«Ὥσπερ Πελεκὰν τετρωμένος τὴν πλευράν Σου, Λόγε»

«Ὥσπερ Πελεκὰν

τετρωμένος τὴν πλευράν Σου, Λόγε,

σοὺς θανόντας παῖδας ἐζώωσας,

ἐπιστάξας ζωτικοὺς αὐτοῖς κρουνοὺς»

Τοῦ Ἀρχιμ. (νῦν Μητροπολίτου Χίου) Μάρκου Βασιλάκη

. Ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας γιὰ τὴν Δημιουργία τοῦ κόσμου περιγράφει μὲ βαθύτατα θεολογικὰ νοήματα, τὸν τρόπον μὲ τὸν ὁποῖον ὁ Πάνσοφος καὶ Παντοδύναμος Τριαδικὸς Θεὸς «ἐκ τοῦ μὴ ὄντος εἰς τὸ εἶναι παρήγαγε τὰ σύμπαντα».
Ὁ Κύριος ἡμῶν «εἶπε καὶ ἐγενήθησαν, ἐνετείλατο καὶ ἐκτίσθησαν». Kαὶ ὅταν ὁ Πατήρ, διὰ τοῦ Υἱοῦ, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ἐποίησε τὰ πάντα, εἶδεν ὅτι καλόν. Εἶδεν ὁ Θεὸς καὶ διεπίστωσε τὴν ἀρτιότητα καὶ τὴν ὡραιότητα τῶν κτισμάτων Του, μέσα ἀπ’ τὰ ὁποῖα δοξάζεται. «Μέγας εἶ Κύριε καὶ θαυμαστὰ τὰ ἔργα Σου καὶ οὐδεὶς λόγος ἑξαρκέσει πρὸς ὕμνον τῶν θαυμασίων Σου».

. Σ’ αὐτὸν τὸν πολύτιμο θησαυρὸ τῶν ἔργων τῶν Θείων χειρῶν πλησιάζει μὲ εὐλάβεια ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος καὶ δανείζεται μία φυσικὴ γεμάτη τρυφερότητα καὶ στοργὴ εἰκόνα, γιὰ νὰ παρουσιάσει σ’ ὅλους μας τὸ μεγαλεῖο τοῦ Θείου Πάθους.

. Ἕνας κατάλευκος πελεκάνος, ἀρχοντικὸ πτηνό, ἔχει φτιάξει μία ἀσφαλῆ καὶ εὐχάριστη φωλιά. Μέσα σ’ αὐτὴν γεννᾶ καὶ τοποθετεῖ τοὺς νεοσσούς, τὰ μικρά του. Ἐκεῖ ἀπολαμβάνουν τὴν φροντίδα του. Κάποια στιγμὴ ἕνα φίδι πλησιάζει τὴν ζεστὴ φωλιὰ καὶ πληγώνει καὶ φαρμακώνει μὲ τὸ δηλητηριασμένο δάγκωμά του τὰ μικρά, ἐκεῖνα, καθὼς δέχονται τὸ δηλητήριο τοῦ φιδιοῦ, χάνουν τὴν ὑγεία τους καὶ ὁδηγοῦνται πρὸς τὸν θάνατο. Τὴν κρίσιμη καὶ ἐπικίνδυνη ἐκείνη ὥρα ὁ πελεκάνος προβαίνει σὲ μία ἐνέργεια μὲ ἀνυπολόγιστη σημασία. Τρυπᾶ μὲ τὸ ἴδιο τὸ ράμφος του τὴν δική του πλευρὰ καὶ στάζει στὴ συνέχεια μέσα στὸ στόμα τῶν σχεδὸν νεκρῶν νεοσσῶν του τὸ δικό του αἷμα, ποὺ ἐκύλησε ἀπὸ τὴν τρυπημένη πλευρά του. Τὸ αἷμα αὐτό, γονικὸ αἷμα, προσφέρεται ἀπὸ τὸν πληγωμένο γονιὸ στὰ φαρμακωμένα παιδιά του, ὡς ἀντίδοτο στὸ δηλητήριο τοῦ φιδιοῦ. Κι ἀμέσως ἐκεῖνα ἀποκτοῦν καὶ πάλιν τὴν ὑγεία καὶ τὴν ζωὴ καὶ ἀπολαμβάνουν τὴν χαρὰ καὶ τὴν θαλπωρή, τὴν φωλιά τους.

