ΟΙ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΑΝ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ ΤΟΥΣ...

ΟΙ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΑΝ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ ΤΟΥΣ... 

Ο αγώνας που σήμερα καλούμαστε να δώσουμε δεν είναι απλά δύσκολος, είναι μοναχικός, είναι ένας αγώνας στον οποίο πρέπει να αυτοκαθαρθούμε, απαιτείται να απεκδυθούμε των κακών μας συνηθειών, να επανέλθουμε στην ανθρώπινη φύση μας και να αλληλοστηριχθούμε υλικά, ηθικά και πνευματικά, για να μπορέσουμε να σταθούμε στον στίβο της μάχης μέσα στην οποία βρισκόμαστε ή πολύ σύντομα θα βρεθούμε. 
Εμείς, δυστυχώς, αποδεχθήκαμε την θέση μας. Γίναμε πρόβατα που δεν βρίσκονται στο λιβάδι, αλλά μπήκαν στην σειρά για το σφαγείο. Και σε αυτή τη "σειρά" κυριαρχεί η σιωπή… η σιωπή των αμνών. Απαιτείται να φύγουμε από αυτή την πορεία προς τον όλεθρό μας. Πρέπει να πάψουμε να είμαστε «πρόβατα προς σφαγή». Πρέπει να πάψουμε να αποδεχόμαστε πως οι ζωές μας είναι ο τόκος στο χρέος του μαμωνά και των δουλικών του. 
Γεωργίου Μιχαήλ 

Θλιβεροί οι ιεράρχες, σιωπηλοί μάρτυρες μιάς γενοκτονίας

κι ενός ορατού πολέμου που στοχεύει σε ψυχές

Τι κάνει σήμερα η Ελληνική Ορθοδοξία; Τι κάνει η ιεραρχία της Ελληνικής Εκκλησίας; Πως αντιμετωπίζει τους ολετήρες που κυβερνούν δολοφονώντας με αργό θάνατο τους πολίτες, που στέλνουν καθημερινά σε ανείπωτη απελπισία και οδηγούν ανθρώπους σε απονενοημένες πράξεις αυτοχειρίας;

Η απάντηση είναι τραγική. Η απάντηση είναι τόσο ισοπεδωτική όση είναι και η παντελής απουσία των ιεραρχών. Των ιεραρχών που ευλογούν κυβερνήσεις λαθρελλήνων, των ιεραρχών που συναγελάζονται ή σιωπούν σε πολιτικές που δολοφονούν και που στηρίζουν με την φυσική τους παρουσία (ως ιεράρχες) πολιτικούς που δεν ανήκουν στο σώμα της Εκκλησίας και λειτουργούν εξόφθαλμα τόσο κατά του ποιμνίου της Εκκλησίας όσο και κατά της ίδιας της Εκκλησίας στην οποία έχουν κηρύξει έναν ανηλεή πόλεμο (έχοντας στοχεύσει όχι μόνο στην περιουσία της, αλλά στην αλλοίωση της πίστης των ίδιων των χριστιανών…).

Γιατί, άραγε, αυτοί οι σημερινοί ιεράρχες δεν ακολουθούν το παράδειγμα λαμπρών προσωπικοτήτων της Ορθοδοξίας, που στύλωσαν τα πόδια τους, που αντιστάθηκαν απέναντι σε απάνθρωπες εξουσίες και κυβερνήτες, που δεν δίστασαν να υπερασπιστούν τους αθώους πολίτες και διακύβευσαν όχι μόνο τις θέσεις τους και την ελευθερία τους, αλλά και την ίδια τους τη ζωή;

Γιατί, άραγε, σήμερα οι ιεράρχες σιωπούν και αρκούνται σε λόγια ανακούφισης και παρηγορίας και δεν τολμούν να σταθούν απέναντι στους λαθρέλληνες κυβερνώντες; Δεν γνωρίζουν το καθήκον τους; Δεν γνωρίζουν πως ως ποιμενάρχες οφείλουν να υπερασπιστούν το ποίμνιό τους; Δεν γνωρίζουν το παράδειγμα του Πατριάρχη Αμβροσίου, ο οποίος απαγόρευσε την είσοδο σε ιερό ναό στον Θεοδόσιο τον Μέγα; Δεν γνωρίζουν οι πανοσιολογιότατοι πως τα ίδια έκαναν και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος και ο Μέγας Βασίλειος, που κυνηγήθηκαν από την εξουσία, επειδή κατακεραύνωναν τις πρακτικές και την πολιτική τους που εξαθλίωνε τους απλούς πολίτες;

Δυστυχώς, γνωρίζουν τα πάντα. Δειλοί, μοιραίοι, άβουλοι, ανθρωπάκια ανίκανα και φοβικά, που κατέλαβαν θέσεις (ένας Θεός γνωρίζει πως) για να ασκήσουν μία εξουσία για την οποία δεν είναι απλά ανίκανοι, αλλά επικίνδυνοι να την ασκούν. Αυτοί οι ιεράρχες, που δεν τολμούν να αφορίσουν (χωρίς δεύτερη κουβέντα) όποιον πολιτικό και με όποιο τρόπο συμμετέχει στον πόλεμο κατά των Ελλήνων και κατά της Εκκλησίας του Χριστού.

Ἡ σιωπή τῶν ποιμένων τῶν ἀμνῶν δέν εἶναι χρυσός, εἶναι ἔνοχη!

