Ἐπιτίμια καί παραδοξολογίες

Ἐπιτίμια καί παραδοξολογίες

http://el-pliroforisi.gr/     Μετὰ τὴν πρὸ πολλῶν ἐτῶν πανηγυρικὴ καὶ ἀμετάκλητη δικαίωση τῶν 

δώδεκα «ἔκπτωτων» Μητροπολιτῶν ἀπὸ τὸ Ἀνώτατο Ἀκυρωτικὸ 

Δικαστήριο τῆς Πολιτείας (Σ.τ.Ε.) μὲ τὴν 1028 τοῦ Ἰουνίου τοῦ ἔτους 1993

 ἀπόφαση τῆς Ὁλομελείας του, ὕστερα ἀπὸ προηγηθεῖσες πολλὲς ἀκυρωτικὲς

 ἀποφάσεις τῶν Τμημάτων γιὰ συναφεῖς πρὸς τὸ κύριο θέμα ὑποθέσεις, 

ἡ τότε διοικοῦσα Ἐκκλησία, πρὸ αὐτοῦ τοῦ ἀδιεξόδου, ἐπινόησε καὶ

 ἐπέβαλε στοὺς ἐναπομείναντες τρεῖς Μητροπολίτες 

(Λαρίσης Θεολόγο, Θεσσαλιώτιδος Κωνσταντῖνο καὶ Ἀττικῆς Νικόδημο)

 τὰ γνωστὰ σὲ ὅλους μας ἀνυπόστατα καὶ ἀντικανονικὰ

 «Ἐπιτίμια Ἀκοινωνησίας», μὲ ὅποιο περιεχόμενο καὶ μὲ ὅποιες

 συνέπειες διευκόλυνε τὴν ἴδια στὶς περαιτέρω σκόπιμες ἐνέργειές της.
     Θα ἦταν περιττὸ νὰ ἐπαναλάβουμε καὶ νὰ ἐπανέλθουμε στὸ

 ἀνυπόστατο καὶ ἀντικανονικὸ τοῦ ἄθλιου αὐτοῦ ἐφευρήματος τῆς

 ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως. Εἶναι γνωστὰ τὰ σχόλια καὶ οἱ παρατηρήσεις πολλῶν ἐκκλησιαστικῶν παραγόντων, Ἀρχιερέων καὶ ἀκαδημαϊκῶν δασκάλων

 τῆς θεολογίας καὶ θεωροῦμε περιττὴ τὴν ἐπανάληψη. Τοῦτο μόνο θὰ 

ἐπισημάνουμε. Ὅτι οἱ περισσότεροι τῶν Ἀρχιερέων, μηδὲ τοῦ ἴδιου 

τοῦ νῦν Ἀρχιεπισκόπου ἑξαιρουμένου, στὶς κατ᾿ ἰδίαν συζητήσεις

 τους, ἀλλὰ καὶ δημοσίως, ἀναγνώριζαν τὸ ἀντικανονικὸ καὶ 

ἀνυπόστατο τῶν ἐπιτιμίων καὶ καταφέρονταν κατ᾿ αὐτῆς τῆς

 μεθοδεύσεως. Ἀλλὰ τὸ σπουδαιότερο καὶ πλέον ἐντυπωσιακὸ 

εἶναι ὅτι τὸ εὐσεβὲς πλήρωμα τὰ παρεῖδε, τὰ ἀγνόησε καὶ τὰ 

ἀντιπαρῆλθε. Μόνη «ἀκοινώνητη» παρέμεινε, καὶ δυστυχῶς 

παραμένει ἀκόμη, ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία καὶ τὸ περιβάλλον της.

