Ο ευαγγελικός λόγος του είναι ο ίδιος ο σεσαρκωμένος Κύριος Κυρ. Δ' Λουκά, «Εξήλθεν ο Σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού».

«Εξήλθεν ο Σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού».
Πολλές φορές χριστιανοί μου, ο Κύριος ομιλεί και ομιλούσε βέβαια τότε με παραβολές. Μέσα όμως από τις καθημερινές εικόνες της ζωής, απεκάλυπτε τις μεγάλες αλήθειες της πίστεώς μας. Τα λόγια Του, όσο και αν φαίνονται μερικές φορές απλά, - άλλοτε νομίζουν μερικοί δύσκολα - , εν τούτοις όμως, ό, τι και αν είναι κρύβουν βαθειά και υψηλά θεολογικά νοήματα. Γι’ αυτό και δεν μπορούν οι μεταφράσεις, όποιες και αν είναι αυτές, το επαναλαμβάνω, όποιες και αν είναι αυτές, δεν μπορούν την αυθεντίαν του Ευαγγελικού και Λειτουργικού λόγου που έχει τον χαρακτήραν του απολύτου, να τον αποδώσουν ερμηνευτικά.
Τα του Θεού τα λόγια και τα ακατάληπτα μυστήρια του Θεού δεν μεταφράζονται, - βιώνονται. Τα θεόπνευστα κείμενα δεν πρέπει να αποδίδονται με προχειρότητες, όπως το τονίσαμε εκτεταμένα την περασμένη Κυριακή. Ο Ευαγγελικός και Λειτουργικός Λόγος ήταν είναι και θα είναι πάντοτε σωτήριος και αποκαλυπτικός. Αυτό σημαίνει ότι ο Κύριος με την ανυπέρβλητη θεϊκή Του διδασκαλία, δεν έδωσε ποτέ την εικόνα ενός κοινωνικού συντρόφου, - και μάλιστα κόκκινου -, ούτε την εικόνα ενός φτηνού ηθικολόγου, ούτε την εικόνα ενός ταξικού επαναστάτου, ούτε πολύ περισσότερο την εικόνα ενός φιλοσόφου της αγοράς. Όχι, - χίλιες φορές όχι.
Ήταν ο λόγος του Θεού, ο Θεός Λόγος, πού έγινε άνθρωπος στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, ο Θεάνθρωπος Κύριος, ο Σωτήρας και Λυτρωτής του κόσμου.
Είναι Αυτός που κατέβηκε από τον Ουρανό, - άδειασε τους Ουρανούς – και από Θεός έγινε εδώ στη γη άνθρωπος για να μας φανερώσει την αλήθεια. - Την αλήθεια για το ποιος είναι αληθινός Θεός.
Κανένας δεν μας μίλησε και δεν μας ομιλεί από τις θρησκείες που υπάρχουν σήμερα, και πολύ περισσότερες αυτές που εκφράζουν την αθεϊα και τον υλισμό, αλλά και οι άλλες όμως θρησκείες οι γνωστές, δεν μας ομιλούν για τον αληθινό Θεό, για το Ποιος είναι Αυτός. Την αλήθεια δηλαδή για τον Πατέρα, τον Υιόν και το Άγιον Πνεύμα. Για τον Ένα εν Τριάδι Θεό. Την αλήθεια για τον Εαυτόν Του. Την αλήθεια για το ποιος είναι ο Υιός του ανθρώπου, δηλαδή ο Υιός της Παρθένου, ο Υιός της Θεοτόκου, αλλά και συγχρόνως ο Υιός του Θεού, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος.
Και τέλος μας μίλησε και μας είπε και μας απεκάλυψε την αλήθεια για τον άνθρωπο. Την αξία και τον προορισμό του, γιατί δυστυχώς δεν ξέρουμε γιατί ζούμε εμείς οι χριστιανοί. Σ’ αυτήν την αλήθεια απέβλεπαν όλες οι θεϊκές Του διδασκαλίες και αποκαλύψεις. Στη μοναδική δηλαδή αλήθεια που σώζει τον άνθρωπο μέσα από την Σταυρική Θυσία, την ταφή και την Ανάστασή Του, την ίδρυση της Εκκλησίας και την σύσταση των μυστηρίων.
Έτσι φανέρωσε τον εαυτόν Του, έτσι Τον απεκάλυψε.
Μας απεκάλυψε και μας φανέρωσε ότι Αυτός είναι η αλήθεια, η Αλήθεια είναι πρόσωπο, «Εγώ είμαι η Αλήθεια, Εγώ είμαι η ζωή, Εγώ είμαι το φως του κόσμου, ο ακολουθών εμοί, ου μη περιπατήσει εν τη σκοτία, αλλ’ έξει το φως της ζωής. Εγώ είμαι η Ανάστασις, Εγώ είμαι η ζωή και η οδός».

