Μητροπολίτης Σύμης, Χρυσόστομος :«Το Καστελλόριζο δέν είναι «ιπτάμενο νησί» και οι κάτοικοί του δέν είναι αποδημητικά πτηνά του Αιγαίου».

Η ομιλία του Μητροπολίτη Σύμης, υπερτίμου και εξάρχου Νοτίου Αιγαίου Πελάγους, Χρυσοστόμου, κατά την εορτή των Αγίων Κων/νου και Ελένης στο ακριτικό Καστελλόριζο.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ, Χριστός Ἀνέστη.

Μεγάλη ἑορτή καί πανήγυρη ἄγει σήμερα τό ἀκριτικό Καστελλόριζο, ἐπί τῇ ἱερᾷ μνήμῃ τῶν πολιούχων του Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης τῶν θεοστέπτων Βασιλέων καί ἰσαποστόλων. Αὐτοί οἱ μεγάλοι Ἅγιοι, συγκαλοῦν τήν ἱερά λειτουργική μας σύναξη, στόν μεγαλοπρεπῆ τοῦτο ἱστορικό Ναό, ὁ ὁποῖος τιμᾶται καί τιμᾶ τό σεπτό τους ὄνομα, δοξάζοντας τόν ἀντιδοξάζοντα αὐτούς Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν.

Ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος γεννήθηκε στίς 22 Φεβρουαρίου περί τό 280 στήν Νίσσα τῆς σημερινῆς Σερβίας. Πατέρας του ἦταν ὁ Κωνστάντιος Χλωρός πού καί μητέρα του ἡ Ἁγία Ἑλένη. Ὑπῆρξε γενναῖος πολεμιστής μέ πολλά προσόντα, καί ἡρωικό φρόνημα. Τό 305, μετά τήν παραίτηση τοῦ Διοκλητιανοῦ καί τοῦ Μαξιμιανοῦ, ὁ πατέρας του ἀνακηρύχθηκε Αὔγουστος στήν Δύση. Ὅταν ἐκεῖνος πέθανε, ὁ στρατός μέ τήν σύγκλητο ἀνεκήρυξαν τόν Κωνσταντῖνο Καίσαρα τῆς Δύσεως.

Τό 313 ἐκδίδεται τό περιβόητο διάταγμα τῶν Μεδιολάνων, τό ὁποῖο παρεῖχε ἐλευθερία λατρείας καί ἔπαυσε τούς διωγμούς κατά τῶν Χριστιανῶν. Ὁ Λικίνιος Καίσαρας τῆς Ἀνατολῆς, τό ἔτος 321 ἀθετεῖ τό διάταγμα καί ἐπαναφέρει τούς διωγμούς κατά τῶν χριστιανῶν. Ὁ Κωνσταντῖνος μή ἀνεχόμενος τήν ἐγκληματική αὐτή ἐνέργεια τοῦ Λικινίου, ἐκστρατεύει κατά τῶν στρατευμάτων του καί ὁ Κύριος τοῦ παρέχει τήν θεία ἐνίσχυση, φανερώνοντας στόν οὐρανό τό σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ μέ τήν ἐπιγραφή «Ἐν τούτῳ νίκα». Μέ τό ἀήττητο αὐτό ὅπλο, κατατρόπωσε τά στρατεύματα τοῦ τοῦ Λικινίου. Τελικά τό 324 γίνεται μονοκράτορας, ἑνοποιώντας τήν ἀχανῆ Αὐτοκρατορία, πού ἐκτεινόταν ἀπό τήν σημερινή Ἰρλανδία, μέχρι τήν Περσία καί τήν Ἰνδία.

Ἀπό τό 326 ἀρχίζει τήν ἀναζήτηση πόλεως ὡς νέας πρωτεύουσας, διότι δέν τόν ἱκανοποιοῦσε τό παρηκμασμένο λατινόφωνο καί εἰδωλολατρικό περιβάλλον τῆς Δύσεως. Μέ τό θεϊκό φωτισμό κατενόησε ὅτι ἡ τύχη τῆς αὐτοκρατορίας ἔπρεπε νά μεταφερθεῖ στήν ἀνατολή. Εἶναι πλέον ὁ πρῶτος Ρωμιός αὐτοκράτορας, δηλαδή ὀρθόδοξος αὐτοκράτορας στήν ἱστορία, μέ τήν ἔννοια, ὅτι εἶναι αὐτός ὁ ὁποῖος χτίζει τή Νέα Ρώμη, τή νέα πρωτεύουσα. Ἐκεῖ στό ἑξῆς ὁ Ἑλληνισμός θά διατηρήσει καί διατηρεῖ μέχρι σήμερα τήν οἰκουμενικότητά του συνδεδεμένος πνευματικά μέ τήν μητέρα Ἐκκλησία, τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως. Τό 325 λοιπόν συγκαλεῖ τήν χορεία τῶν 318 Θεοφόρων Πατέρων πού συγκροτοῦν τήν Α΄ Οἰκουμενική Σύνοδο στή Νίκαια τῆς Βιθυνίας καί καταλάμπουν διά τῶν ἀκραιφνῶν τους θεολογικῶν δογμάτων τήν νέα οἰκουμενική Αὐτοκρατορία. Τό 330 ἐγκαινιάζει τή νέα πρωτεύουσα τήν Κωνσταντινούπολη, πού ἔγινε ἡ Νέα Ρώμη.

