ΣΙΤΟΣ – ΑΡΑΒΟΣΙΤΟΣ ΚΑΙ ΕΛΑΙΟΝ*

Ἀδέρφια τῆς Ἑνωμένης Ρωμηοσύνης, ἔλεος.

Ἄλλοι κοιμόμαστε, ἄλλοι ἄδουμε καὶ ἄλλοι χορεύουμε καὶ ἐνῷ τὸ ναυάγιο δὲν εἶναι κἂν μπροστά μας, ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι ἔχει συντελεστεῖ.

΄Ὅσον ἀφορᾶ τὶς «οἰκίες μας» πρὸ πολλοῦ τὶς ἔχουν οἱ ταγοί μας (πνευματικοί, ἐπιχειρηματικοί, ἐκκλησιαστικοί, πολιτικοὶ κ.λπ) πυρπολήσει.

Γιατί ὅμως ἀκόμη ξεγελοῦμε τὰ παιδιά μας καὶ τὰ ἐγγόνια μας; Ἀκόμα καὶ ἂν εἶναι δικαίωμά μας νὰ πουλήσουμε τὴν ψυχή μας, δὲν εἶναι δικαίωμά μας νὰ πουλήσουμε τὴν πατρίδα ἀλλὰ καὶ τὶς γενιὲς ποὺ ἔρχονται.

Μπορεῖ ὅμως νὰ σταμάτησε μέσα μας νὰ χτυπάει ἡ χορδὴ τῆς ὑπερτρισχιλιετοῦς  συνέχειάς μας;  Ὄχι! Οὔτε ἀσφαλῶς ἡ χορδὴ ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Τριαδικὸς Θεὸς καὶ Δημιουργός μας ἔβαλε μέσα μας!

Ναί! τώρα, ἐδῶ καὶ τώρα, σὲ λίγο θὰ εἶναι πολὺ ἀργὰ καὶ τὸ ὄνειδος θὰ εἶναι μεγάλο ὅταν τὸ θαῦμα γίνει καὶ ἐμεῖς ἀπὸ δειλία καὶ «βόλεψη» θὰ αἰσθανόμαστε ἄκυροι, ἀμέτοχοι καὶ ἴσως ἐφιάλτες.

Ἀναστροφὴ καὶ ἐπιστροφὴ στὸ σπίτι μας λοιπόν, στὸν ἀληθινὸ Θεό, ἀλλὰ καὶ στὶς ἀξίες μας καὶ στὶς παραδόσεις μας, οἰκογένεια, φιλία, γειτονιά, ἀλληλεγγύη, χωριό, χωράφι, λαχανόκηπος, κτηνοτροφία, ἑλληνικὴ καὶ χριστιανικὴ παιδεία, κόπος, προσπάθεια καὶ ὄχι τρόπος, καὶ ὅ,τι ἡ ἱστορία καὶ οἱ Πατέρες μᾶς διδάσκουν.

Προσοχὴ ἐπίσης νὰ μὴν πουλήσουμε οὔτε ἕναν κόκκο σίτου σὲ ξένους, οὔτε ἕνα σπόρο ἀραβοσίτου ὅπως ἔγινε δυστυχῶς πέρυσι. Μὴν ξεπουλήσουμε ὅσο λάδι μας ἔμεινε. Διῶξτε τὰ κοράκια ποὺ θέλουν νὰ ἁρπάξουν τὰ χρυσαφικὰ – κειμήλια.

Τὸ  ἔθνος μᾶς χρειάζεται ὅλους, μικροὺς καὶ μεγάλους, πλούσιους καὶ φτωχούς.

Ἀποδοκιμάστε αὐτοὺς ποὺ κρύβουν τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν πραγματικότητα. Τὸ ψεῦδος εἶναι ἡ ψευτοδύναμή τους. Ἡ δική μας ἐπιστροφὴ στὴν Ἀλήθεια θὰ τοὺς  κατακάψει καὶ θὰ ἐκλείψουν ὡς ὁ καπνός.

΄Ὅλοι μαζί, ὄχι στὰ λόγια, ἀλλὰ στὴν πράξη.

Οἱ ἁγνὲς καρδιὲς τῶν παιδιῶν, οἱ προσευχὲς τῶν Πατέρων καὶ ἡ μετάνοια ὅλων μας θὰ φέρουν τὴν ἀνάταση.