     Οἱ τρεῖς «ἐπιτιμηθέντες» Μητροπολίτες ἔφεραν τὸ σταυρὸ τῶν ἐπιτιμίων

, ἀκολουθοῦντες τὴν πνευματικὴ ποιμαντικὴ τους ἀποστολὴ ἤρεμοι καὶ

 ἀπερίσπαστοι, ἔχοντες δίπλα τους ὡς Κυρηναίους τὸ εὐσεβὲς πλήρωμα,

 τὸ ὁποῖο ἔσπευδε καὶ σπεύδει στὰ πνευματικὰ τους καταφύγια γιὰ νὰ τύχει

 τῆς εὐλογίας των καὶ νὰ πάρει πνευματικὴ τροφὴ ἀπὸ τὸ μεστὸ ἐκκλησιαστικὸ

 τους λόγο.
     Ο Γέροντας Μητροπολίτης Λαρίσης Θεολόγος, ὁ νεώτερος αὐτὸς σύγχρονος

 ἅγιος, τὸ ἔτος 1996 ἔφυγε ἀπὸ τὸν κόσμο τοῦτο «ἐν ἀκοινωνησίᾳ». Δυὸ χρόνια

 μετὰ τὴν κοίμησή του (1998) ἡ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας ἦρε τὸ ἐπιτίμιο 

«διὰ βοῆς»! καὶ χωρὶς καμμιὰ αἰτιολογία, ἐπαναλαμβάνοντας πιστῶς τὴν

 ἐνέργεια τοῦ Πόντιου Πιλάτου, ὅπως τὴν ἀποδίδει ἡ Γραφή: «καὶ γνοὺς

 ἀπὸ τοῦ Κεντυρίωνος, ὅτι ἤδη τέθνηκε, ἐδωρήσατο τὸ Σῶμα τῷ Ἰωσήφ».

 Ὁποία μεγαθυμία καὶ μεγαλοδωρία!!
     Ὁ ἕτερος τῶν ἐπιτιμηθέντων Σεβ. Θεσσαλιώτιδος Κωνσταντῖνος κατὰ τὰ 

τέλη τοῦ ἔτους 2007 ἀσθένησε σοβαρῶς. Ἀναμένονταν ὁσονούπω ἡ κοίμησή

 του. Καὶ στὴν περίπτωση αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία ἔδειξε καὶ πάλι τὴ μεγαλοθυμία

 της! Ὀλίγες ἡμέρες πρὸ τῆς ἐκδημίας τοῦ Γέροντα ἦρε καὶ ἐδῶ τὴν ἀκοινωνησία

 χωρὶς καμμιὰ αἰτιολογία. Προφανῶς καὶ ἐδῶ θὰ κατέφυγε στὸν «Κεντυρίωνα»

 πρὸς συλλογὴ πληροφοριῶν καὶ ἐνημέρωση. Καὶ ὁ ἁπλοϊκὸς χριστιανὸς ἀπορεῖ

 καὶ διερωτᾶται. Μήπως, αὐτὸ καὶ μόνο, τὸ γεγονὸς τοῦ θανάτου 

συμπεριλαμβάνεται στοὺς λόγους ἄρσεως τῶν ἐπιβαλλόμενων ἐν

 ζωῇ ἐπιτιμίων; Ὁποῖες ἀντιεκκλησιαστικὲς τραγικότητες καὶ μεθοδεύσεις.
     Και ἀπέμεινε ὁ τρίτος τῶν ἐπιτιμηθέντων, ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ἀττικῆς

 καὶ Μεγαρίδος π. Νικόδημος. Καίτοι καὶ ὁ ἴδιος ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἀναφέρονταν

 (πρὸ καὶ μετὰ τὴν ἐκλογή του) στὸ ἀπαράδεκτο καὶ ἀντικανονικὸ τῆς ἐπιβολῆς

 τῶν ἐπιτιμίων, παρὰ ταῦτα ΟΥΔΕΝ ἔπραξε. Καὶ τὸ «οὐδέν» εἰδικὰ τὸ 

ἐπισημαίνουμε. Μεθόδευε καὶ πέτυχε τελικὰ τὴν ἀντικανονικὴ διάσπαση

 τῆς Μητροπόλεως Ἀττικῆς, μετὰ τὴν προηγούμενη δικτατορικὴ τριχοτόμηση,

 καὶ σὲ ἄλλα δυὸ Τμήματα, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ φύγει ὁ τίτλος 