Ο σπόρος λοιπόν που σπείρεται στις καρδιές μας, μέσα από τον Ευαγγελικό και Λειτουργικό λόγο είναι ο ίδιος ο Χριστός. Το καταλαβαίνεται αυτό; Νοιώθετε ότι η γη της καρδιάς σας, της καρδιάς μας, ημών των λειτουργών, και υμών ως εκκλησιαζομένων πιστών χριστιανών, νοιώθουμε όλοι μας ότι οργώνεται η ψυχή μας και ότι αυτή τη στιγμή σπέρνεται ο Χριστός στις καρδιές μας;
Δε ζούμε όπως ο Χριστός για να το νοιώθουμε, δε ζούμε όπως ζει η Παναγία, σεις οι γυναίκες, δε ζούμε όπως ζούσαν οι Άγιοι, πού ήσαν έτοιμοι να πεθάνουν για την αγάπη του Χριστού, δεν ζούμε όπως οι άγγελοι στον ουρανό, λατρεύουν τώρα τον Θεόν, στο υπερουράνιο Θυσιαστήριο για να το λατρεύουμε και μείς κατά τον ίδιον τρόπο στο επίγειον Θυσιαστήριο.
Έχουμε τέτοια λατρεία μέσα μας; Σας ρωτώ, έχουμε; Εσάς όλους. Καθισμένοι και όρθιοι, έχουμε; Δεν έχουμε ..!
Ε, αφού δεν έχουμε, να γονατίζουμε το βράδυ, να κλαίμε το βράδυ, και να λέμε ότι δεν είμαστε σωστοί, σωστοί χριστιανοί, «Χριστέ μου», να κτυπάς το στήθος σου, και να φωνάζεις και να λες «δε σε ζω μέσα μου». Το φωνάζετε; Γι’ αυτό λέω ότι ο Σπόρος που σπάρθηκε σήμερα στις καρδιές μας, είναι ο σπόρος του Παραδείσου, της ουράνιας ευτυχίας, της κοινωνίας της αγάπης του Χριστού.
Και όταν ο Χριστός συνιστούσε το «αγαπάτε αλλήλους» ή «αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν», ή εκείνον το φοβερόν «αγαπάτε τους εχθρούς ημών», δεν μοίραζε παχιά λόγια, για να δημιουργήσει ηθικοκοινωνικά συστήματα προστασίας του πολίτου. Αλλά θεολογούσε, και προσέφερε τον λόγον της σωτηρίας, τον σπόρον της σωτηρίας, την αγάπη ως κοινωνία προσώπων μετά του Αγίου Θεού, μέσα στην ίδια την καρδιά μας.
Δηλαδή εγώ να σας βάζω μέσα μου, εσείς όλοι να με βάζετε μέσα σας, να βάζετε ο ένας τον άλλον μέσα του, ο άνδρας την γυναίκα, η γυναίκα τον άνδρα, οι γονείς τα παιδιά, τα παιδιά τους γονείς, τα αδέλφια μεταξύ τους, και όλοι μαζί τον Θεόν, τον Τριαδικό Θεό ως κοινωνία αγάπης. Αυτά τα έχουμε; Δεν τάχουμε..! Τότε τι λέμε ότι είμαστε χριστιανοί, γι’ αυτό δε δίνουμε το καλό παράδειγμα..! Ξέρετε τι είπε προχτές ο ραδιοφωνικός εκκλησιαστικός σταθμός της Εκκλησίας της Ελλάδος που έκανε μια απαρίθμηση των διαζυγίων;

