Κυριακή Β Νηστειών - Αρχιμανδρίτης Κοσμάς Λαμπρινός

Άρθρο του αρχιμ. Κοσμά Λαμπρινού«Τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου» Ακούσαμε σήμερα, αγαπητοί μου, το Ευαγγελικό ανάγνωσμα που μας ανέγνωσε η αγία μας Εκκλησία, Β΄Κυριακή των Νηστειών, ημέρα που πανηγυρίζουμε τη μνήμη του αγ. Γρηγορίου, αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης του Παλαμά. Και μας το διάβασε για να μας οδηγήσει στην μετάνοια αφού ο Χριστός πρώτα θεράπευσε τη ψυχή του παραλύτου της περικοπής μας και έπειτα το σώμα του. Πως όμως συνέβη τούτο; Τέσσερις σπλαγχνικοί άνθρωποι είδαν τον παράλυτο και αποφάσισαν ότι δεν έπρεπε να τον αφήσουν αβοήθητο. Πίστευαν ότι ο Χριστός μπορούσε να τον θεραπεύσει. Πολλοί έβλεπαν τον παράλυτο. Τον έβλεπαν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, τον έβλεπε κι όλος ο Ιουδαϊκός λαός. Τι έκαναν όμως; Τίποτα. Οι τέσσερις αυτοί άνθρωποι, άγνωστοι μεν σε μας, γνωστοί όμως στο Θεό, ήθελαν να μεταφέρουν τον παράλυτο στο Χριστό. Δεν περίμεναν να πάει ο Χριστός στο παράλυτο. Πως όμως; Σκέφτηκαν διάφορους τρόπους. Η αγάπη, αδελφοί μου, είναι εφευρετική. Έτσι βρήκαν τον τρόπο μεταφοράς του παραλύτου. Τον έβαλαν πάνω σε ένα φορείο και τον πήγαν στο σπίτι όπου δίδασκε κείνο τον καιρό ο Χριστός. Τότε όμως βρέθηκαν προ ενός άλλου προβλήματος. Στο σπίτι υπήρχε πλήθος λαού που δεν άνοιγε δρόμο να περάσει το φορείο με τον παράλυτο. Όλοι κρατούσαν σφικτά τις θέσεις τους. Το θέαμα του δυστυχισμένου αυτού ανθρώπου κανέναν απ’ αυτούς δεν συγκινεί. Θα περιμέναμε οι Γραμματείς και Φαρισαίοι που διάβαζαν το Νόμο να φανούν και εφαρμοστές του. Αλλά δεν τον εφάρμοζαν. Τότε, πως έβαλαν οι τέσσερις σπλαγχνικοί άνθρωποι τον παράλυτο στο σπίτι; Είπαμε ότι η αγάπη είναι εφευρετική. Και βρήκαν τον τρόπο. Ανέβηκαν στη σκεπή του σπιτιού, όπως γνωρίζουμε από το ευαγγελικό ανάγνωσμα, «απεστέγασαν την στέγη», όπως μας λέει ο άγ. Μάρκος, και κατέβασαν τον παράλυτο με σχοινί μπροστά στο Χριστό. Κι ο Χριστός σταματώντας για λίγο την ομιλία του, βλέπει την πίστη των τεσσάρων αυτών ανθρώπων, των αχθοφόρων της αγάπης, και απευθύνεται προς τον παράλυτο λέγοντάς του: «τέκνον, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου». Παιδί μου, του λέει, σου συγχωρούνται οι αμαρτίες σου. Η πίστη των τεσσάρων αυτών ανθρώπων τους έκαναν να αγαπήσουν τον άγνωστο άνθρωπο γι’ αυτούς και να τον σώσουν οδηγώντας τον στο Χριστό. Αλλά γιατί ο Χριστός να θεραπεύσει πρώτα την ψυχή του παραλύτου; Γιατί, όπως μας λέει ο απ. Παύλος, όλες οι ασθένειες οφείλονται στην αμαρτία. Γι’ αυτό και ο Χριστός; συγχώρεσε πρώτα τις αμαρτίες του. Οι Γραμματείς και Φαρισαίοι όμως, που ήταν γεμάτοι υποκρισία, έλεγαν μέσα τους ότι ο Χριστός είναι βλάσφημος. Ποιος μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες; Μόνον ο Θεός. Πως τότε, έλεγαν μέσα τους, ο Χριστός λέει ότι μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες; Θεός είναι; Δεν καταλάβαιναν ότι μπροστά τους είχαν τον Υιό και Λόγο του Θεού. Αλλά ο Χριστός που διαβάζει και τις πιο κρυφές μας σκέψεις είπε: τι είναι πιο εύκολο σε μένα, να πω στον άνθρωπο αυτό σου συγχωρούνται οι αμαρτίες σου ή να του πω «σήκω, πάρε το κρεββάτι σου και πήγαινε υγιής στο σπίτι σου»; Για να δείτε πως είμαι Αληθινός