. Τὴν γεμάτη ἀπὸ μηνύματα οὐρανοῦ, ἀγάπη καὶ θυσία αὐτὴ εἰκόνα λαμβάνει ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος γιὰ νὰ μᾶς μεταδώσει ὅλη τὴν ὡραιότητα τῆς Σταυρικῆς θυσίας τοῦ Γολγοθᾶ. Ὁ φιλάνθρωπος τῆς Ἐκκλησίας πελεκάνος, ὁ ἐπὶ θρόνου δόξης τῶν Χερουβεὶμ ἐπαναπαυόμενος Θεὸς ἐδημιούργησε τὸν Παράδεισο τῆς τρυφῆς. Μέσα στὴν ὀμορφιά του ἀντικατοπτρίζεται ἡ εἰκόνα τῆς θεϊκῆς δόξης καὶ μεγαλειότητας: «Ὡς ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα Σου Κύριε, πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας». Μέσα σ’ αὐτὸν τὸν Παράδεισο ἐτοποθέτησε γιὰ νὰ κατοικήσει τὸ πιὸ τέλειο καὶ πιὸ ἀγαπητὸ δημιούργημά του, ὁ ἄνθρωπος: «Κατ’ εἰκόνα σὴν καὶ ὁμοίωσιν πλαστουργήσας κατ’ ἀρχὰς τὸν ἄνθρωπον ἐν Παραδείσῳ τέθεικας κατάρχειν Σου τῶν κτισμάτων». Ἐκεῖ ἀπολάμβανε τὴν ἐπικοινωνία καὶ τὴν προστασία τοῦ Θείου Δημιουργοῦ Του. Ὅμως «τῇ ἀπάτη ὄφεως ὑπαχθεὶς» δέχθηκε τὸ θανατηφόρο δηλητηριασμένο δάγκωμα τοῦ πονηροῦ, ποὺ παρουσιάσθηκε μὲ μορφὴ φιδιοῦ. Παρήκουσε τὸ θέλημα τοῦ πλάστη του. Διέκοψε τὴν ἐπικοινωνία μαζί Του. Ἔπαψε νὰ ἀκολουθεῖ τὸν δρόμο Του καὶ νὰ τηρεῖ τὸ θέλημά Του. Συνέπεια αὐτοῦ ὁ πνευματικὸς καὶ φυσικὸς θάνατος. Νοσεῖ, φθείρεται, πεθαίνει.

. Ὅμως, ἡ ἄφατος καὶ ἀμέτρητος φιλανθρωπία τοῦ Πατρὸς ἡμῶν τοῦ ἐν τοῖς οὐρανοῖς, γίνεται πράξη. «Θεὸς ἐφανερώθη ἐν σαρκί». Ὁ Θεὸς γίνεται ἄνθρωπος καὶ «αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου». Γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ καταλλαγή, ἡ συμφιλίωση τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὸν Θεό, σηκώνει ἐκεῖνος τὸν Σταυρὸ τῶν δικῶν μᾶς ἁμαρτιῶν. Καὶ ἐπάνω σ’ αὐτὸ τὸν Σταυρὸ πραγματοποιεῖται ἡ θεραπευτικὴ πράξη τοῦ νεκρωθέντος ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν ἀνθρώπου. «Εἷς τῶν στρατιωτῶν λόγχῃ τὴν πλευρὰν Αὐτοῦ ἔνυξεν καὶ εὐθέως ἐξῆλθεν» ἐκ τῆς Ἁγίας Ἀχράντου, Ἀμώμου, Ἀσπίλου καὶ Ζωηφόρου Αὐτοῦ πλευρᾶς «Αἷμα καὶ Ὕδωρ».

. Συγκαταβαίνει ὁ θεῖος τῆς Ἐκκλησίας Πελεκάν, ὥστε ἀπ’ τὴν τετρωμένη Του πλευρὰ νὰ ρεύσει τὸ θεῖον Αἷμα, ἀντίδοτο στὸ δηλητήριο τοῦ θανάτου. Καὶ μ’ αὐτὸ γεμίζουν τὰ Ἅγια Ποτήρια ὅλων τῶν Ἱερῶν Ναῶν ὅλου τοῦ κόσμου κι ὅλων τῶν ἐποχῶν, ὥστε νὰ κοινωνήσουμε ἐκ τοῦ ἑνὸς Ποτηρίου τὸ Τίμιον καὶ Πανάγιον καὶ Πανακήρατον καὶ Ζωήρρυτον Αἷμα τοῦ Κυρίου μας, τὸ τῆς Καινῆς Διαθήκης τὸ ὑπὲρ ἡμῶν καὶ πολλῶν ἐκχυνόμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν».

πηγή