«Μητρόπολις Ἀττικῆς», ὥστε νὰ μὴ τὸν ἐπικαλεῖται πλέον, ὡς 

ἀνύπαρκτο, ὁ κανονικὸς Μητροπολίτης Σεβ. Νικόδημος. Ἀπαράδεκτες

 πράξεις καὶ σκόπιμα τεχνάσματα. Καὶ ποῦ συμβαίνουν αὐτά; Μέσα

 στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας(!), ἐνῶ ἡ κανονικότητα καὶ ἡ ἐκκλησιαστικὴ

τάξη, σύμφωνα καὶ μὲ ὅσα κατὰ τὸ παρελθὸν λέγονταν, ἐπέβαλλε τὴν

 ἄμεση ἀποκατάσταση τοῦ Σεβ. Νικοδήμου στὴ Μητρόπολή του. Ὄχι

 γιὰ τὴν προσωπικὴ τακτοποίηση τοῦ Δεσπότη, γιὰ τὴν ὁποία, εἴμεθα

 σὲ θέση νὰ τὸ γνωρίζουμε μὲ βεβαιότητα, νὰ τὸ διακηρύσσουμε εὐθέως

 καὶ νὰ τὸ βροντοφωνάζουμε, μὲ ὅση δύναμη καὶ σθένος διαθέτουμε, 

ΠΟΤΕ, ΟΥΔΕΠΟΤΕ ἐνδιαφέρθηκε, ἀλλὰ τὸ μόνο καὶ ἀποκλειστικὸ μέλημά

 του ἦταν καὶ εἶναι ἡ ἐπαναφορὰ τῆς Ἐκκλησίας στὴν κανονικὴ τάξη, γιὰ

 νὰ μὴν ἀποτελέσει τοῦτο κακὸ προηγούμενο στοὺς ἐπιγενομένους. Καὶ μὲ

 αὐτή του τὴ θέση ἀγωνίσθηκε καὶ ἀγωνίζεται ἐπὶ τριάντᾳ ἑπτὰ ἔτη ἐπάνω

 στὸ βουναλάκι τοῦ Αὐλώνα.
     Καὶ ἡ συνέχεια. Τὸ σῶμα τῆς Ἱεραρχίας, ποὺ συνῆλθε τὸ Μάιο τοῦ

 περασμένου ἔτους 2010, ἀντὶ νὰ ἄρει ἀμέσως καὶ ἀμελλητὶ τὸ ἀπαράδεκτο

 καὶ ἀνυπόστατο ἐπιτίμιο ἀκοινωνησίας καὶ γιὰ τὸν τελευταῖο ἐναπομείναντα

 Μητροπολίτη Νικόδημο, καὶ μάλιστα ἀπὸ τὸ χρόνο ἐπιβολῆς του(ex tunc),

 προχώρησε στὴν «ὑπὸ αἵρεση!» ἄρση τοῦ ἐπιτιμίου καὶ εἰδικὰ γιὰ τὸν 

μέλλοντα χρόνο(ex nunc), ἀλλὰ μὲ σαφῶς ὁριζόμενες ἀντιεκκλησιαστικὲς

 προϋποθέσεις, μὲ τὶς ὁποῖες ἐπαναλαμβάνονταν ὅλες οἱ ἀντικανονικὲς 

παρανομίες τοῦ παρελθόντος. Πέραν τούτων οἱ παραπάνω ἀπαράδεκτοι 

καὶ θλιβεροὶ ὅροι εἶναι καὶ νομικῶς ἄκυροι ὡς ἀντίθετοι στὸ δίκαιο, στὰ 

χρηστὰ ἤθη καὶ στὴν ἀξία τῆς προσωπικότητας τοῦ ἀνθρώπου, τὴν ὁποία

 πλήρως διασφαλίζει τὸ Σύνταγμα τῆς πατρίδας μας.
     Ἐνόψει αὐτῶν τῶν θλιβερῶν ρυθμίσεων-ἀποφάσεων ὁρίσθηκαν,

