Σκέψεις περί ομολογίας Χριστού.

Σκέψεις περί ομολογίας Χριστού.

 Λίγες σκέψεις περί ομολογίας πίστεως, ήτοι ομολογίας Χριστού.

Χριστιανική πίστη, σημαίνει πάνω από όλα Φως, και ομολογία Φωτός, εν τω φωτί της Αναστάσεως, κατενώπιον όλου του κόσμου, είτε ομόδοξου είτε αντίθετου.

Δεν κρύβεται το φως, ούτε αποσιωπάται. Δείχνεται και ομολογείται. Όχι με αναίδεια και υπερηφάνεια, αλλά με σθένος και αγωνιστικό φρόνημα.

Δεν υπήρξε ποτέ καιρός που να μην είναι καιρός ομολογίας. Πάντα ήταν.

Πολύ περισσότερο δε τώρα, που η αποστασία και η ανομία κορυφώνονται, και οι εσχατολογικές αναφορές-σημεία, πολλαπλασιάζονται, ίνα πληρωθούν οι γραφές.

Χριστιανός σημαίνει ομολογία, όχι μόνο ως μαρτύριο, αλλά και ως στάση ζωής, σε κάθε τόπο και περίσταση, με το μαρτύριο να είναι η αποκορύφωση, της δόξας του κάθε ανθρώπου, που πιστεύει στο Χριστό, εάν το επιτρέψει ο Θεός

.Λένε κάποιοι: "Δεν έχει ανάγκη ο Χριστός, από την ομολογία μας, και την υπεράσπισή μας."

Αυτό είναι σόφισμα. Μέγα λάθος και πλάνη. Τους το είπε ο Χριστός προσωπικά ότι δεν έχει "ανάγκη"; Από που προκύπτει αυτό;

Γιατί, μήπως έχει ανάγκη τις προσευχές μας ο Θεός στην ύπαρξή Του;

Έχει ανάγκη την Θεία Λειτουργία και τα Μυστήρια μας;

Έχει ανάγκη τις νηστείες μας;

Έχει ανάγκη την φιλανθρωπία και την ελεημοσύνη μας και την αγάπη στον πλησίον;

Έχει ανάγκη το μαρτύριο και το αίμα των μαρτύρων;

Έχει ανάγκη την άσκηση των ασκητών;

Έχει ανάγκη τα δάκρυα των μετανοούντων;

Έχει ανάγκη την εξομολόγησή μας;

Exει ανάγκη τις θυσίες και τις προσφορές μας, και το κανδήλι μας;

Τι έχει ανάγκη ο Θεός, που μπορεί να δώσει ο άνθρωπος; Τίποτα. Ουδέν.

Μήπως έχει ανάγκη την ιδία αυτήν την Εκκλησία Του;

Τότε; Γιατί τα έχουμε και τα κάνουμε ως άνθρωποι όλα αυτά, ως ορθόδοξο Γένος, και τα φυλάσσουμε ως κόρη οφθαλμού, και ως παράδοση αγία και ιερή, και κιβωτό σωτηρίας, και παινευόμαστε και δικαίως ενώπιον του κόσμου του άρχοντος του αιώνος τούτου, για όλα αυτά που μας χάρισε ο Θεός, μέσα στους αιώνες;

Για εμάς είναι όλα αυτά. Από τον Θεό δοσμένα ως ανοιχτές πύλες σωτηρίας και ελευθερίας, ως διεξοδα στα αδιέξοδα μας, ως λύσεις στα προβλήματά μας, και ως ζωή στον θάνατό μας.

Όχι. Ο Θεός ανενδεης είναι. Καμμια ανάγκη δεν έχει.

Όμως εμείς είμαστε άνθρωποι. Είμαστε παιδιά Του.

Ποιο παιδί εάν το ρωτήσεις, δεν θα ομολογήσει τον πατέρα του; Και ποιο παιδί θα τον αρνηθεί, και θα πει:" Αφού δεν έχει ανάγκη ο πατέρας μου, να πω ότι είμαι παιδί του.. (Το ξέρει..)"