Μια πόλις, - να την πούμε κιόλας -, η Πάτρα, το δύο χιλιάδες τρία (2003), είχε δύο χιλιάδες (2000) γάμους. Χίλια (1000) ήταν τα διαζύγια. Πενήντα τα εκατό (50%). Στους δυο γάμους ο ένας διαλύεται. Γιατί; Γιατί δεν έχουμε Χριστόν. Κι όταν εγώ το χίλια εννιακόσια πενήντα έξι (1956), πήγα να πάρω πιστοποιητικό αγαμίας απ’ την Μητρόπολη Δράμας, ερώτησα τον ευλαβή εκεί κληρικόν, τον πατέρα Θεόδωρο, απ’ το χίλια εννιακόσια τριάντα και τριάντα ένα (1930), μέχρι τώρα το χίλια εννιακόσια πενήντα έξι (1956), «πόσα διαζύγια είχε η Μητρόπολις»; Και μου είπε : «κανένα».
Γιατί; Γιατί τότε είχαν Χριστόν. Και σήμερα μπορεί να ’χουμε χρυσό! Ή να ’χουμε ειδωλολατρεία, ή να ’χουμε εγωισμό, ή να ’χουμε αλαζονεία, ή δεν ξέρω τι άλλο πάθος κυριαρχεί μέσα στις ψυχές και στις καρδιές μας.
Ακόμα και οι μαθηταί του Χριστού δεν μπορούσαν να κατανοήσουν τον λόγον του και γι’ αυτό έλεγαν «φράσον την παραβολήν ημίν, ταύτην την παραβολήν». Ανάλυσέ μας σε παρακαλώ αυτήν την παραβολή γιατί δεν την καταλαβαίνουμε…Ήταν εύκολες οι παραβολές; Ορισμένες ναι, ορισμένες όχι. Παραβολή του άφρονος πλουσίου, του ασώτου υιού, του Τελώνου και Φαρισαίου, του πλουσίου και του πτωχού Λαζάρου, τις διαβάζουμε… Τώρα θέλουν να μας τις δώσουν και ερμηνεία, εύκολες είναι, μοιάζουν σαν παραμυθάκι … Αμ δεν είναι εύκολες, ούτε είναι απλές.

«Υμίν δέδοτε» λέει «γνώναι τα μυστήρια της Βασιλείας του Θεού», δηλαδή σε σας δόθηκε η δυνατότητα να γνωρίσετε τα μυστήρια της Βασιλείας του Θεού μέσα από αυτές τις παραβολές που νομίζετε και σας φαίνονται εύκολες και κατανοητές. «Τοις δε λοιποίς», λέει, «ίνα βλέποντες μη βλέπωσιν και ακούοντες μη συνιώσιν», ενώ κοιτάζουν δεν βλέπουν, και ενώ ακούουν δεν καταλαβαίνουν. Γιατί; Διότι δεν μπορούσαν να πιάσουν τον Χριστό. Δεν μπορούσαν να Τον καταλάβουν. Και γιατί δεν μπορούσαν να Τον καταλάβουν; Γιατί οι καρδιές τους ήταν πέτρινες! Πέτρινες είναι και σήμερα! Όχι μεταφρασμένα να μας τα δώσουν … Πέτρινες θα μένουν οι καρδιές μας! Και τα μάτια εκεινών ήταν τυφλά. Ε, και τα δικά μας είναι τυφλά. Τα μυαλά εκεινών εκείνης της εποχής ήταν σκοτισμένα, ε, και τα δικά μας μυαλά είναι σκοτισμένα.