 κατὰ τὴν ἴδια συνεδρίαση τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Μαΐου τοῦ 2010, τρεῖς

 Μητροπολίτες, μέλη τῆς Συνόδου, νὰ ἐπιδώσουν τὴν παραπάνω ἀπόφαση

 στὸν ἀμέσως ἐνδιαφερόμενο Μητροπολίτη Σεβ. Νικόδημο. Μέχρι σήμερα 

οὔτε οἱ τρεῖς οὔτε κάποιος ἀπὸ τοὺς ἐντεταλμένους Μητροπολίτες μετέβη 

νὰ ἀνακοινώσει καὶ νὰ ἐπιδώσει, ὡς ὄφειλαν κατ᾿ ἐπιταγὴ τῆς Ἱεραρχίας,

 τὴν ἀπόφαση, ἡ ὁποία καὶ ἐκ τοῦ λόγου τούτου, νομικῶς καὶ ἐκκλησιαστικῶς,

 εἶναι ἄγνωστη καὶ συνεπῶς ἀνύπαρκτη γιὰ τὸν Σεβ. Νικόδημο, ὡς οὐδέποτε

 ἐπιδοθεῖσα. Καὶ ναὶ μὲν ἀπὸ τὸν τελευταῖο ἀσκήθηκε τὸν Ἰούλιο τοῦ 2010 

αἴτηση ἀκυρώσεως τῆς ἀποφάσεως αὐτῆς στὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας,

 ἀλλὰ ἀπὸ τὸ χρόνο λήψεως τῆς παραπάνω τραγικῆς ἀποφάσεως παρῆλθε

 χρονικὸ διάστημα ποὺ ὑπερβαίνει τοὺς δυὸ μῆνες. Ἡ ἐπίμαχη ὅμως ἀπόφαση

 ἔπρεπε νὰ ἀνακοινωθεῖ (βλ. ἐπιδοθεῖ) πάραυτα καὶ σὲ κάθε περίπτωση μέσα

 στὶς ἀμέσως ἑπόμενες ἡμέρες. Καὶ ὅμως παραμένει ἀκόμη ἀνεπίδοτη.
     Και ἀπὸ τὰ μέλη τῆς ἐντεταλμένης τρόϊκας ὁ ἕνας ἐσιώπησε πλήρως. 

Ὁ ἄλλος ἐπιδόθηκε σὲ δηλώσεις καὶ ἐπιστολές, ἐνῶ ὁ τρίτος ἀκολούθησε

 τὴ γνωστὴ του ἐπικοινωνιακὴ τακτικὴ ὅτι προτίθεται νὰ παραιτηθεῖ, ἂν

 αὐτὸ βοηθήσει στὴν ἐπίλυση τοῦ θέματος, ὅτι ὁ ἀδικηθεὶς Σεβ. Νικόδημος

 πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ ἀποκατασταθεῖ καὶ ὅτι προσφέρεται νὰ δωρίσει

 τὴ δική του Μητρόπολη, ἡ ὁποία ἄλλωστε ἀποτελοῦσε τμῆμα τῆς

 Μητροπόλεως Ἀττικῆς (ὁμολογία ἀντικανονικῆς κατοχῆς!), 

λέτε καὶ οἱ Μητροπόλεις προσφέρονται δίκην πακέτων δώρων

 τῶν καταστημάτων «ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΙ»!
     Και διερωτᾶται ὁ κάθε καλόπιστος μελετητὴς τῶν γεγονότων.

 Μήπως τὴ μετάβαση τῶν τριῶν ἐντολοδόχων Μητροπολιτῶν ἀπέτρεψαν 

λόγοι συνειδήσεως(βλ. ἐντροπής); Γιατί ἀσφαλῶς θὰ κατέβαζαν τὴν κεφαλή

 τους, ἂν τίθετο τὸ ἐρώτημα: «Ἀντὶ ἀδελφοί μου νὰ ὁμιλοῦμε κατὰ σχῆμα

 πρωθύστερο γιὰ τὴν ἅρση τοῦ ἐπιτιμίου, μήπως θὰ ἔπρεπε νὰ ἀναφερθοῦμε

 στὴν ἀρχικὴ πράξη τῆς ἐπιβολῆς του, στοὺς κανόνες ποὺ τὸ προβλέπουν καὶ

 στὶς συνέπειές του»; Καὶ ἐδῶ ἀσφαλῶς θὰ ἀκολουθοῦσε ἐντροπὴ καὶ σιωπή.

ΕΠΙΜΥΘΙΟ

     Το ὄνειδος τῶν ἄθλιων ἐπιτιμίων ἀκοινωνησίας ἔπρεπε νὰ

 ἐξαφανισθεῖ ἀμέσως

 καὶ ἐγκαίρως καὶ σὰν συνέπεια τούτου ἔπρεπε νὰ ἀκολουθήσει 

ἡ ἀποκατάσταση

 τοῦ Σεβ. Νικοδήμου στὴν κανονικὴ μητροπολιτικὴ του ἕδρα. 

Καὶ θὰ τονίσουμε καὶ

 τώρα καὶ πάλιν καὶ πολλάκις, ὅτι αὐτὸ ἐπιβάλλονταν νὰ γίνει ὄχι γιὰ τὴν 

προσωπικὴ του τακτοποίηση, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ γιὰ τὸν ἴδιο γεγονὸς ἀδιάφορο,

 ἀλλὰ ΜΟΝΟ καὶ ΜΟΝΟ γιὰ τὴν ἀποκατάσταση τῆς κανονικῆς τάξεως, τὴν ὁποία

 ὄχι μόνο ζητάει ἀλλὰ ἀπαιτεῖ καὶ τὸ εὐσεβὲς πλήρωμα.
     Καὶ κάτι ἀκόμη. Ἔπρεπε ἡ Ι.Σ.Ι. μὲ γενναία ἀπόφαση νὰ διαγράψει ὁλόκληρη

 τὴ μελανότερη σελίδα τῆς σύγχρονης ἐκκλησιαστικῆς μας ἱστορίας μὲ τὴν 

ἀντικανονικὴ καὶ παράνομη «ἔκπτωση» τῶν δώδεκα Μητροπολιτῶν 

τὸ ἔτος 1974

 τὶς τελευταῖες ἡμέρες τῆς δικτατορίας καὶ μὲ τὰ ἄθλια «ἐπιτίμια

 ἀκοινωνησίας»

 τοῦ ἔτους 1993, τῶν τριῶν ἐναπομεινάντων, γεγονότα καὶ πράξεις

 ποὺ πλήττουν

 σπουδαίως τὸ θεσμὸ τῆς Ἐκκλησίας καὶ βλάπτουν σοβαρῶς τὸ

 ποίμνιο.
     Καὶ ἀφοῦ αὐτὸ δὲν ἔγινε μέχρι σήμερα, στὴ σκέψη κάθε πιστοῦ

 χριστιανοῦ,

 ἔρχεται αὐθόρμητα ἡ εὐαγγελικὴ ρήση «ΟΥΔΕΝ ΕΠΟΙΗΣΑΤΕ».

 Ὅλα τὰ ἄλλα

 γίνονται καὶ λέγονται ἐπὶ τοῦ ἀσφαλοῦς καὶ μὲ προέχοντα τὸν

 ἐπικοινωνιακὸ 

χαρακτήρα. Καὶ ὁ πιστὸς λαός, βλέποντας «τὸν σεισμὸν καὶ τὰ

 γενόμενα» 

ἐκφράζει τὴ θλίψη καὶ τὴν πικρία του.
Ὁ Σχολιαστὴς