Σκεφθείτε τον εαυτό σας, ως γονέα, σε μια δημόσια συνάθροιση όπου το παιδί σας, σας αρνείται με παρρησία. Το φέρατε στην ζωή, το αναστήσατε με πόνο, και δάκρυ, και αυτό λέει:" Δεν μου είναι τίποτα, δεν τον ξέρω. "

Και όταν πάτε πίσω στο σπίτι σας λέει με περίσσιο θρασσος:" E, καλά μωρέ, είχες ανάγκη την ομολογία μου; "

Ποσο θα πληγωθείτε, και θα γογγυσετε με δικαιο πονο, και πικρία.

Είναι αγάπη αυτό, και σχέση αληθινή τέκνου-γονέα; Ποιος φερεται ετσι τον πατερα, την μανα του, και δεν ειναι τρισαθλιος, στα μάτια των ανθρώπων και του Θεου;

Εμεις λοιπον τα εχουμε αναγκη, ολα τα παραπάνω για να έχουμε τον Θεον, ως Πατέρα μας, και Φιλο, και Αδελφο μας, και Προστατη και Βοηθο και Υπερασπιστη μας, ενώπιον μας, και ενώπιόν όλων.

Σε ολο το Ευαγγέλιο, ο Χριστός ζητά να μάθει, από τους ανθρώπους τι φρονούν περί Αυτού.

"Τίνα με λεγουσιν οι ανθρωποι;" Eρωτα ο Κύριος;

"Πιστεύεις ότι μπορώ να σε θεραπεύσω;" ρωτά ξανά και ξανά.

Και παλι λεει σχεδον με παράπονο: "Aραγε οταν ο Υιος του ανθρωπου, ερθει ξανα θα ευρει την πίστη επί της γης;"

Ακόμα και μετά την τριαδική άρνηση του Πέτρου, σε μια από τις μετά την Aνασταση, εμφανίσεις Του, του ζητά την τρισση επανόρθωση, με την σαφή και ξεκάθαρη ομολογία του πρωτοκορυφαιου Αποστολου, να ακολουθεί με παρρησία, οτι Τον αγαπα και Τον ομολογεί, αποκαθαίροντας τον έτσι από το όνειδος της αρνήσεως.

"Ναι Κύριε. Συ οιδας, οτι φιλω Σε", απαντα ο Πέτρος στο κατά Ιωαννην 21, 15-17.

Το προγνωριζει ο Κυριος, το αναφέρει όμως και το ομολογεί και ο Πέτρος.

Αυτο το περιστατικό είναι ιστορικό γεγονός όταν έγινε, αλλά και ταυτόχρονα και τύπος του μέλλοντος, από πλευράς Κυριου, για όλους μας.

Δεν είναι πλεονασμός, αλλά δίκαιο αίτημα κατάθεσης από τον Θεό, της ελεύθερης προαιρέσεως από πλευράς ανθρώπου.

Ουτε το είχε ανάγκη ο Κύριος ο Αναστας εκ των νεκρών, ο Παντοκρατωρ.

Το εκανε γιατι το είχε ανάγκη ο Πέτρος και ο κάθε αδελφός εις τον αιώνα, στο πρόσωπο του Πέτρου.

Το έκανε γιατί θέλει να φανεί το φιλότιμο μας.

Αυτο θελει ο Θεος. Την καθαρή στάση μας. Όλα τα γνωρίζει, αλλά το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε.

Δεν έχει φτιάξει κανένα.. θέατρο, με μαριονέτες ο Θεός, αλλά ελεύθερους ανθρώπους.

Οτι και να γνωριζει ο Κυριος, και γνωριζει τα παντα προ καταβολης κόσμου, εάν εμείς δεν το πιστοποιησουμε και δεν το καταθέσουμε, παρρησια ενωπιον παντος ανθρωπου, οχι μονο δεν ισχυει, οχι μονο δεν μας καθιστά τέκνα Του, αλλά και δεν μας δίδει άξια ενώπιόν Του.

