστέ από δούλο στα ύδατα του Ιορδάνη, για να λυτρώσεις από την δουλεία της αρχαίας αμαρτίας και να αγιάσεις και να φωτίσεις εμάς τους ανθρώπους» (Εσπερινός παραμονής Θεοφανίων). «Λύτρωση έρχεται ο Χριστός να δώσει με τη βάπτιση σε όλους τους πιστούς. Γιατί με αυτήν καθαρίζει τον Αδάμ, υψώνει τον πεσμένο, ντροπιάζει τον τύραννο που προκάλεσε την πτώση, ανοίγει τους ουρανούς, κατεβάζει το Θείο Πνεύμα και χαρίζει την αφθαρσία και την μέθεξη» (Ωδή 8η).
«Σήμερα στα ρείθρα του Ιορδάνη ήρθε ο Κύριος, και λέει στον Ιωάννη: Μη δειλιάσεις να με βαπτίσεις, γιατί ήρθα να σώσω τον Αδάμ τον πρωτόπλαστο» (Οίκος).
«Ως άνθρωπος ήρθες Χριστέ Βασιλεύ στον ποταμό, και δουλικό βάπτισμα σπεύδεις να λάβεις από τα χέρια του Προδρόμου, για τις δικές μας αμαρτίες, φιλάνθρωπε!» (Σοφρωνίου Ιεροσολύμων).
Τα όσα έγιναν στον Ιορδάνη αναφέρονται στην θεότητα του Χριστού και ιδιαίτερα στην αιώνια υιϊκή υπόστασή Του, η οποία αποκαλύπτει το μυστήριο του Τριαδικού Θεού. Ο Χριστός είναι ο αιώνιος Υιός του Πατρός, που έγινε και Υιός ανθρώπου για να ξαναφέρει τον άνθρωπο στην βασιλεία του Τριαδικού Θεού. Γι αυτόν τον λόγο και το μυστήριο του Βαπτίσματος, που μας χαρίζει την αναγέννηση και μας εισάγει στην εν Χριστώ ζωή γίνεται εις το όνομα της Αγίας Τριάδος, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Τα Θεοφάνεια, συνεπώς, αναφέρονται όχι μόνο στην επιστροφή του ανθρώπου στον αληθινό Θεό, τον Δημιουργό και Σωτήρα του, μέσω του Χριστού, αλλά και στην αποκάλυψη του μυστηρίου του Θεού, δηλαδή στην αλήθεια ότι ο Θεός είναι Ένας και Τριαδικός και ως τοιούτος πρέπει να προσκυνείται. Όπως το διαλαλεί και η εκκλησιαστική υμνωδία:
«Όταν βαπτίστηκες στον Ιορδάνη, Κύριε, τότε φανερώθηκε η προσκύνηση της Αγίας Τριάδας. Γιατί τότε η φωνή του Γεννήτορα έδωσε την σαφή μαρτυρία ονομάζοντάς σε Υιό Του αγαπητό. Αλλά και το Πνεύμα με μορφή Περιστεράς βεβαίωσε του λόγου το ασφαλές. Σε δοξάζουμε στα Επιφάνειά Σου, Χριστέ, ως Θεό που φωτίζεις τον κόσμο» (Απολυτίκιο Θεοφανείων). «Φανερώθηκες σήμερα στην οικουμένη, και το φως Σου Κύριε σημειώθηκε επάνω σε μας, που σε υμνούμε με επίγνωση. Ήρθες και φανερώθηκες, το Φως το απρόσιτο» (Κοντάκιο). Ο διαφωτισμός του μυστηρίου του Τριαδικού Θεού είναι και η αιτία που ονομάζονται τα Θεοφάνεια και Τα Φώτα. Πρόκειται για τα φώτα του Πατρός του Υιού και ου Αγίου Πνεύματος, που αν και τρία είναι όμως και ένα Φως απρόσιτο». (Πρωτ. Γεώργιος Διον. Δράγας).
Οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας καθιέρωσαν να τελείται η ακολουθία του αγιασμού των υδάτων, που τελείται προεόρτια την παραμονή των Θεοφανείων και ανήμερα στην εορτή, ως ανάμνηση του βαπτίσματος του Χριστού στον Ιορδάνη από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, καθώς και του αγιασμού των υδάτων που έγινε τότε από τον Χριστό. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ομιλεί για τον Μεγάλο αυτό Αγιασμό στην εορτή των Θεοφανείων, που φυλασσόταν από τους πιστούς και χρησιμοποιείτο για αγνισμό, ενίσχυση και θεραπεία. Τη μεγάλη σημασία του την αντιλαμβανόμαστε από τα λόγια της ευχής που αναπέμπει ο ιερέας κατά την επίκληση του Αγίου Πνεύματος και τον καθαγιασμό του ύδατος: «…και ποίησον αυτό πηγή αφθαρσίας, δώρο αγιασμού, συγχωρητικό (λυτήριο) αμαρτημάτων, φάρμακο (αλεξιτήριο) νοσημάτων, εξολοθρευτικό δαιμόνων, απρόσιτο στις ενάντιες δυνάμεις, γεμάτο με αγγελική δύναμη…» Να σημειώσουμε ότι δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ των δύο καθαγιασμών (της παραμονής και της εορτής). Εκείνο που έχει σημασία προκειμένου να χρησιμοποιήσει κανείς τον Μεγάλο Αγιασμό είναι η μετάνοια και η νηστεία την παραμονή της εορτής. Όταν με «καρδίαν συντετριμμένη και τεταπεινωμένην», με πίστη αληθινή λαμβάνουμε και χρησιμοποιούμε τον Αγιασμό, τότε πραγματικά γίνεται ιαματικό μέσο ψυχών και σωμάτων και πάσης «αντικειμένης δυνάμεως» ανατρεπτικό.
Κλείνοντας να σημειώσουμε, ότι η εορτή των Θεοφανείων είναι πρόσκληση ανανέωσης και επιστροφής στον Κύριο της δόξης, ο οποίος, αν και ήταν Θεός, ταπείνωσε τον εαυτόν του και έγινε άνθρωπος, άνθρωπος αληθινός, αναμάρτητος, συγχωρητικός και ελεήμων, η οδός, η αλήθεια και η ζωή. Να γιατί ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός, προκόπτοντας μέχρις ότου η ανθρώπινη φύση Του φτάσει στην τελείωσή της, αναλαμβάνει πλήρως όσα ο Θεός Του εμπιστεύθηκε. Με την κατάδυσή Του στα νεκρά νερά του Ιορδάνη, έμοιαζε με το καθαρό λινάρι, που το βυθίζουν μέσα στη χρωστική ουσία. Εκείνος που ήταν πιο λευκός κι από το χιόνι, αναδύεται τελικά από το νερό, όπως αναφέρει και ο προφήτης Ησαΐας, με ιμάτιο κατακόκκινο από το αίμα, με ένδυμα θανάτου, το ένδυμα που κλήθηκε να φορέσει. Να λοιπόν ποια μηνύματα στέλνει η Βάπτιση του Κυρίου στον Ιορδάνη ποταμό, υπό Ιωάννου του Προδρόμου και Βαπτιστού. Οφείλουμε να κατανοήσουμε ποια μεγαλόπρεπη ενέργεια περικλείει, ποια πράξη αγάπης θέτει ενώπιόν μας. Εύλογα τίθεται διαρκώς το επίμονο ερώτημα: Ποια θα είναι η απάντησή μας; Η πλέον ενδεδειγμένη και σωστική απάντηση είναι να τον ακολουθούμε στην οδό της χάριτος, της αγάπης, της φιλανθρωπίας και της δικαιοσύνης Του, εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν!