«Έπεσαν υπέρ πίστεως και πατρίδος». Συγκλονιστική η αναφώνηση που συνοδεύει το προσκλητήριο των νεκρών του 5/42. Αναφώνηση που δονεί την ψυχή κάθε συνειδητού Έλληνα και ακούγεται με την ίδια πάντα συγκίνηση εδώ και χιλιάδες χρόνια. Μόνο που τότε οι πρόγονοι μας έλεγαν «υπέρ βωμών και εστιών», λέξεις ταυτόσημες με τις σημερινές. Πως άλλωστε θα γινόταν να παραμένουμε ασυγκίνητοι και απαθείς στη σκέψη ότι οι ήρωες μας έδωσαν ότι πολυτιμότερο είχαν, την ίδια τους τη ζωή, υπερασπιζόμενοι ιδανικά και παρακαταθήκες του έθνους μας, αιώνιες και ακατάλυτες;
Καθίσταται έτσι ιερή η υποχρέωσή μας να τιμούμε τη μνήμη τους με κάθε ευλάβεια, σε θεσμοθετημένες εκδηλώσεις όπως η προκείμενη.
Ωστόσο το μνημόσυνο των αγωνιστών μας κρύβει μια τραγική ιδιαιτερότητα : Οι περισσότεροι του 80% των ονομάτων που ακούστηκαν, έπεσαν από αδελφικό χέρι! Γιατί άραγε συνέβη αυτό;
- Τάχατες το 5/42 ήταν προδοτική οργάνωση συνεργαζόμενη με τους κατακτητές όποτε πράγματι θα έπρεπε να εξουδετερωθεί Όχι βέβαια! Ήταν μάχιμη και δραστήρια μονάδα, ανήκουσα στο Συμμαχικό στρατηγείο Μ. Ανατολής, που επέφερε απανωτά πλήγματα στους Ιταλο- γερμανούς.
- Μήπως όμως η συμπεριφορά του συντάγματος στον πληθυσμό της Ρούμελης ήταν επαίσχυντη και εγκληματική με βιαιοπραγίες, λεηλασίες ακόμα και εκτελέσεις κατοίκων ώστε και πάλι να απαιτείται η εξαφάνισή του;
Αντιθέτως! Το 5/42 υπήρξε υπόδειγμα αντάρτικης μονάδας, εξαιρετικά δημοφιλούς οπουδήποτε έδρασε. Ο δε διοικητής του συνταγματάρχης Δ. Ψαρρός εξετιμάτο από τους συμπατριώτες του Φωκιδείς, όχι μόνο ως στρατιωτικός αλλά και ως άνθρωπος για την ακεραιότητα, τον πατριωτισμό, και τη μετριοπάθεια του. Για αυτό και ουδέποτε συγχώρησαν τη δολοφονία του.
- Μην τέλος, στο διάστημα της συνύπαρξης με τον κατά πολύ ισχυρότερο ΕΛΑΣ στη Φωκίδα, το σύνταγμα επέδειξε εχθρικές διαθέσεις σε βαθμό που η μεταξύ τους σύγκρουση κατέστη αναπόφευκτη;
Το ακριβώς αντίστροφο αληθεύει! Ο ΕΛΑΣ ήταν εκείνος που, πριν καλά – καλά συγκροτηθεί, διέλυσε το σύνταγμα το Μάη του 1943, την πρώτη φορά με δόλιο τρόπο και λίγο αργότερα μετά από αιματηρή μάχη. Όπου ναι μεν η επίθεση των ΕΛΑΣιτών αποκρούστηκε, αλλά ο Ψαρρός αποφάσισε την αυτοδιάλυση του 5/42 πιστεύοντας ότι οι Έλληνες δεν ανέβηκαν στα βουνά για να αλληλοσκοτώνονται. Ήδη το σύνταγμα μετρούσε τους πρώτους τρεις (3) νεκρούς από τη μάχη με τους αντάρτες του ΕΛΑΣ.
Το 1943 όμως οι Άγγλοι της συμμαχικής αποστολής είχαν το επάνω χέρι ώστε να προχωρήσουν αμφότερες οι ανασυγκροτήσεις του 5/42 τις οποίες αποδέχτηκε ο ΕΛΑΣ.
Με πολλές μάλιστα συγγνώμες και υποσχέσεις για αγαστή συνεργασία και τιμωρία των ενόχων, οι οποίες εννοείται δεν τηρήθηκαν. Τον Απρίλιο του ’44 όμως ο ΕΛΑΣ, πανίσχυρος ων, και μη λογαριάζοντας πλέον τους συμμάχους, εξαπέλυσε,ανήμερα την Κυριακή του Πάσχα την τελική του επίθεση, σ’ αυτόν ακριβώς τον λόφο του Κλήματος κατά των πολύ ασθενέστερων δυνάμεων του Συντάγματος. Το αποτέλεσμα το ξέρετε, ακούσατε άλλωστε το προσκλητήριο με την πληθώρα των νεκρών.
Ποίο όμως αδιαφιλονίκητο συμπέρασμα βγαίνει από τα προαναφερθέντα; Ότι εκατοντάδες νέοι άνθρωποι πέθαναν αδίκως πέρα για πέρα.
Για ποιο λόγο άραγε ο ΕΛΑΣ προέβη σε αυτό το ειδεχθές έγκλημα;Χαρακτηρισμός που αποδίδεται σε κάθε άδικο, βίαιο και προμελετημένο φόνο; Προφανώς, όπως αποδείχθηκε και από τις εξελίξεις, επειδή το ΚΚΕ, καθοδηγητικό όργανο του ΕΛΑΣ, στην προγραμματισμένη πορεία του για την κατάληψη μεταπελευθερωτικά της εξουσίας δια των όπλων, δηλαδή των Αθηνών,επεδίωκετην εξόντωση, εκ των προτέρων, κάθε άλλης ένοπλης οργάνωσης που ενδέχετο να τον εμποδίσει.
- Αντιλαμβάνομαι την αντίρρηση που έρχεται στα χείλη του κάθε καλόπιστου: Σωστά τα λες, άλλωστε είναι όλα ιστορικά αποδεδειγμένα και συμφωνούμε ότι η εμφύλια διαμάχη είναι η χειρότερη συμφορά που μπορεί να πλήξει την χώρα, αλλά βρε αδελφέ, πέρασαν πάνω από 69 χρόνια από το έγκλημα του Κλήματος και ο λαός συμφιλιώθηκε. Υπάρχει λόγος να ξύνουμε τόσο παλιές πληγές;
Εδώ ακριβώς είναι το πρόβλημα, ότι για την συμφιλίωση απαιτείται η αμοιβαία συναίνεση αμφοτέρων των πρώην αντιμαχομένων, αλλά εδώ μόνο η μια και ασυγκρίτως πολυπληθέστερη πλευρά, έτεινε το χέρι που όμως έμεινε μετέωρο. Το ΚΚΕ δεν ανταποκρίθηκε. Οπότε για ποια συμφιλίωση μιλάμε;
Παρά ταύτα ιδίως οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις αποκατέστησαν πλήρως του Έλληνες κομμουνιστές, ενέταξαν το ΚΚΕ στην Συνταγματική μας Πολιτεία, παρότι το τελευταίο επιμένει να μην την αναγνωρίζει, επιπλέον δε, επέδειξαν μέγιστη ανεκτικότητα, αν όχι ενδοτικότητα στις πάμπολλες παραβατικές του ενέργειες. Μοναδική φωτεινή εξαίρεση υπήρξε το ’89 όταν το ΚΚΕ σχημάτισε με την ΝΔ την Κυβέρνηση Τζαννετάκη. Αλλά η θετικότατη αυτή πρωτοβουλία κράτησε ελάχιστα, όσο τα ρόδα. Όταν δε το ΚΚΕ άλλαξε ηγεσία, επιλέγοντας πρόσωπα της νεώτερης γενιάς, εγκατέλειψε παρά πάσα προσδοκία τη πολιτική Φλωράκη και επανέφερε την σκληρή και άκαμπτη των παλαιών προκατόχων του, που οδήγησε στην συμφορά του ’44 – 49.
Θλίβομαι πραγματικά που υποχρεώνομαι να ομιλώ πολιτικά για αυτό και σταματώ να αναφέρομαι στο παρελθόν του ΚΚΕ, επειδή η ιερότητα της σημερινής τελετής θα απαιτούσε μια άλλη εκφορά λόγου. Αλλά τι άλλο θα μπορούσε να ειπωθεί με τα σημερινά δεδομένα; Ποια λύση υπάρχει;
Η απάντηση είναι «Ο τρώσας και ιάσεται». Που σημαίνει ότι οφείλει επιτέλους ο τρώσας, δηλαδή το ΚΚΕ, κάνοντας μετά πολλές δεκαετίες την αυτοκριτική του στα πεπραγμένα του ’44 – 49 να αποφασίσει να σφίξει το πάντοτε απλωμένο χέρι μας. Γιατί εμείς δεν είμαστε αρνητές ούτε μισαλλόδοξοι. Αντίθετα ευαγγελιζόμαστε τη μέρα, την ευλογημένη μέρα, όπου σε ένα μελλοντικό μνημόσυνο θα παρευρίσκεται εκπρόσωπος του ΚΚΕ και θα αποθέσει, εδώ στο τόπο της θυσίας, έστω ένα και μόνο λουλούδι. Κίνηση συμβολική μεν αλλά με τεράστια εμβέλεια και σημασία:
Επειδή τότε και μόνον τότε θα επέλθει η εθνική συμφιλίωση όταν το ΚΚΕ ζητήσει συγγνώμη για τις πράξεις του, έστω και μόνο για την καταστροφή του 5/42.
Επειδή τότε και μόνον τότε οι Έλληνες θα αισθανθούν ενωμένοι, ισχυροί, σίγουροι ότι σύντομα η βαρύτατη κρίση που επί χρόνια μαστίζει τη χώρα θα ξεπεραστεί.
Επειδή τότε και μόνον τότε το μνημόσυνο του Κλήματος θα αποκτήσει την ιερότητα που επιβάλλεται να έχει, φρονηματίζοντας συγχρόνως τους επιγόνους μας για τα ασύλληπτα δεινά του κάθε εμφυλίου.
Επειδή τότε και μόνον τότε η Διοίκηση και τα μέλη του Συνδέσμου μας, με ανυπόκριτη χαρά και ανακούφιση, θα αναφωνήσουμε το «νυν απολύεις τους δούλους σου δέσποτα».
Η θυσία των ανδρών μας και του συνταγματάρχη Δ. Ψαρρού θα έχουν πλέον τελεσίδικα δικαιωθεί ακόμα και από τους θύτες των!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά