Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Αποστολικό ανάγνωσμα Κυριακής Γ΄ Ματθαίου

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Γ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Ρωμ. Ε΄ 1-10

Γράφει ο Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,

Ιεροκήρυξ της Ι. Μητρ. Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης
Αποτελεί μεγάλη ευλογία το να γνωρίζουμε τις δογματικές αλήθειες της πίστεώς μας και να τις μελετούμε σε βάθος, όπως αυτές διατυπώνονται στην Αγία Γραφή, ερμηνεύονται από την Ιερά Παράδοση και φυσικά κηρύττονται από την Εκκλησία μας.
Μια τέτοια αλήθεια, από τις τόσες που διατυπώνει το Πνεύμα το Άγιον διά του Απ. Παύλου στο Αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής, θα μελετήσουμε και θα θαυμάσουμε την ακατάληπτη αγάπη του Θεού σ’ εμάς τους ανθρώπους, τα αγαπημένα του δημιουργήματα. Τα θεότευκτα πλάσματά Του που διά της θυσίας του Υιού του και της προσωπικής μας πίστεως, αποκτούμε την υιοθεσία!
«Δικαιωθέντες ουν εκ πίστεως, ειρήνην έχομε προς τον Θεόν διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Ρωμ. Ε΄ 1). Δηλ. Αφού λοιπόν γίναμε δίκαιοι διά της πίστεως, έχουμε ειρήνη μετά του Θεού διά της μεσιτείας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού......
Είναι τόσο μεγάλη και σοβαρή αυτή η αλήθεια που κηρύττεται επισήμως από την Εκκλησία μας, ώστε είναι ανάγκη να επικεντρώσουμε την προσοχή μας και διά της ταπεινώσεως και του θείου φωτισμού, να αγγίξει ο νους μας, έστω και λίγο, τον αποκαλυπτικό λόγο του Αποστολικού στίχου.
Ο Κύριος με την απολυτρωτική του θυσία και την ένδοξη Ανάστασή του, πλήρωσε το τεράστιο χρέος των αμαρτιών μας. Μας εξασφάλισε την άφεση και την αιώνια σωτηρία, και επιπλέον λάβαμε αυτό που όλοι μας ποθούσαμε, δηλ. την ειρήνη με τον Θεό! Την ευλογημένη αυτή κατάσταση για την οποία έχουμε πλαστεί και από την οποία, διά της παρακοής μας είχαμε ξεπέσει.
Τίποτε άλλο δεν ποθεί ο άνθρωπος και τίποτε άλλο δεν διψά τόσο , όσο αυτή την επικοινωνία με τον Θεό και την ειρήνη που ο ίδιος του χαρίζει. Το δώρο δηλ. αυτό του Παναγίου Πνεύματος ( Φιλιπ. Δ΄7). Και πράγματι, αν θελήσουμε να ρίξουμε μια ουσιαστική ματιά στην ιστορία, περνώντας το βλέμμα μας, κάτω από την επιφάνεια της φοβερής ταραχής και της αιώνιας ανθρώπινης ανασφάλειας, τίποτε άλλο δεν θα ανακαλύψουμε, παρά την εναγώνια και σπασμωδική προσπάθεια του ανθρώπου, για να συνδεθεί αυτός και πάλι με τον αγαπημένο του Δημιουργό.
Ο άνθρωπος, μέσα στη μακρά και κοπιαστική πορεία των αιώνων, δεν ήταν παρά ο διψασμένος διαβάτης ο οποίος βίωνε αφάνταστα το έρεβος της αποστασίας και την φρικτή κατάσταση της αηδιαστικής αμαρτίας μέσα στην ταλαίπωρη ύπαρξή του. Ουδεμία δε ποιητική διάνοια, παρά τις φιλόπονες προσπάθειές , κατόρθωσε ποτέ να συλλάβει σε όλη της την έκταση την ανθρώπινη τραγικότητα του «ξεπεσμένου Βασιλέως». Ο εξόριστος από την χαρά του Παραδείσου άνθρωπος, διψούσε. Ναι, διψούσε. Το γνώριζε τούτο, πλην όμως δεν έβρισκε την πηγή της ζωής να ξεδιψάσει (Ιωάν. Δ΄14) .
Αλλά δόξα τω Θεώ αδελφοί μου, αυτό για το οποίο αγωνιούσε ο «μεθόριος» άνθρωπος, πέφτοντας αδιακόπως απ’ το κακό στο χειρότερο, αυτός ο μεγάλος πόθος της συμφιλιώσεως με τον Δημιουργό Θεό, η ειρήνευσις μαζί του που δεν ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθεί διαφορετικά, ευτυχώς τώρα έγινε πραγματικότητα. Και πραγματοποιήθηκε με τίμημα το λύτρο το οποίο ήλθε και πρόσφερε εκουσίως ο Υιός και Λόγος του Θεού, κινούμενος από μεγάλη και ασύλληπτη αγάπη προς εμάς τα αποστατημένα πλάσματά Του!
Ας μη κάνουμε δεοντολογία στη αγάπη του Θεού και ας μη ψάχνουμε να ξεπεράσουμε τις πτωχές ανθρώπινες δυνάμεις μας, ερευνώντας τα ανεξερεύνητα. Ας υποταχτούμε με κάθε ελευθερία στην αγάπη Του.
Αυτή η συμφιλίωσις και ειρηνοποίησις με τον Θεό, δεν ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθεί διαφορετικά, και τούτο διότι εμείς οι άνθρωποι δεν είχαμε να προσφέρουμε τόσο μεγάλο τίμημα, τόσο ιερό και πολύτιμο στην δικαιοσύνη του Θεού. Οικονόμησε λοιπόν ο ίδιος ο Θεός διά της αγάπης του την σωτηρία μας κατά τέτοιο τρόπο, ώστε ήταν αδύνατον και αυτοί ακόμη οι Άγιοι Άγγελοι- που δοξολογούν ακαταπαύστως την Αγία Τριάδα- να συλλάβουν το θαυμαστό τούτο Θεϊκό σχέδιο. Όντως είναι τόσο μεγάλο το μυστήριο της απολυτρώσεώς μας εις το οποίον «επιθυμούσιν Άγγελοι παρακύψαι». (Α΄ Πέτρου α΄12).
Αυτός λοιπόν, ο Κύριός μας και ο Θεός μας Ιησούς Χριστός, με την απολυτρωτική θυσία πλήρωσε το τεράστιο χρέος των αμαρτιών μας και μας εξασφάλισε την άφεση και την σωτηρία. Και όπως μας τονίζει σε διαφορετικό σημείο ο θερμουργός κήρυκας της οικουμένης «Αυτός ο Χριστός εστίν η ειρήνη ημών... και το μεσότοιχον του φραγμού λύσας». ( Εφες. Β΄ 14) Δηλ. Αυτός ο Χριστός είναι η ειρήνη μας ... που γκρέμισε το μεσότοιχο την έχθρα δηλ. με την θυσία του σώματός του.
Είναι τόσο συγκλονιστικές οι αποκαλυπτικές αυτές αλήθειες, που κάνουν, πρέπει να κάνουν τον κάθε πιστό να συγκινείται. Και δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει διαφορετικά. Αλλά, οι συγκινήσεις μας αυτές να μην είναι πρόσκαιρες. Να μη μοιάζουν με τον σπόρο που «έπεσεν επί την πέτραν, και φυέν εξηράνθη δια το μη έχειν ικμάδα» (Λουκ. Η΄6).
Είναι λοιπόν ανάγκη μαζί με την θεωρητική αποδοχή της πίστεως, να επιδείξουμε και την οφειλομένη ευγνωμοσύνη προς Αυτόν ο οποίος παραδόθηκε στον θάνατο για τα δικά μας παραπτώματα και αναστήθηκε για την προσωπική μας δικαίωση! Η ευγνωμοσύνη όμως αυτή και η αγάπη αυτή, είναι ανάγκη να φανεί στην πράξη. Πιο απλά; Να ξεκινήσουμε μια ευλογημένη ζωή υπακοής και αφοσιώσεως σ’ Εκείνον. Και αν συγκινούμαστε και ευγνωμονούμε κάποια πρόσωπα, όταν αυτά μας βοηθούν στις ανάγκες μας και στις ποικίλες δυσκολίες- που επιτέλους και αυτά τα πρόσωπα, το ίδιο με εμάς είναι άνθρωποι ομοιοπαθείς - πόσο τώρα θα πρέπει να αισθανόμαστε το δέος της αγάπης και της ευγνωμοσύνης προς Αυτόν που «Ευδοκησε πάν το πλήρωμα κατοικήσαι, και δι’ Αυτού αποκαταλλάξαι τα πάντα εις αυτόν, ειρηνοποιήσας διά του αίματος του σταυρού αυτού, δι’ αυτού είτε τα επί της γης είτε τα εν τοις ουρανοίς». (Κολ. Α΄19-20). Δηλ. προς Αυτόν (τον Χριστό). Γιατί μέσα σ’Αυτόν η Θεότητα έστερξε ολάκερη να κατοικήσει, κι όλα όσα στη γη κι όσα στον ουρανό μαζί της να συμφιλιώσει δι’ Αυτού που την ειρήνη έφερε με του σταυρού του το αίμα.
Αδελφοί μου. Την υπακοή και την αφοσίωση, ο λατρευτός μας Κύριος Ιησούς τις περιμένει ασφαλώς από τον καθένα μας. Όσο δε περισσότερο του δινόμαστε, τόσο και απολαμβάνουμε την άφεση των αμαρτιών και την ουράνια ειρήνη. Αμήν.