το λάθος…. π. Ηλίας Υφαντής

Κρώζουν χαιρέκακα οι κόρακες του καπιταλιστικού φιλελευθερισμού για τη χρεωκοπία του υπαρκτού σοσιαλισμού.

Και μαζί τους πανηγυρίζουν και συγχαίρουν και οι φαρισαίοι του διεθνούς θρησκευτικού κατεστημένου.

Και θέλουν όλοι αυτοί οι άσωτοι στυλοβάτες του καπιταλισμού να σώσουν τα απολωλότα πρόβατα του σοσιαλισμού.

Το ότι ο καπιταλιστικός φιλελευθερισμός είναι το κοινωνικό καθεστώς του νόμου της ζούγκλας είναι γεγονός αναμφισβήτητο.

Όπως επίσης γεγονός είναι ότι ο μονόδρομος του καπιταλισμού, μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, θα οδηγήσει σε έναν άνευ προηγουμένου μεσαίωνα.

Και δεν είναι καθόλου ουτοπικό να πούμε ότι η μοναδική διέξοδος απ’ το μεσαίωνα του καπιταλισμού δεν μπορεί να είναι άλλη απ’ τον τόσο συκοφαντημένο απ’ τους εχθρούς του και χιλιοπροδομένο απ’ τους «φίλους» του σοσιαλισμό.

Όχι όμως τον άθεο σοσιαλισμό. Ο οποίος μαραίνει την πνευματική ικμάδα και τη δημιουργική πνοή του ανθρώπου. Γιατί δεν μπορεί να δημιουργήσει ισχυρό ηθικό έρεισμα, αφού δεν διαθέτει μεταφυσικό όραμα.

Ο άθεος σοσιαλισμός υπήρξε γέννημα ιστορικού λάθους. Προέκυψε σαν αντίδραση προς τις εγκληματικές αυθαιρεσίες του θρησκευτικού κατεστημένου, το οποίο υπήρξε το ανηθικότερο «ηθικό» στήριγμα του καπιταλισμού.

Και το ιστορικό και συνάμα τραγικό λάθος ήταν που στη συνείδηση πολλών ανθρώπων ταυτίστηκε η Εκκλησία του Χριστού με το αντίχριστο θρησκευτικό κατεστημένο.

Και θεωρήθηκαν έτσι οι λογής- λογής «ελέω Θεού» τύραννοι και λήσταρχοι του λαού σαν αντιπρόσωποι του …Χριστού!

Με αποτέλεσμα, αντί ο σοσιαλισμός να κάμει σημαία του το Ευαγγέλιο, να αποδυθεί σε έναν ακατανόητο διωγμό εναντίον του χριστιανισμού. Και να δημιουργηθεί έτσι, μεταξύ των χριστιανών και των σοσιαλιστών ένα βαθύτατο ρήγμα αμοιβαίας δυσπιστίας και αποστροφής …

Και το λάθος αυτό δεν αδίκησε μόνο το Ευαγγέλιο και την Εκκλησία. Αδίκησε και τον ίδιο το σοσιαλισμό, που έχασε τον πολυτιμότερο φυσικό σύμμαχό του.
Αφού ο Χριστιανισμός θα του πρόσφερε το όραμα και το έρεισμα, που χρειάζεται ένα κοινωνικό καθεστώς, που στηρίζεται στις πνευματικές και ηθικές αρχές (όπως ο σοσιαλισμός) και όχι στα κτηνώδη ένστικτα της επιβολής και της κυριαρχίας (όπως ο καπιταλισμός).

Κι όχι μόνο αυτό. Αλλά ενίσχυσε περισσότερο από κάθε άλλη φορά τη θέση του καπιταλισμού. Ο οποίος, καπηλευόμενος το θρησκευτικό συναίσθημα του λαού, έδωκε στην πολεμική του εναντίον του σοσιαλισμού χαρακτήρα ιερού πολέμου.

Και φτάσαμε, έτσι, στην οξύμωρη και τραγική ειρωνεία: Να παρουσιάζεται σαν υπερασπιστής του χριστιανισμού ο καταχθονιότερος εχθρός του: ο καπιταλισμός! Παρά τις πισώπλατες μαχαιριές, που, πέραν της ληστρικής πολιτικής, δίνει εναντίον του θρησκευόμενου λαού.

Για να εισπράττει, παρόλα αυτά, ως αντιπαροχή και τα εύσημα των θρησκευόμενων ομοϊδεατών του! ….

παπα-Ηλίας

http://papailiasyfantis.wordpress.com