Έχουμε εμείς απόλυτη ανάγκη από την ομολογία και την υπεράσπιση της πίστεώς μας, καθότι έτσι φανερώνεται και βεβαιώνεται ο πλήρης ψυχοσωματικός δεσμός μας, με κάθε κοστος και τίμημα, ως αληθινών προσωπων εν ελευθερία, και αγαπητικά μαζι Του.

Οπου η αγαπη, δεν ειναι η συναισθηματικη αγαπη, συμφεροντος, του δούναι και λαβειν, αλλα η οντολογικη-υπαρξιακη καθολικη αναφορα και σχέση, τωρα και στον αιωνα, με-και-προς, το προσωπο Του, σε βαρος ολων των άλλων μεγεθών, από συγγενών μεχρι της ιδιας της ζωής μας.

Αυτό συμβαίνει παντού. Από το σπίτι μας, μέχρι τους συγγενείς μας, την εργασία μας, το διακονημα μας, και ολο τον κοσμο, οπου ζουμε και κινούμαστε.

Δεν ισχυει ομολογια στο εικονοστάσι του σπιτιού μας. Δεν ισχύει ομολογία μεσα στην ασφαλεια των ομοπιστων αδελφων μας. Δεν ισχύει ομολογία όταν όλα πάνε καλά, και δεν εχει ζορια, και κόστος.

Αυτή είναι η αλήθεια, και δεν αλλάζει, έστω και εάν εμείς αστοχήσουμε, η προδώσουμε. Δεν μπορεί εν ονόματι της αλλοτριωμένης, περιρρέουσας ατμόσφαιρας της ισοπεδώσεως, και του ωχαδερφισμού, να τα αλλάζουμε τα πράγματα κατά το δοκούν.

Αν εγω, ο καθένας μας, αστοχήσει, πέσει και προδώσει, η αλήθεια μένει εις τον αιώνα. Δεν αλλοιωνεται η αληθεια, με σοφισματα και βολέματα, να περναει ο καιρός, να κοροϊδευόμαστε.

Μεθαύριο εορτάζουμε τον μεγαλομάρτυρα και πολιούχο της Θεσσαλονίκης Άγιο Δημήτριο τον Μυροβλύτη.

Σαν κόσκινο τον έκαναν με τις λόγχες τους, οι μέχρι πρότινος συστρατιώτες και φίλοι του.

Του ζητησαν, να κανει λιγο πισω, να κανει λιγο πολιτικη, να μην είναι φανατικός, να βαλει νερο στο κρασί του.

Πηγαινε, βαλε λιγο θυμιαμα στα ειδωλα, αρνησου φαινομενικα τον παράδοξο Εσταυρωμένο Θεο σου, και στο σπίτι σου κανε ότι θες. Μην σκανδαλίζεις τον κόσμο..

Και ο Αη Δημήτρης, που τρέχει το μύρο του, σαν ποτάμι, τι έκανε; Ετάφη εκεί όπου ετάχθη.

Δεν σκέφτηκε λογικά κατά κόσμον, δεν έβαλε νερά στο κρασί του, δεν τον ένοιαζε εάν κακοχαρακτηριστεί.

Σήκωσε το βλέμμα ψηλά, είδε τον Εσταυρωμένο, παράδοξο Θεό, για τον κόσμο, και ομολόγησε.

Γιαυτό είναι σήμερα ο Άγιος Δημήτριος, δόξα και καύχημα της Εκκλησίας, μαζί με τον Αγιο Γεώργιο, στυλοι και κραταιωμα της οικουμενικης ορθοδοξιας, μεσα στους αιωνες, και συμβασιλευουν μαζι με τον Δεσποτη Χριστο.

Ποσα τους έταξαν, ποσα τους χάριζαν, και όμως αυτοί, δεν έκαναν πίσω.

Ανθρωποι, με σαρκα, οστα, με οικογένειές, με αναγκες, με φοβο και πονο, με πολλα να χάσουν, και με φήμη κοσμική, και όλα τα φόντα να ζήσουν σαν επίγειοι βασιλιάδες εάν πρόδιδαν..

Ο Άγιος Γεώργιος ισως να εφτανε να γινει εως και αυτοκρατορας, αφου ηταν απο τα αγαπημένα παλικαρια του Ρωμαϊκού στρατού, ήρωας και αγαπημένος των βασιλέων.