Είναι οι ιεράρχες εκείνοι που έτρεξαν να κλείσουν συμφωνίες για να διασώσουν την υλική περιουσία της Εκκλησίας, αλλά αγνόησαν παντελώς το «πλήρωμα της Ορθοδοξίας» και το έδωσαν βορά στα κτηνώδη ένστικτα των δυνάμεων κατοχής και στους συνεργάτες τους που «κυβερνούν» την χώρα. Δυστυχώς για τους ίδιους, αλλά και για όλους εμάς, δεν μπορούν να σταθούν επάξια στις σοβαρότατες θέσεις που κατέχουν και με την απαθή επί της ουσίας στάση τους, γίνονται υπερασπιστές των διωκτών των πολιτών και των λασπολόγων και ορκισμένων εχθρών της ίδιας της Εκκλησίας...

Σε αυτές τις πολύ δύσκολες στιγμές που περνάει η Ελλάδα, η μόνη ελπίδα για τους πολίτες της χώρας ήταν η Εκκλησία, η δύναμη της οποίας δεν αμφισβητείται και –υπό φυσιολογικές συνθήκες- κανείς δεν θα ήθελε να την αντιμετωπίσει.

Σε αυτές τις ιστορικές στιγμές, που τα βλέμματα και οι σκέψεις των Ελλήνων έχουν στραφεί προς τους ηθικούς και πνευματικούς υπερασπιστές τους, γνωρίζουμε με τον πλέον τραγικό τρόπο την ανθρώπινη μικρότητά τους και την πνευματική αναπηρία τους, ενώ (το πιο τραγικό από όλα) βιώνουμε την ουσιαστική εγκατάλειψη τους.

Επί ματαίῳ προσπαθούν να βοηθήσουν ανθρώπους και να σώσουν ψυχές από την απελπισία κάποιοι λαμπροί ιερείς.

Η ιεραρχία αποφάσισε να παραμείνει ουδέτερη σε ένα μοναδικής σκληρότητας παγκόσμιο δράμα που βιώνει ο Ελληνικός λαός.

Η ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδας αποφάσισε να μην συγκρουστεί –ως όφειλε φύσει και θέσει- με τις δυνάμεις εκείνες που δεν συμπλέουν με το χριστιανικό πνεύμα και ανοίγουν την πόρτα μιάς ζώσας κόλασης για τους Έλληνες πολίτες.………………………………………………………………………………………………………………………………...

Η μόνη ελπίδα των Ελλήνων έχει στραφεί στο περιβόλι της Παναγίας και στις προσευχές των αγιοριτών μοναχών. Η μόνη ελπίδα ενός λαού του οποίου οι ηθικές αξίες και η στάση ζωής υποσκάφθηκαν, είναι η αυτοκριτική, η αυτογνωσία και ο αγώνας του να επανακτήσει εκείνες τις αξίες που τον λάμπρυναν στο παρελθόν, που τον τοποθέτησαν ως θετική δύναμη ισχύος στην κορυφή των ιστορικών εξελίξεων… Και αυτόν τον αγώνα καλείται να δώσει σήμερα έκαστος από εμάς, γνωρίζοντας πως μπορεί να στηριχθεί σε έντιμους και θαρραλέους ιερείς και στον συνάνθρωπό του. Ο αγώνας που σήμερα καλούμαστε να δώσουμε δεν είναι απλά δύσκολος, είναι μοναχικός, είναι ένας αγώνας στον οποίο πρέπει να αυτοκαθαρθούμε, απαιτείται να απεκδυθούμε των κακών μας συνηθειών, να επανέλθουμε στην ανθρώπινη φύση μας και να αλληλοστηριχθούμε υλικά, ηθικά και πνευματικά, για να μπορέσουμε να σταθούμε στον στίβο της μάχης μέσα στην οποία βρισκόμαστε ή πολύ σύντομα θα βρεθούμε.

Εμείς, δυστυχώς, αποδεχθήκαμε την θέση μας. Γίναμε πρόβατα που δεν βρίσκονται στο λιβάδι, αλλά μπήκαν στην σειρά για το σφαγείο. Και σε αυτή τη "σειρά" κυριαρχεί η σιωπή… η σιωπή των αμνών. Απαιτείται να φύγουμε από αυτή την πορεία προς τον όλεθρό μας. Πρέπει να πάψουμε να είμαστε «πρόβατα προς σφαγή». Πρέπει να πάψουμε να αποδεχόμαστε πως οι ζωές μας είναι ο τόκος στο χρέος του μαμωνά και των δουλικών του.

Μέσα από όλα αυτά όμως πρέπει να έχουμε απολύτως ξεκάθαρο μέσα στο μυαλό μας πως μπορεί οι «αξιωματικοί» να δείλιασαν και να εγκατέλειψαν την μάχη πριν καν αυτή αρχίσει, όμως υπάρχει και Ο Στρατηγός που είναι ικανός να κάνει τα πάντα για να διασώσει τους πιστούς Του στρατιώτες, για να διασώσει το πλήρωμα της Εκκλησίας Του. Ας αποδείξουμε, λοιπόν, πως είμαστε στο πλευρό Του και τότε θα βιώσουμε την ευλογία της προστασίας Του βλέποντας την οργή Του προς εκείνους που νόμισαν ότι μπορούν να τον πολεμήσουν και να τον νικήσουν…

Ας ξεκινήσουμε από την αυτοκριτική (όχι αυτομαστίγωμα) και την αυτογνωσία και να είστε βέβαιοι πως θα βρούμε τον δρόμο μας και θα επανακτήσουμε την θέση που μας αξίζει, για να ζήσουμε ως άνθρωποι και όχι ως υπάνθρωποι και υπηρέτες ανθρωπόμορφων κτηνών…

Ἄς σταματήσουμε νά Τόν σταυρώνουμε ξανά καί ξανά!

Πηγή