Θεός λέει στον παράλυτο: παιδί μου σήκω υγιής και πήγαινε σπίτι σου. Ναι, αδελφοί μου, εκείνο που έκανε το Χριστό να θεραπεύσει τον παράλυτο είναι τόσο η πίστη των τεσσάρων, όσο και η αγάπη τους. Εμείς πως διδασκόμαστε από το παράδειγμα των τεσσάρων αυτών ανθρώπων; Και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι δυστυχισμένοι. Υπάρχουν άνθρωποι εγκαταλελειμμένοι στα νοσοκομεία και σε άλλα ιδρύματα που χρειάζονται το λιγότερο ένα λόγο παρηγοριάς από μας. Γιατί ενδέχεται να υπάρχουν και άνθρωποι που δεν έχουν σταθερά πίστη και να λένε ότι όχι μόνο οι άνθρωποι αλλά κι ο Θεός τους εγκατέλειψε. Μπορεί εμείς να μην είμαστε ο Χριστός και να θαυματουργούμε. Μπορεί να είμαστε οι άγιοι Απόστολοι που να κάνουμε θαύματα με τη δύναμη του Χριστού. Μπορούμε όμως να πούμε στους συνανθρώπους ένα καλό λόγο για να μην νιώθουν μόνοι στη ζωή. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που θέλουν να έρθουν εκκλησία αλλά δεν μπορούν γιατί δεν μπορούν να έρθουν μόνοι τους. Πρέπει κάποιος να τους μεταφέρει. Εμείς πηγαίνουμε στην αγορά, στο θέατρο, στο κινηματογράφο, στην πλατεία. Αλλά αυτοί δεν μπορούν γιατί χρειάζεται κάποιος να τους μεταφέρει. Κι άλλοι πάλι χρειάζεται να τους τονώσουμε την πίστη. Γιατί εκτός από την παραλυσία του σώματος είναι και η παραλυσία της ψυχής. Έτσι η αγάπη μας, αδελφοί, πρέπει να απλώνεται και να αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους. Και επειδή μιλήσαμε για πίστη, και σήμερα εορτάζουμε την μνήμη του αγ. Γρηγορίου, αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, του Παλαμά, που ήτο άνθρωπος πίστεως, αγάπης, ταπεινοφροσύνης και κάθε αρετής μας διδάσκει την αγάπη. Δεν πρέπει η προσευχή μας και η αγάπη μας να είναι μόνον για τους δικούς μας. Γιατί ο Χριστός δεν ήρθε για λίγους ανθρώπους. Δεν ήρθε για μια φυλή και ένα έθνος. Ήρθε για όλο τον κόσμο. Τώρα γίνεται από την Αμερική μια άδικη επίθεση προς το Ιράκ. Σκοτώνονται πάρα πολλοί αθώοι. Τι κι αν δεν είναι Χριστιανοί; Η καρδιά μας ως χριστιανοί πρέπει να αγαπά κάθε άνθρωπο στη γη μας. Ακόμα και τους ειδωλολάτρες και τους μωαμεθανούς. Υπάρχουν άπιστοι που λένε ότι η πίστη του Χριστού χάθηκε. Λάθος! Όσο υπάρχουν άνθρωποι που έχουν την αρετή της αγάπης ως την μεγαλυτέρα στη ζωή τους η πίστη ζει και ο Χριστός είναι μέσα μας. Όταν εφαρμόζουμε το Ευαγγέλιο στη ζωή μας η πίστη του Χριστού είναι ζωντανή. Αδελφοί μου! Ο αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, άγιος Γρηγόριος, εκτός του ότι πολέμησε τους αιρετικούς παπικούς, ζητά από το Θεό το φωτισμό Του. «Κύριε, λέει, φώτισόν μου το σκότος». Αυτός που ήταν φωτισμένος και είχε αγωνισθεί σ’ όλη τη ζωή του μέσα στις σπηλιές και τις ερήμους της Βεροίας λάμποντας εν τέλει ως φως μέσα στην μεγαλούπολη Θεσσαλονίκη, ζητά το φωτισμό του Θεού. Εμείς ποιοι είμαστε αδελφοί, που πολλές φορές λέμε ότι δεν έχουμε αμαρτίες για να πάμε στον πνευματικό και να εξομολογηθούμε; Χρειαζόμαστε, αδελφοί μου, την Εξομολόγηση για να φωτίζουμε τη ψυχή μας και να καθαριζόμαστε ψυχικά. Εύχομαι να είμαστε πιστοί και ευλαβείς χριστιανοί, άνθρωποι αγάπης και ελπίδος στο Θεό, για να κερδίσουμε μαζί με τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά και όλη τη χορεία των αγίων τη βασιλεία των ουρανών.