Παράνομοι Ἅγιοι Γράφει ὁ π. Διονύσιος Ταμπάκης

Γράφει ὁ π. Διονύσιος Ταμπάκης

Ἐὰν τὸ καλοσκεφτοῦμε θὰ διαπιστώσουμε πὼς τελικὰ οἱ

 περισσότεροι Ἅγιοι καὶ μάρτυρες ἦταν παράνομοι

 σ'αὐτὸν τὸν κόσμο. Παράνομοι γιὰ τοὺς ἀνθρώπους

 ἀλλὰ σύννομοι μὲ Τὸν Θεό. Ἐκ πεποιθήσεως, ἐκ 

προθέσεως, ἐκ προμελέτης καὶ ἐνσυνείδητα παράνομοι,

 περιθωριακοὶ, ἀτίθασοι, ἀναρχικοὶ, ἀδάμαστοι  καὶ 

παραβατικοὶ στὸν νόμο, ὅταν αὐτὸς μεταμορφώνονταν 

σὲ παρανομία μπροστὰ στοῦ Θεοῦ τὰ μάτια.

Καὶ πρῶτος ὁ Ἴδιος ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός,

 ποὺ καταδικάστηκε ἀπό τὴν Ρωμαϊκὴ καὶ Ἰουδαϊκὴ

 νομοθεσία γιὰ ἀντιποίηση ἐξουσίας καὶ παρακίνηση

 σὲ ἐξέγερση, βλασφημία καὶ ἄλλα πολλά... 

καὶ καταδικάστηκε στὴν πιὸ ἐπαίσχυντη καὶ ἐπώδυνη 

ἐκτέλεση, τὸ Σταύρωμα καὶ μάλιστα ἐν μέσω δύο 

μεγαλοκακούργων. Ἀλλὰ καὶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ 

Πρόδρομος ἐθεωρήθη ὅτι ἔπραξε καθύβριση

 Δημοσίου προσώπου καὶ δὴ ἄρχοντος, 

ἐλέγχοντας τὸν γιὰ τὸ ἀδίκημά της μοιχείας. 

Ἀκόμη καὶ ΄Ἅγιος Ἰωσὴφ ὁ μνήστωρ τῆς 

Παρθένου Παναγίας μᾶς , παρέβη τὸν μωσαϊκὸ 

Νόμο ἀφοῦ δὲν κατέδωσε τὴν Θεοτόκο πρὸς λιθοβολισμὸ 

,ὅπως θὰ ἔκανε ἕνας σωστὸς καὶ ἔννομος Ἰουδαῖος στὴν

 θέση του.

Ἐπίσης ὁ Ἅγιος Νικόλαος τόλμησε νὰ χαστουκίσει

 ἐνώπιόν του Βασιλέως Κωνσταντίνου τὸν συνομιλητὴ τοῦ

 αἱρετικὸ Ἄρειο καὶ νὰ προβεῖ ἔτσι σὲ ἐνσυνείδητη

 ἐξάσκηση βίας . Ἀλλὰ καὶ ὁ Ἅγιος Διονύσιος παρέβη 

τὸν νόμο, ποιώντας ὑπόθαλψη ἐγκληματία καὶ βοηθώντας

 τὸν Δολοφόνο τοῦ ἀδελφοῦ του νὰ δραπετεύσει καὶ 

λιποτακτήσει ἀπὸ...

 τὶς ὑφιστάμενες ἀρχὲς καὶ ἐξουσίες.

Τόσοι καὶ τόσοι Ἅγιοι Μάρτυρες , 

νεομάρτυρες ἀλλὰ καὶ Ἥρωες ποὺ ἐθεωρήθησαν

 ὡς ἀνυπάκοοι τῶν δημοσίων καὶ αὐτοκρατορικῶν ἢ Σουλτανικῶν

 νόμων, μὴ θέλοντας νὰ ἀποδώσουν τὴν πρέπουσα τιμὴ στὰ εἴδωλα 

καὶ στὸ πρόσωπο τοῦ αὐτοκράτορα ... καὶ 

τόσοι ἄλλοι ποὺ ἀκόμη καὶ εἰδωλολατρικοὺς-δαιμονικοὺς ναοὺς 

ἔκαιγαν καὶ κατέστρεφαν κάνοντας ἐμπρησμοὺς ἐκ πρὸ 

μελέτης καὶ δὴ Ἱερῶν χώρων καὶ παρενόχληση δημοσίας λατρείας....

Καὶ ὅλα αὐτὰ διότι ὅπως λέει καὶ ὁ Πορφήτης Ἠσαΐας

 «Πάσα δικαιοσύνη ἄνθρωπου ὡς ράκος ἀποκαθημένης

ἔστιν ἐνώπιον αὐτοῦ» (πρβλ. Ἤσ. ξδ' 6). Δηλαδὴ 

ἡ ἀνθρώπινη δικαιοσύνη καὶ ἀξιοκρατία ἐνώπιόν Του

Θεοῦ λογίζεται σὰν βρώμικο πανὶ ἤτοι (ἐπιτρέψατέ

 μου)σὰν μεταχειρισμένη σερβιέτα.

Ὅταν λοιπὸν ὁ νόμος ταυτίζεται μὲ τὴν ὑποκρισία ,

τὴν ἐμπάθεια ,τὴν ἀπανθρωπιὰ καὶ τὴν ἔλλειψη ἀγάπης 

τότε γίνεται παρανομία. Καὶ ὅταν οἱ ἀνθρώπινοι νόμοι

 γίνονται παρὰ-νόμοι, τότε ἡ «παρὰ-νομία τοῦ Θεοῦ» 

 γίνεται νόμος .

Καὶ ὅπως εἶπε κάποτε ὁ μακαριστὸς Αὐγουστίνος 

-Φλωρίνης  «ἀπὸ τότε ποὺ ἡ ἀνθρώπινη δικαιοσύνη 

ατεδίκασε τὸν Θεὸ σὲ θάνατο, στιγματίσθηκε αἰώνια».