Κάτω λοιπόν από τα λόγια της θεϊκής διδασκαλίας του Ευαγγελίου, υπάρχει ο ίδιος ο Λόγος του Θεού, ο Χριστός. Και μέσα στα κείμενα όπως τα διαβάζομε, γι’ αυτό λέμε κι έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου, εικοσιτέσσερα χρόνια τώρα εδώ, να σας λέγω και να σας επαναλαμβάνω, να επαναλαμβάνω, «Μελετάτε το Ευαγγέλιο και την Καινή Διαθήκη κάθε μέρα, - λίγο. Δεν μπορείτε ένα κεφάλαιο, μισό. Δεν μπορείτε μισό, - πέντε στίχους, μη μου πείτε τώρα ότι δεν μπορείτε να διαβάσετε πέντε στίχους απ’ το Ευαγγέλιο. Αλίμονό μας τώρα». Στην τηλεόραση καθόμαστε δέκα ώρες, πέντε λεφτά δεν μπορούμε να αφιερώσουμε για τον Λόγον του Θεού, που καταντήσαμε! Ύστερα λέμε γιατί αποτυγχάνουν οι γάμοι των παιδιών μας, γιατί έχουμε γκρίνια μέσα στην οικογένεια και στο σπίτι, εμ γι’ αυτό το λόγο τά ’χουμε, γιατί δεν έχουμε Χριστόν, δεν Τον ζούμε τον Χριστόν, ούτε καν μέσα στην Θεία Λειτουργία. Συγχωρέστε με, έτσι που έχω κάπως, σήμερα έντονη τη φωνή.

Βέβαια οποιοσδήποτε λόγος μπορεί μερικές φορές να φαίνεται άτεχνος, και ασύντακτος σαν τον δικό μου δηλαδή, πού ’ναι για κλάματα ο λόγος μου, αλλά όμως μέσα ο λόγος του Θεού, όποιος και αν είναι, έχει τεράστιες πνευματικές δυνάμεις, που μερικές φορές καταπλήσσει. Έτσι μόνον εξηγείται, πώς μερικές φορές από το άκουσμα ενός κηρύγματος, από την μελέτη δύο στίχων του Ευαγγελίου, να γίνεται ένας πνευματικός σεισμός και να οδηγείται ο άνθρωπος στη μετάνοια και απ’ τη μετάνοια στην Ιερά Εξομολόγηση.

Χριστιανοί μου, όταν δεν καταλαβαίνουμε το Ευαγγελικό ανάγνωσμα, όπως τη σημερινή παραβολή, την οποίαν έχουμε αναλύσει τουλάχιστον δεκαπέντε φορές στα προηγούμενα χρόνια, ή το Αποστολικό Ανάγνωσμα, που ήταν πολύ κατανοητό, το ογδόντα τοις εκατό (80%) έπρεπε να το είχατε καταλάβει, εάν λοιπόν δεν το καταλαβαίνουμε, και μάλιστα και όσα τελούνται ή λέγονται στη Θεία Λειτουργία, το λάθος και η δυσκολία δεν βρίσκονται στα κείμενα, δεν βρίσκεται στην προσφορά του Λόγου του Θεού, αλλά το λάθος βρίσκεται μέσα μας, ξέρετε τι θα πει μέσα μας; Μέσα μας. Μέσα στις ψυχές και στις καρδιές μας είναι που είναι σκοτεινιασμένα και τα δυο. Στην εποχή, στην εποχή του Χριστού, δεν έβλεπαν οι Ιουδαίοι ότι σήκωνε τους παραλύτους, δεν Τον έβλεπαν να βγάζει δαιμόνια; Δεν Τον έβλεπαν να καθαρίζει λεπρούς; Δεν Τον έβλεπαν να χορταίνει τα πλήθη; Δεν Τον έβλεπαν να ανασταίνει νεκρούς; Και όμως δεν πίστεψαν! Ότι ήταν ο Μεσσίας, ο Υιός του Θεού, και Τον σταύρωσαν!
Τους το έλεγε, τους προειδοποιούσε! Ότι εσείς θέλετε να με φονεύσετε, παρόλα όσα βλέπετε και ακούτε. «Ζητείτε με αποκτείναι, ότι ο λόγος ο εμός ου χωρεί εν υμίν». Ζητάτε να με σκοτώστε, διότι ο θεϊκός μου λόγος, η διδασκαλία μου, δεν μπαίνει μέσα στις ψυχές, στις ψυχές σας.
Επομένως λοιπόν, κακά τα ψέματα, εμείς φταίμε και κανένας άλλος.
Α, να πάρουμε τους δυο μαθητάς που πήγαιναν προς Εμμαούς και να τελειώσω.
Ώρες πεζοπορίας μαζί με το Χριστό. Στη μέση Τον είχαν! Ο Κλεόπας δεξιά, και αριστερά δεν ξέρουμε το όνομά του, - ένας απ’ τους εβδομήκοντα ήταν αποστόλους. Μαζί περπατούσαν, ώρες συνομιλούσαν και δεν ήξεραν ποιος ήταν! Ούτε Τον κατάλαβαν, ούτε Τον αντελήφθησαν, ούτε τα μάτια τους είχαν ανοίξει για να Τον δούν. Μόνον όταν ήλθε η ώρα, μόνον όταν θέλησε ο ίδιος ο Κύριος, διότι είδε σε ποια στιγμή κατάλληλη ήταν ανοιχτή η καρδιά τους, και τότε απεκαλύφθηκε μπροστά τους ως αληθινός Θεός.

Γι’ αυτό λοιπόν και μείς, πρώτα πρώτα ας καθαριζόμεθα με την Ιερά Εξομολόγηση και με τα δάκρυα της μετανοίας, ας ετοιμαζόμεθα κατάλληλα, πολύ κατάλληλα, με πολλή προετοιμασία, με νηστεία, με αγρυπνία, με προσευχή, με εγκράτεια, με φυλακή στις αισθήσεις, με ταπείνωση, με υπομονή, - είδατε πως τελείωσε το Ευαγγέλιο σήμερα, το προσέξατε, είπε κάτι ότι «αυξάνεται ο Λόγος του Θεού και καρποφορεί», αλλά «εν υπομονή πολλή».
Επομένως λοιπόν, θέλει και την αγάπη την ενεργουμένη, θέλει και την ζωντανή πίστη, θέλει και την αγία υπομονή, -για να μάθουμε να περιμένουμε-, και κείνος θα έλθει. Θα έλθει σίγουρα, για να μάθουμε να περιμένουμε. Τώρα σε λίγο θα πούμε «μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης» και να εκείνος στις καρδιές μας.

Είτε λοιπόν τηρούντες τις Ευαγγελικές εντολές, είτε εργαζόμενοι καθημερινά τις θείες αρετές, είτε μελετώντας το Ευαγγέλιο, είτε βρισκόμαστε σε στάση προσευχής, σε στάση προσευχής, είτε μέσα στα δάκρυα της μετανοίας, ή στη Θεία Λειτουργία, είτε κοινωνούντες των Αχράντων Μυστηρίων, Εκείνος έρχεται, θα έλθει, ήδη έχει έλθει για να μας σώσει!
Και θα μας σώσει!
Γιατί είναι ο Σωτήρας του κόσμου.
Αρκεί να φωνάξουμε :
«Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός ημών, ελέησον πάντας ημάς»

Αμήν.