Και εμείς..

Με πολύ λιγότερο κόστος, κλωτσάμε να κατεβούμε και σε μια απλή διαμαρτυρία. Έστω και λιγο, να δωσουμε μια παρουσια. Να πουμε μια κουβέντα βρε αδερφέ παραέξω..

Και επινοούμε φιλοσοφίες, για να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα. Κατα τα αλλα τιμουμε και ευλαβουμεθα και φερουμε τα ονόματα των Μαρτύρων της Πίστεώς μας.

Φοβομαστε μην μας λοιδορήσουν, μη μας κακοχαρακτηρισουν, μην γίνουμε περιγελο και δακτυλοδεικτουμενοι, οπως αυτοι που φοβόντουσαν να ομολογησουν τον Χριστο τα χρόνια που εδιδασκε στο Ισραήλ, ώστε να μην θεωρηθούν αποσυνάγωγοι, και πεταχθουν απο το Ιερατείο στα αζήτητα..

Ας αναλάβει ο καθένας την ευθύνη του, εν όψει των καιρών μας, και των αγίων και μαρτυρων μας, που μας παρέδωσαν την αδαμάντινη και κρυστάλλινη Πιστη των Πατερων μας, πλυμενη και λουσμένη ως Νύμφη περικαλλεστατη, με αίματα, με δάκρυα και στεναγμους αλαλητους, και ας σταθει μπροστα τον Πλάστη, Σωτήρα, Ευεργέτη και Προνοητη, Θεο του, και ας ζητήσει δύναμη εξ'υψους, πίστη, υπομονή, καρτερία, απαντοχη, στηριξη, ωστε να σηκωσει το βαρος του ονόματος: Χριστιανός.

Οι καιροι το απαιτούν και δεν αφήνουν περιθώριο. Αν δεν ασκηθούμε από τώρα στα μικρά, δεν θα σταθουμε ουτε στα μεγαλα κατα φυσικη συνεπεια. Δεν ειναι τυχαιο οτι η μαρτυρική μας Εκκλησία, χρησιμοποιεί όρους όπως, στάδιο, αγώνας, άθληση, και έπαθλο, στέφανος, βραβείο.

Χωρις σωστη και επίπονη προπόνηση, δεν μπαινεις στο σκαμμα, η εαν μπεις, πας για σίγουρη ήττα, αλλά εάν μείνεις πάλι μόνο στην προπόνηση, τότε θα χάσεις τον αγώνα όταν αυτός γίνει.

Ο Κυριος περιμενει απο εμας, την τοποθέτησή μας, για να δρασει οπως Αυτος ξερει πανσοφα και τελεια. Με υπεκφυγες και αναβολές, αυτοδικαιωση και δημιουργια συγχυσεως, Του δένουμε τα χέρια.

Ας σκεφτουμε, Ποιον λατρεύουμε, και που Τον λατρεύουμε, παρά την αμαρτία μας, και την αστοχία μας.

Καρφωμενο πανω στον Σταυρο, και οχι καθημενο σε καμμια πολυτελή πολυθρόνα, ουτε σαν συνδαιτημονα σε αιθουσα διπλωματικης συνομιλιας, η ομιλουντα σε κάποιο αμφιθέατρο ανταλλαγής φιλοσοφημάτων..

Ο Κυριος να μας, ενδυναμώνει, και να μας στηρίζει στον αγώνα με τις πενιχρές μας δυνάμεις.

Αυτος αναπληρωνει τα υστερηματα μας, και τελειοποιεί τα ατελή μας έργα και τις εφέσεις μας.

Εμεις ομως οφειλουμε, πρωτα απο φιλοτιμο, και έπειτα για ωφέλεια δική μας, να Τον ομολογουμε, εν παντι τοπω της Δεσποτειας Αυτου, και εν πασει περιστασει, είτε ειρηνική και ανωδυνη, ειτε εν διωγμω και εν θλιψεσει και ότι άλλο προκύψει.

ΠΗΓΗ / ΜΕΤΑΦΟΡΑ