Τό ἔργο του ὑπῆρξε σπουδαῖο καί ἀνεπανάληπτο. Μεταξύ ἄλλων ἀπέστειλε τήν μητέρα του στούς Ἁγίους Τόπους, ὅπου καί εὐρῆκε τόν Τίμιο Σταυρό τοῦ Κυρίου. Παράλληλα χρηματοδότησε τήν ἀνέγερση τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως καί ἄλλων Ναῶν στά Ἱεροσόλυμα, στή Βηθλεέμ, στό Σταυροβούνι τῆς Κύπρου κ. ἀ. Ἡ μητέρα του ἦταν αὐτή ἡ ὁποία ἔδωσε στόν Μ. Κωνσταντῖνο τήν πρέπουσα διαπαιδαγώγηση. Ἄλλωστε, καί ὁ ἴδιος ἀναγνώρισε τήν σπουδαία συμβολή της καί τήν τίμησε, ὅταν στήν μεγάλη πλατεία τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἔκτισε δυό στῆλες, μία δική του καί μία τῆς Ἁγίας Ἑλένης, πού ἔφερε τήν ἐπιγραφή: «Εἷς Ἅγιος εἷς Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός, Ἀμήν».

Στίς 21 Μαΐου τοῦ 337 ὁ Κωνσταντῖνος σέ ἡλικία περίπου ἑξήντα ἐτῶν φεύγει ἀπό τό μάταιο αὐτό κόσμο, εὑρισκόμενος στό Δρέπανο τῆς Βιθυνίας. Λίγο νωρίτερα δέχεται τό ἅγιο Βάπτισμα ἐνδεδυμένος λευκή ἐσθήτα, διότι μέχρι τότε θεωροῦσε τόν ἑαυτό του κατηχούμενο. Ἡ σωρός του μεταφέρθηκε καί ἐτάφη στή νέα πρωτεύουσα. Ἐκεῖ κατά τόν ἱερό ὑμνογράφο «ἡ λάρναξ ἰάσεις βρύει» καί πολλά θαύματα παρέχει στούς πιστούς. Γιά νά κατανοήσει κανείς ἀκόμα πληρέστερα τήν ἁγιότητα τοῦ Μ. Κωνσταντίνου, ἀρκεῖ νά μελετήσει τήν ἱερά ἀκολουθία του, τά τροπάρια πού ἀναφέρονται σ΄ αὐτόν καί τήν μητέρα του ἁγία Ἑλένη. «Ὡς ὁ Παῦλος οὐρανόθεν τήν κλῆσιν ἐδέξατο.» Αὐτό εἶναι σημαντικότατο, ἀφοῦ ὑποδηλώνει τήν σκέπουσα αὐτόν Θεία Χάρη, πού αἰσθητά ἐκδηλώθηκε μέ τήν ἐμφάνιση τοῦ θεοπτικοῦ βιώματος πού ἔζησε κατά τήν ὅραση τοῦ ἐν οὐρανῷ φανέντος Τιμίου Σταυροῦ καί τά ὅσα ἐπακολούθησαν στόν μυστικό κόσμο τῆς ψυχῆς του.

Στήν Ὀρθοδοξία ἀδελφοί μου δέν ὑπάρχει ἁγιοποίηση, ὑπάρχει ἀναγνώριση τῆς ἁγιότητος. Ὁ Θεός μέ ἔκτακτες ἐπεμβάσεις, μέ λείψανα πού εὐωδιάζουν καί θαυματουργοῦν, μέ θεοσημεῖες καί θαύματα, ἀποδεικνύει τήν ἐπέμβασή Του, ὅπως στή συγκεκριμένη περίπτωση. Τότε οἱ πιστοί τιμοῦμε τόν ὑπό τοῦ Θεοῦ ἀναγνωρισθέντα ἅγιο, γεγονός τό ὁποῖο σήμερα ἐδῶ πραγματοποιοῦμε μέ εὐλάβεια μεγάλη καί πίστη θερμή πρός στούς τιμωμένους Ἁγίους.

Δυστυχῶς ὅμως, ἡ πνευματική λαμπρότητα καί εὐφροσύνη τοῦ ἑορτασμοῦ σκιάζεται ὑπό τῆς ἀγωνίας καί ἀβεβαιότητος, πού μεγενθύνεται καθημερινῶς, παρακολουθώντας τά τεκταινόμενα στά ἐθνικά μας θέματα, τά ὁποῖα ἰδιαίτερα τό τελευταῖο διάστημα ἔχουν λάβει ἀβέβαια τροπή καί ἐξέλιξη. Ὡς Ποιμενάρχης καί πνευματικός Πατήρ τοῦ ἱστορικοῦ Καστελλόριζου, συνεχόμενος ἐκ μεγίστης ποιμαντικῆς ἀγωνίας διά τό μέλλον τῆς νήσου, κρούω ἀπό τήν ἐσχατιά αὐτή τῆς ἑλληνικῆς ἐπικράτειας τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου καί κάμνω ἔκκληση εἰς τούς ἁρμοδίους κυβερνητικούς φορεῖς νά ἐπιδείξουν ὑψίστη ἐθνική μέριμνα καί εὐαισθησία στούς χειρισμούς τοῦ καιρίου τούτου ζητήματος τῆς καθ’ ἠμᾶς εὐλογημένης, θεοσώστου καί θεοστηρίκτου ἀκριτικῆς Ἐπαρχίας, ἡ ὁποία ἀντανακλᾶ σ’ ὁλόκληρη τήν Πατρίδα μας. Διατρανώνουμε πρός κάθε κατεύθυνση:Τό Καστελλόριζο δέν εἶναι «ἱπτάμενο νησί» καί οἱ κάτοικοί του δέν εἶναι ἀποδημητικά πτηνά τοῦ Αἰγαίου.

Ὅλοι ἐσεῖς ἐδῶ εἶστε οἱ περήφανοι ἀκρίτες καί θεματοφύλακες πού φυλάσσετε αἰῶνες τώρα τίς θερμοπύλες τοῦτες τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί προσωπικῶς ἐσεῖς κ. Δήμαρχε, γνωρίζετε καλῶς ὅτι οὔτε ὑπερβάλλουμε οὔτε κινδυνολογοῦμε. Χιλιάδες εἶναι οἱ ἐπιστολές συμπαράστασης πού λαμβάνετε καθημερινῶς ἀπό κάθε γωνιά τῆς ὑφηλίου ὅπου ὑπάρχουν Ἕλληνες, συμμεριζόμενοι τόν ἀγώνα καί τήν ἀγωνία μας νά κρατηθεῖ ἑλληνικός τοῦτος ὁ περήφανος τόπος. Στίς κρίσιμες ἱστορικές συγκυρίες πού βιώνομε ὡς Ἔθνος τούτη τήν περίοδο, εἶναι ἀνάγκη ὅσο ποτέ ἄλλοτε ὁ ἀναβαπτισμός τοῦ Λαοῦ μας στίς διαχρονικές ἀκατάλυτες ἀξίες, πού ὕφαναν στούς ἀργαλειούς τῶν αἰώνων τήν ἐθνική μας ταυτότητα καί κρατοῦν ζωντανά τά ἀντανακλαστικά τῆς ψυχῆς μας. Ἔχουμε ἀνάγκη ὅσο ποτέ ἄλλοτε ἀπό ἐθνική ὁμοψυχία καί φιλοπατρία, ἀπό σύμπνοια καί φιλαδελφία, ἀπό ὁμόνοια καί ἀγάπη.

Ἄς προσευχηθοῦμε εὐχόμενοι, τήν σημερινή ἐποχή πού ἡ Πατρίδα μας δοκιμάζεται καί ἡ Ἐκκλησία μας βάλλεται, νά ἀφυπνιστοῦμε καί νά ἀναγεννηθοῦμε μέ τίς θεόδεκτες πρεσβεῖες τῶν Μεγάλων Βασιλέων καί ἰσαποστόλων Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης, ἔτσι ὥστε νά ἐπανακτήσουμε τό ἀντιστασιακό πνεῦμα τῆς Ρωμιοσύνης καί νά κρατήσουμε ἐλεύθερη καί Ἑλληνορθόδοξη, τήν δοκιμαζόμενη Χώρα μας.

Ἄς παρακαλέσουμε, λοιπόν, ὅλοι μαζί τούς σήμερα ἑορταζόμενους αγίους, νά σκεπάζουν μέ τίς Θεόδεκτες προσευχές καί πρεσβεῖες τους ὁλόκληρο τό γένος τῶν Ὀρθόδοξων καί νά μᾶς ἀξιώνουν, νά τούς τιμᾶμε μέ καθαρή καρδιά –ὄχι μόνο ἐμεῖς, ἀλλά καί τά παιδιά μας, καί τά παιδιά τῶν παιδιῶν μας– κάθε χρόνο τέτοια ἡμέρα εδώ στό Καστελλόριζο, ἐδῶ πού χτυπᾶ ἡ καρδιά τῆς Ἑλλάδας «εἰς αἰώνας αἰώνων».

Χριστός ἀνέστη, χρόνια πολλά καί εὐλογημένα.