Ένας ανόητος δάσκαλος.(Από τον βίο του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη)

Στόν βίο τοῦ ἁγίου Σιλουανοῦ τοῦ Ἀθωνίτου (1866-1938) διαβάζομε τό παρακάτω περιστατικό, ὅταν ὁ Σιλουανός ἦταν περίπου τεσσάρων ἐτῶν.
Μία ἑορτάσιμη ἡμέρα ὁ πατέρας του προσκάλεσε στό σπίτι του κάποιον πλανόδιο πωλητή βιβλίων. Λυπόταν γιά τό «σκοτάδι» τῆς ἀμάθειάς του. Καί ἔλπιζε, νά μάθει ἀπ’ αὐτόν, τόν «γραμματισμένο« πωλητή, κάτι τό ἐνδιαφέρον. Προσέφερε τσάϊ καί φαγητό στόν ξένο. Ὁ μικρός Σιλουανός μέ περιέργεια παιδιοῦ τόν ἐκοίταζε καί ἄκουγε προσεκτικά τήν συνομιλία.
Ὁ βιβλιοπώλης ἔλεγε στόν πατέρα, ὅτι ὁ Χριστός δέν εἶναι Θεός καί ὅτι γενικά Θεός δέν ὑπάρχει. Τόν μικρό Σιλουανό ἐξέπληξαν ἰδιαιτέρως τά λόγια: «Ποῦ εἶναι, λοιπόν, αὐτός ὁ Θεός;»
Σκέφθηκε τό παιδί:
-Ὅταν μεγαλώσω, θά γυρίσω ὅλη τήν γῆ ψάχνοντας γιά τόν Θεό.
Φεύγει ὁ ξένος καί ὁ μικρός Σιλουανός λέγει στόν πατέρα:
-Ἐσύ μέ διδάσκεις νά προσεύχομαι καί αὐτός λέγει ὅτι Θεός δέν ὑπάρχει.
Ἀπάντησε ὁ πατέρας:
-Νόμισα ὅτι αὐτός ἦταν σπουδαῖος ἄνθρωπος, ἀλλά ἀποδείχθηκε βλάκας. Μήν τόν ἀκοῦς.
Ἡ ἀπάντηση ὅμως τοῦ πατέρα δέν ἔσβυσε ἀπό τήν ψυχή τοῦ παιδιοῦ τήν ἀμφιβολία.
Πέρασαν, ἀπό τότε, πολλά χρόνια. Ὁ Σιλουανός, δεκαεννιάχρονος νεαρός, ἐργαζόταν σ’ ἕνα μεγάλο κτῆμα. Μιά φορά ἡ διαχειρίστρια τοῦ κτήματος ἐπισκέφθηκε τόν τάφο ἑνός σπουδαίου ἀσκητοῦ, τοῦ ἐγκλείστου Ἰωάννου Σεζένωφ. Ὅταν γύρισε, εἶπε γιά τά θαύματα πού γινόντουσαν στόν τάφο του. Καί ἄλλοι ἐργάτες ἐπιβεβαίωσαν τά γεγονότα αὐτά. Καί ὅλοι συμφώνησαν, ὅτι ὁ Ἰωάννης εἶναι ἅγιος.
Ὁπότε, ὁ Σιλουανός σκέφθηκε:
-Ἄν αὐτός εἶναι ἅγιος, ἄρα ὁ Θεός εἶναι μαζί μας· καί δέν ὑπάρχει ἀνάγκη νά γυρίσω ὅλο τόν κόσμο γιά νά Τόν βρῶ.
Καί μέ αὐτή τήν σκέψη, γέμισε ἡ νεανική του καρδιά ἀπό ἀγάπη πρός τόν Θεό.
Ἔτσι, ὁ λογισμός ἀμφιβολίας, πού ἔρριξε στήν ψυχή τοῦ παιδιοῦ ὁ πλανόδιος ἐκεῖνος πωλητής βιβλίων, καί διατηρήθηκε ἐπί δεκαπέντε χρόνια, διαλύθηκε μέ αὐτόν τόν παράδοξο καί, φαινομενικά, ἀφελῆ τρόπο (ἀρχιμ. Σωφρονίου «Ὁ Γέρων Σιλουανός», ἔκδ. Ὀρθοδ. Κυψέλη, Θεσσαλονίκη, 1976, σελ. 12-13).