*Ἐπιστολὴ φίλου πρὸς τὴν ΄΄ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ΄΄

Σχόλιο τῆς Ἑνωμένης Ρωμηοσύνης:

Ἀγαπητέ φίλε,

εἶναι παρήγορο καὶ ἐνθαρρυντικὸ συνάμα νὰ διαβάζη κανείς ἐπιστολὲς σὰν αὐτὴ ποὺ μᾶς ἔστειλες. Ἡ χώρα μας πωλεῖται ἀντὶ πινακίου φακῆς. Τὸ ἐρώτημα ὅμως ποὺ βασανίζει ὅλους τοὺς σκεπτόμενους Ἕλληνες καὶ φιλέλληνες εἶναι γιατί δὲν ἀντιδρᾶ ὁ λαὸς ποὺ ταπεινώνεται καθημερινὰ ἀπὸ τοὺς ὑπαλληλίσκους τῆς τρόικας καὶ τὰ φερέφωνά τους. Δὲν μᾶς ἐνοχλεῖ ποὺ ἔχουμε γίνει ἀποσυνάγωγοι τῆς διεθνοῦς σκηνῆς, ποὺ ἔχουμε ἀπωλέσει τὴν ἀνεξαρτησία μας; Ὁ μιθριδατισμός, ἀπόρροια τῆς καταναλωτικῆς μας ἀποχαύνωσης, ἡ ἐμμονὴ τῶν Νεοελλήνων νὰ πιστεύουν ἀκόμα ὅτι τὰ κόμματα τοῦ παλαιοῦ πολιτικοῦ κατεστημένου μποροῦν νὰ βγάλουν τὴ χώρα ἀπὸ τὸ ἀδιέξοδο εἶναι κάποιες λογικὲς ἐξηγήσεις. Τὸ μεγάλο ὅμως ἁμάρτημα τοῦ λαοῦ μας εἶναι ἡ ἀποστασία καί τὸ χειρότερο, ἡ ἐπιμονή του στὴν ἀμετανοησία. Γι’ αὐτὸ ἡ ἄνοιξη θὰ ἀργήση νὰ ἔλθη ὅσο δὲν ἐρχόμαστε «εἰς ἑαυτὸν» καὶ δὲν ἀναφωνήσουμε ἑκεῖνο τὸ σωτήριο «ἥμαρτον» τοῦ ἀσώτου. Ἡ μαγιὰ ἤθους, ποὺ ὑπάρχει ἀκόμα στὸν τόπο μας, μᾶς γεμίζει μὲ ἀναστάσιμη ἐλπίδα. Τίποτα δὲν ἔχει χαθῆ. Σὲ αὐτὴν τὴ μαγιὰ ἀπευθύνεται καὶ ἡἙνωμένη Ρωμηοσύνη. Ἕνα λιθαράκι νὰ βάλη ὁ καθένας μας καὶ τὸ ψηφιφωτὸ τῆς Νέας Ἑλλάδας ποὺ θὰ ἔχη ὡς καύχημά της τὸν Σταυρὸ δὲν θὰ ἀργήση νὰ φιλοτεχνηθῆ. Ἂς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι οἱ Ἕλληνες ἄντεξαν τετρακόσια χρόνια, ἐπειδὴ πίστευαν στὴν Ἀνάσταση (Γέρων Πορφύριος).

Ἄν  δὲν μποροῦμε νὰ ἀρχίσουμε ἀπὸ τὰ μείζονα, ἂς ξεκινήσουμε ἀπὸ τὰ ἐλάσσονα. Εἴδη πρώτης ἀνάγκης, ὅπως τὸ καλαμπόκι, δὲν πρέπει νὰ φύγη πρὸς τὰ ἔξω. Μὴν κοιτᾶμε τὰ βραχυπρόθεσμα ὀφέλη καὶ τὸ εὔκολο κέρδος. Ἡ πεῖνα ποὺ μέλλει νὰ θερίση τὸν λαό μας στὸ ἐγγὺς μέλλον ἐπιβάλλει στοὺς ἐπιχειρηματίες νὰ πράξουν τὸ χρέος τους ἀπέναντι στὴν πατρίδα. Ὁ Περικλῆς στὸν περίφημο ἐπιτάφιο λέει ὅτι μιὰ πολιτεία ἐξυπηρετεῖ περισσότερο τὸ συμφέρον τῶν πολιτῶν, ἂν στὸ σύλολό της ἀκμάζει, παρὰ ἂν εὐτυχῆ ἀτομικὰ ὁ κάθε πολίτης καὶ ἡ ἴδια ὡς σύνολο καταρρέει. Διότι ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ὡς ἄτομο εὐδοκιμεῖ ἐνῷ ἡ πατρίδα καταστρέφεται χάνεται καὶ αὐτὸς μαζί της!